7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/1

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/2

1)

Is slechts sprake van „productie van waterstof” in de zin van bijlage I, nr. 2, bij besluit 2011/278/EU (1) wanneer uit twee waterstofatomen H door middel van chemische synthese een waterstofmolecuul H2 wordt geproduceerd, of omvat het begrip productie ook dat bij een gasmengsel dat waterstof bevat — zonder synthese — de relatieve concentratie waterstof H2 in het mengsel toeneemt doordat de overige bestanddelen van het gas — via natuurkundige, dan wel scheikundige weg — worden verwijderd om, zoals het in bijlage I, nr. 2, bij besluit 2011/278/EU is geformuleerd, een „product, uitgedrukt als verkoopbare (netto)productie, en naar een 100 % zuivere substantie” te verkrijgen?

2)

Indien vraag 1) aldus wordt beantwoordt dat het begrip productie de vergroting van het relatieve aandeel van waterstof H2 in een gasmengsel niet omvat, dient de volgende vraag te worden gesteld:

Dient de formulering „relevante proceselementen die direct of indirect verband houden met de productie van waterstof en de scheiding van waterstof en koolmonoxide” aldus te worden uitgelegd, dat de in bijlage I, nr. 2, bij het besluit van de Commissie van 27 april 2011 (2011/278/EU) omschreven systeemgrenzen van de productbenchmark voor waterstof alleen beide elementen samen („en”) omvat of kan het proceselement „scheiding van waterstof en koolmonoxide” ook geïsoleerd, op zichzelf, als enig proceselement binnen de systeemgrenzen liggen?

3)

Indien vraag 2) aldus wordt beantwoordt dat het proceselement „scheiding van waterstof en koolmonoxide” ook geïsoleerd, op zichzelf, als enig proceselement binnen de systeemgrenzen kan liggen, dient de volgende vraag te worden gesteld:

Is slechts sprake van een proceselement „scheiding van waterstof en koolmonoxide” wanneer waterstof H2 uitsluitend van koolmonoxide CO wordt gescheiden, of is er ook sprake van een proceselement „scheiding van waterstof en koolmonoxide” wanneer de waterstof niet alleen van koolmonoxide wordt gescheiden, maar daarnaast ook van andere stoffen, bijvoorbeeld koolstofdioxide CO2 of CnHn, wordt gescheiden?

4)

Indien de rechter aan verzoekster meer kosteloze emissierechten dient toe te wijzen, is het de vraag of het dictum, onder 3), van het arrest van het Hof van Justitie van de Europese Unie van 28 april 2014 (C-191/14) in die zin moet worden uitgelegd,

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/3

1)

Moeten de in de twintigste overweging van richtlijn 93/13 (1) bedoelde gelegenheid die de consument dient te krijgen om kennis te nemen van alle bedingen en het in artikel 4, lid 2, en artikel 5 daarvan vervatte vereiste van een duidelijke en begrijpelijke formulering aldus worden uitgelegd dat contractuele bedingen niet oneerlijk zijn wanneer de consument pas kennis kan nemen van essentiële bestanddelen van de leningsovereenkomst (het voorwerp van de overeenkomst, namelijk het bedrag van de lening, de aflossingstermijnen en de rente) nadat de overeenkomst is gesloten (niet wegens een objectieve noodzaak, maar krachtens een beding in die zin dat door de beroepshalve handelende contractpartij is opgesteld en opgenomen in de algemene contractuele bedingen en waarover niet afzonderlijk is onderhandeld), middels een eenzijdige wilsverklaring van de beroepshalve handelende contractpartij (die evenwel wordt aangemerkt als zijnde een onderdeel van de overeenkomst), die juridisch bindend is voor de consument?

2)

Moeten de in de twintigste overweging van richtlijn 93/13 bedoelde gelegenheid die de consument dient te krijgen om kennis te nemen van alle bedingen en het in artikel 4, lid 2, en artikel 5 daarvan vervatte vereiste van een duidelijke en begrijpelijke formulering aldus worden uitgelegd dat contractuele bedingen niet oneerlijk zijn wanneer de leningsovereenkomst essentiële bestanddelen (het voorwerp van de overeenkomst, namelijk het bedrag van de lening, de aflossingstermijnen en de rente) weliswaar meedeelt, maar onder vermelding dat die mededeling slechts „ter informatie” geschiedt, zonder te preciseren of de ter informatie verstrekte gegevens juridisch bindend zijn dan wel of daaruit rechten en verplichtingen kunnen voortvloeien?

3)

Moeten de in de twintigste overweging van richtlijn 93/13 bedoelde gelegenheid die de consument dient te krijgen om kennis te nemen van alle bedingen en het in artikel 4, lid 2, en artikel 5 daarvan vervatte vereiste van een duidelijke en begrijpelijke formulering aldus worden uitgelegd dat contractuele bedingen niet oneerlijk zijn wanneer de leningsovereenkomst essentiële bestanddelen vastlegt in onjuiste termen, met name wanneer een op een vreemde valuta gebaseerde leningsovereenkomst (waarbij de uit de leningsovereenkomst voortvloeiende vorderingen in een vreemde munt worden vastgesteld en geboekt — hierna: „rekenmunt” — en de verplichting tot betaling van die vorderingen wordt nagekomen in de nationale munt — hierna: „betaalmunt”)

4)

Moeten de in de twintigste overweging van richtlijn 93/13 bedoelde gelegenheid die de consument dient te krijgen om kennis te nemen van alle bedingen en het in artikel 4, lid 2, en artikel 5 daarvan vervatte vereiste van een duidelijke en begrijpelijke formulering aldus worden uitgelegd dat contractuele bedingen niet oneerlijk zijn wanneer in een op een vreemde valuta gebaseerde leningsovereenkomst het voorwerp van de overeenkomst, namelijk het bedrag van de lening en de aflossingstermijnen (niet wegens een objectieve noodzaak, maar krachtens een beding in die zin dat door de beroepshalve handelende contractpartij is opgesteld en opgenomen in de algemene contractuele bedingen en waarover niet afzonderlijk is onderhandeld),

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/6

1)

Vanaf welke dag moet de in artikel 3, lid 1, eerste alinea (1), gestelde verjaringstermijn worden berekend voor ogenblikkelijke inbreuken (andere dan voortdurende of voortgezette inbreuken)?

2)

Vindt de regeling dat „[d]e verjaringstermijn voor meerjarige programma’s in elk geval loopt totdat het programma definitief is afgesloten”, toepassing indien het gaat om een inbreuk die voortdurend noch voorgezet is?

3)

Vindt de regeling van datzelfde artikel 3, dat [d]e verjaring […] echter in ieder geval [intreedt] na verloop van een termijn die het dubbele bedraagt van de verjaringstermijn indien de bevoegde autoriteit binnen deze termijn geen sanctie heeft opgelegd”, eveneens toepassing in het geval van een meerjarig programma, of met andere woorden, loopt de hier bedoelde termijn eveneens „tot de dag waarop het programma definitief wordt afgesloten”?

4)

Hoe dient de zin „Bij meerjarige programma’s loopt de verjaringstermijn in elk geval tot de dag waarop het programma definitief wordt afgesloten” te worden uitgelegd:

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/6

1)

Verzet richtlijn 2010/18/EU van de Raad (1) zich tegen een uitlegging van artikel 37, lid 4, van de Spaanse [Ley del Estatuto de los Trabajadores (Spaanse wet op het werknemersstatuut)] (toestemming om dagelijks een uur afwezig te zijn van het werk totdat het kind negen maanden oud is) volgens welke deze toestemming aan de ouder die werkt — ongeacht diens geslacht — niet wordt verleend, indien de andere ouder werkloos is?

2)

Verzet artikel 3 van richtlijn 2006/54/EG (2), die streeft naar volledige gelijkheid tussen mannen en vrouwen in het beroepsleven, zich ertegen dat artikel 37, lid 4, van de [Ley del Estatuto de los Trabajadores] aldus wordt uitgelegd dat indien de mannelijke ouder werkt, deze geen recht heeft op deze toestemming, indien zijn echtgenote — de andere ouder — werkloos is?

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/7

1)

Moet artikel 14, tweede lid, van richtlijn 97/67/EG (1) van het Europees Parlement en de Raad van 15 december 1997 betreffende gemeenschappelijke regels voor de ontwikkeling van de interne markt voor postdiensten in de Gemeenschap en de verbetering van de kwaliteit van de dienst, zoals die is gewijzigd met richtlijn 2008/6/EG (2) van het Europees Parlement en de Raad van 20 februari 2008 tot wijziging van Richtlijn 97/67/EG wat betreft de volledige voltooiing van de interne markt voor postdiensten in de Gemeenschap (Postrichtlijn) aldus worden uitgelegd dat daaruit volgt dat de nationale wet- of regelgeving er in moet voorzien dat aanbieders van de universele dienst in hun interne boekhouding afzonderlijke rekeningen bijhouden van elk van de diensten en producten die onder de universele dienst vallen om een duidelijk onderscheid te kunnen maken tussen elk van de diensten en producten die onder de universele dienst vallen en diensten en producten die er niet onder vallen of volgt uit dit voorschrift slechts dat een boekhoudkundig onderscheid moet worden gemaakt tussen enerzijds de diensten en producten die onder de universele dienst vallen en anderzijds diensten en producten die er niet onder vallen?

2)

Moet artikel 12, aanhef en achter het tweede gedachtestreepje, van richtlijn 97/67/EG […], zoals die is gewijzigd met richtlijn 2008/6/EG […] zo worden uitgelegd, dat elke afzonderlijke dienst die onderdeel uitmaakt van de universele dienst kostengeoriënteerd moet zijn?

3)

Staat het in artikel 12, aanhef en achter het tweede gedachtestreepje, van richtlijn 97/67/EG […], zoals die is gewijzigd met richtlijn 2008/6/EG […] neergelegde vereiste dat de prijzen kostengeoriënteerd zijn en een efficiënte aanbieding van de universele dienst stimuleren eraan in de weg dat voor onbepaalde tijd een vast rendementspercentage wordt gehanteerd waarmee de kosten van de universele postdiensten met het oog op de tariefruimte worden verhoogd?

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/8

1)

Kan de nietigverklaring wegens oneerlijkheid (waardoor de consument niet door het beding wordt gebonden) van het beding dat het eigenlijke voorwerp van een leningsovereenkomst bepaalt, met name rekening houdende met het feit dat, indien de bepaling van het eigenlijke voorwerp van de overeenkomst oneerlijk is dit leidt tot ongeldigheid van de gehele overeenkomst (en niet een gedeeltelijke ongeldigheid), tot gevolg hebben (bijvoorbeeld door middel van de tenuitvoerlegging van een rechterlijke uitspraak, van een bepaald rechtsgevolg waarin in een bepaling van nationaal recht is voorzien, van een normatieve bepaling of van een besluit tot uniformering van het recht) dat aldus de juridische kwalificatie van de overeenkomst, of de gevolgen ervan, zodanig verandert dat in het bijzonder een op vreemde valuta gebaseerde leningsovereenkomst (waarbij de uit de leningsovereenkomst voortvloeiende vorderingen in een vreemde munt worden vastgesteld en geboekt — hierna: „rekenmunt” — en de verplichting tot betaling van die vorderingen wordt nagekomen in de nationale munt — hierna: „betaalmunt”) dient te worden beschouwd als een leningsovereenkomst in Hongaarse forint.

2)

Betreffen de juridische gevolgen van de oneerlijkheid [van een beding] een absoluut zuivere rechtsvraag of is het mogelijk om in het kader van de beoordeling van die gevolgen belang te hechten aan

3)

Vormt het beding waarbij het wisselkoersrisico bij de consument wordt gelegd [namelijk de bepaling(en) van de overeenkomst waarbij het risico wordt geregeld] voor de toepassing van artikel 3, lid 1, artikel 4, lid 2, artikel 5 en artikel 6, lid 1, van richtlijn 93/13/EEG (1) (dat wil zeggen voor de beoordeling van de oneerlijkheid en de juridische gevolgen ervan) een geheel van bedingen?

4)

Kan artikel 6, lid 1, van richtlijn 93/13/EEG (volgens hetwelk oneerlijke bedingen in overeenkomsten tussen een verkoper en een consument de consument niet binden) aldus worden uitgelegd, dat het beding in kwestie (niet een bepaald onderdeel ervan, maar het beding in zijn totaliteit) in zijn geheel oneerlijk kan zijn of dat het voor een deel niet oneerlijk is en voor een deel wel, zodat het deels van toepassing blijft (bijvoorbeeld naar gelang de beoordeling door de rechter in kwestie) en dat het de consument kan binden (dat wil zeggen dat het, wat de gevolgen ervan betreft, in beide gevallen slechts in bepaalde mate oneerlijk is), bijvoorbeeld door middel van de tenuitvoerlegging van een rechterlijke beslissing, van een bepaald rechtsgevolg waarin in een bepaling van nationaal recht is voorzien, van een normatieve bepaling of van een besluit tot uniformering van het recht?

5)

6)

Hoe dient voor de beoordeling van de vraag of een contractueel beding waarbij het wisselkoersrisico bij de consument wordt gelegd (welk beding wordt gebruikt als algemene contractvoorwaarde door de beroepshalve handelende contractpartij en waarover niet individueel is onderhandeld) en dat is opgesteld op grond van een noodzakelijkerwijs algemene wettelijke informatieplicht, oneerlijk is, de bewijslast te worden verdeeld tussen de consument en de beroepshalve handelende contractpartij teneinde te beoordelen of de consument daadwerkelijk de gelegenheid heeft gehad om kennis te nemen van het litigieuze beding waarmee hij vóór het sluiten van de leningsovereenkomst onweerlegbaar heeft ingestemd [artikel 3, lid 3, van richtlijn 93/13/EEG en bijlage, punt 1, onder i)]?

7)

Dient in de context van op vreemde valuta gebaseerde leningsovereenkomsten, dat wil zeggen voor transacties betreffende diensten waarvan de prijs samenhangt met de koersschommelingen op de geldmarkten, te worden aangenomen dat de kredietinstellingen die met een consument een overeenkomst sluiten met gebruikmaking van hun eigen wisselkoers verkopers zijn die geen invloed hebben op de fluctuaties van de koers in de zin van punt 2, onder c), van de bijlage bij richtlijn 93/13/EEG?

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/11

1)

Moet artikel 4, punt 3, van kaderbesluit 2002/584/JBZ aldus worden uitgelegd dat het feit dat geen vervolging wordt ingesteld wegens het strafbare feit dat het voorwerp vormt van een Europees aanhoudingsbevel, of dat aan vervolging een einde wordt gemaakt, uitsluitend betrekking heeft op het strafbare feit waarvoor het Europees aanhoudingsbevel is uitgevaardigd, of moet deze bepaling aldus worden begrepen dat het afzien van of het staken van vervolging ook betrekking moet hebben op de in het kader van die vervolging als verdachte/beschuldigde gezochte persoon?

2)

Kan een lidstaat uit hoofde van artikel 4, punt 3, van 2002/584/JBZ weigeren een Europees aanhoudingsbevel ten uitvoer te leggen wanneer de rechterlijke autoriteit van de andere lidstaat heeft besloten ofwel om geen vervolging in te stellen voor het strafbare feit waarop het Europees aanhoudingsbevel betrekking heeft, ofwel de vervolging te staken, in het geval waarin in het kader van deze vervolging de gezochte persoon de hoedanigheid van getuige en niet die van verdachte/beschuldigde had?

3)

Vormt het besluit om een einde te maken aan een onderzoek in het kader waarvan de gezochte persoon niet de hoedanigheid van verdachte had, maar is gehoord als getuige, voor de andere lidstaten een grond om geen gevolg te geen aan het Europees aanhoudingsbevel overeenkomstig artikel 3, punt 2, van kaderbesluit 2002/584/JBZ?

4)

Wat is de verhouding tussen de grond tot verplichte weigering van overlevering van artikel 3, punt 2, van kaderbesluit 2002/584/JBZ in het geval waarin „uit de gegevens waarover de uitvoerende rechterlijke autoriteit beschikt, blijkt dat de gezochte persoon onherroepelijk door een lidstaat is berecht voor dezelfde feiten” en de grond tot facultatieve weigering van overlevering als bedoeld in artikel 4, punt 3, van het kaderbesluit in het geval waarin „in een lidstaat tegen de gezochte persoon voor dezelfde feiten een onherroepelijke beslissing is genomen die verdere vervolging onmogelijk maakt”?

5)

Moet artikel 1, lid 2, van kaderbesluit 2002/584/JBZ aldus worden uitgelegd dat de uitvoerende lidstaat gehouden is een besluit te nemen over elk Europees aanhoudingsbevel dat hem wordt toegezonden, ook wanneer hij zich reeds heeft uitgesproken over een eerder Europees aanhoudingsbevel dat door de andere rechterlijke autoriteit in het kader van dezelfde strafrechtelijke procedure was uitgevaardigd tegen dezelfde gezochte persoon en het nieuwe Europees aanhoudingsbevel is uitgevaardigd wegens een verandering van de omstandigheden in de lidstaat die het Europees aanhoudingsbevel heeft uitgevaardigd (verwijzing naar een rechtsprekende formatie — inleiden van de strafrechtelijke procedure, strikter criterium inzake aanwijzingen dat het strafbare feit is gepleegd, nieuwe bevoegde rechterlijke autoriteit/nieuw bevoegd gerecht)?

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/12

1)

Moeten de leden 1 en 3 van artikel 13 van richtlijn 2014/40/EU van het Europees Parlement en de Raad van 3 april 2014 (1) aldus worden uitgelegd dat op verpakkingseenheden, buitenverpakking en tabaksproducten geen merknamen mogen worden gebruikt die naar bepaalde eigenschappen verwijzen, ongeacht de bekendheid van de merknaam in kwestie?

2)

Al naargelang van de uitlegging die moet worden gegeven aan de leden 1 en 3 van artikel 13 van de richtlijn, zijn die bepalingen, voor zover zij van toepassing zijn op namen en merken, in overeenstemming met het eigendomsrecht, de vrijheid van meningsuiting, de vrijheid van ondernemerschap en de beginselen van evenredigheid en rechtszekerheid?

3)

Indien de vorige vraag bevestigend moet worden beantwoord, onder welke voorwaarden kan een lidstaat gebruikmaken van de mogelijkheid die artikel 24, lid 2, van de richtlijn hem biedt om producenten en importeurs de verplichting op te leggen voor neutrale en uniforme verpakkingseenheden en buitenverpakking te zorgen, zonder dat hij daarbij inbreuk maakt op het eigendomsrecht, de vrijheden van meningsuiting en ondernemerschap en het evenredigheidsbeginsel?

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/13

1)

Moeten de artikelen 2, lid 1, onder c), 64, lid 1, 66, onder a), en 73 van richtlijn 2006/112/EG (1) aldus worden uitgelegd dat een aanbieder van telecommunicatie (televisie, internet, mobiele telefonie en vaste telefonie) btw verschuldigd is over het vooraf bepaalde bedrag dat hij zijn klanten in het geval van overeenkomsten met een minimumcontractduur in rekening brengt wanneer zij die minimumduur niet in acht nemen, waarbij dat bedrag overeenkomt met het volgens de overeenkomst door de klant verschuldigde maandelijkse basisbedrag vermenigvuldigd met het aantal maanden waarvoor de minimumcontractduur niet vervuld is, en het zo is dat wanneer bedoeld bedrag in rekening wordt gebracht de aanbieder zijn diensten reeds heeft stopgezet ongeacht of het bedrag zal worden geïnd, wanneer

2)

Kan het antwoord op de eerste vraag anders luiden wanneer een of meerdere erin genoemde omstandigheden zich niet voordoen?

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/14

1.

Dient artikel 3, lid 1, van verordening (EU) nr. 1346/2000 (1) van de Raad van 29 mei 2000 betreffende insolventieprocedures aldus te worden uitgelegd dat de bevoegdheid van de rechterlijke instanties van de lidstaat waar de insolventieprocedure is geopend, voor een actio pauliana tegen een verweerder die zijn zetel of woonplaats in een andere lidstaat heeft, een exclusieve bevoegdheid is, of is de curator in het geval van artikel 18, lid 2, van de verordening bevoegd om een actio pauliana bij een rechter in de lidstaat in te stellen waar verweerder zijn zetel of woonplaats heeft, als de actio pauliana van de curator wordt gebaseerd op een beschikking over roerende goederen die in de andere lidstaat heeft plaatsgevonden?

2.

Geldt de in artikel 24, lid 2, juncto lid 1 van verordening nr. 1346/2000 voorziene bevrijding voor de uitvoering in een lidstaat van een verbintenis ten voordele van de schuldenaar die is verricht via de bestuurder van een in deze lidstaat ingeschreven vestiging van de schuldplichtige vennootschap, als op het moment van uitvoering in een andere lidstaat een verzoek was ingediend tot opening van de insolventieprocedure betreffende de schuldenaar en een voorlopige curator was aangewezen, maar nog niet was beslist over de opening van de insolventieprocedure?

3.

Is artikel 24, lid 1, van verordening nr. 1346/2000 over de uitvoering van een verbintenis van toepassing op de betaling van een geldbedrag aan de schuldenaar, als de oorspronkelijke overmaking van dit bedrag door de schuldenaar aan de betaler volgens het nationale recht van de insolventierechter als ongeldig wordt beschouwd en de ongeldigheid voortvloeit uit de opening van de insolventieprocedure?

4.

Geldt het in artikel 24, lid 2, van verordening nr. 1346/2000 vastgestelde vermoeden dat degene die de verbintenis heeft uitgevoerd, niet op de hoogte was van de opening van de insolventieprocedure, als de in artikel 21, lid 2, tweede volzin, van de verordening genoemde autoriteiten niet de vereiste maatregelen hebben getroffen om te verzekeren dat de beslissingen van de insolventierechter waarbij een voorlopige curator is aangewezen en tevens is bevolen dat beschikkingshandelingen door de vennootschap slechts met toestemming van de voorlopige curator geldig zijn, openbaar worden gemaakt in het register van de lidstaat waar de schuldenaar een vestiging heeft, wanneer de lidstaat waar zich de zetel van de vestiging bevindt, de openbaarmaking van deze beslissingen verplicht stelt, hoewel die lidstaat deze overeenkomstig artikel 25 juncto artikel 16 van de verordening erkent?

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/14

1)

Moet een onderneming die via live-streaming televisieprogramma’s op internet aanbiedt, reeds daarom worden aangemerkt als een onderneming die een elektronische-communicatienetwerk aanbiedt dat in de zin van artikel 31, lid 1, van richtlijn 2002/22/EG van 7 maart 2002 (1) voor de distributie van radio- of televisie-uitzendingen aan het publiek worden gebruikt?

2)

Indien de eerste vraag ontkennend wordt beantwoord, kan een lidstaat dan zonder in strijd te handelen met de richtlijn of andere Unierechtelijke voorschriften voorzien in een verplichting tot doorgifte van radio- of televisiediensten voor zowel ondernemingen die elektronische-communicatienetwerken aanbieden als voor ondernemingen die zulke netwerken niet aanbieden maar via live-streaming televisieprogramma’s op internet aanbieden?

3)

Indien de tweede vraag bevestigend wordt beantwoord, kunnen de lidstaten er dan van afzien om de verplichting tot doorgifte voor distributeurs van diensten die geen elektronische-communicatienetwerken aanbieden, afhankelijk te stellen van alle voorwaarden als bedoeld in artikel 31, lid 1, van richtlijn 2002/22/EG van 7 maart 2002, terwijl deze voorwaarden op grond van de richtlijn wel voor aanbieders van netwerken zullen gelden?

4)

Kan een lidstaat die een verplichting tot doorgifte van bepaalde radio- en televisiediensten op bepaalde netwerken heeft ingevoerd, zonder in strijd te handelen met de richtlijn voorschrijven dat moet worden aanvaard dat deze diensten op die netwerken worden uitgezonden, met inbegrip van uitzending op een website, wanneer de betrokken dienst zijn eigen programma’s zelf op internet uitzendt?

5)

Moet bij de toetsing aan de voorwaarde in artikel 31, lid 1, van richtlijn 2002/22/EG dat de netwerken die onder de doorgifteverplichting vallen voor een significant aantal eindgebruikers ervan het belangrijkste middel moeten zijn om radio- en televisie-uitzendingen te ontvangen, wat betreft uitzending via internet worden afgegaan op alle gebruikers die televisieprogramma’s via live-streaming op internet bekijken, of enkel de gebruikers van de website die onder de doorgifteverplichting valt?

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/15

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/16

1)

Zijn het nationale recht en de nationale rechtspraak verenigbaar met artikel 14 van richtlijn 2014/41/EU (1) inzake het Europees onderzoeksbevel in strafzaken, indien zij niet voorzien in de mogelijkheid de materiële gronden voor het uitvaardigen van een Europees onderzoeksbevel voor de doorzoeking van een woning en kantoor alsmede voor de inbeslagneming van bepaalde voorwerpen, respectievelijk de toestemming tot het verhoor van een getuige, noch rechtstreeks met een rechtsmiddel tegen de rechterlijke beslissing, noch door middel van een afzonderlijke schadevergoedingsvordering aan te vechten?

2)

Verleent artikel 14, lid 2, van de richtlijn de betrokken persoon een rechtstreeks recht om een rechterlijke beslissing inzake het Europees onderzoeksbevel aan te vechten, hoewel het nationale procesrecht niet voorziet in een dergelijke mogelijkheid?

3)

Is de beklaagde in het licht van artikel 14, lid 2, juncto artikel 6, lid 1, onder a), en artikel 1, lid 4, van de richtlijn, een betrokken persoon in de zin van artikel 14, lid 4, van de richtlijn, indien de maatregel van bewijsverkrijging tegen een derde is gericht?

4)

Moet de bewoner of gebruiker van de ruimte waarin de doorzoeking en de inbeslagneming moeten worden uitgevoerd, respectievelijk de persoon die als getuige moet worden gehoord, worden aangemerkt als betrokken persoon in de zin van artikel 14, lid 4, juncto lid 2 van de richtlijn?

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/16

1)

Moet artikel 21 van richtlijn 2011/83/EU (1) van het Europees Parlement en de Raad van 25 oktober 2011 aldus worden uitgelegd dat een aanbieder een telefoonnummer kan openstellen waarvoor een hoger tarief geldt dan het normale tarief, wanneer de aanbieder de consument voor het opnemen van contact over een gesloten overeenkomst naast het telefoonnummer tegen het hogere tarief op begrijpelijke en gemakkelijk toegankelijke wijze ook een vast telefoonnummer tegen het normale tarief aanbiedt?

2)

Bij een bevestigend antwoord op de eerste vraag: Sluit artikel 21 van richtlijn 2011/83 uit dat een consument die uit vrije wil een telefoonnummer tegen een verhoogd tarief gebruikt om in verband met een gesloten overeenkomst contact op te nemen, ofschoon de aanbieder op begrijpelijke en gemakkelijk toegankelijke wijze ook een telefoonnummer tegen het normale tarief heeft opengesteld, verplicht is voor het opnemen van contact met de aanbieder het hogere tarief te betalen?

3)

Bij een bevestigend antwoord op de eerste vraag: verplicht de beperking in artikel 21 van richtlijn 2011/83 de aanbieder, samen met een verkort nummer overal mede te wijzen op een vast nummer tegen het normale tarief en op informatie over de prijsverschillen?

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/17

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/18

—

vernietiging van het arrest van het Gerecht van 24 maart 2017 in zaak T-117/15 voor zover het beroep van de Republiek Estland van 4 maart 2015 daarbij niet-ontvankelijk is verklaard;

—

terugverwijzing van de zaak naar het Gerecht voor een nieuwe uitspraak over de conclusies die zijn geformuleerd in het beroep dat Estland heeft ingediend op 4 maart 2015;

—

verweerster verwijzen in de kosten.

1.

Rekwirante stelt ten eerste dat het Gerecht het Unierecht heeft geschonden waar het heeft verklaard dat de arresten Pimix (1), Tsjechische Republiek/Commissie (2) en Republiek Letland/Commissie (3) niet als nieuwe en wezenlijke elementen in de zin van de rechtspraak konden worden beschouwd en het derhalve het beroep van de Republiek Estland van 4 maart 2015 tot nietigverklaring van het bij brief van 22 december 2014 meegedeelde besluit nr. Ares (2014) 4324235 van de Commissie niet-ontvankelijk heeft verklaard.

2.

Ten tweede heeft het Gerecht in de punten 13 en 84 van het arrest van 24 maart 2017 onjuist vermeld dat verordening nr. 60/2004 (4) in de Estse taal in het Publicatieblad van de Europese Unie is bekendgemaakt op 4 juli 2004, terwijl dit op 4 juli 2005 is geschied. Daardoor is de vaststelling van het Gerecht met betrekking tot mogelijkheid om de heffing op het niet wegwerken van suikeroverschotten louter op grond van het nationale recht aan de marktdeelnemers op te leggen, op onjuiste feiten gebaseerd.

3.

Ten derde is het Gerecht de motiveringsplicht niet nagekomen. Inzonderheid is het Gerecht voorbijgegaan aan de verplichting tot aangifte van de op 1 mei 2004 bestaande suikeroverschotten. De vaststelling van het Gerecht dat de niet-tijdige bekendmaking van verordening nr. 60/2004 in de Estse taal in het Publicatieblad van de Europese Unie de Republiek Estland niet kon beletten zich op nationaal recht te baseren om de marktdeelnemers voor de niet-wegwerking van suikeroverschotten te belasten, is dan ook onbegrijpelijk.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/19

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Deutsche Post AG wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/19

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Industrie Aeronautiche Reggiane Srl wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/20

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Flamagas, SA wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/21

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Tillotts Pharma AG wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/21

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

City Train GmbH wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/22

1)

De beslissing van de eerste kamer van beroep van het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) van 5 november 2015 (zaak R 1814/2014-1) wordt vernietigd.

2)

Het EUIPO wordt verwezen in de kosten van M/S. Indeutsch International.

3)

Crafts Americana Group, Inc. zal haar eigen kosten dragen.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/22

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Nicole Clarke, Sigrid Dickmanns en Elisavet Papathanasiou zullen hun eigen kosten dragen en worden verwezen in de kosten die het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) in het kader van deze procedure heeft gemaakt.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/23

1)

Het besluit van de Commissie van 28 januari 2016 waarbij aan NC de bestuurlijke sanctie is opgelegd dat zij gedurende 18 maanden van deelname aan aanbestedingsprocedures en procedures voor de toekenning van subsidies uit de algemene begroting van de Europese Unie wordt uitgesloten en dientengevolge wordt opgenomen in het systeem voor vroegtijdige opsporing en uitsluiting als voorzien in artikel 108, lid 1, van verordening (EU, Euratom) nr. 966/2012 van het Europees Parlement en de Raad van 25 oktober 2012 tot vaststelling van de financiële regels van toepassing op de algemene begroting van de Unie en tot intrekking van verordening (EG, Euratom) nr. 1605/2002 van de Raad, wordt nietig verklaard.

2)

De Europese Commissie wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/24

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

GP Joule PV GmbH & Co. KG wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/24

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Biogena Naturprodukte GmbH & Co. KG wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/25

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Ernst Kneidinger wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/26

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Aldi Einkauf GmbH & Co. OHG wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/26

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Carlos Javier Jiménez Gasalla wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/27

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Rare Hospitality International, Inc. wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/27

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

MS wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/28

1)

Het beroep wordt niet-ontvankelijk verklaard.

2)

Laure Camerin wordt verwezen in de kosten.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/28

1)

Op het onderhavige beroep hoeft niet meer te worden beslist.

2)

De Europese Commissie draagt haar eigen kosten en die van Elevolution — Engenharia, SA.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/29

—

het besluit van de Commissie van 19 september 2016 inzake staatssteun in zaak SA.41539 (2016/N) — Litouwen, Investeringshulp voor een hoogrenderende warmte-krachtcentrale in Vilnius, UAB Vilniaus kogeneracinė jėgainė Viniaus Kogeneracinee Jeqaine — C(2016) 5943 final nietig verklaren;

—

verweerster verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: het besluit van de Commissie bevat een kennelijk onjuiste beoordeling daar het is gebaseerd op ontoereikend onvolledig, irrelevant en incoherent bewijs

2.

Tweede middel: het besluit van de Commissie maakt inbreuk op artikel 107 VWEU daar het niet in acht neemt dat een individuele kennisgeving moet worden verricht en een individuele beoordeling moet worden gemaakt voor omvangrijke steun en aanneemt dat die steun bijdraagt tot een doel van algemeen belang.

3.

Derde middel: het besluit van de Commissie maakt inbreuk op artikel 107 VWEU daar het zal leiden tot omzeiling van de afvalhiërarchie in Litouwen.

4.

Vierde middel: het besluit van de Commissie maakt inbreuk op artikel 107 VWEU voor zover daarin tot de slotsom wordt gekomen dat staatsinterventie in de vorm van staatssteun nodig is.

5.

Vijfde middel: het besluit van de Commissie maakt inbreuk op artikel 107 VWEU voor zover daarin tot de slotsom wordt gekomen dat de steunmaatregel evenredig is

6.

Zesde middel: het besluit van de Commissie maakt inbreuk op artikel 107 VWEU door tot de slotsom te komen dat de staatssteun een stimulerend effect zou hebben

7.

Zevende middel: het besluit van de Commissie maakt inbreuk op artikel 107 VWEU voor zover daarin de gevolgen voor de mededinging op de verwarmingsmarkt van Vilnius verkeerd zijn beoordeeld

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/30

—

Gedeeltelijke nietigverklaring van richtlijn 2014/40/EU, artikel 10 en bijlage II „Beeldbank”, namelijk de foto van WARNING 5 „Set 1 Image”;

—

Subsidiair, gedeeltelijke wijziging van richtlijn 2014/40, artikel 10 en bijlage II zoals goedgekeurd door de Europese Commissie, wegens het ontbreken op de sigarettenpakjes van een verwijzing naar een informatielink of een „disclaimer” met betrekking tot de foto’s op de sigarettenpakjes, en vermelding op alle sigarettenpakjes in de Europese Unie van een waarschuwing met betrekking tot de foto’s op de sigarettenpakjes, met een bijzondere verwijzing naar een link via welke gegevens kunnen worden verkregen met betrekking tot de foto’s op die pakjes, om alle twijfel weg te nemen;

—

Wijziging van de wijze waarop toestemming wordt verkregen van de op die sigarettenpakjes afgebeelde personen, in die zin dat de personen die op de sigarettenpakjes zullen worden afgebeeld hun toestemming geven voor de publicatie van hun echte naam en hun medische persoonsgegevens opdat verwarring is uitgesloten en geen andere verwarring wordt veroorzaakt omtrent de op die sigarettenpakjes afgebeelde personen, en dat hun persoonsgegevens en medische gegevens integraal deel uitmaken van de link waarnaar de personen worden verwezen die de identiteit/medische voorgeschiedenis van de op de sigarettenpakjes afgebeelde personen wensen te kennen;

—

Veroordeling van beide instellingen, samen met de Europese Commissie, tot overlegging van een kopie van het origineel van de toestemming van de persoon op foto 5 van groep 1, zonder weglating van de persoonsgegevens, en de bij de gegeven toestemming behorende foto’s, zodat met betrekking tot de foto’s een gerechtelijk onderzoek kan worden gevoerd;

—

Veroordeling van verweerders tot betaling van een bedrag van 1 000 000 EUR ter vergoeding van immateriële schade bestaande in het leed dat is veroorzaakt door het verschijnen van die foto vrij kort na het overlijden van verzoekers’ vader en door het verbergen van de gegevens die de situatie van de man op de sigarettenpakjes hadden kunnen verduidelijken, zodat het leed van de familie veel korter had geduurd.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/31

—

verweerders gunningsbesluit dat op 16 maart 2017 aan verzoeksters is meegedeeld en betrekking heeft op de offerte die door verzoeksters is ingediend in het kader van de openbare aanbestedingsprocedure met referentienummer 2016-MIBO_IPA_PPI-002, waarbij zij ervan op de hoogte zijn gesteld dat hun offerte niet was aangemerkt als de meest voordelige offerte, nietig te verklaren;

—

verweerder te gelasten verzoeksters een exemplarische schadevergoeding van 100 000 EUR (honderd duizend euro) te betalen, en

—

verweerder te verwijzen in de advocatenhonoraria en de nadere kosten en uitgaven die verzoeksters in verband met dit beroep moeten dragen, zelfs indien het beroep wordt verworpen.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/32

—

primair, op grond van artikel 263 VWEU besluit C(2017) 1742 final van de Europese Commissie van 17 maart 2017 betreffende een procedure op grond van artikel 101 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie, artikel 53 van de EER-Overeenkomst en artikel 8 van de Overeenkomst tussen de Europese Gemeenschap en de Zwitserse Bondsstaat inzake luchtvervoer, zaak COMP/39.258 — Luchtvracht, volledig nietig verklaren voor zover het betrekking heeft op Air France-KLM, en de aan het dispositief ervan ten grondslag liggende motivering nietig verklaren op grond van verzoeksters eerste middel;

—

subsidiair, indien het Gerecht besluit (2017) 1742 final niet volledig nietig verklaart op grond van het eerste middel:

—

meer subsidiair, indien het Gerecht besluit C(2017) 1742 final niet nietig verklaart op grond van het tweede, het derde of het vierde middel:

—

nog meer subsidiair, indien het Gerecht besluit C(2017) 1742 final niet nietig verklaart op grond van het vijfde middel:

—

hoe dan ook, de Europese Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: Air France-KLM wordt ten onrechte verantwoordelijk gehouden voor de praktijken van Air France en KLM. Dit middel valt uiteen in twee onderdelen:

2.

Tweede middel: schending van de clementiemededeling van 2002 en van de beginselen van gewettigd vertrouwen, gelijke behandeling en non-discriminatie tussen Air France-KLM en Lufthansa, waardoor de ontvankelijkheid van de in het kader van het immuniteitsverzoek van Lufthansa overgelegde stukken wordt aangetast;

3.

Derde middel: schending van de motiveringsplicht en van de beginselen van gelijke behandeling, non-discriminatie en bescherming tegen willekeurige inmenging door de Commissie, op grond dat luchtvaartmaatschappijen die aan de praktijken hebben deelgenomen, niet zijn opgenomen in het dispositief van het besluit. Dit middel valt uiteen in twee onderdelen:

4.

Vierde middel: de beslissing dat de enkele voortdurende inbreuk het inbound verkeer EER omvat, schendt de regels die de territoriale bevoegdheid van de Commissie afbakenen. Dit middel valt uiteen in twee onderdelen:

5.

Vijfde middel: de tegenstrijdige motivering en een kennelijke beoordelingsfout maken de vaststelling dat de weigering om een commissie aan de expediteurs te betalen een afzonderlijk onderdeel van de enkele voortdurende inbreuk vormt, onrechtmatig. Dit middel valt uiteen in twee onderdelen:

6.

Zesde middel: de waarden van de verkopen, die in aanmerking zijn genomen voor de berekening van de aan Air France-KLM opgelegde boete, zijn onjuist. Dit middel valt uiteen in twee onderdelen:

7.

Zevende middel: onjuiste beoordeling van de ernst van de inbreuk. Dit middel valt uiteen in twee onderdelen:

8.

Achtste middel: de duur van de jegens Air France aangenomen inbreuk, die in aanmerking is genomen voor de berekening van de aan Air France-KLM opgelegde geldboete, is onjuist berekend;

9.

Negende middel: de door de Commissie uit hoofde van de reguleringsstelsels toegekende verlaging met 15 % is gebrekkig gemotiveerd en is ontoereikend.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/34

—

besluit C(2017) 2258 final van de Europese Commissie van 31 maart 2017 betreffende een procedure krachtens artikel 18, lid 3, en artikel 24, lid 1, onder d), van verordening nr. 1/2003 van de Raad in zaak AT.39711 — Qualcomm (afbraakprijzen) nietig verklaren;

—

de Europese Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: het bestreden besluit maakt inbreuk op het noodzakelijkheidsbeginsel

2.

Tweede middel: het bestreden besluit maakt inbreuk op het evenredigheidsbeginsel

3.

Derde middel: het bestreden besluit is ontoereikend gemotiveerd

Verzoeksters voeren aan dat het bestreden besluit op een aantal punten niet-overtuigende, onduidelijke, vage en ongeschikte redenen geeft die het buitensporige en onnodige verzoek van de Commissie om informatie niet kunnen rechtvaardigen. Volgens hen geeft het bestreden besluit op andere punten helemaal geen redenen. Verzoeksters kunnen dus niet begrijpen waarom de verlangde informatie noodzakelijk is opdat de Commissie haar onderzoek kan verrichten.

4.

Vierde middel: het bestreden besluit tracht een onterechte omkering van de bewijslast tot stand te brengen

Verzoeksters betogen dat het bestreden besluit de bewijslast tracht om te keren en het feitelijk aan verzoeksters „uitbesteedt” om een zaak tegen henzelf samen te stellen. In het bijzonder verlangt het bestreden besluit dat verzoeksters, voor de Commissie, hun boekhoudkundige gegevens controleren, hoewel een zorgvuldige audit is verricht ten aanzien van die gegevens door externe accountants. Zo verlangt het bestreden besluit ook van verzoeksters dat zij bewijzen dat zij hun bedrijf in overeenstemming met de wet hebben gevoerd.

5.

Vijfde middel: het bestreden besluit maakt inbreuk op het recht om niet tegen zichzelf te hoeven getuigen

6.

Zesde middel: het bestreden besluit maakt inbreuk op het beginsel van behoorlijk bestuur

Volgens verzoeksters doen de timing van de vaststelling van het bestreden besluit, de inhoud en de context ervan, ernstige bezorgdheid rijzen betreffende wanbestuur, de basis voor vervolging, en intimidatie, en zij suggereren dat de Commissie misbruik maakt van haar ruime onderzoeksbevoegdheden in een poging om te verhullen dat zij niet in staat was na meer dan zeven jaar onderzoek de gestelde inbreuk aan te tonen.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/36

—

vernietiging van de bestreden beslissing en bijgevolg nietigverklaring van het litigieuze merk;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten die verzoekster in de onderhavige procedure zijn opgekomen;

—

verwijzing van de merkhouder in de kosten die verzoekster in de onderhavige procedure zijn opgekomen.

—

schending van artikel 8, lid 5, van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 75 van verordening nr. 207/2009 en van het rechtszekerheidsbeginsel.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/37

—

vernietiging van de bestreden beslissing en bijgevolg weigering van inschrijving van het litigieuze merk;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten die verzoekster in de onderhavige procedure zijn opgekomen;

—

verwijzing van Fulia in de kosten die verzoekster in de onderhavige procedure zijn opgekomen.

—

schending van artikel 8, lid 5, van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 75 van verordening nr. 207/2009 en van het rechtszekerheidsbeginsel.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/37

—

gedeeltelijke vernietiging van de beslissing van de vierde kamer van beroep van het EUIPO van 29 maart 2017 in zaak R 1141/2016-4, namelijk voor zover daarbij is bevestigd de beslissing van de nietigheidsafdeling van het EUIPO van 29 april 2016 in nietigheidsprocedure nr. 10786 C wat de nietigverklaring van Uniemerknr. 10 931 087 „Cuervo y Sobrinos LA HABANA 1882” betreft voor waren van de klassen 14 en 16 waarvoor dat merk ingeschreven is;

—

verwijzing van verweerder in de kosten van deze procedure, met inbegrip van alle kosten die in casu tot dusver in lagere instanties zijn gemaakt voor de nietigheidsafdeling en de vierde kamer van beroep van het EUIPO.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/38

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

terugverwijzing van de merkaanvraag naar het Bureau ter voortzetting van de inschrijvingsprocedure;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten, daaronder begrepen de kosten van de procedure voor de kamer van beroep.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b) en c), van verordening nr. 207/2009.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/39

—

vernietiging van de bestreden beslissing.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/39

—

vernietiging van de beslissing van de vijfde kamer van beroep van het Europees Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (merken, tekeningen en modellen) (EUIPO) van 23 maart 2017 in zaak nr. R 415/2015-5 inzake oppositieprocedure nr. B 002 256 702 betreffende Uniemerkaanvraag nr. 011 623 097, die verzoekster op 12 april 2017 heeft ontvangen, en herziening van die beslissing zodat de oppositie in haar geheel wordt afgewezen;

—

verwijzing van verweerder en eventueel de andere partij in de procedure voor de kamer van beroep in de kosten van de procedure, daaronder begrepen de kosten van de beroepsprocedures.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/40

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b) en c), van verordening nr. 207/2009.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/40

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 7, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/41

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/41

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/41

7.8.2017   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 256/42