25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/1

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/2

—

de heer Jaeger de functie van president van het Gerecht zal uitoefenen;

—

de heer Kanninen de functie van vicepresident van het Gerecht zal uitoefenen;

—

de heer Kanninen, mevrouw Martins Ribeiro en de heren Papasavvas, Prek, Dittrich, Frimodt Nielsen, Van der Woude, Gratsias en Berardis de functie van president van de uit vijf en uit drie rechters bestaande kamers zullen vervullen;

—

het besluit betreffende de toevoeging van de rechters aan de kamers van 23 oktober 2013 (PB 2013, C 344, blz. 2), zoals laatstelijk gewijzigd bij besluit van 9 juni 2016 (PB 2016, C 243, blz. 2), de besluiten van 13 mei 2015 betreffende de wijze van samenstelling van de Grote kamer en betreffende de wijze waarop de rechter ter vervanging van een verhinderde rechter wordt aangewezen (PB 2015, C 213, blz. 2) en de besluiten van 23 september 2013 betreffende de criteria voor de toewijzing van de zaken aan de kamers en betreffende de samenstelling van de kamer voor hogere voorzieningen (PB 2013, C 313, blz. 4 et 5) van toepassing zullen blijven.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/3

1)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling zoals die in de hoofdgedingen, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel opnieuw wordt opgezet door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in de hoofdgedingen, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechter heeft te beslissen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/4

1)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling zoals die in het hoofdgeding, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel opnieuw wordt opgezet door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in het hoofdgeding, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechter heeft te beslissen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/4

1)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling zoals die in het hoofdgeding, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel opnieuw wordt opgezet door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in het hoofdgeding, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechter heeft te beslissen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/5

1)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling zoals die in het hoofdgeding, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel opnieuw wordt opgezet door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in het hoofdgeding, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechter heeft te beslissen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/6

1)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling zoals die in het hoofdgeding, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel opnieuw wordt opgezet door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in het hoofdgeding, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechter heeft te beslissen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/7

1)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling zoals die in het hoofdgeding, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel opnieuw wordt opgezet door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in het hoofdgeding, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechter heeft te beslissen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/7

1)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling zoals die in het hoofdgeding, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel opnieuw wordt opgezet door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in het hoofdgeding, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechter heeft te beslissen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/8

1)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling zoals die in het hoofdgeding, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel opnieuw wordt opgezet door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in het hoofdgeding, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechter heeft te beslissen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/9

1)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling zoals die in het hoofdgeding, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel opnieuw wordt opgezet door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in het hoofdgeding, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechter heeft te beslissen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/10

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/10

1)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling zoals die in het hoofdgeding, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel opnieuw wordt opgezet door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in het hoofdgeding, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechter heeft te beslissen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/11

1)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU, alsook het beginsel van gelijke behandeling en het doeltreffendheidsbeginsel moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich niet verzetten tegen een nationale wettelijke regeling zoals die in het hoofdgeding, op grond waarvan een nieuwe aanbesteding wordt uitgeschreven voor concessies die een kortere looptijd hebben dan de in het verleden verleende concessies omdat het stelsel opnieuw wordt opgezet door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen.

2)

De artikelen 49 VWEU en 56 VWEU moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen een restrictieve nationale bepaling zoals die in het hoofdgeding, die een concessiehouder van kansspelen verplicht het gebruik van de hem in eigendom toebehorende materiële en immateriële goederen die het beheer- en inzamelingsnetwerk van het spel vormen, bij de beëindiging van zijn activiteit wegens het verstrijken van de looptijd van de concessie om niet over te dragen, voor zover deze beperking verder gaat dan nodig is om de daadwerkelijk door deze bepaling nagestreefde doelstelling te verwezenlijken, hetgeen de verwijzende rechter heeft te beslissen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/12

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/13

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/13

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/14

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/14

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/14

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/15

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/15

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/15

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/16

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/16

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/16

1)

Handelt een nationale autoriteit in overeenstemming met het doel van artikel 47, met name leden 1, onder a), en 4, van richtlijn 2004/18/EG (1) van het Europees Parlement en de Raad van 31 maart 2004 betreffende de coördinatie van de procedures voor het plaatsen van overheidsopdrachten voor werken, leveringen en diensten, wanneer zij vaststelt dat een inschrijver voor een opdracht waarvan de waarde op 3 miljoen EUR wordt geschat, niet aan het selectiecriterium inzake de economische en financiële draagkracht voldoet, terwijl de verklaring op eer die hij heeft afgeleverd en de verklaring die hij van zijn bank heeft gekregen, bevestigen dat hij in staat is om krachtens een banklening die niet voor een bepaald doel is bestemd, bedragen op te nemen tot een limiet die hoger is dan de waarde van de opdracht?

2)

Is de gedraging van een bank op de markt van bankdiensten van een lidstaat die in het kader van een bindende toezegging om te lenen, de ter beschikkingstelling van de gevraagde middelen onderwerpt aan voorwaarden voor het toekennen van een lening die niet specifiek in de leningovereenkomst zijn bepaald op het moment van de aanbestedingsprocedure, een gegronde reden in de zin van artikel 47, lid 5, van richtlijn 2004/18 waardoor de inschrijver niet in staat is de door de aanbestedende dienst gevraagde referenties over te leggen, zodat de inschrijver zijn economische en financiële draagkracht kan aantonen met een verklaring op eer die bevestigt dat de kredietrelatie tussen de inschrijver en de bank volstaat?

3)

Wordt de nationale rechter geconfronteerd met een objectief beletsel dat hem verhindert te voldoen aan artikel 47, eerste en tweede alinea, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, gelezen in samenhang met artikel 1, lid 1, en artikel 2, leden 3, 6, 7 en 8, van richtlijn 89/665/EEG (2) van de Raad van 21 december 1989 houdende de coördinatie van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen betreffende de toepassing van de beroepsprocedures inzake het plaatsen van overheidsopdrachten voor leveringen en voor de uitvoering van werken, indien hij zich moet uitspreken over een beroep van een door een besluit van de bestuursautoriteit inzake overheidsopdrachten uitgesloten inschrijver, wanneer de uitvoering van de verschillende opdrachten door de gekozen inschrijver bijna is voltooid?

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/17

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/17

1.

Dient artikel 1, lid 1, juncto artikel 1, lid 4, van richtlijn 2003/49/EG (1) aldus te worden uitgelegd dat een in een lidstaat gevestigde onderneming die onder artikel 3 van deze richtlijn valt en die onder omstandigheden als die van het hoofdgeding van een in een andere lidstaat gevestigde dochteronderneming interest ontvangt, de „uiteindelijk gerechtigde” tot deze interest is in de zin van deze richtlijn?

2.

Is de mogelijkheid voor een lidstaat om zich te beroepen op artikel 5, lid 1, van de richtlijn, dat betrekking heeft op de toepassing van nationale voorschriften ter bestrijding van fraude en misbruiken, of op artikel 5, lid 2, van de richtlijn, onderworpen aan de voorwaarde dat de betrokken lidstaat een specifiek nationaal voorschrift ter uitvoering van artikel 5 van de richtlijn heeft vastgesteld dan wel dat het nationale recht algemene voorschriften of beginselen over fraude, misbruiken en belastingontduiking bevat die in overeenstemming met artikel 5 kunnen worden uitgelegd?

3.

Is een bepaling van een tussen twee lidstaten gesloten en overeenkomstig het modelverdrag van de OESO opgesteld dubbelbelastingverdrag, volgens welke de heffing van belasting over interest afhangt van de vraag of de ontvanger van de interest wordt aangemerkt als de uiteindelijk gerechtigde tot deze interest, een verdragsrechtelijk voorschrift ter bestrijding van misbruiken dat onder artikel 5 van de richtlijn valt?

4.

Is er sprake van misbruik enzovoort in de zin van richtlijn 2003/49/EG indien er in de lidstaat waar de betaler van de interest is gevestigd, een fiscale aftrek voor interest bestaat, terwijl interest niet wordt belast in de lidstaat waar de ontvanger van de interest is gevestigd?

5.

Is een lidstaat die niet erkent dat een in een andere lidstaat gevestigde onderneming de „uiteindelijk gerechtigde” tot de interest is, en die stelt dat deze onderneming een zogenaamde kunstmatige doorstroomvennootschap is, krachtens richtlijn 2003/49/EG of artikel 10 EG verplicht mee te delen wie hij in dit geval beschouwt als de uiteindelijk gerechtigde?

6.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig richtlijn 2003/49/EG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over interest die zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, en de moedermaatschappij door laatstgenoemde lidstaat wordt geacht aldaar ter zake van de desbetreffende rente beperkt belastingplichtig te zijn, staat artikel 43 EG juncto artikel 48 EG dan in de weg aan een wettelijke regeling op grond waarvan laatstgenoemde lidstaat de inhoudingsplichtige (de dochteronderneming) bij niet-tijdige betaling van verschuldigde bronbelasting verplicht tot betaling van moratoire interest tegen een rentevoet die hoger is dan de rentevoet die de betrokken lidstaat hanteert wanneer hij aan een in dezelfde lidstaat gevestigde onderneming moratoire interest in rekening brengt over verschuldigde vennootschapsbelasting (die zich onder meer uitstrekt tot rente-inkomsten)?

7.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig richtlijn 2003/49/EG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over interest die zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, en de moedermaatschappij door laatstgenoemde lidstaat wordt geacht aldaar ter zake van de desbetreffende rente beperkt belastingplichtig te zijn, staan de artikelen 43 EG en 48 EG (dan wel artikel 56 EG) dan op zichzelf of gezamenlijk beschouwd in de weg aan een wettelijke regeling

Het Hof wordt verzocht bij de beantwoording van de zevende vraag rekening te houden met het antwoord op de zesde vraag.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/20

1.

Is de mogelijkheid voor een lidstaat om zich te beroepen op artikel 1, lid 2, van de richtlijn (1), dat betrekking heeft op de toepassing van nationale voorschriften ter bestrijding van fraude en misbruiken, onderworpen aan de voorwaarde dat de betrokken lidstaat een specifiek nationaal voorschrift ter uitvoering van artikel 1, lid 2, van de richtlijn heeft vastgesteld dan wel dat het nationale recht algemene voorschriften of beginselen over fraude en misbruiken bevat die in overeenstemming met artikel 1, lid 2, kunnen worden uitgelegd?

2.

Is een bepaling van een tussen twee lidstaten gesloten en overeenkomstig het modelverdrag van de OESO opgesteld dubbelbelastingverdrag, volgens welke de heffing van belasting over dividenduitkeringen afhangt van de vraag of de ontvanger van de dividenden wordt aangemerkt als de uiteindelijk gerechtigde tot deze dividenden, een verdragsrechtelijk voorschrift ter bestrijding van misbruiken dat onder artikel 1, lid 2, van de richtlijn valt?

3.

Indien de tweede vraag bevestigend wordt beantwoord, staat het dan aan de nationale rechterlijke instanties om de inhoud van het begrip „uiteindelijk gerechtigde” vast te leggen, of dient dit begrip onder toepassing van richtlijn 90/435/EEG aldus te worden opgevat dat het specifiek overeenkomstig het Unierecht dient te worden uitgelegd en dat deze uitlegging aan het toezicht van het Hof van Justitie van de Europese Unie is onderworpen?

4.

Indien de tweede vraag bevestigend wordt beantwoord en de derde vraag aldus wordt beantwoord dat het niet aan de nationale rechterlijke instanties staat om de inhoud van het begrip „uiteindelijk gerechtigde” vast te leggen, dient dit begrip dan aldus te worden uitgelegd dat een in een lidstaat gevestigde onderneming die in omstandigheden als die van het onderhavige geding dividenden ontvangt van een dochteronderneming in een andere lidstaat, de „uiteindelijk gerechtigde” van deze dividenden is in de betekenis die hieraan volgens het Unierecht dient te worden gegeven?

5.

Voor zover in de onderhavige zaak wordt aangenomen dat er sprake is van „nationale of verdragsrechtelijke voorschriften ter bestrijding van fraude en misbruiken” in de zin van artikel 1, lid 2, van de richtlijn, dat een in een lidstaat gevestigde onderneming (A) een dividend uitkeert aan een moedermaatschappij (B) in een andere lidstaat, die dit dividend doorsluist aan haar moedermaatschappij (C), die buiten de EU/EER is gevestigd en op haar beurt de middelen doorsluist naar haar moedermaatschappij (D), die eveneens buiten de EU/EER is gevestigd, dat er geen dubbelbelastingverdrag is gesloten tussen eerstgenoemde staat en de staat waar C is gevestigd, dat er tussen eerstgenoemde staat en de staat waar D is gevestigd, een dubbelbelastingverdrag is gesloten, en dat eerstgenoemde staat dus op grond van zijn wettelijke regeling geen aanspraak had kunnen maken op bronbelasting over dividenden die door A aan D zijn uitgekeerd, indien D de rechtstreekse eigenaar van A was geweest, is er dan sprake van misbruik van de richtlijn, zodat B hier niet door wordt beschermd?

6.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig artikel 1, lid 2, van richtlijn 90/435/EEG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over een dividend dat zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, staat artikel 49 VWEU juncto artikel 54 VWEU dan in de weg aan een wettelijke regeling op grond waarvan laatstgenoemde lidstaat de in de andere lidstaat gevestigde moedermaatschappij belast over het dividend, wanneer de betrokken lidstaat aldaar gevestigde moedermaatschappijen in voor het overige vergelijkbare omstandigheden vrijstelt van dergelijke dividendbelasting?

7.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig artikel 1, lid 2, van richtlijn 90/435/EEG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over een dividend dat zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, en de moedermaatschappij door laatstgenoemde lidstaat wordt geacht aldaar ter zake van de desbetreffende rente beperkt belastingplichtig te zijn, staat artikel 49 VWEU juncto artikel 54 VWEU dan in de weg aan een wettelijke regeling op grond waarvan laatstgenoemde lidstaat de inhoudingsplichtige (de dochteronderneming) bij niet-tijdige betaling van verschuldigde bronbelasting verplicht tot betaling van moratoire interest tegen een rentevoet die hoger is dan de rentevoet die de betrokken lidstaat hanteert wanneer hij aan een in dezelfde lidstaat gevestigde onderneming moratoire interest in rekening brengt over verschuldigde vennootschapsbelasting?

8.

Indien de tweede vraag bevestigend wordt beantwoord en de derde vraag aldus wordt beantwoord dat het niet aan de nationale rechterlijke instanties staat om de inhoud van het begrip „uiteindelijk gerechtigde” vast te leggen, en indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet op die basis kan worden geacht overeenkomstig richtlijn 90/435/EEG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over een dividend dat zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, is laatstgenoemde lidstaat dan krachtens richtlijn 90/435/EEG of artikel 4, lid 3, VEU verplicht om mee te delen wie zij in dat geval als de uiteindelijk gerechtigde beschouwt?

9.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig richtlijn 90/435/EEG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over een dividend dat zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, staat artikel 49 VWEU juncto artikel 54 VWEU dan wel artikel 63 VWEU dan, op zichzelf of gezamenlijk beschouwd, in de weg aan een wettelijke regeling

Het Hof wordt verzocht bij de beantwoording van de negende vraag rekening te houden met het antwoord op de zesde en de zevende vraag.

10.

Staat artikel 63 VWEU, in omstandigheden waarin

in de weg aan een wettelijke regeling op grond waarvan de lidstaat waar de dochteronderneming is gevestigd, belasting heft over het betrokken dividend, wanneer deze lidstaat aldaar gevestigde ondernemingen die voldoen aan het kapitaalvereiste van richtlijn 90/435/EEG, dat wil zeggen in het belastingjaar 2011 ten minste 10 % bezaten van het aandelenkapitaal van de onderneming die het dividend heeft uitgekeerd, vrijstelt van een dergelijke dividendbelasting?

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/22

1.

Is de mogelijkheid voor een lidstaat om zich te beroepen op artikel 1, lid 2, van de richtlijn (1), dat betrekking heeft op de toepassing van nationale voorschriften ter bestrijding van fraude en misbruiken, onderworpen aan de voorwaarde dat de betrokken lidstaat een specifiek nationaal voorschrift ter uitvoering van artikel 1, lid 2, van de richtlijn heeft vastgesteld dan wel dat het nationale recht algemene voorschriften of beginselen over fraude en misbruiken bevat die in overeenstemming met artikel 1, lid 2, kunnen worden uitgelegd?

2.

Is een bepaling van een tussen twee lidstaten gesloten en overeenkomstig het modelverdrag van de OESO opgesteld dubbelbelastingverdrag, volgens welke de heffing van belasting over dividenduitkeringen afhangt van de vraag of de ontvanger van de dividenden wordt aangemerkt als de uiteindelijk gerechtigde tot deze dividenden, een verdragsrechtelijk voorschrift ter bestrijding van misbruiken dat onder artikel 1, lid 2, van de richtlijn valt?

3.

Indien de tweede vraag bevestigend wordt beantwoord, staat het dan aan de nationale rechterlijke instanties om de inhoud van het begrip „uiteindelijk gerechtigde” vast te leggen, of dient dit begrip onder toepassing van richtlijn 90/435/EEG aldus te worden opgevat dat het specifiek overeenkomstig het Unierecht dient te worden uitgelegd en dat deze uitlegging aan het toezicht van het Hof van Justitie van de Europese Unie is onderworpen?

4.

Indien de tweede vraag bevestigend wordt beantwoord en de derde vraag aldus wordt beantwoord dat het niet aan de nationale rechterlijke instanties staat om de inhoud van het begrip „uiteindelijk gerechtigde” vast te leggen, dient dit begrip dan aldus te worden uitgelegd dat een in een lidstaat gevestigde onderneming die in omstandigheden als die van het onderhavige geding dividenden ontvangt van een dochteronderneming in een andere lidstaat, de „uiteindelijk gerechtigde” van deze dividenden is in de betekenis die hieraan volgens het Unierecht dient te worden gegeven?

5.

Voor zover in de onderhavige zaak wordt aangenomen dat er sprake is van „nationale of verdragsrechtelijke voorschriften ter bestrijding van fraude en misbruiken” in de zin van artikel 1, lid 2, van de richtlijn, dat een in een lidstaat gevestigde onderneming (A) een dividend uitkeert aan een moedermaatschappij (B) in een andere lidstaat, die dit dividend doorsluist aan haar moedermaatschappij (C), die buiten de EU/EER is gevestigd en op haar beurt de middelen doorsluist naar haar moedermaatschappij (D), die eveneens buiten de EU/EER is gevestigd, dat er geen dubbelbelastingverdrag is gesloten tussen eerstgenoemde staat en de staat waar C is gevestigd, dat er tussen eerstgenoemde staat en de staat waar D is gevestigd, een dubbelbelastingverdrag is gesloten, en dat eerstgenoemde staat dus op grond van zijn wettelijke regeling geen aanspraak had kunnen maken op bronbelasting over dividenden die door A aan D zijn uitgekeerd, indien D de rechtstreekse eigenaar van A was geweest, is er dan sprake van misbruik van de richtlijn, zodat B hier niet door wordt beschermd?

6.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig artikel 1, lid 2, van richtlijn 90/435/EEG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over een dividend dat zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, staat artikel 43 EG juncto artikel 48 EG (en/of artikel 56 EG) dan in de weg aan een wettelijke regeling op grond waarvan laatstgenoemde lidstaat de in de andere lidstaat gevestigde moedermaatschappij belast over het dividend, wanneer de betrokken lidstaat aldaar gevestigde moedermaatschappijen in voor het overige vergelijkbare omstandigheden vrijstelt van dergelijke dividendbelasting?

7.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig artikel 1, lid 2, van richtlijn 90/435/EEG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over een dividend dat zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, en de moedermaatschappij door laatstgenoemde lidstaat wordt geacht aldaar ter zake van de desbetreffende rente beperkt belastingplichtig te zijn, staat artikel 43 EG juncto artikel 48 EG (en/of artikel 56 EG) dan in de weg aan een wettelijke regeling op grond waarvan laatstgenoemde lidstaat de inhoudingsplichtige (de dochteronderneming) bij niet-tijdige betaling van verschuldigde bronbelasting verplicht tot betaling van moratoire interest tegen een rentevoet die hoger is dan de rentevoet die de betrokken lidstaat hanteert wanneer hij aan een in dezelfde lidstaat gevestigde onderneming moratoire interest in rekening brengt over verschuldigde vennootschapsbelasting?

8.

Indien de tweede vraag bevestigend wordt beantwoord en de derde vraag aldus wordt beantwoord dat het niet aan de nationale rechterlijke instanties staat om de inhoud van het begrip „uiteindelijk gerechtigde” vast te leggen, en indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet op die basis kan worden geacht overeenkomstig richtlijn 90/435/EEG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over een dividend dat zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, is laatstgenoemde lidstaat dan krachtens richtlijn 90/435/EEG of artikel 10 EG verplicht om mee te delen wie zij in dat geval als de uiteindelijk gerechtigde beschouwt?

9.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig richtlijn 90/435/EEG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over een dividend dat zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, staat artikel 43 EG juncto artikel 48 EG (dan wel artikel 56 EG) dan, op zichzelf of gezamenlijk beschouwd, in de weg aan een wettelijke regeling

10.

Staat artikel 56 EG, in omstandigheden waarin

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/25

1.

Dient artikel 1, lid 1, juncto artikel 1, lid 4, van richtlijn 2003/49/EG (1) aldus te worden uitgelegd dat een in een lidstaat gevestigde onderneming die onder artikel 3 van deze richtlijn valt en die onder omstandigheden als die van het hoofdgeding van een in een andere lidstaat gevestigde dochteronderneming interest ontvangt, de „uiteindelijk gerechtigde” tot deze interest is in de zin van deze richtlijn?

2.

Is de mogelijkheid voor een lidstaat om zich te beroepen op artikel 5, lid 1, van de richtlijn, dat betrekking heeft op de toepassing van nationale voorschriften ter bestrijding van fraude en misbruiken, of op artikel 5, lid 2, van de richtlijn, onderworpen aan de voorwaarde dat de betrokken lidstaat een specifiek nationaal voorschrift ter uitvoering van artikel 5 van de richtlijn heeft vastgesteld dan wel dat het nationale recht algemene voorschriften of beginselen over fraude, misbruiken en belastingontduiking bevat die in overeenstemming met artikel 5 kunnen worden uitgelegd?

3.

Is een bepaling van een tussen twee lidstaten gesloten en overeenkomstig het modelverdrag van de OESO opgesteld dubbelbelastingverdrag, volgens welke de heffing van belasting over interest afhangt van de vraag of de ontvanger van de interest wordt aangemerkt als de uiteindelijk gerechtigde tot deze interest, een verdragsrechtelijk voorschrift ter bestrijding van misbruiken dat onder artikel 5 van de richtlijn valt?

4.

Is er sprake van misbruik enzovoort in de zin van richtlijn 2003/49/EG indien er in de lidstaat waar de betaler van de interest is gevestigd, een fiscale aftrek voor interest bestaat, terwijl interest niet wordt belast in de lidstaat waar de ontvanger van de interest is gevestigd?

5.

Is richtlijn 2003/49/EG van toepassing op een in Luxemburg gevestigde onderneming die aldaar overeenkomstig het vennootschapsrecht is opgericht en ingeschreven als een „société en commandite par actions” (S.C.A.) (commanditaire vennootschap op aandelen), en die tevens is gekwalificeerd als een „société d’investissement en capital à risque” (SICAR) (beleggingsvennootschap in risicokapitaal) in de zin van de Luxemburgse wet van 15 juni 2004 betreffende beleggingsvennootschappen in risicokapitaal?

6.

Is een lidstaat die niet erkent dat een in een andere lidstaat gevestigde onderneming de „uiteindelijk gerechtigde” tot de interest is, en die stelt dat deze onderneming een zogenaamde kunstmatige doorstroomvennootschap is, krachtens richtlijn 2003/49/EG of artikel 10 EG verplicht mee te delen wie hij in dit geval beschouwt als de uiteindelijk gerechtigde?

7.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig richtlijn 2003/49/EG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over interest die zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, en de moedermaatschappij door laatstgenoemde lidstaat wordt geacht aldaar ter zake van de desbetreffende rente beperkt belastingplichtig te zijn, staat artikel 43 EG juncto artikel 48 EG dan in de weg aan een wettelijke regeling op grond waarvan laatstgenoemde lidstaat de inhoudingsplichtige (de dochteronderneming) bij niet-tijdige betaling van verschuldigde bronbelasting verplicht tot betaling van moratoire interest tegen een rentevoet die hoger is dan de rentevoet die de betrokken lidstaat hanteert wanneer hij aan een in dezelfde lidstaat gevestigde onderneming moratoire interest in rekening brengt over verschuldigde vennootschapsbelasting (die zich onder meer uitstrekt tot rente-inkomsten)?

8.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig richtlijn 2003/49/EG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over interest die zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, en de moedermaatschappij door laatstgenoemde lidstaat wordt geacht aldaar ter zake van de desbetreffende rente beperkt belastingplichtig te zijn, staan de artikelen 43 EG en 48 EG (dan wel artikel 56 EG) dan op zichzelf of gezamenlijk beschouwd in de weg aan een wettelijke regeling

Het Hof wordt verzocht bij de beantwoording van de achtste vraag rekening te houden met het antwoord op de zevende vraag.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/27

1.

Dient artikel 1, lid 1, juncto artikel 1, lid 4, van richtlijn 2003/49/EG (1) aldus te worden uitgelegd dat een in een lidstaat gevestigde onderneming die onder artikel 3 van deze richtlijn valt en die onder omstandigheden als die van het hoofdgeding van een in een andere lidstaat gevestigde dochteronderneming interest ontvangt, de „uiteindelijk gerechtigde” tot deze interest is in de zin van deze richtlijn?

2.

Is de mogelijkheid voor een lidstaat om zich te beroepen op artikel 5, lid 1, van de richtlijn, dat betrekking heeft op de toepassing van nationale voorschriften ter bestrijding van fraude en misbruiken, of op artikel 5, lid 2, van de richtlijn, onderworpen aan de voorwaarde dat de betrokken lidstaat een specifiek nationaal voorschrift ter uitvoering van artikel 5 van de richtlijn heeft vastgesteld dan wel dat het nationale recht algemene voorschriften of beginselen over fraude, misbruiken en belastingontduiking bevat die in overeenstemming met artikel 5 kunnen worden uitgelegd?

3.

Is een bepaling van een tussen twee lidstaten gesloten en overeenkomstig het modelverdrag van de OESO opgesteld dubbelbelastingverdrag, volgens welke de heffing van belasting over interest afhangt van de vraag of de ontvanger van de interest wordt aangemerkt als de uiteindelijk gerechtigde tot deze interest, een verdragsrechtelijk voorschrift ter bestrijding van misbruiken dat onder artikel 5 van de richtlijn valt?

4.

Is een lidstaat die niet erkent dat een in een andere lidstaat gevestigde onderneming de „uiteindelijk gerechtigde” tot de interest is, en die stelt dat deze onderneming een zogenaamde kunstmatige doorstroomvennootschap is, krachtens richtlijn 2003/49/EG of artikel 10 EG verplicht mee te delen wie hij in dit geval beschouwt als de uiteindelijk gerechtigde?

5.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig richtlijn 2003/49/EG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over interest die zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, en de moedermaatschappij door laatstgenoemde lidstaat wordt geacht aldaar ter zake van de desbetreffende rente beperkt belastingplichtig te zijn, staat artikel 43 EG juncto artikel 48 EG dan in de weg aan een wettelijke regeling op grond waarvan laatstgenoemde lidstaat de inhoudingsplichtige (de dochteronderneming) bij niet-tijdige betaling van verschuldigde bronbelasting verplicht tot betaling van moratoire interest tegen een rentevoet die hoger is dan de rentevoet die de betrokken lidstaat hanteert wanneer hij aan een in dezelfde lidstaat gevestigde onderneming moratoire interest in rekening brengt over verschuldigde vennootschapsbelasting (die zich onder meer uitstrekt tot rente-inkomsten)?

6.

Indien een in een lidstaat gevestigde onderneming (de moedermaatschappij) in concreto niet wordt geacht overeenkomstig richtlijn 2003/49/EG te zijn vrijgesteld van bronbelasting over interest die zij van een in een andere lidstaat gevestigde onderneming (de dochteronderneming) heeft ontvangen, en de moedermaatschappij door laatstgenoemde lidstaat wordt geacht aldaar ter zake van de desbetreffende rente beperkt belastingplichtig te zijn, staan de artikelen 43 EG en 48 EG (dan wel artikel 56 EG) dan op zichzelf of gezamenlijk beschouwd in de weg aan een wettelijke regeling

Het Hof wordt verzocht bij de beantwoording van de zesde vraag rekening te houden met het antwoord op de vijfde vraag.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/29

1.

2.

Voor zover niet a priori is uitgesloten dat de Verdragen van toepassing kunnen zijn op het uitleveringsverkeer tussen lidstaten en de Verenigde Staten van Amerika:

Moeten artikel 18, lid 1, VWEU en de rechtspraak van het Hof van Justitie met betrekking tot deze bepaling aldus worden uitgelegd dat een lidstaat op ongerechtvaardigde wijze inbreuk maakt op het in die bepaling neergelegde discriminatieverbod wanneer hij — wat uitleveringsverzoeken van derde landen betreft — op basis van een grondwettelijke norm (in casu artikel 16, lid 2, eerste volzin, van de Duitse grondwet) onderscheid maakt tussen eigen onderdanen en onderdanen van andere lidstaten van de Unie, in die zin dat hij enkel deze laatsten uitlevert?

3.

Voor het geval wordt geoordeeld dat in de voornoemde gevallen sprake is van schending van het algemene discriminatieverbod van artikel 18, lid 1, VWEU:

Moet de rechtspraak van het Hof van Justitie aldus worden uitgelegd dat in een geval als het onderhavige — waarin aan de instemming met de uitlevering door de bevoegde instantie steeds een gerechtelijke procedure ter toetsing van de rechtmatigheid van de uitlevering voorafgaat, waarvan de uitkomst voor de bevoegde instantie evenwel enkel bindend is wanneer wordt geoordeeld dat niet tot uitlevering mag worden overgegaan — de loutere schending van het in artikel 18, lid 1, VWEU neergelegde discriminatieverbod reeds een voldoende gekwalificeerde schending kan opleveren, of moet het om een kennelijke schending gaan?

4.

Voor het geval geen sprake hoeft te zijn van een kennelijke schending:

Moet de rechtspraak van het Hof van Justitie aldus worden uitgelegd dat het feit dat de hoogste organen van de nationale uitvoerende macht in casu, bij gebrek aan rechtspraak van het Hof van Justitie in verband met deze concrete feitelijke constellatie (in casu de vraag of het in artikel 18, lid 1, VWEU neergelegde algemene discriminatieverbod materieel gezien van toepassing is op het uitleveringsverkeer tussen de lidstaten en de Verenigde Staten van Amerika), tot staving van hun beslissing kunnen wijzen op de conformiteit ervan met de door nationale rechterlijke instanties in dezelfde zaak gewezen beslissingen, reeds volstaat om aan te nemen dat in een geval als het onderhavige geen sprake is van een voldoende gekwalificeerde schending?

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/30

1)

Is een nationale regeling die het een commerciële ondernemer verbiedt om aan particulieren de dienst aan te bieden van het zonder toestemming van de rechthebbende op afstand als video opslaan van privékopieën van auteursrechtelijk beschermde werken met behulp van het zogenoemde cloud computing, waartoe hij actief moet bijdragen, verenigbaar met het gemeenschapsrecht — meer bepaald artikel 5, lid 2, onder b), van richtlijn 2001/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2001 betreffende de harmonisatie van bepaalde aspecten van het auteursrecht en de naburige rechten in de informatiemaatschappij (1) (althans richtlijn 2000/31/EG van het Europees Parlement en de Raad van 8 juni 2000 betreffende bepaalde juridische aspecten van de diensten van de informatiemaatschappij, met name de elektronische handel (2), in de interne markt en het Oprichtingsverdrag)?

2)

Is een nationale regeling die het een commerciële ondernemer toestaat om aan particulieren de dienst aan te bieden van het ook zonder toestemming van de rechthebbende op afstand als video opslaan van privékopieën van auteursrechtelijk beschermde werken met behulp van het zogenoemde cloud computing, hoewel hij daartoe actief moet bijdragen, mits aan de rechthebbende een forfaitaire vergoeding wordt betaald, waarvoor in wezen een regeling van verplichte licenties geldt, verenigbaar met het gemeenschapsrecht — meer bepaald artikel 5, lid 2, onder b), van richtlijn 2001/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 22 mei 2001 betreffende de harmonisatie van bepaalde aspecten van het auteursrecht en de naburige rechten in de informatiemaatschappij (althans richtlijn 2000/31/EG van het Europees Parlement en de Raad van 8 juni 2000 betreffende bepaalde juridische aspecten van de diensten van de informatiemaatschappij, met name de elektronische handel, in de interne markt en het Oprichtingsverdrag)?

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/31

1)

Staat artikel 49 VWEU in de weg aan een Finse regeling volgens welke, in een geval waarin een binnenlandse vennootschap activa van een in een andere lidstaat gelegen vaste inrichting door middel van inbreng van een bedrijf aan een in die staat gevestigde vennootschap vervreemdt en daarvoor als tegenprestatie nieuwe aandelen verkrijgt, de overdracht van de activa direct in het jaar van overdracht wordt belast, terwijl in een overeenkomstige binnenlandse situatie de heffing pas plaatsvindt op het tijdstip van realisatie?

2)

Is er sprake van directe of indirecte discriminatie wanneer Finland onmiddellijk in het jaar van overdracht van het bedrijf belasting heft, voordat de winst is gerealiseerd, terwijl dat bij binnenlandse transacties pas geschiedt op het moment dat de winst wordt gerealiseerd?

3)

Indien de eerste en de tweede vraag bevestigend worden beantwoord, kan deze beperking van de vrijheid van vestiging dan worden gerechtvaardigd met een beroep op bijvoorbeeld een dringende reden van algemeen belang of de bescherming van de nationale fiscale bevoegdheid? Is de verboden beperking in overeenstemming met het evenredigheidsbeginsel?

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/32

—

het arrest van het Gerecht (Vierde kamer) van 16 maart 2016, aan de Commissie betekend op 17 maart 2016, in zaak T-586/14, Xinyi PV Products (Anhui) Holdings Ltd/Commissie, vernietigen;

—

het eerste onderdeel van het eerste middel van het verzoek in eerste aanleg ongegrond verklaren;

—

de zaak wat betreft het tweede onderdeel van het eerste middel en het tweede tot en met het vierde middel van het verzoek in eerste aanleg terugverwijzen naar het Gerecht voor een nieuwe beoordeling;

—

de beslissing over de kosten in eerste aanleg en in hogere voorziening aanhouden.

—

Eerste onderdeel: maatregelen voor de tenuitvoerlegging van het vijfjarenplan vloeien nog voort uit het vroegere systeem zonder markteconomie;

—

Tweede onderdeel: het ondersteunen van bepaalde economische sectoren („winnaars uitkiezen”) is in een markteconomie geen legitieme doelstelling;

—

Derde onderdeel: subsidies zijn in een markteconomie niet variabel, maar gekoppeld aan een investering;

—

Vierde onderdeel: de litigieuze maatregelen zijn niet vergelijkbaar met onrechtmatige en onverenigbare staatssteun zoals die in de Unie voorkomt;

—

Vijfde onderdeel: onjuiste uitlegging van het begrip „systeem zonder markteconomie”.

—

Eerste onderdeel: het Gerecht heeft beslist over een kwestie waarvoor het niet bevoegd was (ultra vires), in strijd gehandeld met het beginsel dat partijen het voorwerp van het geding afbakenen, en in strijd gehandeld met artikel 21 van het Statuut van het Hof van Justitie van de Europese Unie en de artikelen 44, lid 1, en 48, lid 2, van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht, zoals deze luidden toen de zaak in eerste aanleg aanhangig werd gemaakt;

—

Tweede onderdeel: de Commissie is niet gehoord over de beweerde vergelijkbaarheid van de staatssteun genoemd in de in punt 66 aangehaalde rechtspraak, met de litigieuze maatregelen;

—

Derde onderdeel: het Gerecht is niet ingegaan op de argumenten van de Commissie inzake de definitie van „systeem zonder markteconomie”.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/33

1.

Is de bepaling in de artikelen 1, lid 5, en 2, punt 18, van verordening (EU) 2015/751 (1) (hierna: „verordening”) dat een driepartijenbetaalkaartschema dat samen met een co-branding partner of via een agent op kaarten gebaseerde betaalinstrumenten uitgeeft als een vierpartijenbetaalkaartschema wordt beschouwd, alleen van toepassing voor zover de co-brandingspartner of de agent optreedt als de „uitgever” in de zin van artikel 2, punt 2, en overweging 29 van de verordening (namelijk ingeval die partner of agent een contractuele relatie onderhoudt met de betaler, op grond waarvan hij zich ertoe verbindt aan de betaler een betaalinstrument te verschaffen om de op kaarten gebaseerde betalingstransacties van de betaler te initiëren en te verwerken?

2.

Indien het antwoord op de eerste vraag ontkennend luidt, zijn de artikelen 1, lid 5, en 2, punt 18, van de verordening ongeldig voor zover zij bepalen dat dergelijke regelingen als vierpartijenbetaalkaartschema’s worden beschouwd, op grond van

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/34

1.

Wanneer een directe verkoper goederen („hulpmateriaal voor de verkoop”) verkoopt aan niet-btw-plichtige wederverkopers of de niet-btw-plichtige wederverkoper goederen en diensten betrekt van derden („goederen en diensten van derden”), die in beide gevallen door de niet-btw-plichtige wederverkopers worden gebruikt als hulpmiddel bij de uitoefening van hun economische activiteit bestaande in de verkoop van andere goederen die ook van de directe verkoper worden aangekocht en waarvoor een administratieve regeling is uitgevaardigd krachtens een afwijking die laatstelijk is toegestaan bij beschikking 89/534/EEG (1) van de Raad van 24 mei 1989 („afwijking”), leveren de toepasselijke machtigingen, uitvoeringswetgeving en/of administratieve regelingen dan schending op van enig toepasselijk voorschrift en/of beginsel van het Unierecht, voor zover daarin wordt voorgeschreven dat de door de directe verkoper verschuldigde btw in een later stadium wordt berekend op basis van de verkoopprijs die de niet-btw-plichtige wederverkopers aanrekenen voor de andere goederen, zonder dat de door de niet-btw-plichtige wederverkoper gedragen btw over het hulpmateriaal voor de verkoop en/of de goederen en diensten van derden in mindering wordt gebracht?

2.

Was het Verenigd Koninkrijk, bij zijn verzoek om een machtiging van de Raad voor de afwijking, verplicht de Commissie ervan op de hoogte te brengen dat niet-btw-plichtige wederverkopers btw betaalden over aankopen van hulpmateriaal voor de verkoop en/of goederen en diensten van derden die werden gebruikt voor de uitoefening van hun economische activiteit, en dat bijgevolg in de afwijking een aanpassing moest worden gemaakt om rekening te houden met deze niet-recupereerbare voorbelasting, of te veel betaalde btw in een later stadium?

3.

Indien de eerste en/of de tweede vraag bevestigend moet (moeten) worden beantwoord:

4.

Moet op grond van artikel 27 van [richtlijn 77/388] (artikel 395 van [richtlijn 2006/112]) het bedrag aan „belastingfraude of -ontwijking” worden vastgesteld aan de hand van het door de lidstaat geleden nettoverlies aan belasting (rekening houdend met zowel de belasting in een later stadium die is betaald als de voorbelasting die recupereerbaar is in de structuur die leidt tot belastingfraude of -ontwijking) of het door de lidstaat geleden brutoverlies aan belasting (rekening houdend met alleen de belasting in een later stadium die is betaald in de structuur die leidt tot belastingfraude of -ontwijking)?

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/36

—

het arrest vernietigen,

—

de beschikking (1) nietig verklaren voor zover de Italiaanse Republiek daarbij wordt gelast de steun terug te vorderen, of bij gebreke daarvan,

—

de zaak terugverwijzen naar het Gerecht,

—

de Commissie verwijzen in de kosten.

1.

Het Gerecht heeft het arrest van 10 december 2013 onjuist uitgelegd. Het heeft er namelijk een verplichting in gelezen om aan te nemen dat rekwirante vanaf de publicatie van de beschikking tot inleiding van de procedure op 2 februari 2002 geen gegronde verwachtingen meer kon koesteren.

2.

Als gevolg van die vergissing beantwoordde het optreden van het Gerecht niet aan het doel van de terugverwijzing en heeft het Gerecht rekwirantes argument dat zij gegronde verwachtingen mocht blijven koesteren niet beoordeeld dan wel tegen de achtergrond van een verkeerd voorgesteld rechtskader en onjuist beoordeeld.

3.

Zelfs bij de beoordeling die het tegen de achtergrond van dit verkeerd voorgestelde rechtskader heeft verricht, heeft het Gerecht blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door aan te nemen dat de onredelijke vertraging van de Commissie bij de uitvoering van haar onderzoek, bij Eurallumina geen gegronde verwachtingen heeft kunnen doen ontstaan die in de weg staan aan de terugvordering van de steun.

4.

Het Gerecht heeft richtlijn 2003/96 (2) contra legem uitgelegd, in strijd met het gemeenschapsrecht en de beginselen voor de uitlegging daarvan.

5.

Het Gerecht heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting doordat het rekwirantes argumenten inzake haar investeringen in de Sardijnse fabriek heeft afgewezen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/37

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Magic Mountain Kletterhallen GmbH, Kletterhallenverband Klever eV, Neoliet Beheer BV en Pedriza BV worden hoofdelijk verwezen in de kosten van de Europese Commissie en in hun eigen kosten.

3)

Deutscher Alpenverein eV en Deutscher Alpenverein, Sektion Berlin eV dragen hun eigen kosten.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/38

1)

Uitvoeringsverordening (EU) nr. 157/2013 van de Raad van 18 februari 2013 tot instelling van een definitief antidumpingrecht op bio-ethanol van oorsprong uit de Verenigde Staten van Amerika, wordt nietig verklaard voor zover zij betrekking heeft op Patriot Renewable Fuels LLC, Plymouth Energy Company LLC, POET LLC en Platinum Ethanol LLC.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

Growth Energy, Renewable Fuels Association, de Raad van de Europese Unie, de Europese Commissie en ePURE, de Europese Producenten Unie van Hernieuwbare Ethanol, dragen hun eigen kosten.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/38

1)

Uitvoeringsverordening (EU) nr. 157/2013 van de Raad van 18 februari 2013 tot instelling van een definitief antidumpingrecht op bio-ethanol van oorsprong uit de Verenigde Staten van Amerika, wordt nietig verklaard, voor zover zij Marquis Energy LLC betreft.

2)

De Raad van de Europese Unie draagt zijn eigen kosten alsmede die van Marquis Energy.

3)

De Europese Commissie en ePURE, de Europese Producenten Unie van Hernieuwbare Ethanol, dragen hun eigen kosten.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/39

1)

Besluit C(2013) 8681 final van de Commissie van 6 december 2013 wordt nietig verklaard.

2)

De Europese Commissie wordt verwezen in de kosten.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/40

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Fútbol Club Barcelona wordt verwezen in de kosten.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/41

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Staatliche Porzellan-Manufaktur Meissen GmbH wordt verwezen in de kosten.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/41

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Loops, LLC wordt verwezen in de kosten.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/42

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Monster Energy Company wordt verwezen in de kosten.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/43

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

Monster Energy Company wordt verwezen in de kosten.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/43

1)

Op het beroep behoeft niet meer te worden beslist.

2)

REWE-Zentral AG wordt verwezen in de kosten.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/44

1)

Het beroep wordt niet-ontvankelijk verklaard.

2)

Istituto di ricerche economiche per la pesca e l’acquacoltura — IREPA Onlus wordt verwezen in zijn eigen kosten en in die van de Europese Commissie en de Rekenkamer van de Europese Unie.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/45

1)

Het beroep wordt kennelijk rechtens ongegrond verklaard.

2)

Kohrener Landmolkerei GmbH en DHG Deutsche Heumilchgesellschaft mbH worden verwezen in hun eigen kosten en die van de Europese Commissie.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/45

—

nietigverklaring van uitvoeringsbesluit (EU) 2016/175 van de Europese Commissie van 8 februari 2016 betreffende een door Spanje krachtens richtlijn 2006/42/EG van het Europees Parlement en de Raad genomen maatregel om het in de handel brengen van een type hogedrukreiniger te verbieden (PB 2016, L 33, blz. 12),

—

verwijzing van verweerster in de kosten.

1.

Eerste middel: schending van wezenlijke vormvoorschriften

Verzoekster voert aan dat in het bestreden besluit de in artikel 296, tweede alinea, VWEU neergelegde motiveringsplicht niet is nagekomen, doordat de overwegingen tegenstrijdig en onduidelijk zijn.

Daarenboven schendt het bestreden besluit het beginsel volgens hetwelk de Commissie de feiten correct moet vaststellen. In de vierde overweging stelde de Commissie ten onrechte dat verzoekster in de EG-verklaring van overeenstemming naar norm EN 60335-2-67-2009 zou verwijzen, wat onjuist is.

2.

Tweede middel: schending van artikel 11 van richtlijn 2006/42/EG (1)

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/46

—

de bestreden beslissing vernietigen en bijgevolg de oppositie afwijzen en de inschrijving van het aangevraagde merk toestaan;

—

het EUIPO en interveniënte verwijzen in de kosten van de procedure voor het Gerecht en voor de kamer van beroep.

—

schending van artikel 42, leden 2 en 3, van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/47

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van de artikelen 15, 51, lid 1, onder a), 57, lid 1, 63, lid 2, 64, 75, 76, lid 2, en 77 van verordening nr. 207/2009.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/48

—

vernietiging van de bestreden beslissing en bijgevolg algehele vervallenverklaring, op grond van het ontbreken van een normaal gebruik, van het litigieuze merk, ook voor de waren „uithangborden van metaal” van klasse 6;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten van de procedure.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/48

—

nietig verklaren van besluit (GBVB) 2016/318 van de Raad van 4 maart 2016 tot wijziging van besluit 2014/119/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne en van uitvoeringsverordening (EU) 2016/311 van de Raad van 4 maart 2016 tot uitvoering van verordening (EU) nr. 208/2014 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne, voor zover zij verzoeker betreffen;

—

subsidiair, verklaren dat i) artikel 1, lid 1, van besluit 2014/119/GBVB van de Raad van 5 maart 2014 (zoals gewijzigd) en ii) artikel 3, lid 1, van verordening (EU) nr. 208/2014 van de Raad van 5 maart 2014 (zoals gewijzigd) niet van toepassing zijn voor zover zij verzoeker betreffen, omdat zij onrechtmatig zijn, en

—

de Raad verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel (ter ondersteuning van het verzoek tot nietigverklaring): de Raad heeft geen geldige rechtsgrondslag gegeven voor de bestreden maatregelen.

2.

Tweede middel (ter ondersteuning van het verzoek tot nietigverklaring): schending van verzoekers rechten op grond van artikel 6, junctis de artikelen 2 en 3, VEU en de artikelen 47 en 48 van het Handvest van de Grondrechten van de Europese Unie, doordat de Raad ervan is uitgegaan dat de gerechtelijke procedures in Oekraïne in overeenstemming waren met de fundamentele mensenrechten.

3.

Derde middel (ter ondersteuning van het verzoek tot nietigverklaring): de Raad heeft kennelijke beoordelingsfouten gemaakt door vast te stellen dat was voldaan aan het criterium voor plaatsing van verzoeker op een lijst, vastgelegd in artikel 1, lid 1, van besluit 2014/119/GBVB van de Raad van 5 maart 2014 (zoals gewijzigd) en artikel 3, lid 1, van verordening (EU) nr. 208/2014 van de Raad van 5 maart 2014 (zoals gewijzigd).

4.

Vierde middel (ter ondersteuning van het verzoek tot nietigverklaring): de Raad heeft verzoekers rechten van verdediging en het recht op behoorlijk bestuur en op een doeltreffende voorziening in rechte geschonden. Meer in het bijzonder heeft de Raad volgens verzoeker onzorgvuldig en onpartijdig onderzocht of de redenen die waren aangevoerd ter rechtvaardiging van de hernieuwde plaatsing van verzoeker op een lijst, gegrond waren in het licht van de opmerkingen die verzoeker had gemaakt voordat hij opnieuw op een lijst werd geplaatst.

5.

Vijfde middel (ter ondersteuning van het verzoek tot nietigverklaring): de Raad heeft, zonder rechtvaardiging of evenredigheid, verzoekers grondrechten geschonden, daaronder begrepen zijn recht op bescherming van zijn eigendom en zijn goede naam. Volgens verzoeker hebben de bestreden handelingen vergaande gevolgen voor hem, zowel wat zijn eigendom als zijn reputatie wereldwijd betreft. De Raad heeft niet aangetoond dat de bevriezing van verzoekers activa en economische middelen verband houdt met of gerechtvaardigd is door een legitieme doelstelling en al helemaal niet dat die bevriezing evenredig is aan een dergelijke doelstelling.

6.

Zesde middel (ter ondersteuning van het verzoek tot onrechtmatigverklaring): indien, anders dan in het derde middel wordt betoogd, artikel 1, lid 1, van besluit 2014/119/GBVB van de Raad van 5 maart 2014 (zoals gewijzigd) en artikel 3, lid 1, van verordening (EU) nr. 208/2014 van de Raad van 5 maart 2014 (zoals gewijzigd), aldus moeten worden uitgelegd dat a) daarmee ieder onderzoek door een Oekraïense autoriteit, ongeacht of er een rechterlijke beslissing of procedure aan ten grondslag ligt, dan wel of met een dergelijke beslissing of procedure controle of toezicht op dat onderzoek wordt uitgeoefend en/of b) enig „machtsmisbruik door een openbaar ambtsdrager om een ongerechtvaardigd voordeel te verkrijgen”, ongeacht of sprake is van een gestelde verduistering van overheidsmiddelen, wordt bedoeld, het criterium voor plaatsing op de lijst, gelet op de willekeurige omvang en strekking die uit een dergelijke ruime uitlegging zouden voortvloeien, geen geldige rechtsgrondslag zou hebben en/of onevenredig aan de doelstellingen van artikel 1, lid 1, van besluit 2014/119/GBVB van de Raad van 5 maart 2014 en artikel 3, lid 1, van verordening (EU) nr. 208/2014 van de Raad van 5 maart 2014 zou zijn. Om die reden zouden de bepalingen onrechtmatig zijn

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/50

—

nietig verklaren van besluit (GBVB) 2016/318 van de Raad van 4 maart 2016 tot wijziging van besluit 2014/119/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne, en van uitvoeringsverordening (EU) 2016/311 van de Raad van 4 maart 2016 tot uitvoering van verordening (EU) nr. 208/2014 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in het licht van de situatie in Oekraïne, voor zover verzoeker bij deze handelingen opgenomen blijft in de lijst van personen en entiteiten op wie de beperkende maatregelen van toepassing zijn, en

—

de Raad verwijzen in de kosten van deze procedure.

1.

Eerste middel: de lijst is onrechtmatig, omdat deze is gewijzigd teneinde opneming in de lijst mogelijk te maken louter op grond van het feit dat er strafrechtelijke vervolging is ingesteld, zonder dat daarvoor rechterlijke goedkeuring is vereist.

2.

Tweede middel: de Raad heeft een ontoereikende en stereotiepe motivering gegeven door louter de tekst over te nemen uit de wetgeving inzake plaatsing op de lijst.

3.

Derde middel: kennelijke beoordelingsfout van de Raad, omdat het feit dat er door de Oekraïense autoriteiten tegen verzoeker strafrechtelijke vervolging is ingesteld in verband met het verduisteren van overheidsmiddelen of activa geen voldoende solide feitelijke grondslag vormde om hem op de lijst te plaatsen.

4.

Vierde middel: de door de Raad vastgestelde maatregelen vormen ten aanzien van verzoeker geen maatregelen van buitenlands beleid; het gaat daarentegen om internationale samenwerking in strafprocedures, zodat deze maatregelen berusten op een onjuiste rechtsgrondslag.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/51

—

nietig verklaren van het besluit van de ECB van 3 maart 2016 waarbij de bankvergunning van Trasta Komercbanka AS wordt ingetrokken, en

—

verweerder verwijzen in de kosten.

1.

Eerste middel: de ECB heeft nagelaten alle feitelijke aspecten te onderzoeken en zorgvuldig en onpartijdig te beoordelen, waaronder — doch niet beperkt daartoe — het gegeven dat de ECB niet adequaat heeft gereageerd op het feit dat de informatie en documenten die door de plaatselijke Letse regelgevende instantie waren ingediend, onnauwkeurig waren.

2.

Tweede middel: de ECB heeft het evenredigheidsbeginsel geschonden door niet te erkennen dat er alternatieve maatregelen beschikbaar waren.

3.

Derde middel: de ECB heeft het beginsel van gelijke behandeling geschonden.

4.

Vierde middel: de ECB heeft artikel 19 en overweging 75 van de GTM-verordening (1) geschonden en zich schuldig gemaakt aan misbruik van bevoegdheid.

5.

Vijfde middel: de ECB heeft de beginselen van het gewettigd vertrouwen en van rechtszekerheid geschonden.

6.

Zesde middel: de ECB heeft proceduregels geschonden, waaronder het recht om te worden gehoord, het recht op toegang tot het dossier, het recht op een naar behoren gemotiveerd besluit, artikel 83, lid 1, van de GTM-kaderverordening (2) en het recht op een eerlijke administratieve procedure.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/52

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO in de kosten.

—

schending van artikel 57, leden 2 en 3, van verordening nr. 207/2009.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/52

—

nietig te verklaren uitvoeringsbesluit (EU) 2016/417 van de Commissie van 17 maart 2016 (PB L 75, blz. 16) houdende onttrekking aan EU-financiering van bepaalde uitgaven die de lidstaten hebben verricht in het kader van het Europees Landbouwgarantiefonds (ELGF) of in het kader van het Europees Landbouwfonds voor plattelandsontwikkeling (Elfpo), voor zover daarbij van financiering wordt uitgesloten het bedrag van 385 762,22 EUR betreffende door Portugal gedeclareerde uitgaven in het kader van specifieke steun overeenkomstig artikel 68 van verordening (EG) nr. 73/2009 van de Raad van 19 januari 2009 voor de boekjaren 2011, 2012 en 2013;

—

de Europese Commissie in de kosten te verwijzen.

1.

Eerste middel: schending van artikel 46, lid 2, van verordening nr. 1122/2009 van de Commissie. De Portugese autoriteiten hebben zich gehouden aan alle regels inzake de controles op de aanvullende betaling per equivalent melkkoe in het kader van de door de Portugese regering krachtens artikel 86 van verordening nr. 73/2009 ingevoerde specifieke steun.

2.

Tweede middel: schending van artikel 31, lid 2, van verordening nr. 1290/2005 van de Raad. Aan de voorwaarden die de Commissie in de in document VI/5330/97 vervatte eenvormige richtsnoeren voor de toepassing van een forfaitaire financiële correctie van 2 % heeft vastgelegd, is niet voldaan.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/53

—

het bestreden uitvoeringsbesluit van de Commissie van 17 maart 2016 houdende onttrekking aan EU-financiering van bepaalde uitgaven die de lidstaten hebben verricht in het kader van het Europees Landbouwgarantiefonds (ELGF) of in het kader van het Europees Landbouwfonds voor plattelandsontwikkeling (Elfpo), waarvan kennis is gegeven onder het nummer C(2016) 1509 en dat is bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie van 22 maart 2016, L 75, blz. 16, nietig te verklaren:

—

de Commissie te verwijzen in de kosten.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/55

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het EUIPO en, indien zij intervenieert, de andere partij in de procedure voor het EUIPO in hun eigen kosten en in de kosten die verzoekster zijn opgekomen in de procedure voor het Gerecht en in de beroepsprocedure voor het EUIPO.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009;

—

schending van artikel 75 e.v. van verordening nr. 207/2009;

—

schending van de plicht van het EUIPO om zijn bevoegdheden uit te oefenen in overeenstemming met de algemene beginselen van het recht van de Europese Unie.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/56

—

besluit (GBVB) 2016/411 van de Raad van 18 maart 2016 tot wijziging van besluit 2011/172/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen vanwege de situatie in Egypte (PB 2016, L 74, blz. 40) nietig verklaren, voor zover dit besluit op verzoekster van toepassing is;

—

vast stellen dat artikel 1, lid 1, van besluit 2011/172/GBVB van de Raad van 21 maart 2011 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen vanwege de situatie in Egypte (PB 2011, L 76, blz. 63) en artikel 2, lid 1, van verordening (EU) nr. 270/2011 van de Raad van 21 maart 2011 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in verband met de situatie in Egypte (PB 2011, L 76, blz. 4) niet van toepassing zijn voor zover zij verzoekster betreffen, en bijgevolg besluit (GBVB) 2016/411 nietig verklaren, voor zover dit besluit op verzoekster van toepassing is,

—

de Raad verwijzen in verzoeksters kosten.

1.

Eerste middel: de Raad heeft voor artikel 1, lid 1, van besluit 2011/172/GBVB (hierna: „besluit”) en artikel 2, lid 1, van verordening (EU) nr. 270/2011 (hierna: „verordening”) geen geldige rechtsgrondslag gegeven. Er is geen bewijs dat de Raad bij het nemen van het bestreden besluit de rechtsgrondslag van artikel 1, lid 1, van het besluit heeft getoetst, ook al is dit op grond van artikel 5 van het besluit uitdrukkelijk voorgeschreven. Het feit dat artikel 1, lid 1, wellicht een geldige rechtsgrondslag had toen het op 21 maart 2011 voor het eerst werd aangenomen, betekent niet dat de rechtsgrondslag van deze bepaling ook nog in 2016 of daarna geldig is.

2.

Tweede middel: de Raad heeft de rechten geschonden die verzoekster geniet uit hoofde van artikel 6 VEU, gelezen in samenhang met de artikelen 2 en 3 VEU, en de artikelen 47 en 48 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, door te vooronderstellen dat gerechtelijke procedures in Egypte de fundamentele mensenrechten eerbiedigen.

3.

Derde middel: de Raad heeft kennelijke beoordelingsfouten gemaakt door vast te stellen dat was voldaan aan het criterium voor plaatsing van verzoekster op een lijst, vastgelegd in artikel 1, lid 1, van het besluit en artikel 2, lid 1, van de verordening.

4.

Vierde middel: de Raad is tekortschoten in zijn verplichting om de nieuwe plaatsing van verzoekster op een lijst toereikend te motiveren.

5.

Vijfde middel: de Raad heeft verzoeksters recht van verdediging en het recht op behoorlijk bestuur en op een doeltreffende voorziening in rechte geschonden. Meer in het bijzonder heeft de Raad niet zorgvuldig en onpartijdig onderzocht of de redenen die waren aangevoerd ter rechtvaardiging van de nieuwe plaatsing van verzoekster op een lijst, gegrond waren in het licht van de opmerkingen die verzoekster had gemaakt voordat zij opnieuw op een lijst werd geplaatst.

6.

Zesde middel: de Raad heeft, zonder rechtvaardiging of evenredigheid, verzoeksters grondrechten geschonden, daaronder begrepen haar recht op bescherming van haar eigendom en haar goede naam. Besluit (GBVB) 2016/411 van de Raad heeft vergaande gevolgen voor verzoekster, zowel wat haar eigendom als haar reputatie wereldwijd betreft. De Raad heeft niet aangetoond dat de bevriezing van verzoeksters tegoeden en economische middelen verband houdt met of gerechtvaardigd is door een legitieme doelstelling en al helemaal niet dat die bevriezing evenredig is aan een dergelijke doelstelling.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/57

—

besluit (GBVB) 2016/411 van de Raad van 18 maart 2016 tot wijziging van besluit 2011/172/GBVB betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen vanwege de situatie in Egypte (PB 2016, L 74, blz. 40) nietig verklaren, voor zover dit besluit op verzoekers van toepassing is;

—

vast stellen dat artikel 1, lid 1, van besluit 2011/172/GBVB van de Raad van 21 maart 2011 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen vanwege de situatie in Egypte (PB 2011, L 76, blz. 63) en artikel 2, lid 1, van verordening (EU) nr. 270/2011 van de Raad van 21 maart 2011 betreffende beperkende maatregelen tegen bepaalde personen, entiteiten en lichamen in verband met de situatie in Egypte (PB 2011, L 76, blz. 4) niet van toepassing zijn voor zover zij verzoekers betreffen, en bijgevolg besluit (GBVB) 2016/411 nietig verklaren, voor zover dit besluit op verzoekers van toepassing is,

—

de Raad verwijzen in verzoekers’ kosten.

1.

Eerste middel: de Raad heeft voor artikel 1, lid 1, van besluit 2011/172/GBVB (hierna: „besluit”) en artikel 2, lid 1, van verordening (EU) nr. 270/2011 (hierna: „verordening”) geen geldige rechtsgrondslag gegeven. Er is geen bewijs dat de Raad bij het nemen van het bestreden besluit de rechtsgrondslag van artikel 1, lid 1, van besluit (GBVB) 2016/411 (hierna: „bestreden besluit”) heeft getoetst, ook al is dit op grond van artikel 5 van het besluit uitdrukkelijk voorgeschreven. Het feit dat artikel 1, lid 1, wellicht een geldige rechtsgrondslag had toen het op 21 maart 2011 voor het eerst werd aangenomen, betekent niet dat de rechtsgrondslag van deze bepaling ook nog in 2016 of daarna geldig is.

2.

Tweede middel: de Raad heeft de rechten geschonden die verzoekers genieten uit hoofde van artikel 6 VEU, gelezen in samenhang met de artikelen 2 en 3 VEU, en de artikelen 47 en 48 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, door te vooronderstellen dat gerechtelijke procedures in Egypte de fundamentele mensenrechten eerbiedigen.

3.

Derde middel: de Raad heeft kennelijke beoordelingsfouten gemaakt door vast te stellen dat was voldaan aan het criterium voor plaatsing van verzoekers op een lijst, vastgelegd in artikel 1, lid 1, van het besluit en artikel 2, lid 1, van de verordening.

4.

Vierde middel: de Raad is tekortschoten in zijn verplichting om de nieuwe plaatsing van verzoekers op een lijst toereikend te motiveren.

5.

Vijfde middel: de Raad heeft verzoekers’ recht van verdediging en het recht op behoorlijk bestuur en op een doeltreffende voorziening in rechte geschonden. Meer in het bijzonder heeft de Raad niet zorgvuldig en onpartijdig onderzocht of de redenen die waren aangevoerd ter rechtvaardiging van de nieuwe plaatsing van verzoekers op een lijst, gegrond waren in het licht van de opmerkingen die verzoekers hadden gemaakt voordat zij opnieuw op een lijst werden geplaatst.

6.

Zesde middel: de Raad heeft, zonder rechtvaardiging of evenredigheid, verzoekers’ grondrechten geschonden, daaronder begrepen hun recht op bescherming van hun eigendom en hun goede naam. Het bestreden besluit heeft vergaande gevolgen voor verzoekers, zowel wat hun eigendom als hun reputatie wereldwijd betreft. De Raad heeft niet aangetoond dat de bevriezing van verzoekers’ tegoeden en economische middelen verband houdt met of gerechtvaardigd is door een legitieme doelstelling en al helemaal niet dat die bevriezing evenredig is aan een dergelijke doelstelling.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/58

—

nietigverklaring van besluit C(2015) 8236 van de Europese Commissie van 26 november 2015 betreffende steunmaatregel SA.38869 (2014/N), die Polen voornemens is te verstrekken aan Poczta Polska als compensatie voor de nettokosten van de universeledienstverplichting in de jaren 2013-2015;

—

verwijzing van verweerster in de kosten.

1.

Eerste middel: schending van artikel 106, lid 2, van het Verdrag, onjuiste aanname dat de vereisten van punt 19 (afdeling 2.6) [EU-kaderregeling inzake staatssteun in de vorm van compensatie voor de openbare dienst (2011)] zijn vervuld, schending van de beginselen van het Verdrag betreffende het plaatsen van overheidsopdrachten en onjuiste uitlegging van artikel 7, lid 2, van richtlijn 97/67/EG van het Europees Parlement en de Raad van 15 december 1997 betreffende gemeenschappelijke regels voor de ontwikkeling van de interne markt voor postdiensten in de Gemeenschap en de verbetering van de kwaliteit van de dienst (PB 1998, L 15, blz. 14) (hierna: „postrichtlijn”)

2.

Tweede middel: schending van artikel 106, lid 2, van het Verdrag en onjuiste aanname dat de vereisten van punt 14 (afdeling 2.2) en punt 60 (afdeling 2.10) van de kaderregeling zijn vervuld

3.

Derde middel: schending van artikel 106, lid 2, van het Verdrag, onjuiste aanname dat de vereisten van punt 52 (afdeling 2.9) van de kaderregeling zijn vervuld en schending van artikel 7, leden 1, 3 en 5, van de postrichtlijn

4.

Vierde middel: schending van artikel 7, lid 1, van de postrichtlijn doordat de Commissie heeft aanvaard dat de universele dienst wordt gefinancierd door een groot aantal exclusieve en bijzondere rechten voor Poczta Polska

5.

Vijfde middel: schending van artikel 102 in samenhang met artikel 106, lid 1, van het Verdrag

6.

Zesde middel: schending van de artikelen 16 en 17, lid 1, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie

7.

Zevende middel: schending van wezenlijke vormvoorschriften en niet-nakoming van de motiveringsplicht die in artikel 296 van het Verdrag is neergelegd

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/60

—

nietigverklaring van besluit C(2015) 8236 van de Europese Commissie van 26 november 2015 betreffende steunmaatregel SA.38869 (2014/N), die Polen voornemens is te verstrekken aan Poczta Polska als compensatie voor de nettokosten van de universeledienstverplichting in de jaren 2013-2015;

—

verwijzing van verweerster in de kosten.

1.

Eerste middel: schending van artikel 106, lid 2, van het Verdrag, onjuiste aanname dat de vereisten van punt 19 (afdeling 2.6) [EU-kaderregeling inzake staatssteun in de vorm van compensatie voor de openbare dienst (2011)] zijn vervuld, schending van de beginselen van het Verdrag betreffende het plaatsen van overheidsopdrachten en onjuiste uitlegging van artikel 7, lid 2, van richtlijn 97/67/EG van het Europees Parlement en de Raad van 15 december 1997 betreffende gemeenschappelijke regels voor de ontwikkeling van de interne markt voor postdiensten in de Gemeenschap en de verbetering van de kwaliteit van de dienst (PB 1998, L 15, blz. 14) (hierna: „postrichtlijn”)

2.

Tweede middel: schending van artikel 106, lid 2, van het Verdrag en onjuiste aanname dat de vereisten van punt 14 (afdeling 2.2) en punt 60 (afdeling 2.10) van de [EU-kaderregeling inzake staatssteun in de vorm van compensatie voor de openbare dienst (2011)] zijn vervuld

3.

Derde middel: schending van artikel 106, lid 2, van het Verdrag, onjuiste aanname dat de vereisten van punt 52 (afdeling 2.9) van de [EU-kaderregeling inzake staatssteun in de vorm van compensatie voor de openbare dienst (2011)] zijn vervuld en schending van artikel 7, leden 1, 3 en 5, van de postrichtlijn

4.

Vierde middel: schending van artikel 7, lid 1, van de postrichtlijn doordat de Europese Commissie heeft aanvaard dat de universele dienst wordt gefinancierd door een groot aantal exclusieve en bijzondere rechten voor Poczta Polska

5.

Vijfde middel: schending van artikel 102 in samenhang met artikel 106, lid 1, van het Verdrag

6.

Zesde middel: schending van de artikelen 16 en 17, lid 1, van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie

7.

Zevende middel: schending van wezenlijke vormvoorschriften en niet-nakoming van de motiveringsplicht die in artikel 296 van het Verdrag is neergelegd

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/61

—

vernietiging van de bestreden beslissing;

—

verwijzing van verweerders in de kosten.

—

schending van artikel 8, lid 1, onder b), van verordening nr. 207/2009.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/62

—

primair, nietigverklaring van uitvoeringsbesluit (EU) 2016/417 van de Commissie van 17 maart 2016, voor zover daarbij met betrekking tot het Koninkrijk België een bedrag van 9 601 619,00 EUR aan financiering door de Europese Unie wordt onttrokken (begrotingspost 6701);

—

subsidiair, gedeeltelijke nietigverklaring van dat besluit om het bedrag van 9 601 619 EUR aan communautaire financiering te onttrekken, voor zover dit het bedrag van 4 106 470,02 EUR omvat dat het ELGF reeds eerder heeft ontvangen;

—

verwijzing van de Commissie in de kosten.

1.

Schending van artikel 31, lid 1, en artikel 32, lid 8, van verordening (EG) nr. 1290/2005 van de Raad van 21 juni 2005 betreffende de financiering van het gemeenschappelijk landbouwbeleid (PB 2005, L 209, blz. 1), doordat de Commissie niet aantoont dat de door het Belgische betaalorgaan gedane uitgave niet in overeenstemming is met het gemeenschapsrecht en dat het achterwege blijven van invordering of de onregelmatigheid het gevolg is van een onregelmatigheid of nalatigheid die te wijten is aan het Belgisch Interventie- en Restitutiebureau (BIRB).

2.

Subsidiair, schending van artikel 31, lid 2, van verordening nr. 1290/2005 en het evenredigheidsbeginsel, doordat het onttrokken bedrag niet overeenkomt met het belang van de geconstateerde niet-naleving en geen rekening is gehouden met de financiële schade voor de Europese Unie.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/63

—

nietigverklaring van het Final Report OF/2013/0086/B1 THOR (2015) 40189 — 26.11.2015 op grond van fundamentele onwettigheden;

—

en, als gevolg daarvan, nietigverklaring van de Recommendation for action to be taken following an OLAF investigation THOR (2015) 4257 — 09.12.2015;

—

verwijzing van de Commissie in de kosten.

1.

Eerste, prealabel middel: de handelingen waartegen het beroep is gericht, zijn krachtens artikel 263 VWEU vatbaar voor beroep

2.

Tweede middel: de bestreden handelingen zijn onwettig

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/64

—

de Commissie veroordelen tot vergoeding van de schade die is geleden door Escarp. S.C.P., Agropecuaria Sebcar, S.L. en Rusfal 2000, S.L. ten gevolge van haar handelen en nalaten met betrekking tot de verstoringen op de markten voor perziken en nectarines gedurende het verkoopseizoen 2014, met name door de vaststelling van gedelegeerde verordening (EU) nr. 913/2014 van de Commissie (1) en gedelegeerde verordening (EU) nr. 932/2014 van de Commissie (2);

—

de Commissie veroordelen tot betaling aan:

—

de Commissie verwijzen in de kosten.

—

een crisisinstrument ingevoerd dat door haarzelf eerder was aangemerkt als ongeschikt en niet-efficiënt, aangezien producentenorganisaties er geen gebruik van maken omdat zij te klein zijn en niet over de middelen beschikken om dat instrument te gebruiken;

—

geen marktgegevens verzameld;

—

wat het uit de markt nemen betreft gehandeld zonder de juiste gegevens te verzamelen;

—

te laat ingegrepen.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/66

—

het onderhavige beroep ontvankelijk en gegrond verklaren;

—

voor recht verklaren dat de Europese Commissie niet-contractueel aansprakelijk is;

—

verweerster veroordelen tot vergoeding van de door verzoekster geleden schade, die — onder voorbehoud van wijziging — op 496 000 EUR wordt geraamd;

—

in ieder geval, verweerster verwijzen in alle kosten.

1.

Eerste middel: voldoende gekwalificeerde schendingen van rechtsregels door de Commissie, doordat zij, op grond van besluit 2008/969/EG, Euratom van de Commissie van 16 december 2008 betreffende het systeem voor vroegtijdige waarschuwing dat door de ordonnateurs van de Commissie en de uitvoerende agentschappen kan worden gebruikt (PB 2008, L 344, blz. 125), de W3b-waarschuwing in het systeem voor vroegtijdige waarschuwing (EWS) heeft geactiveerd ten aanzien van verzoekster, naar aanleiding van een onderzoek van het Europees Bureau voor fraudebestrijding (OLAF) tot vaststelling van het risiconiveau dat verbonden is aan verzoekster als onderneming waaraan de overheidsopdracht voor diensten betreffende een project ter versterking van de strijd tegen zwartwerk in de voormalige Joegoslavische Republiek Macedonië wordt gegund. Dit middel bestaat uit vijf onderdelen:

2.

Tweede middel: door verzoekster geleden schade en oorzakelijk verband tussen de onrechtmatige gedraging van de Commissie en die schade.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/67

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/67

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/67

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/68

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

De Europese Commissie draagt haar eigen kosten en wordt verwezen in de kosten van Fernández González.

25.7.2016   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 270/69

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

HI draagt zijn eigen kosten en wordt verwezen in de kosten van de Europese Commissie.