8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/1

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/2

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/3

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/3

1)

Het begrip „referentiegeneesmiddel” in de zin van artikel 10, lid 2, sub a, van richtlijn 2001/83/EG van het Europees Parlement en de Raad van 6 november 2001 tot vaststelling van een communautair wetboek betreffende geneesmiddelen voor menselijk gebruik, zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 1394/2007 van het Europees Parlement en de Raad van 13 november 2007, moet aldus worden uitgelegd dat het een geneesmiddel omvat waarvan de vergunning voor het in de handel brengen is verleend op grond van artikel 10 bis van deze richtlijn.

2)

Artikel 10 van richtlijn 2001/83, zoals gewijzigd bij verordening nr. 1394/2007, juncto artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, moet aldus worden uitgelegd dat de houder van de vergunning voor het in de handel brengen van een geneesmiddel dat wordt gebruikt als referentiegeneesmiddel in het kader van een op basis van artikel 10 van deze richtlijn ingediende aanvraag voor een vergunning voor het in de handel brengen van een generiek geneesmiddel van een andere fabrikant, beschikt over een recht om beroep in te stellen tegen het besluit van de bevoegde autoriteit waarbij een vergunning voor het in de handel brengen van dit generieke geneesmiddel wordt verleend, voor zover met dit beroep wordt beoogd rechterlijke bescherming te verkrijgen van een prerogatief dat dit artikel 10 aan deze houder verleent. Een dergelijk recht van beroep bestaat met name wanneer deze houder eist dat zijn geneesmiddel niet wordt gebruikt om op grond van dit artikel 10 een vergunning voor het in de handel brengen te verkrijgen voor een geneesmiddel ten opzichte waarvan zijn eigen geneesmiddel niet kan worden beschouwd als referentiegeneesmiddel in de zin van dit artikel 10, lid 2, sub a.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/4

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/5

1)

Het beroep wordt verworpen.

2)

De Europese Commissie wordt verwezen in de kosten.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/5

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/6

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/7

1)

Artikel 1, lid 1, van verordening (EG) nr. 44/2001 van de Raad van 22 december 2000 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken, moet aldus worden uitgelegd dat een vordering zoals die in het hoofdgeding, die ertoe strekt vergoeding te verkrijgen van schade als gevolg van beweerde inbreuken op het mededingingsrecht van de Unie, onder het begrip „burgerlijke en handelszaken” in de zin van die bepaling en daarmee onder het toepassingsgebied van deze verordening valt.

2)

Artikel 22, punt 2, van verordening nr. 44/2001 moet aldus worden uitgelegd dat een vordering zoals die aan de orde in het hoofdgeding, die ertoe strekt vergoeding te verkrijgen van schade als gevolg van beweerde inbreuken op het mededingingsrecht van de Unie, niet is te beschouwen als een procedure waarin de geldigheid van besluiten van organen van vennootschappen in de zin van die bepaling aan de orde is.

3)

Artikel 34, punt 1, van verordening nr. 44/2001 moet aldus worden uitgelegd dat noch de wijze van bepaling van de hoogte van de bedragen die gemoeid zijn met de voorlopige en bewarende maatregelen die zijn gelast bij een beslissing waarvan de erkenning en de tenuitvoerlegging worden gevorderd — wanneer de redenering die tot de bepaling van de hoogte van die bedragen heeft geleid kan worden gevolgd en ook al stond beroep open en is beroep ingesteld om een dergelijke berekening te betwisten — noch het enkel inroepen van ernstige economische gevolgen aantonen dat de openbare orde van de aangezochte lidstaat is geschonden zodat de erkenning en de tenuitvoerlegging in die lidstaat van een dergelijke in een andere lidstaat gegeven beslissing kunnen worden geweigerd.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/8

1)

Artikel 4, lid 4, laatste zin, van het Verdrag inzake het recht dat van toepassing is op verbintenissen uit overeenkomst, ter ondertekening opengesteld te Rome op 19 juni 1980, moet aldus worden uitgelegd dat deze bepaling enkel van toepassing is op een commissieovereenkomst voor vervoer wanneer de overeenkomst hoofdzakelijk het eigenlijke vervoer van het betrokken goed betreft, hetgeen de verwijzende rechter dient na te gaan.

2)

Artikel 4, lid 4, van dit Verdrag moet aldus worden uitgelegd dat het recht dat van toepassing is op een overeenkomst voor goederenvervoer, wanneer dit niet kan worden bepaald op grond van de tweede zin van deze bepaling, moet worden bepaald aan de hand van de algemene regel van lid 1 van dat artikel, dat wil zeggen dat deze overeenkomst wordt beheerst door het recht van het land waarmee zij het nauwst verbonden is.

3)

Artikel 4, lid 2, van dit Verdrag moet aldus worden uitgelegd dat ingeval wordt aangevoerd dat een overeenkomst nauwer is verbonden met een ander land dan het land waarvan het recht is aangewezen op basis van het vermoeden van dat lid, de nationale rechter de banden moet vergelijken tussen deze overeenkomst en, enerzijds, het land waarvan het recht is aangewezen op basis van het vermoeden en, anderzijds, het andere betrokken land. Daarbij moet de nationale rechter rekening houden met alle omstandigheden, daaronder begrepen het bestaan van andere overeenkomsten die met de betrokken overeenkomst verbonden zijn.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/8

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/9

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/10

1)

Het arrest van het Gerecht van de Europese Unie Spanje/Commissie (T-384/10, EU:T:2013:277) wordt vernietigd.

2)

Besluit C (2010) 4147 van de Commissie van 30 juni 2010 tot vermindering van de uit het Cohesiefonds toegekende steun voor de volgende (groepen van) projecten: „Watervoorziening voor de bevolking in het stroomgebied van de Guadiana: regio Andévalo” (2000.ES.16.C.PE.133), „Afvalwaterverwerking en -zuivering in het stroomgebied van de Guadalquivir: Guadaira, Aljarafe en beschermde natuurgebieden van de Guadalquivir” (2000.ES.16.C.PE.066) en „Watervoorziening aan de intergemeentelijke systemen van de provincies Granada en Málaga” (2002.ES.16.C.PE.061), wordt nietig verklaard.

3)

De Europese Commissie zal zowel in eerste aanleg als in de onderhavige hogere voorziening de kosten van het Koninkrijk Spanje en haar eigen kosten dragen.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/10

1)

Artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie moet aldus worden uitgelegd dat het zich niet ertegen verzet dat het door de douaneautoriteiten op basis van de nationale procesregels geleverde bewijs van de oorsprong van ingevoerde goederen berust op de resultaten van onderzoek door een derde waarover die derde geen opening van zaken wil geven, noch aan de douaneautoriteiten noch aan de aangever, waardoor de verificatie of de weerlegging van de juistheid van de gebruikte conclusie wordt bemoeilijkt of onmogelijk wordt gemaakt, mits het doeltreffendheidsbeginsel en het gelijkwaardigheidsbeginsel worden geëerbiedigd. Het staat aan de nationale rechterlijke instantie om te onderzoeken of dit in het hoofdgeding het geval is geweest.

2)

In een geval als aan de orde in het hoofdgeding en in de veronderstelling dat de douaneautoriteiten geen opening van zaken kunnen geven over de betrokken onderzoeken, moeten de vraag of de douaneautoriteiten moeten ingaan op een verzoek van de belanghebbende om op zijn kosten onderzoeken te laten verrichten in het als land van oorsprong vermelde land, en de vraag of het van belang is dat nog gedurende een beperkte tijd gedeelten van de monsters van de goederen zijn bewaard, waarover de belanghebbende had kunnen beschikken met het oog op onderzoek door een ander laboratorium, en zo ja, of de douaneautoriteiten de belanghebbende dienen te wijzen op het feit dat submonsters van de goederen beschikbaar zijn en dat hij deze kan opvragen voor een dergelijk onderzoek, worden beantwoord op basis van de nationale procesregels.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/11

1)

De artikelen 138, lid 1, en 139, lid 1, tweede alinea, van richtlijn 2006/112/EG van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde, zoals gewijzigd bij richtlijn 2010/88/EU van de Raad van 7 december 2010, moeten aldus worden uitgelegd dat zij zich in omstandigheden als in het hoofdgeding ertegen verzetten dat de belastingdienst van een lidstaat het recht op vrijstelling van de belasting over de toegevoegde waarde voor een intracommunautaire levering weigert op grond dat de afnemer niet in een andere lidstaat voor doeleinden ter zake van de belasting over de toegevoegde waarde was geregistreerd en de leverancier niet heeft aangetoond dat de handtekening op de documenten die zijn overgelegd tot staving van zijn aangifte van de volgens hem vrijgestelde levering authentiek is en evenmin dat de persoon die deze documenten namens de afnemer heeft ondertekend, vertegenwoordigingsbevoegd was, hoewel de bewijsstukken ter verkrijging van het recht op vrijstelling die de leverancier heeft overgelegd tot staving van zijn aangifte, in overeenstemming waren met de in het nationale recht vastgestelde lijst van aan deze dienst te overhandigen documenten en door deze dienst aanvankelijk als bewijsstukken zijn aanvaard, hetgeen de verwijzende rechter dient na te gaan.

2)

Artikel 138, lid 1, van richtlijn 2006/112, zoals gewijzigd bij richtlijn 2010/88, moet aldus worden uitgelegd dat het rechtstreekse werking heeft, zodat belastingplichtigen zich voor de nationale rechter jegens de staat op deze bepaling kunnen beroepen teneinde vrijstelling van de belasting over de toegevoegde waarde voor een intracommunautaire levering te verkrijgen.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/12

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/12

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/13

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/13

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

British Telecommunications plc en BT Pension Scheme Trustees Ltd worden verwezen in de kosten.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/14

1)

De hogere voorziening wordt afgewezen.

2)

Het Koninkrijk Spanje wordt verwezen in de kosten.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/14

1)

De artikelen 2, punt 11, en 11 van verordening (EG) nr. 2201/2003 van de Raad van 27 november 2003 betreffende de bevoegdheid en de erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen in huwelijkszaken en inzake de ouderlijke verantwoordelijkheid, en tot intrekking van verordening (EG) nr. 1347/2000, moeten aldus worden uitgelegd dat wanneer de overbrenging van het kind heeft plaatsgevonden overeenkomstig een bij voorraad uitvoerbare rechterlijke beslissing die vervolgens is vernietigd door een rechterlijke beslissing waarbij is bepaald dat de verblijfplaats van het kind de woonplaats van de ouder in de lidstaat van oorsprong zal zijn, het gerecht van de lidstaat waarnaar het kind is overgebracht, waarbij een verzoek om terugkeer van het kind aanhangig is gemaakt, aan de hand van een beoordeling van alle omstandigheden van het geval moet nagaan of het kind onmiddellijk vóór het vermeend ongeoorloofd niet doen terugkeren zijn gewone verblijfplaats nog in de lidstaat van oorsprong had. Bij die beoordeling moet rekening worden gehouden met het feit dat de rechterlijke beslissing waarbij de overbrenging is toegestaan, uitvoerbaar bij voorraad was en dat daartegen hoger beroep was ingesteld.

2)

Verordening nr. 2201/2003 moet aldus worden uitgelegd dat wanneer de overbrenging van het kind heeft plaatsgevonden overeenkomstig een bij voorraad uitvoerbare rechterlijke beslissing die vervolgens is vernietigd door een rechterlijke beslissing waarbij is bepaald dat de verblijfplaats van het kind de woonplaats van de ouder in de lidstaat van oorsprong zal zijn, het niet doen terugkeren van het kind naar die lidstaat na die tweede beslissing ongeoorloofd is, en artikel 11 van de verordening van toepassing is wanneer wordt geoordeeld dat het kind zijn gewone verblijfplaats vóór het niet doen terugkeren nog in genoemde lidstaat had. Wordt daarentegen geoordeeld dat het kind zijn gewone verblijfplaats toen niet langer in de lidstaat van oorsprong had, dan wordt de beslissing tot afwijzing van het op die bepaling gebaseerde verzoek om terugkeer genomen onverminderd de toepassing van de regels in hoofdstuk III van de verordening over de erkenning en de tenuitvoerlegging van de in een lidstaat gegeven beslissingen.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/15

1)

Moeten artikel 2, lid 1, artikel 3, sub a, en bijlagen IA en IB van richtlijn 2002/96/EG (1) van het Europees Parlement en de Raad van 27. januari 2003 betreffende afgedankte elektrische en elektronische apparatuur en/of artikel 2, lid 1, sub a, artikel 3, lid 1, en bijlagen I en II van richtlijn 2012/19/EU (2) van het Europees Parlement en de Raad van 4 juli 2012 betreffende afgedankte elektrische en elektronische apparatuur, aldus worden uitgelegd dat aandrijvingen voor (garage-)poorten die werken op elektrische spanningen van circa 220 V tot 240 V, die bedoeld zijn om tezamen met de garagepoort in de technische voorzieningen van gebouwen te worden ingebouwd, onder het begrip elektrische en elektronische apparatuur, meer bepaald het begrip elektrische en elektronische werktuigen, vallen?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord:

Moeten bijlage IA, punt 6, en bijlage IB, punt 6, van richtlijn 2002/96/EG en/of artikel 3, lid 1, sub b, bijlage I, punt 6, en bijlage II, punt 6, van richtlijn 2012/19/EU aldus worden uitgelegd dat (garagepoort-)aandrijvingen als in de eerste vraag bedoeld, moeten worden beschouwd als bestanddeel van grote, niet-verplaatsbare industriële installaties in de zin van deze bepalingen?

3)

Indien de eerste vraag bevestigend en de tweede vraag ontkennend wordt beantwoord:

Moeten artikel 2, lid 1, van richtlijn 2002/96/EG en/of artikel 2, lid 3, sub b, van richtlijn 2012/19/EU aldus worden uitgelegd dat (garagepoort-)aandrijvingen als in de eerste vraag bedoeld, moeten worden beschouwd als deel van andere apparatuur welke niet binnen de werkingssfeer van de desbetreffende richtlijn valt?

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/16

1)

Moeten de buitengewone omstandigheden in de zin van artikel 5, lid 3, van de verordening (1) direct de geboekte vlucht betreffen?

2)

Indien de eerste vraag ontkennend moet worden beantwoord: hoeveel vorige vluchten met het voor de geplande vlucht ingezette vliegtuig zijn relevant om te spreken van buitengewone omstandigheden? Bestaat er een tijdslimiet waarbinnen buitengewone omstandigheden tijdens vorige vluchten in aanmerking kunnen worden genomen? Zo ja, hoe moet die worden berekend?

3)

Indien ook buitengewone omstandigheden tijdens vorige vluchten voor een latere vlucht relevant zijn: moeten de redelijke maatregelen die de luchtvaartmaatschappij die de vlucht uitvoert, volgens artikel 5, lid 3, van de verordening moet treffen, alleen ertoe strekken buitengewone omstandigheden te voorkomen dan wel ook beogen een langere vertraging te vermijden?

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/16

1)

Moet de omschrijving van douanegoederen als „light-air-cured” tabak in de zin van GN-code 2401 10 35 van hoofdstuk 24 („Tabak en tot verbruik bereide tabakssurrogaten”) van verordening (EU) nr. 861/2010 (1) van de Commissie tot wijziging van bijlage I bij verordening (EEG) nr. 2658/87 van de Raad met betrekking tot de tarief- en statistieknomenclatuur en het gemeenschappelijk douanetarief [OMISSIS], aldus worden uitgelegd dat zij slechts ongestripte „air-cured” tabak betreft

2)

Moet het begrip „douaneschorsingsregeling” in artikel 4, punt 6, van richtlijn 2008/118/EG van de Raad houdende een algemene regeling inzake accijns en houdende intrekking van richtlijn 92/12/EEG aldus worden uitgelegd dat deze regeling ook geldt voor douanegoederen (accijnsgoederen) die onder extern douanevervoer, in tijdelijke opslag of in een douane-entrepot worden geplaatst en worden vergezeld van documenten waarin een verkeerde tariefonderverdeling is opgegeven (GN-code 2403 10 9000 in plaats van GN-code 2401 10 35), wanneer het relevante hoofdstuk (hoofdstuk 24 — tabak) en alle overige gegevens (nummer van de container, hoeveelheid, nettogewicht) wel correct zijn vermeld en de zegels niet zijn verbroken?

(Met andere woorden, kunnen bepaalde goederen onder de douaneschorsingsregeling worden geplaatst wanneer de begeleidende documenten het juiste hoofdstuk van het gemeenschappelijk douanetarief vermelden, maar niet de juiste specifieke tariefonderverdeling?)

3)

Moeten de begrippen „invoer” in artikel 2, sub b, van richtlijn 2008/118/EG (2) van de Raad houdende een algemene regeling inzake accijns en houdende intrekking van richtlijn 92/12/EEG en „invoer van accijnsgoederen” in artikel 4, punt 8, van deze richtlijn aldus worden uitgelegd dat zij ook betrekking hebben op het geval waarin de tariefonderverdeling van de goederen die daadwerkelijk onder extern douanevervoer zijn geplaatst, verschilt van die welke in de begeleidende documenten is vermeld, maar, afgezien van dit verschil, zowel het opgegeven hoofdstuk (namelijk hoofdstuk 24 — Tabak) als de hoeveelheid en het nettogewicht van de werkelijke goederen overeenstemmen met de vermeldingen in de begeleidende documenten?

4)

Vormt de omstandigheid dat goederen onder de douaneschorsingsregeling worden geplaatst, terwijl de begeleidende documenten niet de correcte GN-code vermelden zoals aangegeven in bijlage I bij verordening (EEG) nr. 2658/87 van de Raad met betrekking tot de tarief- en statistieknomenclatuur en het gemeenschappelijk douanetarief, zoals gewijzigd bij verordening nr. nr. 861/2010, een onregelmatigheid in de zin van artikel 38 van richtlijn 2008/118/EG van de Raad houdende een algemene regeling inzake accijns [en houdende intrekking van richtlijn 92/12/EEG]?

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/17

1)

Is het voor de uitlegging relevant dat, in de omstandigheden van het hoofdgeding, de bestuurder en volledige eigenaar van de licentieverlenende handelsonderneming de natuurlijke persoon is die de bij de licentieovereenkomst overgedragen knowhow heeft ontwikkeld, wanneer de artikelen 2, lid 1, sub c, 24, lid 1, en 43 van richtlijn 2006/112/EG (1) van de Raad van 28 november 2006 betreffende het gemeenschappelijke stelsel van belasting over de toegevoegde waarde (hierna: „btw-richtlijn”) in het kader van identificatie van degene die de aan btw onderworpen dienst verricht, worden toegepast bij de beoordeling of de verrichting een fictief karakter heeft, geen economische en commerciële inhoud heeft en uitsluitend op de verkrijging van een fiscaal voordeel is gericht?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord: is het voor de toepassing van de artikelen 2, lid 1, sub c, 24, lid 1, en 43 van de btw-richtlijn en bij de beoordeling of er sprake is van een misbruikpraktijk relevant dat die natuurlijke persoon informeel invloed uitoefent of kan uitoefenen op de exploitatie en de beslissingen van de licentieverkrijgende handelsonderneming? Kan het voor die uitlegging relevant zijn dat degene die de knowhow heeft ontwikkeld, direct of indirect aan de vaststelling van ondernemingsbeslissingen in verband met op die knowhow gebaseerde dienstverlening deelneemt of kan deelnemen door professioneel advies te verlenen over de ontwikkeling en de exploitatie van de knowhow?

3)

Is het in de omstandigheden van het hoofgeding en gelet op hetgeen in de tweede vraag is uiteengezet, voor de identificatie van degene die de aan btw onderworpen dienst verricht, naast de analyse van de onderliggende contractuele verrichting, relevant dat de persoon die de knowhow heeft ontwikkeld, als natuurlijke persoon invloed, en meer bepaald beslissende invloed, uitoefent op of richtsnoeren geeft over de wijze waarop de op die knowhow gebaseerde dienst moet worden verricht?

4)

Indien de derde vraag bevestigend wordt beantwoord: welke omstandigheden moeten in aanmerking worden genomen, of meer bepaald op basis van welke criteria, kan bij de bepaling van de draagwijdte van die invloed en die richtsnoeren worden vastgesteld dat een beslissende invloed wordt uitgeoefend op de dienstverlening en dat de werkelijke economische inhoud van de onderliggende verrichting ten gunste van de licentieverlenende onderneming werd uitgevoerd?

5)

Is het in de omstandigheden van het hoofdgeding bij de beoordeling van de verkrijging van het fiscale voordeel voor de analyse van de verhoudingen tussen de marktdeelnemers en de personen die deelnemen aan de verrichting, relevant dat de belastingplichtingen die aan de in geding zijnde, op belastingontduiking gerichte contractuele verrichting hebben deelgenomen rechtspersonen zijn, wanneer de belastingdienst van een lidstaat het nemen van strategische en operationele exploitatiebeslissingen toerekent aan een natuurlijke persoon? Zo ja, moet dan rekening worden gehouden met de lidstaat waarin de natuurlijke persoon die beslissingen heeft genomen? Indien in omstandigheden als die van de onderhavige zaak kan worden vastgesteld dat de contractuele positie van de partijen niet doorslaggevend is, is het dan voor de uitlegging relevant dat onderaannemers belast zijn met het beheer van de technische instrumenten, het personeel en de financiële verrichtingen die noodzakelijk zijn voor het verrichten van de aan de orde zijnde internetdienst?

6)

Indien kan worden vastgesteld dat de bepalingen van de licentieovereenkomst geen werkelijke economische inhoud hebben, impliceren de herkwalificatie van de contractuele bepalingen en het herstel van de toestand die zou hebben bestaan indien het misbruik nooit zou hebben plaatsgehad, dan dat de belastingdienst van de lidstaat kan uitgaan van een andere lidstaat van dienstverrichting en bijgevolg een andere plaats van verschuldigdheid van de belasting, zelfs wanneer de licentieverkrijgende onderneming in de lidstaat van vestiging de verschuldigde belasting heeft voldaan overeenkomstig de in die lidstaat gestelde wettelijke voorwaarden?

7)

Moeten de artikelen 49 VWEU en 56 VWEU aldus worden uitgelegd dat indruist tegen die bepalingen, en misbruik van de vrijheid van vestiging en van de vrijheid van dienstverrichting kan vormen, een contractuele regeling zoals die in het hoofdgeding, volgens dewelke een in een lidstaat belastingplichtige onderneming middels een licentieovereenkomst knowhow voor het verrichten van diensten met volwassenencontent via een interactieve webgebaseerde communicatietechnologie alsook het gebruiksrecht ervan overdraagt naar een in een andere lidstaat belastingplichtige onderneming, in omstandigheden die worden gekenmerkt door het feit dat de btw-druk van de lidstaat waar de licentieverkrijgende onderneming is gevestigd, lager is voor de overgedragen dienst?

8)

Welk belang moet in omstandigheden als die van de onderhavige zaak, naast het fiscale voordeel dat beweerdelijk kan worden verkregen, worden gehecht aan commerciële overwegingen van de licentieverlenende onderneming? Is het in deze context met name voor de uitlegging van belang dat de bestuurder en volledige eigenaar van de licentieverlenende handelsonderneming de natuurlijke persoon is die de knowhow oorspronkelijk heeft ontwikkeld?

9)

Kan bij de beoordeling van het misbruik rekening worden gehouden met omstandigheden die vergelijkbaar zijn met die van het hoofdgeding, zoals de technische en infrastructurele gegevens in verband met de invoering en uitvoering van de dienst waarop de betrokken verrichting betrekking heeft, en de opleiding van het personeel waarover de licentieverlenende onderneming voor de betrokken dienstverlening beschikt, en zo ja, welk belang hebben die omstandigheden?

10)

Moeten de artikelen 2, lid 1, sub c, 24, lid 1, 43 en 273 van de btw-richtlijn, gelezen in samenhang met artikel 4, lid 3, VEU en artikel 325 VWEU, in casu aldus worden uitgelegd dat de belastingdienst van een lidstaat bij een dienstverrichting en met het oog op de identificatie van de dienstverrichter, teneinde daadwerkelijke naleving te verzekeren van de verplichting voor de Unielidstaten om het totale btw-bedrag daadwerkelijk en tijdig te innen en om derving van begrotingsinkomsten ingevolge belastingfraude en -ontduiking over de grenzen van de lidstaten heen te vermijden, met het oog op vaststelling van de feiten in de onderzoeksfase van de fiscale bestuurlijke procedure gerechtigd is om gegevens, informatie en bewijzen alsook registers met gegevens die de onderzoeksinstantie van de belastingdienst buiten medeweten van de belastingplichtige in het kader van een strafrechtelijke procedure heeft verkregen, te gebruiken en om haar oordeel over de fiscale gevolgen daarop te baseren? Moeten die artikelen voorts aldus worden uitgelegd dat de bestuursrechter die uitspraak doet over het beroep tegen het administratief besluit van de belastingdienst van de lidstaat, bevoegd is om die elementen als bewijzen te betrekken in de beoordeling van de rechtmatigheid van dat besluit?

11)

Moeten de artikelen 2, lid 1, sub c, 24, lid 1, 43 en 273 van de btw-richtlijn, gelezen in samenhang met artikel 4, lid 3, VEU en artikel 325 VWEU, in casu aldus worden uitgelegd dat, teneinde daadwerkelijke naleving te verzekeren van de verplichting voor de Unielidstaten om het totale btw-bedrag daadwerkelijk en tijdig te innen en met het oog op de uitvoering van de verplichting voor de lidstaten om te zorgen voor de naleving van de aan de belastingplichtige opgelegde verplichtingen, de beoordelingsmarge waarover de belastingdienst van de lidstaat bij het gebruik van de middelen beschikt de bevoegdheid omvat om aanvankelijk voor strafrechtelijke doeleinden verkregen bewijzen te gebruiken om belastingontduikende gedragingen te bestraffen, zelfs wanneer het eigen nationale recht niet toelaat dat buiten medeweten van de betrokkene informatie wordt verkregen in een bestuurlijke procedure die ertoe strekt belastingontduikende gedragingen te bestraffen, of die informatieverkrijging in de strafrechtelijke procedure onderwerpt aan waarborgen waarin de bestuurlijke fiscale procedure niet voorziet, waardoor de overheidsdienst tegelijk de bevoegdheid verkrijgt om te handelen in overeenstemming met het beginsel van bewijsvrijheid?

12)

Staat artikel 8, lid 2, EVRM juncto artikel 52, lid 2, van het Handvest, eraan in de weg dat de in de tiende en elfde vraag bedoelde bevoegdheid wordt toegekend aan de belastingdienst van de lidstaat, of kan het in de omstandigheden van het onderhavige geval met het oog op de bestrijding van belastingontduiking gerechtvaardigd worden geacht om in het kader van een bestuurlijke fiscale procedure met het oog op de daadwerkelijke inning van de belasting en ten behoeve van de „economische welvaart van het land” gebruik te maken van de conclusies die kunnen worden getrokken uit buiten medeweten van de betrokkene verkregen informatie?

13)

Heeft de belastingdienst van de lidstaat, voor zover uit het antwoord op de tiende tot en met de twaalfde vraag blijkt dat hij dergelijke bewijzen in de bestuurlijke procedure mag gebruiken, teneinde de volle werking van het recht op een behoorlijk bestuur en het recht op verweer overeenkomstig de artikelen 7, 8, 41 en 48 juncto artikel 51, lid 1, van het Handvest te waarborgen, de absolute verplichting om de belastingplichtige in de bestuurlijke procedure te horen, om hem toegang te verzekeren tot de conclusies die zijn getrokken uit de buiten zijn medeweten verkregen informatie en om rekening te houden met de doelstelling waarvoor de in die bewijzen vervatte gegevens waren verkregen, of staat in die context de omstandigheid dat de buiten medeweten van de betrokkene verkregen informatie uitsluitend voor een strafrechtelijk onderzoek is bestemd, zonder meer in de weg aan het gebruik van dergelijke bewijzen?

14)

Indien bewijzen worden verkregen en gebruikt die indruisen tegen de artikelen 7, 8, 41 en 48 juncto artikel 47 van het Handvest, voldoet dan aan het recht op een doeltreffende voorziening in rechte een nationale regeling op grond waarvan de betwisting in rechte van de procedurele regelmatigheid van beslissingen in belastingzaken enkel kan slagen en leiden tot nietigverklaring van de beslissing indien, naargelang van de omstandigheden van het geval, de bestreden beslissing daadwerkelijk anders zou kunnen hebben geluid indien de procedurele onregelmatigheid niet zou zijn begaan en die onregelmatigheid bovendien gevolgen heeft gehad voor verzoeksters individuele rechtspositie, of moeten die procedurele onregelmatigheden in een ruimere context in aanmerking worden genomen, ongeacht welke gevolgen de met het Handvest strijdige procedurele onregelmatigheid heeft voor de uitkomst van de procedure?

15)

Vereist de doeltreffendheid bedoeld in artikel 47 van het Handvest dat de bestuursrechter die uitspraak doet over het beroep tegen het bestuurlijke besluit van de belastingdienst van de lidstaat, in een procedurele situatie als het onderhavige geval, kan nagaan of de verkrijging in een strafrechtelijke procedure van de voor strafrechtelijke doeleinden en buiten medeweten van de betrokkene verzamelde bewijzen rechtmatig was, met name wanneer de belastingplichtige tegen wie ook een strafrechtelijke procedure is ingesteld, geen kennis heeft van die documenten en evenmin de rechtmatigheid van die documenten bij een rechtbank heeft kunnen betwisten?

16)

Moet, gelet eveneens op de zesde vraag, verordening (EU) nr. 904/2010 van de Raad betreffende de administratieve samenwerking en de bestrijding van fraude op het gebied van de belasting over de toegevoegde waarde (2), met name in het licht van punt 7 van de considerans ervan — waarin staat te lezen dat de lidstaten voor de belastinginning moeten samenwerken om er voor te helpen zorgen dat de btw juist wordt geheven en daarom niet alleen moeten toezien op de juiste toepassing van de op hun eigen grondgebied verschuldigde belasting, maar ook de andere lidstaten moeten bijstaan om te zorgen voor de juiste toepassing van de belasting die verband houdt met een op hun grondgebied verrichte activiteit maar verschuldigd is in een andere lidstaat — aldus worden uitgelegd dat de belastingdienst van de lidstaat die de belastingschuld ontdekt, in een feitelijke situatie als die van het onderhavige geval, een verzoek moet richten tot de belastingdienst van de lidstaat waarin de aan de belastingcontrole onderworpen belastingplichtige zijn belastingplicht reeds heeft voldaan?

17)

Indien de zestiende vraag bevestigend wordt beantwoord en wanneer om die reden voor een rechter wordt opgekomen tegen de beslissingen van de belastingdienst van de lidstaat en wordt vastgesteld dat zij wegens de niet-verkrijging van de informatie en het ontbreken van het verzoek procedureel gezien onregelmatig zijn, welke gevolgen dient de rechter die uitspraak doet over het beroep tegen de door die belastingdienst genomen beslissingen, gelet op hetgeen in de veertiende vraag is uiteengezet, daaraan te verbinden?

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/20

1)

Staat het Unierecht, en met name het bepaalde in artikel 78, sub a, van richtlijn 2006/112/EG (1), eraan in de weg [...] dat de door de gasdistributeur betaalde belastingen voor het gebruik van de ondergrond als dusdanig en los van de prijs die de eindverbruiker voor het verbruikte gas betaalt, en dus zonder in die prijs te worden opgenomen, aan de eindverbruiker worden doorberekend?

Indien de eerste vraag ontkennend wordt beantwoord, rijst voorts de volgende vraag:

2)

Staat het Unierecht, en met name het bepaalde in de artikelen 73 tot en met 79 van richtlijn 2006/112/EG, eraan in de weg dat [...] de door de gasdistributeur betaalde belastingen voor het gebruik van de ondergrond die als dusdanig en los van de prijs die de eindverbruiker voor het verbruikte gas betaalt, aan de eindverbruiker worden doorberekend, niet worden aangemerkt als belastbaar bedrag?

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/21

1)

Is de Hongaarse nationale praktijk, volgens welke particulieren die — binnen de grenzen van de subjectieve btw-vrijstelling — geen aan btw onderworpen handeling willen verrichten, verplicht zijn een aanvraag tot identificatie in te dienen, verenigbaar met de verplichting tot identificatie in de zin van de artikelen 213, lid 1, en 214, lid 1, van de btw-richtlijn (1)?

2)

Kan de belastingautoriteit naar aanleiding van een controle a posteriori het ontbreken van een aanvraag tot identificatie bestraffen, wanneer de bovengrens voor vrijstelling niet is overschreden?

3)

Kan de belastingautoriteit naar aanleiding van een controle a posteriori voorbijgaan aan het keuzerecht van de particulier en, in strijd met het beginsel van een eerlijk proces, de mogelijkheid voor een particulier om te kiezen voor subjectieve vrijstelling uitsluiten?

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/21

1)

Moet de verplichting voor een vreemdeling om zijn woonplaats te vestigen binnen een bepaald geografisch gebied (gemeente, district, regio) van een lidstaat worden beschouwd als een beperking van het vrije verkeer van personen in de zin van artikel 33 van richtlijn 2011/95/EU (1), indien de vreemdeling zich voor het overige vrij op het grondgebied van de lidstaat mag verplaatsen en daar vrij mag verblijven?

2)

Is een woonplaatsverplichting voor personen met een subsidiaire beschermingsstatus verenigbaar met artikel 33 en/of artikel 29 van richtlijn 2011/95/EU, indien deze verplichting berust op het streven naar een billijke spreiding van de socialeuitkeringslasten over de verschillende bevoegde instanties binnen het grondgebied?

3)

Is een woonplaatsverplichting voor personen met een subsidiaire beschermingsstatus verenigbaar met artikel 33 en/of artikel 29 van richtlijn 2011/95/EU, indien hieraan redenen van migratie- of integratiebeleid ten grondslag liggen, bijvoorbeeld het voorkomen van het ontstaan van sociale brandhaarden door de massale vestiging van vreemdelingen in bepaalde gemeenten of districten? Volstaan in zoverre abstracte migratie- of integratiepolitieke redenen of moeten dergelijke redenen concreet worden vastgesteld?

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/22

1)

Moet de verplichting voor een vreemdeling om zijn woonplaats te vestigen binnen een bepaald geografisch gebied (gemeente, district, regio) van een lidstaat worden beschouwd als een beperking van het vrije verkeer van personen in de zin van artikel 33 van richtlijn 2011/95/EU (1), indien de vreemdeling zich voor het overige vrij op het grondgebied van de lidstaat mag verplaatsen en daar vrij mag verblijven?

2)

Is een woonplaatsverplichting voor personen met een subsidiaire beschermingsstatus verenigbaar met artikel 33 en/of artikel 29 van richtlijn 2011/95/EU, indien deze verplichting berust op het streven naar een billijke spreiding van de socialeuitkeringslasten over de verschillende bevoegde instanties binnen het grondgebied?

3)

Is een woonplaatsverplichting voor personen met een subsidiaire beschermingsstatus verenigbaar met artikel 33 en/of artikel 29 van richtlijn 2011/95/EU, indien hieraan redenen van migratie- of integratiebeleid ten grondslag liggen, bijvoorbeeld het voorkomen van het ontstaan van sociale brandhaarden door de massale vestiging van vreemdelingen in bepaalde gemeenten of districten? Volstaan in zoverre abstracte migratie- of integratiepolitieke redenen of moeten dergelijke redenen concreet worden vastgesteld?

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/23

1)

Moet de verplichting voor een vreemdeling om zijn woonplaats te vestigen binnen een bepaald geografisch gebied (gemeente, district, regio) van een lidstaat worden beschouwd als een beperking van het vrije verkeer van personen in de zin van artikel 33 van richtlijn 2011/95/EU (1), indien de vreemdeling zich voor het overige vrij op het grondgebied van de lidstaat mag verplaatsen en daar vrij mag verblijven?

2)

Is een woonplaatsverplichting voor personen met een subsidiaire beschermingsstatus verenigbaar met artikel 33 en/of artikel 29 van richtlijn 2011/95/EU, indien deze verplichting berust op het streven naar een billijke spreiding van de socialeuitkeringslasten over de verschillende bevoegde instanties binnen het grondgebied?

3)

Is een woonplaatsverplichting voor personen met een subsidiaire beschermingsstatus verenigbaar met artikel 33 en/of artikel 29 van richtlijn 2011/95/EU, indien hieraan redenen van migratie- of integratiebeleid ten grondslag liggen, bijvoorbeeld het voorkomen van het ontstaan van sociale brandhaarden door de massale vestiging van vreemdelingen in bepaalde gemeenten of districten? Volstaan in zoverre abstracte migratie- of integratiepolitieke redenen of moeten dergelijke redenen concreet worden vastgesteld?

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/23

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/24

1)

Moeten de artikelen 49 e.v. VWEU en 56 e.v. VWEU en de beginselen die het Hof van Justitie van de Europese Unie in het arrest van 16 februari 2012 [gevoegde zaken C-72/10 en C-77/10] heeft geformuleerd, aldus worden uitgelegd dat zij in de weg staan aan de aanbesteding van concessies met een kortere looptijd dan de in het verleden verleende concessies, ingeval deze aanbesteding is uitgeschreven om de gevolgen van de onrechtmatige uitsluiting van een aantal exploitanten van de aanbesteding ongedaan te maken?

2)

Moeten de artikelen 49 e.v. VWEU en 56 e.v. VWEU en de beginselen die het Hof van Justitie van de Europese Unie in het arrest van 16 februari 2012 [gevoegde zaken C-72/10 en C-77/10] heeft geformuleerd, aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen de opvatting dat de verkorte looptijd van de aan te besteden concessies vergeleken met de looptijd van de in het verleden verleende concessies afdoende wordt gerechtvaardigd door de noodzaak het concessiestelsel opnieuw op te zetten door de einddata van de concessies op elkaar af te stemmen?

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/24

1)

Dienen artikel 24, lid 1, en artikel 25, sub b, van richtlijn 2006/112 (1) aldus te worden uitgelegd dat het begrip „dienst” zich eveneens uitstrekt tot abonnementen voor het verrichten van adviesdiensten zoals die welke in het hoofdgeding aan de orde zijn, waarbij de dienstverrichter, die beschikt over gekwalificeerd personeel voor het verrichten van de diensten, zich ter beschikking stelt van de opdrachtgever voor de duur van de overeenkomst en zich ertoe verbonden heeft met concurrenten van de opdrachtgever geen overeenkomsten te sluiten met een vergelijkbaar voorwerp?

2)

Dienen artikel 64, lid 1, en artikel 63 van richtlijn 2006/112 aldus te worden uitgelegd dat het belastbare feit bij adviesdiensten die het voorwerp uitmaken van een abonnement, plaatsvindt wanneer de periode afloopt waarvoor de betaling werd overeengekomen, ongeacht of en hoe vaak de opdrachtgever gebruik heeft gemaakt van de diensten waarvoor de consulent zich te zijner beschikking heeft gesteld?

3)

Dient artikel 62, lid 2, van richtlijn 2006/112 aldus te worden uitgelegd dat degene die in het kader van een abonnement voor begeleiding de diensten verricht, verplicht is belasting over de toegevoegde waarde ter zake van de diensten aan te rekenen wanneer de periode afloopt waarvoor de abonnementsvergoeding werd overeengekomen, of ontstaat deze verplichting slechts als de opdrachtgever in het desbetreffende belastingtijdvak gebruik heeft gemaakt van de diensten van de consulent?

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/25

—

vaststellen dat het Koninkrijk Denemarken, door een wettelijke situatie te handhaven waarin de verkoop van losse vochtige fijngemalen tabak (løs snus) in strijd met artikel 8 juncto artikel 2, lid 4, van richtlijn 2001/37/EG van het Europees Parlement en de Raad van 5 juni 2001 betreffende de onderlinge aanpassing van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen van de lidstaten inzake de productie, de presentatie en de verkoop van tabaksproducten (1) is toegestaan, zijn verplichtingen krachtens deze richtlijn niet is nagekomen.

—

het Koninkrijk Denemarken verwijzen in de kosten.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/26

1)

De personeelskosten voor H. ten bedrage van 56,76 EUR, verplaatsingskosten ten bedrage van 1  354,08 EUR en dienstverleningskosten ten bedrage van 351,82 EUR, die de Technische Universität Dresden heeft gemaakt in het kader van de uitvoering van de overeenkomst met referentie 2003114 (SI2.377438) betreffende de financiering van het project „Collection of European Data on Lifestyle Health Determinants — Coordinating Party (LiS)”, dat werd uitgevoerd in het kader van het communautaire actieprogramma op het gebied van de volksgezondheid (2003-2008), zijn subsidiabel, zodat de op die bedragen betrekking hebbende vordering van de Europese Commissie, die in debetnota nr. 3241011712 van 4 november 2010 is vermeld, ongegrond is.

2)

Het beroep wordt verworpen voor het overige.

3)

De Technische Universität Dresden wordt verwezen in de kosten.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/27

1)

De beslissing van de vierde kamer van beroep van het Bureau voor harmonisatie binnen de interne markt (merken, tekeningen en modellen) (BHIM) van 11 oktober 2012 (gevoegde zaken R 274/2011-4 en R 520/2011-4) wordt vernietigd.

2)

Het BHIM zal zijn eigen kosten dragen alsook die van Xavier Grau Ferrer.

3)

Juan Cándido Rubio Ferrer en Alberto Rubio Ferrer zullen hun eigen kosten dragen.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/27

1)

Het verzoek in kort geding wordt afgewezen.

2)

De beslissing omtrent de kosten wordt aangehouden.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/28

—

vaststellen dat verweerders na het ontslag van verzoekers door het voormalige Olympiaki Aeroporia, opgelegd door een besluit van de Europese Commissie dat bij wet nr. 3717/2008 in de Griekse rechtsorde is omgezet, hebben nagelaten wetgeving vast te stellen ter omzetting van de algemene beginselen van het recht van de Unie, met name van de richtlijn inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd;

—

verzoekers en alle ontslagen werknemers van het voormalige Olympiaki Aeroporia bij een handeling van Unierecht — richtlijn, verordening of andere wetgevingshandeling van de Unie — met rechtstreekse werking de mogelijkheid bieden om de vergoeding te innen waarop zij als werknemers in vaste dienst recht zouden hebben gehad uit hoofde van hun gedwongen ontslag/beëindiging van de arbeidsverhouding door Olympiaki Aeroporia, en

—

bij een handeling van Unierecht — richtlijn, verordening of andere wetgevingshandeling — met rechtstreekse werking aan iedere verzoeker een schadevergoeding toekennen van 3 00  000 EUR, ter compensatie van de onrustige periode en de zorgen die zij hebben doorgemaakt alsook van de ernstige schending van grondrechten en de vroegtijdige beëindiging van hun loopbaan.

1.

Eerste middel: wet nr. 3717/2008 waarbij de sluiting van Olympiaki Aeroporia en het ontslag van alle werknemers in tijdelijke dienst wordt vastgesteld, is een authentieke handeling van de Unie en is in wezen opgelegd door de instellingen van de Unie, met name door de ECB en de Europese Commissie, en alle wettelijke maatregelen die door de Griekse regering zijn vastgesteld, zijn in wezen tot stand gekomen op aanwijzing van en meer bepaald na het besluit van de Eurogroep, de ECOFIN-Raad, de ECB en de Europese Commissie.

2.

Tweede middel: doordat de ontslagen werknemers in tijdelijke dienst van het voormalige Olympiaki Aeroporia niet zijn gelijkgesteld aan de andere werknemers met een arbeidsovereenkomst voor onbepaalde tijd van Olympiaki Aeroporia en zij geen vergoeding hebben ontvangen bij hun ontslag, hebben verzoekers rechtstreekse, persoonlijke en ernstige schade geleden en is hun het genot van hun grondrechten ontzegd.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/29

—

vaststellen dat verweerders hebben nagelaten de nodige wettelijke maatregelen vast te stellen om de door verzoekers verworven obligaties uitdrukkelijk uit te sluiten van gedwongen deelname aan het PSI-programma (deelname van de privésector aan de sanering van de overheidsschuld) voor houders van Grieks schuldpapier die worden beheerst door Grieks recht;

—

bij handeling, richtlijn, verordening of andere bron van gemeenschapsrecht met rechtstreekse werking verzoekers toestaan de gehele waarde terug te vorderen van de waardepapieren die, zonder dat zij daarom hadden verzocht of daarmee hadden ingestemd, in het PSI-programma waren opgenomen; en

—

elke verzoeker bij handeling, richtlijn, verordening of andere bron van gemeenschapsrecht met rechtstreekse werking een vergoeding van 5 00  000 EUR toekennen voor het ongerief, de schade en de ernstige schending van de grondrechten die zij hebben geleden.

1.

Eerste middel: de wetgevende en niet-wetgevende maatregelen die er in Griekenland toe hebben geleid dat houders van Griekse schuldpapieren die door Grieks recht worden beheerst, verplicht waren tot deelname aan het PSI, zijn zuivere handelingen van de Unie.

2.

Tweede middel: de maatregelen die de Griekse regering heeft vastgesteld om het hoofd te bieden aan de Griekse schuld zijn in wezen opgelegd door de instellingen van de Europese Unie en, in het bijzonder, door de ECB en de Europese Commissie.

3.

Derde middel: verweerders hebben nagelaten de nodige wettelijke maatregelen vast te stellen om het Griekse schuldpapier van verzoekers bij de handelingen van de Griekse ministerraad waarbij de toepassingsvoorwaarden van PSI in Griekenland zijn bepaald, uitdrukkelijk uit te sluiten.

4.

Vierde middel: door het ontbreken van een uitdrukkelijke uitsluiting van deelname aan PSI is verzoekers ernstig en rechtstreeks persoonlijk leed berokkend en zijn zij gehinderd in het genot van hun grondrechten.

5.

Vijfde middel: alle wetgevingsmaatregelen van de Griekse regering zijn vastgesteld op aanwijzing van, of, juister gezegd, bij besluit van de Eurogroep, de ECOFIN-Raad, de ECB en de Europese Commissie.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/29

—

nietigverklaring van beslissing C (2914) 3192 final van 26 mei 2014 in de staatssteunzaak SA.38517 (2014/NN) Micula/Roemenië (arbitrale uitspraak van het ICBI), waarbij Roemenië werd veroordeeld tot opschorting van iedere handeling die zou kunnen leiden tot de tenuitvoerlegging van de uitspraak van 11 december 2013 van een scheidsgerecht, opgezet onder de auspiciën van het Internationale Centrum voor Beslechting van Investeringsgeschillen (ICBI) in de zaak van Ioan Micula, Viorel Micula e.a./Roemenië (ICBI-zaak nr. ARB/05/20), aangezien de Commissie van mening is, dat tenuitvoerlegging van de uitspraak onwettige staatsteun vormt, totdat de Commissie een definitieve beslissing heeft genomen over de verenigbaarheid van die staatsteun met de interne markt.

—

verweerster in de kosten te verwijzen.

1.

Eerste middel: onbevoegdheid.

2.

Tweede middel: onjuiste rechtsopvatting en beoordelingsfout.

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/30

—

de nietigverklaring van het besluit van 9 juli 2014 in zaak SA.32009 (2011/C) overeenkomstig artikel 263, lid 4, VWEU, voor zover het besluit het gedeelte van de aangevraagde steun ten belope van 4 5 2 57  273 EUR dat hoger is dan 17 miljoen EUR (2 8 2 57  273 EUR), met de interne markt onverenigbaar verklaart;

—

subsidiair: de nietigverklaring van het besluit van 9 juli 2014 in zaak SA.32009 (2011/C) overeenkomstig artikel 263, lid 4, VWEU, voor zover het besluit het krachtens artikel 6, lid 2, van verordening (EG) nr. 800/2008 (1) van aanmelding vrijgestelde bedrag ten belope van 22,5 miljoen EUR met de interne markt onverenigbaar verklaart;

—

de verwijzing van verweerster in de kosten overeenkomstig artikel 87 van het Reglement voor de procesvoering van het Gerecht.

1.

Eerste middel: schending van artikel 108, lid 3, VWEU

2.

Tweede middel: schending van artikel 107, lid 3, sub c, VWEU

3.

Subsidiair middel: schending van artikel 108, lid 3, VWEU en verordening nr. 800/2008

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/31

—

nietig verklaren van uitvoeringsbesluit van de Europese Commissie C(2014) 6030 final van 19 augustus 2014 betreffende de vergunningen voor het in de handel brengen van voor lokale toepassing bestemde geneesmiddelen voor menselijk gebruik die een hoge concentratie estradiol bevatten, in het kader van artikel 31 van richtlijn 2001/83/EG van het Europees Parlement en de Raad, voor zover daarbij de lidstaten worden verplicht om voor de in bijlage I bij het uitvoeringsbesluit opgenomen en niet opgenomen voor lokale toepassing bestemde geneesmiddelen die 0,01 % m/m estradiol bevatten te voldoen aan de bij het uitvoeringsbesluit opgelegde verplichtingen, met uitzondering van de beperking dat de in bijlage I van het uitvoeringsbesluit genoemde voor lokale toepassing bestemde geneesmiddelen die 0,01 % m/m estradiol bevatten alleen nog intravaginaal toegediend mogen worden;

—

de Europese Commissie in de kosten verwijzen.

1.

Eerste middel: schending van artikel 31 e.v. van richtlijn 2001/83/EG (1)

2.

Tweede middel: schending van artikel 116, eerste zin, en artikel 126, eerste zin, van richtlijn 2001/83/EG

3.

Derde middel: schending van het evenredigheidsbeginsel en het beginsel van gelijke behandeling

8.12.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 439/33

—

nietigverklaring van de beschikking voor zover de Commissie daarin vaststelt dat Lupin artikel 101 VWEU heeft overtreden; en/of

—

nietigverklaring of verlaging van de aan Lupin opgelegde geldboete; en

—

veroordeling van de Commissie tot betaling van Lupins proceskosten.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting waar zij heeft vastgesteld dat verzoekende partij artikel 101 VWEU heeft overtreden om opzettelijk de mededinging te beperken. Verzoekende partij voert aan, dat:

2.

Tweede middel: de Commissie heeft blijk gegeven van een onjuiste rechtsopvatting waar zij heeft vastgesteld, dat de gevolgen van de handelwijze van de verzoekende partij een schending van artikel 101 VWEU vormden. Verzoekende partij voert aan dat de wijze waarop de Commissie heeft onderzocht of een schikkingsovereenkomst voor octrooien mededingingsbeperkende gevolgen teweegbracht, even gebrekkig was als haar onderzoek naar de vraag of sprake was van een opzettelijke overtreding.

3.

Derde middel: de Commissie heeft onrechtmatig een geldboete opgelegd, subsidiair de opgelegde geldboete was te hoog en moet worden verlaagd. Verzoekende partij voert aan, dat: