—

Verzoekster stelt dat het bestreden besluit in strijd is met artikel 107, lid 1, VWEU omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing en de bijzondere vereffeningsregeling niet door de staat of met staatsmiddelen zijn bekostigd. Alle voor de kwalificatie van deze maatregelen relevante feiten zijn tussen de Commissie en de Bondsrepubliek Duitsland uitgewisseld tijdens het vooronderzoek. Er waren geen twijfels meer die de Commissie in een procedure op grond van artikel 108, lid 2, VWEU en artikel 4, lid 4, van verordening (EG) nr. 659/1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), nader had moeten onderzoeken.

—

Verzoekster voert in dit verband aan dat de Commissie artikel 108, lid 1, VWEU en het rechtszekerheidsbeginsel heeft geschonden, doordat zij de procedure voor nieuwe steun op grond van artikel 4, lid 4, van verordening nr. 659/1999 heeft ingeleid in plaats van de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 17 e.v. van verordening nr. 659/1999, om haar voorlopige oordeel dat de EEG een steunmaatregel vormde te toetsen. Zij betoogt in dit verband met name dat de Commissie de EEG 2000 in haar beschikking van 22 mei 2002 niet als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU had gekwalificeerd, omdat er geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden. Vergeleken met de beschikking van de Commissie van 22 mei 2002, is de EEG 2012 niet wezenlijk gewijzigd ten opzichte van de EEG 2000. De Commissie had haar gewijzigde rechtsopvatting dus ook in een procedure op grond van artikel 108, lid 1, VWEU naar voren kunnen brengen, zonder voor verzoekster lasten te veroorzaken.

—

Voorts voert verzoekster aan dat verweerster het bestreden besluit heeft vastgesteld zonder verzoekster een gelegenheid te bieden om haar standpunt kenbaar te maken.

—

Verzoeksters stellen dat het bestreden besluit in strijd is met artikel 107, lid 1, VWEU omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing en de bijzondere vereffeningsregeling niet door de staat of met staatsmiddelen zijn bekostigd. Alle voor de kwalificatie van deze maatregelen relevante feiten zijn tussen de Commissie en de Bondsrepubliek Duitsland uitgewisseld tijdens het vooronderzoek. Er waren geen twijfels meer die de Commissie in een procedure op grond van artikel 108, lid 2, VWEU en artikel 4, lid 4, van verordening (EG) nr. 659/1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), nader had moeten onderzoeken.

—

Verzoeksters voeren in dit verband aan dat de Commissie artikel 108, lid 1, VWEU en het rechtszekerheidsbeginsel heeft geschonden, doordat zij de procedure voor nieuwe steun op grond van artikel 4, lid 4, van verordening nr. 659/1999 heeft ingeleid in plaats van de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 17 e.v. van verordening nr. 659/1999, om haar voorlopige oordeel dat de EEG een steunmaatregel vormde te toetsen. Zij betogen in dit verband met name dat de Commissie de EEG 2000 in haar beschikking van 22 mei 2002 niet als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU had gekwalificeerd, omdat er geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden. Vergeleken met de beschikking van de Commissie van 22 mei 2002, is de EEG 2012 niet wezenlijk gewijzigd ten opzichte van de EEG 2000. De Commissie had haar gewijzigde rechtsopvatting dus ook in een procedure op grond van artikel 108, lid 1, VWEU naar voren kunnen brengen, zonder voor verzoeksters lasten te veroorzaken.

—

Voorts voeren verzoeksters aan dat verweerster het bestreden besluit heeft vastgesteld zonder verzoeksters een gelegenheid te bieden om hun standpunt kenbaar te maken.

—

Verzoeksters stellen dat het bestreden besluit in strijd is met artikel 107, lid 1, VWEU omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing en de bijzondere vereffeningsregeling niet door de staat of met staatsmiddelen zijn bekostigd. Alle voor de kwalificatie van deze maatregelen relevante feiten zijn tussen de Commissie en de Bondsrepubliek Duitsland uitgewisseld tijdens het vooronderzoek. Er waren geen twijfels meer die de Commissie in een procedure op grond van artikel 108, lid 2, VWEU en artikel 4, lid 4, van verordening (EG) nr. 659/1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), nader had moeten onderzoeken.

—

Verzoeksters voeren in dit verband aan dat de Commissie artikel 108, lid 1, VWEU en het rechtszekerheidsbeginsel heeft geschonden, doordat zij de procedure voor nieuwe steun op grond van artikel 4, lid 4, van verordening nr. 659/1999 heeft ingeleid in plaats van de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 17 e.v. van verordening nr. 659/1999, om haar voorlopige oordeel dat de EEG een steunmaatregel vormde te toetsen. Zij betogen in dit verband met name dat de Commissie de EEG 2000 in haar beschikking van 22 mei 2002 niet als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU had gekwalificeerd, omdat er geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden. Vergeleken met de beschikking van de Commissie van 22 mei 2002, is de EEG 2012 niet wezenlijk gewijzigd ten opzichte van de EEG 2000. De Commissie had haar gewijzigde rechtsopvatting dus ook in een procedure op grond van artikel 108, lid 1, VWEU naar voren kunnen brengen, zonder voor verzoeksters lasten te veroorzaken.

—

Voorts voeren verzoeksters aan dat verweerster het bestreden besluit heeft vastgesteld zonder verzoeksters een gelegenheid te bieden om hun standpunt kenbaar te maken.

—

Verzoekster stelt dat het bestreden besluit in strijd is met artikel 107, lid 1, VWEU omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing en de bijzondere vereffeningsregeling niet door de staat of met staatsmiddelen zijn bekostigd. Alle voor de kwalificatie van deze maatregelen relevante feiten zijn tussen de Commissie en de Bondsrepubliek Duitsland uitgewisseld tijdens het vooronderzoek. Er waren geen twijfels meer die de Commissie in een procedure op grond van artikel 108, lid 2, VWEU en artikel 4, lid 4, van verordening (EG) nr. 659/1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), nader had moeten onderzoeken.

—

Verzoekster voert in dit verband aan dat de Commissie artikel 108, lid 1, VWEU en het rechtszekerheidsbeginsel heeft geschonden, doordat zij de procedure voor nieuwe steun op grond van artikel 4, lid 4, van verordening nr. 659/1999 heeft ingeleid in plaats van de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 17 e.v. van verordening nr. 659/1999, om haar voorlopige oordeel dat de EEG een steunmaatregel vormde te toetsen. Zij betoogt in dit verband met name dat de Commissie de EEG 2000 in haar beschikking van 22 mei 2002 niet als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU had gekwalificeerd, omdat er geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden. Vergeleken met de beschikking van de Commissie van 22 mei 2002, is de EEG 2012 niet wezenlijk gewijzigd ten opzichte van de EEG 2000. De Commissie had haar gewijzigde rechtsopvatting dus ook in een procedure op grond van artikel 108, lid 1, VWEU naar voren kunnen brengen, zonder voor verzoekster lasten te veroorzaken.

—

Voorts voert verzoekster aan dat verweerster het bestreden besluit heeft vastgesteld zonder verzoekster een gelegenheid te bieden om haar standpunt kenbaar te maken.

—

nietig te verklaren de besluiten om op rekwiranten toe te passen het besluit van de raad van bestuur van de EIB van 13 december 2011 tot vaststelling van een salarisprogressie die beperkt is tot 2,8 % en het besluit van het directiecomité van de EIB van 14 februari 2012 waarbij een schema van verdienste is gedefinieerd dat een salarisverlies van 1 % inhoudt, welke besluiten zijn vervat in de salarisafrekeningen van april 2012, alsmede, in dezelfde mate, alle besluiten die in de latere salarisafrekeningen zijn vervat;

—

derhalve

—

de EIB te verwijzen in alle kosten;

—

nietig te verklaren de besluiten om rekwiranten een bonus te geven krachtens het nieuwe prestatiesysteem zoals dat volgt uit het besluit van de raad van bestuur van 14 december 2010 en de besluiten van het directiecomité van 9 november 2010 en 16 november 2011, waarvan het individuele toepassingsbesluit is vervat in de salarisafrekening van april 2012 waarvan de betrokkenen op zijn vroegst op 22 april 2012 kennis hebben genomen;

—

derhalve,

—

eventueel, indien de verwerende partij deze niet spontaan overlegt, haar in het kader van maatregelen tot organisatie van de procesgang te vragen om de volgende documenten over te leggen:

—

de verwerende partij te verwijzen in alle kosten;

—

Voor de kwalificatie als staatssteun volstaat het niet dat bij wet is voorzien in een voordeel, zonder dat staatsmiddelen worden aangewend. Bij de EEG-heffing ontbreekt de noodzakelijke aanwending van staatsmiddelen, aangezien zij alleen door privaatrechtelijke personen wordt betaald en de geïnde bedragen niet aan de staat kunnen worden toegerekend omdat die daar geen voortdurend toezicht op uitoefent en dus ook geen mogelijkheid heeft om daarover te beschikken.

—

Er is reeds daarom geen sprake van staatstoezicht op de EEG-heffing omdat de hoogte ervan niet door overheidsinstanties wordt bepaald, maar door de stroomprijs op de elektriciteitsbeurs en de hoeveelheid elektriciteit uit hernieuwbare energie die aan het net wordt geleverd. Bovendien kan de staat geen invloed uitoefenen in de verhouding tussen de energieleverancier en de eindverbruiker op het vijfde niveau van het vereffeningsmechanisme in de EEG. De doorgifte van de kosten vindt hier in een zuiver privaatrechtelijke verhouding plaats.

—

Omdat de kwalificatie van de EEG-heffing en de bovengrens van de heffing voor energie-intensieve ondernemingen noodzakelijkerwijs met elkaar samenhangen, is ook met betrekking tot de zogenoemde bijzondere vereffeningsregeling in de EEG geen sprake van het vereiste staatstoezicht. Dit kan evenmin worden afgeleid uit het feit dat door het Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (federale dienst voor economie en exportcontrole) over het toezicht wordt beslist, aangezien het daarbij om zuivere controles achteraf c.q. constateringen gaat.

—

Daarnaast ziet de staat als gevolg van de bovengrens voor energie-intensieve ondernemingen niet af van middelen die hij normaliter had kunnen ontvangen. Vanwege de bijzondere opzet van het EEG-vereffeningsmechanisme leidt de bovengrens niet tot lagere totale inkomsten uit de EEG-heffing. De bovengrens voor energie-intensieve ondernemingen wordt veeleer gecompenseerd door hogere heffingen op elk kilowattuur elektriciteit dat wordt geleverd aan niet-geprivilegieerde eindverbruikers.

—

De Commissie heeft ten onrechte aangenomen dat in het kader van de financieringsstromen die zijn geregeld in de EEG „staatsmiddelen” in de zin van artikel 107, lid 1, VWE zijn aangewend.

—

De EEG-heffing wordt alleen door privaatrechtelijke personen betaald. De ontvangen middelen kunnen niet aan de staat worden toegerekend. Zowel bij de EEG-heffing zelf als bij de bovengrens daarvoor ten gunste van energie-intensieve ondernemingen ontbreekt het vereiste voortdurende staatstoezicht en daarmee de mogelijkheid om daarover daadwerkelijk te kunnen beschikken.

—

Hoe dan ook leidt de bovengrens voor de heffing voor energie-intensieve ondernemingen er niet toe dat wordt afgezien van inkomsten die de staat normaliter had kunnen ontvangen. Die bovengrens wordt louter uit private middelen gefinancierd, namelijk door een hoger heffingsbedrag voor elk kilowattuur elektriciteit dat aan niet-geprivilegieerde eindverbruikers wordt geleverd. De zogenoemde bijzondere vereffeningsregeling in de EEG heeft dus geen invloed op de omvang van de totale inkomsten uit de EEG-heffing, alleen op de interne verdeling van de lasten.

—

Verzoekster stelt dat het bestreden besluit in strijd is met artikel 107, lid 1, VWEU omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing en de bijzondere vereffeningsregeling niet door de staat of met staatsmiddelen zijn bekostigd. Alle voor de kwalificatie van deze maatregelen relevante feiten zijn tussen de Commissie en de Bondsrepubliek Duitsland uitgewisseld tijdens het vooronderzoek. Er waren geen twijfels meer die de Commissie in een procedure op grond van artikel 108, lid 2, VWEU en artikel 4, lid 4, van verordening (EG) nr. 659/1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), nader had moeten onderzoeken.

—

Verzoekster voert in dit verband aan dat de Commissie artikel 108, lid 1, VWEU en het rechtszekerheidsbeginsel heeft geschonden, doordat zij de procedure voor nieuwe steun op grond van artikel 4, lid 4, van verordening nr. 659/1999 heeft ingeleid in plaats van de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 17 e.v. van verordening nr. 659/1999, om haar voorlopige oordeel dat de EEG een steunmaatregel vormde te toetsen. Zij betoogt in dit verband met name dat de Commissie de EEG 2000 in haar beschikking van 22 mei 2002 niet als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU had gekwalificeerd, omdat er geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden. Vergeleken met de beschikking van de Commissie van 22 mei 2002, is de EEG 2012 niet wezenlijk gewijzigd ten opzichte van de EEG 2000. De Commissie had haar gewijzigde rechtsopvatting dus ook in een procedure op grond van artikel 108, lid 1, VWEU naar voren kunnen brengen, zonder voor verzoekster lasten te veroorzaken.

—

Voorts voert verzoekster aan dat verweerster het bestreden besluit heeft vastgesteld zonder verzoekster een gelegenheid te bieden om haar standpunt kenbaar te maken.

—

Verzoekster stelt dat het bestreden besluit in strijd is met artikel 107, lid 1, VWEU omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing en de bijzondere vereffeningsregeling niet door de staat of met staatsmiddelen zijn bekostigd. Alle voor de kwalificatie van deze maatregelen relevante feiten zijn tussen de Commissie en de Bondsrepubliek Duitsland uitgewisseld tijdens het vooronderzoek. Er waren geen twijfels meer die de Commissie in een procedure op grond van artikel 108, lid 2, VWEU en artikel 4, lid 4, van verordening (EG) nr. 659/1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), nader had moeten onderzoeken.

—

Verzoekster voert in dit verband aan dat de Commissie artikel 108, lid 1, VWEU en het rechtszekerheidsbeginsel heeft geschonden, doordat zij de procedure voor nieuwe steun op grond van artikel 4, lid 4, van verordening nr. 659/1999 heeft ingeleid in plaats van de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 17 e.v. van verordening nr. 659/1999, om haar voorlopige oordeel dat de EEG een steunmaatregel vormde te toetsen. Zij betoogt in dit verband met name dat de Commissie de EEG 2000 in haar beschikking van 22 mei 2002 niet als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU had gekwalificeerd, omdat er geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden. Vergeleken met de beschikking van de Commissie van 22 mei 2002, is de EEG 2012 niet wezenlijk gewijzigd ten opzichte van de EEG 2000. De Commissie had haar gewijzigde rechtsopvatting dus ook in een procedure op grond van artikel 108, lid 1, VWEU naar voren kunnen brengen, zonder voor verzoekster lasten te veroorzaken.

—

Voorts voert verzoekster aan dat verweerster het bestreden besluit heeft vastgesteld zonder verzoekster een gelegenheid te bieden om haar standpunt kenbaar te maken.

—

Verzoekster stelt dat het bestreden besluit in strijd is met artikel 107, lid 1, VWEU omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing en de bijzondere vereffeningsregeling niet door de staat of met staatsmiddelen zijn bekostigd. Alle voor de kwalificatie van deze maatregelen relevante feiten zijn tussen de Commissie en de Bondsrepubliek Duitsland uitgewisseld tijdens het vooronderzoek. Er waren geen twijfels meer die de Commissie in een procedure op grond van artikel 108, lid 2, VWEU en artikel 4, lid 4, van verordening (EG) nr. 659/1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), nader had moeten onderzoeken.

—

Verzoekster voert in dit verband aan dat de Commissie artikel 108, lid 1, VWEU en het rechtszekerheidsbeginsel heeft geschonden, doordat zij de procedure voor nieuwe steun op grond van artikel 4, lid 4, van verordening nr. 659/1999 heeft ingeleid in plaats van de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 17 e.v. van verordening nr. 659/1999, om haar voorlopige oordeel dat de EEG een steunmaatregel vormde te toetsen. Zij betoogt in dit verband met name dat de Commissie de EEG 2000 in haar beschikking van 22 mei 2002 niet als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU had gekwalificeerd, omdat er geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden. Vergeleken met de beschikking van de Commissie van 22 mei 2002, is de EEG 2012 niet wezenlijk gewijzigd ten opzichte van de EEG 2000. De Commissie had haar gewijzigde rechtsopvatting dus ook in een procedure op grond van artikel 108, lid 1, VWEU naar voren kunnen brengen, zonder voor verzoekster lasten te veroorzaken.

—

Voorts voert verzoekster aan dat verweerster het bestreden besluit heeft vastgesteld zonder verzoekster een gelegenheid te bieden om hun standpunt kenbaar te maken.

—

Verzoeksters stellen dat het bestreden besluit in strijd is met artikel 107, lid 1, VWEU omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing en de bijzondere vereffeningsregeling niet door de staat of met staatsmiddelen zijn bekostigd. Alle voor de kwalificatie van deze maatregelen relevante feiten zijn tussen de Commissie en de Bondsrepubliek Duitsland uitgewisseld tijdens het vooronderzoek. Er waren geen twijfels meer die de Commissie in een procedure op grond van artikel 108, lid 2, VWEU en artikel 4, lid 4, van verordening (EG) nr. 659/1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), nader had moeten onderzoeken.

—

Verzoeksters voeren in dit verband aan dat de Commissie artikel 108, lid 1, VWEU en het rechtszekerheidsbeginsel heeft geschonden, doordat zij de procedure voor nieuwe steun op grond van artikel 4, lid 4, van verordening nr. 659/1999 heeft ingeleid in plaats van de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 17 e.v. van verordening nr. 659/1999, om haar voorlopige oordeel dat de EEG een steunmaatregel vormde te toetsen. Zij betogen in dit verband met name dat de Commissie de EEG 2000 in haar beschikking van 22 mei 2002 niet als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU had gekwalificeerd, omdat er geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden. Vergeleken met de beschikking van de Commissie van 22 mei 2002, is de EEG 2012 niet wezenlijk gewijzigd ten opzichte van de EEG 2000. De Commissie had haar gewijzigde rechtsopvatting dus ook in een procedure op grond van artikel 108, lid 1, VWEU naar voren kunnen brengen, zonder voor verzoeksters lasten te veroorzaken.

—

Voorts voeren verzoeksters aan dat verweerster het bestreden besluit heeft vastgesteld zonder verzoeksters een gelegenheid te bieden om hun standpunt kenbaar te maken.

—

Verzoekster betoogt dat het steunmechanisme in het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (hierna: „EEG”) in zijn geheel en in het bijzonder de bijzondere vereffeningsregeling voor energie-intensieve ondernemingen geen staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormen, aangezien er geen sprake is van de directe of indirecte overdracht van staatsmiddelen. De steun wordt louter uit private middelen gefinancierd, op welke financieringsstromen geen toezicht wordt uitgeoefend door overheidsinstanties.

—

Verzoekster voert voorts aan dat de bijzondere vereffeningsregeling geen selectief voordeel voor energie-intensieve ondernemingen inhoudt. In de eerste plaats ontvangen de ondernemingen geen voordeel dat zij onder normale marktomstandigheden niet zouden hebben ontvangen, omdat de exploitanten van EEG-installaties anders hun stroom tegen marktprijzen hadden moeten vervreemden en er in het geheel geen EEG-heffing zou zijn geweest. In de tweede plaats is de bijzondere vereffeningsregeling binnen de groep van grootverbruikers van stroom die hun internationale concurrentievermogen dreigen te verliezen als gevolg van de EEG-heffing, zonder onderscheid van toepassing op alle branches van de productieve sector.

—

Ook indien de bijzondere vereffeningsregeling een steunmaatregel zou vormen, is deze in elk geval op grond van de staatssteunvoorschriften in artikel 107, lid 3, sub b en c, kennelijk verenigbaar met de interne markt, gezien het gemeenschapsbelang dienende doel van milieu- en klimaatbescherming met behoud van een duurzame en stabiele economie.

—

Verzoeksters stellen dat het bestreden besluit in strijd is met artikel 107, lid 1, VWEU omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing en de bijzondere vereffeningsregeling niet door de staat of met staatsmiddelen zijn bekostigd. Alle voor de kwalificatie van deze maatregelen relevante feiten zijn tussen de Commissie en de Bondsrepubliek Duitsland uitgewisseld tijdens het vooronderzoek. Er waren geen twijfels meer die de Commissie in een procedure op grond van artikel 108, lid 2, VWEU en artikel 4, lid 4, van verordening (EG) nr. 659/1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), nader had moeten onderzoeken.

—

Verzoeksters voeren in dit verband aan dat de Commissie artikel 108, lid 1, VWEU en het rechtszekerheidsbeginsel heeft geschonden, doordat zij de procedure voor nieuwe steun op grond van artikel 4, lid 4, van verordening nr. 659/1999 heeft ingeleid in plaats van de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 17 e.v. van verordening nr. 659/1999, om haar voorlopige oordeel dat de EEG een steunmaatregel vormde te toetsen. Zij betogen in dit verband met name dat de Commissie de EEG 2000 in haar beschikking van 22 mei 2002 niet als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU had gekwalificeerd, omdat er geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden. Vergeleken met de beschikking van de Commissie van 22 mei 2002, is de EEG 2012 niet wezenlijk gewijzigd ten opzichte van de EEG 2000. De Commissie had haar gewijzigde rechtsopvatting dus ook in een procedure op grond van artikel 108, lid 1, VWEU naar voren kunnen brengen, zonder voor verzoeksters lasten te veroorzaken.

—

Voorts voeren verzoeksters aan dat verweerster het bestreden besluit heeft vastgesteld zonder verzoeksters een gelegenheid te bieden om hun standpunt kenbaar te maken.

—

Verzoeksters stellen dat het bestreden besluit in strijd is met artikel 107, lid 1, VWEU omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing en de bijzondere vereffeningsregeling niet door de staat of met staatsmiddelen zijn bekostigd. Alle voor de kwalificatie van deze maatregelen relevante feiten zijn tussen de Commissie en de Bondsrepubliek Duitsland uitgewisseld tijdens het vooronderzoek. Er waren geen twijfels meer die de Commissie in een procedure op grond van artikel 108, lid 2, VWEU en artikel 4, lid 4, van verordening (EG) nr. 659/1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), nader had moeten onderzoeken.

—

Verzoeksters voeren in dit verband aan dat de Commissie artikel 108, lid 1, VWEU en het rechtszekerheidsbeginsel heeft geschonden, doordat zij de procedure voor nieuwe steun op grond van artikel 4, lid 4, van verordening nr. 659/1999 heeft ingeleid in plaats van de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 17 e.v. van verordening nr. 659/1999, om haar voorlopige oordeel dat de EEG een steunmaatregel vormde te toetsen. Zij betogen in dit verband met name dat de Commissie de EEG 2000 in haar beschikking van 22 mei 2002 niet als staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU had gekwalificeerd, omdat er geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden. Vergeleken met de beschikking van de Commissie van 22 mei 2002, is de EEG 2012 niet wezenlijk gewijzigd ten opzichte van de EEG 2000. De Commissie had haar gewijzigde rechtsopvatting dus ook in een procedure op grond van artikel 108, lid 1, VWEU naar voren kunnen brengen, zonder voor verzoeksters lasten te veroorzaken.

—

Voorts voeren verzoeksters aan dat verweerster het bestreden besluit heeft vastgesteld zonder verzoeksters een gelegenheid te bieden om hun standpunt kenbaar te maken.

—

Verzoekster stelt dat het besluit tot inleiding van de formele onderzoeksprocedure in strijd is met de artikelen 107, lid 1, VWEU en 108 VWEU en met artikel 13 van verordening (EG) nr. 659/1999 van de Raad van 22 maart 1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing niet met staatsmiddelen is bekostigd en de verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen niet inhoudt dat wordt afgezien van staatsmiddelen.

—

Zij betoogt in dit verband dat de Commissie heeft getoetst aan de hand van nieuwe afbakeningscriteria die onverenigbaar zijn met de tot nog toe in de rechtspraak ontwikkelde beginselen. Meer bepaald heeft zij in het geheel geen rekening gehouden met het volgens vaste rechtspraak voor de kwalificatie als staatsmiddel noodzakelijke criterium dat de overheidsinstanties concrete beschikkingsbevoegdheid moeten hebben. Voor haar volstond het dat de wetgever invloed had gehad op betalingsstromen tussen privaatrechtelijke personen en regelgevende instanties toezicht hebben gehouden op de naleving van de bij wet gestelde voorwaarden door deze privaatrechtelijke personen.

—

Voorts is de Commissie gebonden aan haar besluit om de EEG 2000 niet als staatsteun te kwalificeren, omdat geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden, en heeft zij er dus een onjuiste rechtsopvatting op na gehouden door de EEG 2012 als een nieuwe, onrechtmatige steunmaatregel te kwalificeren.

—

Daarenboven is de toetsing door de Commissie ontoereikend geweest, waardoor zij niet heeft onderkend dat de uitzonderingen voor energie-intensieve ondernemingen naar het doel, de aard c.q. de opzet van de EEG 2012 gerechtvaardigd zijn en daarom geen selectief voordeel hebben kunnen opleveren.

—

Verzoekster betoogt in dit verband dat de Commissie voor de toetsing van de EEG 2012 hoe dan ook de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 108, lid 1, VWEU en de artikelen 17-19 van verordening nr. 659/1999 had moeten inleiden en Duitsland een voorstel voor dienstige maatregelen had moeten doen voordat de formele onderzoeksprocedure werd ingeleid, in plaats van de marktdeelnemers door de kwalificatie van de EEG 2012 als nieuwe, niet-aangemelde steun aan aanzienlijke economische risico’s bloot te stellen.

—

Verzoekster verwijt de Commissie bovendien dat zij haar in ieder geval had moeten horen alvorens een besluit met dergelijke belastende rechtsgevolgen vast te stellen.

—

Tot slot voert verzoekster aan dat het besluit tot inleiding van de formele onderzoeksprocedure op wezenlijke punten ontoereikend is gemotiveerd.

—

Verzoeksters stellen dat het besluit tot inleiding van de formele onderzoeksprocedure in strijd is met de artikelen 107, lid 1, VWEU en 108 VWEU en met artikel 13 van verordening (EG) nr. 659/1999 van de Raad van 22 maart 1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing niet met staatsmiddelen is bekostigd en de verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen niet inhoudt dat wordt afgezien van staatsmiddelen.

—

Zij betogen in dit verband dat de Commissie heeft getoetst aan de hand van nieuwe afbakeningscriteria die onverenigbaar zijn met de tot nog toe in de rechtspraak ontwikkelde beginselen. Meer bepaald heeft zij in het geheel geen rekening gehouden met het volgens vaste rechtspraak voor de kwalificatie als staatsmiddel noodzakelijke criterium dat de overheidsinstanties concrete beschikkingsbevoegdheid moeten hebben. Voor haar volstond het dat de wetgever invloed had gehad op betalingsstromen tussen privaatrechtelijke personen en regelgevende instanties toezicht hebben gehouden op de naleving van de bij wet gestelde voorwaarden door deze privaatrechtelijke personen.

—

Voorts is de Commissie gebonden aan haar besluit om de EEG 2000 niet als staatsteun te kwalificeren, omdat geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden, en heeft zij er dus een onjuiste rechtsopvatting op na gehouden door de EEG 2012 als een nieuwe, onrechtmatige steunmaatregel te kwalificeren.

—

Daarenboven is de toetsing door de Commissie ontoereikend geweest, waardoor zij niet heeft onderkend dat de uitzonderingen voor energie-intensieve ondernemingen naar het doel, de aard c.q. de opzet van de EEG 2012 gerechtvaardigd zijn en daarom geen selectief voordeel hebben kunnen opleveren.

—

Verzoeksters betogen in dit verband dat de Commissie voor de toetsing van de EEG 2012 hoe dan ook de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 108, lid 1, VWEU en de artikelen 17-19 van verordening nr. 659/1999 had moeten inleiden en Duitsland een voorstel voor dienstige maatregelen had moeten doen voordat de formele onderzoeksprocedure werd ingeleid, in plaats van de marktdeelnemers door de kwalificatie van de EEG 2012 als nieuwe, niet-aangemelde steun aan aanzienlijke economische risico’s bloot te stellen.

—

Verzoeksters verwijten de Commissie bovendien dat zij hen in ieder geval had moeten horen alvorens een besluit met dergelijke belastende rechtsgevolgen vast te stellen.

—

Tot slot voeren verzoeksters aan dat het besluit tot inleiding van de formele onderzoeksprocedure op wezenlijke punten ontoereikend is gemotiveerd.

—

Verzoekster stelt dat het besluit tot inleiding van de formele onderzoeksprocedure in strijd is met de artikelen 107, lid 1, VWEU en 108 VWEU en met artikel 13 van verordening (EG) nr. 659/1999 van de Raad van 22 maart 1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing niet met staatsmiddelen is bekostigd en de verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen niet inhoudt dat wordt afgezien van staatsmiddelen.

—

Zij betoogt in dit verband dat de Commissie heeft getoetst aan de hand van nieuwe afbakeningscriteria die onverenigbaar zijn met de tot nog toe in de rechtspraak ontwikkelde beginselen. Meer bepaald heeft zij in het geheel geen rekening gehouden met het volgens vaste rechtspraak voor de kwalificatie als staatsmiddel noodzakelijke criterium dat de overheidsinstanties concrete beschikkingsbevoegdheid moeten hebben. Voor haar volstond het dat de wetgever invloed had gehad op betalingsstromen tussen privaatrechtelijke personen en regelgevende instanties toezicht hebben gehouden op de naleving van de bij wet gestelde voorwaarden door deze privaatrechtelijke personen.

—

Voorts is de Commissie gebonden aan haar besluit om de EEG 2000 niet als staatsteun te kwalificeren, omdat geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden, en heeft zij er dus een onjuiste rechtsopvatting op na gehouden door de EEG 2012 als een nieuwe, onrechtmatige steunmaatregel te kwalificeren.

—

Daarenboven is de toetsing door de Commissie ontoereikend geweest, waardoor zij niet heeft onderkend dat de uitzonderingen voor energie-intensieve ondernemingen naar het doel, de aard c.q. de opzet van de EEG 2012 gerechtvaardigd zijn en daarom geen selectief voordeel hebben kunnen opleveren.

—

Verzoekster betoogt in dit verband dat de Commissie voor de toetsing van de EEG 2012 hoe dan ook de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 108, lid 1, VWEU en de artikelen 17-19 van verordening nr. 659/1999 had moeten inleiden en Duitsland een voorstel voor dienstige maatregelen had moeten doen voordat de formele onderzoeksprocedure werd ingeleid, in plaats van de marktdeelnemers door de kwalificatie van de EEG 2012 als nieuwe, niet-aangemelde steun aan aanzienlijke economische risico’s bloot te stellen.

—

Verzoekster verwijt de Commissie bovendien dat zij haar in ieder geval had moeten horen alvorens een besluit met dergelijke belastende rechtsgevolgen vast te stellen.

—

Tot slot voert verzoekster aan dat het besluit tot inleiding van de formele onderzoeksprocedure op wezenlijke punten ontoereikend is gemotiveerd.

—

Verzoekster stelt dat het besluit tot inleiding van de formele onderzoeksprocedure in strijd is met de artikelen 107, lid 1, VWEU en 108 VWEU en met artikel 13 van verordening (EG) nr. 659/1999 van de Raad van 22 maart 1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing niet met staatsmiddelen is bekostigd en de verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen niet inhoudt dat wordt afgezien van staatsmiddelen.

—

Zij betoogt in dit verband dat de Commissie heeft getoetst aan de hand van nieuwe afbakeningscriteria die onverenigbaar zijn met de tot nog toe in de rechtspraak ontwikkelde beginselen. Meer bepaald heeft zij in het geheel geen rekening gehouden met het volgens vaste rechtspraak voor de kwalificatie als staatsmiddel noodzakelijke criterium dat de overheidsinstanties concrete beschikkingsbevoegdheid moeten hebben. Voor haar volstond het dat de wetgever invloed had gehad op betalingsstromen tussen privaatrechtelijke personen en regelgevende instanties toezicht hebben gehouden op de naleving van de bij wet gestelde voorwaarden door deze privaatrechtelijke personen.

—

Voorts is de Commissie gebonden aan haar besluit om de EEG 2000 niet als staatsteun te kwalificeren, omdat geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden, en heeft zij er dus een onjuiste rechtsopvatting op na gehouden door de EEG 2012 als een nieuwe, onrechtmatige steunmaatregel te kwalificeren.

—

Daarenboven is de toetsing door de Commissie ontoereikend geweest, waardoor zij niet heeft onderkend dat de uitzonderingen voor energie-intensieve ondernemingen naar het doel, de aard c.q. de opzet van de EEG 2012 gerechtvaardigd zijn en daarom geen selectief voordeel hebben kunnen opleveren.

—

Verzoekster betoogt in dit verband dat de Commissie voor de toetsing van de EEG 2012 hoe dan ook de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 108, lid 1, VWEU en de artikelen 17-19 van verordening nr. 659/1999 had moeten inleiden en Duitsland een voorstel voor dienstige maatregelen had moeten doen voordat de formele onderzoeksprocedure werd ingeleid, in plaats van de marktdeelnemers door de kwalificatie van de EEG 2012 als nieuwe, niet-aangemelde steun aan aanzienlijke economische risico’s bloot te stellen.

—

Verzoekster verwijt de Commissie bovendien dat zij haar in ieder geval had moeten horen alvorens een besluit met dergelijke belastende rechtsgevolgen vast te stellen.

—

Tot slot voert verzoekster aan dat het besluit tot inleiding van de formele onderzoeksprocedure op wezenlijke punten ontoereikend is gemotiveerd.

—

Verzoeksters stellen dat het besluit tot inleiding van de formele onderzoeksprocedure in strijd is met de artikelen 107, lid 1, VWEU en 108 VWEU en met artikel 13 van verordening (EG) nr. 659/1999 van de Raad van 22 maart 1999 tot vaststelling van nadere bepalingen voor de toepassing van artikel 93 van het EG-Verdrag (1), omdat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene EEG-heffing niet met staatsmiddelen is bekostigd en de verlaagde EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen niet inhoudt dat wordt afgezien van staatsmiddelen.

—

Zij betogen in dit verband dat de Commissie heeft getoetst aan de hand van nieuwe afbakeningscriteria die onverenigbaar zijn met de tot nog toe in de rechtspraak ontwikkelde beginselen. Meer bepaald heeft zij in het geheel geen rekening gehouden met het volgens vaste rechtspraak voor de kwalificatie als staatsmiddel noodzakelijke criterium dat de overheidsinstanties concrete beschikkingsbevoegdheid moeten hebben. Voor haar volstond het dat de wetgever invloed had gehad op betalingsstromen tussen privaatrechtelijke personen en regelgevende instanties toezicht hebben gehouden op de naleving van de bij wet gestelde voorwaarden door deze privaatrechtelijke personen.

—

Voorts is de Commissie gebonden aan haar besluit om de EEG 2000 niet als staatsteun te kwalificeren, omdat geen overdracht van staatsmiddelen had plaatsgevonden, en heeft zij er dus een onjuiste rechtsopvatting op na gehouden door de EEG 2012 als een nieuwe, onrechtmatige steunmaatregel te kwalificeren.

—

Daarenboven is de toetsing door de Commissie ontoereikend geweest, waardoor zij niet heeft onderkend dat de uitzonderingen voor energie-intensieve ondernemingen naar het doel, de aard c.q. de opzet van de EEG 2012 gerechtvaardigd zijn en daarom geen selectief voordeel hebben kunnen opleveren.

—

Verzoeksters betogen in dit verband dat de Commissie voor de toetsing van de EEG 2012 hoe dan ook de procedure voor bestaande steun op grond van artikel 108, lid 1, VWEU en de artikelen 17-19 van verordening nr. 659/1999 had moeten inleiden en Duitsland een voorstel voor dienstige maatregelen had moeten doen voordat de formele onderzoeksprocedure werd ingeleid, in plaats van de marktdeelnemers door de kwalificatie van de EEG 2012 als nieuwe, niet-aangemelde steun aan aanzienlijke economische risico’s bloot te stellen.

—

Verzoeksters verwijten de Commissie bovendien dat zij hen in ieder geval had moeten horen alvorens een besluit met dergelijke belastende rechtsgevolgen vast te stellen.

—

Tot slot voeren verzoeksters aan dat het besluit tot inleiding van de formele onderzoeksprocedure op wezenlijke punten ontoereikend is gemotiveerd.

—

Verzoeksters betogen dat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bijzondere vereffeningsregeling geen voordeel betekent voor grootverbruikers van stroom in de staalindustrie in het algemeen of voor verzoeksters 2 tot en met 24 in het bijzonder.

—

Verzoeksters voeren daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling voor verzoeksters hoegenaamd geen selectief voordeel in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU oplevert.

—

Verzoeksters stellen voorts dat de bijzondere vereffeningsregeling geen steun vormt die is „bekostigd door de staat of met staatsmiddelen” in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU.

—

Verzoeksters betogen dat de bijzondere vereffeningsregeling de mededinging binnen de Europese Unie niet vervalst.

—

Verzoeksters voeren daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling evenmin de handel tussen de lidstaten negatief beïnvloedt.

—

Verzoeksters betogen dat de kwalificatie van de bijzondere vereffeningsregeling als staatssteun of een aanzienlijke inperking van de bijzondere vereffeningsregeling niet alleen een overschrijding zou betekenen van de door het Hof van Justitie van de Europese Unie getrokken grenzen van artikel 107 VWEU, maar ook een schending van het fundamentele vereiste dat de materiële lasten billijk worden verdeeld. De intrekking of aanzienlijke inperking van de bijzondere vereffeningsregeling zou dan ook in strijd komen met verzoeksters’ grondrechten, daaronder meer bepaald de rechten die zij ontlenen aan het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

—

Verzoeksters stellen voorts dat de Commissie met haar beschikking van 22 mei 2002 uitdrukkelijk heeft vastgesteld dat de EEG en haar „vereffeningsregelingen” niet aan alle voorwaarden voor staatsteun voldeden (1). Deze beschikking dekt ook de bijzondere vereffeningsregeling.

—

Daarenboven voeren verzoeksters aan dat het onderzoek van de Commissie ontoereikend is geweest, zodat zij niet heeft onderkend dat de uitzonderingsregelingen voor de energie-intensieve ondernemingen naar doel, aard c.q. opzet van de EEG gerechtvaardigd zijn en dus geen selectief voordeel vormen.

—

Verzoeksters verwijten de Commissie dat zij hen in elk geval had moeten horen alvorens een besluit met dergelijke belastende rechtsgevolgen vast te stellen.

—

Verzoekster voert aan dat de in het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bovengrens aan de EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen geen staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt. Zij stelt in dat verband dat grootverbruikers van stroom door de regeling niet worden bevoordeeld. De bijzondere vereffeningsregeling is eerder een vereffening voor buitengewone lasten, die verzoekster en vergelijkbare ondernemingen in het kader van de bevordering van hernieuwbare elektriciteit bijzonder treffen en die tot doel heeft om het concurrentievermogen van grootverbruikers van stroom, die aanvankelijk aanzienlijk door de EEG-heffing werden belast, te herstellen.

—

Verzoekster betoogt daarnaast dat de bijzondere vereffeningsregeling geen „door de staat of met staatsmiddelen bekostigde” maatregel is. Zij voert in dat verband aan dat de EEG-heffing zelf geen staatsmiddel is, zodat het afzien van die middelen door middel van de bijzondere vereffeningsregeling ook geen met staatsmiddelen bekostigde maatregel kan vormen.

—

De EEG-heffing wordt niet door de staat of door een door de staat benoemde of opgerichte openbare of private instelling opgelegd, geadministreerd of zelfs maar verdeeld. De EEG-heffing kan direct door de transmissiesysteembeheerder worden opgelegd, op grond van een civielrechtelijke aanspraak die hij daarop heeft. De EEG-heffing komt de staatsbegroting niet ten goede, zodat de bijzondere vereffeningsregeling op generlei wijze direct of indirect leidt tot verminderde inkomsten van de staat.

—

De EEG-middelen staan ook niet tot de beschikking van overheidsinstanties. Bovendien is er geen openbaar toezicht op de EEG-middelen, zoals door het Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (BAFA, federale dienst voor economie en exportcontrole) of de Bundesnetzagentur (federaal agentschap voor netwerken).

—

Verzoekster voert aan dat de in het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bovengrens aan de EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen geen staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt. Zij stelt in dat verband dat grootverbruikers van stroom door de regeling niet worden bevoordeeld. De bijzondere vereffeningsregeling is eerder een vereffening voor buitengewone lasten, die verzoekster en vergelijkbare ondernemingen in het kader van de bevordering van hernieuwbare elektriciteit bijzonder treffen en die tot doel heeft om het concurrentievermogen van grootverbruikers van stroom, die aanvankelijk aanzienlijk door de EEG-heffing werden belast, te herstellen.

—

Verzoekster betoogt daarnaast dat de bijzondere vereffeningsregeling geen „door de staat of met staatsmiddelen bekostigde” maatregel is. Zij voert in dat verband aan dat de EEG-heffing zelf geen staatsmiddel is, zodat het afzien van die middelen door middel van de bijzondere vereffeningsregeling ook geen met staatsmiddelen bekostigde maatregel kan vormen.

—

De EEG-heffing wordt niet door de staat of door een door de staat benoemde of opgerichte openbare of private instelling opgelegd, geadministreerd of zelfs maar verdeeld. De EEG-heffing kan direct door de transmissiesysteembeheerder worden opgelegd, op grond van een civielrechtelijke aanspraak die hij daarop heeft. De EEG-heffing komt de staatsbegroting niet ten goede, zodat de bijzondere vereffeningsregeling op generlei wijze direct of indirect leidt tot verminderde inkomsten van de staat.

—

De EEG-middelen staan ook niet tot de beschikking van overheidsinstanties. Bovendien is er geen openbaar toezicht op de EEG-middelen, zoals door het Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (BAFA, federale dienst voor economie en exportcontrole) of de Bundesnetzagentur (federaal agentschap voor netwerken).

—

Verzoekster voert aan dat de in het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bovengrens aan de EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen geen staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt. Zij stelt in dat verband dat grootverbruikers van stroom door de regeling niet worden bevoordeeld. De bijzondere vereffeningsregeling is eerder een vereffening voor buitengewone lasten, die verzoekster en vergelijkbare ondernemingen in het kader van de bevordering van hernieuwbare elektriciteit bijzonder treffen en die tot doel heeft om het concurrentievermogen van grootverbruikers van stroom, die aanvankelijk aanzienlijk door de EEG-heffing werden belast, te herstellen.

—

Verzoekster betoogt daarnaast dat de bijzondere vereffeningsregeling geen „door de staat of met staatsmiddelen bekostigde” maatregel is. Zij voert in dat verband aan dat de EEG-heffing zelf geen staatsmiddel is, zodat het afzien van die middelen door middel van de bijzondere vereffeningsregeling ook geen met staatsmiddelen bekostigde maatregel kan vormen.

—

De EEG-heffing wordt niet door de staat of door een door de staat benoemde of opgerichte openbare of private instelling opgelegd, geadministreerd of zelfs maar verdeeld. De EEG-heffing kan direct door de transmissiesysteembeheerder worden opgelegd, op grond van een civielrechtelijke aanspraak die hij daarop heeft. De EEG-heffing komt de staatsbegroting niet ten goede, zodat de bijzondere vereffeningsregeling op generlei wijze direct of indirect leidt tot verminderde inkomsten van de staat.

—

De EEG-middelen staan ook niet tot de beschikking van overheidsinstanties. Bovendien is er geen openbaar toezicht op de EEG-middelen, zoals door het Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (BAFA, federale dienst voor economie en exportcontrole) of de Bundesnetzagentur (federaal agentschap voor netwerken).

—

Verzoeksters betogen dat de bij het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bijzondere vereffeningsregeling geen voordeel betekent voor grootverbruikers van stroom in de harderij en de coatingindustrie in het algemeen en voor verzoeksters in het bijzonder.

—

Verzoeksters voeren daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling voor verzoeksters hoegenaamd geen selectief voordeel in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU oplevert.

—

Verzoeksters stellen voorts dat de bijzondere vereffeningsregeling geen steun vormt die is „bekostigd door de staat of met staatsmiddelen” in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU.

—

Verzoeksters betogen dat de bijzondere vereffeningsregeling de mededinging binnen de Europese Unie niet vervalst.

—

Verzoeksters voeren daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling evenmin de handel tussen de lidstaten negatief beïnvloedt.

—

Verzoeksters betogen dat de kwalificatie van de bijzondere vereffeningsregeling als staatssteun of een aanzienlijke inperking van de bijzondere vereffeningsregeling niet alleen een overschrijding zou betekenen van de door het Hof van Justitie van de Europese Unie getrokken grenzen van artikel 107 VWEU, maar ook een schending van het fundamentele vereiste dat de materiële lasten billijk worden verdeeld. De intrekking of aanzienlijke inperking van de bijzondere vereffeningsregeling zou dan ook in strijd komen met verzoeksters’ grondrechten, daaronder meer bepaald de rechten die zij ontlenen aan het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie.

—

Verzoeksters stellen voorts dat de Commissie met haar beschikking van 22 mei 2002 uitdrukkelijk heeft vastgesteld dat de EEG en haar „vereffeningsregelingen” niet aan alle voorwaarden voor staatsteun voldeden (1). Deze beschikking dekt ook de bijzondere vereffeningsregeling.

—

Daarenboven voeren verzoeksters aan dat het onderzoek van de Commissie ontoereikend is geweest, zodat zij niet heeft onderkend dat de uitzonderingsregelingen voor de energie-intensieve ondernemingen naar doel, aard c.q. opzet van de EEG gerechtvaardigd zijn en dus geen selectief voordeel vormen.

—

Verzoekster verwijten de Commissie dat zij hen in elk geval had moeten horen alvorens een besluit met dergelijke belastende rechtsgevolgen vast te stellen.

—

Tot slot voeren verzoeksters aan dat het besluit tot inleiding van de procedure op wezenlijke punten ontoereikend is gemotiveerd.

—

Verzoekster stelt dat de bijzondere vereffeningsregeling in Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voor verzoekster geen voordeel in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU inhoudt, maar slechts een last verlicht die haar concurrentievermogen aanzienlijk aantast. Deze last is pas opgelegd met de invoering van de EEG-heffing. Het betreft dus de gedeeltelijke opheffing van een nadeel en niet de verschaffing van een voordeel.

—

Verzoekster voert voorts aan dat de bijzondere vereffeningsregeling niet selectief is, aangezien zij niet tot bepaalde ondernemingen of productietakken beperkt is. Daarmee is de waaier van ondernemingen die het voordeel van de vereffeningsregeling genieten ook in de praktijk zeer breed. De regeling past ook geheel binnen de EEG 2012 en maakt een binnen het systeem van de EEG passende regeling van de kosten mogelijk.

—

Verzoekster voert daarnaast aan dat het bij de inkomsten uit de EEG-heffing niet gaat om staatsmiddelen of om aan de staat toe te rekenen middelen. Met de EEG-heffing wordt tegemoet gekomen aan de civielrechtelijke aanspraak van de transmissiesysteembeheerders (hierna: „TSB”) ten opzichte van de elektriciteitsleveranciers op terugbetaling van de uitgaven die voor hen bij de commercialisering van de elektriciteit zijn ontstaan. De hoogte van de heffing wordt zonder enige inmenging van de staat door de TSB’s vastgesteld. De aan de Bundesnetzagentur (federaal agentschap voor netwerken) toegekende bevoegdheden zijn er alleen om te kunnen controleren of de hoogte van de heffing volgens de regels is vastgesteld door de TSB’s. Zij verlenen de Bundesnetzagentur echter geen permanente toezichts- of beschikkingsbevoegdheid ten aanzien van de inkomsten uit de heffing.

—

Verzoekster stelt in dit verband dat uit het feit dat de inkomsten uit de heffing niet binnen de sfeer van de staat liggen, volgt dat de bovengrenzen aan de EEG-heffing er niet toe leiden dat wordt afgezien van staatsinkomsten. Evenmin wordt van staatsinkomsten afgezien doordat eventuele lagere inkomsten op de heffingsrekening uit private middelen worden gefinancierd door een hoger heffingsbedrag voor niet-geprivilegieerde eindverbruikers.

—

Verzoekster voert aan dat de in het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bovengrens aan de EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen geen staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt. Zij stelt in dat verband dat grootverbruikers van stroom door de regeling niet worden bevoordeeld. De bijzondere vereffeningsregeling is eerder een vereffening voor buitengewone lasten, die verzoekster en vergelijkbare ondernemingen in het kader van de bevordering van hernieuwbare elektriciteit bijzonder treffen en die tot doel heeft om het concurrentievermogen van grootverbruikers van stroom, die aanvankelijk aanzienlijk door de EEG-heffing werden belast, te herstellen.

—

Verzoekster betoogt daarnaast dat de bijzondere vereffeningsregeling geen „door de staat of met staatsmiddelen bekostigde” maatregel is. Zij voert in dat verband aan dat de EEG-heffing zelf geen staatsmiddel is, zodat het afzien van die middelen door middel van de bijzondere vereffeningsregeling ook geen met staatsmiddelen bekostigde maatregel kan vormen.

—

De EEG-heffing wordt niet door de staat of door een door de staat benoemde of opgerichte openbare of private instelling opgelegd, geadministreerd of zelfs maar verdeeld. De EEG-heffing kan direct door de transmissiesysteembeheerder worden opgelegd, op grond van een civielrechtelijke aanspraak die hij daarop heeft. De EEG-heffing komt de staatsbegroting niet ten goede, zodat de bijzondere vereffeningsregeling op generlei wijze direct of indirect leidt tot verminderde inkomsten van de staat.

—

De EEG-middelen staan ook niet tot de beschikking van overheidsinstanties. Bovendien is er geen openbaar toezicht op de EEG-middelen, zoals door het Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (BAFA, federale dienst voor economie en exportcontrole) of de Bundesnetzagentur (federaal agentschap voor netwerken).

—

Verzoekster voert aan dat de in het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bovengrens aan de EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen geen staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt. Zij stelt in dat verband dat grootverbruikers van stroom door de regeling niet worden bevoordeeld. De bijzondere vereffeningsregeling is eerder een vereffening voor buitengewone lasten, die verzoekster en vergelijkbare ondernemingen in het kader van de bevordering van hernieuwbare elektriciteit bijzonder treffen en die tot doel heeft om het concurrentievermogen van grootverbruikers van stroom, die aanvankelijk aanzienlijk door de EEG-heffing werden belast, te herstellen.

—

Verzoekster betoogt daarnaast dat de bijzondere vereffeningsregeling geen „door de staat of met staatsmiddelen bekostigde” maatregel is. Zij voert in dat verband aan dat de EEG-heffing zelf geen staatsmiddel is, zodat het afzien van die middelen door middel van de bijzondere vereffeningsregeling ook geen met staatsmiddelen bekostigde maatregel kan vormen.

—

De EEG-heffing wordt niet door de staat of door een door de staat benoemde of opgerichte openbare of private instelling opgelegd, geadministreerd of zelfs maar verdeeld. De EEG-heffing kan direct door de transmissiesysteembeheerder worden opgelegd, op grond van een civielrechtelijke aanspraak die hij daarop heeft. De EEG-heffing komt de staatsbegroting niet ten goede, zodat de bijzondere vereffeningsregeling op generlei wijze direct of indirect leidt tot verminderde inkomsten van de staat.

—

De EEG-middelen staan ook niet tot de beschikking van overheidsinstanties. Bovendien is er geen openbaar toezicht op de EEG-middelen, zoals door het Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (BAFA, federale dienst voor economie en exportcontrole) of de Bundesnetzagentur (federaal agentschap voor netwerken).

—

Verzoekster voert aan dat de in het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bovengrens aan de EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen geen staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt. Zij stelt in dat verband dat grootverbruikers van stroom door de regeling niet worden bevoordeeld. De bijzondere vereffeningsregeling is eerder een vereffening voor buitengewone lasten, die verzoekster en vergelijkbare ondernemingen in het kader van de bevordering van hernieuwbare elektriciteit bijzonder treffen en die tot doel heeft om het concurrentievermogen van grootverbruikers van stroom, die aanvankelijk aanzienlijk door de EEG-heffing werden belast, te herstellen.

—

Verzoekster betoogt daarnaast dat de bijzondere vereffeningsregeling geen „door de staat of met staatsmiddelen bekostigde” maatregel is. Zij voert in dat verband aan dat de EEG-heffing zelf geen staatsmiddel is, zodat het afzien van die middelen door middel van de bijzondere vereffeningsregeling ook geen met staatsmiddelen bekostigde maatregel kan vormen.

—

De EEG-heffing wordt niet door de staat of door een door de staat benoemde of opgerichte openbare of private instelling opgelegd, geadministreerd of zelfs maar verdeeld. De EEG-heffing kan direct door de transmissiesysteembeheerder worden opgelegd, op grond van een civielrechtelijke aanspraak die hij daarop heeft. De EEG-heffing komt de staatsbegroting niet ten goede, zodat de bijzondere vereffeningsregeling op generlei wijze direct of indirect leidt tot verminderde inkomsten van de staat.

—

De EEG-middelen staan ook niet tot de beschikking van overheidsinstanties. Bovendien is er geen openbaar toezicht op de EEG-middelen, zoals door het Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (BAFA, federale dienst voor economie en exportcontrole) of de Bundesnetzagentur (federaal agentschap voor netwerken).

—

Verzoekster voert aan dat de in het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bovengrens aan de EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen geen staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt. Zij stelt in dat verband dat grootverbruikers van stroom door de regeling niet worden bevoordeeld. De bijzondere vereffeningsregeling is eerder een vereffening voor buitengewone lasten, die verzoekster en vergelijkbare ondernemingen in het kader van de bevordering van hernieuwbare elektriciteit bijzonder treffen en die tot doel heeft om het concurrentievermogen van grootverbruikers van stroom, die aanvankelijk aanzienlijk door de EEG-heffing werden belast, te herstellen.

—

Verzoekster betoogt daarnaast dat de bijzondere vereffeningsregeling geen „door de staat of met staatsmiddelen bekostigde” maatregel is. Zij voert in dat verband aan dat de EEG-heffing zelf geen staatsmiddel is, zodat het afzien van die middelen door middel van de bijzondere vereffeningsregeling ook geen met staatsmiddelen bekostigde maatregel kan vormen.

—

De EEG-heffing wordt niet door de staat of door een door de staat benoemde of opgerichte openbare of private instelling opgelegd, geadministreerd of zelfs maar verdeeld. De EEG-heffing kan direct door de transmissiesysteembeheerder worden opgelegd, op grond van een civielrechtelijke aanspraak die hij daarop heeft. De EEG-heffing komt de staatsbegroting niet ten goede, zodat de bijzondere vereffeningsregeling op generlei wijze direct of indirect leidt tot verminderde inkomsten van de staat.

—

De EEG-middelen staan ook niet tot de beschikking van overheidsinstanties. Bovendien is er geen openbaar toezicht op de EEG-middelen, zoals door het Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (BAFA, federale dienst voor economie en exportcontrole) of de Bundesnetzagentur (federaal agentschap voor netwerken).

—

Verzoekster voert aan dat de in het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bovengrens aan de EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen geen staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt. Zij stelt in dat verband dat grootverbruikers van stroom door de regeling niet worden bevoordeeld. De bijzondere vereffeningsregeling is eerder een vereffening voor buitengewone lasten, die verzoekster en vergelijkbare ondernemingen in het kader van de bevordering van hernieuwbare elektriciteit bijzonder treffen en die tot doel heeft om het concurrentievermogen van grootverbruikers van stroom, die aanvankelijk aanzienlijk door de EEG-heffing werden belast, te herstellen.

—

Verzoekster betoogt daarnaast dat de bijzondere vereffeningsregeling geen „door de staat of met staatsmiddelen bekostigde” maatregel is. Zij voert in dat verband aan dat de EEG-heffing zelf geen staatsmiddel is, zodat het afzien van die middelen door middel van de bijzondere vereffeningsregeling ook geen met staatsmiddelen bekostigde maatregel kan vormen.

—

De EEG-heffing wordt niet door de staat of door een door de staat benoemde of opgerichte openbare of private instelling opgelegd, geadministreerd of zelfs maar verdeeld. De EEG-heffing kan direct door de transmissiesysteembeheerder worden opgelegd, op grond van een civielrechtelijke aanspraak die hij daarop heeft. De EEG-heffing komt de staatsbegroting niet ten goede, zodat de bijzondere vereffeningsregeling op generlei wijze direct of indirect leidt tot verminderde inkomsten van de staat.

—

De EEG-middelen staan ook niet tot de beschikking van overheidsinstanties. Bovendien is er geen openbaar toezicht op de EEG-middelen, zoals door het Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (BAFA, federale dienst voor economie en exportcontrole) of de Bundesnetzagentur (federaal agentschap voor netwerken).

—

Verzoekster voert aan dat de in het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bovengrens aan de EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen geen staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt. Zij stelt in dat verband dat grootverbruikers van stroom door de regeling niet worden bevoordeeld. De bijzondere vereffeningsregeling is eerder een vereffening voor buitengewone lasten, die verzoekster en vergelijkbare ondernemingen in het kader van de bevordering van hernieuwbare elektriciteit bijzonder treffen en die tot doel heeft om het concurrentievermogen van grootverbruikers van stroom, die aanvankelijk aanzienlijk door de EEG-heffing werden belast, te herstellen.

—

Verzoekster betoogt daarnaast dat de bijzondere vereffeningsregeling geen „door de staat of met staatsmiddelen bekostigde” maatregel is. Zij voert in dat verband aan dat de EEG-heffing zelf geen staatsmiddel is, zodat het afzien van die middelen door middel van de bijzondere vereffeningsregeling ook geen met staatsmiddelen bekostigde maatregel kan vormen.

—

De EEG-heffing wordt niet door de staat of door een door de staat benoemde of opgerichte openbare of private instelling opgelegd, geadministreerd of zelfs maar verdeeld. De EEG-heffing kan direct door de transmissiesysteembeheerder worden opgelegd, op grond van een civielrechtelijke aanspraak die hij daarop heeft. De EEG-heffing komt de staatsbegroting niet ten goede, zodat de bijzondere vereffeningsregeling op generlei wijze direct of indirect leidt tot verminderde inkomsten van de staat.

—

De EEG-middelen staan ook niet tot de beschikking van overheidsinstanties. Bovendien is er geen openbaar toezicht op de EEG-middelen, zoals door het Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (BAFA, federale dienst voor economie en exportcontrole) of de Bundesnetzagentur (federaal agentschap voor netwerken).

—

Verzoekster voert aan dat de in het Gesetz für den Vorrang erneuerbarer Energien (wet inzake prioriteit voor hernieuwbare energie; hierna: „EEG”) voorziene bovengrens aan de EEG-heffing voor energie-intensieve ondernemingen geen staatssteun in de zin van artikel 107, lid 1, VWEU vormt. Zij stelt in dat verband dat grootverbruikers van stroom door de regeling niet worden bevoordeeld. De bijzondere vereffeningsregeling is eerder een vereffening voor buitengewone lasten, die verzoekster en vergelijkbare ondernemingen in het kader van de bevordering van hernieuwbare elektriciteit bijzonder treffen en die tot doel heeft om het concurrentievermogen van grootverbruikers van stroom, die aanvankelijk aanzienlijk door de EEG-heffing werden belast, te herstellen.

—

Verzoekster betoogt daarnaast dat de bijzondere vereffeningsregeling geen „door de staat of met staatsmiddelen bekostigde” maatregel is. Zij voert in dat verband aan dat de EEG-heffing zelf geen staatsmiddel is, zodat het afzien van die middelen door middel van de bijzondere vereffeningsregeling ook geen met staatsmiddelen bekostigde maatregel kan vormen.

—

De EEG-heffing wordt niet door de staat of door een door de staat benoemde of opgerichte openbare of private instelling opgelegd, geadministreerd of zelfs maar verdeeld. De EEG-heffing kan direct door de transmissiesysteembeheerder worden opgelegd, op grond van een civielrechtelijke aanspraak die hij daarop heeft. De EEG-heffing komt de staatsbegroting niet ten goede, zodat de bijzondere vereffeningsregeling op generlei wijze direct of indirect leidt tot verminderde inkomsten van de staat.

—

De EEG-middelen staan ook niet tot de beschikking van overheidsinstanties. Bovendien is er geen openbaar toezicht op de EEG-middelen, zoals door het Bundesamt für Wirtschaft und Ausfuhrkontrolle (BAFA, federale dienst voor economie en exportcontrole) of de Bundesnetzagentur (federaal agentschap voor netwerken).

—

Verzoekster voert in dat verband aan de Commissie bij haar voorlopig onderzoek van de vraag of de bijzondere vereffeningsregeling steun vormde, een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt, aangezien de bijzondere vereffeningsregeling als uitzonderingsregeling in het kader van de EEG-heffing geen voordeel oplevert dat grootverbruikers van stroom niet onder normale marktomstandigheden hadden kunnen verkrijgen.

—

Verzoekster stelt voorts dat geen sprake is van staatsmiddelen. Aangezien reeds de inkomsten uit de EEG-heffing geen staatsmiddelen zijn, kan ook bij de uitzonderingsregeling voor energie-intensieve ondernemingen geen sprake zijn van staatsmiddelen.

—

Verzoekster voert daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling ook de mededinging niet vervalst. Zij leidt hoogstens tot herstel van de concurrentievoorwaarden zonder de EEG-heffing.

—

Verzoekster voert in dat verband aan de Commissie bij haar voorlopig onderzoek van de vraag of de bijzondere vereffeningsregeling steun vormde, een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt, aangezien de bijzondere vereffeningsregeling als uitzonderingsregeling in het kader van de EEG-heffing geen voordeel oplevert dat grootverbruikers van stroom niet onder normale marktomstandigheden hadden kunnen verkrijgen.

—

Verzoekster stelt voorts dat geen sprake is van staatsmiddelen. Aangezien reeds de inkomsten uit de EEG-heffing geen staatsmiddelen zijn, kan ook bij de uitzonderingsregeling voor energie-intensieve ondernemingen geen sprake zijn van staatsmiddelen.

—

Verzoekster voert daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling ook de mededinging niet vervalst. Zij leidt hoogstens tot herstel van de concurrentievoorwaarden zonder de EEG-heffing.

—

Verzoekster voert in dat verband aan de Commissie bij haar voorlopig onderzoek van de vraag of de bijzondere vereffeningsregeling steun vormde, een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt, aangezien de bijzondere vereffeningsregeling als uitzonderingsregeling in het kader van de EEG-heffing geen voordeel oplevert dat grootverbruikers van stroom niet onder normale marktomstandigheden hadden kunnen verkrijgen.

—

Verzoekster stelt voorts dat geen sprake is van staatsmiddelen. Aangezien reeds de inkomsten uit de EEG-heffing geen staatsmiddelen zijn, kan ook bij de uitzonderingsregeling voor energie-intensieve ondernemingen geen sprake zijn van staatsmiddelen.

—

Verzoekster voert daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling ook de mededinging niet vervalst. Zij leidt hoogstens tot herstel van de concurrentievoorwaarden zonder de EEG-heffing.

—

Verzoekster voert in dat verband aan de Commissie bij haar voorlopig onderzoek van de vraag of de bijzondere vereffeningsregeling steun vormde, een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt, aangezien de bijzondere vereffeningsregeling als uitzonderingsregeling in het kader van de EEG-heffing geen voordeel oplevert dat grootverbruikers van stroom niet onder normale marktomstandigheden hadden kunnen verkrijgen.

—

Verzoekster stelt voorts dat geen sprake is van staatsmiddelen. Aangezien reeds de inkomsten uit de EEG-heffing geen staatsmiddelen zijn, kan ook bij de uitzonderingsregeling voor energie-intensieve ondernemingen geen sprake zijn van staatsmiddelen.

—

Verzoekster voert daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling ook de mededinging niet vervalst. Zij leidt hoogstens tot herstel van de concurrentievoorwaarden zonder de EEG-heffing.

—

Verzoekster voert in dat verband aan de Commissie bij haar voorlopig onderzoek van de vraag of de bijzondere vereffeningsregeling steun vormde, een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt, aangezien de bijzondere vereffeningsregeling als uitzonderingsregeling in het kader van de EEG-heffing geen voordeel oplevert dat grootverbruikers van stroom niet onder normale marktomstandigheden hadden kunnen verkrijgen.

—

Verzoekster stelt voorts dat geen sprake is van staatsmiddelen. Aangezien reeds de inkomsten uit de EEG-heffing geen staatsmiddelen zijn, kan ook bij de uitzonderingsregeling voor energie-intensieve ondernemingen geen sprake zijn van staatsmiddelen.

—

Verzoekster voert daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling ook de mededinging niet vervalst. Zij leidt hoogstens tot herstel van de concurrentievoorwaarden zonder de EEG-heffing.

—

Verzoekster voert in dat verband aan de Commissie bij haar voorlopig onderzoek van de vraag of de bijzondere vereffeningsregeling steun vormde, een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt, aangezien de bijzondere vereffeningsregeling als uitzonderingsregeling in het kader van de EEG-heffing geen voordeel oplevert dat grootverbruikers van stroom niet onder normale marktomstandigheden hadden kunnen verkrijgen.

—

Verzoekster stelt voorts dat geen sprake is van staatsmiddelen. Aangezien reeds de inkomsten uit de EEG-heffing geen staatsmiddelen zijn, kan ook bij de uitzonderingsregeling voor energie-intensieve ondernemingen geen sprake zijn van staatsmiddelen.

—

Verzoekster voert daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling ook de mededinging niet vervalst. Zij leidt hoogstens tot herstel van de concurrentievoorwaarden zonder de EEG-heffing.

—

Verzoekster voert in dat verband aan de Commissie bij haar voorlopig onderzoek van de vraag of de bijzondere vereffeningsregeling steun vormde, een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt, aangezien de bijzondere vereffeningsregeling als uitzonderingsregeling in het kader van de EEG-heffing geen voordeel oplevert dat grootverbruikers van stroom niet onder normale marktomstandigheden hadden kunnen verkrijgen.

—

Verzoekster stelt voorts dat geen sprake is van staatsmiddelen. Aangezien reeds de inkomsten uit de EEG-heffing geen staatsmiddelen zijn, kan ook bij de uitzonderingsregeling voor energie-intensieve ondernemingen geen sprake zijn van staatsmiddelen.

—

Verzoekster voert daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling ook de mededinging niet vervalst. Zij leidt hoogstens tot herstel van de concurrentievoorwaarden zonder de EEG-heffing.

—

Verzoekster voert in dat verband aan de Commissie bij haar voorlopig onderzoek van de vraag of de bijzondere vereffeningsregeling steun vormde, een kennelijke beoordelingsfout heeft gemaakt, aangezien de bijzondere vereffeningsregeling als uitzonderingsregeling in het kader van de EEG-heffing geen voordeel oplevert dat grootverbruikers van stroom niet onder normale marktomstandigheden hadden kunnen verkrijgen.

—

Verzoekster stelt voorts dat geen sprake is van staatsmiddelen. Aangezien reeds de inkomsten uit de EEG-heffing geen staatsmiddelen zijn, kan ook bij de uitzonderingsregeling voor energie-intensieve ondernemingen geen sprake zijn van staatsmiddelen.

—

Verzoekster voert daarnaast aan dat de bijzondere vereffeningsregeling ook de mededinging niet vervalst. Zij leidt hoogstens tot herstel van de concurrentievoorwaarden zonder de EEG-heffing.