—

bijeen te Addis-Abeba (Ethiopië) van 25 tot en met 27 november 2013,

—

gezien artikel 18, lid 1, van haar Reglement,

—

gezien het Verdrag betreffende de Europese Unie, en met name artikel 2 en artikel 21, leden 1 en 2,

—

gezien de overeenkomst van Cotonou, en met name artikel 8, lid 4, artikel 9, artikel 33, lid 1, en artikel 96,

—

gezien het Afrikaanse Handvest inzake democratie, verkiezingen en bestuur, aangenomen op 30 januari 2007, en met name artikel 2, leden 2, 5, 6 en 9, artikel 3, leden 1, 2, 5, 7, 8 en 9, en de artikelen 4, 10, 12, 15, 17, 27, 32 en 33,

—

gezien het Caricom-handvest voor het maatschappelijk middenveld van 19 februari 1997, en met name artikel XVII,

—

gezien de Verklaring inzake democratie en politieke, economische en corporate governance van de Organisatie van Afrikaanse Eenheid van 8 juli 2002, en met name de artikelen 7 en 14,

—

gezien het Verdrag van de Afrikaanse Unie inzake de preventie en bestrijding van corruptie van 11 juli 2003, en met name de artikelen 3 en 17 (2)

—

gezien het verslag van de secretaris-generaal van de Verenigde Naties van 16 maart 2012 over het actieprogramma ter versterking van de rechtsstaat op nationaal en internationaal niveau,

—

gezien de VN-basisbeginselen inzake de onafhankelijkheid van de rechterlijke macht,

—

gezien protocol A/SP1/12/01 van de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten over democratie en goed bestuur, dat op 21 december 2001 in Dakar werd goedgekeurd,

—

gezien het verslag van de Commissie politieke zaken (ACS-EU/101.521/A/def.),

A.

overwegende dat de eerbiediging van de rechtsstaat en de scheiding der machten (uitvoerende, wetgevende en rechterlijke macht) een absolute voorwaarde is voor de invoering en de werking van een stabiele democratie – een gemeenschappelijk doel in het hart van de EU-ACS-samenwerking – en een wezenlijk onderdeel vormt van goed bestuur, en een eerste vereiste is voor de bevordering van een rechtvaardige staat en van een duurzame politieke, economische en maatschappelijke ontwikkeling op basis waarvan de parlementaire democratie beter functioneert;

B.

overwegende dat alleen met een effectieve, stabiele en duidelijke scheiding der machten het bestaan van een daadwerkelijk onpartijdige, onafhankelijke en toegankelijke rechterlijke macht kan worden gewaarborgd;

C.

overwegende dat het rechtsbestel een evenwicht dient te waarborgen tussen de drie constitutionele machten die onafhankelijk moeten zijn van de personen die bepaalde posten bekleden;

D.

overwegende dat een vrij en ethisch persnetwerk en een maatschappelijk middenveld waarvan de rechten worden geëerbiedigd en waarmee in de politieke besluitvorming rekening wordt gehouden, kunnen bijdragen aan een correct evenwicht tussen de constitutionele machten;

E.

overwegende dat zowel de EU als de ACS-landen een sterk gemeenschappelijk belang hebben bij de voortdurende ontwikkeling van democratie en de invoering van goed functionerend constitutionalisme;

F.

overwegende dat een onpartijdige, onafhankelijke en toegankelijke rechterlijke macht een wezenlijk onderdeel vormt van de rechtsstaat in alle staten, waarmee wordt toegezien op de naleving van de wet door iedereen, en dat deze essentieel is voor duurzame economische groei en de versterking van het vertrouwen van burgers in hun regering, hetgeen bijdraagt aan politieke stabiliteit en veiligheid;

G.

overwegende dat corruptie in de justitiële sector een schending betekent van het beginsel van non-discriminatie, toegang tot de rechter en het recht op een eerlijk proces en op een effectief rechtsmiddel, die belangrijk zijn voor de handhaving van alle andere mensenrechten, en overwegende dat corruptie de onafhankelijkheid, bekwaamheid en onpartijdigheid van de rechterlijke macht en van het openbaar bestuur ernstig in het geding brengt, en zo het wantrouwen in openbare instellingen bevordert, de rechtsstaat ondermijnt en geweld in de hand werkt;

H.

overwegende dat de aanwerving op objectieve en eerlijke gronden van toereikend en goed opgeleid personeel essentieel is voor de goede werking van de rechterlijke macht en de politie;

I.

overwegende dat het vertrouwen van de burgers in het rechtsstelsel van hun land en de legitimiteit van de rechtbanken gestoeld is op een eerlijk, transparant, integer en efficiënt justitieel apparaat;

J.

overwegende dat een integer overheidsoptreden en een integer beheer van overheidsmiddelen van cruciaal belang zijn voor goed bestuur en de rechtsstaat, en tot een afname van corruptie leiden; overwegende dat politieke leiders zowel politiek als juridisch verantwoording dienen af te leggen voor de particuliere toe-eigening van overheidsmiddelen; overwegende dat door de wijdverbreide corruptie en het gebrek aan transparantie, aan toegang tot informatie en aan inclusieve deelname aan besluitvorming, burgers ervan weerhouden worden rekenschap te verlangen van overheden en politieke vertegenwoordigers, om te verzekeren dat inkomsten in verband met hulpbronnen en de verkenning van de markt worden gebruikt voor waarborging van hun mensenrechten; overwegende dat overheden de taak hebben alles in het werk te stellen om corruptie binnen zowel publieke als private bedrijven te bestrijden;

K.

overwegende dat het beginsel van goed bestuur, dat bij de samenwerking tussen de EU en de ACS-landen centraal staat, kan worden omschreven als een proces voor verandering op lange termijn, gebaseerd op universele doelstellingen en beginselen en op gemeenschappelijke oogmerken die moeten worden toegepast bij de fundamentele taken van de soevereine overheid en bij de interactie tussen overheidsinstellingen en burgers (3);

L.

overwegende dat onderwijs, in het bijzonder burgerschapsvorming, van jongs af aan, en een algemeen burgerlijk bewustzijn van een cultuur van vrede, mensenrechten, democratie, de rechtsstaat en burgerlijke vrijheden essentieel zijn voor de bevordering van een saamhorigheidsgevoel van burgers en van hun inzet in de samenleving, alsook voor de verankering van de eerbiediging van de rechtsstaat;

M.

overwegende dat dezelfde beginselen algemeen dienen te gelden en niet ondergeschikt dienen te worden gemaakt aan specifieke nationale of regionale „normen”, maar dat de beginselen wel al naar gelang de landen verschillend mogen worden toegepast;

1.

herinnert eraan dat elk democratisch stelsel gefundeerd is op een grondwet en een hieraan verbonden rechtsstelsel, en benadrukt in dit verband het belang van het beginsel van een onafhankelijke rechtspraak;

2.

dringt erop aan dat de relevante artikelen over de rechtsstaat, de scheiding der machten en een onafhankelijke rechterlijke macht opgenomen in verdragen, handvesten, overeenkomsten en verklaringen van internationale organisaties, zoals de VN, de Afrikaanse Unie, de EU en regionale organisaties, daadwerkelijk worden aangenomen en toegepast;

3.

roept de internationale en regionale organisaties ertoe op hun invloed aan te wenden om nationale parlementen te ondersteunen bij het uitoefenen van hun bevoegdheid om toezicht uit te oefenen op de uitvoerende macht; moedigt in dit opzicht de uitwisseling van goede praktijken tussen de parlementen van de ACS-landen en de landen van de EU aan;

4.

is verheugd over de start van regionale bestuursinitiatieven, zoals het Afrikaanse peer-review-mechanisme (APRM), en pleit ervoor om soortgelijke instrumenten in de justitiële sector te ontwikkelen;

5.

beveelt aan de regels inzake de scheiding der machten en het bijbehorende institutionele kader duidelijk op te nemen in grondwetten of fundamentele grondwettelijke documenten; spreekt in dit verband reserves uit over de waarneembare grondwettelijk bedenkelijke praktijk waarin meerderheden op nationaal niveau grondwetswijzigingen kunnen doorvoeren die de rechten van minderheden kunnen beknotten die ten behoeve van politieke controle zijn vastgesteld; onderstreept dat herzieningen van de grondwet een uitzonderlijk karakter moeten hebben en niet aan politieke, maar aan institutionele behoeften moeten beantwoorden; roept in dit verband op tot de invoering van politieke controlemechanismen en mechanismen voor controle door een onafhankelijke constitutionele rechter voorafgaand aan een herziening van de grondwet;

6.

benadrukt dat de toepassing van effectieve rechten voor parlementaire minderheden in combinatie met strenge regels betreffende de financiering van politieke partijen, die zorgen voor een grote transparantie, een voorwaarde vormt voor democratisch toezicht, een juist machtsevenwicht en duurzame democratie;

7.

benadrukt nogmaals dat het maatschappelijk middenveld een positieve en proactieve rol speelt bij de interactie tussen nationale autoriteiten, politieke partijen en burgers en bij de preventie van staatsgrepen of schendingen van de rechtsstaat;

8.

benadrukt het belang van vrije en onafhankelijke pluralistische media, met beschermde rechten op grond van de wetgeving inzake de vrijheid van informatie, die een bijdrage kunnen leveren aan democratisch toezicht en een juist machtsevenwicht in staten; roept op een einde te maken aan de intimidatie van journalisten die hun werk op onafhankelijke wijze, zonder angst voor geweld en tegenbeschuldiging moeten kunnen uitvoeren, en eist de onmiddellijke vrijlating van alle journalisten en bloggers die vanwege hun werk onterecht zijn opgesloten; verzoekt om een aanpassing van de wetgeving betreffende anti-terrorisme en anti-extremisme en wetgeving inzake nationale veiligheid, verraad of subversie die kan worden gebruikt om journalisten te vervolgen en op te sluiten;

9.

beveelt ten sterkste de versterking van staatsstructuren en -instellingen aan, in het bijzonder bij de rechterlijke macht; roept nationale autoriteiten ertoe op hiervoor de noodzakelijke middelen uit te trekken; merkt op dat door justitie besloten straffen en veroordelingen niet kunnen worden toegepast zonder een gevangeniswezen dat geloofwaardig is, terdege gefinancierd wordt en de mensenrechten eerbiedigt;

10.

is van mening dat de EU meer aandacht moet besteden aan de situatie van „verzwakte staten”, in overeenstemming met de beginselen van de OESO voor goed internationaal engagement in fragiele staten en situaties;

11.

verzoekt om duidelijke en transparante wetgeving op economisch gebied, hetgeen in combinatie met een onafhankelijke rechterlijke macht, het beleggersvertrouwen versterkt en zo aanzienlijk kan bijdragen aan duurzame economische ontwikkeling; verzoekt in dit verband om bijzondere aandacht voor eigendomsregels en benadrukt het belang van implementatie van het recht op participatie en het recht op toegang tot informatie en de mechanismen van publieke verantwoording, zoals open data, als kernbeginselen van de democratie;

12.

benadrukt de noodzaak om door middel van opleiding en herscholing de wezenlijke vaardigheden van actoren bij het rechtsstelsel (constitutioneel hof, onafhankelijke nationale kiescommissies, rechters, aanklagers, recherche) te versterken en om interne controlemechanismen voor integriteit te institutionaliseren;

13.

beveelt de invoering aan van een tuchtrechtspraak voor het personeel dat werkzaam is in het rechtsstelsel, teneinde de onafhankelijkheid van de rechters te waarborgen met het oog op mogelijke loopbaanontwikkeling en benoemingen;

14.

benadrukt het grote belang van de bestrijding van alledaagse problemen, zoals armoede, gebrek aan betaalbare gezondheidszorg en corruptie, die het beeld van burgers dat de democratie de leefomstandigheden niet verbetert, versterken;

15.

is van mening dat een sterk rechtsstelsel dat over voldoende middelen beschikt een dam opwerpt tegen endemische corruptie; is in dit verband van mening dat de personeelsleden van de rechterlijke en politiemacht naar behoren beloond moeten worden en beschermd moeten zijn tegen elke vorm van druk die een bedreiging vormt voor hun integriteit of een beperking vormt voor de uitoefening van hun beroep;

16.

onderstreept het belang van een hoogwaardige rechterlijke en politieopleiding die gegrondvest is op waarden en een humanistische ethiek en gestoeld is op democratische beginselen, beginselen van goed bestuur en de rechtsstaat;

17.

pleit voor de oprichting van parlementaire instellingen en mechanismen die een verandering in het maatschappelijke bewustzijn inleiden om te zorgen voor een effectieve bescherming tegen corruptie en patronage; is ingenomen met de verklaring van Jakarta van november 2012 over de beginselen voor agentschappen voor corruptiebestrijding; benadrukt de noodzaak om verbetering te brengen in de weinig doeltreffende bestrijding van corruptie door de instanties voor corruptiebestrijding die in veel landen zijn opgericht, vooral als gevolg van hun institutionele opzet, het ontbreken van operationele onafhankelijkheid van de uitvoerende macht, gebrek aan politieke steun, hun financieringsbronnen, hun regels voor de selectie en benoeming van ambtenaren en hun handhavingsbevoegdheden; vraagt om de intergouvernementele ontwikkeling van internationale normen inzake de onafhankelijkheid en de effectiviteit van instanties voor corruptiebestrijding, met als doel de definitieve goedkeuring door de Algemene Vergadering van de VN, en gelijkwaardig aan, en met hetzelfde robuuste toepassingsgebied als de beginselen van Parijs voor de nationale instellingen voor de mensenrechten; benadrukt dat deze beginselen moeten worden gebruikt als criteria voor het afleggen van verantwoording door middel van intercollegiale prestatiebeoordelingen;

18.

steunt de oprichting van een internationale commissie tegen corruptie, op basis van een internationaal verdrag of een protocol bij het Verdrag van de Verenigde Naties tegen corruptie, hetgeen aanleiding zou geven tot een internationaal orgaan van opsporingsambtenaren met gelijkwaardige bevoegdheden inzake nationale rechtshandhaving en vervolgingsinstanties die corruptiemisdaden op het grondgebied van de ondertekenende staten kunnen onderzoeken en vervolgen, en ook particulieren bij de nationale strafrechtelijke gerechtshoven kunnen aanklagen;

19.

onderstreept dat de beginselen en praktijken van goed bestuur op het gebied van justitie op lokaal niveau verankerd moeten zijn, met name via de ontwikkeling van een hoogwaardige gerechtelijke infrastructuur die het gehele grondgebied bestrijkt;

20.

moedigt initiatieven voor hervormingen van de rechtsstelsels aan en is van mening dat de betrokken Europese delegaties, hun verschillende partners en het maatschappelijk middenveld volledig bij dergelijke hervormingen betrokken moeten worden;

21.

beveelt de opname in nationale onderwijsprogramma's aan van burgerschapvorming, vanaf de laagste klassen, om een cultuur te bevorderen waarin burgers zich verantwoordelijk voelen en kennis hebben van de mensenrechten, democratie en de rechtsstaat, met name om endemische corruptie te bestrijden;

22.

beveelt de opname van lokale elementen aan in de organisatie van de rechterlijke macht en in de algemene democratische structuur van staten, om ervoor te zorgen dat burgers zich sterker betrokken voelen, met volledige eerbiediging van democratische regels en beginselen; onderstreept in dit opzicht het belang van dialoog op lokaal niveau en van wijkpolitie voor het voorkomen van delicten en misdaden, en ter bevordering van de eerbiediging en bescherming van de rechtsstaat en het rechtsstelsel door de burgers;

23.

onderstreept de belangrijke rol van het Internationaal Strafhof (ICC) bij het treffen van doeltreffende maatregelen in de bestrijding van straffeloosheid; wijst er in dit verband op dat het ICC geen vervanging is voor een doeltreffend nationaal strafrechtsysteem; pleit voor de oprichting van een institutioneel mechanisme voor een regelmatige dialoog tussen het ICC en de regeringen, met name met de staatshoofden en regeringsleiders van de Afrikaanse Unie, teneinde het huidige optreden van het Strafhof te verbeteren, rekening houdend met de punten van zorg van de verschillende partijen bij het statuut van Rome;

24.

verzoekt haar covoorzitters deze resolutie te doen toekomen aan de instellingen van de Afrikaanse Unie en de Europese Unie, de ACS-Raad, de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten, de Intergouvernementele Ontwikkelingsautoriteit, de Ontwikkelingsgemeenschap van zuidelijk Afrika en de secretaris-generaal van de Verenigde Naties.

—

bijeen in Addis-Abeba van 25 tot en met 27 november 2013,

—

gezien artikel 18, lid 1, van haar Reglement,

—

gezien de Partnerschapsovereenkomst tussen de leden van de groep van staten in Afrika, het Caribisch gebied en de Stille Oceaan, enerzijds, en de Europese Gemeenschap en haar lidstaten, anderzijds, ondertekend te Cotonou op 23 juni 2000 (5) (de „overeenkomst van Cotonou”), voor de eerste maal gewijzigd te Luxemburg op 25 juni 2005 (6) en voor de tweede maal gewijzigd te Ouagadougou op 22 juni 2010 (7),

—

gezien artikel 208 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) waarin wordt bepaald dat „het hoofddoel van het beleid van de Unie op [het gebied van ontwikkelingssamenwerking] is de armoede terug te dringen en uiteindelijk uit te bannen. De Unie houdt bij de uitvoering van beleid dat gevolgen kan hebben voor de ontwikkelingslanden rekening met de doelstellingen van de ontwikkelingssamenwerking”,

—

gezien de door de Paritaire Parlementaire Vergadering in Boedapest (mei 2011) goedgekeurde verklaring inzake het 4e forum op hoog niveau over de doeltreffendheid van ontwikkelingshulp in Busan (Zuid-Korea) 2011 (8),

—

gezien de verklaring van de 7e top van de staatshoofden en regeringsleiders in Malabo, met name lid 18, waarin ertoe wordt opgeroepen bijzondere aandacht te schenken aan Zuid-Zuid- en driehoekssamenwerking om een einde te maken aan de afhankelijkheid van ontwikkelingshulp (9),

—

gezien het partnerschap van Busan voor doeltreffende ontwikkelingssamenwerking, overeengekomen op 1 december 2011 (10),

—

gezien de Verklaring van Parijs over doeltreffendheid van ontwikkelingshulp van 2 maart 2005 en de Actieagenda van Accra van 4 september 2008 (11),

—

gezien de conclusies van de 3166e bijeenkomst van de Raad van de Europese Unie (Buitenlandse Zaken/Ontwikkeling) van 14 mei 2012 betreffende „Het effect van het EU-ontwikkelingsbeleid vergroten: een agenda voor verandering” (12),

—

gezien de mededeling van de secretaris-generaal van de VN betreffende een kader voor operationele richtsnoeren inzake de steun van de Verenigde Naties voor Zuid-Zuid- en driehoekssamenwerking (SSC/17/3) van 12 april 2012 (13),

—

gezien het symposium van ACS-OIF betreffende de versterking van de Zuid-Zuid-samenwerking: kansen en uitdagingen voor de ACS-groep (14),

—

gezien het definitieve document van de bouwsteenbijeenkomst over Zuid-Zuid- en driehoekssamenwerking van 5 en 6 maart 2012 in Brussel (15),

—

gezien de conclusies van de beleidsdialoog over driehoekssamenwerking in Lissabon op 16 en 17 mei 2013, die werd georganiseerd door de OESO en de Portugese regering (16),

—

gezien het slotdocument van Nairobi dat werd goedgekeurd door de Conferentie van de Verenigde Naties op hoog niveau betreffende Zuid-Zuid-samenwerking (17),

—

gezien het verslag over de Gezamenlijke vergadering van de Uitvoerende Raden van UNDP/UNFPA/UNOPS, UNICEF, UN Women en het WFP van 4 februari 2013 in New York over de hefboomwerking van Zuid-Zuid- en driehoekssamenwerking (18),

—

gezien het voorstel van de Commissie voor een verordening tot invoering van een financieringsinstrument voor ontwikkelingssamenwerking (19), gezien de millenniumverklaring van de Verenigde Naties van 8 september 2000,

—

gezien het verslag van de Commissie economische ontwikkeling, financiën en handel inzake Zuid-Zuid- en driehoekssamenwerking: kansen en uitdagingen voor ACS-landen (AP101.516/13/def.),

A.

overwegende dat het eerste decennium van de 21e eeuw werd gekenmerkt door snelle economische groei in de belangrijkste opkomende landen van het zuiden (China, India, Brazilië, Argentinië, Indonesië, Zuid-Afrika, enz.), die zich in toenemende mate vestigen als belangrijke ontwikkelingsspelers door volgens ramingen van de OESO in 2010 nagenoeg 50 % van het wereldwijde BBP voor hun rekening te nemen in vergelijking met 36 % tien jaar geleden;

B.

overwegende dat de ACS-landen in dit verband en in het licht van de met ontwikkeling samenhangende uitdagingen gaandeweg een aanpak zijn gaan hanteren die Zuid-Zuid-partnerschap met zich meebrengt, en die niet alleen financiële stromen inhoudt, maar ook de uitwisseling van ervaring, de overdracht van technologie, preferentiële markttoegang en onderling steunende benaderingen van de handel;

C.

overwegende dat de toekomst van Zuid-Zuid-samenwerking berust op collectieve maatregelen die bijdragen aan de ontwikkeling van alle deelnemende landen en die een reactie vormen op gemeenschappelijke uitdagingen;

D.

overwegende dat de economische partnerschapsovereenkomsten die door de ACS-landen worden geratificeerd bindmiddelen moeten zijn voor de ontwikkeling van de partnerlanden van de EU, met name via de diversificatie van hun economieën en de versterking van de samenwerking tussen de ACS-landen;

E.

overwegende dat de ACS-landen steeds meer aandacht hebben gegeven aan nieuwe manieren om te streven naar de uitroeiing van de armoede en het bewerkstelligen van duurzame ontwikkeling op een meer regionale schaal en via horizontale partnerschappen;

F.

overwegende dat driehoekssamenwerking een proces is waarbij Zuid-Zuid-samenwerking betrokken is met de steun van een land in het noorden, en dat dit niet hetzelfde is als louter technische samenwerkingsprogramma's omdat elke actor zijn bijdrage vaststelt op basis van zijn eigen comparatieve voordelen en aldus een stuk van de verantwoordelijkheid voor de ontwikkelingsresultaten op zich neemt;

G.

overwegende dat de Zuid-Zuid-samenwerking transparanter moet zijn en dat het de betrokkenheid van het plaatselijke maatschappelijk middenveld moet vergroten;

H.

overwegende dat er weliswaar aanmerkelijke vooruitgang is geboekt op weg naar het behalen van de in de millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling vastgestelde streefcijfers maar dat die vooruitgang bijzonder ongelijk is;

I.

overwegende dat landen uit het noorden gevestigde belangen hebben bij een geslaagde Zuid-Zuid- en driehoekssamenwerking;

J.

overwegende dat buitenlandse directe investeringen (BDI) tussen ontwikkelingslanden in 2010 16 % uitmaakten van het wereldwijde totaal (ongeveer 210 miljard USD in vergelijking met 187 miljard USD in 2008) en dat er nog altijd een onaangeboord potentieel bestaat voor grotere grensoverschrijdende economische Zuid-Zuid-integratie;

K.

overwegende dat Zuid-Zuid-ontwikkelingssamenwerking volgens het verslag van de secretaris-generaal van de VN snel is toegenomen en in 2008 een bedrag van 16,2 miljard USD heeft bereikt, een stijging van 63 % ten opzichte van 2006;

1.

is van mening dat Zuid-Zuid- en driehoekssamenwerking, hoewel ze verschillen van aard en toepassingsgebied, nieuwe fora en nieuwe manieren van samenwerking tot stand brengen, waardoor opkomende landen in het zuiden de ervaring van hun successen en de uit hun mislukkingen geleerde lessen kunnen doorgeven aan minder ontwikkelde landen, met name de minst ontwikkelde landen, en deze van ontwikkelingshulp kunnen voorzien;

2.

stelt vast dat de opkomende landen (China, India, Brazilië, Turkije, Marokko, de landen van de Perzische Golf, enz.) zwaar investeren in de ACS-landen en moeten worden aangemoedigd om hun rol op te nemen bij het aanpakken van belangrijke internationale vraagstukken, gaande van het economisch herstel tot voedselzekerheid, mensenrechten en klimaatverandering;

3.

erkent dat de ACS-landen beschikken over technische knowhow die eigen is aan hun gebied, dankzij geografische nabijheid en toenemende regionale complementariteiten, hoewel er op het vlak van handel nog onevenwichtigheden bestaan, zoals in het geval van China met betrekking tot Afrika;

4.

betreurt de handelsstructuur tussen de ACS-landen en de opkomende economieën, die op kwalitatief gebied niet verandert, waarbij de ACS-landen de bron blijven van grondstoffen die worden gebruikt om de industriële groei in andere landen aan te drijven; dringt er bij die landen op aan te laten zien dat zij nieuwe vormen van ontwikkelingsmechanismen en mobilisatie van middelen kunnen bevorderen zodat de economische relaties met opkomende landen de structurele diversificatie van de economie kunnen ondersteunen;

5.

verzoekt de bestaande handelspartners bijstand te verlenen aan opleiding en investering in industrieën die waarde toevoegen aan de producten van de ACS-landen en andere landen in het zuiden om vaardigheden op te bouwen en uit hun hulpbronnen de beste waarde te puren, met het oog op een duurzame toekomstige groei;

6.

verzoekt de EU daarom steun te verlenen aan Zuid-Zuid-ontwikkelingssamenwerking die volledig in de lijn ligt van de beginselen van wederzijds belang en gelijkheid, en daarbij rekening te houden met de onevenwichtigheden tussen de twee partijen in de partnerschappen; meent dat de loutere uitverkoop van grondstoffen moet worden voorkomen en dat eerlijke handel in hulpbronnen, en met name de intensieve overdracht van onderwijs, kennis en technologie, moet worden ondersteund;

7.

is van mening dat driehoekssamenwerkingsprojecten de EU een bijkomende kans geven om duurzame partnerschappen met de ACS-landen te bevorderen;

8.

moedigt de ontwikkeling van innovatieve financiering aan, zoals de mogelijkheid een koolstofheffing in te voeren op basis van het beginsel dat de vervuiler betaalt, aangezien de ontwikkelde en opkomende landen vaak een grote – hoewel niet de enige – oorzaak zijn van CO2-emissies ten gevolge van hun snelle industrialisatie; looft in dit verband de EU-lidstaten voor hun inspanningen om het gebruik van fossiele brandstoffen geleidelijk af te bouwen in overeenstemming met de internationale toezeggingen van de Unie om de klimaatverandering te bestrijden, en moedigt de driehoekssamenwerking aan om zich te concentreren op de bevordering van het gebruik van hernieuwbare en groene technologieën als onderdeel van een duurzame energiemix;

9.

verzoekt de Commissie en de Europese Investeringsbank hun financiële middelen voor driehoekssamenwerkingsinitiatieven, vooral tussen landen met een gemeenschappelijke grens, op te trekken;

10.

moedigt alle belanghebbenden aan de versterking van de capaciteiten van de ACS-landen op de lange termijn te bevorderen via de tenuitvoerlegging van driehoekssamenwerking die de comparatieve voordelen en complementariteiten tussen verschillende ontwikkelingsactoren benut, landen doet samenwerken aan het gemeenschappelijke doel om de armoede in de hele wereld uit te roeien en duurzame ontwikkeling te bevorderen;

11.

is van mening dat Zuid-Zuid-samenwerking en driehoekssamenwerking ook aandacht moeten besteden aan de strijd tegen het witwassen van geld en de financiering van terrorisme met het oog op een duurzame economische ontwikkeling die gestoeld is op de rechtsstaat;

12.

is van mening dat Zuid-Zuid-samenwerking en driehoekssamenwerking moeten bijdragen aan het duurzame en economisch leefbare gebruik van natuurlijke hulpbronnen en grondstoffen;

13.

herinnert eraan dat Zuid-Zuid-samenwerking en driehoekssamenwerking voor de burgers slechts tastbare voordelen opleveren als ze worden ontwikkeld in aanvulling op proactieve overheids-, privé- en gezamenlijke investeringen in openbare diensten, met inbegrip van, maar niet beperkt tot, vervoer, energie – met name elektriciteitsvoorziening en toegang tot elektriciteit – en ICT-infrastructuur, en als ze gepaard gaan met een reeks beleidsmaatregelen van de overheid die de groei bevorderen, waaronder een passend fiscaal regime en een passend niveau van decentralisatie dat de regionale en lokale gemeenschappen de nodige bevoegdheden verleent;

14.

erkent dat, gezien de slechte mobilisatie van interne middelen en het dalende volume van de ontwikkelingshulp, de financiering die via Zuid-Zuid-samenwerking wordt verkregen een reddingslijn is voor vele ACS-landen die enorme behoeften aan middelen hebben; betreurt niettemin dat die financiering wordt gekenmerkt door een sterke concentratie in sectoren zoals de ontginning van natuurlijke en minerale hulpbronnen;

15.

meent dat ontwikkelingshulp en samenwerkingsprojecten zich meer moeten richten op de bevordering van een beter gebruik van interne middelen van de ACS-landen;

16.

moedigt de uitbreiding van Zuid-Zuid- en driehoekssamenwerking aan naar gebieden die de duurzame ontwikkeling zouden bevorderen, zoals goed bestuur;

17.

dringt erop aan de capaciteit van de ACS-landen te versterken om wetgeving te formuleren en toe te passen voor wederzijds ondersteunende ontwikkeling die de eerbiediging van de mensenrechten, goed bestuur, sociale rechtvaardigheid, billijkheid, democratie en respect voor en bescherming van het milieu garandeert;

18.

meent dat de ACS-landen in staat moeten zijn om milieuproblemen, zoals de klimaatverandering, energie, aantasting van het milieu en verlies aan biodiversiteit, aan te pakken, met name door gebruik te maken van financiering die bedoeld is voor de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen, die op duurzame wijze moet gebeuren;

19.

voert aan dat het wereldwijde partnerschap voor daadwerkelijke ontwikkelingssamenwerking een forum kan verschaffen aan partners die dezelfde beginselen zijn toegedaan en wier toezeggingen correct zijn vastgesteld, om te komen tot tastbare ontwikkelingsresultaten, door comparatieve voordelen en complementariteiten te onderzoeken en de transparantie te verbeteren met betrekking tot uitgaven, begunstigden en de verantwoordingsplicht van de lokale en regionale actoren die betrokken zijn bij de desbetreffende processen;

20.

beklemtoont dat de traditionele donors de belangrijkste verschaffers van bijstand aan de ACS-landen en de handelspartners blijven, waarbij de EU en haar lidstaten hun toezegging hebben herbevestigd om 0,7 % van hun bruto nationaal inkomen bij te dragen om de voortgang naar het behalen van de millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling in 2015 en daarna te versnellen;

21.

moedigt de vorming van partnerschappen op specifieke gebieden en voor specifieke maatregelen aan om een groter effect te sorteren op internationale besluiten; roept de belanghebbenden op om aandacht te geven aan de duurzaamheid van deze nieuwe samenwerkingsvormen en daarbij de centrale vraagstukken in verband met de overdracht van kennis en technologie en de milieubescherming over hun grenzen heen in aanmerking te nemen;

22.

meent dat nieuwe vormen van territoriale integratie de overdracht van ontwikkelingsprojecten aan lokale en regionale actoren noodzakelijk maken;

23.

dringt aan op de noodzaak om een belangrijke rol in te ruimen voor onderzoek en innovatie door, in de context van internationale relaties, te onderhandelen over regelingen die gunstig zijn voor onderzoek ten behoeve van ontwikkeling;

24.

verzoekt haar covoorzitters deze resolutie te doen toekomen aan de Ministerraad van de ACS-EU, het Europees Parlement, de Europese Commissie, het voorzitterschap van de Raad van de Europese Unie, de Afrikaanse Unie, het Pan-Afrikaanse Parlement, de regionale en nationale parlementen en de regionale ACS-organisaties.

—

bijeen te Addis-Abeba (Ethiopië) van 25 tot en met 27 november 2013,

—

gezien artikel 18, lid 1, van haar Reglement,

—

gezien het beleidskader van de Afrikaanse Unie betreffende nomadische veeteelt in Afrika, ter veiligstelling, bescherming en verbetering van het leven, de bestaansmiddelen en rechten van nomadische gemeenschappen, aangenomen in oktober 2010 door de Conferentie van Afrikaanse ministers van landbouw en goedgekeurd door de 18e gewone vergadering van de Uitvoerende Raad, Addis-Abeba, januari 2011 (doc. EX.CL/631 XVIII),

—

gezien de Verklaring van N'Djamena van 29 mei 2013 betreffende de bijdrage van nomadische veeteelt aan veiligheid en ontwikkeling,

—

gezien het kader en de richtsnoeren inzake het grondbeleid in Afrika, die in 2009 zijn goedgekeurd door de Gemeenschappelijke conferentie van de ministers van landbouw, land en veeteelt van de Afrikaanse Unie,

—

gezien besluit A/DEC.5/10/98 van de staatshoofden van de Economische Gemeenschap van West-Afrikaanse Staten (Ecowas) dat de transhumance tussen de Ecowaslanden regelt,

—

gezien het landbouwbeleid van de Ecowaslanden dat op 19 januari 2005 in Abuja werd goedgekeurd,

—

gezien het landbouwbeleid van de West-Afrikaanse Economische en Monetaire Unie (Waemu) dat op 10 december 2001 werd goedgekeurd bij Aanvullend besluit nr. 03/2001,

—

gezien het ontwerpbeleidskader van december 2009 van de Gemeenschappelijke Markt van Oostelijk en Zuidelijk Afrika (Comesa) betreffende voedselzekerheid in gebieden met nomadische veeteelt,

—

gezien het regionale beleidskader voor diergezondheid en handel van de Intergouvernementele Ontwikkelingsautoriteit (IGAD), dat in december 2009 werd goedgekeurd,

—

gezien de Partnerschapsovereenkomst tussen de ACS en de EU (de „overeenkomst van Cotonou”) en met name artikel 32, lid 1, betreffende het milieu en de natuurlijke hulpbronnen, artikel 32A betreffende de klimaatverandering, artikel 31 betreffende gendervraagstukken en artikel 23 betreffende de ontwikkeling van de economische sector inzake strategieën voor het platteland en landbouwproductie,

—

gezien de mededeling van de Commissie van maart 2013, met als titel „Betere voeding voor moeders en kinderen in het kader van de buitenlandse hulp: een Europees beleidskader” (COM(2013)0141),

—

gezien de mededeling van de Commissie van 3 oktober 2012, getiteld „De EU-aanpak inzake weerbaarheid: lessen uit de voedselzekerheidscrises” (COM(2012)0586),

—

gezien de mededeling van de Commissie van 31 maart 2010 betreffende een EU-beleidskader voor steun aan ontwikkelingslanden bij de aanpak van voedselzekerheidsproblemen (COM(2010)0127),

—

gezien de door de EU geleide initiatieven AGIR en SHARE om voedsel- en voedingscrises aan te pakken,

—

gezien het verslag van de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN (FAO), getiteld „World Livestock 2011. Livestock in food security”,

—

gezien de VN-Verklaring inzake de rechten van inheemse volken die in 2007 door de Algemene Vergadering werd aangenomen (A/RES/66/142),

—

gezien de conclusies van de Europese Raad van 18 november 2002 betreffende inheemse volken (13466/02),

—

gezien de millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling die in 2000 door de VN zijn aangenomen,

—

gezien het verslag van de Commissie sociale zaken en milieu (ACS-EU/101.526/13/def.),

A.

overwegende dat er in heel Afrika ongeveer 268 miljoen nomadische veehouders leven en overwegende dat de nomadische veeteelt in bepaalde regio's de belangrijkste bron van bestaan is; overwegende dat de beweidingsgebieden ongeveer 40 % van het Afrikaanse continent uitmaken, en overwegende dat nomadische veeteelt in bepaalde regio's de voornaamste activiteit is – Niger bijvoorbeeld heeft ongeveer 2 000 miljard CFA-frank aan veekapitaal – en dat de inkomsten van de sector 21 % bijdragen aan de uitvoer van het land;

B.

overwegende dat nomadische veehouders een gedegen inheemse kennis hebben en zowel sociale netwerken als nieuwe informatie- en communicatietechnologieën (NICT's) gebruiken om het voedzaamste grasland te zoeken in droge en halfdroge gebieden en hun vee daar strategisch naartoe te brengen, waarbij ze nuttig gebruik maken van onbewerkt land dat niet geschikt is voor andere doeleinden;

C.

overwegende dat er weinig statistieken bekend zijn over de bijdrage van de nomadische veeteelt aan de nationale economieën, hoewel deze belangrijk is voor de voorziening van vee en de totstandkoming van een netwerk van bijbehorende diensten;

D.

overwegende dat nomadische veeteelt in droge en halfdroge gebieden op het vlak van de productie van vlees per hectare en calorieën per hectare productiever is dan sedentaire veeteelt, en overwegende dat nomadische veeteelt daardoor helpt bij het voeden van gemeenschappen, de voedsel- en voedingszekerheid verbetert en de weerbaarheid bevordert;

E.

overwegende dat rondtrekkend grazen in droge en halfdroge gebieden samen met het potentieel voor koolstofvastlegging van de beweidingsgebieden, positieve effecten voor het milieu kan sorteren; overwegende dat, anderzijds, het grazen van kudden die niet worden verplaatst, leidt tot overbegrazing en verlies aan biodiversiteit omdat planten geen kans krijgen om voldoende te herstellen;

F.

overwegende dat de klimaatverandering nomadische veehouders kwetsbaarder maakt voor voedselonzekerheid en armoede, ondanks het feit dat ze zich dankzij hun mobiliteit gemakkelijker aan de klimaatverandering kunnen aanpassen dan sedentaire veehouders;

G.

overwegende dat de bevolkingsgroei de behoefte aan landbouwgrond en verstedelijking in Afrika doet toenemen, factoren die het wellicht moeilijker maken om met dieren rond te trekken, en overwegende dat zorgvuldig beheer en de totstandbrenging van grondgebruiksregels en -plannen daarom bijzonder belangrijk zijn om het rondtrekken met dieren te kunnen behoeden;

H.

overwegende dat een regionale aanpak van het beheer van grensoverschrijdende mobiliteit oplossingen kan bieden voor conflicten tussen gemeenschappen die te maken hebben met de toegang tot water en land;

I.

overwegende dat nomadische veehouders die door afgelegen gebieden trekken een positieve veiligheidsrol kunnen spelen;

J.

overwegende dat bepaalde nomadische veehouders hun inkomen kunnen verhogen door hun activiteiten te diversifiëren;

K.

overwegende dat nomadische veehouders het moeilijk kunnen hebben om toegang te krijgen tot passende, hoogwaardige gezondheidszorg voor henzelf en hun dieren, opleiding en water, en overwegende dat de problemen om hen op te nemen in volkstellingsgegevens kunnen leiden tot hun politieke marginalisering;

L.

overwegende dat het beleidskader voor nomadische veeteelt van de AU ernaar streeft de bestaansmiddelen van nomadische veehouders te beschermen, hen te helpen het hoofd te bieden aan de uitdagingen waarmee ze worden geconfronteerd, hun rechten te behoeden en hun bijdrage tot de economie te versterken;

1.

dringt er bij de ACS-landen en de lokale overheden op aan om hun nationale, regionale en lokale beleidsmaatregelen af te stemmen op het AU-kader, en nomadische veehouders te betrekken bij het vaststellen van de aan te wenden strategieën;

2.

roept de EU op om nomadische veeteelt te erkennen als een waardevol productiestelsel en de ACS-landen te steunen bij de tenuitvoerlegging van het kader;

3.

wijst op de nood aan passende maatregelen inzake diergezondheid en -hygiëne om de verspreiding van dierziekten te voorkomen, de nomadische veeteelt te behoeden en de volksgezondheid te beschermen; merkt op hoe belangrijk het is dat de nomadische veehouders beschikken over kennis van de preventie en behandeling van dierziekten;

4.

verzoekt de ACS-landen om lokale, nationale, bilaterale en regionale initiatieven, wetten en codes voor nomadische veeteelt, transhumance en grondgebruik in het leven te roepen en ten uitvoer te leggen; verzoekt de ACS-landen ook om innovatieve toeleveringsconcepten te ontwikkelen op gebieden zoals onderwijs en volksgezondheid om beter te kunnen zorgen voor rondtrekkende bevolkingsgroepen;

5.

dringt er bij de overheid en bij particuliere actoren op aan ervoor te zorgen dat grenzen geen negatief effect hebben op de veilige mobiliteit en toegang tot hulpbronnen voor nomadische veehouders en dat zij hun kudden nog kunnen laten grazen op plaatsen waar de grond geprivatiseerd is;

6.

beveelt aan dat de ACS-landen nomadische vrouwen steun en advies verlenen in verband met hun economische emancipatie;

7.

verzoekt de ACS-landen om hun bestuursstructuren te versterken met het oog op een betere vertegenwoordiging van de nomadische veehouders, onder meer door traditionele instellingen en organisaties uit het maatschappelijk middenveld bevoegdheden te verlenen, om ervoor te zorgen dat de passende middelen worden aangewend om de volgende doelstellingen te behalen:

8.

verzoekt de ACS-landen om bijzondere aandacht te schenken aan het onderwijs van meisjes in nomadische gemeenschappen en om voorzieningen in te richten zodat zij toegang krijgen tot onderwijs;

9.

verzoekt de ACS-landen en de EU nomadische veehouders te betrekken bij de besluitvorming en hen steun te verlenen bij het oplossen van conflicten, waarbij – indien dit passend en mogelijk is – gebruikelijke middelen moeten worden aangewend, en de toegang tot juridische diensten te verbeteren;

10.

verzoekt de ACS-landen om steun en advies te geven aan nomadische veehouders die hun beroep niet langer willen uitoefenen;

11.

beveelt aan dat de ACS-landen verder gegevens verzamelen over nomadische veehouders om hun bijdrage aan de economie beter te kunnen beoordelen en dat zij socio-economisch onderzoek verrichten om de kwetsbaarheid van nomadische veehouders voor bijvoorbeeld klimaatverandering, conflicten, veranderingen in grondgebruik en voedselonzekerheid beter in kaart te brengen;

12.

verzoekt de EU- en ACS-landen alles in het werk te stellen om de klimaatverandering te bestrijden, gezien de verwoestende invloed daarvan op nomadische bevolkingsgroepen; beklemtoont in dit verband dat het belangrijk is om niet alleen steun te verlenen voor aanpassing aan de klimaatverandering en voor de verbetering van de weerbaarheid van nomadische veehouders in de ACS-landen, maar ook om een ambitieuze agenda te verdedigen inzake de aanpak van de broeikasgasuitstoot in de EU- en de ACS-landen;

13.

verzoekt haar covoorzitters deze resolutie te doen toekomen aan de Ministerraad van de ACS-EU, het Europees Parlement, de Europese Commissie, het voorzitterschap van de Raad van de Europese Unie, de Afrikaanse Unie, het Pan-Afrikaanse Parlement, de regionale en nationale parlementen en de regionale ACS-organisaties.

—

bijeen in Addis-Abeba van 25 tot en met 27 november 2013,

—

gezien artikel 18, lid 2, van haar Reglement,

—

gezien de partnerschapsovereenkomst 2000/483/EG tussen de groep van staten in Afrika, het Caribisch gebied en de Stille Oceaan (ACS) enerzijds, en de Europese Unie en haar lidstaten anderzijds, ondertekend in Cotonou (Benin) op 23 juni 2000 en achtereenvolgens herzien in 2005 en 2010,

—

gezien resolutie 2098 (2013) van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties over de Democratische Republiek Congo (DRC),

—

gezien de resolutie van de Paritaire Parlementaire Vergadering ACS-EU over de situatie van instabiliteit en onveiligheid in de regio van de Grote Meren en met name in het oosten van de DRC, aangenomen tijdens haar bijeenkomst in Paramaribo (Suriname) van 29 november 2012,

—

gezien de verklaring van 14 november 2013 door de Voorzitter van de VN-Veiligheidsraad over de situatie betreffende de DRC,

—

gezien het Pact inzake veiligheid, stabiliteit en ontwikkeling in de regio van de Grote Meren, in december 2006 ondertekend in Nairobi (Kenia) door de staatshoofden en regeringsleiders van de lidstaten van de Internationale conferentie over de regio van de Grote Meren (ICGLR),

—

gezien het Kader voor vrede, veiligheid en samenwerking voor de Democratische Republiek Congo en de regio, ondertekend op 24 februari 2013 in Addis-Abeba (Ethiopië) door elf staatshoofden en regeringsleiders van de lidstaten van de ICGLR en de Ontwikkelingsgemeenschap van zuidelijk Afrika (SADC),

—

gezien de verklaring van de staatshoofden en regeringsleiders van de lidstaten van de ICGLR-bijeenkomst in Kampala (Uganda) op 5 september 2013 betreffende de veiligheidssituatie in de provincie Noord-Kivu in de DRC,

—

gezien het slotcommuniqué van de gezamenlijke top van de SADC en de ICGLR, gehouden in Pretoria op 4 november 2013,

—

gezien het besluit van de Raad voor Vrede en Veiligheid van de Afrikaanse Unie (AU) betreffende de situatie in het oostelijke deel van de DRC, genomen op 14 november 2013 tijdens zijn 406e bijeenkomst,

—

gezien de gezamenlijke verklaringen van 9 september 2013, 4, 6 en 11 november 2013 van de speciale gezanten en vertegenwoordigers van de EU, VN, AU en VS voor de regio van de Grote Meren,

—

gezien de verklaringen van Catherine Ashton, vicevoorzitter van de Europese Commissie en hoge vertegenwoordiger van de Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid, van 30 augustus 2013 over de situatie in Noord-Kivu en van 7 juni 2012 en 10 juli 2012 over de situatie in oostelijk Congo,

—

gezien eerdere resoluties van het Europees Parlement over de DRC, met name die van 17 december 2009, 13 december 2012 en 12 september 2013,

—

gezien de verklaring van Kristalina Georgieva, de Europese commissaris voor Internationale samenwerking, humanitaire hulp en crisisbestrijding, van 26 juni 2012 over de verslechterende humanitaire situatie in de DRC,

—

gezien artikel 3 van het Verdrag van Genève van 1949, en Protocol II hierbij, dat standrechtelijke executies, verkrachting, gedwongen rekrutering en andere gruweldaden verbiedt,

—

gezien het Internationaal Verdrag inzake de rechten van het kind van 20 november 1989, waarin met name het betrekken van kinderen bij gewapende conflicten verboden wordt,

—

gezien de Universele Verklaring van de rechten van de mens uit 1948 en het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten uit 1966,

—

gezien het Afrikaanse Handvest voor mensenrechten en volkerenrechten, dat door de Democratische Republiek Congo (DRC) in 1982 is geratificeerd,

A.

overwegende dat zij ernstig bezorgd is over het aanhoudende geweld, de massale schendingen van de mensenrechten, misdaden van allerlei aard (willekeurige aanhoudingen, afpersing, plundering, dwangarbeid, seksueel geweld, de gedwongen rekrutering van kinderen, marteling en executies) en onveiligheid in de regio van de Grote Meren;

B.

overwegende dat de aanwezigheid en de activiteiten van gewapende groepen in de regio van de Grote Meren in het algemeen en de oostelijke DRC in het bijzonder de kernoorzaak vormen van de voortdurende onveiligheid in de regio en dat zij een aanhoudende bedreiging inhouden voor de vrede, veiligheid, stabiliteit, de economische en sociale ontwikkeling en de samenwerking tussen de landen van de regio;

C.

overwegende dat de aanhoudende illegale exploitatie en plundering van de natuurlijke hulpbronnen en delfstoffen van de DRC, met name in het oosten van het land, een van de belangrijkste oorzaken van onveiligheid in de regio van de Grote Meren blijft; overwegende dat de toenemende werkloosheid en armoede, de voedselcrisis en de ontoereikende sociale basisdiensten ook bijdragen tot de heropleving van geweld en tot instabiliteit in de regio;

D.

overwegende dat gevechtshandelingen in het voorbije jaar meer dan 100 000 mensen op de vlucht hebben doen slaan, wat de aanhoudende humanitaire crisis in de regio heeft verergerd, aangezien ongeveer 2,6 miljoen binnenlandse ontheemden en 6,4 miljoen mensen behoefte hebben aan voedsel en noodhulp, een situatie die voornamelijk te wijten is aan de opstand van M23 en de misdadige activiteiten van andere gewapende groepen in het oosten van de DRC;

E.

overwegende dat de strijdkrachten van de DRC (FADRC), na het militaire offensief dat eind oktober 2013 werd ingezet met de steun van de interventiebrigade van MONUSCO, een einde hebben gemaakt aan de opstand van M23 en het mogelijk hebben gemaakt dat de plaatselijke besturen van het land in de door de rebellen bezette gebieden gaandeweg werden hersteld;

F.

gezien de verklaring van 5 november 2013 van de leiders van M23 waarin zij het einde van hun opstand aankondigden en hun bereidheid om de doelstellingen van hun beweging uitsluitend met politieke middelen na te streven;

G.

overwegende dat, ondanks deze overwinning van de FARDC en ondanks de geleverde inspanningen en de middelen die de internationale gemeenschap in de regio van de Grote Meren, met name in het oostelijke deel van de DRC, heeft doen gelden, het geweld en de ernstige schendingen van de mensenrechten, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de mensheid begaan door gewapende groepen, en de illegale exploitatie en plundering van de natuurlijke hulpbronnen van de DRC nog lang niet voorbij zijn; overwegende dat het daarom belangrijk is dat de inspanningen om vrede en veiligheid in de regio te consolideren worden voortgezet;

H.

betreurt dat de gesprekken in Kampala tussen de regering van de DRC en M23, ondanks de reeds geboekte vooruitgang, niet snel konden worden afgerond door moeilijkheden die voortkwamen uit onenigheid over de aard en titel van een definitieve tekst waarin deze gesprekken bindend zouden worden gemaakt;

I.

overwegende dat het dringend noodzakelijk is om een definitief einde te stellen aan de activiteiten van alle andere negatieve krachten die werkzaam zijn in de oostelijke DRC, onder meer de Democratische strijdkrachten voor de bevrijding van Rwanda (FDLR), de Geallieerde democratische strijdkrachten/Nationale strijdkrachten voor de bevrijding van Uganda (ADF/NALU) en de verschillende Mai-Mai-groepen, en op die manier snel vrede en veiligheid te brengen in de regio van de Grote Meren;

J.

overwegende dat het betreurenswaardig is dat niet alle betrokken partijen zich gehouden hebben aan de toezeggingen die werden gedaan in de eerdergenoemde, in Addis-Abeba op 24 februari 2013 ondertekende overeenkomst;

K.

overwegende dat de voorzitter van de Wereldbank tijdens zijn bezoek in mei 2013 aan de regio van de Grote Meren samen met de secretaris-generaal van de VN heeft aangekondigd dat de Wereldbank 1 miljard USD zou bijdragen aan ontwikkelingsprojecten in de regio, naast de inspanningen die momenteel door de internationale gemeenschap worden geleverd om duurzame vrede te brengen in de regio van de Grote Meren;

1.

veroordeelt eens te meer, in de sterkst mogelijke bewoordingen, de gewelddaden, misdaden, schendingen van de mensenrechten, verkrachtingen, en de rekrutering van kindsoldaten die hebben plaatsgevonden en herhaalt haar steun aan de bevolking van de regio van de Grote Meren die aan de oorlogsgruwelen zijn blootgesteld; moedigt de landen aan om dialoog, bemiddeling en onderhandeling voor de oplossing van interne conflicten te bevorderen als middel om de oorzaken van onenigheid weg te nemen die leiden tot pogingen om democratisch verkozen regeringen af te zetten;

2.

verzoekt de regering van de DRC om al haar bevoegdheden uit te oefenen op het hele grondgebied van de DRC en om het algemene bestuur van het land te verbeteren, ook op het vlak van de mensenrechten, en om passende middelen vast te stellen en uit te voeren om ervoor te zorgen dat alle lagen van de Congolese maatschappij dezelfde rechten hebben;

3.

verzoekt de parlementen van de regio van de Grote Meren om met hun regering en politieke partijen samen te werken om de sociale rechtvaardigheid te bevorderen en aldus te komen tot een duurzame vrede;

4.

verzoekt de parlementen en regeringen te zorgen voor gelijke participatie van alle maatschappelijke gelederen, ook vrouwen en jongeren, minderheden en kwetsbare groepen, aan het democratische proces en bestuur;

5.

verzoekt de internationale gemeenschap, onder meer de AU, de EU en de VN, om substantiële, gecoördineerde en doeltreffender hulp te blijven verlenen aan mensen die getroffen zijn door de veiligheidssituatie in de regio van de Grote Meren en zich klaar te houden om te reageren op de humanitaire ramp in de regio;

6.

bevestigt opnieuw haar vastberaden engagement voor de soevereiniteit, onafhankelijkheid, territoriale integriteit en nationale eenheid van de landen uit de regio van de Grote Meren in het algemeen en de DRC in het bijzonder, en beklemtoont dat deze moeten worden geëerbiedigd om de vrede, veiligheid en ontwikkeling van de regio van de Grote Meren te bevorderen;

7.

bevestigt opnieuw het onvervreemdbare recht van alle volkeren in de regio om ten volle te profiteren van hun nationale rijkdommen en er op volledig soevereine wijze over te beschikken in overeenstemming met hun eigen wetten;

8.

uit haar steun voor het Kader voor vrede, veiligheid en samenwerking voor de Democratische Republiek Congo en de regio, dat in Addis-Abeba werd ondertekend, en verzoekt alle ondertekenende partijen om hun toezeggingen snel en te goeder trouw na te komen; verzoekt de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties derhalve om passende maatregelen te nemen uit hoofde van paragraaf 6 van zijn Resolutie 2098 (2013) met betrekking tot partijen die zich niet houden aan de in dat kader vastgestelde toezeggingen;

9.

is ingenomen met de steun van de EU voor de kaderovereenkomst en moedigt haar aan om, samen met andere internationale organisaties, alles in het werk te stellen om de vrede te bevorderen en de samenwerking tussen de DRC, Uganda, Rwanda, Burundi en Tanzania te verbeteren;

10.

drukt haar steun uit aan alle maatregelen die streven naar het herstellen van vrede en veiligheid in de regio van de Grote Meren en die op gang worden gebracht en uitgevoerd door de VN, de AU, de EU, de ICGLR en de SADC, en dringt er bij hen op aan om hun inspanningen voort te zetten en met name een programma voor de harmonieuze ontwikkeling van de regio op te zetten om jongeren en de bevolking van de regio van de Grote Meren in het algemeen een alternatief voor oorlog te bieden dat hen een mooiere toekomst zal bezorgen;

11.

is verheugd over Resolutie 2098 (2013) van de VN-Veiligheidsraad over de DRC en roept de leiders in de regio van de Grote Meren en de gehele internationale gemeenschap dringend op inspanningen te leveren om ervoor te zorgen dat die resolutie op passende wijze en volledig ten uitvoer wordt gelegd;

12.

is ingenomen met de inzet in Noord-Kivu van troepen uit de interventiebrigade die in het kader van die resolutie binnen MONUSCO is opgericht; juicht de actieve betrokkenheid van de brigade bij het neerslaan van de M23-opstand toe en verzoekt de brigade om steun te blijven verlenen aan de Congolese regeringstroepen, met het oog op de ontbinding van alle andere gewapende groepen op het grondgebied van de DRC en om een einde te maken aan hun criminele activiteiten in de regio van de Grote Meren;

13.

dringt er bij de internationale gemeenschap, en met name donors, op aan om de inspanningen van de DRC-autoriteiten te steunen die, na de militaire overwinning op M23, institutionele, politieke, economische en sociale structurele hervormingen zullen doorvoeren, met name op het vlak van defensie, veiligheid en justitie, met het oog op de versterking van de democratie, de rechtsstaat en goed bestuur op alle overheidsniveaus;

14.

verzoekt de DRC en haar buurlanden om een nauwere en doeltreffender regionale samenwerking aan te gaan teneinde de gevolgen van de terugkerende conflicten in de regio gezamenlijk aan te pakken en niet alleen vraagstukken in verband met veiligheid en politiek te behandelen, maar ook de economische ontwikkeling in de regio van de Grote Meren te bevorderen; verzoekt de internationale gemeenschap, met name de ICGLR, de AU, de EU, de VN en de VS om dergelijke samenwerking te steunen;

15.

beklemtoont met het oog hierop dat het nodig is de Economische gemeenschap van de landen van de Grote Meren nieuw leven in te blazen en haar te voorzien van de nodige middelen om vrede, integratie, economische groei en het scheppen van banen te bevorderen om aldus de mensen in de regio een beter bestaan te bezorgen;

16.

is verheugd over de vooruitgang die geboekt is in de onderhandelingen van Kampala onder de auspiciën van de ICGLR en dringt er bij de bemiddelaar en alle partijen op aan om die gesprekken snel af te ronden en dringende aangelegenheden te regelen zoals de uitlevering van voormalige M23-rebellen die naar buurlanden zijn gevlucht en van mensen die worden gedagvaard voor oorlogsmisdaden, misdaden tegen de mensheid en ernstige schendingen van de mensenrechten;

17.

roept op tot de demobilisatie, ontwapening, rehabilitatie en re-integratie (DDRR) van voormalige rebellen in strikte overeenstemming met zowel de internationale basisnormen op dit vlak als de specifieke eisen van het soldatenleven, als bedoeld in de resolutie van de Paritaire Parlementaire Vergadering ACS-EU over de dreiging van militaire coups voor de democratie en politieke stabiliteit in de ACS-landen, en de rol van de internationale gemeenschap;

18.

neemt kennis van het nationale overleg in de DRC tussen de presidentiële meerderheid, de politieke oppositie en het maatschappelijk middenveld dat door president Joseph Kabila is bijeengeroepen en moedigt de autoriteiten van de DRC aan om te handelen naar de conclusies en aanbevelingen van dat overleg, met het oog op de bevordering van de nationale verzoening en om voor eens en voor altijd de kernoorzaken van de terugkerende politieke crises in de DRC uit de weg te ruimen;

19.

beklemtoont dat de identificatie, met de hulp van het Bureau van de Hoge Commissaris van de Verenigde Naties voor vluchtelingen en het internationale Rode Kruis, van voormalige M23-rebellen en Congolese vluchtelingen in Rwanda en Uganda zo spoedig mogelijk moet plaatsvinden, zodat zij vrijwillig naar hun land van herkomst kunnen worden gerepatrieerd en iedereen die dat wenst deel kan uitmaken van het DDRR-programma;

20.

beklemtoont dat er een einde moet komen aan de straffeloosheid en dat dit een van de voorwaarden is voor het herstellen van vrede en veiligheid in de regio van de Grote Meren; herhaalt haar oproep aan de rechterlijke instanties van de lidstaten van de ICGLR en aan het Internationaal Strafhof om de daders van schendingen van de mensenrechten, misdaden tegen de mensheid, oorlogsmisdaden, verkrachting en de rekrutering van kindsoldaten in de regio van de Grote Meren te vervolgen en te straffen;

21.

dringt erop aan dat alle gewapende groepen die door de regio van de Grote Meren zwerven de wapens moeten neerleggen als ze dit nog niet gedaan hebben en dat zij opnieuw een normaal burgerleven moeten gaan leiden in hun respectieve landen;

22.

dringt er bij alle landen uit de regio van de Grote Meren die burger- of militaire vluchtelingen uit andere landen hebben opgenomen op aan om zich strikt te houden aan de bepalingen van het Verdrag van Genève betreffende de status van vluchtelingen uit 1951 Organisatie van Afrikaanse Eenheid (OAE) van 1967 betreffende specifieke aspecten van vluchtelingenproblemen in Afrika, meer bepaald het verbod op politieke en militaire activiteiten van dergelijke personen die gericht zijn tegen hun land van herkomst;

23.

verzoekt de Wereldbank zich te houden aan de belofte die door zijn voorzitter op 22 mei 2013 in Kinshasa werd gedaan om een bedrag van 1 miljard USD te investeren in ontwikkelingsprojecten in de regio van de Grote Meren, en beveelt aan om deze financiering bij voorrang te oormerken voor de door de conflicten getroffen gebieden;

24.

dringt er bij de AU, de ICGLR en de lidstaten ervan, de VN en de EU op aan om resolute en doeltreffende stappen te ondernemen bij de bestrijding van de illegale exploitatie van en handel in natuurlijke hulpbronnen van de DRC en andere landen in de regio van de Grote Meren, en om meer bepaald boetes op te leggen aan bedrijven die bij dergelijke praktijken betrokken zijn, in overeenstemming met de op internationaal niveau afgesproken transparantiebeginselen;

25.

verzoekt haar covoorzitters deze resolutie te doen toekomen aan de Afrikaanse Unie, de ACS-EU-Raad, de Raad en de Commissie van de Europese Unie, de vicevoorzitter van de Europese Commissie/hoge vertegenwoordiger van de Unie voor buitenlandse zaken en veiligheidsbeleid, de secretaris-generaal van de VN, diens speciale gezant voor de regio van de Grote Meren, de lidstaten van de Internationale conferentie over de regio van de Grote Meren en de presidenten, staatshoofden en regeringsleiders en parlementen van de betrokken staten.

(a)

staten die bezig zijn met de bekrachtigingsprocedure van de partnerschapsovereenkomst;

(b)

staten die lid zijn van de ACS-groep.

i)

verslagen die worden ingediend door de vaste commissies. Dit zijn er maximaal drie per bijeenkomst. De lengte van de ontwerpresoluties in verslagen is vastgelegd in bijlage II van dit Reglement van orde;

ii)

urgente onderwerpen die worden voorgesteld door een vaste commissie of die worden ingediend door het Bureau zelf. Urgente onderwerpen worden bij wijze van uitzondering op de agenda geplaatst en het zijn er maximaal twee per bijeenkomst. Andere onderwerpen worden doorverwezen naar de bevoegde vaste commissie.

iii)

centrale onderwerpen voor een beraadslaging op hoog niveau.

—

bevordering van de democratische processen door middel van dialoog en overleg;

—

economische, financiële en handelszaken en de tenuitvoerlegging van het Europees Ontwikkelingsfonds;

—

sociale en milieuzaken.

I.

COMMISSIE POLITIEKE ZAKEN

Deze commissie is bevoegd voor aangelegenheden die verband houden met:

Zij coördineert de werkzaamheden van onderzoeksmissies en waarnemingsmissies bij verkiezingen in overeenstemming met artikel 28 van het Reglement van orde van de Vergadering.

II.

COMMISSIE ECONOMISCHE ONTWIKKELING, FINANCIËN EN HANDEL

Deze commissie is bevoegd voor aangelegenheden die verband houden met:

III.

COMMISSIE SOCIALE ZAKEN EN MILIEU

Deze commissie is bevoegd voor aangelegenheden die verband houden met:

—

toelichtingen, voorbereidende werkdocumenten en verslagen van studie- en informatiereizen: zes bladzijden,

—

ontwerpresoluties in verslagen en ontwerpresoluties over urgente onderwerpen: vier bladzijden, inclusief overwegingen, exclusief visa.

(a)

Voor elke bijeenkomst in de gebruikelijke vergaderplaatsen van het Europees Parlement wordt voorzien in:

(b)

Voor elke bijeenkomst die plaatsvindt buiten de gebruikelijke vergaderplaatsen van het Europees Parlement: