3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/1

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/2

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/2

1)

Brengt het bij de handhaving van het recht van de Europese Unie in acht te nemen Europeesrechtelijke „gelijkwaardigheidsbeginsel” mee dat in een procesrechtelijk stelsel waarin weliswaar de gewone gerechten die uitspraak moeten doen in een zaak, ook de grondwettigheid van wetten dienen te beoordelen, maar de bevoegdheid om met de grondwet strijdige wetten te vernietigen, is voorbehouden aan een op bijzondere wijze georganiseerd constitutioneel gerechtshof, de gewone gerechten ook in geval van strijdigheid van een wet met artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie hangende het geding het constitutionele gerechtshof om vernietiging van die wet moeten verzoeken, en niet ermee kunnen volstaan de wet in het concrete geval buiten toepassing te laten?

2)

Moet artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie aldus worden uitgelegd dat het in de weg staat aan een bepaling van procesrecht op grond waarvan een internationaal onbevoegd gerecht voor een partij zonder bekende woon- of verblijfplaats een zaakwaarnemer bij afwezigheid („Abwesenheitskurator”) aanwijst, die dan door zijn „verschijning” internationale bevoegdheid kan scheppen?

3)

Moet artikel 24 van verordening (EG) nr. 44/2001 van de Raad van 22 december 2000 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken (1) aldus worden uitgelegd, dat van een „verschijning van de verweerder” in de zin van deze bepaling sprake is indien de betrokken proceshandeling is verricht door de verweerder zelf dan wel door een door hem gemachtigde procesvertegenwoordiger, of geldt dit zonder enige restrictie ook bij een overeenkomstig het recht van de betrokken lidstaat aangewezen zaakwaarnemer bij afwezigheid?

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/2

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/3

1)

Moeten richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen (1) en de gemeenschapsrechtelijke beginselen van consumentenbescherming en contractueel evenwicht aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen de Spaanse hypotheekregeling op grond waarvan de hypothecaire schuldeiser wel meer zekerheden kan verlangen wanneer de taxatiewaarde van een verhypothekeerde onroerende zaak met 20 % daalt, maar de consument/schuldenaar/geëxecuteerde, in het geval van hypothecaire executie, na een afwijkende taxatie niet kan verzoeken om aanpassing van die taxatiewaarde, althans niet voor de toepassing van artikel 671 LEC (2), wanneer de taxatiewaarde met hetzelfde of een hoger percentage is gestegen in de tijd tussen de vestiging van de hypotheek en de executie ervan?

2)

Moeten richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen en de gemeenschapsrechtelijke beginselen van consumentenbescherming en contractueel evenwicht aldus worden uitgelegd dat zij zich verzetten tegen de Spaanse procesrechtelijke regeling betreffende hypothecaire executie op grond waarvan de schuldeiser/executant de verhypothekeerde onroerende zaak voor 50 % (thans 60 %) van haar taxatiewaarde kan verkrijgen, zodat er voor de consument/schuldenaar/geëxecuteerde sprake is van een ongerechtvaardigde sanctie van 50 % (thans 40 %) van de taxatiewaarde?

3)

Moeten richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen en de gemeenschapsrechtelijke beginselen van consumentenbescherming en contractueel evenwicht aldus worden uitgelegd dat, ofschoon het nationale procesrecht dit toestaat, sprake is van misbruik van recht en ongerechtvaardigde verrijking wanneer de schuldeiser/executant, na verkrijging van de verhypothekeerde onroerende zaak voor 50 % (thans 60 %) van de taxatiewaarde, tot algehele voldoening van de schuld om verlof tot executie verzoekt voor het openstaande bedrag, hoewel de taxatiewaarde en/of de werkelijke waarde van de verkregen zaak hoger is dan de totale schuld?

4)

Moeten richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen en de gemeenschapsrechtelijke beginselen van consumentenbescherming en contractueel evenwicht aldus worden uitgelegd dat de verkrijging van de verhypothekeerde onroerende zaak waarvan de taxatie- en/of werkelijke waarde hoger is dan de totale hypothecaire lening, leidt tot toepassing van artikel 570 LEC, dat de plaats moet innemen van de artikelen 579 en 671 LEC, zodat moet worden aangenomen dat de schuldeiser/executant volledig is voldaan?

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/3

—

het arrest van het Gerecht van de Europese Unie (Vierde kamer) van 13 maart 2013, Inglewood e.a./Parlement (gevoegde zaken T-229/11 en T-276/11), te vernietigen, en, opnieuw rechtdoende,

—

vast te stellen dat het besluit van het Bureau van het Europees Parlement tot verhoging van de pensioenleeftijd van 60 tot 63 jaar en tot afschaffing van de bijzondere wijzen waarop dat pensioen kon worden toegekend, namelijk in de vorm van vervroegd pensioen of gedeeltelijk in de vorm van een forfaitair bedrag, onwettig is;

—

de litigieuze besluiten nietig te verklaren;

—

het Parlement te verwijzen in de kosten van de twee procedures.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/4

1)

Zijn de gerechten van de lidstaat op het grondgebied waarvan de insolventieprocedure voor het vermogen van de schuldenaar is ingeleid bevoegd om kennis te nemen van een vordering van de bewindvoerder tegen de beheerder van de schuldenaar ter vergoeding van betalingen die zijn gedaan nadat de onderneming insolvent is geworden of nadat is vastgesteld dat deze te hoge schulden heeft?

2)

Zijn de gerechten van de lidstaat op het grondgebied waarvan de insolventieprocedure voor het vermogen van de schuldenaar is ingeleid bevoegd om kennis te nemen van een vordering van de bewindvoerder tegen de beheerder van de schuldenaar ter vergoeding van betalingen die zijn gedaan nadat de onderneming insolvent is geworden of nadat is vastgesteld dat deze te hoge schulden heft, wanneer de bewindvoerder zijn woonplaats niet in een andere lidstaat van de Europese Unie heeft, maar in staat die partij is bij het Lugano II-Verdrag?

3)

Valt de vordering als bedoeld in de eerste vraag onder artikel 3, lid 1, van de insolventieverordening?

4)

Voor het geval de in de eerste vraag bedoelde vordering niet onder artikel 3, lid 1, van de insolventieverordening valt en/of de bevoegdheid van het gerecht om er kennis van te nemen zich niet uitstrekt tot een bewindvoerder die zijn woonplaats heeft in een staat die partij is bij het Lugano II-Verdrag:

Gaat het om een faillissement in de zin van artikel 1, lid 2, sub b, van het Lugano II-Verdrag?

5)

Bij een bevestigend antwoord op de vierde vraag:

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/5

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/5

1)

Dient het begrip „aanleg van bovengrondse hoogspanningsleidingen van 220 kV of meer en langer dan 15 km” in punt 20 van bijlage I bij richtlijn 85/337 (1), zoals gewijzigd bij richtlijn 97/11 (2), aldus te worden uitgelegd dat de enige elektrische installaties die daaronder vallen, bovengrondse leidingen zijn die aan deze twee drempelwaarden voldoen?

2)

Dient het begrip „transmisión” van elektrische energie via bovengrondse leidingen, dat wordt gebruikt in [de Spaanse taalversie van] punt 3, sub b, van bijlage II bij richtlijn 85/337, zoals gewijzigd bij richtlijn 97/11, aldus te worden uitgelegd dat de enige installaties voor transmissie van elektrische energie die daaronder vallen, bovengrondse leidingen zijn? Zo neen:

3)

Dient het begrip „transmisión” van elektrische energie via bovengrondse leidingen, dat wordt gebruikt in [de Spaanse taalversie van] punt 3, sub b, van bijlage II bij richtlijn 85/337, zoals gewijzigd bij richtlijn 97/11, aldus te worden uitgelegd dat het schakelinstallaties omvat?

4)

Dient het begrip „transmisión” van elektrische energie via bovengrondse leidingen, dat wordt gebruikt in [de Spaanse taalversie van] punt 3, sub b, van bijlage II bij richtlijn 85/337, zoals gewijzigd bij richtlijn 97/11, aldus te worden uitgelegd dat het schakelinstallaties omvat, ook al wordt de aanleg of de uitbreiding daarvan uitgevoerd in het kader van een project dat niet in de aanleg van een bovengrondse leiding voorziet?

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/6

1)

Moet een geschil waarin wordt gevorderd dat schadevergoeding wordt toegekend en dat de onrechtmatigheid wordt vastgesteld van de handelwijze van de verwerende partijen die bestaat in een verboden overeenkomst en in misbruik van een machtspositie en is gebaseerd op de toepassing van normatieve handelingen van algemene strekking van een andere lidstaat, worden beschouwd als een burgerlijke of een handelszaak in de zin van de verordening[ (1)], in aanmerking genomen dat verboden overeenkomsten vanaf de sluiting ervan nietig zijn en dat de vaststelling van regelgeving een publiekrechtelijke handeling van de staat (acta iure imperii) is, waarop de volkenrechtelijke regels inzake de immuniteit van rechtsmacht van een staat ten opzichte van de gerechten van andere staten toepassing vinden?

2)

Moet, bij een bevestigend antwoord op de eerste vraag (de zaak is een burgerlijke of een handelszaak in de zin van de verordening), de procedure tot schadevergoeding worden beschouwd als een geschil betreffende de geldigheid van de besluiten van de organen van vennootschappen in de zin van artikel 22, punt 2, van de verordening, hetgeen het mogelijk maakt de beslissing niet te erkennen ingevolge artikel 35, lid 1, van de verordening?

3)

Indien het voorwerp van het beroep tot schadevergoeding binnen de werkingssfeer van artikel 22, punt 2, van de verordening (exclusieve bevoegdheden) valt, is het gerecht van de staat waarin om erkenning wordt verzocht dan verplicht om na te gaan of de omstandigheden bedoeld in artikel 35, lid 1, van de verordening aanwezig zijn wanneer het gaat om de erkenning van een beslissing waarbij voorlopige bewarende maatregelen worden opgelegd?

4)

Kan de in artikel 34, punt 1, van de verordening opgenomen openbare-ordeclausule aldus worden opgevat dat de erkenning van een beslissing waarbij voorlopige bewarende maatregelen worden opgelegd, in strijd is met de openbare orde van een lidstaat indien, ten eerste, het hoofdargument voor de oplegging van voorlopige bewarende maatregelen het aanzienlijke bedrag is dat wordt gevorderd, zonder dat een onderbouwde en beargumenteerde berekening is gemaakt, en, ten tweede, de erkenning en tenuitvoerlegging van die beslissing de verwerende partijen schade zou kunnen berokkenen welke, in geval van afwijzing van de vordering tot schadevergoeding, niet zou kunnen worden vergoed door de verzoekende partij, een failliet verklaarde vennootschap, hetgeen negatieve gevolgen zou kunnen hebben voor de economische belangen en dus voor de veiligheid van de staat waarin om erkenning wordt verzocht, aangezien de Republiek Letland 100 % van de aandelen in Lidosta Rīga en 52,6 % van de aandelen in AS Air Baltic Corporation in handen heeft?

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/7

a)

door de tegenprestatie (verkoopprijs) voor de levering van de zaak die door partijen is overeengekomen, verminderd met de btw, of

b)

door de tegenprestatie (verkoopprijs) voor de levering van de zaak die door partijen is overeengekomen?

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/7

a)

door de tegenprestatie (verkoopprijs) voor de levering van de zaak die door partijen is overeengekomen, verminderd met de btw, of

b)

door de tegenprestatie (verkoopprijs) voor de levering van de zaak die door partijen is overeengekomen?

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/7

—

besluit 2013/129/EU van de Raad van 7 maart 2013 betreffende het onderwerpen van 4-methylamfetamine aan controlemaatregelen (1) nietig verklaren;

—

de gevolgen van besluit 2013/129/EU van de Raad handhaven totdat het wordt vervangen door een nieuwe, naar behoren vastgestelde handeling;

—

de Raad van de Europese Unie verwijzen in de kosten.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/8

—

vast te stellen dat de Republiek Polen, door niet alle wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen vast te stellen die nodig zijn om te voldoen aan richtlijn 2009/28/EG van het Europees Parlement en de Raad van 23 april 2009 ter bevordering van het gebruik van energie uit hernieuwbare bronnen en houdende wijziging en intrekking van richtlijn 2001/77/EG en richtlijn 2003/30/EG (1), althans door de Commissie deze bepalingen niet mee te delen, de krachtens artikel 27, lid 1, van deze richtlijn op haar rustende verplichtingen niet is nagekomen;

—

de Republiek Polen overeenkomstig artikel 260, lid 3, VWEU te veroordelen tot betaling van een dwangsom van 133 228,80 EUR per dag vertraging vanaf de dag van uitspraak van het arrest in de onderhavige zaak wegens niet-nakoming van de verplichting de maatregelen tot omzetting van richtlijn 2009/28/EG mee te delen;

—

de Republiek Polen te verwijzen in de kosten.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/8

—

vaststellen dat het Koninkrijk België, door niet alle wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen vast te stellen die noodzakelijk zijn ter omzetting van richtlijn 2010/61/EU van de Commissie van 2 september 2010 tot eerste aanpassing van de bijlagen bij richtlijn 2008/68/EG van het Europees Parlement en de Raad betreffende het vervoer van gevaarlijke goederen over land aan de wetenschappelijke en technische vooruitgang (1), althans door na te laten deze bepalingen aan de Commissie mee te delen, de krachtens artikel 2, lid 1, van deze richtlijn op hem rustende verplichtingen niet is nagekomen;

—

het Koninkrijk België verwijzen in de kosten.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/9

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/9

a)

„vestiging” als bedoeld in artikel 3, lid 2, moet worden begrepen als een filiaal van de schuldenaar tegen wie een hoofdprocedure is ingeleid en zich ertegen verzet dat in het kader van de gelijktijdige liquidatie van verscheidene ondernemingen die deel uitmaken van dezelfde groep, deze in de lidstaat waarin zij hun maatschappelijke zetel hebben aan een secundaire procedure kunnen worden onderworpen op grond dat zij rechtspersoonlijkheid hebben?

b)

de persoon of autoriteit die bevoegd is om een secundaire procedure aan te vragen zijn woonplaats of zijn maatschappelijke zetel moet hebben binnen het rechtsgebied van het gerecht van de lidstaat waarbij deze procedure wordt aangevraagd, of dit recht is voorbehouden aan alle onderdanen van de Unie mits zij aantonen dat zij rechtens een band hebben met de betrokken vestiging?

c)

aangezien de hoofdinsolventieprocedure een liquidatieprocedure is, de inleiding van een secundaire insolventieprocedure voor een vestiging slechts kan worden gelast wanneer zij voldoet aan opportuniteitscriteria die ter beoordeling staan van het gerecht van de lidstaat waarbij de secundaire procedure is aangevraagd?

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/9

1)

Vallen personen die geen aanspraak maken op socialezekerheidsuitkeringen of gezinsbijslagen in de zin van artikel 3, lid 1, van verordening nr. 883/2004 (1), maar op bijzondere, niet op bijdragebetaling berustende prestaties in de zin van de artikelen 3, lid 3, en 70 van deze verordening, onder de personele werkingssfeer van artikel 4 van de verordening?

2)

Indien de eerste vraag bevestigend wordt beantwoord, verzet artikel 4 van verordening nr. 883/2004 zich ertegen dat lidstaten, om te vermijden dat onredelijk beroep wordt gedaan op bijzondere, niet op bijdragebetaling berustende prestaties in de zin van artikel 70 van deze verordening die bestaanszekerheid bieden, behoeftige burgers van de Unie geheel of gedeeltelijk uitsluiten van dergelijke prestaties, die aan eigen staatsburgers in dezelfde situatie wel worden toegekend?

3)

Indien de eerste of de tweede vraag ontkennend worden beantwoord, is het de lidstaten ingevolge a) artikel 18 VWEU en/of b) artikel 20, lid 2, tweede volzin, sub a, VWEU juncto artikel 20, lid 2, derde volzin, VWEU en artikel 24, lid 2, van richtlijn 2004/38 (2) verboden om, teneinde te vermijden dat onredelijk beroep wordt gedaan op bijzondere, niet op bijdragebetaling berustende prestaties in de zin van artikel 70 van verordening nr. 883/2004 die bestaanszekerheid bieden, behoeftige burgers van de Unie geheel of gedeeltelijk uit te sluiten van dergelijke prestaties, die aan eigen staatsburgers in dezelfde situatie wel worden toegekend?

4)

Indien volgens het antwoord op bovenstaande vragen gedeeltelijke uitsluiting van prestaties die bestaanszekerheid bieden verenigbaar is met het Unierecht, mag de toekenning van bijzondere, niet op bijdragebetaling berustende prestaties die bestaanszekerheid bieden, voor burgers van de Unie, behalve in acute noodgevallen, worden beperkt tot de toekenning van de voor de terugkeer naar het land van herkomst vereiste middelen, of vereisen de artikelen 1, 20 en 51 van het Handvest van de grondrechten ruimere prestaties, die een duurzaam verblijf mogelijk maken?

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/11

—

nietigverklaring van uitvoeringsverordening (EU) nr. 157/2013 van de Raad van 18 februari 2013 tot instelling van een definitief antidumpingrecht op bio-ethanol van oorsprong uit de Verenigde Staten van Amerika (PB L 49 van 22.2.2013, blz. 10) voor zover zij verzoeksters en hun leden betreft;

—

verwijzing van de Raad in verzoeksters’ kosten in de onderhavige procedure

1)

Eerste middel: met basisverordening strijdige vaststelling door de Commissie van een voor het gehele land geldend recht en weigering om een individueel dumpingrecht te berekenen, hoewel zij alle daartoe vereiste informatie had. Volgens verzoeksters geeft dat blijk van een kennelijk onjuiste beoordeling van de relevante feiten, schending van het recht, ontbrekende motivering van haar conclusies, schending van de zorgvuldigheidplicht en van de rechten van de verdediging alsook van het beginsel van rechtszekerheid en verzoeksters’ gewettigd vertrouwen door de Commissie.

2)

Tweede middel: kennelijk onjuiste beoordeling van de relevante feiten en schending van het recht doordat de Commissie de dumpingmarge heeft berekend zonder aanpassing van de exportprijzen voor de betrokken mengsels van de menger naar boven.

3)

Derde middel: kennelijk onjuiste beoordeling van de relevante feiten en schending van de basisverordening en van het discriminatieverbod door de Commissie, omdat zij het importvolume van bio-ethanol uit de Verenigde Staten heeft overschat en deze import niet op vergelijkbare wijze heeft behandeld als import van hetzelfde product uit derde landen.

4)

Vierde middel: kennelijk onjuiste beoordeling en schending van de basisverordening door de Commissie bij de berekening van de schademarge.

5)

Vijfde middel: kennelijk onjuiste beoordeling en schending van de basisverordening door de Commissie, omdat zij haar vaststelling van materiële schade heeft gebaseerd op een Unie-industrie die geen soortelijk product vervaardigt, en zij de Unie-industrie heeft gedefinieerd alvorens het soortgelijke product te definiëren.

6)

Zesde middel: kennelijk onjuiste beoordelingen en schending van het recht in de bestreden verordening aangezien de materiële schade is bepaald op basis van gegevens van een niet-representatieve steekproef van de Unieproducenten.

7)

Zevende middel: kennelijk onjuiste beoordeling door de Commissie doordat zij tot de conclusie kwam dat andere oorzaken van materiële schade niet het causaal verband verbreken tussen de bedoelde import en de gestelde schade voor de Unie-industrie.

8)

Achtste middel: schending van het recht en van het evenredigheidsbeginsel door de Raad door de vaststelling van een dumpingmaatregel die niet noodzakelijk is.

9)

Negende middel: schendingen van het recht, het beginsel van behoorlijk bestuur en het discriminatieverbod door de Commissie, omdat zij meende dat het onderzoek naar bio-ethanol van oorsprong uit de Verenigde Staten plaatsvond op basis van een daartoe geschikte klacht, terwijl deze klacht niet voldeed aan de vereisten van de basisverordening.

10)

Tiende middel: meerdere schendingen van verzoekers’ rechten van verdediging door de Commissie en motiveringsgebrek bij de vaststelling van de bestreden verordening, daar de definitieve mededeling waarop zij is gebaseerd, wezenlijke feiten en overwegingen voor de vaststelling van de definitieve maatregelen niet bevatte. De Commissie heeft ook zonder motivering de periode van geldigheid van de maatregelen gewijzigd, terwijl zij verzoeksters geen tijdige toegang tot de niet-vertrouwelijke stukken heeft verleend en onvoldoende tijd heeft gegeven om opmerkingen over de definitieve mededeling te maken.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/12

—

nietigverklaring van uitvoeringsverordening (EU) nr. 157/2013 van de Raad van 18 februari 2013 tot instelling van een definitief antidumpingrecht op bio-ethanol van oorsprong uit de Verenigde Staten van Amerika (PB L 49 van 22.2.2013, blz. 10) voor zover zij verzoeksters betreft;

—

verwijzing van de Raad in verzoeksters kosten in de onderhavige procedure

1)

Eerste middel: met basisverordening strijdige vaststelling door de Commissie van een voor het gehele land geldend recht en weigering om een individueel dumpingrecht te berekenen, hoewel zij alle daartoe vereiste informatie had. Volgens verzoekster geeft dat blijk van een kennelijk onjuiste beoordeling van de relevante feiten, schending van het recht, gebrek aan motivering van conclusies, schending van de zorgvuldigheidplicht en van de rechten van de verdediging alsook van het beginsel van rechtszekerheid en verzoeksters gewettigd vertrouwen door de Commissie.

2)

Tweede middel: kennelijk onjuiste beoordeling van de relevante feiten en schending van het recht doordat de Commissie zonder aanpassing van de exportprijs de dumpingmarge berekende door de exportprijzen voor de betrokken mengsels van de menger niet naar boven aan te passen.

3)

Derde middel: kennelijk onjuiste beoordeling van de relevante feiten en schending van de basisverordening en van het discriminatieverbod door de Commissie door het importvolume van bio-ethanol uit de Verenigde Staten te overschatten en deze import niet op dezelfde wijze te behandelen als import van hetzelfde product uit derde landen.

4)

Vierde middel: kennelijk onjuiste beoordeling en schending van de basisverordening door de Commissie bij de berekening van de schademarge.

5)

Vijfde middel: kennelijk onjuiste beoordeling en schending van de basisverordening door de Commissie door de vaststelling van materiële schade te baseren op een Unie-industrie die geen soortelijk product vervaardigt, en door de Unie-industrie te bepalen alvorens het soortgelijke product te bepalen.

6)

Zesde middel: kennelijk onjuiste beoordelingen en schending van het recht in de bestreden verordening aangezien de materiële schade is bepaald op basis van gegevens van een niet-representatief monster van de Unie-producenten.

7)

Zevende middel: kennelijk onjuiste beoordeling door de Commissie doordat zij tot de conclusie kwam dat andere oorzaken van materiële schade niet het causaal verband verbreken tussen de bedoelde import en de gestelde schade voor de Unie-industrie.

8)

Achtste middel: schending van het recht en van het evenredigheidsbeginsel door de Raad door de vaststelling van een dumpingmaatregel die nutteloos is.

9)

Negende middel: schendingen van het recht, het beginsel van behoorlijk bestuur en het discriminatieverbod door de Commissie door aan te nemen dat bio-ethanol van oorsprong uit de Verenigde Staten werd onderzocht op basis van een geschikte klacht, terwijl deze klacht niet voldeed aan de vereisten van de basisverordening.

10)

Tiende middel: meerdere schendingen van verzoekers rechten van de verdediging door de Commissie en gebrek aan motivering bij de vaststelling van de bestreden verordening, daar de definitieve openbaarmaking waarop zij is gebaseerd, wezenlijke feiten en overwegingen voor de vaststelling van de definitieve maatregelen niet bevatte. De Commissie wijzigde zonder motivering ook de periode van geldigheid van de maatregelen, terwijl zij verzoekster geen tijdige toegang tot de niet-vertrouwelijke stukken gaf of voldoende tijd gaf om opmerkingen over de definitieve openbaarmaking te maken.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/13

—

schadevergoeding ten bedrage van 958 920 EUR toe te kennen op grond dat de voorwaarden vervat in de punten 1.23 tot 1.27 van het memorandum van overeenstemming van 26 april 2013 tussen Cyprus en verweerders een flagrante schending vormen van een hogere regel ter bescherming van het individu, te weten artikel 17 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 1 van Protocol nr. 1 bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens;

—

de relevante voorwaarden nietig te verklaren en te gelasten dat de in artikel 14 tot 18 van het Verdrag tot instelling van het Europees Stabiliteitsmechanisme (hierna: „ESM-verdrag”) vervatte instrumenten voor financiële bijstand op korte termijn met inachtneming van het arrest van het Hof krachtens artikel 19 van het ESM-verdrag moeten worden herzien, om de nodige wijzigingen aan te brengen om aan het arrest te voldoen; en

—

daar waar de schadevergoeding in het eerste onderdeel van de conclusie geen rekening houdt met het feit dat de relevante bepalingen zouden worden nietig verklaard, schadevergoeding wegens schending van artikel 263 VWEU toe te kennen.

1)

Het eerste middel is eraan ontleend dat de relevante voorwaarden in het memorandum van overeenstemming „een flagrante schending van een hogere regel ter bescherming van het individu” vormen (1), aangezien:

2)

Het tweede middel is eraan ontleend dat de hiernavolgende schendingen tezamen beschouwd zo uitgebreid waren dat zij op de volgende manieren een flagrante schending van hoger recht vormen:

3)

Het derde middel is eraan ontleend dat de ontneming van verzoeksters deposito’s noodzakelijk noch evenredig was.

4)

Het vierde middel is eraan ontleend dat verweerders verantwoordelijk zijn voor de ontneming van verzoeksters bankdeposito’s, aangezien verzoeksters bankdeposito’s zonder de flagrante schending zouden zijn beschermd door de rechten die voortvloeien uit het Handvest en het Protocol, met als gevolg dat verzoeksters verlies voldoende rechtstreeks en voorzienbaar was.

5)

Het vijfde middel is eraan ontleend dat indien de voormelde argumenten gegrond worden bevonden, de relevante voorwaarden nietig moeten worden verklaard, niettegenstaande dat deze voorwaarden tot Cyprus waren gericht, aangezien zij verzoekster rechtstreeks en individueel raken. De relevante voorwaarden en uitvoeringsmodaliteiten vormen immers een schending van het Verdrag en/of een rechtsregel houdende toepassing daarvan en/of misbruik van bevoegdheid, voor zover wordt geoordeeld dat het ontnemen van verzoeksters bankdeposito’s in strijd met artikel 6, lid 1, VEU het beginsel van de rechtsstaat heeft ondermijnd.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/14

—

schadevergoeding ten bedrage van 1 999 121,60 EUR toe te kennen op grond dat de voorwaarden vervat in de punten 1.23 tot 1.27 van het memorandum van overeenstemming van 26 april 2013 tussen Cyprus en verweerders een flagrante schending vormen van een hogere regel ter bescherming van het individu, te weten artikel 17 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 1 van Protocol nr. 1 bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens;

—

de relevante voorwaarden nietig te verklaren en te gelasten dat de in artikel 14 tot 18 van het Verdrag tot instelling van het Europees Stabiliteitsmechanisme (hierna: „ESM-verdrag”) vervatte instrumenten voor financiële bijstand op korte termijn met inachtneming van het arrest van het Hof krachtens artikel 19 van het ESM-verdrag moeten worden herzien, om de nodige wijzigingen aan te brengen om aan het arrest te voldoen; en

—

daar waar de schadevergoeding in het eerste onderdeel van de conclusie geen rekening houdt met het feit dat de relevante bepalingen zouden worden nietig verklaard, schadevergoeding wegens schending van artikel 263 VWEU toe te kennen.

1)

Het eerste middel is eraan ontleend dat de relevante voorwaarden in het memorandum van overeenstemming „een flagrante schending van een hogere regel ter bescherming van het individu” vormen (1), aangezien:

2)

Het tweede middel is eraan ontleend dat de hiernavolgende schendingen tezamen beschouwd zo uitgebreid waren dat zij op de volgende manieren een flagrante schending van hoger recht vormen:

3)

Het derde middel is eraan ontleend dat de ontneming van verzoeksters deposito’s noodzakelijk noch evenredig was.

4)

Het vierde middel is eraan ontleend dat verweerders verantwoordelijk zijn voor de ontneming van verzoeksters bankdeposito’s, aangezien verzoeksters bankdeposito’s zonder de flagrante schending zouden zijn beschermd door de rechten die voortvloeien uit het Handvest en het Protocol, met als gevolg dat verzoeksters verlies voldoende rechtstreeks en voorzienbaar was.

5)

Het vijfde middel is eraan ontleend dat indien de voormelde argumenten gegrond worden bevonden, de relevante voorwaarden nietig moeten worden verklaard, niettegenstaande dat deze voorwaarden tot Cyprus waren gericht, aangezien zij verzoekster rechtstreeks en individueel raken. De relevante voorwaarden en uitvoeringsmodaliteiten vormen immers een schending van het Verdrag en/of een rechtsregel houdende toepassing daarvan en/of misbruik van bevoegdheid, voor zover wordt geoordeeld dat het ontnemen van verzoeksters bankdeposito’s in strijd met artikel 6, lid 1, VEU het beginsel van de rechtsstaat heeft ondermijnd.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/15

—

schadevergoeding ten bedrage van 347 520,68 GBP toe te kennen op grond dat de voorwaarden vervat in de punten 1.23 tot 1.27 van het memorandum van overeenstemming van 26 april 2013 tussen Cyprus en verweerders een flagrante schending vormen van een hogere regel ter bescherming van het individu, te weten artikel 17 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 1 van Protocol nr. 1 bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens;

—

de relevante voorwaarden nietig te verklaren en te gelasten dat de in artikel 14 tot 18 van het Verdrag tot instelling van het Europees Stabiliteitsmechanisme (hierna: „ESM-verdrag”) vervatte instrumenten voor financiële bijstand op korte termijn met inachtneming van het arrest van het Hof krachtens artikel 19 van het ESM-verdrag moeten worden herzien, om de nodige wijzigingen aan te brengen om aan het arrest te voldoen; en

—

daar waar de schadevergoeding in het eerste onderdeel van de conclusie geen rekening houdt met het feit dat de relevante bepalingen zouden worden nietig verklaard, schadevergoeding wegens schending van artikel 263 VWEU toe te kennen.

1)

Het eerste middel is eraan ontleend dat de relevante voorwaarden in het memorandum van overeenstemming „een flagrante schending van een hogere regel ter bescherming van het individu” vormen (1), aangezien:

2)

Het tweede middel is eraan ontleend dat de hiernavolgende schendingen tezamen beschouwd zo uitgebreid waren dat zij op de volgende manieren een flagrante schending van hoger recht vormen:

3)

Het derde middel is eraan ontleend dat de ontneming van verzoekers’ deposito’s noodzakelijk noch evenredig was.

4)

Het vierde middel is eraan ontleend dat verweerders verantwoordelijk zijn voor de ontneming van verzoekers’ bankdeposito’s, aangezien verzoekers’ bankdeposito’s zonder de flagrante schending zouden zijn beschermd door de rechten die voortvloeien uit het Handvest en het Protocol, met als gevolg dat verzoekers’ verlies voldoende rechtstreeks en voorzienbaar was.

5)

Het vijfde middel is eraan ontleend dat indien de voormelde argumenten gegrond worden bevonden, de relevante voorwaarden nietig moeten worden verklaard, niettegenstaande dat deze voorwaarden tot Cyprus waren gericht, aangezien zij verzoekers rechtstreeks en individueel raken. De relevante voorwaarden en uitvoeringsmodaliteiten vormen immers een schending van het Verdrag en/of een rechtsregel houdende toepassing daarvan en/of misbruik van bevoegdheid, voor zover wordt geoordeeld dat het ontnemen van verzoekers’ bankdeposito’s in strijd met artikel 6, lid 1, VEU het beginsel van de rechtsstaat heeft ondermijnd.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/17

—

schadevergoeding ten bedrage van 1 552 110,64 EUR toe te kennen op grond dat de voorwaarden vervat in de punten 1.23 tot 1.27 van het memorandum van overeenstemming van 26 april 2013 tussen Cyprus en verweerders een flagrante schending vormen van een hogere regel ter bescherming van het individu, te weten artikel 17 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 1 van Protocol nr. 1 bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens;

—

de relevante voorwaarden nietig te verklaren en te gelasten dat de in artikel 14 tot 18 van het Verdrag tot instelling van het Europees Stabiliteitsmechanisme (hierna: „ESM-verdrag”) vervatte instrumenten voor financiële bijstand op korte termijn met inachtneming van het arrest van het Hof krachtens artikel 19 van het ESM-verdrag moeten worden herzien, om de nodige wijzigingen aan te brengen om aan het arrest te voldoen; en

—

daar waar de schadevergoeding in het eerste onderdeel van de conclusie geen rekening houdt met het feit dat de relevante bepalingen zouden worden nietig verklaard, schadevergoeding wegens schending van artikel 263 VWEU toe te kennen.

1)

Het eerste middel is eraan ontleend dat de relevante voorwaarden in het memorandum van overeenstemming „een flagrante schending van een hogere regel ter bescherming van het individu” vormen (1), aangezien:

2)

Het tweede middel is eraan ontleend dat de hiernavolgende schendingen tezamen beschouwd zo uitgebreid waren dat zij op de volgende manieren een flagrante schending van hoger recht vormen:

3)

Het derde middel is eraan ontleend dat de ontneming van verzoekers’ deposito’s noodzakelijk noch evenredig was.

4)

Het vierde middel is eraan ontleend dat verweerders verantwoordelijk zijn voor de ontneming van verzoekers’ bankdeposito’s, aangezien verzoekers’ bankdeposito’s zonder de flagrante schending zouden zijn beschermd door de rechten die voortvloeien uit het Handvest en het Protocol, met als gevolg dat verzoekers’ verlies voldoende rechtstreeks en voorzienbaar was.

5)

Het vijfde middel is eraan ontleend dat indien de voormelde argumenten gegrond worden bevonden, de relevante voorwaarden nietig moeten worden verklaard, niettegenstaande dat deze voorwaarden tot Cyprus waren gericht, aangezien zij verzoekers rechtstreeks en individueel raken. De relevante voorwaarden en uitvoeringsmodaliteiten vormen immers een schending van het Verdrag en/of een rechtsregel houdende toepassing daarvan en/of misbruik van bevoegdheid, voor zover wordt geoordeeld dat het ontnemen van verzoekers bankdeposito’s in strijd met artikel 6, lid 1, VEU het beginsel van de rechtsstaat heeft ondermijnd.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/18

—

schadevergoeding ten bedrage van 1 583 479 EUR toe te kennen op grond dat de voorwaarden vervat in de punten 1.23 tot 1.27 van het memorandum van overeenstemming van 26 april 2013 tussen Cyprus en verweerders een flagrante schending vormen van een hogere regel ter bescherming van het individu, te weten artikel 17 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 1 van Protocol nr. 1 bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens;

—

de relevante voorwaarden nietig te verklaren en te gelasten dat de in artikel 14 tot 18 van het Verdrag tot instelling van het Europees Stabiliteitsmechanisme (hierna: „ESM-verdrag”) vervatte instrumenten voor financiële bijstand op korte termijn met inachtneming van het arrest van het Hof krachtens artikel 19 van het ESM-verdrag moeten worden herzien, om de nodige wijzigingen aan te brengen om aan het arrest te voldoen; en

—

daar waar de schadevergoeding in het eerste onderdeel van de conclusie geen rekening houdt met het feit dat de relevante bepalingen zouden worden nietig verklaard, schadevergoeding wegens schending van artikel 263 VWEU toe te kennen.

1)

Het eerste middel is eraan ontleend dat de relevante voorwaarden in het memorandum van overeenstemming „een flagrante schending van een hogere regel ter bescherming van het individu” vormen (1), aangezien:

2)

Het tweede middel is eraan ontleend dat de hiernavolgende schendingen tezamen beschouwd zo uitgebreid waren dat zij op de volgende manieren een flagrante schending van hoger recht vormen:

3)

Het derde middel is eraan ontleend dat de ontneming van verzoekers’ deposito’s noodzakelijk noch evenredig was.

4)

Het vierde middel is eraan ontleend dat verweerders verantwoordelijk zijn voor de ontneming van verzoekers’ bankdeposito’s, aangezien verzoekers’ bankdeposito’s zonder de flagrante schending zouden zijn beschermd door de rechten die voortvloeien uit het Handvest en het Protocol, met als gevolg dat verzoekers’ verlies voldoende rechtstreeks en voorzienbaar was.

5)

Het vijfde middel is eraan ontleend dat indien de voormelde argumenten gegrond worden bevonden, de relevante voorwaarden nietig moeten worden verklaard, niettegenstaande dat deze voorwaarden tot Cyprus waren gericht, aangezien zij verzoekers rechtstreeks en individueel raken. De relevante voorwaarden en uitvoeringsmodaliteiten vormen immers een schending van het Verdrag en/of een rechtsregel houdende toepassing daarvan en/of misbruik van bevoegdheid, voor zover wordt geoordeeld dat het ontnemen van verzoekers bankdeposito’s in strijd met artikel 6, lid 1, VEU het beginsel van de rechtsstaat heeft ondermijnd.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/19

—

schadevergoeding ten bedrage van 278 925,79 EUR toe te kennen op grond dat de voorwaarden vervat in de punten 1.23 tot 1.27 van het memorandum van overeenstemming van 26 april 2013 tussen Cyprus en verweerders een flagrante schending vormen van een hogere regel ter bescherming van het individu, te weten artikel 17 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie en artikel 1 van Protocol nr. 1 bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens;

—

de relevante voorwaarden nietig te verklaren en te gelasten dat de in artikel 14 tot 18 van het Verdrag tot instelling van het Europees Stabiliteitsmechanisme (hierna: „ESM-verdrag”) vervatte instrumenten voor financiële bijstand op korte termijn met inachtneming van het arrest van het Hof krachtens artikel 19 van het ESM-verdrag moeten worden herzien, om de nodige wijzigingen aan te brengen om aan het arrest te voldoen; en

—

daar waar de schadevergoeding in het eerste onderdeel van de conclusie geen rekening houdt met het feit dat de relevante bepalingen zouden worden nietig verklaard, schadevergoeding wegens schending van artikel 263 VWEU toe te kennen.

1)

Het eerste middel is eraan ontleend dat de relevante voorwaarden in het memorandum van overeenstemming „een flagrante schending van een hogere regel ter bescherming van het individu” vormen (1), aangezien:

2)

Het tweede middel is eraan ontleend dat de hiernavolgende schendingen tezamen beschouwd zo uitgebreid waren dat zij op de volgende manieren een flagrante schending van hoger recht vormen:

3)

Het derde middel is eraan ontleend dat de ontneming van verzoeksters deposito’s noodzakelijk noch evenredig was.

4)

Het vierde middel is eraan ontleend dat verweerders verantwoordelijk zijn voor de ontneming van verzoeksters bankdeposito’s, aangezien verzoeksters bankdeposito’s zonder de flagrante schending zouden zijn beschermd door de rechten die voortvloeien uit het Handvest en het Protocol, met als gevolg dat verzoeksters verlies voldoende rechtstreeks en voorzienbaar was.

5)

Het vijfde middel is eraan ontleend dat indien de voormelde argumenten gegrond worden bevonden, de relevante voorwaarden nietig moeten worden verklaard, niettegenstaande dat deze voorwaarden tot Cyprus waren gericht, aangezien zij verzoekster rechtstreeks en individueel raken. De relevante voorwaarden en uitvoeringsmodaliteiten vormen immers een schending van het Verdrag en/of een rechtsregel houdende toepassing daarvan en/of misbruik van bevoegdheid, voor zover wordt geoordeeld dat het ontnemen van verzoeksters bankdeposito’s in strijd met artikel 6, lid 1, VEU het beginsel van de rechtsstaat heeft ondermijnd.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/21

—

de beslissing van de tweede kamer van beroep van het Bureau voor harmonisatie binnen de interne markt (merken, tekeningen en modellen) van 3 april 2013 in zaak R 386/2012-2 vernietigen wegens onverenigbaarheid met artikel 8, lid 1, sub b, van verordening nr. 40/94 inzake het gemeenschapsmerk;

—

het BHIM verwijzen in de kosten van de procedure, de kosten van de procedure voor de kamer van beroep daaronder begrepen.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/21

—

vernietiging van de beslissing van de eerste kamer van beroep van 21 maart 2013 in zaak R 2608/2011-1;

—

vernietiging van beslissing 4891 C van de nietigheidsafdeling van 21 oktober 2011, die is genomen vóór de bestreden beslissing;

—

verwijzing van het BHIM in de kosten, daaronder begrepen de kosten van de beroepsprocedure.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/22

—

vernietiging van de beslissing van de eerste kamer van beroep van het Bureau voor harmonisatie binnen de interne markt (merken, tekeningen en modellen) van 7 maart 2013 (zaak R 383/2012-1), voor zover daarbij gemeenschapsmerk nr. 3384625 „LLRG5” nietig wordt verklaard op grond dat de merkaanvraag te kwader trouw is ingediend;

—

bevestiging van de beslissing van de nietigheidsafdeling van 20 december 2011 in zaak 4147 C;

—

verwijzing van het BHIM in zijn eigen kosten en in de kosten welke Silicium zijn opgekomen in deze procedure.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/22

—

de beslissing van de eerste kamer van beroep van het Bureau voor harmonisatie binnen de interne markt (merken, tekeningen en modellen) van 7 maart 2013 in zaak R 1565/2012-1 te vernietigen en bijgevolg inschrijving toe te staan van gemeenschapsmerk nr. 9 548 884„ELECTROLINERA” voor waren van de bij de bestreden beslissing afgewezen klassen 4, 37 en 39;

—

de verwerende partij te verwijzen in de kosten.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/23

—

de beslissing van de vierde kamer van beroep van 26 maart 2013 in zaak R 1539/2012-4 vernietigen;

—

het BHIM en de andere partij in de procedure voor de kamer van beroep (opposante voor de oppositieafdeling en geïntimeerde voor de kamer van beroep van het BHIM) verwijzen in hun eigen kosten en in de kosten van de gemeenschapsmerkaanvrager (verzoekster tot vernietiging).

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/23

—

de artikelen 1 en 2 van besluit C(2013) 1870 final van de Europese Commissie nietig verklaren,

—

verordening (EG) nr. 16/2003 (1) en inzonderheid artikel 7 ervan in casu buiten toepassing verklaren wegens schending van wezenlijke vormvoorschriften, schending van verordening (EG) nr. 1164/94 (2) en in elk geval wegens schending van de algemene rechtsbeginselen die gelden in de rechtsorde van de EU,

—

de Europese Commissie gelasten het nog verschuldigde saldo te betalen,

—

subsidiair,

—

in elk geval de Europese Commissie te verwijzen in de kosten.

1)

Eerste middel: onwettigheid van verordening (EG) nr. 16/2003 wegens schending van wezenlijke vormvoorschriften en schending van een hiërarchisch hogere norm

Verordening (EG) nr. 16/2003 is onwettig doordat zij niet is aangenomen door het College van Commissieleden volgens de machtigingsprocedure of de schriftelijke procedure, of enige andere vereenvoudigde procedure overeenkomstig het Reglement van orde van de Commissie (3), zoals van toepassing op de datum van vaststelling van verordening nr. 16/2003, en doordat zij niet in overeenstemming is met artikel 18 van het Reglement van orde van de Commissie, zoals van toepassing op de datum van vaststelling van deze verordening, voor zover de Commissie artikel 7 van deze verordening niet conform verordening (EG) nr. 1164/94 heeft uitgelegd.

2)

Tweede middel: schending van de Europese voorschriften inzake de subsidiabiliteit van uitgaven

Het bestreden besluit schendt de uitvoeringsbepalingen van het Verdrag, met name met betrekking tot de vraag of uitgaven die zijn betaald na en gedurende de aanvang van de subsidiabiliteitsperiode maar die daarvoor zijn gefactureerd, uitgaven vormen die in aanmerking komen voor Europese financiering.

3)

Derde middel: schending van het vertrouwensbeginsel, het rechtszekerheidsbeginsel en het beginsel dat bestuursorganen aan hun eigen handelingen gebonden zijn

De Europese Commissie heeft een vaste bestuurspraktijk waarbij het betrokken voorschrift wordt uitgelegd in een zin die de Portugese Republiek voorstaat.

Deze uitlegging is afkomstig van daartoe gemachtigde bronnen van de Europese Commissie en is aan de Portugese Republiek, net als aan de andere lidstaten, meegedeeld. Uit de context daarvan bleek duidelijk dat de Portugese Republiek rechtmatig kon verwachten dat de uitgaven betreffende de facturen ontvangen vóór en betaald na ontvangst door de Europese Commissie van het verzoek tot integrale betaling, subsidiabel waren.

De uitlegging die de Commissie thans verdedigt, is kennelijk in strijd met het rechtszekerheidsbeginsel doordat de Portugese Republiek een aanzienlijke financiële last wordt opgelegd zonder dat deze uitlegging vaststond of voorzienbaar was.

4)

Vierde — subsidiaire — middel: schending van het evenredigheidsbeginsel

Hoewel de Europese Commissie volgens artikel H van bijlage II bij verordening (EG) nr. 1164/94 de financiële correcties kan toepassen die zij nodig acht, en die kunnen leiden tot gehele of gedeeltelijke intrekking van de verleende bijstand voor de actie, moet deze instelling het evenredigheidsbeginsel eerbiedigen, rekening houdend met de omstandigheden van het concrete geval, zoals de aard van de onregelmatigheid en de mogelijke financiële impact van eventuele gebreken in het beheers- en controlesysteem. In dit opzicht is het onbegrijpelijk hoe gehele of gedeeltelijke intrekking van de verleende bijstand in overweging kon worden genomen, aangezien correcties van 100 % slechts worden toegepast wanneer gebreken in het beheers- en controlesysteem zo ernstig zijn of wanneer de vastgestelde onregelmatigheid zo zwaar is dat er sprake is van een algehele niet-naleving van de gemeenschapsvoorschriften, waardoor alle betalingen onrechtmatig worden.

Uitleggingsproblemen zijn een doorslaggevende verzachtende omstandigheid waarmee de Europese Commissie altijd rekening moet houden. Gelet op de hierboven omschreven omstandigheden, bestaan er minder beperkende middelen — zoals toepassing van een verlaagd percentage of helemaal geen correctie — om het nagestreefde doel te bereiken.

5)

Vijfde — subsidiaire — middel: verjaring

In elk geval is de verjaring al ingetreden voor de uitgaven die dateren van vóór 3 juni 2003, daar de laatste factuur dateert van 28 februari 2008, zijnde drie maanden en twee dagen vóór de betrokken datum.

Overeenkomstig verordening (EG) nr. 2988/95 (4) van 18 december 1995 bedraagt de verjaringstermijn van de vervolging vier jaar te rekenen vanaf het ogenblik waarop de onregelmatigheid is begaan.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/25

—

de niet-contractuele aansprakelijkheid van de Europese Commissie vast te stellen voor de schadelijke gevolgen van de tenuitvoerlegging van verordening (EG) nr. 530/2008 van de Commissie van 12 juni 2008 tot vaststelling van noodmaatregelen met betrekking tot de visserij op blauwvintonijn door ringzegenvaartuigen in de Atlantische Oceaan, ten oosten van 45 °WL, en in de Middellandse Zee, welke verordening ongeldig is verklaard bij het arrest van het Hof van 17 maart 2011 in zaak C-221/09, AJD Tuna Ltd;

—

bijgevolg de Commissie te veroordelen tot vergoeding van de door haar veroorzaakte schade;

—

de Commissie te verwijzen in de kosten.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/25

—

de beslissing van de eerste kamer van beroep van het Bureau voor harmonisatie binnen de interne markt (merken, tekeningen en modellen) van 26 maart 2013 in zaak R 1072/2012-1 vernietigen;

—

het BHIM verwijzen in de kosten.

—

schending van artikel 7, lid 1, sub b, van verordening nr. 207/2009

—

schending van artikel 7, lid 1, sub c, van verordening nr. 207/2009

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/26

—

nietigverklaring van het in verzoekers’ salarisafrekening over februari 2013 vervatte besluit waarbij de jaarlijkse salarisaanpassing voor 2013 is beperkt tot 1,8 % en, dientengevolge, nietigverklaring van soortgelijke besluiten vervat in de latere salarisafrekeningen;

—

veroordeling van verweerder tot betaling ter vergoeding van de materiële schade (i) van het salarisoverschot overeenkomende met de toepassing van de jaarlijkse aanpassing voor 2013, dat wil zeggen een verhoging van 1,8 %, voor de periode van 1 januari 2013 tot en met 31 december 2013; (ii) van het salarisoverschot overeenkomende met de gevolgen van de toepassing van de jaarlijkse aanpassing van 1,8 % voor 2013 op het bedrag van de salarissen die vanaf januari 2014 zullen worden betaald; (iii) van vertragingsrente over de verschuldigde salarisoverschotten tot aan de volledige betaling van de verschuldigde bedragen, waarbij het tarief van de toe te passen vertragingsrente moet worden berekend op basis van de rentevoet die de Europese Centrale Bank voor de betrokken periode voor de basisherfinancieringstransacties heeft vastgesteld, vermeerderd met drie punten en (iv) van schadevergoeding als gevolg van het verlies aan koopkracht;

—

veroordeling van de verwerende partij tot betaling van 1 000 EUR aan elke verzoeker ter vergoeding van zijn immateriële schade;

—

verwijzing van de verwerende partij in de kosten.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/26

—

nietig verklaren a) het besluit van 18 december 2012, voor zover het beroepscomité op grond van artikel 22 van het reglement voor de personeelsleden van de EIB en personeelsnota HR/P&O/2012-0103 van 29 maart 2013 verzoekers bezwaar tegen zijn beoordelingsrapport 2011 heeft afgewezen; b) het beoordelingsrapport over 2011, voor zover daarin de beoordelingen niet worden samengevat met de globale beoordeling „exceptional performance” of „very good performance” en, ten slotte, voor zover verzoeker daarbij niet wordt voorgedragen voor bevordering tot de functie D alsmede voor zover het de vaststelling van zijn doelstellingen voor 2012 betreft; c) alle daarmee verband houdende, daaropvolgende en daaraan voorafgaande handelingen, met name de bevorderingen waartoe is besloten op grond van de nota van de directeur personeelszaken van mei 2012, „Staff appraisal exercise, award of promotions and titles”, aangezien de EIB, gelet op de beoordeling door zijn meerderen, heeft verzuimd om verzoeker in aanmerking te nemen voor de „bevorderingen van de functie E tot de functie D”;

—

nietig of buiten toepassing verklaren de richtsnoeren die de directie personeelszaken heeft opgesteld bij nota RH/P&O/2011-0242 nr. 709 van 13 december 2011, „Guidelines to the 2011 annual staff appraisal exercise” van 14 december 2011, daaronder begrepen voor zover zij bepalen dat de eindbeoordeling wordt samengevat in een verslag, zonder echter aan te geven welke criteria de beoordelaar in acht moet nemen om een prestatie te kunnen aanmerken als „uitzonderlijk en boven verwachting”, „zeer goed” of „voldoet aan alle verwachtingen”;

—

de verwerende partij veroordelen tot vergoeding van de materiële en immateriële schade alsmede tot betaling van de kosten.

3.8.2013   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 226/27

—

nietigverklaring van het besluit van 8 januari 2013 houdende berekening van de extra pensioenrechten die de verzoekende partij vóór haar indiensttreding bij de Commissie heeft verworven;

—

voor zover nodig, nietigverklaring van het besluit tot afwijzing van haar klacht van 12 maart 2013 strekkende tot toepassing van de AUB en de actuariële waarden zoals die op het moment van haar verzoek om overdracht van pensioenrechten golden;

—

verwijzing van de Commissie in de kosten.