8.3.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 70/1

—

gezien het verslag van 18 december 2009 van de Commissie over de gelijkheid van man en vrouw in 2010 (COM(2009)0694),

—

gezien de mededeling van 26 november 2003 van de Commissie: „De arbeidskwaliteit verbeteren: een overzicht van de recente vorderingen” (COM(2003)0728),

—

gezien het verslag van 2004 van de Commissie: „Precarious Employment in Europe: A Comparative Study of Labour Market related Risks in Flexible Economies” (Onzekere werkgelegenheid in Europa: vergelijkende studie van arbeidsmarktgebonden risico's in flexibele staatshuishoudingen),

—

gezien het voorstel van besluit van de Raad betreffende de richtsnoeren voor het werkgelegenheidsbeleid van de lidstaten - deel II van de geïntegreerde richtsnoeren voor Europa 2020 (COM(2010)0193),

—

gezien de conclusies van 8 juni 2009 van de Raad over flexibele zekerheid in tijden van crisis,

—

gezien Richtlijn 2008/104/EG van 19 november 2008 van het Europees Parlement en de Raad betreffende uitzendarbeid (1),

—

gezien Richtlijn 2006/54/EG van het Europees Parlement en de Raad van 5 juli 2006 over de toepassing van het beginsel van gelijke kansen en gelijke behandeling van man en vrouw in arbeid en beroep (2),

—

gezien Richtlijn 1999/70/EG van 28 juni 1999 van de Raad betreffende de raamovereenkomst van EVV, UNICE en CEEP inzake arbeidsovereenkomsten voor bepaalde tijd (3),

—

gezien Richtlijn 97/81/EG van 15 december 1997 van de Raad betreffende de raamovereenkomst van UNICE, CEEP en EVV inzake deeltijdarbeid (4),

—

gezien de achtergrondnota van 2010 van de Europese stichting voor de verbetering van de levens- en arbeidsomstandigheden: „Very atypical work”,

—

gezien het verslag van 2008 van de Europese Stichting tot verbetering van de levens- en arbeidsomstandigheden: „Maatregelen ter bestrijding van zwartwerk in de Europese Unie”,

—

gezien het verslag van 2007 van de Europese Stichting tot verbetering van de levens- en arbeidsomstandigheden: „Arbeidsomstandigheden in de Europese Unie: het genderperspectief”,

—

gezien het verslag van 1998 van de Europese Stichting tot verbetering van de levens- en arbeidsomstandigheden: „Precarious Employment and Working Conditions in Europe” (Onzekere werkgelegenheid en arbeidsomstandigheden in Europa),

—

gezien het Eurobarometer-verslag van 2007: „Undeclared Work in the European Union” (Zwartwerk in de Europese Unie),

—

gezien het verslag van 2009 van de deskundigengroep Gelijkheid van man en vrouw en Werkgelegenheid (EGGE) van de Commissie: „Gender segregation in the labour market” (Seksebepaalde verschillen in behandeling op de arbeidsmarkt),

—

gezien het verslag van 2006 van de deskundigengroep Gelijkheid van man en vrouw, sociale integratie en werkgelegenheid van de Commissie: „Gender inequalities in the risks of poverty and social exclusion for disadvantaged groups in thirty European countries” (Ongelijk gevaar voor armoede en sociaal isolement volgens geslacht bij achtergestelde groepen in 30 Europese landen),

—

gezien het rapport van de Internationale arbeidsorganisatie (IAO): „Decent work for domestic workers” (Aanvaardbaar werk voor huispersoneel), opgesteld voor de 99ste zitting van de internationale arbeidsconferentie in juni 2010,

—

gezien het rapport van 2009 van de Internationale arbeidsorganisatie (IAO): „The Gender Dimension of Domestic Work in Western Europe” (Geslachtsgebonden aspecten van huishoudelijk werk in West-Europa),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 17 juni 2010 over geslachtspecifieke aspecten van de economische recessie en financiële crisis (5),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 6 mei 2009 over de actieve opname en betrokkenheid van personen die van de arbeidsmarkt uitgesloten zijn (6),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 18 november 2008 met aanbevelingen aan de Commissie over de toepassing van het beginsel van gelijke beloning voor man en vrouw (7),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 19 januari 2006 over de toekomst van de strategie van Lissabon vanuit genderperspectief (8),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 18 september 1998 over de rol van de coöperaties bij het bevorderen van werkgelegenheid voor vrouwen (9),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 17 februari 1998 over de eerbiediging van de mensenrechten in de Europese Unie (1996) (10),

—

gezien het advies van 12 mei 2010 van de Afdeling werkgelegenheid, sociale zaken en burgerschap van het Europees Economisch en Sociaal Comité over de professionalisering van huishoudelijk werk (SOC/372 – CESE 336/2010 def.),

—

gezien de statistieken van Eurostat in Focus nr. 12/2010: „Labour markets in the EU-27 still in crisis” (Arbeidsmarkten in EU-27 nog altijd in crisistoestand),

—

gelet op artikel 48 van zijn Reglement,

—

gezien het verslag van de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid en het advies van de Commissie werkgelegenheid en sociale zaken (A7-0264/2010),

A.

overwegende dat de individualisering en toenemende flexibiliteit op de arbeidsmarkt – met als gevolg dat er minder collectief onderhandeld wordt – de werknemer, en vooral de vrouw, die een evenwicht met haar gezinsverplichtingen moet zoeken, in een kwetsbaarder positie plaatst die tot onzekere werkgelegenheid kan leiden, omdat ze het voor de werkgever gemakkelijker maakt om arbeidsomstandigheden van minder goede kwaliteit te bieden,

B.

overwegende dat vrouwen op de arbeidsmarkt in onzekere arbeidsverhoudingen oververtegenwoordigd zijn, terwijl bepaalde vormen van onzekere arbeid die door vrouwen verricht worden, zoals huishoudelijk werk tegen vergoeding en zorg voor andere personen, op de arbeidsmarkt onzichtbaar blijven, en dat er in de EU in weerwil van de bestaande wetgeving voor vrouwen nog steeds grote verschillen in werkgelegenheidskansen, kwaliteit van de beschikbare arbeid, inkomen en gelijke beloning voor hetzelfde of gelijkwaardig werk bestaan,

C.

overwegende dat de oververtegenwoordiging van vrouwen in onzekere vormen van dienstverband in belangrijke mate tot het loonverschil tussen man en vrouw bijdraagt, dat onveranderd groot blijft, en dat betere kwaliteit van de vrouwelijke arbeid ook het verschil in beloning zal verminderen,

D.

overwegende dat ongewild deeltijdse arbeid in de dienstensector veelvuldig voorkomt, vooral in hotels en restaurants, onderwijs, gezondheidszorg en sociaal werk, sociale en individuele zorgverlening, waar de meerderheid van de werknemers vrouwen zijn,

E.

overwegende dat de deelname van de vrouw op de arbeidsmarkt een afspiegeling van haar rol in het huishouden is en dat vrouwen geneigd zijn om arbeid aan te nemen waarmee ze betaald en onbetaald werk kunnen combineren,

F.

overwegende dat de economische en financiële crisis een tweevoudige uitwerking op onzekere arbeidsomstandigheden heeft, aangezien de eerste reactie van veel bedrijven besparing op deeltijds werk geweest is, terwijl het ook te vrezen valt dat de meerderheid van de vaste arbeidsplaatsen die door de recessie verloren gegaan zijn, niet terugkomen, maar door onregelmatige – of zelfs onzekere – vormen van arbeidsverband vervangen worden,

G.

overwegende dat met onzekere arbeid vormen van werkgelegenheid bedoeld worden die niet aan de algemene norm beantwoorden en één of meer van de volgende kenmerken vertonen:

H.

overwegende dat onzekere arbeidsvormen, zoals ongeschreven overeenkomsten, onvrijwillig deeltijds werk en het aanhoudend loonverschil, op den duur invloed op de bescherming door sociale zekerheid en pensioen uitoefenen en dat de werknemer groter gevaar loopt om in armoede te belanden,

I.

overwegende dat vrouwen onder bepaalde omstandigheden aan het gevaar van onaanvaardbare arbeidsomstandigheden blootstaan en daarom bijzondere aandacht verdienen, vooral zwangere vrouwen en vrouwen die borstvoeding geven,

J.

overwegende dat globalisering en de huidige economische situatie en technologische ontwikkelingen de arbeidsverhoudingen en de inhoud van de arbeidstaken aan het veranderen zijn,

K.

overwegende dat vrouwen in onzeker dienstverband waarschijnlijk minder goed van hun rechten op de hoogte zijn en groter gevaar lopen om geen rechtsbescherming te genieten en/of onrechtmatig ontslagen te worden,

L.

overwegende dat de nadruk op het recht van alle werknemers – ook vrouwen in onzeker dienstverband – op beroepsopleiding en bijscholing moet liggen,

M.

overwegende dat het beeld van de vrouw als tweede inkomenstrekker in het gezin een ongefundeerde verkeerde voorstelling van een groot deel van de vrouwelijke arbeidskrachten betekent, die enige inkomenstrekker zijn,

N.

overwegende dat het aantal vrouwelijke zwartwerkers toegenomen is, vooral in huishoudelijk werk,

O.

overwegende dat de meeste huisbedienden die taken als thuisverzorging, schoonmaak en keukenwerk uitvoeren, vrouwen zijn, dat in de industrielanden huishoudelijk werk 5 à 9 % van alle werkgelegenheid vertegenwoordigt en meestal in onzeker en informeel verband plaatsvindt en ondergewaardeerd wordt, en dat de kwetsbaarheid van dienstpersoneel maakt dat het dikwijls gediscrimineerd wordt en gemakkelijk op ongelijke of oneerlijke voorwaarden behandeld kan worden of dat er van zijn diensten misbruik gemaakt wordt,

P.

overwegende dat in onzekere arbeidsomstandigheden dekwalificatie van hoger geschoolde werknemers een veel voorkomend probleem is, vooral bij werknemers die ontslagen worden of migrerende werknemers die laag gekwalificeerde arbeid aannemen om zich op de arbeidsmarkt te handhaven, en dat die toestand, die vooral vrouwen treft, de ontwikkeling in de loopbaan en het bereiken van loonniveaus die met de vaardigheden overeenstemmen die men verworven heeft en bezit, in gevaar brengt,

Q.

overwegende dat vrouwelijke migrerende werknemers die laag geschoold werk in de marge van de arbeidsmarkt aannemen of zich als huisbediende in dienst laten nemen, dubbel gediscrimineerd kunnen worden, omdat ze, behalve dat ze dikwijls onder ongunstige, onregelmatige – of misschien zelfs onwettige – omstandigheden werken, vaker mishandeld worden of gemakkelijker aan geweld of seksueel misbruik blootstaan, bovendien dikwijls hun rechten niet kennen, weinig toegang tot de openbare diensten en geringe kennis van de plaatselijke taal hebben en zich niet in netwerken aaneen kunnen sluiten, terwijl degenen die onwettig aan het werk zijn, de overheidsdiensten niet durven aanspreken om bescherming te vragen omdat ze bang zijn om naar hun land van herkomst teruggestuurd te worden,

R.

overwegende dat de overeenkomst van 24 november 1969 van de Raad van Europa over au pairwerk achterhaald is en dus niet meer aan de problemen beantwoordt die zich tegenwoordig in veel lidstaten bij de aanstelling van au pairs kunnen voordoen,

S.

overwegende dat de EU zich voor integratie van de gelijkheid van man en vrouw in alle beleidsvormen blijft inzetten en dat gelijke kansen voor man en vrouw in het werkgelegenheidsbeleid actief gestimuleerd moeten worden,

1.

wijst erop dat onzekere werkgelegenheid seksebepaald is en stelt nogmaals de verschuiving van regelmatige naar onregelmatige vormen van werkgelegenheid op de arbeidsmarkt vast, die het nodig maakt om te voorkomen dat onregelmatige werkgelegenheid onzeker werk wordt; om de problemen te bestrijden moeten de lidstaten en sociale partners gevraagd worden om hun wetgeving en bij overeenkomst vastgelegde regels op regelmatige en onregelmatige werkgelegenheid in ruime mate in onderlinge overeenstemming te brengen om te voorkomen dat de voordeligste en goedkoopste vormen van werk de overhand halen, maar daarbij het gevaar voor uitbreiding van zwartwerk in het oog te houden;

2.

dringt er bij de Raad en de Commissie op aan om in de richtsnoeren voor het werkgelegenheidsbeleid van de lidstaten en de nieuwe strategie voor de gelijkheid van man en vrouw de kenmerken van onzekere werkgelegenheid te omschrijven;

3.

vraagt van de lidstaten wetgevende maatregelen om een einde aan de overeenkomsten zonder uurregeling te maken, die gebruikelijk zijn voor plaatsen in huishoudelijk werk, verzorging en keukenwerk en het hotelbedrijf, die over het algemeen door vrouwen ingenomen worden, en ruime hulpmiddelen voor uitgebreide controle om elke vorm van aanwezigheid in bedrijven en op andere werkplaatsen te reglementeren, die formeel voor kennismakings- en opleidingsdoeleinden goedgekeurd is, maar in de praktijk een verdere bron van misbruiken vormt en als dekmantel voor reële en daadwerkelijke prestaties zonder aangemeten vergoeding en overeenkomstige bescherming dient;

4.

dringt er bij de Commissie en de lidstaten op om aan strategieën tegen onzekere vormen van dienstverband te ontwikkelen om de nadruk op aanvaardbare en „groene” arbeidsplaatsen te leggen en voor een evenwichtige verdeling tussen man en vrouw te zorgen;

5.

dringt er bij de Commissie en de lidstaten op om aan maatregelen te treffen om de dubbele werklast van de vrouw te verminderen, één van de redenen dat vrouwen in onzekere vormen van dienstverband oververtegenwoordigd zijn; dringt aan op betere verenigbaarheid van werk en privéleven in regelmatige vormen van dienstverband om onzekere werkgelegenheid terug te dringen;

6.

spreekt zijn teleurstelling over het pakket arbeidswet van de Europese Unie en de richtlijnen op vaste uurregeling, deeltijds en tijdelijk uitzendwerk uit, die geen bruikbaar antwoord op werkgelegenheid in onzeker dienstverband bieden; vraagt de Commissie en de lidstaten dan ook om doelgericht verdere wetgevende maatregelen te treffen, zoals dwingende sociale minimum voorwaarden voor werknemers en gelijke toegang tot sociale diensten en voordelen voor alle werknemers, o.a. zwangerschapsverlof, gezondheidszorg en ouderdomspensioen, opleiding en bijscholing, ongeacht de arbeidsvoorwaarden; vraagt de lidstaten bovendien om wetgeving in te voeren die de werknemers redelijke beperking van het aantal arbeidsuren, gelegenheid tot rust en verlof garandeert;

7.

vraagt de lidstaten om te zorgen dat werkgevers die vrouwelijke werknemers onrechtmatig behandelen en schaden, zo spoedig mogelijk voor de rechter gebracht worden;

8.

benadrukt dat vrouwen in onzeker dienstverband de mogelijkheid tot bescherming van rechten moeten krijgen, zoals fatsoenlijke beloning, zwangerschapsverlof, eerlijke en regelmatige werkuren en arbeidsvoorwaarden zonder discriminatie, hetgeen voor de betrokkenen van wezenlijk belang is; vraagt de lidstaten om belemmeringen van de vakbondsvrijheid te bestraffen en moedigt ze in het algemeen aan om laagdrempelige adviesvoorzieningen aan te bieden voor vrouwen die geen steun van een ondernemingsraad kunnen krijgen, bijvoorbeeld huishoudelijk personeel bij particulieren; dringt er bij de sociale partners op aan om in hun organen op alle niveaus voor evenwichtiger vertegenwoordiging van man en vrouw te zorgen;

9.

benadrukt dat er wetgevende maatregelen nodig zijn om de gelijkheid van man en vrouw te verzekeren en ongelijke behandeling volgens geslacht op de arbeidsmarkt te verminderen; herinnert daarom aan zijn resolutie van 18 november 2008, dringt er bij de Commissie op aan om een voorstel van toepassing van het beginsel van gelijke beloning van man en vrouw in te dienen, en herinnert de lidstaten aan hun verplichting om Richtlijn 2006/54/EG onverwijld in nationaal recht om te zetten;

10.

vraagt de lidstaten om aan de doelstellingen van Barcelona voor kinderopvang te voldoen om de deelname aan de arbeidsmarkt en economische onafhankelijkheid van de vrouw te verbeteren, en de hindernissen weg te nemen die vrouwen beletten om het aantal uren te werken dat ze zelf verkiezen, in vol- of deeltijds verband;

11.

benadrukt dat ongelijke behandeling op de arbeidsmarkt naargelang van beroep of bedrijfstak door bewustmaking en onderwijs van in de jongste jaren afgebouwd moet worden, bvb door arbeidsvormen die gewoonlijk met vrouwelijke vaardigheden in verband gebracht worden, bij de mannelijke bevolking te stimuleren, en omgekeerd door met medewerking van het Europees instituut voor de gelijkheid van man en vrouw meisjesstudenten voor de exacte wetenschappen te motiveren en het beeld van de vrouw als tweede inkomenstrekker te bestrijden;

12.

vraagt de Commissie en de lidstaten om maatregelen op te stellen en uit te voeren om de toegang tot degelijk onderwijs, opleiding en studie voor meisjes en jonge vrouwen gemakkelijker te maken, met speciale steun voor meisjes en jonge vrouwen met een migratieachtergrond; benadrukt bovendien dat vrouwen die wegens de geboorte van een kind opgehouden hebben met werken, actief naar herintreding in het arbeidsleven moeten streven;

13.

vraagt de lidstaten om zwartwerk te bestrijden door het met preventieve maatregelen in regelmatige werkgelegenheid om te zetten, zoals bvb werknemers die hun onregelmatig arbeidsverband aangeven, ontslag van rechtsvervolging te verlenen, en ontradende maatregelen tegenover werkgevers; vraagt de Commissie en de lidstaten bovendien om meer gegevens over zwartwerk te verzamelen en de verbeteringen in de toestand in het oog te houden;

14.

benadrukt dat sociale bescherming een wezenlijk bestanddeel van flexibele zekerheid is, en dat het begrip flexibele zekerheid man en vrouw op verschillende wijze raakt en de neiging vertoont om de gangbare geslachtsrollen te bevestigen; herinnert de lidstaten en de sociale partners aan de conclusies van 8 juni 2009 van de Raad, over flexibele zekerheid in tijden van crisis, vooral dan de integratie van de gelijkheid van man en vrouw in de uitvoering van de princiepen van flexibele zekerheid;

15.

meent dat duurzame pensioenregelingen, leningsfaciliteiten voor zelfhulpprojecten en regelingen om voor werkgelegenheid en alternatieve bronnen van inkomsten te zorgen, de situatie van vrouwen in onzeker dienstverband kunnen verbeteren;

16.

pleit ervoor om standaardbanen voortaan volgens de beginselen van „fatsoenlijk werk” te regelen en niet in onzekere vormen van dienstverband om te zetten; vindt dat de arbeidsmarkten beter gereglementeerd zouden moeten worden met strenge arbeidsinspecties om onzekere werkgelegenheid terug te dringen;

17.

dringt bij de Europese Raad op duidelijke richtsnoeren en concrete maatregelen aan om bestaande werkgelegenheid te beschermen en nieuwe arbeidsmogelijkheden te creëren volgens de EU 2020-strategie;

18.

dringt er bij de Commissie op aan om de lidstaten naargelang van de resultaten die ze in de praktijk bereikt hebben, van richtsnoeren voor de beste praktijken in de bestrijding van rechtstreekse en onrechtstreekse discriminatie, integratie van de gelijkheid van man en vrouw in alle beleidsvormen, en terugdringing van onzekere werkgelegenheid voor vrouwen te voorzien;

19.

dringt er bij de Commissie en de lidstaten op aan om de sociale en rechtspositie van seizoenarbeiders wettelijk te regelen en te zorgen dat ze onder de sociale zekerheid vallen; verstaat onder seizoenarbeiders werknemers die een arbeidsovereenkomst van onbepaalde of voor een bepaalde termijn aangegaan zijn, waarvan duur en voortzetting van seizoensgebonden factoren afhangen, zoals de jaarlijkse klimaatcyclus, officiële feestdagen en/of oogstperioden in de landbouw;

20.

wijst erop dat uit studiewerk blijkt dat onzekere werkgelegenheid, die soms ook niet aan de minimum veiligheids- en gezondheidsvoorschriften voldoet, gelijkstaat met hogere percentages ongevallen en grotere blootstelling aan ziekte en andere gevaren; vraagt de Commissie en de lidstaten dan ook om hun toezicht op de minimum gezondheids- en veiligheidsvoorschriften op de arbeidsplaats te verbeteren, met bijzondere aandacht voor de specifieke gevaren die vrouwelijke werknemers bedreigen;

21.

vraagt de Commissie om de lidstaten ertoe aan te zetten om de beste werkwijzen onderling uit te wisselen en volledig gebruik van de medefinancieringsmogelijkheden van de structuurfondsen te maken, vooral het Europees sociaal fonds, om ruimere toegang tot betaalbare en kwaliteitsvolle opvangvoorzieningen voor kinderen en ouderen te bieden, zodat vrouwen niet verplicht zijn om dergelijke taken buiten elk formeel dienstverband op zich te nemen; benadrukt bovendien dat erop toegezien moet worden dat onzekere werkgelegenheid in de thuiszorg zo veel mogelijk in fatsoenlijke en langdurige werkgelegenheid omgezet wordt;

22.

dringt er bij de Commissie op om aan de lidstaten te ondersteunen om een campagne op te zetten om werknemers in onzekere vormen van dienstverband geleidelijk aan naar vaste werkgelegenheid over te hevelen, en haar steun voor een programma te verlenen om de werknemers over de gevolgen en weerslag van onzekere werkgelegenheid in te lichten, ook voor de veiligheid en gezondheid op het werk;

23.

vraagt de Commissie om een nieuwe Europese overeenkomst op au pairwerk voor te stellen, die de leeftijdsgrens van 30 jaar omlaag brengt zodat volwassen broodwinners van achter in de 20 niet meer als au pair geplaatst kunnen worden, en die benadrukt dat au pairs de functie hebben om gewone dagelijkse gezinstaken te helpen vervullen en aan het gezinsleven deel te nemen, waar ze niet meer dan 30 uur per week aan mogen besteden, en dat het de bedoeling is dat ze cultureel inzicht ontwikkelen en hun taalkennis verbeteren;

24.

vraagt de Commissie om in haar nieuwe strategie voor gelijkheid van man en vrouw haar inzet voor hun gelijkheid in het migratie- en integratiebeleid uit te breiden, vooral om volledig gebruik van de werkgelegenheidsmogelijkheden van geïmmigreerde vrouwen te maken;

25.

wijst erop dat de sociale integratie van geïmmigreerde vrouwen nog moeilijker dan die van hun mannelijke lotgenoten is omdat ze aan dubbele discriminatie blootstaan, en spoort de werkgevers daarom tot speciale maatregelen aan om de sociale integratie van vrouwelijke geïmmigreerde werknemers te vergemakkelijken, bij voorbeeld door hun taallessen en /of begeleidende dienstverlening aan te bieden en ervoor te zorgen dat migrerende werknemers aangegeven worden, zodat ze recht op uitkeringen hebben;

26.

vestigt de aandacht in het bijzonder op het gebrek aan onderzoek over onzekere arbeidssituaties; vraagt de Commissie en de Europese stichting voor de verbetering van de levens- en arbeidsomstandigheden (Eurofound) om in samenwerking met het Europees instituut voor de gelijkheid van man en vrouw doelgericht onderzoek aan te vatten, o.a. om de kosten van dekwalificatie en welzijnstekort als gevolg van onzekere werkgelegenheid te kunnen schatten, met inachtneming van de gelijkheid van man en vrouw; benadrukt dat Europese onderzoeksprogramma's zich in de toekomst meer op sociale problemen moeten richten, zoals onzekere arbeidsomstandigheden;

27.

verheugt zich over de algemene doelstellingen van het pilootproject om onzeker werk in regelmatige arbeid met de overeenkomstige rechten om te zetten, en onderlijnt dat bij de uitvoering van het project de seksebepaalde aard van onzekere arbeidsomstandigheden bijzondere aandacht verdient;

28.

verzoekt zijn Voorzitter om deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, de Commissie en de regeringen van de lidstaten.

8.3.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 70/8

—

gelet op de artikelen 4, 9, 14, 19, 151 en 153 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

—

gezien het Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie tegen vrouwen, dat in 1979 door de Verenigde Naties is aangenomen,

—

gezien de Universele Verklaring van de rechten van de mens van 1948, herbevestigd tijdens de Wereldconferentie over de mensenrechten van 1993, met name de artikelen 3, 16, 18, 23, 25, 26, 27 en 29 ervan,

—

gezien het Internationaal Verdrag inzake economische, sociale en culturele rechten van de Verenigde Naties van 1966,

—

gezien de millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling van de Verenigde Naties van 2000, met name het uitbannen van armoede en honger (eerste doelstelling), het bereiken van een universele basiseducatie (tweede doelstelling) en gelijke kansen voor mannen en vrouwen (derde doelstelling),

—

gezien de verdragen nr. 26 en nr. 131 van de Internationale Arbeidsorganisatie (IAO) inzake het vaststellen van minimumlonen, en nr. 29 en nr. 105 over het afschaffen van gedwongen arbeid,

—

gezien het mondiale banenpact van de IAO,

—

gezien de agenda's voor waardig werk van de Verenigde Naties en de IAO,

—

gelet op het Handvest van de grondrechten van de EU, met name de bepalingen betreffende de sociale rechten,

—

gelet op de artikelen 34, 35 en 36 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie, die een specifieke definitie bevatten van het recht op sociale bijstand en bijstand ten behoeve van huisvesting, op een hoog niveau van bescherming van de menselijke gezondheid en op toegang tot diensten van algemeen economisch belang,

—

gezien het verslag van de IAO, getiteld „Een mondiaal bondgenootschap tegen gedwongen arbeid. Mondiaal verslag in het kader van de follow-up van de IAO-verklaring inzake fundamentele beginselen en rechten op het gebied van arbeid. Verslag van de directeur-generaal, 2005”,

—

gezien Aanbeveling 92/441/EEG van de Raad van 24 juni 1992 inzake gemeenschappelijke criteria met betrekking tot toereikende inkomsten en prestaties in de stelsels van sociale bescherming (aanbeveling inzake het minimuminkomen) (1),

—

gezien Aanbeveling 92/442/EEG van de Raad van 27 juli 1992 betreffende de convergentie van de doelstellingen en het beleid op het gebied van de sociale bescherming (2),

—

gezien de conclusies van de 2916ste bijeenkomst van de EPSCO-Raad van 16 en 17 december 2008 (3),

—

gezien Besluit nr. 1098/2008/EG van het Europees Parlement en de Raad van 22 oktober 2008 inzake het Europees Jaar van de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting (2010) (4),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 6 september 2006 over een Europees sociaal model voor de toekomst (5),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 9 oktober 2008 over de bevordering van sociale integratie en de bestrijding van armoede, met inbegrip van armoede onder kinderen, in de EU (6), en het verslag van de Commissie werkgelegenheid en sociale zaken alsmede het advies van de Commissie rechten van de vrouw en gendergelijkheid terzake (A6-0364/2008),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 6 mei 2009 over de vernieuwde sociale agenda (7),

—

gezien de mededeling van de Commissie van 3 oktober 2008 over de aanbeveling van de Commissie inzake de actieve inclusie van personen die van de arbeidsmarkt zijn uitgesloten, en onder verwijzing naar zijn resolutie van 6 mei 2009 over de actieve inclusie van personen die van de arbeidsmarkt zijn uitgesloten (8),

—

gezien zijn schriftelijke verklaring nr. 0111/2007 van 22 april 2008 over het uitbannen van dakloosheid (9),

—

gezien de mededeling van de Commissie van 3 maart 2010, getiteld „Europa 2020: Een strategie voor slimme, duurzame en inclusieve groei” (COM(2010)2020),

—

gezien het voorstel van de Commissie van 27 april 2010 voor een beschikking van de Raad betreffende de richtsnoeren voor het werkgelegenheidsbeleid van de lidstaten (COM(2010)0193),

—

gelet op artikel 48 van zijn Reglement,

—

gezien het verslag van de Commissie werkgelegenheid en sociale zaken (A7-0233/2010),

A.

overwegende dat de Sociale Agenda 2005-2010 van de Commissie het jaar 2010 heeft uitgeroepen tot „Europees jaar van de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting” met het doel de politieke verbintenis die de EU bij het lanceren van de Lissabon-strategie is aangegaan, namelijk om „een beslissende rol te spelen bij de uitbanning van armoede en sociale uitsluiting”, te herbevestigen en meer gewicht te geven,

B.

overwegende dat armoede en sociale uitsluiting schendingen van de menselijke waardigheid en van de fundamentele mensenrechten zijn, en dat het hoofddoel van stelsels voor inkomenssteun moet zijn dat burgers uit hun toestand van armoede worden bevrijd en in staat worden gesteld een waardig leven te leiden,

C.

overwegende dat de sociale ongelijkheid, ondanks de welvaart en alle verklaringen over de afname van de armoede, is verergerd en eind 200817 % van de bevolking (d.w.z. ongeveer 85 miljoen mensen) onder de armoedegrens leefde, na de sociale overdrachten (10), terwijl dit percentage in 200516 % bedroeg en in 200015 % in de EU15,

D.

overwegende dat het armoederisico hoger is voor kinderen en jongeren tot 17 jaar dan voor de bevolking in het algemeen; overwegende dat het armoederisiconiveau voor deze leeftijdsgroep in 2008 in de EU27 op 20 % lag, met 33 % als hoogste niveau,

E.

overwegende dat het armoederisico ook voor ouderen hoger is dan voor de bevolking in het algemeen; overwegende dat het armoederisiconiveau voor personen van 65 jaar en ouder in 2008 in de EU27 op 19 % lag, zoals in 2005, tegenover 17 % in 2000,

F.

overwegende dat het constant hoge aandeel van tijdelijke arbeid en lage lonen in bepaalde sectoren betekent dat het percentage werknemers dat door armoede wordt bedreigd op een hoog niveau stagneert; overwegende dat het armoederisico van het deel van de bevolking dat een baan had in 2008 in de EU27 gemiddeld 8 % bedroeg, zoals in 2005, tegenover 7 % in 2000 in de EU15,

G.

overwegende dat de Raad in Aanbeveling 92/441/EEG van 24 juni 1992 de lidstaten aanbeveelt het fundamentele recht van personen te erkennen op inkomsten en prestaties die toereikend zijn om een menswaardig bestaan te leiden; overwegende dat de Raad in Aanbeveling 92/442/EEG van 27 juli 1992 de lidstaten aanbeveelt een inkomenspeil te garanderen dat een menswaardig leven mogelijk maakt; overwegende dat de Raad in de conclusies van 17 december 1999 onderschrijft dat het bevorderen van sociale integratie een van de doelstellingen is van het moderniseren en verbeteren van de sociale bescherming,

H.

overwegende dat vrouwen een aanzienlijk deel vormen van de bevolking die door armoede wordt bedreigd als gevolg van werkloosheid, niet-gedeelde verzorgingstaken, tijdelijke arbeid en onderbetaling, discriminatie bij salarissen en lagere uitkeringen en pensioenen,

I.

overwegende dat het risico in extreme armoede te vervallen voor vrouwen groter is dan voor mannen; overwegende dat de voortdurende tendens naar feminisering van de armoede in de Europese samenlevingen aantoont dat het huidige kader van stelsels van sociale zekerheid en de talrijke vormen van sociaal, economisch en werkgelegenheidsbeleid in Europa niet gericht zijn op de behoeften van vrouwen, of op de specifieke kenmerken van vrouwenwerk; overwegende dat armoede onder vrouwen en hun sociale uitsluiting in Europa genderspecifieke en meervoudige beleidsantwoorden vereisen,

J.

overwegende dat het risico in extreme armoede te vervallen voor vrouwen groter is dan voor mannen, met name voor oudere vrouwen, aangezien de stelsels van sociale zekerheid vaak gebaseerd zijn op het principe van een ononderbroken betaalde beroepsloopbaan; overwegende dat een individueel recht op een minimuminkomen dat armoede voorkomt niet afhankelijk mag zijn van aan werk gekoppelde bijdragen,

K.

overwegende dat de jeugdwerkloosheid een ongekend niveau heeft bereikt, in de EU bij 21,4 % ligt, en varieert van 7,6 % in Nederland tot 44,5 % in Spanje en 43,8 % in Letland, terwijl leercontracten en stages die aan jongeren worden aangeboden vaak niet of slecht betaald worden,

L.

overwegende dat een op de vijf jongeren onder de 25 jaar geen baan heeft in de EU, en werknemers boven de 55 jaar van alle Europese burgers het meest getroffen worden door werkloosheid en bovendien geconfronteerd worden met het specifieke en ernstige probleem dat zij moeilijker een nieuwe baan kunnen vinden vanwege hun leeftijd,

M.

overwegende dat de financiële en economische crisis tot een afname van het aantal beschikbare banen heeft geleid, dat uit ramingen blijkt dat er sinds september 2008 meer dan vijf miljoen banen verloren zijn gegaan, en dat het werk steeds vaker maar tijdelijk is,

N.

overwegende dat er geen officiële Europese gegevens bestaan over situaties van extreme armoede zoals dakloosheid, en dat het daarom moeilijk is de huidige trends te volgen,

O.

overwegende dat het Europees jaar van de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting een gelegenheid moet zijn om de publieke opinie bewust te maken van het probleem van de armoede en de daarmee verbonden sociale uitsluiting en om de beleidsantwoorden op sociale uitsluiting te verbeteren, dat het actieve inclusie, een gepast inkomen, toegang tot kwalitatieve diensten en maatregelen om de betrokkenen te helpen bij het zoeken naar fatsoenlijk werk dient te bevorderen, wat een eerlijke herverdeling van rijkdom vereist en beleidsmaatregelen impliceert die een doeltreffende economische en sociale cohesie waarborgen, op het niveau van de Europese Unie en tussen de Europese regio's, en dat een minimuminkomen een adequaat systeem kan zijn ter bescherming van gemarginaliseerde en kwetsbare personen,

P.

overwegende dat de doelstellingen en grondbeginselen van het Europees jaar van de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting de volgende zijn: erkenning van rechten, gedeelde verantwoordelijkheid en participatie, cohesie, inzet en concrete acties,

Q.

overwegende dat het economische en financiële klimaat in de EU27 juist moet worden ingeschat, teneinde de lidstaten ertoe aan te sporen een drempel voor het minimuminkomen vast te stellen die het mogelijk maakt de levensstandaard te verbeteren en terzelfder tijd de concurrentie te bevorderen,

R.

overwegende dat de Europese Unie zich ertoe heeft verbonden de millenniumdoelstellingen van de Verenigde Naties en de doelstellingen van de resolutie waarbij het tweede decennium van de Verenigde Naties voor de bestrijding van de armoede (2008–2017) is geproclameerd, te verwezenlijken,

S.

overwegende dat armoede en sociale uitsluiting multidimensioneel zijn, dat er bevolkingsgroepen bestaan die bijzonder kwetsbaar en afhankelijk zijn (kinderen, vrouwen, ouderen, gehandicapten en anderen), met inbegrip van immigranten, etnische minderheden, grote gezinnen of eenoudergezinnen, chronisch zieken en daklozen, en dat het noodzakelijk is in de andere Europese beleidsterreinen maatregelen en instrumenten te integreren die erop gericht zijn armoede en sociale uitsluiting te voorkomen en te bestrijden; overwegende dat ten behoeve van de lidstaten richtsnoeren dienen te worden bepaald met het oog op de toepassing ervan op de nationale beleidsterreinen, teneinde hoogwaardige stelsels van sociale zekerheid en bescherming te garanderen, alsook universele toegang tot openbare infrastructuur en openbare diensten van algemeen belang, waardige en kwalitatief hoogstaande arbeidsomstandigheden en banen, met de nodige rechten, en een minimuminkomen dat armoede voorkomt en iedereen in staat stelt deel te nemen aan het sociale, culturele en politieke leven en een waardig bestaan te leiden,

T.

overwegende dat het effect van de enorme omvang van de armoede zich niet beperkt tot de sociale cohesie binnen Europa, maar zich uitbreidt tot onze economie, aangezien permanente uitsluiting van grote bevolkingsgroepen van onze samenleving het concurrentievermogen van onze economie verkleint en de druk op de overheidsbegrotingen verhoogt,

U.

overwegende dat het noodzakelijk is een globale doelstelling te bepalen, met name in de context van de Europa 2020-strategie, waarbij prioriteit moet worden gegeven aan de economische, sociale en territoriale cohesie en de bescherming van de fundamentele mensenrechten, wat impliceert dat een evenwicht wordt gevonden tussen economisch beleid, werkgelegenheidsbeleid, sociaal beleid, regionaal beleid en milieubeleid, en dat de rijkdom en het inkomen op een eerlijke wijze worden herverdeeld, rekening houdend met de abrupte toename van de afhankelijkheidsgraad, hetgeen voor alle besluiten de uitvoering van sociale-impactstudies vereist, alsmede de toepassing van de transversale sociale clausule van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (artikel 9),

V.

overwegende dat respect voor de menselijke waardigheid een van de basisbeginselen van de Europese Unie is, die onder meer tot doel heeft volledige werkgelegenheid en sociale vooruitgang te stimuleren, sociale uitsluiting en discriminatie te bestrijden en sociale rechtvaardigheid en bescherming te bevorderen,

W.

overwegende dat de toepassing, de uitbreiding en een beter gebruik van de structuurfondsen ten aanzien van preventie van armoede, sociale integratie en het creëren van toegankelijke, hoogwaardige banen met de nodige rechten, moeten worden gewaarborgd,

X.

overwegende dat de stelsels van sociale bescherming een grote rol spelen bij het waarborgen van het niveau van sociale cohesie dat noodzakelijk is voor een ontwikkeling die zorgt voor sociale integratie en de sociale gevolgen van de economische crisis opvangt, wat een individueel gegarandeerd minimuminkomen op nationaal niveau impliceert dat armoede voorkomt, alsmede de verbetering van het capaciteiten- en opleidingsniveau van personen die van de arbeidsmarkt zijn uitgesloten als gevolg van concurrentiedruk, en het garanderen van gelijke kansen op de arbeidsmarkt en ten aanzien van de uitoefening van de grondrechten,

Y.

overwegende dat de invoering en de versterking van stelsels voor een minimuminkomen belangrijke en efficiënte instrumenten zijn om armoede te bestrijden door de sociale integratie en de toegang tot de arbeidsmarkt te bevorderen en de betrokkenen in staat te stellen een menswaardig bestaan te leiden,

Z.

overwegende dat stelsels voor een minimuminkomen een belangrijk instrument zijn om zekerheid te garanderen aan personen die de gevolgen van sociale uitsluiting en werkloosheid moeten overwinnen, en hulp te bieden bij de toegang tot de arbeidsmarkt; overwegende dat dergelijke stelsels voor een minimuminkomen een belangrijke rol spelen bij de herverdeling van de welvaart en het garanderen van solidariteit en sociale rechtvaardigheid, en dat ze met name in crisistijden een anticyclische functie vervullen, doordat zij extra middelen ter beschikking stellen om de vraag en de consumptie op de interne markt te stimuleren,

AA.

overwegende dat uit een onlangs door Eurobarometer uitgevoerde enquête over de houding van de EU-burgers ten aanzien van armoede blijkt dat de grote meerderheid (73 %) van mening is dat armoede een probleem is dat steeds groter wordt in hun respectieve landen, dat 89 % van de ondervraagden van hun regering dringende maatregelen eist om dit verschijnsel te bestrijden, en dat 74 % van hen van de EU verwacht dat zij in dit opzicht eveneens een belangrijke rol speelt,

AB.

overwegende dat de economische crisis pijnlijke sociale gevolgen heeft, en dat zij de afgelopen twee jaar meer dan zes miljoen Europese burgers werkloos heeft gemaakt,

AC.

overwegende dat de ernstige economische en sociale crisis aanzienlijk heeft bijgedragen aan de toename van armoede en sociale uitsluiting en geleid heeft tot een stijging van de werkloosheid (van 6,7 % begin 2008 naar 9,5 % eind 2009), waarbij bij een op de drie werklozen sprake is van langdurige werkloosheid, en dat de situatie met name in de landen met een kwetsbare economie ernstig is,

AD.

overwegende dat aan sommige lidstaten door de Raad en de Commissie en door internationale organisaties zoals het IMF maatregelen zijn opgelegd om op korte termijn hun begrotingstekorten - die als gevolg van de crisis opgelopen zijn - terug te dringen, en te bezuinigen op de uitgaven, ook op de sociale uitgaven, hetgeen leidt tot een verzwakking van de verzorgingsstaat en een verscherping van de armoede,

AE.

overwegende dat de sociale ongelijkheden in sommige lidstaten toenemen, met name als gevolg van de economische ongelijkheden bij de verdeling van het inkomen en de rijkdom, de ongelijkheden op de arbeidsmarkt, die leiden tot sociale onzekerheid, en de ongelijkheden ten aanzien van de toegang tot de sociale functies van de staat, zoals sociale zekerheid, gezondheidszorg, onderwijs, justitie, enz.,

AF.

overwegende dat er een Europees beleid van sociale inclusie ten uitvoer moet worden gelegd, zoals blijkt uit de doelstellingen en het Europees programma voor de verwezenlijking ervan die in het begin van de jaren 2000 zijn goedgekeurd in het kader van de Lissabon-strategie, waarbij de open coördinatiemethode moet worden toegepast en in het kader van nationale actieplannen gemeenschappelijke doelen moeten worden bereikt,

AG.

overwegende dat er om uiteenlopende redenen in de lidstaten van de Europese Unie een groot aantal daklozen zijn, hetgeen specifieke maatregelen vereist met het oog op hun sociale integratie,

1.

beklemtoont de noodzaak van concrete maatregelen die armoede en sociale uitsluiting uitroeien, waarbij nieuwe mogelijkheden moeten worden onderzocht om de terugkeer op de arbeidsmarkt te vergemakkelijken, door een eerlijke herverdeling van inkomen en rijkdom te bevorderen en een gepast inkomen te garanderen, en dus echte betekenis en invulling te geven aan het Europees jaar van de bestrijding van armoede en een sterke politieke nalatenschap te garanderen voor de verwezenlijking van de millenniumdoelstellingen voor ontwikkeling, waaronder de garantie van systemen voor een minimuminkomen die het mogelijk maken armoede te voorkomen en sociale inclusie bevorderen, op basis van de diverse nationale praktijken, de collectieve overeenkomsten en de wetgevingen van de lidstaten in de hele Europese Unie, en waarbij actief moet worden gestreefd naar het bevorderen van adequate inkomensstelsels en stelsels voor sociale bescherming; spoort de lidstaten ertoe aan de op het waarborgen van een gepast inkomen gerichte beleidsmaatregelen te herzien, in de wetenschap dat de bestrijding van armoede het creëren van fatsoenlijke en duurzame banen voor de minder begunstigde sociale groepen op de arbeidsmarkt vergt; is van oordeel dat elke werknemer een waardig bestaan moet kunnen leiden; is van oordeel dat een sociaal overheidsbeleid ook een actief werkgelegenheidsbeleid moet omvatten;

2.

wijst er opnieuw op dat de recente economische achteruitgang, de stijging van de werkloosheidscijfers en de verminderde arbeidsmogelijkheden voor vele mensen het risico inhouden dat zij het slachtoffer worden van armoede en sociale uitsluiting, wat met name geldt voor bepaalde lidstaten, die te kampen hebben met werkloosheids- of inactiviteitscijfers op lange termijn;

3.

eist dat werkelijke vooruitgang wordt geboekt wat betreft de toereikendheid van de stelsels voor een minimuminkomen, zodat alle kinderen, volwassenen en ouderen uit situaties van armoede kunnen worden bevrijd en een waardig bestaan kunnen leiden;

4.

beklemtoont de verschillen op diverse terreinen (gezondheidszorg, huisvesting, onderwijs, inkomen en werkgelegenheid) onder de sociale groepen die in armoede leven; verzoekt de Commissie en de lidstaten met die verschillen rekening te houden bij hun gerichte maatregelen; onderstreept dat een voor iedereen toegankelijke arbeidsmarkt een van de efficiëntste manieren is om de armoede tegen te gaan;

5.

wijst op de noodzaak een bijzonder gewicht toe te kennen aan de programma's voor „een leven lang leren” die, via de verbetering van de inzetbaarheid en de toegang tot kennis en tot de arbeidsmarkt, een essentieel instrument zijn voor de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting; acht het noodzakelijk stimulansen te bieden voor een grotere deelneming van werknemers, werklozen en kwetsbare maatschappelijke groepen aan „een leven lang leren” en te zorgen voor een doeltreffende aanpak van de factoren die het verlaten van de desbetreffende structuren veroorzaken, daar de verbetering van bestaande beroepsbekwaamheden en de verwerving van nieuwe vaardigheden een middel kunnen zijn voor hetzij een snellere herintegratie in de arbeidsmarkt, hetzij een hogere productiviteit, hetzij het vinden van een baan van betere kwaliteit;

6.

beklemtoont dat op het niveau van de lidstaten een concrete actie moet worden ondernomen om een drempel voor een minimuminkomen vast te stellen, gebaseerd op relevante indicatoren, teneinde de sociaaleconomische cohesie te garanderen en het risico te verminderen dat voor eenzelfde werk verschillende bezoldigingsniveaus van toepassing zijn en er overal in de Europese Unie arme bevolkingsgroepen ontstaan, en pleit voor krachtiger aanbevelingen van de Europese Unie voor dergelijke acties;

7.

onderstreept dat werkgelegenheid moet worden beschouwd als een van de efficiëntste vormen van bescherming tegen armoede en dat daarom maatregelen moeten worden genomen die de arbeidsparticipatie van vrouwen stimuleren, door kwaliteitsdoelstellingen te formuleren voor de banen die worden aangeboden;

8.

beklemtoont de noodzaak op Europees zowel als op nationaal niveau actie te ondernemen voor de bescherming van burgers/consumenten tegen onbillijke voorwaarden voor afbetaling van leningen en kredietkaarten, teneinde te voorkomen dat gezinnen buitensporige schulden oplopen en aldus in een situatie van armoede of sociale uitsluiting terechtkomen;

9.

onderstreept de multidimensionele aard van armoede en sociale uitsluiting en beklemtoont de noodzaak van het mainstreamen van de sociale doelstellingen en het belang van de sociale dimensie en de duurzaamheid van het macro-economische beleid; is van oordeel dat de sociale doelstellingen een integrerend onderdeel moeten zijn van de strategie om de crisis te boven te komen, alsmede van de Europa 2020-strategie en de economische, sociale en territoriale cohesie, wat een horizontale sociale oriëntatie en een werkelijke sociale effectbeoordeling impliceert, teneinde te garanderen dat de prioriteiten en de diverse beleidsvormen, met name het monetaire beleid, het werkgelegenheidsbeleid, het sociale en macro-economische beleid, met inbegrip van het Stabiliteits- en groeipact, het concurrentiebeleid, de interne markt, het begrotingsbeleid en het fiscale beleid worden geherdefinieerd; is van oordeel dat deze beleidsvormen geen obstakel mogen zijn voor de sociale cohesie en dat zij de tenuitvoerlegging van de desbetreffende maatregelen en de bevordering van gelijke kansen moeten garanderen, teneinde een duurzame uitweg uit de crisis te vinden, terug te keren naar begrotingsconsolidatie en de hervormingen aan te vatten die de economie nodig heeft om opnieuw de weg in te slaan van groei en het scheppen van werkgelegenheid; wenst dat wordt voorzien in beleidsmaatregelen voor de concrete ondersteuning van de lidstaten die daar het meest behoefte aan hebben, via adequate mechanismen;

10.

is van mening dat het creëren van banen een prioriteit moet zijn voor de Commissie en de regeringen van de lidstaten, en een eerste stap op weg naar het terugdringen van armoede;

11.

is van mening dat de stelsels voor een minimuminkomen een integrerend onderdeel moeten zijn van een strategische aanpak van sociale integratie die zowel algemene beleidsmaatregelen als gerichte maatregelen – op het gebied van huisvesting, gezondheidszorg, onderwijs en opleiding, sociale diensten – omvat, teneinde personen te helpen uit de armoede te geraken en ze ertoe aan te sporen zelf actief te streven naar sociale inclusie en toegang tot de arbeidsmarkt; is van mening dat de stelsels voor een minimuminkomen niet alleen tot doel hebben de betrokkenen te steunen, maar ook, en vooral, ze te begeleiden, zodat zij zich uit hun situatie van sociale uitsluiting kunnen bevrijden en kunnen deelnemen aan het beroepsleven;

12.

beklemtoont dat het noodzakelijk is bij de vaststelling van minimuminkomens rekening te houden met de personen ten laste, met name kinderen, ten einde de vicieuze cirkel van armoede onder kinderen te doorbreken; is overigens van mening dat de Commissie jaarlijks een verslag zou moeten voorleggen over de vooruitgang die in de strijd tegen kinderarmoede is geboekt;

13.

beklemtoont de noodzaak de bezuinigingsmaatregelen die aan sommige landen zullen worden opgelegd om de crisis te bestrijden te wijzigen, en onderstreept het belang van het treffen van effectieve maatregelen die gericht zijn op solidariteit, inclusief versterking, mobiliteit, anticipatie van overdrachten en vermindering van de cofinanciering van begrotingsmiddelen, ten einde waardige banen te scheppen, de productieve sectoren te steunen, armoede en sociale uitsluiting te bestrijden en elke mogelijke nieuwe afhankelijkheid of vergroting van de schuldenlast te voorkomen;

14.

is van mening dat het invoeren van stelsels voor een minimuminkomen in alle lidstaten – bestaande uit specifieke maatregelen ter ondersteuning van personen die een te laag inkomen hebben, door ze financiële middelen ter beschikking te stellen en de toegang tot diensten te vergemakkelijken – één van de doeltreffendste manieren is om armoede te bestrijden, een passende levensstandaard te garanderen en de sociale integratie te bevorderen;

15.

is van mening dat deze stelsels moeten voorzien in een adequaat minimuminkomen dat ten minste 60 % van het mediane inkomen in de betrokken lidstaat bedraagt;

16.

beklemtoont de noodzaak van een evaluatie van het beleid van sociale inclusie, de toepassing van de open coördinatiemethode en de verwezenlijking van de gemeenschappelijke doelstellingen en de nationale actieplannen ten aanzien van de evolutie van de armoede, teneinde op Europees en op nationaal niveau efficiënter te kunnen optreden, alsmede de noodzaak van armoedebestrijding via beleidsmaatregelen die algemener, coherenter en beter gestructureerd zijn, teneinde de absolute armoede en de kinderarmoede tegen het jaar 2015 uit te bannen en de relatieve armoede aanzienlijk terug te dringen;

17.

herhaalt dat de stelsels voor een minimuminkomen weliswaar belangrijk zijn, maar dat ze gepaard moeten gaan met een gecoördineerde strategie op nationaal en op Europees niveau, gericht op bredere acties en specifieke maatregelen zoals een actief arbeidsmarktbeleid voor de bevolkingsgroepen die moeilijk een baan kunnen vinden, onderwijs en opleiding voor de minst geschoolden, minimumlonen, beleidsmaatregelen op het gebied van sociale huisvesting en voorziening in betaalbare en toegankelijke openbare diensten van goede kwaliteit;

18.

dringt erop aan dat integratie en sociale inclusie worden bevorderd, teneinde er op doeltreffende wijze voor te zorgen dat de fundamentele mensenrechten worden nageleefd, en dat duidelijke toezeggingen worden gedaan wat betreft de formulering van nationaal en EU- beleid ter bestrijding van armoede en sociale uitsluiting; acht het noodzakelijk dat wordt gezorgd voor betere en universele toegang, zonder fysieke of communicatieve obstakels, tot de arbeidsmarkt, openbare gezondheidsdiensten, onderwijs en opleiding (vanaf de voorschoolse fase tot de eerste universitaire studiecyclus), beroepsopleiding, huisvesting, energievoorziening en sociale bescherming; is van oordeel dat de banen toegankelijk en van goede kwaliteit moeten zijn, en rechten moeten inhouden; is van mening dat de lonen fatsoenlijk moeten zijn en dat de pensioenstelsels moeten voorzien in een minimuminkomen voor ouderen, zodat gepensioneerden die hun leven lang hebben gewerkt een waardig pensioen kunnen genieten; voegt daaraan toe dat de stelsels voor een passend minimuminkomen voor iedereen bescherming moeten bieden tegen het risico van armoede en sociale, culturele en politieke inclusie moeten garanderen, met inachtneming van de nationale praktijken, de collectieve overeenkomsten en de wetgevingen van de lidstaten; wijst er bovendien op dat hoe meer de lidstaten in deze diverse beleidsterreinen investeren, hoe minder er op lange termijn gebruik zal moeten worden gemaakt van het systeem dat een voldoende inkomen per huishouden garandeert; onderstreept dat dergelijke maatregelen moeten worden genomen met volledige inachtneming van het beginsel van subsidiariteit van de lidstaten en van de diverse praktijken, collectieve overeenkomsten en nationale wetgevingen; is van oordeel dat alleen op die manier iedereen het recht op participatie aan het maatschappelijke, politieke en culturele leven kan worden gegarandeerd;

19.

vestigt opnieuw de aandacht op de behoeften van jongeren die specifieke problemen ondervinden met betrekking tot economische en sociale integratie en het risico lopen het onderwijs vroegtijdig te moeten verlaten; verzoekt de lidstaten ervoor te zorgen dat de bestrijding van jeugdwerkloosheid een specifieke doelstelling wordt, met eigen prioriteiten, door middel van specifieke maatregelen en beroepsopleiding, het ondersteunen van EU-programma's (een leven lang leren, Erasmus, Mundus) en het stimuleren van ondernemerschap;

20.

wijst erop dat voortijdig schoolverlaten en beperkte toegang tot hoger en universitair onderwijs fundamentele factoren zijn voor het ontstaan van hoge percentages langdurige werkloosheid en de sociale samenhang ernstig in gevaar brengen; is van oordeel dat, aangezien deze twee punten tot de voornaamste door de Commissie in het kader van de Europa 2020-strategie geformuleerde doelstellingen behoren, bijzondere aandacht dient te worden besteed aan de uitwerking van specifieke acties en beleidsmaatregelen wat betreft de toegang van jongeren tot onderwijs via de toekenning van studiebeurzen, studietoelagen en studentenleningen, en via initiatieven ter versterking van de dynamiek van het schoolonderwijs;

21.

is van mening dat de Commissie moet onderzoeken wat in elke lidstaat de impact zou zijn van een wetgevingsinitiatief dat zij zou nemen met betrekking tot de vaststelling van een minimumloon op Europees niveau; stelt met name voor dat in dit onderzoek aandacht wordt besteed aan aspecten zoals het verschil tussen een passend minimuminkomen en het minimumloon in de verschillende lidstaten, en aan de gevolgen daarvan voor de toegang tot de arbeidsmarkt;

22.

beklemtoont dat het belangrijk is regels vast te stellen inzake werkloosheidsuitkeringen, teneinde te voorkomen dat de betrokkenen in armoede terechtkomen, en de lidstaten ertoe aan te zetten maatregelen te treffen die de terugkeer op de arbeidsmarkt vergemakkelijken in kwetsbare sectoren, onder andere door de mobiliteit binnen de Europese Unie te bevorderen;

23.

beklemtoont dat investeringen in stelsels voor een minimuminkomen een sleutelfactor zijn voor de preventie en de bestrijding van armoede, dat de stelsels voor een minimuminkomen zelfs in crisistijden niet als een kostenfactor moeten worden beschouwd, maar als een kernelement van de strijd tegen de crisis, en dat vroege investeringen in armoedebestrijding bijzonder rendabel zijn, omdat ze de kosten voor de samenleving op lange termijn verlagen;

24.

onderstreept de rol van de sociale bescherming, met name wat betreft ziekteverzekering, kinderbijslag, pensioenen en uitkeringen voor personen met een handicap, en verzoekt de lidstaten bijzondere aandacht te besteden aan de meest kwetsbare personen door hun een minimum aan rechten toe te kennen, zelfs in geval van werkloosheid;

25.

beklemtoont het fundamentele recht van personen om te beschikken over toereikende inkomsten en prestaties, zodat ze een menswaardig bestaan kunnen leiden, in het kader van een coherent geheel van maatregelen ter bestrijding van sociale uitsluiting; verzoekt de lidstaten in het kader van een actieve strategie van sociale inclusie op nationaal niveau de nodige beleidsmaatregelen te treffen met het oog op de economische en sociale integratie van de betreffende personen;

26.

wijst erop dat het aantal arme werknemers stijgt, en is van oordeel dat deze nieuwe uitdaging het hoofd moet worden geboden met een combinatie van verschillende instrumenten; is de mening toegedaan dat het bestaansminimum altijd hoger moet zijn dan de armoedegrens en dat de werknemers die om diverse redenen onder de armoededrempel blijven aanvullende uitkeringen moeten krijgen waaraan geen voorwaarden verbonden zijn en die op eenvoudige wijze kunnen worden verkregen; wijst op de positieve ervaring die in de Verenigde Staten is opgedaan met de toepassing van een systeem van negatieve inkomstenbelasting, teneinde werknemers met een laag loon over de armoedegrens heen te helpen;

27.

constateert dat de Commissie in haar mededeling getiteld „Europa 2020: Een strategie voor slimme, duurzame en inclusieve groei” vijf grote doelstellingen voor de EU voorstelt, waaronder een verlaging met 20 miljoen van het aantal personen dat door armoede wordt bedreigd; wijst er nogmaals op dat deze doelstelling minder ver gaat dan de oorspronkelijke ambities van de Lissabon-strategie (uitbanning van de armoede), die helaas niet konden worden verwezenlijkt; is van mening dat armoede en sociale uitsluiting moeten worden uitgebannen door geloofwaardige, concrete en bindende maatregelen; vindt dat bovengenoemd cijfer niet ambitieus genoeg is en dat de doelstelling van een Europa zonder armoede niet mag worden opgegeven; is van oordeel dat daartoe passende maatregelen moeten worden getroffen, en dat deze kwantitatieve doelstelling in absolute cijfers moet worden gekoppeld aan de doelstelling om de armoede in elke lidstaat terug te dringen, teneinde iedereen ertoe aan te sporen mee te werken aan de verwezenlijking van deze doelstelling, en ze geloofwaardig te maken door passende maatregelen te treffen, met name wat betreft het beleid van ondersteuning van afhankelijke personen; is van oordeel dat deze doelstelling moet worden verwezenlijkt door de tenuitvoerlegging van concrete en passende maatregelen, met name door in alle lidstaten stelsels voor een minimuminkomen in te voeren;

28.

is van mening dat voorrang moet worden gegeven aan de bestrijding van sociale ongelijkheid, in het bijzonder economische ongelijkheid bij de verdeling van de inkomsten en de rijkdom, ongelijkheid op de arbeidsmarkt - die leidt tot sociale onzekerheid - en ongelijkheid ten aanzien van de toegang tot sociale overheidsvoorzieningen zoals sociale zekerheid, gezondheidszorg, onderwijs, justitie, enz.;

29.

verzoekt de Raad en de lidstaten de hoofddoelstelling van de Europa 2020-strategie voor het uitbannen van armoede te baseren op de relatieve armoede-indicator (60 % van het nationale mediane inkomen), zoals bepaald op de bijeenkomst van de Europese Raad in Laken in december 2001, aangezien deze indicator de armoede benadert als een relatieve situatie, waarbij de realiteit van de armoede wordt gezien in de context van elke lidstaat afzonderlijk;

30.

verzoekt de lidstaten de hoofddoelstelling van de EU inzake armoede om te zetten in concrete en haalbare nationale streefdoelen in verband met prioritaire aspecten van de strategie van de EU voor sociale inclusie, zoals het uitbannen van dakloosheid tegen het jaar 2015, conform schriftelijke verklaring nr. 0111/2007;

31.

is van mening dat de lidstaten zowel als de Commissie bijzondere aandacht moeten besteden aan de situatie van daklozen en ter zake aanvullende maatregelen moeten treffen met het oog op de volledige sociale integratie van deze personen tegen het jaar 2015, wat inhoudt dat er op communautair niveau onderling vergelijkbare cijfers en betrouwbare statistische gegevens verzameld worden en jaarlijks worden verspreid, met vermelding van de geconstateerde vorderingen en de ten aanzien van de nationale en communautaire strategieën voor de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting bepaalde doelstellingen;

32.

beschouwt het als de plicht van elke lidstaat alle nodige maatregelen te treffen om te voorkomen dat zijn burgers in een onzekere financiële situatie terechtkomen, door te verhinderen dat ze te hoge schulden aangaan, met name in het geval van bankleningen, waarbij moet worden overwogen banken en financiële organen die leningen verstrekken aan personen die niet solvabel zijn te belasten;

33.

is van mening dat de lidstaten zich er expliciet toe moeten verbinden actieve inclusie te implementeren: het voorwaardelijke karakter beperken, investeren in de activering van de steun, een passend minimuminkomen verdedigen en de sociale normen handhaven door budgettaire bezuinigingen op essentiële openbare diensten te verbieden, zodat het niet de armen zijn die voor de crisis moeten betalen;

34.

is van mening dat de verschillende ervaringen met minimuminkomens en onvoorwaardelijke basisinkomens voor iedereen, die gepaard gaan met aanvullende maatregelen voor sociale inclusie en bescherming, aantonen dat dit doeltreffende instrumenten zijn om armoede en sociale uitsluiting te bestrijden en iedereen een waardig leven te garanderen; verzoekt de Commissie dan ook een initiatief te nemen om andere ervaringen in de lidstaten te ondersteunen die rekening houden met de beste praktijken en deze aanmoedigen, en het mogelijk maken diverse modellen voor een passend minimuminkomen en een basisinkomen die erop gericht zijn armoede te voorkomen, individueel te garanderen, als een maatregel om de armoede te bestrijden en uit te roeien en om sociale rechtvaardigheid en gelijke kansen voor alle burgers te waarborgen, waarbij armoede moet worden opgespoord op de respectieve regionale niveaus, met inachtneming van het subsidiariteitsbeginsel en zonder de specifieke kenmerken van elke lidstaat ter discussie te stellen; is van mening dat dit initiatief van de Commissie zou moeten uitmonden in de uitwerking van een actieplan voor de tenuitvoerlegging van een Europees initiatief inzake het minimuminkomen in de lidstaten, met inachtneming van de nationale praktijken, de collectieve overeenkomsten en de wetgevingen van de lidstaten, met het oog op de verwezenlijking van de volgende doelstellingen:

35.

beklemtoont dat een redelijk minimuminkomen onontbeerlijk is om een waardig bestaan te kunnen leiden en dat het, samen met de maatschappelijke participatie, een voorafgaande voorwaarde is voor een volledige ontplooiing van de capaciteiten van een persoon en voor de medewerking van allen aan de democratische ontwikkeling van de samenleving; onderstreept dat inkomens die waardige leefomstandigheden garanderen ook op het niveau van het nationale beleid een positieve impuls geven en daarmee bijdragen aan de welvaart;

36.

is van oordeel dat het initiatief van de Commissie inzake het gegarandeerd minimuminkomen rekening moet houden met Aanbeveling 92/441/EEG, die „het fundamentele recht van personen (…) op inkomsten en prestaties die toereikend zijn om een menswaardig bestaan te leiden” erkent, en beklemtoont dat het belangrijkste doel van inkomenssteunregelingen moet zijn dat personen uit de armoede worden bevrijd en in staat worden gesteld een menswaardig bestaan te leiden, wat het recht op redelijke invaliditeits- en pensioenuitkeringen impliceert; beveelt de Commissie dan ook aan te voorzien in een gemeenschappelijke methode voor de berekening van het bestaansminimum en de kosten van levensonderhoud (kosten van een reeks goederen en diensten), zodat er vergelijkbare metingen kunnen worden gedaan van het niveau van armoede en methodes voor sociale bijstandsverlening kunnen worden ontwikkeld;

37.

verzoekt de lidstaten onverwijld acties te ondernemen om het percentage van gebruikmaking van de sociale prestaties te verbeteren en te evalueren in welke mate er geen gebruik van wordt gemaakt en waarom – volgens de OESO bedraagt de onderbenutting 20 % à 40 % –, waarbij de transparantie moet worden verbeterd, de voorlichting doeltreffender moet worden gemaakt door te voorzien in betere adviesdiensten, de procedures moeten worden vereenvoudigd en beleidsmaatregelen moeten worden getroffen ter bestrijding van stigmatisering en discriminatie ten aanzien van ontvangers van een minimuminkomen;

38.

onderstreept het belang van het bestaan van werkloosheidsuitkeringen die de begunstigden in staat stellen een waardig bestaan te leiden, maar tevens de noodzaak de werkloosheidsduur te verkorten door o.a. de doeltreffendheid van de openbare diensten voor arbeidsvoorziening te verbeteren;

39.

onderstreept de noodzaak van voorschriften op het gebied van sociale zekerheid die erop gericht zijn het minimumpensioen te koppelen aan de armoedegrens;

40.

bekritiseert de lidstaten wier stelsel voor een minimuminkomen geen rekening houdt met de drempel van relatieve armoede; herhaalt zijn verzoek aan de lidstaten deze situatie zo spoedig mogelijk te verhelpen; vraagt de Commissie bij de evaluatie van de nationale actieplannen rekening te houden met goede en slechte praktijken;

41.

wijst op de ernstige discriminaties op grond van leeftijd in de stelsels voor een minimuminkomen, bijvoorbeeld de vaststelling van een minimuminkomen voor kinderen onder de armoedegrens, of de uitsluiting van jongeren van de stelsels voor een minimuminkomen omdat ze geen sociale bijdragen hebben betaald; beklemtoont dat deze discriminaties afbreuk doen aan het onvoorwaardelijke en passende karakter van de stelsels voor een minimuminkomen;

42.

onderstreept dat het dringend noodzakelijk is adequate sociaaleconomische indicatoren uit te werken en toe te passen op verschillende terreinen, zoals gezondheidszorg, huisvesting, energievoorziening, sociale en culturele inclusie, mobiliteit, onderwijs, inkomen (zoals de Gini-coëfficiënt om de evolutie van de inkomensverschillen te meten), materiële deprivatie, werkgelegenheid en diensten voor sociale bijstand, die het mogelijk maken de op het gebied van de bestrijding van armoede en sociale uitsluiting gemaakte vorderingen te volgen en te meten, en die elk jaar zouden worden gepresenteerd naar aanleiding van de Internationale Dag voor de uitroeiing van armoede (17 oktober), waarbij de nadruk dient te worden gelegd op de evolutie ervan naar geslacht, leeftijdsgroep, gezinssituatie, handicap, immigratie, chronische ziekten en inkomensverschillen (60 % van het mediane inkomen, 50 % van het mediane inkomen, 40 % van het mediane inkomen), zodat rekening wordt gehouden met de relatieve armoede, de extreme armoede en de meest kwetsbare groepen; beklemtoont dat er dringend behoefte is aan meer Europese statistische gegevens dan alleen maar monetaire indicatoren over situaties van extreme armoede, zoals dakloosheid, die thans niet onder de EU-SILC vallen; vraagt dat deze sociaaleconomische cijfers jaarlijks in de vorm van een verslag worden voorgelegd aan de lidstaten en het Europees Parlement, ter discussie en teneinde andere concrete opties te kunnen bepalen;

43.

beklemtoont de noodzaak te voorzien in specifieke, aanvullende prestaties ten behoeve van de minst begunstigde groepen (gehandicapten, chronisch zieken, eenoudergezinnen en grote gezinnen) die de extra kosten dekken die voortvloeien uit hun situatie, met name door het verlenen van persoonlijke steun, toegang tot specifieke infrastructuur, medische zorg en sociale steun;

44.

verzoekt de Commissie en de EU-lidstaten te onderzoeken hoe de verschillende modellen voor een onvoorwaardelijk basisinkomen voor iedereen, die erop gericht zijn armoede te voorkomen, kunnen bijdragen aan sociale, culturele en politieke inclusie, met name rekening houdend met het niet-stigmatiserende karakter ervan en de mogelijkheden die zij bieden om gevallen van verborgen armoede te voorkomen;

45.

is van mening dat voor de beleidsmaatregelen die erop gericht zijn de armoede terug te dringen en die een aanvulling vormen op de vaststelling van een passend minimuminkomen in de lidstaten de open coördinatiemethode dient te worden aangepast, teneinde een echte uitwisseling van goede praktijken tussen de lidstaten mogelijk te maken;

46.

constateert dat het minimuminkomen zijn doelstelling de armoede te bestrijden alleen maar kan verwezenlijken indien er geen belasting over hoeft te worden betaald, en beveelt aan de mogelijkheid te overwegen de hoogte van het minimuminkomen te koppelen aan de schommelingen van de kosten van collectieve diensten;

47.

wijst er nogmaals op dat vrouwen een groter risico lopen om in extreme armoede te vervallen dan mannen, omdat de stelsels van sociale bescherming ontoereikend zijn en de discriminaties voortduren, in het bijzonder op de arbeidsmarkt, en dat genderspecifieke, op de concrete situatie afgestemde beleidsmaatregelen dan ook noodzakelijk zijn;

48.

is van mening dat armoede onder werkenden de weerspiegeling is van onrechtvaardige arbeidsvoorwaarden en vraagt dat de inspanningen erop worden gericht deze situatie te verhelpen, op het niveau van de lonen in het algemeen en van de minimumlonen in het bijzonder, ongeacht of ze wettelijk zijn voorgeschreven of door collectieve overeenkomsten zijn bedongen, teneinde een waardige levensstandaard te waarborgen;

49.

wenst de integratie van personen die in armoede leven (voor wie initiatieven voor integratie in de arbeidsmarkt sterk moeten worden gestimuleerd) en verzoekt de Commissie en de lidstaten een dialoog op gang te brengen met degenen die in een situatie van armoede verkeren, de organisaties die ze vertegenwoordigen, hun netwerken en de sociale partners; is van oordeel dat erop moet worden toegezien dat degenen die in armoede leven en de organisaties die ze vertegenwoordigen als belanghebbende partijen worden beschouwd en de ondersteuning en de financiële en andere middelen krijgen die ze nodig hebben om te kunnen deelnemen aan de uitwerking, de tenuitvoerlegging en de follow-up van de beleidsmaatregelen en de indicatoren op Europees, nationaal, regionaal en lokaal niveau, met name ten aanzien van de nationale hervormingsprogramma's in het kader van de Europa 2020-strategie en de open coördinatiemethode voor sociale bescherming en sociale inclusie; beklemtoont bovendien dat de maatregelen die worden getroffen tegen werkgevers die gemarginaliseerde groepen illegaal en voor minder dan het minimuminkomen in dienst nemen, moeten worden versterkt;

50.

is van oordeel dat de inspanningen die worden geleverd om armoede en sociale uitsluiting te bestrijden moeten worden gesteund en versterkt, teneinde de situatie van personen die het grootste risico lopen om in armoede en uitsluiting te vervallen, zoals werknemers zonder een vaste baan, werklozen, eenoudergezinnen, alleenstaande ouderen, vrouwen, kansarme kinderen, etnische minderheden, zieken of gehandicapten, te verbeteren;

51.

betreurt dat sommige lidstaten blijkbaar geen rekening houden met Aanbeveling 92/441/EEG van de Raad, die „het fundamentele recht van personen op inkomsten en prestaties die toereikend zijn om een menswaardig bestaan te leiden” erkent;

52.

dringt erop aan dat de sociale partners ten volle en op voet van gelijkheid worden betrokken bij de opstelling van de nationale actieplannen voor armoedebestrijding en de desbetreffende indicatoren, en dit op elk bestuursniveau;

53.

onderstreept de noodzaak om door middel van een actief werkgelegenheidsbeleid op geografisch, sectoraal of operationeel niveau, en met actieve deelneming van de sociale partners, gerichte maatregelen te plannen en ten uitvoer te leggen om de toegang tot de arbeidsmarkt van personen afkomstig uit sectoren of geografische gebieden met bijzonder hoge werkloosheidspercentages, te bevorderen;

54.

onderstreept de noodzaak zich te concentreren op bepaalde bevolkingsgroepen (immigranten, vrouwen, werklozen die bijna de pensioenleeftijd hebben bereikt, enz.), teneinde de bekwaamheden te verbeteren, werkloosheid te voorkomen en maatschappelijke integratie te bevorderen;

55.

verzoekt de lidstaten en de Commissie maatregelen te treffen ter ondersteuning van de integratie in de arbeidsmarkt van jongeren en ouderen, kwetsbare categorieën die zwaar worden getroffen door de werkloosheid in de context van de huidige recessie;

56.

beklemtoont dat het minimuminkomen ook de brandstofkosten moet dekken, teneinde arme gezinnen die worden getroffen door energiearmoede in staat te stellen hun energierekeningen te betalen; is van oordeel dat het minimuminkomen moet worden berekend op basis van realistische evaluaties van de kosten van het verwarmen van een woning, afhankelijk van de specifieke behoeften van het gezin, bijvoorbeeld een gezin met kinderen, ouderen en gehandicapten;

57.

onderstreept dat de meeste EU27-lidstaten weliswaar nationale stelsels voor een minimuminkomen toepassen, maar dat een aantal ervan daar niet in heeft voorzien; verzoekt de lidstaten te voorzien in stelsels voor een gegarandeerd minimuminkomen waardoor armoede kan worden voorkomen en sociale inclusie wordt bevorderd, en dringt erop aan dat zij de beste praktijken uitwisselen; erkent dat indien sociale steun wordt aangeboden, de lidstaten ook de plicht hebben ervoor te zorgen dat de burgers datgene waar zij recht op hebben kunnen begrijpen en verkrijgen;

58.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad en de Commissie, alsmede aan de parlementen en regeringen van de lidstaten en de kandidaat-lidstaten.

8.3.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 70/19

—

gezien zijn overeenkomstig artikel 184 van zijn Reglement goedgekeurd besluit van 7 oktober 2009 over de instelling, de bevoegdheden, de samenstelling en de ambtstermijn van de Bijzondere Commissie financiële, economische en sociale crisis (1),

—

gelet op artikel 48 van zijn Reglement,

—

gezien het verslag van de Bijzondere Commissie financiële, economische en sociale crisis (A7-0267/2010),

1.

merkt op dat de huidige crisis velerlei oorzaken heeft en dat de gevolgen ervan zich zowel onmiddellijk als op lange termijn doen gevoelen, dat diverse waarschuwingssignalen over het hoofd zijn gezien en dat de omvang van de crisis alsmede de gevolgen en spillover-effecten ervan zijn onderschat;

2.

merkt op dat de oorzaken van de crisis, die in de Verenigde Staten is ontstaan als gevolg van de zeepbel op de subprimemarkt, ver teruggaan;

3.

merkt op dat mondiale onevenwichtigheden, de reguleringsaanpak (regelgeving en toezicht) en het monetair beleid – in combinatie met specifieke, aan het financiële stelsel inherente factoren, zoals de complexiteit en ondoorzichtigheid van financiële producten, op de korte termijn gerichte beloningsregelingen en tekortschietende bedrijfsmodellen - de belangrijkste factoren zijn die tot de huidige financiële crisis hebben bijgedragen;

4.

is van mening dat de proliferatie in de financiële sector van belangenconflicten, gevestigde belangen en gevallen waarin partijen „te dicht bij het vuur zitten” („too close to talk”), de crisis in sommige gevallen nog heeft verergerd;

5.

merkt op dat het expansionistische monetaire beleid van de VS het ontstaan heeft aangemoedigd van een liquiditeitenoverschot, dat op zoek ging naar hoge rendementen en daardoor de binnenlandse vraag – die gebaseerd was op consumentenkrediet en dus de schuldenlast per huishouden opdreef – aanwakkerde, en ook hoge overheidsuitgaven in de hand heeft gewerkt die gefinancierd werden met goedkoop aan te trekken kapitaal;

6.

merkt op dat er sprake is geweest van speculatief gedrag op de financiële markten, waarbij sommige beleggers zeer grote risico's hebben genomen, nog versterkt door het oligopolie van de ratingbureaus; merkt op dat een markteconomie het beste functioneert in het kader van democratisch overeengekomen, transparante, gelaagde regelgeving, ingebed in gezonde ethische en morele opvattingen die degelijke financieel-economische stelsels stimuleren en de reële economie geen schade toebrengen;

7.

merkt op dat door de wildgroei van complexe buitenbalansproducten (SPV's, CDO's, CDS, enz.) en securitisatieregelingen die voortvloeiden uit een ongereguleerd parallel bankenstelsel, de systeemrisico's zijn toe- en niet afgenomen; merkt op dat instellingen die zich richten op spaarders en kredietverstrekking aan KMO's, hun waarde hebben bewezen;

8.

is van mening dat het ontbreken van een duurzamer productie-, distributie- en consumptiepatroon in het licht van klimaatverandering, verlies van biodiversiteit en uitputting van natuurlijke hulpbronnen tot de diepere oorzaken van de crisis behoort;

9.

is van mening dat de bij het uitbreken van de crisis op mondiaal niveau, in de VS of in de Europese Unie bestaande economische en financiële bestuursstructuren werden gekenmerkt door een gebrek aan samenhang en consistentie in het scheiden van macro- en microprudentieel toezicht en door een buitensporig grote aandacht voor bottom-up microprudentieel toezicht op financiële instellingen en toezicht op landelijk niveau op macro-economische indicatoren, terwijl verzuimd werd op een systeembrede manier naar de financiële en macro-economische ontwikkelingen te kijken, hetgeen toezicht op de onderlinge banden tussen financiële instellingen en tussen landen noodzakelijk zou hebben gemaakt;

10.

merkt op dat de globalisering zich heeft voltrokken zonder dat er daarnaast parallelle mondiale bestuursstructuren zijn ontstaan of ontwikkeld om de integratie van de markten te begeleiden, vooral met het oog op de mondiale evenwichten en onevenwichtigheden en de situatie op de financiële markten, en beschouwt het G20-proces als een stap in de goede richting, doch wijst erop dat het EU-standpunt in de G20 op een effectieve manier moet worden uitgedragen;

11.

merkt op dat de Europese Unie de in EU-verdragen vastgelegde vrijheid van het kapitaalverkeer in juli 1990 heeft erkend, waarmee een bijdrage is geleverd aan de economische ontwikkeling; merkt evenwel op dat het vrije kapitaalverkeer niet vergezeld is gegaan van een harmonisering van de belasting op spaargelden, adequate grensoverschrijdende regulering of toezicht op Europees niveau;

12.

veroordeelt het feit dat de beginselen van het stabiliteits- en groeipact (SGP) in het verleden niet altijd zijn geëerbiedigd en merkt op dat er aanzienlijke evenwichtsverstoringen tussen de economieën in de eurozone zijn opgetreden;

13.

merkt op dat het ontbreken van geschikte regelgeving en streng toezicht en het complete gebrek aan instrumenten die nodig zijn voor crisisbeheer in geval van een bankencrisis, aantonen hoeveel verder de Europese Unie nog moet gaan om mechanismen in te voeren die aansluiten bij de beleidsuitdagingen van de interne markt en een geïntegreerd financieel systeem; wijst met name op het ontbreken van een grensoverschrijdend mechanisme voor faillissementen;

14.

stelt vast dat het overheidstekort in de Europese Unie volgens Eurostat van 2,3 % van het BBP in 2008 is opgelopen tot 7,5 % in 2010, en in de eurozone van 2 % tot 6,3 %, waarbij de overheidsschuldquote in de Europese Unie van 61,6 % van het BBP in 2008 is toegenomen tot 79,6 % in 2010, terwijl zij in de eurozone van 69,4 % tot 84,7 % is gestegen, waardoor in twee jaar tijd alle begrotingsconsolidatie-inspanningen die sommige lidstaten zich bijna twee decennia lang hebben getroost, zijn tenietgedaan; betreurt dat het zover is moeten komen, aangezien het hierdoor nog veel moeilijker zal worden om de werkeloosheid en de demografische problematiek aan te pakken;

15.

is van mening dat het ook vóór de crisis al slecht was gesteld met de overheidsfinanciën: sinds de jaren zeventig is de staatsschuld van de lidstaten namelijk langzaam maar zeker opgelopen onder invloed van diverse recessieperioden in de EU; merkt op dat door kostbare herstelplannen, dalende belastinginkomsten en hoge socialezekerheidsuitgaven de staatsschuld en het aandeel ervan in het BBP in alle lidstaten zijn opgelopen, zij het niet overal in dezelfde mate;

16.

is van mening dat de crisis nog niet volledig is uitgewoed en dat een terugval, zoals in een recessie met twee dieptepunten, niet kan worden uitgesloten, met name wat de omvang van de werkloosheid betreft;

17.

merkt op dat de crisis consequenties heeft gehad voor de werkgelegenheid in de hele Unie, ofschoon de gemiddelde stijging van de werkloosheid beperkt is gebleven tot 1,9 % in de EU-27, en dat de nadelige gevolgen voor de werkgelegenheid voelbaar zullen blijven doordat de arbeidsmarkt doorgaans vertraagd reageert op de conjunctuur; onderstreept dat de Commissie schat dat het werkloosheidscijfer van de EU in 2010 bijna 11 % zal bedragen, hetgeen ernstige gevolgen zal hebben voor het menselijk kapitaal van de EU;

18.

merkt op dat de sociale gevolgen van de crisis van lidstaat tot lidstaat sterk verschillen: terwijl de gemiddelde werkloosheid 10 % bedraagt, ligt het cijfer in sommige landen bij 20 %, met een jeugdwerkloosheid die oploopt tot ruim 40 %, hetgeen onderstreept hoe omvangrijk de structurele verbeteringen zijn die in sommige landen noodzakelijk zijn;

19.

is van mening dat een op schuldenvermindering gericht beleid van belang is, maar dat een snelle consolidering van de overheidsfinanciën niet ten koste mag gaan van de stelsels van sociale zekerheid en openbare dienstverlening, want de rol die deze vervullen als automatische stabilisatoren die de gevolgen van de crisis helpen op te vangen, heeft terecht instemming gekregen; merkt op dat door de efficiëntie van de sociale zekerheid en de openbare dienstverlening te bevorderen, tegelijk de economische efficiëntie en de kwaliteit van de dienstverlening kunnen worden verbeterd; beseft dat als het juiste evenwicht niet wordt gevonden, dit gedurende langere tijd zou kunnen resulteren in een zwakke groei, vergezeld van langdurige werkloosheid, en daarmee in het onverbiddelijk afkalven van het concurrentievermogen van Europa in de wereld;

20.

constateert dat een hoge werkloosheid niet alleen maatschappelijke kosten, maar ook hoge economische kosten veroorzaakt, aangezien werklozen de binnenlandse vraag nauwelijks helpen te ondersteunen en minder belastingen en sociale bijdragen betalen; stelt vast dat dit een lastenverzwaring betekent voor de werkenden in de vorm van hogere belastingen en voor de toekomstige generaties in de vorm van een grotere schuldenlast;

21.

constateert dat er volgens de laatst bekende cijfers uit 2007 – die dus dateren van vóór de crisis – in de Europese Unie 30 miljoen werkende armen waren en er volgens recente cijfers 79 miljoen mensen onder de armoedegrens leven, en dat dit aantal inmiddels naar alle waarschijnlijkheid nog is toegenomen;

22.

merkt op dat, afgezien van de werkloosheid, de crisis op tal van gebieden enorme maatschappelijke gevolgen heeft gehad, met name een zekere mate van uitholling van de arbeidsvoorwaarden, de toenemende moeilijkheden van sommige mensen om in hun basisbehoeften te voorzien en van basisdiensten gebruik te maken, toenemende dakloosheid, schulden en financiële uitsluiting;

23.

stelt vast dat de huidige crisis, zoals bij elke crisis het geval is, negatieve gevolgen heeft voor groei en werkgelegenheid, waaronder allereerst de meest kwetsbaren te lijden hebben, zoals jongeren, kinderen en vrouwen, alsmede etnische minderheden en migranten;

24.

deelt de bezorgdheid over de procyclische aspecten van de regulerende, prudentieel- boekhoudkundige en fiscale bepalingen die de aan de werking van een markteconomie inherente schommelingen verder versterken;

25.

merkt op dat de door de regeringen opgezette reddingsoperatie voor de bankensector slechts een deel vertegenwoordigt van de kosten die de financiële crisis voor de samenleving tot gevolg heeft, terwijl de recessie en de toename van de overheidsschuld een enorme financiële impact zullen hebben en op wereldschaal zo'n 60 triljoen USD in rook zal opgaan;

26.

merkt op dat de crisis tot een gigantische stijging van de staatssteun heeft geleid als gevolg van de invoering van de tijdelijke kaderregeling inzake staatssteun, en betreurt het mogelijk schadelijke effect hiervan op het in stand houden van een gelijk speelveld in Europa; roept de Commissie op om doortastend het voortouw te nemen bij de bestrijding van protectionisme en concurrentievervalsing;

27.

hecht zijn goedkeuring aan de onconventionele maatregelen van de ECB en nationale centrale banken in de afgelopen twee jaar om banken in de lidstaten te redden die failliet dreigden te gaan vanwege de ongekende omvang van hun dubieuze vorderingen; juicht in het bijzonder toe dat de klanten van deze banken depositogaranties kregen, maar benadrukt wel dat deze onconventionele maatregelen weer geleidelijk aan ingetrokken moeten worden om oneerlijke concurrentie in de banksector te voorkomen;

28.

brengt in herinnering dat de Europese Unie in oktober 2008 het Europees economisch herstelplan ten belope van 1,6 % van haar BBP heeft goedgekeurd, terwijl de respectieve percentages in China en de Verenigde Staten 5 % en 6,55 % bedroegen;

29.

verwelkomt de aanneming door de Ecofin-Raad van 10 mei 2010 van het stabilisatieplan ter waarde van 750 miljard EUR, waarmee een financieel stabiliteitsmechanisme is ingesteld om wanbetalingsrisico's voor landenkredieten te ondervangen en waarvoor ten dele artikel 122 van het VWEU als rechtsgrond is gebruikt; wijst op het inherente democratisch tekort en het gebrekkige afleggen van verantwoording door de Raad over zijn besluiten inzake het herstelpakket, waarvoor het Europees Parlement niet is geraadpleegd; eist dat het Europees Parlement in toekomstige crises als medewetgever wordt betrokken bij voorstellen en besluiten over reddingsmaatregelen;

30.

betreurt de bescheiden mate van afstemming tussen de verschillende nationale herstelplannen, aangezien het multipliereffect en de potentiële hefboomwerking van afstemming op EU-niveau zeer waarschijnlijk groter zouden zijn geweest dan het effect dat bereikt kan worden met plannen die hoofdzakelijk op nationaal niveau spelen en het risico in zich dragen dat ze elkaar gaan tegenwerken; roept op tot een versterking van de Europese dimensie bij toekomstige herstelplannen en grootschalige investeringen;

31.

dringt er bij de Commissie op aan zeer nauwgezet verslag uit te brengen over de effectiviteit van de nationale reddingspakketten voor de banken en de in het najaar en de winter van 2008-2009 op nationaal en Europees vlak vastgestelde herstelplannen, in termen van verwezenlijking van de lange- en kortetermijndoelstellingen van de Unie, met inbegrip van een diepgaande analyse van de gevolgen van de herziene staatssteunregelingen die in verband met de crisis zijn aangenomen, en van de concurrentiesituatie en de zorg voor een gelijk speelveld in de EU, financiële hervormingen en het scheppen van banen;

32.

merkt op dat sommige lidstaten, met name lidstaten die communautaire betalingsbalanssteun hebben ontvangen, momenteel geen mogelijkheden hebben om werkelijke nationale herstelplannen in te voeren met elementen die de groei en werkgelegenheid bevorderen, aangezien de opties tot 2012 beperkt zijn tot bezuiniging op de overheidsuitgaven, belastingverhoging en verlaging van de overheidsschuld;

33.

acht het onbestaanbaar dat de Unie de enige geïntegreerde ruimte zou zijn waarbinnen het energievraagstuk, en met name de energiemix, zowel intern, als in de betrekkingen met partnerlanden niet wordt beschouwd als een strategische aangelegenheid; is van mening dat initiatieven op energiegebied moeten worden genomen door de EU, in nauwe samenwerking tussen de Commissie, de lidstaten en de relevante sectoren van de economie om de energievoorziening, zoals die van gas en olie, van haar lidstaten veilig te stellen door middel van een gediversifieerd netwerk van pijpleidingen, met name door te onderhandelen over leverantiecontracten en door opslagcapaciteiten te organiseren, evenals door het onderzoek naar en de ontwikkeling van nieuwe energiebronnen te financieren en te coördineren als onderdeel van alle terzake dienende programma's, zoals het zevende onderzoeksprogramma 2007-2013 en de herzieningen daarvan;

34.

pleit ervoor dat de Commissie volledige verantwoordelijkheid neemt om de sturing en financiering van projecten op de volgende gebieden te waarborgen:

35.

is van mening dat, ook al is men het in termen van gedeelde bevoegdheden en flankerend beleid eens over de bestuurstaken en activiteiten die tot het domein van de Unie behoren, de EU ook moet kunnen beschikken over de nodige middelen – en met name financiële middelen – om deze strategie te kunnen waarmaken;

36.

wijst erop dat het uiteindelijke doel van het financiële systeem erin bestaat adequate instrumenten aan te bieden voor spaarders en de ontvangen spaargelden weer te benutten in de vorm van investeringen ter ondersteuning van de reële economie en ter bevordering van de economische efficiency, waarbij een deel van het risico van bedrijven en huishoudens wordt gedragen, ter optimalisering van de langetermijnfinanciering van pensioenen en voor het creëren van banen, zoals bijvoorbeeld in de praktijk wordt gebracht door regionaal en lokaal opererende retailbanken; merkt op dat deze rol vooral van belang is nu er een nieuw groeimodel moet worden ontwikkeld, waarbij omvangrijke bedragen moeten worden geïnvesteerd in schone technologieën;

37.

onderstreept dat de nieuwe financieringsmogelijkheden ook op een uit rechtvaardigheidsoogpunt verantwoorde manier moeten worden besteed door – onder inachtneming van adequate waarborgen – bredere toegang tot kredieten en verzekeringen te verschaffen aan delen van de bevolking die daarvoor tot nu toe niet in aanmerking kwamen; dringt erop aan dat de hervorming van de regelgeving in de financiële sector niet alleen maar in het teken mag staan van de financiële stabiliteit, maar ook een duurzame ontwikkeling ten doel moet hebben;

38.

constateert dat deze crisis de grenzen heeft laten zien van een systeem van zelfregulering en van overmatig vertrouwen in de capaciteit van de marktdeelnemers in de financiële sector en van ratingbureaus om risico's altijd correct in te schatten en er naar behoren mee om te gaan en om morele valkuilen te vermijden;

39.

is ingenomen met de nieuwe voorstellen van het Bazels Comité voor Bankentoezicht (BCBS) en de rol van die instelling als zodanig, maar stelt zich, gezien het feit dat een uniforme standaardbenadering nadelig is voor de financiële instellingen in de EU, op het standpunt dat reguleringsvoorstellen qua timing en formulering gebaseerd moeten zijn op een grondige beoordeling van hun effect op de mate waarin financiële instellingen de reële economie en de samenleving dienen; deelt de zorg die tot uitdrukking is gebracht over de juiste hoogte van de kapitaalvereisten en de duur van overgangsperioden;

40.

merkt op dat transparantie in de financiële staten van zowel ondernemingen als lidstaten noodzakelijk is om het vertrouwen te herstellen; verzoekt daarom de Commissie onderzoek te doen naar het gebruik van buitenbalanstransacties, ongefinancierde verplichtingen en de proliferatie van SPV's en SPE's, en te overwegen het gebruik ervan te beperken of wettelijk verplichte verklaringen in de gepubliceerde rekeningen te eisen;

41.

merkt op dat als gevolg van de crisis grote tekortkomingen in het toezichtstelsel aan het licht zijn gekomen; dringt erop aan de mogelijkheden voor toezichtarbitrage mondiaal tot een minimum te beperken door middel van bindende afspraken op G20-niveau en binnen de EU, en hieraan, voor zover dat haalbaar is, een eind te maken door toepassing van een gemeenschappelijk reglement voor financiële diensten;

42.

is van mening dat de mazen in de wetgeving die het dochterondernemingen van buitenlandse financiële dienstverleners mogelijk maakten op grote schaal ongereguleerd zaken te doen in de EU, moeten worden gedicht;

43.

merkt op dat het crisisbeheer in de financiële sector momenteel op internationaal niveau onvoldoende is gereguleerd; dringt er bij de Commissie op aan met concrete voorstellen te komen voor een EU-kader voor grensoverschrijdend crisisbeheer in de financiële sector, waarbij rekening moet worden gehouden met initiatieven van internationale organen zoals de G20 en het IMF, teneinde op mondiaal niveau gelijke voorwaarden te waarborgen;

44.

merkt op dat normen, met name wanneer daarin wordt uitgegaan van „fair value”, procyclisch zijn wat betreft het effect ervan op de besluitvorming, vooral bij financiële instellingen die daar te zwaar op leunen; merkt op dat deze tekortkoming ook kan worden vastgesteld in bepaalde regelgevende, prudentiële en fiscale bepalingen;

45.

is zich bewust van de specifieke problemen die zijn verbonden aan het feit dat in veel nieuwe lidstaten een belangrijk deel van de banken- en verzekeringssector in handen is van buitenlandse ondernemingen;

46.

merkt op dat een evenwicht moet worden gevonden tussen de noodzaak maatregelen te nemen die de financiële stabiliteit helpen behouden en de noodzaak het vermogen van banken om de economie van kredieten te voorzien, in stand te houden; het is van belang dat het bankenstelsel zowel in normale tijden als in tijden van crisis zijn fundamentele taken kan vervullen;

47.

stelt vast dat de omvang van financiële instellingen en hun respectieve balansen heeft geleid tot de invoering van het begrip „too big to fail” (te groot om failliet te mogen gaan); roept de Commissie derhalve op banken ertoe te verplichten een „living will” (testament bij leven) op te stellen waarin een ordelijke liquidatie wordt geregeld mocht er een crisis optreden;

48.

verwelkomt de sterke rol van de Europese Centrale Bank (ECB) in het kader van het Europees Comité voor systeemrisico's (ECSR), zodat de ECB een krachtige bijdrage kan leveren aan de financiële stabiliteit in de Europese Unie;

49.

benadrukt de noodzaak om nieuwe standaarden voor statistische gegevens over de financiële sector in te voeren, om zo het vermogen van de Commissie om risico's te monitoren en toezicht te houden te versterken;

50.

is er voorstander van om financiële innovatie te stimuleren, mits deze leidt tot de ontwikkeling van transparante instrumenten voor de financiering van nuttige technologische innovatie, langetermijninvesteringen, pensioenfondsen, banen en een groene economie; ziet uit naar verder optreden van de EU op het gebied van innovatief financieren met het oog op het mobiliseren van langetermijnspaargeld ten behoeve van duurzame, strategische langetermijnbeleggingen en de uitbreiding van de toegang tot financiële diensten;

51.

wijst nogmaals op het allesoverheersende belang van een systeem van toezicht en regulering dat niet toelaat dat enige financiële transactie of financieel instrument buiten de boeken blijft; houdt staande dat hedgefondsen zich aan dezelfde regels moeten onderwerpen als elk ander investeringsfonds; onderstreept dat toezicht en regulering zich moeten richten op speculatieve bewegingen op de financiële markten teneinde speculatie tegen landen, valuta en economieën te beperken en in te tomen;

52.

is van mening dat lakse corporate governance binnen financiële instellingen heeft bijgedragen aan de crisis en moet worden aangepakt om te bereiken dat risicocomités operationeel en effectief zijn, leden van de raad van bestuur over voldoende kennis van de producten van de instelling beschikken en managers en niet-uitvoerende bestuurders ten aanzien van het beloningsbeleid verantwoordelijkheid nemen voor het met elkaar in overeenstemming brengen van de belangen van beleggers en de belangen van werknemers;

53.

stelt een gebrek aan moreel normbesef vast in het gedrag van sommigen op de financiële markten en in financiële instellingen; onderstreept dat de financiële markten en instellingen als onderdeel van hun sociale verantwoordelijkheid als onderneming, rekening moeten houden met de belangen van alle betrokken partijen, zoals hun klanten, aandeelhouders en personeel;

54.

is van oordeel dat een voldoende breed scala aan systeemrisicocriteria moet worden gebruikt voor het categoriseren van financiële instellingen, met name binnen de Unie; is van mening dat het gebruik van deze criteria de vraag impliceert in hoeveel lidstaten de bewuste instellingen opereren en hoe groot zij zijn, en bovenal in hoeverre deze of gene instelling in staat is om de werking van de interne markt te verstoren, een punt dat maar al te duidelijk op de voorgrond trad toen de crisis aantoonde dat een grote omvang slechts één van de factoren was voor de aanwezigheid van systeemrisico's;

55.

acht het van essentieel belang dat de EU bij de vaststelling van nieuwe regels ook rekening houdt met de noodzaak van handhaving en uitbreiding van de structurele diversiteit van de financiële sector, en is van mening dat de Europese economie behoefte heeft aan een solide netwerk van regionale en lokale banken, zoals spaarbanken en coöperatieve banken, met dien verstande dat verschillende banken verschillende gebieden van deskundigheid en verschillende kerncompetenties hebben; merkt op dat pluraliteit zich in de financiële crisis als waarde heeft bewezen en heeft bijgedragen aan de stabiliteit, en dat uniformiteit tot kwetsbaarheid van het systeem kan leiden;

56.

wenst een terugkeer van de rol van de traditionele bankmanager die de aard, de kredietgeschiedenis en het bedrijfsplan van kredietaanvragers kent en op basis van persoonlijke kennis een gecalculeerd risico kan nemen overeenkomstig de EU-wetgeving, zoals de MiFID en de richtlijnen inzake consumentenkrediet, die voorzien in informatie en bescherming van de consument;

57.

benadrukt dat om de kredietstroom naar bedrijven en individuele personen weer te versterken en te deblokkeren, het van essentieel belang is om langetermijnoplossingen te vinden voor de problemen met de enorme omvang van de particuliere schulden van zowel huishoudens als bedrijven;

58.

roept op tot grotere transparantie in de relaties tussen lidstaten en hun betrekkingen met leidende financiële instellingen;

59.

is verheugd over het voorstel van de Commissie van 2 juni 2010 en is van mening dat het bedrijfsmodel van ratingbureaus mogelijk in belangenconflicten uitmondt, aangezien deze bureaus worden gebruikt om de financiële kracht te beoordelen van de ondernemingen die hen betalen, en hun model hen niet in staat stelt de macro-economische aspecten van de genomen bedrijfsbeslissingen te beoordelen; is zich ervan bewust dat de ratingbureaus hebben bijgedragen aan de crisis omdat hun prikkels pervers waren, wat grotendeels te wijten is aan het gebrek aan concurrentie; pleit voor het instellen van een onderzoek naar de betrouwbaarheid van een systeem waarin spaarders en beleggers betalen voor toegang tot de informatie die zij nodig hebben;

60.

dringt bij de Commissie aan op een haalbaarheidsstudie naar en effectbeoordeling van de oprichting van een publiek en onafhankelijk Europees ratingbureau, en is van mening dat de rekenkamers als onafhankelijke organen actief zouden moeten worden betrokken bij de beoordeling van staatsschulden; is van mening dat een ontwikkeling in die zin de beoogde pluraliteit van de gehanteerde normen zeker ten goede zou komen; is van mening dat meer concurrentie op de ratingmarkt de kwaliteit van ratings zou kunnen verhogen;

61.

roept de Commissie ertoe op na te denken over voorstellen voor de stemrechten van aandeelhouders met het oog op meer transparantie ten aanzien van de identiteit en de strategieën van aandeelhouders en op het stimuleren van langetermijninvesteringen;

62.

is van mening dat in tijden van economische en sociale crisis de mensen in Europa ervan uitgaan dat verantwoordingsplicht, verantwoordelijkheidszin en solidariteit de leidende beginselen voor de Europese besluitvorming zijn;

63.

merkt op dat veel Europese landen al decennia voordat de economische crisis uitbrak werden geconfronteerd met lage economische groei en hoge werkloosheid doordat sommige lidstaten er niet in slaagden hun economie om te vormen tot een kenniseconomie en hun concurrentievermogen op de internationale markten te herstellen, en als gevolg van een lage binnenlandse vraag; merkt op dat Europa behoefte heeft aan transparantere en efficiëntere financiële markten en meer economische groei die een kwalitatief goede werkgelegenheid en de sociale integratie bevordert;

64.

merkt op dat de Europese Unie het moeilijker heeft dan andere regio's in de wereld om uit de crisis te geraken, hetgeen grotendeels te wijten is aan inadequate, ontoereikende en te late politieke reacties op de crisis en aan haar structureel zwakke bestuurscapaciteit, en dat de crisis daardoor wel eens zou kunnen resulteren in een zware en duurzame aantasting van haar economische – en dus ook politieke – positie op het wereldtoneel, die wellicht pas op lange termijn zal worden heroverd en ook alleen als de EU de duurzaamheid van het concept „Europese manier van leven” tegen het licht kan houden, zonder de kernwaarden ervan overboord te werpen;

65.

is van mening dat de Unie een grotere samenhang in de beleidsvorming tot stand zal moeten brengen om de uitdaging waarmee zij zich geconfronteerd ziet aan te kunnen gaan; acht het derhalve van essentieel belang dat de beoogde maatregelen op een consistente manier worden uitgevoerd; beschouwt het optreden van de EU-instellingen als doorslaggevend;

66.

wijst tevens op de gebrekkige economische bestuursstructuren binnen de Europese Unie, zodat deze versnippering ten koste gaat van het vermogen van de Unie om haar invloed te doen gelden in de discussies over de voornaamste macro-economische onevenwichtigheden, vooral met de Verenigde Staten en China;

67.

is van mening dat door de crisis een trend in het economisch beleid van de afgelopen jaren zichtbaar is geworden waardoor in veel landen zowel in als buiten de eurozone de staatsschuld een verontrustende omvang heeft bereikt;

68.

wijst erop dat de duurzaamheid van overheidsfinanciën op de lange termijn van essentieel belang is voor stabiliteit en groei; is blij met de voorstellen van de Commissie gericht op het versterken van het bestuur op de middellange en lange termijn van de eurozone, die ontworpen zijn om een herhaling van de huidige valutacrisis te voorkomen, en deelt haar standpunt dat het stabiliteits- en groeipact behoefte heeft aan doeltreffender stimulerings- en sanctioneringsmechanismen;

69.

onderstreept dat er, om opnieuw te zorgen voor gezonde groeicijfers en om de doelstelling van duurzame economische groei en sociale cohesie te verwezenlijken, voorrang moet worden gegeven aan de aanpak van het hardnekkige en grootschalige gebrek aan macro-economisch evenwicht en de verschillen in mededingingsvermogen; spreekt er zijn waardering voor uit dat de Commissie deze noodzaak erkent in haar mededeling over coördinatie van het economisch beleid;

70.

merkt op dat de crisis structurele tekortkomingen in bepaalde EU-lidstaten heeft blootgelegd, en dat de problemen van sommige lidstaten om hun schulden via de markten gefinancierd te krijgen, kunnen worden toegeschreven aan tekortschietend bestuur en, zoals het IMF heeft gemeld, aan het feit dat op de internationale financiële markten sprake was van vals alarm;

71.

is van mening dat de financiële crisis in Griekenland en andere landen binnen de eurozone een serieus probleem vormt voor de eurozone als geheel en laat zien dat de eurozone moeite heeft om om te gaan met de spillover-effecten van de mondiale financiële sector;

72.

is van mening dat in elk ontwikkelingsmodel dat uitgaat van de in brede kring beleden wens niet meer terug te keren naar de vroegere situatie, een koppeling moet worden gemaakt tussen duurzaamheid en solidariteit; stelt zich op het standpunt dat de toekomststrategie van de Unie duurzaam moet zijn in termen van financiële marktsituatie, de economie, overheidsuitgaven, economisch en maatschappelijk elan, klimaat en milieu;

73.

pleit voor de invoering van een belasting op financiële transacties, die de werking van de markt zou verbeteren door speculatie tegen te gaan en waarvan de opbrengst zou bijdragen aan de financiering van mondiale collectieve goederen en het verkleinen van de overheidstekorten; is van mening dat voor een dergelijke belasting een zo breed mogelijk draagvlak dient te worden gevonden of dat de belasting op financiële transacties anders als eerste stap op EU-niveau moet worden ingevoerd; dringt er bij de Commissie op aan op korte termijn een haalbaarheidsstudie uit te voeren, rekening houdend met een mondiaal „level playing field”, en concrete wetgevingsvoorstellen in te dienen;

74.

is van mening dat ter vermijding van het risico van structurele naschokken, een op duurzame groei op de lange termijn gerichte exitstrategie het belangrijkste criterium moet zijn bij het maken van beleidskeuzes; vanuit dit oogpunt is de inhoud van belastingpakketten van essentieel belang; de beleidskeuzes moeten worden gemaakt aan de hand van doelstellingen voor de middellange en lange termijn en overheidsinvesteringen moeten doelgericht zijn, met als voornaamste focus innovatie, onderzoek, onderwijs, energie-efficiëntie en nieuwe technologieën;

75.

wijst erop dat de Unie haar grootste successen heeft behaald bij de verwezenlijking van concrete projecten en de uitvoering van materieelinhoudelijke beleidsvormen, zoals de interne markt, het gemeenschappelijk handelsbeleid, de euro, de uitvoering van structurele hervormingen en het Erasmus-programma, waarbij de Commissie de stuwende kracht is;

76.

is van mening dat solidariteit tussen generaties inhoudt dat noch de jongeren noch de ouderen overbelast mogen worden met schulden die in het verleden zijn aangegaan;

77.

merkt op dat de economische crisis een nieuw licht heeft geworpen op de demografische problematiek en de financiering van de pensioenen; is van mening dat de financiering van de pensioenen niet volledig mag worden overgelaten aan de publieke sector, maar dat vertrouwen moet worden gesteld in drieledige stelsels met openbare, bedrijfs- en particuliere pensioenregelingen, die ter bescherming van de beleggers onderworpen zijn aan specifieke regelgeving en toezicht; is voorts van mening dat de pensioenen in heel Europa hervormd zullen moeten worden om te helpen bijdragen aan de financiering van de solidariteit tussen de generaties; is van mening dat de stijgende levensverwachting sectoroverschrijdende thema's met betrekking tot de organisatie van de samenleving aan de orde stelt die nog niet waren voorzien;

78.

is van mening dat Europa behoefte heeft aan een sterker verenigde, efficiëntere, minder bureaucratische Unie en niet alleen aan meer coördinatie; is van mening dat de Commissie, wier taak het is het algemeen Europees belang af te bakenen en te verdedigen, prioritair en conform haar initiatiefrecht namens de Unie moet optreden op de terreinen waar zij gedeelde bevoegdheden heeft of bevoegd is om de maatregelen van de lidstaten te coördineren, en tevens uitvoering moet geven aan gemeenschappelijke beleidsmaatregelen en grenzen moet vaststellen voor het optreden van marktdeelnemers of overheidsinstanties om verstoring van de interne markt te voorkomen; acht het van vitaal belang dat de Commissie voor wetgeving gebruikmaakt van verordeningen in plaats van richtlijnen teneinde een uniforme aanneming door alle EU-lidstaten te vergemakkelijken en verstoringen te voorkomen;

79.

verzoekt de Commissie om, waar dat nodig is, sectorale rondetafelfora te organiseren, zodat alle belanghebbenden in een bepaalde marktsector kunnen samenwerken met het oog op de herlancering van een effectief Europees industriebeleid, alsmede ter bevordering van innovatie en het scheppen van banen; herinnert eraan dat we daarbij onze verplichtingen met betrekking tot de klimaatverandering en het potentieel van bepaalde groene technologieën niet mogen vergeten; is van mening dat de begroting van de EU beter moet worden gebruikt, zodat deze een echte katalysator wordt voor het geheel van nationale inspanningen in de domeinen onderzoek en ontwikkeling, innovatie en de creatie van nieuwe bedrijven en banen; verzoekt de Commissie voorts om met concrete voorstellen te komen over de wijze waarop de samenwerking tussen de onderzoekswereld en het bedrijfsleven kan worden versterkt en de oprichting van clusters kan worden bevorderd, en om deze strategie met adequate financiële middelen te ondersteunen; benadrukt dat vrije en eerlijke concurrentie, waarbij nieuwkomers gemakkelijk tot de markt kunnen toetreden en de markt niet wordt verstoord door privileges, een van de belangrijkste drijvende krachten achter de ontwikkeling van elke markt is;

80.

nodigt de Commissie uit volledig te handelen naar de letter en de geest van de kaderovereenkomst inzake het speciale partnerschap met het Europees Parlement om de prioriteiten van de Europese agenda in het belang van alle burgers te bepalen; roept op tot een intensievere dialoog met de nationale parlementen, met name op budgettair en financieel gebied; waarschuwt tegen pogingen om aparte instellingen op intergouvernementele basis op te zetten, waardoor sommige landen zouden worden uitgesloten van de besluitvorming en de lidstaten niet langer allemaal een even grote stem zouden hebben;

81.

is van oordeel dat doeltreffend economisch bestuur alleen mogelijk is indien de Commissie een behoorlijke en sterkere beheersverantwoordelijkheid krijgt, zodat ze van de bestaande instrumenten gebruik kan maken alsook van nieuwe instrumenten in het kader van het Verdrag van Lissabon, zoals de artikelen 121, 122, 136, 172, 173 en 194, die de Commissie opdragen hervormingsplannen en maatregelen te coördineren en een gemeenschappelijke strategie vast te stellen;

82.

is van oordeel dat versterking van het economisch bestuur moet worden geflankeerd door versterking van de democratische legitimiteit van het Europees bestuur, hetgeen tot stand moet worden gebracht door het Europees Parlement en de nationale parlementen in een eerdere fase sterker bij het hele proces te betrekken;

83.

pleit ervoor de verantwoordelijkheid voor economische en monetaire zaken bij de Commissie toe te vertrouwen aan een van haar vicevoorzitters; stelt voor die persoon te belasten met de taak om te waarborgen dat de economische activiteiten van de EU consistent zijn, toezicht te houden op de wijze waarop de Commissie haar economische en monetaire taken en taken op het gebied van de financiële markten uitoefent, alsmede andere aspecten van de economische activiteiten van de Unie te coördineren; stelt tevens voor dat hij of zij deelneemt aan de werkzaamheden van de Europese Raad, de Ecofin-Raad en de Eurogroep voorzit en de EU in relevante internationale organen vertegenwoordigt;

84.

is van mening dat wegens de begrotingsproblemen waarmee de lidstaten op dit moment te maken hebben en de noodzaak van aanzienlijke investeringen om de strategische doelstellingen van de Unie voor 2020 te bereiken, nieuwe financiële modellen moeten worden gevonden waarin zowel overheids- als particuliere middelen een rol spelen;

85.

verzoekt de lidstaten en de Commissie met klem sneller toe te werken naar voorwaarden voor een nauwe samenwerking tussen de particuliere en de overheidssector, ook in de vorm van publiek-private partnerschappen, om de uitdaging aan te gaan en te zorgen voor langetermijninvesteringen op nationaal en Europees niveau, die moeten leiden tot duurzame, concurrentiebevorderende groei waaraan iedereen deelheeft;

86.

bevestigt zijn vertrouwen in de euro; erkent de strategische functie en de waarde van een gemeenschappelijke munt; wijst met nadruk op de transparantie en de economische voordelen die de euro de eurozone heeft gebracht; is van mening dat de euro bovenal een bastion van stabiliteit dient te zijn voor de Europese economie;

87.

merkt op dat handhaving van de prijsstabiliteit de primaire doelstelling van het monetaire beleid van de ECB vormt; wijst erop dat de doelstelling van prijsstabiliteit slechts effectief kan worden verwezenlijkt indien de diepere oorzaken van inflatie naar behoren worden aangepakt; herinnert eraan dat artikel 127 van het VWEU de ECB ook opdracht geeft om het algemene economische beleid van de Unie te ondersteunen; acht het van essentieel belang dat lidstaten binnen het eurogebied en lidstaten met een bijzondere status hun verplichtingen strikt nakomen en geen twijfel laten bestaan over de gemeenschappelijke doelstellingen van prijsstabiliteit, onafhankelijkheid van de ECB, begrotingsdiscipline en stimulering van groei, werkgelegenheid en concurrentiekracht;

88.

prijst de ECB vanwege haar inspanningen om de inflatie te beheersen, maar verlangt een grotere rol van de ECB bij het beheersen van de inflatie van activa;

89.

merkt op dat een monetaire unie haar economische beleid strak moet coördineren om veerkracht te kunnen tonen bij een economische recessie; betreurt het dat de nadruk in de Economische en Monetaire Unie hoofdzakelijk op de „monetaire” kant heeft gelegen;

90.

deelt de mening van het IMF dat crisisbeheer geen alternatief is voor de corrigerende beleidsmaatregelen en fundamentele hervormingen die nodig zijn om het fundament van de Europese Monetaire Unie te verstevigen;

91.

beklemtoont dat de eurozone haar veerkracht moet vergroten door haar institutionele inrichting te voltooien met de invoering van sancties en prikkels om de benodigde maatregelen te nemen;

92.

benadrukt dat het SGP het enige bestaande wetgevingsinstrument is dat een essentieel regelgevingskader kan aanreiken voor het macro-economische beleid en de overheidsfinanciering in de EU;

93.

merkt op dat blijkens het verslag over de eerste tien jaar euro de overschakeling op de euro ook een vergroting van de verschillen in concurrentiekracht tussen de economieën van de eurozone aan het licht heeft gebracht, hetgeen de gevolgen voor de economisch zwakke landen nog erger maakt en leidt tot een aanzienlijke verstoring van het handelsevenwicht in de eurozone; merkt evenwel op dat de voordelen van de euro voor de Unie in haar geheel, bijvoorbeeld in de zin van relatieve economische stabiliteit, prijsstabiliteit en een laag inflatieniveau, tot dusver aanzienlijk zijn geweest;

94.

benadrukt dat tal van landen hun budgettaire huishouding op orde moeten brengen en hun schulden en tekorten aanzienlijk moeten terugdringen; stemt in met de Raad dat gezorgd moet worden voor budgettaire duurzaamheid en versterkte economische groei en werkgelegenheid in alle lidstaten, en is het er daarom mee eens dat plannen voor begrotingsconsolidatie en structurele hervormingen dienovereenkomstig moeten worden vastgesteld en uitgevoerd;

95.

stelt vast dat dit zou kunnen resulteren in financiële consolideringsstrategieën die de manoeuvreerruimte van regeringen sterk zullen beknotten; wijst er tegelijkertijd op dat deze bezuinigingsinspanningen niet mogen leiden tot maatregelen die het economisch herstel, het scheppen van nieuwe banen en de sociale samenhang in de weg zouden kunnen staan;

96.

is van mening dat het stabiliteits- en groeipact een belangrijk instrument is om druk uit te oefenen met het oog op duurzame overheidsfinanciën, en heeft bijgedragen tot economische verantwoordelijkheidszin in de eurozone; erkent dat de gebrekkige handhaving ervan een belemmering is gebleken, en dat het pact onvoldoende houvast heeft geboden om het economisch beleid van de respectieve lidstaten en van de eurozone als geheel te kunnen optimaliseren; is van mening dat dit economisch beleidsinstrument niet is geconcipieerd om de rol te vervullen van een duurzaam corrigerend proces ter compensatie van bestaande onevenwichtigheden of om dienst te doen in tijden van crisis of zeer lage groei; is van mening dat de lidstaten, afgezien van de toepassing van bestaande regels, intern beleid moeten voeren om groei, innovatie en concurrentievermogen te bevorderen, en een kwalitatieve doelstelling moeten formuleren op grond waarvan het overheidstekort bepaalde benchmarks niet mag overschrijden;

97.

is van mening dat in het stabiliteits- en groeipact geen rekening wordt gehouden met andere onevenwichtigheden, bijvoorbeeld in de particuliere schulden en op de lopende rekening, die ook van invloed zijn op de monetaire unie;

98.

merkt op dat de Raad, zelfs toen bekend werd dat de nauwkeurigheid van de door sommige lidstaten verstrekte statistische gegevens soms twijfelachtig was, zich tijdens de herziening van de Eurostat-richtlijn gedurende de vorige zittingsperiode heeft verzet tegen de door het Europees Parlement bepleite toekenning van de bevoegdheid aan Eurostat om de situatie ter plaatse te verifiëren;

99.

is van mening dat de opstellers van het Verdrag van Maastricht hadden gerekend op convergentie op het vlak van concurrentievermogen tussen de lidstaten van de eurozone, en dat zij niet hadden voorzien dat er grote discrepanties zouden optreden, die uiteindelijk hebben geleid tot een toename van de renteverschillen, naarmate zorgen over de solvabiliteit van sommige lidstaten zorgden voor een stijging van hun risicopremie;

100.

merkt op dat er de afgelopen maanden een aantal tijdelijke uitzonderingen zijn gemaakt op de toepassing van de Europese normen voor staatssteun, waardoor de lidstaten het effect van de crisis konden indammen; merkt op dat de groeifase waarop wij afstevenen, een solide fundament vereist en in die context moeten we geleidelijk terugkeren naar de normale regeling voor staatssteun, om zo gelijke mededingingsvoorwaarden in Europa te garanderen;

101.

dringt aan op versteviging van het stabiliteits- en groeipact, met name de preventieve tak ervan, aangezien onderlinge sociale druk het krachtigste instrument is dat momenteel voorhanden is om de lidstaten te bewegen de aanbevelingen van de Raad op te volgen; dringt erop aan dat het economisch toezicht dat de Commissie uitoefent, meer tanden krijgt; is van mening dat moet worden gekeken naar de mogelijkheid om stimulansen in te voeren ter bevordering van begrotingsconsolidatie;

102.

stelt voor een doeltreffend stimulerings- en sanctioneringsmechanisme in te stellen dat bij de uitvoering van het stabiliteits- en groeipact wordt toegepast en dat moet helpen voorkomen dat de huidige crisis nog verergert en dat zich in de toekomst een nieuwe crisis voordoet;

103.

is van mening dat het uit te oefenen multilateraal toezicht en eventueel door te voeren correcties zich moeten richten op zowel overschot- als deficitaire situaties, waarbij rekening dient te worden gehouden met de specifieke omstandigheden in elk land, bijvoorbeeld met betrekking tot de demografische situatie, en dat zij in relatie moeten staan tot het niveau van de particuliere schuld, de ontwikkeling van de salarissen ten opzichte van de arbeidsproductiviteit, de werkgelegenheid, met name voor jongeren, en de lopende rekening van de betalingsbalans; is van mening dat indien deze factoren niet op dezelfde wijze kunnen worden gehanteerd als de in het kader van het huidige stabiliteitspact geldende criteria, zij als waarschuwingssignalen moeten fungeren; is van mening dat er meer transparantie moet komen rond gegevens over de overheidsfinanciën, en is verheugd over het voorstel van de Commissie over de kwaliteit van statistische gegevens;

104.

dringt er bij de Commissie op aan binnen de eurozone te zorgen voor een scherpere Europese sanctieregeling die duidelijk onder haar bevoegdheid valt, om de lidstaten te dwingen aan de regels van het stabiliteits- en groeipact te voldoen;

105.

is van mening dat het stabiliteits- en groeipact niet efficiënt genoeg is gebleken bij de coördinatie van het begrotingsbeleid, dat het feit dat het pact vooral leunt op het beleid van individuele landen problemen heeft opgeleverd met betrekking tot de handhaving en de betrouwbaarheid van informatie, dat het geen verband legde met werkgelegenheid en nieuwe banen en daardoor geen evenwichtige economische beleidsmix opleverde, en dat het pact ook geen antwoord bood op zaken met betrekking tot reële convergentie, concurrentievermogen en de totstandbrenging van synergieën in de eurozone; is derhalve van opvatting dat er behoefte bestaat aan meer coördinatie tussen de lidstaten en met name tussen de economieën van de eurozone, teneinde het economisch evenwicht in de eurozone te verstevigen;

106.

is van mening dat de in overleg met het Europees Parlement opgestelde globale richtsnoeren voor het economisch beleid ten behoeve van stabiliteit en groei als kader voor de bespreking en evaluatie van de begrotingen van de lidstaten moeten worden gebruikt, alvorens deze aan de respectieve nationale parlementen worden voorgelegd;

107.

is van mening dat de landen van de eurozone, nu zij over een gemeenschappelijke munt beschikken, een stap verder zouden moeten gaan door te voorzien in de mogelijkheid tot gezamenlijke uitgifte van een deel van de staatsschuld van de lidstaten, waarmee de grondslagen zouden worden gelegd voor een accurater multilateraal toezicht met assistentie van het EMF en de EFSF, en zou kunnen worden gegarandeerd dat de eurozone als geheel aantrekkelijker wordt voor de markten en de schuld gezamenlijk kan worden beheerd;

108.

is van mening dat de uitvoering van structurele hervormingen, met name de aanpassing en herstructurering van de uitkeringsstelsels in de nieuwe lidstaten, moet kunnen rekenen op krachtige steun en solidariteit van de kant van de Unie; ongeacht welke mondiale financiële, economische en sociale crisissituatie dan ook, moeten de eurozone en het WKM II verder worden uitgebreid met nieuwe lidstaten die aan de criteria van Maastricht hebben voldaan; daartoe strekkende besluiten zouden onder meer aantonen dat de eurozone zelf stabiel en duurzaam is;

109.

is van mening dat het nivelleren van de grote verschillen in concurrentievermogen binnen de eurozone door de loonstijgingen in overeenstemming te houden met de productiviteitsstijgingen en de inflatieverwachtingen van essentieel belang is om het ontstaan van scheuren binnen de eurozone te voorkomen;

110.

dringt aan op een substantiële verbetering van de sociale dialoog over macro-economische aangelegenheden, die verder moet gaan dan alleen maar de sociale partners te informeren over de voorgestelde of goedgekeurde richtsnoeren;

111.

verzoekt de Commissie en de Raad globale gemeenschappelijke richtsnoeren voor de EU te formuleren met het oog op de totstandbrenging van een duurzame markteconomie; is van mening dat dergelijke richtsnoeren jaarlijks via een sociale dialoog moeten worden geformuleerd op basis van een evaluatie waarin ook wordt gekeken naar de loon- en productiviteitsontwikkeling op nationaal en Europees niveau;

112.

dringt aan op een gemeenschappelijke begrotingsstrategie om van de EU weer een gebied te maken waar economische groei op lange termijn in stand kan worden gehouden;

113.

is van mening dat overheidsuitgaven voor het efficiënt financieren van toekomstgerichte taken (onderwijs, opleiding, infrastructuur, onderzoek, milieu, e.d.) een stabiliserend effect kunnen hebben op de economie door een gezonde, duurzame groei op langere termijn te stimuleren; is van mening dat verantwoorde, kwalitatief hoogwaardige overheidsuitgaven in combinatie met het stimuleren van het ondernemers- en innovatiepotentieel van de particuliere sector als drijvende kracht kunnen fungeren voor de economische en sociale vooruitgang;

114.

benadrukt het belang van een nauwer verband tussen het stabiliteits- en groeipact, macro-economische instrumenten en de nationale hervormingsprogramma's in het kader van de Europa 2020-strategie door ze op coherente manier te presenteren, wat ook zal leiden tot een betere vergelijkbaarheid van de nationale begrotingen met betrekking tot uitgaven in verschillende categorieën; is van mening dat de lidstaten hun eigen, nationale economische maatregelen niet alleen als een kwestie van nationaal belang moeten zien, maar ook als een zaak van gemeenschappelijk belang, en hun beleid dienovereenkomstig moeten formuleren; herinnert de lidstaten aan de versterkte rol van de globale richtsnoeren voor het economisch beleid;

115.

wijst met nadruk op het feit dat er, als het de bedoeling is dat de Europa 2020-strategie geloofwaardig overkomt, meer compatibiliteit en complementariteit nodig zijn tussen de nationale begrotingen van de 27 EU-landen en de EU-begroting; beklemtoont de grotere rol die de EU-begroting moet spelen bij het bundelen van middelen;

116.

is van mening dat van overheidsinvesteringen met een intelligent gekozen bestemming een fors hefboomeffect op langetermijninvesteringen kan uitgaan; stelt voor het mandaat van de EIB zodanig uit te breiden dat zij euro-obligaties kan uitgeven ter financiering van grote structuurprojecten overeenkomstig de strategische prioriteiten van de EU;

117.

wijst erop dat een gemeenschappelijke munt alleen goed kan functioneren als de lidstaten hun begrotingsbeleid coördineren en elkaar inzage in hun boeken geven; erkent dat hiervoor nauwe samenwerking met de nationale parlementen nodig is;

118.

verzoekt de Commissie en de Raad, daarin geassisteerd door Eurostat, de in het kader van de nationale begrotingen gedane uitgaven onderling beter vergelijkbaar te maken om te kunnen aangeven hoe de respectieve beleidsmaatregelen elkaar kunnen aanvullen en onderling kunnen worden afgestemd;

119.

is van mening dat de Unie en de lidstaten moeten toewerken naar de invoering van begrotingsbeginselen die het aangaan van schulden in de publieke en particuliere sector en het hanteren van kortetermijngerichte beloningsregelingen in de particuliere sector niet meer begunstigen, en die zouden kunnen berusten op een bonus-malussysteem waarbij fatsoenlijk werk en het milieubelang als uitgangspunten fungeren;

120.

merkt op dat het herstel van de financiële, economische en sociale crisis en de weg uit de staatsschuldencrisis veel tijd zullen vergen en dat dit proces goed moet worden gepland om een evenwichtige, duurzame ontwikkeling te waarborgen; onderkent dat er ook compromissen zullen moeten worden gesloten tussen groei, rechtvaardigheid en financiële stabiliteit, en dat deze compromissen in het kader van de politieke besluitvorming tot stand moeten komen; verzoekt de Commissie daartoe met financiële doelstellingen te komen, met name in het kader van de Europa 2020-strategie, en aan te geven over welke soorten compromissen wellicht politieke keuzes zullen moeten worden gemaakt; spreekt de hoop uit dat een en ander een handvat zal bieden om de Europese Unie in staat te stellen de discussie te organiseren en de verschillende beleidsopties na overleg met alle partijen die belang hebben bij de hervorming van de financiële markten (banken, beleggers, spaarders en sociale partners) met elkaar te vergelijken; verzoekt de Commissie voorts om het Europees Parlement nauwer bij dit proces te betrekken, in het bijzonder bij het ontwerpen en vervolgens uitvoeren van de EU 2020-strategie;

121.

dringt er bij de Unie op aan zich betere instrumenten te verschaffen voor het voeren van een contracyclisch economisch beleid;

122.

is van mening dat het Verdrag van Lissabon voorziet in alle instrumenten die in deze fase nodig zijn om te komen tot echte economische governance van de Unie, evenals beter toezicht op de openbare financiën in de lidstaten;

123.

wijst erop dat in het verslag-Monti en het op 20 mei 2010 door het Europees Parlement aangenomen verslag-Grech wordt aangedrongen op een meer geïntegreerde benadering van de interne markt, zowel wat de strategie als de perceptie betreft, teneinde de interne markt doeltreffender te maken en het vertrouwen bij de burgers te herstellen; onderstreept het belang van het initiatief voor een „Single Market Act” bestaande uit wetgevings- en niet-wetgevingsvoorstellen om de interne markt te versterken en te actualiseren, de digitale interne markt te voltooien en de resterende barrières aan te pakken en te slechten;

124.

acht het van essentieel belang dat de Single Market Act een ambitieuze agenda voor sociale en consumentenbescherming omvat (opneming van een sociale clausule in alle wetgeving die verband houdt met de interne markt), alsmede wetgeving inzake diensten van algemeen economisch belang, een agenda voor wetgeving ter versterking van de rechten van werknemers, een ambitieus wetgevingspakket met het oog op de consumentenbescherming waarvan de burgers in het dagelijks leven echt iets merken, en een betere fiscale coördinatie door harmonisatie van de grondslag voor de vennootschapsbelasting en de btw-tarieven;

125.

merkt op dat de interne markt als ruggengraat van het Europees project en als fundament waarop duurzame welvaart in de EU wordt gecreëerd, de steun van allen vereist;

126.

benadrukt dat de interne markt één van de drijvende krachten achter de Europese groei is; onderstreept dat de EU 2020-strategie moet dienen als concreet programma voor groei en werkgelegenheid teneinde de economische crisis het hoofd te bieden en de interne markt te versterken;

127.

is van mening dat initiatieven van afzonderlijke staten geen kans van slagen hebben zonder gecoördineerde actie op EU-niveau en dat het daarom van fundamenteel belang is dat de Europese Unie met één krachtige stem spreekt en gezamenlijk optreedt; solidariteit, waarop het Europees model van de sociale economie is gebaseerd, en de coördinatie van nationale oplossingen zijn van cruciaal belang geweest om protectionistische kortetermijnmaatregelen van afzonderlijke lidstaten te voorkomen; spreekt de vrees uit dat het heroplaaien van economisch protectionisme op nationaal niveau naar alle waarschijnlijkheid tot een fragmentatie van de interne markt en verlies van concurrentievermogen zal leiden, en vindt daarom dat dit moet worden voorkomen; is bezorgd dat de huidige financiële en economische crisis door diverse lidstaten gebruikt zou kunnen worden om een terugkeer naar protectionistische maatregelen te rechtvaardigen, terwijl deze crisis juist vraagt om gemeenschappelijke vrijwaringsmechanismen;

128.

is van mening dat vooruitgang op het gebied van de interne markt niet gebaseerd mag zijn op het principe van de „kleinste gemene deler”; dringt er derhalve bij de Commissie op aan het voortouw te nemen en met gedurfde voorstellen te komen; moedigt de lidstaten aan gebruik te maken van het instrument van de versterkte samenwerking op gebieden waar geen overeenstemming kan worden bereikt tussen de 27 lidstaten; andere landen staat het daarbij vrij om zich in een later stadium aan te sluiten bij deze speerpuntinitiatieven;

129.

zet zich af tegen de voorstelling als zou de Europese economie zich op een of andere wijze kunnen ontwikkelen en kunnen groeien zonder vrije en eerlijke handel met zo veel mogelijk andere landen ter wereld, waaronder onze thans belangrijkste handelspartner, de VS, en opkomende economieën, zoals China, India en Brazilië; is van mening dat de Europese Unie ook van eigen kracht moet uitgaan door haar interne markt beter te benutten, te meer omdat haar economische groei grotendeels gekoppeld is aan de interne vraag binnen de EU;

130.

benadrukt dat het in het tijdperk van de globalisering noodzakelijk is om de mogelijkheden van de interne markt voor het bedrijfsleven te ontplooien, om de schepping van werkgelegenheid en innovatie in nieuwe technologieën in Europa te bevorderen;

131.

is van mening dat de Commissie, met het oog op de totstandbrenging van een werkelijke interne markt, een duidelijke lijst met politieke prioriteiten moet vaststellen door een „Single Market Act” aan te nemen, die zowel wetgevings- als niet-wetgevingsinitiatieven moet omvatten, gericht op de totstandbrenging van een uiterst concurrerende sociale markteconomie;

132.

erkent dat de totstandbrenging binnen de Europese Unie van een interne markt zonder enige belastingharmonisatie, met name bij de vennootschapsbelasting en de vaststelling van de onderdelen van de sociale bescherming, ertoe heeft geleid dat de lidstaten elkaar buitensporig hard zijn gaan beconcurreren op het aantrekken van belastingbetalers uit andere lidstaten; merkt niettemin op dat een van de grote voordelen van de interne markt gelegen in het wegnemen van de belemmeringen voor mobiliteit en de harmonisatie van institutionele regelgeving, hetgeen heeft bijgedragen aan cultureel begrip, integratie, economische groei en Europese solidariteit;

133.

beveelt de Commissie aan een onafhankelijke studie te laten uitvoeren om de 20 voornaamste met de interne markt samenhangende bronnen van ontevredenheid en frustratie te identificeren waarmee burgers iedere dag te maken hebben, in het bijzonder met betrekking tot e-handel, grensoverschrijdende gezondheidszorg en wederzijdse erkenning van beroepskwalificaties;

134.

roept de lidstaten op eindelijk in te stemmen met de concordantietabellen betreffende de uitvoering van de regelgeving, om zo wetgevingsachterstand transparanter te maken;

135.

benadrukt dat een naar behoren functionerende markt voor overheidsopdrachten van cruciaal belang is voor de interne markt; blijft echter bezorgd over het feit dat er nog steeds aanzienlijke problemen bestaan voor overheidsdiensten om hun beleidsdoelstellingen te verwezenlijken, rekening houdend met de ingewikkelde regelgeving, en dat het moeilijk blijft om de markten voor openbare aanbestedingen toegankelijk te maken voor KMO's;

136.

moedigt de Commissie aan een voorstel in te dienen om een uitstelbepaling („sunrise clause”) in te voeren, waardoor wordt gewaarborgd dat EU-wetgeving inzake de interne markt op een bepaald moment automatisch in werking treedt als de lidstaten de wetgeving niet tijdig hebben omgezet;

137.

is van mening dat de invoering van deugdelijke en doeltreffende regels voor de economie, in antwoord op een crisis van een dergelijke omvang, een belangrijke bijdrage levert aan de concurrentiekracht; is van mening dat op de EU-autoriteiten een bijzondere verantwoordelijkheid rust om toe te zien op uitvoering van de hervormingsagenda, o.a. door de nationale politieke autoriteiten;

138.

is van mening dat Europa weer een gunstige locatie voor investeringen en productie moet worden en een ijkpunt in de wereld moet worden voor innovatie en groei; is van mening dat financiële instellingen, of ze nu openbaar of particulier zijn, hun uiterste best moeten doen om ervoor te zorgen dat de financiële markten ten gunste van de reële economie en kleine en middelgrote ondernemingen werken;

139.

verzoekt de Commissie jaarlijks een beoordeling te maken van de behoeften aan overheids- en particuliere investeringen en de manier waarop daarin wordt of zou moeten worden voorzien;

140.

erkent dat voor de verdere ontwikkeling van de interne markt van de Unie een gecoördineerde benadering op zowel nationaal als EU-niveau is vereist, teneinde te profiteren van de beste praktijken in de strijd tegen belastingfraude en -ontduiking, terwijl tevens passende stimulansen in het leven moeten worden geroepen om belastingbetalers aan te sporen naar behoren belasting te betalen en om de belastingautoriteiten van de lidstaten aan te sporen effectieve preventieve maatregelen te treffen tegen iedere vorm van fiscaal wangedrag;

141.

is van mening dat een vermindering van de belastingfraude de overheidsschulden kan helpen terugdringen zonder de belastingen te verhogen en de sociale uitgaven te verminderen; is bezorgd over de verstoring op de interne markt als gevolg van de uiteenlopende omvang van de belastingfraude in de lidstaten; vraagt de Commissie een effectbeoordeling uit te voeren om de verschillende problemen te evalueren die worden veroorzaakt door belastingontduiking en de zwarte economie in alle lidstaten;

142.

beklemtoont dat duurzame overheidsfinanciën niet alleen een kwestie van verantwoord uitgeven is, maar ook van adequate en billijke belastingheffing, een doeltreffender inning van belastingen door nationale belastingautoriteiten en een intensievere bestrijding van belastingontduiking; verzoekt de Commissie een reeks maatregelen voor te stellen om de lidstaten te helpen het evenwicht van de overheidsfinanciën te herstellen en overheidsinvesteringen te financieren via het aanboren van innovatieve financiële bronnen;

143.

constateert in aansluiting op de conclusies van Mario Monti dat een toename van de overheidsinkomsten als gevolg van de gunstige economische situatie over het algemeen in belastingverlagingen heeft geresulteerd; merkt op dat de belasting op arbeid moet worden verlaagd om Europa concurrerender te maken; steunt Mario Monti's voorstellen voor de oprichting van een werkgroep belastingbeleid, waarin vertegenwoordigers van de lidstaten worden samengebracht, als een belangrijke maatregel ter bevordering van dialoog tussen Europese landen; verzoekt de beleidsgroep de besprekingen primair te richten op een kader voor een belastingstelsel waarin milieudoelstellingen aan de orde worden gesteld en een efficiënte omgang met hulpbronnen wordt beloond; is verheugd over het voorstel inzake een gemeenschappelijke geconsolideerde belastinggrondslag voor vennootschappen in het werkprogramma van de Commissie voor 2011;

144.

erkent dat een belangrijke drijvende kracht achter institutionele verbetering en economische groei in de lidstaten hun soevereiniteit is om te kiezen hoe zij belastingen willen heffen; acht een verlaging van de belasting op arbeid fundamenteel, zowel ten behoeve van de minstbedeelden als om de middenklassen in staat te stellen fatsoenlijk te leven van de opbrengst van hun werk;

145.

pleit voor een belastingstructuur die gericht is op lastenverlichting voor arbeid en het aanmoedigen van en het creëren van stimulansen voor werkgelegenheid, innovatie en langetermijninvesteringen;

146.

is van mening dat het cohesiebeleid moet worden gezien als één van de pijlers van het economische beleid van de Unie, dat bijdraagt tot de investeringsstrategie van de EU voor de lange termijn;

147.

merkt op dat het cohesiebeleid een cruciaal onderdeel van het Europees economisch herstelpakket is geworden als overheidsmaatregel die ingezet kan worden ter bestrijding van de crisis en om de vraag op korte termijn aan te zwengelen, terwijl op hetzelfde moment wordt geïnvesteerd in de groei op lange termijn en in het concurrentievermogen;

148.

is van oordeel dat het cohesiebeleid zijn kracht – koppeling van herstel aan groei op lange termijn - dankt aan drie basiskenmerken: het bepaalt voor lidstaten en regio's bindende strategische richtlijnen die een voorwaarde zijn voor de overdracht van potentieel; het laat lidstaten en regio's ruimte voor interventies overeenkomstig de specificiteit ter plaatse; en het beschikt over het vermogen tot controle en ondersteuning met het oog op het halen van de doelstellingen;

149.

benadrukt dat de uiteenlopende effecten van de crisis op het Europees grondgebied wijzen op uiteenlopende uitgangssituaties op het gebied van mededinging en een uiteenlopende inzet van anticrisismaatregelen, waardoor de langetermijnperspectieven uiteenlopen; wijst erop dat de effecten van de crisis een verzwakking van de territoriale samenhang tot gevolg kunnen hebben, tenzij er een beleid tegenover wordt gesteld dat specifieke problemen op gedifferentieerde wijze aanpakt; merkt op dat een groot deel van de totale overheidsinvesteringen in sommige van de landen die het zwaarst zijn getroffen door de crisis, voortkwam uit het cohesiebeleid;

150.

is van mening dat de strategie voor de periode na de crisis meer effect zal sorteren als regio's en steden bij de tenuitvoerlegging ervan worden betrokken; overheidssturing op meer dan één niveau biedt een grotere beleidsruimte, die een doelmatiger bevordering mogelijk maakt van het economisch herstel in de EU, aangezien het regionale en plaatselijke niveau van Europees bestuur beschikken over het vermogen de algemene Europese strategische doelen te vertalen naar hun eigen specifieke territoriale omstandigheden en in staat zijn de beleidsinstrumenten die tot hun beschikking staan en het enthousiasme van alle betrokkenen – bedrijfsleven, onderwijswereld en maatschappelijke organisaties – te beheersen;

151.

wijst erop dat er tegenwoordig veel beleidshulpmiddelen zijn op lokaal en regionaal bestuursniveau; innovatie die productiviteitswinst oplevert en groenmaking die nieuwe vraag en markten kan creëren, vereisen een lokale en regionale kijk en een plaatsgebonden, integrale benadering van het investerings- en groeibeleid; een regio, stad of plattelandsgebied kan een plek zijn waar alle partners kunnen worden samengebracht en alle elementen kunnen worden gevonden die nodig zijn om een oplossing te vinden;

152.

geeft derhalve uiting aan zijn verontrusting over het gebrek aan vooruitgang bij de overdracht van bevoegdheden aan gemeenschappen, aangezien plaatselijke en plattelandsgemeenschappen kansen bieden op het gebied van economie, werkgelegenheid en gemeenschapsopbouw, en dat het, door deze gemeenschappen te steunen, mogelijk is de uitsluiting terug te dringen door de structuur van de gemeenschap te versterken en aldus haar opnemingsvermogen op te voeren;

153.

wijst erop dat plaatselijke leningen, naarmate regio's steeds belangrijker worden voor de verwezenlijking van de economische agenda van de EU, moeten worden uitgebreid, en dat dit kan worden aangemoedigd via krachtige regionale banken; stelt vast dat in het kader van de regelgeving inzake de financiële dienstverlening rekening moet worden gehouden met de behoefte het ondernemerschap en de financiering van het MKB aan te moedigen, en dat de financiële steun aan het MKB in het kader van het cohesiebeleid zich moet ontwikkelen in de richting van financiering door middel van durfkapitaal, waardoor grotere betrokkenheid van de banksector alsook doelmatiger gebruik van structuurfondsen mogelijk zouden worden;

154.

dringt aan op verdere hervorming van de huidige opzet van het cohesiebeleid om het mogelijk te maken dat kredieten sneller en doelmatiger ter beschikking worden gesteld van lidstaten, regio's en steden; wijst erop dat er meer soepelheid nodig is en dat de Commissie hiermee rekening dient te houden bij het ontwerpen van het toekomstige cohesiebeleid;

155.

acht het van wezenlijke betekenis dat door het cohesiebeleid gesteunde investeringsstrategieën van de EU voor de lange termijn gekoppeld worden aan resultaten op het gebied van mededingingsvermogen, innovatie, schepping van werkgelegenheid, groene groei en verbetering van de economische, sociale en territoriale cohesie op Europees niveau, met name tussen oude en nieuwe lidstaten;

156.

dringt erop aan dat de EU 2020-strategie een ruim politiek concept nastreeft voor de toekomst van de EU als concurrerende, sociale en duurzame Unie, waarin mensen en de bescherming van het milieu centraal staan in de beleidsvorming;

157.

is van mening dat het, als deze doelen moeten worden verwezenlijkt, tijd is ons macro-economisch beleid nauw te coördineren, en voorrang te geven aan opvoering van het groeipotentieel van de Unie en een model van inclusieve en duurzame ontwikkeling centraal te stellen, omdat bij ontstentenis hiervan geen enkel van onze problemen kan worden opgelost; is van mening dat dit het brandpunt van de nieuwe EU 2020-strategie moet zijn;

158.

erkent dat de Unie, om te voorkomen dat de reacties op de eurocrisis leiden tot een lange periode van economische stagnatie, tegelijkertijd een strategie ten uitvoer moet leggen om de duurzame economische groei te versnellen, naast hervormingen die tot doel hebben de concurrentiekracht te herstellen en te verbeteren;

159.

neemt kennis van de vijf hoofddoelen die door de Europese Raad zijn vastgesteld op het gebied van werkgelegenheid, onderzoek en ontwikkeling, de uitstoot van broeikasgassen, het onderwijsniveau en sociale integratie; benadrukt dat deze hoofddoelen moeten worden geformuleerd in het kader van een logische en samenhangende strategie voor duurzame ontwikkeling waarin economisch, sociaal en milieubeleid worden gecombineerd;

160.

is van mening dat onderwijs centraal zou moeten worden gesteld in de economische strategie van de Unie, ten einde de algehele kwaliteit van alle niveaus van onderwijs en scholing in de EU te verbeteren, expertise en billijkheid te combineren en het traditionele onderwijsmodel te hervormen; is van mening dat onderwijs vanuit de optiek van de Unie een openbaar belang dient te vormen, met investeringen in alle aspecten van het onderwijsstelsel, in de kwaliteit van het onderwijs en in ruimere toegang tot hoger onderwijs; stelt de invoering voor van een permanent, inclusief systeem voor levenslang leren op Europees niveau, in het kader waarvan de programma's Erasmus en Leonardo ter bevordering van de mobiliteit voor scholings- en opleidingsdoeleinden algemener toegankelijk zouden worden; wijst op de noodzaak het investeringsniveau in de sector O&O zo spoedig mogelijk te verhogen, met name gezien de tussentijdse beoordeling van het 7KP en de volgende financiële vooruitzichten van de EU;

161.

stelt vast dat de aandacht moet worden toegespitst op het aanpakken van de jeugdwerkloosheid en de bevordering van het effectief op elkaar afstemmen van vaardigheden en de behoeften van de arbeidsmarkt; is van mening dat op onderwijsgebied samenwerkingsverbanden tussen particulieren en overhead moeten worden opgezet en dat de grensoverschrijdende mobiliteit van studenten en onderzoekers in het kader van uitwisselingen en stages moet worden gebruikt om de internationale aantrekkelijkheid van de hogeronderwijsinstellingen van Europa op te voeren, en tegelijkertijd vast te houden aan het doel 3 % van het BBP te besteden aan O&O, waardoor innovatie door middel van onderzoek en hoger onderwijs wordt aangewakkerd;

162.

is van mening dat de EU 2020-strategie zoals voorgesteld door de Commissie erop gericht dient te zijn de interne markt enerzijds minder bureaucratisch te maken door voor 2012 de administratieve last voor bedrijven met 25 % terug te dringen, en anderzijds meer efficiënt, door internet te gebruiken als de ruggengraat van een EU-brede e-markt die nieuwe diensten en banen genereert;

163.

is van mening dat de bestuursstructuur van de Europa 2020-strategie moet worden versterkt om ervoor te zorgen dat de doelstellingen worden verwezenlijkt; is van mening dat ruimere toepassing van bindende maatregelen noodzakelijk is voor het welslagen van de nieuwe strategie, in plaats van aanhoudende toepassing van de open coördinatiemethode op het gebied van economisch beleid; dringt er bij Raad en Commissie op aan, met een economische strategie te komen voor economisch herstel, dat primair moet zijn gebaseerd op EU-instrumenten en niet enkel op intergouvernementele initiatieven;

164.

onderkent dat een solide bestuur en een economisch overheid op zich nog niet voldoende zijn om de EU van de groeistrategie te voorzien die zij nodig heeft om de crisis te kunnen bestrijden en de mondiale concurrentie het hoofd te kunnen bieden; is er echter wel van overtuigd dat de 10-jarige geschiedenis van de EMU heeft aangetoond dat een dergelijke strategie binnen de unieke context van de euro wel degelijk absoluut noodzakelijk is;

165.

staat erop dat in de EU 2020-strategie de doelstelling wordt opgenomen om de armoede in de EU met de helft te verminderen, en wijst erop dat de meerderheid van de Europeanen die momenteel in armoede leven of het risico lopen om in armoede te leven, vrouwen zijn, en met name oudere vrouwen, migrantenvrouwen, alleenstaande moeders en thuisverzorgers; is bovendien van mening dat er een levensloopbenadering moet worden ingevoerd, aangezien de armoede van ouders een rechtstreekse invloed heeft op het leven, de ontwikkeling en de toekomst van kinderen;

166.

dringt aan op een ambitieuze langetermijnstrategie ter bestrijding van de armoede met het doel ongelijkheden en maatschappelijke uitsluiting terug te dringen, met verreikende doelen ter beperking van de armoede en armoede ondanks deelneming aan het arbeidsproces; stelt voor dat de EU onder inachtneming van het subsidiariteitsbeginsel, uiteenlopende methoden, collectieve onderhandelingen en nationale wetgeving in de lidstaten, een minimumloon vaststelt op basis van Europese criteria die de levensstandaard in de respectieve lidstaten weerspiegelen; dringt eveneens aan op een kindertoelage om bij te dragen aan deze bestrijding van armoede, ongelijkheden en sociale uitsluiting;

167.

is van mening dat de lidstaten binnen hun nationale parlementen voorafgaand aan de vaststelling van hun stabiliteits- en groeiprogramma's (EU 2020) een debat moeten organiseren;

168.

stelt vast dat het innovatiescorebord van de Commissie laat zien dat Europa in termen van onderzoek en innovatie nog steeds een aanzienlijke achterstand heeft op Japan en de Verenigde Staten,

169.

is van mening dat de Europese Unie naast financiering voor kleine en middelgrote ondernemingen de financiering van onderzoek en innovatie proactief en gecoördineerd moet aanpakken en voorop moet lopen op het gebied van nieuwe arbeidssectoren en het aantrekken van particuliere investeringen;

170.

stelt vast dat de overstap op een energie-efficiënte economie als manier om de gegarandeerde energieleverantie van de EU op te voeren een van de prioriteiten van Commissie en lidstaten zou moeten zijn; is van mening dat de EU de innovatie op het gebied van energieopwekking uit duurzame bronnen zou moeten aanmoedigen door de nadruk te leggen op koolstofarme, plaatselijke bronnen;

171.

is van mening dat energienetwerkverbindingen cruciaal zijn voor de werking van de interne markt in de energiesector, alsmede voor de bredere opwekking van energie uit duurzame bronnen; wijst op het belang van de ontwikkeling van intelligente netwerken;

172.

wijst erop dat het MKB de ruggengraat moet zijn van de ontwikkeling van duurzame en energie-efficiënte technieken; stelt vast dat de schepping van financiële instrumenten ter aanmoediging van energie-efficiëntie en innovatie in duurzame energie van doorslaggevende betekenis is;

173.

is van mening dat investeringen in woningrenovatie en openbaar vervoer prioriteit moeten krijgen om de energiekosten te drukken en energietekorten te dekken, en aldus een positieve spiraal op gang te brengen;

174.

pleit voor een eerlijke en evenwichtige geleidelijke overgang naar een groene economie; is van mening dat op het banenverlies als gevolg van dit transitieproces moet worden geanticipeerd met maatregelen om de opleiding en vaardigheden van werknemers in de nieuwe technologieën te verbeteren; stelt vast dat brandstofschaarste een belangrijk en toenemend probleem vormt;

175.

roept de Commissie op een mechanisme te ontwikkelen en voor te stellen waarbij het MKB en andere innovatoren een risicobeperkende financiering wordt geboden in publiek-private partnerschappen met particuliere beleggingsfondsen, waarbij geld van de Europese Investeringsbank samen met overheidsgeld van de lidstaten, met steun van risicogarantiemechanismen van het Europees Investeringsfonds, verdeeld via het particuliere beleggingsfonds, ervoor kan zorgen dat de projecten particuliere investeringen tot 80 % behalen;

176.

steunt de oprichting van een financiële instelling die voorziet in de financiering van innovatieprojecten in de Unie die van essentieel belang zijn voor duurzame groei in de toekomst;

177.

verzoekt de Commissie administratieve belemmeringen weg te nemen en te zorgen voor betere voorwaarden voor innovatie, bij voorbeeld door één enkel Europees octrooi in het leven te roepen; stelt vast dat goedbedoelde programma's ter stimulering van de concurrentie en het vorm geven aan een duurzame economie niet naar behoren functioneren omdat MKB, universiteiten en multinationals ontmoedigd worden om deel te nemen aan Europese programma's;

178.

stelt vast dat monetair en belastingbeleid geen vervanging zijn van structurele hervormingen die de zwakten moeten aanpakken waarop de Europese economie gebouwd is - snel stijgende schulden en tekorten, vergrijzing, de waarschijnlijkheid van hetzij een snel oplopende inflatie, hetzij een deflatoire ontwikkeling, de nieuwe inflatiegolf die waarschijnlijk komt, risico's voor de industrie die voortkomen uit het beleid inzake de klimaatverandering, met name door onzekerheid ten aanzien van nieuwe doelen en normen, lage productiviteit en gebrek aan mededingingsvermogen; dringt aan op doelmatiger inzet van overheidsgelden op Europees en nationaal niveau; is van mening dat bij het aannemen van gecoördineerde beleidsvoorstellen en -doelstellingen rekening moet worden gehouden met verschillen in het tijdstip en de intensiteit van de crisis, evenals met de verschillende uitgangsposities van de individuele lidstaten met betrekking tot hun belasting- en monetaire situatie; is van mening dat dit kan leiden tot een snellere werkelijke convergentie van de economieën van de lidstaten;

179.

is van mening dat een succesvolle Europese strategie gebaseerd moet zijn op een gezond belastingbeleid dat innovatie, onderwijs en arbeidsinzet van de werknemers bevordert - de enige manier om de productiviteit, werkgelegenheid en groei duurzaam te stimuleren;

180.

wijst erop dat aanpak van de klimaatverandering en grondstoffenschaarste en beëindiging van de teloorgang van de biologische verscheidenheid kadervoorwaarden zijn voor de toekomstige economische groei in Europa; stelt vast dat deze groei daarom gebaseerd moet zijn op ontkoppeling van economische groei en gebruik van grondstoffen, groene innovaties en ecologisch duurzame economische vooruitgang;

181.

is ingenomen met de in 2007 door de Europese Raad uitgestippelde strategie ter vergroting van de energie-onafhankelijkheid van de EU en tot het aangaan van specifieke verbintenissen ter bestrijding van de klimaatverandering; is van mening dat de toepasselijkheid van deze strategie door de crisis verder is benadrukt; is echter van mening dat deze strategie, wil zij met succes worden bekroond, noopt tot meer alomvattende maatregelen van de Unie boven op de maatregelen tot regulering van de interne markt;

182.

acht het behoud van mededingingsvermogen, opvoering van de groei en bestrijding van de hoge werkloosheid één van de grote problemen waarvoor de Europese Unie zich gesteld ziet;

183.

herhaalt dat hoogwaardige werkgelegenheid een hoofdprioriteit moet zijn in de 2020-strategie en dat het voor de verbetering van de werkgelegenheidsresultaten van cruciaal belang is goed werkende arbeidsmarkten en sociale omstandigheden meer centraal te stellen; pleit daarom voor een nieuwe agenda om fatsoenlijk werk te bevorderen, de rechten van werknemers in heel Europa te verzekeren en de arbeidsomstandigheden te verbeteren;

184.

is van mening dat in de nieuwe strategie meer nadruk moet worden gelegd op fatsoenlijk werk, met inbegrip van de bestrijding van zwart werk, en op maatregelen die het mogelijk maken dat mensen die momenteel van de arbeidsmarkt zijn uitgesloten, daar weer toegang toe kunnen krijgen;

185.

is van mening dat de nieuwe strategie arbeidsmarkten moet bevorderen die de stimulansen en de voorwaarden voor personen die werken verbeteren, terwijl tegelijkertijd wordt gezorgd voor meer stimulansen voor werkgevers om personeel aan te nemen en te behouden;

186.

wijst erop dat het belangrijk is om iets te doen aan het afnemende concurrentievermogen van Europa in de wereld; rekening houdend met de voorspelde arbeidstekorten op lange termijn, is het belangrijk verder te kijken dan de crisis en te zoeken naar Europese regelingen om kennismigratie toe te staan en een Europese „brain drain” te voorkomen;

187.

is van mening dat krachtige en vastbesloten maatregelen met betrekking tot werkgelegenheid te meer noodzakelijk zijn daar het gevaar bestaat dat het herstel in de Unie wellicht niet gepaard gaat met de schepping van duurzame banen;

188.

dringt er bij de Unie op aan haar werkgelegenheidsbeleid gepaard te laten gaan met maatregelen ter bestrijding van armoede en sociale uitsluiting, in combinatie met een doeltreffend functionerende interne markt voor werknemers binnen de EU, zodat de ongelijkheid door de crisis niet nog verder wordt vergroot;

189.

roept de lidstaten en de Commissie op om in 2020 een arbeidsparticipatie van mannen en vrouwen van 75 % te bereiken door de segmentatie in de arbeidsmarkt te verminderen en meer voorzieningen te treffen om werk, zorgtaken en gezinsleven beter met elkaar in evenwicht te brengen;

190.

is van mening dat de inspanningen om banen te creëren, gericht moeten zijn op werkgelegenheid voor jongeren, wat betekent dat er meer seksegevoelige programma's beschikbaar moeten komen om jongeren de bekwaamheden te verschaffen die in de reële economie nodig zijn;

191.

benadrukt dat er inclusieve en concurrerende arbeidsmarkten tot stand gebracht moeten worden waardoor werkgevers flexibeler kunnen opereren terwijl er tegelijkertijd gezorgd wordt voor werkloosheidsuitkeringen in combinatie met actieve ondersteuning voor herintreding op de arbeidsmarkt als iemand zijn baan kwijtraakt;

192.

is van mening dat onderwijs weliswaar onder bevoegdheid van de lidstaten moet blijven, maar dat investeringen door de EU en EU-dekkende erkenning van diploma's noodzakelijk zijn in alle aspecten van het onderwijsstelsel, de kwaliteit van het onderwijs en verruiming van de toegang tot hoger onderwijs; pleit voor de invoering van een permanent en inclusief systeem van richtsnoeren voor levenslang leren op Europees niveau, in het kader waarvan de programma's Erasmus en Leonardo ter bevordering van de mobiliteit voor scholings- en opleidingsdoeleinden algemener toegankelijk zouden worden;

193.

stelt zich op het standpunt dat de werkgelegenheid een van de belangrijkste aanjagers van de economie is omdat zij bijdraagt tot de koopkracht; is van mening dat de EU zich dient te richten op volledige, kwalitatief hoogwaardige werkgelegenheid en dat de duurzame werking van de interne markt afhankelijk is van een arbeidsmarkt die fatsoenlijk werk biedt en de innovatie bevordert;

194.

verzoekt de lidstaten met klem om door middel van op de arbeidsmarkt gerichte beleidsmaatregelen zowel de cyclische als de langetermijnaspecten van werkloosheid aan te pakken;

195.

is van mening dat Europa krachtige groei nodig heeft om zijn sociaal stelsel in stand te houden, dat een bijdrage levert tot het mededingingsvermogen van de Europese socialenmarkteconomie;

196.

stelt vast dat het belangrijk is de mobiliteit te vergemakkelijken, die het voor bedrijven ook gemakkelijker maakt de geschoolde werknemers te vinden die zij nodig hebben en waardoor de interne markt beter kan werken, o.m. in tijden van crisis; merkt op dat arbeidsmobiliteit gepaard moet gaan met een verbetering van de arbeidsvoorwaarden;

197.

merkt op dat kleine en middelgrote ondernemingen en ondernemers in alle economieën een substantiële rol spelen en de voornaamste aanjagers zijn van werkgelegenheid en inkomsten, alsook de drijvende krachten achter innovatie en groei; is van mening dat kleine en middelgrote bedrijven van cruciaal belang zijn voor de toekomstige ontwikkeling, groei en welvaart in de EU en dat het concurrentievermogen van de EU ten aanzien van de rest van de wereld kan worden versterkt door prioriteit te geven aan het MKB;

198.

is van mening dat het tijd is om naar de toekomst te kijken en lering te trekken uit het verleden, en aldus geleidelijk de structurele veranderingen aan te brengen die ons MKB meer mededingingsvermogen zullen verschaffen en in staat zullen stellen de aanvullende druk te weerstaan die voort zal komen uit een geglobaliseerd milieu en het vermogen van onze mededingers zich op steeds innovatiever markten te begeven, waardoor zij banen kunnen waarborgen voor tal van kwetsbaarder werknemers en hun gezinnen;

199.

erkent dat de huidige definitie van MKB in de EU moet worden herzien en dat het criterium met betrekking tot het aantal werknemers moet worden verlaagd om beter gericht beleid ten aanzien van kleine en middelgrote ondernemingen te kunnen voeren;

200.

beseft dat de ambitie om de industrie en kleine en middelgrote ondernemingen tot innovatie aan te zetten niet kan worden waargemaakt door enkel de toegang tot kapitaal in het algemeen te verbeteren, maar dat eveneens het doel van diversificatie van de financieringsbronnen moet worden nagestreefd;

201.

is van mening dat in de context van het herstel speciale aandacht moet worden besteed aan de rol van kleine en middelgrote bedrijven voor de productiviteit en het scheppen van nieuwe activa en dat dus mechanismen ten uitvoer moeten worden gelegd om te voorkomen dat deze MKB van de markt verdwijnen, wat zou leiden tot meer werkloosheid en langere economische kwetsbaarheid; is van mening dat ook een efficiënte verdeling van het Europees Sociaal Fonds moet worden gegarandeerd;

202.

is van mening dat kleine en middelgrote bedrijven zouden moeten worden gezien als een motor voor kleinere investeringen die worden gefinancierd door de cohesiefondsen; acht de toekenning van fondsen aan universiteiten en de bevordering van samenwerkingsverbanden met het MKB in dit verband essentieel;

203.

beseft dat de interne markt van de EU bijdraagt tot de totstandbrenging van een vruchtbaar bedrijfsklimaat in de hele Unie, en eveneens ten goede komt aan de consument; is zich er echter van bewust dat het MKB bij zijn optreden op de interne markt het hoofd moet bieden aan tal van problemen en dat het veelal opereert beneden zijn doelmatige schaal; dat het, met name op microniveau, moet worden gesteund om op de gehele interne markt te kunnen opereren; dat zijn toegang tot gegevens over kansen op het niveau moet worden gebracht waar trans-Europese fora kunnen worden opgezet, en dat het MKB dan pas zakelijke kansen kan uitbuiten, aanvullende aspecten kan vinden en uiteindelijk een manier kan vinden om toegang te krijgen tot markten in de Unie;

204.

is van mening dat het actief en productief blijven van burgers na hun pensionering o.m. in het economische belang van Europa is en dat het verlies van hun deskundigheid kan worden opgevangen door ouderen ertoe aan te moedigen via informelere structuren en netwerken, uit hoofde van hun maatschappelijke betrokkenheid actief te blijven, en hen in contact te brengen met economische actoren en de academische wereld. is van mening dat het MKB het meeste baat kan hebben bij een dergelijk netwerk van dit soort informele structuren waar zij te rade kunnen gaan, omdat het MKB zich zulke diensten van commerciële adviesbureaus meestal nauwelijks kan veroorloven. wijst erop dat de door ouderen vergaarde kennis tot algemeen voordeel moet worden verspreid via oprichting van een netwerk op EU-niveau;

205.

dringt erop aan dat de Unie haar netwerk van kleine en middelgrote bedrijven – die wat betreft schepping van de werkgelegenheid tot de voorhoede behoren – helpt door ze gemakkelijker toegang tot krediet te verschaffen, met name door ondersteuning van garantieregelingen en de creatie van nieuwe standaardproducten om leningen aan en eigen vermogen van kleinere bedrijven te combineren; verzoekt de EU met klem een EU-Garantiefonds voor het MKB in het leven te roepen; verzoekt eveneens om beoordeling van de huidige financieringsprogramma's, met name het KCI-programma, en om gerichte maatregelen om door de EU gesteunde leningen beschikbaar te stellen voor bedrijven in alle lidstaten en om diensten aan het MKB alsook structuren voor sociale dialoog te ontwikkelen;

206.

verzoekt de Unie te streven naar evenwichtiger samenstelling van de financiering van het MKB; stelt vast dat het aandeel van de kapitaalmarkten in de financiering van het MKB is toegenomen; is van mening dat het aandeel van de financiering voor kleine en middelgrote ondernemingen dat afkomstig is van de kapitaalmarkt, durfkapitaalverstrekkers, „business angels” en publiek-private partnerschappen moet worden vergroot en gestimuleerd; verzoekt de Commissie en de lidstaten om de bureaucratische lasten van openbare aanbestedingen voor kleine en middelgrote ondernemingen aanzienlijk te verminderen en te zorgen voor minder bureaucratische rompslomp, wat essentieel is voor het welvaren van kleine en middelgrote ondernemingen;

207.

moedigt de oprichting aan van gespecialiseerde aandelenmarkten die uitsluitend het MKB bedienen en die laagdrempelig zijn, ter vergemakkelijking van de procedure met betrekking tot eigen vermogen; is van mening dat het MKB zich meer moet richten op eigen vermogen, en stelt tegen deze achtergrond voor negatieve belastingprikkels voor beide zijden van de markt - investeerders en markt - weg te nemen;

208.

verzoekt de lidstaten van de EU maatregelen te overwegen om de belasting in verband met het MKB te coördineren; is van mening dat voltooiing van de interne markt om grensoverschrijdende financiering en zakelijke kansen voor het MKB mogelijk te maken, van wezenlijke betekenis zijn ter bevordering van het herstel in de EU;

209.

benadrukt dat een organische band tussen de industrie en innovatie, en daarom ook met het onderwijs, uitermate wenselijk is; innoverende bedrijven, met inbegrip van het MKB, behoren op de eerste rij te zitten voor investeringen op Europees en nationaal niveau. wijst erop dat de financiering van deze bedrijven en de daaruit resulterende activiteiten, omdat beginnende innovatiebedrijven per definitie een hoog risico- en insolventieprofiel hebben, geheel opnieuw moeten worden overdacht. wijst erop dat er voor dit specifieke segment specifieke kredietgarantieregelingen moeten komen omdat zulke startende innoverende bedrijven via de banken bijzonder moeilijk aan financiering kunnen komen;

210.

stelt voor dat de Commissie een project „Eén MKB - Eén baan” opzet door een nieuw financieel instrument op EU-niveau in het leven te roepen ter aanmoediging van de bedrijvigheid van het MKB in de Unie; is van mening dat een evenwichtiger samenstelling van de financiering van het MKB tot stand moet worden gebracht;

211.

vraagt om de hervorming van de Wet voor Kleine Ondernemingen, met inbegrip van de opname daarin van bindende bepalingen die door alle lidstaten moeten worden toegepast, en om de ontwikkeling van een nieuwe sociale Wet voor Kleine Ondernemingen, die een noodzakelijke versterking van de Europese sociale markteconomie na de crisis zou vormen;

212.

beveelt aan om één enkel loket te creëren; deze loketten zijn nodig in verband met alle administratieve aangelegenheden van kleine en middelgrote ondernemingen; acht vermindering van de administratieve lasten van kleine en middelgrote ondernemingen van groot belang, evenals de invoering van een sociale component in de voor kleine en middelgrote ondernemingen relevante Europese wetgeving; is van mening dat Europa de meest MKB -vriendelijke regio van de wereld moet worden;

213.

merkt op dat weliswaar enkele opkomende landen en ontwikkelingslanden aan de ergste gevolgen van de crisis lijken te zijn ontsnapt, maar dat 40 % van de ontwikkelingslanden in hoge mate te maken heeft gehad met de gevolgen van de financiële crisis en dat daardoor naar schatting 90 miljoen mensen tot armoede zullen vervallen;

214.

roept op tot herbevestiging van de belofte dat 0,7 % van het BNP van de lidstaten zal worden gebruikt voor ontwikkelingshulp en de verkenning van aanvullende innovatieve bronnen van financiering om het financieringstekort dat wordt veroorzaakt door de krimpende economieën in ontwikkelingslanden weg te werken;

215.

verzoekt Europese bedrijven, met name multinationals, om te garanderen dat bij hun productieketen betrokken onderaannemers eveneens een maatschappelijke verantwoordelijkheid dragen;

216.

onderkent de tekortkomingen en problemen die voortvloeien uit het gebrek aan juridisch bindende bevoegdheden en het gebrek aan samenhang van de mondiale financiële en economische instellingen; is derhalve ingenomen met de initiatieven voor verbetering middels hervorming van de effectiviteit, het mondiale bereik en de verantwoordelijkheid van het IMF en andere VN-instellingen zodat zij het mandaat krijgen om te fungeren als platform voor de overkoepelende coördinatie van de economische en financiële sector, met initiatieven en, voor zover relevant, de bevoegdheden om juridisch bindende regelgeving vast te stellen in de vorm van internationale overeenkomsten;

217.

is van mening dat een van de uitdagingen die de EU op mondiaal niveau moet pareren de aanpassing is van haar economische kracht aan betekenis op het wereldtoneel door met één stem te spreken; is van mening dat het één van de sleutelprojecten van het buitenlands beleid van de EU moet zijn zich in te zetten voor hervorming van de VN en aan de VN gekoppelde instellingen tot mondiale instellingen met werkelijke politieke invloed op zaken waarover internationale verontrusting bestaat, zoals klimaatverandering, toezicht en regelgeving in de financiële sector, beperking van armoede, en de Millennium ontwikkelingsdoelen;

218.

roept de Europese Raad ertoe op een G20-top bijeen te roepen die uitsluitend gewijd is aan de vereiste hervormingen in het mondiaal bestuur;

219.

spreekt zijn scherpe veroordeling uit over de rol van belastingparadijzen, die aanzetten tot belastingontwijking, belastingfraude en kapitaalvlucht, en daar hun voordeel mee doen; dringt er derhalve bij de lidstaten met klem op aan prioriteit te geven aan de bestrijding van belastingparadijzen, belastingfraude en illegale kapitaalvlucht; verzoekt de Europese Unie krachtiger op te treden en concrete en directe maatregelen – zoals sancties – te treffen tegen belastingparadijzen, belastingontduiking en illegale kapitaalvlucht; verzoekt de Raad het plan tot sluiting van belastingparadijzen in het kader van de Verenigde Naties en andere internationale organen waarvan de Europese Unie en haar lidstaten deel uitmaken nieuw leven in te blazen;

220.

spreekt de aanbeveling uit dat tegelijk met de verbetering van de sturing en het optreden van het Bazels Comité voor het bankentoezicht de noodzakelijke maatregelen worden genomen ter versteviging van de internationale sturingsregelingen voor andere marktsegmenten; stelt voor dat de BCB-voorschriften van kracht worden in de vorm van internationale verdragen;

221.

wijst op de vooruitgang die bij de OESO en in de G20 is geboekt op het gebied van belastingsturing, maar pleit voor urgente en krachtige maatregelen ter versterking van de juridische en economische gevolgen van het op een zwarte lijst plaatsen van niet-coöperatieve rechtsgebieden door de OESO; dringt aan op snelle, praktische stappen om de automatische, multilaterale uitwisseling van informatie over de hele wereld tot standaardprocedure te verheffen met het oog op de verbetering van de fiscale transparantie en ter bestrijding van fraude en belastingontduiking;

222.

pleit ervoor dat de Europese Unie, nu het Verdrag van Lissabon in werking is getreden, de IAO-verdragen als zelfstandige partij ondertekent en dat zij ook alle tot dusver door de IAO aangenomen conventies ondertekent;

223.

komt tot de slotsom dat wij meer Europa nodig hebben; is van mening dat er dringend behoefte is aan politieke en intellectuele leiding om het project Europa weer op de rails te krijgen; is van mening dat de Commissie ten volle gebruik moet maken van haar initiatiefrechten in de sectoren gedeelde bevoegdheden, met name in de sector energiebeleid, om te EU in staat te stellen de problemen die voor haar liggen aan te pakken; is van mening dat het klimaat- en maatschappijvriendelijke internemarktproject dat de Unie schraagt moet worden afgerond; dringt erop aan de mechanismen voor economische sturing binnen de Unie uit te breiden, met name vanuit de optiek van betere democratische controle, crisisbeheer, en coördinatie van economisch en werkgelegenheidsbeleid; bevestigt dat de agenda voor herziening van financiën en toezicht snel vooruitgang moet boeken, en dat niet alleen de tekortkomingen moeten worden aangepakt die tijdens de crisis zijn waargenomen, maar eveneens de noodzaak een financieel stelsel op te zetten dat de werkelijke economie steunt, leidt tot financiële stabiliteit en economische groei, langetermijninvesteringen, schepping van werkgelegenheid, maatschappelijke samenhang en bestrijding van armoede oplevert; acht het noodzakelijk het belastingstelsel op eerlijke wijze te herstructureren, zodanig dat het opbouwen van buitensporige marktinvloed wordt ontmoedigd en maatschappelijke gerechtigheid, ondernemersgeest en innovatie worden bevorderd; dringt erop aan de sociale markteconomie en de waarden die deze in zich bergt nieuw leven in te blazen;

224.

acht zich in het kader van de Bijzondere Commissie financiële, economische en sociale crisis gebonden aan verwezenlijking van de doelen die in zijn taakomschrijving zijn vastgelegd in nauwe samenwerking met de nationale parlementen van de EU, met het oog op de bepaling van gezamenlijke aanbevelingen;

225.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, de Commissie, de voorzitter van de Europese Raad, de voorzitter van de Eurogroep, de Europese Centrale Bank, het Economisch en Sociaal Comité, het Comité van de Regio's, de regeringen en parlementen van de lidstaten en de sociale partners.

8.3.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 70/41

—

gelet op artikel 225 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie,

—

gelet op artikel 3 van het Verdrag betreffende de Europese Unie,

—

gelet op de artikelen 121, 126, 136, 138 en 352 van het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie en de aan het Verdrag betreffende de Europese Unie en het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie gehechte protocollen betreffende de procedure bij buitensporige tekorten (nr. 12) en betreffende de Eurogroep (nr. 14),

—

gezien de mededelingen van de Commissie van 12 mei 2010 over intensivering van de economische beleidscoördinatie (COM(2010)0250) en van 30 juni 2010„Naar een intensivering van de economische beleidscoördinatie ten behoeve van stabiliteit, groei en werkgelegenheid – Instrumenten voor een krachtigere economische governance van de EU” (COM(2010)0367),

—

gezien de aanbeveling van de Commissie van 27 april 2010 betreffende een aanbeveling van de Raad betreffende de globale richtsnoeren voor het economisch beleid van de lidstaten en de Unie: Deel I van de geïntegreerde richtsnoeren van Europa 2020 (SEC(2010)0488),

—

gezien het voorstel van de Commissie van 27 april 2010 voor een beschikking van de Raad betreffende de richtsnoeren voor het werkgelegenheidsbeleid van de lidstaten: Deel II van de geïntegreerde richtsnoeren van Europa 2020 (COM(2010)0193), en onder verwijzing naar zijn desbetreffend standpunt van 8 september 2010 (1),

—

gezien de mededeling van de Commissie van 3 maart 2010 getiteld „Europa 2020: Een strategie voor slimme, duurzame en inclusieve groei” (COM(2010)2020),

—

gezien Verordening (EU) nr. 407/2010 van de Raad van 11 mei 2010 houdende instelling van een Europees financieel stabilisatiemechanisme (2),

—

gezien Verordening (EG) nr. 332/2002 van de Raad van 18 februari 2002 houdende instelling van een mechanisme voor financiële ondersteuning op middellange termijn van de betalingsbalansen van de lidstaten (3),

—

gezien Verordening (EG) nr. 1466/97 van de Raad van 7 juli 1997 over versterking van het toezicht op begrotingssituaties en het toezicht op en de coördinatie van het economisch beleid (4),

—

gezien Verordening (EG) Nr. 1467/97 van de Raad van 7 juli 1997 over bespoediging en verduidelijking van de tenuitvoerlegging van de procedure bij buitensporige tekorten (5),

—

gezien Verordening (EG) nr. 3605/93 van de Raad van 22 november 1993 betreffende de toepassing van het aan het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap gehechte protocol betreffende de procedure bij buitensporige tekorten (6),

—

gezien de conclusies van de Raad van 7 september 2010, waarin wordt besloten tot meer controle op het economische en begrotingsbeleid van de lidstaten (Europees Semester),

—

gezien de conclusies van de Europese Raad van 17 juni 2010,

—

gezien de conclusies van de bijeenkomst van de Raad op 9 en 10 mei 2010,

—

gezien de verklaring van de staatshoofden en regeringsleiders van de eurozone van 7 mei 2010,

—

gezien de verklaring van de staats- en regeringsleiders van de eurozone van 25 maart 2010,

—

gezien de conclusies van de Europese Raad van 25 en 26 maart 2010,

—

gezien de verklaring van de leden van de eurozone over de steun voor Griekenland van 11 april 2010,

—

gezien de conclusies van de bijeenkomst van de Raad van 16 maart 2010,

—

gezien de conclusies van de Eurogroep over het toezicht op het concurrentievermogen en de macro-economische onevenwichtigheden binnen de eurozone van 15 maart 2010,

—

gezien de bevoegdheden van de Eurogroep ten aanzien van exitstrategieën en de beleidsprioriteiten op de middellange termijn in de Europa 2020-strategie: gevolgen voor de eurozone van 15 maart 2010,

—

gezien de conclusies van de voorzitter van de Europese Raad van 22 en 23 maart 2005,

—

gezien de conclusies van het voorzitterschap van de Europese Raad van 23 en 24 maart 2000,

—

onder verwijzing naar de resolutie van 13 december 1997 van de Europese Raad betreffende de coördinatie van het economisch beleid in de derde fase van de EMU, en de artikelen 109 en 109b van het EG-verdrag,

—

onder verwijzing naar de resolutie van de Europese Raad over het pact voor stabiliteit en groei van 17 juni 1997 (7),

—

onder verwijzing naar de resolutie van de Europese Raad over het pact voor stabiliteit en groei van 16 juni 1997 (8),

—

gezien de nota van de Europese Centrale Bank betreffende versterking van het economisch bestuur in de eurozone van 10 juni 2010,

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 17 juni 2010 over de kwaliteit van statistische gegevens in de Unie en uitgebreidere boekhoudcontrolebevoegdheden voor de Commissie (Eurostat) (9),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie over economisch bestuur van 16 juni 2010 (10),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 25 maart 2010 over de jaarlijkse verklaring 2009 over het eurogebied en openbare financiën (11),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 10 maart 2010 over de EU 2020 (12),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 18 november 2008 over EMU@10: De eerste tien jaar Economische en Monetaire Unie en toekomstige uitdagingen (13),

—

gelet op de artikelen 42 en 48 van zijn Reglement,

—

gezien het verslag van de Commissie economische en monetaire zaken en de adviezen van de Begrotingscommissie, de Commissie werkgelegenheid en sociale zaken, de Commissie interne markt en consumentenbescherming en de Commissie constitutionele zaken (A7-0282/2010),

A.

overwegende dat het op basis van de recente economische ontwikkelingen duidelijk is dat de coördinatie van het economisch beleid in de Unie, en met name in de eurozone, onvoldoende heeft gefunctioneerd en dat de lidstaten ondanks hun verplichtingen krachtens het Verdrag betreffende de werking van de Europese Unie (VWEU) hebben nagelaten om hun economisch beleid als een gemeenschappelijke zaak te beschouwen en dat beleid binnen de Raad te coördineren overeenkomstig de desbetreffende bepalingen van het Verdrag en met inachtneming van de centrale rol van de Commissie in de toezichtprocedure,

B.

overwegende dat noch het bestaande kader voor economische governance en controle, noch de regelgeving inzake de financiële diensten hebben gezorgd voor voldoende stabiliteit en groei,

C.

overwegende dat het van cruciaal belang is dat het niet blijft bij de tijdelijke maatregelen ter stabilisering van de eurozone,

D.

overwegende dat de coördinatie van en het toezicht op de economie op het niveau van de Unie moeten worden versterkt, met inachtneming van het subsidiariteitsbeginsel en rekening houdend met de bijzondere gegevenheden van de eurozone en de lessen die moeten worden getrokken uit de recente economische crisis, zonder dat de integriteit van de Europese Unie op het spel wordt gezet of de gelijke behandeling van de lidstaten in het gedrang komt,

E.

overwegende dat de economische coördinatie in de hele Unie versterkt moet worden, aangezien de economische stabiliteit van de Unie kan afhangen van de economische situatie van een van haar lidstaten, de onderlinge economische afhankelijkheid tussen alle lidstaten in het kader van de interne markt zeer groot is en voorbereidingen getroffen moeten worden voor een uitbreiding van de eurozone,

F.

overwegende dat, voor zover mogelijk, alle 27 lidstaten maximaal al de voorstellen voor economisch bestuur dienen te volgen, erkennende dat voor lidstaten buiten de eurozone, dit gedeeltelijk een vrijwillige procedure is,

G.

overwegende dat het Verdrag van Lissabon de voormalige „communautaire methode” aanpast en uitbreidt tot een „Uniemethode”, waarvan de essentie is dat:

H.

overwegende dat het solidariteitsbeginsel van de EU volledig moet worden opgenomen in de nieuwe intensievere economische governance en daarin versterkt moet worden, wil de eurozone het hoofd kunnen bieden aan asymmetrische schokken en speculatieve aanvallen,

I.

overwegende dat de huidige economische crisis in de Unie een solvabiliteitscrisis is die aanvankelijk de vorm aannam van een liquiditeitscrisis, die op langere termijn niet op te lossen is simpelweg door landen met een zware schuldenlast op te zadelen met nieuwe schulden in combinatie met plannen voor versnelde begrotingsconsolidatie,

J.

overwegende dat het werkgelegenheidsbeleid een centrale rol kan spelen bij de stimulering van de groei en het concurrentievermogen van de Europese sociale markteconomie door macro-economische onevenwichtigheden te voorkomen en te zorgen voor sociale integratie en de herverdeling van inkomsten,

K.

overwegende dat de rol van de Commissie en de Europese Centrale Bank (ECB) zoals vastgelegd in het VWEU moet worden gerespecteerd,

L.

overwegende dat een volledig onafhankelijke ECB een noodzakelijke voorwaarde is voor een stabiele euro, lage inflatie en gunstige financieringsvoorwaarden voor groei en arbeidsplaatsen,

M.

overwegende dat meer gelet moet worden op impliciete verplichtingen en niet in de balans opgenomen transacties, daar deze de overheidsschuld op middellange en lange termijn kunnen verhogen en ten koste kunnen gaan van de transparantie,

N.

overwegende dat de beleidsmakers de gemeenschappelijke economische en sociale uitdagingen waar de EU-economieën voor staan, moeten benoemen en aanpakken,

O.

overwegende dat een sterkere participatie van de sociale partners op het nationale en Europese vlak zal bijdragen tot meer verantwoordelijkheid voor de uitvoering van de economische governance en de globale Europa 2020-strategie,

P.

overwegende dat er een permanent mechanisme voor het oplossen van crises met procedures voor schuldherschikking of een begeleid faillissement vastgesteld moet worden om de financiële stabiliteit te waarborgen in het geval van een openbare of particuliere schuldencrisis, waarbij de onafhankelijkheid van de ECB beschermd moet worden,

Q.

overwegende dat de bestaande regels van het stabiliteits- en groeipact (SGP), in combinatie met een gebrekkige uitvoering, niet hebben kunnen zorgen voor een degelijk beleid op begrotings- en ruimer macro-economisch gebied; overwegende dat het begrotingskader en macro-economische kader van de Unie versterkt moeten worden door de toepassing van preventieve maatregelen, sancties en stimulansen op basis van regels,

R.

overwegende dat de doelstelling om de overheidsfinanciën weer in evenwicht te brengen een noodzaak is voor landen met te hoge schulden, maar dat dit op zich geen oplossing is voor het probleem van de economische onevenwichtigheid tussen landen in de eurozone en de Unie in het algemeen,

S.

overwegende dat het Europese sociale model een pluspunt vormt voor de concurrentiepositie op wereldniveau, die verzwakt is door de grote verschillen in economisch concurrentievermogen tussen de lidstaten,

T.

overwegende dat kennis, kapitaal, innovaties en, in minder mate, arbeid de neiging hebben naar bepaalde regio's te migreren, en dat de EU-mechanismen voor financiële solidariteit overeenkomstig de doelstellingen van de Europa 2020-strategie verder moeten worden ontwikkeld, met bijzondere aandacht voor onderzoek en ontwikkeling, opleiding, bestaande samenwerkingsinitiatieven op onderwijsgebied, en een groene en koolstofarme economie die innovatie, territoriale en sociale cohesie en economische groei stimuleert,

U.

overwegende dat de Unie felle concurrentie van opkomende economieën ondervindt en dat stabiele overheidsfinanciën van wezenlijk belang zijn om kansen te creëren, innovatie en economische groei te bevorderen en zo een Europese kenniseconomie te vormen,

V.

overwegende dat begrotingssanering waarschijnlijk ten koste zal gaan van openbare diensten en sociale bescherming,

W.

overwegende dat economische groei en houdbare overheidsfinanciën noodzakelijke voorwaarden zijn voor economische en sociale stabiliteit, begrotingsconsolidatie op lange termijn en welvaart,

X.

overwegende dat het begrotingsbeleid van veel lidstaten vaak procyclisch en landenspecifiek was en dat de begrotingsdoelen van het SGP op middellange termijn maar zelden strikt zijn gehandhaafd of uitgevoerd,

Y.

overwegende dat het werkgelegenheidsbeleid een centrale rol speelt bij het verzekeren van arbeidsintensieve groei en het concurrentievermogen van de Europese economie, met name gezien de vergrijzende bevolking,

Z.

overwegende dat de voltooiing van de interne markt, zoals voorgestaan in het verslag-Monti (14), van essentieel belang is voor een echt Europees economisch bestuur,

AA.

overwegende dat de onhoudbare financiën en de buitensporige totale (overheids- en particuliere) schuld van een afzonderlijke lidstaat gevolgen kunnen hebben voor de hele Unie; overwegende dat er, overeenkomstig de beloften en richtsnoeren op het niveau van de Unie, moet worden gestreefd naar een goed evenwicht tussen investeringen in duurzame groei die banen schept enerzijds en het voorkomen van buitensporige tekorten gedurende de economische cyclus anderzijds, rekening houdend met de sociale cohesie en de belangen van de toekomstige generaties, zodat het vertrouwen in de Europese overheidsfinanciën wordt hersteld,

AB.

overwegende dat het terugdringen van tekorten op lange termijn samen moet gaan met andere inspanningen om de economie te stimuleren, zoals betere voorwaarden voor investeringen en een verbeterde en ontwikkelde interne markt die meer kansen biedt en het concurrentievermogen vergroot,

AC.

overwegende dat het belang van uit de EU-begroting gefinancierde maatregelen, zoals het cohesiebeleid, voor de economische groei en het concurrentievermogen van de Unie erkend moet worden,

AD.

overwegende dat de recente economische crisis duidelijk heeft gemaakt dat de excessieve macro-economische verschillen en verschillen in concurrentievermogen en de begrotings- betalingsbalansonevenwichtigheden binnen de eurozone en, ruimer gezien, binnen de Unie, in de jaren vóór de crisis geleidelijk zijn toegenomen, onder meer door het ontbreken van sterkere economische coördinatie, en krachtig moeten worden aangepakt,

AE.

overwegende dat het Europees Parlement jarenlang heeft aangedrongen op verbeteringen in de economische governance zowel binnen de Unie als bij de externe vertegenwoordiging van de Unie in internationale economische en monetaire fora,

AF.

overwegende dat de versterking van het economische bestuur samen moet gaan met versterking van de democratische legitimiteit van het Europese bestuur, wat moet worden bereikt door het Europees Parlement en de nationale parlementen sterker en vroegtijdiger bij het proces te betrekken, en dat er behoefte bestaat aan meer coördinatie tussen het Europees Parlement en de nationale parlementen, in een geest van wederzijds respect,

AG.

overwegende dat de besluiten die in het voorjaar 2010 zijn genomen om de stabiliteit van de euro te garanderen slechts tijdelijke oplossingen zijn en moeten worden ondersteund door beleidsmaatregelen op nationaal niveau en een sterker kader voor het economische bestuur op EU-niveau, vooral onder de lidstaten van de eurozone,

AH.

overwegende dat verbetering van het economisch toezicht en bestuur alleen mogelijk is indien we beschikken over nauwkeurige en vergelijkbare statistieken betreffende het economische beleid en de economische situatie van de lidstaten in kwestie,

AI.

overwegende dat Europa slechts een leidende wereldspeler en de meest concurrerende kennismaatschappij kan worden als zo snel mogelijk maatregelen worden genomen die gericht zijn op groei op lange termijn,

AJ.

overwegende dat het VWEU de Unie meer bevoegdheden geeft om het economisch bestuur binnen de Unie te versterken en dat de bepalingen van het VWEU ten volle moeten worden gebruikt, hoewel wijzigingen in de bepalingen van het VWEU op langere termijn niet kunnen worden uitgesloten, ook al zullen deze waarschijnlijk gevoelig liggen,

AK.

overwegende dat alleen mogelijke boetes voor overtreding van de SGP-doelstellingen opgelegd mogen worden als sprake is van onwil of fraude en niet wegens onvermogen van een lidstaat om redenen die hij niet in de hand heeft,

AL.

overwegende dat de instellingen zich moeten voorbereiden op een eventueel noodzakelijke herziening van de verdragen,

AM.

overwegende dat het Europees Parlement op grond van artikel 48 van het Verdrag betreffende de Europese Unie (VEU) bevoegd is om ontwerpen tot herziening van de verdragen voor te leggen,

AN.

overwegende dat er alomvattende afgeleide wetgeving moet worden ontwikkeld en uitgevoerd om de doelstellingen van de Unie op dit gebied te verwezenlijken; overwegende dat enerzijds verbeterd economisch bestuur in de Unie op basis van de bepalingen van het VWEU van cruciaal belang is, maar dat anderzijds de Uniemethode ten volle moet worden gebruikt en de rol van het Europees Parlement en de Commissie moet worden gerespecteerd om tot beleidsmaatregelen te komen die elkaar versterken,

AO.

overwegende dat elk wetgevingsvoorstel steun moet inhouden voor krachtige stimulansen voor duurzame „groeibevorderende” economische maatregelen, moreel risico moet voorkomen, moet stroken met andere EU-instrumenten en -regels en de voordelen van de euro als gemeenschappelijke munt van de eurozone maximaal moet benutten en het vertrouwen in de Europese economieën en de euro moet herstellen,

AP.

overwegende dat de samenhang tussen openbare investeringen op de korte, middellange en lange termijn moet worden verbeterd en dat die investeringen, met name investeringen in infrastructuur, doeltreffend moeten worden gebruikt en rekening moeten houden met de doelstellingen van de Europa 2020-strategie, in het bijzonder op het gebied van onderzoek en ontwikkeling, innovatie en onderwijs, teneinde hulpbronnen efficiënter te gebruiken, het concurrentievermogen te vergroten, de productiviteit te verhogen, werkgelegenheid te scheppen en de interne markt te versterken,

AQ.

overwegende dat bevordering van de economische groei vereist dat bedrijven en ondernemers echt de mogelijkheid krijgen uit te breiden en de EU-markt van 500 miljoen consumenten te bedienen; overwegende dat de interne markt voor diensten daarom ten volle moet worden ontwikkeld,

AR.

overwegende dat de verschillende modellen voor concurrentievermogen in de Unie rekening moeten houden met de landenspecifieke prioriteiten en behoeften, met inachtneming van de verplichtingen krachtens het VWEU,

AS.

overwegende dat de Unie met een gemeenschappelijk standpunt vertegenwoordigd moet zijn in het internationale monetaire stelsel en de internationale financiële instellingen en fora; dat de Raad in de geest van het VWEU overleg moet plegen met het Europees Parlement alvorens besluiten te nemen uit hoofde van artikel 138 van het VWEU, en de instemming van het Parlement behoeft voordat gemeenschappelijke standpunten worden vastgesteld op gebieden waarvoor binnen de Unie de gewone wetgevingsprocedure geldt,

AT.

overwegende dat de SGP-doelstellingen niet alleen met de Europa 2020-strategie verenigbaar moeten zijn, maar ook met andere verbintenissen betreffende uitgaven voor ontwikkelingshulp, onderzoek en ontwikkeling, milieu, onderwijs en armoedebestrijding,

AU.

overwegende dat vermeden moet worden dat de in de EU bestaande verschillen in concurrentievermogen verder toenemen en het welslagen van de nieuwe versterkte Europese economische governance en de EU 2020-doelstellingen inzake werkgelegenheid en duurzame groei wordt ondermijnd, en dat de Europese strategie voor begrotingsconsolidatie daarom ten volle rekening moet houden met de bijzondere kenmerken van elke lidstaat en een simplistische uniforme aanpak moet vermijden,

AV.

overwegende dat voorgestelde nieuwe maatregelen geen onevenredige gevolgen mogen hebben voor de meest kwetsbare lidstaten en niet ten koste mogen gaan van hun streven naar economische groei en cohesie,

AW.

overwegende dat de economische crisis in mei 2010 heeft geleid tot de snelle goedkeuring van het Europees financieel stabiliseringsmechanisme bij Verordening (EU) nr. 407/2010 van de Raad op grond van artikel 122, lid 2, van het VWEU, waarbij het Europees Parlement niet werd geraadpleegd,

AX.

overwegende dat gewijzigde begroting nr. 5 van de Europese Unie voor het begrotingsjaar 2010 betrekking heeft op de noodzakelijke wijzigingen voor de invoering van een nieuwe begrotingspost 01 04 01 03 in rubriek 1 A voor de garantie voor leningen van maximaal 60 miljard EUR die de EU biedt overeenkomstig artikel 122, lid 2, van het VWEU, en daarmee overeenstemmend een nieuw artikel 8 0 2 aan de ontvangstenzijde,

AY.

overwegende dat bepaalde lidstaten mogelijk gebruik zullen moeten maken van het reddingspakket, terwijl zij tegelijk rekening moeten houden met de maatregelen die specifiek voor ieder ontvangend land zullen worden vastgesteld,

AZ.

overwegende dat de Commissie op 29 september 2010 wetgevingsvoorstellen betreffende economisch bestuur heeft vastgesteld die gedeeltelijk tegemoet komen aan de behoefte aan maatregelen ter verbetering van het economisch bestuur zoals vermeld in deze resolutie; overwegende dat het Parlement deze voorstellen zal behandelen overeenkomstig de desbetreffende bepalingen van het VWEU; overwegende dat deze resolutie geen beperking inhoudt van eventuele toekomstige standpunten van het Parlement ter zake,

1.

vraagt de Commissie het Parlement zo snel mogelijk na de raadpleging van alle betrokken partijen en op basis van de passende bepalingen van het VWEU wetgevingsvoorstellen te doen toekomen voor verbetering van het EU-kader voor economisch bestuur, met name in de eurozone, met inachtneming van de gedetailleerde aanbevelingen zoals aangegeven in de bijlage, voor zover nog niet aan deze aanbevelingen is tegemoetgekomen in de wetgevingsvoorstellen van de Commissie van 29 september 2010 betreffende economisch bestuur;

2.

bevestigt dat de aanbevelingen in de bijlage in overeenstemming zijn met het subsidiariteitsbeginsel en de grondrechten van de burgers van de Europese Unie respecteren;

3.

verzoekt de Commissie om, naast de maatregelen die spoedig in het kader van de bestaande verdragen kunnen en moeten worden genomen, na te denken over institutionele ontwikkelingen die mogelijk noodzakelijk zijn voor de invoering van een samenhangend en doeltreffend economisch bestuur;

4.

is van mening dat de financiële gevolgen van het verlangde voorstel gedekt moeten worden door passende begrotingsmiddelen, waarbij rekening moet worden gehouden met de huidige begrotingstekorten en bezuinigingsmaatregelen in de lidstaten;

5.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie en de gedetailleerde aanbevelingen zoals aangegeven in de bijlage te doen toekomen aan de Commissie, de Europese Raad, de Raad, de Europese Centrale Bank, de voorzitter van de Eurogroep, en de parlementen en regeringen van de lidstaten.

8.3.2012   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 70/56

—

gezien de openbare hoorzitting over de toekomst van de Europese normalisatie die zijn Commissie interne markt en consumentenbescherming op 23 juni 2010 heeft gehouden,

—

gezien de antwoorden tijdens de openbare raadplegingsronde van de Commissie over de herziening van het Europese normalisatiestelsel (gehouden van 23 maart tot 21 mei 2010),

—

gezien de effectbeoordeling die ten aanzien van het „normalisatiepakket” is uitgevoerd voor Directoraat-generaal Ondernemingen en Industrie van de Commissie (9 maart 2010),

—

gezien het verslag van het panel van deskundigen voor de herziening van het Europese normalisatiestelsel (EXPRESS) getiteld „Standardisation for a competitive and innovative Europe: a vision for 2020” (februari 2010),

—

gezien het verslag van prof. Mario Monti van 9 mei 2010 aan de voorzitter van de Commissie getiteld „A New Strategy for the Single Market”,

—

gezien de mededeling van de Commissie van 3 maart 2010 getiteld „Europa 2020: een strategie voor slimme, duurzame en inclusieve groei” (COM(2010)2020),

—

gezien de studie over de toegang van het midden- en kleinbedrijf tot de Europese normalisatie getiteld „Enabling small and medium-sized enterprises to achieve greater benefits from standards and from involvement in standardisation”, die is uitgevoerd in opdracht van het Europees Comité voor normalisatie (CEN) en het Europees Comité voor elektrotechnische normalisatie (CENELEC) (augustus 2009),

—

gezien de studie over de toegang tot normalisatie die is uitgevoerd voor Directoraat-generaal Ondernemingen en Industrie van de Commissie (10 maart 2009),

—

gezien het verslag van de Commissie van 21 december 2009 over de werking van Richtlijn 98/34/EG in de periode 2006-2008 (COM(2009)0690) en het bijbehorende werkdocument van de Commissiediensten (SEC(2009)1704),

—

gezien het Witboek van 3 juli 2009 getiteld „Modernisering van de ICT-normalisatie in de EU - Hoe nu verder?” (COM(2009)0324),

—

gezien de conclusies van de Raad van 25 september 2008 over normalisatie en innovatie,

—

gezien de mededeling van de Commissie van 25 juni 2008 met als titel „Denk eerst klein - een „Small Business Act” voor Europa” (COM(2008)0394),

—

gezien de mededeling van de Commissie van 11 maart 2008 getiteld „Naar een grotere bijdrage van normalisatie aan innovatie in Europa” (COM(2008)0133),

—

gezien de mededeling van de Commissie van 18 oktober 2004 over de rol van de Europese normalisatie in het kader van beleid en wetgeving van de Gemeenschap (COM(2004)0674) en het bijbehorende werkdocument van de Commissiediensten getiteld „The challenges for European standardisation”,

—

gezien de mededeling van de Commissie van 25 februari 2004 getiteld „Integratie van milieuaspecten in de Europese normalisatie” (COM(2004)0130),

—

gezien het werkdocument van de Commissiediensten van 26 juli 2001 over „European Policy Principles on International Standardisation” (SEC(2001)1296),

—

onder verwijzing naar zijn resolutie van 12 februari 1999 over het verslag van de Commissie betreffende de efficiëntie en transparantie bij de Europese normalisatie in het kader van de nieuwe benadering (1),

—

gezien het verslag van de Commissie van 13 mei 1998 over de efficiëntie en transparantie bij de Europese normalisatie in het kader van de nieuwe benadering (COM(1998)0291),

—

gezien Besluit nr. 1673/2006/EG van het Europees Parlement en de Raad van 24 oktober 2006 betreffende de financiering van de Europese normalisatie (2),

—

gezien Richtlijn 98/34/EG van het Europees Parlement en de Raad van 22 juni 1998 betreffende een informatieprocedure op het gebied van normen en technische voorschriften (3),

—

gezien Beschikking 87/95/EEG van de Raad van 22 december 1986 betreffende de normalisatie op het gebied van de informatietechnologieën en de telecommunicatie (4),

—

gezien de Overeenkomst van Wenen van juni 1991 betreffende technische samenwerking tussen ISO en CEN en de Overeenkomst van Dresden van september 1996 betreffende de uitwisseling van technische gegevens tussen CENELEC en IEC,

—

gelet op artikel 48 van zijn Reglement,

—

gezien het verslag van de Commissie interne markt en consumentenbescherming en het advies van de Commissie industrie, onderzoek en energie (A7-0276/2010),

A.

overwegende dat het Europese normalisatiestelsel een centraal onderdeel is geweest bij de totstandbrenging van de interne markt, met name door het gebruik van normen op essentiële wetgevingsgebieden in het kader van de „nieuwe benadering”, die deel uitmaakt van het nieuwe wetgevingskader,

B.

overwegende dat het huidige rechtskader heeft bijgedragen tot het succes van de Europese normalisatie, die de ontwikkeling mogelijk heeft gemaakt van Europese normen waaraan alle economische actoren behoefte hebben om een soepele werking van de interne markt te garanderen, de wereldhandel en de markttoegang te vergemakkelijken en een duurzame groei en het concurrentievermogen te stimuleren,

C.

overwegende dat het Europese normalisatiestelsel een sleutelrol speelt als men wil voorzien in de toenemende behoefte in het Europese beleid en de Europese wetgeving aan normen die kunnen zorgen voor productveiligheid, toegankelijkheid, innovatie, interoperabiliteit en milieubescherming,

D.

overwegende dat in beginsel 7 van de „Small Business Act” wordt onderstreept dat het belangrijk is de deelname van kmo's aan het normalisatieproces te stimuleren en hun belangen daarin te behartigen,

E.

overwegende dat de ontwikkeling van Europese normen bijdraagt aan de ontwikkeling van wereldwijde normen,

F.

overwegende dat een modern en flexibel Europees normalisatiesysteem een essentieel onderdeel vormt van een ambitieus en vernieuwd Europees industriebeleid,

G.

overwegende dat het Europese normalisatieproces zich voltrekt binnen het wereldwijde ecosysteem, waarmee het op diverse wijzen verbonden is, en dat het afhankelijk is van specifieke structuren en een speciale reeks processen voor de ontwikkeling van normen, die door CEN en CENELEC worden uitgevoerd op basis van het nationale delegatiebeginsel en door het European Telecom Standards Institute (ETSI) op basis van rechtstreeks lidmaatschap,

H.

overwegende dat in het verslag-Monti over een nieuwe strategie voor de interne markt wordt gesteld dat normalisering cruciaal is voor de governance van de interne markt en wordt onderstreept dat herziening van het Europese normalisatieproces nodig is, onder behoud van de voordelen van het huidige systeem en met een juist evenwicht tussen de Europese en de nationale dimensie,

I.

overwegende dat de Europese normalisatie – wil zij kunnen voorzien in de toekomstige behoeften van bedrijfsleven en consumenten en wil zij alle potentiële voordelen kunnen opleveren ter ondersteuning van openbare en maatschappelijke doelstellingen - zich moet aanpassen aan de veranderingen die een gevolg zijn van de mondialisering, klimaatverandering, de opkomst van nieuwe economische spelers en de ontwikkeling van de technologie,

J.

overwegende dat er een strategische benadering van de Europese normalisatie moet worden ontwikkeld en dat het huidige stelsel wordt herzien, zodat het succesvol kan blijven en beantwoordt aan de behoeften voor de komende tien jaar, en Europa zijn vooraanstaande rol in het mondiale normalisatiesysteem kan blijven spelen,

1.

is verheugd over het voornemen van de Commissie om het Europese normalisatiestelsel zodanig te herzien dat zijn vele succesvolle onderdelen blijven bestaan, tekortkomingen worden gecorrigeerd en het juiste evenwicht wordt gevonden tussen de Europese, de nationale en de internationale dimensie; onderstreept dat bij de beoogde herziening moet worden uitgegaan van de sterke kanten van het bestaande stelsel, die een stevige basis voor verbeteringen vormen, en moet worden afgezien van radicale veranderingen die de kernwaarden van het stelsel zouden aantasten;

2.

verzoekt de Commissie met klem om met spoed een voorstel voor een modern, geïntegreerd normalisatiebeleid vast te stellen, waarbij ook een herziening van Richtlijn 98/34/EG betreffende een informatieprocedure op het gebied van normen en technische voorschriften, Beschikking 87/95/EEG betreffende ICT-normalisatie en Besluit 1673/2006/EG betreffende de financiering van de Europese normalisatie, zoals aangekondigd in het werkprogramma van de Commissie voor 2010;

3.

herinnert eraan dat herziening van het Europese normalisatiestelsel moet bijdragen tot Europese innovatie en duurzame ontwikkeling, het concurrentievermogen van de Unie en haar plaats in de wereldhandel moet versterken en het welzijn van de burgers moet vergroten;

4.

spreekt zijn lof uit over het verslag van het panel van deskundigen voor de herziening van het Europese normalisatiestelsel (EXPRESS); verzoekt Europese en nationale normalisatieorganisaties, de lidstaten en de Commissie de daarin opgenomen strategische aanbevelingen uit te voeren om te komen tot een Europees normalisatiestelsel dat aan maatschappelijke en economische behoeften beantwoordt en zijn vooraanstaande rol in het mondiale normalisatiesysteem kan blijven spelen;

5.

verzoekt de Commissie haar voorstel tot herziening van het huidige rechtskader voor de Europese normalisatie vergezeld te doen gaan van een strategiedocument waarin een breed kader wordt vastgesteld voor maatregelen op Europees en nationaal niveau, waaronder concrete voorstellen voor de verbeteringen die niet via een herziening van de wetgeving kunnen worden gerealiseerd; onderstreept dat een dergelijk strategiedocument niet mag volstaan met de aanbevelingen die in het EXPRESS-verslag worden gedaan;

6.

is ingenomen met het witboek van de Commissie van getiteld „Modernisering van de ICT-normalisatie in de EU - Hoe nu verder?”; verzoekt de lidstaten en de Commissie de belangrijkste aanbevelingen uit dat witboek uit te voeren om te zorgen voor de uitwerking, binnen de Europese en internationale normalisatiestelsels, van relevante wereldwijde ICT-normen, zodat die in het EU-beleid en in de openbare aanbestedingen van de EU kunnen worden geïmplementeerd en gebruikt;

7.

steunt de Commissie in haar voornemen om in het rechtskader voor de Europese normalisatie de beginselen op te nemen die vermeld staan in de overeenkomst van de Wereldhandelsorganisatie inzake technische handelsbelemmeringen (transparantie, openheid, onpartijdigheid, consensus, effectiviteit, relevantie en coherentie), teneinde een sterkere toepassing daarvan binnen het Europese normalisatiestelsel te bereiken; is van oordeel dat de opname van deze beginselen niet tot gevolg mag hebben dat er naast de drie reeds bestaande instituten - te weten CEN, CENELEC en het Europees Instituut voor telecommunicatienormen (ETSI)- nog meer erkende Europese normalisatieorganisaties (ENO's) komen;

8.

is van oordeel dat deze beginselen zouden kunnen worden aangevuld met andere attributen zoals onderhoud, beschikbaarheid, kwaliteit, neutraliteit en verantwoordingsplicht; meent dat al deze beginselen nader moeten worden uitgewerkt en gedefinieerd en dat er specifiek toezichtsysteem moet worden ingevoerd om ervoor te zorgen dat zij op nationaal en Europees niveau worden toegepast bij de ontwikkeling van normen die bedoeld zijn als ondersteuning van wetgeving en beleid van de EU;

9.

onderstreept evenwel dat deze beginselen op zichzelf geen voldoende waarborg vormen dat alle belanghebbenden – met name vertegenwoordigers van gezondheids- en veiligheids-, consumenten- en milieubelangen – adequaat vertegenwoordigd zijn bij het normeringsproces innen het Europese normalisatieproces; beschouwt daarom de toevoeging van het beginsel van „passende vertegenwoordiging” als een essentieel onderdeel, aangezien het, telkens wanneer het openbaar belang in het geding is, van het grootste belang is de standpunten van alle belanghebbenden op passende wijze mee te wegen, in het bijzonder bij de ontwikkeling van normen die bedoeld zijn als ondersteuning van wetgeving en beleid van de EU, maar erkent ook de noodzaak bij normalisatieprojecten steeds de meest terzake kundige technische deskundigen in te schakelen;

10.

wijst erop dat kmo's, hoewel een essentieel onderdeel van de Europese markt uitmakend, niet naar behoren bij het normalisatiestelsel betrokken worden en daardoor niet ten volle kunnen profiteren van de voordelen die normalisatie biedt; acht het cruciaal dat kmo's beter vertegenwoordigd worden in en deelnemen aan het stelsel, vooral in technische comités op nationaal niveau; verzoekt de Commissie in haar effectbeoordeling in het kader van de herziening van het Europese normalisatiestelsel na te gaan hoe dit doel het best kan worden bereikt en te berekenen hoeveel geld er nodig is om de kmo's daarbij te helpen;

11.

wijst erop dat normen weliswaar hebben bijgedragen tot een aanzienlijke verbetering van de kwaliteit en veiligheid van goederen, maar dat hun beschikbaarheid op het gebied van diensten geenszins gelijke tred houdt met het economisch belang en het potentieel van deze sector; merkt met name op dat het aantal nationale normen voor diensten dat de afgelopen jaren in Europa is ontwikkeld, het aantal Europese normen dat voor deze sector is opgesteld verre overtreft;

12.

erkent dat normen voor diensten vaak een antwoord zijn op specifieke nationale omstandigheden en dat de ontwikkeling van deze normen zowel verband houdt met de behoeften van de markt als met die van de gebruiker en met het openbaar belang; onderstreept dat de ontwikkeling van Europese normen voor diensten, evenals de opstelling door beroepsverenigingen van een eigen kwaliteitshandvest of kwaliteitsmerk op Unieniveau, zoals bepaald in Richtlijn 2006/123/EG betreffende diensten op de interne markt, de verdere harmonisatie in de dienstensector ten goede zal komen, Europese diensten transparanter, kwalitatief beter en concurrerender zal maken en de concurrentie, de innovatie, het slechten van handelsbelemmeringen en de consumentenbescherming kan bevorderen;

13.

steunt daarom het voornemen van de Commissie om normen voor diensten op te nemen in het rechtskader voor de Europese normalisatie, omdat daarmee niet alleen de kennisgeving is gegarandeerd van alle nationale dienstennormen die mogelijk een technische handelsbelemmering op de interne markt zouden kunnen vormen, maar ook een behoorlijke rechtsgrond is gegeven op grond waarvan de Commissie van de Europese normalisatieorganisaties (ENO's) kan verlangen dat zij normen in de dienstensector uitwerken; stelt de Commissie voor dienstenaanbieders aan te moedigen om normen te ontwikkelen binnen de ENO's ten fragmentatie tussen verschillende nationale normen zoveel mogelijk te voorkomen, en er tevens op toe te zien dat normen voor diensten voeling houden met de behoeften van de markt en van de gebruiker en met het openbaar belang; steunt de actie die wordt ondernomen om toe te zien op de kwaliteit van dienstverrichting, zoals de dor beroepsorganisaties opgetelde kwaliteitshandvesten en kwaliteitsmerken, en spoort alle partijen aan deel te nemen aan het Europese normeringsproces;

14.

bevestigt dat de Europese normalisatie ter ondersteuning van de wetgeving in het kader van de „nieuwe benadering” een succesvol en essentieel instrument is gebleken bij de voltooiing van de interne markt; merkt op dat het aantal normalisatiemandaten ter ondersteuning van wetgeving op andere terreinen dan die welke onder de „nieuwe benadering” vallen, de laatste jaren is toegenomen, wat erop duidt dat op een brede scala van EU-beleidsterreinen voor dit model is gekozen; acht het wenselijk het gebruik van normen op andere wetgevings- en beleidsgebieden buiten de interne markt uit te breiden, rekening houdend met de specifieke kenmerken van de betrokken gebieden, overeenkomstig de beginselen van betere regelgeving;