6.5.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 117/1

A.

overwegende dat het vier jaar na dato noodzakelijk is de lidstaten van de VN te herinneren aan hun intentie om de ambitieuze doelstellingen te realiseren die in de op 16 september 2005 in New York vastgestelde conclusies van de Wereldtop van 2005 werden geformuleerd,

B.

overwegende dat alleen een mondiaal, effectief en alomvattend multilateraal stelsel opgewassen is tegen de diverse en onderling verbonden uitdagingen en bedreigingen waarmee landen, samenlevingen en burgers te maken hebben, zoals die van vrede, stabiliteit en de menselijke veiligheid, de uitdagingen die uitgaan van armoede, klimaatverandering en energiezekerheid en de gevolgen van de mondiale economische en financiële crisis,

C.

overwegende dat de 63ste Algemene vergadering van de VN belangrijke besluiten heeft genomen over een aantal zaken met betrekking tot de hervormingsagenda, waaronder verbeteringen in personeelsmanagement en rechtspraak, een gedeeltelijke versterking van het Departement Politieke Zaken en het entameren van intergouvernementele onderhandelingen over een hervorming van de Veiligheidsraad,

D.

overwegende dat de Algemene vergadering van de VN op voorstel van haar Derde Commissie een aantal belangrijke resoluties heeft aangenomen over een groot aantal verschillende onderwerpen in verband met mensenrechten en sociale en humanitaire aangelegenheden, waaronder drie landenresoluties en het Facultatief Protocol bij het Internationaal verdrag betreffende de economische, sociale en culturele rechten,

E.

overwegende dat dankzij het initiatief „Delivering as One” en de werkzaamheden van de twee medefacilitatoren tastbare praktische vorderingen zijn gemaakt bij de verwezenlijking van een aantal van de systeembrede coherentiehervormingen van de VN; voorts overwegende dat deze resultaten dienen te worden geconsolideerd en dat er nog meer vorderingen dienen te komen op de door de 63ste Algemene Vergadering aangegeven terreinen,

F.

overwegende dat het uitblijven van een hervorming van VN-instellingen als de Veiligheidsraad en de Economische en Sociale Raad (ECOSOC) ertoe zou kunnen leiden dat informele groepen als de G8 of G20 trachten in de plaats te treden van de mondiale institutionele structuur,

G.

overwegende dat de Europese Unie zich sterk moet maken voor de waarden die naar haar stellige overtuiging een universeel karakter hebben, en tegelijkertijd moet trachten polarisatie van standpunten te vermijden,

H.

anderzijds overwegende dat de samenwerking tussen het Secretariaat-generaal van de Verenigde Naties en de Europese instellingen nog nooit zo nauw is geweest en de gemeenschappelijke waarden, doelstellingen en belangen van de twee organisaties weerspiegelt,

I.

overwegende dat de operationele capaciteit van de Verenigde Naties op het gebied van vredes- en veiligheidsactiviteiten verder moet worden versterkt, en dat de samenwerking tussen de EU en de VN bij vredeshandhaving een hoeksteen van vrede en stabiliteit in de wereld is,

J.

overwegende dat er sprake is van een toenemend aantal doden onder leden van VN-vredesmachten en dat alle mogelijke maatregelen moeten worden genomen om hen te beschermen,

K.

overwegende dat de EU en de VS strategische partners zijn en dat het in hun wederzijds belang is om gemeenschappelijke bedreigingen en uitdagingen in de nieuwe mondiale situatie samen tegemoet te treden, op basis van internationaal recht en multilaterale instellingen, in het bijzonder de Verenigde Naties; overwegende dat de verklaring van de nieuwe permanente vertegenwoordiger van de Verenigde Staten bij de Verenigde Naties, Susan Rice, lijkt te wijzen op een hernieuwde bereidheid om op constructieve wijze met de Verenigde Naties samen te werken,

L.

overwegende dat de EU in haar verklaring tot de VN-Mensenrechtenraad (MRR) van 19 september 2008 heeft aangegeven dat de volgende vier punten in het slotdocument van de Herzieningsconferentie va Durban onaanvaardbaar zouden zijn (de zogeheten „rode passages” van de EU): 1) het specifiek ingaan op één bepaalde regio in de wereld; 2) het opnieuw openbreken van de verklaring van Durban uit 2001 door opneming van een verbod op „belastering van godsdienst”, dat bedoeld is om de vrijheid van meningsuiting te beperken en de censuur op te leggen die inherent is aan de islamitische wetten tegen godslastering; 3) indeling van slachtoffers op basis van prioriteit; 4) politisering en polarisering van de discussie,

M.

overwegende dat de ontwikkelingslanden, in de context van een steeds ernstiger wordende mondiale recessie, door dalende grondstofprijzen, geringere investeringsstromen, financiële instabiliteit en minder overmakingen tientallen jaren in hun ontwikkeling dreigen te worden teruggeworpen, en dat de waarde van de door de EU toegezegde hulp jaarlijks met praktisch 12 miljard USD zal dalen, aangezien deze als percentage van het BBP van de lidstaten wordt uitgedrukt;

1.

doet de volgende aanbevelingen aan de Raad:

2.

verzoekt zijn Voorzitter deze aanbeveling te doen toekomen aan de Raad en ter informatie aan de Commissie.

6.5.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 117/7

A.

overwegende dat de doelstelling om de armoede uit te bannen bij de gezamenlijke strategie in hoge mate centraal moet blijven staan,

B.

overwegende dat de helft van de bevolking van Afrika nog steeds in armoede leeft en dat Afrika het enige continent is dat geen voortgang maakt bij de verwezenlijking van de millenniumontwikkelingsdoelen, met name ten aanzien van armoedevermindering, kindersterfte, de gezondheid van moeders en de strijd tegen HIV/AIDS en malaria,

C.

overwegende dat de gezamenlijke strategie ten doel heeft uit te stijgen „boven ontwikkeling”, „boven Afrika” en „boven institutionele aspecten” zodat deze geldt voor een ruimer scala aan Afrikaanse en wereldwijde onderwerpen dan in het verleden, zoals energie, klimaatverandering en veiligheid, waarbij ook een bredere groep van niet-institutionele spelers betrokken wordt,

D.

overwegende dat het grootste deel van de institutionele architectuur en de innoverende aanpak van de gezamenlijke strategie het afgelopen jaar tot stand zijn gebracht, maar dat er in de praktijk weinig daadwerkelijke vooruitgang is geboekt,

E.

overwegende dat hoewel in de gezamenlijke strategie expliciet wordt erkend dat het Pan-Afrikaanse parlement en het Europees Parlement een fundamentele rol hebben te spelen „om de vorderingen te beoordelen en politieke richtsnoeren voor het partnerschap vast te stellen”, nog steeds geen sprake is van een structurele en zinvolle betrokkenheid van beide parlementen bij de vaststelling, aanpassing en begeleiding van de gezamenlijke strategie,

F.

overwegende dat het maatschappelijk middenveld en de plaatselijke autoriteiten, met name aan Afrikaanse kant, nog nauwelijks betrokken waren bij de tenuitvoerlegging van de gezamenlijke strategie,

G.

overwegende dat zeer weinig nieuwe middelen beschikbaar zijn gesteld voor de tenuitvoerlegging van de gezamenlijke strategie, en de relevante financieringsbronnen ervoor zelfs al volledig vastlagen voordat de gezamenlijke strategie werd aangenomen,

H.

overwegende dat als het Europees Ontwikkelingsfonds (EOF) wordt opgenomen in de EU-begroting, iets waarom het Parlement herhaaldelijk heeft gevraagd, grotere beleidssamenhang en meer parlementair toezicht op de ontwikkelingsuitgaven mogelijk zouden worden,

I.

overwegende dat het aandeel van Afrika in de wereldhandel afneemt en dat de kansen die de globalisering biedt aan Afrika voorbijgaan,

J.

overwegende dat de Afrikaanse economieën door kapitaalvlucht, met name clandestiene kapitaalvlucht, elk jaar miljarden euro’s mislopen, terwijl de „braindrain” het continent berooft van een groot deel van de intellectuele capaciteit die noodzakelijk is voor zijn toekomstige groei,

K.

overwegende dat de voedselproductie en de voedselzekerheid in Afrika de laatste tien jaar minder politieke prioriteit hebben gekregen en investeringen zijn ontzegd, wat desastreuze gevolgen kan hebben, zoals de recente crisis rond de voedselprijzen duidelijk heeft gemaakt,

L.

overwegende dat Afrika ondervertegenwoordigd is in de internationale organisaties en multilaterale fora die beslissen over veel van de vraagstukken die de toekomst van het continent betreffen,

M.

overwegende dat de lang gevestigde betrekkingen tussen de EU en Afrika nieuw belang krijgen door de opkomst van niet-traditionele donoren waarvan de agenda’s en prioriteiten Afrika voor nieuwe risico’s en problemen stellen,

N.

overwegende dat het van wezenlijk belang is dat synergieën worden gevonden en overlappingen worden vermeden tussen de instellingen van de gezamenlijke strategie en die van bestaande betrekkingen, zoals de Overeenkomst van Cotonou, de euromediterrane strategie en het strategisch partnerschap Zuid-Afrika-EU,

O.

overwegende dat bij de herziening van de Overeenkomst van Cotonou in 2009 getracht zal worden de toekomstige betrekkingen van de ACS-landen met de AU te verhelderen,

P.

overwegende dat de bekendheid met de doelstellingen en acties van de gezamenlijke strategie onrustbarend gering is en dat vooral in Afrika de belangstelling en het enthousiasme van het publiek voor het strategisch partnerschap Afrika-EU rechtstreeks afhangt van het vermogen van het gezamenlijke strategie om directe tastbare resultaten te leveren die de levensstandaard van de Afrikaanse bevolking kunnen verbeteren,

Q.

overwegende dat het partnerschap rekening moet houden met de onmiskenbare realiteit dat, hoewel een „partnerschap met gelijkwaardige deelnemers” betekent dat de EU en de AU gelijkwaardig zijn in de zin van deelname aan de discussie en de beleidsvorming, de beide continenten en hun instellingen nog verre van gelijkwaardig zijn in de zin van institutionele ontwikkeling, besluitvormingsmogelijkheden en middelen,

1.

is verheugd dat één jaar na de vaststelling van de gezamenlijke strategie eindelijk de hoofdbestanddelen van het institutionele raamwerk voor de tenuitvoerlegging ervan rond zijn en in werking zijn getreden, geschraagd door een actieplan met te boeken resultaten en tijdschema’s, en dat enige vooruitgang is geboekt bij de tenuitvoerlegging van de gezamenlijke strategie en de thematische partnerschappen ervan; betreurt het echter dat sommige partnerschappen aan het eind van het eerste jaar van uitvoering nog steeds bezig zijn met het definiëren van werkmethoden en nog geen resultaten, tijdschema’s en begrotingstoewijzingen hebben vastgesteld;

2.

verwelkomt het feit dat de EU en de AU nog nooit zo vaak bijeen zijn gekomen als in het eerste jaar na ondertekening van de gezamenlijke strategie EU-Afrika;

3.

verzoekt de Commissies van de EU en de AU, alsmede de lidstaten van de EU en de AU, dit institutionele raamwerk met voorrang te voltooien door de componenten betreffende parlementaire werkzaamheden, maatschappelijk middenveld en lokale autoriteiten te ontwikkelen die het proces moeten aandrijven en ondersteunen door te zorgen voor transparantie, zeggenschap en democratische legitimiteit;

4.

verwelkomt het instellen van EU-uitvoeringsteams, waaraan geïnteresseerde EU-lidstaten deelnemen, niet alleen omdat de financiering van de gezamenlijke strategie in grote mate afhangt van bijdragen van de lidstaten, maar ook omdat directe betrokkenheid van de lidstaten bijdraagt aan meer bewustzijn, continuïteit en duurzaamheid van de stappen die opgenomen zijn in het actieplan;

5.

dringt er bij de instellingen van de gezamenlijke strategie op aan om zich volledig te concentreren op de te boeken resultaten, daar het eerste actieplan maar een looptijd heeft van minder dan drie jaar (2008-2010);

6.

verzoekt de commissies van de EU en de AU nogmaals om zich te beijveren voor een grotere rol van het Europees Parlement en het Pan-Afrikaanse parlement bij het uitvoeren, controleren en politiek begeleiden van de gezamenlijke strategie, daar zij hoofdcomponenten zijn van het institutionele raamwerk ervan;

7.

benadrukt de rol van interparlementaire organen die zich tussen het Europees Parlement en de Afrikaanse parlementen bewegen, zoals de Paritaire Parlementaire Vergadering ACS-EU en de Parlementaire Vergadering van Euromed, bij het versterken van vrede en veiligheid, goed bestuur en democratie, en dat het daarnaast effectieve platforms zijn voor samenwerking en het aanpakken van gemeenschappelijke problemen;

8.

neemt nota van het feit dat de elfde bijeenkomst van de ministeriële trojka Afrika-EU haar goedkeuring heeft gehecht aan het eerste jaarlijkse voortgangsverslag over de tenuitvoerlegging van de gezamenlijke strategie en het eerste actieplan ervan, waarvoor de bovengenoemde mededeling van de Commissie de EU-bijdrage vormt;

9.

betreurt echter dat het verslag is opgesteld zonder raadpleging of formele bijdrage van het Europees Parlement of het Pan-Afrikaanse parlement;

10.

stelt voor dat de voorzitters van het Pan-Afrikaanse parlement en het Europees Parlement systematisch elke top tussen de EU en Afrika bijwonen en toespreken met als doel de conclusies van de respectieve parlementen ten aanzien van de tenuitvoerlegging van het actieplan en de voorstellen voor toekomstige oriëntatie van de gezamenlijke strategie uiteen te zetten;

11.

verlangt dat de leden van de ministeriële trojka onmiddellijk voorafgaand aan de voorjaarsvergadering van deze trojka van gedachten wisselen met vertegenwoordigers van de bevoegde organen van het Pan-Afrikaanse parlement en het Europees Parlement, waarbij de parlementen hun voorstellen en aanbevelingen in verband met het meest recente gezamenlijke jaarlijkse voortgangsverslag kunnen voorleggen; stelt voor dat de behandeling van de voorstellen van het Parlement en aanbevelingen op de agenda van die trojkavergadering wordt geplaatst; verwacht dat het daaropvolgende gezamenlijke jaarlijkse voortgangsverslag – dat wordt goedgekeurd tijdens de trojkavergadering van de daaropvolgende herfst vermeldt hoe met deze voorstellen en aanbevelingen rekening is gehouden; verlangt dat de vertegenwoordigers van de parlementen ook in de marge van de herfstvergadering van de trojka een ontmoeting hebben met de trojkaministers;

12.

is van oordeel dat het Pan-Afrikaanse parlement en het Europees Parlement op een geëigend niveau moeten deelnemen aan zowel de gemeenschappelijke deskundigengroepen als de task force AU-EU;

13.

verwelkomt het feit dat de Commissie een steunprogramma in het kader van het negende EOF ten bedrage van 55 miljoen EUR heeft vastgesteld voor de versterking van de capaciteiten van de instellingen van de AU; dringt er nogmaals op aan dat een deel van dit geld wordt besteed aan versterking van de administratieve en operationele capaciteit van het Pan-Afrikaanse parlement en roept de Commissie op in nauwe samenspraak met het Pan-Afrikaanse parlement en in samenwerking met het Europees Parlement actieplannen op te stellen voor het gebruik van deze begroting;

14.

beveelt aan dat het deel van de begroting dat is bestemd voor het Pan-Afrikaanse parlement rechtstreeks beheerd wordt door dit parlement zodra het de nodige administratieve capaciteit heeft opgebouwd om zulks te doen en zodra het voldoet aan de in het Financieel Reglement van de EG (met name artikel 56 daarvan) (6) gestelde eisen om de Commissie toe te staan de begroting via onrechtstreeks gecentraliseerd beheer uit te voeren;

15.

verzoekt de Commissies van de EU en de AU om de procedures te vereenvoudigen, zodat er voor gezorgd wordt dat de dialoog met de parlementen direct en efficiënt is met als doel onaanvaardbare vertragingen te vermijden, waarbij terdege rekening gehouden moet worden met hun specifieke procedures;

16.

vraagt eens te meer om opname van het EOF in de algemene begroting en vraagt de Commissie om in de tussentijd het Europees Parlement en het Pan-Afrikaanse parlement op de hoogte te houden van alle stadia van het begrotingsproces;

17.

is van mening dat de gezamenlijke strategie alleen een echt „breed en ruim opgezet, op de bevolking gericht partnerschap” kan zijn als deze het maatschappelijk middenveld en de plaatselijke autoriteiten daadwerkelijk erbij betrekt en hun daadwerkelijke deelname aan het werk van de uitvoerende organen ervan faciliteert;

18.

betreurt het dat terwijl het actieplan aangeeft dat alle partnerschappen tussen de EU en Afrika openstaan voor een breed scala aan acties, er een overweldigende nadruk wordt gelegd op overheidsmaatregelen; benadrukt dat de bijdrage tot en betrokkenheid bij het van parlementen en niet-overheidsorganen, zoals het maatschappelijk middenveld, plaatselijke autoriteiten en andere niet-statelijke instanties, moeten worden uitgebreid en nader gespecificeerd;

19.

verwelkomt de Afrikaanse Economische, Sociale en Culturele Raad (ECOSOCC) als instrument om een partnerschap tussen Afrikaanse regeringen en het maatschappelijk middenveld tot stand te brengen; is echter bezorgd over het feit dat het Afrikaanse maatschappelijk middenveld maar weinig bij de tenuitvoerlegging van de gezamenlijke strategie is betrokken en pleit ervoor dat vooral aan Afrikaanse kant onmiddellijk in nauwe samenwerking met de belanghebbenden stappen worden gezet om procedures vast te stellen voor het aanwijzen, in kaart brengen en daadwerkelijk betrekken van representatieve Afrikaanse niet-statelijke actoren;

20.

roept de Europese Commissie op passende instrumenten te ontwikkelen voor Afrikaanse organisaties uit het maatschappelijk middenveld die specifiek gericht zijn op het opbouwen van de capaciteit om de strategie uit te voeren;

21.

wijst erop dat de gezamenlijke strategie ook kwesties moet aanpakken die, hoewel ze formeel behoren tot een andere institutionele structuur, diepgaande invloed op de toekomst van Afrika hebben en de betrekkingen tussen de twee continenten vormgeven, zoals de economischepartnerschapsovereenkomsten (EPO’s) en de relatie tussen regionale groeperingen in dit kader en andere bestaande regionale groeperingen in Afrika (onder meer de regionale economische gemeenschappen), de tweede herziening van de Overeenkomst van Cotonou, de euromediterrane strategie, het strategisch partnerschap EU-Zuid-Afrika en Afrika’s betrekkingen met nieuwe globale spelers zoals China en Brazilië;

22.

is de overtuiging toegedaan dat duurzame economische, maatschappelijke en ecologische ontwikkeling alleen kan plaatsvinden in landen die garanties geven ten aanzien van vrede, democratie en mensenrechten;

23.

vraagt de Europese Commissie, de Raad en de Afrikaanse zijde te zorgen voor samenhang tussen deze strategie en overig beleid dat een nadelig effect kan hebben op de bevordering van een nieuw strategisch partnerschap tussen de EU en Afrika, met name commercieel, milieu-, migratie- en landbouwbeleid; beklemtoont dat de politieke dialoog tussen de EU en Afrika dergelijke kwesties dient te omvatten;

24.

benadrukt dat om armoede effectief te bestrijden, wat centraal moet blijven staan in de gezamenlijke strategie, het strategisch partnerschap EU-Afrika daarom bijdragen aan het stimuleren van duurzame economische en maatschappelijke ontwikkeling, het aantrekken van buitenlandse investeringen, het bevorderen van een rechtvaardige internationale handel en het scheppen van voorwaarden waaronder de Afrikaanse landen geleidelijk hun plaats in de wereldeconomie kunnen innemen;

25.

begroet de vooruitgang die is geboekt op het gebied van het partnerschap inzake vrede en veiligheid; neemt nota van de politieke dialoog AU-EU over crisissituaties in Afrika en daarbuiten; benadrukt dat deze dialoog betrekking moet hebben op het hele scala van vredes- en veiligheidsonderwerpen vanaf conflictpreventie en conflictoplossing tot wederopbouw en vredeshandhaving met ook een diepgaande dialoog over de uitvoering van het beginsel „verantwoordelijkheid voor het bieden van bescherming”;

26.

wenst dat de nodige prioriteit wordt gegeven aan de uitvoering van het kader voor vrede en veiligheid in Afrika; onderstreept eens te meer dat het EOF geen adequate geldbron is voor de toekomstige financiering van de vredesfaciliteit voor Afrika; is van mening dat de EOF-uitgaven moeten voldoen aan de criteria voor officiële ontwikkelingshulp van de commissie ontwikkelingsbijstand van de Organisatie voor economische samenwerking en ontwikkeling (OECD-DAC); dringt nogmaals aan op een definitieve oplossing voor de financiering van de vredesfaciliteit voor Afrika;

27.

verwelkomt de oprichting in september 2008 door VN-secretaris-generaal Ban Ki-Moon van een AU-VN-panel van eminente personen om te bepalen op welke wijze de internationale gemeenschap de vredesmissies van de AU die zijn ingesteld met een VN-mandaat, kunnen ondersteunen;

28.

wijst erop dat het begrip goed bestuur een maatstaf moet zijn om vast te stellen hoe goed een maatschappij functioneert in termen van wets- en ordehandhaving, naleving en actieve bevordering van de mensenrechten, bestrijding van corruptie, het scheppen en transparant en eerlijk verdelen van welvaart, alsmede essentiële sociale en gezondheidsvoorzieningen; benadrukt dat buitenstaanders bij hun evaluatie van het bestuur niet alleen moeten letten op criteria die van buiten zijn opgelegd, maar moeten uitgaan van wederzijds overeengekomen en gedeelde waarden en normen;

29.

benadrukt het belang van duurzame democratie, met inbegrip van goed bestuur en democratische verkiezingen, hetgeen ook steun voor het ontwikkelen van parlementaire capaciteiten, en het betrekken van het maatschappelijk middenveld en de plaatselijke autoriteiten bij de politieke dialoog, moet omvatten;

30.

beklemtoont dat aan beide zijden het bestuur moet worden verbeterd en dat dit niet alleen een prioriteit is in Afrika, maar ook aan Europese zijde, waar het bestuur en de verantwoordelijkheid ten aanzien van hulptoezeggingen en donorcoördinatie moeten worden verbeterd met als doel beter rekening te houden met de zogenoemde „stiefmoederlijk behandelde landen”; benadrukt dat nationale en continentale parlementen, niet-statelijke actoren en plaatselijke autoriteiten op dit vlak een belangrijke rol te spelen hebben;

31.

vraagt meer steun voor de bestaande Afrikaanse initiatieven, zoals het Afrikaans collegiaal beoordelingsmechanisme (APRM: Peer Review Mechanism), de meest serieuze inspanning tot nog toe van de Afrikaanse landen om het bestuur op het Afrikaanse continent te verbeteren, en voor de verschillende instrumenten die door de Afrikaanse Unie ingesteld zijn, en die de Afrikaans zeggenschap over de procedure zullen versterken;

32.

geeft uiting aan zijn ernstige bezorgdheid dat de door de Commissie voor elk ACP-land ontwikkelde „bestuursprofielen”, die als richtsnoer zullen fungeren voor de programmering van ontwikkelinghulp wat betreft de 2 700 miljoen aan extra middelen in het kader van het 10de EOF, zijn voorbereid zonder participatie; merkt op dat op grond van een reeks criteria, waarvan er maar één rechtstreeks te maken heeft met de MDG’s, is vastgesteld welk land voor aanvullende steun in aanmerking komt; uit zijn misnoegen over het feit dat de „profielen” van de Europese Commissie het APRM-proces dreigen uit te hollen; roept de Europese Commissie op om het Europees Parlement en de Raad te raadplegen over de follow-up en de concrete aanwending van deze fondsen teneinde er voor te zorgen dat zij worden toegewezen aan bestuursinitiatieven die de bestuursagenda van de AU en het APRM-proces ondersteunen;

33.

roept op tot een dialoog in het kader van het partnerschap op het gebied van bestuur en mensenrechten om een eind te maken aan straffeloosheid bij schending van de mensenrechten, waarbij wordt gekeken naar de beste praktijken volgens het nationale en internationale recht, met inbegrip van de werkzaamheden van de internationale strafrechtbanken in Sierra Leone en Rwanda;

34.

is ten aanzien van het partnerschap op het gebied van handel en regionale integratie van mening dat uitbreiding van de handel onder de juiste voorwaarden een onmisbare motor voor economische groei is, mits het handelsbeleid overeenstemt met de ontwikkelingsdoelstellingen; verwelkomt daarom de doelstellingen van dit partnerschap ter ondersteuning van de Afrikaanse regionale integratie en ter versterking van de handelsmogelijkheden van het continent;

35.

ziet uit naar een spoedige afronding van de WTO-ontwikkelingsronde van Doha, maar staat erop dat dit in beginsel een „ontwikkelingsronde” blijft, bedoeld om de integratie van Afrikaanse landen in de mondiale economie te bevorderen, landbouwsubsidies die de handel verstoren daadwerkelijk te verminderen en subsidies op landbouwexport af te schaffen;

36.

is van mening dat de EU de Afrikaanse landen moet helpen om te zorgen dat hun landbouw onafhankelijk kan opereren en dat essentiële diensten en kwetsbare binnenlandse industrieën worden onderhouden;

37.

beklemtoont dat de uiteindelijk met Afrikaanse landen gesloten overeenkomsten inzake economisch partnerschap in de eerste plaats instrumenten voor ontwikkeling moeten zijn die rekening houden met de verschillende capaciteiten en ontwikkelingsniveaus van de diverse begunstigden;

38.

onderstreept dat EPO’s de Afrikaanse regionale integratie moeten bevorderen in plaats van ondergraven; steunt de inspanningen van de AU om de regionale economische gemeenschappen te versterken als fundamentele bouwstenen voor de regionale integratie van het continent;

39.

acht het van groot belang dat de Europese Commissie en de lidstaten hun toezegging gestand doen om tussen nu en 2010 ten minste 2 miljard EUR per jaar aan echte „hulp voor handel” te verstrekken, die grotendeels naar Afrika moet gaan; vraagt om een tijdige vaststelling en uitkering van het deel van de middelen die in het kader van „hulp voor handel” worden verstrekt; benadrukt dat deze fondsen aanvullende middelen moeten zijn en niet slechts een nieuwe verpakking van de EOF-fondsen;

40.

wenst dat het partnerschap de bredere agenda voor „hulp voor handel” uitvoert, met inbegrip van de ontwikkeling van infrastructuur, bevordering van de ontwikkeling van bedrijven en betere regelgeving, waaronder van eenvoudigere en gebruikersvriendelijkere oorsprongsregels;

41.

wenst dat het partnerschap zich ook richt op economische aspecten die misschien niet noodzakelijkerwijs samenhangen met de handel, maar wel belangrijke gevolgen hebben voor de Afrikaanse economieën, zoals noodzakelijke maatregelen om ongeoorloofde kapitaalvlucht te stoppen en internationale regelgeving inzake belastingparadijzen te bevorderen;

42.

vraagt dringend dat de positieve rol van migranten en ontheemden bij de ontwikkeling van hun landen van herkomst in de gezamelijke strategie erkend en ondersteund wordt door hun investeringen in deze landen te vergemakkelijken en de kosten van geldovermakingen te verminderen;

43.

wijst er ten aanzien van het partnerschap op het gebied van de MDG’s op dat het zelfs met meer en betere hulp moeilijk zal zijn om deze doelen te halen en dringt er daarom bij de EU-lidstaten op aan om de toezeggingen die zij onlangs nogmaals hebben gedaan op de Conferentie inzake de financiering van ontwikkeling in Doha en tijdens het forum op hoog niveau over de doeltreffendheid van ontwikkelingshulp in Accra, gestand te doen, vooral ten aanzien van de omvang van hun hulp, de samenhang van het beleid, de eigendom, de transparantie en de arbeidsverdeling tussen donoren;

44.

wijst erop dat de basisgezondheidszorg en het lager en voortgezet onderwijs cruciale katalystors voor het realiseren van de MDG’s; dringt er daarom bij de Afrikaanse landen op aan om aan deze onderwerpen tot een van de voornaamste prioriteiten te maken van hun strategieën voor armoedereductie; roept het partnerschap op deze ontwikkeling te steunen met het oog op de toezegging van de Europese Commissie om ten minste 20 % van de Gemeenschapsbegroting voor ontwikkelingshulp te reserveren voor deze sectoren; roept de Commissie op haar toezegging ook van toepassing te laten zijn op het EOF; herinnert eraan dat alle inspanningen in dit opzicht ook gehandicapte personen moeten betreffen; verwelkomt in deze context de uitkomst van de eerste gemeenschappelijke deskundigengroep en roept alle betrokken belanghebbenden op ervoor te zorgen dat het komende jaar vooruitgang wordt geboekt;

45.

vraagt de Commissie met klem direct actie te ondernemen om haar toezeggingen op het vlak van gezondheidszorg waar te maken voor wat betreft de conclusies en aanbevelingen van het rapport van januari 2009 van de Europese Rekenkamer inzake „Ontwikkelingshulp van de EG aan de gezondheidsdiensten in Afrika bezuiden de Sahara”; benadrukt het belang van het vergroten van de steun van de Europese Commissie aan de gezondheidssector in Afrika bezuiden de Sahara tijdens de tiende tussentijdse evaluatie van het EOF ter ondersteuning van zijn streven om de MDG’s inzake gezondheidszorg te verwezenlijken;

46.

moedigt de EU-lidstaten en de AU aan meer belang te hechten aan de voedselveiligheid en onafhankelijke voedselvoorziening in Afrika, en acties te ondersteunen ter vergroting van de productiviteit en de concurrentiepositie van de Afrikaanse landbouw, in het bijzonder de voedselproductie voor plaatselijke markten, en ter bevordering van groene stroken rond steden;

47.

roept de lidstaten op om in hun debatten, zowel in het kader van de EU-Afrika-strategie als daarbuiten, ook in te gaan op de kwestie de evenredige verdeling van de welvaart die voortvloeit uit de exploitatie van natuurlijke hulpbronnen; houdt staande dat nationale opbrengsten uit natuurlijke hulpbronnen met prioriteit evenrediger moeten worden verdeeld teneinde aan de basisbehoeften van de bevolking te voldoen, met name op het gebied van gezondheidszorg, onderwijs, het behoud van natuurlijke hulpbronnen en het milieu, waardoor ook een bijdrage wordt geleverd aan de verwezenlijking van de MDG’s;

48.

uit zijn bezorgdheid dat de recente periode van recordgroei in Afrika mogelijk teniet wordt gedaan door de mondiale economische neergang, en wijst erop dat het continent weer tientallen jaren kan terugvallen als gevolg van de dalende grondstofprijzen, de geringere investeringsstromen, de financiële instabiliteit en een afname van overmakingen;

49.

herinnert eraan dat de ontwikkelde landen als eerste verantwoordelijk zijn voor de klimaatverandering, terwijl de negatieve gevolgen het grootst zijn voor de ontwikkelingslanden; wijst er dan ook op dat er nieuwe middelen nodig zijn om te voorkomen dat Afrikaanse landen een onevenredig hoge prijs moeten betalen om zich aan te passen aan de gevolgen van klimaatverandering en deze te verlichten; ondersteunt daarnaast de gezamenlijke verklaring van de EU en Afrika inzake klimaatverandering, zoals uitgesproken tijdens de conferentie over het Kaderverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering van Poznan in december 2008;

50.

wenst dat er in de context van het partnerschap op het gebied van migratie en werkgelegenheid een eerlijke en werkbare oplossing wordt gevonden voor de „brain drain”, die veel Afrikaanse landen berooft van grote aantallen geschoolde werkers, met name in de gezondheidssector;

51.

roept op ervoor te zorgen dat de nieuwe regeling inzake de Europese blauwe kaart een ontmoedigend effect heeft op het wegkapen van gekwalificeerde werkers uit ontwikkelingslanden in sectoren waar deze landen juist te lijden hebben van een arbeidstekort, met name in de gezondheidszorg en het onderwijs;

52.

roept de Commissie op het partnerschap tussen de EU en Afrika te gebruiken om Afrikaanse landen te helpen de zogenoemde flexibiliteiten toe te passen waarin de verklaring van Doha inzake met de handel verband houdende intellectuele-eigendomsrechten (TRIPS) en volksgezondheid voorziet, met als doel de toegang tot betaalbare essentiële medicijnen in Afrika te bevorderen;

53.

moedigt beide kanten aan om, wat betreft partnerschap inzake wetenschap en technologie, te streven naar het overbruggen van de digitale kloof door de samenwerking op het gebied van technologische ontwikkeling en overdracht te vergroten, met name ten aanzien van telefonie en Internet;

54.

verwacht dat als gevolg van de gezamelijke strategie specifieke stappen worden genomen ter verbetering van de kansen voor vrouwen, kinderen en gehandicapten in Afrika, aangezien deze groepen in de ontwikkelingslanden bijzondere moeilijkheden ondervinden;

55.

beklemtoont dat, wil de gezamenlijke strategie „verder dan Afrika” gaan, met meer samenwerking tussen EU en Afrika in internationale organen en bij multilaterale onderhandelingen over onderwerpen als handel, mensenrechten of klimaatverandering, de EU en Afrika zich moeten inspannen om internationale instellingen als de Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds en de WTO democratischer en representatiever te maken, en om er voor te zorgen dat Afrika eindelijk de invloed kan uitoefenen die overeenkomt met zijn omvang en status;

56.

vraagt de EU-instellingen eens te meer om een specifiek financieel instrument in het leven te roepen ten behoeve van de uitvoering van de gezamenlijke strategie, zodat alle bestaande financieringsmiddelen op heldere, voorspelbare en programmeerbare wijze worden gecentraliseerd; vraagt zich af in welke mate de gezamenlijke strategie zonder enige nieuwe financiering of zelfs maar een herprogrammering van de bestaande financiering, haar torenhoge ambities kan verwezenlijken of een echte meerwaarde kan bieden;

57.

roept de regeringen in de EU en Afrika op effectiever en stelselmatiger hun bevolkingen in te lichten over de acties en resultaten van de gezamenlijke strategie en om te zorgen voor brede mediadekking;

58.

ziet uit, in aansluiting op de ervaringen van de top tussen de EU en Afrika in Lissabon van 8 en 9 december 2007, naar een zinvolle deelneming van het Europees Parlement en het Pan-Afrikaanse parlement, alsmede organisaties uit het maatschappelijk middenveld en plaatselijke autoriteiten, aan de voorbereidingen voor de derde top Afrika-EU in 2010 en de actieve deelneming van de twee parlementen aan de topbijeenkomst zelf;

59.

roept de commissies en de voorzitterschappen van de EU en de AU op tot overeenstemming te komen over de voorgaande voorstellen gericht op verbetering van de parlementaire betrokkenheid bij de uitvoering van en de controle op de gezamenlijke strategie;

60.

wil binnen het Europees Parlement zorgen voor de nodige coördinatie en synergie tussen al zijn organen om de tenuitvoerlegging van en het toezicht op de gezamenlijke strategie te ondersteunen; herhaalt in dit verband zijn voornemen om zijn ad hoc delegatie voor de betrekkingen met het Pan-Afrikaanse parlement om te zetten in een vaste interparlementaire delegatie;

61.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, de Commissie, de regeringen en parlementen van de lidstaten, het Europees Economisch en Sociaal Comité, de Economische, Sociale en Culturele Raad van de AU, de Commissie en de Uitvoerende Raad van de AU, het Pan-Afrikaanse parlement, de Raad van ACS-ministers en de Paritaire Parlementaire Vergadering ACS-EU.

6.5.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 117/15

A.

overwegende dat de Europese Unie, door de Millenniumverklaring van 2000 te ondertekenen, zich er samen met de gehele internationale gemeenschap toe heeft verbonden de extreme armoede in de wereld tegen 2015 met de helft te verminderen door zich te concentreren op de acht MDG's,

B.

overwegende dat volgens recente schattingen nog altijd 1,4 miljard mensen onder de armoedegrens (van 1,25 USD per dag) leven, hetgeen overeenkomt met ruim een vierde van de bevolking in de derde wereld,

C.

overwegende dat de nieuwe verplichtingen die de Commissie en de lidstaten van de Unie in 2007 zijn aangegaan ten doel hebben de achterstand die is opgelopen bij het verwezenlijken van deze doelstellingen voor een belangrijk deel in te halen,

D.

overwegende dat onvoldoende toegang tot gezondheidszorg en elementaire voorzieningen het overlijden van miljoenen mensen tot gevolg heeft en de armoedecyclus in stand houdt, terwijl toegang tot gezondheidszorg en basisonderwijs een mensenrecht is en de inachtneming en tenuitvoerlegging daarvan de verantwoordelijkheid is van de regeringen,

E.

gelet op de mogelijke functie van MDG-contracten als een van de instrumenten om in te spelen op de problemen waarmee de ontwikkelingslanden te maken hebben door de wereldwijde voedselcrisis, met name in de landbouwsector,

F.

overwegende dat de meeste ontwikkelingslanden, ondanks de vele inspanningen die ze zich tot nu toe hebben getroost, niet beschikken over de nodige middelen om de problemen op het gebied van gezondheidszorg en onderwijs het hoofd te bieden, en dat buitenlandse hulp derhalve onmisbaar blijkt,

G.

overwegende dat het Europees Parlement geacht wordt kwijting te verlenen aan het Europese Ontwikkelingsfonds(EOF),

H.

overwegende dat de Commissie de intentie heeft het gebruik van begrotingssteun in het kader van het tiende EOF aanzienlijk uit te breiden om de doeltreffendheid van haar steun te verbeteren en haar doelstellingen te verwezenlijken,

I.

overwegende dat onderwijzend personeel en gezondheidswerkers in ontwikkelingslanden momenteel onder erbarmelijke omstandigheden werken en dat nagenoeg twee miljoen onderwijzers en ruim vier miljoen gezondheidswerkers nodig zijn om de MDG's te verwezenlijken, en dat ze met adequate begrotingssteun in het kader van een MDG-contract zouden kunnen worden aangesteld en opgeleid,

J.

overwegende dat het chronische tekort aan gezondheidswerkers en onderwijzend personeel nog wordt verergerd door de braindrain die wordt georganiseerd door de rijke landen,

K.

overwegende dat de Unie de intentie heeft haar uitgaven voor begrotingssteun verder te verhogen, in het bijzonder door de sectorale begrotingssteun voor gezondheidszorg en onderwijs, met name in de Afrikaanse landen, significant op te trekken,

L.

overwegende dat de MDG-contracten zich vastleggen op concrete resultaten die moeten worden behaald op het gebied van de MDG's inzake gezondheidszorg en basisonderwijs, maar dat er ook MDG-contracten kunnen worden gesloten voor andere prioritaire sectoren,

M.

overwegende dat het officiële standpunt van het Parlement inzake ontwikkelingshulp, als uitgedrukt in zijn resolutie van 16 februari 2006 over de nieuwe financieringsinstrumenten voor ontwikkeling in het kader van de millenniumdoelstellingen erin bestaat dat „… een verhoging van de middelen gepaard moet gaan met een kwaliteitssprong, d.w.z. dat de effectiviteit van de steun moet worden vergroot door middel van de 3 c's – coördinatie, complementariteit en coherentie – alsook door reductie van de transactiekosten bij de steunverlening, verbetering van de voorspelbaarheid en duurzaamheid van de steunmechanismen, snellere levering van de steun, verdere loskoppeling van de steun van beperkende voorwaarden, het vinden van oplossingen voor ondraagbare schuldenlasten, bevordering van goed bestuur en bestrijding van corruptie, alsmede vergroting van de absorptiecapaciteit van de steunontvangers”,

N.

overwegende dat een voorspelbare hulpstroom op lange termijn rechtstreeks en effectief kan bijdragen aan de concrete tenuitvoerlegging van de armoedebestrijdingsstrategieën die zijn vastgelegd in de MDG's,

O.

overwegende dat, ondanks hun in Monterrey (2002), Gleneagles (2005), Parijs (2005) en Accra (2008) gedane toezeggingen om de kwantiteit en kwaliteit van de ontwikkelingshulp te verbeteren, veel lidstaten nog altijd niet alle steun toekennen waartoe ze zich hadden verbonden en dat wanneer deze steun wordt verleend, een deel ervan niet het gewenste effect blijkt te sorteren,

P.

overwegende dat in 30 % van de gevallen het uitkeren van de door de Commissie verstrekte begrotingssteun vertraging oploopt vanwege haar buitengewoon logge administratieve procedures,

Q.

overwegende dat het gebrek aan voorspelbaarheid van de begrotingssteun met name voortkomt uit het jaarlijkse karakter van de meeste voorwaarden voor de toekenning van deze steun, en dat de begunstigde landen door dit gebrek aan voorspelbaarheid soms gedwongen zijn de steun uit te geven voordat deze daadwerkelijk is verleend en zonder zeker te weten of hij ooit zal worden verleend,

R.

overwegende dat dit gebrek aan voorspelbaarheid van de Europese ontwikkelingshulp ook de begunstigde landen treft die een zekere mate van rechtszekerheid en een stabiel regelgevingsklimaat kennen,

S.

overwegende dat de Commissie de grootste multilaterale donor van ontwikkelingssteun is, dat ze een van de grootste donoren van begrotingssteun is, en dat ze steeds vaker gebruik maakt van dit type steun, dat een vijfde van de in de afgelopen jaar door de Commissie verstrekte steun vertegenwoordigt,

T.

overwegende dat, ofschoon de begrotingssteun reeds een van de instrumenten is om de Gemeenschapssteun te verbeteren, het goed zou zijn deze voorspelbaarder te maken en op langere termijn toe te kennen,

U.

overwegende dat de begrotingssteun die nu verleend wordt door de Commissie, doorgaans is geprogrammeerd voor een periode van drie jaar en bij sommige agentschappen voor een periode van één jaar,

V.

overwegende dat een voorstel voor een MDG-contract geen gevolgen inhoudt voor de begroting en dat het MDG-contract geen nieuw instrument is, maar een modaliteit voor de uitvoering van bestaande instrumenten,

W.

overwegende dat bij de huidige stand van zaken de status van het document van de Commissie over de MDG-contracten niet duidelijk is,

X.

overwegende dat de Commissie thans van mening is dat het moment is aangebroken om in plaats van de jaarlijkse verificatie van de traditionele voorwaarden van iedere donor het concept in te voeren van contracten die gekoppeld zijn aan de concrete resultaten voor de respectieve MDG's,

Y.

overwegende dat de contracttermijn enerzijds resulteert in een financiële verbintenis met een grotere voorspelbaarheid van de zijde van de donorlanden en anderzijds in een duurzamere verbintenis van de begunstigde landen ten aanzien van de concreet te behalen resultaten,

Z.

overwegende dat de Commissie van plan is een eerste reeks MDG-contracten te sluiten voor een periode van zes jaar, d.w.z. met een looptijd tot het einde van het tiende EOF,

AA.

overwegende dat het voorstel van de Commissie om contracten met een looptijd van zes jaar af te sluiten verder gaat dan de gangbare tendens onder internationale donoren,

AB.

overwegende de oproep van de Commissie aan de lidstaten om MDG-contracten te cofinancieren via aanvullende bijdragen aan het EOF op vrijwillige basis,

AC.

overwegende dat de MDG-contracten, die onder het instrument van algemene begrotingssteun vallen dat tot stand is gekomen op grond van in de Overeenkomst van Cotonou vastgestelde criteria, geen enkele aanpassing vergen van de besluiten ten aanzien van lopende programma’s, noch van de respectieve voorwaarden voor de tenuitvoerlegging van algemene begrotingssteun, dat MDG-contracten niet nopen tot de instelling van een nieuw financieel instrument en derhalve gebaseerd blijven op de bepalingen van de Overeenkomst van Cotonou inzake begrotingssteun, en tevens overwegende dat MDG-contracten verenigbaar blijven met de interne richtsnoeren inzake algemene begrotingssteun waaraan onlangs de laatste hand is gelegd,

AD.

overwegende dat de inachtneming van artikel 9 van de Overeenkomst van Cotonou inzake mensenrechten, de democratische beginselen en de rechtsstaat behoren tot de criteria om in aanmerking te komen voor een MDG-contract,

AE.

overwegende dat een doeltreffend opgezette begrotingssteun de begunstigden ervan in staat zou moeten stellen hun eigen, zeer concrete strategieën en programma's ter verbetering van de beschikbaarheid van effectieve overheidsdiensten in de sectoren gezondheidszorg en onderwijs te financieren,

AF.

overwegende dat de Commissie zich niet heeft gehouden aan haar toezeggingen om parlementsleden en vertegenwoordigers van maatschappelijke organisaties systematisch te betrekken bij haar dialogen met de regeringen van de ontwikkelingslanden, en voorts overwegende dat nu breed wordt erkend dat de ontwikkelingspolitiek ter wille van de doeltreffendheid niet alleen volledig in handen moet zijn van de regeringen, maar ook van de parlementen en de maatschappelijke organisaties van de ontwikkelingslanden zelf,

AG.

overwegende dat de Commissie heeft bepaald dat alleen begrotingssteun kan worden toegekend aan landen die bevredigende resultaten hebben geboekt op macro-economisch niveau en bij het budgetbeheer bij de tenuitvoerlegging van de begrotingssteun, en dat de Commissie zich daardoor onderscheidt van de andere verstrekkers van begrotingssteun zoals het IMF en de Wereldbank, die tal van voorwaarden verbinden aan hun steun, hetgeen in tegenspraak is met het beginsel van de eigen inbreng van het begunstigde land,

AH.

overwegende dat veel landen die dringend behoefte hebben aan meer en efficiëntere hulp om sneller vooruitgang te kunnen boeken bij de verwezenlijking van MDG's, niet voldoen aan de criteria die de Commissie momenteel voor het sluiten van MDG-contracten heeft vastgesteld,

AI.

overwegende dat MDG-contracten in hun huidige vorm alleen bedoeld zijn voor de ACS-landen,

AJ.

overwegende dat de begrotingssteun van de Commissie gebukt gaat onder een ernstig gebrek aan transparantie en eigen inbreng van arme landen en dat de financieringsakkoorden zelden openbaar worden gemaakt,

AK.

overwegende dat het fundamentele beginsel achter ontwikkelingshulp erin bestaat dat er hulp wordt geboden aan degenen die de hulp het hardst nodig hebben en daar waar de hulp het nuttigst kan worden besteed,

AL.

overwegende dat bijvoorbeeld in Burkina Faso niemand ter plaatse op de hoogte was van de tussen Burkina Faso en de Commissie gevoerde onderhandelingen over een MDG-contract, en dat er op de website van de delegatie van de Commissie in Burkina Faso totaal geen informatie te vinden is over dit onderwerp,

AM.

overwegende dat de Unie er zich in het kader van de Europese consensus voor ontwikkeling toe verbonden heeft een resultaatgerichte aanpak te volgen en te werken met prestatie-indicatoren,

AN.

overwegende dat de Commissie het nodig acht haar begrotingssteun te blijven koppelen aan de resultaten die de begunstigde landen boeken op het gebied van gendergelijkheid en de bevordering van vrouwenrechten,

AO.

overwegende dat er op het gebied van begrotingssteun reeds akkoorden zijn gesloten tussen de Commissie en Burkina Faso (2005-2008), Ethiopië (2003-2006), Ghana (2007-2009), Kenia (2004-2006), Madagaskar (2005-2007), Malawi (2006-2008), Mali (2003-2007), Mozambique (2006-2008), Tanzania (2006-2008), Oeganda (2005-2007) en Zambia (2007-2008),

AP.

overwegende dat er wereldwijd ongeveer 650 miljoen mensen met een handicap zijn, dat 80 % daarvan in ontwikkelingslanden leeft en dat één op de vijf gehandicapten in extreme armoede leeft; overwegende dat deze mensen een van de grootste groepen armen en uitgeslotenen vormen, dat ze op meerdere terreinen gediscrimineerd worden en zelden toegang hebben tot onderwijs en gezondheidszorg,

AQ.

overwegende dat op grond van de algemene verplichtingen en in het bijzonder van artikel 32 van het reeds genoemde VN-Verdrag inzake de rechten van mensen met een handicap, de verdragsluitende partijen verplicht zijn invaliditeit bij de ontwikkelingssamenwerking in aanmerking te nemen,

AR.

overwegende dat de MDG's niet vóór 2015 kunnen worden verwezenlijkt zonder de participatie en betrokkenheid van de gehandicapten bij de ontwikkelingssamenwerking,

AS.

overwegende het verslag over de tenuitvoerlegging van het Partnerschap Afrika-EU van 22 november 2008, en in het bijzonder van paragraaf 37 daarvan, waarin het flagrante ontbreken van acties ten faveure van mensen met een handicap bij de pogingen tot het verwezenlijken van de MDG's wordt benadrukt,

1.

wijst er eens te meer op dat de ontwikkelingshulp zou moeten zijn gebaseerd op behoeften en resultaten en dat het ontwikkelingsbeleid zou moeten worden vormgegeven in samenwerking met de begunstigde landen;

2.

attendeert er eens te meer op dat de MDG's slechts kunnen worden gerealiseerd indien de donorlanden al hun verbintenissen nakomen en de kwaliteit van de door hen geboden steun verbetert;

3.

wijst met nadruk op de noodzaak nieuwe mechanismen te ontwikkelen voor een beter voorspelbare en stabielere steunverlening;

4.

wijst op de in de Verklaring van Abuja opgenomen doelstelling om 15 % van de nationale begroting te besteden aan gezondheidszorg, alsmede op de doelstelling van de Mondiale Onderwijscampagne om 20 % van de nationale begrotingsmiddelen aan de onderwijssector toe te wijzen;

5.

verzoekt de Commissie haar steun in de gezondheids- en de onderwijssector, met name de primaire gezondheidszorg en het lager onderwijs, te blijven koppelen aan de in deze sectoren bereikte resultaten; verzoekt de Commissie eveneens nader te preciseren hoeveel belang er zal worden gehecht aan de in deze sectoren behaalde prestaties in vergelijking met een breder complex van indicatoren, en hoe ze de geboekte vooruitgang op deze gebieden wil beoordelen;

6.

verzoekt de Commissie de voorspelbaarheid van de begrotingssteun via de tenuitvoerlegging van MDG-contracten te verbeteren en door de beginselen die voortvloeien uit deze contracten op een groter aantal landen en ook op sectorale begrotingssteun toe te passen;

7.

wijst de Commissie nogmaals op de noodzaak onnodige vertragingen die te wijten zijn aan haar buitensporig zware administratieve procedures, fors terug te dringen;

8.

verzoekt de regeringen van de ontwikkelingslanden hun uitgaven voor gezondheidszorg te verhogen tot 15 procent van de nationale begroting, overeenkomstig de aanbevelingen in de Verklaring van Abuja, en hun uitgaven voor onderwijs tot 20 procent van de nationale begroting op te trekken, zoals wordt bepleit in de Mondiale Onderwijscampagne;

9.

verzoekt de Commissie ervoor te zorgen dat de uitgavenniveaus in de vorm van begrotingssteun op een hoog peil worden gehandhaafd, en daarbij met name te streven naar een significante verhoging van de begrotingssteun in de sociale sector van de ACS-landen en meer sectorale begrotingssteun in de andere regio's;

10.

stelt met belangstelling vast dat het voorstel voor MDG-contracten van de Commissie een gegarandeerd minimaal steunniveau (70 % van de totale verbintenis) waarborgt voor de landen die daarvoor in aanmerking komen;

11.

betreurt echter dat het document met betrekking tot de MDG-contracten geen enkel specifiek tijdschema bevat voor de tenuitvoerlegging van deze contracten, die in hoofdzaak ontworpen zijn voor de zesjarige periode van het tiende EOF, en verzoekt de Commissie derhalve daarvoor een nauwkeurig tijdschema voor te leggen;

12.

merkt op dat het hoofddoel van een MDG-contract erin bestaat bij te dragen aan een doeltreffender steunverlening en de MDG's sneller te kunnen verwezenlijken in de landen die daaraan het meest behoefte hebben;

13.

verzoekt de Commissie een mededeling te doen uitgaan waarbij het initiatief voor de sluiting van MDG-contracten een officieel karakter krijgt en dit initiatief uit te breiden tot niet-ACS-landen die voldoen aan de toekenningscriteria;

14.

verzoekt de Commissie en de begunstigde landen erop toe te zien dat hun parlementen en maatschappelijke organisaties, waaronder met name verenigingen van mensen met een handicap, worden betrokken bij alle fasen van het overleg over de begrotingssteun, met inbegrip van de uitwerking, de tenuitvoerlegging en de beoordeling van het in de MDG-contracten vastgelegde programma;

15.

onderstreept dat de donoren, in plaats van unilaterale voorwaarden op te leggen aan begunstigden, zich zouden moeten inspannen voor de bevordering van een goed bestuur, democratie en stabiliteit in de begunstigde landen aan de hand van transparante criteria die in samenwerking met deze landen moeten worden opgesteld;

16.

is van mening dat de voorwaarden voor de uitkering van de variabele steuntranche ter wille van de transparantie gebaseerd zouden moeten zijn op de resultaten, voor zover dit de donoren en de begunstigden ertoe aanmoedigt het reële effect van de bestede gelden te analyseren en voor zover een en ander de transparantie van het gebruik van overheidsmiddelen ten goede komt;

17.

verzoekt de Commissie de resultaten van haar programma's aan een periodieke controle te onderwerpen en deze resultaten mede te delen aan het Parlement;

18.

beveelt de Commissie aan de dialoog tussen donoren en begunstigden te intensiveren, met name om de reële behoeften te bepalen en na te gaan op welke gebieden steun nodig blijkt te zijn;

19.

verlangt dat de Paritaire Parlementaire Vergadering ACS-EU zowel in het kader van de onderhandelingen over de MDG-contracten als bij alle andere stadia van het proces een actievere rol vervult bij de bepaling van de prioriteiten;

20.

verzoekt de Commissie haar begrotingssteun afhankelijk te maken van de resultaten die worden geboekt op het gebied van goed bestuur en transparantie, maar ook wat betreft de verdediging en eerbiediging van de mensenrechten, met name die van de armste en meest marginale bevolkingsgroepen, zoals mensen met een handicap, minderheden, vrouwen en kinderen, en erop toe te zien dat de begrotingssteun niet wordt besteed aan andere sectoren dan die welke zijn vastgesteld in het desbetreffende MDG-contract;

21.

wijst er eens te meer op dat de indicatieve landenprogramma’s zouden moeten worden opgesteld in samenwerking met de parlementen van de betrokken landen, met de Paritaire Parlementaire Vergadering en met de maatschappelijke organisaties;

22.

merkt op dat het voorstel inzake de MDG-contracten niet vermeldt welke de uit hoofde van de eerste ronde van de MDG-contracten beoogde landen zijn; wijst er bovendien op dat de MDG-contracten in hun huidige vorm alleen bedoeld zijn voor de ACS-landen;

23.

betreurt dat het budgettaire steunbeleid van de Unie voor ontwikkelingslanden steeds meer wordt onderworpen aan de voorwaarden die het IMF oplegt voor het verkrijgen van EU-ontwikkelingshulp; is overigens van mening dat deze voorwaarden in tegenspraak zijn met het beleid van de begunstigde landen op het punt van eigen inbreng;

24.

benadrukt de noodzaak andere strategieën voor begrotingssteun te ontwikkelen ten behoeve van landen die niet in aanmerking komen voor MDG-contracten, en in het bijzonder ten behoeve van landen waar de situatie onstabiel is; beklemtoont dat het voor de hand ligt dat de meest kwetsbare landen niet in staat zijn te voldoen aan de gangbare criteria om voor steun in aanmerking te komen;

25.

beveelt aan MDG-contracten ook open te stellen voor landen die vallen onder het financieringsinstrument voor ontwikkelingssamenwerking;

26.

verzoekt de Commissie duidelijk uit te leggen hoe zij de voorgestelde MDG-contracten wil combineren met andere regels voor hulpverstrekking;

27.

waarschuwt voor het risico van onoordeelkundig en excessief gebruik van MDG-contracten, die zouden kunnen worden beschouwd als het enige werkelijk doeltreffende mechanisme voor hulpverstrekking, en spoort de Commissie er derhalve toe aan om het hulpinstrument te kiezen dat het best is afgestemd op iedere individuele situatie;

28.

verzoekt de Commissie de parlementen van de begunstigde landen beter in staat te stellen hun verantwoordelijkheid bij de begrotingsprocedures op zich te nemen en de capaciteit van parlementen en maatschappelijke organisaties om zich daadwerkelijk in te zetten bij de uitwerking van het nationale beleid te versterken door meer financiële steun te bieden, door daarbij aan te dringen op deze participatie in het politieke overleg met begunstigde landen en zich te concentreren op indicatoren ter beoordeling van het overheidsfinancieringsbeleid die erop gericht zijn de regeringen meer verantwoordelijkheidsbesef jegens hun burgers bij te brengen;

29.

verzoekt de Commissie om in samenwerking met de partnerlanden elk MDG-contract te voorzien van een reeks prestatie-indicatoren, teneinde te kunnen beoordelen welke vooruitgang er geboekt is bij de tenuitvoerlegging van deze contracten, en wel zo dat ook kan worden nagegaan in hoeverre volwassenen en kinderen met een handicap erbij zijn betrokken;

30.

vestigt de aandacht van de Commissie op het feit dat de door haar verleende begrotingssteun absoluut gekoppeld moet blijven aan de resultaten die in de begunstigde landen zijn bereikt op het gebied van gendergelijkheid en de bevordering van de vrouwenrechten, en dringt erop aan dat de prestatie-indicatoren in de MDG-contracten op dit terrein worden versterkt en dat zij worden uitgebreid tot andere terreinen zoals vrouwenrechten en de rechten van mensen met een handicap; verzoekt de Commissie voorts de aan de begrotingssteun gekoppelde prestatie-indicatoren inzake gendergelijkheid uit te breiden door ze ook toe te passen op andere terreinen zoals de rechten van mensen met een handicap en vrouwenrechten, met name door het bevorderen van de toegang voor alle vrouwen tot voorlichting en algemene dienstverlening op het gebied van seksuele en reproductieve gezondheid, betere toegang tot en beschikbaarheid van methoden voor gezinsplanning, duurzame bevordering van vrouwenonderwijs en vrouwenemancipatie, evenals het tegengaan van discriminatie en het stimuleren van gendergelijkheid;

31.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad en de Commissie, de ACS-Raad, alsmede aan de regeringen en parlementen van de lidstaten en de ACS-landen.

6.5.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 117/23

A.

overwegende dat de Europese Unie, die zo trots is op haar motto „In verscheidenheid verenigd”, haar gemeenschappelijke geschiedenis moet erkennen en dat aan de hand van de Europese kunstgeschiedenis kan doen, vanwege haar intrinsiek universeel karakter,

B.

overwegende dat de school opnieuw de voornaamste instantie voor de democratisering van de toegang tot de cultuur moet worden,

C.

overwegende dat artistieke en culturele vorming, waarvan ook vorming inzake beeldcultuur een onderdeel is, een essentieel element van het onderwijssysteem van de lidstaten is,

D.

overwegende dat artistieke en culturele vorming een essentieel onderdeel van de vorming van kinderen en jongeren is, omdat het zelfstandig oordeelsvermogen, gevoeligheid en een open houding naar anderen toe helpt ontwikkelen, van centraal belang voor gelijke kansen is en een voorafgaande voorwaarde vormt om de toegang tot cultuur echt te democratiseren,

E.

overwegende dat het nodig is, om de democratische toegang tot de cultuur als uitdaging aan te gaan, om het artistieke bewustzijn op elk niveau en op elke leeftijd tot leven te wekken, het belang van artistieke bezigheden groepsgewijze en als liefhebberij te erkennen, en de deelname aan het kunstonderwijs aan te moedigen,

F.

met spijt overwegende dat de lidstaten zich door economische vereisten maar al te vaak genoopt voelen om de plaats van de kunst in het algemeen onderwijsbeleid te beperken,

G.

overwegende dat artistieke vorming het fundament van een beroepsopleiding in de kunsten vormt en de creativiteit bevordert, evenals de kunstzinnige vorming in lichamelijk en intellectueel opzicht, en daarbij voor nauwere en vruchtbaarder relaties tussen onderwijs, cultuur en de kunsten zorgt,

H.

overwegende dat kunstscholen en opleidingscentra voor kunst en vormgeving filosofieën helpen ontwikkelen, nieuwe stijlen en kunststromingen helpen creëren en de toegang tot verschillende culturele werelden openen, en daarmee het beeld van de Europese Unie in de wereld verbeteren,

I.

overwegende dat opleiding van groot belang voor het succes van beroepsmensen in de creatieve en kunstsector is,

J.

overwegende dat kunstopleidingen die op loopbaanontwikkeling en beroep gericht zijn, behalve talent ook een solide culturele basis van de leerlingen verlangen, die alleen door multidisciplinaire en systematische opleiding verkregen kan worden, en dat een dergelijke opleiding de kansen op de arbeidsmarkt in de sector vergroot naarmate ze algemene cultuur, onderzoeksmethodologie, ondernemers- en handelsvaardigheden, en vaardigheden in verschillende activiteiten aanbiedt die in onze tijd voor het kunstbedrijf van belang zijn,

K.

overwegende dat het economisch potentieel en de werkgelegenheid die bedrijven en industrieën in de creatieve, culturele en kunstsector in de Europese Unie vertegenwoordigen, in hoge mate van invloed op de ontwikkeling van de kunstsector zijn,

L.

overwegende dat de technologische revolutie tot meer concurrentie in en tussen de landen geleid heeft, zodat intellectuele capaciteit en creativiteit een vooraanstaande plaats in de Lissabon-strategie innemen,

M.

overwegende dat de snelle en voortdurende veranderingen die zich in onze samenlevingen voordoen een groter aanpassingsvermogen en meer flexibiliteit, creativiteit, innovatie en onderlinge communicatie in het beroepsleven vereisen, kwaliteiten die door de onderwijs- en opleidingsstelsels van de verschillende lidstaten gestimuleerd moeten worden, in overeenstemming met de doelstellingen van het reeds aangehaalde programma Onderwijs en opleiding 2010,

N.

overwegende dat er aan gedacht moet worden dat er belangrijke verschillen tussen de onderwijs- en opleidingsmodellen in het kunstonderwijs van de verschillende lidstaten bestaan,

O.

overwegende dat eraan gedacht moet worden dat het onderricht in de cultuur en al haar verscheidenheid als gevolg van de mondialisering, de groeiende mobiliteit van de burger en de opeenvolgende uitbreidingen van de Europese Unie, een belangrijke factor voor het behoud van de eigen identiteit is en om onderling begrip tussen culturen en religies te bevorderen, en dat de doelstellingen culturele bewustmaking en stimulering van het Europees Jaar van de interculturele dialoog ook na 2008 nagestreefd moeten blijven worden,

1.

meent dat artistieke vorming een verplicht onderdeel van de onderwijsprogramma's op alle schoolniveaus moet vormen om de toegang tot cultuur te democratiseren;

2.

benadrukt hoe belangrijk het is dat zowel schoolleerplannen als beroepsopleidingen en programma's voor levenslang leren cursussen blijven bevatten die in het levenslang leerproces de creativiteit op elke leeftijd stimuleren en ontwikkelen;

3.

herinnert eraan dat het kunst- en cultuuronderwijs ook ambities voor de burgerschapsvorming heeft en dat één van zijn functies is om het denkvermogen en de persoonlijke ontplooiing van het individu in intellectueel, gevoelsmatig en lichamelijk opzicht te helpen stimuleren;

4.

erkent de rol van de kunsten als belangrijke bijdrage tot innovatie in samenleving en economie in het Europees jaar van de creativiteit en innovatie 2009;

5.

vestigt de aandacht van de Raad en de lidstaten op de rol van de Europese cultuur en haar verscheidenheid als integrerende factor, en op het belang van het kunst- en cultuuronderwijs op Europees niveau, ook voor het behoud van traditionele culturele waarden in verschillende streken;

6.

stelt vast dat alsmaar toenemende aantallen studenten in kunstvakken hun studie in een andere als de eigen lidstaat willen volgen, en roept de lidstaten dan ook op om hun beleid voor het kunstonderwijs op het niveau van de Europese Unie te coördineren, de beste werkmethoden onderling te delen en de mobiliteit van zowel studenten als docenten in de sector uit te breiden;

7.

stelt voor om de mobiliteit van beroepskunstenaars te verbeteren door ruimere aandacht voor de erkenning van kwalificaties, meer in het bijzonder door opleidingsinstellingen en werkgevers aan te moedigen om gebruik te maken van het Europees kwalificatiekader, zodat competenties en kwalificaties op Europees niveau vergelijkbaar zijn;

8.

verzoekt de Commissie dan ook om in samenwerking met de lidstaten een mobiliteitskader voor Europese uitvoerende en scheppende kunstenaars uit te werken met bijzondere klemtoon op de mobiliteit van jonge kunstenaars en kunststudenten;

9.

erkent dat het beleid inzake kunstonderwijs weliswaar onder de bevoegdheid van de lidstaten valt, maar is van mening dat het op het niveau van de Europese Unie gecoördineerd moet worden, vooral wat betreft:

10.

verzoekt de Raad, de Commissie en de lidstaten:

11.

stelt met nadruk dat onderricht in de kunstgeschiedenis ook ontmoetingen met kunstenaars en bezoeken aan cultuurplaatsen moet omvatten om de nieuwsgierigheid van de leerlingen te wekken en ze tot nadenken aan te zetten;

12.

onderstreept dat het van belang is om bij het invoeren van de artistieke dimensie in de leerplannen gebruik van de nieuwe communicatie- en informatietechnologieën en het internet te maken, als moderne onderwijsmiddelen die aan de hedendaagse praktijk beantwoorden;

13.

wijst daarbij met nadruk op de wezenlijke inbreng van projecten als Europeana, de Europese digitale bibliotheek;

14.

beveelt aan om gezamenlijk een Europees portaal voor onderricht in kunst en cultuur te ontwikkelen en het kunstonderwijs in de leerplannen van de lidstaten op te nemen om de ontwikkeling en verbreiding van het Europees cultureel model te verdedigen, dat internationaal in hoog aanzien staat;

15.

verzoekt de Raad, de Commissie en de lidstaten om op de vooruitgang in de opname van het kunstonderwijs in de leerplannen toe te zien en stelt in het bijzonder de Commissie voor om de nodige studies te laten uitvoeren, zodat er betrouwbare informatie over het effect van het kunstonderwijs op het opleidingsniveau en de vaardigheden van de studenten in de Europese Unie beschikbaar is;

16.

verzoekt zijn Voorzitter om deze resolutie te doen toekomen aan de Raad, de Commissie en de regeringen en parlementen van de lidstaten.

6.5.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 117/27

A.

overwegende dat niet alleen een intensievere dialoog tussen de burgers en de Europese instellingen, waaronder het Europees Parlement, maar ook een permanent debat over Europa, zowel op Europees als op nationaal en lokaal niveau, absolute voorwaarden zijn voor een democratische en transparante Europese Unie,

B.

overwegende dat, na de verwerping van het ontwerp-Verdrag tot vaststelling van een grondwet voor Europa in Frankrijk en Nederland, 53,4 % van de Ierse bevolking in een referendum tegen de ratificatie van het Verdrag van Lissabon heeft gestemd, en overwegende dat mensen die het beleid van de Europese Unie en de Verdragen onvoldoende begrijpen met grotere waarschijnlijkheid hiertegen zijn,

C.

overwegende dat uit het 69ste onderzoek van Eurobarometer bleek dat 52 % van de burgers van de Unie vindt dat het lidmaatschap van hun land van de EU een goede zaak is en niet meer dan 14 % van het tegendeel overtuigd is,

D.

overwegende dat kennis over de Europese Unie, haar beleid en werking, alsook over de in de Verdragen verankerde rechten, de basis zal vormen voor het herstel van het vertrouwen van de burgers in de Europese instellingen,

E.

overwegende dat in 2004 voor het eerst een aparte Commissaris voor communicatiestrategie is benoemd, hoewel tot dusver geen communicatiebeleid is vastgelegd aangezien een passende rechtsgrond in de Verdragen ontbreekt,

1.

herinnert eraan dat uit onderzoeken is gebleken dat hoe lager opgeleid en hoe minder welvarend een burger van de Unie is, hoe waarschijnlijker het is dat hij tegen verdere Europese eenwording gekant is, hetgeen aangeeft dat de Europese gedachte, ondanks alle pogingen tot dusver, vooral bij het goed opgeleide, welgestelde segment van de Europese samenleving aanslaat; beschouwt actieve dialoog tussen de Europese Unie en haar burgers als essentieel voor de realisatie van de beginselen en waarden van het EU-project, maar erkent dat de communicatie tot nu toe niet erg succesvol is geweest;

2.

betreurt het dat ondanks de inspanningen en goede ideeën van de Commissie slechts zeer weinig succes is geboekt bij het vergroten van de kennis van de burgers van de Unie over en hun belangstelling voor Europese kwesties, hetgeen helaas is gebleken bij het Ierse referendum;

3.

wijst erop dat het bijzonder belangrijk is coherente communicatieschakels tot stand te brengen met een doelgerichte inhoud, niet alleen tussen de EU en de regio’s met bijzondere kenmerken maar ook tussen de EU en specifieke maatschappelijke groepen;

4.

merkt op dat een grote meerderheid van de Europeanen volgens de laatste peilingen voorstander is van een eenstemmige Europese Unie op het gebied van buitenlands beleid; wijst erop dat een verklaring in deze zin op verzoek van burgers van de Unie deel vormde van de open brief/aanbeveling van de deelnemers aan de slotconferentie van de zes burgerprojecten „Plan D” (9 december 2007); benadrukt dat één van de 27 aanbevelingen van deze brief ook de Europese Unie vraagt doelmatiger op te treden op het vlak van het sociaal beleid en de sociale samenhang, vooral om de loonverschillen te bestrijden en de gelijkheid van man en vrouw te stimuleren, en meer in het algemeen om bijzondere aandacht aan gelijkheidskwesties te besteden, die dikwijls uit het oog verloren worden; geeft in overweging dat het daarom ook belangrijk is te bekijken wat de boodschap is die spreekt uit het optreden van de Europese Unie en in kaart te brengen hoe dit optreden verschilt van de boodschap die de EU aan haar burgers wil afgeven;

5.

herinnert eraan dat vrouwen bij de laatste referendums over de Europese Unie in meerderheid nee gestemd hebben: met 56 % in Frankrijk (Flash eurobarometer 171), 63 % in Nederland (ibid. 172), en 56 % in Ierland (ibid. 245) en gaat ervan uit dat hun afwijzend stemgedrag o.a. ook aan de geringe belangstelling van de Europese instellingen voor de beleidsvormen toe te schrijven is die de vrouw onmiddellijk aangaan en aan de oorsprong van de blijvende ongelijke kansen van man en vrouw liggen, zoals de verenigbaarheid van beroeps- en gezinsleven of steunverlening in afhankelijkheidsrelaties;

6.

onderstreept dat het noodzakelijk is het ratificatieproces van het Verdrag van Lissabon af te ronden, waardoor de transparantie van de EU en de betrokkenheid van de burgers bij de besluitvormingprocessen verder zullen toenemen; herinnert in deze context aan de nieuwe mogelijkheden voor de participerende democratie die het Verdrag van Lissabon zou bieden, met name het burgerinitiatief;

7.

onderstreept de noodzaak van gecoördineerde inspanningen en een gezamenlijk optreden van alle EU-instellingen en lidstaten voor de communicatie met de burgers van de Unie over Europese vraagstukken; is verheugd over en neemt kennis van de voornoemde gezamenlijke verklaring van 22 oktober 2008, waarin duidelijke doelstellingen voor de verbetering van de communicatie over de EU van de zijde van het Parlement, de Raad, de Commissie en de lidstaten worden afgebakend; is van oordeel dat er meer ambitieuze opties zijn, zoals het door het Parlement gevraagde interinstitutioneel akkoord tussen alle instellingen over het communicatiebeleid;

8.

is van mening dat de instellingen van de EU verdere discussies over Europa op gang zouden moeten brengen en de ideeën die zijn opgenomen in de voornoemde gezamenlijke verklaring, in de mededeling van de Commissie van 1 februari 2006 en in het werkdocument van de Commissie van 3 oktober 2007 onmiddellijk in de praktijk zouden moeten brengen;

9.

deelt de mening van de Commissie dat de participerende democratie een nuttige aanvulling kan zijn op de representatieve democratie; benadrukt evenwel dat participerende democratie niet alleen betekent dat naar de burgers wordt geluisterd, maar ook dat hun echte mogelijkheden worden gegeven om het Europese beleid te beïnvloeden; wijst erop dat de instellingen om bovengenoemde doelstellingen te halen veel opener moeten worden en de benaderingen moeten volgen die nodig zijn om de burgers en hun organisaties in staat te stellen effectief te participeren in elke fase, wanneer EU-kwesties worden besproken; merkt ook op dat zo ruim mogelijk recht van inzage in door de instellingen geproduceerde documenten moet worden verleend, aangezien dit een sine qua non is om invloed te kunnen uitoefenen;

10.

wijst op het belang en de waarde van de raadplegingen als een doelmatig instrument om burgers in staat te stellen directe inbreng te hebben in de beleidsontwikkeling op EU-niveau; verzoekt de Commissie verdere maatregelen te nemen om tijdig informatie te verspreiden over toekomstige EU-raadplegingen via de media en andere daartoe aangewezen fora op nationaal, regionaal en lokaal niveau, om het terrein van de standpunten die belanghebbenden bij raadplegingen over EG-wetgeving kunnen uiten, uit te breiden en om meer ruchtbaarheid te geven aan raadplegingen via internet over het beleid en de initiatieven van de EU, opdat alle belanghebbenden, vooral het midden- en kleinbedrijf en de plaatselijke niet-gouvernementele organisaties (ngo’s), bij het debat worden betrokken; onderstreept het belang van vertegenwoordigers van de burgermaatschappij, zoals netwerken van vaklieden en consumenten op alle niveaus, van transnationaal tot lokaal, die een podium verschaffen voor een ter zake kundige uitwisseling van standpunten over EU-beleid en aldus bijdragen aan betere EG-wetgeving; onderkent de problemen bij de uitvoering en handhaving van wetgeving en moedigt consumenten en ondernemingen aan hun rechten uit te oefenen en voorkomende problemen te melden bij de EU-instellingen;

11.

is van oordeel dat de instellingen van de EU en de lidstaten hun inspanningen inzake communicatie moeten coördineren en een partnerschap met het maatschappelijk middenveld moeten opzetten om mogelijke synergieën te benutten; onderstreept de noodzaak van coördinatie tussen de instellingen en de wenselijkheid om verbanden te leggen tussen de TV-kanalen van de Commissie en het Parlement; verzoekt de Commissie de samenwerking en coördinatie tussen haar vertegenwoordigingen in de lidstaten en de voorlichtingsbureaus van het Europees Parlement te verbeteren; verzoekt de vertegenwoordigingen van de Commissie en het Parlement in de lidstaten om de samenwerking te verbeteren bij het raadplegen van burgers, het delen van informatie, kennis en ideeën over de EU met de burgers en het bieden van de mogelijkheid aan kiezers om leden van het Europees Parlement uit verschillende landen alsmede EU-functionarissen te ontmoeten;

12.

juicht het toe dat de Commissie de rol van het Parlement en de Europese politieke partijen ondersteunt, en beseft dat de kloof tussen nationale en Europese politiek moet worden overbrugd, vooral tijdens de Europese verkiezingscampagnes;

13.

roept de drie grootste instellingen op een onderzoek in te stellen naar de eventuele organisatie van gezamenlijke open debatten ter aanvulling van de open debatten in het Parlement waar thema’s aan bod kunnen komen die voor consumenten en hun leven van alledag van belang zijn, om zo hun vertrouwen in de interne markt en de consumentenbescherming te vergroten; onderstreept dat de intergroepen van het Parlement hun rol als „schakel” naar de burgers volledig vervullen en een daadwerkelijk verbindingsinstrument zijn tussen de politiek en het maatschappelijk middenveld;

14.

stelt met bevrediging vast dat de Commissie rekening heeft gehouden met tal van ideeën die het Parlement al eerder had geopperd, zoals burgerfora op zowel Europees als nationaal niveau, een prominentere rol voor maatschappelijke organisaties en innovatief gebruik van nieuwe media;

15.

verzoekt de Commissie haar dialoog op alle niveaus uit te breiden door haar boodschap aan te passen aan verschillende doelgroepen in overeenstemming met hun sociale achtergrond; stelt derhalve voor om de dialoog tussen de Europese Unie en haar burgers te intensiveren door eenieder dezelfde, zij het aan de doelgroep aangepaste informatie te verschaffen en het debat met en tussen welingelichte burgers te vergemakkelijken; is van mening dat de instellingen van de EU de conclusies van plaatselijke debatten die in het kader van Plan D worden georganiseerd, in hun beleid moeten verwerken, en dat zij bij de besluitvorming over nieuwe wetgeving rekening moeten houden met de verwachtingen die de burgers van de EU hebben;

16.

verzoekt de lidstaten om op alle niveaus (nationaal, regionaal en lokaal) efficiënte EU-communicatiecampagnes te lanceren; doet een beroep op de Commissie om de uit dergelijke campagnes geselecteerde optimale praktijken te verspreiden en stelt voor een permanent systeem op te zetten voor interactieve communicatie tussen de EU-instellingen en de burgers met frequente plaatselijke en regionale campagnes van de kant van de EU, met steun aan de regionale media en actieve medewerking van het maatschappelijk middenveld, de ngo’s, de beroepskamers, de vakbonden en beroepsverenigingen;

17.

onderstreept dat het cohesiebeleid van de EU een basis vormt van de Europese integratie en de maatschappelijke solidariteit; meent dan ook dat de verwezenlijkingen van het EU-beleid en de specifieke effecten ervan op het dagelijks leven aan de burgers moeten worden getoond, met nadruk op de bijdrage van de EU en de voordelen van het gemeenschappelijke Europese project; spreekt in dit verband de wens uit dat de lokale autoriteiten hun informatieverplichting met betrekking tot de van de Europese Unie ontvangen steun beter nakomen; onderstreept tevens dat de politieke wil van de plaatselijke en regionale verkozenen essentieel is voor de ontwikkeling van informatie en opleiding; verwelkomt in dit verband de oprichting van een Erasmusprogramma voor lokale en regionale verkozenen;

18.

beklemtoont dat de betrokkenheid van partners bij de voorbereiding en uitvoering van operationele programma’s, overeenkomstig artikel 11 van de algemene verordening inzake de structuurfondsen (ESF) 2007-2013, aanzienlijk helpt het cohesiebeleid van de EU te bevorderen en het dichter bij de burgers te brengen; beklemtoont dat deze partners in de unieke positie verkeren dat ze bovenop de werkelijke problematiek van de burgers zitten; vraagt dan ook aan de Commissie dat zij ervoor zorgt dat het partnerschapsbeginsel correct wordt toegepast op nationaal, regionaal en lokaal niveau; beklemtoont dat het belangrijk is dat nationale en regionale autoriteiten gebruik maken van de bestaande financiële mogelijkheden die door het ESF worden geboden, om de vaardigheden van deze partners te verbeteren, met name inzake opleiding; wijst op de belangrijk rol die structuurfondsen hebben gespeeld in het bevorderen van grensoverschrijdende samenwerking via communautaire projecten en programma’s, wat de ontwikkeling van het actieve burgerschap en de participatiedemocratie heeft aangemoedigd; verzoekt de Commissie om haar steun en werk op basis van partnerschap met dergelijke projecten en programma’s voort te zetten;

19.

wijst er in het kader van de aanstaande Europese verkiezingen op dat op plaatselijk en regionaal niveau informatie moet worden verstrekt aan de burgers, in het bijzonder de jeugd en degenen die voor de eerste keer hun stem zullen uitbrengen; onderstreept meer in het algemeen het belang van de betrokkenheid van de leden van het Europees Parlement, in samenwerking met de lokale en regionale gekozen bestuurders, bij de overlegvormen met de burgers van hun districten, aangezien zij de stem van het publiek in de EU vertolken; ondersteunt de inspanningen van het Comité van de regio’s om het regionaal overleg te versterken en de regionale netwerken en relevante lokale en regionale actoren hierbij te betrekken, teneinde een debat aan te moedigen dat dichtbij de burgers wordt gevoerd, waarbij rekening wordt gehouden met hun standpunten en hun belangen;

20.

benadrukt de noodzaak van een grotere betrokkenheid van zijn leden bij het communicatieproces met de EU-burgers, alsook het belang van organisatorische veranderingen in de werkzaamheden van het Europees Parlement, om de leden in staat te stellen op zo lokaal mogelijk niveau een dialoog met de burgers te voeren; spreekt de wens uit dat de leden van het Europees Parlement niet alleen nauw betrokken worden bij de campagnes van hun politieke partijen, maar ook bij de Europese verkiezingscampagne;

21.

verzoekt de Commissie op plaatselijk niveau kleinschalige communicatiecampagnes op gang te brengen waarbij plaatselijke actoren betrokken zijn en te bevorderen dat er activiteiten worden georganiseerd die het mogelijk maken dat burgers beter worden voorgelicht over de landen waar immigranten vandaan komen, en om immigranten tegelijkertijd beter te informeren over de rechten en plichten die gepaard gaan met het burgerschap van de Unie, daar dit de meest doelmatige en betekenisvolle manier is om deze communicatiedoelen te bereiken, en de acties voort te zetten die in het kader van het Europees Jaar van de Interculturele dialoog 2008 worden gevoerd;

22.

benadrukt het belang van de invoering van de vakken Europese politiek en geschiedenis in het onderwijsprogramma van iedere lidstaat ter consolidering van Europese waarden, en van ontwikkeling van de richting Europese Studies in de studieprogramma’s van universiteiten; verzoekt de Commissie om financiële steun om deze projecten te stimuleren; doet een beroep op de lidstaten om een schoolcursus te stimuleren over de geschiedenis van de Europese integratie en de werking van de EU om de basis van gemeenschappelijke Europese kennis te vormen;

23.

benadrukt dat burgereducatie een bijzondere rol speelt als essentiële drijvende kracht van actief burgerschap; merkt op dat een actief model van burgereducatie moet worden ondersteund dat jonge mensen de kans biedt rechtstreeks deel te nemen aan het openbare leven en in contact te komen met hun politieke vertegenwoordigers op nationaal niveau, op lokaal niveau en ook op Europees niveau, met vertegenwoordigers van ngo’s en met burgerinitiatieven; suggereert dat de Commissie proefprojecten ondersteunt om dit model van burgereducatie in de lidstaten te bevorderen;

24.

beveelt aan om programma’s zoals Erasmus, Leonardo da Vinci, Grundtvig en Comenius beter te promoten, door meer informatie te verstrekken, en beter te organiseren ten einde zoveel mogelijk mensen te motiveren om hieraan deel te nemen, de deelname van minder welvarende burgers te vergemakkelijken en hun mobiliteit binnen de EU te vergroten; vestigt de aandacht op het feit dat juist deze programma’s een zeer positieve weerklank vinden bij jongeren en een belangrijke bijdrage leveren tot het welslagen van de Europese integratie;

25.

is verheugd over bovengenoemde mededeling van de Commissie van 21 december 2007 waarin duidelijke doelstellingen worden uiteengezet over de wijze waarop de Europa-website kan worden veranderd in een op dienstverlening gerichte web 2.0-site; dringt er bij de Commissie op aan om de volledige inrichting van de nieuwe site in 2009 te voltooien en is van mening dat de nieuwe website een forum aan de burgers moet bieden om hun meningen uit te wisselen en aan online-enquêtes deel te nemen, waar alle ngo’s, overheidsinstellingen en individuen hun ervaringen met de communicatieprojecten van de EU kunnen delen; doet een beroep op de Commissie om de ervaringen van de begunstigden van de in het kader van Plan D gefinancierde activiteiten te verzamelen en op deze website bekend te maken;

26.

is verheugd over het idee van EU Tube, aangezien dit met bijna 1,7 miljoen kijkers een uniek instrument is waarmee het beleid van de EU onder de aandacht van internetgebruikers kan worden gebracht; doet tevens een beroep op de Commissie om richtsnoeren inzake doelmatige internetcampagnes op te stellen en deze met andere instellingen van de EU te delen;

27.

verzoekt de Commissie met klem om beter gebruik te maken van het op Europe by Satellite beschikbare audiovisuele materiaal door links te leggen met plaatselijke televisiezenders en gemeenschapsmedia die belangstelling hebben voor dergelijk materiaal, ten einde een groter publiek te bereiken;

28.

beschouwt het Europe Direct-netwerk als een belangrijk middel om vragen van de burgers via mail of een gratis telefoongesprek vanaf elke plek in de EU te beantwoorden, een instrument waaraan meer ruchtbaarheid zou moeten worden gegeven;

29.

meent dat de beleidsterreinen van de consumentenbescherming en de interne markt van het allergrootste belang zijn bij het communiceren over Europa met consumenten en ondernemingen; roept de lidstaten op zich intensiever toe te leggen op het communiceren over de voordelen van de gemeenschappelijke markt op nationaal, regionaal en lokaal niveau; roept de Commissie en de lidstaten op tot het bevorderen en versterken van interactieve communicatie en informatie met het oog op een effectieve dialoog tussen consumenten, ondernemingen en instellingen, met behulp van diverse elektronische middelen van de recentste technologie, en tot het stimuleren van e-handel;

30.

verzoekt de Commissie haar inspanningen met het oog op de coördinatie van consumenteneducatie en -voorlichting inzake rechten en verplichtingen van de consumenten te intensiveren door haar financiële en personele middelen te versterken; roept de lidstaten ertoe op de voor het netwerk van Europese consumentencentra bestemde financiële en menselijke middelen uit te breiden, teneinde het bewustzijn te vergroten en de naleving van de rechten van de consument in de EU te garanderen en spoort de lidstaten ertoe aan zich in te spannen om de financiële kennis van consumenten te vergroten, in verband met de huidige wereldwijde financiële crisis en de toenemende schuldenlast van consumenten, met name wat betreft hun rechten en verplichtingen en de middelen waarover ze beschikken om te worden vergoed op het gebied van spaartegoeden en leningen;

31.

roept lidstaten op tot het verhogen van de personele en financiële middelen die worden uitgetrokken voor het SOLVIT-netwerk, met behulp waarvan problemen die zijn ontstaan door het onjuist of niet toepassen van communautaire wetgeving gratis kunnen worden opgelost; verzoekt de Commissie de stroomlijning van diverse diensten die voorlichting en advies geven over de gemeenschappelijke markt, te bespoedigen; ondersteunt derhalve de in de mededeling van de Commissie van 20 november 2007, getiteld „Een interne markt voor het Europa van de 21ste eeuw” (COM(2007)0724) vervatte notie van een geïntegreerde aanpak bij het verschaffen van diensten voor bijstand op het gebied van de interne markt, door een webpagina met enkelvoudige toegang op te zetten; neemt nota van de initiatieven van de Commissie voor verlichting van de administratieve lasten en betere regelgeving; pleit in het bijzonder voor betere ondersteuning van de mkb’s, die een aanzienlijke bijdrage kunnen leveren aan de werkgelegenheid in Europa;

32.

merkt op dat een Europees Jaar van het Vrijwilligerswerk de Europese instellingen een ideale gelegenheid zou bieden om in contact te komen met de burgers; wijst erop dat er in de EU meer dan 100 miljoen vrijwilligers zijn, en verzoekt de Commissie voorbereidingen te treffen door zo spoedig mogelijk een passend wetsvoorstel in te dienen zodat 2011 tot Europees Jaar van het Vrijwilligerswerk kan worden uitgeroepen;

33.

benadrukt dat het van belang is rekening te houden met de mening van de burgers over Europa als speler op het wereldtoneel, met name gezien de steeds vooraanstaander rol die het Europees Parlement in dit opzicht speelt; moedigt daarom de betrokkenheid aan van leden van het Europees Parlement en leden van de Raad bij bezoeken die leden van de Commissie afleggen in het kader van „Plan D”, daar zij een belangrijke rol spelen bij het leggen van contacten met nationale parlementen, maatschappelijke organisaties, zakenwereld en vakbondsleiders, en regionale en plaatselijke overheden in lidstaten;

34.

is ingenomen met het feit dat de interesse voor het Europese project wereldwijd toeneemt, en dat de Europese Unie en haar burgers zich ook steeds meer bewust worden van de voordelen van het delen van hun supranationale ervaringen met andere landen en regio’s, in het bijzonder met de buurlanden van de Europese Unie; verzoekt de Commissie dan ook om via haar delegaties in derde landen manieren te ontwikkelen om de burgers van deze landen te bereiken en ze over de mogelijkheden in de Europese Unie te informeren, bijvoorbeeld met betrekking tot media en andere vormen van cultuur, onderwijs, taalverwerving en mobiliteits- of uitwisselingsprogramma’s zoals Erasmus Mundus;

35.

merkt op dat, vooral in het kader van de stijging van het aantal burgers van derde landen in de EU en het ontstaan van multiculturele maatschappijen, waaraan zij ook hebben bijgedragen, aan immigranten meer bijstand zou moeten worden verleend bij hun integratie in de EU door hen concrete toegang te verlenen tot informatie over het burgerschap van de Unie; dit zou bereikt kunnen worden door bijvoorbeeld het partnerschap te versterken tussen verschillende bestuurslagen (lokaal, regionaal en nationaal) en niet-gouvernementele actoren (zoals werkgeversorganisaties, maatschappelijke organisaties, migrantenverenigingen, de media en ngo’s die migranten steunen); is van mening dat een geslaagde integratie de verdere ontwikkeling van een multicultureel Europees bewustzijn op basis van tolerantie, dialoog en gelijkheid zal ondersteunen;

36.

vraagt de Commissie programma’s en campagnes te ondersteunen (zoals bijvoorbeeld „De wereld door de ogen van de vrouw”) om vrouwen aan te moedigen op sociaal, politiek en cultureel vlak actiever te worden, met inachtneming van hun rol in de dialoog tussen de generaties en de duurzaamheid en welvaart van de samenleving; vraagt om meisjes en vrouwen beter over het Europees burgerschap en de rechten die eraan verbonden zijn te informeren, vooral in sociaal en geografisch geïsoleerde gebieden; wijst er met nadruk op dat de informatiecampagnes tot doel moeten hebben om de vrouwen beter aan het politiek leven en het besluitvormingsproces te laten deelnemen; wijst erop dat er maatregelen nodig zijn om de digitale kloof tussen man en vrouw te dichten, zodat de vrouw de middelen krijgt om onder gelijke voorwaarden aan de dialoog over Europa deel te nemen; feliciteert de Commissie met de keuze van de projecten die ze door tussenkomst van haar vertegenwoordigingen in het kader van het Plan D mee financiert, en die een groot aantal vrouwenorganisaties en projecten voor de vrouw omvatten; wijst er met nadruk op dat de actieve belangstelling van de burger in kwesties als geweld tussen man en vrouw of mensenhandel aanmoediging verdient, omdat maatschappelijke betrokkenheid onontbeerlijk is om oplossingen naderbij te brengen; erkent de vrouwelijke vaardigheid om problemen op te lossen en conflicten te slechten, en dringt er bij de Commissie op aan om meer vrouwen in taak- en werkgroepen op te nemen die zich met de problemen van gezinsleven, kinderzorg, opvoeding en onderwijs, enz. bezighouden;

37.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Europese Raad, de Raad, de Commissie, het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen, de Rekenkamer, het Comité van de Regio’s, het Europees Economisch en Sociaal Comité, alsmede aan de regeringen en parlementen van de lidstaten.

6.5.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 117/33

—

over de sociale en milieugevolgen van programma's voor structurele aanpassing (7),

—

over de ervaringen met het Europese regionale integratieproces die van belang kunnen zijn voor de ACS-landen (8),

—

over kwesties in verband met de voedselzekerheid in de ACS-landen en de rol van de samenwerking ACS-EU (9),

—

over de situatie in Kenia (10),

—

over de bescherming van burgers tijdens vredesoperaties van de VN en regionale organisaties (11),

—

over de doeltreffendheid van ontwikkelingshulp en de definitie van ontwikkelingshulp door de overheid (12),

—

over de sociale gevolgen van kinderarbeid en de strategieën ter bestrijding van kinderarbeid (13),

—

over de situatie in Mauritanië (14),

—

over de situatie in Zimbabwe (15),

A.

overwegende dat met een aantal ACS-regio's en ACS-landen in de loop van 2008 economische partnerschapsovereenkomsten (EPO's) zijn gesloten en dat binnen de PPV debatten zijn gehouden over de stand van de onderhandelingen over de EPO's, in maart 2008 in Ljubljana (Slovenië) en in november 2008 in Port Moresby,

B.

overwegende dat de reeds aangehaalde Verordening (EG) nr. 1905/2006 is aangenomen waarin thematische programma's zijn vastgelegd die tevens op de ACS-landen van toepassing zijn, alsmede een programma van begeleidende maatregelen voor de ACS-landen die het suikerprotocol hebben ondertekend,

C.

overwegende dat de commissaris die verantwoordelijk is voor ontwikkelingssamenwerking en humanitaire hulp, tijdens de zitting van de PPV in juni 2007 in Wiesbaden heeft toegezegd de nationale en regionale strategiedocumenten voor de ACS-landen (periode 2008-2013) aan het democratisch onderzoek van de parlementen te zullen onderwerpen, en verheugd over het feit dat deze toezegging werd ingelost,

D.

overwegende dat de nieuwe herziening van de overeenkomst van Cotonou, welke voor 2010 is gepland, een belangrijke gelegenheid vormt voor de ontwikkeling van de regionale dimensie van de PPV en voor het uitbouwen van de parlementaire controle op het niveau van de ACS-regio's, maar ook voor de versterking van de rol en de werkzaamheden van de PPV als instelling,

E.

overwegende dat de beide regionale bijeenkomsten van de PPV in 2008 in Namibië en op Vanuatu een groot succes zijn gebleken en hebben geleid tot de goedkeuring van de reeds aangehaalde communiqués van Windhoek en Port Vila,

F.

overwegende dat de situatie in Zimbabwe, ondanks de verkiezingen in juli 2008, in de loop van 2008 nog verslechterd is, maar niettemin verheugd over het bereikte akkoord met het oog op de aanneming van een resolutie over Zimbabwe tijdens de zestiende bijeenkomst van de PPV in Port Moresby,

G.

overwegende dat het conflict in de Democratische Republiek Congo (DRC) voortduurt en dat zich daar ernstige en herhaalde schendingen van de mensenrechten voortdoen, en herinnerend aan de noodzaak van doelmatige humanitaire hulp en een groter engagement van de internationale gemeenschap,

H.

gezien de werkzaamheden van het Pan-Afrikaanse Parlement (PAP) en de formalisering van de betrekkingen tussen het Europees Parlement en het PAP, alsmede het voornemen, geformuleerd door de Voorzitter van het Europees Parlement in zijn toespraak tijdens de tiende zitting van het PAP op 28 oktober 2008, om voor de volgende zittingsperiode een interparlementaire delegatie in te stellen,

I.

overwegende dat de zestiende zitting van de PPV in Port Moresby bijna helemaal samenviel met de internationale conferentie over de financiering van de ontwikkelingshulp in Doha waardoor een aantal leden van het Europees Parlement voor een moeilijke keuze stonden,

J.

overwegende dat het Sloveense voorzitterschap van de EU (januari j juni 2008) en de regering van Papoea-Nieuw-Guinea uitstekende bijdragen hebben geleverd aan de reeds genoemde zittingen van de PPV in Ljubljana en Port Moresby,

K.

overwegende dat het Bureau van de PPV in 2008 studiemissies heeft gestuurd naar:

1.

is verheugd over het feit dat de PPV in 2008 een kader is blijven bieden voor een open, democratische en diepgaande dialoog over de onderhandelingen over de EPO's tussen de Europese Unie en de ACS-landen;

2.

onderstreept dat de PPV zich bezorgd heeft getoond over meerdere onderdelen van de onderhandelingen, zowel ten aanzien van de vorm als de inhoud; wijst erop dat het debat wordt voortgezet na de goedkeuring van de EPO met Cariforum (Forum van Caribische landen) en na de goedkeuring van tussentijdse overeenkomsten met bepaalde landen uit andere regio's;

3.

is verheugd over de positieve reactie van de nieuwe commissaris voor de handel op het verzoek van diverse ACS-landen en -regio's om terug te komen op de controversiële kwesties, in lijn met de verklaringen van de voorzitter van de Commissie;

4.

benadrukt de noodzaak van nauwgezette parlementaire controle tijdens de onderhandelingen over en de uitvoering van de EPO's; betreurt dat het werk en de rol van de PPV bedreigd worden door het vooruitzicht van de oprichting van een nieuw orgaan, te weten de parlementaire commissie, in het kader van de EPO's, zonder dat de verhouding tussen dit orgaan en de PPV duidelijk is; dringt erop aan dat de parlementaire commissie ondergebracht wordt bij de PPV, om een kostbare en ingewikkelde wildgroei van bijeenkomsten te voorkomen, en daarbij gebruik te maken van het PPV-systeem van regionale bijeenkomsten, en om de ervaring van de PPV te benutten en synergie te bevorderen tussen alle EPO-regio's; benadrukt dat het wenselijk is dat deze commissie flexibel functioneert en ruimte biedt aan de handels- en ontwikkelingsexpertise van de leden van het Europees Parlement die binnen de commissies betrokken zijn bij de beoordeling van de EPO's;

5.

benadrukt in het bijzonder de cruciale rol van de parlementen van de ACS-landen, niet-overheidsactoren en lokale overheden bij de uitvoering en het beheer van de EPO's en verzoekt de Commissie hun betrokkenheid bij de lopende onderhandelingsprocessen te garanderen, hetgeen een duidelijke agenda veronderstelt voor de verdere onderhandelingen, gevalideerd door de ACS-landen en door de Unie en gebaseerd op een participatieve benadering;

6.

onderstreept de bezorgdheid van de PPV over de weerslag van de huidige financiële crisis en is verheugd over de aanneming door de PPV van de reeds aangehaalde verklaring van Port Moresby over de financiële en voedselcrisis in de wereld; verzoekt de PPV regelmatig hierover te beraadslagen;

7.

is verheugd over de toezegging van de commissaris die verantwoordelijk is voor ontwikkelingssamenwerking en humanitaire hulp, tijdens de eerder genoemde zitting van de PPV in Kigali, om de nationale en regionale strategiedocumenten voor de ACS-landen (periode 2008-2013) aan een democratisch onderzoek van de parlementen te zullen onderwerpen, en is verheugd over het werk dat sommige parlementen van de ACS-landen bij de analyse van deze documenten reeds verricht hebben;

8.

wijst in dit verband op de noodzaak de parlementen nauw bij het democratische proces en de nationale ontwikkelingsstrategieën te betrekken; onderstreept hun essentiële rol bij de uitvoering, de follow-up en het toezicht op het ontwikkelingsbeleid;

9.

verzoekt de parlementen van de ACS-landen van hun regeringen en de Commissie te eisen te worden betrokken bij het proces inzake de voorbereiding en tenuitvoerlegging van de nationale en regionale strategiedocumenten inzake de samenwerking tussen de Unie en hun landen (periode 2008-2013);

10.

doet een beroep op de Commissie om aan de parlementen van de ACS-landen alle beschikbare informatie ter beschikking te stellen en hen bij deze democratische controle bij te staan, met name middels steun voor capaciteiten;

11.

pleit ervoor het Europees Ontwikkelingsfonds (EOF) op te nemen in de begroting van de Unie teneinde de samenhang, de transparantie en de doeltreffendheid van het beleid inzake ontwikkelingssamenwerking te versterken, en de democratische controle ervan te waarborgen; benadrukt dat de opneming van het EOF in de begroting van de Unie tevens een passend antwoord vormt op de uitvoerings- en ratificatieproblemen van de achtereenvolgende EOF's;

12.

verzoekt de parlementen een nauwgezette parlementaire controle op het EOF uit te oefenen; onderstreept de geprivilegieerde positie van de PPV in dit debat en verzoekt de PPV en de ACS-parlementen hieraan actief deel te nemen, met name in het kader van de herziening van de Overeenkomst van Cotonou die voor 2010 gepland is; dringt erop aan de PPV te betrekken bij het hele onderhandelingsproces in het kader van deze herziening;

13.

is verheugd over het steeds duidelijkere parlementaire en dus ook politieke karakter van de PPV, alsmede over het steeds grotere engagement van haar leden en de toenemende kwaliteit van haar debatten, hetgeen op doorslaggevende wijze tot het ACS-EU-partnerschap bijdraagt;

14.

is van oordeel dat de genoemde resoluties van de PPV over de situatie in Kenia en Zimbabwe veelzeggende voorbeelden van deze versterkte dialoog vormen;

15.

roept de PPV op om zich te blijven bekommeren om de situatie in Soedan, en met name in Darfoer, en wel door het standpunt van de Unie en de ACS-landen inzake de aanhoudingsbevelen van het Internationaal Strafhof te evalueren;

16.

roept de PPV op om zich te blijven bekommeren om de situatie in Somalië, die de levens van Somaliërs in gevaar brengt, de veiligheid in de regio bedreigt en een bron van wereldwijde instabiliteit is doordat criminaliteit, extremisme en piraterij om zich heen grijpen;

17.

verzoekt de PPV het debat voort te zetten over de zorgwekkende situatie in Zimbabwe waar de verkiezingen van juli 2008 niet hebben geleid tot het herstel van de democratie en waar de economische situatie een ware bedreiging vormt voor de gezondheid en het leven van miljoenen burgers, alsmede voor de stabiliteit in de regio;

18.

verzoekt de PPV om een bijdrage te blijven leveren aan het streven naar bewustmaking van de internationale gemeenschap over de conflicten in het oosten van de DRC, een door onderhandelingen tot stand gekomen politieke oplossing voor de crisis te bevorderen en elke actie te ondersteunen die in het kader van een dergelijke oplossing zou kunnen worden voorgesteld;

19.

verzoekt de PPV om de dialoog met het PAP en de parlementen van regionale organisaties voort te zetten en uit te diepen gezien het belang van de regionale integratie voor de vrede en de ontwikkeling van de ACS-landen;

20.

betreurt het feit dat de PPV niet voldoende is geraadpleegd bij de voorbereiding van de gezamenlijke strategie EU-Afrika en hoopt dat de PPV actief zal worden betrokken bij de tenuitvoerlegging van deze strategie;

21.

is verheugd over het feit dat de regionale bijeenkomsten, die zijn opgenomen in de Overeenkomst van Cotonou en het Reglement van orde van de PPV, vanaf 2008 hebben plaatsgevonden; is van oordeel dat deze bijeenkomsten een daadwerkelijke gedachtewisseling over regionale vraagstukken mogelijk maken, met inbegrip van de preventie en het oplossen van de conflicten, en is van mening dat het Europees beleid bijdraagt tot de versterking van de regionale samenhang; onderstreept dat deze bijeenkomsten worden gehouden op een zeer gunstig moment in de onderhandelingen over, de sluiting en de tenuitvoerlegging van de EPO's en dat zij een prioriteit moeten vormen; complimenteert de organisatoren van de beide, zeer geslaagde bijeenkomsten in Namibië en op Vanuatu, en steunt het organiseren van de volgende bijeenkomsten in de Caraïben en West-Afrika in 2009;

22.

moedigt de PPV aan om de rol van haar Commissie politieke zaken te vergroten ten einde hiervan een daadwerkelijk forum voor de preventie en oplossing van conflicten te maken in het kader van het partnerschap EU-ACS, en om te dien einde de debatten over urgente situaties in de afzonderlijke landen, te veralgemenen; is verheugd over het werk dat is verricht op het gebied van de bescherming van de bevolking in het kader van de operaties voor de handhaving van de vrede, alsmede over het voornemen om in de ACS-landen aan gedegen bestuur te werken;

23.

is verder verheugd over het in maart 2008 in Ljubljana aangenomen verslag van de Commissie politieke zaken van de PPV over voor ACS-landen relevante ervaringen uit het Europese regionale integratieproces, dat de voornaamste voordelen van integratie benadrukt, zoals vrede en veiligheid, het voorkomen dat potentiële conflicten ontaarden in gewapende conflicten, voorspoed, welzijn, democratie en eerbiediging van de mensenrechten;

24.

neemt met genoegen kennis van het voornemen van de Commissie economische, financiële en handelszaken van de PPV om een analyse te verrichten van de regionale strategiedocumenten voor de ACS-regio's;

25.

onderstreept de rol van de Commissie sociale en milieuzaken van de PPV op het gebied van kinderarbeid en haar voornemen om een analyse van de sociale situatie van jongeren in de ACS-land te laten verrichten;

26.

is verder verheugd over het in Ljubljana aangenomen verslag van de Commissie sociale en milieuzaken over de sociale en milieugevolgen van programma's voor structurele aanpassing, dat stelt dat het koppelen van leningen door de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds (IMF) aan economische beleidsvoorwaarden rampzalige sociale en milieugevolgen heeft gehad voor ACS-landen, en dat deze praktijk zou moeten worden vervangen door een landenspecifiek beleid inzake leningen dat gericht is op armoedebestrijding;

27.

verzoekt de PPV om te verlangen nauw te worden betrokken bij het proces inzake de herziening van de Overeenkomst van Cotonou dat in 2009 van start zal gaan, om ervoor te zorgen dat de rol en activiteiten van PPV in de toekomst worden versterkt;

28.

is verheugd over de steeds grotere deelneming van niet-overheidsactoren aan de zittingen van de PPV hetgeen nog eens tot uiting kwam tijdens het debat dat heeft geleid tot de reeds aangehaalde verklaring van Port Moresby van november 2008 over de financiële en voedselcrisis in de wereld, alsmede door de presentatie tijdens de zitting van de PPV in Ljubljana in maart 2008 van het rapport van de sociale en economische partners over de EPO's;

29.

wenst, bovenop het jaarverslag over de werkzaamheden van de PPV, dat door het secretariaat van de ACS-landen en het Europees Parlement gezamenlijk beraad wordt gevoerd over de wijze van functioneren van de PPV, met name de gescheiden stemming, de paritaire behandeling van de parlementsleden, en de gezamenlijke onderzoeks- en verkiezingswaarnemingsmissies;

30.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad en de Commissie, alsmede aan de Raad van Ministers ACS, het Bureau van de PPV en de regeringen en parlementen van Slovenië en Papoea-Nieuw-Guinea.

6.5.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 117/38

A.

overwegende dat het cohesiebeleid een van de voornaamste beleidsterreinen in de Europese Unie is, niet alleen budgettair gezien, maar vooral ook omdat het een essentiële pijler van het Europese integratieproces vormt en van groot belang is voor de sociale, economische en territoriale cohesie van de Europese Unie en de harmonieuze ontwikkeling van haar 268 regio's, en bovendien omdat dankzij dit beleid achterstanden en verschillen in ontwikkeling verkleind worden en het leven voor alle burgers van de Europese Unie wordt verbeterd,

B.

overwegende dat de regio's in de Europese Unie alle met ongeveer dezelfde vraagstukken hebben te kampen, hoewel de gevolgen daarvan per regio sterk verschillen als gevolg van hun specifieke eigenschappen wat hun aard (bij voorbeeld eiland of berggebied) en hun bevolking betreft: de globalisering en de daarmee gepaard gaande versnelde economische herstructurering, de totstandkoming van handelsbetrekkingen, de gevolgen van de technologische revolutie, de klimaatverandering, de ontwikkeling van de kenniseconomie, demografische verandering, ontvolking en een toenemende immigratie,

C.

overwegende dat er bij projecten voor wat betreft de versterking van de kennisfundamenten en de verbetering van het concurrentievermogen vaak de beste resultaten worden bereikt door samenwerking tussen de overheidssector, het bedrijfsleven, het onderwijs en plaatselijke belanghebbenden,

D.

overwegende dat het cohesiebeleid tegenover deze uitdagingen niet zijn volledige potentieel kan ontplooien omdat potentiële hulpaanvragers zich voor enorme belemmeringen geplaatst zien in verband met het gebruik van de structuurfondsen van de Europese Unie, zoals:

E.

overwegende dat een aantal van de huidige onvolkomenheden op het gebied van het cohesiebeleid tot deze bestaande belemmeringen zijn te herleiden,

F.

overwegende dat de vertragingen bij de uitvoering van het structuurbeleid onder meer te wijten zijn aan de te rigide procedures en dat derhalve overwogen moet worden deze procedures te vereenvoudigen en tot een duidelijke verdeling van de verantwoordelijkheden en bevoegdheden onder de EU, de lidstaten en de regionale en lokale autoriteiten te komen,

1.

onderstreept dat, hoewel rekening moet worden gehouden met de meerwaarde die door de verspreiding onder het bredere publiek van beproefde methoden („best practices”) gecreëerd wordt in de zin van een betere communicatie en een betere relatie tussen kosten en baten, pogingen om deze beproefde praktijken in het regionaal beleid van de EU in te voeren voornamelijk aan beheersautoriteiten moeten worden overgelaten, waarbij aan deze autoriteiten richtsnoeren moeten worden gegeven voor het opstellen van regels voor de toegang tot structurele middelen, zodat de uitwisseling van informatie en ervaringen kan bijdragen aan een aanzienlijke kwaliteitsverbetering van de projecten doordat oplossingen voor gemeenschappelijke problemen worden geboden en dankzij deze uitwisseling doeltreffende en gerichte maatregelen kunnen worden gekozen;

2.

wijst op de noodzaak de procedures voor de uitvoering van projecten en programma's van de structuurfondsen te vereenvoudigen, vooral als het gaat om de beheers- en controlesystemen; is daarom in dit opzicht verheugd over de herziening van de regelgeving in verband met het structureelfondspakket als reactie op de huidige financiële crisis; ziet reikhalzend uit naar verdere, in de komende maanden aan te kondigen voorstellen van de Commissie in die richting;

3.

roept de Commissie, teneinde de hierboven genoemde obstakels weg te nemen, ertoe op om onder meer:

4.

adviseert de Commissie verder te gaan en de ontwikkeling van een gezamenlijke, algemeen toegankelijke aanzet tot de interregionale uitwisseling van „best practices”, met als doel dat actoren op het terrein van het cohesiebeleid op de ervaringen van anderen kunnen teruggrijpen;

5.

wijst er uitdrukkelijk op dat het identificeren van „best practices” niet mag uitmonden in extra administratieve uitgaven voor de aanvragende en uitvoerende instantie van het project;

6.

wenst dat de bureaucratie bij het aanwenden van de structuurfondsen tot een minimum beperkt blijft en niet nodeloos toeneemt door aparte voorwaarden die de lidstaten opleggen;

7.

spreekt opnieuw zijn steun uit voor de beste praktijk dat elke lidstaat een jaarlijkse nationale betrouwbaarheidsverklaring voorlegt voor de communautaire middelen onder gedeeld beheer, en vraagt dat deze praktijk algemeen wordt toegepast;

8.

is ingenomen met de in het kader van het initiatief „Regio's voor economische verandering” vastgelegde idee om ten eerste jaarlijks „best practices” met de „REGIO STARS”-prijzen te bekronen en te publiceren en ten tweede een website voor „best practices” in te richten; wijst op de beperkte efficiëntie van een website alleen;

9.

bekritiseert het ontbreken van transparantie bij de objectieve uitgangspunten van de Commissie voor het vaststellen van „best practices”;

10.

roept de Commissie er met het oog op het veelvuldige gebruik van het begrip „best practices”, en de vaak parallel gebruikte begrippen „goede praktijken” of „succesverhalen”, ertoe op een duidelijke, op het cohesiebeleid afgestemde catalogus van criteria op te stellen, waarmee „best practices” van andere projecten kunnen worden afgegrensd;

11.

adviseert de Commissie voor het identificeren van „best practices” rekening met de volgende punten te houden:

12.

beveelt aan ervoor te zorgen dat de als referentiewaarden voor „best practices” gekozen criteria absoluut geloofwaardig en duidelijk meetbaar zijn om wrijving, ongewenste bijwerkingen en subjectieve oordelen te voorkomen die de gehele op deze criteria gebaseerde projectindelingsprocedure kunnen ondermijnen; verzoekt de Commissie derhalve om zowel de inhoud als de wijze van uitvoering van deze criteria duidelijk te omschrijven;

13.

adviseert op basis van de analyse van een groot aantal projecten uit veel regio's van de Europese Unie rekening te houden met aanvullende factoren voor het vaststellen van „best practices” voor terreinen van het cohesiebeleid die zowel voor de verdere ontwikkeling van de specifieke regio's als de EU in haar geheel van groot belang zijn en gekenmerkt worden door een grote verscheidenheid bij de benadering van hun uitvoering;

14.

adviseert op het terrein van „Onderzoek en ontwikkeling / innovatie” rekening te houden met de factoren:

15.

adviseert op het terrein van „Milieubescherming, klimaatbescherming en duurzaam energiebeleid” rekening te houden met de factoren:

16.

adviseert op het terrein van „Het scheppen van hoogwaardige banen” rekening te houden met de volgende factoren:

17.

adviseert op het terrein van „Levenslang leren” rekening te houden met de factoren:

18.

adviseert op het terrein van „Geïntegreerde stadsontwikkeling” rekening met de volgende factoren te houden:

19.

adviseert op het terrein van „Demografische ontwikkeling” met de volgende factoren rekening te houden:

20.

adviseert op het terrein van „Grensoverschrijdende samenwerking” met deze factoren rekening te houden:

21.

adviseert op het terrein van „Publiek-private samenwerking” rekening met deze factoren te houden:

22.

verzoekt de Commissie rekening te houden met de noodzaak om „best practices” op het gebied van de financiële regelingen te bevorderen, met name deze in publiek-private-partnerschappen en deze met de steun van de Europese Investeringsbank en het Europees Investeringsfonds;

23.

is zich ervan bewust dat het uitzonderlijk moeilijk is om een project cumulatief aan alle bovenstaande criteria te laten voldoen en verzoekt de Commissie derhalve, alvorens deze criteria toe te passen, ze in volgorde van prioriteit in een lijst op te nemen en vast te stellen welke de allerhoogste prioriteit moeten krijgen, zodat het gemakkelijker wordt opvallend goed gelukte projecten bij de „best practices” in te delen; onderstreept dat het noodzakelijk is de gemeenschappelijk vastgestelde criteria ten aanzien van „best practices” open en transparant te gebruiken, wat een beter beheer, aanvaarding en vergelijkbaarheid van „best practices” mogelijk maakt en verwarring met andere soortgelijke termen voorkomt;

24.

roept de Commissie er met het oog op het toekomstige gebruik van de begrippen „best practices”, „goede praktijken” (good practices) of „succesverhalen” (succes stories) toe op aan de hand van de factoren een duidelijke en transparante onderverdeling c.q. gradatie voor het kwalificeren van projecten conform de genoemde aanduidingen uit te werken;

25.

verzoekt de Commissie de uitwisseling van „best practices” door een door de Commissie gecoördineerd netwerk van regio's te organiseren en te coördineren en voor dit doel een openbare website op te zetten met kerninformatie over de projecten in alle talen van de Gemeenschap;

26.

adviseert de Commissie in het kader van het actuele administratief kader daarvoor een desbetreffende instantie binnen het directoraat-generaal Regionaal beleid in het leven te roepen, die – met als doel een langdurige, continue, betrouwbare en succesvolle uitwisseling van „best practices” op het terrein van het cohesiebeleid in te voeren – in samenwerking met dit netwerk van regio's het evalueren, verzamelen en uitwisselen van „best practices” organiseert en als voortdurend aanspreekpunt zowel voor de aanbod- als de vraagzijde beschikbaar is; verzoekt de Commissie om deze cultuur van bewezen methoden ingang te doen vinden in al haar diensten;

27.

stelt in dit kader voor, met de evaluatiemechanismen reeds toegepaste, „best practices” te bestuderen en hun inzet te overwegen; gelooft dat bijzondere nadruk moet worden gelegd op samenwerking met een netwerk van regionale autoriteiten en gespecialiseerde agentschappen, die ook de sleutelbron vormen voor het primaire materiaal van „best practices” op het gebied van evaluatie;

28.

herinnert eraan dat de Europese Unie weliswaar de financiële middelen en „best practices” verschaft, maar dat de nationale, regionale en lokale verantwoordelijken er profijt van moeten trekken; is in dit opzicht verheugd over de invoering van een nieuw Erasmus-programma voor lokale en regionale gekozen bestuurders;

29.

beveelt de Commissie aan de beschikbare instrumenten van het Comité van de Regio's – met name het monitoringplatform voor de strategie van Lissabon en het netwerk voor toezicht op de naleving van het subsidiariteitsbeginsel – te gebruiken om „best practices” tussen regio's en lidstaten uit te wisselen, in gemeenschappelijk overleg doelstellingen vast te stellen en uit te werken en vervolgens activiteiten te plannen, waarna tenslotte een vergelijkende evaluatie van de resultaten van het cohesiebeleid moet plaatsvinden;

30.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad en de Commissie.

6.5.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 117/46

A.

overwegende dat door de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling is omschreven wat een plattelandsgebied is, waarbij die definitie onder andere kenmerken omvat als een lage bevolkingsdichtheid en een gebrekkige toegang tot diensten, en overwegende dat deze definitie door de Commissie wordt gebruikt om ontwikkeldoelstellingen voor deze gebieden te bepalen en nader uit te werken,

B.

overwegende dat de plattelandsgebieden in de Europese Unie zeer sterk van lidstaat tot lidstaat verschillen en dat weliswaar plattelandsgebieden in sommige regio's en lidstaten een demografische en economische groei kennen maar dat doorgaans de bevolking van veel van deze gebieden wegtrekt naar de steden of zich probeert om te scholen, hetgeen enorme uitdagingen met zich meebrengt voor plattelandsgebieden,

C.

overwegende dat plattelandsgebieden zo'n 80 % van het grondgebied van de EU uitmaken,

D.

overwegende dat de behoeften van tussenliggende plattelandsgebieden, die gekenmerkt worden door een economische structuur die vergelijkbaar is met die van de aangrenzende stedelijke gebieden, verschillen van de behoeften van overwegend plattelands-, perifere of geïsoleerde gebieden,

E.

overwegende dat het een van de doelstellingen van de Unie is om de economische en sociale vooruitgang en een hoge werkgelegenheid te bevorderen en een evenwichtige en duurzame ontwikkeling te verwezenlijken,

F.

overwegende dat het mogelijk is om de economische, sociale en territoriale cohesie van de EU te vergroten door economische ontwikkeling, bevordering van de werkgelegenheid in plattelandsgebieden en stedelijke gebieden en gelijke toegang tot openbare diensten te garanderen,

G.

overwegende dat de hervorming van het structuurbeleid voor de periode 2007-2013 veranderingen met zich heeft meegebracht ten aanzien van de structuur van de fondsen en de basis waarop in het kader van dit beleid bijstand wordt verleend, evenals de oprichting van een nieuw Europees Landbouwfonds voor Plattelandsontwikkeling (ELFPO) dat onderdeel is van het gemeenschappelijk landbouwbeleid (GLB) en losgekoppeld is van het cohesiebeleid,

H.

overwegende dat de Leader-programma's in het verleden reeds hebben aangetoond dat regionale beleidsinstrumenten op succesvolle wijze kunnen bijdragen aan de bevordering van de plattelandsontwikkeling,

I.

overwegende dat de sleutel tot het succes van het ELFPO ligt in de wederzijdse complementariteit tussen uit het ELFPO gecofinancierde activiteiten en activiteiten die gecofinancierd zijn uit de structuurfondsen, en dus in een adequate coördinatie van de bijstand uit, en verzekering van de complementariteit tussen de verschillende fondsen, met name het Europees Fonds voor regionale ontwikkeling (EFRO), het Cohesiefonds en het Europees Sociaal Fonds (ESF),

J.

overwegende dat de oprichting van het ELFPO, alsook het feit dat de financiering van plattelandsontwikkeling is losgekoppeld van het cohesiebeleid en het breder perspectief van regionale ontwikkeling, er niet toe mogen leiden dat sommige doelstellingen (bijvoorbeeld milieubescherming, vervoer en onderwijs) elkaar óf overlappen óf helemaal niet meer voorkomen,

K.

overwegende dat de voortdurende overdracht van middelen tussen het Europees Landbouwgarantiefonds (ELGF) en het ELFPO, leidt tot onzekerheid op planningsvlak voor zowel landbouwers als initiatiefnemers van projecten voor plattelandsontwikkeling,

L.

overwegende dat, gezien de budgettaire beperkingen, het risico bestaat dat de vanuit het EFRO beschikbare middelen grotendeels gebruikt zullen worden om het concurrentievermogen in de grotere stedelijke centra of de meest dynamische regio's te bevorderen, terwijl de financiering vanuit het ELFPO gericht zal zijn op het verbeteren van het concurrentievermogen in de landbouw die de belangrijkste motor van de plattelandsgebieden blijft en tevens voorziet in de ondersteuning van niet-agrarische activiteiten en de ontwikkeling van kleine en middelgrote ondernemingen (KMO's) in plattelandsgebieden, zodat meer coördinatie nodig is om te voorkomen dat bepaalde terreinen uit de boot vallen,

M.

overwegende dat KMO's, en met name microbedrijven en ambachtelijke ondernemingen, een essentiële rol spelen bij de instandhouding van het economische en sociale leven in plattelandsgebieden en het waarborgen van de stabiliteit van deze gebieden,

N.

overwegende dat de doelstellingen van het plattelandsontwikkelingsbeleid niet in strijd hoeven te zijn met de doelstellingen van Lissabon, mits deze ontwikkeling gebaseerd is op de toepassing van het mechanisme van het relatieve concurrentievermogen (betere kosten-batenverhouding), met name in de plaatselijke voedselverwerkende industrie en met betrekking tot de ontwikkeling van KMO's en van infrastructuur en dienstverlening, zoals toerisme, onderwijs en milieubescherming,

O.

overwegende dat de natuurlijke relatie tussen en complementariteit van landbouwbeleid en plattelandsontwikkelingsbeleid onderkend moet worden,

1.

is van mening dat de traditionele criteria voor het onderscheid tussen plattelandsgebieden en stedelijke gebieden (lagere bevolkingsdichtheid en urbanisatiegraad) niet altijd voldoende zijn om een volledig beeld geven; is daarom van mening dat de mogelijkheid van aanvullende criteria moet worden bestudeerd en verzoekt de Commissie dit te onderzoeken en concrete voorstellen op dit vlak te doen;

2.

is van oordeel dat er met het oog op de grote verschillen tussen plattelandsgebieden in de diverse lidstaten, en omdat plattelandsgebieden ongeveer 80 % van het grondgebied van de EU beslaan, een gerichte en geïntegreerde aanpak moet worden goedgekeurd en uitgevoerd voor de duurzame ontwikkeling van deze gebieden, die de bestaande ongelijkheden corrigeert en een economische dynamiek bevordert van stedelijke en plattelandsgebieden; onderstreept dat er voldoende middelen voor de betreffende maatregelen moeten worden uitgetrokken;

3.

wijst er in dit verband op dat alle regio's in de gehele Europese Unie, inclusief afgelegen en plattelandsgebieden, in principe van dezelfde ontwikkelingsmogelijkheden moeten kunnen profiteren, zodat verdere territoriale uitsluiting van de meest achtergestelde gebieden kan worden voorkomen;

4.

benadrukt dat in een groot aantal plattelandsgebieden de moeilijke toegang tot openbare diensten, het tekort aan arbeidsplaatsen en de leeftijdspyramide het ontwikkelingspotentieel reduceren, met name voor jongeren en vrouwen;

5.

wijst erop dat er in sommige gebieden voor bepaalde landbouwproductievormen geen alternatieven bestaan en deze productievormen in veel gevallen tot elke prijs behouden moeten blijven om redenen van milieu- en regionaal beleid, met name in verafgelegen en bergachtige plattelandsgebieden die door woestijnvorming worden getroffen;

6.

wijst erop dat de Europese Raad van 15 en 16 juni 2001 in Gothenburg de doelstellingen van Lissabon heeft uitgebreid tot de begrippen duurzaamheid en cohesie, en dat het beleid voor plattelandsontwikkeling gericht is op duurzame landbouw, behoud van plattelandsactiviteiten op andere gebieden dan de landbouw, maximale exploitatie van het lokale ontwikkelingpotentieel, bescherming van het milieu, een evenwichtige ruimtelijke ordening en de ontwikkeling van de KMO's;

7.

is van oordeel dat met het oog op de duurzame ontwikkeling van plattelandsgebieden, het voor de correcte uitvoering van het plattelandsontwikkelingsbeleid van wezenlijk belang is dat er rekening wordt gehouden met de bestaande natuurlijke hulpbronnen en het specifieke karakter van elk gebied, en er aandacht wordt geschonken aan de bescherming, de ontwikkeling en het beheer van het landelijk erfgoed, en de ontwikkeling van de banden en interacties met stedelijke gebieden;

8.

acht het tevens belangrijk dat geëvalueerd wordt op welke terreinen alternatieve economische activiteiten mogelijk zijn en welke kansen deze bieden voor diversifiëring van de beroepsactiviteiten van de inwoners;

9.

is van mening dat de toekomstige vraagstukken waarmee het platteland wordt geconfronteerd een evenwichtige ontwikkelingspolitiek vereist waarbij alle sociale en economische actoren betrokken zijn, inclusief de kleine en micro-ondernemingen in de productie- en dienstverleningssector, gezien hun rol in de geïntegreerde lokale ontwikkeling;

10.

meent dat het plattelandsontwikkelingsbeleid in de nieuwe lidstaten gericht moet zijn op verbetering van de efficiency van de landbouw en verkleining van de kloof in economische ontwikkeling tussen stad en platteland, onder meer door het steunen van niet-agrarische activiteiten, een doelstelling die onder meer kan worden bereikt door gebruikmaking van de structuurfondsen;

11.

juicht de doelstellen toe die zijn uiteengezet op de tweede Europese conferentie over plattelandsontwikkeling van Salzburg in 2003 maar betreurt het feit dat de financiering in het kader van de tweede pijler van het GLB in het laatste financieel kader zo sterk is verminderd, waardoor de doeltreffendheid in gevaar komt en er een tegenstelling ontstaat tussen de agrarische ondernemers en de bewoners van het platteland;

12.

wijst erop dat de noodzaak bestaat om een coherente langetermijnstrategie voor plattelandsontwikkeling te ontwikkelen teneinde een zo effectief en efficiënt mogelijke toepassing van alle beschikbare middelen te bevorderen;

13.

verzoekt de lidstaten en de regionale autoriteiten om in samenwerking met de Commissie en in partnerschap met alle bevoegde instanties en maatschappelijke organisaties een transparante, duurzame strategie voor plattelandsontwikkeling op de lange termijn uit te werken op zowel nationaal als regionaal niveau, teneinde de prioriteiten en doelstellingen in de plattelandsontwikkeling duidelijk te kunnen vaststellen en de aanpassing, coördinatie en complementariteit van de steun uit de verschillende beschikbare financieringsbronnen te garanderen;

14.

verzoekt de Commissie, de lidstaten en de regionale instanties om de belangenverenigingen van KMO's, microbedrijven en ambachtelijke ondernemingen actief te betrekken bij de vaststelling van de prioriteiten teneinde zo goed mogelijk in te spelen op de behoeften en verwachtingen van het bedrijfsleven;

15.

erkent dat het plattelandsontwikkelingsbeleid een uiterst belangrijke rol speelt bij het aanpakken van specifieke problemen in plattelandsgebieden en is van mening dat de oprichting van het ELFPO voor de tweede pijler van het GLB een poging inhoudt om te zorgen voor een flexibele, strategische, thematische en geïntegreerde aanpak om te kunnen reageren op de diversiteit van situaties en de omvang van de uitdagingen waarvoor de plattelandsgebieden in de EU staan, de financieringsprocedures te vereenvoudigen en ervoor te zorgen dat financiële middelen op deze gebieden worden geconcentreerd;

16.

herinnert eraan dat de lidstaten zijn verzocht om voor de huidige programmeringsperiode twee strategische documenten op te stellen: een nationaal strategisch plan voor plattelandsontwikkeling (ELFPO) en een nationaal strategisch referentiekader voor regionaal beleid (structuurfondsen); wijst erop dat de lidstaten tevens zijn verzocht om synergieën te mobiliseren en faciliteiten voor operationele coördinatie tussen de verschillende fondsen op te zetten; betreurt het echter dat hierbij vooral de nadruk is gelegd op het aanbrengen van een scheidslijn tussen de diverse fondsen en programma's, en niet zozeer op het creëren van synergieën;

17.

is van mening dat een efficiënt plattelandsontwikkelingsbeleid alleen bereikt kan worden als de maatregelen uit hoofde van het ELFPO en het regionaal ontwikkelingsbeleid gecoördineerd worden en elkaar aanvullen, om dubbele financiering en hiaten te voorkomen; merkt bezorgd het gebrek aan coördinatie op tussen deze maatregelen die tijdens de lopende programmeringsperiode in de afzonderlijke lidstaten zijn uitgevoerd; verzoekt daarom de Commissie hervormingen voor te stellen om te komen tot betere coördinatie van de planning en de tenuitvoerlegging van maatregelen die in het kader van het cohesiebeleid en het GLB gecofinancierd worden; wijst erop dat de hervorming van het GLB en de structuurfondsen na 2013 een kans bieden om de verhouding tussen plattelandsontwikkeling enerzijds en het landbouw- en cohesiebeleid anderzijds opnieuw te bezien;

18.

onderkent dat het beleid voor plattelandsontwikkeling nog steeds tot hoofddoel heeft de inwoners op het platteland te houden en deze plattelandsbevolking een behoorlijke levensstandaard te verzekeren;

19.

is van mening dat deze benadering die is ingezet met de oprichting van het ELFPO en een scheiding aanbrengt tussen plattelandsontwikkeling en cohesiebeleid, zeer nauwlettend gevolgd moet worden teneinde de daadwerkelijke impact ervan op de ontwikkeling van plattelandsgebieden te beoordelen; merkt op dat het nieuwe systeem in 2007 is ingesteld en dat het derhalve te vroeg is om al conclusies te kunnen trekken met betrekking tot de toekomst van dit communautaire beleid;

20.

herinnert eraan dat een van de prioriteiten van het beleid voor plattelandsontwikkeling is maatregelen te ontwerpen om te voorkomen dat de plattelandsbevolking de landbouw moet verlaten, en onder meer bij te dragen aan de bevordering van concurrerende bedrijven, de productie van de organische producten, de traditionele voedingsmiddelen en dranken van kwaliteit, enzovoort;

21.

merkt met belangstelling op dat as 3 en as 4 (LEADER) van de tweede pijler van het GLB (plattelandsontwikkelingsbeleid), die 15 % uitmaken van de totale uitgaven uit het ELFPO, niet-agrarische activiteiten betreffen die met name gericht zijn op diversificatie van plattelandseconomieën; is van mening dat, gezien de aard van de maatregelen die worden gefinancierd uit hoofde van deze assen, die gelijkenis vertonen met bepaalde maatregelen die gefinancierd worden uit de structuurfondsen, er een risico is van overlappend beleid;

22.

onderstreept echter dat het noodzakelijk is rekening te houden met de vooruitzichten van met name de in de landbouw actieve bevolking, die centraal moet blijven staan bij de steunmaatregelen uit hoofde van het beleid voor plattelandsontwikkeling;

23.

onderstreept het belang van steunverlening aan jonge landbouwers om te voorkomen dat zij hun gebied verlaten, ook indien zij niet uitsluitend in de landbouw actief zijn, en van het bieden van stimulansen voor ontwikkeling en ook andere activiteiten, zoals agrotoerisme en ondersteuning van KMO's op het platteland;

24.

is van mening dat de belangrijkste doelstellingen van het plattelandsontwikkelingsbeleid alleen bereikt kunnen worden als dit beleid voldoende financiële middelen ontvangt, die worden gebruikt in overeenstemming met de prioriteiten die voor plattelandsgebieden zijn opgesteld, en als de middelen die door modulatie worden verkregen weer worden teruggegeven aan actieve landbouwgemeenschappen;

25.

is de mening toegedaan dat de coördinatie van het structuurbeleid met maatregelen voor plattelandsontwikkeling projecten met een grotere Europese meerwaarde mogelijk maakt; is van oordeel dat hier een kans ligt voor duurzame ontwikkeling van het platteland, bijvoorbeeld door maatregelen op het vlak van infrastructuur en milieubescherming;

26.

verzoekt de Commissie gedetailleerde gegevens en prognoses te verstrekken met betrekking tot het gebruik van het ELFPO en de structuurfondsen in plattelandsgebieden, alsook de synergie te onderzoeken die kan worden gerealiseerd door het ELFPO en de structuurfondsen in termen van de in plattelandsgebieden beschikbare middelen;

27.

roept de Commissie op om na te gaan of de regionale beleidsprogramma's kunnen bijdragen aan een betrouwbaar inkomen voor landbouwers, bijvoorbeeld via de uitvoering van activiteiten op het gebied van milieubescherming, natuurbehoud en landschapsbeheer;

28.

benadrukt dat duurzame ontwikkeling, het inkomensniveau per inwoner, de toegankelijkheid, de toegang tot publieke goederen en diensten en de ontvolking de grootste uitdagingen voor het cohesiebeleid zijn blijven en dat hierin op de meest effectieve wijze verbetering kan worden gebracht via onder meer de ondersteuning van economische activiteiten in plattelandsgemeenschappen;

29.

roept de Commissie en de lidstaten op systematisch rekening te houden met het platteland in EU-beleidmaatregelen en passende steun te verlenen aan projecten die gericht zijn op de ontwikkeling van het menselijk kapitaal, in het bijzonder door het bieden van opleidingsmogelijkheden voor agrarische en niet-agrarische ondernemers in plattelandsgebieden, met speciale aandacht voor jonge vrouwen, met als doel de werkgelegenheid te bevorderen en nieuwe arbeidsplaatsen te scheppen;

30.

benadrukt dat bij de ontwikkeling in plattelandsgebieden meer aandacht en steun moet worden gegeven aan het behoud van het natuurlijke en agrarische landschap, ecotoerisme, de productie en het gebruik van hernieuwbare energie en plaatselijke initiatieven zoals lokale boerenmarkten en kwaliteitsbevordering van plaatselijke landbouwproducten;

31.

merkt op dat KMO's van groot belang zijn voor de ontwikkeling van plattelandsgebieden en in aanzienlijke mate bijdragen tot het wegwerken van de verschillen tussen regio's en plaatselijke gemeenschappen; verzoekt de Commissie, de lidstaten en de regionale en lokale instanties zich vooral te richten op de versterking van het concurrentievermogen door ook andere bedrijfstakken te ondersteunen en het ondernemerschap in plattelandsgebieden te bevorderen, met name door administratieve, wettelijke en planologische belemmeringen op te heffen, te zorgen voor adequate IT-infrastructuur en meer stimulansen te bieden voor het opstarten van nieuwe ondernemingen, alsook meer steun te bieden voor niet-agrarische activiteiten, waarbij tegelijkertijd de economische diversificatie in deze gebieden wordt bevorderd;

32.

attendeert de Raad, de Commissie, de lidstaten en de plaatselijke instanties er nogmaals op dat in de plattelandsgebieden naar verwachting enkele miljoenen kleine bedrijven zullen verdwijnen, waardoor een enorm probleem zal ontstaan, met name vanwege de ernstige gevolgen van deze ontwikkeling voor de werkgelegenheid en dus ook voor de stabiliteit van het platteland; verzoekt om op alle niveaus, en in nauwe samenwerking met de economische en sociale partners, alle nodige maatregelen te nemen;

33.

merkt op dat de problemen bij de uitvoering van het plattelandsontwikkelingsbeleid voortkomen uit het feit dat het sectorale beleid gescheiden is van het territoriale cohesiebeleid, en uit de scheiding van de economische en sociale aspecten van beide beleidsvormen, evenals uit de talrijke modellen voor de organisatie van de bevoegdheden en de coördinatie van het beleid in de lidstaten; benadrukt in dit verband nogmaals dat er synergieën moeten worden gecreëerd tussen het ELFPO en de structuurfondsen, en verzoekt de Commissie de nationale, regionale en lokale instanties te helpen een goed inzicht te krijgen in de mogelijkheden van deze financiële instrumenten; verzoekt de lidstaten overleg tussen de beherende instanties te bevorderen om synergieën te creëren tussen de maatregelen van de verschillende fondsen en de doeltreffendheid ervan te verhogen;

34.

is van mening dat de Commissie, voorafgaand aan de hervorming van de financiering voor de plattelandsgebieden, een grondige evaluatie moet uitvoeren van alle sectorale beleidsmaatregelen die van invloed zijn op plattelandsgebieden, en met name het GLB en het regionaal beleid, in de context van het cohesiebeleid, en een inventaris van positieve praktijkvoorbeelden moet opstellen voor het plattelandsontwikkelingsbeleid als geheel;

35.

verzoekt de Raad een gezamenlijke informele Raad bijeen te roepen van de ministers die verantwoordelijk zijn voor het landbouw- en regionaal beleid, om te bespreken wat de beste methoden zijn om het cohesiebeleid en de ontwikkeling van de plattelandsgebieden op elkaar af te stemmen, en op deze vergadering de raadgevende EU-organen (Comité van de Regio's en het Europees Economisch en Sociaal Comité) uit te nodigen, alsmede vertegenwoordigers van regionale en lokale bestuursinstanties;

36.

verlangt dat de Commissie in het kader van de „gezondheidscontrole” van het GLB voor 2011 een werkgroep op hoog niveau instelt die met voorstellen zal komen om de toekomst van de plattelandseconomie en de mensen die in plattelandsgebieden wonen, na 2013 veilig te stellen;

37.

verzoekt de Commissie om een werkelijke governance en een partnerschap op alle niveaus in te stellen of te versterken, met de rechtstreekse betrokkenheid van alle actoren, met inbegrip van KMO's en microbedrijven, en alle economische en sociale partners, met het oog op de vaststelling van prioriteiten voor maatregelen die het meest aansluiten op de ontwikkelingsbehoeften van de plattelandsgebieden;

38.

merkt op dat de plattelandsontwikkeling moet worden afgestemd op de belangen van de gebieden rond de steden en nauw gecoördineerd moet worden met de bevordering van de stedelijke ontwikkeling, en onderstreept dat het ontbreekt aan voldoende en doelmatige synergieën tussen het beleid voor plattelandsontwikkeling en het beleid voor stedelijke ontwikkeling;

39.

erkent het potentieel van de plattelandsgemeenschap om een positieve bijdrage te leveren aan het milieu door haar betrokkenheid bij milieuvriendelijke activiteiten en de ontwikkeling van alternatieve energiebronnen zoals biobrandstoffen, met name gezien de vier nieuwe uitdagingen die omschreven worden in het plattelandsontwikkelingsbeleid zoals geformuleerd in de „gezondheidscontrole” van het GLB, zoals biodiversiteit en hernieuwbare energie;

40.

verzoekt zijn Voorzitter deze resolutie te doen toekomen aan de Raad en de Commissie.

6.5.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

CE 117/52

A.

overwegende dat volgens gegevens van de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) wereldwijd 100 à 140 miljoen vrouwen en meisjes genitale verminking hebben ondergaan en dat volgens cijfers van de WHO en het Bevolkingsfonds van de Verenigde Naties elk jaar ongeveer twee tot drie miljoen vrouwen het risico lopen om deze sterk invaliderende praktijken te moeten ondergaan,

B.

overwegende dat in Europa elk jaar ongeveer 180 000 migrantenvrouwen VGV ondergaan of het risico lopen eraan te worden onderworpen,

C.

overwegende dat deze praktijken volgens de WHO wijdverbreid zijn in ten minste 28 Afrikaanse landen, een aantal Aziatische landen en in het Midden-Oosten,

D.

overwegende dat geweld tegen vrouwen, met inbegrip van VGV, voortvloeit uit sociale structuren die gebaseerd zijn op de ongelijke behandeling van mannen en vrouwen en een onevenwichtige verdeling van macht, gezag en controle, waarin sociale en familiale druk leidt tot de schending van het fundamentele recht op eerbied voor de integriteit van de menselijke persoon,

E.

overwegende dat de genitale verminking van jonge meisjes scherp moet worden veroordeeld en een flagrante schending vormt van de internationale en nationale voorschriften ter bescherming van kinderen en hun rechten,

F.

overwegende dat de WHO vier verschillende vormen van VGV heeft vastgesteld, gaande van clitoridectomie (gedeeltelijke of volledige verwijdering van de clitoris) en excisie (verwijdering van de clitoris en de kleine schaamlippen), die ongeveer 85 % van de VGV uitmaakt, tot de meest extreme vorm, namelijk infibulatie (totale verwijdering van de clitoris en de kleine schaamlippen en van de binnenkant van de grote schaamlippen, waarna de vulva wordt dichtgenaaid zodat er nog slechts een nauwe vaginale opening overblijft) en introcisie (besnijdenis, perforatie of incisie van de clitoris of de schaamlippen),

G.

overwegende dat eender welke vorm van VGV een daad van geweld tegen vrouwen is en een schending van hun fundamentele rechten, inzonderheid het recht op eerbiediging van de persoonlijke integriteit en de lichamelijke en psychische gezondheid, alsook op hun seksuele en reproductieve gezondheid; overwegende dat deze schending in geen geval gerechtvaardigd kan worden door de eerbiediging van culturele tradities of initiatieriten,

H.

overwegende dat ongeveer 500 000 vrouwen in Europa VGV hebben ondergaan, dat vrouwenbesnijdenis vooral in immigranten- en vluchtelingenfamilies voorkomt en dat meisjes daarvoor zelfs naar het land van herkomst worden teruggestuurd,

I.

overwegende dat VGV op korte en lange termijn bijzonder zware en onherstelbare schade toebrengt aan de geestelijke en lichamelijke gezondheid van de eraan onderworpen vrouwen en meisjes en een ernstige aanslag vormt op hun persoon en integriteit, en in sommige gevallen zelfs tot de dood kan leiden; overwegende dat het gebruik van rudimentaire instrumenten en een gebrek aan hygiëne bijkomende nefaste gevolgen hebben, dat seksuele betrekkingen en bevallingen na VGV pijnlijk kunnen zijn, dat de organen onherstelbaar worden beschadigd, dat complicaties kunnen optreden zoals bloedingen, shock, infecties, overdracht van het aidsvirus, tetanus en goedaardige tumoren, en dat ernstige problemen kunnen ontstaan tijdens zwangerschap en bevalling,

J.

overwegende dat VGV, die door verschillende internationale verdragen wordt veroordeeld als een schending van de rechten van vrouwen en meisjes, in het strafrecht van de lidstaten verboden is en in strijd is met de beginselen van het Handvest van grondrechten van de EU,

K.

overwegende dat er ook in zijn resolutie van 16 januari 2008 bij de lidstaten wordt op aangedrongen dat zij specifieke bepalingen inzake VGV moeten uitvaardigen om diegenen die deze praktijken op minderjarigen toepassen, te kunnen vervolgen,

L.

overwegende dat het Verdrag inzake de uitbanning van alle vormen van discriminatie van vrouwen de staten die partij zijn bij het verdrag ertoe verplicht alle aangewezen maatregelen te nemen om bestaande wetten, gebruiken en praktijken die discriminatie van vrouwen inhouden, te wijzigen of af te schaffen, en alle passende maatregelen te nemen om het sociale en culturele gedragspatroon van mannen en vrouwen te veranderen, met als doel tot de uitbanning te komen van alle vooroordelen, gewoonten en andere gebruiken die zijn gebaseerd op de gedachte van de minder- of meerderwaardigheid van een van beide geslachten of op een stereotiep rollenpatroon voor mannen en vrouwen,

M.

overwegende dat het in 1989 goedgekeurde Verdrag inzake de rechten van het kind bepaalt dat de staten die partij zijn bij dit verdrag, de in het verdrag beschreven rechten moeten eerbiedigen en waarborgen voor ieder kind onder hun rechtsbevoegdheid, zonder discriminatie van welke aard dan ook en ongeacht het geslacht van het kind, en alle doeltreffende en aangewezen maatregelen moeten nemen om traditionele gebruiken die schadelijk zijn voor de gezondheid van kinderen, af te schaffen,

N.

overwegende dat het Afrikaans Handvest inzake de Rechten en het Welzijn van het Kind de ondertekenende staten aanbeveelt sociale en culturele praktijken uit te bannen die schade toebrengen aan het welzijn, de waardigheid, de normale groei en de normale ontwikkeling van kinderen,

O.

overwegende dat in punt 18 van de verklaring en het actieprogramma van Wenen, die in juni 1993 werden goedgekeurd, wordt verklaard dat de mensenrechten van vrouwen en meisjes een onvervreemdbaar, integraal en ondeelbaar onderdeel vormen van de universele rechten van de mens,

P.

overwegende dat in artikel 2 van de Verklaring van de VN van 1993 over de uitbanning van geweld tegen vrouwen uitdrukkelijk wordt verwezen naar VGV en andere traditionele praktijken die vrouwen schade berokkenen,

Q.

overwegende dat in artikel 4 van deze Verklaring wordt bepaald dat de staten geweld tegen vrouwen moeten veroordelen, en gebruiken, tradities of religieuze overwegingen niet als argument mogen inroepen om zich te onttrekken aan de plicht om dit geweld uit te bannen,

R.

overwegende dat in het actieprogramma van de Internationale Conferentie van de VN in Caïro in 1994 over bevolking en ontwikkeling een beroep wordt gedaan op de regeringen om een eind te maken aan VGV daar waar deze bestaat, en om steun te verlenen aan de ngo’s en religieuze instellingen die zich inzetten voor de uitbanning van dergelijke praktijken,

S.

overwegende dat in het tijdens de vierde Conferentie van de VN in Peking aangenomen actieplatform de regeringen worden opgeroepen om hun wetten te versterken, hun instellingen te hervormen en wetsvoorschriften en praktijken te bevorderen die erop gericht zijn de discriminatie van vrouwen, die onder meer tot uiting komt in VGV, uit te bannen,

T.

overwegende dat de Partnerschapsovereenkomst ACS-EU (Overeenkomst van Cotonou) is gegrondvest op gelijkaardige universele beginselen en bepalingen bevat tegen VGV (artikel 9 betreffende essentiële onderdelen van de Overeenkomst, en de artikelen 25 en 31 inzake respectievelijk sociale ontwikkeling en gendervraagstukken),

U.

overwegende dat het op 3 mei 2001 door de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa aangenomen verslag aandringt op een verbod van VGV en deze praktijk gelijkstelt met onmenselijke en vernederende behandeling in de zin van artikel 3 van het Europees Verdrag inzake de bescherming van de rechten van de mens; overwegende dat de bescherming van cultuur en tradities ondergeschikt is aan de eerbiediging van de grondrechten en aan de noodzaak om op foltering neerkomende praktijken te verbieden,

V.

overwegende dat, in het kader van een gemeenschappelijk Europees immigratie- en asielbeleid, de Raad en de Commissie erkennen dat VGV een schending vormt van de mensenrechten; overwegende dat een toenemend aantal door ouders ingediende asielaanvragen wordt gemotiveerd met het gevaar dat deze in hun thuisland kunnen lopen als gevolg van het feit dat zij hebben geweigerd toestemming te verlenen voor de VGV van hun dochter,

W.

overwegende dat verlening van de status van asielzoekers aan de ouders jammer genoeg niet garandeert dat het kind zal ontkomen aan het risico van VGV, aangezien deze in sommige gevallen wordt uitgevoerd nadat het gezin zich in het EU-gastland heeft gevestigd,

X.

overwegende dat commissaris Ferrero-Waldner en commissaris Michel deze praktijken in hun verklaring van 5 februari 2008 uitdrukkelijk als onaanvaardbaar hebben bestempeld, zowel in de Europese Unie als in derde landen, en hebben beklemtoond dat de schending van de rechten van de vrouw in geen geval gerechtvaardigd mag worden in naam van cultureel relativisme en tradities,

Y.

overwegende dat nationale centra en instellingen voor jeugd en gezin op tijd hulp kunnen bieden aan gezinnen om de uitvoering van VGV te voorkomen,

1.

geeft uiting aan zijn scherpe veroordeling van VGV als een schending van de fundamentele rechten van de mens en als een brutale aanslag op de integriteit en persoonlijkheid van vrouwen en meisjes, en beschouwt VGV daarom als een ernstig maatschappelijk misdrijf;

2.

verzoekt de Commissie en de lidstaten om een alomvattende strategie en actieprogramma's uit te werken om VGV in de Europese Unie uit te bannen en met het oog hierop de nodige middelen ter beschikking te stellen – door middel van juridische, administratieve, preventieve, educatieve en sociale maatregelen en in het bijzonder door de brede verspreiding van informatie over de bestaande beschermingsmechanismen die beschikbaar zijn voor kwetsbare groepen van de bevolking – om ervoor te zorgen dat daadwerkelijke en potentiële slachtoffers degelijke bescherming ontvangen;

3.

benadrukt het feit dat elke asielaanvraag die door ouders wordt ingediend op grond van de bewering dat zij in hun thuisland gevaar lopen omdat zij hebben geweigerd toestemming te verlenen voor de VGV van hun dochter, afzonderlijk moet worden onderzocht en dat erop moet worden toegezien dat deze aanvragen worden ondersteund door degelijk bewijsmateriaal, waarbij rekening wordt gehouden met de kwaliteit van de aanvraag, de persoonlijkheid en geloofwaardigheid van de asielzoeker en de vraag of de motieven voor de aanvraag oprecht zijn;

4.

dringt erop aan dat vrouwen en meisjes die wegens het gevaar van VGV asiel in de EU krijgen, als preventieve maatregel periodiek door gezondheidsautoriteiten en/of artsen worden gecontroleerd, om hen te beschermen tegen het gevaar dat VGV vervolgens in de EU wordt uitgevoerd; is van mening dat deze maatregel in geen geval discriminerend voor deze vrouwen en meisjes is, maar een manier om ervoor te zorgen dat VGV uit de EU wordt uitgebannen;

5.

wenst dat deze alomvattende strategie vergezeld gaat van educatieve programma's en van nationale en internationale bewustmakingscampagnes;

6.

ondersteunt het door Europol opgezette initiatief om een bijeenkomst van de Europese politiemachten te organiseren met het oog op de versterking van de strijd tegen VGV, de aanpak van de problemen in verband met het lage aantal aanklachten en de moeilijkheid bewijzen en getuigenissen te verkrijgen, en de daadwerkelijke vervolging van de verantwoordelijken voor deze delicten; roept de lidstaten er in dit verband toe op zich te buigen over mogelijke bijkomende maatregelen voor de bescherming van slachtoffers nadat zij aangifte hebben gedaan;

7.

wijst erop dat de in het bovengenoemde Protocol van Maputo bedoelde maatregelen met het oog op de uitbanning van schadelijke praktijken zoals VGV de volgende acties omvatten: bewustmaking van het publiek door voorlichting, formele en informele vorming en campagnes, wettelijk verbod op en bestraffing van elke vorm van VGV, ook wanneer de ingreep wordt uitgevoerd door medisch personeel, ondersteuning van de betrokkenen door gezondheidsdiensten, rechtsbijstand en psychologische hulp, alsmede vorming en bescherming van vrouwen die het risico lopen het slachtoffer te worden van schadelijke praktijken of andere vormen van geweld, misbruik of intolerantie;

8.

verzoekt de lidstaten om voor elk Europees land het aantal vrouwen te becijferen dat VGV heeft moeten ondergaan en het aantal dat het risico daarop loopt, rekening houdend met het feit dat er in veel landen momenteel nog geen gegevens beschikbaar zijn en dat deze gegevens niet in alle landen op dezelfde wijze worden verzameld;

9.

vraagt dat een „Europees gezondheidsprotocol” wordt ingevoerd voor controledoeleinden en dat een databank over VGV wordt opgezet, die kan worden gebruikt voor statistische doeleinden en voor gerichte voorlichtingscampagnes ten behoeve van de betrokken immigrantengemeenschappen;

10.

roept de lidstaten op wetenschappelijke gegevens te verzamelen die de WHO kunnen helpen bij haar inspanningen om VGV in Europa en in alle andere continenten uit te bannen;

11.

vraagt dat de Commissie een clausule ter uitbanning van VGV opneemt in haar onderhandelingen over samenwerking en in haar samenwerkingsovereenkomsten met de betrokken landen;

12.

vraagt een verzameling van best practices op diverse niveaus tot stand te brengen en een effectanalyse te verrichten (waar mogelijk met behulp van de met het Daphne III-programma gefinancierde projecten en verkregen resultaten), en de informatie hieromtrent op grote schaal te verspreiden; beveelt aan daarbij een beroep te doen op praktische en theoretische ervaringsgegevens van deskundigen;

13.

wijst op de cruciale rol van nationale centra en instellingen voor wat betreft de identificatie van slachtoffers en het nemen van preventieve maatregelen tegen VGV;

14.

vraagt dat de bestaande Europese netwerken voor preventie van schadelijke traditionele praktijken sterker worden gemaakt, bijvoorbeeld door opleidingscursussen te houden voor ngo’s, regionale verenigingen zonder winstoogmerk en personen die veldwerk verrichten, en dat de oprichting van dergelijke netwerken wordt aangemoedigd;

15.

is ingenomen met de belangrijke bijdragen van talrijke internationale en nationale niet-gouvernementele organisaties (ngo’s) en onderzoeksinstanties, van het Europees netwerk voor de preventie van genitale verminking bij vrouwen in Europa en van geëngageerde personen, die onder meer dankzij de financiële steun van de organen van de Verenigde Naties en het DAPHNE-programma diverse projecten hebben opgezet met het oog op bewustmaking, preventie en uitbanning van VGV; merkt op dat de opbouw van netwerken tussen ngo’s en organisaties die actief zijn in de verschillende gemeenschappen op nationaal, regionaal en internationaal niveau, zonder twijfel van fundamenteel belang is voor de uitwisseling van informatie en ervaringen, en voor de uiteindelijke uitbanning van VGV;

16.

wijst erop dat in artikel 10 van Richtlijn 2004/83/EG (8) wordt gepreciseerd dat elementen inzake gender in aanmerking kunnen worden genomen maar dat deze elementen op zich niet leiden tot de toepassing van artikel 10;

17.

vraagt dat zowel het Bureau voor de grondrechten van de Europese Unie als het Europees Instituut voor gendergelijkheid via hun relevante meerjaarlijkse en/of jaarlijkse werkprogramma’s een leidende rol spelen in de strijd tegen VGV; is van mening dat deze instanties prioritaire onderzoeks- en/of bewustmakingsactiviteiten kunnen uitvoeren waardoor de kennis omtrent VGV op Europees niveau kan worden verbeterd;

18.

acht het noodzakelijk om in de betrokken landen discussiefora te organiseren, traditionele rechtsvoorschriften te hervormen, het onderwerp van VGV te behandelen in het onderwijs en samenwerking met niet-besneden vrouwen in de betrokken landen te bevorderen;

19.

verzoekt de Europese Unie en de lidstaten om in het belang van de mensenrechten, de onschendbaarheid van de persoon, de vrijheid van denken en het recht op gezondheid samen te werken aan de harmonisatie van de bestaande wetgeving en, indien deze niet adequaat is, een specifieke regelgeving ter zake voor te stellen;

20.

verzoekt de lidstaten de bestaande wetsvoorschriften inzake VGV uit te voeren of deze op te nemen in de wetsvoorschriften inzake de bestraffing van ernstig persoonlijk letsel, wanneer de verminkingspraktijken binnen de Europese Unie zijn uitgevoerd, de preventie en bestrijding van het verschijnsel te bevorderen via een correcte kennis ter zake onder professionals (waaronder sociale werkers, onderwijzers, politie, gezondheidsprofessionals) opdat zij gevallen van VGV kunnen herkennen, en te ijveren voor een zo groot mogelijke harmonisatie van de in de zevenentwintig lidstaten vigerende wetgeving;

21.

verzoekt de lidstaten om gezondheidswerkers, artsen en ziekenhuispersoneel te verplichten gevallen van VGV te melden bij de gezondheidsautoriteiten en/of de politie;

22.

verzoekt de lidstaten om specifieke regelgeving inzake VGV goed te keuren of alle personen die zich schuldig maken aan genitale verminking, in het kader van hun bestaande wetgeving te vervolgen;

23.

verzoekt de Europese Unie en de lidstaten de uitvoering van deze praktijken te vervolgen, te veroordelen en te bestraffen, door de toepassing van een alomvattende strategie die rekening houdt met wetgevings- en gezondheidsaspecten, met de sociale context en de integratie van de migrantenbevolking; vraagt dat genitale verminking in de relevante richtlijnen inzake immigratie wordt opgenomen als delict en dat er adequate sancties worden vastgelegd voor wie zich aan dit delict schuldig maakt, voor zover deze praktijken binnen de Europese Unie zijn uitgevoerd;

24.

dringt erop aan permanente technische harmonisatie- en verbindingspanels in het leven te roepen tussen de lidstaten onderling en tussen de lidstaten en Afrikaanse instellingen; meent dat deze panels moeten bestaan uit deskundigen inzake VGV en vertegenwoordigers van de voornaamste Europese en Afrikaanse vrouwenorganisaties;

25.

vraagt dat de praktijk van de „ultralichte besnijdenis” (het doorprikken van de clitoris) en elke vorm van medicalisering die worden voorgesteld als een tussenoplossing tussen de besnijdenis en het respect voor de identiteitstradities, met overtuiging wordt afgewezen, omdat dit slechts zou leiden tot een rechtvaardiging en aanvaarding van de praktijk van VGV op het grondgebied van de Unie; herhaalt dat VGV ten strengste en zonder enig voorbehoud moet worden veroordeeld, aangezien er geen enkele sociale, economische, etnische, gezondheidsgerelateerde of andere reden bestaat die deze praktijk rechtvaardigt;

26.

vraagt dat VGV wordt uitgeroeid met behulp van beleidsvormen ter ondersteuning en integratie van vrouwen en gezinnen die tradities in ere houden waarin VGV wordt bedreven, opdat vrouwen in strikte naleving van de wet en met eerbiediging van de fundamentele mensenrechten en het recht op seksuele zelfbeschikking tegen elke vorm van misbruik en geweld kunnen worden beschermd;

27.

bevestigt dat de argumenten van talrijke gemeenschappen voor de instandhouding van traditionele praktijken die de gezondheid van vrouwen en meisjes schade toebrengen, geen rechtvaardiging hebben;

28.

verzoekt de lidstaten: