24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/1

(1)

Een van de sleutelfactoren voor het efficiënt functioneren van de communautaire regels betreffende de coördinatie van nationale socialezekerheidsstelsels, is nauwe en efficiënte samenwerking tussen de autoriteiten en organen van de verschillende lidstaten.

(2)

Goede samenwerking in het kader van de verordeningen omvat onder andere de uitwisseling van informatie tussen autoriteiten en organen en personen, die gebaseerd dient te zijn op de beginselen van publieke dienstverlening, efficiëntie, actieve bijstand, snelle verstrekking en toegankelijkheid.

(3)

Het is in het belang van zowel de organen en autoriteiten als van de betrokken personen dat alle informatie die nodig is voor het bepalen van de rechten en verplichtingen van de betrokkene, onverwijld verstrekt of uitgewisseld wordt.

(4)

Het beginsel van loyale samenwerking, zoals vastgelegd in artikel 10 van het Verdrag, vereist ook dat organen de voor de toepassing van de verordeningen relevante feiten zorgvuldig en juist dienen vast te stellen. Bij twijfel omtrent de geldigheid van een document of over de juistheid van ondersteunend bewijs, of als er een meningsverschil bestaat tussen lidstaten met betrekking tot de vaststelling van de toepasselijke wetgeving of de vraag welk orgaan een uitkering dient te betalen, is het in het belang van de onder Verordening (EG) nr. 883/2004 vallende personen dat de organen of autoriteiten van de betrokken lidstaten binnen een redelijke termijn tot overeenstemming kunnen komen.

(5)

De artikelen 5 en 6 van Verordening (EG) nr. 987/2009 voorzien in een bemiddelingsprocedure voor dergelijke gevallen.

(6)

Deze bepalingen vormen een bevestiging van en aanvulling op de jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen met betrekking tot Verordening (EEG) nr. 1408/71 van de Raad (3), waaronder een standaardprocedure is ontwikkeld voor het regelen van meningsverschillen tussen lidstaten betreffende de geldigheid van detacheringsverklaringen, die is vastgelegd in Besluit nr. 181 van de Administratieve Commissie van de Europese Gemeenschappen voor de sociale zekerheid van migrerende werknemers (4).

(7)

Zowel artikel 5 als artikel 6 van Verordening (EG) nr. 987/2009 voorzien in de mogelijkheid de zaak aan de Administratieve Commissie voor te leggen indien de betrokken organen of autoriteiten het niet eens kunnen worden.

(8)

Artikel 16 van Verordening (EG) nr. 987/2009 bepaalt dat deze procedure ook dient te worden gevolgd bij een meningsverschil tussen organen of autoriteiten met betrekking tot de toepassing van artikel 13 van Verordening (EG) nr. 883/2004.

(9)

Artikel 60 van Verordening (EG) nr. 987/2009 bevat een vergelijkbare verwijzing naar artikel 6 van deze verordening in geval van een meningsverschil over welke wetgeving prioritair van toepassing is bij de toekenning van gezinsuitkeringen.

(10)

Deze bepalingen zijn gebaseerd op artikel 76, lid 6, van Verordening (EG) nr. 883/2004, dat bepaalt dat het orgaan van de bevoegde lidstaat of van de lidstaat van de woonplaats in geval van problemen bij de interpretatie en toepassing van die verordening contact op dient te nemen met de organen van de betrokken lidstaten, en dat de kwestie voorgelegd kan worden aan de Administratieve Commissie als binnen een redelijke termijn geen oplossing gevonden kan worden.

(11)

De lidstaten hebben te kennen gegeven dat zij behoefte hebben aan een standaardprocedure die gevolgd dient te worden voordat een kwestie aan de Administratieve Commissie kan worden voorgelegd, en aan een nadere precisering van de rol van de Administratieve Commissie bij het oplossen van meningsverschillen tussen organen met betrekking tot de toepasselijke wetgeving.

(12)

Verschillende bilaterale overeenkomsten tussen lidstaten bevatten al dergelijke procedures. Deze overeenkomsten hebben als model gediend voor dit besluit.

(13)

Teneinde de procedure te versnellen, verdient het de voorkeur dat het overleg tussen de contactpersonen van de organen en de autoriteiten langs elektronische weg plaatsvindt.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

a)

gevallen waarin twijfels bestaan over de geldigheid van een document of de juistheid van ondersteunend bewijs betreffende de status van een persoon, met het oog op de toepassing van Verordening (EG) nr. 883/2004 of van Verordening (EG) nr. 987/2009, of

b)

gevallen waar een meningsverschil bestaat tussen lidstaten met betrekking tot het vaststellen van de toepasselijke wetgeving.

6.

Indien zich een van de onder punt 1 bedoelde situaties voordoet, neemt het verzoekende orgaan contact op met het aangezochte orgaan en verzoekt om de noodzakelijke verduidelijking van de beslissing van dat orgaan, en in voorkomende gevallen, om intrekking of ongeldigverklaring van het betreffende document, dan wel om herziening of nietigverklaringvan de beslissing.

7.

Het verzoekende orgaan onderbouwt zijn verzoek, onder verwijzing naar dit besluit, en verstrekt het relevante ondersteunende bewijs dat de aanleiding vormt tot het verzoek. Het verzoekende orgaan geeft aan wie de contactpersoon voor het orgaan zal zijn gedurende de eerste fase van de dialoogprocedure.

8.

Het aangezochte orgaan, bevestigt zo snel mogelijk, en uiterlijk binnen tien werkdagen, per e-mail of fax de ontvangst van het verzoek. Het geeft bij die gelegenheid aan wie de contactpersoon voor het orgaan zal zijn gedurende de eerste fase van de dialoogprocedure.

9.

Het aangezochte orgaan stelt het verzoekende orgaan zo snel mogelijk, en uiterlijk drie maanden na ontvangst van het verzoek, op de hoogte van het resultaat van zijn onderzoek.

10.

Indien de oorspronkelijke beslissing bevestigd dan wel nietig verklaard wordt, en/of het document ingetrokken of ongeldig verklaard wordt, stelt het aangezochte orgaan het verzoekende orgaan daarvan op de hoogte. Het aangezochte orgaan stelt eveneens de betrokkene, en indien nodig diens werkgever, op de hoogte van zijn besluit en van de procedures onder de nationale wetgeving om daartegen in beroep te gaan.

11.

Indien het aangezochte orgaan niet in staat is het onderzoek binnen drie maanden af te ronden, vanwege het complexe karakter van de zaak of omdat medewerking van een ander orgaan vereist is om bepaalde gegevens te verifiëren, kan het de termijn met maximaal nog eens drie maanden verlengen. Het aangezochte orgaan stelt het verzoekende orgaan zo snel mogelijk, en uiterlijk een week voordat de oorspronkelijke termijn afloopt, op de hoogte van deze verlenging, onder vermelding van de redenen van de vertraging en van een waarschijnlijke datum van voltooiing van het onderzoek.

12.

In zeer uitzonderlijke omstandigheden kunnen de betrokken lidstaten overeenkomen af te wijken van de onder de punten 9 en 11 bepaalde termijnen, op voorwaarde dat de verlenging gerechtvaardigd en proportioneel is, in het licht van de specifieke omstandigheden, en dat de verlenging van beperkte duur is.

13.

Indien de organen niet tot overeenstemming kunnen komen in de eerste fase van de dialoogprocedure, of indien het aangezochte orgaan niet in staat is geweest zijn onderzoek binnen zes maanden na ontvangst van het verzoek af te ronden, stellen de organen hun bevoegde autoriteiten daarvan op de hoogte. Beide organen stellen een verslag op van de stappen die zij hebben genomen.

14.

De bevoegde autoriteiten van de betrokken lidstaten kunnen besluiten de tweede fase van de dialoogprocedure te beginnen, dan wel de zaak rechtstreeks aan de Administratieve Commissie voor te leggen.

15.

Indien de bevoegde autoriteiten besluiten de tweede fase van de dialoogprocedure in gang te zetten, benoemen zij beide, binnen twee weken nadat zij door de organen zijn geïnformeerd, een centrale contactpersoon. Deze contactpersonen hoeven niet noodzakelijk bevoegd of deskundig te zijn ten aanzien van de betreffende materie.

16.

De contactpersonen doen al het nodige om de partijen binnen zes weken na hun benoeming tot overeenstemming te brengen over de zaak. De contactpersonen stellen beiden een verslag op van hun activiteiten en stellen de organen op de hoogte van het resultaat van de tweede fase van de dialoogprocedure.

17.

Indien in de dialoogprocedure geen overeenstemming kan worden bereikt, kunnen de bevoegde autoriteiten de zaak aan de Administratieve Commissie voorleggen. De bevoegde autoriteiten stellen beide een memorandum op ten behoeve van de Administratieve Commissie waarin zij de voornaamste geschilpunten uiteenzetten.

18.

De Administratieve Commissie tracht binnen zes maanden na de datum waarop de zaak aan haar is voorgelegd, een voor beide partijen aanvaardbare oplossing te vinden. De Administratieve Commissie kan besluiten de zaak voor te leggen aan de conciliatiecommissie die uit hoofde van de statuten van de Administratieve Commissie opgericht kan worden.

19.

De lidstaten verstrekken de Administratieve Commissie ieder jaar gegevens over het aantal meningsverschillen waarbij de in dit besluit aangegeven procedure is gevolgd, welke lidstaten daarbij betrokken waren, de belangrijkste onderwerpen, en de duur en de uitkomst van deze procedure.

20.

De lidstaten dienen hun eerste jaarverslag in binnen drie maanden na afloop van het eerste jaar waarin dit besluit van toepassing is.

21.

Binnen drie maanden na ontvangst van de eerste jaarverslagen evalueert de Administratieve Commissie de ervaringen van de lidstaten met de toepassing van dit besluit, rekening houdende met de verslagen van de lidstaten. Na dit eerste jaar besluit de Administratieve Commissie of de verslaggeving al of niet op jaarlijkse basis wordt voortgezet.

22.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/5

(1)

De bepalingen van artikel 12 van Verordening (EG) nr. 883/2004, die voorzien in een uitzondering op de algemene regel van artikel 11, lid 3, a), van genoemde verordening, hebben in het bijzonder tot doel de vrije dienstverlening te vergemakkelijken ten behoeve van werkgevers die werknemers uitzenden naar andere lidstaten dan waar zij gevestigd zijn, alsook van het vrije verkeer van werknemers naar andere lidstaten te bevorderen. Deze bepalingen hebben ook tot doel de belemmeringen voor het vrije verkeer van werknemers op te heffen en de economische integratie te bevorderen door administratieve verwikkelingen te vermijden, vooral voor de werknemers en de ondernemingen.

(2)

Het doel van deze bepalingen is dus het vermijden van de administratieve verwikkelingen die uit de toepassing van de in artikel 11, lid 3, onder a), vastgelegde algemene regel zouden voortvloeien, zowel voor werknemers en werkgevers als voor socialezekerheidsorganen, wanneer het gaat om arbeid van korte duur in een andere lidstaat dan die waar de onderneming haar statutaire zetel of een vaste inrichting heeft, of dan die waar de zelfstandige normaliter zijn beroepsactiviteit uitoefent.

(3)

De eerste beslissende voorwaarde voor de toepassing van artikel 12, lid 1, van genoemde verordening is daarom gelegen in het bestaan van een directe band tussen de werkgever en de werknemer die hij in dienst heeft genomen.

(4)

De bescherming van de werknemer en de rechtszekerheid van deze werknemer en het orgaan waarbij hij is verzekerd, vereisen de garantie dat deze directe band blijft voortbestaan gedurende de periode van detachering.

(5)

De tweede beslissende voorwaarde voor de toepassing van artikel 12, lid 1, van genoemde verordening is dat er banden bestaan tussen de ondernemer en de lidstaat waar hij is gevestigd. De mogelijkheid van detachering dient daarom te worden beperkt tot ondernemingen die hun activiteiten gewoonlijk uitoefenen op het grondgebied van de lidstaat aan de wettelijke regelingen waarvan de gedetacheerde werknemer onderworpen blijft, ervan uitgaande dat bovenstaande bepalingen alleen van toepassing zijn op ondernemingen die doorgaans substantiële activiteiten verrichten op het grondgebied van de lidstaat waar zij gevestigd zijn.

(6)

Er dienen indicatieve perioden voor werknemers en zelfstandigen te worden vastgesteld, onverminderd eventuele beoordelingen per geval.

(7)

Het voortbestaan van de directe band kan niet langer worden gegarandeerd wanneer de gedetacheerde werknemer ter beschikking van een derde onderneming wordt gesteld.

(8)

Het is noodzakelijk gedurende het tijdvak van detachering alle vormen van controle te kunnen uitoefenen, in het bijzonder ten aanzien van de betaling van premies of bijdragen en ten aanzien van het voortbestaan van de rechtstreekse relatie, om misbruik van de genoemde bepalingen tegen te gaan en te voorzien in een passende voorlichting van administratieve instanties, werkgevers en werknemers.

(9)

De werknemer en de werkgever moeten terdege in kennis worden gesteld van de voorwaarden voor een verdere toepassing van de wettelijke regeling van de uitzendende staat op de gedetacheerde werknemer.

(10)

De beoordelingen en controles van de situatie van ondernemingen en werknemers moeten worden uitgevoerd door de bevoegde organen, met de nodige garanties om de vrije dienstverlening en het vrije verkeer van werknemers niet te hinderen.

(11)

Het beginsel van loyale samenwerking, zoals vastgelegd in artikel 10 van het Verdrag, brengt voor de bevoegde organen een aantal verplichtingen met zich mee ten aanzien van de uitvoering van artikel 12 van Verordening (EG) nr. 883/2004.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

De bepaling van artikel 12, lid 1, van Verordening (EG) nr. 883/2004 is van toepassing op een werknemer die wegens het uitoefenen van een beroepsactiviteit in dienst van een werkgever onderworpen is aan de wetgeving van een lidstaat (uitzendende staat) en die door deze werkgever in een andere lidstaat (staat van tewerkstelling) wordt gedetacheerd teneinde aldaar voor zijn rekening werkzaamheden te verrichten.

Het werk wordt beschouwd te zijn verricht voor rekening van een werkgever van de uitzendende staat, indien is vastgesteld dat het is verricht voor de genoemde werkgever en dat er een rechtstreekse relatie blijft bestaan tussen de werknemer en de werkgever die hem gedetacheerd heeft.

Om het voortbestaan van die rechtstreekse relatie vast te stellen, waarbij dus wordt verondersteld dat de werknemer onder het gezag blijft staan van de werkgever die hem heeft gedetacheerd, dient een reeks van elementen in aanmerking te worden genomen, onder andere de verantwoordelijkheid inzake aanwerving, de arbeidsovereenkomst, het loon (onverminderd eventuele overeenkomsten tussen de werkgever in de uitzendende staat en de onderneming in de staat van tewerkstelling met betrekking tot de betaling van de werknemers), ontslag en het gezag om de aard van de werkzaamheden vast te stellen.

Voor de toepassing van artikel 14, lid 1, van Verordening (EG) nr. 987/2009 kan, bij wijze van indicatie, een werknemer die gedurende ten minste een maand onderworpen is geweest aan de wettelijke regelingen van de lidstaat waar zijn werkgever gevestigd is, geacht worden te hebben voldaan aan de voorwaarde bedoeld met de woorden „onmiddellijk voor het begin van zijn werkzaamheden in loondienst”. Bij kortere perioden zou een beoordeling per geval noodzakelijk zijn, rekening houdende met alle factoren die een rol spelen.

Om indien noodzakelijk of in een twijfelgeval te bepalen of een werkgever op het grondgebied van zijn lidstaat van vestiging doorgaans activiteiten van betekenis verricht, dient het bevoegde orgaan van die lidstaat alle criteria te onderzoeken die de activiteiten van die werkgever kenmerken, zoals de plaats waar de werkgever zijn statutaire zetel en hoofdkantoor heeft, het aantal administratieve personeelsleden dat in de lidstaat van vestiging respectievelijk de andere lidstaat werkzaam is, de plaats waar de gedetacheerde werknemers worden aangeworven en de plaats waar het merendeel van de contracten met de klanten wordt gesloten, de wetgeving die op de contracten van de onderneming met haar werknemers enerzijds en op de contracten met haar klanten anderzijds van toepassing is, alsmede de omzet die gedurende een voldoende representatieve periode in elk van de betrokken lidstaten is behaald en het aantal contracten dat in de uitzendende staat is uitgevoerd. Deze lijst is niet uitputtend en de keuze van de criteria moet aangepast worden aan elk specifiek geval, rekening houdende met de werkelijke aard van de activiteiten van de onderneming in haar land van vestiging.

2.

Voor de toepassing van artikel 14, lid 3, van Verordening (EG) nr. 987/2009 wordt de vraag of voldaan wordt aan de voorwaarden in de lidstaat waar de betrokkene is gevestigd, beoordeeld aan de hand van criteria als het kunnen beschikken over kantoorruimte, het bezitten van een beroepskaart en een btw-nummer, en/of het ingeschreven zijn bij een kamer van koophandel of een beroepsorganisatie. Bij wijze van indicatie kan een zelfstandige die zijn werkzaamheden gedurende ten minste twee maanden heeft verricht, geacht worden te hebben voldaan aan de voorwaarde bedoeld met de woorden: „… moet hij zijn werkzaamheden reeds enige tijd hebben uitgeoefend vóór de datum waarop hij een beroep wenst te doen op dat artikel”. Bij kortere perioden zou een beoordeling per geval noodzakelijk zijn, rekening houdende met alle factoren die een rol spelen.

3.

4.

De bepalingen van artikel 12, lid 1, van Verordening (EG) nr. 883/2004, zijn in het bijzonder niet of niet langer van toepassing wanneer:

5.

6.

De bevoegde organen beoordelen en controleren de situaties die vallen onder artikel 12 van Verordening (EG) nr. 883/2004, en bieden werkgevers en werknemers alle nodige garanties om de vrije dienstverlening en het vrije verkeer van werknemers niet te hinderen. In het bijzonder dienen de criteria die gehanteerd worden om te beoordelen of een werkgever doorgaans activiteiten van betekenis uitoefent op het grondgebied van een lidstaat, of de rechtstreekse relatie tussen werknemer en onderneming blijft bestaan, en of de zelfstandige de noodzakelijke infrastructuur handhaaft voor het uitoefenen van zijn werkzaamheden in een lidstaat, in gelijke of vergelijkbare situaties steeds op dezelfde manier te worden toegepast.

7.

De Administratieve Commissie vergemakkelijkt de samenwerking tussen de bevoegde autoriteiten van de lidstaten bij de toepassing van de bepalingen van artikel 12 van Verordening (EG) nr. 883/2004 door het stimuleren van de opvolging en de uitwisseling van gegevens, ervaringen en goede praktijken in verband met de vaststelling en de standaardisering van criteria ter beoordeling van de situatie van ondernemingen en werknemers, en in verband met de controlemaatregelen. Daartoe stelt zij, ten behoeve van de overheidsdiensten, de ondernemingen en de werknemers, stap voor stap een praktijkgids op betreffende de detachering van werknemers en de uitoefening door zelfstandigen van een tijdelijke activiteit buiten hun lidstaat van vestiging.

8.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/9

(1)

Artikel 95 van Verordening (EG) nr. 987/2009 verleent de Administratieve Commissie de bevoegdheid de praktische regelingen vast te stellen voor alle noodzakelijke overgangstermijnen, om de noodzakelijke gegevensuitwisseling met het oog op de toepassing van de basisverordening en de toepassingsverordening te waarborgen.

(2)

Het is noodzakelijk om de basisbeginselen te verduidelijken die de organen gedurende de overgangsperiode moeten toepassen.

(3)

Naar verwachting zal er na de inwerkingtreding van de nieuwe verordeningen nog een groot aantal vorderingen in behandeling zijn in gevallen waar een recht ontstond onder Verordening (EEG) nr. 1408/71 van de Raad (3) en met betrekking tot deze vorderingen wordt voorgesteld om bij de uitwisseling van informatie doorgaans de procedures van Verordening (EEG) nr. 1408/71 en Verordening (EEG) nr. 574/72 van de Raad (4) te blijven volgen, met inbegrip van het gebruik van E-formulieren.

(4)

Artikel 94, lid 1, van Verordening (EG) nr. 987/2009 bepaalt dat onder de in de voorafgaande overweging bedoelde omstandigheden twee uitkeringen worden vastgesteld, en dat de betrokkene dan het hoogste van die twee bedragen ontvangt.

(5)

In de praktijk zal echter voor de grote meerderheid van de gevallen de toepassing van de nieuwe verordeningen niet tot een hoger uitkeringsbedrag leiden, vergeleken met de uitkering onder de oude verordeningen. Daarom is het niet realistisch om van organen onder die omstandigheden te verlangen dat zij dubbele procedures volgen onder Verordening (EEG) nr. 574/72 en Verordening (EG) nr. 987/2009.

(6)

Punt 5 van Besluit nr. H1 (5) verduidelijkt de status van certificaten (E-formulieren) en van de Europese ziekteverzekeringskaart (met inbegrip van de vervangende voorlopige ziekteverzekeringsbewijzen) die zijn afgegeven vóór de inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 883/2004 en Verordening (EG) nr. 987/2009.

(7)

In de overgangsperiode zijn de lidstaten geheel vrij te beslissen of zij in één keer dan wel sectorgewijs toetreden tot de elektronische uitwisseling van socialezekerheidsgegevens (EESSI).

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2 van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

Gedurende de overgangsperiode zijn de leidende beginselen goede samenwerking tussen de organen, pragmatisme en flexibiliteit. Het belangrijkste punt is dat gewaarborgd moet worden dat voor burgers die gebruikmaken van hun rechten uit hoofde van de nieuwe verordeningen de overgang naadloos zal verlopen.

2.

Met ingang van de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 883/2004 en Verordening (EG) nr. 987/2009 zullen papieren versies van de gestructureerde elektronische documenten (SED’s) de op de Verordeningen (EEG) nr. 1408/71 en (EEG) nr. 574/72 gebaseerde E-formulieren vervangen.

3.

Niettegenstaande punt 2 mogen lidstaten die beschikken over nationale elektronische toepassingen die E-formulieren produceren, of die elektronische uitwisselingen hebben opgezet (bv. de Build-projecten), die redelijkerwijze niet binnen dit tijdskader kunnen worden aangepast, daarvan gebruik blijven maken gedurende de overgangsperiode, op voorwaarde dat de rechten van burgers uit hoofde van de nieuwe Verordeningen volledig gewaarborgd zijn.

4.

In ieder geval dienen organen gedurende de overgangsperiode alle door andere organen afgegeven documenten met relevante informatie te accepteren, ook al is het formaat, de inhoud of de structuur achterhaald. In geval van twijfels betreffende de rechten van de betrokken burger nemen organen in de geest van goede samenwerking contact op met het orgaan van afgifte.

5.

Zoals aangegeven onder punt 5 van Besluit nr. H1 blijven E-formulieren, documenten en Europese ziekteverzekeringskaarten (met inbegrip van de vervangende voorlopige ziekteverzekeringsbewijzen) die zijn afgegeven vóór de inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 883/2004 en Verordening (EG) nr. 987/2009 geldig, en dienen de autoriteiten van andere lidstaten er ook na die datum rekening mee te houden, totdat de op die documenten zelf aangegeven geldigheidsduur verstreken is of totdat zij ingetrokken worden of vervangen door de documenten die zijn afgegeven of doorgegeven uit hoofde van Verordening (EG) nr. 883/2004 en Verordening (EG) nr. 987/2009.

6.

Elke lidstaat mag een flexibele gefaseerde aanpak volgen, en sectorgewijs, bij de invoering van de elektronische uitwisseling van socialezekerheidsgegevens (EESSI), naarmate zij EESSI-operationeel worden via hun toegangspunt(en). Lidstaten kunnen er ook voor kiezen zich pas bij de EESSI aan te sluiten wanneer alle sectoren operationeel zijn.

7.

„EESSI-operationeel” zijn betekent dat de sector/het toegangspunt alle mogelijke berichten in die sector zowel kan verzenden als ontvangen naar en van de toegangspunten van andere lidstaten.

8.

Informatie over welke sector in welke lidstaat bij EESSI is aangesloten zal worden opgenomen in een voor de nationale organen toegankelijke lijst en in de „EESSI Directory”. Met het oog daarop stellen de lidstaten de Administratieve Commissie van tevoren en schriftelijk op de hoogte wanneer zij zich aansluiten.

9.

Gedurende de overgangsperiode dient de uitwisseling van informatie tussen twee lidstaten binnen een bepaalde sector hetzij in het kader van de EESSI, hetzij geheel daarbuiten plaats te vinden; het combineren van de twee systemen is niet toegestaan, onverminderd eventuele bilaterale regelingen, bijvoorbeeld met betrekking tot gezamenlijke tests of vergelijkbare redenen.

10.

De Administratieve Commissie zal een gestandaardiseerde layout voor papieren SED’s vaststellen, die ter beschikking van de organen zal worden gesteld.

11.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/11

(1)

Wanneer gezinsuitkeringen verschuldigd zijn door meer dan één lidstaat, worden gezinsuitkeringen van een lidstaat waarop recht bestaat op grond van een pensioenuitkering of de woonplaats, geschorst ten belope van het bedrag van de gezinsuitkeringen van een lidstaat waarop recht bestaat wegens een beroepswerkzaamheid als werknemer of zelfstandige. Het is daarom belangrijk te weten welke andere perioden meetellen als beroepsactiviteit als werknemer of zelfstandige, om bij overlapping vast te kunnen stellen welke rechten prioritair zijn.

(2)

De wetgevingen van sommige lidstaten bepalen dat de tijdvakken van opschorting of onderbreking van de werkzaamheden, al dan niet in loondienst, wegens vakantie, werkloosheid, tijdelijke arbeidsongeschiktheid, staking of uitsluiting, ofwel voor het recht op gezinsuitkeringen gelijkgesteld worden met tijdvakken van werkzaamheden, al dan niet in loondienst, ofwel beschouwd worden als tijdvakken van niet-uitoefening van werkzaamheden, welke eventueel als zodanig of als uitvloeisel van de vroegere werkzaamheden aanleiding geven tot betaling van gezinsuitkeringen.

(3)

Artikel 1, onder a) en b), van Verordening (EG) nr. 883/2004 geeft definities van „werkzaamheden in loondienst” en „werkzaamheden anders dan in loondienst” en verwijst daarbij naar „werkzaamheden of daarmee gelijkgestelde situaties die als zodanig worden beschouwd voor de toepassing van de socialezekerheidswetgeving van de lidstaat waar die werkzaamheden worden verricht, of waar die gelijkgestelde situaties zich voordoen”.

(4)

Om onduidelijkheden of verschillende interpretaties te voorkomen, is van belang te bepalen wat precies verstaan moet worden onder „rechten verkregen op grond van werkzaamheden, al dan niet in loondienst” als bedoeld in artikel 68 van Verordening (EG) nr. 883/2004.

(5)

In een zaak waar de actieve status van een werknemer was opgeschort omdat de betrokkene onbetaald verlof had genomen na de geboorte van een kind en met het doel dat kind op te voeden, heeft het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschap (3) verwezen naar artikel 73 van Verordening (EEG) nr. 1408/71 van de Raad (4), in samenhang met artikel 13, lid 2, onder a), van Verordening (EEG) nr. 1408/71 (5). Dergelijk onbetaald verlof dient dus ook beschouwd te worden als werkzaamheden al dan niet in loondienst voor de doeleinden van artikel 68 van Verordening (EG) nr. 883/2004. In deze context herhaalde het Hof dat de bovengenoemde bepalingen alleen van toepassing kunnen zijn zolang de betrokkene de status van werknemer of zelfstandige in de zin van artikel 1, onder a), van Verordening (EEG) nr. 1408/71 (6) heeft, hetgeen vereist dat de betrokkene onder ten minste één tak van sociale zekerheid valt. Personen die met onbetaald verlof zijn en niet langer onder enige socialezekerheidsregeling van de betrokken lidstaat vallen, zijn dus uitgesloten.

(6)

Aangezien de regelingen voor onbepaald verlof in de lidstaten sterk uiteenlopen en de wetgevingen voortdurend aangepast worden, kan alleen een niet-uitputtende lijst worden opgesteld van gevallen waarin personen gedurende een tijdvak van onbetaald verlof geacht worden werkzaamheden te verrichten als werknemer of zelfstandige. Het is daarom niet zinvol of praktisch mogelijk om enerzijds alle gevallen te omschrijven waarin dergelijk onbetaald verlof gelijkgesteld wordt met beroepswerkzaamheden als werknemer of zelfstandige en anderzijds alle gevallen waarin de noodzakelijke nauwe band met betaald werk niet bestaat.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

Voor de doeleinden van artikel 68 van Verordening (EG) nr. 883/2004 worden gezinsbijslagen als verschuldigd beschouwd „verkregen zijn op grond van werkzaamheden, al dan niet in loondienst”, in het bijzonder:

2.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/13

(1)

De Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr. 987/2009 treden in werking op 1 mei 2010 en de Verordeningen (EEG) nr. 1408/71 (3) en (EEG) nr. 574/72 (4) van de Raad worden op diezelfde datum ingetrokken, behalve voor situaties die vallen onder artikel 90, lid 1, van Verordening (EG) nr. 883/2004 en artikel 96, lid 1, van Verordening (EG) nr. 987/2009.

(2)

Met inachtneming van artikel 87, lid 8, van Verordening (EG) nr. 883/2004 en artikel 94 van Verordening (EG) nr. 987/2009 zullen in principe vorderingen die zijn ingediend vóór de datum van inwerkingtreding van de genoemde verordeningen blijven vallen onder de wetgeving die daarop van toepassing was op het moment dat zij werden ingediend, en zullen de bepalingen van de genoemde verordeningen alleen van toepassing zijn op vorderingen die na de inwerkingtreding zijn ingediend.

(3)

De Besluiten nr. 74 tot en met 208 en de Aanbevelingen nr. 14 tot en met 23 van de Administratieve Commissie voor de sociale zekerheid van migrerende werknemers, die nog van kracht zijn, vervallen op de datum waarop de Verordeningen (EEG) nr. 1408/71 en (EEG) nr. 574/72 worden ingetrokken en de Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr. 987/2009 in werking treden.

(4)

Bepaalde besluiten en aanbevelingen die van toepassing zijn onder de Verordeningen (EEG) nr. 1408/71 en (EEG) nr. 574/72 dienen te worden aangepast om ze in overeenstemming te brengen met de bepalingen van de Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr. 987/2009.

(5)

De organen hebben behoefte aan duidelijkheid en aanwijzingen met betrekking tot de toepassing van besluiten en aanbevelingen van de Administratieve Commissie onder Verordening (EEG) nr. 1408/71 en (EEG) nr. 574/72 na de datum van inwerkingtreding van de Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr. 987/2009.

(6)

Vanwege de juridische en technische complexiteit, de beperkte beschikbare tijd en de noodzaak prioriteiten te stellen voor bepaalde taken van de Administratieve Commissie, zullen sommige besluiten niet op tijd voor de inwerkingtreding van de Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr. 987/2009 gereed zijn voor publicatie, maar pas op een later tijdstip.

(7)

Bepaalde bepalingen van besluiten en aanbevelingen die van toepassing zijn onder de Verordeningen (EEG) nr. 1408/71 en (EEG) nr. 574/72 zijn rechtstreeks verwerkt in de bepalingen van de Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr. 987/2009.

(8)

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

De besluiten en aanbevelingen die verwijzen naar de Verordeningen (EEG) nr. 1408/71 en (EEG) nr. 574/72 zijn niet van toepassing in gevallen waarop de Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr. 987/2009 van toepassing is.

Desalniettemin blijven genoemde besluiten en aanbevelingen van toepassing en behouden zij rechtsgevolg in gevallen waar de Verordeningen (EEG) nr. 1408/71 en (EEG) nr. 574/72 van kracht blijven, met name in situaties die onder artikel 90, lid 1, tweede streepje, van Verordening (EG) nr. 883/2004 en artikel 96, lid 1, tweede streepje, van Verordening (EG) nr. 987/2009 vallen.

2.

Besluiten en aanbevelingen die zijn opgenomen in deel A van de bijlage worden niet vervangen door enige besluiten of aanbevelingen op basis van de Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr. 987/2009.

3.

Besluiten en aanbevelingen die zijn opgenomen in deel B van de bijlage worden vervangen door de daarin aangegeven nieuwe besluiten en aanbevelingen op basis van de Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr. 987/2009.

4.

Besluiten die zijn opgenomen in deel C van de bijlage worden zo snel mogelijk aangepast door de Administratieve Commissie, teneinde die besluiten in overeenstemming te brengen met de bepalingen van de Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr. 987/2009, omdat de in deze besluiten vervatte beginselen ook in het kader van de genoemde verordeningen moeten kunnen worden toegepast.

5.

De voor de toepassing van de Verordeningen (EEG) nr. 1408/71 en (EEG) nr. 574/72 noodzakelijke documenten (E-formulieren, Europese ziekteverzekeringskaarten en vervangende voorlopige ziekteverzekeringsbewijzen) die zijn afgegeven door de bevoegde organen, autoriteiten en andere instanties van de lidstaten vóór de inwerkingtreding van de Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr.987/2009 blijven geldig (ondanks het feit dat die documenten verwijzen naar de Verordeningen (EEG) nr. 1408/71 en (EEG) nr. 574/72) en de organen, autoriteiten en andere instanties van andere lidstaten dienen rekening te houden met deze documenten, totdat de geldigheidsduur daarvan is verstreken of zij ingetrokken worden of vervangen door documenten die zijn afgegeven of doorgegeven uit hoofde van de Verordeningen (EG) nr. 883/2004 en (EG) nr. 987/2009.

6.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/17

a)

de schriftelijke procedure opnieuw starten door de voorgestelde wijziging(en) aan de leden mede te delen overeenkomstig de in lid 3 aangegeven procedure, of

b)

de schriftelijke procedure annuleren zodat de kwestie besproken kan worden op de eerstvolgende vergadering,

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/21

1.

Een orgaan dat een uitkering uitbetaalt, maakt automatisch een nieuwe berekening wanneer het informatie ontvangt dat de begunstigde voldoet aan de voorwaarden voor toekenning van een uitkering onder de wetgeving van een andere lidstaat.

Er wordt geen nieuwe berekening gemaakt in de situatie waar de onder de wetgeving van andere lidstaten vervulde tijdvakken al zijn meegerekend voor te toekenning van de uitkering, en er geen tijdvakken zijn vervuld sinds de toekenning van de uitkering.

Indien echter aanvullende voorwaarden van toepassing zijn (afgezien van het vervuld zijn van tijdvakken van verzekering), zoals het bereiken van de vereiste leeftijd voor toekenning van de uitkering of een wijziging van het aantal kinderen dat in aanmerking moet worden genomen, wordt het automatisch noodzakelijk een nieuwe berekening te maken.

2.

Een orgaan dat een nieuwe berekening maakt voor een uitkering die het eerder heeft toegekend, houdt bij die berekening rekening met alle tijdvakken van verzekering en/of van wonen, en met alle andere voorwaarden waaraan de begunstigde voldoet volgens de wetgeving van het orgaan en volgens de wetgeving van de andere lidstaten op de datum van toekenning van de herberekende uitkering.

3.

De relevante datum is de dag waarop het risico zich voordeed in de lidstaat waar laatstelijk aan de voorwaarden voor het recht op een uitkering is voldaan.

4.

Een orgaan dat een aanvulling toekent overeenkomstig artikel 58 van Verordening (EG) nr. 883/2004 stelt het bevoegde orgaan van enige andere lidstaat, volgens de wetgeving waarvan de begunstigde recht heeft op een overeenkomstig de bepalingen van hoofdstuk 5 van de verordening toegekende uitkering, daarvan in kennis.

5.

Het bevoegde orgaan van iedere andere lidstaat dat de begunstigde uitkeringen verstrekt uit hoofde van hoofdstuk 5 van Verordening (EG) nr. 883/2004 stelt ieder jaar in januari het orgaan dat de aanvulling betaalt, op de hoogte van het bedrag van de uitkering dat het de begunstigde per 1 januari van dat jaar verstrekt.

6.

Wanneer een verzekerde een verzoek indient tot herziening van een invaliditeitspensioen overeenkomstig de bepalingen van artikel 87, lid 5, van Verordening (EG) nr. 883/2004, is het niet noodzakelijk een nieuw geneeskundig onderzoek te laten verrichten, wanneer de informatie in het dossier van de betrokkene als voldoende beschouwd kan worden.

Indien dat niet het geval is, kan het betrokken orgaan verlangen dat er een nieuw geneeskundig onderzoek wordt verricht.

7.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/23

(1)

De Europese Raad van Barcelona, die op 15 en 16 maart 2002 gehouden is, heeft besloten dat: „… een Europees ziekteverzekeringsbewijs de formulieren die momenteel nodig zijn voor medische behandeling in een andere lidstaat zal vervangen. De Commissie zal daartoe voor de voorjaarsbijeenkomst van de Europese Raad in 2003 een voorstel indienen. Dat bewijs zal de procedures vereenvoudigen, zonder de bestaande rechten en plichten te wijzigen.” (punt 34).

(2)

Aangezien de situatie op het gebied van ziekteverzekerings- en socialezekerheidskaarten in de lidstaten zeer verschillend is, wordt de Europese ziekteverzekeringskaart in een eerste fase ingevoerd in een formaat waarin alle gegevens die nodig zijn voor de toekenning en de terugbetaling van de kosten met het blote oog leesbaar zijn. Deze gegevens mogen bovendien elektronisch op de kaart worden opgeslagen. In een volgende fase van de invoering van de Europese kaart wordt het gebruik van elektronische dragers veralgemeend.

(3)

De Europese ziekteverzekeringskaart moet overeenstemmen met een door de Administratieve Commissie vastgelegd eenvormig model, hetgeen enerzijds de toegang tot gezondheidszorg dient te vergemakkelijken en anderzijds kan helpen bij het voorkomen van onregelmatig gebruik van de kaart, misbruik en fraude.

(4)

De organen van de lidstaten stellen de geldigheidsduur vast van de door hen uitgereikte Europese ziekteverzekeringskaarten. Bij het vaststellen van de geldigheidsduur wordt rekening gehouden met de verwachte duur van de aanspraken van de verzekerde.

(5)

In uitzonderlijke omstandigheden wordt een voorlopig ziekteverzekeringsbewijs van beperkte duur uitgereikt. Voorbeelden van „uitzonderlijke omstandigheden” zijn diefstal of verlies van de Europese ziekteverzekeringskaart, of een vertrek binnen zo korte termijn dat geen Europese ziekteverzekeringskaart meer kan worden afgegeven. Een voorlopig verzekeringsbewijs kan worden aangevraagd door de verzekerde of door het orgaan van de staat waar hij verblijft.

(6)

De Europese ziekteverzekeringskaart dient te worden gebruikt in alle situaties van tijdelijk verblijf waarin een verzekerde gezondheidszorg nodig heeft, ongeacht het doel van het verblijf, of dat nu toerisme, studie of werk is. Van de Europese ziekteverzekeringskaart kan echter geen gebruik worden gemaakt wanneer het doel van het verblijf in het buitenland uitsluitend het verkrijgen van gezondheidszorg is.

(7)

Overeenkomstig artikel 76 van Verordening (EG) nr. 883/2004 dienen de lidstaten in onderlinge samenwerking procedures in te voeren om te voorkomen dat, in het geval dat een persoon niet langer recht heeft op verstrekkingen voor rekening van een bepaalde lidstaat en recht verwerft op verstrekkingen van een andere lidstaat, hij een door het orgaan van de eerste lidstaat afgegeven Europese ziekteverzekeringskaart blijft gebruiken na de datum waarop hij geen recht meer heeft op verstrekkingen ten laste van dat orgaan.

(8)

Europese ziekteverzekeringskaarten die zijn afgegeven kort voor de inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 883/2004 en Verordening (EG) nr. 987/2009 blijven geldig tot de op de kaart zelf aangegeven vervaldatum.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

De Europese ziekteverzekeringskaart dient als bewijs dat een verzekerde en zijn gezinsleden die verblijven in een andere lidstaat dan de bevoegde lidstaat recht hebben op verstrekkingen die tijdens het verblijf medisch noodzakelijk worden, met inachtneming van de aard van de verstrekkingen en de verwachte duur van het verblijf.

Van de Europese ziekteverzekeringskaart kan geen gebruik worden gemaakt wanneer het uitsluitende doel van het tijdelijke verblijf in het buitenland het ontvangen van een medische behandeling is.

2.

De Europese ziekteverzekeringskaart staat op naam en is individueel.

3.

De geldigheidsduur van de Europese ziekteverzekeringskaart wordt bepaald door het uitgevend orgaan.

4.

Verstrekkingen door een orgaan van de lidstaat van verblijf op basis van een geldige Europese ziekteverzekeringskaart worden vergoed door het bevoegde orgaan, overeenkomstig de geldende bepalingen. Een geldige Europese ziekteverzekeringskaart is een kaart waarvan de op de kaart aangegeven geldigheidsduur nog niet verstreken is.

Het bevoegde orgaan mag vergoeding van de kosten van verstrekkingen niet weigeren omdat de betrokkene niet langer verzekerd is bij het orgaan dat de betreffende Europese ziekteverzekeringskaart heeft afgegeven, voor zover de houder van de kaart of het voorlopige verzekeringsbewijs de verstrekkingen heeft ontvangen binnen de geldigheidsduur van de kaart of het bewijs.

5.

Wanneer door uitzonderlijke omstandigheden afgifte van een Europese ziekteverzekeringskaart niet mogelijk is, verstrekt het bevoegde orgaan een vervangend voorlopig verzekeringsbewijs met een beperkte geldigheidsduur. Een voorlopig verzekeringsbewijs kan hetzij door de verzekerde zelf, hetzij door het orgaan van het land van verblijf worden aangevraagd.

6.

De Europese ziekteverzekeringskaart en het voorlopig ziekteverzekeringsbewijs worden opgesteld volgens een specifiek model en beantwoorden aan de kenmerken en technische specificaties die bij besluit van de Administratieve Commissie zijn vastgelegd.

7.

De Europese ziekteverzekeringskaart bevat de volgende gegevens:

8.

De Europese ziekteverzekeringskaart kan worden gebruikt in alle situaties van tijdelijk verblijf waarin een verzekerde gezondheidszorg nodig heeft, ongeacht het doel van het verblijf, of dat nu toerisme, studie of werk is.

9.

De Europese ziekteverzekeringskaart dient als bewijs dat de kaarthouder in de lidstaat waar hij verblijft recht heeft op medisch noodzakelijke verstrekkingen die gedaan worden tijdens een tijdelijk verblijf in een andere lidstaat, met het doel te voorkomen dat de kaarthouder zich gedwongen ziet vóór het einde van het geplande verblijf terug te keren naar de bevoegde staat of de staat waar hij gevestigd is, om de noodzakelijke behandeling te kunnen verkrijgen.

Het doel van dergelijke verstrekkingen is de verzekerde in staat te stellen zijn verblijf voort te zetten onder medisch verantwoorde condities.

10.

De Europese ziekteverzekeringskaart verleent geen recht op verstrekkingen in situaties waar het doel van het verblijf het verkrijgen van een medische behandeling is.

11.

De Europese ziekteverzekeringskaart garandeert dat de kaarthouder in de lidstaat van verblijf dezelfde behandeling (procedures en tarieven) ontvangt als personen die onder het ziekteverzekeringsstelsel van die staat vallen.

12.

In het geval dat een persoon niet langer recht heeft op verstrekkingen volgens de wetgeving van een bepaalde lidstaat en recht verwerft op verstrekkingen volgens de wetgeving van een andere lidstaat, werken de organen van de lidstaten samen om te voorkomen dat de verzekerde zijn door het orgaan van de eerste lidstaat afgegeven Europese ziekteverzekeringskaart blijft gebruiken na de datum waarop hij geen recht meer heeft op verstrekkingen ten laste van dat orgaan. Het orgaan van laatstgenoemde staat verstrekt de betrokkene eventueel een nieuwe Europese ziekteverzekeringskaart.

13.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/26

(1)

Om de aanvaarding en vergoeding van verstrekkingen op basis van een Europese ziekteverzekeringskaart te vergemakkelijken, moeten de drie belangrijkste actoren, namelijk de verzekerde, de zorgaanbieders en de organen van de ziekteverzekering, die Europese ziekteverzekeringskaart gemakkelijk kunnen herkennen en aanvaarden dankzij haar uniek model en uniforme specificaties.

(2)

Punt 7 van Besluit nr. S1 legt de gegevens vast die zichtbaar op de Europese ziekteverzekeringskaart moeten worden aangebracht. De invoering van een Europese ziekteverzekeringskaart met zichtbare gegevens is de eerste stap in een proces dat moet leiden tot het gebruik van een elektronisch medium waarmee verzekerden bij een tijdelijk verblijf in een nadere lidstaat dan de bevoegde lidstaat of de staat waar zij wonen, kunnen aantonen dat zij recht hebben op verstrekkingen. De bevoegde organen van de lidstaten kunnen desgewenst al in de eerste fase de hier bedoelde gegevens aanbrengen op een elektronische drager zoals een microchip of een magneetstrip.

(3)

Als wegens uitzonderlijke omstandigheden geen Europese ziekteverzekeringskaart kan worden afgegeven, wordt een voorlopig vervangend ziekteverzekeringsbewijs afgegeven in overeenstemming met een uniform model,

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

Het ontwerp en de specificaties van de Europese ziekteverzekeringskaart worden opgesteld overeenkomstig bijlage I bij dit besluit.

2.

Het model van het voorlopig ziekteverzekeringsbewijs wordt opgesteld volgens de specificaties in bijlage II bij dit besluit.

3.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/40

(1)

Volgens artikel 19, lid 1, en artikel 27, lid 1, van Verordening (EG) nr. 883/2004 heeft een verzekerde tijdens een tijdelijk verblijf in een andere lidstaat dan de lidstaat waar hij woonachtig is recht op verstrekkingen die tijdens dat verblijf medisch noodzakelijk worden, met inachtneming van de aard van de verstrekkingen en de duur van het verblijf.

(2)

Volgens artikel 25, onder A) 3, van Verordening (EG) nr. 987/2009 worden met de in artikel 19, lid 1, van Verordening (EG) nr. 883/2004 genoemde verstrekkingen bedoeld die in de lidstaat van verblijf volgens zijn wetgeving worden verleend en die medisch noodzakelijk blijken om te voorkomen dat de verzekerde vóór het einde van zijn geplande verblijf naar de bevoegde lidstaat moet terugkeren om er de behandeling te ontvangen die hij nodig heeft.

(3)

Artikel 25, onder A) 3, van Verordening (EG) nr. 987/2009 dient zodanig geïnterpreteerd te worden dat alle verstrekkingen in verband met chronische of bestaande aandoeningen onder deze bepaling vallen. Het Hof van Justitie heeft bepaald (3) dat het begrip „noodzakelijke zorgen” niet aldus kan worden uitgelegd „… dat die prestaties enkel mogen worden verleend wanneer de behandeling noodzakelijk is door een plotselinge aandoening. Met name kan de omstandigheid dat een behandeling die is vereist ten gevolge van de ontwikkeling van de gezondheidstoestand van de verzekerde tijdens zijn tijdelijk verblijf in een andere lidstaat, eventueel verband houdt met een reeds bestaande en de verzekerde bekende aandoening zoals een chronische ziekte, niet volstaan om de betrokkene het voordeel van deze bepalingen te ontzeggen.”.

(4)

Artikel 25, onder A) 3, van Verordening (EG) nr. 987/2009 dient zodanig geïnterpreteerd te worden dat verstrekkingen in verband met zwangerschap en geboorte onder deze bepaling vallen. Deze bepaling is echter niet van toepassing als het doel van het tijdelijke verblijf in het buitenland is daar te bevallen.

(5)

Uit hoofde van artikel 19, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004 dient de Administratieve Commissie een lijst op te stellen van de verstrekkingen die tijdens een verblijf in een andere lidstaat kunnen worden verstrekt maar waarvoor om praktische redenen voorafgaande overeenstemming tussen de betrokkene en het orgaan dat de zorg verstrekt, vereist is.

(6)

Deze in artikel 19, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004 bepaalde eis van voorafgaande overeenstemming is bedoeld om de continuïteit te waarborgen van de behandeling die een verzekerde persoon nodig heeft tijdens zijn tijdelijke verblijf in een andere dan de bevoegde lidstaat.

(7)

Rekening houdend met deze doelstelling moeten de verstrekkingen waarvoor een voorafgaande overeenstemming vereist is tussen de patiënt en de zorgverlenende instelling in een andere lidstaat worden vastgesteld aan de hand van de volgende wezenlijke criteria: de medische behandeling is van levensbelang en alleen beschikbaar in gespecialiseerde medische instellingen en/of instellingen die beschikken over speciale apparatuur en/of gespecialiseerd personeel. Een op deze criteria gebaseerde niet uitputtende lijst is opgenomen in de bijlage bij dit besluit,

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

De verstrekkingen die uit hoofde van artikel 19, lid 1, en artikel 27, lid 1, van Verordening (EG) nr. 883/2004 en artikel 25, onder A) 3, van Verordening (EG) nr. 987/2009 moeten worden gedaan, omvatten ook verstrekkingen in verband met chronische of bestaande aandoeningen en verstrekkingen in verband met zwangerschap en geboorte.

2.

Verstrekkingen, met inbegrip van verstrekkingen in verband met chronische of bestaande aandoeningen en verstrekkingen in verband met zwangerschap en geboorte, vallen niet onder deze bepalingen als het doel van het verblijf in het buitenland is de desbetreffende behandeling te ondergaan.

3.

Voor noodzakelijke medische behandelingen die alleen mogelijk zijn in een gespecialiseerde medische instelling en/of door gespecialiseerd personeel en/of met speciale apparatuur, is in principe voorafgaande overeenstemming tussen de verzekerde en de instelling die de behandeling verricht, vereist, om te waarborgen dat behandeling mogelijk zal zijn gedurende het verblijf van de verzekerde in een andere lidstaat dan de bevoegde lidstaat of de lidstaat van de woonplaats.

De bijlage bevat een niet-uitputtende lijst van behandelingen waarvoor deze regel geldt.

4.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/42

(1)

Krachtens artikel 54, lid 3, van Verordening (EG) nr. 987/2009 dient, wanneer overeenkomstig de wettelijke regeling van een lidstaat de hoogte van de werkloosheidsuitkering varieert naar gelang van het aantal gezinsleden, het bevoegde orgaan bij de berekening van de uitkering eveneens rekening te houden met het aantal gezinsleden dat woont op het grondgebied van een andere lidstaat dan die waar het bevoegde orgaan is gevestigd.

(2)

Artikel 2, lid 2, van genoemde verordening bepaalt dat de organen onverwijld alle gegevens dienen te verstrekken of uit te wisselen die nodig zijn voor de vaststelling van de rechten en plichten van personen op wie Verordening (EG) nr. 883/2004 van toepassing is.

(3)

De in artikel 4, lid 1, van Verordening (EG) nr. 987/2009 bedoelde documenten en gestandaardiseerde elektronische documenten dienen als bewijs van de rechten van de betrokkene, maar de afgifte ervan is geen voorwaarde voor het verwerven van die rechten.

(4)

De documenten betreffende de gezinsleden die wonen op het grondgebied van een andere lidstaat dan die waar het bevoegde orgaan is gevestigd, kunnen pas na de aanvang van het tijdvak van werkloosheid waarover uitkering betaalbaar wordt gesteld, worden verstrekt.

(5)

Achterstallige verhogingen van werkloosheidsuitkeringen wegens gezinslasten dienen te worden betaald voor het tijdvak voorafgaande aan de datum van de indiening van de informatie betreffende de gezinsleden die wonen op het grondgebied van een andere lidstaat dan de lidstaat waar het bevoegde orgaan is gevestigd, voor zover die personen reeds bij de aanvang van het tijdvak waarover een werkloosheidsuitkering moet worden betaald, ten laste van de werkloze kwamen.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

Het verstrekken van het document betreffende de gezinsleden na de aanvang van het tijdvak waarover werkloosheidsuitkeringen moeten worden verleend, heeft niet tot gevolg dat de datum van ingang van het recht op verhoogde werkloosheidsuitkering wegens gezinslasten, dat wordt vastgesteld overeenkomstig de wetgeving van de bevoegde staat, wordt uitgesteld.

2.

Indien het orgaan dat het in lid 1 bedoelde document verstrekt, niet kan bevestigen dat de gezinsleden niet in aanmerking worden genomen voor de berekening van werkloosheidsuitkeringen die aan een andere persoon verschuldigd zijn krachtens de wetgeving van de lidstaat op het grondgebied waarvan zij wonen, heeft de belanghebbende de mogelijkheid het genoemde document aan te vullen met een verklaring in die zin.

3.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/43

(1)

Artikel 65 van Verordening (EG) nr. 883/2004 bevat bijzondere voorschriften betreffende de toekenning en verlening van werkloosheidsuitkeringen voor werklozen die tijdens het verrichten van hun laatste werkzaamheden, al dan niet in loondienst, op het grondgebied van een andere dan de bevoegde lidstaat woonden.

(2)

De bepalende factor voor de toepassing van het gehele artikel 65 van genoemde verordening is het feit dat de betrokkenen tijdens het verrichten van hun laatste werkzaamheden, al dan niet in loondienst, op het grondgebied van een andere lidstaat woonden dan die waarvan de wetgeving op hen van toepassing was, welke niet noodzakelijkerwijze dezelfde behoeft te zijn als de lidstaat op het grondgebied waarvan zij werkzaam waren.

(3)

Volgens de definitie in artikel 1, onder j), van genoemde verordening wordt onder „woonplaats” verstaan de plaats waar een persoon pleegt te wonen, en onder k) van datzelfde artikel wordt „verblijfplaats” gedefinieerd als de tijdelijke verblijfplaats.

(4)

Artikel 11 van Verordening (EG) nr. 987/2009 geeft criteria aan voor de vaststelling van de woonplaats indien daarover een verschil van mening bestaat tussen de organen van twee of meer lidstaten.

(5)

Uit artikel 1, onder f), van Verordening (EG) nr. 883/2004 vloeit voort dat grensarbeiders hun woonplaats hebben in een ander land dan het land waar zij werken; het land waar zij werken is op grond van artikel 11, lid 3, onder a), van genoemde verordening de bevoegde staat, en dat er derhalve geen twijfel bestaat dat deze werknemers onder artikel 65 van voornoemde verordening vallen.

(6)

De in artikel 11, lid 4, en artikel 13 van genoemde verordening bedoelde categorieën personen, alsmede de personen waarop een overeenkomst als bedoeld in artikel 16 van die verordening van toepassing is, zullen in bepaalde gevallen waarschijnlijk in een andere lidstaat wonen dan de lidstaat die ingevolge deze artikelen als bevoegd is aangewezen.

(7)

De vaststelling van de lidstaat waar de personen die tot deze categorieën behoren hun woonplaats hebben, dient van geval tot geval te worden onderzocht, en voor de in artikel 13, lid 1, onder a), en in artikel 13, lid 2, onder a), van Verordening (EG) nr. 883/2004 bedoelde personen dient dit te geschieden met het oog op hun aansluiting.

(8)

Ingevolge artikel 65, lid 5, van Verordening (EG) nr. 883/2004 komen de kosten van de uitkeringen niet voor rekening van het bevoegde land, doch voor rekening van het woonland, waarbij de betrokkene zich ter beschikking van de diensten voor arbeidsbemiddeling van laatstbedoelde staat stelt.

(9)

Hoewel dit momenteel aanvaardbaar is in het geval van grensarbeiders en voor bepaalde categorieën die ook nauwe banden met hun land van oorsprong behouden, zou het niet langer aanvaardbaar zijn dat, door een te ruime uitleg van het begrip „woonplaats”, de werkingssfeer van artikel 65 van Verordening (EG) nr. 883/2004, uitgebreid zou worden tot alle verzekerden die werk van min of meer blijvende aard, al dan niet in loondienst, in een lidstaat hebben en hun gezin in het land van oorsprong hebben achtergelaten.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

Artikel 65, lid 5, van Verordening (EG) nr. 883/2004 is met name van toepassing op:

wanneer zij tijdens het verrichten van hun laatste beroepsactiviteit in een andere dan de bevoegde staat woonden.

2.

De in punt 1 bedoelde personen die tijdens het verrichten van hun laatste beroepswerkzaamheid onderworpen waren aan de wetgeving van een andere lidstaat dan de staat waar zij al dan niet in loondienst werkzaam waren, zullen recht hebben op uitkeringen volgens de wetgeving van de staat van de woonplaats alsof zij voorheen aan deze wetgeving onderworpen waren geweest.

3.

Voor de toepassing van dit besluit wordt de staat van de woonplaats vastgesteld overeenkomstig artikel 11 van Verordening (EG) nr. 987/2009.

4.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/45

(1)

Artikel 65, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004 bevat een bepaling die voor volledig werklozen afwijkt van het algemene beginsel van de lex loci laboris, als vastgelegd in artikel 11, lid 3, onder a), van die verordening.

(2)

Er moeten uniforme communautaire criteria worden toegepast om te bepalen of een persoon als geheel of gedeeltelijk werkloos beschouwd moet worden in de zin van artikel 65, lid 1 en 2, van genoemde verordening. Dit mag niet worden vastgesteld op basis van nationaalrechtelijke criteria.

(3)

Aangezien de praktijk van de nationale socialezekerheidsorganen in de verschillende lidstaten aanleiding heeft gegeven tot interpretatieverschillen inzake de beoordeling van het type werkloosheid, is het van belang de werkingssfeer van voornoemd artikel nader te preciseren met het oog op het gebruik van eenvormige en evenwichtige criteria voor de toepassing van dit artikel door voornoemde organen.

(4)

Volgens artikel 65, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004 ontvangt een volledig werkloze die geen enkele band meer heeft met de bevoegde lidstaat een werkloosheidsuitkering van het orgaan van zijn woonplaats.

(5)

De beoordeling of een dienstverband bestaat, of behouden blijft, wordt uitsluitend beoordeeld op grond van de nationale wetgeving van de staat waar de betrokkene werkt.

(6)

Het door artikel 65 van de verordening nagestreefde doel van de bescherming van werklozen kan niet worden verwezenlijkt wanneer een persoon, als hij in dienst blijft bij dezelfde onderneming in een andere lidstaat dan die op het grondgebied waarvan hij woont — waarbij zijn activiteit is opgeschort —, desalniettemin als volledig werkloos moet worden beschouwd en zich voor zijn werkloosheidsuitkering tot het orgaan van zijn woonplaats moet wenden.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

Voor de toepassing van artikel 65, lid 1, van Verordening (EG) nr. 883/2004 is de beoordeling van de aard van de werkloosheid — te weten gedeeltelijke of volledige werkloosheid — afhankelijk van het feit of enige contractuele arbeidsverhouding tussen partijen bestaat of behouden blijft. De duur van een eventuele tijdelijke opschorting van de activiteit speelt hierbij geen rol.

2.

Wanneer een persoon in dienst blijft van een onderneming in een andere lidstaat dan die op het grondgebied waarvan hij woont, en zijn activiteit wordt opgeschort, wordt hij, als bij bereid blijft om zijn baan op elk moment opnieuw te vervullen, als gedeeltelijk werkloos beschouwd en worden de desbetreffende uitkeringen door het bevoegde orgaan van de lidstaat waarin hij heeft gewerkt verleend overeenkomstig artikel 65, lid 1, van de genoemde verordening.

3.

Wanneer een persoon, bij ontstentenis van enige contractuele arbeidsverhouding, geen enkele band meer heeft met de lidstaat waarin hij heeft gewerkt (bijvoorbeeld omdat de contractuele arbeidsverhouding is beëindigd of afgelopen), wordt hij als volledig werkloos beschouwd overeenkomstig artikel 65, lid 2, van de genoemde verordening en worden de uitkeringen door het orgaan van de woonplaats verleend.

4.

Indien een zelfstandige geen enkele beroeps- of handelsactiviteit meer uitoefent in de lidstaat waar hij dat voorheen gedaan heeft, wordt hij beschouwd als volledig werkloos in de zin van artikel 65, lid 2, van genoemde verordening, en verleent het orgaan van de woonplaats een uitkering.

5.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/47

(1)

Verordening (EG) nr. 883/2004, die op grond van de artikelen 42 en 308 van het Verdrag is goedgekeurd, is een essentieel instrument voor de uitoefening van de fundamentele vrijheden waarin het Verdrag voorziet.

(2)

Het beginsel van non-discriminatie op grond van nationaliteit is een essentiële garantie voor de verwezenlijking van het vrije verkeer van werknemers waarin artikel 39 van het Verdrag voorziet. Dit beginsel houdt de afschaffing in van elke discriminatie tussen de ingezeten werknemers van de lidstaten en migrerende werknemers ten aanzien van de indienstneming, de beloning en de overige arbeidsvoorwaarden.

(3)

In de zaak-Gottardo (3) heeft het Hof zijn oordeel gebaseerd op dit beginsel, zoals uiteengezet in artikel 39 van het Verdrag, met betrekking tot de situatie van een persoon die in de Gemeenschap verbleef en in Frankrijk, Italië en Zwitserland had gewerkt. Aangezien deze persoon niet over voldoende rechten beschikte om in Italië een pensioen te ontvangen, verzocht hij om samentelling van de verzekeringstijdvakken die hij in Zwitserland en in Italië had vervuld, zoals ten behoeve van hun nationale onderdanen bepaald in de bilaterale overeenkomst tussen Italië en Zwitserland.

(4)

Het Hof heeft in deze zaak voor recht verklaard dat wanneer een lidstaat met een derde staat een bilaterale internationale overeenkomst inzake sociale zekerheid sluit, waarin is bepaald dat de in die derde staat vervulde verzekeringstijdvakken in aanmerking worden genomen voor de vaststelling van het recht op ouderdomsuitkeringen, deze lidstaat overeenkomstig het fundamentele beginsel van gelijke behandeling verplicht is de onderdanen van de andere lidstaten dezelfde voordelen te verlenen als die welke zijn eigen onderdanen krachtens deze overeenkomst genieten, tenzij hij een objectieve rechtvaardiging voor zijn weigering kan aanvoeren (punt 34).

(5)

In dat verband heeft het Hof ook opgemerkt dat zijn uitlegging van het begrip „wetgeving”, als bedoeld in artikel 1, onder j), van Verordening (EEG) nr. 1408/71 van de Raad (4) (het huidige artikel 1, onder l), van Verordening (EG) nr. 883/2004) niet tot gevolg kan hebben dat wordt afgedaan aan de verplichting voor elke lidstaat het in artikel 39 van het Verdrag neergelegde beginsel van gelijke behandeling na te leven.

(6)

In deze zaak heeft het Hof geoordeeld dat het verstoren van het evenwicht en de wederkerigheid van een bilaterale overeenkomst tussen een lidstaat en een derde staat voor de verdragsluitende lidstaat bij die overeenkomst geen objectieve rechtvaardiging is om te weigeren de voordelen die deze overeenkomst voor de eigen onderdanen inhoudt, tot de onderdanen van de overige lidstaten uit te breiden.

(7)

Het Hof accepteerde evenmin de tegenwerpingen met betrekking tot de eventuele hogere financiële kosten of de administratieve problemen bij de samenwerking met de bevoegde autoriteiten van de betrokken derde staat als rechtvaardiging van de niet-naleving van de verplichtingen die uit het Verdrag voortvloeien door de lidstaat die partij is bij de bilaterale overeenkomst.

(8)

Het is van belang dat alle noodzakelijke consequenties worden getrokken uit dit arrest, dat van essentieel belang is voor de onderdanen van de Gemeenschap die hun recht op vrij verkeer naar een andere lidstaat hebben uitgeoefend.

(9)

Daarom moet worden gepreciseerd dat bilaterale overeenkomsten inzake sociale zekerheid tussen een lidstaat en een derde staat zo moeten worden uitgelegd dat de voordelen voor de onderdanen van de verdragsluitende lidstaat in principe ook moeten worden toegekend aan alle burgers van de Europese Unie die zich objectief gezien in dezelfde situatie bevinden.

(10)

Onafhankelijk van de uniforme toepassing van de jurisprudentie in de zaak-Gottardo in individuele gevallen, dienen de bestaande bilaterale overeenkomsten te worden onderzocht. Artikel 307 van het Verdrag bepaalt ten aanzien van eerder gesloten overeenkomsten dat: „de betrokken lidstaat of lidstaten gebruik maakt of maken van alle passende middelen om de vastgestelde onverenigbaarheid op te heffen”, en in verband met overeenkomsten die na 1 januari 1958, of na de toetreding van een lidstaat gesloten zijn, bepaalt artikel 10 van het Verdrag dat diezelfde lidstaten „zich onthouden van alle maatregelen welke de verwezenlijking van de doelstellingen van dit Verdrag in gevaar kunnen brengen”.

(11)

Wat nieuwe bilaterale overeenkomsten inzake sociale zekerheid betreft die tussen een lidstaat en een derde staat worden gesloten, dient eraan te worden herinnerd dat deze overeenkomsten een uitdrukkelijke verwijzing dienen te bevatten naar het beginsel van non-discriminatie op grond van nationaliteit van de onderdanen van een andere lidstaat die het recht op vrij verkeer hebben uitgeoefend in de lidstaat die verdragsluitende partij is bij de desbetreffende overeenkomst.

(12)

De toepassing van het arrest Gottardo hangt in individuele gevallen grotendeels af van de samenwerking met derde landen, aangezien die een verklaring over de door de betrokkene vervulde tijdvakken van verzekering moeten opstellen.

(13)

De Administratieve Commissie dient deze kwestie te regelen, aangezien het arrest Gottardo de toepassing betreft van het principe van gelijke behandeling op het gebied van de sociale zekerheid.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

De voordelen die op het gebied van pensioenen voortvloeien uit een overeenkomst inzake sociale zekerheid tussen een lidstaat en een derde staat die voor de nationale werknemers en zelfstandigen is bedoeld, worden in toepassing van het beginsel van gelijke behandeling van en non-discriminatie tussen nationale werknemers en zelfstandigen en de onderdanen van de andere lidstaten die hun recht op vrij verkeer overeenkomstig artikel 39 van het Verdrag hebben uitgeoefend, in principe ook toegekend aan werknemers en zelfstandigen van andere lidstaten die zich objectief gezien in dezelfde situatie bevinden.

2.

Nieuwe bilaterale socialezekerheidsovereenkomsten die tussen een lidstaat en een derde staat worden gesloten, dienen een uitdrukkelijke verwijzing te bevatten naar het beginsel van non-discriminatie op grond van nationaliteit van onderdanen van een andere lidstaat die gebruik hebben gemaakt van hun recht op vrij verkeer in de lidstaat die overeenkomstsluitende partij is.

3.

De lidstaten brengen de organen van de staten waarmee zij socialezekerheidsovereenkomsten hebben gesloten waarvan de personele of materiële werkingssfeer enkel de eigen burgers betreft, op de hoogte van de consequenties van het arrest Gottardo, en vragen hun medewerking voor de toepassing van het arrest van het Hof. Lidstaten die met eenzelfde derde staat bilaterale overeenkomsten hebben gesloten, kunnen gezamenlijk een initiatief nemen om die samenwerking te verzoeken. Die samenwerking is uiteraard onmisbaar om het arrest te kunnen toepassen.

4.

Deze aanbeveling wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Zij is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/49

(1)

Wanneer op het grondgebied van een lidstaat wonende personen krachtens de wetgeving van hun woonland recht hebben op werkloosheidsuitkering, moet het voor deze personen mogelijk zijn deeltijdarbeid op het grondgebied van een andere lidstaat te verrichten met behoud van de werkloosheidsuitkering ten laste van hun woonland.

(2)

In die situatie is het nodig vast te stellen welke wetgeving op dergelijke personen ingevolge artikel 11 van Verordening (EG) nr. 883/2004 van toepassing is, teneinde eventuele wetsconflicten te voorkomen.

(3)

Ingevolge artikel 11, lid 2, van genoemde Verordening worden de personen die een uitkering ontvangen omdat of als gevolg van het feit dat zij een werkzaamheid, al dan niet in loondienst, uitvoeren, beschouwd als personen die die werkzaamheid verrichten.

(4)

Ingevolge artikel 11, lid 3, onder a), van de genoemde verordening geldt voor personen die werkzaamheden al dan niet in loondienst verrichten in een lidstaat, de wetgeving van die lidstaat.

(5)

In het belang van de in overweging 1 bedoelde personen is het wenselijk dat zij zowel voor het betalen van de wegens hun beroeps- of handelsactiviteiten verschuldigde premies of bijdragen, als voor het toekennen van prestaties, onderworpen blijven aan de wetgeving van hun woonland.

(6)

Artikel 16, lid 1, van Verordening (EG) nr. 883/2004 staat de lidstaten toe uitzonderingen op de artikelen 11 tot en met 15 vast te stellen.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

De bevoegde autoriteiten van de betrokken lidstaten sluiten krachtens artikel 16 van Verordening (EG) nr. 883/2004 overeenkomsten, of dragen de door hen aangewezen instellingen op overeenkomsten te sluiten, met inachtneming van de volgende voorwaarden:

In de overeenkomsten moet worden vastgesteld dat personen die in de lidstaat op het grondgebied waarvan zij wonen, werkloosheidsuitkering ontvangen en tegelijkertijd in deeltijd op het grondgebied van een andere lidstaat beroeps- of handelsactiviteiten verrichten, zowel voor het betalen van de premies of bijdragen als voor het toekennen van prestaties uitsluitend aan de wetgeving van eerstbedoelde lidstaat onderworpen zijn.

Het orgaan dat in de lidstaat op het grondgebied waarvan de betrokkene woont, de werkloosheidsuitkering verleent, stelt het door de bevoegde autoriteit van deze lidstaat aangewezen orgaan op de hoogte van iedere beroepswerkzaamheid in deeltijd die door de betrokkene in een andere lidstaat wordt uitgeoefend.

Het laatstgenoemde orgaan deelt het door de bevoegde autoriteit aangewezen orgaan in de lidstaat waar de betrokkene in deeltijd werkt onverwijld mede dat de betrokkene onderworpen blijft aan de wetgeving van de lidstaat waar hij woont.

2.

In het kader van deze overeenkomsten zijn de in de artikelen 19 tot en met 21 van Verordening (EG) nr. 987/2009 aangegeven administratieve procedures van toepassing.

3.

Det bij dit besluit gevoegde overeenkomst, die twee lidstaten gesloten hebben uit hoofde van Aanbeveling nr. 18 van 28 februari 1986, blijft geldig onder Verordening (EG) nr. 883/2004 en Verordening (EG) nr. 987/2009, met inachtneming van punt 2 van deze aanbeveling.

4.

Deze aanbeveling wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Zij is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/51

(1)

Ingevolge artikel 64, lid 1, van Verordening (EG) nr. 883/2004 behoudt een persoon die volledig werkloos is en die zich naar een andere dan de bevoegde staat begeeft om daar werk te zoeken, onder bepaalde voorwaarden en binnen bepaalde beperkingen recht op een werkloosheidsuitkering.

(2)

Een van de onder a) van dat lid genoemde voorwaarden luidt, dat de betrokkene gedurende ten minste vier weken na de aanvang van de werkloosheid ter beschikking van de diensten voor arbeidsvoorziening van de bevoegde staat is gebleven.

(3)

De laatste zin van dit punt a) biedt echter de bevoegde diensten of organen de mogelijkheid om de werkzoekende toestemming te geven om vóór het verstrijken van deze termijn van vier weken te vertrekken.

(4)

Deze toestemming dient niet te worden geweigerd aan personen die aan alle andere in artikel 64, lid 1, van de genoemde verordening vermelde voorwaarden voldoen en die hun echtgenoot/echtgenote of partner die in een andere lidstaat werk heeft gevonden, wensen te vergezellen.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

Toestemming om uit het land te vertrekken vóór het verstrijken van de termijn van vier weken, vermeld in de laatste zin van artikel 64, lid 1, onder a), wordt gegeven aan de volledig werkloze die voldoet aan alle andere in artikel 64, lid 1, gestelde voorwaarden, en die zijn/haar echtgenote/echtgenoot of partner vergezelt die gaat werken in een andere dan de bevoegde staat.

Wie als partner geldt, wordt vastgesteld op basis van de wetgeving van de bevoegde lidstaat.

2.

Deze aanbeveling wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Zij is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/52

(1)

De kosten van verstrekkingen verleend door een orgaan van een lidstaat ten behoeve van een orgaan van een andere lidstaat dienen volledig vergoed te worden.

(2)

De vergoedingen tussen organen dienen, tenzij anders is overeengekomen, snel en efficiënt afgehandeld te worden, om te voorkomen dat er een opeenhoping ontstaat van vorderingen die pas na langere tijd vereffend worden.

(3)

Een opeenhoping van vorderingen zou het efficiënte functioneren van het communautaire systeem in gevaar kunnen brengen, waardoor de rechten van individuele personen in het gedrang zouden kunnen raken.

(4)

De Administratieve Commissie heeft in Besluit nr. S1 (3) besloten dat het orgaan van de plaats van verblijf een vergoeding dient te ontvangen voor de kosten van zorg die is verstrekt op basis van een geldige Europese ziekteverzekeringskaart.

(5)

Gezamenlijk overeengekomen beste praktijken zouden bijdragen tot snelle en efficiënte betaling van vergoedingen tussen de organen.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

Een orgaan dat om vergoeding op basis van werkelijke uitgaven verzoekt, dient de vordering binnen de in artikel 67, lid 1, van Verordening (EG) nr. 987/2009 (hierna „de toepassingsverordening”) genoemde termijn in te dienen. Een orgaan dat een vordering ontvangt, dient zorg te dragen voor betaling daarvan binnen de in artikel 67, lid 5, van de toepassingsverordening aangegeven termijn, maar in ieder geval zodra het daartoe in staat is.

2.

Vorderingen betreffende vergoeding van verstrekkingen die zijn gedaan op basis van een Europese Ziekteverzekeringskaart (EHIC), een document ter vervanging van een EHIC of enig ander document dat rechten verleent, kunnen afgewezen en aan het crediteurorgaan geretourneerd worden wanneer de vordering bijvoorbeeld:

Een vordering mag niet worden afgewezen op grond van het feit dat de betrokkene niet langer verzekerd is bij het orgaan dat de EHIC of het document dat rechten verleent, heeft afgegeven, op voorwaarde dat de begunstigde de verstrekkingen heeft ontvangen binnen de geldigheidsduur van het gebruikte document.

Een orgaan dat verplicht is de kosten van op basis van een EHIC gedane verstrekkingen te vergoeden, kan verlangen dat het orgaan waarbij de betrokkene correct ingeschreven was ten tijde van de toekenning van de verstrekkingen de kosten van deze verstrekkingen terugbetaalt aan het eerstgenoemde orgaan, of kan, indien de betrokkene niet gerechtigd was gebruik te maken van de EHIC, hem of haar rechtstreeks om terugbetaling verzoeken.

3.

Een vordering mag door het debiteurorgaan niet getoetst worden aan artikel 19 en artikel 27, lid 1, van Verordening (EG) nr. 883/2004, tenzij er gegronde redenen zijn om misbruik te vermoeden, zoals aangegeven in de jurisprudentie van het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen (4). Het debiteurorgaan is dan ook verplicht de informatie waarop de vordering is gebaseerd, te accepteren, en de vordering te vereffenen. Als er een verdenking van misbruik bestaat, kan het debiteurorgaan om gegronde redenen de vordering afwijzen, zoals bepaald in artikel 67, lid 5, van de toepassingsverordening.

4.

Voor de toepassing van de punten 2 en 3 dient de crediteur, wanneer het debiteurorgaan twijfels uit over de juistheid van de gegevens waarop een vordering is gebaseerd, na te gaan of de vordering correct was, en deze indien nodig in te trekken of te herzien.

5.

Een vordering die is ingediend na de in artikel 67, lid 1, van de toepassingsverordening aangegeven termijn, wordt niet in behandeling genomen.

6.

De in artikel 64, lid 4, van de toepassingsverordening bedoelde inventaris dient aan het verbindingsorgaan van het debiteurland te worden voorgelegd vóór het einde van het jaar volgend op het referentiejaar, en de op deze inventaris gebaseerde vorderingen dienen bij datzelfde orgaan te worden ingediend zo snel mogelijk na de publicatie in het Publicatieblad van de Europese Unie van de jaarlijkse vaste bedragen per persoon, en binnen de in artikel 67, lid 2, van de toepassingsverordening bepaalde termijn.

7.

Een crediteurorgaan dient indien enigszins mogelijk alle vorderingen voor een bepaald kalenderjaar tegelijkertijd in bij het debiteurorgaan.

8.

Een debiteurorgaan dat een vordering betreffende een vergoeding ontvangt die op vaste bedragen gebaseerd is, dient zorg te dragen voor betaling van de vordering zodra het daartoe in staat is, en in ieder geval binnen de in artikel 67, lid 5, van de toepassingsverordening aangegeven termijn.

9.

Een vordering die wordt ingediend na de in artikel 67, lid 2, van de toepassingsverordening aangegeven termijn, wordt niet in behandeling genomen.

10.

Een vordering betreffende een vergoeding op basis van vaste bedragen kan afgewezen en aan het crediteurorgaan geretourneerd worden wanneer de vordering bijvoorbeeld:

11.

Wanneer een debiteurorgaan twijfels uit over de juistheid van de gegevens waarop een vordering gebaseerd is, dient het crediteurorgaan na te gaan of de factuur correct was, en indien nodig de vordering in te trekken of te herzien.

12.

Bij betaling van voorschotten uit hoofde van artikel 68 van de toepassingsverordening dient het te betalen bedrag apart vastgesteld te worden voor vorderingen op basis van werkelijke uitgaven (artikel 67, lid 1, van de toepassingsverordening) en voor vorderingen op basis van vaste bedragen (artikel 67, lid 2, van de toepassingsverordening).

13.

De organen dienen zorg te dragen voor goede onderlinge samenwerking en de Europese regels toe te passen alsof het hun eigen nationale wetgeving betreft.

14.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/54

(1)

Voor de toepassing van de artikelen 17, 19, 20 en 22, artikel 24, lid 1, de artikelen 25 en 26, artikel 27, lid 1, 3, 4 en 5, de artikelen 28 en 34, en artikel 36, lid 1 en 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004 dient aan het begrip „verstrekkingen bij ziekte en moederschap”, zoals gedefinieerd in artikel 1, onder va), van Verordening (EG) nr. 883/2004 een duidelijke en voor alle lidstaten bindende betekenis te worden toegekend.

(2)

Het begrip „verstrekkingen bij ziekte en moederschap” dient overeenkomstig de jurisprudentie van het Europees Hof van Justitie verstrekkingen aan zorgbehoevende personen te omvatten.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

De prestaties bij ziekte en moederschap, die met het oog op de vaststelling van de in de artikelen 62, 63 en 64 van Verordening (EG) nr. 987/2009 (hierna „de toepassingsverordening”) bedoelde vergoedingen in aanmerking moeten worden genomen, zijn de prestaties die als zodanig worden aangemerkt op grond van de nationale wettelijke regeling die door het orgaan dat de verstrekkingen heeft verleend, wordt toegepast, voor zover deze verstrekkingen overeenkomstig de artikelen 17, 19, 20 en 22, artikel 24, lid 1, de artikelen 25 en 26, artikel 27, lid 1, 3, 4 en 5, de artikelen 28 en 34, en artikel 36, lid 1 en 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004 (hierna „de basisverordening” genoemd) kunnen worden verkregen.

2.

Als verstrekkingen in de zin van de bovengenoemde artikelen van de basisverordening worden eveneens beschouwd:

3.

Als kosten van verstrekkingen in de zin van de bovengenoemde artikelen van de basisverordening worden niet beschouwd:

4.

Bij de berekening van de maandelijkse en totale vaste bedragen overeenkomstig artikel 64 van de toepassingsverordening worden meegerekend:

5.

Bij de berekening van de maandelijkse en totale vaste bedragen overeenkomstig artikel 64 van de toepassingsverordening worden niet meegerekend:

6.

Voor de berekening van de te vergoeden bedragen dient zoveel mogelijk gebruik te worden gemaakt van de officiële statistieken en boekhoudkundige gegevens van de organen van de woon- of verblijfplaats, en bij voorkeur van gegevens in officiële publicaties. De bronnen van de gebruikte statistieken moeten worden vermeld.

7.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.

24.4.2010   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 106/56

(1)

Een groot aantal bepalingen, waaronder artikel 5, onder a), artikel 21, lid 1, de artikelen 29, 34 en 52, artikel 62, lid 3, artikel 65, lid 6 en 7, artikel 68, lid 2, en artikel 84 van Verordening (EG) nr. 883/2004, en artikel 25, lid 4 en 5, artikel 26, lid 7, artikel 54, lid 2, en de artikelen 70, 72, 73, 78 en 80 van Verordening (EG) nr. 987/2009, betreffen situaties waar voor betaling, berekening of herberekening van uitkeringen of bijdragen, voor vergoeding of voor verrekenings- of terugvorderingsprocedures de wisselkoers moet worden bepaald.

(2)

Artikel 90 van Verordening (EG) nr. 987/2009 machtigt de Administratieve Commissie de datum te bepalen die in aanmerking moet worden genomen voor het bepalen van de toe te passen omrekeningskoersen bij de berekening van bepaalde uitkeringen en bijdragen.

Handelend overeenkomstig artikel 71, lid 2, van Verordening (EG) nr. 883/2004,

1.

Voor de doeleinden van dit besluit wordt onder omrekeningskoers verstaan de dagelijks door de Europese Centrale Bank gepubliceerde wisselkoersen.

2.

Voor zover niet anders bepaald in dit besluit geldt als omrekeningskoers de koers bekendgemaakt op de dag waarop het orgaan de desbetreffende verrichting uitvoert.

3.

Een orgaan van een lidstaat dat voor het vaststellen van rechten en voor een eerste berekening van een uitkering een bedrag moet omrekenen in de valuta van een andere lidstaat, dient:

4.

Punt 3 is mutatis mutandis van toepassing wanneer een orgaan van een lidstaat vanwege veranderingen van de feitelijke of juridische situatie van de betrokkene voor de herberekening van een uitkering, een bedrag in de valuta van een andere lidstaat moet omrekenen.

5.

Een orgaan dat een uitkering uitbetaalt die overeenkomstig de nationale wetgeving regelmatig geïndexeerd wordt, en waarbij de bedragen in een andere valuta van invloed zijn op de uitkering, dient bij de herberekening de omrekeningskoers van de eerste dag van de maand voorafgaande aan de maand waarin de indexering moet plaatsvinden, te hanteren, tenzij de nationale wetgeving anders bepaalt.

6.

Voor de verrekenings- en terugvorderingsprocedures is de toepasselijke wisselkoers voor de omrekening van het in mindering te brengen of te betalen bedrag de omrekeningskoers van de dag waarop het verzoek voor de eerste maal werd ingediend.

7.

Voor de doeleinden van artikel 65, leden 6 en 7, van Verordening (EG) nr. 883/2004 en artikel 70 van Verordening (EG) nr. 987/2009 is, wanneer het door het orgaan van de woonplaats feitelijk uitbetaalde bedrag vergeleken wordt met het maximumbedrag van de vergoeding zoals bedoeld in de derde zin van artikel 65, lid 6, van Verordening (EG) nr. 883/2004 (het uitkeringsbedrag waarop de betrokkene recht zou hebben volgens de wetgeving van de lidstaat waar hij of zij laatstelijk onder viel, indien hij als werkzoekende ingeschreven is bij de arbeidsbemiddelingsdiensten van die lidstaat), de datum waarmee rekening gehouden moet worden voor het bepalen van de omrekeningskoers de eerste dag van de kalendermaand waarin de te vergoeden periode afliep.

8.

Dit besluit wordt één jaar na de inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 883/2004 en Verordening (EG) nr. 987/2009 herzien.

9.

Dit besluit wordt bekendgemaakt in het Publicatieblad van de Europese Unie. Het is van toepassing vanaf de datum van inwerkingtreding van Verordening (EG) nr. 987/2009.