Besluiten inzake verwijdering — Onderlinge erkenning door EU-landen

KERNPUNTEN

• Een bevel tot uitzetting is van toepassing op niet-EU-onderdanen:
  • die een ernstige en daadwerkelijke bedreiging vormen voor de openbare orde of voor de nationale of binnenlandse veiligheid;
  • die zijn veroordeeld wegens een strafbaar feit dat bestraft kan worden met een vrijheidsstraf van ten minste één jaar;
  • van wie, op basis van gegronde redenen of concrete aanwijzingen, wordt aangenomen dat zij een dergelijk strafbaar feit hebben gepleegd of overwegen te plegen;
  • die nationale wetgeving inzake toegang of verblijf niet naleven.
• Indien de persoon in kwestie een geldige verblijfsvergunning heeft, moet het land dat het bevel tot verwijdering geeft, overleggen met het land dat de verblijfsvergunning heeft afgegeven.
• EU-landen die de wetgeving toepassen, moeten:
  • de mensenrechten en fundamentele vrijheden respecteren;
  • ervoor zorgen dat de persoon in kwestie tegen het bevel tot verwijdering in beroep kan gaan;
  • persoonsgegevens beschermen en gegevens beveiligen;
  • bij de tenuitvoerlegging van de wetgeving alle passende middelen voor samenwerking en uitwisseling van informatie benutten;
  • elkaar onderling compenseren voor eventuele kosten in dit verband. De afspraken zijn opgenomen in Beschikking 2004/191/EG van de Raad.
• Het land dat het bevel tot verwijdering geeft, moet het land dat het bevel uitvoert zo spoedig mogelijk voorzien van alle benodigde documenten.
• Het land dat het besluit uitvoert, moet ervoor zorgen dat het voldoet aan de toepasselijke (inter)nationale regelgeving.
• De wetgeving is niet van toepassing op gezinsleden van EU-burgers.
• In Richtlijn 2003/110/EG van de Raad zijn de afspraken over doorgeleiding opgenomen ten aanzien van illegale niet-EU-onderdanen die door de lucht via een ander EU-land worden verwijderd.
• In Richtlijn 2008/115/EG worden de gemeenschappelijke normen en procedures beschreven voor de terugkeer van niet-EU-onderdanen zonder rechtmatig verblijf.
• Verordening (EU) nr. 604/2013 (Dublinverordening III) bevat de criteria en procedures om te bepalen welk EU-land verantwoordelijk is voor de behandeling van een asielverzoek.
• In september 2005 heeft de Raad van Europa twintig richtsnoeren inzake gedwongen terugkeer aangenomen.