(1)

De transitie naar een koolstofarme, duurzamere, meer hulpbronnenefficiënte en circulaire economie in lijn met de Duurzame Ontwikkelingsdoelen (SDG’s) is van cruciaal belang om het concurrentievermogen van de economie van de Unie op lange termijn te waarborgen. In 2016 heeft de Unie de Overeenkomst van Parijs afgesloten (2). In artikel 2, lid 1, onder c), van de Overeenkomst van Parijs wordt als doelstelling gesteld om de reactie op de dreiging van klimaatverandering te versterken, onder meer door geldstromen in lijn te brengen met een traject naar broeikasgasarme emissies en klimaatbestendige ontwikkeling.

(2)

In het licht van die uitdaging is de Commissie in december 2019 met de Europese Green Deal gekomen (3). Die Green Deal is een nieuwe groeistrategie die de Unie moet omvormen tot een eerlijke en welvarende samenleving met een moderne, hulpbronnenefficiënte en concurrerende economie, waar vanaf 2050 netto geen broeikasgassen meer worden uitgestoten en de economische groei is losgekoppeld van het gebruik van hulpbronnen. Om die doelstelling te verwezenlijken, moeten beleggers duidelijke signalen krijgen wat betreft hun beleggingen, om gestrande activa te vermijden en duurzame financiering op te halen.

(3)

In maart 2018 is de Commissie met haar actieplan “Duurzame groei financieren” gekomen (4), waarin zij een ambitieuze en brede strategie voor een duurzaam geldwezen uittekent. Een van de doelstellingen uit dat actieplan is het heroriënteren van kapitaalstromen in de richting van duurzame beleggingen om zo duurzame en inclusieve groei te bewerkstelligen. De effectbeoordeling op basis waarvan nadien wetgevingsinitatieven zijn genomen, is in mei 2018 gepubliceerd (5). Deze liet zien dat er duidelijkheid moet komen over duurzaamheidsfactoren die beheermaatschappijen in het kader van hun verplichtingen ten aanzien van beleggers in aanmerking moeten nemen. Daarom moeten beheermaatschappijen niet alleen alle relevante financiële risico’s doorlopend beoordelen, maar ook alle desbetreffende duurzaamheidsrisico’s als bedoeld in Verordening (EU) 2019/2088 van het Europees Parlement en de Raad (6) die, wanneer deze zich voordoen, een werkelijk of mogelijk wezenlijk negatief effect op de waarde van de belegging kunnen veroorzaken. In Richtlijn 2010/43/EU van de Commissie (7) is niet uitdrukkelijk sprake van duurzaamheidsrisico’s. Daarom, en om ervoor te zorgen dat interne procedures en organisatorische regelingen correct worden uitgevoerd en nageleefd, moet worden verduidelijkt dat in processen, systemen en interne controles van beheermaatschappijen duurzaamheidsrisico’s tot uiting moeten komen en dat technische capaciteit en kennis nodig is om die risico’s te kunnen analyseren.

(4)

Om een ongelijk speelveld te vermijden voor beheermaatschappijen en voor beleggingsmaatschappijen die geen beheermaatschappij hebben aangewezen, en om de daarmee samenhangende compartimentering, incoherentie en onvoorspelbaarheid in het functioneren van de interne markt te voorkomen, moeten de regels betreffende de integratie van duurzaamheidsrisico’s ook gelden voor beleggingsmaatschappijen, rekening houdende met het evenredigheidsbeginsel.

(5)

Om een hoog niveau van beleggersbescherming aan te houden, moeten beheermaatschappijen, bij het bepalen van de soorten belangenconflicten die de belangen van een icbe kunnen schaden, ook belangenconflicten opnemen die kunnen ontstaan als gevolg van de integratie van duurzaamheidsrisico’s in hun processen, systemen en interne controles. Bij die conflicten kan het onder meer gaan om conflicten die voortvloeien uit de beloning of persoonlijke transacties van betrokken personeelsleden, belangenconflicten die aanleiding kunnen geven tot greenwashing, mis-selling of foutieve voorstelling van beleggingsstrategieën, en belangenconflicten tussen verschillende icbe’s die door dezelfde beheermaatschappij worden beheerd.

(6)

Overeenkomstig Verordening (EU) 2019/2088 zijn beheer- of beleggingsmaatschappijen die de belangrijkste ongunstige effecten van beleggingsbeslissingen op duurzaamheidsfactoren in aanmerking moeten nemen, of die deze belangrijkste ongunstige effecten vrijwillig in aanmerking nemen, verplicht openbaar te maken hoe die belangrijkste ongunstige effecten in hun due-diligencebeleid in aanmerking worden genomen. Ter wille van de consistentie tussen Verordening (EU) 2019/2088 en Richtlijn 2010/43/EU moet die verplichting tot uiting komen in Richtlijn 2010/43/EU.

(7)

Richtlijn 2010/43/EU moet derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd,