(1)

Op 16 mei 2019 opende de Europese Commissie (“de Commissie”) op grond van artikel 10 van de basisverordening een antisubsidieonderzoek met betrekking tot de invoer in de Unie van bepaalde geweven en/of gestikte stoffen van glasvezels (“SGV”) van oorsprong uit de Volksrepubliek China (“VRC”) en Egypte (gezamenlijk “de betrokken landen”). De Commissie maakte daartoe op 16 mei 2019 een bericht van inleiding bekend in het Publicatieblad van de Europese Unie (“het bericht van inleiding”) (2).

(2)

De Commissie opende het onderzoek naar aanleiding van een klacht die op 1 april 2019 was ingediend door Tech-Fab Europe (“de klager”) namens producenten die meer dan 25 % van de totale productie van bepaalde geweven en/of gestikte stoffen van glasvezels in de Unie vertegenwoordigen. Het bij de klacht gevoegde bewijsmateriaal inzake subsidiëring en schade als gevolg daarvan was voldoende om de opening van een onderzoek te rechtvaardigen.

(3)

Voorafgaand aan de opening van het antisubsidieonderzoek heeft de Commissie overeenkomstig artikel 10, lid 7, van de basisverordening de Chinese overheid (3) en de Egyptische overheid (4) ervan in kennis gesteld dat zij een met het nodige bewijsmateriaal gestaafde klacht had ontvangen, en heeft zij beide voornoemde overheden uitgenodigd voor overleg. Op 13 mei 2019 vond overleg plaats met de Chinese overheid en met de Egyptische overheid. Er kon echter geen overeenstemming worden bereikt.

(4)

Op 21 februari 2019 opende de Commissie een afzonderlijk antidumpingonderzoek naar hetzelfde product van oorsprong uit de VRC en Egypte (5) (“het afzonderlijke antidumpingonderzoek”). Op 7 april 2020 heeft de Commissie definitieve antidumpingrechten ingesteld op het betrokken product van oorsprong uit de VRC en Egypte (6) (“de definitieve antidumpingverordening”). De analyse van de schade, het oorzakelijke verband en het belang van de Unie in het onderhavige antisubsidieonderzoek en in het afzonderlijke antidumpingonderzoek zijn mutatis mutandis dezelfde, aangezien de definitie van de bedrijfstak van de Unie, de in de steekproef opgenomen producenten in de Unie, de beoordelingsperiode en het onderzoektijdvak in beide onderzoeken dezelfde zijn.

(5)

De Chinese overheid stelde dat er geen onderzoek zou moeten worden geopend omdat de klacht niet voldeed aan de vereisten inzake bewijsmateriaal van artikel 11, leden 2 en 3, van de WTO-overeenkomst inzake subsidies en compenserende maatregelen (“SCM-overeenkomst”) en artikel 10, lid 2, van de basisverordening. Volgens de Chinese overheid was er onvoldoende bewijs van tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidies, schade en een oorzakelijk verband tussen de invoer met subsidiëring en de schade.

(6)

De Commissie heeft dit argument afgewezen. Het bewijsmateriaal in de klacht bestond uit de gegevens waarover de klager in dat stadium redelijkerwijs kon beschikken. Zoals aangetoond in het memorandum over de toereikendheid van het bewijsmateriaal, met daarin de beoordeling door de Commissie van al het haar ter beschikking staande bewijsmateriaal inzake de VRC en Egypte, en op basis waarvan de Commissie het onderzoek had geopend, was er in de fase van de opening van het onderzoek voldoende bewijs dat de gestelde subsidies, gezien het bestaan, de omvang en de aard ervan, aanleiding konden geven tot compenserende maatregelen. De klacht bevatte ook voldoende bewijs dat als gevolg van de invoer met subsidiëring schade werd berokkend aan de bedrijfstak van de Unie.

(7)

Meer in het bijzonder liet de Chinese overheid tijdens het overleg voorafgaand aan de inleiding van de procedure weten dat de verwijzingen van de klager naar Chinese plannen, programma’s of aanbevelingen niet ter zake deden omdat zij niet bindend zijn, en dat de SGV-bedrijfstak noch in China’s dertiende vijfjarenplan, noch in het dertiende vijfjarenplan voor de bouwmaterialensector (2016-2020) wordt genoemd. Na de inleiding van de procedure verklaarde de Chinese overheid ook dat SGV niet door het document “Made in China 2025” worden bestreken. De Commissie merkte op dat de Chinese overheid niet het bestaan van dergelijke plannen, programma’s of aanbevelingen betwist, maar enkel de mate waarin zij bindend zijn of de SGV-bedrijfstak bestrijken. Verder constateerde de Commissie dat de klager bewijsmateriaal had verstrekt waaruit bleek dat er in diverse overheidsdocumenten melding wordt gemaakt van “nieuwe materialen”, terwijl “op glas gebaseerde materialen” worden genoemd in het dertiende vijfjarenplan voor de bouwmaterialensector (2016-2020). De Chinese overheid leverde geen enkel bewijs dat die verklaringen niet op het betrokken product van toepassing zouden zijn.

(8)

Voorts stelde de Chinese overheid dat noch de Chinese Export & Credit Insurance Corporation (“Sinosure”) noch commerciële staatsbanken overheidsinstanties zijn en dat de Chinese overheid particuliere banken geen functies toevertrouwt of hen daarmee belast. De Commissie merkte op dat dit argument samenhangt met het hiervoor reeds aangehaalde argument, en dat in de klacht onder meer de Chinese bankenwet wordt genoemd, waarvan de Chinese overheid niet betwist dat deze deel uitmaakt van de Chinese wetgeving. De Commissie wees er tevens op dat recente EU- antisubsidieonderzoeken wat dit punt betreft tot andere conclusies hebben geleid (7).

(9)

Daarnaast werd door de Chinese overheid aangevoerd dat kredieten voor afnemers van exporterende ondernemingen worden verstrekt aan buitenlandse ondernemingen en dat Chinese SGV-producenten er derhalve geen voordeel van hebben. De Commissie stelde evenwel vast dat voordelen die worden toegekend aan buitenlandse ondernemingen die eigendom zijn van Chinese SGV-producenten, ten gunste kunnen komen van laatstgenoemden.

(10)

De Chinese overheid gaf aan dat de belastingregeling voor versnelde afschrijving van apparatuur die hightech ondernemingen gebruiken voor hoogtechnologische ontwikkeling en productie, was beëindigd, evenals sommige van de genoemde subsidieprogramma’s. De Commissie nam kennis van deze opmerking maar wees erop dat dit niet geldt voor alle programma’s en evenmin voor de verschillende in de klacht genoemde overheidsniveaus (d.w.z. nationaal, regionaal of lokaal). Bovendien kon de belastingregeling inzake een versnelde afschrijving nog steeds voordeel bieden, zoals afschrijving over de levensduur van de betrokken apparatuur, mogelijk ook gedurende het onderzoektijdvak.

(11)

Na opening van het onderzoek stelde de Chinese overheid verder dat de klager de voorwaarden voor toepassing van een buitenlandse benchmark voor leningen en voor grondgebruiksrechten niet noemde. De Commissie stelde evenwel vast dat de argumenten in de klacht steun vinden in recent antisubsidieonderzoek van de EU dat dienaangaande wijst op de noodzaak van aan de omstandigheden in de VRC aangepaste externe benchmarks (8).

(12)

De Chinese overheid voerde verder aan dat de klacht onvoldoende was onderbouwd, omdat er overwegend in werd verwezen naar eerdere EU-verordeningen die betrekking hebben op andere productomschrijvingen. De Commissie merkte echter op dat de vaststellingen die in eerdere en recente antisubsidieonderzoeken zijn gedaan, dezelfde subsidieprogramma’s betreffen als die welke in de klacht worden genoemd. De Chinese overheid merkte verder naar aanleiding van de inleiding van de procedure op dat er in de financiële sector in de jaren 2016 tot en met 2018 aanzienlijke wijzigingen en hervormingen hebben plaatsgevonden en dat de klacht dus niet kon steunen op een reeds bestaande situatie. De Commissie merkte echter op dat de klager in de klacht tevens aanvullend bewijsmateriaal had verstrekt inzake het voortdurende bestaan van de subsidieprogramma’s, zonder dat daarin substantieel wijziging was gebracht. De Commissie herinnerde er voorts aan dat de Chinese overheid geen bewijsmateriaal heeft verstrekt dat de voortzetting van de desbetreffende programma’s weerlegt. In het stadium van inleiding wees het beschikbare bewijsmateriaal er dus op dat er geen sprake was van een relevante wijziging van de betrokken subsidieprogramma’s. Uiteindelijk werd dit ook in dit onderzoek bevestigd.

(13)

Verder stelde de Chinese overheid met betrekking tot diverse subsidies dat de klager geen bewijsmateriaal had verstrekt inzake voordeel en specificiteit. De Commissie oordeelde dat de klager voldoende bewijs van voordeel en specificiteit had verstrekt, voor zover dat hem redelijkerwijs ter beschikking stond. Hoe dan ook, de Commissie bestudeerde het bewijsmateriaal in de klacht en voerde haar eigen beoordeling uit van alle relevante elementen in het memorandum over de toereikendheid van het bewijsmateriaal, dat bij de inleiding van de procedure in het niet-vertrouwelijke dossier werd opgenomen. De Chinese overheid herhaalde haar opmerkingen naar aanleiding van de inleiding van de procedure, maar verstrekte geen aanvullend bewijsmateriaal.

(14)

Daarom concludeerde de Commissie dat de klacht voldoende bewijsmateriaal bevatte om het bestaan van de vermeende subsidiëring door de Chinese overheid te staven.

(15)

Tot slot is een bijzonder aspect van deze zaak dat de vermeende subsidiëring in Egypte betrekking heeft op twee ondernemingen in de Chinees-Egyptische zone voor economische en handelssamenwerking (“SETC-zone”) in Suez, een speciale economische zone die is ingesteld door de VRC en Egypte samen, de twee landen waarop in de klacht gedoeld wordt. De Commissie verklaarde voornemens te zijn onderzoek te doen naar alle door deze ondernemingen in de SETC-zone ontvangen subsidies, ongeacht de bron daarvan.

(16)

Tijdens het overleg voorafgaand aan de inleiding stelde de Chinese overheid dat de klager geen rechtsgrond had om tegen de Chinese overheid op te komen via het betrokken product van oorsprong of uitgevoerd uit Egypte. De Commissie nam kennis van de bezorgdheid van de Chinese overheid maar bleef bij haar oordeel dat er voldoende bewijsmateriaal was om een onderzoek in te stellen naar de vermeende tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidies aan de ondernemingen in de SETC-zone, ongeacht de bron daarvan.

(17)

Na opening van het onderzoek voerde de Chinese overheid aan dat de bij het vaststellen van het verbruik in de Unie aangebrachte correctie van de gegevens over de invoer uit de VRC oneerlijk was in vergelijking met de correctie van de gegevens over de invoer uit andere derde landen zoals Rusland. Verder stelde de Chinese overheid dat die correcties niet door de Commissie zijn getoetst. De Chinese overheid merkte ook op dat het dossier geen informatie bevat over de aard van de marktinformatie die is gebruikt om de invoergegevens te corrigeren.

(18)

Zoals onder meer is beschreven in overweging 937, werd de invoer naar aanleiding van de door de klager op basis van GN-codes uitgevoerde analyse ook beoordeeld op grond van invoerstatistieken op Taric-niveau, getoetst aan andere bronnen en waar nodig gecorrigeerd. Wat Rusland betreft, werden de invoergegevens getoetst en gecorrigeerd aan de hand van de invoergegevens van aan de producenten in de Unie verbonden SGV-producenten die de enige bekende SGV-producenten in Rusland waren. De Commissie vond dat een redelijke methode omdat daarmee een nauwkeurige schatting van de invoer van het betrokken product uit Rusland werd verkregen. Zoals wordt toegelicht in overweging 937, heeft de Commissie tijdens het onderzoek op dezelfde manier de gegevens van Eurostat op Taric-niveau getoetst aan de gegevens ontvangen van de bekende producenten in de VRC die reageerden op het verzoek om steekproefgegevens. Het door de medewerkende Chinese producenten-exporteurs gerapporteerde SGV-uitvoervolume vertegenwoordigde de totale invoer die bij Eurostat is vastgelegd volgens de betrokken Taric-codes, zodat alle uitvoer werd geacht het betrokken product te betreffen. Tot slot bevatte de klacht, in tegenstelling tot hetgeen de Chinese overheid beweert, een toelichting op het gebruik van marktinformatie voor correctie van de invoergegevens. Dit argument werd derhalve afgewezen.

(19)

In haar opmerkingen bij de opening van het onderzoek stelde de Chinese overheid dat de SGV-markt gesegmenteerd is en dat de prijsklassen per segment sterk verschillen. De Chinese overheid betoogde dat de drie voornaamste productsoorten, geweven rovings (“WR”), gebreide non-crimp fabrics (“NCF”) en complexe materialen (“CM”) een andere samenstelling en productiestappen/-processen hebben, en dat dus ook de productiekosten en verkoopprijzen ervan anders zijn. Bovendien hebben deze drie productsoorten andere fysieke en technische kenmerken, die op hun beurt bepalend zijn voor het eindgebruik ervan. Volgens de Chinese overheid is de vergelijking van de prijzen/beoordeling van de prijsonderbieding, evenals de beoordeling van de vermeende schadelijke gevolgen van de invoer uit de VRC zoals uitgevoerd in de klacht op een geaggregeerd niveau, misleidend en ontoereikend zonder een feitelijke beoordeling van de omvang van de aanwezigheid — d.w.z. volume en marktaandeel — van de Chinese producenten en die van de Unie in elk van de productsegmenten.

(20)

De Commissie oordeelde dat de Chinese overheid die argumenten niet onderbouwde met bewijzen. Bij de opening van het onderzoek verstrekte de klager voldoende bewijs over de kosten en prijzen van het onderzochte product. Dat er diverse productsoorten met mogelijk verschillende productieprocessen, kosten en verkoopprijzen zijn, wil niet per se zeggen dat de markt gesegmenteerd is. Krachtens artikel 10, lid 2, van de basisverordening is de klager verplicht die informatie te verstrekken waarover hij redelijkerwijs beschikt. Aangezien de kosten en prijzen van in China gemaakte productsoorten van vertrouwelijke aard zijn en de klager er dus niet over kan beschikken, oordeelde de Commissie dat de klacht voldoende voor de klager redelijkerwijs beschikbare informatie bevatte om het onderzoek te openen.

(21)

Bovendien bleek uit de tijdens het onderzoek door de Commissie verzamelde en ontvangen informatie dat de SGV-markt van de Unie niet gesegmenteerd is. De bewering dat de drie productsoorten — WR, NCF en CM — verschillende fysieke en technische kenmerken hebben en dat die verschillen bepalend zijn voor het eindgebruik ervan, is feitelijk onjuist. Zoals toegelicht in de klacht en in de overwegingen 129 tot en met 138, wordt het betrokken product in de composietenindustrie gebruikt om thermoplastische en thermohardende harsen te versterken, iets wat niet is betwist door de Chinese overheid. Het gebruik kent veel overlap; de keuze van het soort weefsel zal afhangen van het uiterlijk van het oppervlak, de stroming van de harsen, de spanning waaronder het eindproduct komt te staan en de applicatietechniek. Bepaalde productsoorten zijn bijzonder geschikt voor productie met behulp van gesloten vormen of via hand lay-up (handmatige plaatsing en harsapplicatie).

(22)

De voornaamste en overlappende toepassingen van de drie productsoorten zijn: WR, voor thermohardende applicaties, vooral via hand lay-up, voor de zeevaart (scheepsrompen en -dekken), carrosseriepanelen voor voertuigen (bv. vrachtwagens, treinen), windturbinebladen, buizen en tanks; NCF, voor de bouw van scheepvaartproducten (rompen en dekken), carrosserie en panelen voor voertuigen (bv. vrachtwagens, treinen), windturbinebladen en -gondels, ski’s en snowboards, buizen en tanks; CM, voor in gesloten vormen gemaakte producten voor de carrosserie en panelen van voertuigen, scheepvaartproducten (rompen en dekken), gondels van windturbines en recreatievoertuigen.

(23)

Tot slot merkt de Commissie op dat het niet ongebruikelijk is dat er van een betrokken product soorten zijn met uiteenlopende kostenstructuur en prijzen. Dat is nu juist waarom de Commissie gegevens verzamelt op basis van een gedetailleerde indeling van productsoorten. Afgezien van vezelvormen, wordt in die indeling onderscheid gemaakt naar verkoopformaat, gebruikte glassoort, gewicht per vierkante meter en dichtheid van de rovings. De prijsonderbieding is gebaseerd op een vergelijking per productsoort, zodat met al die kenmerken rekening is gehouden bij het vergelijken van de invoer uit de VRC met SGV van producenten in de Unie. Dit argument werd derhalve afgewezen.

(24)

In haar opmerkingen over de opening van het onderzoek betoogde de Chinese overheid verder dat de aanmerkelijke verschillen tussen de invoerprijzen van SGV uit verschillende bronnen eveneens duidelijk maken dat de markt van de Unie voor de verschillende productsoorten gesegmenteerd is en dat de invoer uit verschillende landen per marktsegment verschilt.

(25)

Zoals reeds vermeld, blijkt uit de informatie die de Commissie tijdens het hele onderzoek heeft verzameld dat de SGV-markt van de Unie niet gesegmenteerd is. Bovendien laat het onderzoek zien dat de vormen van SGV die Chinese producenten-exporteurs en Egyptische producenten-exporteurs uitvoeren, niet volledig verschillend zijn. De mate van overeenkomst tussen de door producenten-exporteurs in de VRC respectievelijk Egypte verkochte producten lag rond de 90 %. Dit argument werd derhalve afgewezen.

(26)

In haar opmerkingen over de opening van het onderzoek stelde de Chinese overheid voorts dat de vergelijking van de prijzen van de invoer uit de VRC en de berekening van de prijsonderbieding in de klacht waren gebaseerd op niet-vergelijkbare, selectieve en verkeerd gecorrigeerde gegevens.

(27)

Zoals gezegd, is in artikel 10, lid 2, van de basisverordening de norm gesteld waaraan het door de klager in zijn klacht te verstrekken bewijs moet voldoen. De informatie moet niet alleen toereikend zijn, maar ook redelijkerwijs beschikbaar voor de klager. In de inleidingsfase beschikt de klager niet over exacte gegevens over kosten en prijzen per productsoort die door ondernemingen in derde landen wordt uitgevoerd, omdat die informatie van vertrouwelijke aard is. De verstrekte informatie was gebaseerd op gegevens van Eurostat over prijzen van de invoer uit de VRC en werd daarom toch als voldoende beschouwd om het onderzoek te openen.

(28)

De Commissie merkte verder op dat de prijsonderbieding tijdens het onderzoek, zoals vermeld in overweging 965, voornamelijk is berekend op basis van feitelijke gedetailleerde gegevens van in de steekproef opgenomen producenten in de Unie en producenten-exporteurs, die een bevestiging vormden van de op Eurostatgegevens gebaseerde argumenten in de klacht. Bijgevolg werd dit argument als irrelevant beschouwd voor de in het onderzoek gebruikte gegevens.

(29)

In haar opmerkingen over de opening van het onderzoek bracht de Chinese overheid te berde dat de invoer van SGV uit de VRC geen prijsdruk veroorzaakte. Die bewering werd niet gestaafd met enig bewijs.

(30)

In de klacht werd daarentegen informatie verstrekt over de gevolgen van de invoer met subsidie voor prijzen van het soortgelijke product op de markt van de Unie en de gevolgen van die invoer voor de bedrijfstak van de Unie; die informatie werd voldoende geacht om het onderzoek te openen. Het bewijs in de klacht liet zien dat de prijzen in de Unie aanzienlijk werden onderboden door zowel de prijzen van de invoer uit Egypte als die uit de VRC.

(31)

Daarnaast is voornoemde bewering feitelijk onjuist. Zoals door de Commissie is vastgesteld tijdens het onderzoek en is toegelicht in overweging 966, werden de prijzen van de bedrijfstak van de Unie in het onderzoektijdvak aanzienlijk onderboden door de in de steekproef opgenomen Chinese producenten-exporteurs. Dit argument is bijgevolg afgewezen.

(32)

In haar opmerkingen over de opening van het onderzoek stelde de Chinese overheid dat het in dit geval niet gerechtvaardigd is de invoer uit China en Egypte te cumuleren om de schade te analyseren. Zij voerde daarvoor als argument aan dat de concurrentieverhoudingen tussen de invoer uit die landen onderling en tussen de invoer uit die landen en het door de bedrijfstak van de Unie gemaakte en op de markt van de Unie verkochte soortgelijke product, sterk verschillen. Volgens de Chinese overheid is er geen sprake van concurrentie tussen Chinese SGV en Egyptische SGV omdat i) er tot 2017 vrijwel geen invoer van Egyptische SGV was; ii) de invoer van SGV uit China zich totaal anders ontwikkelde dan die uit Egypte; iii) de prijzen van de Egyptische invoer anders zijn, en iv) de Egyptische invoer volgens de berekeningen van de klager zelf alleen NCF betreft en dus niet concurreert met de op de markt van de Unie afgezette SGV uit de Unie en China.

(33)

De Commissie merkte eerst op dat de klacht voldoende bewijs bevatte waaruit bleek dat de invoer van het betrokken product werd gesubsidieerd, dat de ingevoerde hoeveelheden aanzienlijk waren en de bedrijfstak van de Unie daardoor schade leed. De klacht bevatte tevens een aantal elementen in verband met de cumulatieve beoordeling van de invoer uit beide betrokken landen (met name dat de voor elk land geschatte subsidiebedragen niet minimaal zijn (9), dat voor elk land de invoerhoeveelheden aanzienlijk zijn (10) en dat de betrokken landen concurreren met elkaar, met het soortgelijke product en derde landen, en dat de door deze landen uitgevoerde producten dezelfde kenmerken en eindtoepassingen hebben als het soortgelijke product (11)) die voor hen in de inleidingsfase een te grote belasting vormden. Dat bewijs werd tijdens het onderzoek nader geanalyseerd en de Commissie bevestigde dat werd voldaan aan de voorwaarden voor cumulatie, zoals uitgebreid toegelicht in de overwegingen 947 tot en met 950.

(34)

Ook betoogde de Chinese overheid dat de invoer uit China in de onderzochte periode was gedaald en de producenten in de Unie geen schade had kunnen toebrengen.

(35)

Zoals reeds besproken, bevatte de klacht voldoende bewijs om te concluderen dat de SGV-invoer uit China en Egypte gecumuleerd moest worden beoordeeld. Volgens het bewijs in de klacht is er sprake van concurrentie tussen de SGV-invoer uit beide landen onderling en met het soortgelijke product, evenals met invoer uit derde landen. De uit de VRC en Egypte ingevoerde producten hebben dezelfde kenmerken en toepassingen en worden verkocht aan afnemers in heel de Unie in rechtstreekse concurrentie met door de bedrijfstak van de Unie en derde landen gemaakte SGV.

(36)

In haar opmerkingen over de opening van het onderzoek voerde de Chinese overheid aan dat de klager geen betrouwbare gegevens over de bedrijfstak van de Unie als geheel had verstrekt, aangezien de gegevens voor niet-klagers onbetrouwbaar waren. Bovendien zou de klager geen informatie hebben verstrekt over diverse schade-indicatoren.

(37)

De Chinese overheid legde niet uit waarom de gegevens onbetrouwbaar zouden zijn. Ook hier beschikte de klager niet over vertrouwelijke informatie in de vorm van verkoop- en productiegegevens van de niet-klagende producenten in de Unie. Bijgevolg verstrekte de klager schattingen en die werden beoordeeld als redelijk en voldoende nauwkeurig en in overeenstemming met artikel 10, lid 2, van de basisverordening. Er is ten aanzien van het leveren van voldoende bewijs van schade geen verplichting tot verstrekking van alle schade-indicatoren van artikel 8, lid 4, van de basisverordening; evenmin moeten alle schade-indicatoren per se een neerwaartse trend laten zien.

(38)

De Commissie merkte op dat de grootste niet-klager deel uitmaakte van de tijdens het onderzoek samengestelde steekproef van producenten in de Unie, zodat de Commissie de door de klager verstrekte macrogegevens kon toetsen. Bovendien werden in het onderzoek alle relevante schade-indicatoren door de Commissie in aanmerking genomen. Dit argument werd derhalve afgewezen.

(39)

In haar opmerkingen over de opening van het onderzoek betoogde de Chinese overheid dat de producenten in de Unie geen schade lijden en met name niet als gevolg van de invoer uit de VRC. Volgens de Chinese overheid deed de bedrijfstak van de Unie het tussen 2015 en het onderzoektijdvak van de klacht goed en ontwikkelden alle schade-indicatoren zich in wezen positief of bleven ze stabiel.

(40)

Uit de gegevens in de klacht blijkt duidelijk dat de bedrijfstak van de Unie aanmerkelijke schade is toegebracht door de aanzienlijke onderbieding van de invoer met subsidiëring van SGV uit de betrokken landen. De bedrijfstak van de Unie zag haar productie, verkoop en marktaandeel substantieel afnemen. De klagers waren genoodzaakt hun investeringen en werkgelegenheid te verminderen. De producenten in de Unie die de klacht steunden, zagen hun voorraden oplopen, terwijl hun winstgevendheid daalde.

(41)

De Commissie merkte op dat de schade-indicatoren die waren vastgesteld op basis van de feitelijke geverifieerde gegevens afkomstig van in de steekproef opgenomen producenten in de Unie, tijdens het onderzoek uitwezen dat de invoer uit de betrokken landen aanmerkelijke schade had veroorzaakt. De Chinese overheid heeft in haar opmerkingen over de mededeling van de definitieve bevindingen (12) een reactie op die indicatoren gegeven. Die reactie wordt besproken in punt 5.4 van deze verordening.

(42)

In haar opmerkingen over de opening van het onderzoek stelde de Chinese overheid dat de bedrijfstak van de Unie schade had geleden als gevolg van haar verbonden invoer uit derde landen en de afnemende vraag op de markt van de Unie.

(43)

De Commissie was het hier niet mee eens. De klacht bevatte bewijs dat de verbonden invoer uit derde landen, gezien de beperkte omvang ervan, de aanmerkelijke schade niet kon hebben veroorzaakt. Uit de analyse van de schade-indicatoren door de klager bleek bovendien dat de schade niet kon worden verklaard uit de teruggelopen vraag op de markt van de Unie, aangezien het verlies aan marktaandeel duidelijk maakt dat de afname van de verkoop duidelijk verder ging dan de afname van het verbruik.

(44)

De klager heeft afdoende aangetoond dat er een oorzakelijk verband is tussen de invoer uit de betrokken landen en de schade. Daarnaast zijn door de klager nog andere mogelijke oorzaken van de schade geanalyseerd, zoals de bedrijfsresultaten van producenten in de Unie, de uitvoerprestaties van producenten in de Unie en de invoer uit andere derde landen.

(45)

In punt 6.2 wordt nader ingegaan op de aandacht die in het onderzoek is besteed aan de invoer uit derde landen en de afname van de vraag op de markt van de Unie. Na de mededeling van de definitieve bevindingen zijn er in de opmerkingen van de Chinese overheid geen nieuwe argumenten aangevoerd over de opening van het onderzoek. Dit argument werd derhalve afgewezen.

(46)

In haar opmerkingen over de opening van het onderzoek betoogde de Chinese overheid dat de schade van verticaal geïntegreerde producenten in de Unie het gevolg was van kosten die verband houden met “achterwaartse integratie” en een verminderd vermogen om op de open markt te verkopen als gevolg van “neerwaartse integratie”.

(47)

Bij de opening van het onderzoek was er binnen de bedrijfstak van de Unie geen informatie beschikbaar over een kennelijk concurrentienadeel. Bovendien zijn producenten in de Unie overwegend niet verticaal geïntegreerd.

(48)

Daarnaast merkte de Commissie op dat uit het onderzoek niet is gebleken dat verticale integratie zou hebben geleid tot abnormale kosten. Bovendien verkochten alle in de steekproef opgenomen producenten in de Unie primair aan niet-verbonden afnemers. Dit argument werd derhalve afgewezen.

(49)

In haar opmerkingen over de opening van het onderzoek stelde de Chinese overheid dat de verschillende verkooptrends van de klagende en niet-klagende producenten tussen 2015 en het onderzoektijdvak van de klacht aangeven dat beide groepen producenten met elkaar concurreren om verkopen en afnemers. Het verlies aan omzet en marktaandeel van de klagende producenten aan de niet-klagende producenten zou daarom ook een waarschijnlijke reden zijn waarom de eerste groep zijn verkoopvolume zag krimpen en de prijzen in het onderzoektijdvak van de klacht niet kon verhogen.

(50)

Concurrentie tussen producenten in de Unie is een gevolg van de vrije markt en wordt gewoonlijk voorondersteld (tenzij er bv. bewijs is van het bestaan van concurrentiebeperkende praktijken, hetgeen niet het geval is) en niet gezien als een factor om het bestaan van schade te verklaren. Er wordt dus niet alleen tussen klagende en niet-klagende producenten in de Unie geconcurreerd, maar ook tussen klagende producenten in de Unie onderling. Dit doet niets af aan het oorzakelijk verband tussen de invoer met subsidie en de door de gehele bedrijfstak van de Unie geleden aanmerkelijke schade. Voor de vaststelling van aanmerkelijke schade op grond van een geldige steekproef is de bedrijfstak als geheel beoordeeld, waarbij gebruik is gemaakt van gegevens van klagers en niet-klagers (micro- en macrogegevens).

(51)

Zoals vermeld in de mededeling in het dossier van 21 juni 2019 over de definitieve steekproef van producenten in de Unie voor controle door de belanghebbende, bestond de tijdens het onderzoek verrichte steekproef van producenten in de Unie uit zowel klagende als niet-klagende producenten in de Unie. Bovendien werd de schade niet alleen bepaald voor de klagende producenten in de Unie, maar voor de bedrijfstak van de Unie als geheel. Dit argument werd derhalve afgewezen.

(52)

Tot slot beweerde de Chinese overheid in haar opmerkingen na opening van het onderzoek dat belangrijke informatie, zoals die over de ondersteuners van de klacht en de voornaamste gegevens over schade, te vertrouwelijk was behandeld. Volgens haar kon zij daardoor de beweringen van de klager over schade niet goed weerleggen.

(53)

De Commissie oordeelde dat in de versie van de klacht voor controle door belanghebbenden alle essentiële bewijzen en niet-vertrouwelijke overzichten van vertrouwelijk behandelde gegevens waren opgenomen om belanghebbenden in staat te stellen hun rechten op verweer tijdens de hele procedure uit te oefenen. Er wordt aan herinnerd dat artikel 29 van de basisverordening voorziet in de bescherming van vertrouwelijke inlichtingen wanneer de bekendmaking ervan een concurrent aanmerkelijke mededingingsvoordelen zou geven of degene die de inlichtingen heeft verstrekt of van wie hij deze inlichtingen heeft verkregen, ernstig zou benadelen. De argumenten van de Chinese overheid in dit verband werden daarom verworpen.

(54)

De Egyptische overheid stelde dat het niet terecht was het onderzoek te openen, omdat de klacht niet voldeed aan de vereisten inzake bewijsmateriaal van artikel 11, lid 2, van de Overeenkomst van de WTO inzake subsidies en compenserende maatregelen en artikel 10, lid 2, van de basisverordening. Volgens de Egyptische overheid was er onvoldoende bewijs van tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidies, schade en een oorzakelijk verband tussen de invoer met subsidiëring en de schade. De Commissie verwierp dit argument om dezelfde redenen als die genoemd in overweging 6.

(55)

Tijdens het overleg voorafgaand aan de opening van het onderzoek stelde de Egyptische overheid dat de klager geen bewijsmateriaal had aangedragen waaruit bleek dat de vermeende preferentiële leningen door haar worden verstrekt. Afgaande op al het in de klacht aangedragen bewijs, met name de regelingen tussen de VRC en Egypte en hetgeen wordt beoogd met die regelingen, oordeelde de Commissie echter dat de klager voldoende bewijs had verstrekt, voor zover dat hem redelijkerwijs ter beschikking stond, waaruit bleek dat de subsidieverlening in de vorm van preferentiële leningen kan worden toegeschreven aan de Egyptische overheid.

(56)

Voorts betoogde de Egyptische overheid dat de vermeende belastingvoordelen in 2015 uit de wetgeving waren geschrapt en dat de klager niet had bewezen dat die voordelen nog steeds van toepassing zijn voor bestaande projecten. De Commissie oordeelde evenwel dat de klager voldoende bewijs van de grandfathering van die belastingvoordelen had verstrekt, voor zover dat hem redelijkerwijs ter beschikking stond.

(57)

De Egyptische overheid verklaarde verder dat de kwijtschelding van invoerrechten op grondstoffen geen subsidie vormt indien deze ingevoerde producten als zodanig of verwerkt in een downstreamproduct weer worden uitgevoerd. De Commissie heeft erkend dat alleen het teveel aan kwijtgescholden invoerrechten op grondstoffen een tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidie vormt, en zij heeft tijdens het onderzoek aan dit punt bijzondere aandacht besteed. Verder liet de Commissie weten dat de opmerking van de Egyptische overheid niet voor productieapparatuur geldt.

(58)

De Egyptische overheid betoogde dat de klager geen bewijs had geleverd van een voordeel door de verstrekking van grond tegen een ontoereikende prijs. De Commissie oordeelde echter dat de klager in het kader van wat hem redelijkerwijs ter beschikking stond voldoende bewijs van een voordeel had geleverd.

(59)

Tot slot gaf de Egyptische overheid aan dat de klager geen bewijsmateriaal inzake specificiteit had verstrekt ten aanzien van de levering van elektriciteit tegen een ontoereikende prijs, aangezien er geen sprake van specificiteit is wanneer aan een subsidie objectieve voorwaarden zijn verbonden. De Commissie merkte op dat de Egyptische overheid tijdens het overleg voorafgaand aan de inleiding van de procedure geen bewijs voor zulke objectieve voorwaarden had aangedragen.

(60)

Daarom concludeerde de Commissie dat er bij de klacht voldoende bewijsmateriaal was verstrekt om een onderzoek in te stellen naar de gestelde tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidies die al dan niet rechtstreeks zouden zijn verleend door de Egyptische overheid.

(61)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Yuntianhua-groep dat de productiefactoren in het afzonderlijke antidumpingonderzoek niet hadden mogen worden vervangen, en verzocht de groep de Commissie de dumpingmarge te berekenen voor de producenten-exporteurs van de groep zonder gebruik te maken van artikel 2, lid 6 bis, van Verordening (EU) 2016/1036 van het Europees Parlement en de Raad van 8 juni 2016 betreffende beschermende maatregelen tegen invoer met dumping uit landen die geen lid zijn van de Europese Unie (de “antidumpingbasisverordening”) (13). Volgens de Yuntianhua-groep is in het antisubsidieonderzoek geen bewijs gevonden waaruit zou blijken dat de SGV-inputs werden geleverd tegen een ontoereikende prijs. Evenzo voerde de groep aan dat in het antisubsidieonderzoek werd aanvaard dat SGV-inputs werden gekocht tegen niet-verstoorde marktprijzen, aangezien de subsidievoordelen werden berekend aan de hand van de omzet van leveranciers van inputs en grondstoffen.

(62)

Ten eerste merkte de Commissie op dat reacties op de in het afzonderlijke antidumpingonderzoek gevolgde berekening en methode buiten deze procedure vallen. Opmerkingen over de methode waarmee de dumping is bepaald, moeten dan ook worden gemaakt in het kader van voornoemd onderzoek.

(63)

Ten tweede bleek uit het onderzoek, zoals vermeld in punt 3, dat de belangrijkste leveranciers van de producenten-exporteurs sterk hebben geprofiteerd van overheidssubsidies. De Commissie riep in herinnering dat het gebruik van de omzet van verbonden leveranciers van inputs en grondstoffen niet wil zeggen dat wordt aanvaard dat zij tegen niet-verstoorde marktprijzen hebben geleverd. Integendeel, de omzet dient als verdeelsleutel voor een degelijke toerekening van de vastgestelde subsidies die de producenten-exporteurs ten deel vielen.

(64)

Tot slot merkte de Commissie op dat de bevindingen krachtens artikel 2, lid 6 bis, van de antidumpingbasisverordening betrekking hebben op verstoringen van betekenis wanneer prijzen of kosten worden beïnvloed door aanzienlijk overheidsingrijpen. Diverse elementen worden in deze context in hun totaliteit onderzocht. Het feit dat in een antidumpingonderzoek volgens artikel 2, lid 6 bis, geen gebruik wordt gemaakt van bewijs van subsidiëring van grondstoffen of van het betrokken product, belet de Commissie dan ook niet om afzonderlijk en overeenkomstig de toepasselijke vereisten van de basisverordening te onderzoeken of er sprake is van subsidiëring. De argumenten van de Yuntianhua-groep werden derhalve afgewezen.

(65)

Na de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Yuntianhua-groep dat de mededeling nieuwe bevindingen bevatte over: i) het gebrek aan segmentatie van de SGV-markt; ii) fysieke en technische productkenmerken; iii) kosten- en prijsstructuur; iv) dubbeltelling als gevolg van de gelijktijdige instelling van antidumping- en antisubsidierechten die van invloed was op de hoogte van de op 7 april 2020 ingestelde definitieve antidumpingrechten, en v) het feit dat de in het antidumpingonderzoek voor deze partij gevonden dumpingmarge onjuist was en moest worden verlaagd met het volledige vastgestelde subsidiebedrag in de VRC om dubbeltelling te vermijden. Die elementen kwamen niet voor in de definitieve mededeling van de parallelle antidumpingprocedure, waarin deze essentiële bevindingen en overwegingen bijgevolg ontbraken. Volgens deze partij zou de definitieve antidumpingverordening (EU) 2020/492 daardoor kennelijk onredelijk en onrechtmatig zijn, en zou de daarin genoemde dumpingmarge van 64,7 % onjuist zijn.

(66)

De Commissie merkte allereerst op dat de uitleg in de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen in deze procedure is gegeven als reactie op opmerkingen die naar aanleiding van die mededeling zijn ontvangen, en daarom meer details over de bevindingen van de Commissie bevatte. Het gaat dus niet om nieuwe bevindingen, maar enkel om een antwoord op de opmerkingen van de belanghebbenden.

(67)

Bovendien merkte de Commissie ten aanzien van de door deze partij aangevoerde punten i) tot en met iii) — te weten het gebrek aan segmentering van de SGV-markt, de productkenmerken en de kosten- en prijsstructuur — op dat het commentaar in de aanvullende mededeling op deze drie punten was bedoeld als reactie op nieuwe argumenten van de partijen. Die nieuwe argumenten werden pas in de context van deze antisubsidieprocedure ingediend. Het enige argument over segmentatie dat in de antidumpingprocedure naar voren werd gebracht, was dat producenten in de Unie alleen afnemerspecifieke OEM-producten zouden maken en dat er geen maatregelen zouden moeten worden ingesteld voor het OEM-segment. Die argumenten zijn volledig behandeld in overweging 409 van de antidumpingverordening (14). De Commissie had dan ook onmogelijk al in het kader van de antidumpingmededeling op die nieuwe opmerkingen kunnen ingaan. De definitieve antidumpingverordening bevatte alle essentiële bevindingen en overwegingen op grond waarvan de Commissie haar beslissing nam in verband met die procedure, en alle in het kader van die procedure aangevoerde argumenten werden in die verordening volledig behandeld. De bevindingen in de antisubsidieprocedure hebben geen gevolgen voor de in de definitieve antidumpingverordening gegeven redenen.

(68)

Bovendien veranderen deze punten inhoudelijk gezien niets aan de bevindingen van het antidumpingonderzoek en evenmin aan die van het antisubsidieonderzoek. Deze punten hebben dan ook geen enkel gevolg voor de situatie van de partij die dit argument aanvoert of de situatie van andere partijen. Desondanks besloot de Commissie de partijen een extra gelegenheid te bieden om te reageren op die punten. Sterker nog, hoewel die punten op zich tot geen enkele verandering leidden (en de Commissie er dus in beginsel niet in de aanvullende mededeling maar pas in de definitieve verordening op in hoefde te gaan), werden zij toch opgenomen in de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen. Om al die redenen werden de argumenten afgewezen.

(69)

De bevindingen van beide onderzoeken spreken elkaar in elk geval niet tegen. Het enige verschil is dat de partijen in deze procedure de gelegenheid kregen in een later stadium te reageren en aanvullende opmerkingen hebben gemaakt. De Commissie was verplicht op die opmerkingen te reageren en heeft dat gedaan in deze verordening.

(70)

Specifiek met betrekking tot de laatste twee in overweging 65 genoemde punten iv) en v), over mogelijke dubbeltelling en de dumpingmarge, is door de Commissie het volgende opgemerkt. Ten eerste, zoals reeds toegelicht in reactie op de opmerkingen van de partijen op de mededeling van de definitieve bevindingen van deze procedure, met name in overweging 1137, is de Commissie volledig ingegaan op de mogelijke kwestie van dubbeltelling en heeft zij in de loop van deze procedure alle partijen voldoende kans gegeven om te reageren. Dat had zij onmogelijk kunnen doen in het kader van de op dat moment lopende antidumpingprocedure. Ten tweede merkt de Commissie op dat er in het kader van afzonderlijke antidumping- en antisubsidieprocedures over hetzelfde product van oorsprong uit hetzelfde land waarbij compenserende rechten later worden ingesteld dan antidumpingrechten, geen andere optie is dan de eerder ingestelde antidumpingmaatregelen te wijzigen. Dat is nodig om rekening te houden met de nieuwe compenserende rechten en tegelijkertijd dubbeltelling te voorkomen en te voldoen aan de regel van het laagste recht, indien van toepassing en ter zake. Daarvoor is in deze gevallen de wetgevingstechniek het instellen van de desbetreffende compenserende rechten en het via dezelfde verordening tegelijkertijd dienovereenkomstig wijzigen van de desbetreffende toepasselijke antidumpingrechten. Met andere woorden, de antidumpingverordening (EU) 2020/492 is, anders dan wat deze partij betoogt, niet kennelijk verkeerd en onredelijk. De betrokken beoordelingen en argumenten zijn volledig behandeld in de onderhavige verordening, die tevens als uitgangspunt dient voor een wijziging van de definitieve antidumpingverordening. Aangezien het betrokken antidumpingrecht dat van toepassing is op de Yuntianhua-groep krachtens deze verordening ook dienovereenkomstig wordt gewijzigd, zoals uitgebreid is toegelicht in punt 8, is ook het argument van deze partij dat de hoogte van haar antidumpingrecht op grond van Verordening (EU) 2020/492 onjuist zou zijn, feitelijk en juridisch verkeerd. Om al die redenen worden de argumenten van de Yuntianhua-groep afgewezen.

(71)

Op 31 juli 2019 diende de klager een verzoek tot registratie van de invoer van SGV van oorsprong uit de betrokken landen in op grond van artikel 24, lid 5, van de basisverordening. Op 21 november 2019 diende de klager overeenkomstig artikel 24, lid 5, van de basisverordening opnieuw een verzoek tot registratie in, met geactualiseerde invoercijfers.

(72)

Op grond van artikel 24, lid 5, van de basisverordening wordt de invoer van het betrokken product geregistreerd zodat, indien het onderzoek leidt tot de instelling van definitieve compenserende rechten, deze rechten overeenkomstig de toepasselijke wettelijke bepalingen met terugwerkende kracht op de geregistreerde invoer kunnen worden geheven indien aan de vereiste voorwaarden is voldaan.

(73)

In antwoord op het verzoek tot registratie dienden belanghebbenden opmerkingen in, waarop door de Commissie is ingegaan in de registratieverordening. De Commissie beschikte over voldoende bewijsmateriaal om de registratie van de invoer te rechtvaardigen.

(74)

Op 21 januari 2020 maakte de Commissie Uitvoeringsverordening (EU) 2020/44 (“de registratieverordening”) (15) bekend, uit hoofde waarvan de invoer van SGV van oorsprong uit de VRC en Egypte per 22 januari 2020 aan registratie is onderworpen.

(75)

Tijdens het onderzoek werd duidelijk dat sommige marktdeelnemers zich mogelijk niet hadden gemeld vanwege een onjuiste opvatting van de definitie van het onderzochte product. Daarom heeft de Commissie op 18 september 2019 de in het bericht van inleiding opgenomen productomschrijving verduidelijkt door bekendmaking van een bericht (“bericht ter verduidelijking”) (16). Via het bericht ter verduidelijking werden belanghebbenden tevens in de gelegenheid gesteld zich binnen een bepaalde termijn te melden om zich kenbaar te maken en desgewenst te verzoeken om toezending van een vragenlijst. Geen enkele belanghebbende heeft gereageerd op het bericht ter verduidelijking of verzocht om toezending van een vragenlijst.

(76)

Na de bekendmaking van het bericht ter verduidelijking is in het kader van het voortgezette onderzoek bevestigd dat er geen marktdeelnemers waren die hadden nagelaten zich te melden vanwege de mogelijke verwarring omtrent de definitie van het betrokken product in het bericht van inleiding.

(77)

Het onderzoek naar de subsidiëring en de schade had betrekking op de periode 1 januari 2018 tot en met 31 december 2018 (“het onderzoektijdvak” of “OT”). Het onderzoek naar ontwikkelingen die relevant zijn voor de schadebeoordeling had betrekking op de periode van 1 januari 2015 tot het einde van het onderzoektijdvak (“de beoordelingsperiode”).

(78)

Het onderhavige antisubsidieonderzoek en het in overweging 4 vermelde antidumpingonderzoek hebben beide hetzelfde onderzoektijdvak en dezelfde beoordelingsperiode.

(79)

In het bericht van inleiding werden de belanghebbenden uitgenodigd om met de Commissie contact op te nemen om aan het onderzoek mee te werken. Daarnaast stelde de Commissie de klager, de Egyptische overheid, de Chinese overheid, andere haar bekende producenten in de Unie, de haar bekende producenten-exporteurs, alsmede de haar bekende importeurs en gebruikers specifiek in kennis van de opening van het onderzoek en nodigde zij hen uit mee te werken.

(80)

De belanghebbenden zijn in de gelegenheid gesteld opmerkingen over de opening van het onderzoek te maken en te verzoeken te worden gehoord door de Commissie en/of de raadadviseur-auditeur in handelsprocedures. De Yuntianhua-groep verzocht om een hoorzitting met de raadadviseur-auditeur om zijn zorgen te uiten over de termijn waarbinnen moest worden gereageerd op een schriftelijke aanmaning. De onderneming voerde aan dat zij de schriftelijke aanmaning niet had opgemerkt doordat haar server het e-mailbericht van de Commissie abusievelijk als spam had beschouwd, en verzocht om 18 dagen uitstel. De raadadviseur-auditeur verzocht de Commissie de termijn te verlengen met zes dagen.

(81)

Zoals vermeld in punt 1.3, heeft de Commissie de productomschrijving tijdens het onderzoek verduidelijkt en belanghebbenden die de verduidelijking betrof, of die zich mogelijk niet kenbaar hadden gemaakt omdat zij meenden dat de procedure hen niet betrof, in de gelegenheid gesteld zich kenbaar te maken en binnen een termijn om een vragenlijst te verzoeken. Er hebben zich geen nieuwe belanghebbenden gemeld.

(82)

In het bericht van inleiding heeft de Commissie verklaard dat zij mogelijk een steekproef van de belanghebbenden zou samenstellen in overeenstemming met artikel 27 van de basisverordening.

(83)

In het bericht van inleiding heeft de Commissie aangegeven te hebben besloten het onderzoek tot een redelijk aantal producenten in de Unie te beperken door gebruik te maken van een steekproef. Daarbij merkte zij op een voorlopige steekproef van producenten in de Unie te hebben samengesteld op basis van de gemelde productiehoeveelheid van het soortgelijke product in de Unie tussen oktober 2017 en september 2018, rekening houdend met de geografische spreiding. In die steekproef waren vier producenten in de Unie opgenomen die goed zijn voor ruim 40 % van de geraamde totale productie van SGV in de Unie. Aangezien door geen van de belanghebbenden opmerkingen werden gemaakt, werd de voorlopige steekproef bevestigd. De steekproef is representatief voor de bedrijfstak van de Unie.

(84)

Om te kunnen beslissen of een steekproef noodzakelijk was en, zo ja, deze samen te stellen, verzocht de Commissie niet-verbonden importeurs de in het bericht van inleiding gevraagde informatie te verstrekken.

(85)

Slechts één niet-verbonden importeur (Euroresins UK Ltd) verstrekte de gevraagde informatie en stemde ermee in om in de steekproef te worden opgenomen. De Commissie besliste dat een steekproef gezien het geringe aantal medewerkende importeurs niet noodzakelijk was.

(86)

Om te beslissen of een steekproef noodzakelijk was en, zo ja, deze samen te stellen, verzocht de Commissie alle bekende producenten-exporteurs in de VRC de in het bericht van inleiding gevraagde informatie te verstrekken. Bovendien verzocht de Commissie de vertegenwoordiging van de Volksrepubliek China bij de Europese Unie eventuele andere producenten-exporteurs die in deelname aan het onderzoek geïnteresseerd konden zijn, aan te wijzen en/of contact met hen op te nemen.

(87)

Acht producenten-exporteurs of groepen van producenten-exporteurs in de VRC verstrekten de gevraagde informatie en stemden ermee in om in de steekproef te worden opgenomen. Overeenkomstig artikel 27, lid 1, van de basisverordening stelde de Commissie een steekproef van twee groepen van producenten-exporteurs samen op basis van de grootste representatieve hoeveelheid van hun uitvoer naar de Unie die binnen de beschikbare tijd redelijkerwijs kon worden onderzocht. De in de steekproef opgenomen groepen producenten-exporteurs vertegenwoordigden ruim 79 % van de gemelde SGV-uitvoer uit de VRC naar de Unie gedurende het onderzoektijdvak.

(88)

De in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs of groepen van producenten-exporteurs zijn:

(89)

Overeenkomstig artikel 27, lid 2, van de basisverordening werden alle bekende betrokken producenten-exporteurs en de autoriteiten van de VRC geraadpleegd over de samenstelling van de steekproef.

(90)

Over de samenstelling van de steekproef zijn opmerkingen ontvangen van twee in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs, Jushi en Hengshi, die tot de CNBM-groep behoren. Jushi en Hengshi betwistten niet dat zij onderling verbonden ondernemingen zijn maar voerden wel aan dat zij niet verbonden zijn met Taishan. Volgens Jushi kon de Commissie zich niet automatisch beroepen op artikel 127, lid 1, onder d) of f), van uitvoeringsverordening (EU) 2015/2447 (17) (“uitvoeringsvoorschriften voor het douanewetboek van de Unie”) om Hengshi, Jushi en Taishan als één entiteit te behandelen. Om dat argument te onderbouwen, verwees Jushi naar het WTO-panel in Korea — Certain Paper (18) en de richtsnoeren van de aandelenbeurs van Shanghai voor transacties tussen verbonden beursgenoteerde ondernemingen.

(91)

Zij wezen erop dat i) zij geen gemeenschappelijke rechtstreekse deelneming hadden, ii) bestuursleden van de één niet tevens bestuurslid van de ander waren, iii) er geen transacties tussen Hengshi/Jushi en Taishan als verbonden ondernemingen waren geweest en iv) zij concurrent van elkaar waren op de markt.

(92)

Na de steekproefexercitie vond op 13 november 2019 een hoorzitting met Taishan plaats, waarbij voornoemde argumenten opnieuw werden aangevoerd.

(93)

Uit het onderzoek kwam naar voren dat China National Building Material (“CNBM”) een Chinees staatsbedrijf is dat voor 41,27 % direct of indirect eigendom is van de moedermaatschappij van CNBM, die volledig eigendom is van het Comité van de Staatsraad voor toezicht op en beheer van staatsactiva (“SASAC”). CNBM heeft een belang van 26,97 % in China Jushi Co., Ltd (“China Jushi”), dat de enige aandeelhouder van Jushi is (19).

(94)

In september 2017 heeft CNBM een fusieovereenkomst (20) met Sinoma gesloten, die in mei 2018 is afgerond. Sinoma was via dochtermaatschappij Sinoma Science & Technology Co eigenaar van Taishan. Na de fusie is Sinoma opgegaan in CNBM. Bijgevolg heeft CNBM een belang van 26,97 % in China Jushi (enig aandeelhouder van Jushi) en 60,24 % in Sinoma Science & Technology Co., Ltd (enig aandeelhouder van Taishan).

(95)

Artikel 127, lid 1, onder d), van de uitvoeringsvoorschriften voor het douanewetboek van de Unie bepaalt dat twee personen worden geacht verbonden te zijn indien: een derde partij 5 % of meer van het stemgerechtigde uitstaande kapitaal of de aandelen van beiden direct of indirect bezit, houdt of daarover zeggenschap heeft. CNBM heeft een belang van 26,97 % in China Jushi (enig aandeelhouder van Jushi) en 60,24 % in Sinoma Science & Technology Co., Ltd (enig aandeelhouder van Taishan). Daarom zijn de ondernemingen als verbonden aangemerkt.

(96)

Bovendien is CNBM volgens een rapport van de Chinese effectenmakelaar Guotai Junan Securities uit 2019 (21) sinds 2017 bezig met het reorganiseren van zijn werkmaatschappijen om de regionale afstemming te verbeteren en een eind te maken aan de horizontale concurrentie onder beursgenoteerde dochtermaatschappijen. Verder wil CNBM uiterlijk in 2020 problemen met horizontale concurrentie oplossen. Uit algemeen beschikbare informatie in het rapport blijkt dat CNBM dit proces in gang wilde zetten door zijn glasvezelactiviteiten te consolideren middels injecties van activa tussen China Jushi en Sinoma Science & Technology (enig aandeelhouder van Taishan). Het tijdens het onderzoek verzamelde bewijs vormt derhalve geen ondersteuning voor het argument van de ondernemingen dat het gemeenschappelijk belang geen praktische gevolgen heeft en dat de ondernemingen hun activiteiten zelfstandig verrichten. Integendeel: het bewijs geeft aan dat, naast het belang (dat op zich al zou kunnen volstaan om de ondernemingen als verbonden aan te merken), de drie ondernemingen aanmerkelijke invloed kunnen hebben op elkaars zakelijke beslissingen en dat hun moedermaatschappij (CNBM) hun activiteiten zo niet wil integreren dan toch in elk geval op elkaar wil afstemmen (“de problemen met horizontale concurrentie oplossen”). Dat betekent dat de subsidies die een van die ondernemingen ontvangt, zonder onderscheid kunnen worden benut ten voordele van het betrokken product. Het argument dat de Commissie geen rekening zou hebben gehouden met feitelijke en economische omstandigheden in haar conclusie om de drie ondernemingen als verbonden te beschouwen, is daarom afgewezen.

(97)

Wat betreft het argument dat de Commissie bij het berekenen van het subsidiebedrag voor het betrokken product Hengshi, Jushi en Taishan niet als één groep had mogen behandelen, bracht de Commissie in herinnering dat, om ervoor te zorgen dat de maatregelen doeltreffend kunnen worden gehandhaafd, en met name om te voorkomen dat uitvoer plaatsvindt via een verbonden onderneming met het laagste recht, het de gangbare praktijk van de Commissie is om de relatie tussen producenten-exporteurs te bepalen aan de hand van de criteria van artikel 127 van de uitvoeringsvoorschriften voor het douanewetboek van de Unie. Alle partijen zijn daarvan in het bericht van inleiding duidelijk in kennis gesteld bij aanvang van de procedure. Bovendien verwijst artikel 2, lid 1, van de basisantidumpingverordening (22) uitdrukkelijk naar artikel 127 van de uitvoeringsvoorschriften voor het douanewetboek van de Unie en moet de Commissie partijen in antidumping- en antisubsidiezaken gelijk behandelen (23). Daarnaast wordt, overeenkomstig artikel 7, lid 1, van de basisverordening, de hoogte van de subsidies berekend per eenheid van het gesubsidieerde product dat naar de Unie wordt uitgevoerd. De berekening van de hoogte van de tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidies op basis van het naar de Unie uitgevoerde betrokken product impliceert dat ondernemingen indien zij verbonden zijn, van die voordelen, gelet op de fungibele aard van geld, zonder onderscheid gebruik kunnen maken en derhalve ongeacht de afzonderlijke producent-exporteur. Aangezien Henghsi, Jushi en Taishan het betrokken product vervaardigen en uitvoeren, moet er in het onderhavige geval bij het bepalen van de hoogte van de tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidies rekening mee worden gehouden dat zij die voordelen wegens hun verbondenheid naar eigen goeddunken kunnen benutten voor het naar de Unie uitgevoerde betrokken product. Bijgevolg moeten de aan die producenten-exporteurs verstrekte voordelen met betrekking tot het betrokken product worden bepaald als één bedrag voor de groep.

(98)

Tot slot staaft de door Jushi in overweging 90 aangehaalde WTO-zaak (24) het argument van de onderneming niet. In tegenstelling tot wat Jushi eruit probeert af te leiden, bevestigde het WTO-panel in die zaak dat met het oog op de vaststelling van dumping in het kader van antidumpingonderzoeken de regel in artikel 6.10 van de WTO-Antidumpingovereenkomst (waarbij per producent-exporteur een dumpingmarge moet worden berekend) niet noodzakelijkerwijs uitsloot dat afzonderlijke juridische entiteiten als één enkele exporteur of producent worden behandeld. Het panel merkte op dat deze behandeling toegestaan zou zijn “als de structurele en commerciële betrekkingen tussen de betrokken ondernemingen voldoende nauw zijn om als één enkele exporteur te worden beschouwd” (25). Bij de toepassing van deze overweging heeft het panel geen criteria vastgelegd die onderzoekende autoriteiten moeten hanteren om te beoordelen of ondernemingen verbonden zijn. Het panel heeft zich alleen ingelaten met de specifieke elementen (zoals belang, raad van bestuur, verkoopkanalen) die in die zaak voorlagen aan de onderzoekende autoriteit. De beroepsinstantie in EG — bevestigingsmiddelen bevestigde de mogelijkheid om een aantal exporteurs als één eenheid te behandelen en vermeldde daarbij elementen die relevant kunnen zijn, zoals het bestaan van zakelijke en structurele banden tussen de exporteurs, waaronder i) gezamenlijke zeggenschap, gezamenlijk aandelenbezit en gemeenschappelijk beheer; ii) het bestaan van zakelijke en structurele banden tussen de staat en de exporteurs, zoals gezamenlijke zeggenschap, gezamenlijk aandelenbezit en gemeenschappelijk beheer, en iii) zeggenschap of wezenlijke invloed van de staat met betrekking tot prijsstelling en productie (26). Wat dat betreft kan het bestaan van banden tussen Jushi, Hengshi en Taishan gezien de juridische en feitelijke elementen van deze zaak niet worden betwist.

(99)

Gezien het bovenstaande heeft de Commissie geconcludeerd dat er in het kader van dit onderzoek sprake is van verbonden ondernemingen, zodat alle argumenten in dit verband zijn afgewezen.

(100)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen heeft Taishan bezwaar gemaakt tegen de toepassing van een compenserend recht in combinatie met Hengshi/Jushi. Deze belanghebbende betoogde dat de gemeenschappelijke uiteindelijke aandeelhouder CNBM maar zeer beperkte zeggenschap over de bedrijfs- en operationele beslissingen van Jushi of Hengshi had. Zij wezen er nogmaals op dat Taishan en Hengshi/Jushi concurrenten op de markt waren en merkten op dat er eerder al bewijs was ingediend ter staving van deze argumenten. Taishan bood aan zich schriftelijk ertoe te verbinden iedere zakelijke band tussen Taishan en Hengshi/Jushi volledig te verbreken en aldus niet toe te staan dat SGV-uitvoer van Hengshi/Jushi via Taishan naar de Unie zou worden geleid.

(101)

Zoals beschreven in overweging 96 wees het onderzoek uit dat de drie ondernemingen via hun gemeenschappelijke aandeelhouders aanzienlijke invloed kunnen uitoefenen op elkaars zakelijke beslissingen. Uit de bewijsstukken in het dossier bleek dat de ondernemingen bezig zijn met het consolideren en coördineren van hun glasvezelactiviteiten. Er is geen nieuwe informatie of nieuw bewijs aangevoerd om die bevinding te ontkrachten. Taishan heeft de plannen van haar voornaamste aandeelhouder om haar glasvezelactiviteiten te consolideren zelfs niet betwist. Dergelijke plannen zijn in evidente tegenspraak met iedere toezegging om de zakelijke banden tussen Taishan en Hengshi/Jushi te verbreken. Bovendien, en los van de vraag of de Commissie een dergelijke toezegging zou kunnen aanvaarden, bevindt de onderneming zich duidelijk niet in een positie om verplichtingen aan te gaan zonder instemming van de partijen met de uiteindelijke zeggenschap. De argumenten en aangeboden toezegging van Taishan werden derhalve afgewezen.

(102)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de CNBM-groep dat de door de verbonden handelaar Jushi Hongkong Co. Ltd ontvangen subsidies geen aanleiding zijn voor compenserende maatregelen, omdat die onderneming niet in China maar in Hongkong gevestigd is. Hongkong is onafhankelijk lid van de WTO en wordt bijgevolg op grond van het WTO-recht en bij handelsbeschermingsonderzoeken van de Unie als onafhankelijk rechtsgebied beschouwd. Aangezien de huidige antisubsidieprocedure niet is ingeleid tegen Hongkong, zouden mogelijk door Jushi Hongkong ontvangen subsidies niet in aanmerking moeten worden genomen. De Commissie merkte op dat de CNBM-groep de bevindingen van de Commissie ten aanzien van de subsidiëring van deze verbonden handelaar niet heeft betwist. Het bedrijfs- en bestuurscentrum van de onderneming Jushi Hongkong bevond zich feitelijk op het vasteland van China, ongeacht de status van Hongkong in dit onderzoek. Zoals de onderneming zelf stelt: “In feite is Jushi Hongkong een papieren onderneming, zonder medewerkers, zonder grond, zonder fysiek kantoor en zonder voordelen, belastingprogramma’s of subsidies.”. De boekhouding bevond zich binnen Jushi Group Co. Ltd, hetzelfde gold voor relevant personeel voor de controle ter plaatse, terwijl de ontvangen subsidies voor het betrokken product werden verleend door Chinese entiteiten. Zoals bevestigd door de WTO-beroepsinstantie in de zaak Verenigde Staten — antidumping- en compenserende maatregelen voor grote huishoudelijke wasautomaten uit Korea kunnen aan de begunstigde in andere landen dan het subsidiërende lid toegekende subsidies bovendien van belang zijn om het subsidiebedrag ad valorem te berekenen (27). Het argument van de onderneming is daarom van de hand gewezen.

(103)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Yuntianhua-groep dat zijn subsidiemarge te groot werd voorgesteld doordat er subsidies bij waren opgeteld die waren verleend aan ondernemingen die geen inputs leverden voor de fabricage van het betrokken product, en verzocht daarom de subsidies van die ondernemingen buiten beschouwing te laten bij de berekening van het compenserend recht.

(104)

In artikel 1 van de basisverordening is bepaald dat een compenserend recht kan worden ingesteld om een subsidie te neutraliseren die direct of indirect wordt toegekend voor het vervaardigen, produceren, uitvoeren of vervoeren van een product waarvan het in de Unie in het vrije verkeer brengen schade veroorzaakt. De Commissie beschikt over bewijs dat de ondernemingen die zijn onderzocht en waarvan de genoten subsidies zijn meegeteld voor de heffing van de groep, direct of indirect hebben deelgenomen door inputs, diensten, materialen of activa te leveren voor de fabricage van het betrokken product in de zin van artikel 1 van de basisverordening. In dit opzicht werden de opmerkingen van de Yuntianhua-groep niet gestaafd met concreet bewijs.

(105)

De Commissie merkte desondanks op dat een van de verbonden ondernemingen, tegen de subsidies waarvan compenserende maatregelen zijn genomen, in eerste instantie werd verzocht aan het onderzoek mee te doen omdat zij machines leasede aan een van de producenten-exporteurs. Naar aanleiding van de ontvangen opmerkingen besloot de Commissie echter tot herziening van de verdeelsleutel voor de leaseactiviteiten van de onderneming die samenhingen met het betrokken product. Omdat de via de leaseactiviteiten toerekenbare voordelen als verwaarloosbaar werden beschouwd, besloot de Commissie die buiten beschouwing te laten.

(106)

Vijf van de Chinese producenten-exporteurs die het steekproefformulier terugstuurden, lieten de Commissie weten van plan te zijn te verzoeken om een individueel onderzoek op grond van artikel 27, lid 3, van de basisverordening. De Commissie stelde de vragenlijst op de dag van de inleiding online beschikbaar. Daarnaast stelde de Commissie de niet in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs ervan in kennis dat zij een vragenlijst moesten invullen als zij individueel wilden worden onderzocht. Door geen van hen is echter een ingevulde vragenlijst ingediend. Derhalve waren individuele onderzoeken niet mogelijk.

(107)

In het bericht van inleiding verzocht de Commissie alle producenten-exporteurs in Egypte contact met haar op te nemen. Twee verbonden producenten-exporteurs die samen goed zijn voor 100 % van de uitvoer naar de Unie en 100 % van de SGV-productie in Egypte, meldden zich:

(108)

De vragenlijsten voor de producenten in de Unie, importeurs, gebruikers en producenten-exporteurs in de VRC en in Egypte werden op de dag van inleiding online (28) beschikbaar gesteld.

(109)

De Commissie ontving antwoorden op de vragenlijst van de twee in de steekproef opgenomen groepen Chinese producenten-exporteurs, de twee Egyptische producenten-exporteurs, de vier in de steekproef opgenomen producenten in de Unie, vijf gebruikers en één niet-verbonden importeur. Geen van de niet in de steekproef opgenomen Chinese producenten-exporteurs beantwoordde de vragenlijsten.

(110)

De Commissie stuurde ook een vragenlijst aan de Chinese en aan de Egyptische overheid. In de vragenlijst voor de Chinese overheid waren specifieke vragenlijsten opgenomen voor de China Development Bank (“CDB”), de Export Import Bank of China (“EXIM”) en Sinosure. Die financiële instellingen waren in de klacht bij name genoemd als overheidsinstanties of als instanties waaraan het verlenen van subsidies werd toevertrouwd of die hiermee werden belast. Daarnaast werd de Chinese overheid verzocht de specifieke vragenlijst voor financiële instellingen door te sturen naar eventuele andere financiële instellingen die leningen of exportkredieten verstrekten aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen of hun afnemers. Om administratieve redenen werd de Chinese overheid tevens verzocht de door deze financiële instellingen gegeven antwoorden te verzamelen en rechtstreeks toe te zenden aan de Commissie.

(111)

In de vragenlijst voor de Egyptische overheid waren specifieke vragenlijsten opgenomen voor de National Bank of Egypt, Ahli Bank en Bank Misr. Die financiële instellingen waren in de klacht bij name genoemd als overheidsinstanties of als instanties waaraan het verlenen van subsidies werd toevertrouwd of die hiermee werden belast. Daarnaast werd de Egyptische overheid om administratieve redenen verzocht de specifieke vragenlijst voor financiële instellingen door te sturen naar eventuele andere financiële instellingen die leningen of exportkredieten verstrekten aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen. Verder bevatte de vragenlijst voor de Egyptische overheid specifieke vragenlijsten voor Egypt-TEDA Investment Company (“Egypt TEDA”) en voor de Egyptisch-Chinese JV Company for Investment (“ECCI”), die volgens de gegevens in de klacht entiteiten in staatsbezit zijn en actief in de SETC-zone. De Egyptische overheid werd verzocht de door deze financiële instellingen en andere entiteiten gegeven antwoorden te verzamelen en rechtstreeks toe te zenden aan de Commissie.

(112)

De Commissie ontving antwoorden op de vragenlijsten van de Chinese overheid, met daarin antwoorden van EXIM en Sinosure op de specifieke vragenlijst, evenals van de Egyptische overheid, met daarin antwoorden van de National Bank of Egypt, Bank Misr en Egypt TEDA op de specifieke vragenlijst.

(113)

Onverminderd de toepassing van artikel 28 van de basisverordening verzamelde en controleerde de Commissie alle informatie die nodig werd geacht en door de partijen was verstrekt, tijdig voor het doen van vaststellingen in verband met subsidiëring, schade en het belang van de Unie. Bij het Chinese Ministerie van Handel vond een controlebezoek plaats, waaraan ook ambtenaren van andere betrokken ministeries deelnamen. Dit controlebezoek werd tevens bijgewoond door vertegenwoordigers van EXIM, CDB en Sinosure.

(114)

Verder werden controles ter plaatse uitgevoerd bij Egypt TEDA, evenals bij de volgende Egyptische overheidsinstanties:

(115)

Voorts werden door de Commissie overeenkomstig artikel 26 van de basisverordening controles ter plaatse uitgevoerd bij de volgende ondernemingen:

(116)

Vanwege het risico op overdracht van COVID-19 en de met het oog daarop genomen maatregelen om de uitbraak te bestrijden (30), was de Commissie niet in staat de gegevens te controleren die waren ingediend door een aantal ondernemingen die behoren tot de groep van een van de producenten-exporteurs in de VRC. Aangezien deze onvoorziene situatie zich voordeed in een zeer late fase van de procedure en er geen andere oplossing mogelijk was, maakte de Commissie bij wijze van uitzondering van de door deze ondernemingen ingediende informatie gebruik voor de subsidieberekening, die werd gecontroleerd aan de hand van de beschikbare informatie.

(117)

Op 24 januari 2020 stelde de Commissie overeenkomstig artikel 29 bis, lid 2, van de basisverordening de belanghebbenden in kennis van haar voornemen geen voorlopige maatregelen in te stellen en het onderzoek voort te zetten.

(118)

De Commissie is voortgegaan met het verzamelen en controleren van alle informatie die zij voor haar definitieve bevindingen noodzakelijk achtte.

(119)

Op 27 februari 2020 heeft de Commissie alle partijen ingelicht over de belangrijkste feiten en overwegingen op grond waarvan zij voornemens was een definitief antisubsidierecht in te stellen voor de invoer van het betrokken product in de Unie (hierna: “definitieve mededeling”).

(120)

Alle partijen hebben binnen een termijn van 15 dagen opmerkingen kunnen maken ten aanzien van de mededeling van de definitieve bevindingen. Verschillende belanghebbenden verzochten om een verlenging van de termijn. Daarop verlengde de Commissie de termijn voor het indienen van opmerkingen voor deze partijen tot 20 maart en 23 maart 2020. De belanghebbenden zijn in de gelegenheid gesteld opmerkingen over de opening van het onderzoek te maken en te verzoeken te worden gehoord door de Commissie en/of de raadadviseur-auditeur in handelsprocedures.

(121)

In het afzonderlijke antidumpingonderzoek ontvingen de partijen op 19 december 2019 een definitieve mededeling over de belangrijkste feiten en overwegingen op grond waarvan de Commissie voornemens was een definitief antidumpingrecht in te stellen op de invoer van het betrokken product in de Unie. Voorts ontvingen de belanghebbenden op 10 februari 2020 een aanvullende mededeling.

(122)

De Commissie is in deze verordening ingegaan op opmerkingen die tijdens de antisubsidieprocedure zijn ingediend. In het kader van het afzonderlijke antidumpingonderzoek ingediende opmerkingen zijn in deze verordening alleen behandeld als door de partijen uitdrukkelijk werd vermeld dat de ingediende opmerkingen beide procedures betroffen.

(123)

Na de definitieve mededeling is door geen van de partijen verzocht om een hoorzitting met de raadadviseur-auditeur.

(124)

Bovendien ontvingen de belanghebbenden op 17 april 2020 een aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen, waarop zij tot 22 april 2020 konden reageren (hierna: “aanvullende definitieve mededeling”).

(125)

Daarnaast ontvingen de belanghebbenden op 24 april 2020 een tweede aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen, waarop zij tot 27 april 2020 konden reageren (hierna: “tweede aanvullende definitieve mededeling”).

(126)

De Commissie heeft hoorzittingen gehouden met de bedrijfstak van de Unie, met de producenten-exporteurs Jushi/Hengshi China en met de Egyptische producenten-exporteurs Jushi/Hengshi Egypt, evenals met de Egyptische overheid.

(127)

Het betrokken product (31) betreft stoffen van geweven en/of gestikte continuglasvezelrovings en/of -draden, al dan niet met andere elementen, met uitzondering van producten die zijn geïmpregneerd of gepreïmpregneerd (pre-preg), en met uitzondering van open weefsels met een celgrootte van meer dan 1,8 mm in zowel lengte als breedte en met een gewicht van meer dan 35 g/m2 (“SGV”), van oorsprong uit de Volksrepubliek China en Egypte, momenteel ingedeeld onder de GN-codes ex 7019 39 00, ex 7019 40 00, ex 7019 59 00 en ex 7019 90 00 (Taric-codes 7019390080, 7019400080, 7019590080 en 7019900080) (“het betrokken product”).

(128)

SGV kennen zeer uiteenlopende toepassingen, bv. in de productie van windturbinebladen, boten, vrachtwagens en sportuitrusting, evenals in renovatiesystemen voor leidingen.

(129)

Uit het onderzoek is gebleken dat de volgende producten dezelfde fysische, chemische en technische basiseigenschappen hebben en voor dezelfde basisdoeleinden worden gebruikt:

(130)

De Commissie heeft geconcludeerd dat die producten daarom soortgelijke producten zijn in de zin van artikel 2, onder c), van de basisverordening.

(131)

Volgens één producent-exporteur en het ministerie van Handel van de Arabische Republiek Egypte zou het onderzoek geen betrekking moeten hebben op kits van voorgesneden SGV. Als argument werd aangevoerd dat zulke kits downstreamproducten zijn waarvoor aanvullende productiestappen nodig zijn, en zij door hun veel kleinere formaat andere fysieke kenmerken hebben. Kits van voorgesneden SGV verschillen van vorm en verpakking en bestaan uit diverse kleinere stukjes stof die door middel van doorstikken zijn samengevoegd. Een verder argument was dat uitsluiting van kits geen risico op ontwijking oplevert, omdat het snijproces onomkeerbaar is en het product niet uitwisselbaar is met de ongesneden SGV.

(132)

De klager stelde dat de basiskenmerken en eindtoepassingen van kits van voorgesneden SGV gelijk zijn aan die van ongesneden SGV. SGV dienen als versterkingsmateriaal en moeten daarom in de vorm van het te versterken product worden gesneden, maar dit verandert de basiskenmerken ervan als zodanig niet. Het snijproces kan worden uitgevoerd door de SGV-producent, een onafhankelijke industriële partij of de afnemer zelf. Het proces is heel eenvoudig en goedkoop. Verder merkte de klager op dat voorgesneden SGV door gebruikers niet als verschillend van andere SGV worden gezien, omdat SGV doorgaans volgens gebruikersspecificaties worden geproduceerd. Als de SGV na het snijproces andere kenmerken zouden hebben, zouden zij onbruikbaar worden voor de afnemer in kwestie.

(133)

Uit het onderzoek blijkt dat het voorsnijproces en het kittingproces geen verandering van de fysische, technische of chemische basiskenmerken van SGV of de basistoepassingen ervan inhouden. De afnemers van beide producten komen grotendeels overeen en beide producten worden via dezelfde distributiekanalen verkocht.

(134)

Het onderzoek heeft tevens bevestigd dat SGV voor de meeste toepassingen op bestelling en volgens afnemerspecificaties worden geproduceerd. Kits van voorgesneden SGV vormen slechts een aanvullende specificatie in de bestelling van de afnemer. Dat kits van voorgesneden SGV anders worden verpakt, betekent niet dat daardoor ook de kenmerken anders zijn. Aangezien SGV in toenemende mate worden besteld in de vorm van kits van voorgesneden SGV en er steeds meer gebruik wordt gemaakt van externe kittingdiensten, zou het risico op ontwijking groot zijn als voorgesneden SGV in het onderzoek buiten beschouwing zouden blijven. Daarom concludeerde de Commissie dat het niet gepast zou zijn voorgesneden SGV buiten het onderzoek te laten.

(135)

Volgens een andere producent-exporteur zouden glasvezelgarens moeten worden geacht niet onder het onderzoek te vallen. Deze producent-exporteur betoogde dat glasvezeldraden niet uitdrukkelijk waren genoemd in de vragenlijst, de klacht of het bericht van inleiding, hetgeen erop zou wijzen dat de productomschrijving er geen betrekking op heeft. Verder werd aangevoerd dat SGV van garens niet kunnen worden ingedeeld volgens de kenmerken van het productcontrolenummer (“PCN”), dat SGV van garens worden ingevoerd onder andere GN-codes dan die genoemd in de klacht, en dat glasvezelgarens in andere procedures ook niet zouden vallen onder de maatregelen tegen glasvezelrovings.

(136)

De klager en een andere producent in de Unie (geen partij bij de klacht) stelden dat het onderzoek zich alleen zou moeten richten op SGV van ongetwiste of twistloze glasvezelgarens, en dat het onderzoek getwiste garens buiten beschouwing zou kunnen laten. Volgens de klager hebben ongetwiste of twistloze glasvezegarens dezelfde kenmerken als glasvezelrovings, omdat zij allebei bestaan uit een bundel ongetwiste filamenten of strengen, worden zij ook gebruikt voor dezelfde toepassingen als rovings en zijn zij doorgaans 13-24 micrometer in diameter en 300-4 800 tex.

(137)

Wat betreft de opname van SGV uit glasvezelgarens, is het onderzochte product in het bericht van inleiding gedefinieerd als “stoffen van geweven en/of gestikte continuglasvezelrovings en/of -draden, […]” (32). Uit het onderzoek is gebleken dat ongetwiste of twistloze glasvezelgarens en glasvezelrovings dezelfde basiskenmerken hebben, namelijk dat zij bestaan uit een bundel ongetwiste filamenten of strengen, en dat zij ook dezelfde toepassingen dienen. Beide zijn doorgaans 13-24 micrometer in diameter en 300-4 800 tex. Het zou dus niet passend zijn deze productsoorten buiten het onderzoek te laten.

(138)

Met betrekking tot SGV die hoofdzakelijk van getwiste glasvezeldraad gemaakt zijn, merkt de Commissie op dat dit product, dat andere basiskenmerken heeft en tevens andere toepassingen dient, bv. printplaten, nooit deel heeft uitgemaakt van het betrokken product. De Commissie heeft dit punt expliciet verduidelijkt in het bericht ter verduidelijking.

(139)

Alvorens de vermeende subsidiëring in de vorm van subsidies of subsidieprogramma’s te onderzoeken, heeft de Commissie plannen, projecten en andere documenten van de overheid beoordeeld die relevant waren voor meer dan een van de subsidies of subsidieprogramma’s. Zij stelde vast dat alle beoordeelde subsidies en subsidieprogramma’s een onderdeel vormen van de tenuitvoerlegging van de centrale planning van de Chinese overheid met het oog op stimulering van de SGV-bedrijfstak, en wel om de volgende redenen.

(140)

In het Twaalfde Vijfjarenplan voor de nationale economische en sociale ontwikkeling van de VRC (“het Twaalfde Vijfjarenplan”) werd gewezen op het belang van de bedrijfstak voor nieuwe materialen, waaronder SGV, als “strategische opkomende bedrijfstak”, en is bepaald dat deze bedrijfstak met behulp van uitgebreide beleidsondersteuning en aansturing moet worden ontwikkeld tot een “prominente industriële pijler” (33). Daarnaast beoogt het Dertiende Vijfjarenplan voor de nationale economische en sociale ontwikkeling van de VRC (“Dertiende Vijfjarenplan”), dat de periode 2016-2020 bestrijkt, verdere bedrijfstakken voor nieuwe materialen te ontwikkelen door onderzoek en ontwikkeling te versterken en het innovatievermogen van de be- en verwerkende industrie te verbeteren (34).

(141)

Het Dertiende Vijfjarenplan bevat de strategische visie van de Chinese overheid voor de verbetering en bevordering van de belangrijkste bedrijfstakken. Het plan benadrukt de rol van technologische innovatie voor de economische ontwikkeling van de VRC en het blijvende belang van “groene” ontwikkelingsbeginselen. Volgens hoofdstuk 5 van het plan is een van de belangrijkste ontwikkelingslijnen de bevordering van de modernisering van de traditionele industriestructuur, zoals reeds het geval was in het Twaalfde Vijfjarenplan. Dat idee wordt nader uitgewerkt in hoofdstuk 22, waarin de strategie wordt uiteengezet om de traditionele industrie in de VRC te moderniseren door de technologische omschakeling ervan te bevorderen. In dat verband staat in het Dertiende Vijfjarenplan dat ondernemingen zullen worden ondersteund om “over heel de lijn te verbeteren op gebieden als producttechnologie, industriële uitrusting, milieubescherming en energie-efficiëntie”.

(142)

In het Dertiende Vijfjarenplan worden de nieuwe materialen een aantal malen genoemd: “Wij zullen meer inspanningen verrichten om te zorgen voor doorbraken in kerntechnologie op terreinen als informatie- en communicatietechnologie van de volgende generatie, nieuwe energie, nieuwe materialen […]” (35). Daarnaast zullen er volgens het plan projecten worden uitgevoerd in verband met het onderzoek naar en de ontwikkeling en toepassing van de belangrijkste nieuwe materialen (36).

(143)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde de Chinese overheid haar principiële standpunt aangaande de Chinese vijfjarenplannen: deze plannen zijn niet dwingend of juridisch bindend, maar zijn louter richtsnoeren die geen wettelijke bepalingen, sancties of regels inzake toepasbaarheid bevatten. De Chinese overheid stelde voorts dat het Twaalfde Vijfjarenplan niet meer van toepassing is en dat zelfs indien het Dertiende Vijfjarenplan juridisch bindend zou zijn, quod non, SGV daarin niet worden vermeld. Hoewel in het plan sprake is van “nieuwe materialen”, wordt dat begrip niet gedefinieerd. Ten slotte is het Dertiende Vijfjarenplan niet specifiek voor de SGV-bedrijfstak of voor de “bedrijfstak nieuwe materialen”, maar bestrijkt het bijna de gehele economie.

(144)

De Commissie is het met dit standpunt oneens. In hoofdstuk 17 van het Dertiende vijfjarenplan luidt het: “De nationale ontwikkelingsstrategie en het nationale ontwikkelingsplan zullen een leidende en dwingende rol spelen.”. Dit plan bevat dus niet alleen algemene aanmoedigingen; het taalgebruik wijst integendeel op zijn dwingende karakter.

(145)

Ook al is het Twaalfde Vijfjarenplan niet meer van toepassing, het is de voorloper die het belang van de bedrijfstak nieuwe materialen als een “strategische opkomende bedrijfstak” heeft benadrukt, welke het Dertiende Vijfjarenplan verder heeft ontwikkeld. Zoals in de overwegingen 148 en 149 wordt aangetoond, omvat de bedrijfstak nieuwe materialen de SGV-bedrijfstak. Zoals in overweging 141 is vermeld, bevat het Dertiende Vijfjarenplan de strategische visie van de Chinese overheid voor de verbetering en bevordering van de belangrijkste bedrijfstakken; daarom wordt prioriteit gegeven aan bepaalde sectoren en technologieën, waaronder SGV.

(146)

De desbetreffende argumenten van de Chinese overheid werden derhalve afgewezen.

(147)

Verder is de bedrijfstak nieuwe materialen op grond van het initiatief Made in China 2025 (37) een aangemoedigde bedrijfstak die bijgevolg in aanmerking komt voor aanzienlijke overheidssteun. Er zijn enkele fondsen opgezet ter ondersteuning van het initiatief Made in China 2025 en derhalve onrechtstreeks van de SGV-bedrijfstak zoals het Nationale fonds voor geïntegreerde schakelingen, het Fonds voor geavanceerde fabricage en het Fonds voor investering in opkomende Industrieën (38).

(148)

Daarnaast worden SGV veelvuldig genoemd onder de noemer “nieuwe materialen”. In de routekaart Made in China 2025 (39) staan tien strategische sectoren, die de belangrijkste bedrijfstakken voor de Chinese overheid vormen. De routekaart bevat in sector 9 een beschrijving van de categorie “nieuwe materialen” en de bijbehorende subcategorieën, bv. geavanceerde basismaterialen (punt 9.1), de belangrijkste strategische materialen (punt 9.2) zoals hoogwaardige vezels en composietmaterialen, materialen voor nieuwe energie (40). Nieuwe materialen genieten derhalve de voordelen die voortvloeien uit de in het document opgenomen steunmechanismen, zoals beleidsmaatregelen voor financiële steun, fiscaal en belastingbeleid, toezicht en ondersteuning door de Staatsraad (41).

(149)

Daarnaast is in november 2016 naar aanleiding van de routekaart Made in China 2025 elk van de tien strategische sectoren verder uitgewerkt tot een catalogus van vier basisgroepen die is gepubliceerd door het Nationale raadgevende comité voor productiestrategie, een adviesgroep van de Nationale kernstuurgroep voor de totstandbrenging van een nationale productiemacht. In deze catalogus is elk van de tien strategische sectoren onderverdeeld in vier hoofdstukken: i) essentiële basisreserveonderdelen, ii) essentiële basismaterialen, iii) geavanceerde basisprocessen/-technologieën en iv) technologieplatformen voor de industrie. Glasvezel is ondergebracht in sector 7: elektrische apparatuur, punt II essentiële basismaterialen: subpunt 16 glasvezelisolatieplaten en sector 9: nieuwe materialen, punt II essentiële basismaterialen, subpunt 10. hoogwaardige vezel-, monomeer- en composietmaterialen en subpunt 24. op glas gebaseerde materialen.

(150)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Chinese overheid dat SGV niet worden genoemd in het initiatief Made in China 2025, dat algemeen beschikbaar is in de hele economie, en dat Made in China 2025 geen verplichting inhoudt, maar slechts een richtsnoer is.

(151)

In dit verband herhaalt de Commissie dat het initiatief Made in China 2025 duidelijk gericht is op de bedrijfstak nieuwe materialen, waartoe, zoals reeds is aangetoond, ook de SGV-bedrijfstak behoort. Het voorziet in strategische ondersteuning en garanties door onder meer een beter beleid inzake financiële steun en meer steun via het fiscale en belastingbeleid. Zo wordt bijvoorbeeld duidelijk voorzien in “meer ondersteuning van de nieuwe generatie informatietechnologie, geavanceerde apparatuur, nieuwe materialen enz.”.

(152)

Volgens het initiatief Made in China 2025 is dat “het programma van acties in de eerste tien jaar van de uitvoering van de strategie voor de productiemacht”; het stelt duidelijke strategische beleidslijnen en doelstellingen vast. In het initiatief Made in China 2025 is ook bepaald dat “de verschillende regio’s een specifiek implementatieprogramma moeten uitwerken en de beleidsmaatregelen moeten verfijnen om te zorgen voor de uitvoering van verschillende taken” en dat “het Ministerie van Industrie en Informatietechnologie samen met de betrokken diensten de monitoring, het toezicht en de sturing moet versterken en belangrijke gebeurtenissen tijdig aan de Staatsraad moet melden”. Bovendien wordt het initiatief Made in China 2025 ondersteund door uitvoeringsmaatregelen zoals de routekaart Made in China 2025 en de “Mededeling van het Algemeen Bureau van het Ministerie van Industrie en Informatietechnologie over de vrijgave van de Gids voor financiering van de industriële omschakeling en modernisering van 2017 (Made in China 2025)” (42), die voorzag in financiering ten gunste van bepaalde medewerkende producenten-exporteurs van SGV. Bovendien wordt het in overweging 153 genoemde Ontwikkelingsplan voor de bouwmaterialenbedrijfstak (2016-2020) “opgesteld op basis van de hoofdlijnen van het Dertiende Vijfjarenplan voor de nationale economie en de sociale ontwikkeling van de Volksrepubliek China en de strategie Made in China 2025”. Derhalve lijkt het initiatief Made in China 2025 niet enkel een richtsnoer te zijn; het lijkt integendeel feitelijk bindend te zijn en op grote schaal ten uitvoer te worden gelegd. De argumenten van de Chinese overheid werden derhalve afgewezen.

(153)

Tevens wordt de SGV-bedrijfstak gestimuleerd door het Ontwikkelingsplan voor de bouwmaterialenbedrijfstak (2016-2020). Volgens dit plan moet de industriestructuur worden geoptimaliseerd, onder meer middels uitbreiding van opkomende bedrijfstakken zoals inzake op glas gebaseerde materialen, industriële keramiek, intraoculaire lenzen, hoogwaardige vezels en composieten, en grafeen en gemodificeerde materialen. Een en ander moet worden bereikt met behulp van overheidssteun, belastingheffing, financieel beleid, prijsstellings-, energie- en milieubeschermingsbeleid, en ondersteuning van kapitaaldeelname in de fusies, overnames en herstructurering van bouwmaterialenondernemingen via verschillende middelen waaronder kredietverstrekking (43).

(154)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Chinese overheid dat het Ontwikkelingsplan voor de bouwmaterialenbedrijfstak van toepassing is op alle bouwmaterialen en dus ook algemeen beschikbaar is in de hele economie. Bovendien geeft dit plan alleen algemene informatie over het overheidsbeleid.

(155)

Het Ontwikkelingsplan voor de bouwmaterialenbedrijfstak voorziet in specifieke maatregelen voor die bedrijfstak, waarvan de SGV-bedrijfstak, zoals uiteengezet in overweging 166, deel uitmaakt. Daarom is de Commissie het niet eens met het betoog van de Chinese overheid dat het beschikbaar is in de hele economie.

(156)

Hoewel het Ontwikkelingsplan voor de bouwmaterialenbedrijfstak slechts een leidraad kan lijken te zijn, geeft het, zoals reeds vermeld in overweging 152, uitvoering aan het Dertiende Vijfjarenplan en de strategie Made in China 2025. Het beoogt “de transformatie en modernisering van de bouwmaterialensector te bevorderen, de overgang van de bouwmaterialensector van een grote bedrijfstak naar een sterke bedrijfstak te vergemakkelijken en duurzame ontwikkeling te realiseren tijdens de looptijd van het Dertiende Vijfjarenplan” en stelt duidelijke taken en projecten vast om die doelstellingen te bereiken in een concrete periode van vijf jaar (44). Het louter indicatieve karakter ervan is derhalve betwistbaar, zeker als het in zijn ruimere context wordt bezien.

(157)

De SGV-bedrijfstak wordt tevens bestreken door het Plan voor de ontwikkeling van intelligente productie (2016-2020) dat is gepubliceerd door het Ministerie van Industrie en Informatietechnologie (“MIIT”), waarin tien kerntaken zijn beschreven die als doel hebben de productontwikkelingscyclus te verkorten, de productie-efficiëntie en de productkwaliteit te verbeteren, de operationele kosten en het verbruik van grondstoffen en energie te verlagen, en de ontwikkeling van intelligente productie te versnellen. In 2018 kondigde de Staatsraad plannen van de VRC aan om zijn programma voor slimme fabricage uit te breiden door in dat zelfde jaar ongeveer honderd proefprojecten toe te voegen, en volgens algemeen beschikbare informatie stond een van de medewerkende producenten-exporteurs, Taishan Fiberglass, Inc., in 2015 op de door het MITT opgestelde lijst van “de fabrieken voor intelligente fabricage” (45).

(158)

Volgens de Chinese overheid is het Plan voor de ontwikkeling van intelligente productie (2016-2020) irrelevant, aangezien het niet specifiek is voor de SGV-bedrijfstak, maar geldt voor de gehele be- en verwerkende industrie. Daarnaast stelde de Chinese overheid dat het plan geen dwingend document is, maar slechts een richtsnoer.

(159)

Het Plan voor de ontwikkeling van intelligente productie (2016-2020) is “opgesteld op basis van de hoofdlijnen van het Dertiende Vijfjarenplan voor de nationale economie en de sociale ontwikkeling van de Volksrepubliek China, de strategie Made in China 2025” (46). Het legt dus de in die documenten vastgestelde strategie ten uitvoer. Zoals al eerder is uitgelegd, zijn het Dertiende Vijfjarenplan en de strategie Made in China 2025 specifiek gericht op bepaalde bedrijfstakken, waaronder de SGV-bedrijfstak als onderdeel van de bedrijfstak nieuwe materialen. Daarnaast verwijst het Plan voor de ontwikkeling van intelligente productie verschillende keren naar de tien belangrijkste domeinen van de strategie Made in China 2025. Met name is in “bijzondere kolom 6 Nadruk op intelligente transformatie van belangrijke domeinen” bepaald dat “voor de nieuwe generatie informatietechnologie, […] nieuwe materialen, […] bouwmaterialen, […] de grondige toepassing van intelligente en digitale technologieën op het gebied van onderzoek en ontwikkeling en ontwerp, productie, logistiek en opslag, exploitatie en beheer, klantenservice en andere belangrijke verbanden van ondernemingen bevorderd wordt”. Derhalve is het Plan voor de ontwikkeling van intelligente productie (2016-2020) specifiek voor de belangrijkste sectoren die zijn vastgesteld in de strategie Made in China 2025 en omvat het onder meer de bedrijfstakken nieuwe materialen en bouwmaterialen, waartoe de SGV-bedrijfstak behoort.

(160)

De Commissie merkt ook op dat de bewoordingen van het Plan voor de ontwikkeling van intelligente productie (2016-2020) erop wijzen dat het document een dwingend karakter heeft. In deel II (III), “Ontwikkelingsdoelstellingen”, staat met name: “Vóór 2025 wordt een “strategie in twee stappen” ten uitvoer gelegd om de ontwikkeling van intelligente productie te bevorderen. Eerste stap, tegen 2020: de basis en de ondersteuningscapaciteit voor de ontwikkeling van intelligente productie wordt duidelijk verbeterd, de digitale productie wordt in essentie gerealiseerd op het belangrijke gebied van de traditionele be- en verwerkende industrie, en bij de intelligente transformatie van de sleutelsector, met voorwaarden en grondslagen, wordt duidelijke vooruitgang geboekt. Tweede stap, tegen 2025: het systeem voor de ondersteuning van de intelligente productie is in essentie ingevoerd en de intelligente transformatie is eerst tot stand gebracht in de sleutelsector.”. Voorts bepaalt afdeling V, “Organisatie en uitvoering”, dat “het Ministerie van Industrie en Informatietechnologie en het Ministerie van Financiën verantwoordelijk zijn voor de organisatie en uitvoering van het Plan, versterking van het leiderschap, zorgvuldige organisatie, tijdig oplossen van problemen bij de tenuitvoerlegging van het Plan, en bevordering van de uitvoering van verschillende taken en maatregelen” en dat “de voor de industrie en de informatietechnologie en voor financiën bevoegde diensten in verschillende regio’s de uitvoeringsregeling voor het Plan snel opstellen, het relevante ondersteunende beleid uitvoeren en overeenkomstig de toegewezen verantwoordelijkheden informatie terug verstrekken”. De Commissie is dan ook tot de conclusie gekomen dat het Plan voor de ontwikkeling van intelligente productie duidelijk omschreven doelstellingen heeft die voor de betrokken ondernemingen dwingend zijn.

(161)

Op grond daarvan zijn de argumenten van de Chinese overheid afgewezen.

(162)

Bovendien staan er in de catalogus van hightech exportproducten van de VRC die is uitgegeven door het Ministerie van Wetenschap en Technologie, het Ministerie van Buitenlandse Handel en de algemene douaneadministratie, 1900 hoogtechnologische producten in 8 categorieën ten aanzien waarvan de Chinese overheid preferentieel uitvoerbeleid voert. Een van die categorieën is de categorie “Nieuwe materialen”, waartoe ook SGV behoren (47). Verder is in de catalogus van hightechproducten van de VRC, die is uitgegeven door het Ministerie van Wetenschap en Technologie, het Ministerie van Financiën en de belastingdienst, sprake van 11 gebieden, waaronder de “categorie nieuwe materialen”. Daarnaast komen de in zones voor hoogtechnologische ontwikkeling gevestigde hoogtechnologischeondernemingen krachtens de wet inzake de vooruitgang van wetenschap en technologie van de VRC in aanmerking voor een reeks preferentiële beleidsmaatregelen, zoals: i) een vennootschapsbelastingtarief van 15 % in plaats van het normale tarief van 25 %; ii) verdere verlaging van het Vpb-tarief naar 10 % als de waarde van de uitgevoerde producten 70 % van de totale waarde voor dat jaar bereikt; iii) Vpb-vrijstelling gedurende twee jaar voor nieuwe hoogtechnologische ondernemingen met ingang van de aanvangsdatum van de productie; iv) vrijstelling van bouwbelastingen voor nieuwe hoogtechnologische ondernemingen; v) voor ondernemingen die nieuwe technologie ontwikkelen, produceren en toepassen, vrijstelling van belasting op grond in verband met onderzoek en ontwikkeling; vi) versnelde afschrijving van apparatuur waarmee hoogtechnologische ondernemingen hun hoogtechnologische producten ontwikkelen en vervaardigen; vii) vrijstelling van exporttarieven voor exportproducten van hoogtechnologische ondernemingen, behalve die waarvoor de staat beperkingen heeft ingesteld of welke betrekking hebben op specifieke producten enz (48).

(163)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Chinese overheid dat de catalogus van hightechproducten van de VRC, gelezen in samenhang met de Wet inzake de vooruitgang van wetenschap en technologie van de VRC, niet specifiek is voor een bepaalde bedrijfstak, aangezien deze documenten objectieve criteria voor subsidiabiliteit bevatten, die automatisch worden toegepast.

(164)

Zoals reeds vermeld in overweging 162, bevat de catalogus van hightech exportproducten van de VRC 8 categorieën hightechproducten, waaronder “nieuwe materialen”. De Commissie merkt voorts op dat de catalogus van hightechproducten van de VRC betrekking heeft op 11 gebieden, waaronder “6. Nieuwe materialen”. Aangezien beide catalogi slechts betrekking hebben op een bepaald aantal gebieden, kan niet worden geconcludeerd dat zij van toepassing zijn op alle bedrijfstakken. Het argument van de Chinese overheid wordt derhalve afgewezen.

(165)

In de Tijdelijke bepalingen inzake de bevordering van de aanpassing van de industriële structuur (Besluit nr. 40, 2005, van de Staatsraad) (“Besluit nr. 40”), hoofdstuk III, wordt verwezen naar de “Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie”, die drie categorieën kent, te weten aangemoedigde projecten, beperkte projecten en geëlimineerde projecten. In artikel XVII van het besluit is bepaald dat indien “het investeringsproject valt onder de categorie aangemoedigde projecten, het moet worden beoordeeld, goedgekeurd en geregistreerd overeenkomstig de desbetreffende nationale investeringswetgeving; alle financiële instellingen moeten kredietondersteuning bieden volgens de kredietbeginselen; voor eigen gebruik ingevoerde apparatuur in de totale investering, met uitzondering van grondstoffen van de categorie niet-vrijgestelde grondstoffen die zijn ingevoerd in het kader van binnenlandse investeringsprojecten (gewijzigd in 2000), gepubliceerd door het Ministerie van Financiën, kan worden vrijgesteld van invoerrechten en aan invoer gerelateerde btw, tenzij er nieuwe regelgeving is voor de categorie niet-vrijgestelde investeringsprojecten. Andere beleidslijnen die industriële projecten in de aangemoedigde categorie bevoordelen, moeten worden uitgevoerd overeenkomstig de desbetreffende nationale regelgeving”.

(166)

In de Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie (versie van 2011) (wijziging van 2013) (49) worden als aangemoedigde bedrijfstakken in categorie I genoemd:

“XII.   Bouwmaterialen:

[…]

(167)

Volgens de Chinese overheid geldt Besluit nr. 40 niet specifiek voor een onderneming of bedrijfstak, zoals artikel 2.1 van de SCM-overeenkomst vereist, maar voor bepaalde aangemoedigde projecten. Bovendien is Besluit nr. 40 niet dwingend. De Chinese overheid stelde dat de door de Commissie genoemde Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie niet relevant is, aangezien de Commissie verwijst naar de versie van 2011 van deze catalogus, die niet langer van kracht is. Volgens de Chinese overheid is in de nieuwe versie van de catalogus geen sprake van SGV.

(168)

In de eerste plaats merkt de Commissie op dat zij verwees naar de Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie (versie van 2011) (wijziging van 2013); zij verwees dus niet naar de versie van 2011, maar naar de gewijzigde versie van 2013. Voor zover de Commissie weet, is de recentste wijziging van de Catalogus goedgekeurd bij Besluit nr. 29 van de Nationale Ontwikkelings- en hervormingscommissie van de Volksrepubliek China van 27 augustus 2019 en in werking getreden op 1 januari 2020 (50). Bij deze nieuwe Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie (versie van 2019) is de Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie (versie van 2011) (Wijziging) inderdaad ingetrokken. Hij is echter vastgesteld en van kracht geworden na het onderzoektijdvak. Derhalve was tijdens het onderzoektijdvak de Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie (versie van 2011) (wijziging van 2013) van toepassing. Anders dan de Chinese overheid betoogt, is in de Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie in de versie van 2019 hoe dan ook sprake van SGV in Afdeling I, “Aangemoedigde bedrijfstakken”:

“XII.   Bouwmaterialen

[…]

(169)

In de tweede plaats is de Commissie het er niet mee eens dat Besluit nr. 40 geen dwingend karakter heeft. Besluit nr. 40 bevat immers de tijdelijke regeling voor de herstructurering van de industrie en verwijst naar de Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie, waarin drie soorten inhoud worden gedefinieerd: inhoud van aangemoedigde projecten, inhoud van beperkte projecten en inhoud van geëlimineerde projecten. Artikel XVII van Besluit nr. 40 voorziet echter in de verplichte behandeling van investeringsprojecten die tot de aangemoedigde inhoud behoren, bijvoorbeeld “alle financiële instellingen moeten kredietondersteuning bieden volgens de kredietbeginselen”, “Andere beleidslijnen die industriële projecten in de aangemoedigde categorie bevoordelen, moeten worden uitgevoerd overeenkomstig de desbetreffende nationale regelgeving”. Bovendien bepaalt artikel XXI dat “de relevante preferentiële beleidsvormen die ten uitvoer worden gelegd overeenkomstig de inhoud van bedrijfstakken, producten en technologieën die momenteel bijzonder worden aangemoedigd door de staat (gewijzigd in 2000), moeten worden aangepast overeenkomstig de aanmoediging in de Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie”. Derhalve heeft Besluit nr. 40 in dit verband een dwingend karakter. De Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie, “Categorie I Aanmoediging”, vermeldt een aantal projecten in een aantal sectoren. Zoals uiteengezet in overweging 166, omvat dit de bouwmaterialensector en specifieke projecten in verband met de SGV-bedrijfstak. Besluit nr. 40, gelezen in samenhang met de Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie, voorziet dus in een specifieke behandeling van bepaalde projecten in bepaalde aangemoedigde bedrijfstakken. Hoewel die documenten betrekking hebben op specifieke projecten, stellen zij dus eerst vast welke specifieke bedrijfstakken worden aangemoedigd en vervolgens bepaalde projecten in die bedrijfstakken die in aanmerking zouden kunnen komen voor de preferentiële behandeling waarin Besluit nr. 40 voorziet. Derhalve heeft de Commissie de argumenten van de Chinese overheid afgewezen.

(170)

Verder worden SGV bestreken door het ontwikkelingsplan voor de bouwmaterialenbedrijfstak 2016-2020 (51), waarmee onder andere de overgang van een grote bedrijfstak naar een sterke bedrijfstak als doel is gesteld. Andere in het plan gestelde doelen zijn een optimalisering van de structuren van de bouwsector, verbetering van de voorzieningszekerheid van essentiële materialen, verhoging van de mate van concentratie en verbetering van het internationale concurrentievermogen. Het plan voorziet in kwantitatieve ontwikkelingsdoelstellingen, overheidscontrole van de productiecapaciteit, uitgewerkte productiedoelstellingen, de geografische spreiding van bedrijfstakken over provincies in de VRC, voorzieningszekerheid, de ontwikkeling van specifieke bedrijfstakken, toezicht op en beïnvloeding van ondernemingen door de overheid, en maatregelen voor bedrijfstakondersteuning (52). Daaruit blijkt de sterke aanwezigheid en inmenging van de overheid in de glasvezelindustrie.

(171)

Het Dertiende Vijfjarenplan voor de vezel- en composietmaterialenbedrijfstak (53) is specifiek gericht op de vezelmaterialenbedrijfstak. Het plan stuurt de ontwikkeling van de sector duidelijk aan; zo is in punt III.3 als doel gesteld:

(172)

“De productieketen upstream en downstream actief integreren en moderniseren teneinde de gezonde, evenwichtige ontwikkeling van de vezel- en composietmaterialenbedrijfstak in stand te houden: ondernemingen die grootschalig gebruikmaken van kuip- en bakovens aanmoedigen geleidelijk over te gaan op de “go global” strategie door de productiecapaciteit wereldwijd uit te breiden. Daarvan uitgaande: — de zeggenschap over de groeisnelheid van de binnenlandse glasvezelproductie op een relatief laag niveau houden; — tegelijkertijd de uitvoerratio van binnenlandse glasvezel en producten verlagen; — productstructuren actief bijstellen; […] — productstructuur actief bijstellen en ondernemingen sturen naar de implementatie van gedifferentieerde ontwikkeling, de diepe verwerking van glasvezelproducten voortvarend invoeren, het marktaandeel van vezel- en composietmaterialen in toepassingen in het midden- tot hogere segment uitbreiden en de productkwaliteit en toegevoegde waarde verbeteren. Ervoor zorgen dat de inkomsten uit de belangrijkste activiteiten van de vezel- en composietmaterialenbedrijfstak jaarlijks 5 tot 6 procentpunt sneller toenemen dan het bbp, d.w.z. dat met ingang van 2020 ondernemingen boven een bepaalde omvang in totaal 500 miljard CNY omzetten, d.w.z. een verdubbeling ten opzichte van de situatie aan het eind van het Twaalfde Vijfjarenplan” (54).

(173)

Verder is in punt IV.3.4 van dat plan de basis gelegd voor aansturing door de overheid van de ondernemingen en de gehele bedrijfstak:

(174)

“Diverse soorten ondernemingen aansturen om zich bezig te houden met gedifferentieerde activiteiten, rekening houdend met hun respectieve voordelen en specifieke marktsegmenten. In het bijzonder moet de groei van kleine en middelgrote ondernemingen worden gestimuleerd door bepaalde tekorten op te vullen, ervoor te zorgen dat kleine ondernemingen grote aanvullen en door specialisatie te zien als de sleutel tot succes. Door activiteiten te differentiëren, wordt verschil in schaalvoordelen tussen grote ondernemingen vermeden en wordt concurrentie tussen gelijksoortige ondernemingen vermeden, zodat er niet meer wordt geconcurreerd op lage kosten. Tegelijkertijd kunnen kleine en middelgrote ondernemingen met hun gespecialiseerde productie ook het respect winnen en de aandacht krijgen van grote ondernemingen, nauwe samenwerkingsbetrekkingen met grote ondernemingen aangaan en de ontwikkeling van grote ondernemingen doeltreffend steunen en bevorderen”.

(175)

De brancheorganisaties zijn nauw verbonden met de overheid, vooral vanwege het belang van CCP-aanwezigheid in die organisaties (55). De bepalingen van punt IV.3.6 van voornoemd plan wijzen ook op overheidsinmenging in de vezelproductie, waaronder de SGV-bedrijfstak:

(176)

De VRC heeft de SGV-bedrijfstak op verschillende overheidsniveaus bevorderd; een voorbeeld van een plaatselijk initiatief waaronder een van de in de steekproef opgenomen ondernemingen valt, is te vinden in het Dertiende Vijfjarenplan voor de economische en sociale ontwikkeling van de stad Jiujiang

(177)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Chinese overheid dat het Dertiende Vijfjarenplan voor de vezel- en composietmaterialenbedrijfstak en het Dertiende Vijfjarenplan van de stad Jiujiang enkel algemene informatie over het overheidsbeleid bevatten, zonder rechtstreeks verband met een van de vermeende subsidieprogramma’s in kwestie, en dus geen “voldoende bewijs” van specificiteit opleveren.

(178)

De Commissie was het daar niet mee eens. Zoals uiteengezet in de overwegingen 171 en 172, is het Dertiende Vijfjarenplan voor de vezel- en composietmaterialenbedrijfstak specifiek gericht op de vezelmaterialenbedrijfstak en stuurt het duidelijk de ontwikkeling van de sector. Zelfs als dit document niet rechtstreeks verband zou houden met de vermeende subsidieprogramma’s, zoals de Chinese overheid beweert, verwijst het naar specifieke maatregelen ter aanmoediging van de vezel- en composietmaterialenbedrijfstak. Zoals vermeld in overweging 176, is het Dertiende Vijfjarenplan voor de economische en sociale ontwikkeling van de stad Jiujiang specifiek gericht op de Jushi-groep, een van de medewerkende producenten-exporteurs. Deze documenten tonen derhalve aan dat de Chinese autoriteiten zich specifiek richten op een bepaalde bedrijfstak, waaronder de SGV-bedrijfstak, en op bepaalde ondernemingen in die bedrijfstak. De argumenten van de Chinese overheid werden derhalve afgewezen.

(179)

Gezien het bovenstaande, wordt de SGV-bedrijfstak beschouwd als een belangrijke/strategische bedrijfstak, waarvan de ontwikkeling door de Chinese overheid als beleidsdoelstelling actief wordt nagestreefd.

(180)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen maakte de Chinese overheid bezwaar tegen het oordeel van de Commissie dat de SGV-bedrijfstak een aangemoedigde bedrijfstak is en stelde zij dat de bewering van de Commissie dat de SGV-bedrijfstak in China wordt aangemoedigd, niet aantoont dat de betrokken maatregelen specifiek zijn in de zin van artikel 2 van de SCM-overeenkomst.

(181)

De Commissie was het niet eens met het betoog van de Chinese overheid. Uit de bevindingen in de overwegingen 140 tot en met 178 blijkt dat de SGV-bedrijfstak, als onderdeel van de bedrijfstakken “bouwmaterialen” en “nieuwe materialen”, in het bijzonder wordt beoogd en aangemoedigd door verschillende beleids- en regelgevingsinstrumenten en voorkomt in catalogi van aangemoedigde bedrijftakken. Dat deze documenten voorzien in specifieke maatregelen voor bepaalde bedrijfstakken, waaronder de SGV-bedrijfstak, volstaat om aan te tonen dat zij specifiek zijn in de zin van artikel 2 van de SCM-overeenkomst.

(182)

Om administratieve redenen verzocht de Commissie de Chinese overheid specifieke vragenlijsten door te sturen naar de twee specifieke in de klacht genoemde staatsbanken, naar Sinosure en naar eventuele andere financiële instellingen die leningen of exportkredieten verstrekten aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen.

(183)

De Chinese overheid stuurde de specifieke vragenlijsten inderdaad door naar de banken. Vijftien bankfilialen bevestigden dat zij tijdens het onderzoektijdvak leningen hadden uitstaan aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen, maar zonder de vragenlijst als zodanig te beantwoorden. Alleen de interne bank van een van de producenten-exporteurs (CNBM Finance) en één staatsbank (Export-Import Bank of China) gaven daadwerkelijk antwoord op de vragen in de vragenlijst. Bovendien reageerde de CDB niet op de vragenlijst, maar was deze wel beschikbaar voor vragen tijdens het controlebezoek.

(184)

Volgens de Chinese overheid was zij niet bevoegd om de staatsbanken die de vragenlijst niet hadden beantwoord, om informatie te vragen, aangezien die banken onafhankelijk van haar optreden.

(185)

De Commissie deelde dit standpunt niet. Ten eerste gaat de Commissie ervan uit dat de informatie die wordt gevraagd van entiteiten in staatsbezit (zowel ondernemingen als publieke/financiële instellingen), voor de Chinese overheid toegankelijk is voor alle entiteiten waarin zij een meerderheids- of groot belang heeft. Volgens de Wet van de VRC inzake staatsdeelnemingen (57) worden namelijk de taken en bevoegdheden van een investeerder in ondernemingen waarin de staat een belang heeft, uitgeoefend door toezicht- en beheersbureaus die zijn opgezet door de Commissie voor toezicht op en beheer van staatsactiva van de Staatsraad, en door lokale instanties in de VRC namens de Chinese overheid. Dergelijke bureaus hebben dus recht op inkomsten uit die investeringen en medezeggenschap bij belangrijke besluitvorming en de selectie van directieleden van ondernemingen met overheidskapitaal. Bovendien staan ondernemingen met overheidskapitaal volgens artikel 17 van de hierboven genoemde wet inzake staatsdeelnemingen onder beheer en toezicht van de overheid en bevoegde overheidsdiensten en -instanties en zijn zij verantwoording verschuldigd aan hun investeerders.

(186)

Daarnaast beschikt de Chinese overheid over de nodige bevoegdheden voor een uitwisseling van informatie met financiële instellingen ook wanneer die niet in staatsbezit zijn, aangezien zij onder de jurisdictie van de China Banking Regulatory Commission (“CBRC”) vallen. Zo is bv. de China Banking and Insurance Regulatory Commission (“CBIRC”) volgens de artikelen 33 en 36 van de wet inzake het bankentoezicht (58) bevoegd om alle in de VRC gevestigde financiële instellingen te verplichten informatie in te dienen, zoals jaarrekeningen, statistische verslagen en gegevens over bedrijfsactiviteiten en bedrijfsvoering. De CBIRC kan financiële instellingen tevens opdracht geven tot openbaarmaking van informatie.

(187)

Bovendien gaf de enige medewerkende staatsbank weliswaar enkele algemene toelichtingen op de werking van zijn systemen voor kredietgoedkeuring en risicobeheer, maar deed zij geen specifieke mededelingen over leningen verstrekt aan in de steekproef opgenomen ondernemingen. Zij betoogde onderworpen te zijn aan wettelijke en bestuursrechtelijke voorschriften en contractuele bepalingen inzake de vertrouwelijkheid van informatie betreffende de in de steekproef opgenomen ondernemingen.

(188)

Om die redenen heeft de Commissie de in de steekproef opgenomen groepen van producenten-exporteurs verzocht toegang te verlenen tot de ondernemingsspecifieke informatie die in handen is van alle banken, particuliere banken of staatsbanken,waarvan zij leningen hebben gekregen. Hoewel de in de steekproef opgenomen ondernemingen instemden met inzage in de hen betreffende bankgegevens, weigerde de medewerkende bank de vereiste gedetailleerde informatie te verstrekken.

(189)

Uiteindelijk ontving de Commissie enkel van de medewerkende staatsbank informatie over de bedrijfs- en eigendomsstructuur, maar niet van de overige financiële instellingen die leningen hadden verstrekt aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen. Bovendien verstrekte geen van de financiële instellingen enige informatie die specifiek betrekking had op de risicobeoordeling inzake de leningen aan de in de steekproef opgenomen groepen van producenten-exporteurs.

(190)

Omdat zij over de meeste staatsbanken die leningen hebben verstrekt aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen geen informatie heeft kunnen inwinnen, noch specifieke informatie over de door de medewerkende banken verstrekte leningen, was de Commissie van mening dat zij cruciale informatie over dit aspect van het onderzoek niet had ontvangen.

(191)

Daarom deelde de Commissie de Chinese overheid mee dat zij zich bij het onderzoek van het bestaan en de omvang van de gestelde subsidiëring door middel van preferentiële leningen overeenkomstig artikel 28, lid 1, van de basisverordening wellicht zou moeten baseren op de beschikbare gegevens.

(192)

In het antwoord op de brief van de Commissie maakte de Chinese overheid bezwaar tegen de toepassing van artikel 28, lid 1, van de basisverordening. Zij stelde in algemene zin dat de gevraagde specifieke informatie om te beginnen niet nodig was omdat de procedure was gebaseerd op een klacht die niet voldeed aan de voorwaarden in de SCM-overeenkomst en de basisverordening inzake voldoende bewijsmateriaal. De Commissie oordeelde dat in punt 1.1.1 al voldoende was ingegaan op de toereikendheid van het bewijsmateriaal van de klacht, en handhaafde bijgevolg haar conclusie dat er in de klacht voldoende bewijsmateriaal was verstrekt dat op het bestaan van de vermeende subsidiëring door de Chinese overheid duidde.

(193)

De Chinese overheid maakte tevens meer specifiek bezwaar tegen de toepassing van artikel 28, lid 1, van de basisverordening in verband met de verstrekking van preferentiële leningen. De Chinese overheid herhaalde dat zij geen enkele bevoegdheid had ten aanzien van de banken. De Chinese overheid was voorts van mening dat zij naar haar beste vermogen had meegewerkt, dat de Commissie haar een onredelijke extra belasting had opgelegd en dat de ontbrekende informatie niet “nodig” was in de zin van artikel 28 van de basisverordening, aangezien zij reeds beschikbaar was via de antwoorden op de vragenlijsten. De Chinese overheid heeft een soortgelijk argument herhaald na de mededeling van de definitieve bevindingen.

(194)

De Commissie bleef om de in de overwegingen 185 en 186 uiteengezette redenen bij haar standpunt dat de Chinese overheid de bevoegdheid heeft om informatie op te vragen bij de banken. Zij erkende dat de Chinese overheid de desbetreffende vragenlijsten naar de banken had doorgestuurd en dat zij van één staatsbank een betekenisvol antwoord had ontvangen. De Commissie maakte gebruik van de aldus verstrekte informatie en vulde die uitsluitend voor de ontbrekende onderdelen aan met beschikbare gegevens.

(195)

Die ontbrekende informatie betreft voornamelijk twee aspecten. Ten eerste informatie over de eigendoms- en governance-structuur van de niet-medewerkende banken, die de Commissie nodig had om te bepalen of die banken al dan niet overheidsinstanties zijn. Ten tweede bedrijfsspecifieke informatie van de medewerkende bank, zoals het interne proces voor leningverstrekking van de bank en de kredietwaardigheidsbeoordeling van de bank voor de aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen verstrekte leningen, die nodig was in de zin van artikel 28 van de basisverordening om te bepalen of leningen aan in de steekproef opgenomen ondernemingen tegen preferentiële tarieven waren verstrekt. Bovendien kunnen dergelijke interne documenten alleen door de banken ter beschikking worden gesteld en kunnen zij dus niet worden verstrekt via de antwoorden op de vragenlijst van de in de steekproef opgenomen ondernemingen.

(196)

De Chinese overheid stelde tevens dat bedrijfsspecifieke informatie om wettelijke redenen niet kon worden verstrekt. Ook al beschikte de Commissie over een algemene schriftelijke verklaring van de in de steekproef opgenomen ondernemingen waarin zij afstand doen van hun recht op vertrouwelijke behandeling, bleef de Chinese overheid bij haar standpunt dat de betrokken banken of financiële instellingen verplicht zouden zijn de partijen te vragen om hun uitdrukkelijke toestemming met betrekking tot elke specifieke transactie, en dat die toestemming zou moeten worden geverifieerd door de betrokken financiële instellingen.

(197)

De Commissie merkte evenwel op dat voor de leningtransacties van elke specifieke bank aan elke onderneming afzonderlijk om toestemming was gevraagd. De Commissie oordeelde dat een dergelijke specifieke toestemming op zich moest volstaan om inzage te verlenen in de gegevens betreffende de in de steekproef opgenomen ondernemingen. Bovendien werd door sommige van de banken daadwerkelijk een overzicht van hun uitstaande leningen bij de ondernemingen verstrekt, waarmee zij te kennen gaven niet beperkt te zijn in het verstrekken van informatie als zodanig over bepaalde transacties. Door geen van deze banken werd echter informatie verstrekt over hun eigen interne beoordeling van de bekendgemaakte transacties.

(198)

Ten slotte was de Commissie niet van oordeel dat zij de Chinese overheid een onredelijke last had opgelegd. Vanaf het begin had de Commissie haar onderzoek beperkt tot die financiële instellingen die leningen hadden verstrekt aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen. De Commissie belastte de Chinese overheid evenmin met de identificatie van die financiële instellingen, aangezien de lijst met namen en adressen van de banken en het verzoek om de vragenlijsten door te sturen helemaal aan het begin van het onderzoek, in juni 2019, aan de Chinese overheid waren toegezonden. Zodoende had de Chinese overheid ruim de tijd om te voldoen aan het verzoek van de Commissie. De Commissie was daarom van mening dat zij alles in het werk had gesteld om de van de Chinese overheid verlangde taken te vergemakkelijken.

(199)

De Commissie bleef daarom bij het standpunt dat zij zich bij het onderzoek van het bestaan en de omvang van de vermeende subsidiëring door middel van preferentiële leningen ten dele moest baseren op de beschikbare gegevens.

(200)

De specifieke vragenlijst over exportkredietverzekeringen verstrekt aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen werd door Sinosure gedeeltelijk beantwoord. In het bijzonder gaf Sinosure geen specifieke informatie over aan de SGV-bedrijfstak verleende exportkredietverzekeringen of de hoogte van haar premies, noch gedetailleerde cijfers met betrekking tot de winstgevendheid van haar activiteiten op het gebied van exportkredietverzekering.

(201)

Voorts verstrekte Sinosure niet de gevraagde ondersteunende documentatie over haar corporate governance, zoals haar statuten, en betoogde zij dat het ging om vertrouwelijke informatie.

(202)

De Commissie was bij gebreke van dergelijke informatie van oordeel dat zij cruciale informatie over dit aspect van het onderzoek niet had ontvangen.

(203)

De Commissie gaat ervan uit dat de gewenste informatie van overheidsentiteiten (zowel ondernemingen als publieke en financiële instellingen) voor de Chinese overheid toegankelijk is voor alle entiteiten waarin zij een meerderheidsbelang of het grootste aandeel heeft. Dit geldt ook voor Sinosure, een entiteit die volledig in handen is van de staat. Daarom deelde de Commissie de Chinese overheid mee dat zij bij haar onderzoek naar bestaan en omvang van de vermeende subsidiëring middels exportkredietverzekeringen overeenkomstig artikel 28, lid 1, van de basisverordening wellicht zou moeten teruggrijpen op de beschikbare gegevens.

(204)

In het antwoord op de brief van de Commissie maakte de Chinese overheid bezwaar tegen de toepassing van artikel 28, lid 1, van de basisverordening met betrekking tot exportkredietverzekering, door te wijzen op het feit dat Sinosure de vragenlijst had ingevuld en had geantwoord op de vragen van de Commissie tijdens de controle ter plaatse.

(205)

Het is inderdaad zo dat Sinosure de vragenlijst heeft beantwoord en dat vertegenwoordigers van Sinosure aanwezig waren tijdens de controle bij de Chinese overheid. Zoals vermeld in de overwegingen 200 en 201, was de verstrekte informatie echter onvolledig. Sinosure verstrekte bijvoorbeeld wel algemene cijfers over haar winstgevendheid maar niet over die van haar kortlopende activiteiten inzake exportkredietverzekering als zodanig. Derhalve kon de Commissie op grond van de verstrekte informatie geen conclusies trekken inzake cruciale onderdelen van het onderzoek met betrekking tot exportkredietverzekering, namelijk of Sinosure een overheidsinstantie is en of de aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen in rekening gebrachte premies marktconform waren.

(206)

De Commissie concludeerde derhalve dat zij zich voor haar bevindingen inzake exportkredietverzekering deels moest baseren op de beschikbare gegevens.

(207)

Volgens de aan de producenten-exporteurs toegezonden vragenlijst over subsidie zijn houdstermaatschappijen verplicht antwoord te geven op de onderdelen A en E van de vragenlijst. China National Building Materials Co. Ltd (“CNBM”), de uiteindelijke eigenaar van de producenten-exporteurs Jushi, Hengshi en Taishan, liet dat echter na.

(208)

CNBM was van mening dat zij niet betrokken was bij de activiteiten inzake stoffen van glasvezels en geen directe transacties met de producenten-exporteurs had. De Commissie stelde echter vast dat er in verband met een van de producenten-exporteurs sprake was geweest van aanmerkelijke door CNBM gefinancierde kapitaalverhogingen. Daarnaast vond de Commissie bewijs dat aan sommige entiteiten in de groep verleende subsidies via de bankrekeningen van CNBM waren verlopen en dat sommige subsidies via de kapitaalreserverekeningen tussen diverse entiteiten in de groep waren verdeeld.

(209)

De Commissie oordeelde dat het bij gebreke van een beantwoording door moedermaatschappij CNBM van de vragenlijst niet mogelijk is de volledige omvang van de door de CNBM-groep ontvangen subsidies te bepalen. Onder deze omstandigheden was de Commissie van oordeel dat zij cruciale informatie over dit aspect van het onderzoek niet had ontvangen.

(210)

Daarom deelde de Commissie de CNBM-groep mee dat zij bij het onderzoek naar het bestaan en de omvang van de vermeende aan CNBM toegekende subsidiëring, de moedermaatschappij van de CNBM-groep, overeenkomstig artikel 28, lid 1, van de basisverordening wellicht zou moeten teruggrijpen op de beschikbare gegevens.

(211)

In haar antwoord op de brief van de Commissie maakte Jushi bezwaar tegen de toepassing van artikel 28, lid 1, van de basisverordening ten aanzien van CNBM. Jushi herhaalde dat CNBM de rol speelt van investeerder in China Jushi en geen feitelijke zeggenschap over China Jushi heeft, dat CNBM niet betrokken was bij de activiteiten inzake stoffen van glasvezels en dat er geen sprake was van directe transacties tussen CNBM en de producenten-exporteurs. Verder is CNBM weliswaar de grootste aandeelhouder van China Jushi, maar heeft zij slechts 26,97 % van de aandelen in bezit.

(212)

Jushi stelde wat de kapitaalverhogingen betreft, dat de deelneming van CNBM in China Jushi was afgenomen van 60,25 % in 1998 tot 26,97 % aan het eind van het onderzoektijdvak, en dat het maatschappelijk kapitaal van China Jushi in de laatste drie jaar alleen via haar eigen kapitaalreserves werd verhoogd, zodat de deelneming van CNBM stabiel bleef op 26,97 %.

(213)

De Commissie oordeelde ten eerste, dat de houdstermaatschappijen onder alle omstandigheden de vragenlijst dienen te beantwoorden om te kunnen vaststellen of er op moedermaatschappijniveau subsidies zijn verleend die verband kunnen houden met de producent-exporteur. Zonder beantwoording van de vragenlijst is het onmogelijk de volle omvang van de subsidies in verband met de producenten-exporteurs te bepalen.

(214)

De Commissie verweest ten tweede, in verband met de feitelijke zeggenschap van CNBM over Jushi, naar de in de overwegingen 93 tot en met 96 uiteengezette redenering ten aanzien van de relatie tussen Jushi en Taishan. Op grond hiervan werden deze argumenten afgewezen.

(215)

Ten derde geldt dat wat kapitaalverhogingen betreft, weliswaar de deelneming van CNBM in de loop der tijd relatief was afgenomen, maar dat deze in absolute zin was toegenomen in de periode 2010-2018.

(216)

Tot slot gelden de in overweging 208 genoemde punten niet alleen voor Jushi en Hengshi maar ook voor Taishan. Bijgevolg geldt dat zelfs indien de Commissie de opmerkingen van Jushi zou aanvaarden, dit niets zou veranderen aan haar bevindingen ten aanzien van de CNBM-groep als zodanig.

(217)

De Commissie concludeerde derhalve dat zij zich voor haar bevindingen inzake CNBM, de moedermaatschappij van de CNBM-groep, deels moest baseren op de beschikbare gegevens.

(218)

Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd verzuimde om tijdig volledige informatie te verstrekken over middelen die bepaalde aandeelhouders van de onderneming hadden ontvangen via andere eigenvermogensinstrumenten.

(219)

Ondanks herhaalde verzoeken van de Commissie, tijdens en na het controlebezoek ter plaatse, verstrekte de onderneming de gevraagde informatie niet. De Commissie stelde de desbetreffende onderneming derhalve ervan in kennis dat zij zou overwegen haar bevindingen overeenkomstig artikel 28, lid 1, van de basisverordening ten dele op de beschikbare gegevens te baseren (voor zover het om de informatie over andere eigenvermogensinstrumenten ging). De onderneming stelde in haar antwoord aan de Commissie niet binnen de gestelde termijn te kunnen antwoorden op het informatieverzoek van de Commissie als gevolg van de officiële stillegging in de VRC in de laatste week van januari en de eerste week van februari.

(220)

Bij gebreke van aanvullend bewijsmateriaal inzake de in overweging 218 genoemde andere eigenvermogensinstrumenten op dit tijdstip, bleef de Commissie zich voor haar bevindingen met betrekking tot deze door bepaalde aandeelhouders van de onderneming via andere eigenvermogensinstrumenten ontvangen middelen deels baseren op de beschikbare gegevens voor haar bevindingen, zoals beschreven in punt 3.4.3.4.

(221)

Op grond van de informatie in de klacht, het bericht van inleiding en de antwoorden op de vragenlijsten van de Commissie werd de vermeende subsidiëring via de volgende subsidies van de Chinese overheid onderzocht:

(222)

Volgens de informatie die is verstrekt door de twee in de steekproef opgenomen groepen van producenten-exporteurs, hebben zij leningen ontvangen van 36 in de VRC gevestigde financiële instellingen. Van deze 36 financiële instellingen waren er 29 staatsbank (59). Ten aanzien van de overige financiële instellingen geldt dat zij hetzij in particulier bezit waren (vier instellingen), hetzij dat de Commissie niet kon vaststellen of zij staats- of particulier eigendom waren (drie instellingen). De specifieke vragenlijst was echter slechts door één staatsbank ingevuld, ofschoon het aan de Chinese overheid gerichte verzoek betrekking had op alle financiële instellingen die leningen aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen hadden verstrekt.

(223)

EXIM verstrekt preferentiële exportgerelateerde leningen aan Chinese ondernemingen die op nieuwe technologie gebaseerde en hoogtechnologische producten, producten met binnenlandse intellectuele-eigendomsrechten, merken in eigen bezit, producten met hoge toegevoegde waarde en softwareproducten produceren en die bij de voor industrie en handel bevoegde instanties zijn geregistreerd (60). Volgens de informatie waarover de Commissie beschikt, komen Chinese SGV-producenten in aanmerking voor exportgerelateerde leningen die verband houden met op nieuwe technologie gebaseerde en hoogtechnologische producten en/of merken in eigen bezit, aangezien diverse producenten zijn erkend als “nationale hoogtechnologische ondernemingen” of aan hen de status van bekend merk, topmerk enz. is toegekend.

(224)

Bovendien ondersteunt EXIM exporteurs ook door kredieten voor afnemers van exporterende ondernemingen. Kredieten voor afnemers van exporterende ondernemingen worden aan buitenlandse ondernemingen verstrekt om hun invoer van Chinese producten, technologie en diensten te financieren (61).

(225)

De Commissie onderzocht of de staatsbanken handelden als overheidsinstanties in de zin van artikel 3 en artikel 2, onder b), van de basisverordening. Om vast te stellen of een staatsonderneming een overheidsinstantie is, moet het volgende worden getoetst (62): “Doorslaggevend is of een entiteit bevoegd is om overheidsfuncties uit te oefenen, ongeacht de wijze waarop dat gebeurt. Er zijn heel veel verschillende manieren waarop de overheid in enge zin entiteiten bevoegdheid kan verlenen. Derhalve kunnen verschillende soorten bewijs relevant zijn om aan te tonen dat aan een bepaalde entiteit een dergelijke bevoegdheid is verleend. Bewijs dat een entiteit de facto overheidsfuncties uitoefent, kan dienen als bewijs dat zij beschikt over overheidsgezag of daarmee is bekleed, in het bijzonder wanneer dat bewijs wijst op een aanhoudende en systematische praktijk. Hieruit volgt ons inziens dat het bewijs dat een overheid betekenisvolle zeggenschap uitoefent over een entiteit en haar gedrag, in bepaalde omstandigheden kan bewijzen dat de betrokken entiteit met overheidsgezag is bekleed en dat gezag uitoefent bij de uitvoering van overheidsfuncties. Wij benadrukken echter dat, afgezien van een uitdrukkelijke delegatie van bevoegdheid in een rechtsinstrument, het bestaan van louter formele banden tussen een entiteit en de overheid in enge zin waarschijnlijk niet zal volstaan om het vereiste bezit van overheidsgezag aan te tonen. Zo bewijst bijvoorbeeld de loutere omstandigheid dat een overheid meerderheidsaandeelhouder van een entiteit is, niet dat zij betekenisvolle zeggenschap uitoefent over de gedragingen van die entiteit, en a fortiori niet dat zij haar overheidsgezag heeft verleend. In sommige gevallen waarin uit het bewijsmateriaal blijkt dat er vele formele aanwijzingen voor zeggenschap van de overheid zijn en er ook bewijs is dat die zeggenschap betekenisvol was, kan dat bewijsmateriaal echter tot de gevolgtrekking leiden dat de betrokken entiteit overheidsgezag uitoefent.”.

(226)

De Commissie verzamelde informatie over het eigenaarschap van de staat en over formele aanwijzingen voor zeggenschap van de overheid in de staatsbanken. Zij analyseerde ook of zeggenschap op betekenisvolle wijze werd uitgeoefend. Daartoe moest de Commissie zich deels baseren op de beschikbare gegevens, aangezien de Chinese overheid en de staatsbanken hadden geweigerd om bewijs te leveren inzake het besluitvormingsproces dat tot de preferentiële leningen had geleid.

(227)

Voor haar analyse onderzocht de Commissie eerst de informatie van de staatsbanken die de specifieke vragenlijst hadden ingevuld en een controlebezoek hadden toegestaan.

(228)

Slechts één staatsbank, te weten EXIM, gaf antwoord op de vragenlijst, welk antwoord ter plaatse werd gecontroleerd.

(229)

Op grond van de informatie verkregen uit de antwoorden op de vragenlijst en tijdens het controlebezoek stelde de Commissie vast dat de Chinese overheid, al dan niet rechtstreeks, meer dan 50 % van de aandelen van deze financiële instelling in handen had.

(230)

Wat betreft de formele aanwijzingen voor zeggenschap van de overheid in de medewerkende staatsbank, merkte de Commissie die bank aan als “essentiële financiële instelling in overheidshanden”. Met name luidt het in de “Tijdelijke regeling betreffende de raad van toezicht in essentiële openbare financiële instellingen”: “De in deze regeling genoemde essentiële openbare financiële instellingen zijn in handen van de overheid zijnde beleidsbanken, handelsbanken, vermogensbeheerders, effectenmakelaars, verzekeringsmaatschappijen enz. (hierna “financiële instellingen in staatsbezit” genoemd), waarvan de Staatsraad de raad van toezicht benoemt”.

(231)

De raad van toezicht van de essentiële financiële instellingen in overheidshanden wordt benoemd overeenkomstig de “Tijdelijke regeling betreffende de raad van toezicht van essentiële financiële instellingen in overheidshanden” (Decreet nr. 282 van de Staatsraad). Op basis van de artikelen 3 en 5 van deze tijdelijke regeling stelde de Commissie vast dat de leden van de raad van toezicht worden aangewezen door en verantwoording verschuldigd zijn aan de Staatsraad, hetgeen illustreert dat de staat institutionele zeggenschap heeft over de commerciële activiteiten van de medewerkende staatsbank. Naast deze algemeen toepasselijke aanwijzingen stelde de Commissie met betrekking tot EXIM het volgende vast:

(232)

EXIM is opgericht en werkt in overeenstemming met het “Besluit van de Staatsraad tot oprichting van de Export-Import Bank van China” en met de statuten van EXIM. Volgens de statuten wordt de directie van EXIM rechtstreeks door de staat benoemd. De raad van commissarissen wordt door de Staatsraad benoemd in overeenstemming met de “Tijdelijke regeling betreffende de raden van toezicht van de essentiële financiële instellingen in overheidshanden” en andere wet- en regelgeving, en is verantwoording verschuldigd aan de Staatsraad.

(233)

In de statuten is tevens vermeld dat het partijcomité van EXIM een leidende en centrale politieke rol speelt om te waarborgen dat het beleid en belangrijke taken van de Communistische Partij en de staat door EXIM worden uitgevoerd. De leidinggevende rol van de Partij strekt zich uit tot alle aspecten van corporate governance.

(234)

In de statuten is voorts bepaald dat EXIM ernaar streeft de ontwikkeling van de buitenlandse handel en economische samenwerking, grensoverschrijdende investeringen, het initiatief “One Belt, One Road” en de samenwerking met het oog op internationale capaciteiten en vervaardiging van apparatuur te bevorderen. De zakelijke activiteiten van EXIM omvatten op korte, middellange en lange termijn verstrekte leningen die zijn goedgekeurd in het kader van het beleid inzake buitenlandse handel en het “naar buiten” gerichte beleid van de VRC, zoals exportkredieten, importkredieten, leningen voor de uitvoering van werken voor buitenlandse opdrachtgevers, leningen voor buitenlandse investeringen, leningen van de Chinese overheid voor buitenlandse hulp en leningen voor afnemers van exporterende ondernemingen.

(235)

De Commissie stelde tevens vast dat financiële instellingen in handen van de overheid hun statuten in 2017 hebben gewijzigd om de rol van de Chinese Communistische Partij (“CCP”) op het hoogste besluitvormingsniveau van de banken te versterken.

(236)

In deze nieuwe statuten is bepaald dat:

(237)

Uit dit bewijs blijkt dat de overheid betekenisvolle zeggenschap over de gedragingen van die instelling uitoefende.

(238)

De Commissie heeft voorts informatie verzameld over de vraag of de Chinese overheid betekenisvolle zeggenschap uitoefende over het gedrag van de medewerkende staatsbank met betrekking tot haar leenbeleid en risicobeoordeling bij de verstrekking van leningen aan de SGV-bedrijfstak. Dienaangaande is rekening gehouden met de volgende regelgevende documenten:

(239)

De Commissie stelde bij de analyse van deze regelgevende documenten vast dat de financiële instellingen in de VRC handelen in een algemeen juridisch kader dat hen verplicht om bij het nemen van financiële beslissingen te zorgen voor overeenstemming met de doelstellingen van het industriebeleid van de Chinese overheid; zij doet deze vaststelling om de hieronder uiteengezette redenen.

(240)

Wat EXIM betreft, is het mandaat van die bank inzake overheidsbeleid vastgesteld in het Besluit tot oprichting van de Export-Import Bank of China en in haar statuten.

(241)

Op algemeen niveau bepaalt artikel 34 van de bankenwet, die geldt voor alle financiële instellingen die actief zijn in China, dat “handelsbanken kredieten verlenen in overeenstemming met de behoeften van de nationale economische en sociale ontwikkeling en overeenkomstig het industriebeleid van de staat”. Hoewel in artikel 4 van de bankenwet het volgende is bepaald: “Handelsbanken verrichten hun bedrijfsactiviteiten overeenkomstig de wet zonder inmenging van enige entiteit of particulier. Handelsbanken staan met het volledige vermogen van de rechtspersoon onafhankelijk in voor hun wettelijke aansprakelijkheid”, bleek uit het onderzoek dat artikel 4 van de bankenwet behoudens artikel 34 van de bankenwet wordt toegepast, d.w.z. dat de banken het door de staat vastgestelde overheidsbeleid uitvoeren en de instructies van de staat volgen.

(242)

Bovendien luidt artikel 15 van de Algemene regels betreffende leningen als volgt: “Overeenkomstig het beleid van de staat mogen de betrokken departementen rentesubsidies verlenen voor leningen, teneinde de groei van bepaalde bedrijfstakken en de economische ontwikkeling in bepaalde gebieden te bevorderen”.

(243)

Zo ook verplicht Besluit nr. 40 alle financiële instellingen kredieten specifiek aan “aangemoedigde” projecten te verstrekken. Zoals reeds toegelicht in punt 3.1, en meer in het bijzonder in overweging 166, vallen projecten van de SGV-bedrijfstak in de “aangemoedigde” categorie. Besluit nr. 40 bevestigt derhalve de eerdere bevinding inzake de bankenwet, namelijk dat banken overheidsgezag uitoefenen in de vorm van de verlening van preferentiële kredieten. De Commissie heeft tevens geconstateerd dat de “CBIRC” verstrekkende goedkeuringsbevoegdheden heeft die alle aspecten van het management van alle in de VRC gevestigde financiële instellingen (met inbegrip van particuliere financiële instellingen en financiële instellingen in buitenlandse handen) betreffen, zoals (63):

(244)

De bankenwet is juridisch bindend. In punt 3.1 is vastgesteld dat de Vijfjarenplannen en Besluit nr. 40 bindend zijn. Het bindende karakter van de regelgeving betreffende de CBIRC berust op de bevoegdheden waarover zij als bancaire regelgevende autoriteit beschikt. Het bindende karakter van andere documenten blijkt uit de daarin vervatte bepalingen inzake toezicht en evaluatie.

(245)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Chinese overheid dat geen van de door de Commissie aangevoerde documenten volstond om aan te tonen dat zij wel degelijk betekenisvolle zeggenschap had uitgeoefend over EXIM. Zij stelde meer bepaald dat artikel 34 van de Chinese bankenwet slechts een algemene verklaring is die geen praktische gevolgen heeft. De Chinese overheid voegde daaraan toe dat artikel 34 niet op zichzelf mag worden gelezen, maar in samenhang met de artikelen 4, 5 en 41 van de bankenwet, die betrekking hebben op de autonomie van de bank en het ontbreken van inmenging door entiteiten, personen of regeringen. De Chinese overheid verzocht ook om geen rekening te houden met artikel 15 van de Algemene regels betreffende leningen, aangezien dat niet dwingend is. Ten slotte stelde de Chinese overheid dat Besluit nr. 40 van de Staatsraad niet bindend was en verwees zij naar artikel 17 van dat besluit, dat bepaalt dat alle financiële instellingen verplicht zijn om leningen toe te kennen op basis van marktbeginselen.

(246)

De Commissie herinnerde er in de eerste plaats aan dat dat de bankenwet en Besluit nr. 40, zoals vermeld in de vorige overweging, volgens haar bindend zijn. De bevindingen van het onderzoek (en de bevindingen van de Commissie in eerdere onderzoeken met betrekking tot hetzelfde subsidieprogramma (64)) bieden bovendien geen steun aan het argument dat banken geen rekening houden met het beleid en de plannen van de overheid. Uit het onderzoek bleek integendeel dat artikel 15 van de Algemene regels betreffende leningen in de praktijk wel degelijk wordt toegepast, en dat de artikelen 4, 5 en 41 van de bankenwet behoudens artikel 34 van de bankenwet worden toegepast, d.w.z. dat de banken het door de staat vastgestelde overheidsbeleid uitvoeren en de instructies van de staat volgen. De bevindingen van het onderzoek bieden geen steun aan het argument dat banken bij het nemen van beslissingen inzake leningen geen rekening houden met het beleid en de plannen van de overheid. De Commissie heeft bijvoorbeeld vastgesteld dat de producenten-exporteurs profiteren van vergelijkbare lage rentetarieven door middel van preferentiële leningen.

(247)

De Commissie merkte ook op dat Besluit nr. 40 van de Staatsraad alle financiële instellingen opdraagt alleen kredietondersteuning te verstrekken aan aangemoedigde projecten, en de uitvoering belooft van “andere preferentiële beleidsmaatregelen ten aanzien van de aangemoedigde projecten”. Op basis van het bovenstaande zijn banken verplicht om de SGV-bedrijfstak met kredieten te steunen. Hoewel artikel 17 van dat besluit ook verlangt dat de banken de beginselen van de kredietverlening eerbiedigen, kon de Commissie tijdens het onderzoek niet vaststellen dat dit in de praktijk ook het geval was. Besluit nr. 40 bevestigt derhalve de eerdere bevinding inzake de bankenwet, namelijk dat banken overheidsgezag uitoefenen in de vorm van de verlening van preferentiële kredieten.

(248)

Op basis daarvan concludeerde de Commissie dat de Chinese overheid een normatief kader heeft gecreëerd waaraan de managers en toezichthouders die door de Chinese overheid zijn benoemd en die aan haar verantwoording verschuldigd zijn, gebonden zijn. Derhalve baseerde de Chinese overheid zich op het normatief kader om, telkens wanneer de medewerkende staatsbank leningen verstrekte aan de SGV-bedrijfstak, betekenisvolle zeggenschap over hun gedrag uit te oefenen.

(249)

De Commissie verzamelde ook concrete bewijzen van de uitoefening van betekenisvolle zeggenschap aan de hand van concrete leningen. Tijdens het controlebezoek stelde de medewerkende staatsbank dat zij in de praktijk bij de toekenning van de litigieuze leningen gebruik had gemaakt van geavanceerde beleidsmodellen voor kredietrisicobeoordeling. Zoals reeds opgemerkt in de overwegingen 187 tot en met 190, werden er geen concrete voorbeelden met betrekking tot de in de steekproef opgenomen ondernemingen gegeven. Hoewel de Commissie in het bezit was van documenten waarin de in de steekproef opgenomen ondernemingen afstand deden van hun recht op vertrouwelijke behandeling, weigerde de medewerkende staatsbank om wettelijke en contractuele redenen informatie over de in de steekproef opgenomen ondernemingen te verstrekken, zoals specifieke risicobeoordelingen.

(250)

Bij gebreke van concreet bewijs dat de kredietwaardigheid was beoordeeld, onderzocht de Commissie daarom het algemene rechtskader dat is uiteengezet in de overwegingen 238 tot en met 245, in combinatie met het gedrag van de medewerkende staatsbank wat de leningen aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen betreft. Dit gedrag was in tegenspraak met haar officiële standpunt tijdens het controlebezoek, aangezien de bank in de praktijk niet handelde op basis van een grondige, op de markt gebaseerde risicobeoordeling.

(251)

Uit de controlebezoeken bleek dat — met uitzondering van bepaalde leningen in vreemde valuta — leningen aan de twee groepen in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs werden verstrekt tegen een rente die lager of in de buurt lag van de benchmarkrentevoet van de Volksbank van China (“PBOC”), ongeacht de financiële situatie en het kredietrisicoprofiel van de ondernemingen. De leningen werden dus verstrekt tegen een rente die lager lag dan de marktrente die overeenstemde met het risicoprofiel van de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs. Bovendien ontvingen de in de steekproef opgenomen ondernemingen doorlopende leningen, waardoor zij het op leningen terugbetaalde kapitaal op de vervaldag onmiddellijk konden vervangen door vers kapitaal uit nieuwe leningen.

(252)

Voorts stelde de Commissie vast dat leningen die door de medewerkende staatsbank als “ongebruikelijke” leningen hadden moeten worden gemeld, door de medewerkende staatsbank niet altijd als zodanig waren opgenomen in het nationale centrale kredietregister. De meldplicht voor dergelijke “ongebruikelijke leningen” geldt met name als leningen zijn geherstructureerd, als de debiteur zijn betalingsverplichtingen niet is nagekomen of als er doorlopende leningen zijn verstrekt. Voor de twee in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs werd vastgesteld dat daarvan sprake was. Volgens de richtsnoeren van de CBIRC inzake de risicogebaseerde classificatie van leningen hadden al deze gevallen moeten worden vermeld in het centrale kredietregister. Dit meldverzuim van de financiële instellingen leidt tot een vertekend beeld van de kredietpositie van de onderneming in het centrale kredietregister, aangezien het register niet de echte kredietwaardigheid van de onderneming weergeeft. Zelfs indien een financiële instelling een op de markt gebaseerde risicobeoordeling zou verrichten, zou zij dat dientengevolge hebben gedaan op grond van onjuiste informatie.

(253)

De Commissie kwam daarom tot de conclusie dat de Chinese overheid betekenisvolle zeggenschap heeft uitgeoefend over het gedrag van de medewerkende staatsbank met betrekking tot haar leenbeleid en risicobeoordeling ten aanzien van de SGV-bedrijfstak.

(254)

De Commissie stelde vast dat de medewerkende financiële instelling in staatsbezit het hierboven beschreven rechtskader ten uitvoer heeft gelegd bij de uitoefening van overheidsfuncties met betrekking tot de SGV-sector. Dat betekent dat zij optrad als overheidsinstantie in de zin van artikel 2, onder b), van de basisverordening, gelezen in samenhang met artikel 3, lid 1, onder a), i), van de basisverordening en in overeenstemming met de desbetreffende rechtspraak van de WTO.

(255)

Zoals uiteengezet in punt 3.2, heeft geen van de andere staatsbanken die leningen hebben verstrekt aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen, de specifieke vragenlijst ingevuld. De CDB heeft niet geantwoord op de vragenlijst, maar was beschikbaar voor vragen tijdens het controlebezoek bij het Ministerie van Handel. Tijdens dat bezoek stelde de CDB dat de verklaringen die zij tijdens een eerder antisubsidieonderzoek door de EU in 2012 had gedaan, nog altijd geldig waren en dat er sindsdien geen grote veranderingen waren geweest. De CDB verstrekte geen nadere gedetailleerde informatie over haar governance-structuur en risicobeoordeling en gaf evenmin voorbeelden van bepaalde leningen aan de SGV-bedrijfstak.

(256)

Derhalve heeft de Commissie overeenkomstig de conclusies in de overwegingen 182 tot en met 199 besloten gebruik te maken van de beschikbare gegevens om te bepalen of die staatsbanken als overheidsinstanties moeten worden aangemerkt.

(257)

In eerdere antisubsidieonderzoeken (65) stelde de Commissie vast dat de volgende banken, die leningen hebben verstrekt aan de in het kader van de onderhavige onderzoeken in de steekproef opgenomen groepen van producenten-exporteurs, geheel of gedeeltelijk eigendom zijn van de staat of van rechtspersonen die in handen zijn van de staat: China Development Bank, China Construction Bank, Industrial and Commercial Bank of China, Bank of Communications, China Everbright Bank, Postal Savings Bank, China Merchants Bank, Shanghai Pudong Development Bank, China Industrial Bank, Shenyang Rural Commercial Bank, Bank of Shanghai, Ningbo Bank, China CITIC Bank, China Guangfa Bank, China Bohai Bank, Huaxia Bank, Hankou Bank, Hubei Bank, Huishang Bank, Dongying Bank, Bank of Tianjin, Bank of Kunlun, Shanghai Rural Commercial Bank, China Industrial International Trust Limited, Daye Trust Co., Ltd en Sinotruk Finance Co., Ltd Aangezien er geen informatie is verstrekt die anders aangeeft, heeft de Commissie in het onderhavige onderzoek dezelfde conclusie gehandhaafd.

(258)

Voorts stelde de Commissie met gebruikmaking van algemeen beschikbare informatie, zoals de websites van de bank, jaarverslagen, informatie in bankregisters of op internet, vast dat de volgende banken die leningen of financiële leasing hebben verstrekt aan de twee in de steekproef opgenomen groepen van producenten-exporteurs, geheel of gedeeltelijk eigendom zijn van de staat of van rechtspersonen die in handen zijn van de staat:

(259)

Bij gebreke van specifieke informatie van de betrokken financiële instellingen die het tegendeel bewijst, stelde de Commissie om dezelfde redenen als die welke reeds zijn vermeld in punt 3.4.1.2 voorts vast dat er sprake is van eigendom en formele aanwijzingen voor zeggenschap van de Chinese overheid. Met name lijkt het er op basis van de beschikbare gegevens op dat de managers en toezichthouders in de niet-medewerkende staatsbanken op dezelfde wijze als in de medewerkende staatsbank zijn benoemd door en verantwoording verschuldigd zijn aan de Chinese overheid.

(260)

Wat de uitoefening van betekenisvolle zeggenschap betreft, was de Commissie van oordeel dat de bevindingen betreffende de medewerkende financiële instelling ook als representatief voor de niet-medewerkende financiële instellingen in handen van de overheid konden worden beschouwd. Het in punt 3.4.1.2 geanalyseerde normatieve kader is op identieke wijze op hen van toepassing. Bij gebreke van enig bewijs van het tegendeel geldt het ontbreken van concrete aanwijzingen dat kredietwaardigheidsbeoordelingen zijn verricht, op grond van de beschikbare gegevens op dezelfde wijze als voor de medewerkende staatsbank, zodat de analyse betreffende de concrete toepassing van het normatieve kader in punt 3.4.1.2 gelijkelijk op hen van toepassing is.

(261)

Bovendien heeft de Commissie vastgesteld dat het merendeel van de leningovereenkomsten die de Commissie van de in de steekproef opgenomen ondernemingen had ontvangen, vergelijkbare voorwaarden bevatte en dat de overeengekomen rentevoeten vergelijkbaar waren en gedeeltelijk samenvielen met die van de medewerkende staatsbank.

(262)

De Commissie was derhalve van oordeel dat de bevindingen voor de medewerkende staatsbank overeenkomstig artikel 28 van de basisverordening moesten worden aangemerkt als de beschikbare gegevens voor de beoordeling van de andere staatsbanken, vanwege die overeenkomsten wat betreft leenvoorwaarden en rentevoeten.

(263)

Op grond daarvan concludeerde de Commissie dat de andere staatsbanken die leningen verstrekken aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen, overheidsinstanties zijn in de zin van artikel 2, onder b), gelezen in samenhang met artikel 3, lid 1, onder a), i), van de basisverordening.

(264)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Chinese overheid dat de Commissie zich uitsluitend op eerdere onderzoeken en aanwijzingen voor formele zeggenschap heeft gebaseerd om vast te stellen dat de niet-medewerkende staatsbanken als overheidsinstanties optraden. Er is geen afzonderlijke analyse uitgevoerd voor elke bank. Aangezien EXIM een beleidsbank is, kon haar situatie ook niet zomaar worden vergeleken met die van commerciële banken.

(265)

In dit verband herinnerde de Commissie eraan dat zij zich bij gebrek aan medewerking van de andere staatsbanken op de beschikbare gegevens moest baseren. De Commissie concludeerde dat de informatie uit eerdere onderzoeken, samen met formele aanwijzingen voor zeggenschap en de bevindingen van het onderzoek zelf met betrekking tot EXIM en het feitelijke gedrag van de banken jegens de producenten-exporteurs, in dit geval de beste beschikbare gegevens opleverden. De Chinese overheid heeft hoe dan ook geen bewijzen of argumenten aangevoerd die de bevindingen van de Commissie weerleggen dat de andere staatsbanken die leningen verstrekten aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen, overheidsinstanties zijn in de zin van artikel 2, onder b), gelezen in samenhang met artikel 3, lid 1, onder a), i), van de basisverordening. De Commissie bleef derhalve bij haar standpunt.

(266)

Op grond van de voorgaande overwegingen stelde de Commissie vast dat alle Chinese financiële instellingen die in handen van de overheid zijn en leningen of financiële leasing verstrekten aan de twee in de steekproef opgenomen groepen van medewerkende producenten-exporteurs, overheidsinstanties zijn in de zin van artikel 2, onder b), gelezen in samenhang met artikel 3, lid 1, onder a), i), van de basisverordening.

(267)

Zelfs indien de financiële instellingen in handen van de overheid niet als overheidsinstanties zouden worden beschouwd, stelde de Commissie om dezelfde redenen als uiteengezet in de overwegingen 269 tot en met 272 verder vast dat moet worden aangenomen dat de Chinese overheid aan hen functies die zij normaal zelf zou vervullen, heeft toevertrouwd of hen daarmee heeft belast in de zin van artikel 3, lid 1, onder a), iv), van de basisverordening. Hun gedragingen zouden dus hoe dan ook aan de Chinese overheid worden toegerekend.

(268)

De Commissie richtte haar aandacht vervolgens op de overige financiële instellingen. Op basis van de bevindingen van eerdere antisubsidieonderzoeken (67), aangevuld met openbare informatie, werden de volgende financiële instellingen geacht in particulier bezit te zijn: China Minsheng Bank, Sumitomo Mitsui Banking (China) Co., Ltd, Standard Chartered Bank, Ping An Bank. Voor de volgende financiële instellingen kon de Commissie bij gebrek aan medewerking en openbare informatie niet vaststellen of zij in handen van de overheid of in particuliere handen waren: Chongqing Runyin Financial Leasing Co., Ltd, Wuxi International Platinum Co., Ltd, Liangjiang Financial Leasing Co., Ltd, Taian Bank en Taian Daiyue Rural Commercial Bank Co., Ltd De Commissie volgde een conservatieve benadering en analyseerde laatstgenoemde instellingen op dezelfde wijze als de financiële instellingen die in particuliere handen zijn, en hierna worden zij “particuliere financiële instellingen” genoemd. De Commissie onderzocht of deze financiële instellingen door de Chinese overheid waren belast met de verlening van subsidies aan de SGV-bedrijfstak of dat hun die functie was toevertrouwd in de zin van artikel 3, lid 1, onder a), iv), van de basisverordening.

(269)

Volgens de Beroepsinstantie van de WTO is er sprake van het “toevertrouwen van functies” wanneer een overheid verantwoordelijkheid geeft aan een particulier lichaam, en verwijst het “belasten met functies” naar situaties waarin de overheid haar gezag uitoefent over een particulier lichaam (68). In beide gevallen gebruikt de overheid een particulier lichaam om namens haar de financiële bijdrage te leveren en “in de meeste gevallen kan men verwachten dat het toevertrouwen van functies aan of het belasten met functies van een particulier lichaam gepaard gaat met een vorm van dreiging of aansporing” (69). Tegelijkertijd is het leden krachtens punt iv) niet toegestaan compenserende maatregelen in te stellen tegen producten “indien de overheid louter haar algemene regelgevende bevoegdheden uitoefent” (70) of indien overheidsinterventie “al dan niet een bepaald resultaat als gevolg kan hebben, enkel gebaseerd op de gegeven feitelijke omstandigheden en op de uitoefening van vrije keuze door de deelnemers aan die markt” (71). Het toevertrouwen van functies of belasten met functies impliceert eigenlijk “een actievere rol van de overheid dan louter aansporing” (72).

(270)

De Commissie merkte op dat het in de overwegingen 238 tot en met 245 beschreven normatieve kader voor de bedrijfstak van toepassing is op alle financiële instellingen in de VRC, met inbegrip van particuliere financiële instellingen. Zo hebben de bankenwet en de verschillende verordeningen van de CBIRC bijvoorbeeld zowel betrekking op alle banken met Chinees kapitaal als op alle banken met buitenlands kapitaal die onder het toezicht van de CBIRC staan.

(271)

Bovendien is uit de controlebezoeken bij de in de steekproef opgenomen ondernemingen gebleken dat het merendeel van de leenovereenkomsten die de Commissie van de in de steekproef opgenomen ondernemingen had ontvangen, vergelijkbare voorwaarden bevatten en dat de rentevoeten van de particuliere financiële instellingen vergelijkbaar waren en gedeeltelijk samenvielen met die van de financiële instellingen die in handen zijn van de overheid.

(272)

Bij gebreke van enige afwijkende informatie van de particuliere financiële instellingen concludeerde de Commissie dat, voor zover het de SGV-bedrijfstak betreft, aan alle financiële instellingen (inclusief particuliere financiële instellingen) die in de VRC actief zijn onder toezicht van de CBIRC door de staat functies zijn toevertrouwd of dat zij daarmee zijn belast in de zin van artikel 3, lid 1, onder a), iv), eerste streepje, van de basisverordening, teneinde het overheidsbeleid te steunen en aan de SGV-bedrijfstak leningen te verstrekken tegen preferentiële tarieven.

(273)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde een van de partijen dat het feit dat elk van de in de steekproef opgenomen groepen van ondernemingen tijdens het onderzoektijdvak verschillende soorten leningen of financiële leasing had ontvangen met variaties in bijvoorbeeld looptijden, zekerheden, garanties en andere daaraan verbonden voorwaarden, zoals vermeld in overweging 281, erop wees dat de staat hun geen functies heeft toevertrouwd of daarmee heeft belast. Deze partij stelde ook dat de overlapping van de rentevoeten van particuliere en staatsbanken aantoonde dat de staatsbanken leningen verstrekten tegen marktvoorwaarden, en niet omgekeerd. De Commissie heeft ook getracht de bewijslast te verschuiven door te stellen dat haar conclusies golden “bij afwezigheid van andersluidende gegevens die zij heeft ontvangen van particuliere financiële instellingen”. De Commissie had echter eerst moeten aantonen dat haar opvatting aannemelijk was.

(274)

In antwoord op deze argumenten herinnerde de Commissie eraan dat zij zich bij gebrek aan medewerking van de banken voor de particuliere banken op de beschikbare gegevens moest baseren. Daarmee heeft zij de bewijslast niet verschoven. Aangezien slechts één staatsbank medewerking verleende, heeft de Commissie bovendien gebruikgemaakt van de informatie van de medewerkende partij, die werd geacht een overheidsinstantie te zijn, om deze te vergelijken met de voorwaarden die werden geboden door particuliere banken, die niet meewerkten. Dat er een overlapping was in de rentevoeten, toont aan dat ook de particuliere banken leningen verstrekten onder voorwaarden die gunstiger waren dan de marktvoorwaarden, en niet omgekeerd. De redenering van de partij komt erop neer dat de op de beschikbare gegevens gebaseerde informatie betrouwbaarder is dan de conclusies op basis van gecontroleerde informatie. Dat ondernemingen tijdens het onderzoektijdvak verschillende soorten leningen met verschillende voorwaarden kregen, doet hieraan niet af. De partij heeft hoe dan ook geen bewijzen of argumenten aangevoerd om de bevindingen van de Commissie te weerleggen. Deze argumenten werden derhalve afgewezen.

(275)

Daarnaast is het normatieve kader dat van toepassing is op alle banken in de VRC veel ruimer dan alleen de twee verordeningen die van toepassing zijn op de CBIRC, zoals uiteengezet in overweging 238, en is het volledige pakket regelgevende documenten juridisch verbindend, zoals uiteengezet in overweging 244, zodat zij meer dan louter aanmoediging inhouden. Bovendien zijn uit de controlebezoeken bij de in de steekproef opgenomen ondernemingen geen aanzienlijke verschillen aan het licht gekomen tussen de leningvoorwaarden of rentevoeten van de particuliere financiële instellingen en die van financiële instellingen die in handen zijn van de overheid.

(276)

Na de mededeling van feiten en overwegingen stelde de Chinese overheid dat de door de Commissie aangevoerde wetgeving slechts een richtinggevende rol heeft, en dat een louter richtinggevende rol van de overheid niet volstaat om te concluderen dat er sprake is van het toevertrouwen van functies of het belasten daarmee. Dienaangaande beklemtoonde de Chinese overheid dat artikel 34 van de bankenwet slechts een algemene verklaring is die geen praktische gevolgen heeft.

(277)

Artikel 15 van de Algemene regels betreffende leningen houdt evenmin een dwingende verplichting in, maar stelt financiële instellingen alleen in staat rekening te houden met het beleid van de overheid. Besluit nr. 40 is evenmin een bindend document, en het geeft financiële instellingen uitdrukkelijk de opdracht financiële steun te verlenen “volgens de kredietbeginselen”.

(278)

De Commissie was het met deze opvatting oneens, aangezien het normatieve kader dat voor alle banken in China geldt, zoals uiteengezet in overweging 244, juridisch bindend is en dus meer is dan een loutere aansporing of sturing door de overheid. Wat Besluit nr. 40 betreft, heeft de Commissie in overweging 247 reeds vastgesteld dat Besluit nr. 40 alle financiële instellingen opdraagt slechts steun te verlenen aan aangemoedigde projecten, ook al verlangt artikel 17 van dat besluit dat de bank de kredietbeginselen in acht neemt. De Commissie bleef derhalve bij haar standpunt.

(279)

De Commissie heeft reeds in eerdere antisubsidieonderzoeken — op basis van een door het Internationaal Monetair Fonds (IMF) (73) gepubliceerde studie waarin een discrepantie tussen internationale en Chinese ratings werd aangetoond, en in combinatie met de bevindingen van het onderzoek naar de in de steekproef opgenomen ondernemingen — vastgesteld dat binnenlandse kredietratings die aan Chinese ondernemingen waren toegekend, niet betrouwbaar waren. Volgens het IMF is door lokale ratingbureaus namelijk aan 90 % van de Chinese obligaties een rating van AA tot AAA toegekend. Dit is niet te vergelijken met andere markten, zoals de EU of de VS. Op de markt van de VS heeft bijvoorbeeld minder dan 2 % van de ondernemingen zulke uitstekende ratings. De Chinese kredietratingbureaus neigen dus sterk tot ratings aan de hoogste kant van de ratingschaal. Zij hanteren zeer globale ratingschalen en poolen vaak obligaties met zeer uiteenlopende wanbetalingsrisico’s binnen een en dezelfde brede ratingcategorie (74).

(280)

Bovendien wordt de basisrating van de emittent door buitenlandse ratingbureaus, zoals Standard & Poor’s en Moody’s, bij de beoordeling van in het buitenland uitgegeven Chinese obligaties doorgaans verhoogd op basis van een inschatting van het strategische belang van de betrokken onderneming voor de Chinese overheid en de omvang van eventuele impliciete garanties (75). Zo geeft Fitch in voorkomend geval aan dat dergelijke garanties een belangrijke factor zijn voor haar kredietbeoordeling van Chinese ondernemingen (76).

(281)

De Commissie vergaarde ook verdere informatie om deze analyse te vervolledigen. Ten eerste stelde de Commissie vast dat de staat een bepaalde mate van invloed kan uitoefenen op de markt voor kredietrating. Volgens twee in 2016 gepubliceerde studies waren er ongeveer 12 kredietratingbureaus werkzaam op de Chinese markt, waarvan het merendeel in handen van de staat was. In totaal was 60 % van alle beoordeelde bedrijfsobligaties in de VRC beoordeeld door ratingbureaus in overheidshanden (77).

(282)

De Chinese overheid bevestigde dat er tijdens het onderzoektijdvak 15 kredietratingbureaus actief waren op de Chinese obligatiemarkt, waaronder twaalf binnenlandse ratingbureaus, namelijk Shanghai Brilliance Credit Rating & Investors Service Co., Ltd, Dagong Global Credit Rating Co., Ltd, Golden Credit Rating International Co., Ltd, China Bond Rating Co., Ltd, CSCI Pengyuan Credit Rating Co., Ltd, Fareast Credit Rating Co., Ltd, China Chengxin Securities Rating Co., Ltd, United Credit Ratings Co., Ltd, Shanghai Credit Information Services Co., Ltd, China Securities Index Co., Ltd, Beijing North Joint Credit Evaluation Co., Ltd en Sichuan Dapu Credit Rating Limited Company. De meeste binnenlandse ratingbureaus waren in handen van de staat. Er waren ook drie als joint ventures opgerichte Chinees-buitenlandse ratingbureaus, te weten China Lianhe Credit Rating Co., Ltd, S&P Global China Rating en China Chengxin International Credit Rating Co., Ltd.

(283)

Ten tweede is er geen vrije toetreding tot de Chinese markt voor kredietrating. Het gaat in wezen om een gesloten markt, aangezien ratingbureaus een vergunning nodig hebben van de China Securities Regulatory Commission (“CSRC”) of van de PBOC alvorens activiteiten te kunnen ontplooien (78). De PBOC kondigde medio 2017 aan dat het onder bepaalde voorwaarden aan buitenlandse kredietratingbureaus zou worden toegestaan kredietbeoordelingen uit te voeren voor een deel van de markt voor binnenlandse obligaties. Tijdens het onderzoektijdvak waren er evenwel nog geen buitenlandse kredietratingbureaus toegelaten (79). In de tussentijd hebben buitenlandse bureaus echter joint ventures met een aantal lokale kredietratingbureaus opgezet, die kredietratings op het gebied van binnenlandse obligaties aanbieden. Deze ratings zijn evenwel gebaseerd op Chinese ratingschalen en zijn dus, zoals hierboven toegelicht, niet zonder meer vergelijkbaar met internationale ratings.

(284)

Tot slot worden de bevindingen van de Commissie bevestigd in een van de conclusies van recent onderzoek van de PBOC zelf: “… als de beleggingskwaliteit van buitenlandse obligaties is gesteld op de internationale rating BBB- en hoger, kan de kwaliteit van beleggingen in binnenlandse obligaties worden gewaardeerd op AA-niveau en hoger, rekening houdend met het verschil tussen de gemiddelde binnenlandse rating en de internationale rating van zes of meer stappen” (80).

(285)

Gelet op de in de overwegingen 279 tot en met 284 beschreven situatie kwam de Commissie tot de conclusie dat Chinese kredietratings geen betrouwbare beoordeling van het kredietrisico van de onderliggende activa vormen. Op grond van het voorgaande heeft de Commissie, ook al hebben sommige in de steekproef opgenomen ondernemingen een goede rating van een Chinees ratingbureau gekregen, geconcludeerd dat die rating niet betrouwbaar is. Die ratings waren bovendien vertekend door de beleidsdoelstellingen om belangrijke strategische bedrijfstakken, zoals SGV, aan te moedigen.

(286)

Overeenkomstig de bevindingen in de WPP-zaak en de bandenzaak (81) zijn doorlopende leningen een vorm van krediet waarmee een onderneming het op leningen terugbetaalde kapitaal op de vervaldag kan vervangen door vers kapitaal uit nieuwe leningen. Doorlopende leningen zijn gewoonlijk een teken van liquiditeitsproblemen op korte termijn bij de leningnemer en vormen een grotere risicoblootstelling voor de banken die ze verstrekken. Het bestaan van doorlopende leningen in een bepaalde onderneming werd derhalve beschouwd als een aanwijzing dat de onderneming zich in een slechtere financiële situatie bevond dan wat op het eerste gezicht door de jaarrekeningen wordt gesuggereerd, en dat er sprake is van een extra risico in verband met liquiditeitsproblemen op korte termijn.

(287)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Chinese overheid dat doorlopende leningen niet noodzakelijk op liquiditeitsproblemen wijzen. Dit blijkt duidelijk uit de websites van toonaangevende Europese banken. Zo maken doorlopende kredietlijnen en leningen bijvoorbeeld deel uit van de standaardactiviteiten van banken zoals ING (82) en bnp Paribas (83), en is er geen verband met hogere rentetarieven.

(288)

De Commissie is het niet eens met de beoordeling door de Chinese overheid. De Chinese overheid beschouwt doorlopende leningen zelf als een extra factor van kredietrisico. Zoals vermeld in de richtsnoeren van de CBRC inzake risicogebaseerde classificatie van leningen moeten doorlopende leningen ten minste als “verontrustende” leningen worden gerapporteerd (84). Wanneer een lening onder deze categorie valt, betekent dit dat — ook al kan een kredietnemer momenteel de hoofdsom en de rente van de lening terugbetalen — er factoren zijn die de terugbetaling ervan negatief kunnen beïnvloeden.

(289)

Doorlopende leningen bestaan inderdaad in Europa, maar de voorwaarden ervan verschillen sterk van deze van de Chinese doorlopende leningen. In de Unie zijn doorlopende leningen in feite kredietlijnen, met een vooraf bepaald maximumbedrag dat tijdens een vastgestelde periode op verschillende ogenblikken kan worden opgenomen en terugbetaald. Daarnaast brengen dergelijke kredietfaciliteiten extra kosten mee, hetzij in de vorm van een contractuele marge bovenop de gebruikelijke marktrentevoeten op korte termijn (85), hetzij een vooraf bepaalde beheersvergoeding. Bovendien voorzag het door de Chinese overheid verstrekte voorbeeld met betrekking tot bnp Paribas ook in een vergoeding voor het gedurende de looptijd van de kredietfaciliteit onaangeroerde kapitaal.

(290)

De voorwaarden van de tijdens de controlebezoeken bij de in de steekproef opgenomen Chinese ondernemingen onderzochte doorlopende leningen verschilden daarentegen niet van die van andere leningen op korte termijn. Zij werden noch als kredietlijn, noch als een doorlopende kredietfaciliteit bestempeld en er waren geen extra vergoedingen of marges aan verbonden. Op het eerste gezicht leek het om normale leningen op korte termijn te gaan. De lening was echter soms bestemd voor de “terugbetaling van leningen”. Bij de controle van de terugbetaling van die leningen in het kader van het controlebezoek werd bovendien duidelijk dat het uitstaande bedrag in werkelijkheid werd terugbetaald met nieuwe leningen die binnen een week vóór of na de vervaldag van de oorspronkelijke lening door dezelfde bank voor hetzelfde bedrag werden toegekend. De Commissie breidde haar analyse vervolgens uit naar de andere leningen in de tabellen en stelde vast dat het merendeel daarvan precies dezelfde kenmerken had. Om al deze redenen handhaafde de Commissie haar standpunt inzake doorlopende leningen.

(291)

In de loop van het onderzoek merkte de Commissie dat bepaalde in de steekproef opgenomen ondernemingen obligaties hadden uitgegeven die specifiek waren bedoeld voor het aflossen van schulden, namelijk leningen. De Commissie stelde vast dat sommige ondernemingen, door hun schulden aldus te herstructureren, hun verplichtingen konden herschikken en uitstellen, en de middelen konden verkrijgen die zij nodig hadden om te voldoen aan hun aflossingsverplichtingen, hetgeen wijst op moeilijkheden bij het aantrekken van kapitaal.

(292)

Dat een onderneming daarvoor obligaties gebruikt, roept twijfels op over haar vermogen om schulden af te lossen, en daarmee ook over niet alleen haar liquiditeit op de korte termijn maar ook haar solvabiliteit op de lange termijn. Als een onderneming obligaties heeft uitgegeven om haar leningen af te lossen, wordt dat dan ook gezien als een teken dat haar financiële situatie slechter is dan wat de jaarrekening op het eerste gezicht suggereert, en dat er sprake is van een extra risico in verband met haar financiering op de korte en lange termijn.

(293)

Zoals uiteengezet in de overwegingen 238 tot en met 245, worden uit hoofde van verschillende rechtsinstrumenten die specifiek gericht zijn tot ondernemingen in de bedrijfstak, de financiële instellingen ermee belast leningen aan de SGV-bedrijfstak te verstrekken tegen preferentiële tarieven. Uit die documenten blijkt dat de financiële instellingen alleen preferentiële leningen verstrekken aan een beperkt aantal bedrijfstakken/ondernemingen, die het desbetreffende beleid van de Chinese overheid naleven.

(294)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen betwistte de Chinese overheid de conclusies inzake de specificiteit van de preferentiële leningen. Volgens de Chinese overheid bevatten de artikelen 4 en 34 van de bankenwet slechts algemene richtsnoeren met betrekking tot het gedrag van commerciële banken en vermelden zij niet aan welke ondernemingen of bedrijfstakken leningen moeten worden verstrekt. Bovendien beperkt artikel 15 van de Algemene regels betreffende leningen de beschikbaarheid van deze specifieke subsidie niet uitdrukkelijk en ondubbelzinnig tot ondernemingen van de SGV-sector. Besluit nr. 40 is niet specifiek voor een onderneming of bedrijfstak, maar voor bepaalde aangemoedigde projecten; dit zijn geen synoniemen. Bovendien is Besluit nr. 40 niet dwingend, en in het licht van de zeer brede waaier van economische sectoren en bedrijfstakken die onder Besluit nr. 40 vallen, kan niet worden geconcludeerd dat dit document de toegang tot de vermeende subsidie uitdrukkelijk beperkt tot bepaalde ondernemingen.

(295)

In dit verband merkte de Commissie op dat, hoewel de bankenwet en de Algemene regels betreffende leningen de SGV als zodanig niet noemen, zij wel verwijzen naar het industriebeleid van de staat, dat is uiteengezet in de in deel 3.1 genoemde documenten. De Commissie verwees derhalve naar die documenten en naar de conclusies in deel 3.1. Bovendien was zij van mening dat de verwijzingen naar de SGV-bedrijfstak duidelijk genoeg zijn, aangezien deze wordt aangeduid aan de hand van zijn benaming, een verwijzing naar het vervaardigde product of de industriegroep waartoe hij behoort. Bovendien maakt het feit dat de Chinese overheid een beperkte groep van aangemoedigde bedrijfstakken — waaronder de SGV-bedrijfstak — ondersteunt, deze subsidie specifiek. De Commissie handhaafde derhalve haar conclusies.

(296)

De Commissie concludeerde bijgevolg dat subsidies in de vorm van preferentiële leningen niet algemeen beschikbaar zijn, maar specifiek zijn in de zin van artikel 4, lid 2, onder a), van de basisverordening. Bovendien heeft geen enkele belanghebbende bewijsmateriaal overgelegd waaruit zou blijken dat de preferentiële leningen zijn gebaseerd op objectieve criteria of voorwaarden in de zin van artikel 4, lid 2, onder b), van de basisverordening.

(297)

De Commissie berekende vervolgens de hoogte van de tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidie. Voor die berekening beoordeelde zij het voordeel dat de ontvangers ervan tijdens het onderzoektijdvak genoten. Overeenkomstig artikel 6, onder b), van de basisverordening is het aan de ontvangers toegekende voordeel het verschil tussen de interest die de onderneming betaalt voor de preferentiële lening en de interest die de onderneming zou betalen voor een vergelijkbare commerciële lening die zij op de markt zou kunnen verkrijgen.

(298)

In dit verband constateerde de Commissie een aantal specifieke kenmerken van de Chinese SGV-markt. Zoals uiteengezet in de punten 3.4.1.1 tot en met 3.4.1.7, zijn de door Chinese financiële instellingen verstrekte leningen het gevolg van aanzienlijke overheidsinterventie, en weerspiegelen zij niet de rentevoeten die normaal gesproken op een functionerende markt van toepassing zouden zijn.

(299)

De algemene financiële situatie van de in de steekproef opgenomen groepen ondernemingen is verschillend. Elk van hen ontving in het onderzoektijdvak verschillende soorten leningen of financiële leasing; deze verschilden onder meer wat looptijd, zekerheden, garanties en andere voorwaarden betreft. Om deze twee redenen had elke onderneming een andere gemiddelde rentevoet op basis van de leningen die zij ontving.

(300)

De Commissie beoordeelde de financiële situatie van elke in de steekproef opgenomen groep producenten-exporteurs afzonderlijk om met die specifieke kenmerken rekening te houden. In dit verband volgde de Commissie de berekeningsmethode voor preferentiële leningen die in het kader van het antisubsidieonderzoek betreffende warmgewalste platte staalproducten van oorsprong uit de VRC en het antisubsidieonderzoek betreffende banden van oorsprong uit de VRC (86) was vastgesteld en die in de overwegingen hierna wordt toegelicht. Bijgevolg berekende de Commissie het voordeel dat de preferentiële-leningpraktijken voor elke in de steekproef opgenomen groep producenten-exporteurs opleverden op individuele basis, en wees zij dat voordeel toe aan het betrokken product.

(301)

Zoals in de overwegingen 250 tot en met 252 is vermeld, hebben de leningverstrekkende Chinese financiële instellingen geen kredietwaardigheidsbeoordeling overgelegd. Om het voordeel te bepalen moest de Commissie derhalve onderzoeken of de rentetarieven voor de leningen aan de CNBM-groep op marktniveau lagen.

(302)

De producenten-exporteurs van de CNBM-groep waren volgens hun eigen financiële rekeningen in het algemeen winstgevend. Een van de producenten-exporteurs had geen enkele lening. De Commissie merkte evenwel dat die producent-exporteur 65 % van zijn aankopen had gefinancierd met een soort preferentieel kortlopend financieel instrument (bankaccepten). Zoals toegelicht in punt 3.4.3.2, zijn bankaccepten een soort schuldinstrument; het grootschalig gebruik ervan wijst dan ook op liquiditeitsproblemen op korte termijn. De tweede producent-exporteur maakte constant winst in de periode 2016-2018, en had op het eerste gezicht gezonde financiële indicatoren, zoals een lage schuldquote als percentage van de activa. De volgende omstandigheden wezen evenwel op liquiditeitsproblemen op de korte termijn: de uitstaande kortlopende schulden van de onderneming bedroegen bijna 100 % van haar omzet; de onderneming gaf obligaties uit om bankleningen af te lossen; aankopen werden gefinancierd met een groot bedrag aan bankaccepten en er werd gebruikgemaakt van doorlopende leningen, hetgeen suggereert dat de financiële situatie van de onderneming zwakker is dan op het eerste gezicht naar voren komt uit de jaarrekening. De derde producent-exporteur liet eenzelfde beeld zien, met enerzijds winstgevendheid maar anderzijds een omvangrijk gebruik van bankaccepten en een obligatie-uitgifte om bankleningen af te lossen.

(303)

De eerste tussenliggende moedermaatschappij, China Jushi, was winstgevend in de periode 2016-2017 en het onderzoektijdvak, maar maakte uitgebreid gebruik van bankaccepten om haar aankopen te financieren. Daarnaast stelde de Commissie vast dat sommige van de op het niveau van China Jushi verstrekte leningen doorlopende leningen betroffen, en dat China Jushi twee obligaties had uitgegeven voor de aflossing van bankleningen. Ook bij de tweede tussenliggende moedermaatschappij, Sinoma Technology, werden doorlopende leningen aangetroffen.

(304)

Zoals vermeld in de overwegingen 207 tot en met 217 werkte de moedermaatschappij CNBM niet mee. Uit haar algemeen beschikbare jaarverslag over 2018 komt echter eenzelfde beeld naar voren: met een nettoschuldquote van 130 % en een verhouding tussen schulden en bezittingen van 68 % heeft de onderneming hoge schulden. Tijdens het onderzoektijdvak sloot de onderneming een overeenkomst met staatsbanken over de omzetting van schulden in eigen vermogen (“debt for equity swap”) om haar schuldstructuur te verbeteren. Uit hoofde van die overeenkomst kon de onderneming een deel van haar schulden aan staatsbanken omzetten in aandelen en daarmee haar verplichtingen op de balans verkleinen.

(305)

De Commissie merkte op dat een Chinees kredietratingbureau diverse ondernemingen in de CNBM-groep een rating tussen AA- en AA+ had toegekend. Gezien de in de overwegingen 279 tot en met 285 beschreven algemene vertekening van de Chinese kredietratings, concludeerde de Commissie dat die rating niet betrouwbaar is.

(306)

Volgens de Commissie komt de algemene financiële situatie van de groep overeen met een rating BB, de hoogste rating die niet meer als “beleggingskwaliteit” wordt aangemerkt. “Beleggingskwaliteit” betekent dat door de onderneming uitgegeven obligaties door het ratingbureau worden beschouwd als obligaties die voldoende waarschijnlijk zullen voldoen aan de betalingsverplichtingen, zodat banken wordt toegestaan om erin te investeren.

(307)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de CNBM-groep dat de Commissie voor de hele CNBM-groep één kredietrating heeft vastgesteld, hoofdzakelijk op basis van de rating van CNBM, hoewel de schuldenlast van CNBM geen nadelige gevolgen kon hebben voor China Jushi, waarin CNBM slechts een belang van 27 % heeft. Bovendien kon CNBM haar schulden niet overdragen aan China Jushi, aangezien de ondernemingen in de groep afzonderlijke rechtspersonen met beperkte aansprakelijkheid zijn, zodat de schulden van aandeelhouders of dochterondernemingen niet kunnen worden overgedragen. Aangezien bankaccepten volgens de CNBM-groep niet kunnen worden gelijkgesteld met kortetermijnleningen, mogen zij bovendien ook niet in aanmerking worden genomen voor de beoordeling van de kredietwaardigheid van de ondernemingen.

(308)

De Commissie was het hiermee niet eens. Zoals uit de overwegingen 301 tot en met 304 blijkt, heeft de Commissie voor elke onderneming van die groepen een afzonderlijke beoordeling verricht. Los van de situatie op het niveau van CNBM, lieten de meeste van de onderzochte ondernemingen in het specifieke geval van de CNBM-groep een vergelijkbaar beeld zien, met doorlopende leningen, uitgebreid gebruik van bankaccepten en obligaties die worden uitgegeven om leningen af te lossen. Anders dan de onderneming stelde, werden bovendien via leningen tussen ondernemingen daadwerkelijk schulden overgedragen tussen verschillende ondernemingen van de groep. Daarom heeft de Commissie besloten de groep één enkele kredietrating toe te kennen. Ten slotte heeft de Commissie, zoals vermeld in punt 3.4.3.2, bankaccepten aangemerkt als een ander soort financieel instrument dat gelijkwaardig is aan een kortetermijnlening, die dus kan worden gebruikt bij de bepaling van de kredietratings. De argumenten van de onderneming werden bijgevolg verworpen.

(309)

De verwachte premie op obligaties die worden uitgegeven door ondernemingen met deze rating (BB), werd vervolgens toegepast op de normale rentevoet van de PBOC teneinde de marktrente te bepalen.

(310)

Deze opslag werd bepaald door berekening van de relatieve spread tussen de indexcijfers van obligaties van bedrijven uit de VS met een rating AA of een rating BB op basis van gegevens van Bloomberg voor industriële segmenten. De aldus berekende relatieve spread werd vervolgens opgeteld bij de gepubliceerde benchmarkrentevoeten van de PBOC op de datum waarop de lening was verstrekt (87) en voor de looptijd van de betrokken lening. Dit gebeurde voor elke aan de onderneming verstrekte lening afzonderlijk.

(311)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelden verschillende partijen dat het gebruik van een relatieve spread niet gerechtvaardigd was. Alle voerden ze aan dat de Commissie een absolute in plaats van relatieve spread tussen Amerikaanse bedrijfsobligaties met de rating AA en Amerikaanse bedrijfsobligaties met de rating BB had moeten gebruiken. De volgende redenen werden aangevoerd:

(312)

Deze punten zijn reeds in eerdere onderzoeken aan de orde geweest (88). Zoals blijkt uit de overwegingen 175 tot en met 187 in de WPP-zaak en overweging 256 in de bandenzaak, heeft de Commissie deze argumenten om de volgende redenen afgewezen:

(313)

In de eerste plaats heeft de Commissie, ook al erkent zij dat commerciële banken gewoonlijk een handelsmarge hanteren die in absolute termen wordt uitgedrukt, opgemerkt dat deze praktijk hoofdzakelijk op praktische overwegingen lijkt te berusten, omdat de rentevoet uiteindelijk een absoluut cijfer is. Het absolute cijfer is echter de vertaling van een risicobeoordeling die op een relatieve beoordeling is gebaseerd. Het wanbetalingsrisico van een onderneming met de rating BB is X % groter dan het wanbetalingsrisico van de overheid of een risicovrije onderneming. Dit is een relatieve evaluatie.

(314)

In de tweede plaats weerspiegelen rentevoeten niet alleen het risicoprofiel van een onderneming, maar ook land- en valutaspecifieke risico’s. Bij de relatieve spread wordt dus rekening gehouden met veranderingen in de onderliggende marktvoorwaarden, terwijl daarmee geen rekening wordt gehouden bij gebruik van een absolute spread. Zoals in het onderhavige geval is het vaak zo dat het land- en valutaspecifieke risico varieert in de tijd en dat de variaties van land tot land verschillen. Bijgevolg variëren de risicovrije rentevoeten aanzienlijk in de tijd en zijn ze in de VS soms lager dan in de VRC en omgekeerd. Deze verschillen houden verband met factoren zoals de waargenomen en verwachte bbp-groei, het economisch sentiment en de inflatie. Omdat de risicovrije rentevoet in de tijd varieert, kan dezelfde nominale absolute spread een heel andere inschatting van het risico geven. Indien de bank bijvoorbeeld het ondernemingsspecifieke wanbetalingsrisico 10 % hoger inschat dan de risicovrije rentevoet (relatieve schatting), kan de resulterende absolute spread tussen 0,1 % (bij een risicovrije rentevoet van 1 %) en 1 % (bij een risicovrije rentevoet van 10 %) liggen. Vanuit het oogpunt van een investeerder is de relatieve spread dus een betere maatstaf, aangezien deze de omvang van het rendementsverschil en de wijze waarop het rendementsverschil door het niveau van de basisrentevoet wordt beïnvloed, weerspiegelt.

(315)

Ten derde is de relatieve spread ook landneutraal. Indien bijvoorbeeld de risicovrije rentevoet in de VS lager is dan de risicovrije rentevoet in de VRC, zal de methode leiden tot hogere absolute handelsmarges. Anderzijds zal de methode, indien de risicovrije rentevoet in de VRC lager is dan de risicovrije rentevoet in de VS, leiden tot lagere absolute handelsmarges.

(316)

Wat het derde punt betreft, werden in de bandenzaak reeds historische gegevens over de ontwikkeling van de absolute en relatieve spread in de tijd geanalyseerd. Uit de analyse van de Commissie blijkt dat de absolute spread niet zo stabiel is als beweerd wordt, maar varieert in de loop van de tijd, namelijk van 1 % tot 4,5 %. Verder volgde de relatieve spread de voorbije 23 jaar precies dezelfde trend als de absolute spread, d.w.z. dat wanneer de relatieve spread stijgt, ook de absolute spread stijgt en omgekeerd. Wat de vermeende volatiliteit van de relatieve spread betreft, was de omvang van de wijzigingen vergelijkbaar; het verschil tussen de hoogste en de laagste cijfers bedroeg 530 % voor de relatieve spread en 450 % voor de absolute spread (89).

(317)

De Chinese overheid had ook bezwaar tegen het gebruik van een buitenlandse benchmark als zodanig. In dit verband merkte de Chinese overheid op dat de Commissie eerst vergelijkbare commerciële leningen had moeten zoeken die de producenten-exporteurs op de markt daadwerkelijk hadden kunnen krijgen. Anders moest de benchmark worden gebaseerd op positief bewijsmateriaal en met redenen omklede verklaringen dat alle leningen op de betrokken markt door overheidsingrijpen verstoord waren, zodat er op de binnenlandse markt geen vergelijkbare lening bestond.

(318)

In dit verband heeft de Commissie, zoals uiteengezet in punt 3.4.1.7, vastgesteld dat de aan Chinese ondernemingen toegekende nationale kredietratings als zodanig niet betrouwbaar waren en ook vertekend waren door de beleidsdoelstellingen om belangrijke strategische sectoren, zoals SGV, aan te moedigen. Bijgevolg bieden de Chinese kredietratings geen betrouwbare schatting van het kredietrisico van de onderliggende activa en moest de Commissie zoeken naar een benchmark op basis van niet-verstoorde ratings. Bovendien heeft de Commissie opgemerkt dat de daaruit resulterende rentevoet van ongeveer 9 % voor ondernemingen met een BB-rating niet onredelijk is gezien het feit dat het rendement van bedrijfsobligaties met een BB-rating op de Chinese binnenlandse markt aan het eind van het onderzoektijdvak 21 % bedroeg (90). Deze argumenten werden dan ook afgewezen.

(319)

De Chinese overheid stelde ook dat het gebruik van een buitenlandse benchmark niet passend was, aangezien de benchmark niet de nodige aanpassingen onderging om de heersende omstandigheden op de Chinese financiële markt weer te geven, en dat de Commissie geen rekening heeft gehouden met onder meer verschillen in de omvang van de leningen, de voorwaarden voor terugbetaling en de vraag of de leningen al dan niet waren gegarandeerd.

(320)

De Commissie was het niet eens met dit standpunt, aangezien de benchmark van de PBOC als uitgangspunt voor de berekening wordt gebruikt. Voorts worden in de relatieve spread de veranderingen in de onderliggende landspecifieke marktvoorwaarden weergegeven die niet zijn uitgedrukt wanneer de logica van een absolute spread wordt gevolgd, zoals uitgelegd in vorige overwegingen. Verder merkte de Commissie op dat het niet mogelijk is om alle elementen voor de individuele risicobeoordeling van een bank in de benadering op te nemen. De berekeningsmethode van de Commissie houdt echter rekening met de parameters van individuele leningen, zoals de aanvangsdatum en de looptijd van de lening, en de variabiliteit van de rentevoet. De argumenten van de Chinese overheid werden derhalve afgewezen.

(321)

Voor in vreemde valuta uitgedrukte leningen in de VRC bestaat dezelfde situatie wat marktverstoringen en het ontbreken van valide kredietratings betreft, omdat deze leningen worden verstrekt door dezelfde Chinese financiële instellingen. Net als in het vorige geval werd een passende benchmark daarom bepaald aan de hand van bedrijfsobligaties met een rating BB met een relevante denominatie die tijdens het onderzoektijdvak zijn uitgegeven.

(322)

Verder wordt het bestaan van doorlopende leningen in een onderneming, zoals is toegelicht in punt 3.4.2.1, gezien als een aanwijzing dat de onderneming zich in een slechtere financiële situatie bevindt dan wat op het eerste gezicht door de jaarrekeningen wordt gesuggereerd, en dat er sprake is van een extra risico in verband met liquiditeitsproblemen op korte termijn. Doorlopende leningen worden immers doorgaans afgesloten voor korte duur. Het is zeer onwaarschijnlijk dat een doorlopende lening een looptijd van meer dan twee jaar zou hebben, en het bewijsmateriaal over de gecontroleerde leningen aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen heeft die conclusie bevestigd.

(323)

Om rekening te houden met de grotere risicoblootstelling van de banken bij het verstrekken van kortlopende financiering aan ondernemingen met doorlopende leningen, stelde de Commissie derhalve de risicorating met één trap naar beneden bij en paste zij de berekening van de relatieve spread voor alle kortlopende financiering van de betrokken ondernemingen aan. Daartoe maakte de Commissie een vergelijking tussen obligaties van bedrijven in de VS met een rating AA en obligaties van bedrijven in de VS met een rating B (in plaats van een rating BB) met dezelfde looptijd. Volgens de kredietratingdefinities van Standard & Poor’s is een debiteur met de rating “B” kwetsbaarder dan een debiteur met de rating “BB” maar nog wel in staat aan zijn financiële verplichtingen te voldoen. Desondanks kan het zijn dat de debiteur als gevolg van ongunstige zakelijke, financiële of economische omstandigheden minder goed in staat of minder bereid is om zijn financiële verplichtingen na te komen. Deze benchmark wordt daarom passend geacht om rekening te houden met het extra risico dat verbonden is aan het gebruik van doorlopende leningen als kortlopende financiering.

(324)

De Commissie achtte het derhalve passend om die rating als benchmark te hanteren voor alle kortlopende leningen en andere schulden met een looptijd tot twee jaar verstrekt aan ondernemingen die gebruikmaakten van doorlopende leningen.

(325)

Voor de overige leningen, met een looptijd van meer dan twee jaar, en voor ondernemingen zonder doorlopende leningen greep de Commissie terug op de algemene benchmark en kende zij de hoogste rating van obligaties die niet van beleggingskwaliteit zijn toe, zoals uiteengezet in overweging 306.

(326)

De Commissie stelde vast dat bepaalde ondernemingen in de groep obligaties uitgaven om hun schulden te herstructureren. In dit geval, zoals toegelicht in punt 3.4.2.2, oordeelde de Commissie dat de betrokken ondernemingen zich in een slechtere financiële situatie bevonden dan wat op het eerste gezicht door de jaarrekeningen werd gesuggereerd, en dat er sprake was van een extra risico in verband met hun financiering op de korte en lange termijn. Om rekening te houden met die grotere risicoblootstelling stelde de Commissie de risicorating met één trap naar beneden bij en paste zij de berekening van de relatieve spread ook voor hun langetermijnfinanciering, waaronder leningen, aan door een vergelijking te maken tussen Amerikaanse bedrijfsobligaties met respectievelijk een rating AA en een rating B.

(327)

Tot slot, aangezien de moedermaatschappij van CNBM niet meewerkte, werd het voordeel van de preferentiële leningen op het niveau van CNBM vastgesteld door de in het onderhavige punt uiteengezette methode toe te passen op de algemeen beschikbare informatie in het jaarverslag van deze onderneming over 2018, zoals uitstaande verplichtingen, gemiddelde kapitaalkosten en gemiddelde looptijd van leningen

(328)

Zoals in de overwegingen 250 tot en met 252 is vermeld, hebben de leningverstrekkende Chinese financiële instellingen geen kredietwaardigheidsbeoordeling overgelegd. De Commissie moest derhalve ter bepaling van het voordeel onderzoeken of de rentetarieven voor de leningen aan de Yuntianhua-groep op marktniveau lagen.

(329)

De producenten-exporteurs van de Yuntianhua-groep waren volgens hun eigen financiële rekeningen in het algemeen winstgevend.

(330)

De analyse van de liquiditeit op de korte termijn roept echter twijfels op voor beide producenten-exporteurs, aangezien de kortlopende schulden in het onderzoektijdvak tussen 90 % en 100 % van hun omzet bedroegen, en waren toegenomen ten opzichte van het voorgaande jaar. Beide ondernemingen maken veel gebruik van kortlopende schulden. Hoewel een van de producenten-exporteurs tijdens het onderzoektijdvak geen leningen had, financierde hij de meeste van zijn aankopen, evenals een deel van zijn andere niet-operationele kosten, met bankaccepten, een instrument waarvan de looptijd in het algemeen korter is dan een jaar.

(331)

CPIC, de eerste directe aandeelhouder en essentiële leverancier van de producenten-exporteurs, maakte tijdens het onderzoektijdvak winst maar zag het rendement op het eigen vermogen dalen ten opzichte van het voorgaande jaar. Bovendien kampte de onderneming met liquiditeitsproblemen, aangezien haar kortlopende schulden 80 % tot 90 % van de totale schulden uitmaakten. Een vergelijking tussen de vlottende activa en de vlottende passiva van de onderneming geeft een lage bedrijfskapitaalratio (91), van minder dan 1, zodat het onzeker is of zij in staat is kortlopende schulden af te lossen. Evenzo stelde de Commissie vast dat de onderneming veelvuldig gebruikmaakte van bankaccepten om haar aankopen te financieren.

(332)

Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd, de moedermaatschappij van de Yuntianhua-groep en deel van de leveringsketen van het onderzochte product, draaide met verlies in het onderzoektijdvak. Aangezien de verhouding tussen de vlottende activa en kortlopende verplichtingen een bedrijfskapitaalratio van minder dan 1 geeft, zijn er ernstige twijfels over de liquiditeit van de onderneming en haar vermogen om kortlopende schulden af te lossen. Bovendien bleek uit het onderzoek dat de onderneming obligaties had uitgegeven die specifiek waren bedoeld voor het aflossen van schulden. Evenzo werd vastgesteld dat er gebruik werd gemaakt van doorlopende leningen.

(333)

De Commissie constateerde dat een Chinees kredietratingbureau een rating AA had toegekend aan de Yuntianhua-groep. Gelet op de in de overwegingen 279 tot en met 285 beschreven algemene vertekening van de Chinese kredietratings concludeerde de Commissie dat die rating niet betrouwbaar is.

(334)

Volgens de Commissie komt de algemene financiële situatie van de groep overeen met een rating BB, de hoogste rating die niet meer als “beleggingskwaliteit” wordt aangemerkt. “Beleggingskwaliteit” betekent dat door de onderneming uitgegeven obligaties door het ratingbureau worden beschouwd als obligaties die voldoende waarschijnlijk zullen voldoen aan de betalingsverplichtingen, zodat banken wordt toegestaan om erin te investeren.

(335)

De verwachte premie op obligaties die worden uitgegeven door ondernemingen met deze rating (BB), werd vervolgens toegepast op de normale rentevoet van de PBOC teneinde de marktrente te bepalen.

(336)

Deze opslag werd bepaald door berekening van de relatieve spread tussen de indexcijfers van obligaties van bedrijven uit de VS met een rating AA of een rating BB op basis van gegevens van Bloomberg voor industriële segmenten. De aldus berekende relatieve spread werd vervolgens opgeteld bij de gepubliceerde benchmarkrentevoeten van de PBOC op de datum waarop de lening was verstrekt (92) en voor de looptijd van de betrokken lening. Dit gebeurde voor elke aan de onderneming verstrekte lening en financiële leasing afzonderlijk.

(337)

Voor in vreemde valuta uitgedrukte leningen in de VRC bestaat dezelfde situatie wat marktverstoringen en het ontbreken van valide kredietratings betreft, omdat deze leningen worden verstrekt door dezelfde Chinese financiële instellingen. Net als in het vorige geval werd een passende benchmark daarom bepaald aan de hand van bedrijfsobligaties met een rating BB met een relevante denominatie die tijdens het onderzoektijdvak zijn uitgegeven.

(338)

Verder wordt het bestaan van doorlopende leningen in een onderneming, zoals is toegelicht in punt 3.4.2.1, gezien als een aanwijzing dat de onderneming zich in een slechtere financiële situatie bevindt dan wat op het eerste gezicht door de jaarrekeningen wordt gesuggereerd, en dat er sprake is van een extra risico in verband met liquiditeitsproblemen op korte termijn. Doorlopende leningen worden immers doorgaans afgesloten voor korte duur. Het is zeer onwaarschijnlijk dat een doorlopende lening een looptijd van meer dan twee jaar zou hebben, en het bewijsmateriaal over de gecontroleerde leningen aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen heeft die conclusie bevestigd.

(339)

Om rekening te houden met de grotere risicoblootstelling van de banken bij het verstrekken van kortlopende financiering aan ondernemingen met doorlopende leningen, stelde de Commissie derhalve de risicorating met één trap naar beneden bij en paste zij de berekening van de relatieve spread voor alle kortlopende financiering van de betrokken ondernemingen aan. Daartoe maakte de Commissie een vergelijking tussen obligaties van bedrijven in de VS met een rating AA en obligaties van bedrijven in de VS met een rating B (in plaats van een rating BB) met dezelfde looptijd. Volgens de kredietratingdefinities van Standard & Poor’s is een debiteur met de rating “B” kwetsbaarder dan een debiteur met de rating “BB” maar nog wel in staat aan zijn financiële verplichtingen te voldoen. Desondanks kan het zijn dat de debiteur als gevolg van ongunstige zakelijke, financiële of economische omstandigheden minder goed in staat of minder bereid is om zijn financiële verplichtingen na te komen. Deze benchmark wordt daarom passend geacht om rekening te houden met het extra risico dat verbonden is aan het gebruik van doorlopende leningen als kortlopende financiering.

(340)

De Commissie achtte het derhalve passend om die rating als benchmark te hanteren voor alle kortlopende leningen en andere schulden met een looptijd tot twee jaar verstrekt aan ondernemingen die gebruikmaakten van doorlopende leningen.

(341)

Voor de overige leningen, met een looptijd van twee jaar of meer, en voor ondernemingen zonder doorlopende leningen greep de Commissie terug op de algemene benchmark en kende zij de hoogste rating van obligaties die niet van beleggingskwaliteit zijn toe, zoals uiteengezet in overweging 306.

(342)

De Commissie stelde vast dat bepaalde ondernemingen in de groep obligaties uitgaven om hun schulden te herstructureren. In dit geval, zoals toegelicht in punt 3.4.2.2, oordeelde de Commissie dat de betrokken ondernemingen zich in een slechtere financiële situatie bevonden dan wat op het eerste gezicht door de jaarrekeningen werd gesuggereerd, en dat er sprake was van een extra risico in verband met hun financiering op de korte en lange termijn. Om rekening te houden met die grotere risicoblootstelling stelde de Commissie de risicorating met één trap naar beneden bij en paste zij de berekening van de relatieve spread ook voor hun financiering, waaronder leningen, aan door een vergelijking te maken tussen Amerikaanse bedrijfsobligaties met respectievelijk een rating AA en een rating B.

(343)

Uit het onderzoek is gebleken dat alle in de steekproef opgenomen groepen van producenten-exporteurs in het onderzoektijdvak preferentiële leningen hebben gekregen. Gezien het bestaan van een financiële bijdrage, een voordeel voor de producenten-exporteurs en de specificiteit, beschouwde de Commissie preferentiële leningen als een tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidie.

(344)

Het subsidiebedrag dat is vastgesteld in verband met de preferentiële leningen tijdens het onderzoektijdvak voor de in de steekproef opgenomen groepen ondernemingen, bedraagt:

Preferentiële financiering: leningen

(345)

Uit het onderzoek kwam naar voren dat Chinese financiële instellingen in verband met de verstrekking van financiering aan elk van de in de steekproef opgenomen ondernemingen ook kredietlijnen op preferentiële voorwaarden hadden aangeboden. Die bestonden in kaderovereenkomsten waarbij de bank de in de steekproef opgenomen ondernemingen toestond tot een bepaald plafond gebruik te maken van diverse schuldinstrumenten, zoals bedrijfskapitaalleningen, bankaccepten, documentaire wissels, andere vormen van handelsfinanciering enz.

(346)

Het doel van een kredietlijn is een maximumkrediet vast te stellen dat de onderneming op ieder moment kan gebruiken om haar lopende activiteiten te financieren, zodat bedrijfskapitaal flexibel kan worden gefinancierd en er direct over kan worden beschikt. Uit het onderzoek bleek dat beide in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs met verschillende banken kredietlijnovereenkomsten hadden gesloten die uiteenlopende instrumenten voor korte-termijnfinanciering bestreken welke dienden ter financiering van hun operationele uitgaven. Bijgevolg was de Commissie van oordeel dat in beginsel alle kortetermijnfinancieringen aan de steekproef opgenomen ondernemingen moeten vallen onder een of andere vorm van kredietlijn, zoals bankaccepten, die periodiek worden afgegeven om lopende activiteiten te financieren.

(347)

De Commissie vergeleek daarom het bedrag aan kredietlijnen van de medewerkende ondernemingen tijdens het onderzoektijdvak met het bedrag aan door die ondernemingen in dezelfde periode gebruikte kortlopende financiering, om vast te stellen of alle kortetermijnfinanciering door een kredietlijn werd bestreken. Waar het bedrag aan kortlopende financiering hoger was dan het plafond van de kredietlijn, verhoogde de Commissie het bedrag van de bestaande kredietlijn met het bedrag dat de producenten-exporteurs feitelijk hadden gebruikt boven dat plafond.

(348)

Onder normale marktomstandigheden zou voor kredietlijnen een zogenoemde “afsluit- of bereidstellingsprovisie” in rekening worden gebracht om de kosten en de risico’s voor de bank bij het openen van een kredietlijn te dekken, alsook een verlengingsprovisie die jaarlijks in rekening wordt gebracht voor de verlenging van de geldigheid van de kredietlijnen. De Commissie stelde echter vast dat alle in de steekproef opgenomen ondernemingen kosteloos in het genot van kredietlijnen kwamen.

(349)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Chinese overheid dat de bewering van de Commissie dat kredietlijnen in normale marktomstandigheden gepaard gaan met bereidstellingsprovisies, in het licht van haar eigen betoog in de luchtvaartuigzaken niet gerechtvaardigd was. Volgens de Chinese overheid is er slechts sprake van bereidstellingsprovisies wanneer de kredietlijn een gecommitteerde kredietlijn is. De Commissie heeft echter niet aangetoond dat de kredietlijnen in kwestie gecommiteerde kredietlijnen waren. De Chinese overheid herinnerde eraan dat de EU in de de zaak “EG — luchtvaartuigen” er zelf op heeft gewezen dat het feit dat de EIB geen bereidstellingsprovisies in rekening bracht, gerechtvaardigd was omdat “i) voor contracten met open tarieven (d.w.z. contracten waarbij de tarieven niet vooraf worden vastgesteld) er geen zekerheid is over het tijdstip waarop de middelen beschikbaar zijn, en de EIB zich niet verbindt tot een precieze rentevoet”.

(350)

In antwoord hierop merkte de Commissie op dat het argument van de EU in de zaak EG — luchtvaartuigen met betrekking tot bereidstellingsprovisies door het panel in zijn uiteindelijke bevindingen niet is aanvaard. Het panel heeft met name vastgesteld dat het feit dat de EIB geen bereidstellingsprovisies aanrekende als compensatie voor haar toezegging om financiering beschikbaar te stellen, voordeliger was dan een vergelijkbare lening van een commerciële leninggever en een voordeel opleverde (93). Derhalve werd dit argument afgewezen.

(351)

Overeenkomstig artikel 6, onder d), ii), van de basisverordening oordeelde de Commissie dat het aldus aan de ontvangers toegekende voordeel het verschil was tussen het bedrag dat de onderneming had betaald als vergoeding voor het openen of verlengen van kredietlijnen door Chinese financiële instellingen en het bedrag dat de onderneming zou hebben betaald voor een vergelijkbare commerciële kredietlijn die zij op de markt kon verkrijgen.

(352)

Na de mededeling van feiten en overwegingen stelden verschillende partijen dat de Commissie voor de kredietlijnen geen specificiteitsanalyse heeft verricht. Voorts herhaalde de Chinese overheid haar opmerkingen in deel 3.1, waarbij zij stelde dat SGV geen aangemoedigde bedrijfstak is en dat uit geen van de door de Commissie in dit verband genoemde documenten blijkt dat de aan de SGV-bedrijfstak verstrekte kredietlijnen specifiek zijn in de zin van artikel 2 van de SCM-overeenkomst.

(353)

De Commissie heeft geen afzonderlijke specificiteitsanalyse verricht omdat kredietlijnen intrinsiek verbonden zijn met andere soorten preferentiële leningen, zoals leningen, en daarvoor dus dezelfde specificiteitsanalyse geldt als die welke in punt 3.4.2.3 is verricht voor leningen. Deze argumenten werden dan ook afgewezen.

(354)

De passende benchmark voor de afsluitprovisie werd vastgesteld op 1,5 %, op grond van raadpleging van openbare gegevens (94) voor het openen van soortgelijke kredietlijnen in soortgelijke (maar niet-verstoorde) situaties. Het bedrag aan afsluitprovisie is in zijn geheel verschuldigd bij opening van de kredietlijn. Daarom paste de Commissie de benchmark toe op het bedrag aan tijdens het onderzoektijdvak geopende kredietlijnen.

(355)

Voor kredietlijnen die reeds bestonden voor aanvang van het onderzoektijdvak en die tijdens het onderzoektijdvak werden verlengd, werd op basis van gegevens uit dezelfde bron een verlengingsprovisie van 1,25 % als benchmark gebruikt. Het bedrag aan verlengingsprovisie is jaarlijks in zijn geheel verschuldigd op het moment van verlenging van de kredietlijn. Daarom paste de Commissie die benchmark toe op het bedrag aan tijdens het onderzoektijdvak verlengde kredietlijnen.

(356)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen merkte een van de partijen op dat de kosten in verband met afsluit- en verlengingsprovisies door banken doorgaans worden kwijtgescholden om grote commerciële cliënten aan te trekken. De onderneming gaf verder het voorbeeld van een bank in de Verenigde Staten, die geen afsluitprovisie in rekening bracht en alleen een jaarlijkse verlengingsprovisie van 0,25 % aanrekende voor een gecommitteerde kredietlijn van 100 001 USD tot 3 miljoen USD (95). Aangezien de Verenigde Staten een veel grotere markt zijn dan het Verenigd Koninkrijk en de Commissie zich op de ratings van obligaties in de Verenigde Staten heeft gebaseerd om de kredietwaardigheid vast te stellen, werd een dergelijke benchmark bovendien veel geschikter geacht dan de Britse benchmark voor kleine ondernemingen die de Commissie had gebruikt.

(357)

De Commissie merkte op dat de bewering dat de kosten in verband met afsluit- en verlengingsprovisies door banken doorgaans worden kwijtgescholden om grote commerciële cliënten aan te trekken, door geen enkel bewijs werd gestaafd. Bovendien heeft de Commissie de door de onderneming voorgestelde benchmark onderzocht en vastgesteld dat deze specifiek betrekking had op kredietlijnen voor kleine ondernemingen van maximaal 3 miljoen USD, en meer in het bijzonder kortetermijnbehoeften aan werkkapitaal betrof. De door de Commissie gebruikte benchmark had daarentegen een ondergrens van 25 000 GBP, maar geen bovengrens, er waren geen beperkingen wat het gebruik van het verstrekte kapitaal of de duur betreft, en stond los van een ander in hetzelfde document genoemd financieel product dat specifiek was toegesneden op kleine ondernemingen. De eigen benchmark van de Commissie was dus beter geschikt voor grote cliënten. Bovendien was de Amerikaanse bank die de kredietlijnen verstrekte in het gekozen voorbeeld uitsluitend actief op de Amerikaanse markt, terwijl HSBC (de door de Commissie gebruikte benchmark) een mondiale bank is die ook op de Chinese markt actief is. De Commissie beschikt niet over bewijsmateriaal waaruit blijkt dat HSBC de provisies kwijtscheldt, afhankelijk van de grootte van de klant. Ook in dit verband lijkt de benchmark van de Commissie dus passender. De argumenten van de onderneming werden bijgevolg verworpen.

(358)

Bankaccepten zijn een financieel product dat gericht is op het ontwikkelen van een actievere binnenlandse geldmarkt door verbreding van kredietfaciliteiten. Een bankaccept is een vorm van kortetermijnfinanciering die kan zorgen voor “lagere financieringskosten en een grotere kapitaalefficiëntie” voor de trekker (96).

(359)

Bankaccepten kunnen alleen worden gebruikt om echte handelstransacties af te handelen en in dat verband moet de trekker voldoende bewijs verstrekken, bv. in de vorm van een koop/verkoopovereenkomst, factuur en leveringsbon enz. Bankaccepten kunnen in koopovereenkomsten worden opgenomen als standaardbetaalmiddel, samen met andere middelen zoals een bankoverschrijving of postwissel.

(360)

Het bankaccept wordt getrokken door de aanvrager (de trekker, die tevens de koper is in de onderliggende handelstransactie) en geaccepteerd door een bank. Door de wissel te accepteren, verplicht de bank zich tot onvoorwaardelijke betaling van het in de wissel vermelde geldbedrag aan de begunstigde/toonder op de opgegeven datum (vervaldag).

(361)

In het algemeen bevat de bankacceptovereenkomst een lijst van de door het bedrag van de wissel gedekte transacties, samen met een vermelding van de betalingstermijn van de leverancier en de datum waarop het bankaccept vervalt.

(362)

De Commissie stelde vast dat bankaccepten in het algemeen worden afgegeven in het kader van een bankacceptovereenkomst waarin de gegevens van de bank, de leveranciers en de koper, de verplichtingen van de bank en de koper worden vermeld, evenals de waarde per leverancier, de met de leverancier afgesproken betalingstermijn en de vervaldag van het bankaccept.

(363)

Voorts stelde de Commissie vast dat in kredietlijnovereenkomsten bankaccepten in het algemeen worden genoemd als mogelijkheid om gebruik te maken van de financieringslimiet, naast andere instrumenten voor kortetermijnfinanciering, zoals bedrijfskapitaalleningen.

(364)

Afhankelijk van de door de betrokken bank gestelde voorwaarden kan van de trekker worden verlangd een klein bedrag te storten op een daarvoor bestemde rekening, een pandrecht te vestigen en acceptprovisie te betalen. De trekker is hoe dan ook verplicht het volledige bedrag van het bankaccept uiterlijk op de vervaldatum van het bankaccept over te maken naar de daarvoor bestemde rekening.

(365)

Na acceptatie door de bank wordt het bankaccept door de trekker geëndosseerd en overgedragen aan de begunstigde, die tevens de leverancier is in de onderliggende handelstransactie, als betaling van de factuur. Bijgevolg wordt de betalingsverplichting van de koper (trekker) aan de leverancier (begunstigde) geannuleerd. Er ontstaat een nieuwe betalingsverplichting van de koper jegens de accepterende bank voor hetzelfde bedrag (dat de trekker verplicht is uiterlijk op de vervaldag van het bankaccept contant aan de bank te betalen). Bij het afgeven van een bankaccept wordt de verplichting van de trekker jegens de leverancier dus vervangen door een verplichting jegens de bank.

(366)

De looptijd van bankaccepten hangt af van de door de bank gestelde voorwaarden en is maximaal één jaar.

(367)

De begunstigde (of toonder) van het bankaccept heeft drie mogelijkheden in de periode tot de vervaldatum:

(368)

De dag van afgifte van het bankaccept valt doorgaans samen met de vervaldag van de betalingstermijn die met de leverancier is overeengekomen, maar kan ook eerder of later vallen. Uit het onderzoek bleek dat, ten aanzien van de in de steekproef opgenomen ondernemingen, de afgiftedatum in het algemeen op of tegen, en in sommige gevallen zelfs na de vervaldag van de overeengekomen betalingstermijn viel. De Commissie stelde vast dat de vervaldatum van de bankaccepten van de in de steekproef opgenomen ondernemingen in de meeste gevallen lag tussen een half jaar en een jaar na de vervaldag van de betalingstermijn van de factuur.

(369)

Wat de boekhoudkundige behandeling van bankaccepten betreft, worden bankaccepten als verplichtingen jegens de bank opgenomen in de rekeningen van de trekkers, d.w.z. de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs.

(370)

Het kredietinformatiecentrum van het Credit Reference Center of the People’s Bank of China (“CRCP”) erkent bankaccepten als “uitstaand krediet” jegens banken op hetzelfde niveau als leningen, kredietbrieven of handelsfinanciering. Er zij ook op gewezen dat het CRCP informatie ontvangt van de financiële instellingen, die verschillende soorten leningen verstrekken, en dat die financiële instellingen aldus bankaccepten als verplichtingen jegens hen hebben erkend. Bovendien is in de in het onderzoek verzamelde bankacceptovereenkomsten bepaald dat in het geval de koper op de vervaldatum van de bankaccepten niet het volledige bedrag heeft betaald, de bank het onbetaalde bedrag behandelt als een lening met betalingsachterstand van de bank.

(371)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde één producent-exporteur van de CNBM-groep dat het CRCP bankaccepten niet als een verplichting jegens de bank in de kredietverslagen erkent. Deze belanghebbende verwees naar de toelichting bij de verplichtingen in het kredietverslag van het CRCP, waarin het volgende wordt gespecificeerd: “Het saldo van de schuld omvat de niet-betaalde voorschotten, leningen, bevoorrechte leningen, handelsfinanciering, factoring, verdisconteerde wissels, garanties en schuldvergelijking met derden, en de schulden die op het tijdstip van de statistiek door het vermogensbeheerder worden verwerkt.”. Hij voegde daar nog aan toe dat bij een van de ondernemingen van de groep in de “beknopte informatie” in het kredietverslag sprake is van een “lopende balans van verplichtingen”, waarin niet de bankaccepten, maar alleen de leningen zijn opgenomen.

(372)

De Commissie wijst er in dit verband op dat de kredietverslagen bankaccepten in de “Samenvatting van informatie betreffende niet afgewikkeld krediet” op hetzelfde niveau vermelden als leningen, kredietbrieven, verdisconteerde wissels, factoring of handelsfinanciering. Dat bankaccepten op het tijdstip van opstelling van het verslag niet worden meegeteld in de “schuldbalans” of in de “lopende balans van verplichtingen” doet niet af aan de classificatie ervan als krediet, hetgeen het CRCP in de kredietverslagen duidelijk erkent.

(373)

Zoals reeds opgemerkt in overweging 358, zijn bankaccepten een vorm van kortlopende financiering. Daarnaast, zoals vermeld op de website van de PBC, “kan het bankaccept dienen om te garanderen dat de overeenkomst tussen de koper en de verkoper tot stand komt en wordt uitgevoerd, evenals om via het krediet van de VVC te zorgen voor een betere verhouding tussen omzet en bedrijfskapitaal ” (97). Verder bevordert DBS Bank op zijn website het gebruik van bankaccepten als middel om “het bedrijfskapitaal te verbeteren doordat betalingen worden uitgesteld” (98).

(374)

De Commissie stelde vast dat bankaccepten als betaalmiddel in handelstransacties voornamelijk worden gebruikt in plaats van een postwissel, met een gunstige uitwerking op de kasstroom en het bedrijfskapitaal van de trekker. Wat kasstroom betreft, biedt het instrument de trekker de facto een uitstel van de vervaldatum voor betaling met zes maanden of met een jaar, omdat de feitelijke contante betaling van het transactiebedrag plaatsvindt op de vervaldag van het bankaccept en niet op het moment waarop de trekker zijn leverancier moest betalen. Zonder een dergelijk financieel instrument zou de trekker gebruikmaken van zijn eigen bedrijfskapitaal, waaraan kosten zijn verbonden, of bij een bank een kortlopende bedrijfskapitaallening sluiten om zijn leveranciers te betalen, waaraan eveneens kosten zijn verbonden. Door met een bankaccept te betalen, maakt de gebruiker in feite gedurende zes maanden tot een jaar gebruik van de geleverde goederen of diensten zonder een contante betaling te doen en zonder kosten te maken. Ter illustratie van het gebruik van bankaccepten in plaats van kortlopende leningen kan het volgende voorbeeld dienen. De Commissie stelde vast dat een van de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs geen enkele lening had. De afgegeven bankaccepten van deze producent-exporteur tijdens het onderzoektijdvak vertegenwoordigden echter 70 % van zijn operationele kosten. Evenzo waren bankaccepten aan het eind van het onderzoektijdvak goed voor ruim 53 % van zijn totale verplichtingen.

(375)

Onder normale marktomstandigheden gaan bankaccepten bij gebruik als financieringsinstrument gepaard met kosten voor de trekker. Uit het onderzoek kwam naar voren dat alle in de steekproef opgenomen ondernemingen die in het onderzoektijdvak bankaccepten hadden gebruikt, alleen provisie betaalden voor de door de bank verleende acceptatiedienst, die varieerde tussen 0,05 % en 0,1 % van de nominale waarde van de wissel. Geen van de in de steekproef opgenomen ondernemingen betaalde echter kosten voor het met bankaccepten gefinancierde uitstel van de contante betaling voor de levering van goederen of diensten. Daarom oordeelde de Commissie dat de ondernemingen voordeel hadden bij de financiering in de vorm van bankaccepten waarvoor zij geen kosten maakten.

(376)

Op grond van het voorgaande concludeerde de Commissie dat via het stelsel van bankaccepten in de VRC alle producenten-exporteurs hun lopende activiteiten gratis konden financieren, hetgeen neerkwam op een tot compenserende maatregelen aanleiding gevend voordeel zoals beschreven in de overwegingen 395 tot en met 399, overeenkomstig artikel 3, lid 1, onder a), i), en artikel 3, lid 2, van de basisverordening.

(377)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen merkten beide medewerkende producenten-exporteurs op dat bankaccepten geen lening of enige andere vorm van financiële bijstand vormen en dat de Commissie ten onrechte heeft aangenomen dat het gebruik van bankaccepten hetzelfde effect heeft als een kortetermijnlening. Zij stelden dat de verlenging van de betalingstermijn die voortvloeit uit het gebruik van een bankaccept, geen renteloos kortetermijnkrediet is dat door een bank wordt verstrekt, maar veeleer een verlenging van de betalingstermijn die de verkoper besluit te verlenen. De Yuntianhua-groep stelde dat de Commissie het bestaan van een financiële bijdrage in het geval van bankaccepten niet heeft aangetoond. Beide medewerkende producenten-exporteurs beklemtoonden dat bankaccepten geen financiering inhouden omdat geen geld van de bank is overgedragen aan enige partij.

(378)

Eén onderneming van de CNBM-groep stelde dat een bankaccept louter bedoeld is om transacties tussen partijen die elkaar niet kennen te vergemakkelijken doordat de bank haar eigen garantie toevoegt dat de betaling op de vervaldatum zal plaatsvinden. Bovendien verandert het bankaccept niet de datum van betaling zoals die oorspronkelijk in de verkoopovereenkomst was vermeld, zodat een bank door een bankaccept dus geen kortetermijnkrediet verstrekt. Verder stelde zij dat de wijze waarop bankaccepten in de interne boekhouding van de onderneming worden geboekt, niets afdoet aan de conclusie dat bankaccepten geen vorm van kortetermijnfinanciering zijn. Deze partij stelde ook dat aangezien de verkoper volgens de verkoopovereenkomst de betaling pas over zes maanden of een jaar ontvangt, de koper geen gebruik hoeft te maken van zijn eigen werkkapitaal of van een kortlopende lening om op zicht te betalen, omdat de verkoper reeds aanvaardt dat de betaling zal worden uitgesteld.

(379)

In dit verband wees de Commissie erop dat zij niet heeft vastgesteld dat bankaccepten een lening opleveren. Zij is echter tot de conclusie gekomen dat hun economische effecten vergelijkbaar zijn met die van kortetermijnfinanciering.

(380)

Zoals in overweging 374 is uiteengezet, heeft de Commissie vastgesteld dat bankaccepten als betaalmiddel in handelstransacties voornamelijk worden gebruikt in plaats van een postwissel, met een gunstige uitwerking op de kasstroom en het bedrijfskapitaal van de trekker. De Commissie heeft ook vastgesteld dat uit kasoogpunt bezien, het instrument de contante betaling uitstelt tot de vervaldatum van het bankaccept. In feite wordt de leverancier op de in het contract overeengekomen vervaldag betaald met een bankaccept, in plaats van contant. De contante betaling op de vervaldag is een betaling van de trekker aan de bank krachtens de contractuele relatie tussen de trekker en de bank in het kader van het bankaccept. Leveranciers kunnen bankaccepten ook endosseren om andere aanbieders te betalen (in plaats van met contant geld). Zoals in overweging 374 reeds is opgemerkt, kan de trekker door het gebruik van bankaccepten de geleverde goederen of diensten gedurende zes maanden tot een jaar gebruiken zonder een contante betaling te doen en zonder kosten te maken. De Commissie herinnerde er ook aan dat de People’s Bank of China bankaccepten aanmerkt als een instrument dat voor de trekker “kosten kan verminderen en de efficiëntie van het kapitaal kan vergroten” en “ via het krediet van de VVC kan zorgen voor een betere verhouding tussen omzet en bedrijfskapitaal ” (99), en dat DBS Bank bankaccepten aanprijst als een middel om “het bedrijfskapitaal te verbeteren doordat betalingen worden uitgesteld” (100). Voorts heeft de Chinese overheid de conclusie van de Commissie dat bankaccepten een vorm van financiering zijn, niet betwist. Daarnaast heeft de CBIRC onlangs een mededeling gepubliceerd waarin wordt gesteld dat ter versterking van de kredietondersteuning aan downstreamondernemingen in cruciale bedrijfstakken, banken en financiële instellingen kredietondersteuning kunnen verlenen aan downstreamondernemingen om goederen te verkrijgen en goederen te betalen door middel van bankaccepten, binnenlandse kredietbrieven, voorschotten, enz (101). Dit is nog een bewijs waaruit blijkt dat de Chinese overheid bankaccepten als een andere vorm van kredietondersteuning ziet.

(381)

Dat er ten tijde van de uitgifte van het bankaccept geen geld wordt overgedragen van de bank aan een van de partijen, doet aan de bovenstaande redenering en conclusies niet af. Zoals reeds is uiteengezet, zijn bankaccepten zoals die in de VRC worden gebruikt, een betaalmiddel bij handelstransacties dat een gunstige uitwerking heeft op de kasstroom en het bedrijfskapitaal van de trekker. Vanuit economisch en financieel oogpunt stelt het gebruik van dit instrument de trekker in staat zijn schulden te betalen zonder de financiële middelen van de onderneming aan te spreken, en is het dus een vorm van financiering van zijn economische activiteiten. Anders dan de medewerkende producenten-exporteurs stellen, wordt deze financiering niet verleend door de leverancier, maar door de bank. In overweging 365 is reeds uiteengezet, dat zodra het bankaccept door de bank is aanvaard en aan de begunstigde (d.w.z. de leverancier) is geëndosseerd, de betalingsverplichting van de koper (de trekker) aan de leverancier (de begunstigde) wordt geannuleerd. De begunstigde (de leverancier) wordt immers met een bankaccept betaald op het in de verkoopovereenkomst overeengekomen tijdstip (de datum waarop betaling verschuldigd is). Dit is trouwens tijdens het controlebezoek door de Chinese overheid bevestigd: zodra de onderneming de leverancier met het bankaccept betaalt, heeft zij geen verplichting meer jegens de leverancier, maar wel jegens de bank, omdat degene die om afgifte van het bankaccept heeft verzocht, de bank op de vervaldatum voor het geheel moet betalen. Bovendien kan de leverancier het bankaccept als betaalmiddel gebruiken om zijn eigen schulden jegens andere partijen te voldoen. De leverancier verleent derhalve geen verlenging van de betalingstermijn. De bank verleent integendeel uitstel van de contante betaling van de door het bankaccept gedekte transactie met zes maanden of een jaar, en stelt de trekker daarmee in de mogelijkheid om eventuele financieringskosten te vermijden.

(382)

De Commissie was het oneens met de opmerking dat aangezien de verkoper volgens de verkoopovereenkomst de betaling pas over zes maanden of een jaar ontvangt, de koper geen gebruik hoeft te maken van zijn eigen werkkapitaal of van een kortlopende lening om op zicht te betalen. De Commissie was het ook oneens met de stelling dat de wijze waarop de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs de bankaccepten in hun interne boekhouding opnemen, irrelevant is. Zoals hierboven reeds is vermeld, zijn bankaccepten immers een betaalmiddel dat door de trekker wordt gebruikt om zijn verplichtingen jegens de begunstigde na te komen. De verklaring dat “de verkoper de betaling pas over zes maanden of een jaar ontvangt”, is feitelijk onjuist, aangezien de verkoper de betaling per bankaccept ontvangt op de in het contract overeengekomen vervaldag. Zoals reeds vermeld in overweging 374, zijn bankaccepten een betaalmiddel dat in handelstransacties wordt gebruikt in plaats van een contante betaling, en zijn de verkoper en de koper het daarover eens geworden. De contante betaling van de goederen en diensten wordt echter uitgesteld tot de vervaldatum van het bankaccept en dit uitstel wordt verleend door de bank. Zoals reeds uiteengezet in overweging 365, wordt, wanneer de verkoper met een bankaccept wordt betaald, de schuld van de trekker aan de verkoper geannuleerd en worden twee nieuwe schulden gecreëerd: een schuld van de trekker jegens de accepterende bank en een schuld van de accepterende bank jegens de verkoper (begunstigde) of de houder van het bankaccept. Anders dan wordt beweerd, is de wijze waarop de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs bankaccepten in hun interne boekhouding opnemen een belangrijk element waaruit blijkt dat, enerzijds, de schuld jegens de verkoper door de betaling per bankaccept wordt geannuleerd, en anderzijds, een nieuwe schuld van de trekker jegens de bank wordt gecreëerd. Dit is nog een bewijs dat de trekker door het gebruik van bankaccepten als betaalmiddel, dat is toegestaan door de bank die het accept heeft aanvaard, de leverancier (begunstigde) niet op de in het contract overeengekomen betalingsdatum hoeft te betalen. De trekker is integendeel verplicht om de bank contant te betalen op de vervaldatum van het bankaccept, die zes maanden of een jaar later valt. Dit werd door de Chinese overheid tijdens het controlebezoek bevestigd, aangezien zij stelde dat bankaccepten “interessant zijn om de op de kasstroom van de onderneming drukkende lasten te verlichten”.

(383)

De Commissie was het ook oneens met de opmerking dat de bank, door het bankaccept te aanvaarden, alleen haar eigen garantie toevoegt dat de betaling op de vervaldatum zal plaatsvinden. In de eerste plaats is het bankaccept, zoals gezegd, een betaalmiddel waarmee de trekker zijn schuld jegens de begunstigde (de leverancier) kwijt. Daarom vindt de betaling van de trekker aan de leverancier plaats op het tijdstip van endossering van het bankaccept, terwijl de trekker zijn betalingsverplichting jegens de bank nakomt op de vervaldag. In de tweede plaats kan het bankaccept niet louter worden aangemerkt als een bijkomende garantie voor een toekomstige betaling, aangezien het bankaccept een betaalmiddel is dat in de verkoopovereenkomsten wordt erkend, en de betalingsverplichting van de trekker jegens de leverancier door de betaling per bankaccept wordt geannuleerd. De aan de bank verschuldigde contante betaling op de vervaldatum is geen door de leverancier verleend uitstel van de betaaldatum, maar is integendeel een verplichting jegens de bank. Dit werd tijdens het controlebezoek ook bevestigd door de Chinese overheid, die verklaarde dat het verschil tussen een bankgarantie en een bankaccept er juridisch gezien in bestaat dat “met de garantie het bedrijf A is dat als eerste gehouden is tot betaling, terwijl het bij bankaccepten de emitterende bank is”.

(384)

Gelet op hetgeen voorafgaat, heeft de Commissie haar conclusie herhaald dat bankaccepten, wat hun effecten betreft, een vorm van kortetermijnfinanciering zijn in de zin dat zij de producenten-exporteurs in staat hebben gesteld hun aankopen te financieren. Het voordeel voor de medewerkende producenten-exporteurs bestaat uit de financieringskosten die zij besparen doordat het gebruik van financiering door middel van bankaccepten niet wordt vergoed.

(385)

Aangezien bankaccepten in feite hetzelfde doel en effect hebben als bedrijfskapitaalleningen op korte termijn, en zij door de medewerkende producenten-exporteurs op grote schaal zijn gebruikt om hun lopende activiteiten te financieren in plaats van gebruik te maken van kortlopende bedrijfskapitaalleningen, moeten daaraan dezelfde kosten verbonden zijn als die welke zijn verbonden aan een kortetermijnfinanciering van het bedrijfskapitaal. Deze conclusie werd tijdens het controlebezoek trouwens bevestigd door de Chinese overheid, die stelde dat het aan de onderneming is om te kiezen tussen een bankaccept of een kortlopende lening, die “naar hun aard vergelijkbaar zijn”.

(386)

In het licht van een en ander verwierp de Commissie de argumenten dat bankaccepten geen vorm van kortetermijnfinanciering zijn.

(387)

Op het gebied van specificiteit moeten financiële instellingen, zoals vermeld in overweging 165, krachtens Besluit nr. 40 kredietondersteuning bieden aan “aangemoedigde” sectoren.

(388)

De Commissie oordeelde dat ook bankaccepten een vorm van preferentiële financiële steun van financiële instellingen aan aangemoedigde bedrijfstakken zoals de SGV-bedrijfstak zijn. Zoals nader is beschreven in punt 3.1, komt de SGV-bedrijfstak als aangemoedigde bedrijfstak immers in aanmerking voor alle mogelijke financiële steun. Er werd geen bewijs verstrekt dat andere ondernemingen in de VRC (buiten de aangemoedigde bedrijfstakken) op dezelfde preferentiële voorwaarden kunnen profiteren van bankaccepten.

(389)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de CNBM-groep dat bankaccepten in de VRC een normale handelspraktijk vormen die voor alle sectoren beschikbaar is en dat de enige wettelijke beperking van het gebruik van een bankaccept voorkomt in artikel 6 van de Wet van de Volksrepubliek China betreffende verhandelbare effecten: “indien een persoon die civielrechtelijk niet of slechts beperkt bekwaam is, een verhandelbaar effect ondertekent, is die ondertekening nietig”. Zij stelde ook dat het niet aan de producenten-exporteurs is om het vermoeden te weerleggen dat een vermeend subsidieprogramma specifiek is en dat de Commissie haar oordeel over de specificiteit moet staven met positief bewijsmateriaal, met name door de aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen geboden voorwaarden te vergelijken met die welke aan andere Chinese ondernemingen worden geboden. Ten slotte heeft één onderneming van de CNBM-groep de Commissie verzocht uit te leggen waarom een soortgelijk systeem in Canada, dat de Commissie in de zaak elektrische fietsen heeft genoemd, niet als een specifiek subsidieprogramma wordt beschouwd, terwijl zij het systeem in de VRC wel als een specifieke subsidie beschouwt.

(390)

Dienaangaande verwees de Commissie naar overweging 165, waarin zij bewijsmateriaal heeft aangevoerd waaruit blijkt dat financiële instellingen krachtens Besluit nr. 40 kredietondersteuning moeten verstrekken aan aangemoedigde bedrijfstakken. Bankaccepten maken als vorm van financiering deel uit van het preferentiële stelsel voor financiële steun van financiële instellingen aan aangemoedigde bedrijfstakken, zoals de SGV-bedrijfstak.

(391)

De Commissie wees erop dat haar beoordeling van het specifieke karakter van de subsidieregeling is gebaseerd op beschikbare overheidsdocumenten, zoals plannen en voorschriften, betreffende aangemoedigde bedrijfstakken. In dit verband merkte de Commissie op dat de Chinese overheid duidelijk heeft bepaald welke bedrijfstakken worden aangemoedigd, en de specifieke preferentiële financiering tot die bedrijfstakken heeft beperkt. Zelfs als voor een aantal andere, specifiek als aangemoedigd aangemerkte bedrijfstakken dezelfde of vergelijkbare preferentiële voorwaarden gelden als voor de SGV-bedrijfstak, betekent dit nog niet dat de preferentiële financiering, en met name bankaccepten, algemeen beschikbaar zijn voor alle bedrijfstakken.

(392)

Zelfs als een vorm van financiering in beginsel beschikbaar zou kunnen zijn voor ondernemingen in alle bedrijfstakken, kunnen de concrete voorwaarden waaronder die financiering wordt aangeboden aan ondernemingen van een bepaalde bedrijfstak, zoals de vergoeding voor en de omvang van de financiering, deze toch specifiek maken. Wat de medewerkende producenten-exporteurs betreft, heeft de Commissie, zoals reeds vermeld, namelijk vastgesteld dat zij allen profiteren van kortetermijnfinanciering door middel van bankaccepten zonder daarvoor enige kosten te dragen, en dat sommige van hen hebben geprofiteerd van een aanzienlijke hoeveelheid bankaccepten in vergelijking met andere kortetermijnfinanciering zoals kortlopende leningen. Geen enkele belanghebbende heeft bewijsmateriaal overgelegd waaruit blijkt dat de preferentiële financiering van ondernemingen in de SGV-bedrijfstak via bankaccepten is gebaseerd op objectieve criteria of voorwaarden in de zin van artikel 4, lid 2, onder b), van de basisverordening.

(393)

Met betrekking tot de opmerking over het systeem van bankaccepten in Canada wees de Commissie erop dat, overeenkomstig artikel 4, lid 2, van de basisverordening, de specificiteit van een subsidieprogramma slechts met betrekking tot de onderzochte subsidies wordt beoordeeld. De Commissie hoeft derhalve niet aan te tonen dat soortgelijke systemen in andere landen ook specifiek zijn.

(394)

Gezien de bovenstaande argumenten werd het betoog van de medewerkende producenten-exporteurs aangaande de specificiteit van de bankaccepten afgewezen.

(395)

Voor de berekening van de hoogte van de tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidie beoordeelde de Commissie het aan de ontvangers toegekende voordeel tijdens het onderzoektijdvak.

(396)

Zoals reeds vermeld in de overwegingen 358 en 373, zijn bankaccepten een vorm van kortetermijnfinanciering waarmee de kapitaalefficiëntie van de trekker wordt vergroot door zijn behoefte aan bedrijfskapitaal en kasmiddelen te faciliteren, aangezien zij vooral dienen als betaalmiddel in handelstransacties ter vervanging van contante betalingen. De Commissie stelde vast dat bankaccepten door de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs werden gebruikt voor hun behoeften aan kortetermijnfinanciering zonder dat zij daarvoor een vergoeding betaalden. Daarnaast overwoog de Commissie, zoals opgemerkt in overweging 346, dat alle kortetermijnfinanciering van de in de steekproef opgenomen ondernemingen, met inbegrip van bankaccepten, door een kredietlijn zouden moeten zijn gedekt. Het voordeel in verband met kredietlijnen is in punt 3.4.3.1 vastgesteld.

(397)

De Commissie concludeerde daarom dat trekkers van bankaccepten een vergoeding zouden moeten betalen voor de financieringsperiode. Voor de berekening ging de Commissie ervan uit dat de financieringsperiode van start ging op de met de leverancier overeengekomen datum van betaling indien het bankaccept was afgegeven vóór de betaaldatum, of op de datum van afgifte van het bankaccept indien het bankaccept was afgegeven op of na de betaaldatum. De financieringsperiode werd geacht te zijn verstreken op de vervaldatum van het bankaccept.

(398)

Overeenkomstig artikel 6, onder b), van de basisverordening oordeelde de Commissie dat het aldus aan de begunstigden toegekende voordeel gelijk is aan het verschil tussen het bedrag dat de onderneming daadwerkelijk had betaald als vergoeding voor de financiering middels bankaccepten, en het bedrag dat had moeten worden betaald volgens een rentetarief voor kortetermijnfinanciering.

(399)

De Commissie bepaalde het voordeel dat voortvloeide uit de niet-betaling van kosten voor kortetermijnfinanciering. Zoals opgemerkt in overweging 358, zijn bankaccepten een vorm van kortlopende financiering. Zij dienen in feite hetzelfde doel als kortlopende bedrijfskapitaalleningen. Daarom zouden volgens de Commissie aan bankaccepten dezelfde kosten verbonden moeten zijn als die verbonden aan kortlopende leningen. Om die reden volgde de Commissie dezelfde methode als die toegepast op kortlopende leningen in RMB, zoals beschreven in punt 3.4.2.4.

(400)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen merkte één onderneming van de CNBM-groep op dat, aangezien een bankaccept een krediet is dat door de verkoper aan de koper wordt verstrekt, de Commissie het voordeel moet berekenen in het kader van het subsidieprogramma “verstrekking van goederen en diensten tegen een ontoereikende prijs” en eerst moet bepalen of de leveranciers “overheidsinstanties” in de zin van artikel 2, onder b), van de basisverordening zijn.

(401)

Zoals reeds uiteengezet in de overwegingen 379 tot en met 383, was de Commissie het er niet mee eens dat bankaccepten een door de verkoper verleend krediet zijn en heeft zij geconcludeerd dat bankaccepten een vorm van preferentiële financiering zijn die de bank verstrekt aan de trekker. Derhalve werd het bovenstaande argument afgewezen.

(402)

Een andere onderneming van de CNBM-groep stelde dat de Commissie de daadwerkelijk toegekende betalingstermijn had moeten aftrekken van de vermeende looptijd van de bankfinanciering.

(403)

Zoals uiteengezet in overweging 397, had de Commissie bij de berekening van de financieringsperiode de met de leverancier overeengekomen betalingstermijn in aanmerking genomen. In het geval van de onderneming van de CNBM-groep die dit argument heeft aangevoerd, is uit het onderzoek gebleken dat de datum waarop de onderliggende facturen moesten worden betaald, in de praktijk al was verstreken toen de overeenkomstige bankaccepten werden afgegeven, of dat er geen verband kon worden gevonden tussen de verstrekte facturen en de bankaccepten. Dit argument werd dan ook afgewezen.

(404)

Eén onderneming van de CNBM-groep stelde dat de Commissie de door de in de steekproef opgenomen producenten werkelijk betaalde vergoedingen in mindering moest brengen op het gestelde voordeel. Daarnaast stelde de Yuntianhua-groep dat de Commissie overeenkomstig artikel 7, lid 1, onder a), van de basisverordening een eventuele aanvraagvergoeding of andere kosten die noodzakelijk zijn om in aanmerking te komen voor de subsidie of deze te verkrijgen, in mindering moet brengen.

(405)

In overweging 375 heeft de Commissie reeds opgemerkt dat de medewerkende producenten-exporteurs voor de door de bank verleende acceptatiedienst een provisie betaalden die varieerde tussen 0,05 % en 0,1 % van de nominale waarde van het bankaccept. Deze provisie, die wordt betaald voor de behandeling van het bankaccept door de bank, is een apart onderdeel van de door de bank toegekende financiering, waarvoor de medewerkende producenten-exporteurs geen kosten hebben gedragen. Deze vergoeding wordt betaald ter dekking van de administratieve kosten van de bank voor de behandeling van de bankaccepten. De Commissie heeft slechts compenserende maatregelen getroffen tegen het gedeelte van het bankaccept dat een financiering inhoudt (namelijk het gedeelte dat overeenkomt met kortetermijnfinanciering); zij heeft niet onderzocht of de acceptprovisie ook een tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidie inhield. Het effect van de vergoeding op de hoogte van de subsidie varieert afhankelijk van de producent-exporteur hoe dan ook van 0,01 % tot 0,04 %, en is dus irrelevant. Daarom achtte de Commissie het niet nodig om de gegrondheid van dit argument te onderzoeken en ook na te gaan of dat voordeel tot compenserende maatregelen aanleiding kan geven.

(406)

Eén onderneming van de CNBM-groep stelde dat de basis voor de berekening van het voordeel moet worden verminderd met het bedrag van de stortingen die zij als garantie voor de bankaccepten heeft uitgevoerd.

(407)

Zoals de Commissie in eerdere onderzoeken heeft geconcludeerd (102), moet dienaangaande in de eerste plaats worden opgemerkt dat banken bij het verstrekken van financiering van hun cliënten doorgaans garanties en zekerheden verlangen. Bovendien moet worden opgemerkt dat die garanties worden gebruikt om te waarborgen dat de producent-exporteur zijn financiële verplichtingen jegens de bank nakomt, en niet die jegens de leverancier. Uit het onderzoek is ook gebleken dat deze garanties door de Chinese banken niet systematisch worden gevraagd en niet altijd verband houden met specifieke bankaccepten. In dat opzicht vormen de gestelde stortingen geen vooruitbetaling van de trekker aan de banken, maar slechts een extra garantie die de banken soms verlangen en die geen invloed heeft op het besluit van de bank om bankaccepten af te geven zonder extra leenkosten voor de trekker. Bovendien kunnen zij verschillende vormen aannemen, zoals termijndeposito’s en pandrechten. De deposito’s werpen rente af ten gunste van de trekker en leveren voor de trekker van het bankaccept dus geen kosten op. Op grond hiervan heeft de Commissie dit argument afgewezen.

(408)

Eén onderneming van de CNBM-groep stelde dat de Commissie de aan verbonden partijen afgegeven bankaccepten van haar berekeningen moet uitsluiten, aangezien de uitbreiding van een betalingstermijn naar een verbonden partij via een bankaccept de begunstigde geen voordeel in de vorm van verhoogde liquiditeit oplevert nu de liquiditeit van de verbonden tegenpartij daardoor met hetzelfde bedrag wordt verminderd.

(409)

Dienaangaande herinnert de Commissie eraan dat een bankaccept, zoals hierboven reeds is gesteld, een betaalmiddel is en dat de met de leverancier overeengekomen betalingstermijn daardoor dus niet wordt verlengd, maar dat de contante betaling wordt uitgesteld. Als betaalmiddel kan het bankaccept door de begunstigde (de leverancier) worden geëndosseerd gebruiken om zijn eigen schulden jegens andere partijen te betalen. Er is dus geen sprake van een evenredige vermindering van de liquiditeit van de verbonden partijen die het bankaccept hebben ontvangen. Het argument werd bijgevolg afgewezen.

(410)

De Yuntianhua-groep stelde dat de Commissie bij de berekening van de bankaccepten voor sommige verbonden ondernemingen geen gebruik heeft gemaakt van de gegevens in het antwoord op de vragenlijst.

(411)

De Commissie merkte op dat de berekening was gebaseerd op de laatste gegevens die de ondernemingen hebben verstrekt en die tijdens de controle ter plaatse zijn geverifieerd. Het argument werd daarom afgewezen.

(412)

Ten slotte heeft één onderneming van de CNBM-groep met betrekking tot de door een verbonden onderneming afgegeven bankaccepten een specifiek verzoek ingediend om dubbeltelling te voorkomen. De Commissie heeft dit argument afgewezen. Aangezien de details van dit verzoek echter vertrouwelijk zijn, heeft de Commissie het verzoek behandeld in een specifieke mededeling aan de betrokken onderneming.

(413)

Uit het onderzoek kwam naar voren dat Chinese financiële instellingen vorderingen op bepaalde in de steekproef opgenomen ondernemingen verdisconteerden in ruil voor geld.

(414)

Door middel van die transactie betaalden financiële intermediairs vorderingen al vóór de vervaldag aan ondernemingen. De ondernemingen ontvingen vroegtijdig geldmiddelen door de rechten van toekomstige vorderingen over te dragen aan financiële instellingen na aftrek van een vergoeding en de toepasselijke discontovoet.

(415)

De toepasselijke discontovoet moet specifiek compensatie bieden voor het risico op wanbetaling, dat sterk wordt beïnvloed door de kredietrating van de laatste entiteit die moet voldoen aan de betalingsverplichting.

(416)

De tijdens het onderzoek aangetroffen verdisconteerde vorderingen hadden uiteenlopende vormen, zoals wissels, obligaties, factoring, bankaccepten en handelsaccepten. Voor elke vorm gelden specifieke voorwaarden en een verschillende mate van onderliggend risico. In het geval van bankaccepten is de laatste aansprakelijke entiteit de entiteit die het accept heeft afgegeven, dat wil zeggen een bank. Bij andere soorten vordering, bv. een wissel of documentair krediet, is de laatste aansprakelijke entiteit doorgaans een handelsmaatschappij.

(417)

Onder normale marktomstandigheden zou het toepasselijke discontotarief de kosten en risico’s van de bank moeten compenseren. De Commissie stelde echter vast dat bepaalde in de steekproef opgenomen ondernemingen mogelijk preferentiële tarieven werden aangeboden, in welk geval sprake zou zijn van een tot compenserende maatregelen aanleiding gevend voordeel.

(418)

Het aldus aan de ontvangers toegekende voordeel zou gelijk zijn aan het verschil tussen het door Chinese financiële instellingen toegepaste discontotarief en het discontotarief dat geldt voor een vergelijkbare transactie op de markt, bv. kortlopende leningen.

(419)

Aan de hand van de informatie in het dossier is het echter niet mogelijk de verschillende toepasselijke discontotarieven te onderscheiden. Bovendien was het middels deze vorm van subsidiëring toegekende voordeel volgens de Commissie verwaarloosbaar in het kader van dit onderzoek. Daarom besloot zij er geen compenserende maatregelen voor in te stellen.

(420)

De Commissie stelde aan de hand van algemeen beschikbare informatie vast dat CNBM tijdens het onderzoektijdvak 4 miljard RMB aan schulden bij Agricultural Bank of China (“ABC”) en Bank of Communications (“COMM”) had omgezet in aandelen. Zoals vermeld in de overwegingen 208 tot en met 217, heeft CNBM de vragenlijst niet beantwoord en niet meegewerkt aan het onderzoek. Daardoor moest de Commissie voor deze transactie terugvallen op de beschikbare gegevens.

(421)

ABC en COMM zijn staatsbanken en worden beschouwd als overheidsinstanties of als entiteiten waaraan functies zijn toevertrouwd of die daarmee zijn belast overeenkomstig punt 3.4.1.4. Bovendien werd in eerdere antisubsidieonderzoeken vastgesteld dat zowel ABC als COMM een overheidsinstantie was of dat gewoonlijk door de overheid vervulde functies aan hen waren toevertrouwd of dat zij met zulke functies waren belast (103). Het dossier van het onderhavige onderzoek bevat geen bewijs dat die eerdere bevindingen zou tegenspreken.

(422)

De Commissie oordeelde dat een bank onder normale marktomstandigheden leningen niet zonder verdere vergoeding zou ruilen voor aandelen. Het risico van aandelen is immers veel groter dan dat van vorderingen, omdat er geen zekerheid is dat de bank zijn kapitaalinvestering terugontvangt. Bovendien bieden aandelen geen garantie op rendement, in tegenstelling tot de rente op een lening. Het grotere risico dat de banken nemen door de vorderingen om te zetten in aandelen, wordt gestaafd door het jaarverslag van de onderneming over het boekjaar 2018, dat duidt op een zwakke financiële situatie: de onderneming heeft een zeer hoge nettoschuldquote (120-145 %), de binnen één jaar terug te betalen kortlopende leningen bedragen tweemaal de in dat jaar behaalde brutowinst en de totale verplichtingen vertegenwoordigen 2/3 van haar jaaromzet. Tot slot werden in een persbericht op de website van CNBM de doelstellingen van het industriebeleid en het grote belang van de strategische samenwerking tussen CNBM en beide banken specifiek als reden voor de omzetting genoemd. In het bijzonder werd in het persbericht opgemerkt dat CNBM dankzij de omzetting beter in staat zou zijn het voor de sector gestelde doel te realiseren, namelijk een “structurele hervorming van de aanbodzijde”.

(423)

In het licht van deze overwegingen concludeerde de Commissie dat met de omzetting van vorderingen in aandelen in het onderzoektijdvak een voordeel was verleend aan CNBM, aangezien die tegen preferentiële voorwaarden tot stand werd gebracht door overheidsinstanties of door andere entiteiten waaraan door de staat functies zijn toevertrouwd of die de staat heeft belast met functies gericht op de verwezenlijking van doelstellingen van het industriebeleid.

(424)

Volgens de Commissie is de preferentiële financiering door middel van de omzetting van vorderingen in aandelen specifiek in de zin van artikel 4, lid 2, onder a), van de basisverordening, aangezien de investeerders entiteiten zijn die werken overeenkomstig de richtsnoeren van het staatsbeleid waarin de SGV-bedrijfstak als aangemoedigde bedrijfstak is aangemerkt. Hoe dan ook wijst de beschikbare informatie op de verstrekking van deze vorm van ad-hocsubsidie aan CNBM, zodat de subsidie ondernemingsspecifiek is.

(425)

Wegens niet-medewerking beschikte de Commissie niet over nadere bewijzen en had zij evenmin inzage in de overeenkomsten tussen CNBM en de banken. Bijgevolg kon de Commissie niet beoordelen of de banken een vorm van vergoeding kregen voor de aanmerkelijke risico’s die zij namen. Uit alle in overweging 422 toegelichte elementen blijkt evenwel dat CNBM zich in een lastige financiële situatie bevond en dat deze transactie in dienst stond van de doelstellingen voor de bedrijfstak, hetgeen de conclusie staaft dat de transactie onder normale marktomstandigheden niet te rijmen zou zijn met de aanzienlijke daadwerkelijke risico’s. De Commissie beschouwde de transactie dan ook als gelijkwaardig aan een kwijtschelding van schulden en behandelde haar als een tijdens het onderzoektijdvak verleende subsidie. Omdat de subsidie volledig werd ontvangen in het onderzoektijdvak, werd zij berekend op basis van de totale omzet van de gehele groep. De uitkomst daarvan was een subsidiëringspercentage van 1,83 %.

(426)

In het onderzoektijdvak profiteerde een in de steekproef opgenomen onderneming (Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd) van geldmiddelen die werden verstrekt in speciale vormen van kapitaalinjecties door entiteiten die onder zeggenschap stonden van de staat.

(427)

De overdracht van die middelen vond plaats in de vorm van kapitaalverhogingen waarbij de investeerders echter niet automatisch volledige aandeelhoudersrechten kregen. De middelen werden overgedragen in ruil voor een toekomstige deelneming in het aandelenkapitaal van de begunstigde onderneming, die pas na onbepaalde tijd in werking zou treden.

(428)

In het onderzoek kwam vast te staan dat de middelen bij ontvangst door de onderneming werden geboekt als overige eigenvermogensinstrumenten zonder de verwachte verandering in deelneming in de onderneming. De investeerders droegen wel de middelen over maar kregen daarvoor in ruil geen volledige aandeelhoudersrechten en geen enkele rentebetaling. Pas na onbepaalde tijd, meestal meer dan een jaar, en na goedkeuring door SASAC, werd een deel van de middelen omgezet in gestort aandelenkapitaal. Pas op dat moment werden volledige aandeelhoudersrechten toegekend aan de investeerders.

(429)

De Commissie stelde verder vast dat de periode tussen de kapitaalinjectie en de toekenning van aandeelhoudersrechten langer dan een jaar kon zijn. In dit verband constateerde de Commissie het bestaan van substantiële bedragen aan kapitaalinjecties zonder toekenning van aandeelhoudersrechten in het gehele onderzoektijdvak.

(430)

Dat betekent in de praktijk dat de onderneming tot het moment van toekenning van de aandeelhoudersrechten gedurende meer dan een jaar beschikt over middelen in ruil voor een toekomstige eigendomsoverdracht, zonder daarvoor kosten te maken.

(431)

Onder normale marktomstandigheden zou een onderneming als vergoeding voor het gebruik van geldmiddelen een deel van de eigendom van de onderneming kort na ontvangst van de middelen overdragen of die middelen boeken als schuld. Gezien de specifieke omstandigheden van deze regelingen in dit geval, lijkt deze hybride vorm van financiering echter meer op een traditionele rentevrije aandeelhouderslening voor lange tijd dan een eigenvermogensinstrument.

(432)

In het licht van bovenstaande overwegingen oordeelde de Commissie dat Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd, onderdeel van de Yuntianhua-groep, gedurende lange tijd voordeel werd geboden in de vorm van substantiële bedragen aan financiering zonder dat het daarvoor kosten droeg. Aangezien deze speciale vorm van kapitaalinjecties niet samenging met de automatische toekenning van aandeelhoudersrechten aan de investeerders, was het effect ervan volgens de Commissie vergelijkbaar met dat van een rentevrije lening.

(433)

Om te bepalen of de investeerders konden worden gezien als overheidsinstanties of als entiteiten waaraan functies waren toevertrouwd of die met functies waren belast door de Chinese overheid, verzocht de Commissie de Yuntianhua-groep om specifieke informatie over de aandeelhouders die middelen hadden verstrekt via andere eigenvermogensinstrumenten. De investeerders waren: Kunming Heze Investment Center; Yunnan Jinrun Zhonghao Investment Center, en Yunnan State-owned Enterprise Reform No.2 Equity Investment Fund Partnership (fonds voor hervorming van staatsbedrijven).

(434)

De informatie waarom de Commissie verzocht, betrof bedrijfsinformatie zoals de namen van de belangrijkste aandeelhouders en de samenstelling en het reglement van de raad van bestuur van elke investeerder. Voorts verzocht de Commissie om informatie over het investeringsbeleid van de investeerders en nadere gegevens over de specifieke gevallen van overdracht van middelen via andere eigenvermogensinstrumenten.

(435)

Daarnaast richtte de Commissie zich tot de Chinese overheid voor dezelfde informatie als die beschreven in overweging 434. De Chinese overheid antwoordde dat zij geen informatie had of aanhield over specifieke ondernemingen en over alle entiteiten in de VRC waarin zij kan deelnemen. In plaats van rechtstreeks te antwoorden, wees zij daarom naar het antwoord van de in de steekproef opgenomen onderneming in kwestie.

(436)

Omdat een volledig antwoord uitbleef, besloot de Commissie overeenkomstig de overwegingen 218 tot en met 220 gebruik te maken van de beschikbare feiten om te bepalen of die investeerders konden worden aangemerkt als overheidsinstanties.

(437)

Aan de hand van algemeen beschikbare informatie, zoals jaarverslagen, bedrijvengidsen, de websites van de investeerders en openbare gegevensbanken, stelde de Commissie vast dat de investeerders die middelen hadden verstrekt aan de Yuntianhua-groep via andere eigenvermogensinstrumenten, deels of volledig staatsbezit waren.

(438)

Ten aanzien van Kunming Heze Investment Center stelde de Commissie vast dat ruim 98 % van de aandelen uiteindelijk in handen waren van de lokale overheid en staatsondernemingen (104). In het bijzonder constateerde de Commissie dat ruim 24 % van de aandelen in bezit was van de staatsonderneming Yunnan State-Owned Capital Operations Ltd (Yunnan guoyou ziben yunying youxian gongsi). De Commissie kwam voorts tot de bevinding dat ruim 74 % van de aandelen van Kunming Heze Investment Center werd gehouden door China Fortune International (Huaxin International Trust), een financiële onderneming behorend tot het staatsconcern China Huadian Group Co., Ltd Bovendien werd Kunming Heze Investment Center beheerd door een investeringsfonds voor investering in provinciale staatsondernemingen. Daarnaast trof de Commissie bij de entiteit en onder de aandeelhouders van de entiteit wettelijke vertegenwoordigers en bestuursleden aan die eerder bestuursfuncties bij Yunnan SASAC hadden bekleed, evenals leden van de CCP (105).

(439)

Ten aanzien van Yunnan Jinrun Zhonghao Investment Center (106) stelde de Commissie vast dat ten minste 46 % van de aandelen uiteindelijk in handen waren van de lokale overheid en staatsondernemingen. In het bijzonder heeft de Commissie vastgesteld dat tot de aandeelhouders de China Construction Bank Trust en Yunnan Province State-owned capital operations Jinrun equity investment fund management behoren.

(440)

Evenzo stelde de Commissie vast dat het Yunnan State-owned Enterprise Reform No.2 Equity Investment Fund Partnership (fonds voor hervorming van staatsbedrijven) eigendom was van het staatsbedrijf Yunnan Energy Investment Group.

(441)

Voorts constateerde de Commissie het bestaan van formele aanwijzingen voor staatszeggenschap over die investeerders. In het bijzonder oordeelde de Commissie, bij gebrek aan specifiek bewijs van het tegendeel, dat bestuurders en leidinggevenden in de staatsbedrijven die eigenaar zijn van de entiteiten in kwestie, op grond van de conclusies in de punten 3.4.1.5 en 3.4.1.6 worden geacht te worden benoemd door en verantwoording af te leggen aan de staat.

(442)

Bovendien kwam de Commissie tot de bevinding, zoals toegelicht in overweging 431, dat hun activiteiten niet overeenkwamen met normale marktpraktijken en de feitelijke marktrisico’s van de onderzochte transacties niet weerspiegelden. In plaats daarvan handelden die investeerders met het bieden van financiële steun aan de producent-exporteur irrationeel en ingegeven door het overheidsbeleid dat erop is gericht bepaalde bedrijfstakken bij te staan, zoals vastgesteld in punt 3.1.

(443)

Op grond van de voorgaande overwegingen stelde de Commissie vast dat de entiteiten die onder zeggenschap van de staat staan en die via andere eigenvermogensinstrumenten middelen verstrekten aan de Yuntianhua-groep, overheidsinstanties zijn in de zin van artikel 2, onder b), gelezen in samenhang met artikel 3, lid 1, onder a), i), van de basisverordening.

(444)

Zelfs indien de entiteiten onder zeggenschap van de staat niet als overheidsinstanties zouden worden beschouwd, stelde de Commissie om dezelfde redenen als uiteengezet in overweging 269 verder vast, dat moet worden aangenomen dat de Chinese overheid aan hen functies die zij normaal zelf zou vervullen, heeft toevertrouwd of hen daarmee heeft belast in de zin van artikel 3, lid 1, onder a), iv), van de basisverordening. Hun gedragingen zouden dus hoe dan ook aan de Chinese overheid worden toegerekend.

(445)

Volgens de Commissie is de preferentiële financiering door middel van kapitaalinjecties specifiek in de zin van artikel 4, lid 2, onder a), van de basisverordening, aangezien de investeerders entiteiten zijn die werken overeenkomstig de richtsnoeren van het staatsbeleid in het kader waarvan de SGV-bedrijfstak als aangemoedigde bedrijfstak is aangemerkt. Hoe dan ook wijst de beschikbare informatie op de verstrekking van deze vorm van ad-hocsubsidie aan Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd, zodat de subsidie ondernemingsspecifiek is.

(446)

Zoals toegelicht in overweging 432, oordeelde de Commissie dat Yunnan Yuntianhua Group Co., Ltd had geprofiteerd van substantiële financiering in de vorm van kapitaalinjecties waarvan het effect vergelijkbaar was met dat van een rentevrije lening. Daarom besloot de Commissie de berekeningsmethode voor leningen te volgen, zoals beschreven in punt 3.4.2. Dat houdt in dat de relatieve spread tussen obligaties van bedrijven in de VS met een rating AA en de toepasselijke obligaties van bedrijven in de VS met een rating BB of B met dezelfde looptijd wordt toegepast op de door de PBOC gepubliceerde benchmarkrentevoeten teneinde een marktgebaseerde rente voor leningen te bepalen, die vervolgens met de door de onderneming daadwerkelijk betaalde rente wordt vergeleken om het verschafte voordeel te becijferen. De uitkomst daarvan was een subsidiëringspercentage van 0,3 %.

(447)

Alle in de steekproef opgenomen ondernemingen profiteerden van preferentiële financiering in de vorm van obligaties.

(448)

In de VRC zijn de spelers op de obligatiemarkt in wezen identiek aan de entiteiten die actief zijn op de markt voor leningen. Ondernemingen die obligaties willen uitgeven, moeten een beroep doen op een financiële instelling, die als inschrijver fungeert. Inschrijvers organiseren de uitgifte van obligaties en stellen de rentevoeten voor waartegen de obligaties zullen worden voorgesteld aan investeerders. Deze inschrijvers zijn dezelfde staatsbanken die ook de in punt 3.4.2 besproken preferentiële leningen verstrekken. Bovendien zijn de investeerders die de obligaties kopen, merendeels Chinese (staats)banken, aangezien meer dan 95 % van alle obligaties op de interbancaire markt wordt verhandeld (107).

(449)

Zoals in punt 3.4.1.1 beschreven, zijn deze financiële instellingen gekenmerkt door een sterke aanwezigheid van de staat en kan de Chinese overheid betekenisvolle zeggenschap over die instellingen uitoefenen.

(450)

Het reeds in punt 3.4.1 beschreven algemene wetgevingskader waarbinnen deze financiële instellingen opereren, is ook van toepassing op obligaties. Daarnaast gelden de volgende regelgevingsdocumenten specifiek voor obligaties:

(451)

Volgens het regelgevingskader kunnen obligaties in de VRC niet vrijelijk worden uitgegeven of verhandeld. Elke emissie moet worden goedgekeurd door verschillende overheidsinstanties, waaronder de PBOC, de NDRC of de CSRC, al naargelang het type obligatie en het type emittent. Krachtens de Voorschriften betreffende het beheer van bedrijfsobligaties zijn er tevens jaarlijkse quota vastgesteld voor de uitgifte van bedrijfsobligaties.

(452)

Daarenboven moet de openbare uitgifte van obligaties overeenkomstig artikel 16 van de effectenwet aan de volgende vereisten voldoen: “de investering van de aangetrokken middelen is in overeenstemming met het industriebeleid van de staat […]” en “de aangetrokken middelen […] worden gebruikt voor het vastgestelde doel”. In artikel 12 van de Voorschriften betreffende het beheer van bedrijfsobligaties wordt nog eens benadrukt dat de bestemming van de aangetrokken middelen in lijn moet zijn met het industriebeleid van de staat.

(453)

Volgens de Administratieve maatregelen inzake de uitgifte en verhandeling van bedrijfsobligaties komen alleen bepaalde obligaties die aan strikte kwaliteitseisen voldoen, zoals een kredietrating AAA, in aanmerking voor openbare uitgifte. De meeste obligaties worden daarom onderhands uitgegeven voor zogeheten gekwalificeerde beleggers die door de CSRC zijn erkend en in wezen gaat het hierbij om Chinese institutionele beleggers.

(454)

Ten slotte kan de rentevoet voor bedrijfsobligaties niet vrijelijk worden vastgesteld, omdat in artikel 18 van de Voorschriften betreffende het beheer van bedrijfsobligaties het volgende is bepaald: “de rentevoet die voor bedrijfsobligaties wordt aangeboden, is in geen geval hoger dan 40 % van de geldende rentevoet die door banken aan particulieren wordt aangeboden voor spaardeposito’s met dezelfde vaste looptijd”.

(455)

De Commissie verzamelde ook concrete bewijzen van de uitoefening van betekenisvolle zeggenschap over concrete uitgiften van obligaties. Met het oog hierop evalueerde zij daarom het algemene rechtskader dat is uiteengezet in de overwegingen 450 tot en met 454, samen met de concrete bevindingen van het onderzoek.

(456)

Uit de controlebezoeken bleek dat obligaties door beide groepen van in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs gewoonlijk werden uitgegeven tegen een rente die de benchmarkrentevoet van de PBOC benaderde, ongeacht de financiële situatie en het kredietrisico van de ondernemingen.

(457)

In de praktijk wordt de rente op de obligaties beïnvloed door de kredietrating, zoals in het geval van leningen. Zoals in de overwegingen 279 tot en met 285 werd beschreven, is de lokale markt voor kredietrating vertekend en zijn de kredietratings onbetrouwbaar. Dit bleek bv. uit de discrepantie tussen de prospectussen en kredietbeoordelingen van de obligaties die waren uitgegeven door de in de steekproef opgenomen ondernemingen, en de feitelijke situatie van de ondernemingen.

(458)

Zo bevatte in één geval het gedetailleerde obligatieprospectus de waarschuwing dat de winstmarges van de onderneming een dalende trend vertoonden, dat een aanzienlijk deel van de nettoactiva in onderpand was gegeven als zekerheid voor interne financiering, dat de aflossing van kortlopende leningen zorgde voor veel druk en dat de onderneming een aantal grote kapitaalintensieve projecten had voorzien ondanks de al hoge schuldquote. Desondanks eindigde het ratingverslag met de toekenning van een kredietrating AA+ aan deze obligatie-emissie.

(459)

Op grond van de voorgaande overwegingen stelde de Commissie vast dat de Chinese financiële instellingen die de uitgifte van obligaties voor de in de steekproef opgenomen ondernemingen hadden georganiseerd, overheidsinstanties zijn of entiteiten waaraan door de overheid functies zijn toevertrouwd of die hen daarmee heeft belast in de zin van artikel 3 en artikel 2, onder b), van de basisverordening, zoals toegelicht in de punten 3.4.1.5 en 3.4.1.6. Bovendien werd de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs een voordeel verschaft, aangezien de obligaties werden uitgegeven tegen een tarief dat onder het met hun feitelijke risicoprofiel overeenkomende markttarief lag.

(460)

De Commissie was van oordeel dat de preferentiële financiering door middel van obligaties specifiek is in de zin van artikel 4, lid 2, onder a), van de basisverordening, omdat de obligaties niet kunnen worden uitgegeven zonder goedkeuring door overheidsinstanties en omdat in de effectenwet van de VRC is bepaald dat de uitgifte van obligaties moet stroken met het industriebeleid van de staat. Zoals reeds vermeld in de overwegingen 140 tot en met 177, wordt de SGV-bedrijfstak gezien als een belangrijke/strategische bedrijfstak.

(461)

Aangezien obligaties in wezen een type schuldinstrument zijn dat vergelijkbaar is met leningen, en aangezien de berekeningsmethode voor leningen al op een mand met obligaties is gebaseerd, besloot de Commissie de in punt 3.4.2 beschreven berekeningsmethode voor leningen te volgen. Dat houdt in dat de relatieve spread tussen obligaties van bedrijven in de VS met een rating AA en obligaties van bedrijven in de VS met een rating BB met dezelfde looptijd wordt toegepast op de door de PBOC gepubliceerde benchmarkrentevoeten, teneinde een marktgebaseerde rentevoet voor obligaties te bepalen, die vervolgens met de door de onderneming daadwerkelijk betaalde rente wordt vergeleken om het verschafte voordeel te becijferen.

(462)

Zoals toegelicht in overweging 291, stelde de Commissie vast dat bepaalde ondernemingen obligaties hadden uitgegeven om hun schulden te herstructureren. In deze gevallen, zoals toegelicht in punt 3.4.2.2, oordeelde de Commissie dat de betrokken ondernemingen zich in een slechtere financiële situatie bevonden dan wat op het eerste gezicht door de jaarrekeningen werd gesuggereerd, en dat er sprake was van een extra risico in verband met hun financiering op de korte en lange termijn. Om rekening te houden met die grotere risicoblootstelling stelde de Commissie de risicorating daarom met één trap naar beneden bij en paste zij de berekening van de relatieve spread ook voor hun financiering, waaronder obligaties, aan door een vergelijking te maken tussen Amerikaanse bedrijfsobligaties met respectievelijk een rating AA en een rating B.

(463)

Uit het onderzoek kwam naar voren dat tijdens het onderzoektijdvak alle in de steekproef opgenomen groepen van producenten-exporteurs profiteerden van preferentiële financiering in de vorm van bankaccepten en obligaties en twee van de in de steekproef opgenomen ondernemingen profiteerden van preferentiële financiering in de vorm van kapitaalinjecties. Gezien het bestaan van een financiële bijdrage, een voordeel voor de producenten-exporteurs en specificiteit, beschouwde de Commissie deze vormen van preferentiële financiering als tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidie.

(464)

Wat CNBM betreft werd, aangezien deze onderneming niet meewerkte, het voordeel voor andere vormen van preferentiële financiering op het niveau van CNBM vastgesteld door de in elk van voorgaande punten uiteengezette methode toe te passen op de algemeen beschikbare informatie in het jaarverslag van deze onderneming over 2018, zoals emissies van obligaties en uitstaande bedragen voor te betalen wissels.

(465)

Het subsidiebedrag dat is vastgesteld in verband met de hiervoor beschreven preferentiële financiering tijdens het onderzoektijdvak voor de in de steekproef opgenomen groepen ondernemingen, bedraagt:

Preferentiële financiering: andere vormen van financiering

(466)

De klager voerde aan dat Sinosure aan aangemoedigde bedrijfstakken onder meer korte, middellange en langetermijn-exportkredietverzekeringen, beleggingsverzekeringen en obligatiegaranties aanbiedt, tegen voordelige voorwaarden. Volgens een recent onderzoek van de Organisatie voor Economische Samenwerking en Ontwikkeling (“OESO”) was de Chinese hoogtechnologische industrie, waartoe de SGV-bedrijfstak behoort, goed voor 21 % van de totale door Sinosure verstrekte exportkredietverzekeringen (108). Daarnaast heeft Sinosure actief meegewerkt aan de invulling van het initiatief “Made in China 2025”, door bedrijven de weg te wijzen naar nationale kredietmiddelen, te zorgen voor wetenschappelijke en technologische innovatie en technologische modernisering, en “naar buiten gerichte” bedrijven te helpen concurrerender te worden op de wereldmarkt (109).

1.

Mededeling over de uitvoering van de strategie voor het stimuleren van handel via wetenschap en technologie met behulp van exportkredietverzekeringen (Shang Ji Fa[2004] nr. 368), die gezamenlijk door het Ministerie van Handel en Sinosure is gepubliceerd

2.

Plan 840, dat is opgenomen in de Mededeling van de Staatsraad van 27 mei 2009

3.

Mededeling inzake de versnelling van de verdere ontwikkeling van opkomende sectoren van strategisch belang (Guo Fa [2010] nr. 32 van 18 oktober 2010), en de bijbehorende uitvoeringsrichtlijnen (Guo Fa [2011] nr. 310 van 2 oktober 2011)

4.

Mededeling inzake de publicatie van de exportcatalogus van 2006 van hoogtechnologische producten uit China, Guo Ke Fa Ji Zi [2006] nr. 16

5.

Mededeling inzake de samenstelling van de Catalogus met richtsnoeren voor Chinese hoogtechnologische producten van het Ministerie van Wetenschap en Technologie, G.K.B.J. [2009] nr. 61 van 9 oktober 2009

(467)

Beide in de steekproef opgenomen ondernemingen hadden gedurende het onderzoektijdvak lopende exportverzekeringsovereenkomsten met Sinosure.

(468)

Zoals vermeld in overweging 201, werd door Sinosure niet de gevraagde ondersteunende documentatie over haar corporate governance, zoals haar statuten, overgelegd.

(469)

Zoals vermeld in overweging 200, werd door Sinosure evenmin specifiekere informatie verstrekt over de aan de SGV-bedrijfstak verleende exportkredietverzekeringen of de hoogte van haar premies, noch gedetailleerde cijfers over de winstgevendheid van haar exportkredietverzekeringsbedrijf.

(470)

Daarom moest de Commissie de verstrekte informatie aanvullen met de beschikbare gegevens.

(471)

Volgens in eerder antisubsidieonderzoek verstrekte informatie (110) is Sinosure een verzekeraar in overheidshanden die door de staat is opgericht en wordt gesteund met het oog op de ondersteuning van ontwikkeling en samenwerking met betrekking tot buitenlandse economische activiteiten en handel van de VRC te bevorderen. De onderneming is voor 100 % in eigendom van de staat. Zij beschikt over een raad van bestuur en een raad van commissarissen. De overheid is bevoegd tot aanstelling en ontslag van de leden van het hoger management van de onderneming. Op grond van deze informatie concludeerde de Commissie dat er ten aanzien van Sinosure formele aanwijzingen voor zeggenschap van de overheid zijn.

(472)

De Commissie verzamelde voorts informatie over de vraag of de Chinese overheid betekenisvolle zeggenschap uitoefende over de gedragingen van Sinosure met betrekking tot de SGV-bedrijfstak. In deze context merkte de Commissie op dat glasvezelproducten, waaronder SGV, in de exportcatalogus van hoogtechnologische en met nieuwe technologie vervaardigde producten van de VRC specifiek worden vermeld als producten waarvan de uitvoer wordt aangemoedigd (111).

(473)

Bovendien was Sinosure volgens de Mededeling over de uitvoering van de strategie voor het stimuleren van handel via wetenschap en technologie met behulp van exportkredietverzekeringen gehouden meer steun te verlenen aan de belangrijkste bedrijfstakken en producten door haar algemene steun voor de uitvoer van hoogtechnologische en met nieuwe technologie vervaardigde producten te versterken. Sinosure moest bedrijfstakken zoals “nieuwe materialen” en andere sectoren die waren vermeld in de exportcatalogus van hoogtechnologische en met nieuwe technologie vervaardigde producten uit de VRC, als zwaartepunt van haar activiteiten beschouwen en uitgebreide steun verlenen middels verzekeringsprocedures, goedkeuring onder bepaalde voorwaarden, snellere behandeling van claims en flexibele tarieven. Wat de flexibele tarieven betreft, moest Sinosure producten de maximale premiekorting verlenen waarin de variabele tarieven van de kredietverzekeringsonderneming voorzagen. Zoals vermeld in de overwegingen 148 en 162, is de SGV-bedrijfstak opgenomen in de meer algemene categorie “nieuwe materialen”. Voorts staat in het jaarverslag van Sinosure over 2017 dat Sinosure actief was in de verzekering van strategische opkomende sectoren zoals “nieuwe materialen” (112).

(474)

Op basis hiervan concludeerde de Commissie dat de Chinese overheid een normatief kader had gecreëerd dat moest worden nageleefd door de managers en toezichthouders die door de Chinese overheid waren benoemd en die aan haar verantwoording waren verschuldigd. Derhalve oefende de Chinese overheid middels het normatief kader betekenisvolle zeggenschap uit over de gedragingen van Sinosure.

(475)

De Commissie verzamelde ook concrete bewijzen van de uitoefening van betekenisvolle zeggenschap aan de hand van concrete verzekeringsovereenkomsten. Tijdens het controlebezoek hield Sinosure vol dat haar premies in de praktijk marktgericht waren en gebaseerd waren op risicobeoordelingsbeginselen. De onderneming gaf echter geen specifieke voorbeelden die betrekking hadden op de SGV-bedrijfstak of de in de steekproef opgenomen ondernemingen.

(476)

Bij gebreke van concrete bewijzen onderzocht de Commissie daarom de concrete gedragingen van Sinosure in verband met de aan de in de steekproef opgenomen ondernemingen verstrekte verzekeringen. Die gedragingen waren in tegenspraak met haar officiële standpunt, aangezien haar handelwijze niet op marktbeginselen was gebaseerd.

(477)

Na een vergelijking van de totale schade-uitkeringen met de totale verzekerde bedragen, op basis van de gegevens van het jaarverslag van Sinosure over 2017 (113), kwam de Commissie tot de conclusie dat Sinosure gemiddeld 0,26 % van het verzekerde bedrag als premie in rekening zou moeten brengen om de kosten van de schadeclaims te dekken (nog geheel afgezien van overheadkosten). In de praktijk waren de door de in de steekproef opgenomen ondernemingen betaalde premies echter veel lager dan het minimumtarief dat nodig was om de operationele kosten te dekken.

(478)

Daarnaast stelde de Commissie vast dat een aantal producenten-exporteurs profiteerde van een gedeeltelijke of volledige terugbetaling van de aan Sinosure betaalde exportkredietverzekeringspremies.

(479)

Bijgevolg stelde de Commissie vast dat het hierboven omschreven rechtskader door Sinosure wordt uitgevoerd in de uitoefening van overheidsfuncties met betrekking tot de SGV-bedrijfstak. Sinosure trad op als overheidsinstantie in de zin van artikel 2, onder b), van de basisverordening, gelezen in samenhang met artikel 3, lid 1, onder a), i), van de basisverordening en in overeenstemming met de desbetreffende rechtspraak van de WTO. Bovendien genoten de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs voordeel, aangezien de verzekering werd verstrekt tegen tarieven onder het bedrag dat Sinosure minimaal nodig had om haar operationele kosten te dekken.

(480)

Voorts waren de in het kader van het exportverzekeringsprogramma verleende subsidies volgens de Commissie specifiek, aangezien zij niet konden worden verkregen zonder dat er sprake was van uitvoer, en dus afhankelijk zijn van uitvoerprestaties in de zin van artikel 4, lid 4, onder a), van de basisverordening.

(481)

Tijdens het controlebezoek stelde Sinosure dat er vijf spelers op de markt zijn en dat zij geen informatie over haar marktaandeel heeft. Volgens informatie verstrekt in een eerder antisubsidieonderzoek met 1 juli 2016 tot en met 30 juni 2017 als onderzoektijdvak (114), vertegenwoordigde Sinosure destijds echter ongeveer 90 % van de binnenlandse markt voor exportverzekeringen in de VRC en had zij derhalve een dominante marktpositie, zodat het voor de Commissie niet mogelijk was een op de markt gebaseerde binnenlandse verzekeringspremie te vinden. In overeenstemming met eerdere antisubsidieonderzoeken maakte de Commissie daarom gebruik van de meest geschikte externe benchmark waarvoor eenvoudig toegankelijke informatie voorhanden was, namelijk de premietarieven die door de in de Verenigde Staten van Amerika gevestigde Export-Import Bank (“Ex-Im Bank”) worden gehanteerd voor niet-financiële instellingen voor de uitvoer naar OESO-landen.

(482)

De tijdens het onderzoektijdvak toegekende terugbetalingen van exportverzekeringspremies werden als subsidies behandeld. Aangezien er geen aanwijzingen waren dat de ondernemingen verdere kosten maakten die een aanpassing zouden vereisen, werd het voordeel berekend als het volledige bedrag van de tijdens het onderzoektijdvak ontvangen terugbetalingen.

(483)

Het subsidiebedrag dat in het kader van deze regeling voor het onderzoektijdvak voor de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs is vastgesteld, bedraagt:

Preferentiële financiering en verzekering

(484)

Aangezien de onderzochte groepen van ondernemingen verticaal geïntegreerd waren, nam de Commissie de voornaamste grondstofleveranciers op in haar onderzoek en verwerkte zij de op het niveau van deze verbonden leveranciers ontvangen subsidies in de berekeningen voor elke subsidieregeling.

(485)

Anderzijds trof de Commissie niet voldoende bewijs aan om het argument te staven dat de goederen door niet-verbonden leveranciers tegen een ontoereikende prijs zouden zijn geleverd aan de SGV-producenten.

(486)

Alle grond is in de VRC eigendom van de staat of van een collectief gevormd door dorpen of gemeenten alvorens hij juridisch kan worden overgedragen aan rechtspersonen of particulieren. Alle percelen grond in stedelijke gebieden zijn eigendom van de staat en alle percelen in plattelandsgebieden zijn eigendom van de dorpen of gemeenten in die gebieden.

(487)

Krachtens de grondwet van de VRC en de wet op het grondbeheer kunnen ondernemingen en particulieren echter “grondgebruiksrechten” kopen. Voor industriegrond loopt de erfpacht gewoonlijk vijftig jaar, verlengbaar met een nieuwe periode van vijftig jaar.

(488)

Volgens de Chinese overheid bepaalt artikel 137 van de wet op eigendom van de VRC dat “de overdracht van land bestemd voor industrie, bedrijven, amusement, handel of woningen enz. of land bestemd voor twee of meer gebruikers moet plaatsvinden middels een veiling, uitnodiging tot inschrijving of andere vorm van openbare bieding”. Daarnaast verwijst de Chinese overheid naar artikel 3 van de Tijdelijke regeling van de VRC betreffende de toewijzing en de overdracht van het recht op het gebruik van staatsgrond in stedelijke gebieden. In dat artikel is bepaald dat “tenzij wettelijk anders is bepaald, elke onderneming, bedrijf, andere organisatie en natuurlijke persoon in of buiten de Volksrepubliek China het recht op gebruik van de grond kan verkrijgen en zich kan bezighouden met landontwikkeling, -gebruik en -beheer overeenkomstig de bepalingen van deze regeling”.

(489)

Volgens de Chinese overheid bestaat er in de VRC een vrije markt voor grond, en stemt de prijs die een industriële onderneming voor de erfpacht op de grond betaalt, overeen met de marktprijs.

(490)

De verlening van grondgebruiksrechten in China valt onder de Wet op het grondbeheer van de Volksrepubliek China. Daarnaast maken de volgende documenten deel uit van de rechtsgrondslag:

(491)

Volgens artikel 10 van de Bepaling inzake de toewijzing van het recht op het gebruik van bouwgrond in staatsbezit door uitnodigingen tot inschrijving, veilingen en prijsopgaven stellen de lokale autoriteiten de grondprijzen vast volgens het evaluatiesysteem voor stedelijke grond, dat maar om de drie jaar wordt geactualiseerd, en het industriebeleid van de overheid.

(492)

Tijdens het controlebezoek stelde de Chinese overheid dat het Ministerie van Financiën in mei 2019 richtsnoeren voor het gebruik van industriegrond had uitgevaardigd om marktdeelnemers beter te informeren over rechten op grondgebruik en te zorgen voor een aanbod conform de marktbehoefte. In deze richtsnoeren staat dat er gelijke mededingingsvoorwaarden worden gecreëerd en dat alle marktdeelnemers op dezelfde voorwaarden toegang hebben tot industriegrond. Die richtsnoeren waren echter niet van toepassing tijdens het onderzoektijdvak en op het moment van verwerving van de industriegrond door de medewerkende producenten-exporteurs.

(493)

In eerdere onderzoeken merkte de Commissie op dat de prijzen van grondgebruiksrechten in de VRC niet representatief waren voor een door het vrije spel van vraag en aanbod bepaalde marktprijs, aangezien werd vastgesteld dat het veilingsysteem onduidelijk en niet-transparant was en in de praktijk niet functioneerde, en dat de prijzen op willekeurige wijze werden bepaald door de autoriteiten. Zoals in de vorige overweging gezegd, bepalen de autoriteiten de prijzen volgens het evaluatiesysteem voor stedelijke grond, dat naast andere criteria de instructie bevat om bij de prijsbepaling voor industriegrond ook het industriebeleid in aanmerking te nemen.

(494)

Het huidige onderzoek bracht dienaangaande geen merkbare veranderingen aan het licht. Zo stelde de Commissie vast dat slechts enkele van de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs voor hun grondgebruiksrechten, zelfs voor die welke recentelijk waren verkregen, hadden deelgenomen aan een veiling of soortgelijke procedure voor openbare inschrijving. Voor de meeste van de in de steekproef opgenomen ondernemingen werden grondgebruiksrechten door lokale autoriteiten toegewezen tegen overeengekomen prijzen.

(495)

De Commissie constateerde dat er naast het monitoringssysteem voor stedelijke grond ook een dynamisch grondmonitoringssysteem bestaat. In het onderzoek van de Commissie in verband met het vervallen van de maatregelen voor zonnepanelen van oorsprong uit de Volksrepubliek China (115) stelde de Commissie vast dat die prijzen hoger waren dan de door het evaluatiesysteem voor stedelijke grond bepaalde en door lokale overheden gebruikte minimale benchmarkprijzen, omdat laatstgenoemde prijzen maar één keer per drie jaar werden bijgewerkt, terwijl de dynamische monitoringsprijzen elk kwartaal werden geactualiseerd. Niets wees er echter op dat de grondprijzen op de dynamische monitoringsprijzen waren gebaseerd. Tijdens het onderzoek naar zonnepanelen had de Chinese overheid in feite bevestigd dat het dynamische monitoringssysteem voor stedelijke grondprijzen toezicht hield op de schommelingen in het prijsniveau voor grond in bepaalde gebieden (d.w.z. 105 steden) in de VRC en was ontworpen om de ontwikkeling van de grondprijzen te beoordelen. De openingsprijs bij veilingen werd echter gebaseerd op de met het evaluatiesysteem voor grond vastgestelde benchmarks. Die situatie was nog altijd van toepassing tijdens het onderzoektijdvak. Bovendien ontvingen de meeste van de in de steekproef opgenomen groepen van ondernemingen hun percelen in dit geval via toewijzing.

(496)

Voor de middels een veiling verkregen percelen stelde de Commissie vast dat er in elk geval slechts één partij had ingeschreven op de grond en dat de betaalde prijs gelijk was aan de startprijs van de veilingprocedure. Bij gebrek aan aanvullende gedetailleerde informatie over het feitelijke verloop van de veiling, was het onzeker of de startprijs onafhankelijk was bepaald en overeenkwam met de marktwaarde van het grondgebruiksrecht.

(497)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Chinese overheid dat in een veiling de uiteindelijk verkregen prijs niet alleen de prijs weergeeft waartegen een verkoper bereid is te verkopen of de oorspronkelijke prijs waartegen een bod wordt gedaan, maar ook de prijs die de kopers bereid zijn te betalen, zodat de uiteindelijk via dat mechanisme bereikte prijs zowel de vraag als het aanbod weerspiegelt. Indien de eindprijs na het einde van de veiling “overeenstemt met het openingsbod”, betekent dit gewoonweg dat dit de prijs is die op dat moment vraag en aanbod weerspiegelt. De Commissie was het met de Chinese overheid eens over de beschreven basisbeginselen van veilingen, maar merkte op dat een dergelijk mechanisme alleen kan werken als er voor een bepaald stuk grond meerdere bieders zijn. De Commissie heeft in dit onderzoek, en zelfs in eerdere onderzoeken, echter geen enkel voorbeeld gevonden waar meer dan één bieder bood op de grond en waar dus het spel van vraag en aanbod had kunnen worden waargenomen. Dit argument werd dan ook afgewezen.

(498)

De Commissie stelde ook vast dat enkele ondernemingen terugbetalingen ontvingen van lokale autoriteiten als compensatie voor de prijs die zij voor de grondgebruiksrechten hadden betaald. Bovendien moest voor sommige van de door ondernemingen van de CNBM-groep verkregen grondgebruiksrechten pas jaren na ingebruikname van de grond worden betaald.

(499)

Het voorgaande bewijs weerlegt de stelling van de Chinese overheid dat de voor grondgebruiksrechten betaalde prijzen in de VRC representatief zijn voor een marktprijs die tot stand komt door het vrije spel van vraag en aanbod.

(500)

De bevindingen van dit onderzoek tonen aan dat de situatie met betrekking tot de verwerving van grond in de VRC niet-transparant is en dat de prijzen op willekeurige wijze door de autoriteiten werden bepaald.

(501)

De verlening van grondgebruiksrechten door de Chinese overheid moet dus worden beschouwd als een subsidie in de zin van artikel 3, lid 1, onder a), iii), en artikel 3, lid 2, van de basisverordening in de vorm van de verstrekking van goederen, waardoor de ontvangende ondernemingen een voordeel hebben verkregen. Zoals uiteengezet in de overwegingen 491 tot en met 499 is er in de VRC geen functionerende grondmarkt, en blijkt uit het gebruik van een externe benchmark (zie de overwegingen 506 tot en met 515) dat het bedrag dat de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs voor grondgebruiksrechten hebben betaald, ver onder de normale marktwaarde ligt.

(502)

In het kader van de preferentiële toegang tot industriegrond voor ondernemingen in bepaalde bedrijfstakken merkte de Commissie op dat bij de prijsbepaling door de plaatselijke overheden rekening moet worden gehouden met het industriebeleid van de overheid, zoals vermeld in overweging 493. Binnen dit industriebeleid is de SGV-bedrijfstak een aangemoedigde bedrijfstak (116). Verder schrijft Besluit nr. 40 van de Staatsraad voor dat overheidsinstanties erop toezien dat grond ter beschikking wordt gesteld van aangemoedigde bedrijfstakken. Uit artikel 18 van Besluit nr. 40 blijkt dat bedrijfstakken die “beperkt” zijn, geen toegang zullen hebben tot grondgebruiksrechten. Daaruit volgt dat de subsidie specifiek is in de zin van artikel 4, lid 2, onder a) en c), van de basisverordening, omdat de preferentiële verstrekking van grond beperkt is tot ondernemingen in bepaalde bedrijfstakken, in dit geval de SGV-bedrijfstak, en dat de overheidspraktijken op dit gebied onduidelijk en niet transparant zijn.

(503)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen herhaalde de Chinese overheid de opmerkingen betreffende punt 3.1 ook met betrekking tot de grondgebruiksrechten, en stelde dat geen van de door de Commissie genoemde documenten rechtstreeks verband houdt met SGV, en geen ervan de vermeende preferentiële verstrekking van grondgebruiksrechten beperkt tot bepaalde ondernemingen. Verder bepaalt Besluit nr. 40 van de Staatsraad niet dat overheidsinstanties erop moeten toezien dat grond ter beschikking wordt gesteld van aangemoedigde bedrijfstakken.

(504)

In antwoord hierop verwees de Commissie naar de argumenten die zij reeds had ontwikkeld in punt 3.1, en benadrukte zij dat SGV wel degelijk een aangemoedigde bedrijfstak is. Bovendien bepaalt artikel XII van Besluit nr. 40 van de Staatsraad: “De Catalogus voor leidende beginselen voor herstructurering van de industrie is een belangrijk referentiepunt voor investeringen, het beheer door de overheid van investeringsprojecten en de formulering en toepassing van beleid op het gebied van belastingen, krediet, grond (cursivering toegevoegd) en in- en uitvoer”. Voorts luidt de inleiding van Besluit nr. 40: “Alle betrokken diensten versnellen de formulering en aanpassing van het beleid op het gebied van belastingen, krediet, grond (cursivering toegevoegd) en in- en uitvoer enz., en versterken de coördinatie met het industriebeleid om het beleid ter bevordering van de industriële herstructurering verder te perfectioneren”. A contrario is in artikel XVIII van Besluit nr. 40 bepaald dat voor bedrijfstakken van de categorie “beperkt”, “de diensten die bevoegd zijn voor investering geen enkele lening mogen onderzoeken, goedkeuren of registreren, en geen enkele financiële instelling die mag verstrekken, geen andere diensten betreffende grondbeheer , ruimtelijke ordening en bouw, milieubescherming, kwaliteitscontrole, brandbestrijding, douane, industrie en handel enz., de desbetreffende procedures kan benaarstigen” (cursivering toegevoegd). Er bestaat dus een duidelijk verband tussen het industriebeleid voor aangemoedigde bedrijfstakken en het beleid voor de verstrekking van grond. De argumenten van de Chinese overheid werden derhalve afgewezen.

(505)

De Commissie concludeerde bijgevolg dat deze subsidie aanleiding gaf tot compenserende maatregelen.

(506)

Zoals bij eerdere onderzoeken (117) en overeenkomstig artikel 6, onder d), ii), van de basisverordening, werden de grondprijzen van het afzonderlijke douanegebied van Taiwan, Penghu, Kinmen en Matsu (“Chinees Taipei”) gebruikt als externe benchmark (118). Het aan de ontvangers verleende voordeel werd berekend aan de hand van het verschil tussen het bedrag dat elk van de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs daadwerkelijk voor grondgebruiksrechten betaalde (dat wil zeggen de werkelijk betaalde prijs zoals vermeld in het contract en, in voorkomend geval, de in het contract vermelde prijs verminderd met de terugbetalingen/subsidies van de lokale overheid) en het bedrag dat normaal gezien had moeten zijn betaald op basis van Chinees Taipei als benchmark.

(507)

De Commissie vindt Chinees Taipei om de volgende redenen geschikt als externe benchmark:

(508)

Aan de hand van de bij eerdere onderzoeken (119) toegepaste methode gebruikte de Commissie de gemiddelde grondprijs per vierkante meter in Chinees Taipei, gecorrigeerd voor inflatie en voor de ontwikkeling van het bbp sinds de data van de respectieve grondgebruiksrechtovereenkomsten. De informatie over de prijzen voor industriegronden sinds 2015 is afkomstig van de website van het Bureau voor de industrie van het Ministerie van Economische Zaken van Taiwan (120). Voor de voorgaande jaren werden de prijzen gecorrigeerd op basis van de inflatie en de ontwikkeling van het bbp per capita tegen actuele prijzen in USD voor Taiwan, zoals door het IMF gepubliceerd voor 2015.

(509)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelden verschillende partijen dat Chinees Taipei geen geschikte externe benchmark was. Eén belanghebbende stelde om de volgende redenen het gebruik van India in plaats van Chinees Taipei voor:

(510)

Deze partij ging in haar analyse echter voorbij aan één cruciaal element, namelijk het niveau van economische ontwikkeling van deze staten. Volgens openbare bronnen ligt het bbp per hoofd van de bevolking van deze Indiase staten ver onder dat van de steden/provincies waar de producenten-exporteurs zijn gevestigd. Het bbp per hoofd van de bevolking in Maharastra (121) is het hoogste van de drie genoemde staten en bedroeg in 2018-2019 slechts 3 000 USD, terwijl het bbp in de provincie Zhejiang (dat de partij voor haar vergelijking gebruikte) in 2018 14 907 USD bedroeg (122). Gezien het bovenstaande en de in overweging 507 vermelde factoren moest dit argument worden afgewezen.

(511)

Verder stelde de Chinese overheid dat in dit geval de binnenlandse prijzen moesten worden gebruikt omdat in China ook particuliere ondernemingen grondgebruiksrechten onderverhuren of overdragen, en de Chinese overheid dus niet de enige speler op die markt is. Om dit argument te onderzoeken, zou de Commissie eerst de aard en de omvang van de grondmarkt voor particuliere spelers moeten vergelijken met die van de door de overheid geleide markt, en moeten vaststellen of er sprake is van inmenging van de centrale en lokale autoriteiten in die vermeende particuliere grondmarkt. Voorts zouden uitvoerige en actuele gegevens over de prijsstelling van de transacties beschikbaar moeten zijn. De Chinese overheid heeft echter geen statistieken of gegevens verstrekt die de Commissie in staat stellen het voorstel te onderzoeken, en de Commissie kon daarover evenmin openbaar beschikbare gegevens vinden. Ook als dergelijke informatie zou worden ontvangen, zou deze bovendien alleen betrekking hebben op een secundaire markt van overdrachten, aangezien er op de primaire markt slechts één speler is (de oorspronkelijke toewijzing van grondgebruiksrechten geschiedt altijd door de Chinese overheid). De primaire markt voor de oorspronkelijke toewijzing voor vijftig jaar verschilt immers van de huur op de secundaire markt, die normaliter van veel kortere duur is, of ten minste andere bepalingen inzake herwaardering, beëindiging enz. kent. Daarom bleef de Commissie zich baseren op de beschikbare informatie over de primaire markt, die de markt is waarop dit onderzoek betrekking heeft.

(512)

De Chinese overheid stelde ook dat indien de Commissie kiest voor een externe benchmark, een correctie moet worden toegepast voor de bevolkingsdichtheid, die de vraag en bijgevolg de prijzen beïnvloedt. Tussen 2015 en 2018 was de bevolkingsdichtheid in Chinees Taipei namelijk 4,4 keer zo hoog als in de VRC. Terwijl de bevolkingsdichtheid in de VRC tussen 2015 en 2018 ongeveer 147 personen per vierkante kilometer bedroeg, bedroeg die in Chinees Taipei in dezelfde periode ongeveer 650 personen per vierkante kilometer. De situatie van de grond en de prijzen in deze twee landen zijn dus niet vergelijkbaar.

(513)

De Commissie merkte echter op dat de Chinese overheid de bevolkingsdichtheid vergeleek op het niveau van het hele land. Bij nader onderzoek van de bevolkingsdichtheid van de eigenlijke vestigingsplaatsen van de producenten-exporteurs, blijkt dat de bevolkingsdichtheid in feite vrij vergelijkbaar is. Zo bedroeg de bevolkingsdichtheid van Zhejiang in 2018 bijvoorbeeld 560 personen per vierkante kilometer, en die van Shandong 640 personen per vierkante kilometer (123). Daarom achtte de Commissie een correctie niet nodig.

(514)

De Chinese overheid heeft de Commissie ook verzocht om aanvullende informatie over de vergelijkbaarheid van het type grond en de transacties die zijn gebruikt voor de samenstelling van de relevante benchmark, zoals vermeld in overweging 507. De Commissie benadrukte in dit verband dat de transacties in beide gevallen betrekking hebben op percelen industriegrond van een bepaalde grootte, gelegen in industriegebieden.

(515)

Overeenkomstig artikel 7, lid 3, van de basisverordening is het bedrag van de subsidie aan het onderzoektijdvak toegerekend aan de hand van de normale duur van het gebruiksrecht voor industriegrond, namelijk vijftig jaar. Dat bedrag is vervolgens omgeslagen over de totale omzet van de betrokken onderneming in het onderzoektijdvak, omdat de subsidie niet afhankelijk is van uitvoerprestaties en niet werd toegekend op basis van de be- of verwerkte, geproduceerde, uitgevoerde of vervoerde hoeveelheden.

(516)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Yuntianhua-groep dat een administratieve fout was gemaakt met betrekking tot de waarde die in een specifiek contract voor grondgebruiksrechten was gebruikt. De Commissie heeft het argument aanvaard en de waarde dienovereenkomstig aangepast.

(517)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de CNBM-groep dat een contract voor grondgebruiksrechten moest worden verwijderd omdat het na het onderzoektijdvak was ontvangen. Bovendien moest het voordeel voor de in 2018 gekochte grondgebruiksrechten voor het onderzoektijdvak pro rata worden berekend. Ten slotte stelde de CNBM-groep dat voor een ander perceel, dat in 1998 door een verbonden onderneming was gekocht en in 2004 in de producent-exporteur was geïnvesteerd, de Commissie voor de berekening van het voordeel de gegevens van de transactie in 2004 had moeten gebruiken. De Commissie wees het eerste argument af omdat de koopovereenkomst voor de betrokken grondgebruiksrechten in 2018 reeds was ondertekend en de eigendom dus in het onderzoektijdvak aan de onderneming was overgedragen. De Commissie aanvaardde het tweede argument inzake de berekening pro rata, en paste de berekening van het voordeel dienovereenkomstig aan voor alle ondernemingen die in 2018 grondgebruiksrechten hadden verworven. Het laatste argument werd afgewezen omdat de transactie uit 2004 een overdracht binnen de groep betrof en dus niet de werkelijke waarde weergeeft waartegen de grond oorspronkelijk door de groep was verworven.

(518)

Na de aanvullende mededeling van de definitieve bevindingen stelde de CNBM-groep dat de Commissie voor de berekening van het voordeel de datum van ontvangst van de percelen als uitgangspunt had moeten nemen. Zoals vermeld in de vorige overweging, was de eigendom van de grond, met de bijbehorende rechten en verplichtingen, reeds op de datum van de koopovereenkomst op de onderneming overgegaan. Bovendien was de prijs van de grond waarop de berekening van het voordeel is gebaseerd, eveneens bepaald in de koopovereenkomst. De argumenten van de onderneming werden derhalve afgewezen.

(519)

Het subsidiebedrag dat in het kader van deze subsidie voor het onderzoektijdvak voor de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs is vastgesteld, bedraagt:

Verlening van grondgebruiksrechten tegen een ontoereikende prijs

(520)

Alle in de steekproef opgenomen ondernemingen kochten hun elektriciteit.

(521)

Voor sommige in de steekproef opgenomen ondernemingen volgden de prijzen voor de aankoop van elektriciteit de officiële prijzen die op provinciaal niveau waren vastgesteld voor grote industriële afnemers. Zoals vastgesteld in eerdere onderzoeken (124), leverde dit niveau voor die grote industriële afnemers geen specifiek voordeel op. De Commissie stelde echter vast dat onderzochte ondernemingen in de twee in de steekproef opgenomen groepen profiteerden van prijsverlagingen of terugbetalingen van een deel van hun energiekosten in de vorm van subsidies.

—

Circulaire van de Nationale Commissie voor ontwikkeling en hervorming en de Nationale Energie-instantie over de actieve bevordering van marktgerichte stroomtransacties en verdere verbetering van het handelsmechanisme, Fa Gua Yun Xing [2018] nr. 1027, gepubliceerd op 16 juli 2018

—

Verschillende adviezen van het Centraal Comité van de Communistische Partij van China en de Staatsraad over verdere verdieping van de hervorming van het energiesysteem (Zhong Fa [2015] nr. 9)

—

Mededeling over inspanningen voor de totstandbrenging van een energiemarkt in 2017 van het Comité Economie en IT van Shandong, LJXDL [2017] nr. 93

—

Mededeling over wijziging van de voorschriften inzake de rechtstreekse handel in elektriciteit van 2017 van het Bureau voor toezicht van Shangdon van de nationale energie-instantie, LJNSC [2017] nr. 36

(522)

De Commissie stelde vast dat het sommige belangrijke grote industriële gebruikers van elektriciteit is toegestaan, door hetzij overeenkomsten voor rechtstreekse afname hetzij deelname aan het “Marktgerichte elektriciteitshandelsysteem”, elektriciteit rechtstreeks van energieproducenten te kopen, in plaats van nettarieven te betalen. Sommige in de steekproef opgenomen ondernemingen hadden in het onderzoektijdvak dergelijke overeenkomsten voor rechtstreeks aankoop van elektriciteit of kwamen in aanmerking voor deelname aan het “Marktgerichte elektriciteitshandelsysteem”. Voor de meeste onderzochte ondernemingen lagen de via dergelijke contracten respectievelijk dat handelssysteem verkregen prijzen onder de vaste, op provinciaal niveau vastgestelde prijzen voor grote industriële afnemers.

(523)

De mogelijkheid dergelijke rechtstreekse contracten aan te gaan of deel te nemen aan het “Marktgerichte elektriciteitshandelsysteem” staat momenteel niet open voor alle grote industriële verbruikers. Op nationaal niveau staat in de adviezen van het Centraal Comité van de Communistische Partij van China en de Staatsraad over verdere verdieping van de hervorming van het energiesysteem bv. dat “ondernemingen die zich niet aan het nationale industriebeleid houden en waarvan de producten en processen worden uitgesloten, niet mogen deelnemen aan rechtstreekse transacties” (125).

(524)

In de praktijk wordt de rechtstreekse handel in elektriciteit verzorgd door de provincies. Ondernemingen moeten de provinciale autoriteiten om toestemming vragen voor deelname aan de proefregeling voor rechtstreekse elektriciteitsovereenkomsten en aan bepaalde criteria voldoen.

(525)

Zo is bv. in de provincie Shandong in de Mededeling inzake wijziging van de voorschriften betreffende de rechtstreekse handel in elektriciteit van 2017 van het Bureau voor toezicht van Shangdong van de nationale energie-instantie bepaald dat “gebruikers die deelnemen aan de rechtstreekse handel in elektriciteit, moeten worden bevestigd overeenkomstig de deelnamevoorwaarden van 2017 die zijn goedgekeurd door het Comité economie en IT van Shandong. Om deel te nemen aan de rechtstreekse handel in elektriciteit, dient de verkopende onderneming een aanvraag voor inschrijving in bij het Centrum voor de handel in elektrische energie van Shandong; deelname is slechts mogelijk na beoordeling en bekendmaking door het Centrum”. In dat verband wordt een lijst van geschikte ondernemingen die in aanmerking komen voor deelname aan het marktgerichte systeem voor handel in elektriciteit opgesteld en bekendgemaakt in een mededeling van het Comité economie en IT van Shandong (126).

(526)

Voor bepaalde ondernemingen is er geen echte procedure voor marktgebaseerde onderhandeling of veiling, omdat de hoeveelheden gekocht uit hoofde van overeenkomsten voor rechtstreekse handel niet zijn gebaseerd op de reële vraag en het reële aanbod. Energieproducenten en stroomverbruikers zijn immers niet vrij om al hun elektriciteit rechtstreeks te kopen of te verkopen. Zij worden beperkt door kwantitatieve quota die hun door de lokale overheid worden toegewezen.

(527)

Hoewel de prijzen worden geacht rechtstreeks te zijn overeengekomen tussen de energieproducenten en de energiegebruiker of intermediaire dienstverlenende ondernemingen, worden de facturen aan de ondernemingen in feite afgegeven door het staatselektriciteitsbedrijf. Zo is bv. in de Mededeling inzake wijziging van de voorschriften betreffende de handel in elektriciteit van 2017 van het Bureau voor toezicht van Shangdon van de nationale energie-instantie bepaald dat “het staatselektriciteitsbedrijf van Shandong de rechtstreeks verhandelde elektriciteit in rekening brengt” en dat “het staatselektriciteitsbedrijf van Shandong btw-facturen uitreikt aan gebruikers en energieproducenten”.

(528)

Ten slotte moeten alle gesloten overeenkomsten voor rechtstreekse aankoop ter registratie worden ingediend bij de plaatselijke overheid.

(529)

In 2018 had de Chinese overheid recentelijk de Circulaire van de Nationale Commissie voor ontwikkeling en hervorming en de Nationale Energie-instantie over de actieve bevordering van marktgerichte stroomtransacties en verdere verbetering van het handelsmechanisme uitgebracht (Fa Gua Yun Xing [2018] nr. 1027). De Commissie merkt echter op dat die wetgeving werd uitgevaardigd tijdens het onderzoektijdvak en nog niet ten uitvoer is gelegd. Bovendien heeft de circulaire weliswaar tot doel het aantal rechtstreekse transacties op de elektriciteitsmarkt te verhogen, maar worden bepaalde bedrijfstakken, zoals bouwmaterialen en hightech, specifiek genoemd als bedrijfstakken die worden ondersteund en profiteren van de liberalisering van de elektriciteitsmarkt. In het bijzonder wordt in de circulaire als doelstelling genoemd “gebruikers met een jaarlijks elektriciteitsverbruik van meer dan 5 miljoen kWh bij te staan in het aangaan van rechtstreekse elektriciteitstransacties met energieproducenten. In 2018 zullen programma’s voor de opwekking van elektriciteit voor de bedrijfstakken kolen, ijzer en staal, non-ferrometalen, bouwmaterialen en nog vier bedrijfstakken worden geliberaliseerd”. Daarnaast wordt in de circulaire als doelstelling genoemd “opkomende bedrijfstakken met een grote toegevoegde waarde, zoals hightech, internet, big data en hoogwaardige be- en verwerkende industrieën, evenals hoogtechnologische ondernemingen met duidelijke voordelen en kenmerken, bij te staan in het tot stand brengen van transacties, waarbij geen beperkingen worden gesteld ten aanzien van spanningsniveaus (voltage) en energieverbruik”.

(530)

De wetgeving voorzag derhalve in een selectieve toepassing van rechtstreekse transacties op de elektriciteitsmarkt op bepaalde bedrijfstakken zoals bouwmaterialen en hightech. Door deze selectieve toepassing worden aan ondernemingen uit die bedrijfstakken lagere prijzen in rekening gebracht door de staat.

(531)

De Commissie oordeelde dat het verlaagde elektriciteitstarief in kwestie een subsidie is in de zin van artikel 3, lid 1, onder a), ii), en artikel 3, lid 2, van de basisverordening, omdat er sprake is van een financiële bijdrage in de vorm van een derving van inkomsten door de Chinese overheid (d.w.z. de exploitant van het net), waardoor een voordeel wordt toegekend aan de betrokken ondernemingen. Het voordeel voor de ontvangers is gelijk aan de besparing op de elektriciteitskosten, aangezien de elektriciteit werd geleverd tegen tarieven onder de normale netprijs betaald door andere grote industriële gebruikers die niet kunnen profiteren van de rechtstreekse levering. Die subsidie is specifiek in de zin van artikel 4, lid 2, onder a), van de basisverordening, omdat de wetgeving zelf de toepassing van deze regeling beperkt tot ondernemingen die zich houden aan bepaalde door de staat vastgestelde industriebeleidsdoelstellingen en waarvan de producten of processen niet zijn uitgesloten omdat zij niet subsidiabel zijn.

(532)

De Commissie concludeerde derhalve dat de subsidieregeling in het onderzoektijdvak van toepassing was en dat deze specifiek is in de zin van artikel 4, lid 2, onder a), en artikel 4, lid 3, van de basisverordening.

(533)

Na de mededeling van feiten en overwegingen stelde de Chinese overheid dat de Commissie niet heeft aangetoond dat de entiteiten die elektriciteit leveren tegen beweerdelijk verlaagde tarieven, dat wil zeggen stroomproducenten en elektriciteitsnetten, overheidsinstanties zijn of entiteiten waaraan de overheid functies heeft toevertrouwd of hen daarmee heeft belast.

(534)

In dit verband merkte de Commissie op dat, zoals uiteengezet in de overwegingen 523 tot en met 528, het systeem voor rechtstreekse handel in elektriciteit en de voorwaarden waaronder ondernemingen daaraan mogen deelnemen, worden vastgesteld door de staat en uitgevoerd door de provincies. Ondernemingen moeten van de provinciale autoriteiten immers toestemming krijgen om deel te nemen aan de proefregeling voor rechtstreekse elektriciteitsovereenkomsten. Hoewel de prijzen worden geacht rechtstreeks te zijn overeengekomen tussen de elektriciteitsproducenten en de gebruikers of via intermediaire dienstverlenende ondernemingen, worden de facturen bovendien, zoals opgemerkt in overweging 527, aan de ondernemingen afgegeven door het staatselektriciteitsbedrijf. Aangezien het systeem voor directe handel in elektriciteit door de staat is ontworpen en door hem wordt gecontroleerd via de uitvoering ervan door de provinciale autoriteiten, en het staatselektriciteitsbedrijf de facturen afgeeft, heeft de Commissie geconcludeerd dat de na onderhandeling verlaagde tarieven door overheidsinstanties worden aangeboden. Het argument van de Chinese overheid werd derhalve afgewezen.

(535)

Voorts was de Chinese overheid van mening dat de Commissie niet heeft aangetoond hoe de levering van elektriciteit tegen vermeend verlaagde tarieven specifiek is in de zin van artikel 2 van de SCM-overeenkomst. De Chinese overheid stelde dat de adviezen van het Centraal Comité van de Communistische Partij van China en de Staatsraad over verdere verdieping van de hervorming van het energiesysteem, waarnaar de Commissie verwijst, de toegang tot deze vermeende subsidie niet beperken tot bepaalde ondernemingen, aangezien zij niet dwingend zijn, maar slechts een richtsnoer vormen. Verder achtte de Chinese overheid het argument van de Commissie inzake specificiteit incoherent omdat zij enerzijds stelt dat SGV een aangemoedigde bedrijfstak is en anderzijds dat slechts enkele in de steekproef opgenomen ondernemingen in aanmerking kwamen voor het systeem voor directe handel in elektriciteit.

(536)

Zoals reeds opgemerkt in overweging 523, staat de mogelijkheid rechtstreekse contracten aan te gaan of deel te nemen aan het “Marktgerichte elektriciteitshandelsysteem” momenteel niet open voor alle grote industriële verbruikers. Ondernemingen moeten de provinciale autoriteiten immers om toestemming vragen voor deelname aan de proefregeling voor rechtstreekse elektriciteitsovereenkomsten en voldoen aan bepaalde criteria, zoals “zich aan het nationale industriebeleid houden”. Dat de adviezen van het Centraal Comité van de Communistische Partij van China en de Staatsraad over verdere verdieping van de hervorming van het energiesysteem niet rechtens bindend zouden zijn, is irrelevant, omdat uit het onderzoek is gebleken dat slechts bepaalde ondernemingen toestemming hebben gekregen om deel te nemen aan het systeem voor directe handel in elektriciteit en aldus geprofiteerd hebben van verlaagde elektriciteitsprijzen. Bovendien wijst het feit dat ondernemingen een specifieke toestemming nodig hebben om te kunnen profiteren van de lagere elektriciteitsprijzen, ook op het specifieke karakter van deze regeling. Derhalve werden deze argumenten afgewezen.

(537)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen betwistte een van de ondernemingen van de CNBM-groep de conclusie van de Commissie dat het feit dat bepaalde ondernemingen mogen deelnemen aan het “marktgerichte elektriciteitshandelsysteem” door rechtstreeks elektriciteit van de elektriciteitsleveranciers af te nemen in plaats van via het staatsbedrijf, ertoe leidt dat de Chinese overheid inkomsten derft. Deze belanghebbende wees erop dat volgens artikel 3 van de basisverordening sprake is van een subsidie als “de overheid afstand doet van inkomsten die haar normaal toekomen of deze niet int”, en dat aangezien de Chinese overheid expliciet geen elektriciteit doorverkoopt aan de producenten-exporteurs via het staatsbedrijf, er geen opbrengsten aan de Chinese overheid toekomen voor het gebruik van het staatsnet.

(538)

De Commissie was het niet eens met deze bewering. Hoewel de prijzen worden geacht rechtstreeks te zijn overeengekomen tussen de elektriciteitsproducenten en de gebruikers of via intermediaire dienstverlenende ondernemingen, worden de facturen, zoals reeds opgemerkt in overweging 527, aan de ondernemingen afgegeven door het staatselektriciteitsbedrijf. Daarom heeft de Commissie in overweging 534 geconcludeerd dat aangezien het systeem voor directe handel in elektriciteit door de staat is ontworpen en door hem wordt gecontroleerd via de uitvoering ervan door de provinciale autoriteiten, en de facturen worden afgegeven door het staatselektriciteitsbedrijf, de na onderhandeling verlaagde elektriciteitstarieven door overheidsinstanties worden aangeboden. Door de verlaagde elektriciteitstarieven selectief aan te bieden aan bepaalde industriële gebruikers, terwijl de officieel vastgestelde prijzen die algemeen van toepassing zijn op alle industriële gebruikers, hoger zijn, heeft de staat, via het staatselektriciteitsbedrijf, dus niet de inkomsten geïnd uit de verkoop van elektriciteit tegen de officieel vastgestelde prijzen. Deze praktijk betekent dat “de overheid afstand doet van inkomsten die haar normaal toekomen of deze niet int” in de zin van artikel 3 van de basisverordening. Dit argument werd dan ook afgewezen.

(539)

De hoogte van de tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidie is berekend als het voordeel dat de ontvangers ervan tijdens het onderzoektijdvak hebben genoten. Dat voordeel is berekend als het verschil tussen de totale verschuldigde elektriciteitsprijs tegen het normale nettarief en de totale verschuldigde elektriciteitsprijs op basis van het verlaagde tarief.

(540)

Het subsidiebedrag dat in het kader van deze regeling voor het onderzoektijdvak voor de in de steekproef opgenomen producenten-exporteurs is vastgesteld, bedraagt:

Levering van elektriciteit tegen een verlaagd tarief

(541)

Volgens de wet op de vennootschapsbelasting (127) (“Wet op de Vpb”) van de VRC geldt voor hoogtechnologische en in nieuwe technologieën gespecialiseerde ondernemingen waaraan de staat prioritaire steun moet verlenen, een verlaagd vennootschapsbelastingtarief van 15 % in plaats van het standaardtarief van 25 %.

(542)

De rechtsgrondslag van dit programma wordt gevormd door artikel 28 van de wet op de vennootschapsbelasting en artikel 93 van de uitvoeringsregels voor de wet op de vennootschapsbelasting van de VRC (128), alsmede:

(543)

Ondernemingen die in aanmerking komen voor de belastingvermindering zijn actief op het gebied van bepaalde cruciale geavanceerde en nieuwe, door de staat bevorderde technologieën en in het kader van de huidige, door de staat bevorderde prioriteiten op het gebied van geavanceerde technologieën, zoals die zijn opgesomd in de Richtsnoeren voor de nieuwste cruciale prioritaire gebieden voor ontwikkeling van hoogtechnologische bedrijfstakken. In deze richtsnoeren worden productietechnologieën en belangrijke grondstoffen voor glas, waaronder SGV, uitdrukkelijk als prioritaire gebieden genoemd.

(544)

Om in aanmerking te komen voor die belastingvermindering, moeten de ondernemingen bovendien aan de volgende criteria voldoen:

(545)

Ondernemingen waaraan op grond van deze maatregel voordelen worden toegekend, moeten hun belastingaangifte en relevante bijlagen indienen. Het feitelijke bedrag van het voordeel wordt opgenomen in de belastingaangifte.

(546)

De Commissie was van oordeel dat de belastingverrekening in kwestie een subsidie is in de zin van artikel 3, lid 1, onder a), ii), en artikel 3, lid 2, van de basisverordening, omdat er sprake is van een financiële bijdrage in de vorm van een derving van inkomsten door de Chinese overheid, waardoor een voordeel wordt toegekend aan de betrokken ondernemingen.

(547)

Het voordeel voor de ontvangers is gelijk aan de belastingbesparing. Die subsidie is specifiek in de zin van artikel 4, lid 2, onder a), van de basisverordening, omdat de wetgeving zelf de toepassing van deze regeling beperkt tot ondernemingen die actief zijn in bepaalde door de staat vastgestelde prioritaire hoogtechnologische gebieden, zoals sleuteltechnologieën in de SGV-bedrijfstak.

(548)

Na de mededeling van de definitieve bevindingen stelde de Chinese overheid dat de voorrechten inzake vennootschapsbelasting voor hoogtechnologische en in nieuwe technologieën gespecialiseerde ondernemingen niet specifiek zijn omdat de wetgeving op grond waarvan dit programma functioneert, duidelijk objectieve criteria voor subsidiabiliteit bevat (129) en deze criteria automatisch worden toegepast, d.w.z. dat de betrokken autoriteiten geen discretionaire bevoegdheid hebben om dit specifieke belastingtarief toe te passen wanneer aan de voorwaarden voor subsidiabiliteit is voldaan. De Chinese overheid verwijst naar voetnoot 2 van de SCM-overeenkomst, volgens welke subsidiabiliteitscriteria als objectief worden beschouwd indien zij neutraal zijn, bepaalde ondernemingen niet bevoordelen ten opzichte van andere, economisch van aard en horizontaal van toepassing zijn. Volgens de Chinese overheid is dat het geval bij de criteria om voor dit preferentiële belastingtarief in aanmerking te komen, aangezien de toegang tot dit lagere tarief openstaat voor alle ondernemingen en sommige ondernemingen niet ten opzichte van andere ondernemingen begunstigt omdat ondernemingen uit alle sectoren, die de gehele economie bestrijken, een certificaat als hoogtechnologische en in nieuwe technologieën gespecialiseerde onderneming kunnen krijgen. Voorts verwees de Chinese overheid naar het arrest van het Gerecht in zaak T-586/14, Xinyi PV Products/Commissie (130), waarin het overwoog: “[…] dat de bevoegde autoriteiten genoemde voordelen niet op discretionaire basis toekennen, maar zodra aan de objectieve voorwaarden voor toekenning is voldaan, te weten dat de betrokken onderneming behoort tot de hightechsector […] In ieder geval volgt uit artikel 28 van de Corporate income tax law of the People’s Republic of China (wet van de Volksrepubliek China inzake de vennootschapsbelasting) en artikel 93 van de uitvoeringsbepalingen ervan dat de belastingvoordelen slechts worden toegekend aan ondernemingen uit de hightechsector — zoals verzoekster, hetgeen de Commissie niet bestrijdt — indien is voldaan aan bepaalde objectieve voorwaarden, waaronder met name dat de betrokken ondernemingen actief zijn in de sector nieuwe geavanceerde technologieën, dat zij rechthebbende zijn van intellectuele-eigendomsrechten, dat hun producten of diensten tot de specifiek door de staat gestimuleerde hightechsectoren behoren, dat de onderzoeks- en ontwikkelingskosten een zeker percentage van de totale uitgaven bedragen, dat de met die producten en diensten gerealiseerde inkomsten een zeker percentage van de totale inkomsten bedragen, en dat het aantal bij hen werkzame technici een zeker percentage van het totale personeelsbestand vormt”.

(549)

De Commissie was het om de volgende redenen niet met het standpunt van de Chinese overheid eens. Hoofdstuk IV van de Wet op de Vpb bevat bepalingen betreffende “Preferentieel belastingbeleid”. Artikel 25 van de Wet op de Vpb, dat de aanhef vormt van hoofdstuk IV, luidt: “De staat verleent belastingvoordelen aan ondernemingen die actief zijn in bedrijfstakken of projecten waarvan de ontwikkeling door de staat speciaal wordt ondersteund en aangemoedigd”. Artikel 28 van de wet, dat eveneens deel uitmaakt van dit hoofdstuk, bepaalt dat “het vennootschapsbelastingtarief voor hoogtechnologische en in nieuwe technologieën gespecialiseerde ondernemingen die speciale steun van de staat nodig hebben, wordt verlaagd tot 15 %”. In artikel 93 van de uitvoeringsregels voor de wet op de vennootschapsbelasting wordt het volgende verduidelijkt:

“De belangrijke hoogtechnologische en in nieuwe technologieën gespecialiseerde ondernemingen die door de staat worden gesteund als bedoeld in lid 2 van artikel 28 van de wet op de vennootschapsbelasting, zijn de ondernemingen die eigenaar zijn van belangrijke intellectuele-eigendomsrechten en voldoen aan de volgende voorwaarden:

(550)

In bovengenoemde bepalingen staat duidelijk dat het verlaagde tarief van de vennootschapsbelasting is voorbehouden aan “belangrijke hoogtechnologische en in nieuwe technologieën gespecialiseerde ondernemingen die door de staat worden gesteund”, die eigenaar zijn van belangrijke intellectuele-eigendomsrechten en voldoen aan bepaalde voorwaarden, zoals “vallen binnen het toepassingsgebied van de belangrijke door de staat gesteunde hoogtechnologische en in nieuwe technologieën gespecialiseerde ondernemingen”.

(551)

Zoals vermeld in overweging 543, zijn de door de staat ondersteunde hoogtechnologische gebieden opgenomen in de Richtsnoeren voor de nieuwste cruciale prioritaire gebieden voor ontwikkeling van hoogtechnologische bedrijfstakken, en in deze richtsnoeren worden de productietechnologie en de belangrijkste grondstoffen voor glas, met inbegrip van SGV, duidelijk vermeld als prioritair gebied.

(552)

Aangezien het verlaagde tarief van de vennootschapsbelasting alleen is voorbehouden aan belangrijke hoogtechnologische en in nieuwe technologieën gespecialiseerde ondernemingen die door de staat worden gesteund en die vallen binnen het toepassingsgebied van de belangrijke door de staat gesteunde hoogtechnologische en in nieuwe technologieën gespecialiseerde ondernemingen, is de Commissie tot de conclusie gekomen dat deze maatregel niet van toepassing is op basis van objectieve criteria of voorwaarden die bepaalde ondernemingen niet bevoordelen ten opzichte van andere. Deze conclusie wordt verder bevestigd door het feit dat de “nieuwste cruciale prioritaire gebieden voor ontwikkeling van hoogtechnologische bedrijfstakken” een selectie van gebieden in de hightechsector zijn volgens de prioriteiten op een bepaald tijdstip en in de loop der tijd vermoedelijk zullen veranderen. Anders dan de Chinese overheid stelt, bevat de wetgeving die van toepassing is op het verlaagde vennootschapsbelastingtarief dus geen objectieve criteria om ervoor in aanmerking te komen.

(553)

Wat de bevindingen in zaak T-586/14 betreft, merkte de Commissie op dat het arrest door het Hof van Justitie in zaak C-301/16 P (131) is vernietigd. Bovendien betrof de overweging van het Gerecht artikel 2, lid 7, van de antidumpingbasisverordening, en dus een andere context.

(554)

In het licht van de bovenstaande overwegingen bevestigde de Commissie dat de maatregel specifiek is en verwierp zij het betoog van de Chinese overheid.

(555)

De hoogte van de tot compenserende maatregelen aanleiding gevende subsidie is berekend als het voordeel dat de ontvangers ervan tijdens het onderzoektijdvak hebben genoten. Dat voordeel is berekend als het verschil tussen de totale verschuldigde belasting tegen het normale belastingtarief en de totale verschuldigde belasting tegen het verlaagde belastingtarief.

(556)

Het subsidiebedrag dat is vastgesteld voor deze specifieke regeling, bedroeg 0,88 % voor de Yuntianhua-groep en 2,98 % voor de CNBM-groep.

(557)

De belastingverrekening voor onderzoek en ontwikkeling biedt ondernemingen een preferentiële fiscale behandeling voor hun O&O-activiteiten in bepaalde hoogtechnologische prioriteitsgebieden die zijn vastgesteld door de Staat; daarvoor moeten hun O&O-uitgaven bepaalde drempels overschrijden.

(558)

Meer bepaald geldt voor O&O-uitgaven voor de ontwikkeling van nieuwe technologieën, nieuwe producten en nieuwe technieken die geen immateriële activa zijn en in het lopende boekjaar in de winst-en-verliesrekening worden geboekt, een extra aftrek van 50 % nadat zij in het licht van de feitelijke situatie reeds volledig zijn afgetrokken. Wanneer de bovengenoemde O&O-uitgaven immateriële activa vormen, kan 150 % van de kosten voor immateriële activa worden afgeschreven.

(559)

De rechtsgrondslag van dit programma wordt gevormd door artikel 30, lid 1, van de Wet op de vennootschapsbelasting, de Uitvoeringsregels voor de wet op de vennootschapsbelasting van de VRC, en de volgende berichten:

(560)

Tijdens eerdere onderzoeken (132) stelde de Commissie vast dat de “nieuwe technologieën, nieuwe producten en nieuwe technieken” die kunnen profiteren van de belastingaftrek, onderdeel zijn van bepaalde door de staat ondersteunde hoogtechnologische domeinen, alsmede van de bestaande prioriteiten in door de staat ondersteunde hoogtechnologische domeinen, als vermeld in de Richtsnoeren voor de nieuwste cruciale prioritaire gebieden voor ontwikkeling van hoogtechnologische bedrijfstakken.

(561)

De Commissie was van oordeel dat de belastingverrekening in kwestie een subsidie is in de zin van artikel 3, lid 1, onder a), ii), en artikel 3, lid 2, van de basisverordening, omdat er sprake is van een financiële bijdrage in de vorm van een derving van inkomsten door de Chinese overheid, waardoor een voordeel wordt toegekend aan de betrokken ondernemingen. Het voordeel voor de ontvangers is gelijk aan de belastingbesparing. Die subsidie is specifiek in de zin van artikel 4, lid 2, onder a), van de basisverordening omdat de wetgeving zelf de toepassing van deze maatregel beperkt tot ondernemingen die O&O-uitgaven doen in bepaalde door de staat vastgestelde hoogtechnologische voorrangsgebieden, zoals de SGV-bedrijfstak.