0. ALGEMEEN

0.1. Merk (handelsnaam van de fabrikant):

0.2. Type:

0.2.1. Handelsnaam of -namen (indien van toepassing):

0.3. Middel tot identificatie van het type, indien aangebracht op het voertuig/onderdeel/ de technische eenheid (1) (3):

0.3.1. Plaats van dat identificatiemiddel:

0.4. Voertuigcategorie (4):

0.5. Bedrijfsnaam en adres van de fabrikant:

0.8. Naam en adres van de assemblagefabriek(en):

0.9. Naam en adres van de eventuele vertegenwoordiger van de fabrikant:

1. ALGEMENE CONSTRUCTIEKENMERKEN VAN HET VOERTUIG

1.1. Foto’s, afbeeldingen en/of tekeningen van een representatief (representatieve) voertuig/onderdeel/technische eenheid (1):

0. ALGEMEEN

0.1. Merk (handelsnaam van de fabrikant):

0.2. Type:

0.2.1. Handelsnaam of -namen (indien van toepassing):

0.3. Middel tot identificatie van het type, indien aangebracht op het voertuig/onderdeel/ de technische eenheid (1) :

0.3.1. Plaats van dat identificatiemiddel:

0.4. Voertuigcategorie ( 2 ):

0.5. Naam en adres van de fabrikant:

0.8. Naam en adres van de assemblagefabriek(en):

0.9. Naam en adres van de eventuele vertegenwoordiger van de fabrikant:

1. ALGEMENE CONSTRUCTIEKENMERKEN VAN HET VOERTUIG

1.1. Foto’s en/of tekeningen van een representatief voertuig:

1. Eventuele aanvullende informatie: zie addendum.

2. Technische dienst die verantwoordelijk is voor de uitvoering van de tests:

3. Datum van het testrapport:

4. Nummer van het testrapport:

5. Eventuele opmerkingen: zie addendum.

6. Plaats:

7. Datum:

8. Handtekening:

1. Op basis van het VN-reglement waarbij gebruik wordt gemaakt van onderdelen of technische eenheden waarvoor EU-typegoedkeuring is verleend: ja/nee ( 3 )

2. Goedkeuringsprocedure overeenkomstig artikel 30, lid 7, van Verordening (EU) 2018/858 (virtueel testen): ja/nee (3)

3. Goedkeuringsprocedure overeenkomstig artikel 72, lid 1, en bijlage VII bij Verordening (EU) 2018/858 (interne technische dienst): ja/nee (3)

4. In geval van onderdelen en technische eenheden, voorbeeld van de typegoedkeuringsmarkering op het onderdeel of de technische eenheid:

5. Opmerkingen:

1.1. Algemene bepalingen

1.1.1. Elk voertuig wordt uitgerust met de in deze afdeling beschreven voorgeschreven constructieplaat

1.1.2. De voorgeschreven constructieplaat wordt door de voertuigfabrikant of de vertegenwoordiger van de voertuigfabrikant aangebracht.

1.1.3. De voorgeschreven constructieplaat bestaat uit:

1.1.4. Metalen platen moeten worden bevestigd met klinknagels of een equivalent daarvan.

1.1.5. Labels moeten knoei- en fraudebestendig zijn en onbruikbaar worden bij een poging het label te verwijderen.

1.2. Gegevens die op de voorgeschreven constructieplaat vermeld moeten worden.

1.2.1. Op de voorgeschreven constructieplaat worden de volgende gegevens onuitwisbaar en in de aangegeven volgorde aangebracht:

1.2.2. De in punt 1.2.1, onder d), bedoelde tekens zijn ten minste 4 mm hoog.

1.2.3. De tekens van de in punt 1.2.1 bedoelde andere gegevens dan het voertuigidentificatienummer zijn ten minste 2 mm hoog.

1.3. Specifieke bepalingen

1.3.1. Aanhangwagens

1.3.1.1. In het geval van een aanhangwagen wordt de technisch toelaatbare maximale statische verticale massa op het koppelingspunt vermeld.

1.3.1.2. Het koppelingspunt wordt als as beschouwd. Deze as krijgt het nummer “0”.

1.3.1.3. De eerste as krijgt het nummer “1”, de tweede as het nummer “2” enz., gevolgd door een liggend streepje.

1.3.1.4. De in punt 1.2.1, onder f), bedoelde massa van het samenstel wordt niet vermeld.

1.3.2. Zware bedrijfsvoertuigen

1.3.2.1. In het geval van voertuigen van de categorieën N3, O3 of O4 wordt de technisch toelaatbare maximummassa op een asstel vermeld. De vermelding voor “asstel” wordt aangeduid met de letter “T”, gevolgd door een liggend streepje.

1.3.2.2. In het geval van voertuigen van de categorieën M3, N3, O3 en O4 mag de fabrikant de beoogde toelaatbare maximummassa in beladen toestand bij registratie/in bedrijf op de voorgeschreven constructieplaat vermelden.

1.3.2.2.1. Het deel van de voorgeschreven constructieplaat waar de massa’s worden vermeld, wordt onderverdeeld in twee kolommen: de beoogde maximaal toelaatbare massa’s bij registratie/in bedrijf worden in de linkerkolom vermeld en de technisch maximaal toelaatbare massa’s in beladen toestand in de rechterkolom.

1.3.2.2.2. De tweelettercode van het land waar het voertuig zal worden geregistreerd, wordt aangegeven als header van de linkerkolom. Hiervoor moeten de codes overeenkomstig ISO-norm 3166-1: 2006 worden gebruikt.

1.3.2.3. De voorschriften van punt 1.3.2.1 zijn niet van toepassing als:

1.4. Aanvullende informatie

1.4.1. De fabrikant kan aanvullende gegevens vermelden onder of naast de voorgeschreven opschriften, buiten een duidelijk aangebrachte rechthoek die uitsluitend de in de delen 1.2 en 1.3 voorgeschreven gegevens bevat.

1.5. Modellen van de voorgeschreven constructieplaat

1.5.1. In afdeling B worden voorbeelden gegeven van de verschillende mogelijke modellen van de voorgeschreven constructieplaat.

1.5.2. De in deze modellen opgenomen gegevens zijn gefingeerd.

1.6. Voorschriften voor de plaats op het voertuig

1.6.1. De voorgeschreven constructieplaat wordt stevig bevestigd op een opvallende en gemakkelijk bereikbare plaats.

1.6.2. Deze plaats wordt zo gekozen dat het onderdeel waarop de plaat is bevestigd niet wordt vervangen zolang het voertuig in gebruik is.

2.0.1. Op elk voertuig wordt een VIN aangebracht.

2.0.2. Het VIN is uniek en wordt ondubbelzinnig aan één bepaald voertuig toegewezen.

2.0.3. Het VIN wordt aangebracht op het chassis of het voertuig op het moment dat het voertuig de productielijn verlaat.

2.0.4. De fabrikant zorgt ervoor dat het voertuig gedurende een periode van dertig jaar door middel van het VIN kan worden getraceerd.

2.0.5. Op het moment van de typegoedkeuring hoeft niet te worden gecontroleerd of de fabrikant maatregelen heeft genomen om ervoor te zorgen dat het voertuig traceerbaar is in de zin van punt 2.0.4.

2.1. Het VIN bestaat uit de volgende drie onderdelen en een controlecijfer:

2.2. De WMI bestaat uit een aan de fabrikant van het voertuig toegekende code waarmee die fabrikant kan worden geïdentificeerd.

2.2.1. De code bestaat uit drie alfanumerieke tekens, Latijnse hoofdletters of Arabische cijfers, die worden toegewezen door de bevoegde instantie in het land waar de fabrikant zijn hoofdvestiging heeft.

2.2.2. De bevoegde autoriteit handelt in overeenstemming met de in ISO-norm 3780:2009 “Wegvoertuigen — Mondiale fabrikantenidentificatie (WMI)-code” genoemde internationale organisatie.

2.2.3. Als de fabrikant wereldwijd minder dan 500 voertuigen per jaar produceert, is het derde teken altijd een “9”. Voor de identificatie van dergelijke fabrikanten kent de in punt 2.2 genoemde bevoegde instantie het derde, vierde en vijfde teken van het VIS toe.

2.3. Het VDS bestaat uit vijf alfanumerieke tekens, Latijnse hoofdletters of Arabische cijfers, die dienen ter aanduiding van de algemene kenmerken van het voertuig. Als de fabrikant een of meer van de vijf tekens niet gebruikt, worden de ongebruikte posities opgevuld met door de fabrikant zelf te kiezen alfanumerieke tekens, om op het totaal van vijf voorgeschreven tekens uit te komen.

2.4. De negende positie van het VIN is een controlecijfer dat wiskundig correct is volgens de in afdeling C vermelde formule.

2.5. Het VIS bestaat uit acht alfanumerieke tekens, Latijnse hoofdletters of Arabische cijfers, waarvan de laatste vier uitsluitend cijfers zijn.

2.6. De op het chassis aangebrachte tekens van het VIN zijn ten minste 7 mm hoog.

2.7. Tussen de tekens mogen geen spaties zijn.

2.8. De letters “I”, “O” en “Q” mogen niet worden gebruikt.

2.9. Het begin en het einde van het VIN wordt beperkt door één symbool naar keuze van de fabrikant. Dit symbool mag geen Romeinse hoofdletter of Arabisch cijfer zijn.

2.9.1. Van het vereiste van punt 2.9 mag worden afgeweken wanneer het VIN op één regel is aangebracht.

2.9.2. Indien het VIN op twee regels is aangebracht, geldt het vereiste van punt 2.9 voor elke regel.

2.10. Vereisten voor de locatie van het VIN op een voertuig

2.10.1. Het VIN moet op één regel worden aangebracht.

2.10.1.1. Als om technische redenen, bijvoorbeeld vanwege ruimtegebrek, het VIN niet op één regel kan worden aangebracht, kan de nationale autoriteit op verzoek van de fabrikant toestaan dat het VIN over twee regels wordt aangebracht. In dat geval mogen de in punt 2.1 genoemde delen niet worden onderbroken.

2.10.2. Het VIN wordt door middel van stansen of mechanisch hameren op het chassis, het frame of een soortgelijke structuur aangebracht.

2.10.3. In plaats van die techniek mogen ook technieken worden gebruikt waarvan is aangetoond dat zij voor dezelfde mate van knoei- en vervalsingsbestendigheid zorgen als mechanisch hameren.

2.10.4. Het VIN wordt aangebracht op een duidelijk zichtbare en gemakkelijk toegankelijke plaats, zodanig dat de markering niet kan worden uitgewist of beschadigd.

2.10.5. Het VIN moet zich aan de rechterzijde van het voertuig bevinden.

Opmerking:  de kolom aan de linkerzijde is facultatief

Opmerking:  de kolom aan de linkerzijde is facultatief

1.1. Ken aan ieder nummer in het VIN zijn werkelijke wiskundige waarde toe en ken aan iedere letter de volgende waarde toe:

1.2. Vermenigvuldig de toegewezen waarde voor ieder teken in het VIN met de hieronder gespecificeerde gewichtsfactor:

1.3. Tel de resulterende producten op en deel het totaal door 11.

1.4. Het controlecijfer (cijfer 0 tot en met 9 of letter X) is gebaseerd op de fractionele rest of de overige cijfers achter de komma (afgerond op het dichtstbijzijnde duizendste), zoals vermeld in de onderstaande tabel.

1. Aanvullende informatie:

1.1. Korte beschrijving van het voertuigtype wat zijn structuur, afmetingen, vormen en materialen betreft:

2. Plaats van het voertuigidentificatienummer:

3. Plaats van de voorgeschreven plaat:

4. Voorgeschreven plaat voor in meerdere fasen gebouwd voertuig: ja/nee (1)

5. Opmerkingen:

1. Voor de toepassing van deze bijlage wordt verstaan onder:

1.1. “nagenoeg vlak oppervlak”: een oppervlak van stevig materiaal, dat ook kan bestaan uit een raster met motief of een rooster, met een kromtestraal van ten minste 3 000  mm;

1.2. “rasteroppervlak met motief”: een oppervlak dat bestaat uit een gelijkmatig verdeeld patroon van vormen, zoals ronde, ovale, ruitvormige, rechthoekige of vierkante mazen, die gelijkmatig zijn verdeeld en een onderlinge afstand van niet meer dan 15 mm hebben;

1.3. “roosteroppervlak”: een oppervlak dat bestaat uit evenwijdige en gelijkmatig verdeelde spijlen met een onderlinge afstand van niet meer dan 15 mm;

1.4. “nominaal oppervlak”: het theoretische geometrisch perfecte oppervlak, waarbij ongelijkmatigheden in het oppervlak, zoals uitsteeksels of inkepingen, buiten beschouwing worden gelaten;

1.5. “middenlangsvlak van het voertuig”: het spiegelvlak van het voertuig of, als het voertuig niet symmetrisch is, het verticale langsvlak door het midden van de assen van het voertuig;

1.6. “helling”: de hoekverdraaiing ten opzichte van een verticaal vlak.

2. Technische voorschriften

2.1. Voertuigen moeten zijn voorzien van een ruimte voor de montage en de bevestiging van achterkentekenplaten.

2.1.1. Motorvoertuigen van de categorieën M en N moeten daarnaast zijn voorzien van een ruimte voor de montage en de bevestiging van voorkentekenplaten.

2.1.2. Voertuigen van de categorieën O3 en O4 moeten zijn voorzien van twee afzonderlijke ruimten voor de montage en de bevestiging van achterkentekenplaten (d.w.z. met het oog op de facultatieve identificatie van een trekkend voertuig indien dit door een nationale instantie wordt verlangd).

2.2. Vorm en afmetingen van de ruimte voor de montage van een kentekenplaat

2.2.1. De ruimte voor de montage van de kentekenplaat moet bestaan uit een rechthoekig oppervlak met ten minste de volgende afmetingen:

2.3. Montage en bevestiging van voor- en achterkentekenplaten.

2.3.1. De ruimte voor de montage van een voor- of achterkentekenplaat moet bestaan uit een rechthoekig vlak of nagenoeg vlak oppervlak.

2.3.1.1. Een kentekenplaathouder of hulpstuk kan de basis vormen van de ruimte voor de montage van een kentekenplaat wanneer deze als standaarduitrusting wordt geleverd. Ze mogen zodanig zijn ontworpen dat ze alleen in combinatie met een kentekenplaat op het voertuig worden bevestigd.

2.3.1.2. De voertuigfabrikant mag op het voertuig facultatieve of alternatieve ruimten voor kentekenplaten verschaffen, mits deze ook aan de voorschriften voldoen.

2.3.2. Het oppervlak dat door een voor- of achterkentekenplaat zal worden bedekt, mag zijn voorzien van gaten of uitsparingen; deze gaten of uitsparingen mogen echter niet meer dan 75 mm hoog zijn, ongeacht hun breedte.

2.3.3. Het oppervlak dat door een voor- of achterkentekenplaat zal worden bedekt, mag uitsteeksels bevatten, mits deze niet meer dan 5,0 mm boven het nominale oppervlak uitsteken. Stukjes zeer zacht materiaal, zoals schuim of vilt, die bedoeld zijn om trillingen van de kentekenplaat tegen te gaan, worden buiten beschouwing gelaten.

2.3.4. De ruimte voor de montage van een voor- of achterkentekenplaat moet zodanig zijn dat bij een testplaat zoals gedefinieerd in punt 3.4, die volgens de instructies van de fabrikant is bevestigd, de volgende kenmerken heeft:

2.3.4.1. Plaats van de ruimte voor de montage van een voor- of achterkentekenplaat:

2.3.4.1.1. De ruimte voor de montage van een kentekenplaat aan de voorkant van het voertuig moet zodanig zijn dat de plaat in zijn geheel tussen de twee verticale langsvlakken kan worden geplaatst die door de punten lopen waar het voertuig het breedst is, voorzieningen voor indirect zicht niet meegerekend. De aangewezen ruimte zelf mag niet het breedste gedeelte van het voertuig vormen.

2.3.4.1.2. De ruimte voor de montage van een kentekenplaat aan de achterkant van het voertuig moet zodanig zijn dat de plaat in zijn geheel tussen de twee verticale langsvlakken kan worden geplaatst die door de punten lopen waar het voertuig het breedst is, voorzieningen voor indirect zicht niet meegerekend. De aangewezen ruimte zelf mag niet het breedste gedeelte van het voertuig vormen.

2.3.4.1.3. De voor- en achterkentekenplaten staan loodrecht (± 5°) op het middenlangsvlak van het voertuig, gemeten midden op de plaat. ►M1  Op verzoek van de fabrikant mag de goedkeuringsinstantie echter om technische, aerodynamische of andere redenen een tolerantie van ±15° ten opzichte van de middellijn toestaan voor de bevestiging van de voorste kentekenplaat. ◄

2.3.4.2. Stand van de voor- en achterplaat ten opzichte van het verticale dwarsvlak:

2.3.4.2.1. De plaat mag in verticale richting ten minste – 5° en ten hoogste 30° overhellen, mits de hoogte van de bovenrand van de plaat niet meer dan 1 500  mm van het wegdek verwijderd is.

2.3.4.2.2.  ►C1  De plaat mag in verticale richting ten minste – 15° en ten hoogste 5° overhellen, mits de hoogte van de bovenrand van de plaat meer dan 1 500  mm van het wegdek verwijderd is. ◄

2.3.4.3. Hoogte van de voor- en achterplaat boven het wegdek:

2.3.4.3.1. De onderrand van de voorplaat mag zich niet minder dan 100 mm boven het wegdek bevinden.

2.3.4.3.2. De onderrand van de achterplaat mag zich niet minder dan 200 mm boven het wegdek bevinden.

2.3.4.3.3. De bovenrand van de voorplaat en de achterplaat mag zich niet meer dan 1 500  mm boven het wegdek bevinden.

2.3.4.3.3.1. Voor voertuigen voor speciale doeleinden, waarbij het vanwege de constructie van het voertuig niet mogelijk is te voldoen aan de bepaling inzake de hoogte van de ruimte voor de kentekenplaten voor en achter, mag de maximumhoogte, in afwijking van punt 2.3.4.3.3, meer dan 1 500  mm bedragen, op voorwaarde dat zij slechts zoveel meer bedraagt als de constructie van het voertuig vereist.

2.3.4.4. Geometrische zichtbaarheid:

2.3.4.4.1. De voor- en achterplaten moeten zichtbaar zijn in de gehele ruimte die door de volgende vier vlakken wordt begrensd:

2.3.4.4.2. In de hierboven beschreven ruimte mag zich geen structureel element bevinden, zelfs niet indien het volledig doorzichtig is.

2.3.4.5. De ruimte tussen de randen van de aangebrachte kentekenplaat en het eigenlijke oppervlak van de ruimte voor de kentekenplaat mag niet meer dan 5,0 mm bedragen voor elk punt op de omtrek van de kentekenplaat.

2.3.4.5.1. Deze tussenruimte mag groter zijn indien deze wordt gemeten ter hoogte van een gat of opening in het rasteroppervlak met motief of tussen de evenwijdige spijlen van een roosteroppervlak.

2.3.5. De werkelijke positie en vorm van de gemonteerde en vaste testplaat zoals hierboven beschreven, met name de resulterende kromtestraal ervan, worden in aanmerking genomen voor de voorschriften voor de achterkentekenplaatverlichting.

2.4. Andere voorschriften

2.4.1. De aanwezige kentekenplaat mag niet dienen als de basis of een gedeelte van de basis voor het erop bevestigen, monteren of vastklemmen van andere voertuigdelen, onderdelen of voorzieningen (bv. de steunen van een verlichtingsvoorziening mogen niet aan een kentekenplaat zijn vastgemaakt).

2.4.2. Geen voertuigdeel, adapterplaat, onderdeel of voorziening mag als gevolg van het verwijderen van een kentekenplaat losraken of loskomen.

2.4.3. Wanneer een kentekenplaat is aangebracht, mag de zichtbaarheid ervan onder normale gebruiksomstandigheden niet worden verminderd als gevolg van, met name, trillingen en dynamische krachten die bijvoorbeeld verband houden met de rijwind.

2.4.4. Het is niet toegestaan een ruimte voor de montage van een kentekenplaat te bieden die gemakkelijk omhoog en/of omlaag kan draaien over een grotere dan in de punten 2.3.4.2.1 en 2.3.4.2.2 vastgelegde hoek ten opzichte van de structuur van het voertuig onder normale rijomstandigheden (d.w.z. met gesloten deuren of toegangsluiken).

2.4.5. Wanneer de voertuigfabrikant verklaart dat een voertuig geschikt is voor het trekken van lasten (punt 2.11.5 van het in artikel 24, lid 1, van Verordening (EU) 2018/858 bedoelde inlichtingenformulier) en dat een deel van een al dan niet in het type motorvoertuig gemonteerde geschikte mechanische koppelinrichting de ruimte voor de montage en bevestiging van de achterkentekenplaat (gedeeltelijk) aan het gezicht zou kunnen onttrekken, is het volgende van toepassing:

3. Testprocedure

3.1. Bepaling van de verticale helling en hoogte van de testplaat boven het wegdek.

3.1.1. Het voertuig wordt op een vlakke horizontale ondergrond geplaatst. De gestuurde wielen worden in de rechtuitstand geplaatst en de massa van het voertuig wordt aangepast aan de massa van het voertuig in rijklare toestand, maar zonder de bestuurder, voordat de metingen worden verricht.

3.1.2. Als het voertuig is voorzien van een hydropneumatische, hydraulische of pneumatische ophanging of een andere voorziening die kan worden aangepast aan de belading, wordt getest met die ophanging of niveauregeling in de normale rijklare stand zoals is opgegeven door de fabrikant.

3.1.3. Indien de zichtbare hoofdzijde van de testplaat naar beneden is gericht, wordt het meetresultaat met betrekking tot de helling als negatieve waarde uitgedrukt.

3.2. Uitstekende delen worden gemeten loodrecht op en rechtstreeks in de richting van het nominale oppervlak dat door de kentekenplaat zal worden bedekt.

3.3. De ruimte tussen de randen van de gemonteerde en bevestigde testplaat en het eigenlijke oppervlak van de ruimte voor de testplaat wordt gemeten loodrecht op en rechtstreeks in de richting van het eigenlijke oppervlak dat door de plaat zal worden bedekt.

3.4. De voor het controleren van de conformiteit gebruikte kentekenplaat moet één van de twee in punt 2.2.1 gespecificeerde afmetingen hebben, met een dikte van niet meer dan 4,0 mm. De hoeken moeten een kromtestraal van 10 mm hebben.

1. Aanvullende informatie:

1.1. Korte beschrijving van het voertuigtype wat zijn structuur, afmetingen, vormen en materialen betreft:

1.2. Beschrijving van de ruimte voor de kentekenplaten (voor en achter):

2. De ruimte voor de kentekenplaat is geschikt voor de bevestiging van een kentekenplaat met als maximale afmetingen (in mm):

2.1. Voor: 520 × 120/340 × 240 (2)

2.2. Achter: 520 × 120/340 × 240 (2)

2.3. Tweede achterkentekenplaat in geval van voertuigen van de categorieën O3 en O4: 520 × 120/340 × 240 (2)

4. Ruimte voor een achterkentekenplaat wordt aan het zicht onttrokken wanneer een mechanische koppelinrichting wordt gemonteerd: ja/nee (2)

5. Opmerkingen:

1. Voor de toepassing van deze bijlage wordt verstaan onder:

1.1. “wisveld”: het gebied of de gebieden van de voorruit die onder normale bedrijfsomstandigheden van het wissysteem door het wisblad of de wisbladen worden bestreken;

1.2. “intermitterende werking van het wissysteem”: een automatische niet-continue werkingswijze van het wissysteem, waarbij de wissers zich na iedere volledige cyclus enige tijd in een bepaalde ruststand bevinden;

1.3. “bedieningsorgaan van de sproeier”: de voorziening waarmee het sproeisysteem handmatig wordt in- en uitgeschakeld;

1.4. “sproeierpomp”: een voorziening waarmee vloeistof uit het opslagreservoir van het sproeisysteem naar het buitenoppervlak van de voorruit wordt overgebracht;

1.5. “sproeier”: een voorziening die dient om vloeistof op de voorruit te richten;

1.6. “volgepompt systeem”: een systeem dat enige tijd normaal in werking is gesteld, waarbij vloeistof door de pomp en de leidingen is gestroomd en door de sproeier(s) naar buiten is gekomen;

1.7. “gereinigd gebied”: een vooraf vervuild gebied waarop geen sporen van druppels of vuilresten aanwezig zijn nadat het volledig is gedroogd;

1.8. “zichtveld A”: testgebied A zoals gedefinieerd in bijlage 21, punt 2.2, bij VN-Reglement nr. 43 betreffende uniforme voorschriften voor de goedkeuring van materialen voor veiligheidsruiten en de installatie ervan op voertuigen ( 7 );

1.9. “zichtveld B”: gereduceerd testgebied B zoals gedefinieerd in bijlage 21, punt 2.4, bij VN-Reglement nr. 43, maar met inbegrip van het in punt 2.4.1 gedefinieerde gebied. (d.w.z. het zichtveld A is inbegrepen);

1.10. “driedimensionaal referentiesysteem”: een referentiesysteem zoals beschreven in bijlage 1 bij de Geconsolideerde resolutie betreffende de constructie van voertuigen (R.E.3);

1.11. “hoofdbesturingsschakelaar van het voertuig”: de voorziening waarmee het boordelektronicasysteem van het voertuig van de uitgeschakelde toestand, waarin het zich bevindt wanneer het voertuig is geparkeerd en de bestuurder afwezig is, in de normale bedrijfstoestand wordt gebracht.

2. Technische voorschriften

2.1. Wissysteem voor de voorruit

2.1.1. Elk voertuig dat is uitgerust met een voorruit moet zijn voorzien van een wissysteem voor de voorruit dat kan werken wanneer de hoofdbesturingsschakelaar van het voertuig is ingeschakeld en dat de bestuurder met het daarvoor bestemde bedieningsorgaan in werking kan stellen zonder andere handelingen te moeten verrichten.

2.1.1.1. Het wissysteem voor de voorruit bestaat uit een of meer wisarmen met gemakkelijk vervangbare wisbladen.

2.1.2. Het wisveld van de voorruit moet ten minste 98 % van zichtveld A omvatten.

2.1.3. Het wisveld van de voorruit moet ten minste 80 % van zichtveld B omvatten.

2.1.4. Het wisveld van de voorruit moet aan de voorschriften van de punten 2.1.2 en 2.1.3 voldoen wanneer het systeem met een met punt 2.1.5.1 overeenstemmende wisfrequentie werkt en wordt getest onder de in de punten 3.1.10 tot en met 3.1.10.3 beschreven omstandigheden.

2.1.5. Het wissysteem voor de voorruit heeft ten minste twee instellingen voor de wisfrequentie:

2.1.5.1. Eén frequentie tussen 10 en 55 cycli per minuut.

2.1.5.2. Eén frequentie van ten minste 45 volledige cycli per minuut.

2.1.5.3. Het verschil tussen de hoogste en een lagere instelling voor de wisfrequentie bedraagt ten minste 15 cycli per minuut.

2.1.5.4. Om aan de punten 2.1.5.1 tot en met 2.1.5.3 te voldoen, mag een intermitterende werking van het wissysteem voor de voorruit worden gebruikt.

2.1.6. De in de punten 2.1.5 tot en met 2.1.5.3 vermelde frequenties worden getest onder de omstandigheden beschreven in de punten 3.1.1 tot en met 3.1.6 en punt 3.1.8.

2.1.7. Wanneer het wissysteem voor de voorruit wordt stopgezet door het met het bedieningsorgaan uit te schakelen, keren de wisarmen en -bladen terug in de ruststand.

2.1.8. Het wissysteem voor de voorruit moet bestand zijn tegen een blokkering van ten minste vijftien seconden. Het gebruik van automatische circuitbeveiligingsvoorzieningen is toegestaan, mits voor het eventuele resetten uitsluitend het bedieningsorgaan van het wissysteem voor de voorruit moet worden bediend.

2.1.9. De in punt 2.1.8 bedoelde bestandheid tegen een blokkering van het wissysteem voor de voorruit wordt onder de in punt 3.1.7 beschreven omstandigheden getest.

2.1.10. Als de ruststand van de wisarmen of -bladen niet buiten zichtveld B valt, moeten de wisarmen met de hand zodanig verplaatst kunnen worden dat de wisbladen uit hun positie op de voorruit kunnen worden gelicht om de voorruit handmatig te reinigen.

2.1.11. Het wissysteem voor de voorruit moet bij een omgevingstemperatuur van – 18 °C twee minuten lang op een droge voorruit kunnen werken zonder dat de prestaties verslechteren.

2.1.12. De prestaties van het wissysteem voor de voorruit bij – 18°C worden onder de in punt 3.1.11 beschreven omstandigheden getest.

2.1.13. Het wissysteem voor de voorruit moet zonder verslechtering van de doelmatigheid aan de vereisten van punt 2.1.2 blijven voldoen wanneer het bij de maximumfrequentie werkt en het voertuig wordt blootgesteld aan een relatieve luchtsnelheid die overeenkomt met 80 % van de maximumontwerpsnelheid van het voertuig of met 160 km/h als dit lager is. Het oppervlak van zichtveld A van de voorruit wordt overeenkomstig de punten 3.1.8 en 3.1.9 geprepareerd. De aerodynamische effecten als gevolg van de afmetingen en de vorm van de voorruit en de wisarmen en -bladen worden onder deze omstandigheden gecontroleerd, waarbij tevens rekening wordt gehouden met punt 3.1.9.1. Tijdens de test moeten de wisbladen contact houden met de voorruit en mogen zij niet volledig loskomen van de voorruit. De wisbladen moeten tijdens elke volledige cyclus in het in punt 2.1.2 bepaalde gebied volledig contact houden met de voorruit en mogen noch tijdens de opwaartse, noch tijdens de neerwaartse beweging gedeeltelijk loskomen van de voorruit.

2.2. Sproeisysteem voor de voorruit.

2.2.1. Elk voertuig dat met een voorruit is uitgerust, moet zijn voorzien van een wissysteem voor de voorruit dat kan werken wanneer de hoofdbesturingsschakelaar van het voertuig is ingeschakeld en dat bestand is tegen de belastingen en spanningen die optreden wanneer de sproeiers zijn afgesloten en het systeem volgens de procedure van de punten 3.2.1.1 tot en met 3.2.1.1.2 in werking wordt gesteld.

2.2.2. Blootstelling aan de in de punten 3.2.1 tot en met 3.2.5 beschreven temperatuurcycli mag niet leiden tot een verslechtering van de prestaties van het sproeisysteem voor de voorruit.

2.2.3. Het sproeisysteem voor de voorruit moet onder normale omstandigheden bij blootstelling aan omgevingstemperaturen tussen -18 en +80 °C vloeistof op het doelgebied van de voorruit kunnen sproeien zonder dat enige lekkage optreedt, leidingen losraken of sproeiers slecht functioneren. Bovendien mag het systeem bij blokkering van de sproeiers geen tekenen van lekkage of losrakende leidingen vertonen.

2.2.3.1. Als het sproeisysteem voor de voorruit is ontworpen met een functie om overdruk bij blokkering van de sproeiers te verminderen (bv. een veiligheidsklep), is die functie in afwijking van punt 2.2.3, tweede zin, toegestaan mits aan de volgende voorwaarden wordt voldaan:

2.2.4. Het sproeisysteem voor de voorruit moet voldoende vloeistof kunnen leveren om onder de in de punten 3.2.6 tot en met 3.2.6.4 beschreven omstandigheden ten minste 60 % van zichtveld A te reinigen.

2.2.5. Het sproeisysteem voor de voorruit moet met het bedieningsorgaan van de sproeier handmatig kunnen worden ingeschakeld. Daarnaast mag het in- en uitschakelen van het systeem ook worden gecoördineerd en gecombineerd met andere systemen van het voertuig.

2.2.6. De inhoud van het vloeistofreservoir mag niet minder dan 1,0 liter bedragen.

3. Testprocedure

3.1. Testomstandigheden voor het wissysteem voor de voorruit

3.1.1. Tenzij anders is bepaald, moeten de hieronder beschreven testen worden uitgevoerd onder de omstandigheden zoals beschreven in de punten 3.1.2 tot en met 3.1.5.

3.1.2. De omgevingstemperatuur moet tussen 5 en 40 °C liggen.

3.1.3. De voorruit wordt voortdurend natgehouden.

3.1.4. Voor elektrische wissystemen voor de voorruit gelden de volgende aanvullende voorwaarden.

3.1.4.1. Alle accu’s moeten bij het begin van de test volledig opgeladen zijn.

3.1.4.2. De eventuele motor moet draaien met een toerental van niet meer dan 30 % van het toerental dat overeenkomt met zijn maximale geleverde vermogen. Als dat echter door bepaalde motorsturingsstrategieën niet praktisch haalbaar blijkt, bijvoorbeeld in het geval van hybride elektrische voertuigen, wordt een realistisch scenario bepaald, waarbij rekening wordt gehouden met het toerental en periodieke of totale afwezigheid van een draaiende motor tijdens normale rijomstandigheden. Als het wissysteem voor de voorruit aan de voorschriften kan voldoen zonder draaiende motor, hoeft de motor helemaal niet te draaien.

3.1.4.3. De dimlichtkoplampen moeten worden ingeschakeld.

3.1.4.4. Alle geïnstalleerde verwarmings-, ventilatie-, ontdooiings- en ontwasemingssystemen (ongeacht de plaats in het voertuig) moeten met maximaal verbruik van elektriciteit werken.

3.1.5. Wissystemen voor de voorruit die op perslucht of vacuüm werken, moeten voortdurend met de voorgeschreven wisfrequenties kunnen functioneren, ongeacht het toerental en de belasting van de motor of de door de fabrikant opgegeven minimum- en maximumaccuniveaus voor normale bedrijfsomstandigheden.

3.1.6. Nadat het wissysteem voor de voorruit eerst twintig minuten op een natte voorruit heeft gewerkt, moet de wisfrequentie aan de voorwaarden in de punten 2.1.5 tot en met 2.1.5.3. voldoen.

3.1.7. Aan punt 2.1.8 wordt voldaan indien de wisarmen bij de maximumwisfrequentie van het wissysteem voor de voorruit vijftien seconden lang worden tegengehouden in een stand die overeenkomt met een halve cyclus.

3.1.8. Het buitenoppervlak van de voorruit wordt grondig ontvet door middel van spiritus of een gelijkwaardig ontvettingsmiddel. Na drogen wordt een ammoniakoplossing van niet minder dan 3 % en niet meer dan 10 % aangebracht. Na opnieuw drogen wordt het oppervlak met een droge katoenen doek schoongeveegd.

3.1.9. Op het buitenoppervlak van de voorruit wordt een gelijkmatige laag testmengsel overeenkomstig de specificaties in punt 4 aangebracht en aan de lucht gedroogd.

3.1.9.1. Nadat het buitenoppervlak van de voorruit overeenkomstig de punten 3.1.8 en 3.1.9 is geprepareerd, mag het sproeisysteem voor de voorruit de desbetreffende tests ondergaan.

3.1.10. Het in punt 2.1.4 voorgeschreven wisveld van het wissysteem voor de voorruit wordt als volgt bepaald.

3.1.10.1. Het buitenoppervlak van de voorruit moet overeenkomstig de punten 3.1.8 en 3.1.9 worden behandeld.

3.1.10.2. Om te controleren of aan de voorwaarden van punten 2.1.2 en 2.1.3. wordt voldaan, moet het wissysteem voor de voorruit in werking worden gesteld, waarbij punt 3.1.9.1. in aanmerking wordt genomen, en moet het wisveld worden afgetekend en vergeleken met de eveneens afgetekende zichtvelden A en B.

3.1.10.3. De technische dienst kan toestaan dat een alternatieve testprocedure (bv. een virtuele methode) wordt gevolgd om te controleren of aan punten 2.1.2 en 2.1.3 is voldaan.

3.1.11. Aan de voorschriften van punt 2.1.11 moet worden voldaan bij een omgevingstemperatuur van – 18± 3 °C, nadat het voertuig ten minste vier uur aan die temperatuur is blootgesteld. Het voertuig moet worden voorbereid voor gebruik onder de in de punten 3.1.4 tot en met 3.1.5 vastgestelde omstandigheden. Tijdens de test moet het wissysteem normaal werken, maar met de maximumwisfrequentie. Het wisveld hoeft niet te worden geobserveerd.

3.2. Testomstandigheden voor het sproeisysteem voor de voorruit

3.2.1. Test 1 Het sproeisysteem voor de voorruit wordt met water gevuld, volgepompt en ten minste vier uur lang aan een omgevingstemperatuur van 20 ± 2 °C blootgesteld. Het water moet op deze temperatuur gestabiliseerd zijn.

3.2.1.1. Alle sproeiopeningen worden afgesloten en het systeem wordt binnen een minuut zes keer met het bedieningsorgaan van de sproeier ingeschakeld, telkens gedurende ten minste drie seconden. Wanneer het echter technisch niet mogelijk is om de sproeiopeningen af te sluiten, kan de binnenkant van de sproeiopening(en) worden geblokkeerd.

3.2.1.1.1. Als het sproeisysteem voor de voorruit met spierkracht van de bestuurder wordt aangedreven, moet de uitgeoefende kracht bij een handpomp 11,0 tot 13,5 daN bedragen. Bij een voetpomp moet de uitgeoefende kracht 40,0 tot 44,5 daN bedragen.

3.2.1.1.2. Bij elektrische pompen mag de testspanning niet lager zijn dan de nominale spanning en niet hoger dan de nominale spanning plus 2 volt.

3.2.1.2. De prestaties van het sproeisysteem voor de voorruit aan het eind van de test moeten voldoen aan punt 2.2.3 voldoen.

3.2.2. Test 2 Het sproeisysteem voor de voorruit wordt met water gevuld, volgepompt en ten minste vier uur lang aan een omgevingstemperatuur van – 18± 3 °C blootgesteld. Het water hoeft niet op deze temperatuur gestabiliseerd te zijn.

3.2.2.1. Het systeem wordt overeenkomstig de punten 3.2.1.1.1 en 3.2.1.1.2 binnen een minuut zes keer met het bedieningsorgaan van de sproeier ingeschakeld, telkens gedurende ten minste drie seconden. Vervolgens wordt het systeem aan een omgevingstemperatuur van 20 ± 2 °C blootgesteld totdat het ijs volledig is gesmolten. Het water hoeft niet op deze temperatuur gestabiliseerd te zijn. Vervolgens moeten de prestaties van het sproeisysteem voor de voorruit worden gecontroleerd door het systeem overeenkomstig de punten 3.2.1.1 tot en met 3.2.1.2 in werking te stellen.

3.2.3. Test 3 Blootstelling aan een koude cyclus

3.2.3.1. Het sproeisysteem voor de voorruit wordt met water gevuld, volgepompt en ten minste vier uur lang aan een omgevingstemperatuur van – 18± 3 °C blootgesteld, zodat de totale watermassa in het sproeisysteem bevroren is. Vervolgens wordt het systeem aan een omgevingstemperatuur van 20 ± 2 °C blootgesteld totdat het ijs volledig is gesmolten, maar in geen geval langer dan vier uur. Deze bevriezings- en ontdooiingscyclus wordt zesmaal herhaald. Ten slotte worden, wanneer het sproeisysteem voor de voorruit aan de omgevingstemperatuur van 20 ± 2 °C is blootgesteld en het ijs volledig is gesmolten, hoewel het water niet op deze temperatuur gestabiliseerd hoeft te zijn, de prestaties van het systeem gecontroleerd door het overeenkomstig de punten 3.2.1.1 tot en met 3.2.1.2 in werking te stellen.

3.2.3.2. Het sproeisysteem voor de voorruit wordt gevuld en volgepompt met een ruitenwisservloeistof voor lage temperaturen bestaande uit een oplossing van 50 % methanol of isopropylalcohol in water met een hardheid van maximaal 205 mg/l (Ca). Het systeem wordt ten minste vier uur lang aan een omgevingstemperatuur van – 18± 3 °C blootgesteld. De vloeistof hoeft niet op deze temperatuur gestabiliseerd te zijn. Vervolgens moeten de prestaties van het sproeisysteem voor de voorruit worden gecontroleerd door het systeem overeenkomstig de punten 3.2.1.1 tot en met 3.2.1.2 in werking te stellen.

3.2.4. Test 4 Blootstelling aan een warme cyclus

3.2.4.1. Als een deel van het sproeisysteem voor de voorruit zich in de motorruimte bevindt, wordt het systeem met water gevuld, volgepompt en ten minste acht uur lang aan een omgevingstemperatuur van 80 ± 3 °C blootgesteld. Het water hoeft niet op deze temperatuur gestabiliseerd te zijn. Vervolgens moeten de prestaties van het sproeisysteem voor de voorruit worden gecontroleerd door het systeem overeenkomstig de punten 3.2.1.1 tot en met 3.2.1.2 in werking te stellen.

3.2.4.2. Als geen deel van het sproeisysteem voor de voorruit zich in de motorruimte bevindt, wordt het systeem met water gevuld, volgepompt en ten minste acht uur lang aan een omgevingstemperatuur van 80 ± 3 °C blootgesteld. Het water hoeft niet op deze temperatuur gestabiliseerd te zijn. Vervolgens wordt het systeem in een omgevingstemperatuur van 20 ± 2 °C geplaatst. Wanneer de temperatuur van het water is gestabiliseerd, worden de prestaties van het sproeisysteem voor de voorruit gecontroleerd door het systeem overeenkomstig de punten 3.2.1.1 en 3.2.1.2 in werking te stellen. Daarna wordt het systeem met water gevuld, volgepompt en ten minste acht uur lang aan een omgevingstemperatuur van 60 ± 3 °C blootgesteld. Het water hoeft niet op deze temperatuur gestabiliseerd te zijn. Vervolgens moeten de prestaties van het sproeisysteem voor de voorruit worden gecontroleerd door het systeem overeenkomstig de punten 3.2.1.1 tot en met 3.2.1.2 in werking te stellen. Bij wijze van alternatief kan de fabrikant verzoeken dat het sproeisysteem voor de voorruit onder de in punt 3.2.4.1 beschreven omstandigheden wordt getest.

3.2.5. De in de punten 3.2.1 tot en met 3.2.4.2 beschreven tests voor sproeisystemen voor de voorruit worden achtereenvolgens uitgevoerd op hetzelfde systeem. Het systeem mag worden getest zoals het geïnstalleerd is op het voertuigtype waarvoor EU-typegoedkeuring wordt aangevraagd, of afzonderlijk. Als EU-typegoedkeuring voor een technische eenheid wordt aangevraagd, wordt het systeem afzonderlijk getest.

3.2.6. Test 5 Test van het vermogen van het sproeisysteem voor de voorruit

3.2.6.1. Het sproeisysteem voor de voorruit wordt met water gevuld en volgepompt. Wanneer het voertuig stilstaat en er geen significante invloed is van de wind, mogen de sproeiers op het doelgebied op het buitenoppervlak van de voorruit worden gericht.

3.2.6.2. Het buitenoppervlak van de voorruit moet worden behandeld zoals voorgeschreven in de punten 3.1.8 en 3.1.9.

3.2.6.3. Het sproeisysteem voor de voorruit moet volgens de instructies van de fabrikant in werking worden gesteld, waarbij rekening wordt gehouden met de punten 3.2.1.1.1 en 3.2.1.1.2. De totale duur van de test mag niet langer zijn dan tien volledige cycli van het automatisch werkende wissysteem voor de voorruit bij de maximumwisfrequentie.

3.2.6.4. Om te controleren of aan de voorschriften van punt 2.2.4 wordt voldaan, moet het relevante gereinigde gebied worden afgetekend en vergeleken met een aftekening van zichtveld A. Als het voor de waarnemer duidelijk is dat aan de voorschriften wordt voldaan, mag de aftekening achterwege worden gelaten.

3.2.7. De in de punten 3.2.6 tot en met 3.2.6.4 beschreven test wordt altijd uitgevoerd op het voertuigtype waarvoor EU-typegoedkeuring wordt aangevraagd, zelfs wanneer een goedgekeurde technische eenheid op het voertuig is geïnstalleerd.

4. Specificaties van het testmengsel voor de wis- en sproeisystemen voor de voorruit.

4.1. Het in punt 3.1.9 bedoelde testmengsel bestaat uit:

4.1.1. water met een hardheid van minder dan 205 mg/l (Ca): 92,5 vol.-%;

4.1.2. verzadigde zoutoplossing (natriumchloride in water): 5,0 vol.-%;

4.1.3. stof, overeenkomstig de specificaties van de onderstaande punten 4.1.3.1 tot en met 4.1.3.2.6: 2,5 vol.-%.

4.1.3.1. Analytische specificaties van het teststof

4.1.3.1.1. 68 ± 1 gewichtsprocent SiO2

4.1.3.1.2. 4 ± 1 gewichtsprocent Fe2O3

4.1.3.1.3. 16 ± 1 gewichtsprocent Al2O3

4.1.3.1.4. 3 ± 1 gewichtsprocent CaO

4.1.3.1.5. 1,0 ± 0,5 gewichtsprocent MgO

4.1.3.1.6. 4 ± 1 gewichtsprocent alkaliën

4.1.3.1.7. 2,5 ± 0,5 gewichtsprocent verbrandingsverliezen

4.1.3.2. Specificaties van de grootteverdeling van de deeltjes grof stof

4.1.3.2.1. 12 ± 2 % met een deeltjesgrootte tussen 0 en 5 μm

4.1.3.2.2. 12 ± 3 % met een deeltjesgrootte tussen 5 en 10 μm

4.1.3.2.3. 14 ± 3 % met een deeltjesgrootte tussen 10 en 20 μm

4.1.3.2.4. 23 ± 3 % met een deeltjesgrootte tussen 20 en 40 μm

4.1.3.2.5. 30 ± 3 % met een deeltjesgrootte tussen 40 en 80 μm

4.1.3.2.6. 9 ± 3 % met een deeltjesgrootte tussen 80 en 200 μm

1. Aanvullende informatie:

1.1. Korte beschrijving van het voertuigtype wat zijn structuur, afmetingen, vormen en materialen betreft:

1.2. Beschrijving van de werkingswijze van de wis- en sproeisystemen:

1.3. Gedetailleerde beschrijving van het wissysteem (aantal bladen, lengte van de bladen, afmetingen van de wisarm enz.):

1.4. Gedetailleerde beschrijving van het sproeisysteem (aantal sproeiers, aantal sproeiopeningen per sproeier, sproeierpomp, vloeistofopslagreservoir, sproeierleidingen en de montage ervan op de pomp en de sproeiers enz.)

1.5. Vloeistofopslagcapaciteit (liter):

1.6. Maximumontwerpsnelheid van het voertuig (km/h):

2. Kant van het stuur: links/rechts (2)

3. Systemen voor linkse en rechtse besturing met elkaar gespiegeld: ja/nee (2)

4. Aerodynamische spoiler op de wisarm/wisblad (2) aan bestuurderszijde/midden/passagierszijde/… (2)

5. Opmerkingen:

1. Aanvullende informatie:

1.1. Korte beschrijving van het type technische eenheid:

1.2. Gedetailleerde beschrijving van het sproeisysteem:

1.2.1. Aantal sproeiers:

1.2.2. Aantal sproeiopeningen per sproeier:

1.2.3. Beschrijving van de sproeierleidingen en de montage ervan op de pomp en de sproeiers:

1.2.4. Beschrijving van de sproeierpomp:

1.2.5. Vloeistofopslagcapaciteit (liter):

2. Geschikt voor voertuigen met linkse/rechtse (3) besturing

3. Een of meer onderdelen van het systeem kunnen zich in de motorruimte bevinden: ja/nee (3)

4. Technische eenheid: universeel/voertuigspecifiek (3)

5. Opmerkingen:

6. Lijst van voertuigtypen waarvoor de technische eenheid is goedgekeurd (indien van toepassing):

1. Het in artikel 38, lid 2, van Verordening (EU) 2018/858 bedoelde EU-typegoedkeuringsmerk voor technische eenheden bestaat uit:

1.1. Een rechthoek met daarin de kleine letter “e”, gevolgd door het nummer van de lidstaat die de EU-typegoedkeuring aan het onderdeel of de technische eenheid heeft verleend overeenkomstig het volgende:

1.2. In de nabijheid van de rechthoek: twee cijfers ter aanduiding van de wijzigingenreeks met de toepasselijke voorschriften waaraan deze technische eenheid voldoet, momenteel “00”, gevolgd door een spatie en het in bijlage IV, punt 2.4, van Verordening (EU) 2018/858, bedoelde nummer van vijf cijfers.

2. Het EU-typegoedkeuringsmerk van de technische eenheden moet onuitwisbaar en duidelijk leesbaar zijn.

3. In figuur 1 wordt een voorbeeld van een EU-typegoedkeuringsmerk voor een technische eenheid gegeven.

Legenda De EU-typegoedkeuring van een technische eenheid is door Nederland verleend onder nummer 00406. De eerste twee cijfers (00) geven aan dat de technische eenheid overeenkomstig deze verordening werd goedgekeurd.

1. Voor de toepassing van deze bijlage wordt verstaan onder:

1.1. “contour van de band”: de maximale sectiebreedte en buitendiameter van een band, inclusief toleranties, zoals toegestaan en gespecificeerd overeenkomstig de onderdeelgoedkeuring ervan;

1.2. “sneeuwtractiesysteem”: een sneeuwketting of soortgelijke voorziening die voor tractie zorgt op sneeuw, die moet kunnen worden gemonteerd op de band/wielcombinatie van het voertuig en die zelf geen sneeuwband, winterband, vierseizoensband of ander soort band is.

2. Technische voorschriften

2.1. Algemene bepalingen

2.1.1. Het voertuig wordt voorzien van een wielafscherming voor elk wiel.

2.1.2. De wielafscherming mag bestaan uit carrosseriedelen of afzonderlijke spatborden en moet zijn ontworpen om andere weggebruikers zoveel mogelijk te beschermen tegen het opspatten van stenen, modder, ijs, sneeuw en water, en de gevaren van contact met draaiende wielen te beperken.

2.2. Specifieke voorschriften

2.2.1. De wielafschermingen moeten voldoen aan de voorschriften van de punten 2.2.1.1 tot en met 2.2.1.4, waarbij de massa van het voertuig is aangepast aan de door de fabrikant in rijklare toestand aangegeven massa, met één extra passagier op de eerste stoelenrij en de gestuurde wielen in de rechtuitstand.

2.2.1.1. In het deel gevormd door radiale vlakken onder een hoek van 30° naar voren en 50° naar achteren vanaf het middelpunt van de wielen (zie figuur 1), moet de totale breedte (q) van de wielafscherming ten minste volstaan om de totale breedte (b) van de band te bedekken, rekening houdend met de contour van de band en de door de fabrikant gespecificeerde uitersten voor de band/wielcombinatie(s). Bij dubbellucht moet rekening worden gehouden met de contour en de totale breedte van de twee banden (t).

2.2.1.1.1. Bij het vaststellen van de in punt 2.2.1.1 bedoelde breedten wordt geen rekening gehouden met de opschriften (markering) en versieringen, beschermbanden of ribben op de zijvlakken van de band.

2.2.1.2. De achterkant van de wielafscherming mag niet eindigen boven een horizontaal vlak 150 mm boven de rotatieas van de wielen; bovendien moet:

2.2.1.2.1. bij enkele wielen het snijpunt van de achterrand van de wielafscherming met het in punt 2.2.1.2 bedoelde horizontale vlak (zie figuur 1, punt A) buiten het middenlangsvlak van de band liggen;

2.2.1.2.2. bij dubbellucht het snijpunt van de achterrand van de wielafscherming met het in punt 2.2.1.2 bedoelde horizontale vlak (zie figuur 1, punt A) aan het buitenwiel buiten het middenlangsvlak van de buitenste band liggen.

2.2.1.3. De omtrek en de plaats van elke wielafscherming moeten zodanig zijn dat ze zo dicht mogelijk bij de band liggen. Met name binnen het door de radiale vlakken gevormde deel, zoals bedoeld in punt 2.2.1.1, moet aan de volgende voorschriften worden voldaan:

2.2.1.3.1. de diepte (p) van de uitsparing die ligt in het verticale vlak van de as van de band, gemeten vanaf de buiten- en binnenrand van de wielafscherming in het verticale middenlangsvlak door het midden van de band binnen de wielafscherming, moet ten minste 30 mm bedragen. Deze diepte (p) kan geleidelijk worden teruggebracht tot nul naar de in punt 2.2.1.1 gespecificeerde radiale vlakken toe;

2.2.1.3.2. de afstand “c” tussen de onderranden van de wielafscherming en de as door het rotatiemiddelpunt van de wielen mag niet meer bedragen dan 2 × r, waarbij r de straal van de band in rust is.

2.2.1.4. Bij voertuigen met in de hoogte verstelbare vering moet aan de voorschriften van de punten 2.2.1.3.1 en 2.2.1.3.2 worden voldaan met het voertuig in de door de fabrikant gespecificeerde normale rijstand.

2.2.2. De wielafschermingen mogen uit verschillende onderdelen bestaan, op voorwaarde dat er zich na de montage geen openingen bevinden tussen of in de afzonderlijke delen.

2.2.3. De wielafschermingen moeten stevig zijn bevestigd. Het is echter toegestaan dat zij afneembaar zijn, als een eenheid of in onderdelen.

2.3. Gebruik van sneeuwtractiesystemen

2.3.1. Bij voertuigen met slechts twee aangedreven wielen moet de fabrikant verklaren dat het voertuig zo is ontworpen dat ten minste één type sneeuwtractiesysteem kan worden gebruikt op ten minste één van de band- en wielcombinaties die voor de aangedreven as van het voertuig zijn goedgekeurd. Het sneeuwtractiesysteem en de band/wielcombinatie(s) die geschikt zijn voor het voertuigtype, moeten door de fabrikant op het mededelingenformulier onder punt 6.6.4 worden gespecificeerd.

2.3.2. Bij voertuigen waarvan alle wielen worden aangedreven, met inbegrip van voertuigen waarbij aandrijfassen met de hand of automatisch kunnen worden ontkoppeld, moet de fabrikant verklaren dat het voertuig zo is ontworpen dat ten minste één type sneeuwtractiesysteem kan worden gebruikt op ten minste één van de band- en wielcombinaties die voor de niet-ontkoppelbare aangedreven as van het voertuig zijn goedgekeurd. Het sneeuwtractiesysteem en de band/wielcombinatie(s) die geschikt zijn voor het voertuigtype, moeten door de fabrikant op het mededelingenformulier onder punt 6.6.4 worden gespecificeerd.

2.3.3. De voertuigfabrikant moet in de gebruiksaanwijzing van het motorvoertuig (bv. gebruikershandleiding, voertuighandboek) relevante instructies opnemen met betrekking tot het correcte gebruik van de gespecificeerde sneeuwtractiesystemen.

(1) De breedte (b) van de band wordt aan de bovenkant gemeten (sectiebreedte van de band tussen de in punt 2.2.1.1 bedoelde radiale vlakken).

1. Aanvullende informatie:

1.1. Korte beschrijving van het voertuigtype wat zijn structuur, afmetingen, vormen en materialen betreft:

1.2. Beschrijving van de wielafschermingen:

1.3. Band/wielcombinatie(s) (inclusief bandenmaat, velgmaat en wieloffset):

1.4. Beschrijving van het type sneeuwtractiesystemen dat mag worden gebruikt:

1.5. Band/wielcombinatie(s) (inclusief bandenmaat, velgmaat en wieloffset) die met het sneeuwtractiesysteem (de sneeuwtractiesystemen) moet(en) worden gebruikt:

2. Permanent aangedreven as(sen): as 1/as 2/… (1)

3. In de hoogte verstelbare vering: ja/nee (1)

4.  Verwijderbare/niet verwijderbare wielafschermingen (1) als een eenheid/in onderdelen (1)

5. Opmerkingen:

1.1. “ontdooid gedeelte”: het deel van de voorruit waarvan het buitenoppervlak droog is of bedekt is met gesmolten of gedeeltelijk gesmolten natte rijp die met het ruitenwissersysteem van het voertuig kan worden verwijderd;

1.2. “wasem”: een laag condens op het binnenoppervlak van de voorruit;

1.3. “ontwasemd gedeelte”: het deel van de voorruit waarvan het binnenoppervlak droog is en geen druppels of sporen van water vertoont, nadat het eerder door wasem was bedekt;

1.4. “zichtveld A”: testgebied A zoals gedefinieerd in punt 2.2 van bijlage 21 bij VN-Reglement nr. 43;

1.5. “zichtveld B”: gereduceerd testgebied B zoals gedefinieerd in bijlage 21, punt 2.4, bij VN-Reglement nr. 43, maar met inbegrip van het in punt 2.4.1 gedefinieerde gebied (d.w.z. het zichtveld A is inbegrepen);

1.6. “hoofdbesturingsschakelaar van het voertuig”: de voorziening waarmee het boordelektronicasysteem van het voertuig van de uitgeschakelde toestand, waarin het zich bevindt wanneer het voertuig is geparkeerd en de bestuurder afwezig is, in de normale bedrijfstoestand wordt gebracht.

2.1.1. Elk voertuig dat met een voorruit is uitgerust, moet zijn voorzien van een systeem voor het verwijderen van rijp en ijs van het buitenoppervlak van de voorruit. Het ontdooiingssysteem voor de voorruit moet voldoende effectief zijn om bij koud weer een toereikend zicht door de voorruit te garanderen.

2.1.2. De efficiëntie van het systeem wordt gecontroleerd door periodieke bepaling van het ontdooide gedeelte van de voorruit na het starten, waarbij het voertuig van tevoren gedurende een bepaalde tijd in een koelruimte heeft gestaan.

2.1.3. De voorschriften van de punten 2.1.1 en 2.1.2 worden gecontroleerd volgens de in punt 3.1 beschreven methode.

2.1.4. Aan de volgende vereisten moet worden voldaan:

2.1.4.1. twintig minuten na het begin van de testperiode moet zichtveld A voor 80 % zijn ontdooid;

2.1.4.2. vijfentwintig minuten na aanvang van de testperiode moet het ontdooide gedeelte van de voorruit aan de passagierszijde vergelijkbaar zijn met het in punt 2.1.4.1 voor de bestuurderszijde bedoelde gebied;

2.1.4.3. veertig minuten na het begin van de testperiode moet zichtveld B voor 95 % zijn ontdooid.

2.2.1. Elk voertuig dat met een voorruit is uitgerust, moet zijn voorzien van een systeem voor het verwijderen van wasem van het binnenoppervlak van de voorruit.

2.2.2. Het ontwasemingssysteem moet voldoende effectief zijn om het zicht door een bewasemde voorruit te herstellen. De efficiëntie ervan wordt geverifieerd volgens de in punt 3.2 beschreven procedure.

2.2.3. Aan de volgende vereisten moet worden voldaan:

2.2.3.1. zichtveld A moet binnen tien minuten voor 90 % zijn ontwasemd;

2.2.3.2. zichtveld B moet binnen tien minuten voor 80 % zijn ontwasemd.

3.1.1. De test wordt naar keuze van de fabrikant uitgevoerd bij een temperatuur van – 8 ± 2 °C of – 18 ± 3 °C.

3.1.1.1. De test wordt uitgevoerd in een koelruimte die groot genoeg is voor het volledige voertuig en die voorzien is van de nodige uitrusting om gedurende de hele test een van de in punt 3.1.1 genoemde temperaturen in de koelruimte te handhaven en koude lucht te laten circuleren. De koelruimte wordt ten minste gedurende de 24 uur voorafgaand aan de periode waarin het voertuig aan koude wordt blootgesteld, op of onder de gespecificeerde testtemperatuur gehouden. ►M1  Als het mogelijk is om te controleren of de temperatuur van de koelruimte, gemeten op representatieve punten zoals de luchtuitlaat of de wanden, op de voorgeschreven testtemperatuur is gestabiliseerd, mag de periode korter zijn dan 24 uur. ◄

3.1.2. Voordat het voertuig in de testruime wordt geplaatst, worden het binnen- en het buitenoppervlak van de voorruit grondig ontvet door middel van spiritus of een gelijkwaardig ontvettingsmiddel. Na drogen wordt een ammoniakoplossing van maximaal 2 % of een in de handel verkrijgbare ammoniakoplossing zonder toegevoegde geurstoffen aangebracht. Na opnieuw drogen moet het oppervlak met een droge katoenen doek worden schoongeveegd.

3.1.3. Het voertuig wordt uitgeschakeld en gedurende ten minste tien uur voor aanvang van de test op de testtemperatuur gehouden.

3.1.3.1. Als het mogelijk is om te controleren of de koelvloeistof en het smeermiddel van de motor van het voertuig op de testtemperatuur zijn gestabiliseerd, mag de in punt 3.1.3 bedoelde periode worden verkort.

3.1.4. Na de in punt 3.1.3 beschreven blootstellingsperiode wordt over het hele buitenoppervlak van de voorruit een gelijkmatige laag ijs van 0,044 g/cm2 aangebracht met behulp van een waterspuitpistool, bij een werkdruk van 3,5 ± 0,2 bar.

3.1.4.1. De op het breedste waaierpatroon en maximumdebiet ingestelde sproeikop wordt op een afstand tussen 200 en 250 mm loodrecht op het glasoppervlak gehouden en zodanig verplaatst dat van de ene kant naar de andere kant van de voorruit een gelijkmatige laag ijs wordt gevormd.

3.1.4.1.1. Om te voldoen aan de voorschriften van punt 3.1.5, mag een spuitpistool worden gebruikt met een sproeikop van 1,7 mm diameter en een vloeistofdebiet van 0,395 l/min waarmee van een afstand van 200 mm van het glasoppervlak een waaierpatroon van 300 mm diameter op dat oppervlak kan worden gevormd. Er mag ook andere uitrusting worden gebruikt waarmee aan de voorschriften kan worden voldaan.

3.1.5. Nadat het ijs zich op de voorruit heeft gevormd, wordt het voertuig gedurende een bijkomende periode van ten minste dertig minuten en ten hoogste veertig minuten in de koelruimte gehouden.

3.1.6. Nadat de in punt 3.1.5 voorgeschreven periode is verstreken, stappen een of twee waarnemers in het voertuig, waarna het voertuig met de hoofdbesturingsschakelaar mag wordt ingeschakeld en de eventuele motor, zo nodig met hulpmiddelen van buitenaf, kan worden gestart. De testperiode begint zodra de hoofdschakelaar van het voertuig op aan is gezet.

3.1.6.1. Als het voertuig met een motor is uitgerust, mag het toerental gedurende de eerste vijf minuten van de testperiode conform de aanbeveling van de fabrikant voor opwarmen bij starten in koud weer worden aangepast.

3.1.6.2. Gedurende de laatste vijfendertig minuten van de testperiode (of gedurende de hele testperiode als de opwarmingsprocedure van vijf minuten niet wordt gevolgd) geldt het volgende:

3.1.6.2.1. De eventuele motor moet draaien met een toerental van niet meer dan 50 % van het toerental dat overeenkomt met zijn maximale geleverde vermogen. Als dat echter door bepaalde motorsturingstrategieën niet praktisch haalbaar blijkt, bijvoorbeeld in het geval van hybride elektrische voertuigen, wordt een realistisch worstcasescenario bepaald. Daarbij moet rekening worden gehouden met het toerental, de periodieke of totale afwezigheid van een draaiende motor tijdens normale rijomstandigheden bij een omgevingstemperatuur van – 8 °C of – 18 °C (de door de fabrikant gekozen testtemperatuur). Als het systeem aan de voorschriften voor ontdooiing kan voldoen zonder draaiende motor, hoeft de motor helemaal niet te draaien.

3.1.6.3. Alle accu’s moeten bij het begin van de test volledig opgeladen zijn. Accu’s met hoge spanning van voertuigen met een elektrische aandrijflijn moeten echter > 60 % worden opgeladen.

3.1.6.5. De temperatuur in de testruimte wordt gemeten ter hoogte van de voorruit, op een punt dat niet significant wordt beïnvloed door warmte van het geteste voertuig.

3.1.6.6. De horizontale component van de snelheid van de lucht waarmee de ruimte wordt gekoeld, gemeten vlak voor de test in het middenvlak van het voertuig op een punt dat zich 300 mm voor de onderkant van de voorruit en op een hoogte halverwege de onderkant en de bovenkant van de voorruit bevindt, moet zo laag mogelijk zijn en moet in elk geval minder dan 8 km/h bedragen.

3.1.6.7. Als het voertuig daarmee is uitgerust, moeten de motorkap, het dak, alle deuren, ramen en verluchtingsopeningen, behalve de in- en uitlaten van het verwarmings- en het ventilatiesysteem, worden gesloten; indien de fabrikant van het voertuig daarom verzoekt, mogen een of twee vensters worden geopend met een totale verticale afstand van 25 mm.

3.1.7.8. De bedieningsorganen van het ontdooiingssysteem van het voertuig worden ingesteld zoals de fabrikant van het voertuig voor de testtemperatuur aanbeveelt.

3.1.6.9. De ruitenwissers mogen tijdens de test worden gebruikt, maar zonder enige manuele hulp afgezien van de bediening van een eventueel bedieningsorgaan binnen in het voertuig.

3.1.7. Na aanvang van de testperiode wordt om de vijf minuten door de waarnemer(s) het ontdooide gedeelte op het binnenoppervlak van de voorruit afgebakend.

3.1.8. Bij voltooiing van de test wordt het patroon van het ontdooide gedeelte dat overeenkomstig punt 3.1.7 aan de binnenzijde van de voorruit is afgetekend, genoteerd en geschetst om de zichtvelden A en B te bepalen.

3.2.1. Voordat het voertuig in de testruime wordt geplaatst, worden het binnen- en het buitenoppervlak van de voorruit grondig ontvet door middel van spiritus of een gelijkwaardig ontvettingsmiddel. Na drogen wordt een ammoniakoplossing van maximaal 2 % of een in de handel verkrijgbare ammoniakoplossing zonder toegevoegde geurstoffen aangebracht. Na opnieuw drogen moet het oppervlak met een droge katoenen doek worden schoongeveegd.

3.2.2. De test wordt uitgevoerd in een klimaatkamer die groot genoeg is voor het volledige voertuig en waarin een testtemperatuur van – 3 ± 1 °C kan worden bereikt en gedurende de hele testperiode gehandhaafd.

3.2.2.1. De temperatuur in de testruimte wordt gemeten ter hoogte van de voorruit, op een punt dat niet significant wordt beïnvloed door warmte van het geteste voertuig.

3.2.2.2. De horizontale component van de snelheid van de lucht waarmee de ruimte wordt gekoeld, gemeten vlak voor de test in het middenvlak van het voertuig op een punt dat zich 300 mm voor de onderkant van de voorruit en op een hoogte halverwege de onderkant en de bovenkant van de voorruit bevindt, moet zo laag mogelijk zijn en moet in elk geval minder dan 8 km/h bedragen.

3.2.2.3. Indien gemonteerd, moeten de motorkap, het dak, alle deuren, ramen en verluchtingsopeningen, behalve de in- en uitlaten van het verwarmings- en het ventilatiesysteem, worden gesloten; indien de fabrikant van het voertuig daarom verzoekt, mogen een of twee vensters vanaf het begin van de ontwasemingstest worden geopend met een totale verticale afstand van 25 mm.

3.2.3. De wasem wordt geproduceerd met behulp van de in punt 4 beschreven stoomgenerator. De generator moet voldoende water bevatten om in een omgevingstemperatuur van – 3 °C ten minste 70 ± 5 g/h stoom te genereren voor elke door de fabrikant aangeduide zitplaats.

3.2.4. Het binnenoppervlak van de voorruit wordt overeenkomstig punt 3.2.1 gereinigd voordat het voertuig in de klimaatkamer is geplaatst. Vervolgens wordt de omgevingsluchttemperatuur verlaagd en gestabiliseerd op –3 ± 1 °C. Het voertuig wordt uitgeschakeld en gedurende ten minste tien uur voor aanvang van de test op de testtemperatuur gehouden. Als het echter mogelijk is om te controleren of de koelvloeistof en het smeermiddel van de motor van het voertuig op de voorgeschreven testtemperatuur zijn gestabiliseerd, mag deze periode korter zijn dan tien uur.

3.2.5. De uitlaten van de stoomgenerator worden in het middenlangsvlak van het voertuig op de tweede rij stoelen geplaatst. De stoomgenerator wordt normaal gesproken achter de voorstoelen geplaatst. Als dat door het ontwerp van het voertuig niet mogelijk is, wordt de generator vóór de rugleuningen, zo dicht mogelijk bij de hierboven bedoelde plaats gezet.

3.2.6. Nadat de generator gedurende vijf minuten in het voertuig heeft gewerkt, stappen een of twee waarnemers snel in het voertuig, waarbij zij de eventuele portieren niet langer dan acht seconden openen, en gaan zij zitten op de voorste zitplaats(en), waarna de uitstroom van de generator voor elke waarnemer met 70 ± 5 g/h wordt verlaagd.

3.2.7. Een minuut na het instappen van de waarnemer(s) mag het voertuig met de hoofdbesturingsschakelaar worden ingeschakeld en kan de eventuele motor, zo nodig met hulpmiddelen van buitenaf, worden gestart. De testperiode begint zodra de hoofdschakelaar van het voertuig op aan is gezet.

3.2.7.1. Als het voertuig met een motor is uitgerust, moet die motor draaien met een toerental van niet meer dan 50 % van het toerental dat overeenkomt met zijn maximale geleverde vermogen. Als dat echter door bepaalde motorsturingstrategieën niet praktisch haalbaar blijkt, bijvoorbeeld in het geval van hybride elektrische voertuigen, wordt een realistisch worstcasescenario bepaald. Daarbij moet rekening worden gehouden met het toerental, periodieke of totale afwezigheid van een draaiende motor tijdens normale rijomstandigheden bij een omgevingstemperatuur van – 1 °C. Als het systeem aan de voorschriften voor ontwaseming kan voldoen zonder draaiende motor, hoeft de motor helemaal niet te draaien.

3.2.7.2. De bedieningsorganen van het ontwasemingssysteem van het voertuig worden ingesteld zoals de fabrikant van het voertuig voor de testtemperatuur aanbeveelt.

3.2.7.3. Alle accu’s moeten bij het begin van de test volledig opgeladen zijn. Accu’s met hoge spanning van voertuigen met een elektrische aandrijflijn moeten echter > 60 % worden opgeladen.

3.2.8. Aan het einde van de test wordt het ontwasemde patroon geregistreerd, genoteerd en geschetst om de zichtvelden A en B van de voorruit te bepalen.

4.1. De voor de test gebruikte stoomgenerator moet de volgende algemene kenmerken hebben:

4.1.1. De watertank moet een capaciteit hebben van ten minste 2,25 liter.

4.1.2. Het warmteverlies bij het kookpunt mag niet meer bedragen dan 75 W bij een omgevingstemperatuur van – 3 ± 1 °C.

4.1.3. De ventilator moet een capaciteit hebben van 0,07 tot 0,10 m3/min bij 0,5 mbar statische druk.

4.1.4. Er worden aan de bovenkant van de generator zes stoomopeningen aangebracht, die rond de omtrek op gelijke afstand van elkaar liggen (zie figuur 1)

4.1.5. De generator moet worden gekalibreerd bij – 3 ± 1 °C om een aflezing te geven voor elke 70 ± 5 g/uur tot een maximum van n-maal dit cijfer, waarbij n het maximumaantal door de fabrikant aangewezen zitplaatsen is.