i)

Kan het beginsel dat het nationale recht conform het Unierecht moet worden toegepast, worden toegepast op artikel 23, lid 4, van richtlijn (EU) 2019/1023 (1) wanneer de feiten (zoals in de onderhavige zaak, rekening houdend met de datum van het verzoek om kwijtschelding van het passief) zich voordoen in de periode tussen de inwerkingtreding van de richtlijn en de uiterste datum voor omzetting ervan, en de toepasselijke nationale wetgeving [geconsolideerde tekst van de insolventiewet, in de bewoordingen die zijn ingevoerd bij Real Decreto Legislativo (koninklijk wetsbesluit) 1/20; hierna: “TRLC”] niet die is welke de richtlijn omzet [Ley 16/22 (wet nr. 16/22)]?

ii)

Is een nationale wettelijke regeling, zoals de Spaanse wetgeving in de bewoordingen van de TRLC [zoals deze voortvloeien uit Real Decreto Legislativo (koninklijk wetsbesluit) 1/2020], die geen enkele rechtvaardiging verstrekt voor de uitsluiting van publiekrechtelijke schuldvorderingen van de kwijtschelding van onbetaalde schuld, verenigbaar met artikel 23, lid 4, van voornoemde richtlijn en met de daaraan ten grondslag liggende beginselen inzake de kwijtschelding van schuld? Brengt deze wettelijke regeling, voor zover zij publiekrechtelijke schuldvorderingen uitsluit van kwijtschelding en geen passende rechtvaardiging daarvoor biedt, de verwezenlijking van de in die richtlijn vastgestelde doelstellingen in gevaar of schaadt zij deze?

iii)

Bevat artikel 23, lid 4, van voornoemde richtlijn een exhaustieve en gesloten lijst van categorieën van schuldvorderingen die uitgesloten kunnen worden van kwijtschelding, of is die opsomming integendeel louter illustratief en staat het de nationale wetgever volledig vrij om de categorieën van uitsluitbare schuldvorderingen te bepalen die hij passend acht, mits deze categorieën in het nationale recht naar behoren worden gerechtvaardigd?