1)

Richtlijn 93/13/EEG van de Raad van 5 april 1993 betreffende oneerlijke bedingen in consumentenovereenkomsten, zoals gewijzigd bij richtlijn 2011/83/EU van het Europees Parlement en de Raad van 25 oktober 2011, gelezen in het licht van het doeltreffendheidsbeginsel en artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie,

moet aldus worden uitgelegd dat:

zij zich verzet tegen een nationale regeling die ziet op een summiere procedure tot betaling van advocatenhonorarium, wanneer volgens die regeling over de tegen de cliënt/consument ingestelde vordering uitspraak wordt gedaan in een beschikking die door een niet-rechterlijk orgaan wordt gegeven en slechts in de tussenkomst van een rechter is voorzien in het stadium van het eventuele beroep tegen die beschikking, zonder dat de rechter bij wie beroep wordt ingesteld, zo nodig ambtshalve, kan nagaan of de bedingen in de overeenkomst die hebben geleid tot het gevorderde honorarium oneerlijk zijn of kan toestaan dat partijen andere bewijsmiddelen overleggen dan die welke reeds voor het niet-rechterlijke orgaan zijn overgelegd.

2)

Artikel 4, lid 2, van richtlijn 93/13, zoals gewijzigd bij richtlijn 2011/83,

moet aldus worden uitgelegd dat:

een beding in een tussen een advocaat en zijn cliënt gesloten overeenkomst waarbij de cliënt zich er, op straffe van een financiële sanctie, toe verplicht om de instructies van die advocaat te volgen, om niet buiten diens medeweten of tegen diens advies in op te treden en om zelf geen afstand te doen van de gerechtelijke procedure waarvoor hij die advocaat heeft ingeschakeld, niet onder de uitzondering van die bepaling valt.

3)

Richtlijn 2005/29/EG van het Europees Parlement en de Raad van 11 mei 2005 betreffende oneerlijke handelspraktijken van ondernemingen jegens consumenten op de interne markt en tot wijziging van richtlijn 84/450/EEG van de Raad, richtlijnen 97/7/EG, 98/27/EG en 2002/65/EG van het Europees Parlement en de Raad en van verordening (EG) nr. 2006/2004 van het Europees Parlement en de Raad

moet aldus worden uitgelegd dat:

er sprake is van een “misleidende” handelspraktijk in de zin van artikel 7 van deze richtlijn wanneer in een overeenkomst tussen een advocaat en zijn cliënt een beding wordt opgenomen dat voorziet in een financiële sanctie voor de cliënt indien deze zelf afstand doet van de gerechtelijke procedure waarvoor hij die advocaat heeft ingeschakeld en dit beding verwijst naar het tariefstelsel van een beroepsorganisatie en niet was vermeld in het commerciële aanbod of in de aan het sluiten van de overeenkomst voorafgaande informatie, indien de gemiddelde consument er hierdoor toe gebracht wordt of kan worden een besluit over een transactie te nemen dat hij anders niet had genomen, hetgeen de verwijzende rechterlijke instantie dient na te gaan.