1.

In deze zaak wordt het Hof om toelichting verzocht in het kader van de bescherming van de consument, in het bijzonder met betrekking tot communicatie per telefoon en, meer bepaald, de terbeschikkingstelling door een handelaar van een telefoonnummer voor diensten na verkoop ten behoeve van zijn klanten.

2.

De gestelde prejudiciële vragen hebben betrekking op de uitlegging van het begrip „basistarief” in de zin van artikel 21 van richtlijn 2011/83/EU ( 2 ), terwijl deze richtlijn dit begrip op geen enkele wijze definieert. Deze zaak biedt het Hof de gelegenheid om dat artikel, en met name het begrip „basistarief” ervan, voor het eerst uit te leggen.

3.

Artikel 4 van richtlijn 2011/83, met het opschrift „Niveau van harmonisatie”, luidt als volgt:

„De lidstaten behouden in hun nationale wetgeving geen bepalingen die afwijken van de bepalingen opgenomen in deze richtlijn, met inbegrip van meer of minder strikte bepalingen die een ander niveau van consumentenbescherming waarborgen, of voeren dergelijke bepalingen niet in, tenzij in deze richtlijn anders is bepaald.”

4.

In artikel 6 van deze richtlijn, met het opschrift „Informatievoorschriften voor overeenkomsten op afstand en buiten verkoopruimten gesloten overeenkomsten”, wordt in lid 1 het volgende gesteld:

„1   Voordat de consument door een overeenkomst op afstand of een buiten verkoopruimten gesloten overeenkomst, dan wel een daarmee overeenstemmend aanbod daartoe is gebonden, verstrekt de handelaar de consument op duidelijke en begrijpelijke wijze de volgende informatie:

[…]

[…].

5.

Artikel 21 van deze richtlijn, met het opschrift „Communicatie per telefoon”, luidt als volgt:

„De lidstaten zien erop toe dat handelaren die een telefoonnummer openstellen voor consumenten zodat deze per telefoon met de handelaren contact kunnen opnemen over de door hen gesloten overeenkomsten, de consumenten voor dergelijke telefonische contacten niet meer in rekening brengen dan het basistarief.

De eerste alinea laat de rechten van aanbieders van telecommunicatiediensten om voor die telefoongesprekken kosten in rekening te brengen onverlet.”

6.

In artikel 312a van het Bürgerliches Gesetzbuch (burgerlijk wetboek, hierna: „BGB”), met het opschrift „Algemene verplichtingen en beginselen bij consumentenovereenkomsten; bij afspraken omtrent vergoedingen in acht te nemen beperkingen”, waarbij artikel 21 van richtlijn 2011/83 is omgezet, wordt in lid 5 het volgende bepaald:

„Een overeenkomst die een consument ertoe verplicht een vergoeding te betalen wanneer hij de handelaar met vragen om uitleg of opheldering over een tussen hen gesloten overeenkomst belt op een nummer dat deze handelaar daartoe ter beschikking stelt, is nietig indien de afgesproken vergoeding hoger is dan de vergoeding die verschuldigd is voor het loutere gebruik van de telecommunicatiedienst. Indien een overeenkomst nietig is op grond van de eerste volzin, dan is de consument ook jegens de telecomaanbieder niet gehouden een vergoeding voor de oproep te betalen. De telecomaanbieder heeft het recht de vergoeding voor het loutere gebruik van de telecommunicatiedienst op te eisen van de handelaar die de nietige overeenkomst met de consument heeft gesloten.”

7.

comtech GmbH is een Duitse onderneming wier economische activiteit het in de handel brengen van elektrische en elektronische apparaten is. Op haar website vermeldt zij een servicenummer voor klanten die al een koopovereenkomst met haar hebben gesloten en toelichting bij of uitleg over hun overeenkomst willen verkrijgen. Dat telefoonnummer is een 0180-nummer, dat in Duitsland wordt gebruikt voor klantendiensten tegen een nationaal eenheidstarief. De kosten om dat (niet-geografische) 0180-nummer te bellen zijn hoger dan de kosten die de consument moet betalen indien hij een gewoon (geografisch) vast of mobiel nummer belt tegen de gebruikelijke tarieven. ( 3 )

8.

De Zentrale zur Bekämpfung unlauteren Wettbewerbs Frankfurt am Main e.V. (hierna: „Zentrale”) is een vereniging ter bescherming van de commerciële belangen van haar leden, met name verenigingen en ondernemingen. De Zentrale heeft bij de verwijzende rechter tegen comtech een verbodsactie ingesteld wegens schending van artikel 312a, lid 5, BGB, waarbij artikel 21 van richtlijn 2011/83 is omgezet. In het kader van deze actie heeft de Zentrale aangevoerd dat de terbeschikkingstelling van een servicenummer tegen een hoger tarief dan het tarief voor gewone oproepen een oneerlijke handelspraktijk is. ( 4 )

9.

comtech verzet zich tegen deze verbodsactie. Zij voerde aan dat artikel 312a, lid 5, BGB, gelezen tegen de achtergrond van artikel 21 van richtlijn 2011/83, inhoudt dat de handelaar geen winst kan behalen uit de terbeschikkingstelling van een servicenummer. Het is volgens deze onderneming dan ook niet verboden dat voor de oproepen hogere kosten worden aangerekend dan voor de zogenaamde „gewone” oproepen, ten einde de aan de telecomaanbieder voor de terbeschikkingstelling van een servicenummer verschuldigde vergoeding te dekken, voor zover de handelaar er geen winst mee behaalt. ( 5 )

10.

De verwijzende rechter stelt dat voor de oplossing van het hoofdgeding uitlegging is vereist van het begrip „vergoeding die verschuldigd is voor het loutere gebruik van de telecommunicatiedienst” in artikel 312a, lid 5, BGB. Aangezien de tarieven van de telefoonnummers als die van het hoofdgeding het voorwerp zijn geweest van een harmonisatie op Europees niveau, die is vastgelegd in artikel 21 van richtlijn 2011/83, dient deze bepaling van richtlijn 2011/83 eveneens te worden uitgelegd. Daarin wordt gesteld dat de consument voor telefonische contacten na de sluiting van de overeenkomst niet meer in rekening mag worden gebracht dan het „basistarief”.

11.

Volgens de verwijzende rechter wilde de Duitse wetgever voorkomen dat de handelaar winst zou behalen uit de terbeschikkingstelling van een niet-geografisch telefoonnummer. Een dergelijke uitlegging van artikel 21 van richtlijn 2011/83, en dientengevolge van artikel 312a, lid 5, BGB, sluit niet uit dat de consument meer betaalt voor een oproep naar een niet-geografisch nummer dan voor een gewone oproep, voor zover de inkomsten van de handelaar niet hoger zijn dan de kosten voor de terbeschikkingstelling van een dergelijk nummer.

12.

De verwijzende rechter heeft twijfel over deze uitlegging en vraagt zich af of een restrictievere uitlegging dan die van de Duitse wetgever is vereist om de consument een hoger beschermingsniveau te garanderen. De verwijzende rechter is van mening dat de bewoordingen van artikel 21 van richtlijn 2011/83 en de doelstelling van dit artikel op een dergelijke restrictievere uitlegging duiden. Weliswaar is het volgens de litigieuze nationale bepaling, zoals ik hierboven reeds heb opgemerkt, verboden winst te behalen uit het openstellen van een niet-geografisch telefoonnummer, maar zij verhindert daarom niet dat voor oproepen naar dat nummer hogere kosten in rekening worden gebracht dan voor die naar gewone nummers.

13.

In deze omstandigheden heeft het Landgericht Stuttgart bij uitspraak van 15 oktober 2015, ingekomen ter griffie van het Hof op 5 november 2015, de behandeling van de zaak geschorst en het Hof de volgende prejudiciële vragen voorgelegd:

14.

Schriftelijke opmerkingen zijn ingediend door de Zentrale, door de Estse, de Litouwse, de Nederlandse en de Finse regering, alsook door de Europese Commissie. Aangezien geen van de belanghebbenden had verzocht te worden gehoord, heeft het Hof beslist uitspraak te doen zonder terechtzitting.

15.

De verwijzende rechter wenst met zijn prejudiciële vragen te vernemen, enerzijds of het begrip „basistarief” aldus moet worden uitgelegd dat de kosten die de consument in rekening worden gebracht wanneer hij de handelaar belt op een servicenummer, niet hoger mogen zijn dan die welke hij voor een oproep naar een gewoon (geografisch) vast of mobiel nummer moet betalen, en anderzijds welk belang moet worden gehecht aan de vraag of de handelaar met dit telefoonnummer winst maakt.

16.

Zoals de Commissie impliciet heeft gesuggereerd, dienen deze vragen volgens mij gezamenlijk te worden behandeld, aangezien zij betrekking hebben op de uitlegging van hetzelfde begrip.

17.

Met zijn twee prejudiciële vragen wenst de verwijzende rechter aldus in wezen te vernemen hoe het begrip „basistarief” van artikel 21 van richtlijn 2011/83 moet worden uitgelegd.

18.

Dadelijk moet worden gepreciseerd dat de Zentrale, de Estse en de Litouwse regering, alsook de Commissie in hun schriftelijke opmerkingen het standpunt hebben verdedigd dat de consument wanneer hij de handelaar belt op een servicenummer, voor de telefonische oproep niet meer hoeft te betalen dan wat hij voor een oproep naar een gewoon (geografisch) vast of mobiel nummer moet betalen.

19.

Volgens de eerste alinea van artikel 21 van richtlijn 2011/83 „[zien d]e lidstaten erop toe dat handelaren die een telefoonnummer openstellen voor consumenten zodat deze per telefoon met de handelaren contact kunnen opnemen over de door hen gesloten overeenkomsten, de consumenten voor dergelijke telefonische contacten niet meer in rekening brengen dan het basistarief”.

20.

Bij afwezigheid van een definitie van het begrip „basistarief” in richtlijn 2011/83, alsook in het door de Uniewetgever inzake telecomdiensten uitgewerkte rechtskader ( 6 ) moeten volgens vaste rechtspraak van het Hof de betekenis en de draagwijdte van begrippen waarvoor het Unierecht geen definitie geeft, worden bepaald in overeenstemming met hun in de omgangstaal gebruikelijke betekenis, met inachtneming van de context waarin zij worden gebruikt en de doeleinden die worden beoogd door de regeling waarvan zij deel uitmaken ( 7 ).

21.

Zoals de verwijzende rechter heeft gesteld, doet de gebruikelijke betekenis van het begrip „basistarief” in het Duits, denken aan het begrip „lokaal tarief”, te weten de kosten voor een oproep naar een gewoon lokaal nummer. De verwijzende rechter wijst er bovendien op dat dit begrip in Duitsland niet door iedereen op dezelfde manier wordt uitgelegd. ( 8 )

22.

In dit verband blijkt uit vaste rechtspraak dat de in een van de taalversies van een Unierechtelijke bepaling gebruikte formulering niet als enige grondslag voor de uitlegging van die bepaling kan dienen of voorrang kan hebben boven de andere taalversies. Unierechtelijke bepalingen moeten immers uniform worden uitgelegd en toegepast tegen de achtergrond van de tekst in alle talen van de Unie. Wanneer er verschillen bestaan tussen de taalversies van een bepaling van Unierecht, moet bij de uitlegging van de betrokken bepaling worden gelet op de algemene opzet en de doelstelling van de regeling waarvan deze een onderdeel vormt. ( 9 )

23.

Zoals de Commissie terecht heeft opgemerkt, blijkt in casu dat, hoewel er in beginsel geen sprake is van tekstuele dubbelzinnigheid in de verschillende taalversies ( 10 ), het, gelet op de diversiteit van de aan de eindgebruikers voorstelde tarieven voor de terbeschikkingstelling van telecomdiensten in de lidstaten ( 11 ) en de snelle evolutie in de dynamische telecomsector, niet mogelijk is om te bepalen hoe het begrip „basistarief” in de omgangstaal wordt gebruikt. Het is dus niet mogelijk om de prejudiciële vraag uitsluitend te beantwoorden op basis van de gebruikelijke betekenis van de in de andere taalversies gebruikte term.

24.

Het begrip „basistarief” moet dan ook worden uitgelegd met inachtneming van de algemene opzet en de doelstelling, alsook met de context van de regeling van richtlijn 2011/83. Ook de ontstaansgeschiedenis van deze richtlijn kan een betrouwbare bron zijn om tot op zekere hoogte de bedoeling van de Uniewetgever te kunnen achterhalen in een gevoelig domein als dat van de consumentenbescherming.

25.

De uitlegging van artikel 21 van richtlijn 2011/83 moet worden gegeven met inachtneming van de andere bepalingen van deze richtlijn.

26.

In dit verband moet erop worden gewezen dat artikel 6, lid 1, onder f), van richtlijn 2011/83, dat betrekking heeft op de precontractuele informatievoorschriften voor overeenkomsten op afstand en buiten verkoopruimten gesloten overeenkomsten, eveneens de term „basistarief” gebruikt. In deze bepaling wordt gesteld dat de handelaar de consument vóór de afsluiting van de overeenkomst informatie moet verstrekken over „de kosten voor het gebruik van middelen voor communicatie op afstand voor het sluiten van de overeenkomst wanneer deze kosten op een andere grondslag dan het basistarief worden berekend”. ( 12 )

27.

Volgens de Commissie stelt deze verplichting tot informatieverstrekking aan de consument laatstgenoemde in staat om te beslissen of hij de overeenkomst met de handelaar zal afsluiten terwijl de kosten met betrekking tot de middelen voor communicatie op afstand hem bekend zijn. ( 13 ) De Commissie merkt eveneens op dat als „basistarief” in de zin van artikel 6, lid 1, onder f), van richtlijn 2011/83 enkel de door de consument te verwachten kosten kunnen worden beschouwd, dit wil zeggen de kosten van een gewone telefonische communicatie die in rekening worden gebracht voor een oproep naar een gewoon (geografisch) vast of mobiel nummer. Aangezien de consument zijn kosten kent op basis van de met zijn telecomaanbieder gesloten overeenkomst, gelden er in het kader van dit artikel geen informatievoorschriften voor de handelaar. Als de telefonische communicatie tussen de consument en de handelaar verloopt via een nummer dat voor de consumenten kosten meebrengt die hoger zijn dan die voor een telefonische oproep naar een gewoon (geografisch) vast of mobiel nummer, moet de handelaar de consument daarover op duidelijke en begrijpelijke wijze hebben ingelicht.

28.

Indien in het kader van artikel 6, lid 1, onder f), van richtlijn 2001/83 de uitlegging van deze bepaling en het begrip „basistarief” dat erin voorkomt, voor het feit pleit dat dit begrip uitsluitend betrekking heeft op de gebruikelijke kosten voor een telefonische oproep naar een gewoon (geografisch) vast of mobiel nummer, dient het begrip „basistarief” in de zin van artikel 21 van deze richtlijn volgens mij op dezelfde wijze te worden uitgelegd.

29.

Artikel 21 van richtlijn 2001/83 moet, bezien in zijn context, aldus worden uitgelegd dat het enkel betrekking heeft op de kosten die de consument in rekening worden gebracht voor een oproep naar een gewoon (geografisch) vast of mobiel nummer.

30.

Alleen met deze uitlegging kan de uitvoering van de doelstellingen van richtlijn 2011/83 worden gegarandeerd, zoals ik nu zal trachten aan te tonen.

31.

De doelstelling van richtlijn 2011/83, die haar neerslag vindt in artikel 1 ervan, bestaat erin „door de verwezenlijking van een hoog niveau van consumentenbescherming bij te dragen aan de goede werking van de interne markt”. ( 14 )

32.

In dit verband wordt in de overwegingen 3 ( 15 ) tot en met 5, en 7 van richtlijn 2011/83 eraan herinnerd dat de doelstelling van deze richtlijn erin bestaat bij te dragen tot een „hoog niveau van consumentenbescherming”. In het bijzonder wordt in overweging 7 van deze richtlijn gesteld dat de „consumenten een hoog gemeenschappelijk niveau van bescherming [moeten] genieten in de gehele Unie”. ( 16 )

33.

Volgens de Nederlandse regering is de in het hoofdgeding aan de orde zijnde Duitse wetgeving niet in strijd met artikel 21 van richtlijn 2011/83, noch in het bijzonder met de door overwegingen 3 tot en met 5, en 7 van artikel 1 van deze richtlijn erkende doelstelling van de consumentenbescherming. De Nederlandse regering is immers, in tegenstelling tot de Estse ( 17 ) en de Litouwse regering, van mening dat het begrip „basistarief” de extra kosten van het informatietarief omvat die voortvloeien uit de terbeschikkingstelling van het betrokken servicenummer. ( 18 )

34.

Dit argument overtuigt mij niet.

35.

Overweging 2 van richtlijn 2011/83 wijst erop dat deze richtlijn een stap verder gaat dan de benadering van minimale harmonisatie van de richtlijnen 85/577/EEG ( 19 ) en 97/7 ten gunste van een volledige harmonisatie. Aldus wordt in het belang van de rechtszekerheid de doelstelling „een hoog gemeenschappelijk niveau van bescherming [te] genieten in de gehele Unie” bereikt door volledige harmonisatie van een aantal centrale aspecten van b2c-overeenkomsten. ( 20 ) Bijgevolg en in overeenstemming met artikel 4 van richtlijn 2011/83, „[behouden d]e lidstaten […] in hun nationale wetgeving geen bepalingen die afwijken van de bepalingen opgenomen in deze richtlijn, met inbegrip van meer of minder strikte bepalingen die een ander niveau van consumentenbescherming waarborgen, of voeren dergelijke bepalingen niet in, tenzij in deze richtlijn anders is bepaald”, wat, zoals ik herhaal, niet is gebeurd ten aanzien van artikel 21 ervan. ( 21 )

36.

Zoals de Estse en de Litouwse regering, en de Commissie terecht hebben opgemerkt, heeft artikel 21 van richtlijn 2011/83 betrekking op de situatie waarin een consument na het sluiten van een overeenkomst contact opneemt met de handelaar over deze overeenkomst, met name ter opheldering van kwesties die betrekking hebben op de uitvoering ervan ( 22 ) of na de uitvoering ervan, om garantierechten te laten gelden of een rechtsmiddel voor te bereiden. Gelet op het feit dat het de handelaar is die het servicenummer ter beschikking stelt waarop consumenten hem kunnen bellen, kan hij het bedrag van de kosten beïnvloeden die de consumenten in rekening worden gebracht wanneer zij hem bellen. Als de handelaar kiest voor een gewoon (geografisch) vast of mobiel nummer, brengt de oproep van de consument naar de handelaar immers slechts de kosten mee die zijn berekend op basis van de tussen de consument en zijn telecomaanbieder gesloten overeenkomst. Als de handelaar daarentegen kiest voor een speciaal telefoonnummer tegen hogere dan de gebruikelijke marktarieven, bestaat het risico dat de consument uit zuinigheidsoverwegingen in zijn eigen nadeel een telefonisch contact met de handelaar vermijdt, omdat dat voor hem extra kosten zou meebrengen.

37.

Bijgevolg zou de verplichting om hogere kosten te betalen dan die voor een oproep naar een gewoon telefoonnummer consumenten ervan weerhouden contact op te nemen met de handelaar wegens de daardoor veroorzaakte extra kosten. ( 23 ) Bovendien blijkt uit de algemene opzet van de richtlijn dat de telefonische klantendienst onweerlegbaar wordt geacht te zijn inbegrepen in de verwachtingen van de partijen en dus in de door de consument reeds betaalde kosten. Het te duur aangerekende gebruik van een nummer zou erop neerkomen dat de consument extra kosten voor dezelfde dienst moet betalen. ( 24 ) Een en ander geldt nog in sterkere mate als de waarde van het goed dat het voorwerp is van de overeenkomst, gering is.

38.

Aan een dergelijke uitlegging van artikel 21, eerste alinea, van richtlijn 2011/83 wordt niet afgedaan door de tweede alinea ervan, die gewoon preciseert dat deze „eerste alinea […] de rechten van aanbieders van telecommunicatiediensten om voor die telefoongesprekken kosten in rekening te brengen onverlet [laat]”. Ik ben het eens met het argument van de Litouwse regering en van de Commissie dat de doorslaggevende factor het feit is dat de aan de consument aangerekende vergoeding niet meer mag bedragen dan die voor een gewone oproep tegen gebruikelijke markttarieven.

39.

Volgens mij dreigen het door richtlijn 2011/83 ingevoerde systeem van volledige harmonisatie en het hoge niveau van bescherming voor de consumenten hun nuttige werking te verliezen als het Hof in casu artikel 21 van richtlijn 2011/83 aldus zou uitleggen dat het de lidstaten zou toestaan op het nationale niveau bepalingen in te voeren zoals die welke aan de orde zijn in het hoofdgeding, die niet enkel de gebruikelijke markttarieven voor een telefonische oproep naar een gewoon (geografisch) vast of mobiel nummer omvatten.

40.

Zoals ik nu zal toelichten vindt deze uitlegging ook steun in de ontstaansgeschiedenis van artikel 21 van richtlijn 2011/83.

41.

De in de punten 29 en 39 van deze conclusie uiteengezette systematische en teleologische uitleggingen van artikel 21 van richtlijn 2011/83, zijn ook in overeenstemming met de ontstaansgeschiedenis van deze bepaling.

42.

Nadat het Europees Parlement tijdens de wetgevingsprocedure ( 25 ) had vastgesteld dat er geen uniforme regels waren met betrekking tot de betalende telefonische klantendiensten, had het in zijn amendement 1378 voorgesteld een artikel 28 bis (nieuw) toe te voegen, met het opschrift „Communicatie en bereikbaarheid” ( 26 ). De rechtvaardiging van dit amendement was dat „[h]andelaren hun klanten- en klachtendiensten steeds vaker overdragen aan callcenters. Consumenten worden dan dikwijls aanzienlijke kosten aangerekend wanneer zij worden doorverwezen naar betalende servicenummers […]. De communicatie en de bereikbaarheid moeten dus in de wetgeving zijn verankerd als aanvullende contractuele verplichtingen waarvoor tijdens de bestaande contractuele relatie of tijdens de garantieperiode geen enkele bijkomende vergoeding wordt geëist”. ( 27 )

43.

In dit verband heeft de Commissie er in haar schriftelijke opmerkingen op gewezen dat het begrip „basistarief” is ingevoerd bij de goedkeuring en de herformulering van het voorstel van het Parlement. ( 28 ) Aldus werd het voorstel voor een richtlijn waarin artikel 21 was opgenomen, na een akkoord tussen het Parlement en de Raad van de Europese Unie in eerste lezing goedgekeurd. ( 29 ) Het doel van de Uniewetgever was dus consumenten beschermen tegen te duur aangerekende communicatiekosten wanneer zij per telefoon contact willen opnemen met de handelaar of diens klantendienst over reeds gesloten overeenkomsten.

44.

Deze wil van de Uniewetgever wordt bovendien bevestigd in de Leidraad van het DG Justitie betreffende richtlijn 2011/83. ( 30 ) In punt 10 van deze leidraad wordt er in de eerste plaats aan herinnerd dat de doelstelling van artikel 21 van deze richtlijn bestaat in „het beschermen van consumenten tegen extra kosten indien zij met de handelaar met wie zij een overeenkomst hebben gesloten, telefonisch contact willen opnemen, bijvoorbeeld om een klacht voor te leggen. De handelaar dient ervoor te zorgen dat de consument voor dergelijke telefonische oproepen niet meer dan het ‘basistarief’ hoeft te betalen. Hoewel in de richtlijn niet uitdrukkelijk is omschreven wat met ‘basistarief’ wordt bedoeld, is de grondgedachte dat de handelaren ervoor moeten zorgen dat de consumenten niet meer betalen dan de zuivere kosten van de elektronischecommunicatiedienst voor de in artikel 21 bedoelde telefonische oproepen.” ( 31 ) In deze Leidraad wordt bovendien gesteld dat om aan deze eis inzake het „basistarief” te voldoen „handelaren telefoonnummers [moeten] gebruiken waarvoor geen speciale tarieven gelden, zoals standaard- of geografische nummers voor vaste of mobiele toestellen. Niet-geografische nummers die elektronischecommunicatieaanbieders normaal opnemen in hun minutenbundels met een vast maandelijks bedrag, en nummers waarvoor niet meer in rekening wordt gebracht dan de tarieven voor oproepen naar geografische nummers, zijn ook voorbeelden van basistariefnummers.” ( 32 )

45.

Volgens mij blijkt uit de punten 25 tot en met 40 van deze conclusie duidelijk dat een uitlegging van artikel 21 van richtlijn 2011/83 in de zin dat het begrip „basistarief” alle kosten omvat die door het gebruik van de telecommunicatiedienst worden veroorzaakt, ongeacht het bedrag van deze kosten, in strijd zou zijn met de door de Uniewetgever nagestreefde doelstelling van de regeling.

46.

Zoals ik reeds heb uiteengezet in punt 38 van deze conclusie, is de doorslaggevende factor voor de uitlegging van artikel 21 van richtlijn 2011/83 en van het begrip „basistarief” dat de aan de consument in rekening gebrachte vergoeding niet hoger mag zijn dan die voor een gewone oproep tegen gebruikelijke markttarieven. Dientengevolge en zoals de systematische en de teleologische uitlegging alsook de ontstaansgeschiedenis van deze bepaling hebben bevestigd, is er, wanneer de aan de consument in rekening gebrachte kosten hoger zijn dan de gebruikelijke communicatietarieven voor gewone telefonische oproepen, geen sprake van een „basistarief” in de zin van artikel 21 van richtlijn 2011/83.

47.

Zoals de Estse, de Litouwse en de Finse regering, en de Commissie terecht hebben opgemerkt, prevaleert immers de doelstelling van het beschermen van de consument tegen te duur aangerekende communicatietarieven in het kader van contractuele of postcontractuele communicaties met de handelaar, onafhankelijk van de vraag wie uiteindelijk de door de consument verschuldigde vergoeding voor het gebruik van de telecommunicatiedienst ontvangt. ( 33 ) Bovendien zou artikel 21 van richtlijn 2011/83 zijn nuttige werking verliezen als de bescherming van de consument tegen te duur aangerekende communicatiekosten afhing van het feit of de handelaar al dan niet een aandeel van de betaalde vergoeding ontvangt.

48.

Gelet op een en ander geef ik het Hof in overweging de prejudiciële vragen van het Landgericht Stuttgart te beantwoorden als volgt:

„Het begrip ‚basistarief’ van artikel 21 van richtlijn 2011/83/EU van het Europees Parlement en de Raad van 25 oktober 2011 betreffende consumentenrechten, tot wijziging van richtlijn 93/13/EEG van de Raad en van richtlijn 1999/44/EG van het Europees Parlement en de Raad en tot intrekking van richtlijn 85/577/EEG van de Raad en van richtlijn 97/7/EG van het Europees Parlement en de Raad, moet aldus worden uitgelegd dat een consument die telefonisch contact opneemt met een handelaar in het kader van diensten na verkoop via een telefoonnummer dat laatstgenoemde ter beschikking stelt om consumenten de mogelijkheid te bieden contact met hem op te nemen in verband met een reeds gesloten overeenkomst, geen hogere kosten voor deze oproep mogen worden aangerekend dan de gebruikelijke kosten die hij voor een oproep naar een gewoon (geografisch) vast of mobiel nummer had moeten betalen.”