1

Met zijn hogere voorziening verzoekt het Bureau voor intellectuele eigendom van de Europese Unie (EUIPO) om vernietiging van het arrest van het Gerecht van de Europese Unie van 24 oktober 2014, Grau Ferrer/BHIM – Rubio Ferrer (Bugui va) (T‑543/12, niet gepubliceerd; hierna: „bestreden arrest”, EU:T:2014:911), waarbij het Gerecht de beslissing van de vierde kamer van beroep van het EUIPO van 11 oktober 2012 (gevoegde zaken R 274/2011‑4 en R 520/2011‑4) inzake een oppositieprocedure tussen X. Grau Ferrer, enerzijds, en J. C. Rubio Ferrer en A. Rubio Ferrer, anderzijds (hierna: „litigieuze beslissing”), heeft vernietigd.

2

Verordening (EG) nr. 40/94 van de Raad van 20 december 1993 inzake het gemeenschapsmerk (PB 1994, L 11, blz. 1) is gecodificeerd bij verordening (EG) nr. 207/2009 van de Raad van 26 februari 2009 inzake het Uniemerk (PB 2009, L 78, blz. 1).

3

Artikel 15, lid 1, van verordening nr. 207/2009, met als opschrift „Gebruik van het Uniemerk”, bepaalt:

„Een Uniemerk waarvan de houder vijf jaar na de inschrijving binnen de Unie geen normaal gebruik heeft gemaakt voor de waren of diensten waarvoor het ingeschreven is, of waarvan gedurende een ononderbroken tijdvak van vijf jaar geen normaal gebruik is gemaakt, is vatbaar voor de sancties van deze verordening, tenzij er geldige redenen zijn voor het niet gebruiken.

Als gebruik in de zin van de eerste alinea wordt eveneens beschouwd:

[...]”

4

Artikel 41, lid 3, van die verordening, dat het instellen van oppositie tegen de inschrijving van het Uniemerk regelt, luidt:

„De oppositie moet schriftelijk worden ingesteld en met redenen omkleed zijn. [...] Binnen een door het Bureau te stellen termijn kan de opposant tot staving van de oppositie feiten, bewijzen en argumenten aanvoeren.”

5

Artikel 76, lid 2, van die verordening, met als opschrift „Ambtshalve onderzoek van de feiten”, bepaalt:

„Het Bureau hoeft geen rekening te houden met feiten en bewijsmiddelen die de partijen niet tijdig hebben aangevoerd.”

6

Regel 15, lid 2, van verordening (EG) nr. 2868/95 van de Commissie van 13 december 1995 tot uitvoering van verordening nr. 40/94 (PB 1995, L 303, blz. 1), zoals gewijzigd bij verordening (EG) nr. 1041/2005 van de Commissie van 29 juni 2005 (PB 2005, L 172, blz. 4) (hierna: „uitvoeringsverordening”), met als opschrift „Bezwaarschrift van oppositie”, luidt:

„Het oppositiebezwaarschrift omvat:

[...]

[...]”

7

Regel 19 van de uitvoeringsverordening, met als opschrift „Substantiëring van de oppositie”, bepaalt:

8

Onder het opschrift „Onderzoek van de oppositie”, bepaalt regel 20, lid 1, van die verordening:

„Indien de opposant voor het verstrijken van de in regel 19, lid 1, bedoelde termijn geen bewijsmateriaal heeft verstrekt waaruit het bestaan, de geldigheid en de beschermingsomvang van zijn ouder merk of recht blijken en niet kan aantonen dat hij gerechtigd is de oppositie in te dienen, wordt de oppositie als ongegrond afgewezen.”

9

Regel 50, lid 1, derde alinea, van die verordening luidt:

„Wanneer het beroep wordt ingesteld tegen een beslissing van een oppositieafdeling, beperkt de kamer van beroep het onderzoek van het beroep tot feiten en bewijsstukken die binnen de door de oppositieafdeling vastgestelde termijnen in overeenstemming met de verordening en deze regels zijn voorgelegd, tenzij de kamer van beroep van oordeel is dat ingevolge artikel 74, lid 2, van [verordening nr. 40/94, waarvan de bewoordingen identiek zijn aan die van artikel 76, lid 2, van verordening nr. 207/2009] rekening moet worden gehouden met aanvullende feiten en bewijsstukken.”

10

Het Gerecht heeft de voorgeschiedenis van het geding als volgt samengevat:

[...]

[...]

11

Bij verzoekschrift, neergelegd ter griffie van het Gerecht op 18 december 2012 (zaak T‑543/12), heeft Grau Ferrer beroep tot vernietiging van de litigieuze beslissing ingesteld.

12

Ter ondersteuning van zijn beroep voerde Grau Ferrer drie middelen aan: ten eerste, schending van de artikelen 75 en 76, lid 2, van verordening nr. 207/2009 en regel 50 van de uitvoeringsverordening, ten tweede, normaal gebruik van het oudere Uniebeeldmerk nr. 2087534, ingeschreven door Grau Ferrer op 14 juni 2002 (hierna: „ouder merk”), en, ten derde, gevaar voor verwarring van het oudere merk alsook het oudere Spaanse beeldmerk, met het Uniebeeldmerk waarvan J. C. en A. Rubio Ferrer om inschrijving hebben verzocht.

13

Het Gerecht heeft het beroep tot vernietiging toegewezen en daarbij geoordeeld, in punt 48 van het bestreden arrest, dat de kamer van beroep van het EUIPO haar beoordelingsbevoegdheid niet had uitgeoefend en haar weigering om rekening te houden met het oudere Spaanse merk niet had gemotiveerd, en, in de punten 86 en 87 van het bestreden arrest, dat de voor de kamer van beroep overgelegde documenten een teken bevatten dat slechts op verwaarloosbare punten verschilde van het oudere merk, zodat daaruit een normaal gebruik van dit merk bleek.

14

Het Gerecht heeft de overige door Grau Ferrer aangevoerde middelen niet ter zake dienend of ongegrond geacht.

15

Derhalve heeft het Gerecht de litigieuze beslissing vernietigd.

16

Met zijn hogere voorziening verzoekt het EUIPO het Hof:

17

Geen van de andere partijen in de procedure heeft een memorie ingediend bij het Hof.

18

Ter ondersteuning van zijn hogere voorziening voert het EUIPO drie middelen aan: schending van respectievelijk artikel 76, lid 2, van verordening nr. 207/2009, van regel 50, lid 1, derde alinea, van de uitvoeringsverordening en van artikel 15, lid 1, tweede alinea, onder a), van verordening nr. 207/2009.

19

Met zijn tweede middel, dat als eerste moet worden onderzocht, voert het EUIPO in wezen aan dat het Gerecht in de punten 45 tot en met 48 van het bestreden arrest blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te oordelen dat de kamer van beroep beschikte over een beoordelingsbevoegdheid die voortvloeide uit regel 50, lid 1, derde alinea, van de uitvoeringsverordening en artikel 76, lid 2, van verordening nr. 207/2009 „los van het al dan niet aanvullende karakter” van het tardieve bewijs en dus ook ten aanzien van de „nieuwe” bewijzen.

20

In punt 45 van het bestreden arrest heeft het Gerecht benadrukt dat de rechtspraak van het Hof inzake de beoordelingsbevoegdheid van de kamer van beroep en de gronden om rekening te houden met niet tijdig overgelegde bewijzen, geen onderscheid maakt tussen nieuwe en aanvullende bewijzen, en vervolgens, in punt 46 van dit arrest, het argument dat de kamer van beroep niet gerechtigd was om de door Grau Ferrer overgelegde bewijzen in aanmerking te nemen, aangezien deze bewijzen nieuw waren, verworpen.

21

In punt 48 van het bestreden arrest heeft het Gerecht in wezen geoordeeld dat de kamer van beroep over beoordelingsbevoegdheid beschikte en haar weigering moest motiveren zonder een onderscheid te maken tussen „nieuwe” en „aanvullende” bewijzen.

22

Het EUIPO stelt dat deze beoordelingsbevoegdheid en deze motiveringsplicht geen betrekking hebben op nieuwe bewijzen. Het wijst er ter ondersteuning van dit argument op dat de verschillende taalversies van de arresten van 3 oktober 2013, Rintisch/BHIM (C‑120/12 P, EU:C:2013:638), van 3 oktober 2013, Rintisch/BHIM (C‑121/12 P, EU:C:2013:639), en van 3 oktober 2013, Rintisch/BHIM, (C‑122/12 P, EU:C:2013:628) onderling afwijken. Volgens het EUIPO wordt, op grond van artikel 42, lid 2, van verordening nr. 207/2009 en regel 20, lid 1, van de uitvoeringsverordening, bij gebreke van volledig bewijs voor de oppositieafdeling, de oppositie afgewezen zonder onderzoek ten gronde. Bijgevolg kan de mogelijkheid van oppositie niet opnieuw worden geopend op het niveau van de kamer van beroep.

23

Wat de bewoordingen van regel 50, lid 1, derde alinea, van de uitvoeringsverordening betreft, zij opgemerkt dat de Franse taalversie van deze bepaling op een wezenlijk punt verschilt van de Spaanse, de Duitse en de Engelse taalversies. Terwijl deze laatste versies bepalen dat de kamer van beroep alleen extra of complementaire feiten en bewijzen in aanmerking mag nemen, kwalificeert de Franse versie deze feiten en bewijzen immers als „nieuw of aanvullend”.

24

Volgens de vaste rechtspraak van het Hof moeten de Unierechtelijke bepalingen uniform worden uitgelegd en toegepast in het licht van de tekst in alle talen van de Unie. Wanneer er verschillen zijn tussen de verschillende taalversies van een Unierechtelijke bepaling, moet bij de uitlegging van de betrokken bepaling worden gelet op de algemene opzet en de doelstelling van de regeling waarvan zij een onderdeel vormt (zie in die zin onder meer arresten van 15 november 2012, Kurcums Metal, C‑558/11, EU:C:2012:721, punt 48, en van 9 april 2014, GSV, C‑74/13, EU:C:2014:243, punt 27).

25

Dienaangaande zij eraan herinnerd dat artikel 76, lid 2, van verordening nr. 207/2009, dat de rechtsgrondslag vormt voor regel 50 van de uitvoeringsverordening, bepaalt dat het Bureau geen rekening hoeft te houden met feiten en bewijsmiddelen die de partijen niet tijdig hebben aangevoerd.

26

Het Hof heeft geoordeeld dat het Bureau de oppositie ambtshalve moet afwijzen wanneer geen enkel bewijs van het gebruik van het betrokken merk binnen de door het Bureau gestelde termijn wordt overgelegd. Wanneer bewijzen zijn overgelegd binnen de termijn die het Bureau heeft gesteld, blijft het daarentegen mogelijk aanvullende bewijzen aan te dragen (zie in die zin arrest van 18 juli 2013, New Yorker SHK Jeans/BHIM, C‑621/11 P, EU:C:2013:484, punten 28 en 30).

27

Zoals de advocaat-generaal in de punten 55 en 57 van zijn conclusie heeft opgemerkt, moet dezelfde uitlegging van artikel 76, lid 2, van verordening nr. 207/2009 worden aanvaard voor het bewijs van het bestaan, de geldigheid en de beschermingsomvang van het merk, aangezien die bepaling een regel bevat die een horizontale rol speelt in het systeem van deze verordening, doordat deze regel ongeacht de aard van de betrokken procedure van toepassing is. Daaruit volgt dat regel 50 van de uitvoeringsverordening niet aldus kan worden uitgelegd dat hij de beoordelingsbevoegdheid van de kamers van beroep uitbreidt tot nieuwe bewijzen.

28

Vastgesteld zij dat het Gerecht in de punten 45, 46 en 48 van het bestreden arrest blijk heeft gegeven van een onjuiste rechtsopvatting door te verklaren dat de kamer van beroep de beoordelingsbevoegdheid waarover zij beschikte om te beslissen of al dan niet rekening moest worden gehouden met nieuwe bewijzen, niet had uitgeoefend.

29

In herinnering zij evenwel gebracht dat uit vaste rechtspraak van het Hof voortvloeit dat wanneer blijkt van een schending van het Unierecht in de rechtsoverwegingen van een arrest van het Gerecht, maar het dictum ervan op andere rechtsgronden gerechtvaardigd voorkomt, de hogere voorziening moet worden afgewezen (zie onder meer arresten van 15 december 1994, Finsider/Commissie, C‑320/92 P, EU:C:1994:414, punt 37; van 16 december 1999, CES/E, C‑150/98 P, EU:C:1999:616, punt 17, en van 13 juli 2000, Salzgitter/Commissie, C‑210/98 P, EU:C:2000:397, punt 58).

30

Dat is in casu het geval. Het Gerecht heeft immers niet alleen de betrokken grond aanvaard, maar heeft zich ook gebaseerd op het feit dat de kamer van beroep het betrokken bewijs had afgewezen zonder te onderzoeken of het als „aanvullend” kon worden beschouwd. Door dit niet te onderzoeken heeft de kamer van beroep artikel 76, lid 2, van verordening nr. 207/2009 inderdaad geschonden, zoals het Gerecht heeft vastgesteld.

31

In die omstandigheden moet, aangezien de overige door het EUIPO tot staving van zijn hogere voorziening aangevoerde middelen bijgevolg niet kunnen leiden tot vernietiging van het bestreden arrest, de hogere voorziening in haar geheel worden afgewezen.

32

Volgens artikel 137 van het Reglement voor de procesvoering van het Hof, dat ingevolge artikel 184, lid 2, van dit Reglement van toepassing is op de procedure in hogere voorziening, wordt ten aanzien van de proceskosten beslist in het arrest waardoor een einde komt aan het geding. Aangezien geen van de andere partijen in de procedure een memorie heeft ingediend bij het Hof, dient het EUIPO in zijn eigen kosten te worden verwezen.

Het Hof (Eerste kamer) verklaart: