22.11.2008   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 301/14

1)

Staan het beginsel „de vervuiler betaalt” (artikel 174, voorheen artikel 130 R, lid 2, EG) en de bepalingen van richtlijn 2004/35/EG (1) van 21 april 2004 in de weg aan een nationale regeling volgens welke de overheid aan particuliere ondernemingen — wegens het feit alleen dat deze thans werkzaam zijn in een gebied dat reeds lang is vervuild of in een gebied dat grenst aan een dergelijk gebied — de verplichting tot het treffen van saneringsmaatregelen mag opleggen zonder enig onderzoek naar de individuele aansprakelijkheid in te stellen?

2)

Staan het beginsel „de vervuiler betaalt” (artikel 174, voorheen artikel 130 R, lid 2, EG) en de bepalingen van richtlijn 2004/35/EG van 21 april 2004 in de weg aan een nationale regeling volgens welke de overheid de verplichting om de milieuschade in een specifieke vorm weg te werken mag opleggen aan degene die zakelijke rechten bezit op en/of bedrijfswerkzaamheden uitoefent in het vervuilde gebied, zonder zich er eerst van te moeten vergewissen of er een causaal verband bestaat tussen de handelwijze van de betrokkene en de ontstane vervuiling, louter en alleen op grond van de „positie” waarin de betrokkene zich bevindt?

3)

Idem […], en of het subjectieve vereiste van opzet of schuld is vervuld?

4)

Staan de in het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap en in de richtlijnen 2004/18/EG (2), 93/97/EEG (3) en 89/665/EEG (4) besloten liggende beginselen inzake bescherming van de mededinging in de weg aan een nationale regeling volgens welke de overheid de werkzaamheden van analyse, planning en uitvoering van een sanering — beter gezegd de uitvoering van werken — in een tot het openbare domein behorend gebied rechtstreeks mag plaatsen bij particuliere marktdeelnemers (de vennootschappen Sviluppo S.p.A. en Sviluppo Italia Aree Produttive S.p.A.) zonder de nodige openbare aanbestedingsprocedures te volgen?