Recht van de Unie – Rechtstreekse werking – Voorrang – Nationale regeling inzake publiek monopolie op sportweddenschappen
(Art. 43 EG en 49 EG)
Een nationale regeling inzake een publiek monopolie op sportweddenschappen die volgens de vaststellingen van een nationale rechterlijke instantie beperkingen bevat die onverenigbaar zijn met de vrijheid van vestiging en de vrijheid van dienstverrichting omdat zij niet ertoe bijdragen dat weddenschappen op samenhangende en stelselmatige wijze worden beperkt, zoals door de rechtspraak van het Hof wordt vereist, mag wegens de voorrang van het rechtstreeks toepasselijke recht van de Unie niet gedurende een overgangsperiode verder worden toegepast.
Het zou immers onaanvaardbaar zijn dat nationale rechtsregels, ook al zijn deze van grondwettelijke aard, afbreuk doen aan de eenheid en de werking van het recht van de Unie.
Ook al zouden soortgelijke overwegingen als die betreffende de handhaving van de gevolgen van een nietig of ongeldig verklaarde handeling van de Unie, die tot doel heeft geen rechtsvacuüm te laten ontstaan zolang de nietig of ongeldig verklaarde handeling niet door een nieuwe is vervangen, naar analogie en bij uitzondering kunnen leiden tot een tijdelijke opschorting van het effect dat een rechtstreeks toepasselijke regel van het recht van de Unie op het daarmee strijdige nationale recht heeft, namelijk de terzijdestelling daarvan, dient een dergelijke opschorting, waarvan de voorwaarden enkel door het Hof kunnen worden vastgesteld, a priori te worden uitgesloten wanneer er geen dwingende overwegingen van rechtszekerheid zijn die deze kunnen rechtvaardigen.
(cf. punten 61, 66‑67, 69 en dictum)