—

de opschorting van de tenuitvoerlegging van de bestreden beschikking te gelasten;

—

de beschikking van 24 maart 1983 nietig te verklaren;

—

subsidiair, de opgelegde boete te verlagen, en,

—

meer subsidiair, haar uitstel van betaling te verlenen.

aa)

Hieronder valt het verwijt, dat de Commissie verzoeksters situatie met inachtneming van artikel 14 van beschikking nr. 1831/81 had moeten onderzoeken en haar produktiequota had moeten aanpassen. Terzake stelde verzoekster, dat zij met buitengewone moeilijkheden kampte die de eerbiediging van de quota onmogelijk maakten. Reeds in 1977 had zij door aanzienlijke financiële verplichtingen een zware crisis doorgemaakt, die een omvangrijk beroep op de Cassa Integrazione Guadagni noodzakelijk had gemaakt en in 1978 tot een buitengerechtelijk akkoord had geleid.

Reeds voor de vaststelling van de aangevochten beschikking heeft verzoekster — zoals zij zelf verklaart — hierop gewezen. Ik verwijs naar de in een eerder geding (zaak 284/82 ( 4 )) overgelegde brief van 24 april 1981 aan de Commissie, waarin zij onder meer de bedragen noemde die zij op grond van genoemd buitengerechtelijk akkoord nog tot eind 1981 moest betalen. Ik verwijs naar het eveneens in dat geding gereleveerde schrijven van verzoekster van 9 december 1981, waarin zij de Commissie dringend om een beschikking krachtens artikel 14 van beschikking nr. 2794/80 verzocht in verband met buitengewone moeilijkheden. Bovendien refereer ik aan de brief van verzoekster van 17 december 1981, waarin zij nogmaals betoogde dat de van haar verlangde produktiebeperking, de nakoming van het buitengerechtelijk akkoord uit 1978 alsook de verdere financiering van haar bedrijfsactiviteiten onmogelijk maakte, en waarin zij — onder verwijzing naar haar schulden bij de so-ciale-verzekeringsinstellingen — opnieuw aandrong op toepassing van artikel 14 van beschikking nr. 2794/80.

Het is echter zonneklaar, dat van deze argumenten in het onderhavige geding niet meer kan worden kennisgenomen.

In de rechtspraak is reeds uitgemaakt, dat in een tegen een boetebeschikking gericht beroep niet kan worden aangevoerd, dat daaraan ten grondslag liggende individuele beschikkingen, op welker niet-naleving een sanctie is gesteld, onwettig waren. Dit werd reeds verklaard in het arrest in zaak 36/64 ( 5 ) en opnieuw in het arrest in zaak 265/82 ( 6 ) aldus werd ook geoordeeld in het arrest in zaak 10/83 ( 7 ), waarin eveneens pas in het tegen de boetebeschikking ingestelde beroep bezwaar werd gemaakt tegen de niet-toepassing van een bepaling inzake de aanpassing van quota.

Verzoekster had dus na ontvangst van bovengenoemde quotamededelingen, met een beroep op artikel 14 van beschikking nr. 1831/81 op wijziging daarvan moeten aandringen, of althans, toen de Commissie niet reageerde op haar herhaald verzoek (waarin ook een impliciet verzoek overeenkomstig artikel 14 van beschikking nr. 1831/81 kan worden gezien) en — naar uit de procedure in zaak 284/82 * bekend is — op 1 februari 1982 enkel de quota voor het eerste kwartaal 1981 aanpaste (hetgeen duidelijk een stilzwijgende negatieve beslissing op de aanpassingsverzoeken voor de andere kwartalen inhield). Nu zij dit achterwege heeft gelaten, zijn de quotabeschikkingen onherroepelijk geworden en kunnen zij thans niet meer worden getoetst (ook niet met het oog op de vraag, of de beperking van de aanpassingsmogelijkheid in artikel 14 van beschikking nr. 1831/81 tot ondernemingen met een referentieproduktiecijfer van ten hoogste 60000 ton per jaar — waartoe verzoekster klaarblijkelijk niet behoort — terecht is).

bb)

In dit kader valt ook verzoeksters argument, dat zij reeds in 1977 haar personeelsbestand en haar produktie heeft ingekrompen door een walsstraat te sluiten en de produktiviteit van haar tweede walsstraat te beperken. Dit argument is ook reeds in het in zaak 284/82 ( 8 ) overgelegde schrijven van 18 mei 1981 alsook in de reeds genoemde brief van 17 december 1981 aangevoerd. In laatstgenoemde brief werd bovendien verklaard, dat haar produktie met 40 % was ingekrompen omdat het vroegere produktieniveau niet meer gefinancierd kon worden.

Hieraan verbindt verzoekster de conclusie, dat de Commissie wat haar bedrijf betreft niet had mogen uitgaan van de produktie in de jaren 1977-1980 toen haar produktie — blijkens de elektrici-teits- en gasverbruikcijfers — ver beneden het niveau van 1974 lag. Temeer omdat verzoekster in 1979 winst had gemaakt, had de Commissie het referentieproduktiecijfer echter overeenkomstig artikel 4, lid 5, van beschikking nr. 2794/80 ofwel artikel 4, lid 3, van deze beschikking (nu verzoeksters bezettingsgraad onder het gemiddelde lag) moeten aanpassen. Ook dit is in feite kritiek op de quotabeschikkingen van de Commissie, en daarvan kan derhalve in de onderhavige procedure evenmin kennis worden genomen. Het desbetreffende verzoek om aanpassing van 2 februari 1983 is duidelijk te laat ingediend. (Derhalve behoeft niet te worden ingegaan op de vragen, of

of haar niet terecht kan worden voorgehouden, dat de Commissie niet kon weten of verzoeksters bezettingsgraad meer dan 10 % onder de gemiddelde bezettingsgraad van de ondernemingen van de Gemeenschap lag, nu verzoekster over de jaren 1977-1980 geen opgaven over haar capaciteit heeft verstrekt.)

c)

Mitsdien staat vast, dat het verzoek ten principale niet kan worden toegewezen.

a)

Wat het eerstgenoemde verzoek betreft, kan ik kort zijn: als zelfstandige argumentatie is daartoe immers slechts gesteld, dat de tenuitvoerlegging van de boetebeschikking een eind zou maken aan verzoeksters bestaan en een gunstige afloop van de bij het Tribunale te Brescia ingeleide procedure onmogelijk zou maken.

Hierover is reeds al het nodige gezegd in de conclusie in zaak 234/82 ( 13 ). Voor een goede werking van het quotastelsel zijn forse boeten onontbeerlijk. Van die goede werking zou in de praktijk niets terechtkomen, indien wegens het bestaan van financiële moeilijkheden geen dan wel slechts geringe boeten zouden kunnen worden opgelegd. Bovendien pleit tegen verzoeksters betoog, dat dit zou leiden tot discriminaties, alsook dat de doelmatigheid van de regeling zou worden aangetast wanneer de hoogte van de boete zou moeten worden afgestemd op de financiële mogelijkheden van de betrokkenen. Ook het Hof deelt deze opvatting blijkbaar; immers zowel in zijn uitspraak in zaak 235/82 ( 14 ) als in die in zaak 10/83 ( 15 ) heeft het verklaard, dat een verlaging van de boete niet kan worden gevorderd op grond dat betaling van de boete tot bedrijfssluiting zou leiden.

De enige weg waarlangs economische moeilijkheden bij betaling van de boete nog in aanmerking kunnen komen, is derhalve het aangrijpen van de door de Commissie uitdrukkelijk uitgesproken bereidheid om bij het bestaan van economische moeilijkheden betalingstermijnen toe te staan. Een daartoe strekkend verzoek heeft verzoekster echter tot dusverre kennelijk nog niet gedaan.

b)

Ook ten aanzien van het tweede subsidiaire verzoek, om uitstel van betaling van de boete, kan ik kort zijn. Dit ware hoogstens mogelijk in het kader van de tenuitvoerlegging (ingevolge artikel 89 van het Reglement voor de procesvoering zou de tenuitvoerlegging kunnen worden opgeschort). In het kader van de toetsing van een boetebeschikking is daarvoor evenwel geen plaats. Ook dit is reeds uitgemaakt in de rechtspraak, namelijk in het arrest in zaak 235/82 ( 14 ), waarin het Hof zich onbevoegd verklaarde om de Commissie te gelasten betalingsfaciliteiten te verlenen.