1.

Hij moest daadwerkelijk tenminste 156 uniforme (flat rate) bijdragen hebben betaald voor de sociale zekerheid van het Verenigd Koninkrijk en voor een jaarlijks gemiddelde van 50 bijdragen kunnen worden gecrediteerd op basis van werkelijke of fictieve premies (in dat geval spreekt men van „stagger contributions”); indien de betrokkene slechts voor een jaarlijks gemiddelde van minder dan 50 maar meer dan 13 bijdragen kon worden gecrediteerd, had hij recht op een verminderd pensioen;

2.

De betrokkene moest daadwerkelijk met pensioen zijn gegaan, dat wil zeggen hij moest met regelmatige arbeid in loondienst zijn opgehouden. Het feit dat een man na zijn 65e en een vrouw na haar 60e, minder dan een bepaald bedrag per week verdienden uit hoofde van werkzaamheden in loondienst, stond niet in de weg aan het genot van ouderdomspensioen. Maar in ieder geval werd deze voorwaarde geacht te zijn vervuld met 70 jaar voor mannen en met 65 jaar voor vrouwen.

1.

Zoals de vertegenwoordiger van de Insurance Officer naar voren heeft gebracht in zijn mondelinge opmerkingen, ligt de kern van het probleem in de vraag of iemand in de positie van betrokkene voor de toepassing van de bepalingen betreffende ziekengeld als „werknemer” in de zin van artikel 1, sub a, van verordening nr. 1408/71 moet worden beschouwd.

De Commissie stelt dat deze vraag, bij gebreke van harmonisatie van de voorwaarden voor aansluiting bij de stelsels van sociale zekerheid in de verschillende Lid-Staten, onder de uitsluitende bevoegdheid van de nationale autoriteiten valt. Verordening nr. 1408/71 zou uitsluitend de coördinatie van de nationale sociale zekerheidsregelingen en het vrije verkeer van prestaties beogen, en niet de harmonisatie van de aansluitingsvoorwaarden.

Wat verordening nr. 1408/71 betreft, zou het niet zozeer van belang zijn dat men in loondienst werkzaam is met alle algemene of bijzondere risico's van dien (ziekte, arbeidsongevallen enz.), maar dat men op geldige wijze is aangesloten of premie betaalt.

Deze redenering ging weliswaar op voor verordening nr. 3 — de eerste verordening van de Raad betreffende de sociale zekerheid van migrerende werknemers — maar zij geldt zeker niet zo volstrekt meer voor verordening nr. 1408/71. Sommige bepalingen van deze verordening gaan verder dan een eenvoudige coördinatie; in haar opmerkingen in de gevoegde zaken 41 en 121/79 (Testa en Maggio) heeft de regering van de Bondsrepubliek Duitsland in dit verband artikel 69 betreffende werkloosheid genoemd.

In ieder geval kan die restrictieve opvatting slechts worden volgehouden voor zover verordening nr. 1408/71 op correcte wijze tot de vereiste coördinatie heeft geleid en zij niet tot gevolg heeft, dat de betrokkenen rechten worden toegekend die inferieur zijn aan die welke voor hen voortvloeiden uit de internationale overeenkomsten op de bilaterale verdragen waaraan de Lid-Staten vóór de inwerkingtreding van verordening nr. 1408/71 waren gebonden.

Ik ben het namelijk eens met de opmerking van eerste advocaat-generaal J.-P. Warner in diens conclusie in zaak 112/76 (Manzoni, Jurispr. 1977, blz. 1670; arrest van 13 oktober 1977, Jurispr. 1977, blz. 1647), dat de beslissing in de zaak Duffy (arrest van 10 december 1969, Jurispr. 1969, blz. 597), volgens welke de gemeenschapsverordeningen de rechten die de werknemers aan het nationale recht ontlenen, niet kunnen beperken, moet worden gehandhaafd, ondanks het arrest van 7 juni 1973 (Walder, Jurispr. 1973, blz. 599) waar in r.o. 8 (blz. 605) met betrekking tot verordening nr. 3 wordt verklaard dat deze „ten aanzien van de personen waarop zij van toepassing is, in de plaats treedt van verdragen tussen Lid-Staten inzake sociale zekerheid, die niet zijn vermeld in artikel 6 of bijlage D der verordening (de overeenkomstige bepalingen van verordening nr. 1408/71 zijn artikel 7 en bijlage II), ook indien de bepalingen van deze verdragen voor de rechthebbende tot hogere uitkeringen leiden dan bij toepassing van genoemde verordening.”

Indien op grond van die verordening alléén rekening kan worden gehouden met tijdvakken van aansluiting bij de sociale verzekeringsregeling van een Lid-Staat (in casu Ierland) — zulks opdat een vrouw na het bereiken van de 60-jarige leeftijd in een andere Lid-Staat (in casu het Verenigd Koninkrijk) verzekerd kan blijven tegen ziekte — indien zij reeds vóór het bereiken van die leeftijd in laatstgenoemd land aangesloten is geweest en premie heeft betaald, en bedoelde tijdvakken zelfs niet in aanmerking kunnen worden genomen indien zij in werkelijkheid — zij het „bij vergissing” — voor deze verzekering als ook voor de arbeidsongevallenverzekering premie heeft betaald, dan moet worden vastgesteld, om met de woorden van eerste advocaat-generaal J.-P. Warner in de zaak-Warry te spreken (Jurispr. 1977, blz. 2103; arrest van 9 november 1977, blz. 2085), dat zij „in dat opzicht grovelijk haar doel heeft gemist.”

Het betalen van sociale zekerheidspremies met het oog op de verkrijging van uitkeringen is, zo geen verplichting dan toch tenminste een recht, vanaf het moment dat een werknemer zijn regelmatige arbeid in loondienst voortzet en hij om deze reden het pensioen waarop hij in beginsel recht zou hebben, laat schieten. De uitkeringen compenseren in dat geval slechts de inkomstenderving die het gevolg is van het uitstel van zijn pensionering.

Het voornaamste bezwaar dat voor de National Insurance Commissioner is aangevoerd en dat door de Commissie breed is uitgewerkt, bestaat hierin dat het toewijzen van verzoeksters vordering zou neerkomen op een omgekeerde discriminatie ten opzichte van de Britse onderdanen die in een andere Lid-Staat hebben gewerkt en die onder dezelfde omstandigheden als betrokkene in het Verenigd Koninkrijk terugkeren: het schijnt dat zij in dat geval met dezelfde weigering zouden worden geconfronteerd als betrokkene.

Men kan zich allereerst afvragen of het niet ongewoon is, dat een Brits onderdaan die in een andere Lid-Staat of in een derde land heeft gewerkt, na het bereiken van de 65-jarige (voor mannen) respectievelijk 60-jarige leeftijd (voor vrouwen), weer in loondienst gaat werken, en of deze schijnbare non-discriminatie in feite niet vooral de onderdanen van de Republiek Ierland benadeelt, daar van de onderdanen van de Lid-Staten het merendeel van de werknemers in loondienst die mogelijk onder deze voorwaarden in het Verenigd Koninkrijk zouden gaan werken, Ieren waren.

Aangenomen dat een Brits onderdaan op een dergelijke weigering stuit, dan zou deze weigering toch nog in overeenstemming moeten zijn met de gemeenschapsregeling. Bij mijn weten is deze vraag nog nooit aan de orde gesteld noch aan het Hof voorgelegd.

Aangenomen tenslotte dat uit de toepassing van het gemeenschapsrecht daadwerkelijk een omgekeerde discriminatie voor de Britse onderdanen voortvloeit, dan blijft dit een zaak van de Lid-Staten en belet zulks niet, dat de onderdanen van de andere Lid-Staten — ogenschijnlijk — beter worden behandeld (vgl. de beslissing van de National Insurance Commissioner van 14 december 1978 naar aanleiding van het arrest-Kenny van 28 juni 1978 (Jurispr. 1978, blz. 1489)).

Ik hoef echter niet lang bij deze onderwerpen stil te staan, want behoudens tegenbewijs lijkt mij de aansluiting van verzoekster geheel regelmatig. Mijn verontschuldiging voor het feit dat ik mij hier wellicht op liet terrein begeef van de toepassing van het gemeenschapsrecht of van de uitlegging van bilaterale verdragen, waarover het Hof heeft beslist dat het niet tot zijn bevoegdheid behoort, hoewel deze verdragen een integrerend deel vormen van de verordeningen inzake sociale zekerheid (artikel 95 van verordening nr. 1408/71 en artikel 11 van verordening nr. 574/72). Dit standpunt lijkt mij in overeenstemming met uw voortdurende zorg voor de bescherming van de fundamentele rechten en met de opvatting van president A. M. Donner, dat een uitlegging in grotere mate moet worden gebaseerd op een analyse van het concrete geval, om het doel van artikel 177, de bevordering van een uniforme toepassing van het gemeenschapsrecht, te bereiken. Bij het geven van de uitlegging moet rekening worden gehouden met de omstandigheden waarvoor zij is gevraagd; gebeurt dit niet, dan verschaft zij geen opheldering en is zij in het beste geval slechts een soort verklaring van de communautaire voorschriften, die de nationale rechters slechts een wankel hulpmiddel biedt en die zwijgt op de punten die werkelijk in geding zijn. De rechtspraak ontwikkelt zich — aldus Donner — duidelijk in de richting van een uitlegging van het concrete geval.

In dit verband de volgende opmerkingen :

Inderdaad kan een verzekerde aan het aangesloten zijn bij een sociale verzekeringsregeling — zelfs zonder bedrog — noch aan het storten van premie een verkregen recht ontlenen dat zich ertegen verzet, dat zijn positie in overeenstemming wordt gebracht met de voorschriften die zijn rechtspositie bepalen. Maar een orgaan van sociale zekerheid kan niet de geldigheid van de aansluiting bij een regeling voor loontrekkenden van iemand wiens toetreding tot deze regeling bij een individuele administratieve beslissing is aanvaard, met terugwerkende kracht weer ter discussie stellen.

Ik wil uiteraard niet vooruitlopen op de uiteindelijke beslissing van de Secretary of State, zo dit inderdaad de bevoegde instantie is voor de oplossing van dit probleem, waarnaar de National Insurance Commissioner zich het recht voorbehoudt de zaak te verwijzen (section 93 (1) (b) van de Social Security Act 1975). Maar zoals ik bij de uiteenzetting van de feiten onder uw aandacht heb gebracht, moet worden vastgesteld dat betrokkene bij haar aankomst in het Verenigd Koninkrijk bij het nationale stelsel van sociale zekerheid was ingeschreven, dat haar een inschrijvingsnummer werd toegekend en dat zij premie betaalde. Pas achteraf, toen zij een verzoek om ziekengeld had ingediend, kwam men tot het besef dat de premie „ten onrechte” was betaald en is men over de terugbetaling ervan gaan onderhandelen. Het ging hier in ieder geval om rechtsdwaling en niet om feitelijke dwaling.

Dat verzoeksters aansluiting wel degelijk het voorwerp is geweest van een administratieve beslissing die welbeschouwd niet onrechtmatig was, wordt volgens mij bewezen doordat deze aansluiting mogelijk werd gemaakt door de achttien fictieve bijdragen, haar toegerekend tussen het begin van het premiejaar en het werkelijke begin van de verplichte verzekering. Dit schijnt voort te vloeien uit de bepalingen van de op 29 maart 1960 te Londen tussen de regering van het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland en de regering van de Republiek Ierland getekende overeenkomst inzake sociale zekerheid (S I 1960, nr. 707), waarop de National Insurance Commissioner in zijn beschikking een bescheiden toespeling maakt, doch waarover de Commissie een totaal stilzwijgen bewaart.

Deze overeenkomst speelt ook een rol in zaak 143/79 (Walsh), die bij uw Tweede kamer aanhangig is, en ik neem de vrijheid om de Franse vertaling ervan te citeren, die is gepubliceerd in het, door het secretariaat van de Verenigde Naties uitgegeven, Recueil des Traites (volume 371, blz. 5 e.V.):

„(De twee regeringen) ... vastbesloten om samen te werken in het sociale vlak,

Wensende regelingen te treffen opdat personen, die zich van het ene land naar het andere begeven, uitkeringen van sociale zekerheid voor ziekte, moederschap, werkloosheid, alsmede weduwe-en wezenuitkeringen ontvangen ...”

zijn onder meer, op het gebied van ziekteuitkeringen, het volgende overeengekomen :

Artikel 7

De Toetredingsakte (artikel 29, juncto bijlage I, IX, Sociale Politiek) bevat onder de rubriek „bepalingen van verdragen inzake sociale zekerheid welke ongeacht het bepaalde in artikel 6 van de verordening van toepassing blijven”, onder punt 30, Ierland-Verenigd Koninkrijk, de vermelding „geen”. In beginsel was derhalve de overeenkomst van 1960 niet langer van toepassing. Maar de door de Toetredingsakte in verordening nr. 1408/71 aangebrachte wijzigingen zijn pas op 1 april 1973 in werking getreden. Ik weet niet of deze overeenkomst is beëindigd, maar zij was zeker nog van toepassing op betrokkene, toen deze op 17 maart 1973 in het Verenigd Koninkrijk binnenkwam.

Met de overweging dat „in verband met de in de wetgeving van het Verenigd Koninkrijk aangebrachte wijzigingen (bedoeld wordt de Social Security Act 1975) bijzondere bepalingen nodig zijn geworden voor de toepassing van de voorschriften betreffende de samentelling van tijdvakken teneinde voor de vaststelling van het recht op prestaties ingevolge genoemde wetgeving, rekening te kunnen houden met tijdvakken die in andere Lid-Staten zijn vervuld ...”, is bij artikel 1, lid 2, sub a, ii van verordening nr. 1209/76 van de Raad van 30 april 1976 in bijlage II van verordening nr. 1408/71 (bepalingen van verdragen inzake sociale zekerheid die ongeacht het bepaalde in artikel 6 van de verordening van toepassing blijven), deel A, sub 30 „artikel 8 van het Akkoord van 14 september 1971 betreffende de sociale zekerheid” ingevoegd, teneinde voor de berekening van de ouderdoms- en weduwe- of weduwnaarspensioenen in een van beide landen het gebruik van de in het andere land in het kader van de ziekteverzekering toegerekende fictieve premies mogelijk te maken. Voor de berekening van de ouderdoms- of overlevingspensioenen heeft de gemeenschapswetgever aldus in de regeling voor de werknemers van deze landen een lacune opgevuld inzake het gebruik en de overdracht van fictieve premies in het kader van de ziekteverzekering. Deze bepaling is met terugwerkende kracht tot 1 april 1973 in werking getreden.

In dezelfde geest kunnen nog worden genoemd de overwegingen van verordening nr. 2595/77 van de Raad van 21 november 1977, die beogen de mogelijkheid te scheppen „dat een werknemer die een pensioen of rente geniet op grond van de wettelijke regeling van een Lid-Staat en werkzaam is op het grondgebied van een andere Lid-Staat zich kan verzekeren onder de wettelijke regeling van deze laatste Lid-Staat, zelfs wanneer deze wettelijke regeling pensioen- of rentetrekkers van de verplichte verzekering vrijstelt” en dat een werknemer „zonder beperkingen ... een pensioen of rente geniet krachtens de wettelijke regeling van een Lid-Staat maar de vaststelling van zijn pensioen of rente in een andere Lid-Staat uitstelt ten einde te profiteren van de verhoging van dit pensioen of deze rente als gevolg van dit uitstel.”

De aansluiting van betrokkene bij de sociale zekerheid is dus niet één keer onderbroken geweest, en de reden waarom haar in het Verenigd Koninkrijk achttien wettelijke bijdragen (statutory contributions) fictief werden toegerekend (awarded as stagger credits), is dat zij in dat land rechtsgeldig aangesloten kon en moest zijn. Pas nadat zij haar verzoek had ingediend, kwam men tot het besef dat haar aansluiting „een vergissing” was.

De vertegenwoordiger van de Insurance Officer heeft tijdens zijn pleidooi erkend, dat betrokkene voor de uitkeringen van de arbeidsongevallenverzekering als werknemer moest worden beschouwd, en dientengevolge moest worden geacht verzekerd te zijn tegen alle door de nationale verzekering gedekte risico's. De Commissie meent dat dit punt buiten de discussie kan blijven. Volgens mij daarentegen is dit doorslaggevend — de National Insurance Commissioner heeft er een gerichte vraag over gesteld — en als betrokkene niet reeds om bovengenoemde redenen voor de ziekteuitkeringen als verzekerde moet worden erkend, dan is toch het feit dat zij aanspraak kon maken op arbeidsongevallenuitkeringen, voldoende om haar een aanspraak op ziekengeld toe te kennen. Volgens de wetgeving van het Verenigd Koninkrijk is een loontrekkende die premie betaalt, niet voor een bepaalde prestatie verzekerd maar voor alle in deze wetgeving voorziene prestaties waarvoor premie is verschuldigd, ook al is het recht op een bepaalde prestatie afhankelijk van de voldoening aan de voor die prestatie voorziene voorwaarden betreffende premiebetaling. Indien betrokkene niet ziek was geworden maar het slachtoffer was geworden van een arbeidsongeval, dan had zij recht gehad op een hogere vergoeding (arbeidsongevallenuitkering) dan de uniforme uitkering bij ziekte; voor zover de arbeidsongevallenuitkeringen en de uitkeringen bij ziekte beogen de inkomstenderving ten gevolge van arbeidsongeschiktheid te compenseren, zijn zij gelijkaardig. De Insurance Officer voegt hieraan toe, dat deze consequentie in overeenstemming is met mijn conclusie van 13 juli 1976 in zaak 17/76, (Brack, Jurispr. 1976, blz. 1455; arrest van 29 september 1976, Jurispr. 1976, blz. 1430).

Ik neem er akte van dat de Insurance Officer uiteindelijk heeft erkend, met een loyaliteit waarvoor ik niets dan lof heb, dat er voor hem geen twijfel bestond dat betrokkene voor de ziekengelduitkeringen als werknemer moest worden beschouwd en dat hij dit zelf voor de National Insurance Commissioner heeft toegegeven. Ik ga er dan ook van uit, dat iemand in de situatie van betrokkene rechtsgeldig was aangesloten bij het nationale verzekeringsstelsel van het Verenigd Koninkrijk en ik zal hiervan uitgaande, in het kort ingaan op de overige aan uw Hof voorgelegde vragen.

2.

Deze vragen komen in wezen hierop neer of in dit geval het orgaan van het Verenigd Koninkrijk bevoegd is tot vaststelling van het recht op ziekengeld en zo ja, welke bepalingen moeten worden toegepast.

Nu het probleem van de aansluiting van betrokkene is opgelost, lijkt het mij evident dat „het bevoegde orgaan” in een dergelijk geval dat van het Verenigd Koninkrijk is, daar volgens artikel 1, sub o, i) van verordening nr. 1408/71, onder deze uitdrukking wordt verstaan „het orgaan waarbij de betrokkene is aangesloten op het tijdstip waarop hij om prestaties verzoekt”. Krachtens artikel 4, lid 2, juncto bijlage II van verordening nr. 574/72 van de Raad, is het Department of Health and Social Security in het Verenigd Koninkrijk het bevoegde orgaan voor ziekengelduitkeringen voor Groot-Brittannië.

Ik voeg hieraan toe, dat zo het Britse orgaan mocht hebben getwijfeld aan zijn bevoegdheid, het op grond van artikel 86 van de verordening, op zijn weg had gelegen het verzoek van betrokkene onverwijld, hetzij rechtstreeks hetzij door bemiddeling van de bevoegde autoriteiten van de betrokken Lid-Staten, naar het bevoegde orgaan door te sturen.

Indien uw Hof deze eerste twee vragen overeenkomstig mijn voorstel bevestigend beantwoordt, komt vraag 3, betrekking hebbende op het geval van een werknemer die enkel met betrekking tot arbeidsongevallen is verzekerd, niet meer aan de orde. Daarentegen moet ik nog wel een standpunt bepalen over de laatste vier vragen; deze zouden immers alleen irrelevant zijn, indien het bevoegde orgaan dat van de Republiek Ierland was.

Op het gebied van ziekteuitkeringen bepaalt artikel 18, lid 1, van verordening nr. 1408/71, zoals gewijzigd bij artikel 1, lid 3 van verordening nr. 2864/72 van de Raad van 19 december 1972, dat „het bevoegde orgaan van een Lid-Staat waarvan de wettelijke regeling het verkrijgen, het behoud of het herstel van het recht op prestaties afhankelijk stelt van de vervulling van tijdvakken van verzekering, arbeid of wonen, ..., voor zover nodig, rekening [houdt] met de krachtens de wettelijke regeling van elke andere Lid-Staat vervulde tijdvakken van verzekering, arbeid of wonen, alsof deze tijdvakken krachtens de door dat orgaan toegepaste wettelijke regeling waren vervuld.”

Voor personen in de positie van betrokkene, stelt de Britse wettelijke regeling het verkrijgen van een recht op prestaties niet afhankelijk van de vervulling van tijdvakken van verzekering, arbeid of wonen: de ziekteuitkering wordt vastgesteld op een bedrag, gelijk aan dat wat als ouderdomspensioen verschuldigd zou zijn geweest, aangenomen dat de betrokkenen recht hadden op een uniform ouderdomspensioen, dat wil zeggen dat zij sedert hun laatste aankomst in het Verenigd Koninkrijk overeenkomstig de wettelijke regeling van dat land minimaal 13 wekelijkse bijdragen hadden betaald of dat zij overeenkomstig die regeling in het betrokken premiejaar minimaal 26 bijdragen hadden betaald (of toegerekend hadden gekregen).

Op het gebied van ouderdomspensioenen bepaalt artikel 45, lid 1, van verordening nr. 1408/71 (zoals gewijzigd bij artikel 1, lid 13, van verordening nr. 2864/72 voornoemd), dat „het orgaan van een Lid-Staat waarvan de wettelijke regeling het verkrijgen, het behoud of het herstel van het recht op de uitkeringen afhankelijk stelt van de vervulling van tijdvakken van verzekering of van wonen ..., voor zover nodig, rekening [houdt] met de krachtens de wettelijke regeling van elke andere Lid-Staat vervulde tijdvakken van verzekering of wonen, alsof deze tijdvakken krachtens de door dat orgaan toegepaste wettelijke regeling waren vervuld.”

Op grond van het bepaalde sub 17, van bijlage V, onder „I. Verenigd Koninkrijk” bij verordening nr. 1408/71 toegevoegd bij artikel 1, lid 4, sub b, ii) van verordening nr. 1209/76 van de Raad — dat terugwerkende kracht heeft tot 6 april 1975 —juncto bijlage 3, deel I, paragraaf 5, van de Social Security Act 1975, houdt het bevoegde orgaan van Groot-Brittannië met het oog op het ontstaan van een pensioenrecht op grond van zijn eigen wettelijke regeling rekening met de tijdvakken van verzekering of wonen die krachtens de wettelijke regeling van de andere Lid-Staten zijn vervuld.

Zolang de Secretary of State de beslissing waarbij betrokkene bij het nationale verzekeringsstelsel van het Verenigd Koninkrijk werd aangesloten, niet heeft ingetrokken — aangenomen dat zulks gemeenschapsrechtelijk gezien rechtmatig is — moet het bevoegde orgaan op grond van artikel 46, lid 2, voor de berekening van haar pensioen rekening houden met de door haar in Ierland betaalde premie.

Maar indien het bedrag dat op basis van artikel 46 wordt verkregen, gelijk is aan dat wat op basis van de berekening van artikel 18 wordt verkregen, bestaat geen aanleiding, onderscheid te maken tussen deze twee mogelijkheden.

Nu ik aan het einde van deze analyse ben gekomen, moet ik erkennen dat ik met de formulering van nuttige antwoorden op de vragen van de National Insurance Commissioner enigszins in mijn maag zit, nu de Insurance Officer noch de Commissie een welomschreven voorstel hebben gedaan.

1.

Voor wat het Verenigd Koninkrijk betreft, zijn de bepalingen van verordening nr. 1408/71 van de Raad op 1 april 1973 in werking getreden.

2.

Een werknemer die op het moment dat hij om een uitkering wegens ziekte verzoekt, bij het nationale verzekeringsstelsel van een Lid-Staat is ingeschreven en aan het bevoegde orgaan van deze Staat premie betaalt tegen het volle tarief, is voor de toepassing van zowel artikel 18 als artikel 46 van verordening nr. 1408/71 bij dit orgaan aangesloten in de zin van artikel 1, sub o, i), van deze verordening, zolang zijn aansluiting niet op regelmatige wijze door de bevoegde autoriteit is ingetrokken.

3.

Een werknemer die bij het bevoegde orgaan van een Lid-Staat enkel is verzekerd voor arbeidsongevallen, moet voor de toepassing van artikel 18 worden beschouwd als bij dit orgaan aangesloten in de zin van artikel 1, sub o, i), van genoemde verordening.

4.

Voor de berekening in het Verenigd Koninkrijk van het bedrag van het ouderdomspensioen en van dat van de uitkeringen bij ziekte, dient rekening te worden gehouden met artikel 1, lid 3 en lid 13 van verordening nr. 2861/72 van de Raad alsmede met artikel 1, lid 2, sub a, ii), en lid 4, sub b, ii), van verordening nr. 1209/76 van de Raad.