—

een vast element, te weten een ad-valorem, dat voor alle Lid-Staten gelijk is en bestemd tot bescherming van de industrie die deze goederen vervaardigt. Het werd vastgesteld bij Verordening 83/67 van de Raad waarin de tariefspecifikaties, voor deze goederen worden aangegeven alsmede de hoeveelheden basisprodukten welke bij de vervaardiging daarvan geacht worden te zijn verwerkt.

—

een variabel element hetwelk de invloed van het verschil tussen de prijzen der basisprodukten in de importerende Lid-Staat en de prijzen bij invoer uit derde landen dekt. Het wordt driemaandelijks door de Commissie voor elke Lid-Staat vastgesteld; op het tijdstip van de onderhavige invoer was het voor het vierde kwartaal 1967 geregeld bij de Verordening 630/67 van de Commissie.

1.

De eerste stelling sluit zonder twijfel dichter aan bij de letterlijke tekst. Daarin wordt uitgegaan van de bewoordingen gebezigd in de noot a met betrekking tot de tariefposten 17.04 en 18.06 van lijst XL in bijlage B tot het protocol gevoegd bij het Accord Général. Daarin behoudt de Gemeenschap zich de bevoegdheid voor om behalve het geconsolideerd recht, een aanvullend recht te heffen op de begrote hoeveelheid suiker in de hierboven aangegeven gevallen; het is derhalve duidelijk dat, voor wat de bijlage betreft, alleen het reche van 27 % een geconsolideerd recht vormt en dat het aanvullende recht dit karakter mist.

Neemt men dit als juist aan, dan behoeft nog slechts op artikel 16 der Verordening 160/66 te worden gelet. Daarin is sprake van het in het kader van het G.A.T.T. geconsolideerde recht. Moet nu niet noodzakelijkerwijze worden aangenomen dat deze term dezelfde strekking heeft als in de lijst XL, met andere woorden dat voor de vaststelling van het maximum van de krachtens artikel 10 opgelegde belasting uitsluitend met het douanerecht „in eigenlijke zin” van 27 % rekening mag worden gehouden, met uitsluiting dus van het aanvullende recht op de suiker ?

2.

De Commissie volgt een gehele andere redenering.

Zij merkt allereerst op, dat de woorden „consolidatie” en „geconsolideerd” geen technische termen zijn die in de originele tekst van het G.A.T.T. worden gebezigd, waarin de voorkeur wordt gegeven aan het begrip tariefconcessie. Daarentegen worden deze termen veelvuldig gebruikt in het internationaal economisch recht, met name waar het om het G.A.T.T. gaat. Zij drukken daar de gedachte uit van „een binding ten aanzien van de contracterende partijen”, van „een vaststelling volgens de regels van het G.A.T.T.”.

Een door een contracterende partij gedane tariefconcessie wordt als geconsolideerd beschouwd, omdat zij slechts volgens de regels van het G.A.T.T. kan worden opgeheven. Gelijk U bekend werkt dit stelsel met name als volgt: wanneer de onderhandelingen — aanvankelijk bilateraal, later multilateraal — zijn afgesloten, worden door elk der contracterende partijen de lijsten gedeponeerd van goederen met betrekking waartoe de overeenkomstige douanerechten zijn vastgesteld. Enerzijds mag volgens artikel II een Staat geïmporteerde goederen afkomstig uit andere contracterende Staten niet belasten met hogere invoerrechten dan die welke uit de tariefconcessie, opgenomen in de door hun gedeponeerde lijsten, voortvloeien. Anderzijds mogen krachtens artikel XXVIII de lijsten in beginsel slechts om de drie jaar worden gewijzigd en wel met inachtneming van een bijzondere procedure.

De Commissie merkt eveneens op dat, hoewel artikel XXVIII bis — eerst verscheidene jaren na de ondertekening van de oorspronkelijke overeenkomst opgenomen — de term consolidatie bezigt, het daaraan een ruimere betekenis geeft dan men op het eerste gezicht zou menen en in overeenstemming is met de zojuist door ons aangeduide. Waar deze tekst van de onderwerpen spreekt waarop de periodieke onderhandelingen betrekking kunnen hebben, noemt hij de consolidatie der rechten op het ten tijde der onderhandelingen bestaande niveau naast de verlaging der rechten en de verbintenis om een bepaald recht niet boven een zeker niveau vast te stellen; hieruit volgt niet, aldus de Commissie, dat alleen de standstill-verbintenis een consolidatie betekent; de verlaging der rechten en de verbintenis ze niet boven een bepaald peil op te voeren hebben eveneens dit karakter. Deze stelling komt ons juist voor.

De Commissie brengt vervolgens artikel 16 der Verordening 160/66 in verband met het consolidatiebegrip gelijk dit naar haar oordeel voor het G.A.T.T. moet worden aangenomen en meent dat het in bedoeld artikel voorziene maximum voor de belasting wordt gevormd door de concessie welke de Gemeenschap in het kader van het G.A.T.T. ten aanzien van haar douanetarief doet. De strekking van de bepaling is immers de rechten te waarborgen welke de contracterende partijen aan de eerder gegeven tariefconcessies ontlenen; dit volgt zowel uit de tekst van het artikel als uit de overweging waarbij het wordt aangekondigd. Blijft dus nog te onderzoeken welke tarief-ocncessie nu voor de litigieuze tariefposten 17.04-C en 18.06-B werd gegeven. Volgens lijst XL mag de Gemeenschap een in de voetnoot a als „geconsolideerd” gekwalificieerd recht van 27 % heffen, waarbij dan nog een aanvullend recht op de suiker kan komen.

Hieruit blijkt met volstrekte duidelijkheid dat zij krachtens deze bepalingen jegens de contracterende partijen niet gebonden is aan het belastingtarief van 27 %, doch dat zif op grond van het aanvullend recht een hoger bedrag mag heffen. De vraag rijst dus of zij uitsluitend gebonden is voor zover het deze 27 % betreft, doch vrij blijft in de bepaling van het aanvullend recht. Aangenomen moet worden dat de verbintenis — dat wil zeggen de consolidatie — mede het aanvullend recht dekt, immers — ware dit anders — dan zou de verplichting iedere reële inhoud missen en met artikel 16 in het geheel geen plafond zijn ingesteld. Juist omdat de tariefconcessie een maximum inhoudt, vorme de consolidatie een geheel en is het niet mogelijk een deel van de belasting als geconsolideerd te beschouwen indien het geheel dat niet is.

Weliswaar is hier de tegenwerping denkbaar dat, indien het aanvullend recht eveneens geconsolideerd is en derhalve de bij invoer van suiker te heffen belasting slechts op straffe van een inbreuk op de grondregels van het G.A.T.T. kan overschrijden, deze belasting zelve in het protocol niet is geconsolideerd.

Niettemin, wanneer de suiker aan een bepaalde belasting is onderworpen, zijn het maximum van het aanvullend recht en bijgevolg ook dat van de totale belasting bepaald; aangenomen mag dus worden dat er, in zoverre, sprake is van een tariefconcessie.

Met andere woorden, de Gemeenschap mag tegenover de contracterende partijen van het G.A.T.T. voor de onderhavige tariefposten een belasting heffen hoger dan 27 % en het aanvullend recht te zamen.

3.

Wij moeten derhalve kiezen tussen deze beide diametraal tegenovergestelde interpretaties van een tekst, die inderdaad tamelijk gebrekkig is geredigeerd. Men ziet dan dat de te kiezen oplossing niet beperkt zal blijven tot de invoer uit derde landen, doch — mu-tatis mutandis — zich mede uit zal strekken tot handelstransacties binnen de Gemeenschap. Immers, volgens artikel 16, tweede lid, mag het totaalbedrag van de belasting op bedoelde transacties niet meer belopen dan 9/10 van de belasting op import uit derde landen. Er bestaat derhalve een rechtstreeks verband tussen beide regelingen.