(1)

Op 4 april 2017 heeft de Europese Centrale Bank (ECB) Richtsnoer (EU) 2017/697 van de Europese Centrale Bank (ECB/2017/9) (2) (hierna het “O&D-richtsnoer” genoemd) vastgesteld, waarin zij een algemeen beleid vaststelde voor de wijze waarop nationale bevoegde autoriteiten met betrekking tot minder belangrijke instellingen gebruikmaken van de keuzemogelijkheden en manoeuvreerruimte die het Unierecht biedt. De wetgeving die sinds de vaststelling van het O&D-richtsnoer is ingevoerd, heeft een aantal van de keuzemogelijkheden en de manoeuvreerruimte waarin het Unierecht voorziet en die in het O&D-richtsnoer waren opgenomen, gewijzigd of geschrapt. Derhalve zijn bepaalde daaruit voortvloeiende wijzigingen van het O&D-richtsnoer noodzakelijk.

(2)

Wat de op stabiele retaildeposito’s toe te passen uitstroompercentages betreft, hebben bepaalde factoren de praktische toepassing belemmerd van de beoordelingsvrijheid van artikel 13 van Verordening (EU) 2016/445 van de Europese Centrale Bank (ECB/2016/4) (3) en artikel 7 van het O&D-richtsnoer, op grond waarvan de bevoegde autoriteiten instellingen kunnen toestaan een uitstroompercentage van 3 % toe te passen op stabiele retaildeposito’s die onder een depositogarantiestelsel (DGS) vallen, behoudens voorafgaande goedkeuring van de Europese Commissie overeenkomstig artikel 24, leden 4 en 5, van Gedelegeerde Verordening (EU) 2015/61 van de Commissie (4). Nadere gegevens en analyses zijn noodzakelijk om aan te tonen dat de afvloeiingspercentages voor stabiele retaildeposito’s die gedekt worden door een depositogarantiestelsel als bedoeld in artikel 24, lid 5, van Gedelegeerde Verordening (EU) 2015/61 tijdens een stressperiode minder dan 3 % zouden bedragen in overeenstemming met de in artikel 5 van Gedelegeerde Verordening (EU) 2015/61 bedoelde scenario’s. Bij gebrek aan dergelijk bewijs en dergelijke analyses moet het algemene beleid dat de toepassing van een uitstroompercentage van 3 % toestaat, worden geschrapt uit Verordening (EU) 2016/445 en dus uit het O&D-richtsnoer.

(3)

De optie die aan de bevoegde autoriteiten wordt geboden op grond van artikel 12, lid 1, punt c), i), van Gedelegeerde Verordening (EU) 2015/61 betreffende de identificatie van belangrijke aandelenindices met het oog op de vaststelling van de aandelen die als activa van niveau 2B in de liquiditeitsdekkingsratio kunnen worden aangemerkt, moet consequent worden uitgeoefend voor belangrijke en minder belangrijke instellingen. De discretionaire bevoegdheid is bedoeld om ervoor te zorgen dat kredietinstellingen in hun liquiditeitsbuffer alleen de aandelen opnemen die zijn opgenomen in indices waarvoor kan worden aangenomen dat de onderliggende aandelen marktliquiditeit bezitten. Aangezien noch het belang noch de omvang van een kredietinstelling rechtstreeks van invloed is op de marktliquiditeit van de onderliggende aandelen in de relevante indices, zou het niet passend zijn voor belangrijke en minder belangrijke instellingen een gedifferentieerde behandeling toe te passen.

(4)

De discretionaire bevoegdheid waarover de bevoegde autoriteiten op grond van artikel 12, lid 3, van Gedelegeerde Verordening (EU) 2015/61 beschikken om af te wijken van lid 1, punt b), ii) en iii), van hetzelfde artikel in het geval van kredietinstellingen die op grond van hun statuten om redenen van godsdienstige overtuiging niet in staat zijn om rentedragende activa aan te houden, moet consequent worden uitgeoefend voor belangrijke en minder belangrijke instellingen, teneinde de criteria voor het identificeren van activa van niveau 2B met betrekking tot bedrijfsobligaties te harmoniseren.

(5)

De discretionaire bevoegdheid die op grond van artikel 428 septdecies, lid 10, van Verordening (EU) nr. 575/2013 van het Europees Parlement en de Raad (5) aan de bevoegde autoriteiten wordt toegekend in verband met het vereiste inzake de nettostabielefinancieringsratio (net stable funding ratio — NSFR), op grond waarvan de bevoegde autoriteiten de factoren voor de vereiste stabiele financiering kunnen bepalen die moeten worden toegepast op blootstellingen buiten de balanstelling die niet elders in deel zes, titel IV, hoofdstuk 4, van die verordening worden genoemd, moet op consistente wijze worden uitgeoefend voor zowel belangrijke als minder belangrijke instellingen. Het beleid met betrekking tot belangrijke instellingen koppelt de vereiste stabielefinancieringsfactoren in de NSFR aan de uitstroompercentages die in de liquiditeitsdekkingsratio (LCR) worden toegepast, waarbij de ECB de flexibiliteit wordt gelaten om verschillende stabielefinancieringsfactoren te bepalen. Met deze benadering wordt ter wille van de eenvoud en voorzichtigheid een evenwicht gevonden tussen de bij de berekening van de NSFR toe te passen factoren en de voor de LCR-doeleinden vastgestelde factoren, waarbij een verschillende behandeling mogelijk blijft in gevallen waarin deze koppeling het daaraan verbonden financieringsrisico niet naar behoren weerspiegelt. Het is niet nodig of passend om van die benadering af te wijken met betrekking tot minder belangrijke instellingen, aangezien de methode voor de toepassing van factoren voor vereiste stabiele financiering op deze blootstellingen buiten de balanstelling in beginsel niet per kredietinstelling mag verschillen. Om dezelfde reden moet de overeenkomstig artikel 428 quaterquadragies, lid 10, van Verordening (EU) nr. 575/2013 aan de bevoegde autoriteiten verleende discretionaire bevoegdheid in verband met de berekening van de NSFR volgens de vereenvoudigde benadering op vergelijkbare wijze worden uitgeoefend.

(6)

De op grond van artikel 428 octodecies, lid 2, van Verordening (EU) nr. 575/2013 aan de bevoegde autoriteiten verleende discretionaire bevoegdheid waarbij zij de bezwaringstermijn met betrekking tot gescheiden activa in overeenstemming met de onderliggende blootstelling van die activa bepalen, moet op dezelfde wijze worden uitgeoefend voor belangrijke en minder belangrijke instellingen. Activa die gescheiden en niet vrij beschikbaar zijn, moeten worden beschouwd als bezwaard voor een periode die overeenkomt met de looptijd van de verplichtingen jegens de cliënten van de instellingen waarop dat scheidingsvereiste betrekking heeft, en moeten derhalve in die periode naar behoren worden gefinancierd. Deze redenering geldt ongeacht de omvang van de betrokken instelling. De discretionaire bevoegdheid die op grond van artikel 428 quinquesquadragies, lid 2, van Verordening (EU) nr. 575/2013 aan de bevoegde autoriteiten wordt toegekend in verband met de NSFR zoals berekend volgens de vereenvoudigde benadering, moet op vergelijkbare wijze worden uitgeoefend om dezelfde redenen als hierboven beschreven en ook omdat er geen prudentiële redenen zijn die een verschil in benadering zouden rechtvaardigen met betrekking tot de NSFR zoals berekend volgens de vereenvoudigde benadering. De in dit richtsnoer opgenomen uitvoeringsbepalingen voor de opties en manoeuvreerruimte met betrekking tot de vrijstelling van intragroepblootstellingen van de toepassing van de in artikel 400, lid 2, van Verordening (EU) nr. 575/2013 vastgestelde limieten voor grote blootstellingen moeten worden gewijzigd en consequent worden toegepast voor belangrijke instellingen. Sinds de vaststelling van Verordening (EU) 2016/445 (ECB/2016/4) is het niveau van de prudentiële bezorgdheid van de ECB over de boekingspraktijken van kredietinstellingen met in derde landen gevestigde entiteiten toegenomen. Het toepassingsgebied van deze optie moet daarom worden beperkt tot intragroepblootstellingen aan in de Unie gevestigde entiteiten, met als gevolg dat intragroepblootstellingen aan entiteiten in derde landen pas kunnen worden vrijgesteld van de desbetreffende limieten voor grote risicoblootstellingen na een voorafgaande beoordeling per geval door de toezichthouder.

(7)

Daarnaast moet het O&D-richtsnoer worden gewijzigd om het mogelijk te maken dat kredietinstellingen die aan de relevante criteria voldoen, naast de momenteel beschikbare volledige vrijstelling, gebruik kunnen maken van een gedeeltelijke vrijstelling door een kwantitatieve limiet op de waarde van de desbetreffende blootstellingen in acht te nemen. Een dergelijke verruimde toepassing van de beoordelingsvrijheid moet bijdragen tot de handhaving van een gelijk speelveld voor kredietinstellingen in de deelnemende lidstaten, alsook tot het beperken van concentratierisico’s die voortvloeien uit specifieke blootstellingen, en ervoor zorgen dat in het gehele gemeenschappelijke toezichtsmechanisme dezelfde minimumstandaarden worden toegepast.

(8)

Derhalve moet Richtsnoer (EU) 2017/697 (ECB/2017/9) dienovereenkomstig worden gewijzigd,