2007D0589 — NL — 21.09.2011 — 003.001

Dit document vormt slechts een documentatiehulpmiddel en verschijnt buiten de verantwoordelijkheid van de instellingen

Gewijzigd bij:

▼B

BESCHIKKING VAN DE COMMISSIE

van 18 juli 2007

tot vaststelling van richtsnoeren voor de monitoring en rapportage van de emissies van broeikasgassen overeenkomstig Richtlijn 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad

(Kennisgeving geschied onder nummer C(2007) 3416)

(Voor de EER relevante tekst)

(2007/589/EG)

▼M4

Artikel 1

De richtsnoeren voor de monitoring van en rapportage over de broeikasgasemissies van de in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG genoemde activiteiten en de activiteiten die zijn opgenomen overeenkomstig artikel 24, lid 1, van die richtlijn, zijn vastgesteld in de bijlagen I tot en met XIV en XVI tot en met XXIV bij deze beschikking.

De richtsnoeren voor de monitoring en rapportage van tonkilometergegevens van luchtvaartactiviteiten ter fine van aanvragen overeenkomstig artikel 3 sexies of 3 septies van Richtlijn 2003/87/EG zijn opgenomen in bijlage XV. Die richtsnoeren zijn gebaseerd op de beginselen van bijlage IV bij die richtlijn.

▼B

Artikel 2

Beschikking 2004/156/EG wordt met ingang van de in artikel 3 genoemde datum ingetrokken.

Artikel 3

Deze beschikking is van toepassing met ingang van 1 januari 2008.

Artikel 4

Deze beschikking is gericht tot de lidstaten.

LIJST VAN BIJLAGEN

BIJLAGE I

ALGEMENE RICHTSNOEREN

1.   INLEIDING

Deze bijlage bevat de algemene richtsnoeren voor de monitoring van en rapportage over de emissies, ten gevolge van de activiteiten van de lijst van bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG, van broeikasgassen die met betrekking tot die activiteiten zijn gespecificeerd. In de ►M4  bijlagen II tot en met XI en bijlagen XIII tot en met XXIV ◄ worden aanvullende richtsnoeren gegeven voor activiteitspecifieke emissies.

2.   DEFINITIES

▼M2

Voor de toepassing van deze bijlage en de ►M4  bijlagen II tot en met XXIV ◄ gelden de definities van Richtlijn 2003/87/EG. Voor de toepassing van deze bijlage wordt onder „exploitant” evenwel verstaan „exploitant” als bedoeld in artikel 3, onder f), en „vliegtuigexploitant” als bedoeld in artikel 3, onder o), van Richtlijn 2003/87/EG.

▼B

▼M2

▼M3

▼B

3.   BEGINSELEN VAN MONITORING EN RAPPORTAGE

Om een betrouwbare en verifieerbare monitoring van en rapportage over broeikasgasemissies krachtens Richtlijn 2003/87/EG te waarborgen, moeten monitoring en rapportage op de volgende beginselen zijn gebaseerd:

▼M1

Volledigheid.De monitoring en de rapportage met betrekking tot een ►M2  installatie of vliegtuigexploitant ◄ moeten alle proces- en verbrandingsemissies omvatten uit alle emissiebronnen en bronstromen die samenhangen met de in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG genoemde activiteiten en andere relevante activiteiten die krachtens artikel 24 van de richtlijn in de EU-ETS zijn opgenomen en van alle broeikasgassen die met betrekking tot die activiteiten zijn gespecificeerd, waarbij dubbeltelling moet worden vermeden.

▼B

Consistentie.Gemonitorde en gerapporteerde emissies moeten over een zeker tijdsverloop vergelijkbaar zijn, waarbij gebruik wordt gemaakt van dezelfde monitoringmethodieken en gegevensbestanden. Monitoringmethodieken kunnen in overeenstemming met de bepalingen van deze richtsnoeren worden gewijzigd, indien daarmee de nauwkeurigheid van de verstrekte gegevens wordt verbeterd. Wijzigingen in monitoringmethodieken zijn onderworpen aan de goedkeuring van de bevoegde autoriteit en moeten volledig zijn gedocumenteerd in overeenstemming met deze richtsnoeren.

Transparantie.Monitoringgegevens, met inbegrip van aannamen, verwijzingen, activiteitsgegevens, emissiefactoren, oxidatiefactoren en conversiefactoren, moeten worden verzameld en zodanig geregistreerd, samengevoegd, geanalyseerd en gedocumenteerd dat de verificateur en de bevoegde autoriteit de bepaling van de emissies kunnen reproduceren.

▼M2

Juistheid.Er moet op worden toegezien dat bij de emissiebepalingen de reële emissies niet systematisch worden over- dan wel onderschat. Bronnen van onzekerheid moeten worden opgespoord en zoveel mogelijk beperkt. Er moeten gepaste inspanningen worden gedaan om te zorgen dat berekeningen en metingen van emissies met de maximaal haalbare nauwkeurigheid worden uitgevoerd. De exploitant moet ervoor zorgen dat de integriteit van de gerapporteerde emissies met redelijke mate van zekerheid kan worden vastgesteld. Emissies moeten worden bepaald met behulp van de passende monitoringmethodieken die in deze richtsnoeren worden beschreven. Alle meet- of andere beproevingsapparatuur die voor de rapportage van monitoringgegevens wordt gebruikt, moet naar behoren worden toegepast, onderhouden, gekalibreerd en gecontroleerd. Spreadsheets en andere hulpmiddelen die voor de opslag en bewerking van monitoringgegevens worden gebruikt, mogen geen fouten bevatten. De gerapporteerde emissies en daarmee samenhangende bekendmakingen mogen geen beduidende onjuiste opgaven bevatten, moeten zodanig zijn dat systematische fouten bij de selectie en presentatie van informatie worden vermeden, en moeten een betrouwbare en evenwichtige beschrijving geven van de emissies van een installatie of een vliegtuigexploitant.

▼B

Kosteneffectiviteit.Bij het kiezen van een monitoringmethodiek moeten de verbeteringen welke een grotere nauwkeurigheid opleveren, tegen de extra kosten worden afgewogen. De monitoring van en rapportage over emissies moeten daarom zijn gericht op het behalen van de grootst mogelijke nauwkeurigheid, tenzij dit technisch niet haalbaar is of tot onredelijk hoge kosten zou leiden. ►M2  De monitoringmethodiek moet de aanwijzingen aan de exploitant op een logische en eenvoudige manier beschrijven, waarbij wordt voorkomen dat werkzaamheden dubbel worden uitgevoerd en waarbij rekening wordt gehouden met bestaande systemen die reeds in de installatie aanwezig zijn of door de vliegtuigexploitant worden gebruikt. ◄

Betrouwbaarheid.Gebruikers moeten erop kunnen vertrouwen dat een geverifieerd emissieverslag precies weergeeft hetgeen het moet, of naar redelijke verwachting kan, weergeven.

Prestatieverbetering op het gebied van monitoring en rapportage van emissies.Het verificatieproces van emissieverslagen moet een effectief en betrouwbaar hulpmiddel zijn ter ondersteuning van de procedures voor kwaliteitsborging en kwaliteitscontrole, doordat informatie wordt gegeven op grond waarvan een exploitant maatregelen kan nemen om zijn prestaties op het gebied van monitoring en rapportage van emissies te verbeteren.

4.   MONITORING VAN BROEIKASGASEMISSIES

4.1.   GRENZEN

▼M2

Het monitoring- en rapportageproces met betrekking tot een installatie of vliegtuigexploitant omvat alle relevante broeikasgasemissies uit alle emissiebronnen en/of bronstromen die samenhangen met activiteiten die in de installatie of door de vliegtuigexploitant worden uitgevoerd en die in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG worden genoemd, alsook de activiteiten en broeikasgassen die door de lidstaat overeenkomstig artikel 24 van Richtlijn 2003/87/EG in de handelsregeling zijn opgenomen. Vliegtuigexploitanten dragen er voorts zorg voor dat gedocumenteerde procedures worden toegepast voor het traceren van wijzigingen van de lijst van emissiebronnen, zoals het leasen of aankopen van vliegtuigen, teneinde de volledigheid van de emissiegegevens te garanderen en dubbeltelling te vermijden.

▼B

Artikel 6, lid 2, onder b), van Richtlijn 2003/87/EG bepaalt dat vergunningen voor broeikasgasemissies een beschrijving van de activiteiten en de emissies uit de installatie moeten bevatten. ►M2  Bijgevolg dienen alle emissiebronnen en bronstromen van de in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG genoemde activiteiten die moeten worden gemonitord en gerapporteerd, te zijn opgenomen in de vergunning of, in het geval van luchtvaartactiviteiten, in het monitoringplan. ◄ Artikel 6, lid 2, onder c), van Richtlijn 2003/87/EG schrijft voor dat vergunningen voor broeikasgasemissies monitoringvoorschriften moeten bevatten, met vermelding van de monitoringmethodiek en de monitoringfrequentie.

▼M3

Wanneer lekkage van CO2 uit een opslagcomplex overeenkomstig Richtlijn 2009/31/EG wordt gedetecteerd en wanneer dit resulteert in emissies of in het vrijkomen van CO2 in de waterkolom, wordt dit opgenomen als een emissiebron van de installatie in kwestie en wordt die lekkage dienovereenkomstig gemonitord als vereist krachtens de bepalingen van bijlage XVIII. Mits instemming door de bevoegde autoriteit mag lekkage worden uitgesloten als emissiebron wanneer corrigerende actie is ondernomen overeenkomstig artikel 16 van Richtlijn 2009/31/EG en de emissies en/of het vrijkomen in de waterkolom ten gevolge van die lekkage niet langer worden gedetecteerd.

▼M2

Emissies van mobiele verbrandingsmotoren voor vervoersdoeleinden worden bij de emissieschattingen van installaties buiten beschouwing gelaten.

▼B

De monitoring van emissies omvat zowel de emissies die het gevolg zijn van regelmatige handelingen als die welke het gevolg zijn van uitzonderlijke gebeurtenissen, inclusief opstarten, uitschakelen en noodsituaties, gedurende de verslagperiode.

Indien de productiecapaciteit of de output van één of meer activiteiten die vallen onder dezelfde subrubriek van bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG, afzonderlijk of gezamenlijk de desbetreffende drempelwaarde volgens die bijlage in één installatie of op één locatie overschrijdt, moeten alle emissies uit alle emissiebronnen en/of bronstromen van alle in die bijlage genoemde activiteiten in die installatie of op die locatie worden gemonitord en gerapporteerd.

Of een aanvullende verbrandingsinstallatie, zoals een warmtekrachtinstallatie, moet worden gezien als onderdeel van een installatie waarin een andere activiteit volgens bijlage I plaatsvindt, of als afzonderlijke installatie, is afhankelijk van lokale omstandigheden en moet zijn vastgelegd in de broeikasgasemissievergunning voor de installatie.

Alle emissies uit een installatie moeten worden toegewezen aan die installatie, ook als er warmte of elektriciteit naar andere installaties wordt afgevoerd. Emissies die samenhangen met de opwekking van warmte of elektriciteit die uit andere installaties wordt aangevoerd, mogen niet worden toegewezen aan de installatie waarin deze worden aangevoerd.

4.2.   OP BEREKENINGEN EN OP METINGEN GEBASEERDE METHODIEKEN

▼M2

Volgens bijlage IV bij Richtlijn 2003/87/EG worden de emissies van installaties bepaald door middel van:

▼B

De exploitant kan de toepassing van een meetmethode voorstellen indien hij kan aantonen dat:

Voor het gebruik van een meetmethode is de toestemming van de bevoegde autoriteit vereist. Voor elke verslagperiode moet de exploitant de gemeten emissies bevestigen middels een rekenmethode, overeenkomstig het bepaalde in paragraaf 6.3, onder c).

Mits dit door de bevoegde autoriteit is goedgekeurd, mag de exploitant meetmethoden en rekenmethoden combineren voor verschillende emissiebronnen en bronstromen die tot één installatie behoren. De exploitant moet erop toezien en aantonen dat er geen hiaten of dubbeltellingen ten aanzien van emissies optreden.

4.3.   HET MONITORINGPLAN

Artikel 6, lid 2, onder c), van Richtlijn 2003/87/EG schrijft voor dat vergunningen voor broeikasgasemissies monitoringvoorschriften moeten bevatten, met vermelding van de monitoringmethodiek en de monitoringfrequentie. ►M2   Overeenkomstig artikel 3 octies van die richtlijn dienen vliegtuigexploitanten bij de bevoegde autoriteit een monitoringplan in met maatregelen voor de monitoring en rapportage van hun emissies en tonkilometergegevens. ◄

De monitoringmethodiek maakt deel uit van het monitoringplan, dat door de bevoegde autoriteit volgens de criteria van dit hoofdstuk en de onderdelen daarvan moet worden goedgekeurd. De lidstaat of zijn bevoegde autoriteiten dragen er zorg voor dat de door de installaties toe te passen monitoringmethodiek hetzij in het kader van de vergunningsvoorwaarden, hetzij — voor zover dit verenigbaar is met Richtlijn 2003/87/EG — via algemene verbindende regels wordt gespecificeerd.

▼M2

De bevoegde autoriteit moet het door de exploitant opgestelde monitoringplan controleren en goedkeuren vóór de aanvang van de verslagperiode. Bij een substantiële wijziging van de op een installatie of door een vliegtuigexploitant toegepaste monitoringmethodiek moet dit worden herhaald. Wanneer zulks krachtens een activiteitspecifieke bijlage is vereist, wordt het monitoringplan volgens een standaardmodel en binnen een specifieke termijn ingediend.

▼B

Onverminderd hoofdstuk 16 omvat het monitoringplan de volgende elementen:

▼M4

▼B

▼M1

▼B

▼M1

▼B

▼M3

▼M4

▼B

De monitoringmethodiek moet worden gewijzigd indien daarmee de nauwkeurigheid van de verstrekte gegevens wordt verbeterd, tenzij dit technisch niet haalbaar is of zou leiden tot onredelijk hoge kosten.

▼M3

Voor substantiële wijzigingen van de monitoringmethodiek als onderdeel van het monitoringplan is de toestemming van de bevoegde autoriteit vereist indien het gaat om:

▼B

Alle andere wijzigingen of voorgestelde wijzigingen van de monitoringmethodiek of de gegevensreeksen waarop deze is gebaseerd, moeten zo snel mogelijk nadat de exploitant daarvan kennis heeft genomen of redelijkerwijs kennis had kunnen nemen, aan de bevoegde autoriteit worden gemeld, tenzij in het monitoringplan anders is bepaald.

Wijzigingen in het monitoringplan dienen in de interne registers van de exploitant duidelijk te worden vermeld, gemotiveerd en uitvoerig gedocumenteerd.

De bevoegde autoriteit eist van de exploitant dat hij zijn monitoringplan wijzigt indien dat monitoringplan niet langer in overeenstemming is met de in deze richtsnoeren vervatte regels.

Met het oog op de uitwisseling van informatie tussen de bevoegde autoriteiten en de Commissie over de monitoring, rapportage en verificatie uit hoofde van deze richtsnoeren en de coherente toepassing daarvan, verlenen de lidstaten hun medewerking aan het jaarlijkse kwaliteitsborgings- en beoordelingsproces inzake monitoring, rapportage en verificatie dat door de Commissie wordt georganiseerd overeenkomstig artikel 21, lid 3, van Richtlijn 2003/87/EG.

5.   REKENMETHODEN VOOR CO2-EMISSIES

5.1.   WIJZE VAN BEREKENING

De berekening van CO2-emissies moet zijn gebaseerd op óf de volgende formule:

CO2-emissies = activiteitsgegevens * emissiefactor * oxidatiefactor

of op een alternatieve methode indien deze is gedefinieerd in de activiteitspecifieke richtsnoeren.

De uitdrukkingen in deze formule worden voor verbrandingsemissies en procesemissies als volgt gespecificeerd:

Verbrandingsemissies

▼M2

De activiteitsgegevens moeten op het brandstofverbruik zijn gebaseerd. De verbruikte hoeveelheid brandstof wordt uitgedrukt in termen van energie-inhoud (eenheid: TJ), tenzij in deze richtsnoeren anders is aangegeven. Het gebruik van de calorische onderwaarde wordt voor bepaalde specifieke activiteiten niet noodzakelijk geacht indien in de betreffende activiteitspecifieke bijlagen is aangegeven dat emissiefactoren uitgedrukt in t CO2 per ton brandstof resulteren in een vergelijkbaar niveau van nauwkeurigheid. De emissiefactor wordt uitgedrukt als t CO2/TJ, tenzij in deze richtsnoeren anders is aangegeven. Als een brandstof wordt verbruikt, oxideert niet alle daarin aanwezige koolstof tot CO2. De onvolledige oxidatie wordt veroorzaakt door ondoelmatigheden in het verbrandingsproces, waardoor een deel van de onverbrande of slechts gedeeltelijk geoxideerde koolstof achterblijft als roet of as. Koolstof die niet of slechts gedeeltelijk is geoxideerd, wordt weergegeven door middel van de oxidatiefactor, die als fractie moet worden uitgedrukt. De oxidatiefactor moet als fractie van één worden uitgedrukt. Dit resulteert in de volgende berekeningsformule:

▼B

CO2-emissies = brandstofstroom [t of Nm3] * calorische onderwaarde [TJ/t of TJ/Nm3] * emissiefactor [tCO2/TJ] * oxidatiefactor

De berekening van verbrandingsemissies wordt nader gespecificeerd in bijlage II.

Procesemissies

De activiteitsgegevens moeten zijn gebaseerd op materiaalverbruik, doorvoercapaciteit of productiecapaciteit en worden uitgedrukt als t of Nm3. De emissiefactor wordt uitgedrukt als tCO2/t of tCO2/Nm3. Koolstof in de ingezette materialen die tijdens het proces niet in CO2 wordt omgezet, wordt meegenomen in de conversiefactor die als fractie moet worden uitgedrukt. Wanneer een conversiefactor in de emissiefactor wordt meegenomen, mag er geen afzonderlijke conversiefactor worden toegepast. De gebruikte hoeveelheid ingezet materiaal wordt uitgedrukt in termen van massa of volume [t of Nm3]. Dit resulteert in de volgende berekeningsformule:

▼M4

De berekening van procesemissies wordt nader gespecificeerd in de activiteitspecifieke richtsnoeren in de bijlagen II tot en met XI en XVI tot en met XXIV. Niet alle berekeningsmethoden in de bijlagen II tot en met XI en XVI tot en met XXIV maken gebruik van een conversiefactor.

▼B

De berekening van procesemissies wordt nader gespecificeerd in de activiteitspecifieke richtsnoeren in de ►M3  bijlagen II tot en met XI en bijlagen XVI, XVII en XVIII ◄ . Niet alle berekeningsmethoden in de ►M3  bijlagen II tot en met XI en bijlagen XVI, XVII en XVIII ◄ maken gebruik van een conversiefactor.

5.2.   INDELING IN NIVEAUS

►M2  De activiteitspecifieke richtsnoeren die in de ►M4  bijlagen II tot en met XI en bijlagen XIV tot en met XXIV ◄ worden besproken, bevatten specifieke methodieken om de volgende variabelen te bepalen: activiteitsgegevens (deze omvatten de variabelen „brandstofstroom/materiaalstroom” en „calorische onderwaarde”), emissiefactoren, samenstellingsgegevens, oxidatie- en conversiefactoren en lading. ◄ Deze methodieken zijn in niveaus ingedeeld. Met de oplopende nummering van niveaus wordt een oplopende mate van nauwkeurigheid aangegeven, waarbij het niveau met het hoogste nummer de voorkeur heeft.

De exploitant mag voor de onderscheiden variabelen brandstof-/materiaalstroom, calorische onderwaarde, emissiefactor, samenstellingsgegevens, oxidatie- of conversiefactor die binnen één enkele berekening worden gebruikt, verschillende goedgekeurde niveaus toepassen. De keuze van niveaus moet zijn goedgekeurd door de bevoegde autoriteit (zie paragraaf 4.3).

Gelijkwaardige niveaus worden aangeduid met hetzelfde niveaunummer en een toegevoegde letter (bv. niveau 2a en 2b). Voor activiteiten waarvoor deze richtlijnen alternatieve rekenmethoden aanreiken (bv. in bijlage VII: „rekenmethode A: op basis van de in de oven ingezette materialen” en „rekenmethode B: op basis van de geproduceerde klinker”) mag een exploitant alleen van de ene methode naar de andere omschakelen, wanneer hij ten genoegen van de bevoegde autoriteit kan aantonen dat deze omschakeling leidt tot een grotere nauwkeurigheid in de monitoring van en rapportage over de emissies van de betreffende activiteit.

Alle exploitanten moeten de methode van het hoogste niveau gebruiken om alle variabelen voor alle bronstromen in alle installaties van de categorieën B en C te bepalen. Alleen wanneer ten genoegen van de bevoegde autoriteit is aangetoond dat de methode van het hoogste niveau technisch niet haalbaar is of zou leiden tot onredelijk hoge kosten, mag voor die variabele binnen een monitoringmethodiek het eerstvolgende lagere niveau worden aangehouden. Voor installaties waarvan de jaarlijkse emissies meer dan 500 kton fossiel CO2 bedragen (d.w.z. de „installaties van categorie C”) dient de lidstaat de Commissie overeenkomstig artikel 21 van Richtlijn 2003/87/EG te informeren indien niet voor alle grote bronstromen een combinatie van de methoden van het hoogste niveau wordt toegepast.

Onverminderd het bepaalde in hoofdstuk 16 zorgen de lidstaten ervoor dat de exploitanten voor alle grote bronstromen ten minste de in onderstaande tabel 1 gespecificeerde niveaus toepassen, tenzij dit technisch niet haalbaar is.

De exploitant mag voor de bepaling van de variabelen aan de hand waarvan de emissies van kleine bronstromen worden berekend ten minste niveau 1 kiezen, en voor de minimis-bronstromen monitoring- en rapportagemethoden toepassen die gebaseerd zijn op eigen, niet met enig niveau geassocieerde schattingsmethoden; in beide gevallen is daarvoor de toestemming van de bevoegde autoriteit vereist.

De exploitant moet onverwijld een wijziging van het toegepaste niveau voorstellen wanneer:

Voor installaties of technisch onderscheidbare onderdelen daarvan mogen met betrekking tot als zuiver aangemerkte biobrandstoffen en materialen schattingsmethoden worden toegepast waarvoor geen nauwkeurigheidsniveau is bepaald („no-tier”-methoden), tenzij de aldus bepaalde waarde wordt gebruikt om van de door continue emissiemeting bepaalde emissies het van biomassa afkomstige CO2 af te trekken. Tot deze „no-tier” methoden behoort de energiebalansmethode. CO2-emissies uit fossiel materiaal dat als onzuiverheid voorkomt in als zuivere biomassa aangemerkte brandstoffen en materialen, moeten worden gerapporteerd onder de biomassa-bronstroom en mogen worden geschat met behulp van „no-tier”-methoden. Gemengde brandstoffen en materialen die biomassa bevatten, dienen te worden gekarakteriseerd overeenkomstig het bepaalde in paragraaf 13.4, tenzij de bronstroom als de minimis kan worden beschouwd.

▼M4

Voor commercieel verhandelbare standaardbrandstoffen kunnen de in tabel 1 vermelde minimumniveaumethoden voor bijlage II inzake verbrandingsactiviteiten ook worden toegepast voor andere activiteiten.

▼B

Wanneer het hoogste niveau of het overeengekomen aan een variabele gekoppelde niveau tijdelijk om technische redenen niet haalbaar is, mag een exploitant het hoogste haalbare niveau toepassen totdat de omstandigheden voor toepassing van het vroegere niveau zijn hersteld. De exploitant moet zonder onnodige vertraging aan de bevoegde autoriteit aantonen waarom een niveauwijziging noodzakelijk is en gedetailleerde informatie over de voorlopig toegepaste monitoringmethodiek verstrekken. De exploitant moet alle noodzakelijke maatregelen nemen om een vlot herstel van het oorspronkelijke niveau van monitoring en rapportage mogelijk te maken.

Wijzigingen van niveaus moeten volledig zijn gedocumenteerd. Kleine hiaten in gegevensbestanden ten gevolge van storingen van meetsystemen moeten worden behandeld volgens de goede professionele praktijk, hetgeen dient te resulteren in een conservatieve schatting van de emissies, rekening houdend met het bepaalde in de IPPC-publicatie „Reference Document on the General Principles of Monitoring” van juli 2003 ( 7 ). Wanneer er binnen een verslagperiode een niveauwijziging plaatsvindt, moeten de resultaten voor de betreffende activiteit gedurende de onderscheiden delen van de verslagperiode worden berekend en gerapporteerd als afzonderlijke onderdelen van het jaarlijkse verslag aan de bevoegde autoriteit.

▼M4

Tabel 1

Minimumeisen

(„n.v.t.” staat voor „niet van toepassing”)

Kolom A voor „installaties van categorie A” (installaties met een gemiddelde gerapporteerde jaarlijkse emissie over de voorgaande handelsperiode (of een conservatieve schatting of prognose daarvan indien de gerapporteerde emissies niet beschikbaar of niet langer toepasselijk zijn) die niet meer bedraagt dan 50 kt CO2-eq exclusief biogeen CO2 en vóór aftrek van de overgedragen hoeveelheid CO2);

Kolom B voor „installaties van categorie B” (installaties met een gemiddelde gerapporteerde jaarlijkse emissie over de voorgaande handelsperiode (of een conservatieve schatting of prognose daarvan indien de gerapporteerde emissies niet beschikbaar of niet langer toepasselijk zijn) die meer dan 50 kt maar niet meer dan 500 kt CO2-eq bedraagt exclusief biogeen CO2 en vóór aftrek van de overgedragen hoeveelheid CO2);

en kolom C voor „installaties van categorie C” (installaties met een gemiddelde gerapporteerde jaarlijkse emissie over de voorgaande handelsperiode (of een conservatieve schatting of prognose daarvan indien de gerapporteerde emissies niet beschikbaar of niet langer toepasselijk zijn) die meer bedraagt dan 500 kt CO2-eq exclusief biogeen CO2 en vóór aftrek van de overgedragen hoeveelheid CO2).

▼M2

5.3.   „FALL-BACK”-METHODE VOOR STATIONAIRE INSTALLATIES

▼B

Wanneer het technisch niet haalbaar is of tot onredelijk hoge kosten zou leiden om ten minste de eisen van niveau 1 voor alle bronstromen (met uitzondering van de de minimis-bronstromen) toe te passen, dient de exploitant een zogenaamde „fall-back”-methode toe te passen. Daarbij wordt de exploitant vrijgesteld van de toepassing van paragraaf 5.2 en wordt het mogelijk gemaakt een volledig op de betrokken bronstromen toegesneden monitoringmethodiek op te stellen. De exploitant moet ten genoegen van de bevoegde autoriteit aantonen dat indien deze alternatieve monitoringmethodiek op de hele installatie wordt toegepast, de in tabel 2 gespecificeerde drempelwaarden voor de totale onzekerheid m.b.t. de jaarlijkse broeikasgasemissies van de installatie als geheel worden nageleefd.

De onzekerheidsanalyse dient een kwantificering te omvatten van de onzekerheden ten aanzien van alle variabelen en parameters die bij de berekening van het jaarlijkse emissieniveau worden gebruikt, rekening houdend met de ISO-richtsnoeren betreffende de weergave van de onzekerheid van metingen (1995) ( 8 ) en ISO 5168:2005. De analyse dient plaats te vinden op basis van de gegevens van het voorgaande jaar voordat het monitoringplan door de bevoegde autoriteit wordt goedgekeurd, en dient jaarlijks te worden bijgewerkt. Deze jaarlijkse bijwerking dient samen met het jaarlijkse emissieverslag te worden opgesteld en moet worden geverifieerd.

De onderscheiden installaties waar de „fall-back”-methode wordt toegepast, moeten door de lidstaten bij de Commissie worden aangemeld overeenkomstig artikel 21 van Richtlijn 2003/87/EG. De exploitant bepaalt de gegevens, voor zover verkrijgbaar, dan wel de beste schattingen van de activiteitsgegevens, calorische onderwaarden, emissiefactoren, oxidatiefactoren en andere parameters, daarbij indien passend gebruikmakend van laboratoriumanalyses, en rapporteert deze in het jaarlijkse emissieverslag. De desbetreffende methoden worden gespecificeerd in het monitoringplan en moeten door de bevoegde autoriteit worden goedgekeurd. Tabel 2 is niet van toepassing op installaties waarvan de broeikasgasemissies worden bepaald door systemen voor continue emissiemonitoring conform bijlage XII.

▼M2

5.4.   ACTIVITEITSGEGEVENS VAN STATIONAIRE INSTALLATIES

▼B

Activiteitsgegevens geven informatie over de materiaalstromen, het verbruik van brandstoffen en ingezette materialen of de geproduceerde hoeveelheden, uitgedrukt in energie-eenheden [TJ] (in uitzonderlijke gevallen ook in massa- of volume-eenheden [t of Nm3] — zie paragraaf 5.5) in het geval van brandstoffen en massa- of volume-eenheden in het geval van grondstoffen of producten [t of Nm3].

Voor de bepaling van de activiteitsgegevens kan de exploitant zich baseren op de gefactureerde hoeveelheden brandstoffen of materialen, vastgesteld overeenkomstig bijlage I en de goedgekeurde niveaus van ►M4  de bijlagen II tot en met XXIV ◄ .

Wanneer de activiteitsgegevens voor de berekening van de emissies niet rechtstreeks kunnen worden bepaald, dienen zij te worden bepaald via een voorraadbalans:

materiaal C = materiaal P + (materiaal S - materiaal E) - materiaal O

waarin:

In gevallen waarin de bepaling van „materiaal S” en „materiaal E” door directe meting technisch niet haalbaar is of tot onredelijk hoge kosten zou leiden, kan de exploitant deze beide hoeveelheden schatten op basis van

In gevallen waarin de bepaling van de jaarlijkse activiteitsgegevens voor precies een volledig kalenderjaar technisch niet haalbaar is of tot onredelijk hoge kosten zou leiden, staat het de exploitant vrij de eerstvolgende passende werkdag als grensdatum tussen twee opeenvolgende verslagjaren te kiezen. Een dergelijke afwijking, die kan gelden voor een of meer bronstromen, moet duidelijk worden geregistreerd, worden verdisconteerd in een waarde die representatief is voor het kalenderjaar, en op consistente wijze in aanmerking worden genomen bij de bepalingen met betrekking tot het daaropvolgende jaar.

5.5.   EMISSIEFACTOREN

▼M4

Emissiefactoren voor CO2-emissies zijn gebaseerd op het koolstofgehalte van brandstoffen of ingezette materialen en worden uitgedrukt als t CO2/TJ (verbrandingsemissies) of als t CO2/t of t CO2/Nm3 (procesemissies). Voor andere broeikasgassen dan CO2 zijn de toepasselijke emissiefactoren vastgesteld in de desbetreffende activiteitspecifieke bijlagen van deze richtsnoeren.

▼M2

Teneinde maximale transparantie en een zo groot mogelijke consistentie met de nationale broeikasgasinventarissen te garanderen, dient het gebruik van emissiefactoren voor brandstoffen uitgedrukt in t CO2/t in plaats van in t CO2/TJ voor verbrandingsemissies beperkt te blijven tot gevallen waarin de exploitant anders onredelijk hoge kosten zou dragen, en tot de in de activiteitspecifieke bijlagen van deze richtsnoeren omschreven gevallen.

▼B

Voor de conversie van koolstof in de overeenkomstige CO2-waarde moet de factor 3,664 [tCO2/t C] worden gebruikt ( 9 ).

Emissiefactoren en instructies voor de ontwikkeling van activiteitspecifieke emissiefactoren worden gegeven in de hoofdstukken 11 en 13 van deze bijlage.

Biomassa wordt beschouwd als CO2-neutraal. Op biomassa moet een emissiefactor 0 [tCO2/TJ of t of Nm3] worden toegepast. Hoofdstuk 12 bevat een lijst met voorbeelden van verschillende typen materialen die als biomassa zijn geaccepteerd.

Voor brandstoffen of materialen die zowel fossiele koolstof als biomassakoolstof bevatten, wordt een gewogen emissiefactor toegepast, die is gebaseerd op het aandeel van de fossiele koolstof in het totale koolstofgehalte van de brandstof. Deze berekening moet transparant zijn en worden gedocumenteerd in overeenstemming met de regels en procedures van hoofdstuk 13.

Inherent CO2 dat in het kader van de EU-regeling voor de handel in emissierechten naar een installatie wordt overgedragen als deel van een brandstof (bv. hoogovengas, cokesovengas of aardgas) wordt verrekend in de emissiefactor voor die brandstof.

Mits de bevoegde autoriteit daarmee instemt, mag van een bronstroom afkomstig inherent CO2 dat in een latere fase uit een installatie wordt overgedragen als deel van een brandstof, van de emissies van die installatie worden afgetrokken — ongeacht of de installatie waaraan die brandstof wordt geleverd, deelneemt aan de EU-handelsregeling of niet. De desbetreffende CO2-hoeveelheid moet in ieder geval als post „PM” worden vermeld. De betrokken installaties moeten door de lidstaten bij de Commissie worden aangemeld uit hoofde van artikel 21 van Richtlijn 2003/87/EG.

5.6.   OXIDATIE- EN CONVERSIEFACTOREN

Een oxidatiefactor voor verbrandingsemissies of een conversiefactor voor procesemissies wordt gebruikt om het gedeelte van de koolstof weer te geven dat niet oxideert of in het proces niet wordt omgezet. Voor oxidatiefactoren geldt de eis tot toepassing van het hoogste niveau niet. Indien er in een installatie verschillende brandstoffen worden gebruikt en er activiteitspecifieke oxidatiefactoren worden berekend, mag de exploitant met toestemming van de bevoegde autoriteit één geaggregeerde oxidatiefactor voor de activiteit bepalen en deze op alle brandstoffen toepassen, of — tenzij biomassa wordt gebruikt — aan één grote brandstofstroom onvolledige oxidatie toekennen en op de overige stromen een waarde 1 toepassen.

▼M3

5.7.   OVERGEDRAGEN CO2

Mits de bevoegde autoriteit daarmee instemt, mag de exploitant van het berekende emissieniveau van de installatie alle CO2 aftrekken die door de installatie niet wordt uitgestoten maar die uit de installatie wordt overgedragen:

▼M4

▼M3

op voorwaarde dat er een met deze aftrek overeenstemmende reductie plaatsvindt van de emissiecijfers voor de betrokken activiteit en installatie welke de lidstaat in kwestie rapporteert in de nationale inventaris die hij bij het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering indient. De desbetreffende hoeveelheid CO2 moet worden vermeld voor elke installatie waarnaar CO2 is overgebracht of waarvan CO2 is ontvangen als post „PM” in het jaarlijkse emissierapport van de installatie van overbracht en van ontvangst.

In het geval van een overdracht naar een andere installatie, moet de ontvangende installatie het overgedragen CO2 bij haar berekend emissieniveau bijtellen, tenzij andere eisen als uiteengezet in bijlage XVII ►M4  tot en met XXII ◄ van toepassing zijn.

De respectieve overdragende en ontvangende installaties moeten bij de Commissie worden aangemeld overeenkomstig artikel 21 van Richtlijn 2003/87/EG. In het geval van een overdracht naar een onder die richtlijn vallende installatie identificeert de overdragende installatie de ontvangende installatie in haar jaarlijks emissierapport door vermelding van het identificatienummer van de ontvangende installatie als omschreven in de verordening overeenkomstig artikel 19 van die richtlijn. Via eenzelfde aanpak identificeert de ontvangende installatie de installatie van overdracht.

Van „uit een installatie overgedragen CO2” kan onder meer sprake zijn in de volgende gevallen:

Tenzij andere eisen in de activiteitspecifieke bijlagen gelden, wordt de massa van het jaarlijks overgedragen CO2 of carbonaat op zodanige wijze bepaald dat de maximale onzekerheid minder dan 1,5 % bedraagt, hetzij direct, door gebruikmaking van volume- of massadebietmeters of door weging, hetzij indirect, uit de massa van het product in kwestie (bv. carbonaten of ureum) voor zover relevant en passend.

In het geval de hoeveelheid overgedragen CO2 zowel aan de installatie van overdracht als die van ontvangst wordt gemeten, moeten de hoeveelheden overgedragen en ontvangen CO2 identiek zijn. Wanneer de afwijking tussen de gemeten hoeveelheden binnen zodanige grenzen valt dat zij door de onzekerheid van de meetsystemen kan worden verklaard, wordt het rekenkundig gemiddelde van beide gemeten waarden gebruikt in de emissieverslagen van zowel de installatie van overdracht als die van ontvangst. Het emissierapport bevat dan een verklaring dat de gebruikte waarde in overeenstemming is gebracht met de respectieve meetgegevens van de installatie van overdracht en van ontvangst. De meetwaarde wordt vervolgens als een post „pm” opgenomen.

Wanneer de afwijking tussen de meetwaarden niet kan worden verklaard door de onzekerheid die geldt voor de meetsystemen, brengen de exploitanten van de betrokken installaties de gemeten waarden in overeenstemming met elkaar door toepassing van conservatieve aanpassingen (d.w.z. waarbij een onderschatting van de emissies wordt voorkomen). Deze onderlinge aanpassing wordt geverifieerd door de verificateurs van de installaties van overdracht en van ontvangst en moet door de bevoegde autoriteit worden goedgekeurd.

In gevallen waarin een deel van het overgedragen CO2 afkomstig is van biomassa, of wanneer een installatie slechts gedeeltelijk onder Richtlijn 2003/87/EG valt, brengt de exploitant slechts het gedeelte van de massa van het overgedragen CO2 in mindering dat afkomstig is van de fossiele brandstoffen en materialen die voor onder de richtlijn vallende activiteiten zijn gebruikt. De daartoe gehanteerde toewijzingsmethode dient conservatief te zijn en moet door de bevoegde autoriteit worden goedgekeurd.

Wanneer een meetbenadering wordt toegepast bij de installatie van overdracht, wordt de totale hoeveelheid overgedragen/ontvangen CO2 afkomstig van het gebruik van biomassa gerapporteerd als een post „pm” door zowel de installatie van overdracht als die van ontvangst. De installatie van ontvangst dient voor dat doel geen eigen meting te verrichten maar vermeldt de hoeveelheid CO2 afkomstig van biomassa zoals medegedeeld door de installatie van overdracht.

▼M2

6.   MEETMETHODEN VOOR STATIONAIRE INSTALLATIES

▼B

6.1.   ALGEMEEN

▼M1

Zoals uiteengezet in paragraaf 4.2 mogen broeikasgasemissies van alle of van een aantal emissiebronnen worden bepaald met een meetmethodiek waarbij gebruik wordt gemaakt van systemen voor continue emissiemeting (CEMS) en waarbij gestandaardiseerde of geaccepteerde methoden worden toegepast, zodra de bevoegde autoriteit vóór aanvang van de verslagperiode aan de exploitant heeft meegedeeld dat zij akkoord gaat dat met systemen voor continue emissiemeting een grotere nauwkeurigheid wordt bereikt dan door berekening van emissies met de methode van het nauwkeurigste niveau. Specifieke meetmethoden zijn opgenomen in de bijlagen XII en XIII. De installaties waar CEMS worden toegepast als onderdeel van het monitoringsysteem moeten door de lidstaten bij de Commissie worden aangemeld overeenkomstig artikel 21 van Richtlijn 2003/87/EG.

▼B

De procedures die worden toegepast bij de meting van concentraties en massa- of volumedebieten dienen te berusten op een standaardmethode — voor zover beschikbaar — waarbij systematische bemonsterings- en meetfouten beperkt blijven en waarvan de meetonzekerheid bekend is. Voor zover beschikbaar dienen de CEN-normen (d.w.z. de normen die zijn vastgesteld door het Europees Comité voor Normalisatie) te worden toegepast. Indien geen CEN-normen beschikbaar zijn, gelden de passende ISO-normen (d.w.z. de normen die zijn vastgesteld door de Internationale Organisatie voor Normalisatie) of nationale normen. Indien er geen toepasbare normen bestaan, kunnen procedures worden uitgevoerd die zo veel mogelijk in overeenstemming zijn met passende ontwerp-normen of richtsnoeren voor de beste industriële praktijk.

Relevante ISO-normen zijn onder meer:

De biomassafractie van gemeten CO2-emissies moet in mindering worden gebracht op basis van de rekenmethode en als post „PM” worden gerapporteerd (zie hoofdstuk 14 van deze bijlage).

6.2.   NIVEAUS VOOR MEETMETHODEN

▼M1

De exploitant van een installatie past de hoogste niveaus overeenkomstig de bijlagen XII en XIII toe op elke in de broeikasgasemissievergunning genoemde emissiebron waarvan de relevante broeikasgasemissies met behulp van CEMS worden bepaald.

▼B

Alleen wanneer ten genoegen van de bevoegde autoriteit is aangetoond dat de methode van het hoogste niveau technisch niet haalbaar is of zou leiden tot onredelijk hoge kosten, mag voor de betrokken emissiebron het eerstvolgende lagere niveau worden aangehouden. Bijgevolg geeft het gekozen niveau voor elke emissiebron de hoogste graad van nauwkeurigheid weer die technisch haalbaar is en niet leidt tot onredelijk hoge kosten. De keuze van niveaus moet zijn goedgekeurd door de bevoegde autoriteit (zie paragraaf 4.3).

▼M1

Voor de verslagperiodes 2008-2012 wordt voor CO2-emissies ten minste niveau 2 van bijlage XII toegepast en voor N2O-emissies de minimumniveaus van bijlage XIII, tenzij dit technisch niet haalbaar is.

▼B

6.3.   VERDERE PROCEDURES EN EISEN

▼M1

a)   Bemonsteringsfrequentie

Uurgemiddelden („geldige uurwaarden”) worden berekend voor alle elementen die nodig zijn ter bepaling van de emissies — zoals uiteengezet in de bijlagen XII en XIII — met gebruikmaking van alle meetgegevens die voor het uur in kwestie beschikbaar zijn. Ingeval een apparaat gedurende een deel van dat uur niet, of niet correct, heeft gefunctioneerd, wordt het uurgemiddelde naar evenredigheid berekend op basis van de resterende meetgegevens voor dat uur. Ingeval voor een element dat nodig is voor de bepaling van de emissies geen geldige uurwaarde kan worden berekend omdat minder dan 50 % van het maximumaantal meetgegevens voor dat uur beschikbaar is, komt die uurwaarde te vervallen. In elk geval waarin geen geldige uurwaarde kan worden berekend, wordt een vervangende waarde berekend overeenkomstig de bepalingen van dit hoofdstuk.

▼B

b)   Ontbrekende gegevens

Wanneer geen geldige uurwaarde kan worden verkregen voor een of meer elementen die nodig zijn voor de bepaling van de emissies omdat het apparaat niet correct heeft gefunctioneerd (bv. wegens kalibratiefouten of interferentie) of helemaal niet heeft gefunctioneerd, bepaalt de exploitant een vervangende waarde voor elke ontbrekende uurwaarde zoals hierna uiteengezet.

i)   Concentraties

Ingeval geen geldige uurwaarde kan worden verkregen voor een rechtstreeks gemeten concentratie (bv. van broeikasgassen, O2) wordt voor dat uur als volgt een vervangende waarde C*subst berekend:

waarin:

= het rekenkundig gemiddelde van de betrokken concentratie, en

σ C_ = de beste schatting van de standaardafwijking van de betrokken concentratie.

Het rekenkundig gemiddelde en de standaardafwijking moeten aan het einde van de verslagperiode worden berekend uit de hele reeks emissiegegevens die in de verslagperiode zijn gemeten. Indien die periode als zodanig niet bruikbaar is omdat de installatie fundamentele technische veranderingen heeft ondergaan, moet met de bevoegde autoriteit een representatief tijdsinterval, bij voorkeur van 1 jaar, worden overeengekomen.

De berekening van het rekenkundig gemiddelde en de standaardafwijking wordt aan de verificateur voorgelegd.

ii)   Overige parameters

Ingeval geen geldige uurwaarde kan worden verkregen voor een parameter die geen rechtstreeks gemeten concentratie is, moet een vervangende waarde worden bepaald aan de hand van een massabalansmodel of via de energiebalans van het proces. De andere, door meting bepaalde elementen die relevant zijn voor de berekening van de emissies, worden gebruikt om de resultaten te valideren.

Het massa- of energiebalansmodel en de daaraan ten grondslag liggende aannames worden duidelijk gedocumenteerd en samen met de berekende resultaten aan de verificateur bezorgd.

c)   Bevestiging van de berekening van de emissies

▼M1

Tegelijk met de bepaling van de emissies aan de hand van een meetmethode overeenkomstig de bijlagen XII en XIII dienen de jaarlijkse emissies van elk in aanmerking genomen broeikasgas te worden bepaald door berekening op een van de volgende wijzen:

▼B

De resultaten van meetmethoden en rekenmethoden kunnen onderling afwijken. De exploitant dient de correlatie tussen de resultaten van de meetmethode en de rekenmethode te onderzoeken, rekening houdend met de mogelijkheid van een systematische afwijking tussen de resultaten van beide benaderingen. In het licht van deze correlatie gebruikt de exploitant de resultaten van de rekenmethode om de resultaten van de meetmethode te controleren.

De exploitant bepaalt de relevante gegevens, voor zover beschikbaar, dan wel de beste schattingen van de activiteitsgegevens, calorische onderwaarden, emissiefactoren, oxidatiefactoren en andere parameters die ter bepaling van de emissies overeenkomstig de ►M3  bijlagen II tot en met XI en bijlagen XVI ►M4  tot en met XXIV ◄  ◄ zijn vereist, daarbij indien passend gebruikmakend van laboratoriumanalyses, en rapporteert deze in het jaarlijkse emissieverslag. De desbetreffende methoden alsook de methode die is gekozen voor de ter bevestiging uitgevoerde berekeningen, worden opgenomen in het monitoringplan en moeten door de bevoegde autoriteit worden goedgekeurd.

▼M1

Wanneer uit een vergelijking met de resultaten van de rekenmethode duidelijk blijkt dat de resultaten van de meetmethode niet geldig zijn, gebruikt de exploitant vervangende waarden als beschreven in dit hoofdstuk (behalve voor monitoring overeenkomstig bijlage XIII).

▼B

7.   BEOORDELING VAN DE ONZEKERHEID

7.1.   BEREKENING

Deze paragraaf laat het bepaalde in hoofdstuk 16 onverlet. De exploitant dient inzicht te hebben in de belangrijkste bronnen van onzekerheid bij de berekening van de emissies.

▼M2

Wanneer de rekenmethode overeenkomstig paragraaf 5.2 wordt toegepast, zal de bevoegde autoriteit de combinatie van niveaus voor elke bronstroom in een installatie hebben goedgekeurd, evenals alle overige details van de monitoringmethodiek voor die installatie zoals die in de vergunning voor de installatie of, in het geval van luchtvaartactiviteiten, in het monitoringplan van de vliegtuigexploitant zijn opgenomen. Daarbij heeft de bevoegde autoriteit de onzekerheid goedgekeurd die het rechtstreekse gevolg is van een correcte toepassing van de goedgekeurde monitoringmethodiek, waarbij de goedkeuring uit de inhoud van de vergunning of, in het geval van luchtvaartactiviteiten, uit de inhoud van het goedgekeurde monitoringplan blijkt. Vermelding van de combinatie van niveaus in het emissieverslag geldt als rapportage van de onzekerheid in de zin van Richtlijn 2003/87/EG. Daarom is, wanneer de rekenmethode wordt toegepast, geen nadere rapportage van de onzekerheid vereist.

▼B

De onzekerheid die voor het meetsysteem binnen het niveausysteem is bepaald, omvat de gespecificeerde onzekerheid van de gebruikte meetinstrumenten, de met de kalibratie samenhangende onzekerheid en elke extra onzekerheid door de wijze waarop de meetinstrumenten in de praktijk worden gebruikt. De gegeven drempelwaarden voor de respectieve niveaus betreffen de onzekerheid over de waarde gedurende één verslagperiode.

Met betrekking tot in de commercieel verhandelbare brandstoffen of materialen mogen de bevoegde autoriteiten toestaan dat de exploitant zich voor de bepaling van de jaarlijkse brandstof- of materiaalstroom uitsluitend baseert op de gefactureerde hoeveelheid brandstof of materiaal, zonder nadere specifieke onderbouwing van de desbetreffende onzekerheden, op voorwaarde dat de nationale wetgeving dan wel de bewezen toepassing van de relevante nationale of internationale normen garandeert dat de toepasselijke onzekerheidseisen voor activiteitsgegevens worden nageleefd in het geval van handelstransacties.

►M2  In alle andere gevallen levert de exploitant het schriftelijke bewijs van het onzekerheidsniveau met betrekking tot de bepaling van de activiteitsgegevens voor elke bronstroom, teneinde aan te tonen dat de in de ►M3  bijlagen II tot en met XI en bijlagen XIV tot en met ►M4  XXIV ◄  ◄ van deze richtsnoeren vastgestelde onzekerheidsdrempels zijn nageleefd. ◄ De exploitant baseert zijn berekening op de specificaties die door de leverancier van de meetinstrumenten zijn verstrekt. Indien dergelijke specificaties ontbreken, zorgt de exploitant ervoor dat de onzekerheid van het meetinstrument wordt vastgesteld. In beide gevallen past hij op deze specificaties de noodzakelijke correcties toe in samenhang met de effecten van de reële gebruiksomstandigheden, zoals veroudering, fysieke omstandigheden, kalibratie en onderhoud. Deze correcties mogen worden gebaseerd op een conservatieve inschatting door deskundigen.

Indien meetsystemen worden gebruikt, houdt de exploitant rekening met het cumulatieve effect van alle componenten van het meetsysteem op de onzekerheid van de jaarlijkse activiteitsgegevens door toepassing van de wet van de voortplanting van fouten („error propagation law”) ( 10 ), die twee handige regels oplevert voor het combineren van ongecorreleerde onzekerheden bij optelling en vermenigvuldiging, of een conservatieve benadering daarvan in het geval van onderling afhankelijke onzekerheden:

a)   Voor de onzekerheid van een som (bv. van de afzonderlijke bijdragen aan een jaarwaarde):

voor ongecorreleerde onzekerheden:

voor onderling afhankelijke onzekerheden:

waarin:

Utotal is de onzekerheid van de som, uitgedrukt als percentage;

xi en Ui zijn, respectievelijk, de onzekere grootheden en de daaraan verbonden relatieve (procentuele) onzekerheden.

b)   Voor de onzekerheid van een product (bv. van de diverse parameters die worden gebruikt om de aflezingen van een meetapparaat om te zetten in massadebietwaarden):

voor ongecorreleerde onzekerheden:

voor onderling afhankelijke onzekerheden:

waarin:

Utotal is de onzekerheid van het product, uitgedrukt als percentage;

Ui zijn de relatieve (procentuele) onzekerheden die aan de diverse grootheden zijn verbonden.

De exploitant moet door middel van kwaliteitsborging en kwaliteitscontrole de resterende onzekerheden van de emissiegegevens in zijn emissieverslag beheersen en verminderen. In het verificatieproces moet de verificateur controleren of de goedgekeurde monitoringmethodiek correct wordt toegepast en moet hij beoordelen of de resterende onzekerheden worden beheerst en verminderd door middel van de procedures voor kwaliteitsborging en -beheersing van de exploitant.

7.2.   METING

▼M1

Zoals uiteengezet in paragraaf 4.2 kan een exploitant het gebruik van een meetmethode rechtvaardigen indien deze stelselmatig een geringere onzekerheid oplevert dan de relevante rekenmethode (zie paragraaf 4.2) of indien hij een meetmethode moet gebruiken overeenkomstig bijlage XIII. Om de gegrondheid van het gebruik van een meetmethode ten genoegen van de bevoegde autoriteit aan te tonen, moet de exploitant de kwantitatieve uitkomsten van een meer omvattende onzekerheidsanalyse rapporteren, waarbij — rekening houdend met EN 14181 — de volgende bronnen van onzekerheid in aanmerking worden genomen:

▼B

Op basis van door de exploitant aangevoerde redenen kan de bevoegde autoriteit ermee instemmen dat de exploitant voor sommige of voor alle emissiebronnen in een installatie een systeem voor continue emissiemeting toepast, en kan zij voorts alle andere details van de monitoringmethodiek voor die emissiebronnen die in de vergunning voor de installatie zijn opgenomen, goedkeuren. Zodoende heeft de bevoegde autoriteit de onzekerheid goedgekeurd die het rechtstreekse gevolg is van een correcte toepassing van de goedgekeurde monitoringmethodiek, waarbij de goedkeuring uit de inhoud van de vergunning blijkt.

De exploitant moet in zijn jaarlijkse emissieverslag aan de bevoegde autoriteit voor de relevante emissiebronnen en bronstromen de onzekerheidswaarde vermelden die het resultaat is van deze initiële omvattende onzekerheidsanalyse, tot het moment dat de bevoegde autoriteit de keuze voor meting boven berekening opnieuw beziet en verlangt dat de onzekerheidswaarde wordt herberekend. Vermelding van deze onzekerheidswaarde in het emissieverslag geldt als rapportage van de onzekerheid in de zin van Richtlijn 2003/87/EG.

De exploitant moet door middel van kwaliteitsborging en kwaliteitscontrole de resterende onzekerheden van de emissiegegevens in zijn emissieverslag beheersen en verminderen. In het verificatieproces moet de verificateur controleren of de goedgekeurde monitoringmethodiek correct wordt toegepast en moet hij beoordelen of de resterende onzekerheden worden beheerst en verminderd door middel van de procedures voor kwaliteitsborging en -beheersing van de exploitant.

8.   RAPPORTAGE

▼M2

Bijlage IV bij Richtlijn 2003/87/EG bevat eisen inzake de rapportage over installaties en vliegtuigexploitanten. Het in hoofdstuk 14 vastgestelde rapportageformat en de daarin verlangde informatie vormen de basis voor de rapportage van de kwantitatieve gegevens, tenzij door de Commissie een gelijkwaardig elektronisch standaardprotocol voor de jaarlijkse rapportage is gepubliceerd. Wanneer in een activiteitspecifieke bijlage een rapportageformat wordt gespecificeerd, worden dat rapportageformat en de daarin verlangde informatie gebruikt voor de rapportage.

▼B

Het emissieverslag betreft de jaarlijkse emissies over een kalenderjaar in een verslagperiode.

Het verslag moet worden geverifieerd in overeenstemming met de gedetailleerde eisen die door de lidstaat krachtens bijlage V bij Richtlijn 2003/87/EG zijn vastgesteld. De exploitant moet jaarlijks per 31 maart aan de bevoegde autoriteit het geverifieerde verslag over de emissies gedurende het voorgaande jaar overleggen.

Emissieverslagen in bezit van de bevoegde autoriteit moeten door die bevoegde autoriteit aan het publiek ter beschikking worden gesteld volgens de voorschriften in Richtlijn 2003/4/EG van het Europees Parlement en de Raad van 28 januari 2003 inzake de toegang van het publiek tot milieu-informatie en tot intrekking van Richtlijn 90/313/EEG van de Raad ( 11 ). Voor wat betreft de uitzondering genoemd in artikel 4, lid 2, onder d), van die richtlijn kunnen exploitanten in hun verslag aangeven welke informatie zij als commercieel vertrouwelijk beschouwen.

Elke exploitant moet in het verslag voor een installatie de volgende informatie opnemen:

▼M3

▼M4

▼M3

De bevoegde autoriteit mag exploitanten van CO2-opslaglocaties na sluiting daarvan toestaan vereenvoudigde emissieverslagen in te dienen die minimaal de in de punten 1 en 9 genoemde elementen bevatten wanneer de broeikasgasemissievergunning geen emissiebronnen bevat.

▼B

Informatie met betrekking tot de punten (8) en (9) en aanvullende informatie met betrekking tot ►M4  de punten (2) en (11) ◄ is niet geschikt om in tabelvorm in het rapportageformat te worden weergegeven en moet daarom in het jaarlijkse emissieverslag als lopende tekst worden toegevoegd.

Brandstoffen en de daaruit voortkomende emissies moeten worden gerapporteerd volgens de IPCC-indeling van brandstoffen (zie hoofdstuk 11) die is gebaseerd op de definities van het Internationaal Energieagentschap. Wanneer de voor de exploitant relevante lidstaat een lijst van brandstofcategorieën inclusief definities en emissiefactoren heeft gepubliceerd, die consistent is met zijn laatste nationale inventarisatie, zoals die is overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering, moeten deze categorieën en de bijbehorende emissiefactoren worden gebruikt, indien deze in het kader van de desbetreffende monitoringmethodiek zijn goedgekeurd.

Bovendien moeten afvalsoorten en de emissies die voortkomen uit het gebruik daarvan als brandstof of als ingezet materiaal, worden gerapporteerd. De afvalsoorten moeten worden gerapporteerd volgens de classificatie van de communautaire lijst van afvalstoffen die is vastgesteld bij Beschikking 2000/532/EG van de Commissie van 3 mei 2000 tot vervanging van Beschikking 94/3/EG houdende vaststelling van een lijst van afvalstoffen overeenkomstig artikel 1, onder a), van Richtlijn 75/442/EEG van de Raad betreffende afvalstoffen en Beschikking 94/904/EG van de Raad tot vaststelling van een lijst van gevaarlijke afvalstoffen overeenkomstig artikel 1, lid 4, van Richtlijn 91/689/EEG van de Raad betreffende gevaarlijke afvalstoffen ( 15 ). De bijbehorende zescijferige codes moeten worden geplaatst bij de namen van de afvalsoorten die in de installatie worden gebruikt.

Emissies die voortkomen uit verschillende emissiebronnen of bronstromen van hetzelfde type, behorend tot één enkele installatie en vallend onder hetzelfde type activiteit, mogen op geaggregeerde wijze per type activiteit worden gerapporteerd.

▼M1

Emissies moeten afgerond in t CO2 of t CO2(e) worden gerapporteerd (bv. 1 245 978 t). Activiteitsgegevens, emissiefactoren en oxidatie- of conversiefactoren worden, zowel ten behoeve van de emissieberekeningen als ten behoeve van de rapportage, zo afgerond dat zij alleen significante cijfers bevatten.

▼M2

Om te komen tot overeenstemming tussen de gegevens die zijn gerapporteerd in het kader van Richtlijn 2003/87/EG, de gegevens die door lidstaten zijn gerapporteerd in het kader van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering, en andere emissiegegevens die zijn gerapporteerd ten behoeve van het Europees register inzake de uitstoot en overbrenging van verontreinigende stoffen (EPRTR), moet elke activiteit die in een installatie of door een vliegtuigexploitant wordt uitgevoerd, worden aangeduid met de codes van de volgende twee rapportagesystemen, indien van toepassing:

▼B

9.   TE BEWAREN INFORMATIE

▼M2

De exploitant moet de monitoringgegevens betreffende de emissies van de installatie of van de vliegtuigexploitant uit alle emissiebronnen en/of bronstromen die behoren tot activiteiten zoals gespecificeerd in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG, van broeikasgassen die met betrekking tot die activiteiten zijn gespecificeerd, documenteren en bewaren.

De gedocumenteerde en bewaarde monitoringgegevens moeten voldoende zijn om te zorgen dat het jaarlijkse emissieverslag voor een installatie of voor een vliegtuigexploitant, dat de exploitant krachtens artikel 14, lid 3, van Richtlijn 2003/87/EG moet overleggen, volgens de criteria van bijlage V van die richtlijn kan worden geverifieerd.

▼B

Gegevens die niet tot het jaarlijkse emissieverslag behoren, behoeven niet te worden gerapporteerd of op andere wijze openbaar te worden gemaakt.

Om te zorgen dat de bepaling van emissies door de verificateur of een andere derde kan worden gereproduceerd, moet de ►M2  de exploitant ◄ tot ten minste tien jaar na overlegging van het verslag krachtens artikel 14, lid 3, van Richtlijn 2003/87/EG voor elk verslagjaar de volgende documentatie bewaren:

Voor rekenmethoden:

▼M2

▼B

Voor meetmethoden wordt daarenboven de volgende informatie bewaard:

▼M2

Voor luchtvaartactiviteiten wordt daarenboven de volgende informatie bewaard:

▼M3

Bij activiteiten op het gebied van de afvang, het transport en de geologische opslag van CO2 wordt de volgende aanvullende informatie bewaard:

▼M4

Voor de productie van primair aluminium wordt de volgende aanvullende informatie bewaard:

▼B

10.   CONTROLE EN VERIFICATIE

Op de controle en verificatie van emissies is het bepaalde in hoofdstuk 16 van toepassing.

10.1.   VERZAMELING EN VERWERKING VAN GEGEVENS

De exploitant moet effectieve gegevensverzamelings- en -verwerkingsactiviteiten ontwikkelen, documenteren, uitvoeren en handhaven (hierna „dataflow-activiteiten” genoemd) met het oog op de monitoring en rapportage van de broeikasgasemissies in overeenstemming met het goedgekeurde monitoringplan, de vergunning en deze richtsnoeren. Deze dataflow-activiteiten omvatten het uitvoeren van metingen, monitoring, analyse, registratie, verwerking en de berekening van parameters ten behoeve van de rapportage van de broeikasgasemissies.

10.2.   CONTROLESYSTEEM

De exploitant moet een effectief controlesysteem opzetten, documenteren, uitvoeren en onderhouden teneinde te garanderen dat het uit de dataflow-activiteiten voortvloeiende jaarlijkse emissieverslag geen onjuiste opgaven bevat en in overeenstemming is met het goedgekeurde monitoringplan, de vergunning en deze richtsnoeren.

Het controlesysteem van de exploitant omvat de op doeltreffende monitoring en rapportage gerichte processen zoals opgezet en toegepast door de personen die met de jaarlijkse emissierapportage zijn belast. Het controlesysteem bestaat uit de volgende onderdelen:

10.3.   CONTROLEACTIVITEITEN

Ter beheersing en beperking van het intrinsieke risico en het controlerisico overeenkomstig hoofdstuk 10.2 omschrijft de exploitant controleactiviteiten en voert hij deze uit overeenkomstig de hiernavolgende paragrafen 10.3.1 tot en met 10.3.6.

10.3.1.   PROCEDURES EN VERANTWOORDELIJKHEDEN

De exploitant wijst de verantwoordelijkheden toe voor alle dataflow-activiteiten en voor alle controleactiviteiten. Onverenigbare taken, bijvoorbeeld uitvoerende activiteiten en controleactiviteiten, dienen voor zover mogelijk te worden gescheiden; zoniet dan moet in alternatieve controles worden voorzien.

De exploitant documenteert de dataflow-activiteiten overeenkomstig paragraaf 10.1 en de controleactiviteiten overeenkomstig de paragrafen 10.3.2 tot en met 10.3.6 in schriftelijke procedures, met inbegrip van:

Voor elk van deze procedures wordt (waar passend) aandacht besteed aan de volgende elementen:

De procedures dienen zodanig te zijn dat onderkende risico's worden geminimaliseerd.

10.3.2.   KWALITEITSBORGING

De exploitant moet er zorg voor dragen dat desbetreffende meetapparatuur regelmatig en voorafgaand aan het gebruik wordt gekalibreerd, bijgesteld en gecontroleerd op grond van meetnormen die zijn afgeleid van internationale meetnormen, voor zover beschikbaar, rekening houdend met de overeenkomstig paragraaf 10.2 vastgestelde risico's. De exploitant geeft in voorkomend geval in het monitoringplan aan welke onderdelen van een meetinstrument niet kunnen worden gekalibreerd, en stelt alternatieve controleactiviteiten voor; hiervoor is de toestemming van de bevoegde autoriteit vereist. Wanneer wordt vastgesteld dat de apparatuur niet aan de eisen voldoet, moet de exploitant onmiddellijk correctieve maatregelen nemen. De registers met de resultaten van kalibratie en waarmerking moeten gedurende tien jaar worden bewaard.

Indien de exploitant gebruik maakt van informatietechnologie, m.i.v. gecomputeriseerde procesbeheersingstechnologie, dient deze zodanig te zijn ontworpen, gedocumenteerd, beproefd, geïmplementeerd, gecontroleerd en onderhouden dat een betrouwbare, nauwkeurige en tijdige verwerking van de gegevens gewaarborgd is, rekening houdend met de overeenkomstig paragraaf 10.2 vastgestelde risico's. Dit behelst eveneens de correcte toepassing van de berekeningsformules in het monitoringplan. De controle over de informatietechnologie behelst met name toegangscontrole, back-up- en herstelprocedures, continuïteitsplanning en beveiliging.

10.3.3.   TOETSING EN VALIDATIE VAN GEGEVENS

Met het oog op het beheer van de gegevensstromen voorziet de exploitant in de toetsing en validatie van de gegevens, rekening houdend met de overeenkomstig paragraaf 10.2 vastgestelde risico's. Deze validatie kan hetzij handmatig, hetzij elektronisch worden uitgevoerd. De validatie moet zo worden opgezet dat de criteria voor het verwerpen van gegevens zoveel mogelijk van tevoren vaststaan.

Een eenvoudige en doeltreffende toetsing van gegevens kan op operationeel niveau worden uitgevoerd door verticale en horizontale vergelijking van gemeten waarden.

Bij de verticale methode worden emissiegegevens met elkaar vergeleken die in verschillende jaren voor dezelfde ►M2  installatie of vliegtuigexploitant ◄ zijn gevonden. Wanneer verschillen tussen jaarlijkse gegevens niet vanuit onderstaande aspecten kunnen worden verklaard, is er waarschijnlijk sprake van een monitoringfout:

Bij de horizontale methode worden waarden van verschillende operationele systemen voor gegevensverzameling vergeleken, zoals:

10.3.4.   UITBESTEDE PROCESSEN

Wanneer een exploitant ervoor kiest een of meer dataflow-processen uit te besteden, dient hij de kwaliteit van deze processen te controleren, rekening houdend met de overeenkomstig paragraaf 10.2 vastgestelde risico's. De exploitant stelt passende eisen vast ten aanzien van de te leveren prestaties en methoden en toetst de kwaliteit van de geleverde resultaten.

10.3.5.   CORRECTIES EN BIJSTURINGSMAATREGELEN

Wanneer enig onderdeel van de dataflow- of controleactiviteiten (apparaat, apparatuur, personeelslid, leverancier, procedure, etc.) niet naar behoren of niet binnen de vastgestelde grenzen blijkt te functioneren, neemt de exploitant onverwijld passende bijsturingsmaatregelen en worden de te verwerpen gegevens gecorrigeerd. De exploitant beoordeelt de geldigheid van de uitkomsten van de procedurestappen in kwestie, traceert de basisoorzaak van het mankement of de fout en neemt passende bijsturingsmaatregelen.

De activiteiten die in deze paragraaf aan de orde zijn, worden uitgevoerd overeenkomstig paragraaf 10.2 (risicogerelateerde aanpak).

10.3.6.   REGISTERS EN DOCUMENTATIE

Om de naleving van de voorschriften te kunnen aantonen en garanderen en om de gerapporteerde emissiegegevens te kunnen reconstrueren, bewaart de exploitant gedurende ten minste 10 jaar de registers betreffende alle controleactiviteiten (m.i.v. kwaliteitsborging/kwaliteitscontrole van apparatuur en informatietechnologie, toetsing en validatie van gegevens en correcties) en alle in hoofdstuk 9 genoemde informatie.

De exploitant ziet erop toe dat de documenten in kwestie beschikbaar zijn waar en wanneer zij voor het verrichten van de dataflow- en controleactiviteiten noodzakelijk zijn. De exploitant moet over een procedure beschikken om de verschillende versies van deze documenten te identificeren, over te leggen, te verspreiden en te controleren.

De activiteiten die in deze paragraaf aan de orde zijn, worden uitgevoerd overeenkomstig de risicogerelateerde aanpak als omschreven in paragraaf 10.2.

10.4.   VERIFICATIE

10.4.1.   ALGEMENE BEGINSELEN

De verificatie heeft ten doel te garanderen dat de emissies overeenkomstig de richtsnoeren zijn gemonitord en dat betrouwbare en juiste emissiegegevens zullen worden gerapporteerd overeenkomstig artikel 14, lid 3, van Richtlijn 2003/87/EG. De lidstaten nemen ter zake de richtsnoeren van de Europese Samenwerking voor Accreditatie (EA) in acht.

Overeenkomstig paragraaf 10.4.2, onder e), dient de verificatie te resulteren in een verificatieadvies waarin met redelijke mate van zekerheid een antwoord wordt gegeven op de vraag of het geverifieerde emissieverslag vrij is van beduidende onjuiste opgaven en de vraag of de installatie geen beduidende nonconformiteiten vertoont.

▼M2

De exploitant moet het emissieverslag, een kopie van zijn goedgekeurde monitoringplan(nen) en alle verdere relevante informatie aan de verificateur overleggen.

▼B

De omvang van de verificatie wordt bepaald door de taken die de verificateur dient te verrichten om bovengenoemd doel te bereiken. De verificateur verricht ten minste de in paragraaf 10.4.2 omschreven activiteiten.

10.4.2.   VERIFICATIEMETHODIEK

De verificateur legt bij het plannen en uitvoeren van de verificatie de gepaste professionele scepsis aan de dag, in het besef dat er zich omstandigheden kunnen voordoen waardoor de informatie in het jaarlijkse emissieverslag beduidende onjuiste opgaven bevat.

Als onderdeel van het verificatieproces verricht de verificateur de volgende taken:

a)   Strategische analyse

De verificateur:

▼M2

▼B

De verificateur verricht de strategische analyse op zodanige wijze dat hij in staat is de hieronder omschreven risicoanalyse uit te voeren. Daartoe kan in voorkomend geval een inspectiebezoek aan de locatie noodzakelijk zijn.

b)   Risicoanalyse

De verificateur:

c)   Verificatie

In het kader van de verificatie brengt de verificateur indien passend een bezoek aan de locatie om de werking van de meters en monitoringsystemen te inspecteren, zich bij de betrokkenen te informeren en voldoende informatie en bewijsmateriaal te verzamelen.

De verificateur moet voorts:

De exploitant moet alle gerapporteerde onjuiste opgaven corrigeren. Deze correctie wordt toegepast op de gehele gegevenspopulatie waaruit de steekproef werd getrokken.

Tijdens het gehele verificatieproces moet de verificateur onjuiste opgaven en nonconformiteiten opsporen door te onderzoeken of:

d)   Intern verificatierapport

Aan het einde van het verificatieproces stelt de verificateur een intern verificatierapport op. Dit verificatierapport dient het bewijsmateriaal te bevatten waaruit blijkt dat de strategische analyse, de risicoanalyse en het verificatieplan onverkort zijn uitgevoerd, en voldoende informatie inhouden om daarop het verificatieadvies te baseren. Het interne verificatierapport moet ook een eventuele beoordeling van de audit door de bevoegde autoriteit of een accreditatie-instantie vergemakkelijken.

Op basis van de bevindingen in het interne verificatierapport beoordeelt de verificateur of het jaarlijkse emissieverslag beduidende onjuiste opgaven bevat (bezien in het licht van de materialiteitsdrempel) en of er sprake is van beduidende nonconformiteiten of andere problemen die relevant zijn voor het verificatieadvies.

e)   Verificatierapport

De verificateur presenteert de verificatiemethodiek, zijn bevindingen alsook het verificatieadvies in een aan de exploitant gericht verificatierapport, dat de exploitant samen met het jaarlijkse emissieverslag bij de bevoegde autoriteit moet indienen. Een jaarlijks emissieverslag wordt als bevredigend geverifieerd als het geen beduidend onjuiste opgave van de totale emissies bevat en als het naar het oordeel van de verificateur vrij is van beduidende nonconformiteiten. Ingeval er sprake is van onbeduidende nonconformiteiten of onbeduidende onjuiste opgaven, kan de verificateur deze in het verificatierapport vermelden („als bevredigend geverifieerd, maar er zijn onbeduidende nonconformiteiten of onbeduidende onjuiste opgaven vastgesteld”). De verificateur kan deze ook vermelden in een afzonderlijke directiebrief.

De verificateur kan tot het besluit komen dat een jaarlijks emissieverslag niet als bevredigend is geverifieerd indien hij beduidende nonconformiteiten dan wel beduidende onjuiste opgaven (al dan niet in combinatie met beduidende nonconformiteiten) vaststelt. De verificateur kan tot het besluit komen dat een jaarlijks emissieverslag niet geverifieerd is wanneer er sprake is van een te beperkte verificatie (wanneer door bepaalde omstandigheden of wegens opgelegde restricties de verificateur niet alle bewijsmateriaal heeft kunnen verkrijgen dat nodig is om het verificatierisico tot het redelijke niveau te beperken) en/of beduidende onzekerheden.

De lidstaten zien erop toe dat de exploitant, na overleg met de bevoegde autoriteit en binnen een door de bevoegde autoriteit vastgestelde termijn, de nonconformiteiten en onjuiste opgaven corrigeert. Voorts mogen meningsverschillen tussen exploitanten, verificateurs en bevoegde autoriteiten een correcte rapportage niet in de weg staan en moeten zij worden geregeld overeenkomstig Richtlijn 2003/87/EG, deze richtsnoeren, de door de lidstaten uit hoofde van bijlage V van genoemde richtlijn vastgestelde eisen en de toepasselijke nationale procedures.

11.   EMISSIEFACTOREN

Dit hoofdstuk bevat referentiewaarden van de emissiefactor voor niveau 1 die het gebruik van niet-activiteitspecifieke emissiefactoren voor de verbranding van brandstoffen toelaten. Wanneer een brandstof niet valt in een bestaande categorie brandstoffen, moet de exploitant de gebruikte brandstof op basis van eigen deskundigheid bij een verwante brandstofcategorie indelen; hiervoor is de goedkeuring van de bevoegde autoriteit vereist.

12.   LIJST VAN CO2-NEUTRALE BIOMASSA

Deze lijst bevat materialen die voor de toepassing van deze richtsnoeren als biomassa worden beschouwd en moeten worden gewogen met een emissiefactor 0 [tCO2/TJ of t of Nm3]. Turf en fossiele fracties van de hieronder genoemde materialen mogen niet als biomassa worden beschouwd. De zuiverheid van de materialen van onderstaande groepen 1 en 2 hoeft niet met behulp van analytische procedures te worden aangetoond, tenzij uit het visuele aspect of de geur ervan blijkt dat zij met andere materialen of brandstoffen zijn verontreinigd.

Groep 1 — Planten en delen van planten:

Groep 2 — Biomassa-afval, -producten en -bijproducten:

Groep 3 — Biomassafracties van gemengde materialen:

Groep 4 — Brandstoffen waarvan de bestanddelen en tussenproducten geheel uit biomassa zijn bereid:

13.   BEPALING VAN ACTIVITEITSPECIFIEKE GEGEVENS EN FACTOREN

Dit hoofdstuk is uitsluitend verbindend met betrekking tot de onderdelen van deze richtsnoeren waar uitdrukkelijk naar „hoofdstuk 13 van bijlage I” wordt verwezen. Het bepaalde in dit hoofdstuk laat het bepaalde in hoofdstuk 16 onverlet.

13.1.   BEPALING VAN DE CALORISCHE ONDERWAARDE EN DE EMISSIEFACTOR VAN BRANDSTOFFEN

De procedure om de activiteitspecifieke emissiefactor voor een bepaald brandstoftype te bepalen, met inbegrip van de bemonsteringprocedure, moet met de bevoegde autoriteit worden overeengekomen voor aanvang van de verslagperiode waarin die procedure zal worden toegepast.

De procedures die worden toegepast bij de bemonstering van een brandstof en bij de bepaling van de calorische onderwaarde, het koolstofgehalte en de emissiefactor daarvan, dienen te berusten op een standaardmethode — voor zover beschikbaar — waarbij systematische bemonsterings- en meetfouten beperkt blijven en waarvan de meetonzekerheid bekend is. Indien een CEN-norm beschikbaar is, moet deze worden toegepast. Indien er geen CEN-normen beschikbaar zijn, gelden passende ISO-normen of nationale normen. Indien er geen toepasbare normen bestaan, kunnen procedures worden uitgevoerd die zo veel mogelijk in overeenstemming zijn met passende ontwerp-normen of richtsnoeren voor de beste industriële praktijk.

Relevante CEN-normen zijn:

Relevante ISO-normen zijn:

Aanvullende nationale normen voor de indeling van brandstoffen zijn:

Het laboratorium waar de emissiefactor, het koolstofgehalte en de calorische onderwaarde worden bepaald, moet voldoen aan de eisen van paragraaf 13.5. Opgemerkt moet worden dat (naast de precisie van de analytische procedure ter bepaling van het koolstofgehalte en de calorische onderwaarde) de bemonsteringsfrequentie, de bemonsteringsprocedure en de bereiding van het monster van cruciaal belang zijn om te komen tot een passende nauwkeurigheid van de activiteitspecifieke emissiefactor. Deze hangen grotendeels af van de toestand en de homogeniteit van de brandstof en/of het materiaal. Zo zal voor zeer heterogene materialen, zoals huishoudelijke vaste afvalstoffen, het benodigde aantal monsters groter moeten zijn, terwijl er minder monsters nodig zijn voor de meeste commerciële gasvormige of vloeibare brandstoffen.

Met betrekking tot de bemonsteringsprocedure en -frequentie voor analyses ter bepaling van koolstofgehalte, calorische onderwaarde en emissiefactor gelden de eisen van paragraaf 13.6.

De volledige documentatie over de procedures die het desbetreffende laboratorium voor de bepaling van de emissiefactor heeft gevolgd, en de volledige reeks uitkomsten moeten worden bewaard en beschikbaar worden gesteld aan de verificateur van het emissieverslag.

13.2.   BEPALING VAN ACTIVITEITSPECIFIEKE OXIDATIEFACTOREN

De procedure om de activiteitspecifieke oxidatiefactor voor een bepaald brandstoftype en een bepaalde installatie te bepalen, met inbegrip van de bemonsteringprocedure, moet met de bevoegde autoriteit worden overeengekomen voor aanvang van de verslagperiode waarin die procedure zal worden toegepast.

De gevolgde procedures om voor bepaalde activiteiten representatieve activiteitspecifieke oxidatiefactoren te bepalen (bv. via het koolstofgehalte van roet, as, afvalwater en andere afvalstoffen of bijproducten) dienen te berusten op een standaardmethode — voor zover beschikbaar — waarbij systematische bemonsterings- en meetfouten beperkt blijven en waarvan de meetonzekerheid bekend is. Indien een CEN-norm beschikbaar is, moet deze worden toegepast. Indien er geen CEN-normen beschikbaar zijn, gelden passende ISO-normen of nationale normen. Indien er geen toepasbare normen bestaan, kunnen procedures worden uitgevoerd die zo veel mogelijk in overeenstemming zijn met passende ontwerp-normen of richtsnoeren voor de beste industriële praktijk.

Het laboratorium waar de oxidatiefactor of de onderliggende gegevens worden bepaald, moet voldoen aan de eisen van paragraaf 13.5. Met betrekking tot de bemonsteringsprocedure en -frequentie voor de analyses ter bepaling van de relevante variabelen (bv. het koolstofgehalte van as) die voor de berekening van oxidatiefactoren worden gebruikt, gelden de eisen vanparagraaf 13.6.

De volledige documentatie over de procedures die de organisatie voor de bepaling van de oxidatiefactor heeft gevolgd, en de volledige reeks uitkomsten moeten worden bewaard en beschikbaar worden gesteld aan de verificateur van het emissieverslag.

13.3.   BEPALING VAN EMISSIEFACTOREN VOOR PROCESSEN, CONVERSIEFACTOREN EN SAMENSTELLINGSGEGEVENS

De procedure om de activiteitspecifieke emissiefactor, conversiefactor of samenstellingsgegevens voor een bepaald materiaaltype te bepalen, met inbegrip van de bemonsteringprocedure, moet met de bevoegde autoriteit worden overeengekomen voor aanvang van de verslagperiode waarin die procedure zal worden toegepast.

De procedures die worden toegepast om een materiaal te bemonsteren en de samenstelling daarvan te bepalen of een procesemissiefactor af te leiden, dienen te berusten op een standaardmethode — voor zover beschikbaar — waarbij systematische bemonsterings- en meetfouten beperkt blijven en waarvan de meetonzekerheid bekend is. Indien een CEN-norm beschikbaar is, moet deze worden toegepast. Indien er geen CEN-normen beschikbaar zijn, gelden passende ISO-normen of nationale normen. Indien er geen toepasbare normen bestaan, kunnen procedures worden uitgevoerd die zo veel mogelijk in overeenstemming zijn met passende ontwerp-normen of richtsnoeren voor de beste industriële praktijk.

Het laboratorium waar de bepalingen plaatsvinden, moet voldoen aan de eisen van paragraaf 13.5. Ten aanzien van de bemonsteringsprocedure en -frequentie voor de analyses gelden de eisen van paragraaf 13.6.

De volledige documentatie over de procedures die de organisatie heeft gevolgd en de volledige reeks uitkomsten moeten worden bewaard en beschikbaar worden gesteld aan de verificateur van het emissieverslag.

13.4.   BEPALING VAN DE BIOMASSAFRACTIE

De term „biomassafractie” zoals gebruikt in deze richtsnoeren, heeft betrekking op het massapercentage biomassakoolstof volgens de definitie van biomassa (zie de hoofdstukken 2 en 12) in de totale massa koolstof in een monster.

Een brandstof of materiaal wordt als zuivere biomassa aangemerkt, waardoor daarop overeenkomstig paragraaf 5.2 vereenvoudigde voorschriften inzake monitoring en rapportage van toepassing zijn, indien het gehalte aan niet-biomassa niet meer dan 3 % van de totale hoeveelheid brandstof of materiaal in kwestie bedraagt.

De procedure om de biomassafractie van een bepaalde brandstof of een bepaald materiaal te bepalen, met inbegrip van de bemonsteringsprocedure, moet met de bevoegde autoriteit worden overeengekomen voor aanvang van de verslagperiode waarin die procedure zal worden toegepast.

De procedures die worden toegepast om de brandstof of het materiaal te bemonsteren en de biomassafractie daarvan te bepalen, dienen te berusten op een standaardmethode — voor zover beschikbaar — waarbij systematische bemonsterings- en meetfouten beperkt blijven en waarvan de meetonzekerheid bekend is. Indien een CEN-norm beschikbaar is, moet deze worden toegepast. Indien er geen CEN-normen beschikbaar zijn, gelden passende ISO-normen of nationale normen. Indien er geen toepasbare normen bestaan, kunnen procedures worden uitgevoerd die zo veel mogelijk in overeenstemming zijn met passende ontwerp-normen of richtsnoeren voor de beste industriële praktijk.

De methoden die kunnen worden toegepast om de biomassafractie in een brandstof of materiaal te bepalen, kunnen uiteenlopen van het met de hand sorteren van de bestanddelen van gemengde materialen, tot differentiemethoden om de calorische waarde van een binair mengsel en de twee zuivere componenten ervan te bepalen, tot een isotopenanalyse met behulp van de C-14-methode, afhankelijk van de aard van het desbetreffende brandstofmengsel. Voor brandstoffen of materialen die verkregen zijn via een productieproces met welomschreven en traceerbare inputstromen, mag de exploitant de bepaling van de biomassafractie subsidiair ook baseren op een massabalans van fossiele en biomassakoolstof die het proces binnenkomt en verlaat. De desbetreffende methoden moeten door de bevoegde autoriteit worden goedgekeurd.

Het laboratorium waar de biomassafractie wordt bepaald, moet voldoen aan de eisen van paragraaf 13.5.

Met betrekking tot de bemonsteringsprocedure en -frequentie voor analyses ter bepaling van de biomassafractie van brandstoffen en materialen gelden de eisen van paragraaf 13.6.

De volledige documentatie over de procedures die het desbetreffende laboratorium voor de bepaling van de biomassafractie heeft gevolgd, en de volledige reeks uitkomsten moeten worden bewaard en beschikbaar worden gesteld aan de verificateur van het emissieverslag.

Wanneer de bepaling van de biomassafractie in een gemengde brandstof technisch niet haalbaar is of tot onredelijk hoge kosten zou leiden, moet de exploitant uitgaan van een biomassa-aandeel van 0 % (d.w.z., alle koolstof in die bewuste brandstof is geheel van fossiele oorsprong) of een schattingsmethode voorstellen die aan de bevoegde autoriteit ter goedkeuring wordt voorgelegd.

▼M1

13.5.   EISEN INZAKE DE BEPALING VAN BRANDSTOF- EN MATERIAALEIGENSCHAPPEN EN CONTINUE EMISSIEMETING

13.5.1.   GEBRUIK VAN GEACCREDITEERDE LABORATORIA

Het laboratorium (met inbegrip van andere dienstverleners) waar de emissiefactor, de calorische onderwaarde, de oxidatiefactor, het koolstofgehalte, de biomassafractie of de samenstellingsgegevens worden bepaald of waar kalibraties en relevante beoordelingen van de apparatuur voor CEMS worden uitgevoerd, moet zijn geaccrediteerd volgens EN ISO 17025:2005 („Algemene eisen voor de competentie van beproevings- en kalibratielaboratoria”).

▼B

13.5.2.   GEBRUIK VAN NIET-GEACCREDITEERDE LABORATORIA

Overeenkomstig EN ISO 17025:2005 geaccrediteerde laboratoria genieten de voorkeur. Het gebruik van niet-geaccrediteerde laboratoria dient beperkt te blijven tot gevallen waarin de exploitant ten genoegen van de bevoegde autoriteit kan aantonen dat het laboratorium voldoet aan eisen die gelijkwaardig zijn aan die van EN ISO 17025:2005. ►M2  De laboratoria in kwestie en de toegepaste analytische procedures worden vermeld in het monitoringplan. ◄ De gelijkwaardigheid met betrekking tot kwaliteitsbeheer kan worden aangetoond d.m.v. een geaccrediteerde certificatie van het laboratorium overeenkomstig EN ISO 9001:2000. Daarnaast moet het bewijs worden geleverd dat het laboratorium over de technische competentie beschikt en in staat is om middels de betrokken analytische procedures technisch geldige resultaten te produceren.

Ieder niet-geaccrediteerd laboratorium waarop de exploitant een beroep doet voor het bepalen van resultaten die voor de berekening van de emissies worden gebruikt, neemt onder de verantwoordelijkheid van de exploitant de volgende maatregelen:

a)   Validatie

Elke relevante analytische methode die door het niet-geaccrediteerde laboratorium wordt toegepast, wordt door een overeenkomstig EN ISO 17025:2005 geaccrediteerd laboratorium gevalideerd ten opzichte van de referentiemethode. De validatieprocedure vindt plaats vóór de contractuele relatie tussen de exploitant en het laboratorium tot stand komt of aan het begin daarvan. Deze omvat een voldoende aantal herhalingen van de analyse van een reeks van ten minste vijf monsters die representatief zijn voor het verwachte waardenbereik, inclusief een blancomonster voor elke relevante parameter en brandstof of materiaal, teneinde de herhaalbaarheid van de methode te karakteriseren en de kalibratiecurve van het instrument op te stellen;

b)   Onderlinge vergelijking

Eens per jaar wordt door een overeenkomstig EN ISO 17025:2005 geaccrediteerd laboratorium een onderlinge vergelijking van de resultaten van de analytische methoden uitgevoerd, waarbij voor elke relevante parameter en brandstof of materiaal de analyse van een representatief monster met behulp van de referentiemethode ten minste vijf maal wordt herhaald;

Ingeval tussen de resultaten van het niet-geaccrediteerde en die van het geaccrediteerde laboratorium een verschil wordt vastgesteld dat zodanig is dat de emissies zouden kunnen worden onderschat, stelt de exploitant alle relevante gegevens voor het betrokken jaar bij in conservatieve zin (d.w.z. op zodanige wijze dat een onderschatting van de emissies wordt vermeden). Alle statistisch significante (2σ) verschillen tussen de eindresultaten (bv. samenstellingsgegevens) die door het niet-geaccrediteerde en het geaccrediteerde laboratorium werden verkregen, worden ter kennis van de bevoegde autoriteit gebracht; deze tegenstrijdigheden worden onverwijld opgeheven onder toezicht van een overeenkomstig EN ISO 17025:2005 geaccrediteerd laboratorium.

13.5.3.   ONLINE GASANALYSEAPPARATUUR EN GASCHROMATOGRAFEN

Voor het gebruik van on-line gaschromatografen en al dan niet op extractie berustende analyses met behulp van gasanalyseapparatuur ter bepaling van de emissies overeenkomstig deze richtsnoeren is de toestemming van de bevoegde autoriteit vereist. Het gebruik van deze systemen moet beperkt blijven tot de bepaling van de samenstellingsgegevens van gasvormige brandstoffen en materialen. De exploitanten die zich deze systemen gebruiken, moeten aan de eisen van EN ISO 9001:2000 voldoen. Het bewijs dat het systeem aan deze eisen voldoet, kan worden geleverd door middel van een geaccrediteerde certificatie van het systeem. Kalibratiediensten en de leveranciers van kalibratiegassen moeten zijn geaccrediteerd overeenkomstig EN ISO 17025:2005.

Voor zover toepasselijk moeten een initiële en voorts jaarlijks herhaalde validaties van het instrument worden uitgevoerd door een overeenkomstig EN ISO 17025:2005 geaccrediteerd laboratorium, waarbij EN ISO 10723:1995 „Natural gas — Performance evaluation for on-line analytical systems” wordt toegepast. In alle andere gevallen vinden in opdracht van de exploitant een initiële validatie en een jaarlijkse onderlinge vergelijking plaats:

a)   Initiële validatie

De validatie vindt plaats vóór 31 januari 2008, dan wel als onderdeel van de inbedrijfstelling van een nieuw systeem. Zij omvat een passend aantal herhalingen van de analyse van een reeks van ten minste vijf monsters die representatief zijn voor het verwachte waardenbereik, inclusief een blancomonster voor elke relevante parameter en brandstof of materiaal, teneinde de herhaalbaarheid van de methode te karakteriseren en de kalibratiecurve van het instrument op te stellen;

b)   Jaarlijkse onderlinge vergelijking

Eens per jaar wordt door een overeenkomstig EN ISO 17025:2005 geaccrediteerd laboratorium een onderlinge vergelijking van de resultaten van de analytische methoden uitgevoerd, waarbij voor elke relevante parameter en brandstof of materiaal de analyse van een representatief monster met behulp van de referentiemethode een passend aantal keren wordt herhaald;

Ingeval tussen de uit de gegevens van de gasanalyseapparatuur of de gaschromatograaf afgeleide resultaten en de resultaten van het geaccrediteerde laboratorium een verschil wordt vastgesteld dat zodanig is dat de emissies zouden kunnen worden onderschat, stelt de exploitant alle relevante gegevens voor het betrokken jaar bij in conservatieve zin (d.w.z. op zodanige wijze dat een onderschatting van de emissies wordt vermeden). Alle statistisch significante (2σ) verschillen tussen de eindresultaten (bv. samenstellingsgegevens) die met de gasanalyseapparatuur of de gaschromatograaf werden verkregen en de eindresultaten van het geaccrediteerde laboratorium, worden ter kennis van de bevoegde autoriteit gebracht; deze tegenstrijdigheden worden onverwijld opgeheven onder toezicht van een overeenkomstig EN ISO 17025: 2005 geaccrediteerd laboratorium.

13.6.   BEMONSTERINGSMETHODEN EN ANALYSEFREQUENTIE

Bij de bepaling van de relevante emissiefactoren, calorische onderwaarden, oxidatiefactoren, conversiefactoren, koolstofgehalten, biomassafracties en samenstellingsgegevens wordt de algemeen aanvaarde praktijk inzake representatieve bemonstering gevolgd. De exploitant moet aantonen dat de verkregen monsters representatief zijn en aselect zijn genomen. De gevonden waarde wordt uitsluitend gebruikt met betrekking tot de leveringsperiode of de brandstof- of materiaalpartij waarvoor zij representatief dient te zijn.

Over het algemeen worden monsters geanalyseerd die worden verkregen door het mengen van grotere aantallen (bv. 10-100) primaire monsters die in de loop van een bepaalde periode (gaande van 1 dag tot verschillende maanden) werden verzameld, op voorwaarde dat de bemonsterde brandstof of materiaal kan worden opgeslagen zonder dat de samenstelling ervan verandert.

De bemonsteringsprocedure en analysefrequentie worden zo gekozen dat het jaargemiddelde van de parameter in kwestie gegarandeerd wordt bepaald met een maximale onzekerheid die minder dan 1/3 bedraagt van de voorgeschreven maximale onzekerheid van het goedgekeurde niveau voor de activiteitsgegevens voor de betrokken bronstroom.

Indien de exploitant de toegestane maximale onzekerheid voor de jaarwaarde niet kan naleven of niet kan aantonen dat hij de drempelwaarden naleeft, past hij ten minste — voor zover toepasselijk — de in tabel 5 vermelde analysefrequenties toe. In alle andere gevallen stelt de bevoegde autoriteit de analysefrequentie vast.

14.   RAPPORTAGEFORMAT

►M2  Tenzij in een activiteitspecifieke bijlage anders is bepaald, worden de volgende tabellen gebruikt als basis voor de rapportage; zij kunnen worden aangepast overeenkomstig het aantal activiteiten, het type installatie, het type brandstoffen en de gemonitorde processen. ◄ De informatie moet worden ingevuld in de grijsgekleurde vakken.

14.1.   ALGEMENE GEGEVENS VAN DE INSTALLATIE

14.2.   OVERZICHT VAN ACTIVITEITEN

14.3.   VERBRANDINGSEMISSIES (BEREKENING)

14.4.   PROCESEMISSIES (BEREKENING)

14.5.   MASSABALANSMETHODE

14.6.   MEETMETHODE

▼M1

14.7.   RAPPORTAGE VAN DE N2O-EMISSIES VAN INSTALLATIES VOOR DE PRODUCTIE VAN SALPETERZUUR, ADIPINEZUUR, CAPROLACTAM, GLYOXAL EN GLYOXYLZUUR

▼M4

14.8.   PFK-EMISSIERAPPORTAGE VOOR DE PRODUCTIE VAN PRIMAIR ALUMINIUM

▼B

15.   CATEGORIEËN VOOR DE RAPPORTAGE

Emissies moeten worden gerapporteerd volgens de hierna genoemde rapportageformat-categorieën en de IPPC-code van bijlage I bij de EPRTR-verordening (Verordening (EG) nr. 166/2006) — zie paragraaf 15.2. De specifieke categorieën van beide rapportageformats worden hieronder gegeven. Wanneer een activiteit kan worden ingedeeld in twee of meer categorieën, moet de gekozen indeling het hoofddoel van de activiteit weergeven.

15.1.   IPCC-RAPPORTAGEFORMAT

Onderstaande tabel is een uittreksel van het gemeenschappelijke rapportageformat (CRF) dat deel uitmaakt van de rapportagerichtsnoeren van het VN-Raamverdrag inzake klimaatverandering (UNFCCC) voor de jaarlijkse inventarisatie ( 16 ). In dit gemeenschappelijke rapportageformat worden de emissies ingedeeld in zeven hoofdcategorieën:

De categorieën 1, 2 en 6 van de volgende tabel van het CRF, d.w.z. de voor Richtlijn 2003/87/EG relevante categorieën, worden hieronder met de bijbehorende subcategorieën weergegeven.

15.2.   BRONCATEGORIE-CODES

Bij de rapportage van de gegevens moet gebruik worden gemaakt van de volgende broncategorie codes.

16.   EISEN VOOR INSTALLATIES MET GERINGE EMISSIES

Met betrekking tot de paragrafen 4.3, 5.2, 7.1, 10 en 13 gelden de hierna genoemde vrijstellingen van de eisen van deze bijlage voor installaties waarvan de gemiddelde geverifieerde gerapporteerde emissies gedurende de voorgaande handelsperiode minder dan 25 000 t CO2 per jaar bedroegen. Indien de gerapporteerde emissiegegevens niet langer toepasselijk zijn wegens veranderingen in de bedrijfsomstandigheden of de installatie zelf of indien geverifieerde emissiegegevens over de voorgaande periode ontbreken, gelden de vrijstellingen indien de bevoegde autoriteit haar goedkeuring heeft gehecht aan een conservatieve emissieprognose voor de volgende vijf jaren van minder dan 25 000 t fossiel CO2 per jaar. De lidstaten kunnen ontheffing verlenen van het voorschrift inzake jaarlijkse inspectiebezoeken van de verificateur aan de locatie als onderdeel van het verificatieproces en toestaan dat de verificateur zijn besluit neemt op basis van de resultaten van zijn risicoanalyse.

BIJLAGE II

▼M4

Richtsnoeren betreffende de emissies van verbrandingsactiviteiten zoals genoemd in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG die worden uitgevoerd in installaties

▼B

1.   GRENZEN EN VOLLEDIGHEID

▼M4

De in deze bijlage opgenomen activiteitspecifieke richtsnoeren moeten worden toegepast voor de monitoring van emissies van verbrandingsactiviteiten zoals genoemd in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG die worden uitgevoerd in installaties en zoals omschreven in artikel 3 unvicies en voor de monitoring van verbrandingsemissies van andere activiteiten zoals genoemd in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG wanneer daarnaar wordt verwezen in de bijlagen III tot en met XI en XVI tot en met XXIV van deze richtsnoeren. Verder wordt deze bijlage gebruikt voor de monitoring van emissies van verbrandingsprocessen die deel uitmaken van een in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG genoemde activiteit waarop geen andere activiteitspecifieke bijlage van deze richtsnoeren van toepassing is.

▼B

De monitoring van de emissies van verbrandingsprocessen omvat de emissies uit de verbranding van alle brandstoffen in de installatie alsmede de emissies uit gasreinigingsprocessen, zoals de verwijdering van SO2 uit de rookgassen. Emissies uit verbrandingsmotoren voor vervoersdoeleinden worden niet gemonitord en gerapporteerd. Alle emissies uit de verbranding van brandstoffen in de installatie worden toegewezen aan de installatie, zonder rekening te houden met de afvoer van warmte of elektriciteit naar andere installaties. Emissies die samenhangen met de opwekking van warmte of elektriciteit die afkomstig is van andere installaties, mogen niet aan de ontvangende installatie worden toegewezen.

De emissies van een verbrandingsinstallatie die aan een geïntegreerde staalfabriek grenst en daaruit het grootste deel van haar brandstof verkrijgt, maar waarvoor een afzonderlijke broeikasgasemissievergunning is afgegeven, mogen worden berekend als onderdeel van de massabalans voor die staalfabriek indien de exploitant ten genoegen van de bevoegde autoriteit kan aantonen dat daardoor de totale onzekerheid van de emissiebepalingen afneemt.

2.   BEPALING VAN CO2-EMISSIES

Bronnen van CO2-emissies van ►M4  verbrandingsactiviteiten ◄ zijn onder andere:

2.1.   BEREKENING VAN CO2-EMISSIES

2.1.1.   VERBRANDINGSEMISSIES

2.1.1.1.   ALGEMENE VERBRANDINGSACTIVITEITEN

CO2-emissies van ►M4  verbrandingsactiviteiten ◄ moeten worden berekend door de energie-inhoud van elke gebruikte brandstof te vermenigvuldigen met een emissiefactor en een oxidatiefactor. Voor elke brandstof en voor elke activiteit moet de volgende berekening worden uitgevoerd:

CO2-emissies = activiteitsgegevens * emissiefactor * oxidatiefactor

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

De activiteitsgegevens worden in het algemeen uitgedrukt als de netto-energie-inhoud van de in de verslagperiode verbruikte brandstof [TJ]. De energie-inhoud van het brandstofverbruik moet worden berekend met behulp van de volgende formule:

energie-inhoud van het brandstofverbruik [TJ] = verbruikte brandstof [t of Nm3] * calorische onderwaarde van de brandstof [TJ/t of TJ/Nm3] ( 17 )

Ingeval een massa- of volumegerelateerde emissiefactor [tCO2/t of tCO2/Nm3] wordt gebruikt, worden de activiteitsgegevens uitgedrukt als hoeveelheid verbruikte brandstof [t of Nm3].

Met betrekking tot bovenstaande formule geldt het volgende:

a1)   Verbruikte brandstof:

Het brandstofverbruik over de verslagperiode wordt door de exploitant of de brandstofleverancier bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %, rekening houdend met eventuele voorraadwijzigingen.

Het brandstofverbruik over de verslagperiode wordt door de exploitant of de brandstofleverancier bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 5 %, rekening houdend met eventuele voorraadwijzigingen.

Het brandstofverbruik over de verslagperiode wordt door de exploitant of de brandstofleverancier bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 2,5 %, rekening houdend met eventuele voorraadwijzigingen.

Het brandstofverbruik over de verslagperiode wordt door de exploitant of de brandstofleverancier bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 1,5 %, rekening houdend met eventuele voorraadwijzigingen.

a2)   Calorische onderwaarde

Voor elke brandstof wordt de referentiewaarde gebruikt zoals aangegeven in hoofdstuk 11 van bijlage I.

De exploitant past voor elke brandstof de voor het betrokken land specifieke calorische onderwaarde toe die door de betrokken lidstaat is aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

Voor de commercieel verhandelbare brandstoffen wordt de calorische onderwaarde gebruikt die wordt ontleend aan de door de brandstofleverancier voor de betrokken brandstof afgegeven aankoopbescheiden, voor zover die waarde is verkregen op basis van aanvaarde nationale of internationale normen.

De calorische onderwaarde die representatief is voor de brandstof die in een installatie wordt gebruikt, wordt gemeten door de exploitant, een hiervoor ingeschakeld laboratorium of de brandstofleverancier, in overeenstemming met de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I.

b)   Emissiefactor

Voor elke brandstof wordt de referentiewaarde gebruikt zoals aangegeven in hoofdstuk 11 van bijlage I.

De exploitant past voor elke brandstof de voor het betrokken land specifieke emissiefactor toe die door de betrokken lidstaat is aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

De exploitant leidt voor elke brandstof de emissiefactor af op basis van één van de volgende algemeen aanvaarde proxies:

in combinatie met een empirische correlatie die ten minste een keer per jaar wordt bepaald in overeenstemming met de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I. De exploitant moet ervoor instaan dat de correlatie voldoet aan de eisen van een goede technische praktijk en dat deze alleen wordt toegepast voor proxy-waarden die vallen binnen het toepassingsgebied van de proxy.

Activiteitspecifieke emissiefactoren voor de brandstof worden bepaald door de exploitant, een extern laboratorium of de brandstofleverancier, in overeenstemming met de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I.

c)   Oxidatiefactor

De exploitant mag het voor zijn monitoringmethodiek geschikte niveau kiezen.

Er wordt een oxidatiefactor van 1,0 gebruikt ( 18 ).

De exploitant past voor elke brandstof de oxidatiefactor toe die door de betrokken lidstaat is aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

Voor brandstoffen leidt de exploitant de activiteitspecifieke factoren af op basis van relevante parameters zoals het koolstofgehalte van as, effluenten en andere afval- en bijproducten alsook andere relevante niet volledig geoxideerde gasvormige koolstofspecies in de uitstoot. De samenstellingsgegevens worden bepaald overeenkomstig hoofdstuk 13 van bijlage I.

2.1.1.2.   MASSABALANSMETHODE: INSTALLATIES DIE ROETZWART PRODUCEREN EN GASVERWERKINGSTERMINALS

Voor installaties die roetzwart produceren en voor gasverwerkingsterminals kan de massabalansmethode worden toegepast. Daarbij wordt voor de bepaling van de broeikasgasemissies rekening gehouden met alle koolstof in de ingezette materialen, de voorraden, de procucten en de andere materialen die uit de installatie worden afgevoerd, middels de volgende vergelijking:

CO2-emissies [tCO2] = (ingezette materialen - producten - afgevoerde materialen - voorraadwijzigingen) * conversiefactor CO2/C

waarin:

De berekening moet dan als volgt plaatsvinden:

CO2-emissies [tCO2] = (Σ (activiteitsgegevensingezette materialen * koolstofgehalteingezette materialen) - Σ (activiteitsgegevensproducten * koolstofgehalteproducten) - Σ (activiteitsgegevensafgevoerde materialen * koolstofgehalteafgevoerde materialen) - Σ (activiteitsgegevensvoorraadwijzigingen * koolstofgehaltevoorraadwijzigingen)) * 3,664

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

De exploitant moet voor alle relevante brandstoffen en materialen afzonderlijk de massastromen vanuit en naar de installatie en de bijbehorende voorraadwijzigingen analyseren en rapporteren. Ingeval het koolstofgehalte van een massastroom gewoonlijk wordt gerelateerd aan de energie-inhoud (brandstoffen) is het de exploitant toegestaan om de relatie tussen koolstofgehalte en energie-inhoud [t C/TJ] voor de betrokken massastroom te bepalen en te gebruiken voor de berekening van de massabalans.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 2,5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 1,5 %.

b)   Koolstofgehalte

Het koolstofgehalte van de input- en outputstromen wordt afgeleid uit de standaardemissiefactoren voor brandstoffen of materialen die in hoofdstuk 11 van bijlage I of in ►M4  andere activiteitspecifieke bijlagen ◄ worden vermeld. Het koolstofgehalte wordt als volgt afgeleid:

Het koolstofgehalte van een input- of outputstroom wordt afgeleid volgens de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I ten aanzien van de representatieve bemonstering van brandstoffen, producten en bijproducten en van de bepaling van het koolstofgehalte en de biomassafractie ervan.

2.1.1.3.   FAKKELS

Bij emissies van fakkels gaat het om routinematig affakkelen en operationeel affakkelen (uitschakelen, opstarten en stopzetten) alsmede om noodprocedures voor drukontlasting.

CO2-emissies moeten worden berekend op basis van de hoeveelheid afgefakkeld gas [Nm3] en het koolstofgehalte van het afgefakkelde gas [tCO2/Nm3] (met inbegrip van inherente koolstof).

CO2-emissies = activiteitsgegevens * emissiefactor * oxidatiefactor

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

De hoeveelheid afgefakkeld gas over de verslagperiode wordt afgeleid met een maximale onzekerheid van ± 17,5 %.

De hoeveelheid afgefakkeld gas over de verslagperiode wordt afgeleid met een maximale onzekerheid van ± 12,5 %.

De hoeveelheid afgefakkeld gas over de verslagperiode wordt afgeleid met een maximale onzekerheid van ± 7,5 %.

b)   Emissiefactor

Met behulp van een referentiewaarde van 0,00393 tCO2/m3 voor de emissiefactor (onder standaardomstandigheden), afgeleid uit de verbranding van zuiver ethaan dat als conservatieve proxy voor afgefakkelde gassen fungeert.

De exploitant past voor de brandstof in kwestie de voor het betrokken land specifieke emissiefactor toe die door de betrokken lidstaat is aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

Er worden installatiespecifieke emissiefactoren afgeleid uit een schatting van de molecuulmassa van het afgefakkelde gas, via procesmodellering aan de hand van industrie-standaardmodellen. Uit het relatieve aandeel van de diverse deelstromen en de overeenkomstige molecuulmassa's wordt een gewogen jaargemiddelde voor de molecuulmassa van het afgefakkelde gas afgeleid.

Emissiefactor [tCO2/m3 afgefakkeld gas] berekend uit het koolstofgehalte van het afgefakkelde gas volgens de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I.

c)   Oxidatiefactor

Er mag een lager niveau worden toegepast.

De waarde 1,0 wordt gebruikt.

De exploitant past de oxidatiefactor toe die door de betrokken lidstaat is aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

2.1.2.   PROCESEMISSIES

Procesemissies van CO2 afkomstig van het gebruik van carbonaat voor de verwijdering van SO2 uit het rookgas moeten worden berekend op basis van het aangekochte carbonaat (rekenmethode A) of van het geproduceerde gips (rekenmethode B). Deze twee rekenmethoden zijn gelijkwaardig. De berekening moet als volgt worden uitgevoerd:

CO2-emissies [t] = activiteitsgegevens * emissiefactor

Verklaring:

Rekenmethode A: carbonaat

De emissies worden berekend op basis van de hoeveelheid gebruikt carbonaat:

a)   Activiteitsgegevens

Massa [t] droog carbonaat die in de loop van de verslagperiode is gebruikt als voor het proces ingezet materiaal, door de exploitant of de leverancier bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %.

b)   Emissiefactor

De emissiefactoren worden berekend en gerapporteerd in massa-eenheden vrijkomend CO2 per ton carbonaat. Voor de omrekening van de samenstellingsgegevens in emissiefactoren worden de in onderstaande tabel 1 vermelde stoichiometrische verhoudingen gebruikt.

De bepaling van de hoeveelheid CaCO3 en MgCO3 in de diverse in de oven ingezette materialen geschiedt overeenkomstig de richtsnoeren van de beste industriële praktijk.

Rekenmethode B: gips

De emissies worden berekend op basis van de hoeveelheid geproduceerd gips:

a)   Activiteitsgegevens

Massa [t] droog gips (CaSO4 · 2H2O) die jaarlijks als eindmateriaal van het proces wordt verkregen, door de exploitant of de verwerker van het gips bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %.

b)   Emissiefactor

Stoichiometrische verhouding van droog gips (CaSO4 · 2H2O) en CO2 in het proces: 0,2558 tCO2/t gips

2.2.   METING VAN CO2-EMISSIES

De richtsnoeren voor metingen van bijlage XII moeten worden toegepast.

BIJLAGE III

Activiteitspecifieke richtsnoeren voor aardolieraffinaderijen zoals genoemd in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG

1.   GRENZEN

De monitoring van de emissies uit een installatie omvat alle emissies uit de verbrandings- en productieprocessen die in raffinaderijen voorkomen. Emissies uit processen die plaatsvinden in aangrenzende installaties van de chemische industrie die niet zijn opgenomen in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG en geen deel uitmaken van de raffinage, worden niet meegeteld.

2.   BEPALING VAN CO2-EMISSIES

Potentiële bronnen van CO2-emissies zijn onder andere:

2.1.   BEREKENING VAN CO2-EMISSIES

2.1.1.   VERBRANDINGSEMISSIES

Verbrandingsemissies moeten worden gemonitord in overeenstemming met bijlage II.

2.1.2.   PROCESEMISSIES

Specifieke processen waaruit CO2-emissies voortkomen, zijn onder andere:

1.   Katalytische-krakerregeneratie, andere katalysatorregeneratie en flexi-coking

De cokes die zich als bijproduct van het kraakproces op de katalysator heeft verzameld, wordt in de regenerator verbrand om de activiteit van de katalysator te herstellen. Voor verdere raffinageprocessen is een katalysator nodig die moet worden geregenereerd, bijvoorbeeld door katalytisch reformeren.

De emissies worden berekend aan de hand van een materiaalbalans, rekening houdend met de samenstelling van de aangevoerde lucht en van het rookgas. Alle CO in het rookgas wordt in de balans opgevoerd als CO2 ( 19 ).

De analyse van de aangevoerde lucht en het rookgas en de keuze van het niveau vinden plaats overeenkomstig de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I. De specifieke berekeningsmethode moet door de bevoegde autoriteit worden goedgekeurd in het kader van de evaluatie van het monitoringplan en de daarin omschreven monitoringmethodiek.

Voor elke emissiebron dient een totale onzekerheid van de totale emissies over de verslagperiode van minder dan ± 10 % te worden bereikt.

Voor elke emissiebron dient een totale onzekerheid van de totale emissies over de verslagperiode van minder dan ± 7,5 % te worden bereikt.

Voor elke emissiebron dient een totale onzekerheid van de totale emissies over de verslagperiode van minder dan ± 5 % te worden bereikt.

Voor elke emissiebron dient een totale onzekerheid van de totale emissies over de verslagperiode van minder dan ± 2,5 % te worden bereikt.

2.   Productie van raffinaderijwaterstof

Het uitgestoten CO2 is afkomstig van de koolstof in het als grondstof gebruikte gas. De CO2-emissies moeten worden berekend op basis van het ingezette materiaal.

CO2-emissies = activiteitsgegevensingezet materiaal * emissiefactor

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

Hoeveelheid als grondstof gebruikte koolwaterstoffen [t grondstof] die gedurende de verslagperiode is verwerkt, afgeleid met een maximale onzekerheid van ± 7,5 %.

Hoeveelheid als grondstof gebruikte koolwaterstoffen [t grondstof] die gedurende de verslagperiode is verwerkt, afgeleid met een maximale onzekerheid van ± 2,5 %.

b)   Emissiefactor:

Gebruik een referentiewaarde van 2,9 tCO2 per t verbruikte grondstof; deze conservatieve waarde is gebaseerd op ethaan.

Gebruik een activiteitspecifieke emissiefactor [CO2/t grondstof] die is berekend op basis van het koolstofgehalte van het als grondstof gebruikte gas, bepaald in overeenstemming met hoofdstuk 13 van bijlage I.

2.2.   METING VAN CO2-EMISSIES

De richtsnoeren voor metingen van bijlage I en bijlage XII moeten worden toegepast.

BIJLAGE IV

▼M4

Activiteitspecifieke richtsnoeren voor de productie van cokes zoals genoemd in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG

▼B

1.   GRENZEN EN VOLLEDIGHEID

▼M4

Cokesovens kunnen deel uitmaken van staalfabrieken die technisch rechtstreeks zijn gekoppeld met sinteractiviteiten en activiteiten voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continugieten, wat bij normale bedrijfsomstandigheden een intensieve uitwisseling van energie en materiaal (bv. hoogovengas, cokesovengas, cokes) veroorzaakt. Wanneer de vergunning voor een installatie volgens de artikelen 4, 5 en 6, van Richtlijn 2003/87/EG van toepassing is op de gehele geïntegreerde staalfabriek en niet uitsluitend op de cokesoven, mogen de CO2-emissies met behulp van de massabalansmethode, zoals omschreven in paragraaf 2.1.1 van deze bijlage, ook voor de staalfabriek als geheel worden gemonitord.

▼B

Wanneer in de installatie rookgasreiniging wordt toegepast en de daaruit voortvloeiende emissies niet worden meegerekend als bestanddeel van de procesemissies van de installatie, moeten deze worden berekend in overeenstemming met bijlage II.

2.   BEPALING VAN CO2-EMISSIES

In cokesovens zijn de CO2-emissies afkomstig van de volgende emissiebronnen en bronstromen:

2.1.   BEREKENING VAN CO2-EMISSIES

Wanneer de cokesoven deel uitmaakt van een geïntegreerde staalfabriek, kan de exploitant emissies berekenen

2.1.1.   MASSABALANSMETHODE

In het kader van de massabalansmethode wordt voor de bepaling van de broeikasgasemissies over de verslagperiode rekening gehouden met alle koolstof in de ingezette materialen, de voorraden, de procucten en de andere materialen die uit de installatie worden afgevoerd, middels de volgende vergelijking:

CO2-emissies [tCO2] = (ingezette materialen - producten - afgevoerde materialen - voorraadwijzigingen) * conversiefactor CO2/C

waarin:

De berekening moet dan als volgt plaatsvinden:

CO2-emissies [tCO2] = (Σ (activiteitsgegevensingezette materialen * koolstofgehalteingezette materialen) - Σ (activiteitsgegevensproducten * koolstofgehalteproducten) - Σ (activiteitsgegevensafgevoerde materialen * koolstofgehalteafgevoerde materialen) - Σ (activiteitsgegevensvoorraadwijzigingen * koolstofgehaltevoorraadwijzigingen)) * 3,664

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

De exploitant moet voor alle relevante brandstoffen en materialen afzonderlijk de massastromen vanuit en naar de installatie en de bijbehorende voorraadwijzigingen analyseren en rapporteren. Ingeval het koolstofgehalte van een massastroom gewoonlijk wordt gerelateerd aan de energie-inhoud (brandstoffen) is het de exploitant toegestaan om de relatie tussen koolstofgehalte en energie-inhoud [t C/TJ] voor de betrokken massastroom te bepalen en te gebruiken voor de berekening van de massabalans.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 2,5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 1,5 %.

b)   Koolstofgehalte

▼M4

Het koolstofgehalte van de input- en outputstromen wordt afgeleid uit de referentiewaarden voor de emissiefactoren voor brandstoffen of materialen die in hoofdstuk 11 van bijlage I of in de bijlagen IV-X worden genoemd. Het koolstofgehalte wordt als volgt afgeleid:

▼B

De exploitant past voor de brandstof of het materiaal in kwestie het voor het betrokken land specifieke koolstofgehalte toe dat door de betrokken lidstaat is aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

Het koolstofgehalte van een input- of outputstroom wordt afgeleid volgens de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I ten aanzien van de representatieve bemonstering van brandstoffen, producten en bijproducten en van de bepaling van het koolstofgehalte en de biomassafractie ervan.

2.1.2.   VERBRANDINGSEMISSIES

Verbrandingsprocessen in cokesovens waar brandstoffen (bv. cokes, steenkool en aardgas) niet in de massabalans worden meegenomen, moeten worden gemonitord en gerapporteerd in overeenstemming met bijlage II.

2.1.3.   PROCESEMISSIES

Tijdens het carboniseren in de cokeskamer van de cokesoven wordt steenkool onder uitsluiting van lucht omgezet in cokes en ruw cokesovengas. Steenkool vormt de belangrijkste stroom koolstofhoudend ingezet materiaal, maar dit kan ook zijn cokesgruis, petroleumcokes, olie en procesgassen zoals hoogovengas. Het proces levert als een van de eindmaterialen onder meer ruw cokesovengas op, dat veel koolstofhoudende componenten zoals kooldioxide (CO2), koolmonoxide (CO), methaan (CH4) en koolwaterstoffen (CxHy) bevat.

De totale CO2-emissie uit cokesovens wordt als volgt berekend:

CO2-emissie [tCO2] = Σ (activiteitsgegevensINGEZETTE MATERIALEN * emissiefactorINGEZETTE MATERIALEN) - Σ (activiteitsgegevensEINDMATERIALEN * emissiefactorEINDMATERIALEN)

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

De activiteitsgegevensINGEZETTE MATERIALEN kunnen betrekking hebben op steenkool als grondstof, cokesgruis, petroleumcokes, olie, hoogovengas, cokesovengas en dergelijke. De activiteitsgegevensEINDMATERIALEN kunnen betrekking hebben op cokes, teer, lichte olie, cokesovengas en dergelijke.

a1)   Brandstof gebruikt als ingezet materiaal voor het proces

De massastromen van brandstoffen vanuit en naar de installatie over een verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %.

De massastromen van brandstoffen vanuit en naar de installatie over een verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 5,0 %.

De massastromen van brandstoffen vanuit en naar de installatie over een verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 2,5 %.

De massastromen van brandstoffen vanuit en naar de installatie over een verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 1,5 %.

a2)   Calorische onderwaarde

Voor elke brandstof wordt de referentiewaarde gebruikt zoals aangegeven in hoofdstuk 11 van bijlage I.

De exploitant past voor elke brandstof de voor het betrokken land specifieke calorische onderwaarde toe die door de betrokken lidstaat is aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

De calorische onderwaarde die representatief is voor elke partij brandstof die in een installatie wordt gebruikt, wordt gemeten door de exploitant, een hiervoor ingeschakeld laboratorium of de brandstofleverancier, in overeenstemming met de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I.

b)   Emissiefactor

Gebruik voor de emissiefactoren de in hoofdstuk 11 van bijlage I vermelde referentiewaarden.

De exploitant past voor de brandstoffen in kwestie de voor het betrokken land specifieke emissiefactoren toe die door de betrokken lidstaat zijn aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

Specifieke emissiefactoren worden bepaald in overeenstemming met de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I.

2.2.   METING VAN CO2-EMISSIES

De richtsnoeren voor metingen van bijlage I en bijlage XII moeten worden toegepast.

BIJLAGE V

▼M4

Activiteitspecifieke richtsnoeren voor het roosten en sinteren van metaalerts zoals genoemd in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG

▼B

1.   GRENZEN EN VOLLEDIGHEID

▼M4

Roost-, sinter- of pelletiseeractiviteiten voor metaalerts kunnen integraal deel uitmaken van staalfabrieken die technisch rechtstreeks zijn gekoppeld met cokesovens en activiteiten voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continugieten. Dit veroorzaakt bij normale bedrijfsomstandigheden een intensieve uitwisseling van energie en materiaal (bv. hoogovengas, cokesovengas, cokes, kalksteen). Wanneer de vergunning voor een installatie volgens de artikelen 4, 5 en 6, van Richtlijn 2003/87/EG van toepassing is op de gehele staalfabriek en niet uitsluitend op de roost- of sinteractiviteit, mogen de CO2-emissies ook voor de geïntegreerde staalfabriek als geheel worden gemonitord. In deze gevallen mag gebruik worden gemaakt van de massabalansmethode (paragraaf 2.1.1 van deze bijlage).

▼B

Wanneer in de installatie rookgasreiniging wordt toegepast en de daaruit voortvloeiende emissies niet worden meegerekend als bestanddeel van de procesemissies van de installatie, moeten deze worden berekend in overeenstemming met bijlage II.

2.   BEPALING VAN CO2-EMISSIES

In roost-, sinter- of pelletiseerinstallaties voor metaalerts zijn de CO2-emissies afkomstig van de volgende emissiebronnen en bronstromen:

2.1.   BEREKENING VAN CO2-EMISSIES

Als een roost-, sinter- of pelletiseerinstallatie voor metaalerts deel uitmaakt van een geïntegreerde staalfabriek, kan de exploitant emissies berekenen

2.1.1.   MASSABALANSMETHODE

In het kader van de massabalansmethode wordt voor de bepaling van de broeikasgasemissies over de verslagperiode rekening gehouden met alle koolstof in de ingezette materialen, de voorraden, de procucten en de andere materialen die uit de installatie worden afgevoerd, middels de volgende vergelijking:

CO2-emissies [tCO2] = (ingezette materialen - producten - afgevoerde materialen - voorraadwijzigingen) * conversiefactor CO2/C

waarin:

De berekening moet dan als volgt plaatsvinden:

CO2-emissies [tCO2] = (Σ (activiteitsgegevensingezette materialen * koolstofgehalteingezette materialen) - Σ (activiteitsgegevensproducten * koolstofgehalteproducten) - Σ (activiteitsgegevensafgevoerde materialen * koolstofgehalteafgevoerde materialen) - Σ (activiteitsgegevensvoorraadwijzigingen * koolstofgehaltevoorraadwijzigingen)) * 3,664

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

De exploitant moet voor alle relevante brandstoffen en materialen afzonderlijk de massastromen vanuit en naar de installatie en de bijbehorende voorraadwijzigingen analyseren en rapporteren. Ingeval het koolstofgehalte van een massastroom gewoonlijk wordt gerelateerd aan de energie-inhoud (brandstoffen) is het de exploitant toegestaan om de relatie tussen koolstofgehalte en energie-inhoud [tC/TJ] voor de betrokken massastroom te bepalen en te gebruiken voor de berekening van de massabalans.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 2,5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 1,5 %.

b)   Koolstofgehalte

▼M4

Het koolstofgehalte van de input- en outputstromen wordt afgeleid uit de referentiewaarden voor de emissiefactoren voor brandstoffen of materialen die in hoofdstuk 11 van bijlage I of in de bijlagen IV-X worden genoemd. Het koolstofgehalte wordt als volgt afgeleid:

▼B

De exploitant past voor de brandstof of het materiaal in kwestie het voor het betrokken land specifieke koolstofgehalte toe dat door de betrokken lidstaat is aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

Het koolstofgehalte van een input- of outputstroom wordt afgeleid volgens de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I ten aanzien van de representatieve bemonstering van brandstoffen, producten en bijproducten en van de bepaling van het koolstofgehalte en de biomassafractie ervan.

2.1.2.   VERBRANDINGSEMISSIES

Verbrandingsprocessen in roost-, sinter- of pelletiseerinstallaties voor metaalerts waar brandstoffen niet als reduceermiddel worden gebruikt of niet afkomstig zijn van metallurgische reacties, moeten worden gemonitord en gerapporteerd in overeenstemming met bijlage II.

2.1.3.   PROCESEMISSIES

Tijdens het roosten op de sinterband wordt er CO2 geëmitteerd uit de ingezette materialen, te weten het ruwe mengsel (gewoonlijk calciumcarbonaat), en uit hergebruikte procesresidu's. Voor elk type ingezet materiaal dat wordt gebruikt, moet de hoeveelheid CO2 als volgt worden berekend:

a)   Activiteitsgegevens

De hoeveelheden [t] carbonaat die worden gebruikt als ingezet materiaal [tCaCO3, tMgCO3 of tCaCO3-MgCO3] en procesresidu's die als ingezet materiaal in het proces worden hergebruikt over een verslagperiode, worden door de exploitant of zijn leveranciers bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 5,0 %.

De hoeveelheden [t] carbonaat die worden gebruikt als ingezet materiaal [tCaCO3, tMgCO3 of tCaCO3-MgCO3] en procesresidu's die als ingezet materiaal in het proces worden hergebruikt over een verslagperiode, worden door de exploitant of zijn leveranciers bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 2,5 %.

b)   Emissiefactor

Voor carbonaten worden de stoichiometrische verhoudingen van de volgende tabel 1 toegepast:

Deze waarden moeten worden bijgesteld op grond van het vochtgehalte en het gehalte aan ganggesteente in het toegepaste carbonaat.

Voor procesresidu's moeten de activiteitspecifieke factoren worden bepaald overeenkomstig hoofdstuk 13 van bijlage I.

c)   Conversiefactor

Conversiefactor: 1,0.

Activiteitspecifieke factoren worden bepaald in overeenstemming met de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I om de hoeveelheid koolstof in de geproduceerde sinter en in gefilterd stof te bepalen. Wanneer gefilterd stof in het proces wordt hergebruikt, mag de daarin aanwezige hoeveelheid koolstof [t] niet worden meegeteld om dubbelstelling te voorkomen.

2.2.   METING VAN CO2-EMISSIES

De richtsnoeren voor metingen van bijlage I en bijlage XII moeten worden toegepast.

BIJLAGE VI

▼M4

Activiteitspecifieke richtsnoeren voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continugieten, zoals genoemd in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG

▼B

1.   GRENZEN EN VOLLEDIGHEID

▼M4

De richtsnoeren in deze bijlage zijn van toepassing op de emissies van activiteiten voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continugieten. Zij hebben met name betrekking op primaire (hoogovens, oxystaalovens) en secundaire (elektrische vlamboogovens) staalproductie.

Activiteiten voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continugieten, maken in het algemeen integraal deel uit van staalfabrieken die technisch zijn gekoppeld met cokesoven- en sinteractiviteiten. Dit veroorzaakt bij normale bedrijfsomstandigheden een intensieve uitwisseling van energie en materiaal (bv. hoogovengas, cokesovengas, cokes, kalksteen). Wanneer de vergunning voor een installatie volgens de artikelen 4, 5 en 6, van Richtlijn 2003/87/EG van toepassing is op de gehele staalfabriek en niet uitsluitend op de hoogoven, mogen de CO2-emissies ook voor de staalfabriek als geheel worden gemonitord. In dit geval mag gebruik worden gemaakt van de massabalansmethode, zoals beschreven in paragraaf 2.1.1.

▼B

Wanneer in de installatie rookgasreiniging wordt toegepast en de daaruit voortvloeiende emissies niet worden meegerekend als bestanddeel van de procesemissies van de installatie, moeten deze worden berekend in overeenstemming met bijlage II.

2.   BEPALING VAN CO2-EMISSIES

In installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continugieten zijn de CO2-emissies afkomstig van de volgende emissiebronnen en bronstromen:

2.1.   BEREKENING VAN CO2-EMISSIES

Wanneer de installatie voor de vervaardiging van ruwijzer en staal deel uitmaakt van een geïntegreerde staalfabriek, kan de exploitant emissies berekenen:

2.1.1.   MASSABALANSMETHODE

In het kader van de massabalansmethode wordt voor de bepaling van de broeikasgasemissies over de verslagperiode rekening gehouden met alle koolstof in de ingezette materialen, de voorraden, de procucten en de andere materialen die uit de installatie worden afgevoerd, middels de volgende vergelijking:

CO2-emissies [tCO2] = (ingezette materialen - producten - afgevoerde materialen – voorraadwijzigingen) * conversiefactor CO2/C

waarin:

De berekening moet dan als volgt plaatsvinden:

CO2-emissies [tCO2] = (Σ (activiteitsgegevensingezette materialen * koolstofgehalteingezette materialen) - Σ (activiteitsgegevensproducten * koolstofgehalteproducten) - Σ (activiteitsgegevensafgevoerde materialen * koolstofgehalteafgevoerde materialen) - Σ (activiteitsgegevensvoorraadwijzigingen * koolstofgehaltevoorraadwijzigingen)) * 3,664

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

De exploitant moet voor alle relevante brandstoffen en materialen afzonderlijk de massastromen vanuit en naar de installatie en de bijbehorende voorraadwijzigingen analyseren en rapporteren. Ingeval het koolstofgehalte van een massastroom gewoonlijk wordt gerelateerd aan de energie-inhoud (brandstoffen) is het de exploitant toegestaan om de relatie tussen koolstofgehalte en energie-inhoud [t C/TJ] voor de betrokken massastroom te bepalen en te gebruiken voor de berekening van de massabalans.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 2,5 %.

De activiteitsgegevens over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 1,5 %.

b)   Koolstofgehalte

▼M4

Het koolstofgehalte van de input- en outputstromen wordt afgeleid uit de referentiewaarden voor de emissiefactoren voor brandstoffen of materialen die in hoofdstuk 11 van bijlage I of in de bijlagen IV-X worden genoemd. Het koolstofgehalte wordt als volgt afgeleid:

▼B

De exploitant past voor de brandstof of het materiaal in kwestie het voor het betrokken land specifieke koolstofgehalte toe dat door de betrokken lidstaat is aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

Het koolstofgehalte van een input- of outputstroom wordt afgeleid volgens de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I ten aanzien van de representatieve bemonstering van brandstoffen, producten en bijproducten en van de bepaling van het koolstofgehalte en de biomassafractie ervan.

Het koolstofgehalte van producten of halffabrikaten kan worden bepaald op basis van jaarlijkse analyses volgens de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I, dan wel worden afgeleid uit de gemiddelde samenstellingsgegevens die in de desbetreffende internationale of nationale normen zijn gespecificeerd.

2.1.2.   VERBRANDINGSEMISSIES

Verbrandingsprocessen in installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continugieten waar brandstoffen (bv. cokes, steenkool en aardgas) niet als reduceermiddel worden gebruikt of niet afkomstig zijn van metallurgische reacties, moeten worden gemonitord en gerapporteerd in overeenstemming met bijlage II.

2.1.3.   PROCESEMISSIES

Installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continugieten worden gewoonlijk gekenmerkt door een reeks opeenvolgende voorzieningen (bv. hoogoven, oxystaaloven) die vaak weer technisch zijn gekoppeld aan andere installaties (bv. cokesoven, sinterinstallatie, krachtinstallatie). Deze installaties gebruiken een aantal verschillende brandstoffen als reduceermiddel. In het algemeen produceren deze installaties ook procesgassen van verschillende samenstelling (bv. cokesovengas, hoogovengas, oxystaalovengas).

De totale CO2-emissies van installaties voor de vervaardiging van ruwijzer en staal inclusief continugieten moeten als volgt worden berekend:

CO2-emissie [tCO2] = Σ (activiteitsgegevensINGEZETTE MATERIALEN * emissiefactorINGEZETTE MATERIALEN) - Σ (activiteitsgegevensEINDMATERIALEN * emissiefactorEINDMATERIALEN)

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

a1)   Massastromen

De massastromen vanuit en naar de installatie over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %.

De massastromen vanuit en naar de installatie over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 5,0 %.

De massastromen vanuit en naar de installatie over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 2,5 %.

De massastromen vanuit en naar de installatie over de verslagperiode worden bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 1,5 %.

a2)   Calorische onderwaarde (indien van toepassing)

Voor elke brandstof wordt de referentiewaarde gebruikt zoals aangegeven in hoofdstuk 11 van bijlage I.

De exploitant past voor elke brandstof de voor het betrokken land specifieke calorische onderwaarde toe die door de betrokken lidstaat is aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

De calorische onderwaarde die representatief is voor elke partij brandstof die in een installatie wordt gebruikt, wordt gemeten door de exploitant, een hiervoor ingeschakeld laboratorium of de brandstofleverancier, in overeenstemming met de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I.

b)   Emissiefactor

De emissiefactor die wordt toegepast op de activiteitsgegevensEINDMATERIALEN heeft betrekking op de hoeveelheid koolstof die in de eindmaterialen aanwezig is in een andere vorm dan CO2, en wordt uitgedrukt als t CO2/t eindmateriaal om de vergelijkbaarheid te vergroten.

Voor de emissiefactoren voor ingezette materialen en eindmaterialen worden referentiewaarden gebruikt; deze staan vermeld in de onderstaande tabel 1 en in hoofdstuk 11 van bijlage I.

De exploitant past voor de brandstoffen in kwestie de voor het betrokken land specifieke emissiefactoren toe die door de betrokken lidstaat zijn aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

Er worden specifieke emissiefactoren (t CO2/tINGEZET MATERIAAL of tEINDMATERIAAL) voor ingezette materialen en eindmaterialen gebruikt, die worden afgeleid in overeenstemming met de bepalingen van hoofdstuk 13 van bijlage I.

2.2.   METING VAN CO2-EMISSIES

De richtsnoeren voor metingen van bijlage I en bijlage XII moeten worden toegepast.

BIJLAGE VII

▼M4

Activiteitspecifieke richtsnoeren voor de productie van cementklinkers zoals genoemd in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG

▼B

1.   GRENZEN EN VOLLEDIGHEID

Er zijn geen specifieke aspecten betreffende grenzen van toepassing.

2.   BEPALING VAN CO2-EMISSIES

▼M4

De CO2-emissies van activiteiten voor de productie van cementklinkers zijn afkomstig van de volgende emissiebronnen en bronstromen:

▼B

2.1.   BEREKENING VAN CO2-EMISSIES

2.1.1.   VERBRANDINGSEMISSIES

Verbrandingsprocessen in installaties voor de bereiding van cementklinker waarbij verschillende soorten brandstoffen zijn betrokken (bv. steenkool, petroleumcokes, stookolie, aardgas en een scala van afvalbrandstoffen), moeten worden gemonitord en gerapporteerd in overeenstemming met bijlage II.

2.1.2.   PROCESEMISSIES

Procesemissies van CO2 worden veroorzaakt door het branden van carbonaten in de grondstoffen die gebruikt worden bij de productie van klinkers (punt 2.1.2.1), door het gedeeltelijk of geheel branden van cementovenstof of bypass-stof dat vrijkomt bij het proces (punt 2.1.2.2) en in sommige gevallen door niet-carbonaatkoolstof die aanwezig is in de grondstoffen (punt 2.1.2.3).

2.1.2.1.   CO2 AFKOMSTIG VAN DE BEREIDING VAN CEMENTKLINKER

Emissies moeten worden berekend op basis van het carbonaatgehalte in de ingezette materialen (rekenmethode A) of van de geproduceerde hoeveelheid klinker (rekenmethode B). Beide methoden worden als gelijkwaardig beschouwd en kunnen door de exploitant in combinatie worden gebruikt om met de resultaten van de ene methode de resultaten van de andere te valideren.

De berekening moet plaatsvinden op basis van het carbonaatgehalte in de ingezette materialen (met inbegrip van vliegas of hoogovenslakken). Daarbij worden cementovenstof (CKD) en bypass-stof afgetrokken van het verbruik van grondstoffen en worden de daarmee samenhangende emissies berekend volgens hoofdstuk 2.1.2.2. ingeval CKD en bypass-stof het ovensysteem verlaten. Niet-carbonaatkoolstof is in deze methode al meegenomen, waardoor punt 2.1.2.3. niet van toepassing is.

De CO2 moet met behulp van de volgende formule worden berekend:

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

Tenzij de grondstof als zodanig is gekarakteriseerd, gelden deze voorschriften afzonderlijk voor elk relevant koolstofhoudend materiaal (behalve brandstoffen) dat in de oven wordt ingezet, bv. kalksteen of leisteen, waarbij dubbeltelling of omissie van in het proces teruggevoerd materiaal of bypassmateriaal moet worden vermeden. De hoeveelheid grondstof kan worden bepaald door middel van een locatiespecifieke empirische verhouding tussen grondstof en klinker, die minstens eenmaal per jaar moet worden geactualiseerd met inachtneming van richtsnoeren voor de beste industriële praktijk.

De nettohoeveelheid relevant ingezet materiaal [t] die tijdens de verslagperiode is verbruikt, wordt bepaald met een maximale meetonzekerheid van minder dan ± 7,5 %.

De nettohoeveelheid relevant ingezet materiaal [t] die tijdens de verslagperiode is verbruikt, wordt bepaald met een maximale meetonzekerheid van minder dan ± 5,0 %.

De nettohoeveelheid relevant ingezet materiaal [t] die tijdens de verslagperiode is verbruikt, wordt bepaald met een maximale meetonzekerheid van minder dan ± 2,5 %.

b)   Emissiefactor

De emissiefactoren worden berekend en gerapporteerd in massaeenheden vrijkomend CO2 per ton van elk relevant ingezet materiaal. Voor de omrekening van de samenstellingsgegevens in emissiefactoren worden de in onderstaande tabel 1 vermelde stoichiometrische verhoudingen gebruikt.

De bepaling van de hoeveelheid relevante carbonaten, met inbegrip van CaCO3 en MgCO3, in elk relevant ingezet materiaal geschiedt overeenkomstig hoofdstuk 13 van bijlage I. Dit kan gebeuren door middel van thermo-gravimetrische methoden.

c)   Conversiefactor

De hoeveelheid carbonaten die de oven verlaat, wordt met het oog op een conservatieve benadering gelijkgesteld aan nul, d.w.z. dat wordt uitgegaan van volledig branden (conversiefactor = 1).

Carbonaten en andere koolstof die de oven verlaten in de klinker worden in aanmerking genomen d.m.v. een conversiefactor met een waarde tussen 0 en 1. De exploitant mag uitgaan van volledige conversie voor één of meerdere ingezette materialen en de ongeconverteerde carbonaten of andere koolstof toekennen aan de resterende ingezette materialen. De aanvullende bepaling van relevante chemische parameters van de producten geschiedt overeenkomstig hoofdstuk 13 van bijlage I.

Deze rekenmethode berust op de hoeveelheid geproduceerde klinker. De CO2–emissies worden berekend met behulp van de volgende formule:

CO2-emissiesklinker = activiteitsgegevens * emissiefactor * conversiefactor

Er moet rekening worden gehouden met de CO2 die vrijkomt bij het branden van cementovenstof en bypass-stof voor installaties waar dit stof het ovensysteem verlaat (zie punt 2.1.2.2.), samen met mogelijke emissies van niet-carbonaatkoolstof in de grondstof (zie punt 2.1.2.3). Emissies van de klinkerproductie en van cementovenstof en bypass-stof en niet-carbonaatkoolstof in de ingezette materialen worden afzonderlijk berekend en opgeteld om te komen tot de totale emissie:

CO2-emissiestotaal proces [t] = CO2-emissiesklinker [t] + CO2-emissiesstof [t] + CO2-emissiesniet-carbonaatkoolstof

a)   Activiteitsgegevens

De klinkerproductie [t] in de verslagperiode wordt ofwel bepaald

geproduceerde klinker [t] = ((cementleveringen [t] — wijzigingen in de cementvoorraad [t])* verhouding klinker/cement [t klinker/t cement]) — (aanvoer van klinker [t]) + (afvoer van klinker [t]) — (wijzigingen in de klinkervoorraad [t])

De verhouding tussen cement en klinker wordt ofwel voor elk van de verschillende cementproducten afgeleid op grond van het bepaalde in hoofdstuk 13 van bijlage 1, ofwel berekend op basis van het verschil tussen cementleveringen en voorraadwijzigingen en alle materialen die zijn gebruikt als toegevoegde materialen bij de cement, met inbegrip van bypass-stof en cementovenstof.

De hoeveelheid geproduceerde klinker [t] in de verslagperiode wordt afgeleid met een maximale onzekerheid van minder dan ± 5,0 %.

De hoeveelheid geproduceerde klinker [t] in de verslagperiode wordt afgeleid met een maximale onzekerheid van minder dan ± 2,5 %.

b)   Emissiefactor

Emissiefactor: 0,525 tCO2/t klinker

De exploitant past een voor het betrokken land specifieke emissiefactor toe die door de betrokken lidstaat is aangegeven in zijn laatste nationale inventaris, zoals overgelegd aan het secretariaat van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering.

De bepaling van de hoeveelheid CaO en MgO in het product geschiedt volgens hoofdstuk 13 van bijlage I.

Voor de omrekening van de samenstellingsgegevens in emissiefactoren worden de in tabel 2 vermelde stoichiometrische verhoudingen gebruikt, waarbij ervan wordt uitgegaan dat alle CaO en MgO is afgeleid uit de respectieve carbonaten.

c)   Conversiefactor

De hoeveelheid (niet-carbonaat-) CaO en MgO in de grondstoffen wordt met het oog op een conservatieve benadering gelijkgesteld aan nul, d.w.z. dat alle Ca en Mg in het product geacht wordt afkomstig te zijn van carbonaten in de grondstoffen. Dit wordt weergegeven door conversiefactoren met waarde 1.

De hoeveelheid (niet-carbonaat-) CaO en MgO in de grondstoffen wordt weergegeven d.m.v. conversiefactoren met een waarde tussen 0 en 1, waarbij waarde 1 staat voor volledige conversie van de carbonaten in de grondstof in oxiden. De aanvullende bepaling van relevante chemische parameters van de grondstoffen geschiedt overeenkomstig hoofdstuk 13 van bijlage I. Dit kan gebeuren door middel van thermo-gravimetrische methoden.

2.1.2.2.   EMISSIES IN SAMENHANG MET VERWIJDERD STOF

CO2 van bypass-stof of cementovenstof (CKD) dat het ovensysteem verlaat, moet worden berekend op basis van de hoeveelheid stof die het ovensysteem verlaat en de emissiefactor voor klinker (maar met eventueel verschillende CaO- en MgO-gehalten), bijgesteld voor het gedeeltelijk branden van CKD. De emissies moeten als volgt worden berekend:

CO2-emissiesstof = activiteitsgegevens * emissiefactor

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

De hoeveelheid [t] cementovenstof of bypass-stof (in voorkomend geval) die het ovensysteem in een verslagperiode verlaat, wordt geschat overeenkomstig de richtsnoeren voor de beste industriële praktijk.

De hoeveelheid [t] cementovenstof of bypass-stof (in voorkomend geval) die het ovensysteem in een verslagperiode verlaat, wordt afgeleid met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %

b)   Emissiefactor

Gebruik van de referentiewaarde van 0,525 tCO2 per ton klinker, ook voor cementovenstof of bypass-stof dat het ovensysteem verlaat.

De emissiefactor [tCO2/t] voor cementovenstof of bypass-stof dat het ovensysteem verlaat, wordt berekend op basis van de mate waarin het stof is gebrand en de samenstelling ervan. De mate waarin het stof is gebrand en de samenstelling ervan moeten minstens eenmaal per jaar bepaald worden overeenkomstig hoofdstuk 13 van bijlage I.

De verhouding tussen de mate waarin het cementovenstof is gebrand en de CO2-emissies per ton cementovenstof is niet lineair. Ter benadering wordt de volgende formule gebruikt:

waarin

2.1.2.3.   EMISSIES VAN NIET-CARBONAATKOOLSTOF IN DE GRONDSTOF

Emissies van niet-carbonaatkoolstof in kalksteen, leisteen of alternatieve grondstoffen (bv. vliegas) die gebruikt zijn in de grondstof voor de oven, moeten worden bepaald met behulp van de volgende formule:

CO2-emissies niet-carbonaat grondstof = activiteitsgegevens * emissiefactor * conversiefactor

Verklaring:

a)   Activiteitsgegevens

De hoeveelheid relevante grondstof [t] die verbruikt is in de verslagperiode wordt afgeleid met een maximale onzekerheid van minder dan ± 15 %.

De hoeveelheid relevante grondstof [t] die verbruikt is in de verslagperiode wordt afgeleid met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %.

b)   Emissiefactor

Het gehalte niet-carbonaatkoolstof in de relevante grondstof wordt geschat op grond van richtsnoeren voor de beste industriële praktijk.

Het gehalte niet-carbonaatkoolstof in de relevante grondstof wordt minstens eenmaal per jaar bepaald overeenkomstig hoofdstuk 13 van bijlage I.

c)   Conversiefactor

Conversiefactor: 1,0.

De conversiefactor wordt berekend op grond van de beste industriële praktijk.

2.2.   METING VAN CO2-EMISSIES

De richtsnoeren voor metingen van bijlage I moeten worden toegepast.

BIJLAGE VIII

▼M4

Activiteitspecifieke richtsnoeren voor de productie van kalk of het calcineren van dolomiet of magnesiet zoals genoemd in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG

▼B

1.   GRENZEN EN VOLLEDIGHEID

Er zijn geen specifieke aspecten betreffende grenzen van toepassing.

2.   BEPALING VAN CO2-EMISSIES

▼M4

Bij de bereiding van kalk of het branden van dolomiet of magnesiet zijn de CO2-emissies afkomstig van de volgende emissiebronnen en bronstromen:

▼B

2.1.   BEREKENING VAN CO2-EMISSIES

2.1.1.   VERBRANDINGSEMISSIES

▼M4

Verbrandingsprocessen in installaties voor de bereiding van kalk of het branden van dolomiet of magnesiet waarbij verschillende soorten brandstoffen zijn betrokken (bv. steenkool, petroleumcokes, stookolie, aardgas en een scala van afvalbrandstoffen) moeten worden gemonitord en gerapporteerd in overeenstemming met bijlage II.

▼B

2.1.2.   PROCESEMISSIES

▼M4

Relevante emissies ontstaan tijdens het branden en door de oxidatie van organische koolstof in de grondstoffen. Tijdens het branden in de oven komt CO2 uit de carbonaten in de grondstoffen vrij. De hoeveelheid CO2 die bij het branden wordt uitgestoten, is rechtstreeks gekoppeld met de bereiding van de kalk, dolomitische kalk of magnesia. Op installatieniveau kan het bij het branden vrijkomende CO2 op twee manieren worden berekend: op basis van de hoeveelheid calcium- en magnesiumcarbonaat in de grondstof (voornamelijk kalksteen, dolomiet en magnesiet) die in het proces wordt omgezet (rekenmethode A), of op basis van de hoeveelheid calcium- en magnesiumoxiden in de producten (rekenmethode B). Beide werkwijzen worden als gelijkwaardig beschouwd en kunnen door de exploitant in combinatie worden gebruikt om met de resultaten van de ene methode de resultaten van de andere te valideren.

▼B

Rekenmethode A — Carbonaten

▼M4

De berekening wordt gebaseerd op de hoeveelheid verbruikt calcium- en magnesiumcarbonaat — en indien van toepassing, andere carbonaten — in de grondstoffen. De volgende formule moet worden toegepast:

▼B

a)   Activiteitsgegevens

Deze voorschriften gelden afzonderlijk voor elk van de relevante koolstofhoudende ingezette materialen (behalve brandstoffen), bv. krijt of kalksteen, waarbij dubbeltelling of omissie van in het proces teruggevoerd materiaal of bypassmateriaal moet worden vermeden.

De hoeveelheid relevant ingezet materiaal [t] die is verbruikt tijdens de verslagperiode, wordt door de exploitant bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 7,5 %.

De hoeveelheid relevant ingezet materiaal [t] die is verbruikt tijdens de verslagperiode, wordt door de exploitant bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 5,0 %.

De hoeveelheid relevant ingezet materiaal [t] die is verbruikt tijdens de verslagperiode, wordt door de exploitant bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 2,5 %.

b)   Emissiefactor

De emissiefactoren worden berekend en gerapporteerd in massa-eenheden vrijkomend CO2 per ton van elk relevant ingezet materiaal, uitgaand van volledige conversie. Voor de omrekening van de samenstellingsgegevens in emissiefactoren worden de in onderstaande tabel 1 vermelde stoichiometrische verhoudingen gebruikt. ►M4  Indien van toepassing worden de koolstofgehaltewaarden bijgesteld op grond van het vochtgehalte en het gehalte aan ganggesteente in het toegepaste carbonaat, en worden andere magnesiumhoudende mineralen dan carbonaten in beschouwing genomen. ◄

De bepaling van de hoeveelheid CaCO3, MgCO3 en organische koolstof (waar relevant) in de diverse ingezette materialen geschiedt overeenkomstig hoofdstuk 13 van bijlage I.

c)   Conversiefactor

De hoeveelheid carbonaten die de oven verlaat, wordt met het oog op een conservatieve benadering gelijkgesteld aan nul, d.w.z. dat wordt uitgegaan van volledig branden (conversiefactor = 1).

Carbonaten die de oven verlaten in de kalk worden in aanmerking genomen d.m.v. een conversiefactor met een waarde tussen 0 en 1. De exploitant mag uitgaan van volledige conversie voor één of meerdere ingezette materialen en de ongeconverteerde carbonaten toekennen aan de resterende ingezette materialen. De aanvullende bepaling van relevante chemische parameters van de producten gebeurt overeenkomstig hoofdstuk 13 van bijlage I.

Rekenmethode B — Aardalkalioxiden

▼M4

Het uitgestoten CO2 is afkomstig van het branden van carbonaten en wordt berekend op basis van de hoeveelheid CaO en MgO in de bereide kalk, dolomitische kalk of magnesia. Reeds gebrand Ca en Mg dat de oven ingaat, bijvoorbeeld in de vorm van vliegas of brandstoffen en grondstoffen met een relevant CaO- of MgO-gehalte, alsook andere magnesiumhoudende mineralen dan carbonaten, moeten naar behoren in aanmerking worden genomen d.m.v. de conversiefactor. Ovenstof dat het ovensysteem verlaat, moet naar behoren in aanmerking worden genomen.

▼B

Emissies van carbonaten

Voor de berekening wordt de volgende formule toegepast:

a)   Activiteitsgegevens

De hoeveelheid kalk [t] die is geproduceerd tijdens de verslagperiode, wordt door de exploitant bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 5,0 %.

De hoeveelheid kalk [t] die is geproduceerd tijdens de verslagperiode, wordt door de exploitant bepaald met een maximale onzekerheid van minder dan ± 2,5 %.

b)   Emissiefactoren

De bepaling van de hoeveelheid CaO en MgO in het product gebeurt volgens hoofdstuk 13 van bijlage I.

Voor de omrekening van de samenstellingsgegevens in emissiefactoren worden de in tabel 2 vermelde stoichiometrische verhoudingen gebruikt, waarbij ervan wordt uitgegaan dat alle CaO en MgO is afgeleid uit de respectieve carbonaten.

c)   Conversiefactor

De hoeveelheid CaO en MgO in de grondstoffen wordt met het oog op een conservatieve benadering gelijkgesteld aan nul, d.w.z. dat alle Ca en Mg in het product geacht wordt afkomstig te zijn van carbonaten in de grondstoffen. Dit wordt weergegeven door conversiefactoren met waarde 1.

De hoeveelheid CaO en MgO die zich reeds in de grondstoffen bevindt, wordt weergegeven d.m.v. conversiefactoren met een waarde tussen 0 en 1, waarbij waarde 1 staat voor volledige conversie van de carbonaten in de grondstof in oxiden. De aanvullende bepaling van relevante chemische parameters van grondstoffen gebeurt overeenkomstig hoofdstuk 13 van bijlage I.

2.2.   METING VAN CO2-EMISSIES

De richtsnoeren voor metingen van bijlage I moeten worden toegepast.

BIJLAGE IX

▼M4

Activiteitspecifieke richtsnoeren voor de fabricage van isolatiemateriaal uit glas of minerale wol als genoemd in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG

▼B

1.   GRENZEN EN VOLLEDIGHEID

Wanneer in de installatie rookgasreiniging wordt toegepast en de daaruit voortvloeiende emissies niet worden meegerekend als bestanddeel van de procesemissies van de installatie, moeten deze worden berekend in overeenstemming met bijlage II.

Deze bijlage is eveneens van toepassing voor installaties voor de productie van waterglas en steenwol.

2.   BEPALING VAN CO2-EMISSIES