2000X0776 — NL — 01.03.2009 — 005.001

Dit document vormt slechts een documentatiehulpmiddel en verschijnt buiten de verantwoordelijkheid van de instellingen

Gewijzigd bij:

Gerectificeerd bij:

▼B

RICHTSNOER VAN DE EUROPESE CENTRALE BANK

van 31 augustus 2000

betreffende monetaire beleidsinstrumenten en -procedures van het Eurosysteem

(ECB/2000/7)

►C1  (2000/776/EC) ◄

Artikel 1

Principes, instrumenten, procedures en criteria betreffende de uitvoering van het gemeenschappelijke monetaire beleid van het Eurosysteem

Het gemeenschappelijke monetaire beleid wordt overeenkomstig de principes, instrumenten, procedures en criteria uitgevoerd, zoals vastgelegd in de bijlagen I en II van dit richtsnoer. De NCB's nemen alle passende maatregelen ter uitvoering van de monetaire beleidstransacties overeenkomstig de principes, instrumenten, procedures en criteria, zoals vastgelegd in de bijlagen I en II van dit richtsnoer.

Artikel 2

Verificatie

De NCB's doen de ECB ten laatste op 15 oktober 2000 details inzake teksten en middelen toekomen, middels welke zij voornemens zijn te voldoen aan dit richtsnoer.

Artikel 3

Slotbepalingen

1.  Dit richtsnoer is gericht tot de nationale centrale banken van de deelnemende lidstaten.

2.  Dit richtsnoer treedt op 1 januari 2001 in werking.

3.  Dit richtsnoer wordt gepubliceerd in het Publicatieblad van de Europese Gemeenschappen.

▼M5

BIJLAGE I

De uitvoering van monetair beleid in het eurogebied — Algemene documentatie betreffende monetaire beleidsinstrumenten en -procedures van het Eurosysteem

LIJST VAN AFKORTINGEN

▼M6

▼M5

Inleiding

In dit document wordt het door het Eurosysteem ( 1 ) voor het gemeenschappelijke monetaire beleid in het Eurogebied gekozen operationele kader uiteengezet. Het is de bedoeling dat dit document, dat deel uitmaakt van het juridische kader van het Eurosysteem voor de monetaire-beleidsinstrumenten en -procedures, zal dienen als „Algemene Documentatie” inzake de monetaire-beleidsinstrumenten en -procedures van het Eurosysteem, en meer in het bijzonder als informatiebron met betrekking tot het monetaire-beleidskader van het Eurosysteem ten behoeve van tegenpartijen.

Aan de Algemene Documentatie zelf kunnen door tegenpartijen geen rechten worden ontleend noch kunnen aan hen op basis daarvan verplichtingen worden opgelegd. De juridische verhouding tussen het Eurosysteem en tegenpartijen is vastgelegd in contracten of regelingen.

Het document bestaat uit zeven hoofdstukken. In Hoofdstuk 1 wordt een overzicht gegeven van het operationele kader voor het door het Eurosysteem te voeren monetaire beleid. In Hoofdstuk 2 worden de criteria uiteengezet waaraan tegenpartijen moeten voldoen die wensen deel te nemen aan de monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem. In Hoofdstuk 3 worden de open-markttransacties beschreven en in Hoofdstuk 4 de aan tegenpartijen ter beschikking staande permanente faciliteiten. Hoofdstuk 5 biedt een overzicht van de procedures voor de uitvoering van monetaire-beleidstransacties. Hoofdstuk 6 gaat in op de criteria voor de beleenbare activa die bij de uitvoering van monetaire-beleidstransacties worden gebruikt. In Hoofdstuk 7 wordt het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem uiteengezet.

De bijlagen bevatten voorbeelden van monetaire-beleidstransacties en -procedures, een lijst van termen, criteria voor de keuze van tegenpartijen bij deviezeninterventies van het Eurosysteem, een uiteenzetting van het rapportagekader voor de monetaire en bancaire statistieken van de Europese Centrale Bank, een overzicht van de websites van het Eurosysteem, een beschrijving van de procedures en sancties die gelden wanneer een tegenpartij niet aan verplichtingen voldoet en additionele juridische vereisten voor de vestiging van een geldig zekerheidsrecht op kredietvorderingen wanneer deze tegenover het Eurosysteem als onderpand worden gebruikt.

HOOFDSTUK 1

OVERZICHT VAN HET MONETAIRE-BELEIDSKADER

1.1.   Het Europees Stelsel van Centrale Banken

Het Europees Stelsel van Centrale Banken (ESCB) bestaat uit de Europese Centrale Bank (ECB) en de nationale centrale banken van de lidstaten van de Europese Unie (EU) ( 2 ). De activiteiten van het ESCB worden uitgevoerd overeenkomstig het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap (hierna te noemen „het Verdrag”) en de Statuten van het Europees Stelsel van Centrale Banken en van de Europese Centrale Bank (hierna te noemen „de Statuten van het ESCB en van de ECB”). Het ESCB wordt bestuurd door de besluitvormende organen van de ECB. Daarbij is de Raad van Bestuur van de ECB verantwoordelijk voor het bepalen van het monetaire beleid, terwijl de Directie bevoegd is het monetaire beleid uit te voeren volgens de door de Raad van Bestuur vastgestelde besluiten en richtsnoeren. Voorzover mogelijk en passend doet de ECB, met het oog op de operationele doelmatigheid, een beroep op de nationale centrale banken ( 3 ) voor het uitvoeren van de transacties die tot de taken van het Eurosysteem behoren. ►M6  De nationale centrale banken (NCB's) mogen, indien zulks noodzakelijk is voor de uitvoering van het monetaire beleid, tussen de leden van het Eurosysteem specifieke informatie uitwisselen, zoals operationele gegevens, die verband houden met de in Eurosysteem transacties deelnemende tegenpartijen ( 4 ). ◄ De monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem worden in alle lidstaten op uniforme voorwaarden ten uitvoer gelegd ( 5 ).

1.2.   Doelstellingen van het Eurosysteem

Het hoofddoel van het Eurosysteem zoals vastgelegd in artikel 105 van het Verdrag is het handhaven van prijsstabiliteit. Onverminderd dit hoofddoel ondersteunt het Eurosysteem het algemene economische beleid in de Europese Gemeenschap. Bij het nastreven van de doelstellingen moet het Eurosysteem handelen in overeenstemming met het beginsel van een open-markt-economie met vrije mededinging, waarbij een doel-matige allocatie van middelen wordt bevorderd.

1.3.   Monetaire-beleidsinstrumenten van het Eurosysteem

Ter verwezenlijking van de doelstellingen staat aan het Eurosysteem een samenstel van monetaire-beleidsinstrumenten ter beschikking: het Eurosysteem verricht open-markttransacties, biedt permanente faciliteiten en verplicht kredietinstellingen minimumreserves aan te houden op rekeningen bij het Eurosysteem.

1.3.1.   Open-markttransacties

Open-markttransacties spelen een belangrijke rol in het monetaire beleid van het Eurosysteem en dienen voor het sturen van de rente, het beheersen van de liquiditeitsverhoudingen op de markt en het afgeven van signalen omtrent de koers van het monetaire beleid. Het Eurosysteem beschikt over vijf instrumenten voor het uitvoeren van open-markttransacties. Het belangrijkste instrument is dat van de transacties met wederinkoop (op basis van repo-overeenkomsten of leningen op onderpand). En voorts kan het Eurosysteem zich bedienen van rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier in de open markt, de uitgifte van schuldbewijzen, deviezenswaps en het aantrekken van termijndeposito's. Open-markttransacties vinden plaats op initiatief van de ECB, die tevens het te benutten instrument bepaalt alsmede de modaliteiten. De transacties kunnen worden uitgevoerd als standaardtenders, snelle tenders of bilaterale transacties ( 6 ). Met betrekking tot doelstellingen, frequentie en procedure kunnen de open-markttransacties van het Eurosysteem in de volgende vier categorieën worden verdeeld (zie ook Tabel 1):

1.3.2.   Permanente faciliteiten

Permanente faciliteiten dienen ertoe zeer kortlopende liquiditeiten te verschaffen en te onttrekken, signalen af te geven omtrent de algemene koers van het monetaire beleid en grenzen te stellen aan de zeer korte marktrente. Aan de daarvoor in aanmerking komende tegenpartijen staan twee permanente faciliteiten ter beschikking, waarvan zij, wanneer zij aan bepaalde operationele toegangsvoorwaarden voldoen, op eigen initiatief gebruik kunnen maken (zie ook Tabel 1):

De permanente faciliteiten worden door de nationale centrale banken decentraal beheerd.

1.3.3.   Reserveverplichtingen

Het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem geldt voor kredietinstellingen in het eurogebied en dient hoofdzakelijk om de geldmarktrente te stabiliseren en een structureel liquiditeitstekort te bewerkstelligen (of te vergroten). Het bedrag aan reserves dat elke instelling moet aanhouden wordt bepaald als percentage van een aantal balansposten. In het kader van het streven de rente te stabiliseren is in het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem een middelingsbepaling opgenomen, waarbij op grond van de gemiddeld per dag aangehouden reserves gedurende een aanhoudingsperiode wordt bepaald of een instelling al dan niet aan de reserveverplichtingen voldoet. Over de door de instellingen aangehouden reserves wordt rente vergoed tegen het tarief voor de basis-herfinancieringstransacties van het Eurosysteem.

1.4.   Tegenpartijen

Het monetaire-beleidskader van het Eurosysteem is zodanig geformuleerd dat een breed scala aan tegenpartijen kan deelnemen. ►M6  Krachtens artikel 19.1 van de ESCB-statuten hebben reserveplichtige instellingen toegang tot de permanente faciliteiten en nemen deel aan de open-markttransacties op basis van standaardtenders, alsook tot rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier. ◄ Het Eurosysteem kan een beperkt aantal tegenpartijen uitkiezen voor het aangaan van „fine-tuning”-transacties. ►M6  ————— ◄ Deviezenswaps die ten behoeve van het monetaire beleid worden afgesloten, worden aangegaan met actieve marktpartijen. Deelname aan deze transacties is beperkt tot tegenpartijen die door het Eurosysteem zijn geselecteerd voor zijn deviezentransacties en die in het eurogebied zijn gevestigd.

1.5.   Beleenbare activa

Conform artikel 18.1 van de Statuten van het ESCB en van de ECB moeten alle krediettransacties van het Eurosysteem (liquiditeitsverruimende transacties en krediet binnen de werkdag) worden gedekt door toereikend onderpand. Het Eurosysteem aanvaardt een breed scala aan activa als onderpand bij transacties. Het Eurosysteem heeft een enkelvoudig kader voor beleenbare activa voor alle krediettransacties van het Eurosysteem opgezet (ook wel de „Enkelvoudige Lijst” genoemd). ►M6  Op 1 januari 2007 verving dit enkelvoudige kader de twee lijsten die sinds het begin van de derde fase van de Economische en Monetaire Unie zijn gehanteerd. ◄ Het enkelvoudige kader omvat verhandelbare en niet-verhandelbare activa die voldoen aan voor het gehele eurogebied geldende, door het Eurosysteem vastgestelde beleenbaarheidscriteria. Tussen de verhandelbare en niet-verhandelbare activa wordt met betrekking tot de kwaliteit van de activa en hun beleenbaarheid voor de verschillende monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem geen onderscheid gemaakt (behalve dat niet-verhandelbare activa niet door het Eurosysteem worden gebruikt bij rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier). Alle beleenbare activa kunnen ook grensoverschrijdend worden gebruikt, via het correspondentenmodel voor centrale banken en, in het geval van verhandelbare activa, via erkende koppelingen tussen effectenafwikkelsystemen binnen de EU.

1.6.   Aanpassing van het monetaire-beleidskader

De Raad van Bestuur van de ECB kan te allen tijde besluiten tot aanpassing van de instrumenten, voorwaarden, criteria en procedures voor de tenuitvoerlegging van de monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem.

HOOFDSTUK 2

TEGENPARTIJEN

2.1.   Algemene criteria voor tegenpartijen

De tegenpartijen bij de monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem moeten aan bepaalde criteria voldoen ( 7 ). Deze criteria zijn erop gericht een breed scala aan tegenpartijen toegang te verlenen tot de monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem, zodat de gelijkheid van behandeling van instellingen in het gehele eurogebied wordt bevorderd en wordt verzekerd dat de tegenpartijen voldoen aan bepaalde operationele en bedrijfseconomische vereisten.

Deze algemene criteria zijn gelijk voor het gehele eurogebied. Instellingen die aan de criteria voldoen, zijn gerechtigd:

Toegang tot de permanente faciliteiten en open-markttransacties van het Eurosysteem op basis van standaardtenders kan een instelling alleen verkrijgen via de nationale centrale bank van de lidstaat waar ze is gevestigd. Indien een instelling vestigingen (hoofdkantoor of bijkantoren) heeft in verschillende lidstaten, kan elk van deze vestigingen toegang tot deze faciliteiten verkrijgen via de nationale centrale bank van de lidstaat van vestiging; inschrijvingen op tenders kunnen echter slechts worden ingediend door één van deze vestigingen (hetzij het hoofdkantoor hetzij een daartoe aangewezen bijkantoor) in elke lidstaat.

2.2.   Keuze van tegenpartijen bij snelle tenders en bilaterale transacties

Bij rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier worden a priori geen beperkingen gesteld aan het scala aan tegenpartijen.

Met betrekking tot deviezenswaps voor monetaire-beleidsdoeleinden moeten tegenpartijen in staat zijn onder alle marktomstandigheden grootschalige deviezentransacties doelmatig te verrichten. De tegenpartijen bij deviezenswaps zijn dezelfde als de in het eurogebied gevestigde tegenpartijen bij de deviezentransacties van het Eurosysteem. De bij de keuze van tegenpartijen toegepaste criteria en procedures worden beschreven in Bijlage 3.

Bij andere door middel van snelle tenders en bilaterale transacties uitgevoerde operaties („fine-tuning”-transacties met wederinkoop en het aantrekken van termijndeposito's) selecteert elke nationale centrale bank tegenpartijen uit de in de desbetreffende lidstaat gevestigde instellingen die aan de algemene erkenningscriteria voor tegenpartijen voldoen. Hierbij is activiteit op de geldmarkt het belangrijkste criterium. Mogelijke andere criteria zijn bijvoorbeeld het vermogen om transacties doelmatig te verrichten en het vermogen voor grote bedragen in te schrijven.

▼M7

Bij snelle tenders en bilaterale transacties doen de nationale centrale banken alleen zaken met tegenpartijen die zijn opgenomen in hun desbetreffende lijsten van tegenpartijen voor „fine-tuning”-transacties. Snelle tenders en bilaterale transacties kunnen eveneens worden uitgevoerd met een breder scala van tegenpartijen.

▼M5

De Raad van Bestuur van de ECB beslist of, in uitzonderlijke omstandigheden, bilaterale transacties voor „fine-tuning”-doeleinden kunnen worden uitgevoerd door de ECB zelf. Indien de ECB zelf bilaterale transacties uitvoert, zal zij per geval de tegenpartijen bij toerbeurt kiezen uit die tegenpartijen in het eurogebied die in aanmerking komen voor snelle tenders en bilaterale transacties, teneinde billijke toegangsverlening te waarborgen.

2.3.   Sancties ingeval een tegenpartij verplichtingen niet nakomt

Conform Verordening (EG) nr. 2532/98 van de Raad van 23 november 1998 met betrekking tot de bevoegdheid van de Europese Centrale Bank om sancties op te leggen ( 9 ), Verordening (EG) nr.-2157/1999 van de Europese Centrale Bank van 23 september 1999 met betrekking tot de bevoegdheid van de Europese Centrale Bank om sancties op te leggen (ECB/1999/4) ( 10 ), Verordening (EG) nr. 2531/98 van de Raad van 23-november 1998 inzake de toepassing van reserveverplichtingen door de Europese Centrale Bank ( 11 ), als gewijzigd, en Verordening (EG) nr.-1745/2003 van de Europese Centrale Bank van 12 september 2003 inzake de toepassing van reserveverplichtingen (ECB/2003/9) ( 12 ) legt de Europese Centrale Bank sancties op aan instellingen die niet voldoen aan verplichtingen voortvloeiend uit Verordeningen en Besluiten van de Europese Centrale Bank met betrekking tot de toepassing van reserveverplichtingen. De desbetreffende sancties en de procedurele regels voor de toepassing ervan zijn in bovenvermelde verordeningen vastgelegd. Daarnaast kan het Eurosysteem, bij ernstige overtreding van de reserveverplichtingen, een tegenpartij schorsen als deelnemer aan open-markttransacties.

Conform de bepalingen van de door de desbetreffende nationale centrale bank (of de ECB) gehanteerde contractuele of andere regelingen, legt het Eurosysteem financiële sancties op aan tegenpartijen of schorst de deelname van tegenpartijen aan open-markttransacties indien deze tegenpartijen niet voldoen aan hun verplichtingen ingevolge de door de nationale centrale bank (of de ECB) gehanteerde contracten of regelgeving, zoals hieronder uiteengezet.

Dit heeft betrekking op overtreding van de regels die gelden voor tenders (als een tegenpartij niet in staat is een voldoende hoeveelheid beleenbare activa over te dragen tegenover het bedrag aan toegewezen liquiditeiten bij een liquiditeitsverruimende transactie of niet in staat is een voldoende hoeveelheid liquide middelen te leveren tegenover het toegewezen bedrag bij een liquiditeitsverkrappende transactie) en voor bilaterale transacties (als een tegenpartij niet in staat is een voldoende hoeveelheid beleenbare activa over te dragen of niet in staat is een voldoende hoeveelheid liquide middelen te leveren tegenover het bij een bilaterale transactie overeengekomen bedrag).

Dit geldt ook indien een tegenpartij niet voldoet aan de regels voor het gebruik van activa als onderpand (als een tegenpartij activa gebruikt die niet of niet meer beleenbaar zijn of niet door die tegenpartij mogen worden aangewend, bijvoorbeeld als de emittent/garant en de tegenpartij nauwe banden onderhouden dan wel een en dezelfde partij zijn) of niet voldoet aan de regels met betrekking tot de einde-dagprocedures en toegangsvoorwaarden voor de marginale beleningsfaciliteit (hetgeen gebeurt als een tegenpartij die aan het einde van de dag een negatief saldo heeft op de vereveningsrekening niet voldoet aan de toegangsvoorwaarden voor de marginale beleningsfaciliteit).

Daarnaast kan een opschortende maatregel jegens een tegenpartij die niet aan de regels voldoet ook worden uitgebreid tot bijkantoren van die tegenpartij in andere lidstaten. Waar dit nodig is, als uitzonderlijke maatregel gegeven de ernst van de overtreding, blijkens bijvoorbeeld de frequentie of de duur ervan, kan de deelname van een tegenpartij aan alle nieuw uit te voeren monetaire-beleidstransacties gedurende een bepaalde periode worden opgeschort.

Financiële sancties die door een nationale centrale bank worden opgelegd bij niet-nakoming van de regels inzake tendertransacties, bilaterale transacties, beleenbare activa, einde-dagprocedures of de toegangsvoorwaarden voor de marginale beleningsfaciliteit worden berekend op basis van een tevoren vastgestelde boeterente (zoals uiteengezet in Bijlage 6).

▼M7

2.4.   Opschorting of uitsluiting uit overweging van voorzichtigheid of in gevallen van verzuim

▼M5

Conform de bepalingen in de door de desbetreffende nationale centrale bank (of de ECB) gehanteerde contracten of regelgeving kan het Eurosysteem voorzichtigheidshalve tegenpartijen uitsluiten van toegang tot monetaire-beleidsinstrumenten of deze toegang opschorten.

Daarnaast kan uitsluiting of opschorting gerechtvaardigd zijn in enkele gevallen die vallen onder het begrip „in gebreke blijven” zoals vastgelegd in de door de nationale centrale banken gehanteerde contracten of regelgeving.

HOOFDSTUK 3

OPEN-MARKTTRANSACTIES

Open-markttransacties spelen een belangrijke rol in het monetaire beleid van het Eurosysteem en dienen voor het sturen van de rente, het beheersen van de liquiditeitsverhoudingen in de markt en het afgeven van signalen omtrent de koers van het monetaire beleid. De open-markttransacties van het Eurosysteem zijn naar doel, frequentie en procedure te verdelen in vier categorieën: basis-herfinancieringstransacties, langerlopende herfinancieringstransacties, „fine-tuning”-transacties en structurele transacties. Beschouwt men het type transactie, dan vormen transacties met wederinkoop het belangrijkste open-marktinstrument van het Eurosysteem; deze transacties kunnen voor alle vier soorten operaties worden gebruikt, terwijl schulduitgifte zich leent voor het structureel onttrekken van liquiditeiten. Daarnaast beschikt het Eurosysteem over nog drie instrumenten voor het uitvoeren van „fine-tuning”-transacties, te weten rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier, deviezenswaps en het aantrekken van termijndeposito's. ►M6  Structurele transacties kunnen ook worden uitgevoerd middels rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier. ◄ ►M6  Daarnaast heeft het Eurosysteem nog twee andere instrumenten voor het uitvoeren van fine-tuning transacties: deviezenswaps en het aantrekken van termijndeposito’s. ◄

3.1.   Transacties met wederinkoop

3.1.1.   Algemeen

Soort instrument

Transacties met wederinkoop zijn transacties waarbij het Eurosysteem door middel van repo's beleenbare activa koopt of verkoopt, dan wel tegen onderpand van beleenbare activa krediet verstrekt. Dergelijke transacties worden benut voor basis- en langerlopende herfinancieringstransacties. Bovendien kan het Eurosysteem voor zijn structurele en „fine-tuning”-transacties gebruikmaken van transacties met wederinkoop.

Juridische status

De nationale centrale banken kunnen transacties met wederinkoop uitvoeren hetzij als repo's (waarbij de eigendom van het activum wordt overgedragen aan de crediteur en de partijen overeenkomen de transactie op een tijdstip in de toekomst om te keren door heroverdracht van het activum aan de debiteur) hetzij als leningen op onderpand (waarbij een afdwingbaar pandrecht op het activum wordt gevestigd, maar de eigendom van het activum, op grond van de verwachting dat aan de schuldverplichting zal worden voldaan, bij de debiteur blijft berusten). Verdere bepalingen ten aanzien van transacties met wederinkoop in de vorm van repo's zijn vastgelegd in de door de desbetreffende nationale centrale bank (of de ECB) gehanteerde contractuele regelingen. In de regelingen voor transacties met wederinkoop op basis van leningen op onderpand wordt rekening gehouden met de verschillende procedures en formaliteiten voor het vestigen en te gelde maken van een onderpandbelang (bijvoorbeeld pandrecht, cessie of een andere vorm van verpanding) zoals die gelden in de verschillende jurisdicties.

Rente

Bij een repo komt het verschil tussen de aankoopprijs en de wederinkoopprijs overeen met de verschuldigde rente op het geleende bedrag over de looptijd van de transactie, met andere woorden: de te betalen rente is begrepen in de wederinkoopprijs. Bij een transactie met wederinkoop in de vorm van een lening tegen onderpand wordt de rente bepaald door de vastgestelde rentevoet toe te passen op het bedrag van het krediet over de looptijd van de transactie. De rentevoet op door het Eurosysteem verrichte open-markttransacties met wederinkoop is enkelvoudig en wordt berekend volgens de conventie: „werkelijk aantal dagen/360”.

3.1.2.   Basis-herfinancieringstransacties

Basis-herfinancieringstransacties zijn de belangrijkste open-markttransacties van het Eurosysteem en spelen een sleutelrol bij het sturen van de rente, het beheersen van de liquiditeitsverhoudingen in de markt en het afgeven van signalen omtrent de koers van het monetaire beleid. ►M7  ————— ◄

De operationele kenmerken van de basis-herfinancieringstransacties kunnen als volgt worden samengevat:

3.1.3.   Langerlopende herfinancieringstransacties

Het Eurosysteem maakt ook gebruik van periodieke herfinancieringstransacties met een looptijd van drie maanden, gericht op het voorzien in de herfinancieringsbehoefte van de financiële sector op de langere termijn. ►M7  ————— ◄ Bij deze transacties geeft het Eurosysteem doorgaans geen signalen af aan de markt zodat normaliter de door de markt gewenste rentevoet wordt gehanteerd. Daarom worden de langerlopende herfinancieringstransacties gewoonlijk uitgevoerd als variabele-rentetenders en geeft de ECB van tijd tot tijd het bedrag aan dat bij komende tenders zal worden toegewezen. Onder uitzonderlijke omstandigheden kan het Eurosysteem langerlopende herfinancieringstransacties ook vorm geven als vaste-rentetenders.

De operationele kenmerken van de langerlopende herfinancieringstransacties kunnen als volgt worden samengevat:

3.1.4.   „Fine-tuning”-transacties met wederinkoop

Het Eurosysteem kan „fine-tuning”-transacties uitvoeren als open-markttransacties met wederinkoop. ►M6  Fine-tuning transacties kunnen worden uitgevoerd op de laatste dag van de reserve-aanhoudingsperiode om de sedert de gunning van de laatste basis-herfinancieringstransactie geaccumuleerde liquiditeitsonevenwichtigheden op te vangen. ◄ „Fine-tuning”-transacties strekken ertoe de liquiditeitsverhoudingen in de markt te beheersen en de rente te sturen, en in het bijzonder om de rente-effecten van onverwachte liquiditeitsfluctuaties in de markt te egaliseren. Omdat het bij onverwachte marktontwikkelingen nodig kan zijn snel in te grijpen, is een grote keuzevrijheid gewenst met betrekking tot te hanteren procedures en operationele kenmerken bij het uitvoeren van deze transacties.

De operationele kenmerken van de „fine-tuning”-transacties met wederinkoop kunnen als volgt worden samengevat:

3.1.5.   Structurele transacties met wederinkoop

Het Eurosysteem kan structurele transacties uitvoeren als open-markttransacties met wederinkoop, gericht op het beïnvloeden van de structurele positie van het Eurosysteem ten opzichte van de financiële sector.

De operationele kenmerken van deze transacties kunnen als volgt worden samengevat:

3.2.   Rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier

Soort instrument

Rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier zijn transacties waarbij het Eurosysteem activa rechtstreeks in de markt koopt of verkoopt. ►M6  Dergelijke transacties worden uitsluitend verricht voor structurele doeleinden. ◄

Juridische status

Bij rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier gaat de eigendom over van de verkoper naar de koper zonder een daarmee verbonden heroverdracht van eigendom. De transacties worden uitgevoerd conform de marktusance voor de verhandelde schuldtitel.

Koers

Bij de berekening van de koers handelt het Eurosysteem conform de marktusance voor de verhandelde schuldtitel.

Overige operationele kenmerken

De operationele kenmerken van de rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier door het Eurosysteem kunnen als volgt worden samengevat:

▼M6

▼M5

3.3.   Uitgifte van ECB-schuldbewijzen

Soort instrument

De ECB kan schuldbewijzen uitgeven ter beïnvloeding van de structurele positie van het Eurosysteem ten opzichte van de financiële sector om aldus een liquiditeitstekort in de markt te bewerkstelligen (of te vergroten).

Juridische status

De schuldbewijzen vertegenwoordigen een schuldverplichting van de ECB aan de houder. De schuldbewijzen worden in girale vorm uitgegeven en aangehouden bij effectenbewaarinstellingen in het eurogebied. De ECB stelt geen beperkingen aan de overdraagbaarheid van de schuldbewijzen. Nadere bepalingen omtrent ECB-schuldbewijzen worden gesteld in de Voorwaarden voor deze schuldbewijzen.

Rente

De schuldbewijzen worden uitgegeven op discontobasis. Dit betekent dat de uitgiftekoers lager is dan de nominale waarde en dat tegen nominale waarde wordt afgelost. Het verschil tussen de uitgiftekoers en het bedrag van de aflossing is gelijk aan de rente over de uitgiftekoers tegen de overeengekomen rentevoet over de looptijd van het schuldbewijs. De toegepaste rentevoet bestaat uit een enkelvoudige rente; de rente wordt berekend volgens de conventie: „werkelijk aantal dagen/360”. De berekening van de uitgiftekoers wordt geïllustreerd in Kader 1.

Overige operationele kenmerken

De operationele kenmerken van de uitgifte van ECB-schuldbewijzen kunnen als volgt worden samengevat:

3.4.   Deviezenswaps

Soort instrument

Deviezenswaps voor monetaire-beleidsdoeleinden bestaan uit een gelijktijdige contante transactie en een termijntransactie in euro tegen vreemde valuta. Zij worden gebruikt voor „fine-tuning”-doeleinden, hoofdzakelijk om de liquiditeitsverhoudingen in de markt te beheersen en de rente te sturen.

Juridische status

Deviezenswaps voor monetaire-beleidsdoeleinden zijn transacties waarbij het Eurosysteem contante euro aankoopt (of verkoopt) tegen een vreemde valuta onder gelijktijdige verkoop (of aankoop) op termijn per een overeengekomen datum. Verdere bepalingen ten aanzien van deviezenswaps zijn vastgelegd in de door de desbetreffende nationale centrale banken (of de ECB) gehanteerde contractuele regelingen.

Valuta's en koersen

Normaliter sluit het Eurosysteem slechts transacties af in valuta's die op ruime schaal worden verhandeld, met inachtneming van de marktusance. Bij elke deviezenswap komen het Eurosysteem en de tegenpartijen de voor de transactie geldende swappunten overeen. De swappunten betreffen het verschil tussen de koers voor de termijntransactie en die voor de contante transactie. De swappunten van de euro ten opzichte van de vreemde valuta worden in overeenstemming met de algemene marktpraktijk genoteerd. Zie Kader 2 voor de bij een deviezenswap gehanteerde koersen.

Overige operationele kenmerken

De operationele kenmerken van deviezenswaps kunnen als volgt worden samengevat:

3.5.   Aantrekken van termijndeposito's

Soort instrument

Het Eurosysteem kan tegenpartijen in de gelegenheid stellen rentedragende deposito's met een vaste looptijd aan te houden bij de nationale centrale bank van de lidstaat waarin de tegenpartij is gevestigd. Het is de bedoeling dat dit instrument alleen wordt gebruikt voor „fine-tuning”-doeleinden om liquiditeiten aan de markt te onttrekken.

Juridische status

Van tegenpartijen aanvaarde deposito's hebben een vaste looptijd en een vaste rentevoet. Tegenover deposito's wordt door de nationale centrale banken geen onderpand verstrekt.

Rente

De toegepaste rentevoet bestaat uit een enkelvoudige rente; de rente wordt berekend volgens de conventie: „werkelijk aantal dagen/360”. De rente wordt betaald op de vervaldag van het deposito.

Overige operationele kenmerken

De operationele kenmerken van het aantrekken van termijndeposito's kunnen als volgt worden samengevat:

HOOFDSTUK 4

PERMANENTE FACILITEITEN

4.1.   De marginale beleningsfaciliteit

Soort instrument

Tegenpartijen kunnen een beroep doen op de marginale beleningsfaciliteit voor het verkrijgen van zeer kortlopende liquiditeiten van nationale centrale banken tegen een tevoren vastgestelde rentevoet op onderpand van beleenbare activa (zoals beschreven in Hoofdstuk-6). Deze faciliteit beoogt te voorzien in de tijdelijke liquiditeitsbehoefte van tegenpartijen. Normaliter stelt de rentevoet op de faciliteit een bovengrens aan de zeer korte marktrente. De modaliteiten van de faciliteit zijn voor het gehele eurogebied identiek.

Juridische status

De nationale centrale banken kunnen liquiditeiten krachtens de marginale beleningsfaciliteit verstrekken in de vorm van repo's tot de volgende werkdag (waarbij de eigendom van het activum wordt overgedragen aan de crediteur en de partijen overeenkomen de transactie op de volgende werkdag om te keren door heroverdracht van het activum aan de debiteur) of in de vorm van leningen op onderpand met een looptijd tot de volgende werkdag (waarbij een afdwingbaar pandrecht op het activum wordt gevestigd maar de eigendom van het activum, op grond van de verwachting dat aan de schuldverplichting zal worden voldaan, bij de debiteur blijft berusten). Verdere bepalingen ten aanzien van repo's zijn vastgelegd in de door de desbetreffende nationale centrale bank gehanteerde contractuele regelingen. In de regelingen voor het verstrekken van liquiditeiten in de vorm van leningen op onderpand wordt rekening gehouden met de verschillende procedures en formaliteiten in de verschillende jurisdicties voor het vestigen en te gelde maken van een onderpandbelang (pandrecht, cessie of een andere vorm van verpanding).

Toegang

▼M7

Tegenpartijen die voldoen aan de in paragraaf 2.1 vastgelegde algemene criteria kunnen een beroep doen op de marginale beleningsfaciliteit. Toegang tot de marginale beleningsfaciliteit wordt verleend via de NCB van de lidstaat van vestiging van de tegenpartij. Toegang tot de marginale beleningsfaciliteit wordt slechts verleend gedurende die dagen dat TARGET2 ( 16 ) operationeel is ( 17 ). Op de dagen dat de desbetreffende effectenafwikkelsystemen niet operationeel zijn, wordt toegang tot de marginale beleningsfaciliteit verleend op basis van de beleenbare activa die reeds tevoren bij de nationale centrale bank zijn gedeponeerd.

▼M5

►M6  Aan het einde van iedere werkdag wordt een debetpositie op de vereveningsrekeningen van tegenpartijen bij de nationale centrale banken automatisch beschouwd als een verzoek om een beroep te mogen doen op de marginale beleningsfaciliteit. ◄ De procedures voor gebruikmaking van de marginale beleningsfaciliteit aan het einde van de werkdag worden beschreven in paragraaf 5.3.3.

▼M6

Een tegenpartij kan ook een beroep doen op de marginale beleningsfaciliteit door een verzoek daartoe aan de nationale centrale bank in de lidstaat van vestiging te zenden. Om de nationale centrale bank in staat te stellen dit verzoek op dezelfde dag in TARGET2 te behandelen, moet het uiterlijk 15 minuten na sluitingstijd van TARGET2 in het bezit van de nationale centrale bank zijn ( 18 ) ►M7   ( 19 ) ◄ . In het algemeen is de TARGET2-sluitingstijd 18.00u pm ECB-tijd (MET). De eindtijd voor verzoeken om toegang tot de marginale beleningsfaciliteit wordt met nog eens 15 minuten uitgesteld op de laatste werkdag van het Eurosysteem van een reserve-aanhoudingsperiode ►M7   ◄ . Het verzoek dient het kredietbedrag te specificeren en, indien de onderliggende activa voor de transactie niet reeds vooraf bij de nationale centrale bank zijn gedeponeerd, dienen ook de onderliggende activa voor de transactie te worden geleverd.

▼M5

Afgezien van de eis dat voldoende beleenbare activa worden verstrekt, zijn er geen grenzen gesteld aan het middels de marginale beleningsfaciliteit op te nemen bedrag.

Looptijd en rente

De looptijd van krachtens de faciliteit verleende kredieten strekt zich uit tot de volgende ochtend. ►M6  Ten aanzien van rechtstreeks aan TARGET2 deelnemende tegenpartijen wordt het krediet afgelost op de eerstvolgende dag dat i) TARGET2; en ii) het desbetreffende afwikkelsysteem voor effecten operationeel zijn en wel wanneer die systemen geopend zijn. ◄

De rentevoet wordt tevoren door het Eurosysteem bekendgemaakt en wordt berekend als een enkelvoudige rente volgens de conventie: „"werkelijk aantal dagen/360"”. ►M6  De ECB kan te allen tijde de rentevoet wijzigen, een dergelijke wijziging wordt op zijn vroegst op de volgende werkdag van het Eurosysteem van kracht ( 20 ) ( 21 ). ◄ De rente op de faciliteit moet bij de aflossing van het krediet worden betaald.

Opschorting van de faciliteit

Toegang tot de faciliteit wordt slechts verleend indien dit in overeenstemming is met de doelstellingen en de algemene monetaire-beleidsoverwegingen van de ECB. De ECB kan te allen tijde de modaliteiten van de faciliteit wijzigen of de faciliteit opschorten.

4.2.   De depositofaciliteit

Soort instrument

Tegenpartijen kunnen gebruik maken van de depositofaciliteit om tot de volgende ochtend deposito's bij nationale centrale banken te plaatsen. Op de deposito's wordt rente vergoed tegen een tevoren aangekondigd tarief. Normaliter stelt de rentevoet op de faciliteit een ondergrens aan de zeer korte marktrente. De modaliteiten van de faciliteit zijn voor het gehele eurogebied identiek ( 22 ).

Juridische status

Op de van tegenpartijen aanvaarde deposito's wordt tegen een vast tarief rente vergoed. Tegenover deposito's wordt geen onderpand verstrekt.

Toegang ( 23 )

Tegenpartijen die voldoen aan de in paragraaf 2.1 vastgelegde algemene criteria kunnen gebruikmaken van de depositofaciliteit. Toegang tot de depositofaciliteit wordt verleend via de nationale centrale bank van de lidstaat waar de tegenpartij is gevestigd. ►M6  Toegang tot de depositofaciliteit wordt slechts op openingsdagen van TARGET2 verleend. ◄

▼M6

Om toegang te krijgen tot de depositofaciliteit moet een tegenpartij een verzoek daartoe zenden aan de nationale centrale bank van de lidstaat van vestiging. Om de nationale centrale bank in staat te stellen dit verzoek op dezelfde dag in TARGET2 te behandelen, moet het uiterlijk 15 minuten na sluitingstijd van TARGET2, doorgaans 18.00u pm ECB-tijd (MET) ( 24 ) ( 25 ), in het bezit van de nationale centrale bank zijn. De eindtijd voor verzoeken om toegang tot de depositofaciliteit wordt met nog eens 15 minuten uitgesteld op de laatste werkdag van het Eurosysteem van een reserve-aanhoudingsperiode ►M7   ◄ . Het verzoek dient het krachtens de faciliteit te deponeren bedrag te specificeren.

▼M5

Het door een tegenpartij krachtens de faciliteit te deponeren bedrag is niet aan beperkingen gebonden.

Looptijd en rente

De looptijd van krachtens de faciliteit aangehouden deposito's strekt zich uit tot de volgende ochtend. ►M6  Ten aanzien van rechtstreeks aan TARGET2 deelnemende tegenpartijen, vervallen krachtens de faciliteit aangehouden deposito’s op de volgende dag waarop TARGET2 operationeel is, en wel bij de opening daarvan. ◄

De rentevoet wordt tevoren door het Eurosysteem bekendgemaakt en wordt berekend als een enkelvoudige rente volgens de conventie: „"werkelijk aantal dagen/360"”. De ECB kan te allen tijde de rentevoet wijzigen; een dergelijke wijziging wordt op zijn vroegst op de volgende werkdag van het Eurosysteem van kracht ( 26 ). De rente op de deposito's moet worden betaald op de dag dat het deposito vervalt.

Opschorting van de faciliteit

Toegang tot de faciliteit wordt slechts verleend indien dit in overeenstemming is met de doelstellingen en de algemene monetaire-beleidsoverwegingen van de ECB. De ECB kan te allen tijde de modaliteiten van de faciliteit wijzigen of de faciliteit opschorten.

HOOFDSTUK 5

PROCEDURES

5.1.   Tenders

5.1.1.   Algemeen

De open-markttransacties van het Eurosysteem worden normaliter uitgevoerd in de vorm van tenders. De tenders van het Eurosysteem worden uitgevoerd in zes stappen, zoals weergegeven in Kader 3.

Het Eurosysteem maakt een onderscheid tussen twee soorten tenderprocedures: standaardtenders en snelle tenders. De procedures voor beide soorten tenders zijn gelijk, met uitzondering van het tijdschema en de keuze van tegenpartijen.

Standaardtenders

Standaardtenders krijgen hun beslag binnen 24 uur, gerekend vanaf de aankondiging van de tender tot en met certificering van het toewijzingsresultaat (waarbij het tijdsverloop tussen het uiterste tijdstip van inschrijving en de aankondiging van het toewijzingsresultaat ongeveer twee uur bedraagt). Grafiek 1 biedt een overzicht van het normale tijdschema voor de operationele stappen bij standaardtenders. In individuele gevallen kan de ECB zonodig het tijdschema aanpassen.

De basis-herfinancieringstransacties, de langerlopende herfinancieringstransacties en de structurele transacties (met uitzondering van rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier) worden altijd als standaardtenders uitgevoerd. Tegenpartijen die aan de in paragraaf 2.1 vastgelegde algemene criteria voldoen kunnen aan standaardtenders deelnemen.

Snelle tenders

Snelle tenders krijgen normaliter binnen 90 minuten hun beslag, gerekend vanaf de aankondiging van de tender, waarbij certificering plaatsvindt direct na de bekendmaking van het toewijzingsresultaat. In Grafiek 2 wordt een overzicht gegeven van het normale tijdschema voor de operationele stappen bij snelle tenders. In individuele gevallen kan de ECB zonodig het tijdschema aanpassen. Snelle tenders worden alleen gebruikt voor het uitvoeren van „fine-tuning”-transacties. Het Eurosysteem kan, op grond van de in paragraaf 2.2 vastgelegde criteria en procedures, een beperkt aantal tegenpartijen selecteren voor deelname aan snelle tenders.

Vaste- en variabele-rentetenders

Het Eurosysteem kan kiezen tussen vaste-rentetenders (volumetenders) en variabele-rentetenders (rentetenders). Bij een vaste-rentetender maakt de ECB tevoren de rentevoet bekend en geven deelnemende tegenpartijen het bedrag op waarvoor zij tegen die vaste rentevoet een transactie wensen aan te gaan ( 27 ). Bij een variabele-rentetender doen tegenpartijen opgave van het bedrag waarvoor en de rentevoet waartegen zij een transactie met de nationale centrale banken wensen aan te gaan ( 28 ).

5.1.2.   Kalender voor tenders

Basis- en langerlopende herfinancieringstransacties

Basis- en langerlopende herfinancieringstransacties worden uitgevoerd volgens een door het Eurosysteem gepubliceerde indicatieve kalender ( 29 ). De kalender wordt ten minste drie maanden vóór het begin van het desbetreffende jaar gepubliceerd. In Tabel 2 zijn de normale transactiedagen voor de basis- en langerlopende herfinancieringstransacties weergegeven. De ECB streeft ernaar te waarborgen dat tegenpartijen in alle lidstaten kunnen deelnemen aan de basis- en langerlopende herfinancieringstransacties. Derhalve houdt de ECB bij het opstellen van de kalender voor deze transacties rekening met de officiële feestdagen in de afzonderlijke lidstaten.

Structurele transacties

Structurele transacties door middel van standaardtenders vinden niet plaats volgens een tevoren vastgestelde kalender maar worden gewoonlijk slechts uitgevoerd en afgerekend op dagen die in alle lidstaten werkdagen van de nationale centrale bank zijn ( 30 ).

„Fine-tuning”-transacties

„Fine-tuning”-transacties worden niet volgens een tevoren vastgestelde kalender uitgevoerd. De ECB kan besluiten „fine-tuning”-transacties uit te voeren op elke werkdag van het Eurosysteem. Nationale centrale banken nemen alleen aan dergelijke transacties deel indien de transactiedag, de ingangsdatum en de einddatum voor deze banken alle als werkdag gelden.

5.1.3.   Aankondiging van tenders

Standaardtenders van het Eurosysteem worden via nieuwsagentschappen openbaar aangekondigd. Daarnaast kunnen de nationale centrale banken de tenders ook rechtstreeks bekendmaken aan tegenpartijen die geen toegang tot nieuwsagentschappen hebben. De openbare tenderaankondiging zal doorgaans de volgende informatie bevatten:

Teneinde de doorzichtigheid van „fine-tuning”-transacties te bevorderen, kondigt het Eurosysteem snelle tenders doorgaans tevoren publiekelijk aan. Onder uitzonderlijke omstandigheden kan de ECB echter besluiten snelle tenders tevoren niet publiekelijk aan te kondigen. Bij de aankondiging van snelle tenders wordt dezelfde procedure gevolgd als bij standaardtenders. ►M7  Bij een snelle tender die niet van tevoren publiekelijk wordt aangekondigd, worden de gekozen tegenpartijen rechtstreeks door de nationale centrale banken benaderd. Bij een snelle tender die wel van tevoren publiekelijk wordt aangekondigd, kan de nationale centrale bank de gekozen tegenpartijen rechtstreeks benaderen. ◄

5.1.4.   Inschrijving en de voorbereiding daarop door tegenpartijen

Inschrijvingen moeten door tegenpartijen worden ingediend in een vorm volgens het door de nationale centrale banken voor de desbetreffende transactie voorgeschreven pro-formamodel. Inschrijvingen moeten worden ingediend bij de nationale centrale bank van een lidstaat waar de instelling een vestiging heeft (hoofdkantoor of bijkantoor). Op een tender mag door een instelling slechts worden ingeschreven via één vestiging (hoofdkantoor of bijkantoor) in elke lidstaat.

Bij vaste-rentetenders moeten tegenpartijen in hun inschrijving het bedrag opgeven waarvoor zij de transactie met de nationale centrale banken wensen aan te gaan ( 31 ).

Bij variabele-rentetenders mogen tegenpartijen inschrijvingen indienen voor maximaal tien verschillende rentevoeten/koersen/swappunten. In elk daarvan moeten zij het bedrag opgeven waarvoor zij de transactie met de nationale centrale banken wensen aan te gaan, alsmede de rentevoet ( 32 ) ( 33 ). De rentevoet moet worden uitgedrukt als een veelvoud van 0,01 procentpunt. Bij een variabele deviezenswap moeten de swappunten conform de marktpraktijk worden uitgedrukt en moeten zij bij de inschrijving worden opgegeven als een veelvoud van 0,01 swappunt.

Op de basis-herfinancieringstransacties kan worden ingeschreven voor een minimaal bedrag van €1 000 000. Bedragen daarboven worden uitgedrukt als een veelvoud van €100 000. Voor „finetuning”- en structurele transacties gelden hetzelfde minimale inschrijvingsbedrag en dezelfde regels voor bedragen daarboven. Het minimale inschrijvingsbedrag is van toepassing op alle afzonderlijke rentevoeten/koersen/swappunten.

Voor de langerlopende herfinancieringstransacties stelt elke nationale centrale bank een minimaal inschrijvingsbedrag vast tussen €10 000 en €1 000 000. Bedragen daarboven moeten zijn uitgedrukt als een veelvoud van €10 000. Het minimale inschrijvingsbedrag is van toepassing op elke afzonderlijke rentevoet.

De ECB is gerechtigd een plafond vast te stellen teneinde onevenredig grote inschrijvingen te voorkomen. Een dergelijk plafond wordt altijd in de openbare aankondiging van de tender vermeld.

Tegenpartijen worden geacht hun toewijzingen in alle gevallen te kunnen dekken door een toereikend bedrag aan beleenbare activa ( 34 ). De door de desbetreffende nationale centrale bank gehanteerde contracten of regelgeving voorzien in de mogelijkheid boetes op te leggen als de tegenpartij niet in staat is een toereikend bedrag aan beleenbare activa over te dragen of in liquide middelen te voldoen tegenover de toewijzing bij een tender.

Inschrijvingen kunnen tot het uiterste tijdstip van indiening worden teruggetrokken. Inschrijvingen die na het in de aankondiging van de tender vermelde uiterste tijdstip worden ingediend zijn ongeldig. Of een inschrijving al of niet vóór het uiterste tijdstip is ingediend is ter beoordeling aan de nationale centrale banken. De nationale centrale banken leggen alle inschrijvingen van een tegenpartij terzijde als het totale ingeschreven bedrag een eventueel door de ECB vastgestelde inschrijvingslimiet te boven gaat. De nationale centrale banken leggen ook inschrijvingen terzijde waarvan het bedrag het minimale inschrijvingsbedrag onderschrijdt of waarvan het bedrag respectievelijk lager of hoger is dan een eventueel vastgesteld(e) laagste of hoogste rentevoet/koers/swappunt. De nationale centrale banken kunnen voorts inschrijvingen terzijde leggen die niet volledig zijn of die niet voldoen aan het pro-formamodel. Als een inschrijving terzijde wordt gelegd, informeert de desbetreffende nationale centrale bank de tegenpartij van haar besluit vóór de toewijzing van de tender.

5.1.5.   Toewijzingsprocedures bij tenders

Vaste-rentetender

Bij de toewijzing van een vaste-rentetender worden de door tegenpartijen ingediende inschrijvingen opgeteld. Als het totale ingeschreven bedrag het totale bedrag aan te verschaffen liquiditeiten overtreft, worden de inschrijvingen toegewezen in evenredigheid met de verhouding tussen het toe te wijzen bedrag en het totale ingeschreven bedrag (zie Kader 4). Het aan elke tegenpartij toegewezen bedrag wordt tot op één euro nauwkeurig afgerond. De ECB kan echter bij vaste-rentetenders besluiten aan iedere inschrijver een bepaald minimaal bedrag/percentage toe te wijzen.

Variabele-rentetenders in euro

Bij de toewijzing van liquiditeitsverschaffende variabele-rentetenders in euro worden de inschrijvingen gerangschikt in aflopende volgorde van rentevoeten. Inschrijvingen met de hoogste rentevoet worden het eerst toegewezen, gevolgd door die met de naastlagere rentevoet totdat het totale bedrag aan de te verschaffen liquiditeiten is bereikt. Indien bij de laagste rentevoet waarop wordt toegewezen (de marginale rentevoet) de totale inschrijving de resterende toewijzing te boven gaat, wordt het resterende bedrag toegewezen in evenredigheid met de verhouding tussen het toe te wijzen resterende bedrag en het totale tegen de marginale rentevoet ingeschreven bedrag (zie Kader 5). Het aan elke tegenpartij toegewezen bedrag wordt tot op één euro nauwkeurig afgerond.

Bij de toewijzing van liquiditeitsonttrekkende variabele-rentetenders (die kunnen worden gebruikt voor de uitgifte van schuldbewijzen en het aantrekken van termijndeposito's) worden de inschrijvingen gerangschikt in oplopende volgorde van rentevoeten (of aflopende volgorde van koersen). Inschrijvingen met de laagste rentevoet (hoogste koers) worden het eerst toegewezen, gevolgd door die met de naasthogere rentevoet (naastlagere koers) totdat het totale bedrag aan te onttrekken liquiditeiten is bereikt. Indien bij de hoogste rentevoet (laagste koers) waarop wordt toegewezen (de marginale rentevoet/koers) de totale inschrijving de resterende toewijzing te boven gaat, wordt het resterende bedrag toegewezen in evenredigheid met de verhouding tussen het toe te wijzen resterende bedrag en het totale tegen de marginale rentevoet (koers) ingeschreven bedrag (zie Kader 5). Bij de uitgifte van schuldbewijzen wordt het aan elke tegenpartij toegewezen bedrag afgerond op een veelvoud van de coupure van de schuldbewijzen. Bij andere liquiditeitsverkrappende transacties wordt het aan elke tegenpartij toegewezen bedrag tot op één euro afgerond.

De ECB kan besluiten bij variabele-rentetenders aan iedere meedingende inschrijver een bepaald minimaal bedrag toe te wijzen.

Variabele deviezenswaptenders

Bij de toewijzing van liquiditeitsverschaffende variabele deviezenswaptenders worden de inschrijvingen gerangschikt in oplopende volgorde van opgegeven swappunten ( 35 ). Inschrijvingen met het laagste opgegeven swappunt-worden het eerst toegewezen, gevolgd door die methet naasthogere opgegeven swappunt totdat het totale bedrag aan te verschaffen vaste valuta is bereikt. Indien bij het hoogste opgegeven swappunt waarop wordt toegewezen (het marginale swappunt) de totale inschrijving het resterende toe te wijzen bedrag te boven gaat, wordt het resterende bedrag toegewezen in evenredigheid met de verhouding tussen het resterende bedrag en het totale tegen het marginale swappunt ingeschreven bedrag (zie Kader 6). Het aan elke tegenpartij toegewezen bedrag wordt tot op één euro nauwkeurig afgerond.

Bij de toewijzing van liquiditeitsonttrekkende variabele-deviezenswaptenders worden de inschrijvingen gerangschikt in aflopende volgorde van opgegeven swappunten. Inschrijvingen met het hoogste opgegeven swappunt worden het eerst toegewezen, gevolgd door die met het naastlagere opgegeven swappunt totdat het totale bedrag aan te onttrekken vaste valuta is bereikt. Indien bij het laagste opgegeven swappunt waarop wordt toegewezen (het marginale swappunt) de totale inschrijving het resterende toe te wijzen bedrag te boven gaat, wordt het resterende bedrag toegewezen in evenredigheid met de verhouding tussen het resterende bedrag en het totale tegen het marginale swappunt ingeschreven bedrag (zie Kader 6). Het aan elke tegenpartij toegewezen bedrag wordt tot op één euro nauwkeurig afgerond.

Methode van toewijzing

Bij variabele-rentetenders kan het Eurosysteem hetzij een op een enkelvoudige hetzij een op een meervoudige rentevoet gebaseerde toewijzingsprocedure toepassen. Bij een toewijzingsprocedure op basis van een enkelvoudige rentevoet (Nederlands veilingsysteem) is de rentevoet dan wel de koers dan wel het swappunt voor het toegewezen bedrag voor alle toegewezen inschrijvingen gelijk aan de marginale rentevoet dan wel de marginale koers dan wel het marginale swappunt (waarmee het totaal beschikbare bedrag wordt uitgeput). Bij een toewijzingsprocedure op basis van een meervoudige rentevoet (Amerikaans veilingsysteem) is de rentevoet dan wel de koers dan wel het swappunt op het toegewezen bedrag voor elke afzonderlijke inschrijving gelijk aan de rentevoet dan wel de koers dan wel het swappunt dat bij de inschrijving is opgegeven.

5.1.6.   Bekendmaking van de resultaten van de toewijzing

De resultaten van de toewijzing van standaardtenders en snelle tenders worden publiekelijk via nieuwsagentschappen bekendgemaakt. Daarnaast kunnen nationale centrale banken de resultaten van de toewijzing ook rechtstreeks aan tegenpartijen bekendmaken. De bekendmaking bevat doorgaans de volgende informatie:

De nationale centrale banken zullen de afzonderlijke toewijzingen rechtstreeks bekendmaken aan inschrijvers die een toewijzing ontvangen.

5.2.   Procedures voor bilaterale transacties

Algemeen

De nationale centrale banken kunnen transacties op bilaterale basis uitvoeren ( 36 ). Bilaterale procedures kunnen worden benut voor open-markttransacties met een „fine-tuning”-oogmerk en voor structurele rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier. Bilaterale transacties worden in algemene zin gedefinieerd als transacties tussen het Eurosysteem en één of enkele tegenpartijen zonder dat gebruik wordt gemaakt van een tender. Daarbij kunnen twee soorten bilaterale transacties worden onderscheiden: transacties waarbij de tegenpartijen rechtstreeks worden benaderd door het Eurosysteem en transacties die worden uitgevoerd via effectenbeurzen en marktagenten.

Rechtstreekse benadering van tegenpartijen

Hierbij benaderen de nationale centrale banken rechtstreeks één of enkele binnenlandse tegenpartijen, die volgens de in paragraaf 2.2 vastgelegde criteria worden gekozen. Overeenkomstig de door de ECB verstrekte gedetailleerde instructies besluiten de nationale centrale banken al of niet met de tegenpartijen een transactie aan te gaan. De transacties worden via de nationale centrale banken afgerekend.

Als door de Raad van Bestuur van de ECB zou worden besloten dat onder uitzonderlijke omstandigheden bilaterale transacties ook kunnen worden uitgevoerd door de ECB zelf (of door één of enkele nationale centrale banken die dan als agent van de ECB optreden), zullen de procedures dienovereenkomstig worden aangepast. In dat geval zal de ECB (dan wel één of een klein aantal nationale centrale banken die als agent optreden) één of enkele tegenpartijen in het eurogebied, gekozen volgens de in paragraaf 2.2 vastgelegde criteria, rechtstreeks benaderen. De ECB (dan wel één of een klein aantal nationale centrale banken die als agent optreden) zal dan besluiten om al dan niet een transactie met de tegenpartijen aan te gaan. Desondanks zullen de transacties decentraal via de nationale centrale banken worden afgerekend.

Bilaterale procedures via een directe benadering van tegenpartijen kunnen worden toegepast voor transacties met wederinkoop, rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier, deviezenswaps en het aantrekken van termijndeposito's.

Transacties via effectenbeurzen en marktagenten

De nationale centrale banken kunnen rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapieren via effectenbeurzen en marktagenten uitvoeren. Daarbij is het scala aan tegenpartijen niet a priori beperkt; de procedures worden aangepast aan de geldende marktusance. ►M6  ————— ◄

Aankondiging van bilaterale transacties

Bilaterale transacties worden gewoonlijk niet tevoren publiekelijk aangekondigd. De ECB kan besluiten de resultaten van bilaterale transacties niet publiekelijk bekend te maken.

Transactiedagen

De ECB kan besluiten bilaterale transacties met een „fine-tuning”-oogmerk uit te voeren op elke werkdag van het Eurosysteem. Nationale centrale banken nemen alleen aan dergelijke transacties deel als de transactiedag, de ingangsdag en de einddag voor de banken als werkdag gelden.

Bilaterale rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier voor structurele doeleinden worden doorgaans slechts uitgevoerd en afgerekend op dagen die in alle lidstaten werkdagen van de nationale centrale bank zijn.

5.3.   Procedures voor het afrekenen van transacties

5.3.1.   Algemeen

►M6  De geldtransacties die gemoeid zijn met het gebruik van de permanente faciliteiten van het Eurosysteem of met de deelname aan openmarkttransacties, worden afgerekend via de door de tegenpartijen bij de nationale centrale banken aangehouden rekeningen of via hun rekeningen bij verevenende banken die aan TARGET2 deelnemen. ◄ De geldtransacties worden slechts afgerekend na (of op het tijdstip van) de uiteindelijke overdracht van de aan de transactie ten grondslag liggende activa. Dit betekent dat beleenbare activa tevoren moeten worden gedeponeerd op een effectenrekening bij, of op basis van levering-tegen-betaling binnen de dag worden verrekend met, de nationale centrale banken. De overdracht van beleenbare activa vindt plaats via de door tegenpartijen aangehouden effectenrekeningen bij een effectenafwikkelsysteem dat aan de minimumnormen van de ECB voldoet ( 37 ). Tegenpartijen die niet beschikken over een effectenrekening bij een nationale centrale bank of een effectenrekening bij een effectenafwikkelsysteem dat aan de minimumnormen van de ECB voldoet, kunnen hun transacties in beleenbare activa verrekenen via een effectenrekening of de effectenrekening van een correspondent-kredietinstelling.

Verdere bepalingen met betrekking tot de verrekeningsprocedures zijn vastgelegd in de contractuele regelingen die door de nationale centrale banken (of de ECB) voor het desbetreffende monetaire-beleidsinstrument worden gehanteerd. De verrekeningsprocedures van de diverse nationale banken kunnen enigszins van elkaar verschillen als gevolg van verschillen in nationale wetgeving en usance.

5.3.2.   Afrekening van open-markttransacties

►M6  Openmarkttransacties op basis van standaardtenders, i.e. basisherfinancieringstransacties, de langerlopende herfinancieringstransacties en structurele transacties, worden gewoonlijk afgerekend op de eerste dag na de transactiedag waarop i) TARGET2; en alle betreffende effectenvereveningssystemen zijn geopend. ◄ Het Eurosysteem streeft er principieel naar open-markttransacties in alle lidstaten met alle tegenpartijen die voldoende beleenbare activa hebben geleverd gelijktijdig te verrekenen. Als gevolg van operationele beperkingen en de technische kenmerken van de afwikkelsystemen voor effecten kan het precieze tijdstip van verrekening van open-markttransacties in het eurogebied binnen dezelfde dag verschillen. Het tijdstip waarop de basis- en de langerlopende herfinancieringstransacties worden verrekend valt doorgaans samen met het tijdstip waarop een vorige transactie met een overeenkomstige looptijd wordt afgewikkeld.

Het Eurosysteem streeft ernaar open-markttransacties op basis van snelle tenders en bilaterale procedures op de transactiedag te verrekenen. ►M6  Om operationele redenen kan het Eurosysteem echter incidenteel voor deze transacties andere verrekeningsdata toepassen, in het bijzonder met betrekking tot rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier en deviezenswaps (zie Tabel 3). ◄

▼M6

5.3.3   Einde-dag procedures

De einde-dagprocedures zijn vastgelegd in documentatie met betrekking tot TARGET2. In het algemeen is de TARGET2-sluitingstijd 18.00u pm ECB-tijd (MET). Na sluitingstijd worden geen betalingsopdrachten voor de verwerking in TARGET2 meer aanvaard, alhoewel voor sluitingstijd aanvaarde maar niet verwerkte betalingsopdrachten nog worden verwerkt. Verzoeken van tegenpartijen om toegang tot de marginale beleningsfaciliteit of de depositofaciliteit moeten uiterlijk 15 minuten na de sluitingstijd van het TARGET2 bij de desbetreffende nationale centrale bank zijn ingediend. De eindtijd voor verzoeken om toegang tot de permanente faciliteiten van het Eurosysteem wordt met nog eens 15 minuten uitgesteld op de laatste werkdag van het Eurosysteem van een reserve-aanhoudingsperiode ►M7   ◄ .

Een eventueel negatief saldo op de vereveningsrekening in TARGET2 van een tegenpartij na voltooiing van de einde-dag controleprocedures wordt automatisch beschouwd als een verzoek om toegang tot de marginale beleningsfaciliteit (zie paragraaf 4.1).

▼M5

HOOFDSTUK 6

BELEENBARE ACTIVA

6.1.   Algemeen

Conform artikel 18.1 van de Statuten van het ESCB en van de ECB is het de ECB en de nationale centrale banken toegestaan op de financiële markten te opereren door beleenbare activa rechtstreeks of door middel van repo's te kopen en verkopen, en moeten alle krediettransacties van het Eurosysteem door toereikend onderpand worden gedekt. Alle liquiditeitsverschaffende transacties van het Eurosysteem zijn dan ook gebaseerd op door de tegenpartijen verstrekte beleenbare activa, hetzij door overdracht van de eigendom van de activa (bij rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier of repo's) hetzij door de vestiging van een pandrecht, cessie of andere vorm van verpanding (bij leningen op onderpand) ( 38 ).

Teneinde het Eurosysteem te vrijwaren van verliezen als gevolg van de monetaire-beleidstransacties, de gelijke behandeling van tegenpartijen te waarborgen en de operationele doelmatigheid en transparantie te verhogen, moeten beleenbare activa aan bepaalde criteria voldoen om te mogen worden gebruikt bij de monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem. Het Eurosysteem heeft een enkelvoudig kader voor beleenbare activa voor alle krediettransacties van het Eurosysteem opgezet. ►M6  Dit enkelvoudige kader (ook wel de „Enkelvoudige Lijst” genoemd) trad op 1 januari 2007 in werking en verving de twee lijsten die sinds het begin van de derde fase van de Economische en Monetaire Unie zijn gehanteerd ◄ ►M6   ( 39 ) ◄ .

Het enkelvoudige kader omvat twee afzonderlijke categorieën activa: verhandelbare en niet-verhandelbare activa. Tussen de twee categorieën activa wordt met betrekking tot de kwaliteit van de activa en hun beleenbaarheid voor de verschillende monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem geen onderscheid gemaakt, behalve dat niet-verhandelbare activa door het Eurosysteem niet worden gebruikt voor rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier. De activa die gebruikt kunnen worden voor de monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem kunnen ook worden gebruikt als onderpand bij de verstrekking van krediet binnen de werkdag.

►M6  De beleenbaarheidscriteria voor de twee categorieën activa zijn voor het gehele eurogebied gelijk en worden in paragraaf 6.2 toegelicht ( 40 ). ◄ Zij worden in paragraaf 6.2 uiteengezet. Om te waarborgen dat de twee categorieën activa voldoen aan dezelfde kwaliteitseisen, is een kredietbeoordelingskader van het Eurosysteem (Eurosystem credit assessment framework ofwel ECAF) opgezet, dat berust op verschillende bronnen voor de beoordeling van kredietkwaliteit. De procedures en regels door middel waarvan de „hoge kwaliteitseisen” voor beleenbaar onderpand van het Eurosysteem zijn vastgelegd en kunnen worden gecontroleerd, worden uiteengezet in paragraaf 6.3. De risicobeheersingsmaatregelen en waarderingsgrondslagen voor beleenbare activa worden uiteengezet in paragraaf 6.4 en 6.5. Tegenpartijen van het Eurosysteem kunnen beleenbare activa grensoverschrijdend gebruiken (zie paragraaf 6.6).

6.2.   Beleenbaarheidsspecificaties voor onderpand

De ECB houdt een lijst bij van beleenbare verhandelbare activa en publiceert deze ( 41 ). ►M7  Het Eurosysteem dient tegenpartijen alleen van advies ten aanzien van de beleenbaarheid als Eurosysteem-onderpand wanneer reeds uitgegeven verhandelbare activa of uitstaande niet-verhandelbare activa als onderpand worden aangeboden aan het Eurosysteem. Er is derhalve geen sprake van advies voorafgaand aan de uitgifte. ◄

6.2.1.   Beleenbaarheidscriteria voor verhandelbare activa

Schuldbewijzen uitgegeven door de ECB en alle schuldbewijzen uitgegeven door nationale centrale banken van het Eurosysteem vóór de datum waarop de betrokken lidstaat op de euro is overgegaan, zijn beleenbaar.

Voor de beleenbaarheid van andere verhandelbare activa gelden de volgende criteria (zie ook Tabel 4):

Soort activa

De activa dienen schuldbewijzen te zijn die:

Deze kenmerken moeten gelden totdat de schuld is afgelost. Schuldbewijzen mogen geen rechten verlenen op de hoofdsom en/of de rente die zijn achtergesteld aan rechten van houders van andere schuldbewijzen van dezelfde emittent.

Het vereiste onder a) geldt niet voor effecten op onderpand van activa, met uitzondering van obligaties die zijn uitgegeven door kredietinstellingen overeenkomstig de criteria in artikel 22, lid 4, van de ICBE-Richtlijn ( 43 ) (de zogenoemde „gedekte bankbrieven”). Het Eurosysteem beoordeelt de beleenbaarheid van effecten op onderpand van activa die geen gedekte bankbrieven zijn, op grond van de volgende criteria.

▼M7

De kasstroom genererende activa die dienen als onderpand voor de effecten op onderpand van activa dienen aan de volgende vereisten te voldoen:

▼M8

▼M7

Binnen een gestructureerde emissie is een tranche (of subtranche) die is achtergesteld bij andere tranches van dezelfde emissie niet beleenbaar. Een tranche (of subtranche) wordt als niet-achtergesteld beschouwd ten opzichte van andere tranches (of subtranches) van dezelfde emissie indien — overeenkomstig de toepasselijke betalingsprioriteit na betekening van een sommatie tot nakoming, zoals uiteengezet in de aanbiedingsprospectus — geen andere tranche (of subtranche) prioriteit krijgt over die tranche of subtranche ten aanzien van de ontvangst van betaling (van hoofdsom en rente) en die tranche (of subtranche) aldus als laatste van de verschillende tranches of subtranches van een gestructureerde uitgifte verliezen neemt.

▼M5

Het Eurosysteem behoudt zich het recht voor van enige relevante derde (bijvoorbeeld van de emittent, de originator of de organisator) de verduidelijking en/of de juridische bevestiging te verlangen die het noodzakelijk acht voor de beoordeling van de beleenbaarheid van de effecten op onderpand van activa.

Kredietwaardigheid

Het schuldbewijs moet voldoen aan de hoge kwaliteitseisen in de ECAF-regelgeving voor verhandelbare activa die in paragraaf 6.3.2 worden uiteengezet.

Plaats van uitgifte

Het schuldbewijs moet worden gedeponeerd/geregistreerd (uitgegeven) in de EER bij een centrale bank of bij een centrale effectenbewaarinstelling die voldoet aan de minimumnormen van de ECB ►M6   ( 45 ) ◄ . Indien een verhandelbaar schuldbewijs wordt uitgegeven door een niet-financiële vennootschap ( 46 ) zonder rating van een geaccepteerde externe kredietbeoordelingsinstelling (EKBI), moet de emissie in het eurogebied plaatsvinden.

Procedures voor het afrekenen van transacties

Het schuldbewijs dient giraal overdraagbaar te zijn. Voorts dient het te worden aangehouden (en verevend) in het eurogebied door middel van een rekening bij het Eurosysteem of bij een effectenafwikkelsysteem dat voldoet aan de ECB-normen, zodat de volledige vestiging en tegeldemaking ervan onderworpen zijn aan het recht van een lidstaat van het eurogebied.

Indien de centrale effectenbewaarinstelling waar het activum is uitgegeven en het effectenafwikkelsysteem waar het wordt aangehouden niet dezelfde zijn, dienen beide instellingen verbonden te zijn via een door de ECB erkende koppeling ( 47 ).

Aanvaardbare markten

Het schuldbewijs moet zijn toegelaten tot de handel op een gereguleerde markt zoals omschreven in Richtlijn 2004/39/EG van het Europees Parlement en de Raad van 21 april 2004 betreffende markten voor financiële instrumenten ( 48 ), of worden verhandeld op bepaalde niet-gereguleerde, door de ECB aangewezen markten ( 49 ). Niet-gereguleerde markten worden door het Eurosysteem getoetst aan drie beginselen: veiligheid, transparantie en toegankelijkheid ( 50 ) ►M6   ( 51 ) ◄ .

Emittent/garant

Het schuldbewijs kan zijn uitgegeven of gegarandeerd door centrale banken, entiteiten uit de publieke sector, entiteiten uit de particuliere sector of internationale of supranationale instellingen. Door kredietinstellingen uitgegeven schuldbewijzen anders dan gedekte bankbrieven zijn enkel beleenbaar als ze zijn toegelaten tot de handel op een gereguleerde markt, als hiervoor omschreven.

Plaats van vestiging van de emittent/garant

De emittent moet zijn gevestigd in de EER of in een van de G10-landen die niet tot de EER behoren ( 52 ) ►M6   ( 53 ) ◄ . In het laatste geval zijn de activa slechts als beleenbaar te beschouwen indien het Eurosysteem oordeelt dat zijn rechten naar behoren zouden worden beschermd door de wetgeving van het betrokken G10-land. Hiertoe dient een naar vorm en inhoud voor het Eurosysteem aanvaardbaar juridische beoordeling te worden ingediend voordat de activa als beleenbaar kunnen gelden. In geval van een effect op onderpand van activa moet de emittent in de EER gevestigd zijn.

De garant dient gevestigd te zijn in de EER.

Internationale of supranationale instellingen komen ongeacht hun plaats van vestiging in aanmerking als emittent/garant. Indien een verhandelbaar schuldbewijs is uitgegeven door een niet-financiële vennootschap zonder rating van een externe kredietbeoordelingsinstelling, moet de emittent/garant in het eurogebied gevestigd zijn.

Denominatievaluta

Het schuldbewijs moet luiden in euro ( 54 ).

6.2.2.   Beleenbaarheidscriteria voor niet-verhandelbare activa

In het enkelvoudige kader voor beleenbare activa kunnen twee soorten niet-verhandelbare activa als onderpand dienen: kredietvorderingen ( 55 ) en niet-verhandelbare retail-schuldbewijzen met hypothecair onderpand (retail mortgage-backed debt instruments ofwel RMBD's).

Kredietvorderingen

Voor kredietvorderingen ( 56 ) gelden de volgende beleenbaarheidscriteria (zie ook Tabel 4):

Niet-verhandelbare retail-schuldbewijzen met hypothecair onderpand (RMBD's)

Voor retail-schuldbewijzen met hypothecair onderpand gelden de volgende beleenbaarheidscriteria (zie ook Tabel 4):

6.2.3.   Aanvullende vereisten voor het gebruik van beleenbare activa

Aanvullende juridische vereisten voor kredietvorderingen

Om te waarborgen dat een geldig zekerheidsrecht wordt gevestigd op kredietvorderingen en de kredietvordering vlot te gelde kan worden gemaakt indien een tegenpartij in gebreke blijft, moet aan additionele juridische vereisten worden voldaan. Deze juridische vereisten hebben betrekking op:

Deze juridische vereisten worden uiteengezet in Bijlage 7. Nadere details over de kenmerken van de nationale jurisdicties worden gegeven in de betreffende nationale documentatie.

Voorschriften voor het gebruik van beleenbare activa

Verhandelbare activa kunnen worden gebruikt voor alle monetaire-beleidstransacties die zijn gebaseerd op beleenbare activa, dat wil zeggen transacties met wederinkoop en rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier op de open markt en de marginale beleningsfaciliteit. Niet-verhandelbare activa kunnen worden gebruikt als onderpand bij open-markttransacties met wederinkoop en de marginale beleningsfaciliteit. Deze activa worden niet gebruikt bij rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier door het Eurosysteem. Alle verhandelbare en niet-verhandelbare activa kunnen ook worden gebruikt als beleenbare activa bij het verstrekken van krediet binnen de werkdag.

Een tegenpartij mag een verhandelbaar of niet-verhandelbaar activum niet als onderpand aanbieden, ook al voldoet het aan alle beleenbaarheidscriteria, wanneer het is uitgegeven of gegarandeerd door die tegenpartij zelf of door enige andere entiteit waarmee deze tegenpartij nauwe banden onderhoudt ( 61 ).

„Nauwe banden” bestaan in alle gevallen waarin de tegenpartij met een emittent/debiteur/garant van beleenbare activa verbonden is doordat:

▼M7

Bovenstaande bepaling over nauwe banden is niet van toepassing op: a) nauwe banden tussen de tegenpartij en de overheden van landen van de EER of het geval waarin een schuldinstrument wordt gegarandeerd door een entiteit uit de publieke sector die het recht heeft belasting te heffen, b) gedekte bankbrieven die zijn uitgegeven in overeenstemming met de criteria in artikel 22, lid 4, van de ECBI-richtlijn, of c) gevallen waarin schuldbewijzen de bescherming genieten van bijzondere juridische waarborgen vergelijkbaar met die voor instrumenten onder b) zoals in het geval van niet-verhandelbare retail-schuldbewijzen met hypothecair onderpand die niet effecten zijn.

Bovendien mag een tegenpartij niet effecten op onderpand van activa aanbieden indien de tegenpartij (of enige derde partij waarmee zij nauwe banden onderhoudt) een valutahedge verschaft voor de effecten op onderpand van activa door een valutahedgetransactie aan te gaan met de emittent als hedgetegenpartij of indien de tegenpartij liquiditeitssteun verschaft voor 20 % of meer van het uitstaande bedrag aan effecten op onderpand van activa.

▼M5

Alle beleenbare verhandelbare en niet-verhandelbare activa moeten in het gehele eurogebied grensoverschrijdend kunnen worden gebruikt, wat inhoudt dat alle tegenpartijen van het Eurosysteem deze beleenbare activa moeten kunnen gebruiken, hetzij via een koppeling met het effectenafwikkelsysteem in hun land van vestiging (bij verhandelbare activa) hetzij langs een andere goedgekeurde weg, om krediet te verkrijgen bij de nationale centrale bank van de lidstaat waarin de tegenpartij is gevestigd (zie paragraaf 6.6).

6.3.   Kredietbeoordelingskader van het eurosysteem

6.3.1.   Doel en elementen

In het kredietbeoordelingskader van het Eurosysteem (ECAF) zijn de procedures, regels en technieken neergelegd waarmee wordt gegarandeerd dat aan het Eurosysteem-vereiste van hoge kwaliteitseisen voor beleenbare activa wordt voldaan.

Binnen het algemene kader wordt voor de vaststelling van hoge kwaliteitseisen onderscheid gemaakt tussen verhandelbare en niet-verhandelbare activa (zie paragraaf 6.3.2 en 6.3.3), omwille van de verschillende juridische aard van deze activa en om redenen van operationele efficiëntie.

Bij de beoordeling van de kwaliteit van beleenbare activa houdt het Eurosysteem rekening met kredietbeoordelingsinformatie van kredietbeoordelingssystemen uit een van vier bronnen, namelijk externe kredietbeoordelingsinstellingen (EKBI's), interne kredietbeoordelingssystemen van nationale centrale banken (in-house credit assessment systems ofwel ICAS's), op interne ratings gebaseerde systemen (internal ratings-based systems ofwel IRB-systemen) van tegenpartijen of rating-instrumenten (rating tools ofwel RT's) van derden. Daarnaast houdt het Eurosysteem bij de beoordeling van de kwaliteit rekening met institutionele criteria en eigenschappen die de houder van het instrument een vergelijkbare bescherming bieden, zoals garanties.

▼M7

Wat betreft externe kredietbeoordelingsinstellingen dient de beoordeling gebaseerd te zijn op een publieke rating. Het Eurosysteem behoudt zich het recht voor om, indien het dit nodig acht, om nadere toelichting te vragen. Voor effecten op onderpand van activa dienen de ratings te worden verduidelijkt in een publiekelijk beschikbaar kredietbeoordelingsrapport (een gedetailleerd pre-sale of nieuw uitgifterapport), waarin onder meer dient te zijn opgenomen een veelomvattende analyse van de structurele en juridische aspecten, een gedetailleerde beoordeling van het onderpanddepot, een analyse van de deelnemers aan de transactie alsook een analyse van alle andere relevante details van een transactie. Bovendien dienen externe kredietbeoordelingsinstellingen ten aanzien van effecten op onderpand van activa regelmatig, en ten minste op kwartaalbasis, toezichtsrapporten te publiceren ( 62 ). In deze rapporten dient ten minste te zijn opgenomen een actualisering van de belangrijkste transactiegegevens (bijvoorbeeld de samenstelling van het onderpanddepot, de deelnemers aan de transactie en de kapitaalstructuur) en prestatiegegevens.

▼M5

De maatstaf van het Eurosysteem voor het minimumniveau voor „hoge kwaliteitseisen” („kredietkwaliteitsdrempel”) is gedefinieerd als een „single A”-rating ►M7   ( 63 ) ◄ . Het Eurosysteem beschouwt een wanbetalingsrisico van 0,10 % over een periode van een jaar als gelijkwaardig aan een „single A”-rating. ►M8  Voor effecten met activa als onderpand die vanaf 1 maart 2009 uitgegeven werden dienen hoge kwaliteitseisen te worden gedefinieerd als een „AAA”-kredietbeoordeling bij de uitgifte, met een minimale kredietkwaliteitsdrempel over de looptijd van het effect van een „single A”-kredietbeoordelingsniveau ( 64 ) ◄ Deze beoordeling wordt regelmatig heroverwogen. Het ECAF hanteert de definitie van een „gebeurtenis waardoor wanbetaling ontstaat” als omschreven in de EU-Richtlijn kapitaalvereisten ( 65 ). Het Eurosysteem maakt voor elke aanvaarde externe kredietbeoordelingsinstelling de laagste rating bekend die aan de kwaliteitseisen voldoet. Het aanvaardt geen aansprakelijkheid voor zijn beoordeling van dergelijke instellingen, die eveneens regelmatig wordt heroverwogen.

▼M7

Het Eurosysteem behoudt zich het recht voor op basis van alle informatie die het relevant acht te bepalen of een emissie, emittent, debiteur of garant aan de vereisten voor hoge kwaliteitseisen voldoet en activa op grond daarvan af te wijzen, het gebruik van activa te beperken of aanvullende surpluspercentages toe te passen indien dit nodig is om conform artikel 18.1 van de Statuten van het ESCB en van de ECB adequate risicobescherming van het Eurosysteem te waarborgen. Dergelijke maatregelen kunnen tevens worden genomen ten aanzien van specifieke tegenpartijen, met name wanneer de kredietkwaliteit van de tegenpartij een hoge correlatie lijkt te hebben met de kredietkwaliteit van de door de tegenpartij aangeboden onderpandsactiva. Indien een dergelijke afwijzing berust op bedrijfseconomische informatie, wordt deze informatie afkomstig van tegenpartijen of toezichthouders uitsluitend gebruikt voor zover noodzakelijk voor de vervulling van de taken van het Eurosysteem ten aanzien van de uitvoering van het monetaire beleid.

Activa die zijn uitgegeven of gegarandeerd door entiteiten waarvan de middelen zijn bevroren/of waaraan door de Europese Gemeenschap of door een lidstaat krachtens artikel 60, lid 2, van het Verdrag andere maatregelen zijn opgelegd waardoor het gebruik van hun gelden wordt beperkt, of door entiteiten ten aanzien waarvan de Raad van bestuur van de ECB een beschikking heeft goedgekeurd die hun toegang tot de openmarkttransacties van het Eurosysteem opschort of ontzegt, kunnen worden verwijderd van de lijst van beleenbare activa.

▼M5

6.3.2.   Vaststelling van de hoge kwaliteitseisen voor verhandelbare activa

De hoge kwaliteitseisen voor verhandelbare activa worden vastgesteld op basis van de volgende criteria:

Bij ontbreken van een beoordeling van de emissie, de emittent of de garant door een externe kredietbeoordelingsinstelling worden de hoge kwaliteitseisen als volgt vastgesteld:

6.3.3.   Vaststelling van de hoge kwaliteitseisen voor niet-verhandelbare activa

Kredietvorderingen

Ten behoeve van de vaststelling van de kwaliteit van debiteuren of garanten van kredietvorderingen dienen tegenpartijen een van de beschikbare bronnen voor kredietbeoordeling die door het Eurosysteem worden aanvaard als hoofdbron te selecteren. Een tegenpartij selecteert één systeem bij een beschikbare kredietbeoordelingsbron, behalve bij EKBI's, waar alle aanvaardbare EKBI-systemen mogen worden gebruikt.

Tegenpartijen dienen ten minste één jaar lang dezelfde bron te gebruiken, om te voorkomen dat zij per debiteur alle beschikbare bronnen of systemen afgaan op zoek naar de beste kredietbeoordeling die beleenbaarheid garandeert. Tegenpartijen die na afloop van de minimumperiode van één jaar van kredietbeoordelingsbron willen veranderen, dienen daartoe een met redenen omkleed verzoek bij de betrokken nationale centrale bank in te dienen.

Na indiening van een met redenen omkleed verzoek daartoe kan tegenpartijen worden toegestaan meer dan een systeem of bron te gebruiken. Verondersteld wordt dat de gekozen hoofdbron voor kredietbeoordeling de meerderheid van de door de tegenpartij voorgedragen debiteuren zal dekken. Voor gebruik van meer dan een kredietbeoordelingsbron of -systeem moeten afdoende zakelijke redenen zijn. Dat is in beginsel het geval indien de hoofdkredietbeoordelingsbron of het hoofdkredietbeoordelingssysteem niet alle debiteuren dekt.

Tegenpartijen dienen de nationale centrale bank onverwijld op de hoogte te stellen van eventuele kredietproblemen, waaronder bij de tegenpartij bekende vertraging in de betaling van de voorgedragen debiteuren, en de activa zo nodig terug te trekken of te vervangen. Daarnaast zijn tegenpartijen er verantwoordelijk voor te garanderen dat zij de meest recente kredietbeoordelingen van het door hen geselecteerde kredietbeoordelingssysteem of de kredietbeoordelingsbron voor de debiteuren ( 72 ) of garanten van aangeboden activa gebruiken.

Kredietbeoordelingen van debiteuren/garanten: Bij de vaststelling van de hoge kwaliteitseisen van debiteuren of garanten van kredietvorderingen wordt een onderscheid gemaakt tussen debiteuren/garanten uit de publieke sector en die welke niet-financiële vennootschappen zijn:

Garanties: Een garantie dient aan de volgende vereisten te voldoen:

Niet-verhandelbare retail-schuldbewijzen met hypothecair onderpand

De kwaliteit van niet-verhandelbare retail-schuldbewijzen met hypothecair onderpand (RMBD's) moet aan de kredietkwaliteitsdrempel van het Eurosysteem voldoen. In de toepasselijke nationale documentatie zal door de nationale centrale banken voor elke jurisdictie een specifiek kredietbeoordelingskader voor deze schuldbewijzen worden vastgelegd.

6.3.4.   Aanvaardingscriteria voor kredietbeoordelingssystemen

Het ECAF berust op kredietbeoordelingsinformatie uit vier bronnen. Elke bron kan een reeks kredietbeoordelingssystemen omvatten.

De aanvaarde EKBI's, ICAS's en rating-instrumenten van derden en hun verstrekkers zijn te vinden op de website van de ECB (www.ecb.int) ( 77 ).

Externe kredietbeoordelingsinstelling

De EKBI-bron omvat die instellingen wier kredietbeoordelingen door kredietinstellingen kunnen worden gebruikt voor de vaststelling van het risicogewicht in de zin van de Richtlijn kapitaalvereisten ( 78 ). In het kader van het ECAF gelden voor EKBI's de volgende algemene aanvaardingscriteria:

Het Eurosysteem behoudt zich het recht voor te beslissen of het een EKBI aanvaardt voor zijn krediettransacties, onder meer met behulp van zijn procedure voor toezicht op de prestaties.

Intern kredietbeoordelingssysteem van een nationale centrale bank

Er zijn momenteel vier interne kredietbeoordelingssystemen operationeel, die worden beheerd door de Deutsche Bundesbank, de Banco de España, de Banque de France en de Oesterreichische Nationalbank. Nationale centrale banken die besluiten hun eigen interne kredietbeoordelingssysteem te ontwikkelen, zijn onderworpen aan een validatieprocedure door het Eurosysteem. Interne kredietbeoordelingssystemen zijn daarnaast onderworpen aan de procedure voor toezicht op de prestaties (zie paragraaf 6.3.5).

De tegenpartij dient de ICAS-nationale centrale bank onverwijld op de hoogte te stellen van eventuele kredietgebeurtenissen die alleen bij de tegenpartij bekend zijn, waaronder vertraging in de betaling van de voorgedragen debiteuren.

Bovendien voert de nationale centrale bank in landen waarin RMBD's worden verpand in overeenstemming met het ECAF een kredietbeoordelingskader voor dit type activum in. De prestaties van een dergelijk kader dienen jaarlijks te worden gecontroleerd.

Op interne ratings berustende bron

Een tegenpartij die voornemens is een IRB-systeem te gebruiken om de kredietkwaliteit van debiteuren, emittenten of garanten van beleenbare schuldbewijzen te beoordelen, dient daarvoor toestemming van de eigen nationale centrale bank te verkrijgen. Daartoe dient de tegenpartij een verzoek in met daarbij de volgende documenten ( 79 ):

Het verzoek moet worden ondertekend door de chief executive officer (CEO), chief financial officer (CFO) of manager van vergelijkbare rang van de tegenpartij, of door een tekenbevoegde namens een van hen.

De hierboven vermelde bepalingen zijn van toepassing op alle tegenpartijen ongeacht hun status – moederondernemingen, dochterondernemingen of bijkantoren – en ongeacht of de goedkeuring van het IRB-systeem afkomstig is van de toezichthouder in hetzelfde land (voor een moederonderneming en mogelijk voor dochterondernemingen) of van een toezichthouder in het thuisland van de moederonderneming (voor bijkantoren en mogelijk dochterondernemingen).

Elk bijkantoor en elke dochteronderneming van een tegenpartij kan gebruikmaken van het IRB-systeem van de moederonderneming als het Eurosysteem dat IRB-systeem in het ECAF heeft toegelaten.

Tegenpartijen die een IRB-systeem gebruiken, als hierboven beschreven, zijn daarnaast onderworpen aan de procedure van het Eurosysteem voor toezicht op de prestaties (zie paragraaf 6.3.5). Naast de informatievereisten voor dit proces is de tegenpartij verplicht de volgende gegevens jaarlijks (of indien en wanneer vereist door de betrokken nationale centrale bank) mede te delen, tenzij deze gegevens rechtstreeks door de betrokken toezichthoudende autoriteit aan de betrokken nationale centrale bank worden doorgegeven:

Deze jaarlijkse mededeling moet worden ondertekend door de CEO, CFO of een manager van vergelijkbare rang van de tegenpartij, of door een tekenbevoegde namens een van hen. De betrokken toezichthouder en, indien van toepassing, de externe accountant van de tegenpartij ontvangen van het Eurosysteem een kopie van deze brief.

Rating-instrumenten van derden

Deze rating-instrumenten omvatten toepassingen van derden waarmee de kredietkwaliteit van debiteuren wordt beoordeeld met behulp van onder meer gecontroleerde rekeningen. De instrumenten moeten door de verstrekkers worden beheerd. Tegenpartijen die gebruik willen maken van een bepaald rating-instrument in het kader van het ECAF dienen een verzoek daartoe in te dienen bij hun nationale centrale bank met behulp van het door het Eurosysteem verstrekte sjabloon, vergezeld van de aanvullende documentatie over het rating-instrument die op het aanvraagformulier wordt beschreven. Het Eurosysteem besluit of het voorgestelde rating-instrument kan worden aanvaard. Toelating hangt af van de mate van conformiteit van het rating-instrument met de aanvaardingscriteria van het Eurosysteem ( 80 ).

Daarnaast dient de tegenpartij de RT-verstrekker op de hoogte te stellen van eventuele kredietgebeurtenissen die alleen bij de tegenpartij bekend zijn, waaronder vertraging in de betaling van de voorgedragen debiteuren.

De RT-verstrekker die deelneemt in het ECAF moet ermee instemmen onderworpen te worden aan de Eurosysteemprocedure voor toezicht op de prestaties (zie paragraaf 6.3.5) ( 81 ). De RT-verstrekker is gehouden de noodzakelijke infrastructuur voor toezicht op het zogenoemde „statische depot” op te zetten en te onderhouden. De opzet en de evaluatie van het statische depot moeten in overeenstemming zijn met de algemene vereisten voor prestatietoezicht in het kader van het ECAF. De RT-verstrekker moet zich ertoe verplichten het Eurosysteem na uitvoering onverwijld in kennis te stellen van de resultaten van de prestatie-evaluatie. Daarom stellen RT-verstrekkers een verslag op over de prestaties van het statische depot van het RT. Zij moeten zich ertoe verplichten gegevens over statische depots en wanbetalingsgegevens vijf jaar lang te bewaren.

6.3.5.   Toezicht op de prestaties van kredietbeoordelingssystemen

De ECAF-procedure voor toezicht op de prestaties omvat een jaarlijkse ex post-vergelijking van het waargenomen wanbetalingscijfer voor alle in aanmerking komende debiteuren (het statische depot) en de kredietkwaliteitsdrempel van het Eurosysteem die is gegeven door de maatstaf voor het wanbetalingsrisico (PD). De procedure is bedoeld om te garanderen dat de resultaten van de kredietbeoordelingen van de verschillende systemen en bronnen vergelijkbaar zijn. De toezichtsprocedure vindt eenmaal per jaar plaats na de datum waarop het statische depot is vastgesteld.

De eerste fase van het proces is de jaarlijkse samenstelling, door de verstrekker van het kredietbeoordelingssysteem, van een statisch depot van in aanmerking komende debiteuren, dat wil zeggen een depot met alle debiteuren uit de publieke en particuliere sector die door het systeem zijn beoordeeld en aan de volgende voorwaarde voldoen:

PD (i, t) ≤ 0,10 % (maatstaf voor PD(t))

Alle debiteuren die aan het begin van periode t aan deze voorwaarde voldoen, vormen het statische depot voor t. Aan het einde van de periode van twaalf maanden wordt het daadwerkelijke wanbetalingscijfer voor het statische depot van debiteuren op tijdstip t berekend. De verstrekker van het rating-systeem moet ermee instemmen het Eurosysteem er jaarlijks van in kennis te stellen hoeveel in aanmerking komende debiteuren op tijdstip t in het statische depot zijn opgenomen en hoeveel van deze debiteuren in het statische depot (t) in de daaropvolgende twaalf maanden in gebreke zijn gebleven.

Het daadwerkelijke wanbetalingscijfer van het statische depot van een kredietbeoordelingssysteem gedurende een periode van een jaar dient als gegeven voor de ECAF-prestatietoezichtprocedure, die bestaat uit een jaarlijkse regel en een beoordeling over meerdere perioden. Indien het waargenomen wanbetalingscijfer van het statische depot gedurende een periode van een jaar of meerdere jaren aanzienlijk afwijkt van de kredietkwaliteitsdrempel, neemt het Eurosysteem contact op met de verstrekker van het beoordelingssysteem om de oorzaken van deze afwijking te analyseren. Deze procedure kan ertoe leiden dat de kredietkwaliteitsdrempel die van toepassing is op het betrokken systeem wordt gecorrigeerd.

Het Eurosysteem kan besluiten het kredietbeoordelingssysteem te schorsen of uit te sluiten indien de prestaties gedurende een aantal jaren niet verbeteren. Als de regels van het ECAF zijn geschonden, wordt het kredietbeoordelingssysteem bovendien van het ECAF uitgesloten.

6.4.   Risicobeheersingsmaatregelen

6.4.1.   Algemeen

Op de aan de krediettransacties van het Eurosysteem ten grondslag liggende activa worden risicobeheersingsmaatregelen toegepast om het Eurosysteem te beschermen tegen financiële verliezen als deze activa te gelde moeten worden gemaakt omdat een tegenpartij in gebreke blijft. De aan het Eurosysteem ter beschikking staande risicobeheersingsmaatregelen worden in Kader 7 beschreven.

De risicobeheersingsmaatregelen die het Eurosysteem hanteert, hangen af van het soort door de tegenpartij aangeboden beleenbare activa. De ECB bepaalt de passende risicobeheersingsmaatregelen voor zowel verhandelbare als niet-verhandelbare beleenbare activa. ►M7  Deze risicobeheersingsmaatregelen zijn voor het gehele eurogebied ( 82 ) globaal geharmoniseerd en moeten garanderen dat de voorwaarden voor alle soorten beleenbare activa in het gehele eurogebied consistent, transparant en niet-discriminatoir zijn.

 ◄

▼M7

Het Eurosysteem behoudt zich het recht voor additionele risicobeheersingsmaatregelen te nemen indien dit nodig is om conform artikel 18.1 van de Statuten van het ESCB en van de ECB adequate risicobescherming van het Eurosysteem te waarborgen. Dergelijke risicobeheersingsmaatregelen, die op consistente, transparante en niet-discriminatoire wijze moeten worden toegepast, kunnen tevens worden toegepast op het niveau van individuele tegenpartijen indien nodig om dergelijke risicobescherming te waarborgen.

▼M8

▼M5

6.4.2.   Risicobeheersingsmaatregelen voor verhandelbare activa

Het kader voor de beheersing van de risico's verbonden aan beleenbare verhandelbare activa omvat de volgende hoofdelementen:

▼M8

▼M7

▼M7

▼M5

6.4.3.   Risicobeheersingsmaatregelen voor niet-verhandelbare activa

Kredietvorderingen

Het kader voor de beheersing van de risico's verbonden aan beleenbare kredietvorderingen omvat de volgende hoofdelementen:

Niet-verhandelbare retail-schuldbewijzen met hypothecair onderpand

Voor niet-verhandelbare retail-schuldbewijzen met hypothecair onderpand geldt een surpluspercentage van 20 %.

6.5.   Waarderingsgrondslagen voor beleenbare activa

Bij de waardebepaling van beleenbare activa bij transacties met wederinkoop hanteert het Eurosysteem de volgende waarderingsgrondslagen:

Verhandelbare activa

Niet-verhandelbare activa

Niet-verhandelbare activa wordt een waarde toegewezen die overeenkomt met hetzij de theoretische koers hetzij het uitstaande bedrag.

Als de nationale centrale bank kiest voor het uitstaande bedrag, kunnen voor het niet-verhandelbare activum hogere surpluspercentages gelden (zie paragraaf 6.4.3).

6.6.   Grensoverschrijdend gebruik van beleenbare activa

Tegenpartijen van het Eurosysteem kunnen beleenbare activa grensoverschrijdend gebruiken, met andere woorden, zij kunnen liquiditeiten verkrijgen van de nationale centrale bank van de lidstaat waarin zij zijn gevestigd op onderpand van activa die zich in een andere lidstaat bevinden. Beleenbare activa moeten grensoverschrijdend kunnen worden gebruikt bij alle transacties waarbij het Eurosysteem liquiditeiten verschaft tegen beleenbare activa.

Door de nationale centrale banken (en de ECB) is een mechanisme ontwikkeld om te waarborgen dat alle in het eurogebied uitgegeven/gedeponeerde beleenbare activa grensoverschrijdend kunnen worden gebruikt. Dit staat bekend als het correspondentenmodel voor centrale banken (veelal, als afkorting van de Engelse benaming correspondent central banking model, aangeduid als CCBM), waarbij nationale centrale banken voor elkaar (en voor de ECB) optreden als bewaarnemers („correspondenten”) van activa in hun lokale depot of afwikkelsysteem. Voor niet-verhandelbare activa, dat wil zeggen kredietvorderingen en RMBD's, die niet via een effectenafwikkelsysteem kunnen worden overgedragen, kunnen specifieke oplossingen worden toegepast ( 88 ). Het CCBM kan worden benut voor het verstrekken van onderpand voor alle soorten krediettransacties van het Eurosysteem. Naast het CCBM kunnen ook erkende koppelingen tussen effectenafwikkelsystemen worden gebruikt voor de grensoverschrijdende overdracht van verhandelbare activa ( 89 ).

6.6.1.   Het correspondentenmodel voor centrale banken

Grafiek 3 illustreert de werking van het CCBM.

GRAFIEK 3   Het correspondentenmodel voor centrale banken

Ten behoeve van het grensoverschrijdende gebruik van beleenbare activa houden alle nationale centrale banken effectenrekeningen bij elkaar aan. De precieze werking van het CCBM hangt af van de vraag of de beleenbare activa voor een specifieke transactie worden aangewezen („earmarking”) dan wel in een onderpanddepot worden aangehouden („pooling”) ( 90 ):

Voor niet-verhandelbare activa (kredietvorderingen en RMBD's) zijn specifieke procedures voor grensoverschrijdend gebruik ontwikkeld ( 91 ). Wanneer kredietvorderingen in een grensoverschrijdende context als onderpand worden gebruikt ►M6   ◄ , wordt een CCBM-variant voor kredietvorderingen toegepast die gebaseerd is op overdracht van eigendom of cessie aan of verpanding ten gunste van de „eigen” centrale bank, of op een andere vorm van verpanding ten gunste van de correspondent-centrale bank die optreedt als vertegenwoordiger van de „eigen” centrale bank. Een andere ad-hocvariant gebaseerd op de verpanding ten gunste van de correspondent-centrale bank die optreedt als vertegenwoordiger van de „eigen” centrale bank is ingevoerd om grensoverschrijdend gebruik van RMBD's mogelijk te maken.

Het CCBM is op elke werkdag van het Eurosysteem voor tegenpartijen beschikbaar van 9.00 uur tot 16.00 uur ECB-tijd (Midden-Europese tijd), zowel voor verhandelbare als niet-verhandelbare activa. Een tegenpartij die gebruik wenst te maken van het CCBM, moet de nationale centrale bank waarvan zij krediet wenst te ontvangen – de „eigen” centrale bank – daarvan vóór 16.00 uur ECB-tijd in kennis stellen. Voorts moet de tegenpartij ervoor zorgen dat het desbetreffende onderpand uiterlijk om 16.45 uur ECB-tijd op de rekening van de correspondent-centrale bank wordt bijgeschreven. Krediet ingevolge later gegeven opdrachten of later uitgevoerde bijschrijvingen kan pas de volgende werkdag worden verleend. Als tegenpartijen verwachten dat zij op een laat tijdstip gebruik moeten maken van het CCBM, moeten zij de activa zoveel mogelijk vooraf deponeren. ►M6  In uitzonderlijke omstandigheden of als zulks voor monetaire-beleidsdoeleinden is vereist, kan de ECB besluiten de sluiting van het CCBM uit te stellen tot de sluitingstijd van TARGET2. ◄

GRAFIEK 4   Koppelingen tussen effectenafwikkelsystemen

6.6.2.   Koppelingen tussen effectenafwikkelsystemen

Naast het CCBM kunnen ook erkende koppelingen tussen effectenafwikkelsystemen in de EU worden gebruikt voor de grensoverschrijdende overdracht van verhandelbare activa.

Een directe of indirecte koppeling tussen twee effectenafwikkelsystemen stelt een deelnemer aan het ene systeem in staat in een ander systeem uitgegeven effecten aan te houden zonder aan dat andere systeem deel te nemen ( 92 ). Voordat deze koppelingen kunnen worden benut voor het overdragen van onderpand voor krediettransacties van het Eurosysteem, moeten zij worden getoetst aan de normen voor het gebruik van effectenafwikkelsystemen in de EU ( 93 ) ( 94 ).

Vanuit het oogpunt van het Eurosysteem vervullen het correspondentenmodel voor centrale banken en de koppelingen tussen effectenafwikkelsystemen in de EU eenzelfde rol; zij stellen tegenpartijen namelijk in staat onderpand grensoverschrijdend te gebruiken. Beide systemen stellen tegenpartijen in staat onderpand te gebruiken om krediet te verkrijgen van de „eigen” centrale bank van het land van vestiging, ook al is dat onderpand uitgegeven in een effectenafwikkelsysteem van een ander land. Het CCBM en de koppelingen tussen effectenafwikkelsystemen vervullen deze functie elk op hun eigen wijze. Binnen het correspondentenmodel is de grensoverschrijdende relatie er een tussen de nationale centrale banken, die voor elkaar als bewaarnemer optreden. Bij de koppelingen is de grensoverschrijdende relatie er een tussen de effectenafwikkelsystemen, die bij elkaar omnibusrekeningen openen. Bij een correspondent-centrale bank gedeponeerde activa kunnen alleen worden gebruikt als onderpand voor krediettransacties van het Eurosysteem. Via een koppeling aangehouden activa kunnen daarnaast ook voor andere door de tegenpartij gekozen doeleinden worden gebruikt. Bij gebruikmaking van koppelingen tussen effectenafwikkelsystemen houden de tegenpartijen de buitenlandse activa aan op hun eigen rekening bij het effectenafwikkelsysteem van het eigen land en vervalt de behoefte aan een bewaarnemer.

▼M7

6.7   Acceptatie van niet in euro luidend onderpand in noodgevallen

In bepaalde situaties kan de Raad van bestuur ertoe besluiten bepaalde verhandelbare schuldbewijzen die door de overheid van een G10-land dat geen deel uitmaakt van het eurogebied in de desbetreffende nationale valuta zijn uitgegeven, te accepteren als beleenbaar onderpand. In geval van een dergelijk besluit zullen de geldende criteria worden verduidelijkt en moeten tevens de te volgen procedures voor de selectie en mobilisatie van het buitenlandse onderpand, met inbegrip van de waarderingsbronnen en -grondslagen, de risicobeheersingsmaatregelen en de verrekeningsprocedures, aan de tegenpartijen worden medegedeeld.

Niettegenstaande de in paragraaf 6.2.1 beschreven bepalingen kunnen dergelijke activa buiten de EER worden gedeponeerd/geregistreerd (uitgegeven), aangehouden en verevend en kunnen deze, zoals hierboven aangegeven, luiden in valuta’s anders dan de euro. De eigendom van dergelijke door een tegenpartij gebruikte activa dient te liggen bij de tegenpartij.

Tegenpartijen die bijkantoren zijn van kredietinstellingen die buiten de EER of Zwitserland zijn gevestigd, kunnen dergelijke activa niet als onderpand gebruiken.

▼M5

HOOFDSTUK 7

RESERVEVERPLICHTINGEN ( 95 )

7.1.   Algemeen

De ECB eist dat kredietinstellingen op rekeningen bij de nationale centrale banken minimumreserves aanhouden in het kader van het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem. Het juridische kader voor dit stelsel is vastgelegd in artikel 19 van de Statuten van het ESCB en van de ECB, Verordening (EG) nr. 2531/98 van de Raad van 23 november 1998 met betrekking tot de toepassing van reserveverplichtingen door de Europese Centrale Bank ( 96 ) en Verordening (EG) nr. 1745/2003 van de Europese Centrale Bank inzake de toepassing van reserveverplichtingen (ECB/2003/9) ( 97 ). De toepassing van Verordening ECB/2003/9 waarborgt dat de modaliteiten van het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem voor het gehele eurogebied gelijk zijn.

Het door elke instelling aan te houden bedrag aan minimumreserves wordt bepaald in relatie tot de reservebasis van de instelling. Het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem kent een middelingsbepaling waarbij op grond van de gedurende een aanhoudingsperiode aan het eind van elke dag op de reserverekening van een tegenpartij aangehouden bedragen wordt vastgesteld of die tegenpartij aan de reserveverplichting voldoet. Over de door de instellingen aangehouden reserves wordt rente vergoed tegen de rentevoet die geldt voor de basis-herfinancieringstransacties van het Eurosysteem.

Het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem wordt primair gebruikt voor de volgende monetaire-beleidsfuncties:

Bij het toepassen van reserveverplichtingen is de ECB gehouden overeenkomstig de doelstellingen van het Eurosysteem te handelen, zoals vastgelegd in artikel 105, lid 1, van het Verdrag en artikel 2 van de Statuten van het ESCB en van de ECB, hetgeen onder meer inhoudt dat significante ongewenste delocatie of desintermediatie niet mag worden bevorderd.

7.2.   Reserveplichtige instellingen

Conform artikel 19.1 van de Statuten van het ESCB en van de ECB verlangt de ECB dat de in de lidstaten gevestigde kredietinstellingen minimumreserves aanhouden. Dit houdt in dat ook bijkantoren in het eurogebied van entiteiten waarvan het hoofdkantoor zich niet in het eurogebied bevindt aan deze verplichting moeten voldoen. Bijkantoren buiten het eurogebied van in het eurogebied gevestigde kredietinstellingen zijn echter niet aan het stelsel onderworpen.

▼M7

Aan het begin van een aanhoudingsperiode waarin de vergunning van een instelling zal worden ingetrokken of waarin door een rechtbank of andere bevoegde autoriteit van een lidstaat zal worden beslist inzake de liquidatie van een instelling, wordt deze instelling automatisch vrijgesteld van reserveverplichtingen. Krachtens Verordening (EG) nr. 2531/98 en Verordening (EG) nr. 1745/2003 (ECB/2003/9) kan de ECB op niet-discriminatoire grondslag ook instellingen vrijstellen van reserveverplichtingen indien deze zijn onderworpen aan saneringsmaatregelen of aan bevriezing van middelen en/of aan andere maatregelen die zijn opgelegd door de Europese Gemeenschap of door een lidstaat krachtens artikel 60, lid 2, van het Verdrag, waarbij het gebruik van hun kapitaal wordt beperkt, of ten aanzien waarvan de Raad van bestuur van de ECB een beschikking heeft goedgekeurd die hun toegang tot de openmarkttransacties of de permanente faciliteiten van het Eurosysteem opschort of ontzegt, of indien de doelstellingen van het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem niet zouden zijn gediend bij het opleggen van deze verplichtingen aan de desbetreffende instellingen. Indien een besluit omtrent een dergelijke vrijstelling is gebaseerd op de doelstellingen van het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem, neemt de ECB een of meer van de volgende criteria in acht:

▼M5

De ECB stelt een lijst van instellingen samen die onderworpen zijn aan reserveverplichtingen en houdt deze lijst bij. ►M7  De ECB houdt tevens een openbare lijst bij van instellingen die van hun verplichtingen zijn vrijgesteld om andere redenen dan het feit dat zij onderworpen zijn aan saneringsmaatregelen of aan bevriezing van middelen en/of aan andere maatregelen die zijn opgelegd door de Europese Gemeenschap of door een lidstaat krachtens artikel 60, lid 2, van het Verdrag, waarbij het gebruik van hun kapitaal wordt beperkt, of ten aanzien waarvan de Raad van bestuur van de ECB een beschikking heeft goedgekeurd die hun toegang tot de openmarkttransacties of de permanente faciliteiten van het Eurosysteem opschort of ontzegt ( 98 ). ◄ Tegenpartijen kunnen op grond van deze lijsten uitmaken of hun passiva een andere instelling betreffen die zelf aan reserveverplichtingen is onderworpen. De lijsten, die na het einde van de laatste werkdag van het Eurosysteem van elke kalendermaand openbaar worden gemaakt, dienen als basis voor de berekening van de reservebasis voor de aanhoudingsperiode welke twee kalendermaanden later aanvangt. Zo zal de lijst die eind februari wordt gepubliceerd gelden als grondslag voor de berekening van de reservebasis voor de reserve-aanhoudingsperiode die begint in april.

7.3.   Vaststelling van reserveverplichtingen

Reservebasis en reserveratio's

De reservebasis van een instelling wordt vastgesteld aan de hand van de balansposten van die instelling. De balansgegevens worden aan de nationale centrale banken gerapporteerd in het bredere kader van de bancaire en monetaire statistieken van de ECB (zie paragraaf 7.5) ( 99 ). Voor instellingen die aan de volledige rapportageverplichtingen zijn onderworpen, worden de balansgegevens per de ultimo van een gegeven kalendermaand gebruikt voor de vaststelling van de reservebasis voor de aanhoudingsperiode die de twee kalendermaanden later begint. Zo wordt bijvoorbeeld de reservebasis berekend aan de hand van de balans per ultimo februari gebruikt als grondslag voor de berekening van de reserveverplichting van een tegenpartij gedurende de reserve-aanhoudingsperiode die begint in april.

Het rapportagekader voor de monetaire en bancaire statistieken van de ECB voorziet in de mogelijkheid de rapportagelast van kleine instellingen te verlichten. Instellingen waarvoor dit geldt, behoeven slechts een beperkt aantal balansgegevens op kwartaalbasis (als kwartaalultimo-gegevens) te rapporteren, met een uiterste inleverdatum na de overeenkomstige datum voor grotere instellingen. Voor deze instellingen worden de voor een bepaald kwartaal gerapporteerde gegevens gebruikt om, met een vertraging van twee maanden, de reservebasis voor de drie daaropvolgende reserve-aanhoudingsperioden vast te stellen. Zo geldt bijvoorbeeld de balans per ultimo van het eerste kwartaal (eind maart) als grondslag voor de berekening van de reservebasis voor de reserve-aanhoudingsperioden die beginnen in juni, juli en augustus.

Volgens Verordening (EG) nr. 2531/98 van de Raad is de ECB gerechtigd uit toevertrouwde gelden resulterende passiva alsmede uit buitenbalansposten voortvloeiende passiva in de reservebasis van instellingen op te nemen. In het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem worden slechts de passiva onder „deposito's”en „uitgegeven schuldbewijzen” daadwerkelijk in de reservebasis opgenomen (zie Kader 9).

►M7  Passiva ten opzichte van andere instellingen die aan reserveverplichtingen zijn onderworpen en passiva ten opzichte van de ECB en de deelnemende nationale centrale banken worden niet in de reservebasis opgenomen. ◄ In dit verband moet de emittent met betrekking tot de categorie „uitgegeven schuldbewijzen” aantonen voor welk bedrag deze instrumenten worden aangehouden door andere reserveplichtige instellingen alvorens dit bedrag van de reservebasis te mogen aftrekken. Als dit niet kan worden aangetoond, mogen emittenten forfaitaire aftrek toepassen in de vorm van een vast percentage ( 100 ) op deze balanspost.

De reserveratio's worden door de ECB vastgesteld met inachtneming van het in de Verordening (EG) nr. 2531/98 vermelde maximum. De ECB past een uniforme, positieve reserveratio toe op de meeste in de reservebasis opgenomen posten. ►M7  Deze reserveratio wordt vermeld in Verordening (EG) nr. 1745/2003 (ECB/2003/9). De ECB past een reserveratio van nul toe op de volgende categorieën passiva: „deposito’s met een vaste looptijd van meer dan twee jaar”, „deposito’s met een opzegtermijn van meer dan twee jaar”, „repo’s” en „schuldbewijzen met een oorspronkelijke looptijd van meer dan twee jaar” (zie kader 9). ◄ De ECB kan te allen tijde de reserveratio's wijzigen. Wijzigingen in de reserveratio's worden door de ECB aangekondigd vóór de eerste reserve-aanhoudingsperiode waarvoor de wijziging zal gelden.

Berekening van reserveverplichtingen

De reserveverplichting van elke afzonderlijke instelling wordt berekend door op het bedrag van de reserveplichtige passiva de reserveratio's voor de overeenkomstige categorieën passiva toe te passen.

Elke instelling past een uniforme aftrek ter hoogte van €100 000 toe op de reserveverplichting in elke lidstaat waar de instelling een vestiging heeft. Het toestaan van een dergelijke aftrek laat de wettelijke verplichtingen van de aan het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem onderworpen instellingen onverlet ( 101 ).

De reserveverplichting voor elke aanhoudingsperiode wordt tot op één euro nauwkeurig afgerond.

▼M7

▼M5

7.4.   Aanhouding van verplichte reserves

Aanhoudingsperiode

De ECB publiceert ten minste drie maanden voor het begin van elk jaar een kalender van reserve-aanhoudingsperioden ( 103 ). De aanhoudingsperiode begint telkens op de dag van de eerste basis-herfinancieringstransactie na de vergadering van de Raad van Bestuur waarop de maandelijkse beoordeling van de monetaire-beleidspositie plaatsvindt. In uitzonderlijke gevallen kan de gepubliceerde kalender worden gewijzigd, bijvoorbeeld in samenhang met een wijziging in het vergaderrooster van de Raad van Bestuur.

Plaats van aanhouding

Elke instelling moet de minimumreserves aanhouden op een of meer reserverekeningen bij de nationale centrale bank van de lidstaat van vestiging. Bij instellingen met meer dan één vestiging in een lidstaat is het hoofdkantoor ervoor verantwoordelijk dat aan de totale reserveverplichtingen van alle binnenlandse vestigingen van de instelling wordt voldaan ( 104 ). Een instelling met vestigingen in meer dan één lidstaat moet reserves aanhouden bij de nationale centrale bank van elke lidstaat waar zij een vestiging heeft, conform de reservebasis in de desbetreffende lidstaat.

Door instellingen bij de nationale centrale banken aangehouden vereveningsrekeningen kunnen als reserverekeningen worden gebruikt. Op vereveningsrekeningen aangehouden reserves kunnen worden gebruikt voor vereveningen gedurende de dag. De dagelijks aangehouden reserves worden berekend als het saldo op de reserverekening aan het einde van de dag.

Een instelling kan aan de nationale centrale bank van de lidstaat waar de instelling ingezetene is toestemming vragen alle minimumreserves indirect te mogen aanhouden via een intermediair. Deze mogelijkheid via een intermediair reserves aan te houden is in de regel beperkt tot instellingen die zo zijn georganiseerd dat een deel van het beheer (bijvoorbeeld het liquiditeitenbeheer) normaliter bij de intermediair is ondergebracht (een netwerk van spaarbanken of coöperatieve banken kan bijvoorbeeld het aanhouden van minimumreserves centraliseren). De aanhouding van minimumreserves via een intermediair is onderworpen aan de bepalingen van Verordening ECB/2003/9.

Rentevergoeding op aangehouden reserves

Over de aangehouden reserves wordt rente vergoed tegen het gemiddelde over de aanhoudingsperiode van het rentetarief van de ECB (gewogen naar het aantal kalenderdagen) voor de basis-herfinancieringstransacties volgens de in Kader 10 weergegeven formule. Over reserves die de reserveverplichting te boven gaan, wordt geen rente vergoed. De rente wordt betaald op de tweede werkdag van de nationale centrale bank na het einde van de desbetreffende aanhoudingsperiode.

7.5.   Kennisgeving van, instemming met en controle op de reservebasis

De in de reservebasis opgenomen posten voor de toepassing van reserveverplichtingen worden door de reserveplichtige instellingen zelf berekend en worden aan de nationale centrale banken gerapporteerd in het algemene kader van de monetaire en bancaire statistieken van de ECB (zie Bijlage 4). In artikel 5 van Verordening ECB/2003/9 zijn de procedures vastgelegd voor de melding en ontvangstbevestiging van de reservebasis en de reserveverplichting.

De procedure voor kennisgeving en instemming met betrekking tot de hoogte van de minimumreserves is als volgt. De betrokken nationale centrale bank of de instelling zelf neemt het initiatief tot de berekening van de door de instelling aan te houden minimumreserves tijdens de bewuste reserve-aanhoudingsperiode. De partij die de berekening uitvoert, stelt de andere partij uiterlijk drie nationale centrale bank-werkdagen vóór het begin van de reserveperiode in kennis van de berekende minimumreserves. De betrokken nationale centrale bank kan als termijn voor de kennisgeving van minimumreserves een vroegere datum vaststellen. Ook kan zij bijkomende termijnen vaststellen voor de kennisgeving door de instelling van eventuele herzieningen van de reservebasis, alsook ten aanzien van eventuele herzieningen van de gerapporteerde minimumreserves. De in kennis gestelde partij stemt uiterlijk op de nationale centrale bank-werkdag voorafgaande aan het begin van de reserveperiode in met de berekende minimumreserves. Het ontbreken van een reactie van de in kennis gestelde partij op de kennisgeving aan het einde van de nationale centrale bank-werkdag voorafgaande aan het begin van de reserve-aanhoudingsperiode wordt beschouwd als een instemming met het bedrag aan minimumreserves van de instelling voor de betreffende reserve-aanhoudingsperiode. Als de in kennis gestelde partij heeft ingestemd met het bedrag aan minimumreserves voor de betreffende reserve-aanhoudingsperiode, kan het niet meer worden herzien.

Voor instellingen die toestemming hebben verkregen als intermediair op te treden voor de indirecte aanhouding van reserves ten behoeve van andere instellingen zijn in Verordening ECB/2003/9 speciale rapportage-eisen vastgelegd. De statistische rapportageverplichtingen blijven van kracht ongeacht of instellingen hun reserves via een intermediair aanhouden.

De ECB en de nationale centrale banken zijn, in het kader van de Verordening (EG) nr. 2351/98 van de Raad, gerechtigd de juistheid en de kwaliteit van de verzamelde gegevens te controleren.

7.6.   Niet-nakoming van reserveverplichtingen

Aan de reserveverplichtingen wordt niet voldaan als het gemiddelde van de eindedagstanden op de reserverekening(en) gedurende de aanhoudingsperiode lager is dan de reserveverplichting voor de desbetreffende aanhoudingsperiode.

Indien een instelling geheel of gedeeltelijk in gebreke blijft bij de vervulling van de reserveverplichting, is de ECB, krachtens Verordening (EG) nr. 2531/98 van de Raad, gerechtigd een van de volgende sancties op te leggen:

Indien een instelling niet voldoet aan andere verplichtingen opgelegd ingevolge verordeningen of beschikkingen van de ECB met betrekking tot de reserveverplichtingen van het Eurosysteem (als bijvoorbeeld gegevens niet tijdig of niet juist worden gerapporteerd), is de ECB gerechtigd sancties op te leggen conform Verordening (EG) nr. 2532/98 van de Raad van 23 november 1998 met betrekking tot de bevoegdheid van de ECB om sancties op te leggen en de Verordening (EG) nr. 2157/1999 van de Europese Centrale Bank van 23 september 1999 met betrekking tot de bevoegdheid van de Europese Centrale Bank om sancties op te leggen (ECB/1999/4) ( 105 ). De Directie van de ECB kan de criteria vaststellen en bekendmaken op grond waarvan de in artikel 7, lid 1, van Verordening (EG) nr. 2531/98 genoemde sancties worden toegepast ( 106 ).

Bovendien kan het Eurosysteem, bij ernstige overtreding van de reserveverplichtingen, de toegang van tegenpartijen tot open-markttransacties opschorten.

►M6  APPENDICE ◄ 1

VOORBEELDEN VAN MONETAIRE-BELEIDSTRANSACTIES EN -PROCEDURES

►M6  APPENDICE ◄ 2

LIJST VAN TERMEN

Aangehouden reserves: de door tegenpartijen ter voldoening aan hun reserveverplichtingen op reserverekeningen aangehouden bedragen.

Aanhoudingsperiode: de periode waarover wordt bezien of aan de reserveverplichtingen is voldaan. De ECB publiceert ten minste drie maanden voor het begin van elk jaar een kalender met de aanhoudingsperioden in dat jaar. Een aanhoudingsperiode begint op de uitvoeringsdatum van de eerste basis-herfinancieringstransactie na de vergadering van de Raad van Bestuur waarop de datum voor maandelijkse heroverweging van de monetaire-beleidspositie wordt vastgesteld. In uitzonderlijke gevallen kan de gepubliceerde kalender worden gewijzigd, bij voorbeeld in samenhang met een wijziging in de vergaderdata van de Raad van Bestuur.

Aankoopdatum: de datum waarop de verkoop van gekochte activa door de verkoper aan de koper van kracht wordt.

Aankoopprijs: de prijs waartegen gekochte activa door de verkoper aan de koper worden of zullen worden verkocht.

Aantrekken van termijndeposito’s: een monetaire-beleidsinstrument dat door het Eurosysteem kan worden gebruikt voor „fine-tuning”-doeleinden waarbij het Eurosysteem een rentevergoeding biedt op door tegenpartijen op rekeningen bij de nationale centrale banken aangehouden termijndeposito’s teneinde liquiditeiten aan de markt te onttrekken.

Aanvangsdatum: de datum waarop het eerste deel van een monetaire-beleidstransactie wordt afgewikkeld. De aanvangsdatum komt overeen met de aankoopdatum voor transacties op basis van repo’s en deviezenswaps.

Achteraf vastgestelde couponrente: een couponrente op een instrument met variabele rente die wordt vastgesteld op basis van de waarde van de referentie-index op een bepaalde datum of bepaalde data gedurende de looptijd.

Amerikaans veilingsysteem: zie toewijzing op basis van een meervoudige rentevoet.

Basis-herfinancieringstransactie: een op regelmatige basis door het Eurosysteem uitgevoerde open-markttransactie in de vorm van een transactie met wederinkoop. Basis-herfinancieringstransacties worden uitgevoerd door middel van wekelijkse standaardtenders en hebben in de regel een looptijd van een week.

Bewaarinstelling: een instelling met als primaire taak het registreren van effecten, hetzij fysiek hetzij elektronisch, en het administreren van de eigendom daarvan.

Bewaarnemer: een (rechts)persoon die zich belast met de bewaring en de administratie van effecten en andere financiële activa ten behoeve van anderen.

Bewaarnemingrekening: een door de centrale bank geadministreerde effectenrekening waarop kredietinstellingen effecten kunnen deponeren die in het kader van transacties van de centrale bank beleenbaar zijn.

Bilaterale procedure: een procedure waarbij de centrale bank rechtstreeks een transactie aangaat met slechts één tegenpartij of enkele tegenpartijen zonder gebruik te maken van tenderprocedures. Bilaterale procedures omvatten tevens transacties die via de effectenbeurs of agenten in de markt worden uitgevoerd.

Bruto-vereveningssysteem: een giraal systeem waarin geldbetalingen of overdrachten van effecten per individuele transactie worden verwerkt.

Centrale effectenbewaarinstelling: een instelling die effecten bewaart en beheert, de uitgifterekeningen bijhoudt en girale overdracht van effecten mogelijk maakt. Effecten kunnen bestaan in fysieke vorm (zij het geïmmobiliseerd binnen de effectenbewaarinstelling) dan wel in gedematerialiseerde vorm (d.w.z. uitsluitend giraal).

Correspondentbanken-systeem: een regeling waarbij een kredietinstelling aan een andere kredietinstelling betalings- en andere diensten verleent. Betalingen via correspondentbanken worden veelal uitgevoerd via onderlinge rekeningen (zogeheten nostro- en lororekeningen), waaraan vaste kredietlimieten kunnen zijn verbonden. De in dit kader verleende diensten zijn hoofdzakelijk grensoverschrijdend maar ook doen zich, in binnenlandse context, agentschapsrelaties voor. „Lororekening” is de term die door een correspondentbank wordt gebruikt voor een namens een buitenlandse kredietinstelling aangehouden rekening; de buitenlandse kredietinstelling beschouwt omgekeerd deze rekening als haar „nostrorekening”.

▼M7

Correspondentenmodel voor centrale banken (CCBM): een door het Eurosysteem ingesteld mechanisme dat tegenpartijen in staat stelt beleenbare activa grensoverschrijdend te gebruiken. Daarbij treden nationale centrale banken voor elkaar op als bewaarnemers. Dit betekent dat iedere nationale centrale bank een effectenrekening aanhoudt voor elk van de andere nationale centrale banken en voor de ECB. Het CCBM is eveneens beschikbaar voor tegenpartijen van bepaalde nationale centrale banken die niet deel uitmaken van het Eurosysteem.

▼M5

Dagtellingsconventie: de conventie voor het vaststellen van het aantal dagen bij het berekenen van rente op een krediet. Bij de monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem zal de dagtellingsconventie werkelijk aantal dagen/360 worden toegepast.

Dematerialisatie: de eliminatie van fysieke certificaten of waardepapieren zodat de financiële activa nog slechts als boekhoudkundige posten bestaan.

Depositofaciliteit: een permanente faciliteit van het Eurosysteem die door tegenpartijen kan worden benut om deposito’s met een looptijd tot de volgende ochtend te plaatsen bij een nationale centrale bank en tegen een tevoren vastgestelde rentevoet.

Deposito met opzegtermijn: een deposito waarbij de houder alvorens de gedeponeerde middelen te kunnen opnemen een vaste opzegtermijn in acht moet nemen. In sommige gevallen is het mogelijk binnen een bepaalde periode een vast bedrag op te nemen of het deposito vervroegd op te nemen tegen betaling van een boete.

Deposito met vaste looptijd: een categorie instrumenten die in hoofdzaak bestaat uit termijndeposito’s met een vooraf bepaalde looptijd die, afhankelijk van de nationale usance, gedurende de looptijd hetzij niet converteerbaar is, hetzij alleen op straffe van een boete. Deze categorie omvat tevens bepaalde niet-verhandelbare schuldbewijzen zoals niet-verhandelbare (particuliere) depositocertificaten.

Deviezenswap: een gelijktijdige contante en termijntransactie, waarbij een valuta tegen een andere valuta wordt verhandeld. Het Eurosysteem voert open-markttransacties uit in de vorm van deviezenswaps waarbij door de nationale centrale banken (of de ECB) contante aankopen (c.q. verkopen) van euro tegen een vreemde valuta worden verricht onder gelijktijdige verkoop (c.q. aankoop) op termijn.

ECB-tijd: de tijd van de plaats waar de ECB is gevestigd.

EER (Europese Economische Ruimte): de lidstaten van de EU alsmede Ijsland, Liechtenstein en Noorwegen.

Effectenafwikkelsysteem: een systeem voor het aanhouden en overdragen van effecten of andere financiële activa, hetzij volgens „franco levering”, hetzij volgens „levering tegen betaling” (Engels „delivery versus payment”).

▼M7

Effecten op onderpand van activa: schuldinstrumenten die worden gedekt door een depot van beschermde („ringfenced”) financiële activa (vast of renouvellerend) die binnen een beperkte tijdsperiode contant worden. Daarnaast kunnen rechten of andere activa bestaan die de financiële verwerking of tijdige distributie van opbrengsten aan de houders van het effect waarborgen. In het algemeen worden effecten op onderpand van activa uitgegeven door een speciaal daarvoor gecreëerd beleggingsinstrument dat het depot aan financiële activa heeft verworven van de initiator/verkoper. De betalingen op de effecten op onderpand van activa hangen in dit opzicht hoofdzakelijk af van de kasstromen die worden gegenereerd door de activa in het onderliggende depot en door andere rechten die zorg dragen voor tijdige betaling (zoals liquiditeitsfaciliteiten, garanties of andere kenmerken die over het algemeen bekend staan als kredietgaranties).

▼M7

Einde van de dag: het tijdstip gedurende de werkdag na sluiting van TARGET2 waarop de in TARGET2 verwerkte betalingen onherroepelijk worden verwerkt.

▼M5

Elektronisch geld: de monetaire waarde vertegenwoordigd door een vordering op de emittent, die (a) is opgeslagen op een elektronische drager; (b) is uitgegeven in ruil voor ontvangen geld dat ten minste dezelfde waarde vertegenwoordigt als de uitgegeven monetaire waarde; en (c) als betaalmiddel wordt aanvaard door andere ondernemingen dan de uitgever.

Emittent: diegene die effecten of andere financiële instrumenten heeft uitgegeven.

Eurogebied: deze term is een collectieve aanduiding voor het gebied dat de lidstaten van de EU omvat die overeenkomstig het Verdrag zijn overgegaan op de euro als de gemeenschappelijke munt, en waar onder verantwoordelijkheid van de Raad van Bestuur van de ECB een gezamenlijk monetair beleid wordt gevoerd.

Europees Stelsel van Centrale Banken (ESCB): omvat de Europese Centrale Bank (ECB) en de nationale centrale banken van de lidstaten van de EU. Opgemerkt wordt dat de nationale centrale banken van lidstaten die niet overeenkomstig het Verdrag op de gemeenschappelijke munt zijn overgegaan hun bevoegdheden op het monetaire vlak overeenkomstig de nationale wetgeving behouden en derhalve niet zijn betrokken bij de uitvoering van het monetaire beleid van het Eurosysteem.

Eurosysteem: omvat de Europese Centrale Bank (ECB) en de nationale centrale banken van de lidstaten van het eurogebied. De besluitvormende organen van het Eurosysteem zijn de Raad van Bestuur en de directie van de ECB.

Externe kredietbeoordelingsinstellingen (EKBI’s): deze vormen een kredietkwaliteitsbeoordelingsbron binnen het ECAF en bestaan uit die instellingen wier kredietbeoordelingen door kredietinstellingen kunnen worden gebruikt voor de vaststelling van het risicogewicht in de zin van de EU-Richtlijn kapitaalvereisten. EKBI’s dienen formeel erkend en gevalideerd te worden door de nationale toezichthoudende instanties.

„Fine-tuning”-transactie: een door het Eurosysteem op niet-regelmatige basis uitgevoerde open-markttransactie die hoofdzakelijk dient om onverwachte fluctuaties in liquiditeitsverhoudingen in de markt op te vangen.

Forfaitaire aftrek: vast percentage van het uitstaande bedrag aan schuldbewijzen met vaste looptijd tot en met twee jaar (inclusief geldmarktpapier) dat van de reservebasis mag worden afgetrokken door emittenten die niet kunnen aantonen dat dit uitstaande bedrag door andere reserveplichtige instellingen binnen het eurogebied, de ECB of een nationale centrale bank wordt aangehouden.

Gebeurtenis waardoor wanbetaling ontstaat: een in het kredietbeoordelingskader van het Eurosysteem (ECAF) genoemde gebeurtenis die valt onder de definitie die wordt gegeven in Richtlijn 2006/48/EG van het Europees Parlement en de Raad van 14 juni 2006 betreffende de toegang tot en de uitoefening van de werkzaamheden van kredietinstellingen (herschikking) en Richtlijn 2006/49/EG van het Europees Parlement en de Raad van 14 juni 2006 inzake de kapitaaltoereikendheid van beleggingsondernemingen en kredietinstellingen (herschikking) (die samen de zogenoemde „Richtlijn kapitaalvereisten” vormen). Er is sprake van een gebeurtenis waardoor wanbetaling ontstaat wanneer „(a) de kredietinstelling het onwaarschijnlijk acht dat de debiteur zijn kredietverplichtingen jegens de kredietinstelling, de moederonderneming of een van haar dochterondernemingen volledig zal nakomen zonder dat de kredietinstelling zal moeten overgaan tot acties zoals de uitwinning van zekerheden (indien deze zijn gesteld)” en „(b) de debiteur meer dan 90 dagen achterstallig is bij het nakomen van een aanzienlijke kredietverplichting jegens de kredietinstelling, de moederonderneming of een van haar dochterondernemingen”.

Giraal systeem: een administratiesysteem waarbij effecten en andere financiële activa kunnen worden overgedragen zonder fysieke overdracht van documenten of certificaten. Zie ook dematerialisatie.

Grensoverschrijdende verevening: een verevening die plaatsvindt in een ander land dan het land van vestiging van één of beide bij een transactie betrokken partijen.

Harde betaling: een onherroepelijke en onvoorwaardelijke betaling ter voldoening aan een betalingsverplichting.

In-house kredietbeoordelingssystemen (ICAS’s): een kredietkwaliteitsbeoordelingsbron binnen het ECAF die thans wordt gevormd door de vier kredietbeoordelingssystemen die worden beheerd door de Deutsche Bundesbank, de Banco de España, de Banque de France en de Oesterreichische Nationalbank.

Initiële marge: een risicobeperkende maatregel die het Eurosysteem kan toepassen op beleenbare activa bij transacties met wederinkoop, en die bepaalt dat de waarde van het onderpand dat voor de transactie wordt gebruikt gelijk moet zijn aan het door de tegenpartij verstrekte krediet plus de waarde van de initiële marge.

Instrument met inverse variabele rente: een gestructureerd type effecten waarbij de aan de houder betaalde rentevoet omgekeerd varieert met de mutaties in een bepaalde referentierente.

Instrument met variabele rente: een financieel instrument waarbij de couponrente periodiek wordt aangepast aan een referentie-index op grond van wijzigingen in de marktrente op de korte of middellange termijn. Instrumenten met variabele rente hebben hetzij een vooraf vastgestelde couponrente hetzij een achteraf vastgestelde couponrente.

International Securities Identification Number (ISIN): een internationale code die wordt toegekend aan op de financiële markten uitgegeven effecten.

▼M6 —————

▼M5

Koppeling tussen effectenafwikkelsystemen: een koppeling bestaat uit alle procedures en regelingen tussen twee van dergelijke systemen voor de onderlinge girale overdracht van effecten.

Kredietbeoordelingskader van het Eurosysteem (ECAF): hierin zijn de procedures, regels en technieken neergelegd waarmee wordt gegarandeerd dat aan het door het Eurosysteem gehanteerde vereiste van hoge kwaliteitseisen voor beleenbare activa wordt voldaan. Bij de vaststelling van hoge kwaliteitseisen maakt het Eurosysteem onderscheid tussen verhandelbare en niet-verhandelbare activa. Bij de beoordeling van de kwaliteit van verhandelbare activa houdt het Eurosysteem rekening met kredietbeoordelingsinformatie van kredietbeoordelingssystemen uit een van vier bronnen, namelijk externe kredietbeoordelingsinstellingen (EKBI’s), in-house kredietbeoordelingssystemen (ICAS’s) van nationale centrale banken, op interne ratings gebaseerde (IRB-)systemen van tegenpartijen of rating-instrumenten (RT’s) van derden. Daarnaast houdt het Eurosysteem bij de beoordeling van de kwaliteit rekening met institutionele criteria en eigenschappen die de houder van het instrument een vergelijkbare bescherming bieden, zoals garanties. De maatstaf van het Eurosysteem voor het minimumniveau van „hoge kwaliteitseisen” (de „kredietkwaliteitsdrempel”) is gedefinieerd als een „single A”-rating. Het Eurosysteem beschouwt een wanbetalingsrisico van 0,10 % over een periode van een jaar als gelijkwaardig aan een „single A”-rating.

Krediet gedurende de dag: krediet dat wordt verleend voor een periode korter dan één werkdag. Het kan door centrale banken worden verleend met het doel vereveningsverschillen te ondervangen, en wel in de volgende vormen: (i) als een voorschot tegen onderpand of (ii) als een lening op onderpand of bij een transactie met wederinkoop.

Kredietinstelling: een instelling als gedefinieerd in artikel 4, lid 1 van Richtlijn 2006/48/EG van het Europees Parlement en de Raad van 14 juni 2006 betreffende de toegang tot en de uitoefening van de werkzaamheden van kredietinstellingen (herschikking). Op grond daarvan is een kredietinstelling: (i) een onderneming waarvan de werkzaamheden bestaan in het van het publiek in ontvangst nemen van deposito’s of van andere terugbetaalbare gelden en het verlenen van kredieten voor eigen rekening en (ii) een onderneming, of enige andere rechtspersoon niet begrepen onder (i) die betaalmiddelen in de vorm van elektronisch geld uitgeeft.

Langerlopende herfinancieringstransactie: een op regelmatige basis door het Eurosysteem uitgevoerde open-markttransactie in de vorm van een transactie met wederinkoop. Langerlopende herfinancieringstransacties worden uitgevoerd door middel van maandelijkse standaardtenders en hebben doorgaans een looptijd van drie maanden.

Levering tegen betaling: een mechanisme bij een afwikkelingssysteem (bijvoorbeeld voor effecten) dat waarborgt dat de onherroepelijke overdracht (harde betaling) van een activum slechts geschiedt na de onherroepelijke overdracht van een ander activum.

Lidstaat: met lidstaat wordt in dit document een lidstaat van de Europese Unie bedoeld die overeenkomstig het Verdrag is overgegaan op de gemeenschappelijke munt.

Looptijdsegment: een klasse schuldbewijzen waarvan de resterende looptijd zich tussen bepaalde grenzen bevindt, bijvoorbeeld het looptijdsegment van drie tot vijf jaar.

Margestorting: een procedure in verband met de toepassing van variatiemarges waarbij de centrale bank bij een tegenpartij aanvullende activa (of liquiditeiten) opvraagt wanneer de periodiek gemeten waarde van het onderpand beneden een bepaald niveau daalt. Omgekeerd kan de tegenpartij de centrale bank vragen het surplus aan activa (of liquiditeiten) te retourneren als de waarde van het onderpand na herwaardering het door de tegenpartij verschuldigde bedrag plus de variatiemarge overschrijdt.

Margestortingspunt: een tevoren vastgesteld waardeniveau van het onderpand ten opzichte van het uitstaande krediet waarbij een margestorting wordt gevraagd.

Marginaal swappunt: het opgegeven swappunt waarbij het totale in een tender beschikbare bedrag wordt uitgeput.

Marginale beleningsfaciliteit: een permanente faciliteit van het Eurosysteem die door tegenpartijen kan worden benut om bij een nationale centrale bank op onderpand van beleenbare activa krediet tot de volgende ochtend te verkrijgen tegen een tevoren vastgestelde rentevoet.

Marginale rentevoet: de rentevoet waarbij het totaal beschikbare bedrag bij een tender wordt uitgeput.

Marking to market: zie variatiemarge.

Maximale inschrijving: de hoogste inschrijving van een afzonderlijke tegenpartij die bij een tender nog aanvaardbaar is. Het Eurosysteem kan grenzen stellen aan de hoogte van inschrijvingen om buitensporige inschrijvingen door afzonderlijke tegenpartijen te voorkomen.

Maximale inschrijvingsrente: de maximale rente waartegen tegenpartijen mogen inschrijven op variabele-rentetenders. Inschrijvingen tegen een hogere rente worden door de ECB terzijde gelegd.

Middelingsbepaling: een bepaling waarbij het tegenpartijen wordt toegestaan aan hun reserveverplichtingen te voldoen op basis van hun gemiddelde aangehouden reserves gedurende de aanhoudingsperiode. Doordat ze instellingen ertoe stimuleert de effecten van tijdelijke fluctuaties in liquiditeitsverhoudingen te egaliseren, draagt de middelingsbepaling bij tot stabilisering van de geldmarktrente. Het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem kent een middelingsbepaling.

Minimaal toewijzingsbedrag: het laagste bedrag dat bij een tender aan afzonderlijke tegenpartijen kan worden toegewezen. Het Eurosysteem kan besluiten bij een tender aan elke tegenpartij een minimaal bedrag toe te wijzen.

Minimum toewijzingspercentage: de ondergrens, uitgedrukt als een percentage van de inschrijvingen, van de toewijzingen tegen de marginale rentevoet bij een tendertransactie. Het Eurosysteem kan besluiten bij tendertransacties een minimaal toewijzingspercentage te hanteren.

Minimale inschrijvingsrente: de minimale rente waartegen tegenpartijen mogen inschrijven op variabele-rentetenders.

Monetaire financiële instelling (MFI): met deze term worden financiële instellingen aangeduid die tezamen de geldscheppende sector van het eurogebied vormen. Hieronder vallen centrale banken, kredietinstellingen zoals bedoeld in de wetgeving van de EU en alle andere financiële instellingen die ingezetenen zijn van het eurogebied, er hun bedrijf van maken deposito’s en/of nauwe substituten van deposito’s aan te trekken van (rechts)personen uitgezonderd andere MFI’s en die voor eigen rekening (althans in economische zin) krediet verstrekken en/of beleggen in effecten.

Nationale centrale bank (NCB): refereert in dit document aan de centrale bank van een lidstaat van de Europese Unie die overeenkomstig het Verdrag is overgegaan op de gemeenschappelijke munt.

Nauwe banden: deze bestaan in alle gevallen waarin de tegenpartij met een emittent van schuldinstrumenten verbonden is doordat: (i) de tegenpartij een belang van 20 % of meer in het kapitaal van de emittent heeft, of één of meer ondernemingen waarin de tegenpartij een meerderheidsbelang heeft dan wel de tegenpartij tezamen met één of meer ondernemingen waarin de tegenpartij een meerderheidsbelang heeft, een belang van 20 % of meer in het kapitaal van de emittent hebben; of (ii) de emittent een belang van 20 % of meer in de tegenpartij heeft, of een of meer ondernemingen waarin de emittent een meerderheidsbelang heeft dan wel de emittent tezamen met één of meer ondernemingen waarin de emittent een meerderheidsbelang heeft, een belang van 20 % of meer in de tegenpartij hebben; of (iii) een derde partij zowel een meerderheidsbelang in de tegenpartij als een meerderheidsbelang in de emittent heeft, rechtstreeks dan wel onrechtstreeks via één of meer ondernemingen waarin die derde partij een meerderheidsbelang heeft.

Nederlands veilingsysteem: zie toewijzing op basis van een enkelvoudige rentevoet.

Nulcouponobligatie: een obligatie waarop slechts eenmaal een betaling wordt verricht. In het huidige document omvat de term nulcouponobligaties tevens op discontobasis uitgegeven effecten en effecten waarbij op de vervaldatum één enkele couponbetaling plaatsvindt. Een strip is een bijzonder type nulcouponobligatie.

Onderpanddepot: een systeem voor het onderpandbeheer bij centrale banken waarbij de tegenpartijen een depot aan activa ter beschikking stellen om te dienen als onderpand voor hun transacties met de centrale bank. Hierbij worden activa niet aan afzonderlijke krediettransacties toegewezen.

Open-markttransactie: een transactie in de financiële markt op initiatief van de centrale bank. De open-markttransacties van het Eurosysteem zijn naar doel, frequentie en procedure te verdelen in vier categorieën: basis-herfinancieringstransacties, langerlopende herfinancieringstransacties, „fine-tuning”-transacties en structurele transacties. Beschouwt men het type transactie, dan vormen transacties met wederinkoop het belangrijkste open-marktinstrument van het Eurosysteem; deze transacties kunnen voor alle vier soorten operaties worden gebruikt. ►M6  Daarnaast zijn de uitgifte van schuldbewijzen en rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier beschikbaar voor structurele transacties, terwijl deviezenswaps en het aantrekken van deposito’s beschikbaar zijn voor het uitvoeren van fine-tuning transacties. ◄

Op interne ratings gebaseerde (IRB-)systemen: deze vormen een kredietkwaliteitsbeoordelingsbron binnen het ECAF. Hun kredietbeoordelingen kunnen door kredietinstellingen worden gebruikt voor de vaststelling van het risicogewicht in de zin van de EU-Richtlijn kapitaalvereisten. IRB-systemen dienen formeel erkend en gevalideerd te worden door de nationale toezichthoudende instanties.

Permanente faciliteit: een door de centrale bank geboden faciliteit waarvan tegenpartijen op eigen initiatief gebruik kunnen maken. Het Eurosysteem biedt twee permanente faciliteiten met een looptijd tot de volgende ochtend, te weten de marginale beleningsfaciliteit en de depositofaciliteit.

Rating-instrumenten (RT’s): deze vormen een kredietkwaliteitsbeoordelingsbron binnen het ECAF. Het zijn toepassingen van derden waarmee de kredietkwaliteit van debiteuren wordt beoordeeld met behulp van onder meer gecontroleerde rekeningen. Zij dienen individueel door het Eurosysteem te worden goedgekeurd alvorens zij onderdeel kunnen vormen van het ECAF.

Rechtstreekse aan- of verkoop van waardepapier: een transactie waarbij de centrale bank rechtstreeks op de markt aan- of verkoopt (contant en op termijn).

Repo: een liquiditeitsverschaffende transactie met wederinkoop op basis van een repo-overeenkomst.

Repo-overeenkomst: een overeenkomst waarbij een activum wordt verkocht terwijl de verkoper tegelijkertijd het recht verwerft en de verplichting op zich neemt datzelfde activum tegen een vastgestelde prijs op een toekomstige datum of op aanvraag terug te kopen. Een repo-overeenkomst is vergelijkbaar met het opnemen van krediet op onderpand, behalve dat de eigendom van de effecten (tijdelijk) overgaat op de koper. Bij transacties met wederinkoop maakt het Eurosysteem gebruik van repo-overeenkomsten met een vaste looptijd.

Reservebasis: de som van de balansposten die de basis vormen voor de berekening van de reserveverplichtingen van een instelling.

Reserveratio: het door de centrale bank vastgestelde percentage voor elke categorie posten die deel uitmaken van de reservebasis. De ratio’s worden gebruikt voor het berekenen van reserveverplichtingen.

Reserverekening: een rekening bij de nationale centrale bank waarop de reserves van een tegenpartij worden aangehouden. De vereveningsrekeningen die tegenpartijen bij centrale banken aanhouden kunnen worden gebruikt als reserverekeningen.

Reserveverplichtingen: de verplichting minimumreserves aan te houden bij de centrale bank. Binnen het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem wordt de reserveverplichting van een kredietinstelling berekend door de reserveratio voor elke categorie in de reservebasis opgenomen posten te vermenigvuldigen met het bedrag van die posten in de balans van de instelling. Daarnaast is het instellingen toegestaan een vaste aftrek op hun reserveverplichtingen toe te passen.

Resterende looptijd: de tijd die resteert tot de vervaldatum van een schuldbewijs.

▼M7

RTBV-systeem (realtime-brutovereveningssysteem): een vereveningssysteem waarbij verwerking en verevening per individuele opdracht in real time zonder saldering en continu plaatsvinden. Zie tevens TARGET2.

Snelle tender: een door het Eurosysteem hoofdzakelijk voor „fine-tuning”-transacties gebruikte tenderprocedure als het wenselijk wordt geacht de liquiditeitsverhoudingen in de markt snel te beïnvloeden. Snelle tenders worden normaliter uitgevoerd in een tijdsbestek van 90 minuten en worden gewoonlijk aangegaan met een beperkt aantal tegenpartijen.

▼M5

Solvabiliteitsrisico: het risico van verliezen als gevolg van het faillissement van een emittent van financiële activa of als gevolg van het faillissement van de tegenpartij.

Standaardtender: een tenderprocedure die door het Eurosysteem bij op regelmatige basis uitgevoerde open-markttransacties wordt gebruikt. Standaardtenders worden uitgevoerd in een tijdsbestek van 24 uur. Alle tegenpartijen die aan de algemene voorwaarden voldoen mogen inschrijven op standaardtenders.

Strip (separate trading of interest and principal): een nulcouponobligatie die wordt gecreëerd om de aanspraken op bepaalde inkomensstromen en op de hoofdsom van hetzelfde instrument afzonderlijk te kunnen verhandelen.

Structurele transactie: een door het Eurosysteem uitgevoerde open-markttransactie die er hoofdzakelijk toe strekt de structurele liquiditeitspositie van het financiële stelsel ten opzichte van het Eurosysteem te beïnvloeden.

Surpluspercentage: een risicobeperkende maatregel toegepast op bij transacties met wederinkoop gebruikte activa, waarbij de centrale bank de waarde van de beleenbare activa berekent als de marktwaarde minus een bepaald percentage. Het Eurosysteem stelt de surpluspercentages vast naar gelang van de kenmerken van de betrokken activa, zoals de resterende looptijd.

Swappunt: bij een deviezenswap het verschil tussen de wisselkoers ten tijde van de termijntransactie en de wisselkoers ten tijde van de contante transactie.

▼M7

TARGET: de voorganger van het TARGET2-systeem, dat werkt in een gedecentraliseerde structuur dat de nationale RTBV-systemen en het ECB-betalingsmechanisme verbindt. Het TARGET-systeem is door het TARGET2-systeem vervangen overeenkomstig het migratietijdschema zoals vastgelegd in artikel 13 van Richtsnoer ECB/2007/2.

▼M6

TARGET2 (het geautomatiseerd trans-europees „real-time” bruto-vereveningssysteem): het „real-time” bruto-vereveningssysteem voor de euro voor de afwikkeling van betalingen in euro in centrale-bank geld. TARGET2 wordt opgezet en functioneert op basis van één platform via welke alle betalingsopdrachten worden aangeleverd en verwerkt en via welke betalingen op dezelfde technische manier worden ontvangen. TARGET2 heeft de juridische structuur van een veelvoud van RTBV-systemen (TARGET2-deelsystemen).

▼M5

Tegenpartij: de andere partij bij een financiële transactie (bijvoorbeeld bij een transactie met de centrale bank).

Tenderprocedure: een procedure waarbij de centrale bank liquiditeiten aan de markt verstrekt of onttrekt op basis van door tegenpartijen ingediende inschrijvingen. De meest concurrerende inschrijvingen worden het eerst toegewezen, totdat het totale door de centrale bank te verstrekken of onttrekken bedrag is bereikt.

Terugkoopdatum: de datum waarop de koper verplicht is activa aan de verkoper terug te verkopen als onderdeel van een transactie krachtens een repo-overeenkomst.

Terugkoopprijs: de prijs waartegen de koper verplicht is activa aan de verkoper terug te verkopen als onderdeel van een transactie krachtens een repo-overeenkomst. De terugkoopprijs is gelijk aan de som van de aankoopprijs en het prijsverschil dat overeenkomt met de rente over de verstrekte liquiditeiten gedurende de looptijd van de transactie.

Toewijzing op basis van een enkelvoudige rentevoet (Nederlandse veiling): een toewijzingssysteem waarbij de rentevoet (of de koers of het swappunt) waarop wordt toegewezen voor alle toegewezen inschrijvingen gelijk is aan de marginale rentevoet.

Toewijzing op basis van een meervoudige rentevoet (Amerikaanse veiling): een toewijzingssysteem waarbij de rentevoet (of de koers of het swappunt) waarop wordt toegewezen gelijk is aan de in elke afzonderlijke inschrijving opgegeven rentevoet.

Transactiedatum (T): de datum waarop een transactieovereenkomst (d.w.z. een overeenkomst inzake een financiële transactie tussen twee tegenpartijen) wordt afgesloten. De transactiedatum kan samenvallen met de vereveningsdatum (verevening op dezelfde dag) of een bepaald aantal werkdagen vóór de valutadatum liggen (de valutadatum wordt aangegeven als T + het aantal dagen tot de afwikkeling).

Transactie met wederinkoop: een transactie waarbij de nationale centrale bank activa koopt of verkoopt krachtens een repo-overeenkomst of krediet verleent tegen onderpand.

▼M7

Valutahedgetransactie: een overeenkomst tussen de emittent en een hedgetegenpartij, op grond waarvan een deel van het valutarisico dat voortvloeit uit de ontvangst van kasstromen in valuta’s anders dan euro wordt teruggedrongen door de kasstromen middels een swap te verruilen voor door de hedgetegenpartij te verrichten betalingen in euro, met inbegrip van enige garantie door de hedgetegenpartij ten aanzien van deze betalingen.

▼M5

Variabele-rentetender: een tenderprocedure waarbij de tegenpartijen in hun inschrijving zowel het bedrag opgeven waarvoor zij de transactie met de centrale bank wensen aan te gaan als de rentevoet.

Variatiemarge („marking to market”): het Eurosysteem verlangt dat een bepaald percentage van de marktwaarde van het onderpand dat door een tegenpartij wordt gebruikt voor transacties met wederinkoop gedurende de looptijd van de transactie wordt aangehouden. Bijgevolg zal de nationale centrale bank, wanneer de periodiek gemeten marktwaarde van het onderpand beneden een bepaald niveau daalt, de tegenpartij verplichten activa of contant geld bij te storten (margestorting). Omgekeerd geldt dat de tegenpartij, wanneer de waarde van het onderpand na herwaardering boven een bepaalde waarde uitkomt, het overschot aan onderpand of contanten mag lichten. Zie ook paragraaf 6.4.

Vaste aftrek: een vast bedrag dat een instelling mag aftrekken bij de berekening van de reserveverplichtingen in het kader van het stelsel van reserveverplichtingen van het Eurosysteem.

Vaste-rentetender: een tenderprocedure waarbij de rentevoet tevoren door de centrale bank wordt vastgesteld en deelnemende tegenpartijen inschrijven voor het bedrag waarvoor zij, tegen die vaste rentevoet, de transactie wensen aan te gaan.

Vastrentend instrument: een financieel instrument waarbij de couponrente voor de totale looptijd van het instrument vast is.

Verdrag: het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap (EG-Verdrag). Dit verdrag, inclusief alle latere wijzigingen en uitbreidingen, wordt vaak het „Verdrag van Rome” genoemd.

Vereveningsdatum: de datum waarop een transactie wordt verevend. De vereveningsdatum kan samenvallen met de transactiedatum (verevening op dezelfde dag) of een aantal dagen na de transactiedatum liggen (de vereveningsdatum wordt aangegeven als transactiedatum T + het aantal dagen tot de verevening).

Vereveningsinstelling: een instelling die het vereveningsproces (d.w.z. de bepaling van vereveningsposities, het controleren van betalingen enz.) beheert ten behoeve van girale systemen of andere processen waarbij verevening noodzakelijk is.

▼M6

Vereveningsrekening: een door een rechtstreekse deelnemer aan TARGET2 bij de centrale bank aangehouden rekening voor het verwerken van betalingen.

▼M5

Vervaldatum: de datum waarop een monetaire-beleidstransactie afloopt. Bij een repo of een swap is de vervaldatum gelijk aan de datum van wederinkoop.

Volumetender: zie vaste-rentetender.

Vooraf vastgestelde couponrente: een couponrente op een instrument met variabele rente die wordt vastgesteld op basis van de waarde van de referentie-index op een bepaalde datum of bepaalde data vóór de aanvang van de looptijd.

Waarderingsdatum: de datum waarop de aan krediettransacties ten grondslag liggende activa worden gewaardeerd.

▼M7

Waarderingsverlaging: een risicobeperkende maatregel toegepast op bij transacties met wederinkoop gebruikte activa, waarbij de centrale bank de theoretische marktwaarde van de activa met een bepaald percentage vermindert alvorens een surpluspercentage toe te passen ( 110 ).

▼M5

Werkdag van een nationale centrale bank: elke dag waarop de nationale centrale bank van een bepaalde lidstaat is geopend voor het verrichten van monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem. In sommige lidstaten kunnen bijkantoren van de nationale centrale bank op werkdagen van de nationale centrale bank gesloten zijn, wegens lokale of regionale feestdagen. In dat geval moet de desbetreffende nationale centrale bank tegenpartijen tevoren informeren over de regelingen terzake van transacties waarbij deze bijkantoren zijn betrokken.

Werkdag van het Eurosysteem: elke dag waarop de ECB en ten minste één nationale centrale bank zijn geopend voor het verrichten van monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem.

Werkelijk aantal dagen/360: de dagtellingsconventie voor het berekenen van rente op een krediet, waarbij de rente wordt berekend over de werkelijke looptijd van het krediet in kalenderdagen en het jaar wordt gesteld op 360 dagen. Deze conventie zal bij de monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem worden toegepast.

►M6  APPENDICE ◄ 3

KEUZE VAN TEGENPARTIJEN BIJ DEVIEZENINTERVENTIES EN BIJ DEVIEZENSWAPS VOOR MONETAIRE-BELEIDSDOELEINDEN

Bij de keuze van tegenpartijen bij deviezeninterventies en deviezenswaps voor monetaire-beleidsdoeleinden wordt een uniforme benadering gevolgd, ongeacht de voor de externe transacties van het Eurosysteem gekozen organisatorische opzet. Het selectiebeleid wijkt niet wezenlijk af van de bestaande marktusance, aangezien het is gebaseerd op de harmonisatie van de thans bij de nationale centrale banken toegepaste, meest geëigende procedures. De keuze van tegenpartijen bij de deviezentransacties van het Eurosysteem zal primair worden gebaseerd op twee categorieën criteria.

De eerste categorie bestaat uit prudentiële criteria. Eén daarvan is de kredietwaardigheid, die wordt beoordeeld aan de hand van een samenstel van verschillende methoden (b.v. door gebruik te maken van commercieel gepubliceerde kredietwaardigheidscijfers en een interne analyse van vermogensverhoudingen en andere kengetallen); een tweede criterium bestaat erin dat het Eurosysteem eist dat potentiële tegenpartijen zijn onderworpen aan toezicht door een erkende toezichthouder; een derde criterium is dat alle tegenpartijen van het Eurosysteem bij deviezentransacties hoge ethische normen in acht nemen en over een goede reputatie beschikken.

Als aan de prudentiële criteria is voldaan, wordt de tweede categorie criteria toegepast, die is gebaseerd op overwegingen van doelmatigheid. Een eerste doelmatigheidscriterium heeft betrekking op concurrerend prijsgedrag en op het vermogen van de tegenpartij om, zelfs onder turbulente marktomstandigheden, grote aantallen transacties te verrichten. De kwaliteit en de reikwijdte van door tegenpartijen verstrekte informatie maakt eveneens deel uit van de doelmatigheidscriteria.

De groep potentiële tegenpartijen is voldoende groot en divers om de noodzakelijke flexibiliteit te waarborgen bij de uitvoering van interventies. Dit zal het Eurosysteem in staat stellen uit verschillende interventiekanalen te kiezen. Ten einde op doelmatige wijze in verschillende geografische locaties en tijdzones te kunnen interveniëren, kan het Eurosysteem transacties afsluiten met tegenpartijen in alle internationale financiële centra. In de praktijk zal een aanzienlijk deel van de tegenpartijen echter in het eurogebied zijn gevestigd. Voor deviezenswaps ten behoeve van het monetaire beleid komt hetzelfde scala aan in het eurogebied gevestigde tegenpartijen in aanmerking als voor deviezeninterventies van het Eurosysteem.

Bij deviezenswaps ten behoeve van het monetaire beleid kunnen de nationale centrale banken limietsystemen hanteren teneinde kredietrisico’s ten opzichte van afzonderlijke tegenpartijen te beheersen.

►M6  APPENDICE ◄ 4

RAPPORTAGEKADER VOOR DE MONETAIRE EN BANCAIRE STATISTIEKEN VAN DE EUROPESE CENTRALE BANK ( 111 )

1.   Inleiding

Verordening (EG) nr. 2533/98 van de Raad van 23 november 1998 met betrekking tot het verzamelen van statistische gegevens door de Europese Centrale Bank ( 112 ) definieert de rapportageplichtige natuurlijke personen en rechtspersonen (de zogeheten referentie-rapportage- populatie), de geheimhoudingsvoorschriften en de bepalingen ingesteld om nakoming van de verplichtingen conform artikel 5.4 van de Statuten van het Europees Stelsel van Centrale Banken en van de Europese Centrale Bank („"de Statuten"”) af te dwingen. Voorts stelt de Verordening de ECB in staat haar regelgevende bevoegdheden uit te oefenen ten aanzien van:

2.   Algemeen

Verordening (EG) nr. 2423/2001 van de Europese Centrale Bank van 22 november 2001 met betrekking tot de geconsolideerde balans van de sector monetaire financiële instellingen (ECB/2001/13), zoals gewijzigd ( 113 ), stelt de ECB en, conform artikel 5.2 van de Statuten, de nationale centrale banken – die waar mogelijk het werk zullen verrichten – in staat de statistische gegevens te verzamelen die zijn vereist voor het vervullen van de taken van het Europees Stelsel van Centrale Banken (ESCB), met name de taak het monetaire beleid van de Gemeenschap te bepalen en ten uitvoer te leggen conform artikel 105, lid 2, eerste streepje, van het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap (het Verdrag). De conform Verordening ECB/2001/13 verzamelde statistische gegevens worden gebruikt voor het opstellen van de geconsolideerde balans van de sector monetaire financiële instellingen (MFI's), die primair beoogt de ECB een statistisch totaaloverzicht te verschaffen van de monetaire ontwikkelingen met betrekking tot de totale financiële activa en passiva van de MFI's gevestigd in de lidstaten, die als één economisch gebied worden gezien.

Om statistische redenen liggen aan de rapportage-eisen van de ECB in het kader van de geconsolideerde balans van de MFI-sector in hoofdzaak drie overwegingen ten grondslag.

Ten eerste moet de ECB kunnen beschikken over vergelijkbare, betrouwbare en actuele statistische gegevens, die onder vergelijkbare condities in het gehele eurogebied zijn verzameld. Deze gegevens worden, conform artikel 5.1 en artikel 5.2 van de Statuten, decentraal verzameld door de nationale centrale banken, waar nodig tegelijk met andere statistische gegevens voor communautaire of nationale doeleinden; een voldoende mate van harmonisatie en standaardisering van de rapportage is echter vereist, gezien de behoefte aan een betrouwbare statistische basis voor het bepalen en uitvoeren van het gemeenschappelijke monetaire beleid.

Ten tweede moet in de bij Verordening ECB/2001/13 vastgelegde rapportageverplichtingen worden voldaan aan de beginselen van doorzichtigheid en rechtszekerheid. De reden daarvoor ligt in het feit dat genoemde Verordening in haar geheel bindend is en van rechtstreekse toepassing in het gehele eurogebied. De Verordening legt rechtstreekse verplichtingen op aan natuurlijke personen en rechtspersonen aan wie de ECB sancties kan opleggen als niet aan de rapportagevereisten van de ECB wordt voldaan (zie artikel 7 van Verordening (EG) nr. 2533/98 van de Raad). De rapportageverplichtingen zijn derhalve duidelijk kenbaar en waar de ECB de haar verleende discretionaire bevoegdheden uitoefent bij de controle van statistische gegevens of het afdwingen van statistische rapportages, handelt zij daarbij volgens vaststaande principes.

Ten derde moet de ECB de rapportagelast zo gering mogelijk houden (zie artikel 3, lid a, van Verordening (EG) nr. 2533/98 van de Raad). Derhalve zullen de door de nationale centrale banken conform Verordening ECB/2001/13 verzamelde statistische gegevens ook worden gebruikt voor het berekenen van de reservebasis conform Verordening (EG) nr. 1745/2003 van de Europese Centrale Bank van 12 september 2003 inzake de toepassing van reserveverplichtingen (ECB/2003/9) ( 114 ).

De artikelen van Verordening ECB/2001/13 beperken zich tot het vaststellen in algemene termen van de daadwerkelijke rapportagepopulatie, van de rapportageverplichtingen en van de principes volgens welke de ECB en de nationale centrale banken normaliter gebruik maken van hun bevoegdheid om de statistische gegevens te controleren of de rapportages af te dwingen. In Bijlagen I tot en met IV bij Verordening ECB/2001/13 wordt in bijzonderheden uiteengezet welke statistische gegevens gerapporteerd moeten worden om aan de statistische rapportageverplichtingen van de ECB te voldoen en aan welke minimumvereisten moet worden voldaan.

3.   Daadwerkelijke rapportagepopulatie; lijst van MFI's voor statistische doeleinden

MFI's zijn ingezeten kredietinstellingen zoals gedefinieerd in Communautaire wetgeving, en alle andere ingezeten financiële instellingen die er hun bedrijf van maken deposito's en/of nauwe substituten van deposito's aan te trekken van andere instellingen dan MFI's, en voor eigen rekening (althans in economische zin) krediet te verstrekken en/of te beleggen in effecten. De ECB houdt een lijst bij van instellingen die aan deze definitie voldoen, ingedeeld volgens de classificatiebeginselen die in Bijlage I bij Verordening ECB/2001/13 worden uiteengezet. De bevoegdheid deze Lijst van MFI's voor statistische doeleinden op te stellen en bij te houden berust bij de Directie van de ECB. De populatie van MFI's die gevestigd zijn in het eurogebied vormt de werkelijke rapportagepopulatie.

De nationale centrale banken zijn bevoegd vrijstelling te verlenen aan kleine MFI's mits de MFI's die wel bijdragen aan de opstelling van de maandelijkse geconsolideerde balans tenminste 95 % uitmaken van de totale MFI-balans in elke deelnemende lidstaat. Deze ontheffingen stellen de nationale centrale banken in staat de methode van „"cutting off the tail"” toe te passen.

4.   Statistische rapportageverplichtingen

Voor de opstelling van de geconsolideerde balans moet de werkelijke rapportagepopulatie maandelijks statistische balansgegevens rapporteren. Voorts is nadere informatie vereist op kwartaalbasis. De te rapporteren statistische gegevens zijn nader uiteengezet in Bijlage I bij Verordening ECB/2001/13.

De desbetreffende statistische gegevens worden verzameld door de nationale centrale banken, die de te volgen rapportageprocedures vaststellen. Verordening ECB/2001/13 verhindert de nationale centrale banken niet de voor de statistische vereisten van de ECB benodigde gegevens bij de daadwerkelijke rapportagepopulatie te verzamelen binnen een breder statistisch rapportagekader, dat door de nationale centrale banken onder hun eigen verantwoordelijkheid is vastgesteld conform communautaire of nationale wetgeving of de geldende usance en dat andere statistische doeleinden dient. Dit laat echter onverlet dat moet worden voldaan aan de in Verordening ECB/2001/13 vastgelegde statistische vereisten. In specifieke gevallen kan de ECB ter voldoening aan haar eisen gebruik maken van de aldus verzamelde statistische gegevens.

Een door een nationale centrale bank zoals boven omschreven verleende vrijstelling heeft tot gevolg dat de desbetreffende kleine MFI's aan verminderde rapportageverplichtingen onderworpen zijn (die onder meer inhouden dat slechts op kwartaalbasis moet worden gerapporteerd) in het kader van de minimumreserves zoals uiteengezet in Bijlage II bij Verordening ECB/2001/13. De eisen ter zake van kleine MFI's die geen kredietinstelling zijn worden uiteengezet in Bijlage III bij genoemde Verordening. MFI's die zijn vrijgesteld kunnen er echter voor kiezen toch aan de volledige rapportageverplichtingen te voldoen.

5.   Gebruik van statistische gegevens conform de ECB-verordening inzake reserveverplichtingen

Om de rapportagelast zo gering mogelijk te houden en om bij het verzamelen van statistische gegevens dubbel werk te voorkomen, wordt de statistische informatie met betrekking tot de balansrapportage door MFI's conform Verordening ECB/2001/13 ook gebruikt voor het berekenen van de reservebasis conform Verordening ECB/2003/9.

Voor statistische doeleinden moeten de rapporterende instellingen de gegevens aan hun nationale centrale bank rapporteren conform het in Tabel 1 weergegeven kader, dat is opgenomen in Bijlage I bij Verordening ECB/2001/13. De in deze tabel met een asterisk (*) gemerkte posities worden door de rapporterende instellingen gebruikt om hun reservebasis te berekenen (zie Kader 9 in Hoofdstuk 7 van deze publicatie).

Om een juiste berekening te kunnen maken van de reservebasis waarop een positieve reserve-ratio wordt toegepast, is een gedetailleerde uitsplitsing nodig van deposito's met een vaste looptijd van meer dan twee jaar, van deposito's met een opzegtermijn van meer dan twee jaar en van repoverplichtingen van kredietinstellingen ten opzichte van (zowel in het binnenland als elders in het eurogebied gevestigde) MFI's, reserveplichtige kredietinstellingen, de ECB en de nationale centrale banken, ten opzichte van de centrale overheid en ten opzichte van de rest van de wereld.

Tabel 1

Op maandbasis teverstrekken gegevens (standen)

De dungedrukte cellen zijn uitsluitend gerapporteerd door reserveplichtige kredietinstellingen

Voorts mogen, afhankelijk van de nationale stelsels voor de verzameling van de gegevens en met handhaving van de definities en rubriceringen voor de balans van de MFI-sector zoals uiteengezet in Verordening ECB/2001/13 reserveplichtige kredietinstellingen de voor het berekenen van de reservebasis benodigde gegevens, met uitzondering van die met betrekking tot verhandelbare instrumenten, desgewenst volgens Tabel 1a rapporteren mits een en ander geen vetgedrukte posities uit Tabel 1 aantast.

Bijlage II bij Verordening ECB/2001/13 bevat specifieke bepalingen en overgangsbepalingen ten aanzien van de reserveverplichtingen bij fusies waarbij kredietinstellingen zijn betrokken.

Bijlage II bij Verordening ECB/2001/13 bevat met name een rapportageschema voor kredietinstellingen in de „staart”. Deze kredietinstellingen moeten ten minste de kwartaalgegevens rapporteren die nodig zijn voor het berekenen van de reservebasis conform Tabel 1a. Deze instellingen moeten ervoor zorgen dat de rapportage conform Tabel 1a geheel overeenstemt met de in Tabel 1 toegepaste definities en rubriceringen. De reservebasis van de instellingen in de „staart” voor drie reserveaanhoudingsperioden wordt gebaseerd op de door de nationale centrale banken verzamelde kwartaalultimogegevens.

Deze bijlage bevat ook bepalingen ten aanzien van rapportage op geconsolideerde basis. Met toestemming van de ECB mag een reserveplichtige kredietinstelling voor een concern van reserveplichtige kredietinstellingen binnen een bepaald nationaal grondgebied op geconsolideerde basis rapporteren, mits alle betrokken instellingen afstand hebben gedaan van de mogelijkheid om een vast bedrag op de reserveverplichting in mindering te brengen. Deze vaste aftrek mag echter wel voor het concern als geheel worden toegepast. Alle betrokken instellingen worden afzonderlijk opgenomen in de lijst van monetaire financiële instellingen (MFI's) van de ECB.

Daarnaast bevat deze bijlage bepalingen ten aanzien van fusies tussen kredietinstellingen. In deze bijlage hebben de termen „fusie”, „fuserende instellingen” en „overnemende instelling” de betekenis als vastgesteld in Verordening ECB/2003/9. Voor de aanhoudingsperiode gedurende welke een fusie plaatsvindt, wordt de reserveverplichting van de overnemende instelling berekend, en moet daaraan worden voldaan, conform artikel 13 van genoemde Verordening. Voor de opeenvolgende reserve-aanhoudingsperioden, worden de reserve- verplichtingen van de overnemende instelling in voorkomende gevallen volgens speciale regels berekend op basis van een reservebasis en van statistische gegevens (zie de tabel in Bijlage II bij ECB/2001/13). Voor het overige zijn de normale regels voor de rapportage van statistische gegevens en de berekening van de reserveverplichting, zoals vervat in artikel 3 van Verordening ECB/2003/9, van toepassing. Bovendien kan de desbetreffende nationale centrale bank de overnemende instelling machtigen de vereiste statistische gegevens te rapporteren via tijdelijke procedures. Deze afwijking van de normale rapportageprocedure moet zo kort mogelijk duren en mag in geen geval een periode van zes maanden, gerekend vanaf de datum van de fusie, overschrijden. Een en ander laat onverlet dat de overnemende instelling de eigen rapportageverplichtingen conform Verordening ECB/2001/13 moet vervullen en in voorkomende gevallen ook die van de fuserende instellingen. De overnemende instelling moet, zodra het fusievoornemen openbaar wordt en ruim voordat de fusie plaatsvindt, de desbetreffende nationale centrale bank in kennis stellen van de wijze waarop zal worden voldaan aan de statistische rapportageverplichtingen met betrekking tot de vaststelling van de reserveverplichting.

6.   Controle en verplichte verzameling

De ECB zelf en de nationale centrale banken maken normaliter gebruik van de bevoegdheid om statistische gegevens te controleren en de indiening daarvan af te dwingen wanneer niet voldaan wordt aan de minimumeisen ter zake van indiening, accuraatheid, conformiteit met de indelingscriteria alsmede herzieningen. Deze minimumeisen zijn uiteengezet in Bijlage IV bij Verordening ECB/2001/13.

7.   Niet-deelnemende lidstaten

Aangezien aan een verordening krachtens artikel 34.1 van de Statuten geen rechten of plichten kunnen worden ontleend door lidstaten met een derogatie (artikel 43.1 van de Statuten) en door Denemarken (artikel 2 van protocol nr. 26 met betrekking tot enkele bepalingen inzake Denemarken) en een dergelijke verordening niet van toepassing is op het Verenigd Koninkrijk (artikel 8 van het protocol betreffende enkele bepalingen met betrekking tot het Verenigd Koninkrijk van Groot-Brittannië en Noord-Ierland), is Verordening ECB/2001/13 slechts van toepassing op de deelnemende lidstaten.

Artikel 5 van de Statuten, met betrekking tot de bevoegdheid van de ECB en van de nationale centrale banken op het terrein van statistieken, en Verordening (EG) nr. 2533/98 van de Raad zijn echter in alle lidstaten van toepassing. Tezamen met artikel 10 (ex artikel 5) van het Verdrag vloeit hieruit ook de verplichting voor niet-deelnemende lidstaten voort om op nationaal niveau alle maatregelen uit te werken en ten uitvoer te leggen die zij passend achten voor het verzamelen van de ter vervulling van de statistische rapportagevereisten van de ECB benodigde statistische gegevens, evenals een verplichting tijdig op statistisch terrein voorbereidingen te treffen om deelnemende lidstaten te worden. Deze verplichting is uitdrukkelijk vermeld in artikel 4 en overweging 17 van Verordening (EG) nr. 2533/98 van de Raad. Omwille van de transparantie wordt deze speciale verplichting herhaald in de overwegingen van Verordening ECB/2001/13.

►M6  APPENDICE ◄ 5

DE WEBSITES VAN HET EUROSYSTEEM

▼M8

▼M5

►M6  APPENDICE ◄ 6

PROCEDURES EN SANCTIES INGEVAL EEN TEGENPARTIJ NIET AAN VERPLICHTINGEN VOLDOET

1.   Financiële sancties

Als een tegenpartij niet voldoet aan de regels voor tenders ( 115 ), de regels voor bilaterale transacties ( 116 ), de regels voor het gebruik van beleenbare activa ( 117 ), of de einde-dagprocedures en toegangsvoorwaarden voor de marginale beleningsfaciliteit ( 118 ), worden door het Eurosysteem als volgt sancties opgelegd:

2.   Niet-financiële sancties

Bij overtreding van de regels met betrekking tot tendertransacties en bilaterale transacties, en bij overtreding van de regels met betrekking tot beleenbare activa schorst het Eurosysteem tegenpartijen als volgt:

2.1.   Schorsing na overtreding van de regels met betrekking tot tendertransacties en bilaterale transacties

Bij een derde overtreding van dezelfde aard binnen een periode van 12 maanden, schorst het Eurosysteem de desbetreffende tegenpartij gedurende een bepaalde periode van deelname aan de volgende open-markttransactie(s) van dezelfde soort en uitgevoerd met gebruikmaking van dezelfde procedures; een dergelijke schorsing wordt opgelegd naast de financiële sanctie conform paragraaf 1. De duur van de schorsing wordt als volgt bepaald:

Deze financiële sancties en schorsingen gelden ook, onverminderd onderstaande paragraaf 2.3, voor elke volgende overtreding gedurende een periode van 12 maanden.

2.2.   Schorsing na overtreding van de regels met betrekking tot beleenbare activa

Als zich binnen een periode van 12 maanden en derde overtreding voordoet, schorst het Eurosysteem de desbetreffende tegenpartij van deelname aan de volgende open-markt-transactie; een dergelijke schorsing wordt opgelegd naast de financiële sanctie conform paragraaf 1.

Deze financiële sancties en schorsingen gelden ook, onverminderd onderstaande paragraaf 2.3, voor elke volgende overtreding gedurende een periode van 12 maanden.

2.3.   Schorsing, in uitzonderlijke gevallen, van deelname aan alle monetaire-beleidstransacties gedurende een bepaalde periode

In uitzonderlijke gevallen kan, gezien de ernst van de overtreding(en) en met inachtneming van de daarmee gemoeide bedragen, de frequentie of de duur van de overtreding(en), worden overwogen, naast een conform paragraaf 1 berekende financiële sanctie, de desbetreffende tegenpartij gedurende een periode van drie maanden te schorsen van deelname aan alle monetaire-beleidstransacties.

2.4.   In andere lidstaten gevestigde instellingen

Het Eurosysteem kan ook besluiten dat de jegens de in overtreding zijnde tegenpartij te nemen schorsingsmaatregel tevens van toepassing is op in andere lidstaten gevestigde bijkantoren van dezelfde instelling.

►M6  APPENDICE ◄ 7

VESTIGING VAN EEN GELDIG ZEKERHEIDSRECHT OP KREDIETVORDERINGEN

Om te waarborgen dat een geldig zekerheidsrecht wordt gevestigd op kredietvorderingen en de kredietvorderingen vlot te gelde kunnen worden gemaakt indien een tegenpartij in gebreke blijft, moet aan de volgende additionele juridische voorwaarden worden voldaan:

▼B

BIJLAGE II

AANVULLENDE GEMEENSCHAPPELIJKE BASISKENMERKEN

I.   Op alle regelingen inzake monetaire-beleidstransacties toepasselijke aanvullende gemeenschappelijke basiskenmerken

▼B

II.   Aanvullende gemeenschappelijke basiskenmerken voor transacties met wederinkoop

Kenmerken eigen aan alle transacties met wederinkoop

Kenmerken van repo-transacties

Kenmerken van leningen tegen verstrekking van zekerheid

III.   Aanvullende gemeenschappelijke basiskenmerken voor deviezenswaps

( 1 ) De Raad van Bestuur van de Europese Centrale Bank is overeengekomen de term „Eurosysteem” te gebruiken als aanduiding van de onderdelen van het ESCB die zijn basistaken vervullen, te weten de Europese Centrale Bank en de nationale centrale banken van de lidstaten die overeenkomstig het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap op de gemeenschappelijke munt zijn overgegaan.

( 2 ) Opgemerkt wordt dat de nationale centrale banken van lidstaten die niet overeenkomstig het Verdrag tot oprichting van de Europese Gemeenschap zijn overgegaan op de gemeenschappelijke munt, hun bevoegdheden op het monetaire vlak krachtens nationale wetgeving hebben behouden en derhalve niet betrokken zijn bij de uitvoering van het gemeenschappelijke monetaire beleid.

( 3 ) In dit document heeft de term „nationale centrale banken” betrekking op de nationale centrale banken van de lidstaten die overeenkomstig het Verdrag op de gemeenschappelijke munt zijn overgegaan.

( 4 ) Dergelijke informatie is onderworpen aan het vereiste van beroepsgeheim overeenkomstig artikel 38 van de statuten van het ESCB.

( 5 ) In dit document heeft de term „lidstaat” betrekking op een lidstaat die overeenkomstig het Verdrag op de gemeenschappelijke munt is overgegaan.

( 6 ) De verschillende procedures voor het uitvoeren van open-markttransacties door het Eurosysteem, d.w.z. standaardtenders, snelle tenders en bilaterale transacties, worden beschreven in Hoofdstuk 5. Standaardtenders worden uitgevoerd binnen een tijdsbestek van 24 uur, gerekend vanaf de aankondiging van de tender tot en met de certificering van het toewijzingsresultaat. Alle tegenpartijen die aan de in paragraaf 2.1 neergelegde algemene criteria voldoen, kunnen deelnemen aan standaardtenders. ►M7  Snelle tenders worden normaliter uitgevoerd binnen een tijdsbestek van 90 minuten. ◄ Het Eurosysteem kan een beperkt aantal tegenpartijen selecteren voor deelname aan snelle tenders. De term bilaterale transacties heeft betrekking op die gevallen waarin het Eurosysteem een transactie aangaat met één tegenpartij of enkele tegenpartijen zonder gebruik te maken van tenderprocedures. Bilaterale transacties omvatten tevens transacties die via effectenbeurzen of marktagenten worden uitgevoerd.

( 7 ) Bij rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier worden a priori geen beperkingen gesteld aan het scala aan tegenpartijen.

( 8 ) Het geharmoniseerde toezicht op kredietinstellingen is gebaseerd op Richtlijn 2006/48/EG van het Europees Parlement en de Raad van 14 juni 2006 betreffende de toegang tot en de uitoefening van de werkzaamheden van kredietinstellingen (herschikking) (Publicatieblad van de Europese Unie (PB), L 177 van 30.6.2006, blz. 1).

( 9 ) PB L 318 van 27.11.1998, blz. 4.

( 10 ) PB L 264 van 12.10.1999, blz. 21.

( 11 ) PB L 318 van 27.11.1998, blz. 1.

( 12 ) PB L 250 van 2.10.2003, blz. 10.

( 13 ) De basis- en de langerlopende herfinancieringstransacties worden uitgevoerd conform de vooraf bekendgemaakte tenderkalender van het Eurosysteem, die te vinden is op de website van de ECB (www.ecb.int, zie ook paragraaf 5.1.2) en op de websites van het Eurosysteem (zie Bijlage 5).

( 14 ) In incidentele gevallen kan de looptijd van de basis- en de langerlopende herfinancieringstransacties wisselen, afhankelijk van onder meer officiële feestdagen in de lidstaten.

( 15 ) Termijndeposito's worden aangehouden op rekeningen bij de nationale centrale banken, ook wanneer de transacties centraal door de ECB worden uitgevoerd.

( 16 ) Met ingang van 19 november 2007 werd de gedecentraliseerde technische infrastructuur van TARGET vervangen door één gedeeld platform van TARGET2 via welke alle betalingsopdrachten worden aangeleverd en verwerkt en via welke betalingen technisch identiek worden ontvangen. Migratie naar TARGET2 vond plaats in drie groepen van landen, waardoor TARGET-gebruikers in verschillende fasen en op verschillende van tevoren vastgestelde datums naar TARGET2 kunnen migreren. De samenstellingen van de groepen van landen was als volgt: groep 1 (19 november 2007): Oostenrijk, Cyprus, Duitsland, Luxemburg en Slovenië; groep 2 (18 februari 2008): België, Finland, Frankrijk, Ierland, Nederland, Portugal en Spanje; en groep 3 (19 mei 2008): Griekenland, Italië, en de ECB. Een vierde migratiedatum (15 september 2008) diende als noodreservedatum. Een aantal NCB’s van niet-deelnemende landen zijn ook aan TARGET2 aangesloten op basis van aparte overeenkomsten: Letland en Litouwen (in groep 1), alsook Denemarken, Estland en Polen (in groep 3).

( 17 ) Daarnaast wordt toegang tot de marginale beleningsfaciliteit slechts verleend indien is voldaan aan de infrastructuurvereisten van betalingssystemen in de RTBV.

( 18 ) In een aantal lidstaten kunnen de NCB of een aantal van haar filialen op bepaalde werkdagen van het Eurosysteem vanwege nationale of regionale feestdagen niet geopend zijn voor het uitvoeren van monetaire beleidstransacties. In dergelijke gevallen is de NCB verantwoordelijk voor het voorafgaandelijk informeren van tegenpartijen over de uit te voeren regelingen voor toegang tot de marginale beleningsfaciliteit op de feestdag.

( 19 ) TARGET2-sluitingsdagen worden op de website van de ECB (www.ecb.europa.eu) en op Eurosysteem-websites aangekondigd (zie appendix 5).

( 20 ) In dit document heeft de term „werkdag van het Eurosysteem” betrekking op elke dag waarop de ECB en tenminste één nationale centrale bank zijn geopend voor het verrichten van monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem.

( 21 ) De Raad van bestuur besluit doorgaans over rentewijzigingen wanneer de Raad de monetaire-beleidskoers beoordeelt tijdens de eerste vergadering van de maand. Doorgaans worden dergelijke besluiten pas bij aanvang van de nieuwe reserve-aanhoudingsperiode van kracht.

( 22 ) Er kunnen zich tussen de eurolanden operationele verschillen voordoen als gevolg van verschillen in rekeningstructuren tussen nationale centrale banken.

( 23 ) Als gevolg van verschillen in rekeningstructuren tussen de diverse nationale centrale banken kan de ECB toestaan dat nationale centrale banken toegangsvoorwaarden hanteren die enigszins afwijken van de hier vermelde voorwaarden. De nationale centrale banken zullen omtrent dergelijke afwijkingen informatie verstrekken.

( 24 ) Zie voetnoot 2 in dit hoofdstuk.

( 25 ) Zie voetnoot 3 in dit hoofdstuk.

( 26 ) Zie voetnoot 4 hierboven.

( 27 ) Bij een vaste deviezenswaptender stelt de ECB de swappunten voor de transactie vast en geven tegenpartijen het vaste bedrag aan vreemde valuta op dat zij tegen die koers willen verkopen (en terugkopen) of kopen (en weer verkopen).

( 28 ) Bij een variabele deviezenswaptender doen de tegenpartijen opgave van het vaste bedrag aan vreemde valuta waarvoor en het swappunt waarop zij de transactie wensen aan te gaan.

( 29 ) De kalender voor de tendertransacties van het Eurosysteem kan worden gevonden op de website van de ECB (www.ecb.int) en op de websites van het Eurosysteem (zie Bijlage 5).

( 30 ) In dit document heeft de term „"werkdag van een nationale centrale bank"” betrekking op elke dag waarop de nationale centrale bank van een bepaalde lidstaat is geopend voor het verrichten van monetaire-beleidstransacties van het Eurosysteem. In sommige lidstaten kunnen bijkantoren van de nationale centrale bank op werkdagen van de nationale centrale bank gesloten zijn, wegens lokale of regionale feestdagen. In dat geval moet de desbetreffende nationale centrale bank tegenpartijen tevoren informeren over de regelingen ter zake van transacties waarbij deze bijkantoren zijn betrokken.

( 31 ) Bij een vaste-deviezenswap moet het vaste bedrag aan vreemde valuta worden opgegeven waarvoor de tegenpartij de transactie met het Eurosysteem wenst aan te gaan.

( 32 ) Ten aanzien van de uitgifte van ECB-schuldbewijzen kan de ECB besluiten dat inschrijvingen moeten luiden in de vorm van een koers in plaats van een rentevoet. In dat geval worden de koersen uitgedrukt als percentage van het nominale bedrag.

( 33 ) Bij een variabele-deviezenswaptender moet het vaste bedrag aan vreemde valuta worden opgegeven waarvoor de tegenpartij de transactie met het Eurosysteem wenst aan te gaan, alsmede het bijbehorende swappunt.

( 34 ) Of in liquide middelen te kunnen voldoen bij liquiditeitsverkrappende transacties.

( 35 ) Opgegeven swappunten worden in oplopende volgorde gerangschikt met inachtneming van het teken, dat afhangt van het teken van het renteverschil tussen de vreemde valuta en de euro. Indien gedurende de looptijd van de swap de rentevoet op de vreemde valuta hoger is dan de overeenkomstige rentevoet op de euro, is het opgegeven swappunt positief (en doet de euro agio ten opzichte van de vreemde valuta). Omgekeerd is, wanneer de rentevoet op de vreemde valuta lager is dan de overeenkomstige rentevoet op de euro, het opgegeven swappunt negatief (en doet de euro disagio ten opzichte van de vreemde valuta).

( 36 ) De Raad van Bestuur van de ECB kan besluiten of onder uitzonderlijke omstandigheden bilaterale transacties met een „fine-tuning”-oogmerk door de ECB zelf kunnen worden uitgevoerd.

( 37 ) De normen ten aanzien van effectenafwikkelsystemen in het eurogebied en een geactualiseerde lijst van de erkende koppelingen tussen deze systemen zijn te vinden op de website van de ECB (www.ecb.int).

( 38 ) Liquiditeitsverkrappende rechtstreekse aan- of verkopen van waardepapier en open-markttransacties met wederinkoop zijn ook gebaseerd op beleenbare activa. Voor de bij liquiditeitsverkrappende open-markttransacties met wederinkoop gebruikte beleenbare activa zijn de criteria dezelfde als die voor activa gebruikt bij liquiditeitsverruimende open-markttransacties met wederinkoop. Bij liquiditeitsverkrappende transacties worden echter geen surpluspercentages gehanteerd.

( 39 ) ranse fonds communs de créances (FCC’s) op lijst 1 en die voor 1 mei 2006 uitgegeven werden, blijven gedurende een overgangsperiode tot en met 31 december 2008 beleenbaar blijven. Voor 1 mei 2006 uitgegeven FCC’s zijn niet beleenbaar.

( 40 ) Tijdens de overgangsperiode tot 31 december 2011 mogen een beperkt aantal beleenbaarheids- en operationele criteria in het eurogebied voor een specifieke activacategorie van niet-verhandelbare activa, vorderingen, verschillen (zie paragraaf 6.2.2).

( 41 ) Deze lijst, die dagelijks wordt geactualiseerd, is te vinden op de website van de ECB (www.ecb.int). Verhandelbare activa die zijn uitgegeven door niet-financiële vennootschappen zonder dat de emissie, emittent of garant door een externe kredietbeoordelingsinstelling (EKBI) is beoordeeld, worden niet opgenomen in de openbare lijst van beleenbare verhandelbare activa. De beleenbaarheid van deze schuldbewijzen hangt af van de kredietbeoordeling van de door de respectieve tegenpartij gekozen bron voor kredietbeoordeling, in overeenstemming met de in paragraaf 6.3.3 uiteengezette ECAF-regelgeving die van toepassing is op kredietvorderingen.

( 42 ) Obligaties met garanties of andere daaraan verbonden soortgelijke rechten zijn niet beleenbaar.

( 43 ) Richtlijn 85/611/EEG van de Raad van 20 december 1985 tot coördinatie van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen betreffende bepaalde instellingen voor collectieve belegging in effecten (ICBE's) (PB L 375 van 31.12.1985, blz. 3), zoals laatstelijk gewijzigd door Richtlijn 2005/1/EG (PB L 79 van 24.3.2005, blz. 9).

( 44 ) Met name sluit dit vereiste effecten op onderpand van activa niet uit indien de emissiestructuur twee SPV’s omvat en met betrekking tot die SPV’s is voldaan aan het „echte verkoop”-vereiste, waardoor de door de tweede SPV uitgegeven schuldbewijzen direct of indirect zijn gedekt door de oorspronkelijk pool van activa zonder tranching. Bovendien omvat het concept van tranches van andere effecten op onderpand van activa niet gedekte bankbrieven die voldoen aan artikel 22, lid 4 van Richtlijn van de Raad 85/611/EEG van 20 december 1985 tot coördinatie van de wettelijke en bestuursrechtelijke bepalingen betreffende bepaalde instellingen voor collectieve belegging in effecten (ICBE's) (PB L 375 van 31.12.1985, blz. 3).

( 45 )  ►M7  Sinds 1 januari 2007 zijn internationale wereldwijde schuldbewijzen aan toonder die zijn uitgegeven via de internationale effectenbewaarinstellingen Euroclear Bank (Belgium) en Clearstream Banking Luxembourg alleen beleenbaar als zij zijn uitgegeven in de vorm van een „New Global Note” (NGN) en zijn gedeponeerd bij een Common Safekeeper (CSK), die een internationale effectenbewaarinstelling dient te zijn, of, indien van toepassing, een centrale effectenbewaarinstelling die aan de minimumnormen van de ECB voldoet. ◄ Internationale wereldwijde schuldbewijzen aan toonder die vóór 1 januari 2007 als „Classical Global Note” (CGN) zijn uitgegeven en fungibele effecten uitgegeven met dezelfde ISIN-code op of na deze datum blijven tot het einde van hun looptijd beleenbaar.

( 46 ) Niet-financiële vennootschappen als gedefinieerd in het Europees Systeem van Rekeningen 1995 (ESR 95).

( 47 ) De normen ten aanzien van het gebruik van effectenafwikkelsystemen in het eurogebied en een geactualiseerde lijst van de erkende koppelingen tussen deze systemen zijn te vinden op de website van de ECB (www.ecb.int).

( 48 ) PB L 145 van 30.4.2004, blz. 1.

( 49 ) Een lijst van aanvaarde niet-gereguleerde markten, die ten minste eenmaal per jaar wordt bijgewerkt, kan worden geraadpleegd op de website van de ECB (www.ecb.int).

( 50 ) Veiligheid, transparantie en toegankelijkheid worden door het Eurosysteem uitsluitend gedefinieerd in termen van de uitoefening van de onderpandbeheerfunctie van het Eurosysteem. Het selectieproces is niet gericht op een beoordeling van de intrinsieke kwaliteit van de verschillende markten. De beginselen kunnen als volgt worden opgevat: veiligheid wordt geïnterpreteerd als zekerheid met betrekking tot transacties; met name zekerheid met betrekking tot de geldigheid en afdwingbaarheid van transacties. Transparantie wordt geïnterpreteerd als onbelemmerde toegang tot informatie over de op de desbetreffende markt geldende regels betreffende procedures en bedrijfsvoering; de financiële kenmerken van de activa; het prijsvormingsmechanisme; de desbetreffende prijzen en hoeveelheden (koersen, rentetarieven, handelsvolumes, uitstaande bedragen enzovoort). Toegankelijkheid heeft betrekking op de mogelijkheid voor het Eurosysteem deel te nemen aan en toegang te hebben tot de markt. Een markt is toegankelijk voor onderpandbeheerdoeleinden wanneer zijn regels betreffende procedures en bedrijfsvoering het het Eurosysteem mogelijk maken informatie te verkrijgen en transacties te verrichten wanneer dit voor deze doeleinden nodig is.

( 51 ) Beleenbare activa die werden aanvaard als lijst-twee activa, en die voor 31 mei 2007 zijn uitgegeven en worden verhandeld op niet-gereguleerde markten die momenteel voldoen aan de vereisten van het Eurosysteem aangaande veiligheid en toegankelijkheid, maar niet voldoen aan de transparentie-vereisten, blijven tot 31 december 2009 beleenbaar, indien zij voldoen aan de overige beleenbaarheidscriteria, en worden na deze datum niet-beleenbaar. Zulks geldt niet voor ongedekte verhandelbare door kredietinstellingen uitgegeven activa die als lijst-twee activa werden aanvaard en op 31 mei 2007 niet-verhandelbaar werden.

( 52 ) Onder G10-landen buiten de EER vallen momenteel de Verenigde Staten, Canada, Japan en Zwitserland.

( 53 ) Beleenbare activa die voor 1 januari 2007 zijn uitgegeven door een niet in de EER of in een van de niet-EER G10 landen gevestigde entiteit, maar worden gegarandeerd door een in de EER gevestigde entiteit, blijven tot 31 december 2011 beleenbaar, indien zij voldoen aan de overige beleenbaarheidscriteria en tevens aan de in paragraaf 6.3.2 uiteengezette op garanties toepasselijke vereisten, en worden na deze datum niet-beleenbaar.

( 54 ) Als zodanig of in de nationale uitdrukkingen van de euro.

( 55 ) Tussen 1 januari 2007 en 31 december 2011 geldt voor kredietvorderingen een overgangsregeling, waarbij elke nationale centrale bank zelf de drempelwaarde kan bepalen waarboven kredietvorderingen als onderpand in aanmerking komen (afgezien van grensoverschrijdend gebruik) en kan beslissen of transactiekosten in rekening worden gebracht. Vanaf 1 januari 2012 wordt een uniforme regeling gehanteerd.

( 56 ) Kredietvorderingen worden ook „bankleningen” genoemd. Schuldscheindarlehen en Nederlandse geregistreerde particuliere vorderingen op de overheid of andere in aanmerking komende debiteuren die door een overheidsgarantie worden gedekt (bijvoorbeeld woningcorporaties) worden met kredietvorderingen gelijkgesteld.

( 57 ) Als gedefinieerd in ESR 95.

( 58 ) Zie voetnoot 13 hierboven.

( 59 ) Ierse hypothecaire promessen zijn momenteel de enige activa in deze categorie.

( 60 ) Zie voetnoot 13 hierboven.

( 61 ) Een tegenpartij die gebruikmaakt van activa die, op grond van het feit dat tegenpartij en emittent/debiteur/garant dezelfde zijn of omdat er sprake is van nauwe banden, niet of niet langer mogen worden gebruikt als onderpand op een uitstaand krediet, is verplicht de betrokken nationale centrale bank hiervan onverwijld in kennis te stellen. Aan deze activa zal op de eerstvolgende waarderingsdatum de waarde nihil worden toegekend, waarbij eventueel een margestorting zal worden gevraagd (zie ook Bijlage 6). Tevens dient de tegenpartij het activum zo spoedig mogelijk terug te trekken.

( 62 ) Ten aanzien van effecten op onderpand van activa waarvan de beleenbare activa halfjaarlijks of jaarlijks de hoofdsom of rente betalen, mogen de toezichtsrapporten respectievelijk halfjaarlijks dan wel jaarlijks worden gepubliceerd.

( 63 ) „Single A” wil zeggen een minimale langetermijnrating van „A-” door Fitch of Standard & Poor’s, of „A3” door Moody’s, of „AL” door DBRS.

( 64 ) „AAA” wil zeggen een langetermijnrating van „AAA” door Fitch, Standard & Poor’s, of DBRS of „AAA” door Moody’s.

( 65 ) De Richtlijn kapitaalvereisten behelst Richtlijn 2006/48/EG van het Europees Parlement en de Raad van 14 juni 2006 betreffende de toegang tot en de uitoefening van de werkzaamheden van kredietinstellingen (PB L 177 van 30.6.2006, blz. 1) en Richtlijn 2006/49/EG van het Europees Parlement en de Raad van 14 juni 2006 inzake de kapitaaltoereikendheid van beleggingsondernemingen en kredietinstellingen (PB L 177 van 30.6.2006, blz. 201).

( 66 ) Als voor dezelfde emittent/debiteur of garant meerdere, onderling strijdige EKBI-beoordelingen voorhanden zijn, wordt de first-best-regel toegepast (dat wil zeggen de beste van de beschikbare EKBI-kredietbeoordelingen).

( 67 ) De hoge kredietstandaards voor gedekte bankbrieven die vanaf 1 januari 2008 worden uitgegeven, worden op basis van de hiervoor genoemde reeks criteria beoordeeld. Gedekte bankbrieven die voor 1 januari 2008 worden uitgegeven, worden geacht aan hoge kredietstandaards te voldoen, indien zij nauwgezet voldoen aan de criteria in artikel 22, lid 4 van de ICBE-Richtlijn.

( 68 ) Deze informatie is te vinden op de website van de ECB (www.ecb.int).

( 69 ) De aanmeldende nationale centrale bank is in de regel de nationale centrale bank van het land waar het activum zal worden toegelaten tot de handel of verhandeld wordt op een aanvaardbare markt. Geschiedt dit laatste in meer dan één markt, dan moeten alle inlichtingen dienaangaande worden ingewonnen bij de „beleenbare-activalijn” van de Europese Centrale Bank (Eligible-Assets.hotline@ecb.int).

( 70 ) Lijsten van entiteiten die tot de drie categorieën behoren evenals de criteria voor de classificatie van emittenten, debiteuren of garanten worden naar verwachting samen met de links naar de relevante websites van de nationale toezichthoudende autoriteiten bekendgemaakt op de website van het Comité van Europese Bankentoezichthouders (http://www.c-ebs.org/SD/Rules_AdditionalInformation.htm).

( 71 ) Zie voetnoot 7 hierboven.

( 72 ) Bij verhandelbare activa uitgegeven door niet-financiële vennootschappen die niet zijn beoordeeld door een aanvaarde externe kredietbeoordelingsinstelling is dit vereiste van toepassing op de kredietbeoordeling van emittenten.

( 73 ) Zie voetnoot 25 hierboven.

( 74 ) Zie voetnoot 29 hierboven.

( 75 ) Als de tegenpartij een EKBI als kredietbeoordelingsbron heeft geselecteerd, kan zij de first-best-regel hanteren (zie voet-noot 25) hierboven.

( 76 ) Bij bepaalde kredietbeoordelingssystemen kan de kredietkwaliteitsdrempel worden aangepast aan de hand van de krediettoezichtsprocedure (zie paragraaf 6.3.5).

( 77 ) Het Eurosysteem maakt deze gegevens uitsluitend in samenhang met zijn krediettransacties bekend en aanvaardt geen aansprakelijkheid voor zijn evaluatie van de aanvaarde kredietbeoordelingssystemen.

( 78 ) EKBI's worden in de financiële markten gewoonlijk „rating agencies” genoemd.

( 79 ) Indien nodig moet de documentatie in de werktaal van de eigen nationale centrale bank worden vertaald.

( 80 ) De aanvaardingscriteria zijn te vinden op de website van de ECB (www.ecb.int).

( 81 ) De tegenpartij is gehouden de RT-verstrekker onverwijld op de hoogte te stellen van eventuele kredietproblemen die op een verlaging van de kredietkwaliteit zouden kunnen wijzen.

( 82 ) Als gevolg van operationele verschillen tussen lidstaten kunnen zich verschillen in het risicobeheersingskader voordoen. Bij de procedure voor de levering door tegenpartijen van beleenbare activa aan de nationale centrale banken (in de vorm van een aan de nationale centrale bank verpand onderpanddepot of als repo’s op basis van voor elke transactie afzonderlijk gespecificeerde activa) kunnen zich bijvoorbeeld geringe verschillen voordoen met betrekking tot het tijdstip van waardering en andere operationele kenmerken van het risicobeheersingskader. Daarnaast kan bij niet-verhandelbare activa de nauwkeurigheid van waarderingstechnieken uiteenlopen, hetgeen wordt weerspiegeld in het algehele niveau van de surpluspercentages (zie paragraaf 6.4.3).

( 83 ) De surpluspercentages voor schuldbewijzen met een vaste couponrente gelden eveneens voor schuldbewijzen waarvan de couponrente is gekoppeld aan een verandering van de krediet beoordeling („rating”) van de emittent zelf of aan inflatiegeïndexeerde obligaties.

( 84 ) De couponrente geldt als variabel indien de coupon is gekoppeld aan een referentierente en de periode tussen twee couponvaststellingen niet langer is dan één jaar. Coupons met een vaststellingsperiode van langer dan één jaar worden behandeld als vastrentende instrumenten, waarbij de resterende looptijd van het instrument geldt als de voor het surpluspercentage relevante looptijd.

( 85 ) Een schuldbewijs dat bij een krediettransactie van het Eurosysteem wordt gebruikt op het moment dat het van de lijst van beleenbare verhandelbare activa wordt uitgesloten, moet zo spoedig mogelijk worden vervangen.

( 86 ) De surpluspercentages die worden toegepast op kredietvorderingen met vaste rentebetalingen worden eveneens toegepast op kredietvorderingen waarvan de rentebetalingen zijn gekoppeld aan het inflatiepercentage.

( 87 ) Nationale centrale banken kunnen besluiten schuldbewijzen met een inkomensstroom (bijvoorbeeld een couponbetaling) in de periode tot de vervaldatum van de monetaire-beleidstransactie niet te aanvaarden als onderpand bij transacties met wederinkoop (zie paragraaf 6.2.3)

( 88 ) Voor meer gegevens wordt verwezen naar de brochure „Correspondentenmodel voor centrale banken (CCBM); procedures voor tegenpartijen van het Eurosysteem” op de website van de ECB (www.ecb.int).

( 89 ) Beleenbare activa kunnen worden benut via een rekening van een centrale bank bij een effectenafwikkelsysteem in een ander land dan dat van de desbetreffende centrale bank als het Eurosysteem het gebruik van een dergelijke rekening heeft goedgekeurd. Per 1999 heeft De Nederlandsche Bank toestemming haar rekening bij Euroclear (België) te gebruiken om onderpandtransacties af te wikkelen in de euro-obligaties die door die ICSD zijn uitgegeven. Per augustus 2000 heeft de Central Bank and Financial Services Authority of Ireland toestemming een dergelijke rekening bij Euroclear te openen. Deze rekening kan worden gebruikt voor alle bij Euroclear aangehouden beleenbare activa, met inbegrip van beleenbare activa die via erkende koppelingen aan Euroclear zijn overgedragen.

( 90 ) Zie voetnoot 46 hierboven.