(1)

De Overeenkomst van Parijs (4), die op 12 december 2015 in het kader van het Raamverdrag van de Verenigde Naties inzake klimaatverandering (United Nations Framework Convention on Climate Change — UNFCCC) is ondertekend (de “Overeenkomst van Parijs”), is op 4 november 2016 in werking getreden. De partijen bij de Overeenkomst van Parijs zijn overeengekomen de stijging van de wereldwijde gemiddelde temperatuur ruim onder 2 °C boven het pre-industriële niveau te houden, en te blijven streven naar een maximale temperatuurstijging van 1,5 °C boven dit pre-industriële niveau. Die toezegging is versterkt door de goedkeuring, in het kader van het UNFCCC, van het klimaatpact van Glasgow op 13 november 2021, waarin de Conferentie van de Partijen bij het UNFCCC, die als vergadering van de Partijen bij de Overeenkomst van Parijs fungeert, erkent dat de gevolgen van klimaatverandering veel geringer zullen zijn bij een temperatuurstijging van 1,5 °C ten opzichte van 2 °C, en waarin zij besluit de inspanningen voort te zetten om de temperatuurstijging te beperken tot 1,5 °C.

(2)

Het wordt steeds dringender maatregelen te nemen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen, zoals de Intergouvernementele Werkgroep inzake klimaatverandering (IPCC) heeft verklaard in zijn verslagen van 7 augustus 2021 getiteld “Climate change 2021: The Physical Science Basis” (“Klimaatverandering 2021: de natuurkundige basis”), van 28 februari 2022 getiteld “Climate Change 2022: Impacts, Adaptation and Vulnerability” (“Klimaatverandering 2022: impact, aanpassing en kwetsbaarheid”), en van 4 april 2022 getiteld “Climate Change 2022: Mitigation of Climate Change” (“Klimaatverandering 2022: beperking van de klimaatverandering”). De Unie moet daarom op die urgentie reageren door haar inspanningen op te voeren.

(3)

De Unie beschikt over een regelgevingskader voor de verwezenlijking van de broeikasgasemissiereductiedoelstelling van ten minste 40 % voor 2030, die in 2014 — vóór de inwerkingtreding van de Overeenkomst van Parijs — door de Europese Raad is bekrachtigd. Dat regelgevingskader omvat onder meer Richtlijn 2003/87/EG van het Europees Parlement en de Raad (5) tot vaststelling van een systeem voor de handel in broeikasgasemissierechten binnen de Unie (EU-ETS), Verordening (EU) 2018/841 van het Europees Parlement en de Raad (6) op grond waarvan de lidstaten broeikasgasemissies en -verwijderingen door landgebruik, verandering in landgebruik en bosbouw (land use, land use change and forestry — LULUCF) met elkaar in evenwicht moeten brengen, en Verordening (EU) 2018/842 van het Europees Parlement en de Raad (7) tot vaststelling van nationale streefcijfers voor de vermindering van broeikasgasemissies tegen 2030 voor de sectoren die noch onder Richtlijn 2003/87/EG, noch onder Verordening (EU) 2018/841 vallen.

(4)

De mededeling van de Commissie van 11 december 2019 over de Europese Green Deal vormt een uitgangspunt voor de verwezenlijking van de doelstelling van de Unie om uiterlijk in 2050 klimaatneutraliteit en vervolgens negatieve emissies te bereiken, zoals vastgelegd in artikel 2, lid 1, van Verordening (EU) 2021/1119 van het Europees Parlement en de Raad (8) (“Europese klimaatwet”). De Europese Green Deal omvat een uitgebreide reeks elkaar versterkende maatregelen en initiatieven die erop gericht zijn uiterlijk in 2050 klimaatneutraliteit in de Unie te bereiken, en er wordt een nieuwe groeistrategie in vastgesteld die tot doel heeft de Unie om te vormen tot een eerlijke en welvarende samenleving, met een moderne, hulpbronnenefficiënte en concurrerende economie waarin economische groei is losgekoppeld van het gebruik van hulpbronnen. De Green Deal moet daarnaast het natuurlijk kapitaal van de Unie beschermen, behouden en verbeteren, en de gezondheid en het welzijn van de burgers beschermen tegen milieugerelateerde risico’s en effecten. Tegelijkertijd heeft die transitie gendergelijkheidsaspecten en een bijzonder effect op bepaalde kansarme en kwetsbare groepen, zoals ouderen, personen met een handicap en personen die tot een raciale of etnische minderheid behoren. Daarom moet ervoor worden gezorgd dat de transitie rechtvaardig en inclusief is en dat niemand aan zijn lot wordt overgelaten.

(5)

Op 16 juni 2022 heeft de Raad een aanbeveling inzake het garanderen van een rechtvaardige transitie naar klimaatneutraliteit (9) aangenomen, waarin wordt gewezen op de noodzaak van begeleidende maatregelen en bijzondere aandacht voor de ondersteuning van regio’s, industrieën, micro-, kleine en middelgrote ondernemingen, werknemers, huishoudens en consumenten die voor de grootste uitdagingen zullen staan. In die aanbeveling worden de lidstaten aangemoedigd een reeks maatregelen te overwegen op het gebied van werkgelegenheid en arbeidsmarkttransities, het scheppen van banen en ondernemerschap, gezondheid en veiligheid op het werk, overheidsopdrachten, belasting- en socialebeschermingsstelsels, essentiële diensten en huisvesting, alsook, onder meer met het oog op meer gendergelijkheid, op het gebied van onderwijs en opleiding.

(6)

Door de vaststelling van Verordening (EU) 2021/1119 heeft de Unie de bindende doelstelling om uiterlijk in 2050 klimaatneutraliteit voor de hele economie te bereiken, waardoor de emissies tegen die datum tot nul worden teruggebracht, én de doelstelling om daarna negatieve emissies te bereiken, in wetgeving vastgelegd. Bij die verordening is ook de bindende doelstelling van de Unie vastgesteld om de nettobroeikasgasemissies (emissies na aftrek van verwijderingen) in de Unie tegen 2030 met ten minste 55 % te reduceren ten opzichte van de niveaus van 1990. Voorts wordt in die verordening bepaald dat de bijdrage van nettoverwijderingen aan de klimaatdoelstelling van de Unie voor 2030 moet worden beperkt tot 225 miljoen ton CO2-equivalent.

(7)

Om de in Verordening (EU) 2021/1119 vastgestelde verbintenissen na te komen en de bijdragen van de Unie in het kader van de Overeenkomst van Parijs ten uitvoer te leggen, moet het regelgevingskader van de Unie voor het bereiken van de broeikasgasemissiereductiedoelstelling voor 2030 worden aangepast.

(8)

Verordening (EU) 2018/842 legt verplichtingen vast voor de lidstaten met betrekking tot de minimumbijdragen die zij in de periode 2021 tot en met 2030 moeten leveren om het huidige streefdoel van de Unie te halen, namelijk haar uitstoot van broeikasgassen in de door artikel 2 van die verordening bestreken sectoren in 2030 met 30 % te hebben verminderd in vergelijking met de niveaus van 2005. Bij die verordening worden tevens regels vastgesteld voor het bepalen van de jaarlijkse emissieruimten en voor de evaluatie van de vorderingen van de lidstaten bij het leveren van hun minimumbijdrage.

(9)

De handel in emissierechten zal weliswaar ook van toepassing zijn op broeikasgasemissies van zeevervoer en van gebouwen, wegvervoer en aanvullende sectoren maar het toepassingsgebied van Verordening (EU) 2018/842 moet ongewijzigd blijven. Verordening (EU) 2018/842 moet daarom van toepassing blijven op de broeikasgasemissies van de binnenlandse scheepvaart, maar niet op die van de internationale scheepvaart. Het feit dat installaties voor de verbranding van huishoudelijk afval zijn opgenomen in bijlage I bij Richtlijn 2003/87/EG, voor de toepassing van de artikelen 14 en 15 van die richtlijn, mag evenmin gevolgen hebben voor het toepassingsgebied van Verordening (EU) 2018/842. De voor nalevingscontroles in aanmerking te nemen broeikasgasemissies van een lidstaat die binnen het toepassingsgebied van Verordening (EU) 2018/842 vallen, zullen verder worden bepaald na de voltooiing van de inventarisevaluaties uit hoofde van Verordening (EU) 2018/1999 van het Europees Parlement en de Raad (10).

(10)

Overeenkomstig de IPCC-richtsnoeren voor nationale broeikasgasinventarissen van 2006 worden CO2-emissies uit biomassa voor energie gerapporteerd onder de categorieën landgebruik, verandering in landgebruik en bosbouw in het kader van Verordening (EU) 2018/841. Om dubbeltelling te voorkomen, geldt voor broeikasgasemissies uit biobrandstoffen, vloeibare biomassa en biomassabrandstoffen een nultarief voor de bepaling van broeikasgasemissies overeenkomstig Verordening (EU) 2018/842. Om rekening te houden met de effecten van indirecte veranderingen in landgebruik en om de duurzaamheid van dergelijke brandstoffen te bevorderen, is het belangrijk dat alle lidstaten Richtlijn (EU) 2018/2001 van het Europees Parlement en de Raad (11), inclusief de daarin opgenomen criteria inzake duurzaamheid en broeikasgasemissiereductie voor dergelijke brandstoffen, integraal uitvoeren.

(11)

In sommige sectoren zijn de broeikasgasemissies gestegen of stabiel gebleven. In haar mededeling van 17 september 2020 inzake “Een ambitieuzere klimaatdoelstelling voor Europa voor 2030 — Investeren in een klimaatneutrale toekomst voor ons allemaal” heeft de Commissie aangegeven dat de verhoogde algemene broeikasgasemissiereductiedoelstelling voor 2030 alleen haalbaar is als alle sectoren bijdragen.

(12)

In zijn conclusies van 11 december 2020 heeft de Europese Raad verklaard dat de nieuwe broeikasgasemissiereductiedoelstelling voor 2030 collectief door de Unie op een zo kosteneffectief mogelijke manier zal worden verwezenlijkt, en dat alle lidstaten hieraan zullen meewerken op basis van billijkheid en solidariteit, zonder iemand aan zijn lot over te laten, en dat de nieuwe doelstelling voor 2030 op zodanige wijze moet worden verwezenlijkt dat het concurrentievermogen van de Unie wordt gevrijwaard en rekening wordt gehouden met de verschillende uitgangsposities, de specifieke nationale omstandigheden en het potentieel op het gebied van de reductie van broeikasgasemissies van elk van de lidstaten, inclusief met die van insulaire lidstaten en eilanden, alsook met de reeds geleverde inspanningen.

(13)

Om de nieuwe doelstelling van de Unie voor 2030 betreffende een vermindering van de nettobroeikasgasemissies met ten minste 55 % ten opzichte van het niveau van 1990 te verwezenlijken, zullen de sectoren die onder Verordening (EU) 2018/842 vallen hun broeikasgasemissies geleidelijk moeten terugdringen tot zij in 2030 een reductie van 40 % ten opzichte van de niveaus van 2005 hebben behaald. Verordening (EU) 2018/842 draagt ook bij tot de verwezenlijking van de doelstellingen van de Overeenkomst van Parijs en van de doelstelling van de Unie, krachtens Verordening (EU) 2021/1119, om uiterlijk in 2050 klimaatneutraliteit te bereiken, hetgeen vereist dat de inspanningen van alle lidstaten na verloop van tijd op elkaar worden afgestemd, met inaanmerkingneming van specifieke nationale omstandigheden.

(14)

Het in Verordening (EU) 2018/842 vastgestelde broeikasgasemissiereductiestreefcijfer voor 2030 moet voor elke lidstaat worden herzien. Voor de herziening van de nationale broeikasgasemissiereductiestreefcijfers voor 2030 moet dezelfde methode worden gebruikt als bij de vaststelling van Verordening (EU) 2018/842, waarvoor bij het vaststellen van de nationale bijdragen rekening werd gehouden met de verschillende capaciteiten van en mogelijkheden wat betreft kostenefficiëntie in de lidstaten, met het oog op een billijke en evenwichtige verdeling van de inspanningen. De broeikasgasemissiereductiestreefcijfers voor elke lidstaat in 2030 moeten derhalve worden bepaald op basis van het niveau van zijn broeikasgasemissies in 2005 die onder die verordening vallen, zoals herzien overeenkomstig artikel 4, lid 3, van die verordening, met uitzondering van geverifieerde broeikasgasemissies van installaties die in 2005 in bedrijf waren en die pas na 2005 in het EU-ETS waren opgenomen.

(15)

Bijgevolg zijn vanaf het jaar van inwerkingtreding van deze verordening nieuwe bindende nationale grenswaarden nodig, uitgedrukt in jaarlijkse emissieruimten. Die grenswaarden zullen geleidelijk leiden tot het broeikasgasemissiereductiestreefcijfer voor 2030 van elke lidstaat. De jaarlijkse grenswaarden voor de jaren die voorafgaan aan het jaar van inwerkingtreding van deze verordening, zoals vastgesteld in Uitvoeringsbesluit (EU) 2020/2126 van de Commissie (12), worden gehandhaafd.

(16)

De COVID-19-pandemie en de aanvalsoorlog van Rusland tegen Oekraïne hebben gevolgen voor de economie van de Unie en het niveau van haar broeikasgasemissies in een mate die nog niet volledig kan worden gekwantificeerd. Aan de andere kant zet de Unie haar grootste stimuleringspakket ooit in en stapt zij sneller af van fossiele brandstoffen, wat ook gevolgen kan hebben voor het niveau van de broeikasgasemissies. Gezien deze onzekerheden en andere onvoorziene gebeurtenissen die gevolgen hebben voor de broeikasgasemissies, is het passend om in 2025 de emissiegegevens te evalueren en de jaarlijkse emissieruimten voor de jaren 2026 tot en met 2030 zo nodig bij te stellen. Dat moet gebeuren op basis van een uitgebreide evaluatie van de nationale inventarisgegevens die door de Commissie wordt uitgevoerd om de gemiddelde broeikasgasemissies van elke lidstaat voor de jaren 2021, 2022 en 2023 te bepalen.

(17)

In overeenstemming met Verordening (EU) 2021/1119 moet prioriteit worden gegeven aan reducties van directe broeikasgasemissies, die zullen moeten worden aangevuld met extra koolstofverwijderingen om klimaatneutraliteit te bereiken. In Verordening (EU) 2021/1119 wordt erkend dat koolstofputten natuurlijke en technologische oplossingen omvatten. Het is belangrijk dat er een Unieregeling wordt ingevoerd voor de certificering van veilig en permanent opgeslagen koolstofverwijderingen die door middel van technologische oplossingen zijn verkregen, waardoor de lidstaten en marktdeelnemers duidelijkheid wordt geboden om het aantal koolstofverwijderingen te kunnen vergroten. Wanneer een dergelijke certificeringsregeling van kracht is, kan een analyse worden gemaakt van de boekhouding van dergelijke koolstofverwijderingen in het kader van het Unierecht.

(18)

Om eerdere maatregelen te stimuleren en de milieu-integriteit verder te waarborgen, is het noodzakelijk en passend de maxima voor het lenen en reserveren van jaarlijkse emissieruimten voor de hele periode van 2021 tot en met 2030 te verlagen. Aan de andere kant moeten de lidstaten in staat zijn hun broeikasgasemissies geleidelijk te verminderen en op kosteneffectieve wijze hun verhoogde nationale broeikasgasemissiereductiestreefcijfers voor 2030 te bereiken. Met het oog op de nieuwe, stringentere jaarlijkse emissieruimten die deze verordening voorschrijft, is het passend de bestaande maxima voor het overhevelen van jaarlijkse emissieruimten tussen lidstaten te verhogen. De mogelijkheid om jaarlijkse emissieruimten over te dragen, werkt samenwerking tussen de lidstaten in de hand, waardoor zij hun broeikasgasemissiereductiestreefcijfers op kosteneffectieve wijze en met behoud van de milieu-integriteit kunnen bereiken. Dit overhevelen moet op transparante en aldus op een voor beide partijen geschikte wijze gebeuren, onder meer via veilingen, waarbij tussenpersonen worden ingeschakeld die als agent optreden, op basis van bilaterale regelingen of met een elektronische interface ter vergemakkelijking van de uitwisseling van informatie over voorgenomen overdrachten en ter verlaging van de transactiekosten.

De lidstaten zijn overeenkomstig Uitvoeringsverordening (EU) 2020/1208 van de Commissie (13) reeds verplicht de beknopte informatie over afgesloten overdrachten te verstrekken. Nadat de Commissie de informatie heeft verzameld, wordt binnen drie maanden na ontvangst van de verslagen van de lidstaten een samenvatting van de verstrekte informatie in elektronische vorm beschikbaar gesteld, met vermelding van de bandbreedte van de prijzen die voor elke jaarlijkse toewijzingstransactie met betrekking tot de emissieruimte zijn betaald. Voorts kunnen de lidstaten, binnen de twee perioden tussen de bekendmaking van de in artikel 38, lid 4, van Verordening (EU) 2018/1999 bedoelde uitvoeringshandelingen en de aanvang van de nalevingscontroleprocedure, op de 15e van elke maand aan de Commissie verslag uitbrengen over de afgesloten overdrachten. Bovendien wordt de lidstaten verzocht de betreffende informatie voortdurend bij te werken teneinde de uitwisseling van informatie over voorgenomen overdrachten te vergemakkelijken. Door de Commissie wordt een samenvatting van de ontvangen informatie opgesteld, die tijdig en in elektronische vorm beschikbaar wordt gesteld. Ten behoeve van een betere transparantie vóór elke daadwerkelijke overdracht moeten de lidstaten het bij Verordening (EU) 2018/1999 ingestelde Comité klimaatverandering in kennis stellen van hun voornemen om een deel van hun jaarlijkse emissieruimte voor een bepaald jaar over te dragen. Derhalve moet Verordening (EU) 2018/1999 worden gewijzigd.

(19)

Voor bepaalde lidstaten is het mogelijk dat er met het oog op de naleving van Verordening (EU) 2018/842 rekening wordt gehouden met de annulering van een beperkte hoeveelheid emissierechten in het EU-ETS (de “EU-ETS-flexibiliteit”). Van de lidstaten die in aanmerking komen, hebben er twee geen gebruik gemaakt van de EU-ETS-flexibiliteit, en heeft één er niet volledig gebruik van gemaakt. Gezien het verhoogde ambitieniveau dat bij deze verordening is vastgesteld, moeten die lidstaten een nieuwe mogelijkheid krijgen om van die flexibiliteit gebruik te maken of er verder gebruik van te maken. Daarom moet een nieuwe termijn worden vastgesteld waarbinnen het voor die lidstaten mogelijk is de Commissie in kennis te stellen van hun voornemen om van die flexibiliteit gebruik te maken of er verder gebruik van te maken. Daarnaast is, gezien de specifieke structuur van de Maltese economie, het nationale broeikasgasemissiereductiestreefcijfer van die lidstaat op basis van het bruto binnenlands product per hoofd van de bevolking aanzienlijk hoger dan zijn kosteneffectief reductiepotentieel. Het is daarom passend Malta uitgebreider toegang tot die flexibiliteit te geven, zonder daarbij de doelstelling van de Unie inzake emissiereducties voor 2030 in het gedrang te brengen.

(20)

Naast de EU-ETS-flexibiliteit kan een beperkte hoeveelheid nettoverwijderingen en netto-emissies uit LULUCF in aanmerking worden genomen voor de naleving van de verplichtingen van de lidstaten uit hoofde van Verordening (EU) 2018/842 (de “LULUCF-flexibiliteit”). Om ervoor te zorgen dat tot 2030 voldoende beperkingsinspanningen worden geleverd, is het passend het gebruik van de LULUCF-flexibiliteit te beperken door het gebruik van de LULUCF-flexibiliteit op te splitsen in twee afzonderlijke perioden, met voor elk een bovengrens die overeenkomt met de helft van de in bijlage III bij Verordening (EU) 2018/842 vastgestelde maximumhoeveelheid totale nettoverwijderingen. Het is ook passend de titel van die bijlage in overeenstemming te brengen met Verordening (EU) 2018/841 zoals gewijzigd bij Gedelegeerde Verordening (EU) 2021/268 van de Commissie (14). Bijgevolg hoeft Verordening (EU) 2018/842 niet langer aan de Commissie de bevoegdheid te verlenen om gedelegeerde handelingen vast te stellen om de titel van bijlage III bij die verordening te wijzigen. Artikel 7, lid 2, van Verordening (EU) 2018/842 moet daarom worden geschrapt.

(21)

Indien de Commissie vaststelt dat een lidstaat onvoldoende vooruitgang boekt om zijn jaarlijkse emissieniveaus uit hoofde van Verordening (EU) 2018/842 te halen, moeten de correctiemechanismen uit hoofde van die verordening worden versterkt om snelle en doeltreffende maatregelen mogelijk te maken. Daarom is het passend de voorschriften te herzien die van toepassing zijn op door de lidstaten bij de Commissie in te dienen corrigerende actieplannen wanneer onvoldoende vooruitgang wordt geboekt.

(22)

De Unie en de lidstaten zijn partij bij het Verdrag van de Economische Commissie voor Europa van de Verenigde Naties betreffende toegang tot informatie, inspraak bij besluitvorming en toegang tot de rechter inzake milieuaangelegenheden (15) (het “Verdrag van Aarhus”). Publieke toetsing en toegang tot de rechter zijn essentiële onderdelen van de democratische waarden van de Unie en instrumenten om de rechtsstaat te waarborgen.

(23)

Bij de klimaatactie van de Unie moet worden gebruikgemaakt van de meest recente wetenschap. Het advies van de bij artikel 10 bis van Verordening (EG) nr. 401/2009 van het Europees Parlement en de Raad (16) opgerichte Europese wetenschappelijke adviesraad inzake klimaatverandering moet daarom in de context van Verordening (EU) 2018/842 worden beschouwd.

(24)

Gezien de invoering van een striktere nalevingsregeling in Verordening (EU) 2018/841 met ingang van 2026 is het passend de regeling dat indien de broeikasgasemissies die elke lidstaat in de periode van 2026 tot en met 2030 voor de LULUCF-sector heeft gegenereerd hoger uitvielen dan zijn verwijderingen, de jaarlijkse emissieruimten dienovereenkomstig worden verkleind, af te schaffen. Artikel 9, lid 2, van Verordening (EU) 2018/842 moet derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd.

(25)

Het is passend dat bij de herziening van Verordening (EU) 2018/842 in 2024 rekening wordt gehouden met de broeikasgasemissiereductiestreefcijfers van de Unie uit hoofde van Verordening (EU) 2021/1119, de verbintenis van de Unie ten aanzien van de doelstellingen van de Overeenkomst van Parijs en alle betreffende verbintenissen die voortvloeien uit de conferenties van de partijen bij het UNFCCC. Bovendien moet die herziening een reductietraject voor broeikasgasemissies omvatten dat verenigbaar is met de bindende doelstelling van klimaatneutraliteit in de Unie tegen 2050 uit hoofde van Verordening (EU) 2021/1119.

(26)

Niet-CO2-broeikasgasemissies, zoals methaan, distikstofoxide en gefluoreerde gassen, zijn verantwoordelijk voor meer dan 20 % van de broeikasgasemissies van de Unie. Niet-CO2-broeikasgasemissies vallen onder Verordening (EU) 2018/842 en zullen daarom noodzakelijkerwijs deel uitmaken van de maatregelen die de lidstaten zullen nemen om te voldoen aan hun verhoogde broeikasgasemissiereductiestreefcijfers voor 2030 uit hoofde van deze verordening. Uiterlijk op 30 juni 2023 moeten de lidstaten een ontwerpactualisering van hun geïntegreerde nationale energie- en klimaatplannen indienen bij de Commissie. De Commissie zal in dat verband richtsnoeren uitvaardigen, onder meer om de lidstaten aan te moedigen streefcijfers en beleid vast te stellen om methaanemissies terug te dringen. Evenzo moeten de lidstaten beoordelen of hun strategische plannen in het kader van het gemeenschappelijk landbouwbeleid moeten worden herzien om rekening te houden met de verhoogde ambitie die in Verordening (EU) 2018/842 is ingeschreven sinds de wijziging ervan door de onderhavige verordening. De Commissie zal informatie over de resultaten van de gecombineerde inspanningen van de Unie en de lidstaten met betrekking tot niet-CO2-emissies opnemen in de jaarverslagen op grond van artikel 29, lid 5, van Verordening (EU) 2018/1999. De Commissie moet ook ontwerpen van geïntegreerde nationale energie- en klimaatplannen beoordelen en kan aanbevelingen doen aan lidstaten die onvoldoende vooruitgang boeken. De Commissie zal in het kader van de herziening van Verordening (EU) 2018/841 de huidige trends en toekomstige prognoses van broeikasgasemissies door de landbouw beoordelen, alsook regelgevingsopties om ervoor te zorgen dat zij consistent zijn met de doelstelling om broeikasgasemissiereducties op lange termijn in alle sectoren van de economie te verwezenlijken overeenkomstig de doelstelling van de Unie inzake klimaatneutraliteit en de tussentijdse klimaatdoelstellingen van de Unie als vastgesteld in Verordening (EU) 2021/1119. Bij de herziening van Verordening (EU) 2018/842 zal de Commissie beoordelen hoe alle sectoren die onder die verordening vallen, ook andere sectoren dan de landbouw, bijdragen tot de vermindering van broeikasgasemissies, met inbegrip van met name de bereikte vermindering van niet-CO2-broeikasgasemissies.

(27)

Daar de doelstellingen van deze verordening, met name bijstelling, in het licht van Verordening (EU) 2021/1119, van verplichtingen van de lidstaten met betrekking tot hun minimumbijdragen voor de periode 2021 tot en met 2030 voor de verwezenlijking van de doelstelling van de Unie om haar broeikasgasemissies te reduceren en bij te dragen tot het bereiken van de doelstellingen van de Overeenkomst van Parijs, niet voldoende door de lidstaten kunnen worden verwezenlijkt, maar vanwege de omvang en de gevolgen ervan beter door de Unie kunnen worden verwezenlijkt, kan de Unie, overeenkomstig het in artikel 5 van het Verdrag betreffende de Europese Unie neergelegde subsidiariteitsbeginsel, maatregelen nemen. Overeenkomstig het in hetzelfde artikel neergelegde evenredigheidsbeginsel gaat deze verordening niet verder dan nodig is om die doelstellingen te verwezenlijken.

(28)

De Verordeningen (EU) 2018/842 en (EU) 2018/1999 moeten derhalve dienovereenkomstig worden gewijzigd,