(1)

Artikel 55, lid 2, eerste alinea, van Richtlijn 2014/59/EU eist van lidstaten dat zij ervoor zorgen dat, indien een in artikel 1, lid 1, punt b), c) of d), bedoelde instelling of entiteit tot de vaststelling komt dat het juridisch of anderszins onuitvoerbaar is om in de contractuele bepalingen met betrekking tot een relevant passivum het in artikel 55, lid 1, van Richtlijn 2014/59/EU bedoelde contractueel beding (“het contractueel beding”) op te nemen, die instelling of entiteit de afwikkelingsautoriteit daarvan in kennis moet stellen.

(2)

De voorwaarden waaronder het voor een instelling of entiteit juridisch of anderszins onuitvoerbaar zou zijn om het contractueel beding in bepaalde categorieën op te nemen, moeten zodanig worden omschreven dat er ruimte is voor een passende mate van convergentie, terwijl terzelfder tijd afwikkelingsautoriteiten toch de mogelijkheid krijgen om rekening te houden met verschillen op de desbetreffende markten.

(3)

Instellingen of entiteiten mogen niet worden verplicht om in de contractuele bepalingen met betrekking tot een relevant passivum het contractueel beding op te nemen wanneer die opname in het betrokken derde land onrechtmatig zou zijn. Dit zou het geval kunnen zijn indien bijvoorbeeld de wetgeving of instructies van de autoriteiten van het derde land dergelijke bedingen niet toelaten. Ook moet de opname van het contractueel beding in een overeenkomst of instrument voor een instelling of entiteit als onuitvoerbaar gelden indien die instelling of entiteit niet in staat is die contractuele bepalingen te wijzigen. Dit is vaak het geval wanneer overeenkomsten of instrumenten worden afgesloten overeenkomstig internationale standaardvoorwaarden of protocollen met eenvormige voorwaarden voor dergelijke overeenkomsten of instrumenten. Producten voor handelsfinanciering, zoals garanties, tegengaranties, kredietbrieven of andere instrumenten die worden gebruikt ter ondersteuning of financiering van handelstransacties, worden doorgaans uitgegeven volgens internationaal erkende standaardvoorwaarden of regels die zijn vastgesteld door een internationaal erkende brancheorganisatie of worden ontwikkeld op basis van gebruikelijke bilaterale usances. Van onuitvoerbaarheid kan ook sprake zijn wanneer de instelling of entiteit contracten voor het verrichten van financiële diensten sluit met instanties buiten de Unie, zoals verrichters van financiële diensten, handelsplatformen, financiële-marktinfrastructuren of bewaarnemers die standaardvoorwaarden gebruiken waarover de instelling of entiteit niet kan onderhandelen.

(4)

Hoe dan ook kan het enkele feit dat de tegenpartij niet bereid is om de contractuele bedingen of een prijsverhoging voor het instrument of de overeenkomst op te nemen, niet worden beschouwd als een omstandigheid dat de opname van het contractueel beding onuitvoerbaar is.

(5)

Overeenkomstig artikel 55, lid 2, derde alinea, van Richtlijn 2014/59/EU kan een afwikkelingsautoriteit, zelfs als er geen sprake is van omstandigheden van onuitvoerbaarheid, besluiten om niet van de betrokken instelling of entiteit te eisen dat zij het contractueel beding opneemt, indien die autoriteit van mening is dat die opname niet noodzakelijk is om de afwikkelbaarheid van de instelling of entiteit te waarborgen. De conclusies van de beoordeling van het effect op de afwikkelbaarheid ten behoeve van artikel 55 van Richtlijn 2014/59/EU moeten consistent zijn met die van de afwikkelbaarheidsbeoordeling van titel II, hoofdstuk II, van die richtlijn. Voor de beoordeling van het effect op de afwikkelbaarheid overeenkomstig artikel 55, lid 2, derde alinea, van Richtlijn 2014/59/EU, moeten overeenkomsten of instrumenten waarmee passiva met lange looptijden of hoge nominale waarden tot stand komen, worden beschouwd als noodzakelijk om de afwikkelbaarheid te garanderen. Van de opname van die contractuele bedingen mag dus geen ontheffing worden verleend indien de opname daarvan niet voldoet aan de voorwaarden van onuitvoerbaarheid. Wat betreft andere overeenkomsten of instrumenten waarmee passiva tot stand komen, moeten afwikkelingsautoriteiten bij de beoordeling van het effect daarvan op de afwikkelbaarheid afdoende rekening houden met een aantal relevante elementen, maar moeten zij de mogelijkheid hebben om, als de specifieke omstandigheden dat vereisen, alle bijkomende elementen te laten meewegen die zij noodzakelijk kunnen achten.

(6)

Nadat een afwikkelingsautoriteit een volledige kennisgeving van onuitvoerbaarheid heeft ontvangen, moet zij een redelijke termijn krijgen om deze te evalueren. Kennisgevingen kunnen verschillen qua complexiteit. Daarom dient een afwikkelingsautoriteit voor complexe kennisgevingen een langere termijn te kunnen krijgen om de opname van een contractueel beding voor een vooraf bepaalde termijn te eisen. Die langere termijn moet naar behoren ter kennis worden gebracht van de betrokken instelling of entiteit. Gezien het nieuwe karakter van de kennisgeving en de beoordeling ervan, moeten afwikkelingsautoriteiten de termijn om complexe kennisgevingen te beoordelen, met nog eens zes maanden kunnen verlengen in het eerste jaar na de inwerkingtreding van deze verordening. Na deze periode moeten afwikkelingsautoriteiten de termijn voor de beoordeling van complexe kennisgevingen met drie maanden kunnen verlengen.

(7)

Deze verordening is gebaseerd op de ontwerpen van technische reguleringsnormen die de Europese Bankautoriteit aan de Commissie heeft voorgelegd.

(8)

De Europese Bankautoriteit heeft open publieke raadplegingen gehouden over de ontwerpen van technische reguleringsnormen waarop deze verordening is gebaseerd, heeft de mogelijke daaraan verbonden kosten en baten geanalyseerd, en heeft de bij artikel 37 van Verordening (EU) nr. 1093/2010 van het Europees Parlement en de Raad (2) opgerichte Stakeholdergroep bankwezen om advies verzocht,