1.

Het verzoek om een prejudiciële beslissing, dat is ingediend door de Areios Pagos (hoogste rechterlijke instantie, Griekenland), betreft de uitlegging van artikel 34, punt 1, en artikel 45, lid 1, van verordening (EG) nr. 44/2001 van de Raad van 22 december 2000 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken ( 2 ).

2.

Dit verzoek is ingediend in het kader van een geding betreffende de erkenning en tenuitvoerlegging, door een gerecht van een lidstaat, van door een gerecht van een andere lidstaat gegeven beslissingen die tot gevolg hebben dat de partijen, die zich tot een ander gerecht van de eerste lidstaat hadden gewend, ervan worden weerhouden de bij dit gerecht aanhangige procedure voort te zetten.

3.

Het Hof zal dienen na te gaan of de erkenning en tenuitvoerlegging van de veroordeling van deze rechtzoekenden tot betaling van een schadevergoeding voor de kosten van die procedure, welke is gebaseerd op schending van een schikkingsovereenkomst tot beëindiging van een eerder door hen ingestelde vordering en die is uitgesproken door het in die overeenkomst aangewezen gerecht, kunnen worden geweigerd wegens strijdigheid met de openbare orde in de zin van artikel 34, punt 1, van verordening nr. 44/2001.

4.

Ik zal uiteenzetten waarom ik van mening ben dat de beginselen uit hoofde waarvan het Hof heeft geoordeeld dat een „anti-suit injunction”, te weten een gerechtelijk bevel waarbij het een persoon wordt verboden om bij de gerechten van een andere lidstaat een procedure in te leiden of voort te zetten, niet verenigbaar is met het bij verordening nr. 44/2001 ingestelde stelsel, ook in een dergelijke situatie moeten worden toegepast.

5.

Artikel 34, punt 1, van verordening nr. 44/2001 bepaalt:

„Een beslissing wordt niet erkend indien:

6.

Artikel 45, lid 1, van die verordening luidt:

„De verklaring van uitvoerbaarheid wordt door het gerecht dat oordeelt over een rechtsmiddel, bedoeld in de artikelen 43 of 44, slechts op een van de in de artikelen 34 en 35 genoemde gronden geweigerd of ingetrokken. Het gerecht doet onverwijld uitspraak.”

7.

Op 3 mei 2006 is het schip Alexandros T. met zijn lading vergaan ter hoogte van de baai van Port Elizabeth (Zuid-Afrika). De vennootschappen Starlight Shipping Company ( 3 ) en Overseas Marine Enterprises Inc. ( 4 ), respectievelijk eigenaar en exploitant van dat schip, hebben van de verzekeraars ervan de uitkering gevorderd van een vergoeding uit hoofde van hun contractuele aansprakelijkheid voor het verzekerde schadegeval.

8.

Als gevolg van de weigering van deze verzekeraars heeft Starlight datzelfde jaar vorderingen tegen hen ingesteld bij de bevoegde rechter in het Verenigd Koninkrijk en ten aanzien van een van de verzekeraars gebruikgemaakt van arbitrage. Terwijl deze procedures liepen, hebben Starlight, OME en de verzekeraars van het schip schikkingsovereenkomsten ( 5 ) gesloten waarbij de procedures tussen de partijen werden beëindigd. De verzekeraars hebben binnen een overeengekomen termijn de in de verzekeringsovereenkomsten met betrekking tot het verzekerde schadegeval vastgestelde verzekeringsvergoeding uitgekeerd ter volledige afwikkeling van het verlies van het schip Alexandros T.

9.

Deze overeenkomsten zijn op 14 december 2007 en 7 januari 2008 bekrachtigd door de Engelse rechter bij wie de vordering aanhangig was. Laatstgenoemde heeft de schorsing gelast van alle verdere procedures in de betrokken zaak die uit dezelfde vordering voortvloeien.

10.

Na sluiting van die overeenkomsten hebben Starlight en OME, alsook de andere eigenaren en de natuurlijke personen die hen juridisch vertegenwoordigen, bij de Polymeles Protodikeio Peiraios (rechter in eerste aanleg Piraeus, Griekenland) verschillende rechtsvorderingen ingesteld, onder meer op 21 april 2011 en 13 januari 2012, met name tegen Charles Taylor Adjusting Limited ( 6 ), een juridisch en technisch adviesbureau dat de verzekeraars van het schip Alexandros T. had verdedigd met betrekking tot de vorderingen van Starlight bij de Engelse rechter, en tegen FD, de zaakvoerder van dit bureau.

11.

Met deze nieuwe, op onrechtmatige daad gebaseerde vorderingen eisten Starlight en ΟΜΕ vergoeding van zowel de materiële als de immateriële schade die zij beweerdelijk hadden geleden als gevolg van valse en lasterlijke aantijgingen jegens hen, waarvoor de verzekeraars van het schip en hun vertegenwoordigers verantwoordelijk zouden zijn. Starlight en ΟΜΕ voerden aan dat de aangestelden en vertegenwoordigers van deze verzekeraars, toen de eerste procedure tot betaling van de door hen verschuldigde schadevergoeding nog liep en de verzekeraars bleven weigeren om de verzekeringsvergoeding te betalen, in aanwezigheid van de Ethniki Trapeza tis Ellados (nationale bank van Griekenland), hypothecaire schuldeiser van de eigenaar van het gezonken schip, alsook op de verzekeringsmarkt met name het valse gerucht hadden verspreid dat het verlies van het schip te wijten was aan ernstige gebreken aan het schip, waarvan de eigenaren op de hoogte waren.

12.

In de loop van 2011, terwijl de genoemde vorderingen aanhangig waren, hebben de verzekeraars van het schip en hun vertegenwoordigers, waaronder Charles Taylor en FD, verweerders in die procedures, tegen Starlight en OME vorderingen ingesteld bij de Engelse gerechten tot vaststelling dat de procedures in Griekenland schendingen van de schikkingsovereenkomsten inhielden en tot toewijzing van hun verzoeken om declaratoire herstelmaatregelen en schadevergoeding.

13.

Na processen op alle niveaus voor de Engelse gerechten hebben deze vorderingen op 26 september 2014 geleid tot een beslissing en twee bevelen van een rechter van de High Court of Justice (England & Wales), Queen’s Bench Division (Commercial Court) [rechter in tweede aanleg van Engeland en Wales, afdeling van de Queen’s Bench (handelsrechter), Verenigd Koninkrijk; hierna: „High Court”] ( 7 ), welke zijn gebaseerd op de inhoud van de schikkingsovereenkomsten en op het forumkeuzebeding waarbij dat gerecht is aangewezen, en waarbij eisers een vergoeding wordt toegekend voor de in Griekenland ingestelde procedure en voor de in Engeland gemaakte kosten. ( 8 )

14.

De Monomeles Protodikeio Peiraios, Naftiko Tmima (alleensprekende rechter voor maritieme zaken in eerste aanleg Piraeus, Griekenland) heeft het door Charles Taylor en FD op 7 januari 2015 ingediende verzoek om erkenning en gedeeltelijke uitvoerbaarverklaring van deze beslissing en bevelen in Griekenland overeenkomstig verordening nr. 44/2001 ingewilligd.

15.

Op 11 september 2015 hebben Starlight en OME tegen die beslissing van de Griekse rechter beroep ( 9 ) ingesteld bij de Monomeles Efeteio Peiraios Naftiko Tmima (alleensprekende rechter voor maritieme zaken in tweede aanleg Piraeus, Griekenland).

16.

Bij arrest van 1 juli 2019 heeft die rechter in tweede aanleg hun beroep toegewezen op grond dat de beslissingen waarvan de erkenning en tenuitvoerlegging wordt gevraagd, „‚quasi’-procedeerverboden” bevatten die eraan in de weg staan dat de betrokkenen zich tot de Griekse rechter kunnen wenden, hetgeen indruist tegen artikel 6, lid 1, van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden (EVRM) ( 10 ) en tegen artikel 8, lid 1, en artikel 20 van de Syntagma (Griekse grondwet). Deze bepalingen vormen de kern van het begrip „openbare orde” in Griekenland.

17.

Charles Taylor en FD hebben tegen dat arrest cassatieberoep ingesteld bij de Areios Pagos. Volgens hen zijn de beslissing en de bevelen van de High Court niet kennelijk strijdig met de nationale en Unierechtelijke openbare orde en schenden zij geen fundamentele beginselen daarvan. Zij betogen dat de voorlopige toewijzing van een schadevergoeding aan hen vanwege de in Griekenland aangespannen procedures terwijl de procedures ter zake voor de Engelse rechter nog niet aanhangig waren, geen beletsel vormde voor de betrokkenen om de procedure voor de Griekse rechter voort te zetten, noch voor de rechter om hun een voorziening in rechte te waarborgen. Die beslissing en bevelen van de High Court zijn derhalve ten onrechte behandeld als „procedeerverboden”.

18.

Daarop heeft de Areios Pagos de behandeling van de zaak geschorst en het Hof verzocht om een prejudiciële beslissing over de volgende vragen:

19.

Charles Taylor, FD, Starlight, OME, de Griekse regering, de Spaanse regering en de Europese Commissie hebben schriftelijke opmerkingen ingediend.

20.

Met zijn eerste prejudiciële vraag wenst de verwijzende rechter in wezen te vernemen of artikel 34, punt 1, van verordening nr. 44/2001 aldus moet worden uitgelegd dat een gerecht van een lidstaat de erkenning en tenuitvoerlegging van een beslissing kan weigeren wegens strijdigheid met de openbare orde, op grond dat die beslissing in de weg staat aan de voortzetting van een bij een ander gerecht van die lidstaat aanhangige procedure, voor zover bij die beslissing aan een van de partijen een voorlopige geldelijke vergoeding wordt toegekend voor de kosten die deze partij maakt wegens de inleiding van die procedure omdat, ten eerste, het voorwerp van die procedure is geregeld bij een schikkingsovereenkomst die volgens de wet is opgesteld en is bekrachtigd door het gerecht van de lidstaat dat die beslissing heeft gegeven, en ten tweede, het gerecht van de andere lidstaat, waar die procedure is ingeleid, geen rechtsmacht heeft wegens een exclusief forumkeuzebeding.

21.

In casu zijn de beslissing en de bevelen van de High Court waarvan de erkenning en tenuitvoerlegging bij een Griekse rechter wordt gevraagd, gegeven op 26 september 2014. Verordening nr. 44/2001 is ratione temporis van toepassing op het hoofdgeding. ( 11 )

22.

Deze verordening bevat specifieke regels inzake de erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen, welke in herinnering moeten worden gebracht ( 12 ), waarbij dient te worden benadrukt dat zij niet allemaal zijn overgenomen in verordening nr. 1215/2012.

23.

Verordening nr. 44/2001 bepaalt dat „[d]e in een lidstaat gegeven beslissingen […] in de overige lidstaten [worden] erkend zonder vorm van proces”. ( 13 ) Indien tegen de erkenning van een beslissing bezwaar wordt gemaakt, kan iedere belanghebbende partij die ten principale de erkenning vraagt, doen vaststellen dat de beslissing erkend moet worden. ( 14 ) Met het oog op de tenuitvoerlegging van de beslissing voorziet artikel 38 van die verordening in een procedure op verzoek om de uitvoerbaarheid ervan in de aangezochte lidstaat te doen vaststellen. ( 15 )

24.

In dat stadium vindt er geen inhoudelijke toetsing plaats. ( 16 )

25.

Overeenkomstig artikel 45, lid 1, van verordening nr. 44/2001 kan het gerecht een verklaring van uitvoerbaarheid slechts weigeren of intrekken op een van de in de artikelen 34 en 35 van die verordening genoemde gronden voor niet-erkenning, wanneer een rechtsmiddel als bedoeld in artikel 43, lid 1, van die verordening ( 17 ) wordt ingesteld tegen de beslissing op het verzoek om die verklaring.

26.

In artikel 34 van verordening nr. 44/2001 zijn vier algemene gronden voor niet-erkenning van een beslissing opgenomen. ( 18 ) Artikel 34, punt 1, ziet op het geval dat „de erkenning kennelijk strijdig is met de openbare orde van de aangezochte lidstaat”. Overeenkomstig artikel 35, lid 3, van die verordening betreffen de bevoegdheidsregels niet de openbare orde. ( 19 )

27.

De verwijzende rechter vraagt zich af hoe dit criterium, gelet op de bijzondere omstandigheden van de bij hem aanhangige zaak, moet worden toegepast.

28.

Met betrekking tot de procedurele context en de inhoud van de betrokken beslissingen moet op een aantal elementen de aandacht worden gevestigd.

29.

De verwijzingsbeslissing strekt tot uitlegging van de grond voor niet-erkenning en niet-tenuitvoerlegging van een beslissing wegens strijdigheid van die erkenning met de openbare orde in een procedurele context die de volgende bijzonderheden vertoont:

30.

De twijfel van de verwijzende rechter vloeit voort uit de inhoud van de beslissing en de bevelen van de High Court, waarbij hij die inhoud haalt uit het verzoekschrift van Charles Taylor en FD.

31.

Ten eerste zijn deze uitspraken gebaseerd op een dubbele vaststelling. In de eerste plaats is bij beslissing vastgesteld dat de in Griekenland ingestelde vorderingen in strijd zijn met de schikkingsovereenkomsten. ( 20 ) Deze overeenkomsten zijn gesloten tussen partijen die in de Engelse procedures en in de arbitrageprocedure allemaal waren beschuldigd van deelname aan een collectieve onrechtmatige daad. Het gevolg van deze overeenkomsten is dat een eventuele vordering tegen deze partijen op dezelfde grond als die waarop de Griekse procedures tegen hen zijn gebaseerd, reeds door die overeenkomsten is geregeld overeenkomstig de op medeplegers van onrechtmatige daden toepasselijke regeling.

32.

In de tweede plaats is bij gerechtelijk bevelen ook vastgesteld dat de Griekse rechtsvorderingen zijn ingesteld in strijd met de exclusieve forumkeuze.

33.

Ten tweede zijn Starlight en OME bij twee afzonderlijke bevelen veroordeeld tot betaling:

34.

Ten derde zijn er aanvullende elementen terug te vinden in de bevelen van de High Court waarvan de erkenning en de uitvoerbaarverklaring werd gevraagd aan de Griekse rechter. De verwijzende rechter verwijst ernaar als volgt:

35.

Tegen deze achtergrond rijst de vraag hoe de uitspraken waarvan de erkenning en de tenuitvoerlegging wordt gevraagd, moeten worden gekwalificeerd.

36.

De verwijzende rechter merkt op dat de beslissing en de bevelen van de High Court, waarvan de exclusieve bevoegdheid voortvloeit uit de keuze van de partijen in de schikkingsovereenkomsten, de gevolgen van deze overeenkomsten bepalen voor de bij de Griekse rechter aanhangige procedure.

37.

Het klopt dat deze uitspraken niet rechtstreeks tot de Griekse rechter zijn gericht en formeel niet beletten dat de procedure voor die rechter wordt voortgezet. Zij bevatten evenwel overwegingen inzake de bevoegdheid van de Griekse rechter met betrekking tot de tussen de partijen gesloten schikkingsovereenkomsten, geldelijke sancties, waaronder een beslissing over schadevergoeding bij wijze van voorschot, welke afschrikkend is omdat het bedrag ervan niet definitief is en afhangt van de voortzetting van die procedure. ( 25 ) Bovendien gaan zij vergezeld van sancties en bevelen om de tenuitvoerlegging ervan te waarborgen, die niet los daarvan kunnen worden gezien. ( 26 ) Zij zijn in personam gericht tot Starlight en OMΕ om ervoor te zorgen dat deze niet langer zouden handelen in strijd met de schikkingsovereenkomsten waarin het forumkeuzebeding is opgenomen. ( 27 )

38.

Op basis van al deze elementen is het mijns inziens gerechtvaardigd dat de verwijzende rechter de beslissing en de bevelen van de High Court kwalificeert als „‚quasi-’procedeerverboden” ( 28 ) en daarbij met name de beslissingen over schadevergoedingen waarvan de erkenning en tenuitvoerlegging wordt gevraagd, viseert.

39.

Ik ben derhalve van mening dat de verwijzende rechter zich terecht afvraagt of de gevolgen van een eventuele erkenning en tenuitvoerlegging van die uitspraken verenigbaar zijn met verordening nr. 44/2001, onder verwijzing naar de rechtspraak van het Hof inzake de uitvaardiging van een „anti-suit injunction” ( 29 ), teneinde daaraan een grond voor strijdigheid met de openbare orde te ontlenen.

40.

Volgens vaste rechtspraak van het Hof ( 30 ) verzet het Unierecht op het gebied van rechterlijke bevoegdheid zich ertegen dat een gerecht een partij verbiedt een procedure in te leiden of voort te zetten bij een gerecht van een andere lidstaat ( 31 ), aangezien een dergelijk verbod afbreuk doet aan de bevoegdheid van dat laatste gerecht om het aan hem voorgelegde geschil te beslechten. Een dergelijke inmenging is immers onverenigbaar met het stelsel van het Executieverdrag en verordening nr. 44/2001, dat berust op het beginsel van wederzijds vertrouwen.

41.

Bovendien heeft het Hof verschillende gronden die werden aangevoerd om een dergelijke inmenging te rechtvaardigen, van de hand gewezen:

42.

Aldus komt uit deze rechtspraak het inmiddels vaststaande algemene beginsel naar voren dat elk aangezocht gerecht zelf aan de hand van de toepasselijke regels bepaalt of het bevoegd is om het aan hem voorgelegde geschil te beslechten ( 34 ), en dat een partij, eventueel op straffe van een sanctie, niet de mogelijkheid kan worden ontnomen om zich te wenden tot de rechter van een lidstaat, die zijn bevoegdheid zal toetsen ( 35 ).

43.

In de rechtspraak van het Hof wordt eraan herinnerd dat uitzonderingen op dit algemene beginsel in beperkte mate door verordening nr. 44/2001 worden toegestaan, dat zij alleen betrekking hebben op het stadium van de erkenning of tenuitvoerlegging van beslissingen en dat zij bedoeld zijn om de toepassing van bepaalde regels inzake bijzondere of uitsluitende bevoegdheid, waarin alleen deze verordening voorziet, te waarborgen. ( 36 )

44.

Bijgevolg moet mijns inziens daaruit worden geconcludeerd dat de Uniewetgever van oordeel was dat overeenkomsten tussen partijen om hun geschillen aan arbitrage te onderwerpen of een rechter aan te wijzen om er kennis van te nemen, geen gevolgen hebben voor de toepassing van het beginsel van niet-toetsing van de bevoegdheid. ( 37 )

45.

Het Hof heeft zich over dit laatste geval nog niet uitgesproken. ( 38 ) Ik ben van mening dat een partij die zich tot een gerecht van een lidstaat wendt in de overtuiging dat het forumkeuzebeding waarmee zij heeft ingestemd niet van toepassing is, naar analogie met de oplossing die inzake arbitrage is toegepast in het arrest Allianz en Generali Assicurazioni Generali ( 39 ), niet de rechterlijke bescherming kan worden ontnomen waarop zij recht heeft. ( 40 )

46.

De grondslag voor het verbod van „anti-suit injunctions” binnen de Unie, namelijk het wederzijds vertrouwen tussen de gerechten, alsmede het ontbreken van een specifieke bepaling in verordening nr. 1215/2012, die verordening nr. 44/2001 heeft vervangen, rechtvaardigen immers dat de rechtspraak van het Hof ook wordt toegepast op gevallen waarin een gerecht uit hoofde van een overeenkomst tussen partijen bij uitsluiting bevoegd is verklaard. ( 41 ) Aldus wordt de nuttige werking van die verordening gewaarborgd. ( 42 )

47.

De beoordeling van kennelijke strijdigheid met de openbare orde van de aangezochte lidstaat, waarin is voorzien in artikel 34, punt 1, van verordening nr. 44/2001 ( 43 ), ziet op de gevolgen van de in den vreemde gegeven beslissing als zij wordt erkend en ten uitvoer gelegd ( 44 ), waarbij rekening wordt gehouden met de Europese opvatting van openbare orde ( 45 ).

48.

Volgens de rechtspraak van het Hof moet artikel 34, punt 1, van verordening nr. 44/2001 strikt worden uitgelegd, omdat het de verwezenlijking van een van de fundamentele doelstellingen van die verordening belemmert. Dat artikel mag dus slechts in uitzonderlijke gevallen worden toegepast. Het Hof ziet toe op de grenzen waarbinnen de rechter van een lidstaat dit begrip kan inroepen om een in een andere lidstaat gegeven beslissing niet te erkennen. ( 46 )

49.

Wat de procedurele openbare orde betreft ( 47 ), heeft het Hof gekozen voor een ruime opvatting van het in artikel 34, lid 1, bedoelde begrip, door te oordelen dat het kan worden tegengeworpen in geval van een belemmering van het door artikel 47 van het Handvest van de grondrechten van de Europese Unie gewaarborgde recht op een doeltreffende voorziening in rechte. ( 48 )

50.

In casu zaak ziet de vraag van de verwijzende rechter op de erkenning en tenuitvoerlegging van beslissingen die met name zijn gebaseerd op schending van een in schikkingsovereenkomsten opgenomen forumkeuzebeding en die zijn gegeven door het door partijen aangewezen gerecht, dat de geldelijke gevolgen ervan vaststelt. ( 49 ) Deze beslissingen verplichten de partijen bij die overeenkomsten die de zaak niet eerst bij dat gerecht aanhangig hebben gemaakt, om met name bij wijze van voorschot een schadevergoeding te betalen voor de proceskosten die de andere partijen, die voor het gerecht van een andere lidstaat waren opgeroepen, hebben gemaakt.

51.

Deze beslissingen, die niet bij wijze van voorzorgsmaatregel zijn genomen, gaan vergezeld van maatregelen om de uitvoering ervan te waarborgen en voorzien in de toekenning van verdere schadevergoeding wanneer de procedure bij de Griekse rechter wordt voortgezet. De gevolgen ervan gaan dus veel verder dan de uitlegging van de schikkingsovereenkomsten en het onderzoek, door de door de rechter die in deze overeenkomsten door de partijen is aangewezen, naar zijn bevoegdheid. ( 50 )

52.

Aldus hebben in het bijzonder de bevelen van de High Court, wanneer zij in hun context worden geplaatst, onmiskenbaar tot gevolg dat de betrokken partijen worden gedwongen af te zien van hun vorderingen. Indirect wordt daardoor de toegang belemmerd tot de enige rechter die is aangezocht met betrekking tot de grond van de zaak en die krachtens verordening nr. 44/2001 bevoegd is om zich uit te spreken over zijn bevoegdheid, de procedure af te handelen en uitspraak te doen over de kosten van de bij hem aanhangige procedure en over eventuele schadevorderingen die daarmee verband houden.

53.

Aangezien de verwijzende rechter de procedure en alle omstandigheden in hun geheel dient te beoordelen ( 51 ), voert hij mijns inziens terecht aan dat de erkenning en tenuitvoerlegging van de beslissing en de bevelen van de High Court kennelijk strijdig zijn met de openbare orde van het land van de rechter, omdat afbreuk wordt gedaan aan het fundamentele beginsel – dat in de Europese rechtsruimte is gebaseerd op wederzijds vertrouwen ( 52 ) – dat elke rechter over zijn eigen bevoegdheid beslist. Ik herinner eraan dat dit beginsel het Hof ertoe heeft gebracht te verklaren dat dit beginsel zich in alle omstandigheden verzet tegen beslissingen die direct of indirect de voortzetting van een in een andere lidstaat ingeleide procedure verbieden.

54.

De systemische grondslag van dit verbod maakt met andere woorden dat afwijkingen ervan niet kunnen worden toegestaan, omdat anders gevolgen worden verbonden aan een beslissing die in het kader van een rechtstreekse procedure verboden zou zijn geweest.

55.

Ik geef het Hof dan ook in overweging om de eerste prejudiciële vraag bevestigend te beantwoorden en om bijgevolg vast te stellen dat de tweede vraag niet hoeft te worden onderzocht.

56.

Gelet op een en ander geef ik het Hof in overweging de prejudiciële vragen van de Areios Pagos te beantwoorden als volgt:

„Artikel 34, punt 1, van verordening (EG) nr. 44/2001 van de Raad van 22 december 2000 betreffende de rechterlijke bevoegdheid, de erkenning en de tenuitvoerlegging van beslissingen in burgerlijke en handelszaken

moet aldus worden uitgelegd dat

een gerecht van een lidstaat de erkenning en tenuitvoerlegging van een beslissing kan weigeren wegens strijdigheid met de openbare orde, op grond dat die beslissing in de weg staat aan de voortzetting van een bij een ander gerecht van die lidstaat aanhangige procedure, voor zover bij die beslissing aan een van de partijen een voorlopige geldelijke vergoeding wordt toegekend voor de kosten die deze partij maakt wegens de inleiding van die procedure omdat, ten eerste, het voorwerp van die procedure is geregeld bij een schikkingsovereenkomst die volgens de wet is opgesteld en is bekrachtigd door het gerecht van de lidstaat dat die beslissing heeft gegeven, en ten tweede, het gerecht van de andere lidstaat, waar die procedure is ingeleid, geen rechtsmacht heeft wegens een exclusief forumkeuzebeding.”