16.2.2015   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

C 56/24

—

ontvankelijk verklaren van het beroep tot nietigverklaring;

—

nietig verklaren van het besluit Ares (2014) 3142109 van de Europese Commissie van 24 september 2014, voor zover bij dit besluit werd geweigerd verzoekende partij volledige toegang te verlenen tot de aangevraagde stukken, met uitzondering van de geanonimiseerde persoonsgegevens die zich daarin bevinden;

—

verwijzen van de Commissie in de kosten.

1.

Eerste middel: de Commissie heeft haar motiveringsplicht geschonden door — voor ieder stuk — niet uit te leggen welke relevante uitzondering van verordening (EG) nr. 1049/2001 van het Europees Parlement en de Raad van 30 mei 2001 inzake de toegang van het publiek tot documenten van het Europees Parlement, de Raad en de Commissie (de „transparantieverordening”) zij heeft toegepast en op grond van welke feitelijke omstandigheden en overwegingen. Door zich te verlaten op dezelfde algemene argumenten ter ondersteuning van de verschillende weigeringsgronden (bescherming van gerechtelijke procedures, juridisch advies en het besluitvormingsproces) heeft de Commissie niet gemotiveerd waarom het vrijgeven van de aangevraagde stukken „specifiek en daadwerkelijk” ongunstig zou zijn voor elk van deze belangen. Meer in het bijzonder legt het betwiste besluit niet uit of de rechtvaardiging die voor elke desbetreffende weigering wordt ingeroepen, betrekking heeft op „gerechtelijke procedures” of „juridisch advies”.

2.

Tweede middel: de Commissie heeft artikel 4, lid 2, tweede streepje, van de transparantieverordening geschonden door niet aan te tonen hoe het vrijgeven in iedere zaak „specifiek en daadwerkelijk” ongunstig zou zijn voor de bescherming van „juridisch advies” of „gerechtelijke procedures”. Met betrekking tot de bescherming van „juridisch advies” zijn de abstracte redenen van de Commissie alle in de jurisprudentie verworpen en de Commissie geeft geen concrete uitleg waaruit blijkt dat, in dit geval, het volledig vrijgeven van de aangevraagde stukken specifiek en daadwerkelijk ongunstig zou zijn voor de bescherming van juridisch advies. Met betrekking tot „gerechtelijke procedures” heeft de Commissie wederom niet, concreet, uitgelegd waarom het vrijgeven „specifiek en daadwerkelijk” ongunstig zou zijn voor de bescherming van „gerechtelijke procedures”.

3.

Derde middel: de Commissie heeft artikel 4, lid 3, eerste en tweede alinea, van de transparantieverordening geschonden door niet uit te leggen hoe het vrijgeven „specifiek en daadwerkelijk” ongunstig zou zijn voor het „besluitvormingsproces”. Met betrekking tot artikel 4, lid 3, eerste alinea, van de transparantieverordening heeft de Commissie geen „besluitvormingsproces” geïdentificeerd dat nog zou kunnen worden beschouwd als „lopend” en niet aangetoond hoe het vrijgeven specifiek en daadwerkelijk ongunstig zou zijn voor haar besluitvormingsproces. Met betrekking tot de tweede alinea van die bepaling heeft de Commissie niet aangetoond dat de aangevraagde stukken „standpunten” waren in de zin van die alinea en, a fortiori, dat er een ernstig risico bestond in de striktere zin van die alinea dat het vrijgeven specifiek en daadwerkelijk ongunstig zou zijn voor het besluitvormingsproces.