Hogere voorziening ingesteld op 2 mei 2013 door Manutencoop Soc. coop., voorheen Manutencoop Soc. coop. arl en Astrocoop Universale Pulizie, Manutenzioni e Trasporti Soc. coop. rl tegen de beschikking van het Gerecht (Vierde kamer) van 20 februari 2013 in de gevoegde zaken T-278/00 tot en met T-280/00, T-282/00 tot en met T-286/00 en T-288/00 tot en met T-295/00, Albergo Quattro Fontane e.a./Commissie

(Zaak C-246/13 P)

2013/C 207/39

Procestaal: Italiaans

Partijen

Rekwirantes: Manutencoop Soc. coop., voorheen Manutencoop Soc. coop. r.l. en Astrocoop Universale Pulizie, Manutenzioni e Trasporti Soc. coop. r.l. (vertegenwoordigers: A. Vianello, A. Bortoluzzi en A. Veronese, avvocati)

Andere partijen in de procedure: Europese Commissie, Comitato „Venezia vuole vivere”

Conclusies

Middelen en voornaamste argumenten

Ter staving van de hogere voorziening worden twee middelen aangevoerd.

In de eerste plaats geeft het Gerecht in de bestreden beschikking blijk van een onjuiste rechtsopvatting bij de toepassing van de beginselen die het Hof in het arrest „Comitato Venezia vuole vivere” heeft geformuleerd op het punt van de verplichting dat beschikkingen van de Commissie op het gebied van staatssteun moeten worden gemotiveerd. In het bijzonder heeft het Gerecht zich niet gehouden aan de uitspraak van het Hof, waarin is vastgesteld dat de beschikking van de Commissie „zelf alle wezenlijke gegevens [moet] bevatten om door de nationale autoriteiten te kunnen worden uitgevoerd”. Hoewel die litigieuze beschikking niet de wezenlijke gegevens bevatte om door de nationale autoriteiten te kunnen worden uitgevoerd, heeft het Gerecht geen enkele tekortkoming geconstateerd in de door de Commissie voor de vaststelling van de litigieuze beschikking gevolgde methode, hetgeen een onjuiste rechtsopvatting oplevert.

In de tweede plaats geeft het Gerecht in de bestreden beschikking blijk van een onjuiste rechtsopvatting bij de toepassing van de beginselen die het Hof in het arrest „Comitato Venezia vuole vivere” heeft geformuleerd op het punt van de bewijslastverdeling wat de voorwaarden van artikel 107, lid 1, VWEU betreft. Op basis van de door het Hof geformuleerde beginselen staat het in het kader van de terugvordering aan de lidstaat — en dus niet aan de individuele begunstigde — om per geval te bewijzen dat is voldaan aan de voorwaarden van artikel 107, lid 1, VWEU. In casu heeft de Commissie in de litigieuze beschikking echter verzuimd de „modaliteiten” van een dergelijke controle te verduidelijken. Daar de Italiaanse Republiek dus niet over de wezenlijke gegevens beschikte om in het kader van de terugvordering te bewijzen dat de aan de begunstigden toegekende voordelen staatssteun vormden, heeft zij de bewijslast omgekeerd, door te eisen dat de individuele ondernemingen die de steun — in de vorm van een verlaging van de sociale bijdragen — hebben ontvangen, het bewijs leveren dat de betrokken voordelen de mededinging niet vervalsen en het handelsverkeer tussen de lidstaten niet ongunstig beïnvloeden. Wordt dit bewijs niet geleverd, dan wordt verondersteld dat het toegekende voordeel de mededinging kan vervalsen en het handelsverkeer tussen de lidstaten ongunstig kan beïnvloeden.