29.10.2014   

NL

Publicatieblad van de Europese Unie

L 308/114

(1)

In Richtlijn 2003/87/EG is bepaald dat vanaf 2013 veiling het basisbeginsel dient te vormen voor de toewijzing van broeikasgasemissierechten aan exploitanten van installaties onder het toepassingsgebied van de EU-regeling voor de handel in emissierechten („EU-ETS”). Tussen 2013 en 2020 blijven de exploitanten die daarvoor in aanmerking komen evenwel kosteloos rechten ontvangen, in overeenstemming met de voorschriften van Richtlijn 2003/87/EG en Besluit 2011/278/EU van de Commissie (2).

(2)

Het ontbreken van een ambitieuze internationale overeenkomst inzake klimaatverandering om de mondiale temperatuurstijging tot 2 °C te beperken, kan de voordelen ondergraven van de maatregelen die door de Unie worden uitgevoerd. Zonder bindende maatregelen op internationaal niveau zou de emissie van broeikasgassen kunnen stijgen in derde landen waar het bedrijfsleven niet aan vergelijkbare CO2-beperkingen onderworpen is („weglekeffect”). Om het hoofd te bieden aan dit CO2-weglekrisico is in Richtlijn 2003/87/EG bepaald dat de Commissie in het licht van de resultaten van de internationale onderhandelingen een lijst moet vaststellen van bedrijfstakken en deeltakken die worden geacht te zijn blootgesteld aan een significant CO2-weglekrisico („lijst van bedrijfstakken en deeltakken”). Deze bedrijfstakken en deeltakken ontvangen kosteloos rechten ter hoogte van 100 % van de op grond van Richtlijn 2003/87/EG en Besluit 2011/278/EU bepaalde hoeveelheid, waarop de correctiefactor voor alle bedrijfstakken wordt toegepast, zoals bedoeld in artikel 10 bis, lid 5, van Richtlijn 2003/87/EG en zoals vastgesteld in bijlage II bij Besluit 2013/448/EU van de Commissie (3).

(3)

In dit verband heeft de Commissie onderzocht in welke mate derde landen die een bepalend aandeel van de wereldproductie voor hun rekening nemen in de bedrijfstakken of deeltakken op de lijst, zich er uitdrukkelijk toe verbinden hun broeikasgasemissies in de betrokken bedrijfstakken te reduceren, en of dit gebeurt in een vergelijkbare mate en binnen dezelfde termijn als in de Unie. Daarnaast werd ook onderzocht in hoeverre de efficiëntie van in de betrokken landen gevestigde installaties vergelijkbaar is met die in de Unie. De Commissie kwam tot het besluit dat de inspanningen om de broeikasgasemissies te reduceren niet voldoende vergelijkbaar zijn; daarom doet de vergelijkbaarheid van de CO2-efficiëntie niet ter zake.

(4)

De eerste lijst van bedrijfstakken en deeltakken die worden geacht te zijn blootgesteld aan een significant CO2-weglekrisico, werd in 2009 bij Besluit 2010/2/EU (4) van de Commissie vastgesteld voor 2013 en 2014.

(5)

De beoordeling moet gebaseerd zijn op een aantal kwantitatieve en kwalitatieve criteria en berusten op gegevens van de laatste drie jaar. In dit verband heeft de Commissie gebruikgemaakt van gegevens uit 2009, 2010 en 2011, aangezien niet voor alle parameters gegevens uit 2012 beschikbaar waren.

(6)

Om de lijst van bedrijfstakken en deeltakken vast te stellen, heeft de Commissie het CO2-weglekrisico beoordeeld van de bedrijfstakken en deeltakken op NACE-4-niveau van de statistische classificatie van economische activiteiten in de Unie, in overeenstemming met Verordening (EG) nr. 1893/2006 van het Europees Parlement en de Raad (5). Op NACE-4-niveau worden de bedrijfstakken nauwkeurig gedefinieerd en zijn de beschikbare gegevens optimaal. Bedrijfstakken worden in de NACE-classificatie met vier cijfers aangeduid; deeltakken worden aangeduid op het niveau van de CPA (met zes cijfers) of Prodcom (met acht cijfers), de classificatie van goederen die voor de statistieken over de industriële productie in de Unie wordt gebruikt en rechtstreeks op de NACE-classificatie is gebaseerd.

(7)

De bedrijfstakken werden eerst beoordeeld op basis van de kwantitatieve criteria van artikel 10 bis, leden 15 en 16, van Richtlijn 2003/87/EG. Voor de toepassing van deze kwantitatieve criteria moest de Commissie de som bepalen van de directe en indirecte extra kosten die het gevolg zijn van de toepassing van Richtlijn 2003/87/EG.

(8)

De berekening van de directe extra kosten die het gevolg zijn van de hoeveelheid emissierechten die bedrijfstakken zouden moeten aankopen indien zij niet worden geacht te zijn blootgesteld aan een significant CO2-weglekrisico, berust op de gegevens over directe CO2-emissies op bedrijfstakniveau. De gegevens in het EU-transactielogboek („EUTL”), die worden beschouwd als de meest nauwkeurige en transparante gegevensbron over CO2-emissies op installatieniveau, werden gebruikt om de directe kosten voor bedrijfstakken te berekenen. Voor bedrijfstakken en broeikasgassen die pas sinds 1 januari 2013 onder de EU-ETS vallen, zijn er in het EUTL geen emissiegegevens beschikbaar. Daarom maakte de Commissie in die gevallen gebruik van de gegevens over directe CO2-emissies die de lidstaten overeenkomstig Besluit 2011/278/EU in de nationale uitvoeringsbepalingen verstrekken.

(9)

Voor de berekening van de indirecte extra kosten heeft de Commissie gegevens van de lidstaten verzameld over het elektriciteitsverbruik op bedrijfstakniveau; daarbij werd erop toegezien dat er geen dubbeltelling van het elektriciteitsverbruik tussen verschillende NACE-codes was. Voor de lijst van bedrijfstakken en deeltakken in Besluit 2010/2/EU heeft de Commissie bij de bepaling van de emissies met betrekking tot het elektriciteitsverbruik door de onderscheiden bedrijfstakken gebruikgemaakt van de gemiddelde emissiefactor die werd afgeleid van de totale brandstofmix voor elektriciteitsproductie, aangezien die werd geacht op de meest nauwkeurige gegevens gebaseerd te zijn. Deze gemiddelde emissiefactor werd ook gebruikt voor de beoordelingen van het onderhavige besluit.

(10)

Bovendien moest de Commissie voor de berekening van de directe en indirecte extra kosten een raming maken van de gemiddelde prijs voor emissierechten. Bij de vaststelling van de eerste lijst van bedrijfstakken en deeltakken werd voor de beoordelingen uitgegaan van een prijs voor emissierechten van 30 EUR per ton CO2-equivalent. Tijdens de toepassingsduur van Besluit 2010/2/EU verschilde de prijs voor emissierechten waarop de beoordelingen berusten aanzienlijk van de werkelijke emissierechtenprijs, die veel lager lag. De Commissie heeft in haar mededeling „Een beleidskader voor klimaat en energie in de periode 2020-2030” (6) echter voor 2030 een onvoorwaardelijk emissiereductiestreefcijfer van 40 % ten opzichte van 1990 voorgesteld en een overeenkomstig streefcijfer voor hernieuwbare energiebronnen. De Commissie heeft ook voorgesteld een marktstabiliteitsreserve voor de EU-ETS in te stellen. In deze omstandigheden zal de prijs voor emissierechten in de toekomst naar verwachting sterker worden bepaald door de emissiereductie op middellange en lange termijn. Het is dan ook gerechtvaardigd om voor de beoordelingen van dit besluit te blijven uitgaan van een emissierechtenprijs van 30 EUR per ton CO2-equivalent.

(11)

De directe en indirecte extra kosten moeten worden berekend als een deel van de bruto toegevoegde waarde. Voor de raming van de bruto toegevoegde waarde op bedrijfstakniveau zijn gegevens van de structurele bedrijfsstatistieken van Eurostat gebruikt.

(12)

Voorts heeft de Commissie voor elke bedrijfstak en deeltak de intensiteit van de handel geraamd op basis van gegevens uit de Comext-databank van Eurostat.

(13)

In totaal heeft de Commissie 245 industriële bedrijfstakken en 24 deeltakken beoordeeld uit de afdelingen „Winning van delfstoffen” en „Industrie” van de NACE. De bedrijfstakken en deeltakken die zijn vermeld in punt 1 van de bijlage bij dit besluit voldoen aan de criteria van artikel 10 bis, leden 15 en 16, van Richtlijn 2003/87/EG, en moeten worden geacht te zijn blootgesteld aan een significant CO2-weglekrisico.

(14)

Beoordelingen op basis van de kwalitatieve criteria van artikel 10 bis, lid 17, van Richtlijn 2003/87/EG werden uitgevoerd voor een aantal bedrijfstakken, die uitgaande van de kwantitatieve criteria van artikel 10 bis, leden 15 en 16, niet worden geacht te zijn blootgesteld aan het CO2-weglekrisico. Een kwalitatieve beoordeling vond plaats ingeval aan de kwalitatieve criteria werd voldaan in het kader van de vorige lijst, in het geval van bedrijfstakken die werden beschouwd als grensgevallen, en op verzoek van vertegenwoordigers van het bedrijfsleven.

(15)

In het geval van de bedrijfstakken „Textielveredeling” (NACE-code 1330), „Vervaardiging van bakstenen, tegels en producten voor de bouw, van gebakken klei” (NACE-code 2332), „Vervaardiging van artikelen van gips voor de bouw” (NACE-code 2362), „Gieten van ijzer” (NACE-code 2451) en „Gieten van lichte metalen” (2453) werden de kwalitatieve beoordelingen geactualiseerd die werden uitgevoerd in het kader van de vorige lijst van bedrijfstakken en deeltakken voor 2013 en 2014. Er werd geconcludeerd dat de omstandigheden op grond waarvan die bedrijfstakken aan de lijst van bedrijfstakken en deeltakken werden toegevoegd nog aanhouden. Daarom worden die bedrijfstakken ook voor de periode 2015-2019 nog geacht te zijn blootgesteld aan een significant CO2-weglekrisico.

(16)

Voor de bedrijfstak „Vervaardiging van mout” (NACE-code 1106) werd een kwalitatieve beoordeling uitgevoerd aangezien deze bedrijfstak met betrekking tot artikel 10 bis, lid 16, onder b), van Richtlijn 2003/87/EG wordt beschouwd als een grensgeval. Rekening houdend met de verhoogde kosten die voortvloeien uit de uitvoering van Richtlijn 2003/87/EG, bleek uit de beoordeling dat de intensiteit van de handel hoog was en dat de winstgevendheid van de bedrijfstak van de Unie aanzienlijk was gedaald. Door de lage winstmarges wordt de capaciteit van ondernemingen om te investeren en de emissies te verlagen, beperkt. Op grond van de combinatie van die factoren wordt de bedrijfstak geacht te zijn blootgesteld aan een significant CO2-weglekrisico.

(17)

De bedrijfstakken die zijn vermeld in punt 2 van de bijlage moeten op basis van de kwalitatieve criteria worden geacht te zijn blootgesteld aan een significant CO2-weglekrisico.

(18)

Aangezien de in de bijlage vast te stellen lijst van bedrijfstakken en deeltakken die worden geacht te zijn blootgesteld aan een significant CO2-weglekrisico voor de periode 2015-2019 zal gelden, moet dit besluit van toepassing zijn met ingang van 1 januari 2015.

(19)

Ter wille van de rechtszekerheid en duidelijkheid moet Besluit 2010/2/EU worden ingetrokken met ingang van 1 januari 2015.

(20)

De in dit besluit vervatte maatregelen zijn in overeenstemming met het advies van het Comité klimaatverandering,