(1)

Om onnodige variabiliteit in kapitaalvereisten tussen instellingen te voorkomen en om de beleidsbenadering te kunnen aanwenden in situaties waarin onvoldoende informatie beschikbaar is, moet de methode voor het bepalen van de risicogewogen posten voor een instelling voor collectieve belegging (icb) in het kader van de beleidsbenadering worden gespecificeerd voor de gevallen waarin berekening van de risicogewogen posten door ontbrekende inputs onmogelijk is.

(2)

Indien een icb derivatentransacties aangaat en de onderliggende waarden van de derivaten of het onderliggende risico van de derivatenposities onbekend zijn, kunnen instellingen de vervangingswaarde van de posities niet bepalen, en de blootstellingswaarde ervan dus evenmin. In dat geval moeten instellingen hun berekeningen baseren op het notionele bedrag van de derivatenpositie, dat gewoonlijk bekend zou zijn en de beste indicator voor de omvang van de positie zou zijn, zodat een benadering van de blootstellingswaarde wordt gegeven.

(3)

Indien het beleggingsbeleid van de icb het aangaan van derivatentransacties niet uitsluit, maar niet voldoende informatie bevat om te bepalen of een onderliggende waarde een blootstelling binnen of buiten de balanstelling vormt, kan niet worden uitgesloten dat een dergelijke blootstelling bestaat. Daarom moet die blootstelling worden meegenomen in de berekening van de risicogewogen posten van de blootstellingen van de icb.

(4)

Indien het beleggingsbeleid onvoldoende informatie verschaft over de blootstellingswaarde van een dergelijke positie, kan niet worden uitgesloten dat de blootstellingswaarde de volledige notionele waarde van de derivatenpositie is.

(5)

Indien het beleggingsbeleid het notionele bedrag van de derivatenpositie niet specificeert, moet, om ervoor te zorgen dat de benadering prudent genoeg is, dat bedrag worden afgeleid van het in het kader van dat beleid toegestane maximale notionele bedrag van derivaten.

(6)

Indien de vervangingswaarde of de potentiële toekomstige blootstelling voor de berekening van het blootstellingsbedrag in verband met het tegenpartijkredietrisico onbekend zijn, moeten instellingen hun berekeningen baseren op de som van de notionele bedragen van de transacties in het samenstel van verrekenbare transacties; dit zou de best beschikbare voorzichtige raming zijn om het gebruik van de beleidsbenadering mogelijk te maken.

(7)

Er zijn gevallen waarin het voor instellingen niet mogelijk is om de relevante samenstellen van verrekenbare transacties voor een bepaald type derivaat in de icb vast te stellen, aangezien er geen informatie beschikbaar is over de tegenpartijen of over de vraag of de transacties onderworpen zijn aan een in rechte afdwingbare bilaterale verrekeningsovereenkomst als bedoeld in artikel 272, punt 4), van Verordening (EU) nr. 575/2013. In die gevallen moeten instellingen ervan uitgaan dat voor dat type derivaat geen sprake is van verrekeningseffecten en evenmin van diversificatie van tegenpartijen. Instellingen moeten dus ervan uitgaan dat de icb transacties voor één derivaat is aangegaan met het maximale notionele bedrag dat volgens het beleid voor dat type derivaat is toegestaan.

(8)

Deze verordening is gebaseerd op de ontwerpen van technische reguleringsnormen die de Europese Bankautoriteit aan de Commissie heeft voorgelegd.

(9)

De Europese Bankautoriteit heeft openbare raadplegingen gehouden over de ontwerpen van technische reguleringsnormen waarop deze verordening is gebaseerd, de mogelijke daaraan verbonden kosten en baten geanalyseerd en de bij artikel 37 van Verordening (EU) nr. 1093/2010 van het Europees Parlement en de Raad (2) opgerichte Stakeholdergroep bankwezen om advies verzocht,