Trefwoorden
Samenvatting

Trefwoorden

1. Gemeenschapsrecht — Rechten toegekend aan particulieren — Schending door lidstaat — Verplichting om aan particulieren veroorzaakte schade te vergoeden — Schending toe te rekenen aan hoogste rechterlijke instantie — Geen invloed — Rechterlijke instantie bevoegd voor beslechting van geschil over die vergoeding — Toepassing van nationaal recht

2. Gemeenschapsrecht — Rechten toegekend aan particulieren — Schending door lidstaat — Verplichting om aan particulieren veroorzaakte schade te vergoeden — Voorwaarden in geval van schending toe te rekenen aan hoogste rechterlijke instantie — Kennelijke schending — Criteria

3. Vrij verkeer van personen — Werknemers — Gelijke behandeling — Bezoldiging van hoogleraren — Indirecte discriminatie — Anciënniteitstoelage die alleen rekening houdt met anciënniteit verworven bij universiteiten van betrokken lidstaat — Ontoelaatbaarheid — Rechtvaardiging — Geen — [EG-Verdrag, art. 48 (thans, na wijziging, art. 39 EG); verordening nr. 1612/68 van de Raad, art. 7, lid 1]

4. Gemeenschapsrecht — Schending door lidstaat — Verplichting om aan particulieren veroorzaakte schade te vergoeden — Schending toe te rekenen aan hoogste rechterlijke instantie — Concreet geval — Geen kennelijke schending

Samenvatting

1. Het beginsel dat een lidstaat verplicht is de schade te vergoeden die particulieren lijden als gevolg van een schending van het gemeenschapsrecht die aan hem kan worden toegerekend, is eveneens van toepassing indien de betrokken schending voortvloeit uit een beslissing van een in laatste aanleg rechtsprekende rechterlijke instantie.

Dit aan het verdragstelsel inherente beginsel geldt namelijk voor alle gevallen van schending van het gemeenschapsrecht door een lidstaat, ongeacht het orgaan van de lidstaat waarvan de handeling of het verzuim de schending oplevert.

De rechtsorde van elke lidstaat dient de rechterlijke instantie aan te wijzen die bevoegd is om geschillen betreffende deze vergoeding te beslechten. Onder voorbehoud dat de lidstaten in elk geval een effectieve bescherming van de aan de communautaire rechtsorde ontleende individuele rechten verzekeren, dient het Hof zich namelijk niet in te laten met de beslechting van bevoegdheidsvragen die op het niveau van de nationale rechterlijke organisatie kunnen rijzen bij de kwalificatie van bepaalde op het gemeenschapsrecht gebaseerde rechtssituaties.

cf. punten 30-31, 33, 46-47, 50, dictum 1

2. Een lidstaat is verplicht de schade te vergoeden die particulieren hebben geleden als gevolg van een schending van het gemeenschapsrecht die aan hem kan worden toegerekend, wanneer de geschonden communautaire rechtsregel ertoe strekt particulieren rechten toe te kennen, de schending voldoende gekwalificeerd is en er een rechtstreeks causaal verband bestaat tussen deze schending en de door de betrokkenen geleden schade. Om te bepalen of de schending voldoende gekwalificeerd is, wanneer deze schending voortvloeit uit een beslissing van een in laatste aanleg rechtsprekende rechterlijke instantie, moet de bevoegde nationale rechter, rekening houdend met de specifieke aard van de rechtsprekende functie alsook met de legitieme eisen van rechtszekerheid, onderzoeken of dit een kennelijke schending is.

In het bijzonder dient de nationale rechter rekening te houden met alle elementen die de aan hem voorgelegde situatie kenmerken. Die elementen zijn onder meer: de mate van duidelijkheid en nauwkeurigheid van de geschonden regel, de vraag of de schending opzettelijk is begaan, de al dan niet verschoonbaarheid van de rechtsdwaling, in voorkomend geval het door een gemeenschapsinstelling ingenomen standpunt en de niet-nakoming door de betrokken rechter van zijn verplichting om op grond van artikel 234, derde alinea, EG, een prejudiciële vraag te stellen.

In ieder geval is een schending van het gemeenschapsrecht voldoende gekwalificeerd, wanneer de desbetreffende rechtspraak van het Hof bij het nemen van de betrokken beslissing kennelijk is miskend.

cf. punten 51-56, dictum 1

3. Artikel 48 van het Verdrag (thans, na wijziging, artikel 39 EG) en artikel 7, lid 1, van verordening nr. 1612/68 betreffende het vrije verkeer van werknemers binnen de Gemeenschap, moeten aldus worden uitgelegd dat zij eraan in de weg staan dat een lidstaat als werkgever aan hoogleraren een bijzondere anciënniteitstoelage toekent die een financieel voordeel is bovenop het basissalaris waarvan de hoogte reeds van het aantal dienstjaren afhankelijk is en die een hoogleraar ontvangt indien hij deze functie ten minste vijftien jaar aan een universiteit van deze lidstaat heeft uitgeoefend en hij bovendien minstens vier jaar de normale anciënniteitstoelage heeft ontvangen.

Door voor de toekenning van de voorziene bijzondere anciënniteitstoelage iedere mogelijkheid uit te sluiten om de tijdvakken mee te tellen waarin een hoogleraar in een andere lidstaat werkzaam was, kan een dergelijke regeling het vrije verkeer van werknemers namelijk in tweeërlei opzicht belemmeren.

Hoewel niet kan worden uitgesloten dat het doel om werknemers in het kader van universitair onderzoeks- of onderwijsbeleid aan hun werkgever te binden een dwingende reden van algemeen belang is, kan de door deze maatregel veroorzaakte belemmering niet worden gerechtvaardigd uit hoofde van een dergelijk doel.

cf. punten 70-72, 83, dictum 2

4. Een schending van het gemeenschapsrecht is niet een zo kennelijke schending dat een lidstaat op grond van het gemeenschapsrecht aansprakelijk kan worden gehouden voor een beslissing van een van zijn in laatste aanleg rechtsprekende rechterlijke instanties, wanneer enerzijds het betrokken recht in het gemeenschapsrecht niet expliciet wordt geregeld en de vraag in de rechtspraak van het Hof evenmin wordt beantwoord, en anderzijds deze schending niet opzettelijk is, maar voortvloeit uit een onjuiste lezing van het arrest van het Hof.

cf. punten 122-123, 126, dictum 3