12.12.2007

Diario Oficial de la Unión Europea

C 300/6

Conclusiones del Consejo y de los Representantes de los Gobiernos de los Estados miembros, reunidos en el seno del Consejo, de 15 de noviembre de 2007, sobre la mejora de la calidad de la educación del profesorado (1)

(2007/C 300/07)

EL CONSEJO Y LOS REPRESENTANTES DE LOS GOBIERNOS DE LOS ESTADOS MIEMBROS, REUNIDOS EN EL SENO DEL CONSEJO:

CONSIDERANDO LO SIGUIENTE:

Las conclusiones del Consejo Europeo de Lisboa de 23 y 24 de marzo de 2000, en las que se destaca que la inversión en capital humano es esencial para que Europa ocupe un lugar en la economía basada en el conocimiento, y se insta a los Estados miembros a «adoptar las medidas necesarias para eliminar las barreras para la movilidad de los profesores y atraer así profesores con altas cualificaciones» (2).

El informe del Consejo de Educación de febrero de 2001 destinado al Consejo Europeo sobre los futuros objetivos concretos de los sistemas de educación y formación, que subraya la constante evolución del papel de los profesores, que siguen impartiendo conocimientos pero «también desempeñan la función de tutores que orientan a cada alumno en su camino individual hacia el conocimiento» (3).

El objetivo 1.1 del programa de trabajo «Educación y Formación 2010» — Mejorar la educación y la formación de profesores y formadores, que destaca la importancia de atraer a la enseñanza y de conservar en dicha profesión a personas bien cualificadas y motivadas, determinar las cualificaciones que deben poseer los profesores para responder a la evolución de las necesidades de la sociedad, crear las condiciones necesarias para apoyar al profesorado a lo largo de su formación inicial y permanente, y atraer a la profesión docente a personas con experiencia profesional en otros sectores (4).

La Resolución del Consejo de 27 de junio de 2002 sobre la educación permanente, que insta a los Estados miembros a impulsar la mejora de la educación y la formación de profesores que participen en la formación permanente para que desarrollen las aptitudes necesarias para la sociedad del conocimiento (5).

El informe intermedio conjunto del Consejo y de la Comisión, de 26 de febrero de 2004, sobre los avances en la consecución de los objetivos de Lisboa en los ámbitos de la educación y la formación (6), en el que se dio prioridad a la elaboración de principios europeos comunes respecto a las competencias y cualificaciones necesarias para que los profesores puedan asumir su papel, en constante evolución en la sociedad del conocimiento (7).

El informe conjunto provisional del Consejo y de la Comisión, de 23 de febrero de 2006, sobre la puesta en práctica del programa de trabajo «Educación y Formación 2010», en el que se insiste en que «la inversión en la educación de profesores e instructores y el fortalecimiento del liderazgo de las instituciones de educación y formación son cruciales para aumentar la eficacia de los sistemas educativos y formativos» (8).

Las conclusiones del Consejo y de los Representantes de los Gobiernos de los Estados Miembros, reunidos en el seno del Consejo, del 14 de noviembre de 2006, sobre eficiencia y equidad en educación y formación, en las que se afirma que «la motivación, las calificaciones y competencias de los profesores, formadores, otro personal docente y los servicios de orientación y de ayuda social, así como la calidad de la dirección de los centros son factores clave para lograr resultados de aprendizaje de alta calidad» y que «los esfuerzos del personal docente deben contar con el apoyo de un desarrollo profesional continuo».

Las conclusiones del Consejo y de los Representantes de los Gobiernos de los Estados Miembros, reunidos en el seno del Consejo, de 14 de noviembre de 2006, sobre las futuras prioridades de una cooperación reforzada europea en materia de educación y formación profesionales, en las que se hace hincapié en la necesidad de contar con profesores altamente cualificados que sigan cursos de formación permanente (9).

La Decisión no 1720/2006/CE del Parlamento Europeo y del Consejo de 15 de noviembre de 2006 por la que se establece un programa de acción en el ámbito del aprendizaje permanente que incluye, con arreglo al Programa Comenius, el objetivo específico de incrementar la calidad y la dimensión europea de la educación del profesorado (10).

10.

La Recomendación 2006/961/CE del Parlamento Europeo y del Consejo, de 18 de diciembre de 2006, sobre las competencias clave para el aprendizaje permanente (11), que establece los conocimientos, capacidades y actitudes mínimos que deben haber adquirido todos los alumnos al término de su educación y formación iniciales para integrarse en la sociedad del conocimiento y que, por su carácter transversal, implican un mayor grado de colaboración y trabajo en equipo entre los profesores, así como un planteamiento de la docencia que supere los límites tradicionales de las asignaturas.

ACOGE CON SATISFACCIÓN la comunicación de la Comisión al Consejo y al Parlamento Europeo, de 23 de agosto de 2007, titulada «Mejorar la calidad de la educación del profesorado» (12), en la que se señala que la calidad de la docencia y de la educación del profesorado es un factor clave para mejorar los resultados académicos y alcanzar los objetivos de Lisboa, y en la que se formulan en consecuencia propuestas destinadas a mantener y mejorar esa calidad.

REAFIRMA que, aunque la organización y el contenido de los sistemas de educación y formación y la consecución del objetivo 1.1 del programa de trabajo «Educación y Formación 2010» son competencia de los Estados miembros y que, aunque los centros de enseñanza disfrutan de un grado considerable de autonomía en los Estados miembros, la cooperación europea cumple una función de gran utilidad a la hora de ayudar a los Estados miembros a afrontar los retos comunes, en particular mediante el método abierto de coordinación, que implica la formulación de principios y objetivos comunes, y de iniciativas conjuntas como las actividades de aprendizaje entre iguales, el intercambio de experiencia y buenas prácticas y la evaluación mutua.

CONSIDERAN que:

Una enseñanza de alta calidad es condición sine qua non para una educación y formación de alta calidad, que determinarán a su vez en gran medida la competitividad de Europa a largo plazo y su capacidad para crear más empleo e impulsar el crecimiento con arreglo a los objetivos de Lisboa y en conjunción con otros ámbitos de actuación pertinentes como la política económica, la política social y la investigación.

Igualmente importante, el profesorado rinde un servicio de considerable importancia social: los profesores desempeñan un papel fundamental para que las personas puedan descubrir y cultivar sus talentos y alcanzar su potencial de desarrollo y bienestar personales, así como ayudarlas a adquirir el complejo abanico de conocimientos, habilidades y competencias clave que necesitarán como ciudadanos a lo largo de su vida personal, social y profesional.

3.	La capacidad de los profesores para responder a los desafíos de la creciente diversidad social y cultural en las aulas resulta esencial para el desarrollo de sistemas educativos más justos y para avanzar hacia la igualdad de oportunidades para todos.

La educación y formación de los profesores constituye un elemento esencial de la modernización de los sistemas de enseñanza y formación europeos; las mejoras de los resultados académicos que puedan conseguirse en el futuro y el avance hacia los objetivos comunes del programa de trabajo «Educación y Formación 2010» se verán facilitados por la existencia de sistemas eficaces de educación del profesorado.

5.	En vista de lo anterior, los Estados miembros deben conceder prioridad al mantenimiento y mejora de la calidad de la educación del profesorado con un planteamiento que abarque toda la carrera profesional.

OBSERVAN que:

Los numerosos cambios sociales, culturales, económicos y tecnológicos que se han producido en la sociedad imponen nuevas exigencias al profesorado y hacen más acuciante la necesidad de formular planteamientos de la docencia que se centren más en las competencias y hagan mayor hincapié en los resultados del aprendizaje.

Cada vez más, se espera de los alumnos que, al adquirir las competencias clave para la vida, desarrollen una mayor autonomía en su aprendizaje y asuman la responsabilidad de su propia educación.

Además, es cada vez más frecuente que los alumnos de cualquier clase tengan muy distintas procedencias y dispongan de una amplia gama de habilidades.

Para poder adaptar sus métodos de enseñanza a la evolución de las necesidades de los alumnos, es preciso que los profesores actualicen regularmente sus capacidades o adquieran otras nuevas.

Las nuevas exigencias con las que se enfrentan los profesores, además de crear la necesidad de idear nuevos entornos de aprendizaje y planteamientos docentes, requieren un alto grado de profesionalidad.

A medida que los centros de enseñanza ganan en autonomía y se convierten en entornos de aprendizaje abiertos, los profesores van asumiendo mayores responsabilidades en lo que se refiere al contenido, la organización y la supervisión del proceso de formación, así como en cuanto al desarrollo de su propia carrera profesional.

Esto presenta, a su vez, nuevos retos para los centros de formación del profesorado, los formadores de profesores y a los centros de enseñanza a la hora de elaborar o ejecutar programas destinados tanto a los futuros docentes como a los que ya ejercen la profesión. Para que los sistemas de educación de los profesores puedan hacer frente a esos retos, es necesaria una mayor coordinación de las distintas vertientes de la educación del profesorado — desde la formación inicial hasta el desarrollo profesional continuo, pasando por el apoyo [«inducción» (13)] al comienzo del ejercicio de la profesión.

Además, es necesario ofrecer mayores incentivos a los profesores para que sigan actualizando sus competencias a lo largo de su carrera profesional, al tiempo que es también necesario un esfuerzo para garantizar que la educación que se recibe en el empleo responde a las necesidades del profesorado, tanto en términos de cantidad como de calidad.

En varios Estados miembros se observa la necesidad no sólo de atraer a la enseñanza a nuevos candidatos — incluidos aquellos con experiencia en otras profesiones y con las cualificaciones adecuadas —, sinó también de convencer a los profesores experimentados de que sigan ejerciendo en vez de jubilarse anticipadamente o cambiar de profesión.

La mejora de la calidad de la educación del profesorado puede ser una forma de hacer de la enseñanza una opción profesional atractiva.

CONVIENEN, dentro del marco de sus competencias, en lo siguiente:

Esforzarse por garantizar que los profesores:

—	sean titulados de instituciones de enseñanza superior (14) que ofrezcan un equilibrio adecuado entre los estudios basados en la investigación y la práctica docente,

—	posean un conocimiento especializado de las materias que imparten y competencias pedagógicas,

—	tengan acceso a programas eficaces de apoyo al comienzo del ejercicio de la profesión,

—	tengan acceso a una tutela adecuada a lo largo de su carrera,

—	reciban estímulo y apoyo a lo largo de su carrera para plantearse qué necesitan aprender y para adquirir nuevos conocimientos, destrezas y competencias, por medios formales, informales y no formales, con inclusión de intercambios y destinos temporales en el extranjero.

2.	Esforzarse por garantizar que los profesores con funciones rectoras, además de poseer competencias para la enseñanza y experiencia, tengan acceso a una formación de alta calidad en gestión y dirección de centros de enseñanza.

3.	Procurar que la oferta en lo que se refiere a la formación inicial del profesorado, el apoyo en el comienzo del ejercicio de la docencia y el posterior desarrollo profesional sean coordinados y coherentes y cuenten con los recursos adecuados y con garantías de calidad.

4.	Estudiar la adopción de medidas destinadas a aumentar el nivel de cualificación y el grado de experiencia práctica que se exigen para ejercer la docencia.

Fomentar unas relaciones y asociaciones más estrechas entre los centros de enseñanza — que deberían transformarse en «comunidades de aprendizaje» — y los centros de formación del profesorado, asegurándose de que dichos centros ofrecen programas de educación del profesorado coherentes, de alta calidad y pertinentes y que responden de manera eficaz a la evolución de las necesidades de los centros de enseñanza, los profesores y la sociedad en general.

Promover, durante la educación inicial del profesorado, el apoyo en el comienzo del ejercicio de la docencia y a través del desarrollo profesional continuo, la adquisición de competencias que permitan a los profesores:

—	enseñar competencias de orden horizontal, como las que se exponen de manera resumida en la Recomendación sobre competencias clave (15),

—	crear un entorno escolar seguro y atractivo basado en el respeto y la colaboración mutuos,

—	enseñar de modo eficaz en clases heterogéneas con alumnos de distinta procedencia social y cultural, y con una amplia gama de capacidades y necesidades, incluidas las necesidades de enseñanza especial,

—	trabajar en estrecha colaboración con sus colegas, con los padres y con la comunidad en general,

—	participar en el desarrollo del centro de enseñanza o de formación en que trabajen,

—	adquirir nuevos conocimientos y ser innovadores mediante el ejercicio de la reflexión y de la investigación,

—	hacer uso de las tecnologías de la información y de las comunicaciones en sus diversas tareas, así como en su propio desarrollo profesional continuo,

—	ser capaces de aprender de forma autónoma en el marco de su desarrollo profesional a lo largo de toda su carrera.

7.	Facilitar el apoyo adecuado a los centros de formación del profesorado y a los profesores de profesores, para que puedan desarrollar respuestas innovadoras a las nuevas demandas en este ámbito.

Apoyar los programas de movilidad dirigidos a quienes estudian para dedicarse a la enseñanza, a sus profesores y a los profesores docentes que estén concebidos para influir de forma significativa en el desarrollo profesional y para fomentar una mayor comprensión de las diferencias culturales y el conocimiento de la dimensión europea de la enseñanza.

9.	Adoptar todas las medidas adecuadas para hacer de la enseñanza una opción profesional más atractiva.

INVITAN A LOS ESTADOS MIEMBROS CON EL APOYO DE LA COMISIÓN A:

Trabajar de consuno para aumentar la cooperación europea, en el marco del método abierto de coordinación, en consulta con las partes interesadas y como objetivo transversal de actuación del programa de trabajo «Educación y Formación 2010» y del programa que lo suceda, a fin de potenciar la aplicación de las prioridades en materia de educación del profesorado que se esbozan en las presentes conclusiones.

Recurrir a todos los instrumentos disponibles — como los que forman parte del método abierto de coordinación, el Programa de Aprendizaje Permanente, el Séptimo Programa marco de investigación y desarrollo tecnológico y el Fondo Social Europeo — para promover, utilizando un enfoque integrado, los conocimientos basados en pruebas y relevantes para las políticas de educación del profesorado, nuevas iniciativas de enseñanza mutua, proyectos innovadores de educación del profesorado y la movilidad de quienes estudian para dedicarse a la enseñanza, de sus profesores y de los profesores docentes.

(1) Las presentes conclusiones se refieren a los profesores de educación general y de formación profesional inicial; a estos efectos, un profesor es una persona a la que se reconoce la condición de profesor (o equivalente) según la legislación y la práctica de un Estado miembro. Quedan excluidas las personas empleadas al margen de los sistemas formales de educación y formación por ser diferentes la naturaleza y el contexto de las funciones que desempeñan.

(2) SN 100/1/00 REV 1.

(3) Doc. 5980/01.

(4) DO C 142 de 14.6.2002, p. 1.

(5) DO C 163 de 9.7.2002, p. 1.

(6) Doc. 6905/04.

(7) Anexos I y II del doc. 12414/07 ADD 1.

(8) DO C 79 de 1.4.2006, p. 1.

(9) DO C 298 de 8.12.2006, p. 8.

(10) DO L 327 de 24.11.2006, p. 45.

(11) DO L 394 de 30.12.2006, p. 5.

(12) Doc. 12414/07 + ADD 1 + ADD 2.

(13) «Inducción» se refiere al proceso en determinados Estados miembros mediante el cual se facilita a profesores recientemente titulados un apoyo suplementario durante los primeros años de su ejercicio profesional (p. ej., mediante tutela, formación, asesoramiento), que necesitan para asumir su nuevo papel en el colegio y en la profesión. De esta manera se configura un puente entre su enseñanza inicial como profesores y su verdadera práctica profesional.

(14) O, en el caso de los que trabajen en el sector de la enseñanza profesional inicial, que estén altamente cualificados en su ámbito profesional y posean una titulación pedagógica adecuada.

(15) Véase la nota 11.

12.12.2007

Diario Oficial de la Unión Europea

C 300/11

Información resumida comunicada por los Estados miembros acerca de las ayudas estatales concedidas de conformidad con el Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión, sobre la aplicación de los artículos 87 y 88 del Tratado a las ayudas estatales para las pequeñas y medianas empresas dedicadas a la producción de productos agrícolas y por el que se modifica el Reglamento (CE) no 70/2001

(2007/C 300/09)

Ayuda no: XA 13/07

Estado miembro: Países Bajos

Región: Provincie Limburg

Denominación del régimen de ayudas o nombre de la empresa que recibe la ayuda individual: Universiteit Wageningen (WUR) en indirect steun in natura (adviestraject) ten gunste van 40 ondernemingen in de primaire landbouwsector

Base jurídica: Algemene Wet Bestuursrecht titel 4.2 Subsidies, Algemene Subsidieverordening 2004 (van de Provincie Limburg) en de Nadere subsidieregels voor de bevordering van de economische ontwikkeling (van de Provincie Limburg)

Gasto anual previsto en virtud del régimen o cuantía global de la ayuda individual concedida a la empresa: Asignación única de 100 000 EUR (16,89 % de los costes totales de 592 000 EUR) a la WUR.

Intensidad máxima de la ayuda: 100 %

Fecha de aplicación: 20 días después de la toma de decisión por los Estados Diputados (el Gobierno provincial) de Limburgo el 30 de enero de 2007.

Duración del régimen o de la ayuda individual: El proyecto se extiende hasta el 1 de febrero de 2008 La subvención se concederá como máximo 6 meses después de finalizar el proyecto, es decir, el 1 de agosto de 2008.

Objetivo de la ayuda: Reforzar la posición de las empresas agrarias que ofrecen formación práctica y, como objetivo secundario, introducción de cursos centrados en la competitividad. La contribución de la WUR se destinará a asistencia profesional a las empresas que ofrecen formación práctica en forma de un curso de diez días, ayuda en la elaboración de un plan de empresa y realización de una evaluación.

Sector o sectores afectados: Sector agrícola primario, especialmente la ganadería y la horticultura intensivas.

Aplicación del artículo 15 de la normativa sobre excepciones.

Los costes subvencionables ascienden a 592 000 EUR.

Nombre y dirección del organismo que concede la ayuda:

Provincie Limburg

Limburglaan 10

6229 GA Maastricht

Nederland

Dirección web: www.limburg.nl; cliquee en «zoek in Limburg», busque «bevordering van de economische ontwikkeling».

Información adicional: No procede.

Ayuda no: XA 194/07

Estado miembro: República de Lituania.

Región: —

Denominación del régimen de ayudas o nombre de la empresa que recibe la ayuda individual: Valstybės parama gyvulininkystės sektoriui (Schemos Nr. XA 64/07)

Base jurídica: Lietuvos Respublikos žemės ūkio ministro 2007 m. balandžio 13 d. įsakymas Nr. 3D-162 „Dėl paramos teikimo už šalutinių gyvūninių produktų, neskirtų vartoti žmonėms, pašalinimą ir sunaikinimą taisyklių patvirtinimo ir žemės ūkio ministro 2006 m. gegužės 26 d. įsakymo Nr. 3D-217 bei žemės ūkio ministro 2006 m. spalio 3 d. įsakymo Nr. 3D-385 pripažinimo netekusiais galios“

Lietuvos Respublikos žemės ūkio ministro 2007 m. balandžio 13 d. įsakymas Nr. 3D-346 „Dėl paramos teikimo už šalutinių gyvūninių produktų, neskirtų vartoti žmonėms, pašalinimą ir sunaikinimą taisyklių patvirtinimo ir žemės ūkio ministro 2006 m. gegužės 26 d. įsakymo Nr. 3D-217 bei žemės ūkio ministro 2006 m. spalio 3 d. įsakymo Nr. 3D-385 pripažinimo netekusiais galios“

Gasto anual previsto en virtud del régimen o cuantía global de la ayuda individual concedida a la empresa: 10 000 000 LTL (es decir, 2 898 550 EUR según el cambio oficial).

Intensidad máxima de la ayuda: Hasta el 100 % de los costes de retirada y destrucción del ganado muerto cuando existe una obligación de efectuar pruebas de EET a tales animales.

Hasta el 100 % de los costes de retirada del ganado muerto.

Hasta el 75 % de los costes de destrucción del ganado muerto.

Fecha de aplicación: 1 de agosto de 2007.

Duración del régimen o de la ayuda individual: Hasta el 31 de diciembre de 2013.

Objetivo de la ayuda: Ayuda a las PYME.

Ofrecer ayuda a las empresas y agricultores activos en el sector ganadero, con el fin de garantizar una eliminación sin riesgos de todos los animales encontrados muertos en el marco de un programa coherente de control.

Se aplica el artículo 16 del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión.

Gastos subvencionables:

1)	gastos de retirada y destrucción del ganado muerto cuando existe la obligación de realizar pruebas de EET a dichos animales;

2)	gastos de retirada y destrucción del ganado muerto cuando no existe la obligación de realizar pruebas de EET a dichos animales.

Sector o sectores afectados: Producción primaria de productos agrícolas.

Nombre y dirección del organismo que concede la ayuda:

Lietuvos Respublikos žemės ūkio ministerija

Gedimino pr. 19 (Lelevelio g. 6)

LT-01103 Vilnius

Dirección web: http://www.zum.lt/min/Isakymai/dsp_isakymas.cfm?IsakymasID=3409&langparam=LT

http://www.zum.lt/min/Isakymai/dsp_isakymas.cfm?IsakymasID=3409&langparam=LT

Información adicional: Tras la entrada en vigor, el 1 de mayo de 2007, de nuevas normas en materia de ayudas estatales para la retirada y destrucción de subproductos animales no destinados al consumo humano, se puso de manifiesto la necesidad de aportar algunas modificaciones a dichas normas, entre las que destaca el pago de un anticipo durante el mes en curso a las empresas transformadoras de subproductos animales.

En el marco del nuevo régimen de ayuda, se ha ampliado considerablemente el período previsto para verificar los datos presentados por las empresas transformadoras de subproductos animales; por esta razón la ayuda estatal concedida para compensar el gasto de los productos animales retirados y destruidos se abona 40-45 días naturales después de haber contraído dicho gasto.

Dado que las empresas se enfrentan a dificultades financieras cuando retiran y destruyen los subproductos animales empleando sus propios recursos, las normas prevén la concesión de un anticipo para el mes en curso a las empresas transformadoras de subproductos animales.

Ayuda no: XA 195/07

Estado miembro: República de Eslovenia

Región: Območje Mestne občine Ptuj

Denominación del régimen de ayudas o nombre de la empresa que recibe la ayuda individual: Dodeljevanje državnih in drugih pomoči, ter ukrepov za programe razvoja podeželja mestne občine Ptuj 2007-2013

Base jurídica: Pravilnik o dodeljevanju državnih in drugih pomoči, ter ukrepov za programe razvoja podeželja v mestni občini Ptuj

Denominación del régimen de ayudas o nombre de la empresa que recibe la ayuda individual:

2007: 26 357 EUR

2008: 26 910 EUR

2009: 27 475 EUR

2010: 28 053 EUR

2011: 28 642 EUR

2012: 29 243 EUR

2013: 29 857 EUR

Intensidad máxima de la ayuda:

Inversiones en explotaciones agrarias para la producción primaria:

—	hasta el 50 % de los gastos subvencionables en las zonas desfavorecidas,

—	hasta el 40 % de los gastos subvencionables en otras zonas,

—	hasta el 60 % de la inversión subvencionable en las zonas desfavorecidas, o el 50 % en otras zonas, en el caso de jóvenes agricultores, en los cinco primeros años de su establecimiento.

La ayuda se destinará a la mejora de las explotaciones, a la adquisición de equipo para la producción agrícola, a inversiones en cultivos permanentes y a la mejora de pastos y tierras agrícolas.

Conservación de paisajes y edificios tradicionales:

—

hasta el 60 % de los gastos subvencionables, o hasta el 75 % en zonas desfavorecidas, con respecto a inversiones para conservar los aspectos patrimoniales de carácter productivo (edificios agrarios), siempre que esa inversión no entrañe ningún aumento de la capacidad de producción de la explotación,

—	hasta el 100 % de los gastos subvencionables en inversiones con la finalidad de conservar aspectos no productivos en las explotaciones (sitios de interés arqueológico o histórico),

—	ayuda complementaria de hasta el 100 % que cubra los costes extraordinarios generados por la utilización de materiales tradicionales necesarios para mantener los aspectos patrimoniales de los edificios.

Ayudas para el pago de primas de seguros:

—

las ayudas municipales, acogidas al «Decreto de cofinanciación de las primas de seguros para la producción agrícola del año en curso», dan lugar a una ayuda total de hasta el 50 % de los costes subvencionables de las primas de los seguros contra las enfermedades que afecten a las cosechas, los productos y el ganado.

Ayudas a la concentración parcelaria:

—	hasta el 100 % de los costes efectivos generados por la tramitación jurídica y administrativa, incluidos costes de inspección.

Ayudas para fomentar la producción de productos agrícolas de calidad:

—	la ayuda se concede hasta un máximo del 100 % de los costes en forma de servicios subvencionados y no deben incluir pagos directos a los productores.

Asistencia técnica al sector agrario:

—

se conceden ayudas hasta el 100 % de los costes subvencionables para educación y formación de los agricultores y servicios de consultoría y sustitución para cubrir ausencias por enfermedad o vacaciones, organización de foros, concursos, exhibiciones y ferias, publicaciones, catálogos y sitios Web. Las ayudas se concederán en especie mediante servicios subvencionados y no deben incluir pagos directos a los productores.

Traslado de edificios agrícolas por interés público:

—	hasta el 100 % de los costes efectivos, cuando el traslado sólo consiste en el desmantelamiento, el traslado y la posterior reconstrucción de los edificios existentes,

—

cuando el traslado dé lugar a que el agricultor disfrute de unas instalaciones más modernas, éste aportará al menos el 60 % (el 50 % en las zonas desfavorecidas) del aumento del valor de las instalaciones en cuestión después del traslado; si el beneficiario es un joven agricultor, esta aportación será, al menos, del 55 % o el 45 % respectivamente,

—	cuando, como consecuencia del traslado, se produzca un aumento de la capacidad de producción, el agricultor deberá aportar al menos el 60 % de los gastos relacionados con ese aumento; si el agricultor es un joven agricultor, esta contribución será al menos del 55 %.

Fecha de aplicación: Agosto de 2007 (o la fecha en que entre en vigor el Reglamento).

Duración del régimen o de la ayuda individual: Hasta el 31 de diciembre de 2013.

Objetivo de la ayuda: Ayuda a las PYME

Referencia a los artículos aplicables del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión y costes subvencionables: El capítulo II del proyecto de Reglamento sobre la concesión de ayudas estatales y otras ayudas y medidas en favor de los programas de desarrollo rural en el municipio de Ptuj incluye medidas que constituyen una ayuda estatal según lo dispuesto en los siguientes artículos del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión, de 15 de diciembre de 2006, sobre la aplicación de los artículos 87 y 88 del Tratado CE a las ayudas estatales para las pequeñas y medianas empresas dedicadas a la producción, transformación y comercialización de productos agrícolas y por el que se modifica el Reglamento (CE) no 70/2001 (DO L 358 de 16.12.2006, p. 3:

Artículo 4: Inversiones en explotaciones agrarias,

Artículo 5: Conservación de paisajes y edificios tradicionales,

Artículo 6: Traslado de edificios agrícolas por interés público,

Artículo 12: Ayudas para el pago de primas de seguro,

Artículo 13: Ayudas para concentración parcelaria,

Artículo 14: Ayudas para fomentar la producción de productos agrícolas de calidad,

Artículo 15: Asistencia técnica al sector agrario.

Sector o sectores afectados: Agricultura: explotaciones agrícolas y ganaderas.

Nombre y dirección del organismo que concede la ayuda:

Dirección web: Indíquese la dirección Internet en la que puede consultarse el texto íntegro del régimen, así como los criterios y condiciones que rigen la concesión de una ayuda individual fuera del régimen de ayudas.

http://www.lex-localis.info/KatalogInformacij/VsebinaDokumenta.aspx?SectionID=44ac4dc2-c7bb-440b-a127-f75db8c4cc65

Información adicional: Las disposiciones sobre el pago de primas de seguros para la protección de las cosechas y los productos especifican los siguientes fenómenos climáticos adversos que pueden asimilarse a catástrofes naturales: heladas de primavera, granizo, rayos, incendios provocados por rayos, tormentas e inundaciones.

El Reglamento municipal cumple lo dispuesto en el Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión en lo que respecta a las disposiciones que adopten los ayuntamientos y las medidas generales de aplicación (procedimiento de asignación de ayudas, acumulación y transparencia de las ayudas y control de éstas).

Firma de la persona responsable:

Klavdija PETEK

Jefe del Departamento de Economía

12.12.2007

Diario Oficial de la Unión Europea

C 300/16

(2007/C 300/11)

Ayuda no: XA 152/07

Estado miembro: República de Eslovenia

Región: Območje občine Bovec

Denominación del régimen de ayudas o nombre de la empresa que recibe la ayuda individual: Finančne intervencije za ohranjanje in razvoj kmetijstva in podeželja v občini Bovec

Base jurídica: Pravilnik o finančnih intervencijah za ohranjanje in razvoj kmetijstva in podeželja v občini Bovec po Uredbi za skupinske izjeme

Gasto anual previsto en virtud del régimen o cuantía global de la ayuda individual concedida a la empresa:

2007: 6 260 EUR

2008: 7 000 EUR

2009: 7 500 EUR

2010: 8 000 EUR

2011: 8 500 EUR

2012: 9 000 EUR

2013: 9 500 EUR

Intensidad máxima de la ayuda: Indíquese la intensidad máxima de la ayuda o la cuantía máxima de la ayuda por concepto subvencionable:

hasta el 50 % de los costes subvencionables resultantes de las inversiones en zonas desfavorecidas, o el 40 % en las demás regiones, para inversiones en la producción animal y vegetal en las explotaciones agrarias.

la ayuda económica que aporte el municipio incluirá únicamente el gasto suplementario que genere la utilización de los materiales tradicionales necesarios para mantener las características patrimoniales en los edificios. Dicho gasto suplementario se cofinancia hasta el 100 %.

hasta el 100 % de los costes subvencionables en el sector de la educación y formación de agricultores y trabajadores agrarios, en los servicios de sustitución y asesoría, en la organización de foros de intercambio de conocimientos entre empresas, concursos, exposiciones y ferias y participación en esos eventos, y publicaciones, como los catálogos y páginas web. La ayuda se concederá en especie mediante servicios subvencionados y no podrá consistir en pagos directos en efectivo a los productores.

Fecha de aplicación: 3 de julio de 2007.

Duración del régimen o de la ayuda individual: Hasta el 31 de diciembre de 2013.

Objetivo de la ayuda: Ayuda a las PYME (pequeñas y medianas empresas).

Mención de los artículos del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión, y costes subvencionables: El reglamento sobre las intervenciones financieras para la conservación y el desarrollo agrícola y rural en el municipio de Bovec en virtud del Reglamento relativo a las exenciones por categorías incluye medidas que constituyen ayuda estatal de conformidad con los siguientes artículos del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión, de 15 de diciembre de 2006, sobre la aplicación de los artículos 87 y 88 del Tratado CE a las ayudas estatales para las pequeñas y medianas empresas dedicadas a la producción de productos agrícolas, y por el que se modifica el Reglamento (CE) no 70/2001 (DO L 358 de 16.12.2006, p. 3):

Artículo 4: Inversiones en explotaciones agrarias,

Artículo 5: Conservación de paisajes y edificios tradicionales,

Artículo 15: Asistencia técnica al sector agrario.

Sector o sectores económicos afectados: Agricultura: cultivos herbáceos y cría de ganado.

No se ha señalado ningún subsector en concreto.

Nombre y dirección del organismo que concede la ayuda:

Občina Bovec

Trg golobarskih žrtev 8

SLO-5230 Bovec

Dirección web: http://www.uradni-list.si/1/ulonline.jsp?urlid=200752&dhid=89919

Información adicional: La ayuda concedida en base a la medida correspondiente a la conservación de paisajes y edificios tradicionales está en conformidad con el artículo 5, apartado 3, segundo párrafo, segunda frase, del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión. En lo que respecta a las inversiones, el municipio ofrece apoyo económico de hasta el 100 % únicamente para los gastos suplementarios que genere la utilización de materiales tradicionales.

El reglamento del municipio cumple los requisitos del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión, que se refieren a las medidas que tomará el municipio, así como las disposiciones comunes establecidas (condiciones previas a la concesión de la ayuda, concurrencia de ayudas, transparencia y control de éstas).

Firma del responsable:

Danijel Krivec

El Alcalde

Ayuda no: XA 153/07

Estado miembro: República de Eslovenia

Región: Območje občine Dobrova – Polhov Gradec

Denominación del régimen de ayudas o nombre de la empresa que recibe la ayuda individual: Programi razvoja podeželja v občini Dobrova – Polhov Gradec 2007-2013

Base jurídica: Pravilnik o ukrepih za razvoj podeželja na območju Občine Dobrova — Polhov Gradec od leta 2007 do leta 2013 (2. Poglavje) Uradni list 53/07, 15.6.2007

Gasto anual previsto en virtud del régimen o cuantía global de la ayuda individual concedida a la empresa: El importe del valor medio anual de los créditos en el periodo 2007-2013 asciende a 64 000 EUR.

La cuantía global de la ayuda concedida para el mismo periodo asciende, en promedio, a 450 000 EUR.

Intensidad máxima de la ayuda: La intensidad de la ayuda para cada medida particular señalada a continuación está en conformidad con las disposiciones del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión. Así mismo, se han tenido en cuenta las disposiciones relativas a las restricciones señaladas anteriormente en lo que respecta a la ayuda permitida (inversiones en explotaciones agrarias).

hasta el 40 % de los costes subvencionables en las zonas desfavorecidas y hasta el 30 % de los costes subvencionables para inversiones en las demás regiones,

hasta el 50 % de los costes subvencionables en las inversiones destinadas a la producción primaria en las zonas desfavorecidas o hasta el 40 % en las demás regiones, siempre y cuando los beneficiarios sean jóvenes agricultores y si las inversiones las realizan en los cinco años siguientes a su instalación,

la subvenciones están destinadas a las inversiones en rehabilitación de instalaciones agrícolas, a la compra de equipamiento para la producción agraria, a las inversiones en cultivos permanentes y pastos, a las mejoras agrarias e infraestructuras privadas en la explotación.

para las inversiones destinadas a la conservación de los aspectos patrimoniales sin finalidad productiva: hasta el 50 % de los costes subvencionables en el caso de inversiones en zonas desfavorecidas o hasta el 40 % en las demás regiones,

hasta el 60 % de los costes subvencionables para inversiones destinadas a la conservación de los aspectos patrimoniales con finalidad productiva de las explotaciones, como los edificios agrarios, siempre que esa inversión no entrañe ningún aumento de la capacidad de producción de la explotación,

ayuda de hasta el 60 % de los costes subvencionables para cubrir los gastos suplementarios que genere la utilización de los materiales tradicionales en las zonas desfavorecidas (cuando se trate de inversiones para la conservación de los aspectos patrimoniales sin finalidad productiva).

hasta el 100 % de los costes en especie mediante servicios subvencionados en el sector de la educación, en la formación de agricultores, en los servicios de asesoría, en la organización de foros, concursos, exposiciones, ferias y publicaciones, la ayuda no podrá consistir en pagos directos en efectivo a los productores.

Fecha de aplicación: Julio de 2007 (o a partir del día de entrada en vigor del reglamento).

Duración del régimen o de la ayuda individual: Hasta el 31 de diciembre de 2013.

Objetivo: Ayuda a las PYME (pequeñas y medianas empresas).

Mención de los artículos del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión y gastos subvencionables: El capítulo II de la propuesta del Reglamento relativo a las medidas adoptadas para el desarrollo rural en el municipio de Dobrova-Polhov Gradec para el periodo 2007-2013 incluye medidas que constituyen ayuda estatal de conformidad con los siguientes artículos del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión, de 15 de diciembre de 2006, sobre la aplicación de los artículos 87 y 88 del Tratado CE a las ayudas estatales para las pequeñas y medianas empresas dedicadas a la producción de productos agrícolas, y por el que se modifica el Reglamento (CE) no 70/2001 (DO L 358 de 16.12.2006, p. 3):

Artículo 4: Inversiones en explotaciones agrarias,

Artículo 5: Conservación de paisajes y edificios tradicionales,

Artículo 15: Asistencia técnica al sector agrario.

Sector o sectores económicos afectados: Agricultura: cultivos herbáceos y cría de ganado.

Nombre y dirección del organismo que concede la ayuda:

Občina Dobrova – Polhov Gradec

Ulica Vladimirja Dolničarja 2

SLO-1356 Dobrova

Dirección web: http://www.uradni-list.si/1/ulonline.jsp?urlid=200753&dhid=89975

Información adicional: A través de la medida «Conservación de paisajes y edificios tradicionales», el municipio ofrece más ayuda en lo que respecta la utilización de materiales tradicionales cuando se trate de inversiones en aspectos patrimoniales sin finalidad productiva (el 10 % en zonas desfavorecidas y el 20 % en las demás regiones), lo que está de conformidad con las disposiciones del artículo 5 del Reglamento (CE) no 1857/2006.

El reglamento del municipio cumple los requisitos establecidos por el Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión que se refieren a las medidas que tomará el municipio, así como las disposiciones comunes establecidas (condiciones previas a la concesión de la ayuda, concurrencia de ayudas, transparencia y control de éstas).

Firma de la persona responsable:

Mateja Tavčar

Secretaria en funciones

Ayuda no: XA 154/07

Estado miembro: Alemania

Región: Niedersachsen

Denominación del régimen de ayudas o nombre de la empresa que recibe la ayuda individual: Förderung nicht investiver Projekte im Bereich von landwirtschaftlichen Qualitätserzeugnissen aus ökologischem Landbau (VO (EWG) Nr. 2092/91). Durchführung durch das Kompetenzzentrum Ökolandbau Niedersachsen (KÖN)

Base jurídica: Erlass des ML zur Förderung nicht investiver Projekte im Bereich von landwirtschaftlichen Qualitätserzeugnissen aus ökologischem Landbau (VO (EWG) Nr. 2092/91). Durchführung durch das Kompetenzzentrum Ökolandbau Niedersachsen (KÖN); Landeshaushaltsordnung Niedersachsen

Gasto anual previsto en virtud del régimen o cuantía global de la ayuda individual concedida a la empresa: Cada año se financian unos ocho proyectos. El coste total previsto de los proyectos es de 400 000 o 500 000 EUR, como máximo 100 000 EUR anuales por proyecto o por beneficiario

Intensidad máxima de la ayuda: Hasta un 100 % de los gastos subvencionables.

Fecha de aplicación: La ayuda se inicia como continuación de la ayuda en virtud del Reglamento (CE) no 1257/1999; concesión a partir de 2007.

Duración del régimen o de la ayuda individual: El régimen concluirá en diciembre de 2010, mes límite para el último pago.

Objetivo de la ayuda: Subvención de productos de calidad destinada a gastos que no son de inversión de conformidad con el Reglamento (CEE) no 2092/91 (agricultura ecológica). Se encargará de realizar los proyectos el KÖN. Los beneficiarios de las ayudas son las pequeñas y medianas empresas dedicadas a la producción primaria de productos agrícolas procedentes de la agricultura ecológica, o pequeñas y medianas empresas dedicadas a la producción primaria de productos agrícolas que tienen la intención de convertirse a la agricultura ecológica.

Los proyectos comprenden los siguientes contenidos:

Observación general de la evolución del mercado de la agricultura ecológica [artículo 14, apartado 2, letra a), del Reglamento (CE) no 1857/2006].

Introducción de sistemas de garantía de la calidad [artículo 14, apartado 2, letra b), del Reglamento (CE) no 1857/2006].

Educación y formación de los agricultores, así como asesoramiento en el ámbito de la agricultura ecológica, por ejemplo, para la conversión a la agricultura ecológica, que no constituya una actividad continua o periódica [artículo 15, apartado 2, letras a) y c), del Reglamento (CE) no 1857/2006].

Foros de intercambio de conocimientos entre empresas, y exhibiciones y ferias [artículo 15, apartado 2, letra d), del Reglamento (CE) no 1857/2006].

Divulgación de conocimientos científicos e información factual sobre sistemas de calidad [artículo 15, apartado 2, letra e), del Reglamento (CE) no 1857/2006].

Publicaciones [artículo 15, apartado 2, letra f), del Reglamento (CE) no 1857/2006].

Sector o sectores afectados: Dentro de los proyectos debe abarcarse en la medida de lo posible a todos los agentes económicos activos en la producción agrícola primaria de todos los sectores.

Nombre y dirección del organismo que concede la ayuda:

Niedersächsisches Ministerium für den ländlichen Raum, Ernährung, Landwirtschaft und Verbraucherschutz

Calenberger Str. 2

D-30169 Hannover, Referat 107.2

Dirección web: http://www.ml.niedersachsen.de/master/C659683_N8970_L20_D0_I655.html

(en nicht investive Projekte)

Información adicional:

Niedersächsisches Ministerium für den ländlichen Raum, Ernährung, Landwirtschaft und Verbraucherschutz

Calenberger Str. 2

D-30169 Hannover

Dr. Schrörs

Jefe de Unidad

Ayuda no: XA 155/07

Estado miembro: República de Eslovenia

Región: Območje občine Radeče

Denominación del régimen de ayudas o nombre de la empresa que recibe la ayuda individual: Finančne pomoči v kmetijstvu iz proračuna občine Radeče

Base jurídica: Pravilnik o dodeljevanju državnih pomoči za ohranjanje in razvoj kmetijstva in podeželja v občini Radeče

Gasto anual previsto según el programa que figura en el presupuesto adoptado:

2007: 17 944 EUR

2008: 19 195 EUR

2009: 19 300 EUR

2010: 19 600 EUR

2011: 20 000 EUR

2012: 20 300 EUR

2013: 20 500 EUR

Intensidad máxima de la ayuda:

1) Inversiones en explotaciones agrarias dedicadas a la producción primaria:

—	hasta el 50 % de los costes subvencionables en las zonas desfavorecidas,

—	y hasta el 40 % de los costes subvencionables en las demás regiones.

Las ayudas están destinadas a las inversiones relacionadas con la rehabilitación de instalaciones agrícolas, a la compra de equipamiento para la producción agrícola, a las inversiones en cultivos permanentes, mejoras agrarias y para el cuidado de los pastos y accesos en las explotaciones agrarias.

2) Conservación de paisajes y edificios tradicionales:

—	hasta el 100 % de los costes reales correspondientes a inversiones en instalaciones sin finalidad productiva,

—	hasta el 60 %, o el 75 % en las zonas desfavorecidas, de los costes reales correspondientes a inversiones en instalaciones con finalidad productiva, siempre y cuando dicha inversión no entrañe un aumento de la capacidad de producción,

—	podrán concederse ayudas complementarias que cubran hasta el 100 % de los gastos suplementarios que genere la utilización de los materiales tradicionales necesarios para mantener las características patrimoniales del edificio.

3) Traslado de edificios agrarios por interés público:

—	hasta el 100 % de los costes reales, cuando el traslado consista sencillamente en desmantelar, retirar y erigir de nuevo las instalaciones existentes,

—

cuando el traslado dé lugar a que el agricultor disfrute de unas instalaciones más modernas, éste deberá aportar al menos el 60 %, o el 50 % en las zonas desfavorecidas, del aumento del valor de las instalaciones en cuestión después del traslado. Si el beneficiario es un joven agricultor, la aportación será, como mínimo, del 55 % y el 45 %, respectivamente,

—

cuando, como consecuencia del traslado, se produzca un aumento de la capacidad de producción, la aportación del beneficiario será como mínimo del 60 %, o del 50 % en las zonas desfavorecidas, de los gastos relacionados con ese aumento. Si el beneficiario es un joven agricultor, la aportación será, como mínimo, del 55 % y el 45 %, respectivamente.

4) Ayudas para el pago de primas de seguros:

—

el municipio aportará la ayuda correspondiente a la diferencia entre el importe de las primas de seguros cofinanciadas con cargo al presupuesto nacional y lo que reste hasta alcanzar el 50 % de los costes subvencionables de las primas de seguros para asegurar tanto los cultivos y frutos contra fenómenos climáticos adversos asimilables a catástrofes naturales, como a los animales frente al riesgo de muerte por enfermedad.

5) Ayudas para concentración parcelaria:

—	hasta el 100 % de los costes reales derivados de los gastos legales y administrativos.

6) Ayudas para fomentar la producción de productos agrícolas de calidad:

—	ayudas de hasta el 100 % de los costes reales originados que se concederán en especie mediante servicios subvencionados y no podrán consistir en pagos directos en efectivo a los productores.

7) Asistencia técnica al sector agrario:

—

hasta el 100 % de los costes correspondientes a: la educación y formación de agricultores; los servicios de asesoría prestados por terceros; la organización de foros de intercambio de conocimientos entre empresas, concursos, exposiciones y ferias; la divulgación de conocimientos científicos y los costes de publicación. La ayuda no podrá consistir en pagos directos en efectivo a los productores.

Fecha de aplicación: Julio de 2007 (o a partir del día de entrada en vigor del reglamento).

Duración del régimen o de la ayuda individual: Hasta el 31 de diciembre de 2003.

Objetivo: Ayuda a las PYME (pequeñas y medianas empresas).

Mención de los artículos del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión y gastos subvencionables: El reglamento relativo a la concesión de ayudas estatales para la conservación y el desarrollo agrícola y rural en el municipio de Radeče incluye medidas que constituyen ayuda estatal de conformidad con los siguientes artículos del Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión, de 15 de diciembre de 2006, relativo a la aplicación de los artículos 87 y 88 del Tratado a las ayudas estatales para las pequeñas y medianas empresas dedicadas a la producción de productos agrarios, y por el que se modifica el Reglamento (CE) no 70/2001 (DO L 358 de 16.12.2006, p. 3):

Artículo 4: Inversiones en explotaciones agrarias dedicadas a la producción primaria,

Artículo 5: Conservación de paisajes y edificios tradicionales, así como de los valores naturales protegidos con arreglo a la ordenanza municipal,

Artículo 6: Traslado de edificios agrarios por interés público,

Artículo 12: Ayudas para el pago de primas de seguros,

Artículo 13: Ayudas para concentración parcelaria,

Artículo 14: Ayudas para fomentar la producción de productos agrícolas de calidad,

Artículo 15: Asistencia técnica al sector agrario.

Sector o sectores económicos afectados: Agricultura.

Nombre y dirección del organismo que concede la ayuda:

Občina Radeče

Milana Majcna 1

SLO-1433 Radeče

Dirección web: http://www.uradni-list.si/1/ulonline.jsp?urlid=200760&dhid=90457

Información adicional: La medida correspondiente al pago de primas de seguros para asegurar los cultivos y frutos incluye los siguientes fenómenos climáticos adversos asimilables a catástrofes naturales: heladas de primavera, granizo, rayos e incendios que puedan provocar, tormentas e inundaciones.

Ayuda no: XA 156/07

Estado miembro: Eslovenia

Región: Območje Mestne občine Nova Gorica

Denominación del régimen de ayudas o nombre de la empresa que recibe la ayuda individual: Podpore programom razvoja kmetijstva v Mestni občini Nova Gorica 2007-2013

Base jurídica: Pravilnik o dodeljevanju finančnih pomoči za programe in investicije v kmetijstvu v Mestni občini Nova Gorica

Gastos anuales previstos en el marco del régimen o importe total de la ayuda individual concedida a la empresa: El importe anual medio para el periodo 2007-2013 asciende a 55 188 EUR.

Intensidad máxima de la ayuda:

1) Inversiones en explotaciones agrarias dedicadas a la producción primaria:

—	hasta el 50 % de los costes subvencionables para inversiones en la zonas desfavorecidas y el 40 % en las demás regiones.

Las ayudas están destinadas al cuidado de parcelas, accesos en la instalación y de pastos, así como a las inversiones en equipamiento para la producción agraria.

2) Ayudas para el pago de primas de seguros:

—

el municipio aportará la ayuda correspondiente a la diferencia entre el importe de las primas de seguros cofinanciadas con cargo al presupuesto nacional y lo que reste hasta alcanzar el 50 % de los costes subvencionables de las primas de seguros para asegurar los cultivos y frutos contra los fenómenos climáticos adversos asimilables a catástrofes naturales, así como a los animales frente al riesgo de muerte por enfermedad.

3) Ayudas para concentración parcelaria:

—	hasta el 100 % de los costes reales derivados de los gastos legales y administrativos.

4) Ayudas para fomentar la producción de productos agrícolas de calidad:

—	hasta el 100 % de los costes subvencionables mediante servicios subvencionados.

5) Asistencia técnica al sector agrario:

—

hasta el 100 % de los costes en el sector de la educación y formación de agricultores, en la organización de foros, concursos, exposiciones, ferias, publicaciones, catálogos y páginas web, y en la difusión de los conocimientos científicos. La ayuda se concede en especie mediante servicios subvencionados y no podrá consistir en pagos directos en efectivo a los productores.

Fecha de aplicación: Julio de 2007 (o a partir del día de entrada en vigor del reglamento).

Duración del régimen o de la ayuda individual: 31 de diciembre de 2013.

Objetivo de la ayuda: Ayuda a las PYME (pequeñas y medianas empresas).

Sector o sectores económicos afectados: Agricultura.

Nombre y dirección del organismo que concede la ayuda:

Mestna občina Nova Gorica

Trg E. Kardelja 1

SLO-5000 Nova Gorica

Dirección web: http://www.uradni-list.si/1/ulonline.jsp?urlid=200760&dhid=90451

Información adicional: La medida correspondiente al pago de primas de seguros para asegurar los cultivos y frutos incluye los siguientes fenómenos climáticos adversos asimilables a catástrofes naturales heladas tardías de primavera, granizo, rayos e incendios que puedan provocar, tormentas e inundaciones.

Tatjana Gregorčič

Jefe del Departamento de Economía

12.12.2007

Diario Oficial de la Unión Europea

C 300/22

AYUDA ESTATAL — POLONIA

Ayuda estatal C 34/07 (ex N 93/06) — Implantación de un régimen impositivo sobre el tonelaje en beneficio del transporte marítimo

Invitación a presentar observaciones en aplicación del artículo 88, apartado 2, del Tratado CE

(Texto pertinente a efectos del EEE)

(2007/C 300/13)

Por carta de 12 de septiembre de 2007, reproducida en la versión ligüística auténtica en las páginas siguientes al presente resumen, la Comisión notificó a la República de Polonia su decisión de incoar el procedimiento del artículo 88, apartado 2, del Tratado CE, en relación con la ayuda anteriormente citada.

Las partes interesadas podrán presentar sus observaciones en un plazo de un mes a partir de la fecha de publicación del presente resumen y de la carta siguiente, enviándolas a:

Comisión Europea

Dirección General de Energía y Transportes

Dirección A — Unidad 4

B-1049 Bruselas

Fax (32-2) 296 12 42

Dichas observaciones serán comunicadas a la República de Polonia. Los interesados que presenten observaciones podrán solicitar por escrito, exponiendo los motivos de su solicitud, que su identidad sea tratada de forma confidencial.

TEXTO DEL RESUMEN

1. DESCRIPCIÓN DE LA MEDIDA

1.1 Denominación

Impuesto sobre el tonelaje

1.2 Descripción de la medida

El impuesto sobre el tonelaje está pensado para sustituir el impuesto de sociedades o impuesto sobre la renta, en el caso de los armadores que realizan actividades de transporte marítimo internacional, por un importe a tanto alzado calculado en función del tonelaje de la flota. La base imponible se determinará aplicando al tonelaje de cada buque un coeficiente decreciente de entre 0,50 EUR y 0,10 EUR por 100 toneladas netas.

Podrán beneficiarse las actividades de transporte marítimo internacional, las operaciones de rescate marítimo, operaciones de remolque — a condición de que el remolcador obtenga más del 50 % de sus ingresos por servicios de remolque distintos de los efectuados a partir, hacia y en el interior del puerto — y operaciones de dragado, a condición de que las dragas obtengan más del 50 % de sus ingresos por el transporte marítimo de los materiales extraídos.

El impuesto sobre el tonelaje afecta también a los ingresos derivados de otras actividades conexas a las citadas, como son los obtenidos por la gestión de buques y de su tripulación y por el arrendamiento de buques.

Asimismo, los armadores sujetos al impuesto sobre la renta de las personas físicas pueden deducir las cotizaciones del seguro de enfermedad y de la seguridad social, respectivamente, de la cuota y la base imponible del impuesto sobre el tonelaje.

2. EVALUACIÓN PRELIMINAR DE LA EXISTENCIA DE AYUDA

El régimen notificado constituye claramente una ayuda estatal con arreglo a lo establecido en el artículo 87, apartado 1, del Tratado CE.

3. DUDAS EN CUANTO A LA COMPATIBILIDAD DE LA MEDIDA CON EL MERCADO COMÚN

La Comisión alberga dudas sobre la compatibilidad con el mercado común de ciertos aspectos del régimen notificado, que a continuación se indican, y ha decidido, por ello, incoar el procedimiento de investigación formal previsto en el artículo 4, apartado 4 (1), del Reglamento (CE) no 659/1999:

—	la inclusión en el impuesto sobre el tonelaje de personas físicas o jurídicas sujetas al impuesto sobre la renta de las personas físicas,

—	la posibilidad de que estas personas, en caso de que el impuesto sobre el tonelaje pueda sustituir también al impuesto sobre la renta de las personas físicas, deduzcan las cotizaciones de la seguridad social y del seguro de enfermedad, respectivamente, de la base imponible y la cuota del impuesto,

—	la obligación de que las empresas sujetas al impuesto sobre el tonelaje permanezcan en ese régimen sólo un período mínimo de cinco años,

—

la posibilidad de que una empresa sujeta al impuesto sobre el tonelaje incluya en ese régimen los buques en relación con los cuales dicha empresa no realice a la vez, por cuenta propia o de un tercero, las siguientes tres funciones: la gestión comercial de los buques, la gestión técnica y de la tripulación, cuando se trate de buques cuyo tonelaje sea cuatro veces superior al de los buques en relación con los cuales si desempeña esas tres funciones,

—	la inclusión en el impuesto sobre el tonelaje de remolcadores y/o dragas, cuando tales buques presten servicios de transporte marítimo por un tiempo equivalente a menos de la mitad del tiempo dedicado al conjunto de su actividad durante un ejercicio fiscal,

—

la obligación de que, en lo que atañe a la gestión estratégica y técnica, todas las decisiones importantes se adopten en Polonia, y que el personal directivo, la sede social, el consejo de administración y el consejo ejecutivo radiquen en Polonia podría dar lugar a problemas de discriminación por razones de nacionalidad y limitar el derecho al libre establecimiento de los armadores radicados en otro Estado miembro que deseen acogerse a la medida mediante un segundo establecimiento en Polonia.

TEXTO DE LA CARTA

«1. PROCEDURA

(1)	Pismem z dnia 1 lutego 2006 r. (2) Polska zgłosiła Komisji zamiar wprowadzenia systemu podatku tonażowego. Sprawa została zarejestrowana pod numerem N 93/06.

(2)

W pismach z dnia 9 marca, 7 września i 14 listopada 2006 r. oraz 11 kwietnia 2007 r. (3) służby Komisji zwróciły się z prośbą o udzielenie dodatkowych wyjaśnień. W odpowiedziach z dnia 13 kwietnia, 9 i 16 maja 2006 r., 5 stycznia oraz 6 czerwca 2007 r. (4) władze polskie przekazały informacje, o które zostały poproszone. Dodatkowo dnia 19 stycznia 2007 r. miało miejsce spotkanie na szczeblu technicznym.

2. SZCZEGÓŁOWY OPIS ŚRODKÓW POMOCY

2.1. Tytuł

(3)	Podatek tonażowy

2.2. Streszczenie

(4)

Podatek tonażowy to nowy podatek, który obejmuje armatorów prowadzących działalność w międzynarodowej żegludze morskiej. Armatorzy spełniający pewne kryteria (patrz ppkt 2.7 — Kryteria kwalifikacji) mogą w przeciągu następnych trzech lat dokonać wyboru opodatkowania podatkiem tonażowym. W odniesieniu do armatora, który złożył wniosek o objęcie go podatkiem tonażowym i któremu organy podatkowe przyznały prawo do tej formy opodatkowania (zwanego dalej »armatorem opodatkowanym podatkiem tonażowym«), roczne opodatkowanie przychodu z udziału w międzynarodowym transporcie morskim statków objętych podatkiem tonażowym będzie obliczane na zasadzie ryczałtu liczonego na podstawie pojemności netto posiadanej przez niego floty.

2.3. System podatku tonażowego

(5)	Polski system opodatkowania podatkiem tonażowym został wprowadzony przez Ustawę o podatku tonażowym z dnia 24 sierpnia 2006 r. (5) Powinien on wejść w życie z mocą wsteczną od dnia 1 stycznia 2007 r., gdy tylko zostanie zatwierdzony przez Komisję.

(6)	Według władz polskich zgłoszona Ustawa o podatku tonażowym została przygotowana na podstawie analizy istniejących systemów podatku tonażowego obowiązujących w Niemczech, Zjednoczonym Królestwie, Belgii i Niderlandach oraz po konsultacjach z armatorami.

(7)

Ustawa o podatku tonażowym pozwala armatorom opodatkowanym podatkiem tonażowym na zwolnienie z obowiązku dokonywania wpłat z zysku, o których mowa w Ustawie z dnia 31 stycznia 1989 r. o gospodarce finansowej przedsiębiorstw państwowych (6) oraz w Ustawie z dnia 1 grudnia 1995 r. o wpłatach z zysku przez jednoosobowe spółki Skarbu Państwa (7), w zakresie przychodów z działalności opodatkowanej tym podatkiem.

(8)

Zgodnie z art. 5 Ustawy o podatku tonażowym, w odniesieniu do każdego statku objętego podatkiem tonażowym dobową stawkę w odniesieniu do przychodów z działalności kwalifikującej się do objęcia opodatkowaniem ustala się na zasadzie zryczałtowanej stawki w zależności od pojemności netto statku od każdych 100 NT i na każdy rozpoczęty dzień, niezależnie od tego czy statek jest w eksploatacji, czy nie:

Pojemność netto statku	Stawki do obliczenia dochodu
Do 1 000 NT	Równowartość 0,5 euro za każde 100 NT
Od 1001 do 10 000 NT	Równowartość 0,35 euro za każde 100 NT
Od 10 001 do 25 000 NT	Równowartość 0,20 euro za każde 100 NT
Od 25 001 NT	Równowartość 0,10 euro za każde 100 NT

(9)	Dla celów obliczeniowych pojemność netto statku zaokrągla się w następujący sposób: pojemność mniejszą niż 50 NT pomija się, a pojemność 50 i więcej podwyższa się do pełnych 100 NT.

(10)

Należną kwotę podatku tonażowego oblicza się od podstawy opodatkowania, którą stanowi wysokość dochodu obliczanego jak wskazano powyżej i która podlega opodatkowaniu normalną 19 % stawką podatku dochodowego od osób prawnych aktualnie obowiązującego w Polsce lub podatku dochodowego od osób fizycznych, zależnie od tego, czy armator opodatkowany podatkiem tonażowym normalnie podlega opodatkowaniu podatkiem od osób prawnych, czy podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

(11)

Kwota podatku tonażowego będzie obliczana w EUR, a płacona w PLN po przeliczeniu według średniego kursu EUR ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego miesiąca, za który jest obliczany podatek tonażowy. Należną kwotę podatku tonażowego oblicza się bez pomniejszania dochodu o koszty jego uzyskania.

(12)

Zgodnie z art. 8 Ustawy o podatku tonażowym przychody uzyskane przez armatora będącego podatnikiem podatku tonażowego ze sprzedaży statku, w części niewykorzystanej na nabycie własności, remont, modernizację lub przebudowę innego statku, w okresie 3 lat od dnia sprzedaży, nie będą podlegać opodatkowaniu podatkiem tonażowym, lecz stawką ryczałtową w wysokości 15 %.

(13)

Osoby fizyczne lub osoby będące wspólnikami spółki osobowej podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych korzystają ze specjalnych dodatkowych środków. Przysługuje im prawo do odliczenia:

—	od kwoty podatku tonażowego, kwoty składki na ubezpieczenie zdrowotne określonej w Ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (8), zapłaconej przez nich bezpośrednio w odnośnym roku podatkowym (art. 6 Ustawy o podatku tonażowym); oraz

—	od podstawy opodatkowania podatkiem tonażowym, kwoty składek na ubezpieczenia społeczne określonych w Ustawie z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (9), zapłaconych przez nich bezpośrednio w odnośnym roku podatkowym (art. 4 ust. 3 Ustawy o podatku tonażowym).

(14)

Kwota składek na ubezpieczenia społeczne podlegająca odliczeniu nie może przekroczyć podstawy opodatkowania (art. 4 ust. 3 oraz art. 4 ust. 4 Ustawy o podatku tonażowym). Kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się podatek tonażowy, nie może przekroczyć 7,75 % podstawy wymiaru tej składki. W związku z powyższym odliczenie kwoty składki na ubezpieczenie zdrowotne może anulować należną kwotę podatku tonażowego, nie może jednak sprawić, że będzie ona ujemna.

(15)	Armator opodatkowany podatkiem tonażowym musi dostarczyć odpowiednie dokumenty stwierdzające faktyczne poniesienie przez niego wydatków na cele ubezpieczenia zdrowotnego oraz ubezpieczeń społecznych.

(16)

Władze polskie wyjaśniają, że odliczenia składek na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe oraz wypadkowe zgodnie z art. 4 ust. 3 oraz art. 6 przysługują jedynie armatorom będącym osobami fizycznymi i tym samym nie obejmują armatorów będących osobami prawnymi. Władze polskie twierdzą, że taki system odliczeń wynika ze specyfiki funkcjonowania systemu ubezpieczeń społecznych i zdrowotnych w Polsce. Wskazały one, że system ten nie przewiduje obowiązku uiszczania składek na ubezpieczenia społeczne oraz na ubezpieczenie zdrowotne przez osoby prawne w związku z prowadzoną przez nie działalnością.

(17)

W tym zakresie, z polskiego systemu podatkowego, w szczególności z Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz Ustawy z dnia 20 listopada 1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (10), wynika, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych możliwe jest odliczenie składek na ubezpieczenia społeczne od podstawy opodatkowania oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne od wysokości podatku. Zdaniem władz polskich zasadą jest kompensowanie poprzez system podatku dochodowego składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenie zdrowotne płaconych przez podatników (osoby fizyczne). To właśnie dlatego, według władz polskich, wprowadzona została możliwość odliczenia tego rodzaju składek od podstawy opodatkowania podatkiem tonażowym, względnie od podatku tonażowego.

(18)

Władze polskie utrzymują również, że wyłączenie możliwości kompensaty tych składek poprzez podatek tonażowy w odniesieniu do armatorów będących osobami fizycznymi stawiałoby ich w gorszej sytuacji niż innych płatników podatku dochodowego od osób fizycznych. W konsekwencji stanowiłoby to niczym nieuzasadnione zróżnicowanie sytuacji prawnej podatników w odniesieniu do możliwości odliczania składek na ubezpieczenia społeczne i zdrowotne, w zależności od formy opodatkowania. Kompensata tych składek nie jest zatem związana jedynie z podatkiem tonażowym.

(19)	Władze polskie podkreślają, że odpowiednie przepisy Ustawy o podatku tonażowym nie pozwalają na odliczenie od podatku tonażowego składek zapłaconych przez członków załogi zatrudnionych na pokładzie statków lub innych pracowników armatorów.

2.4. Cel programu

(20)

Program opiera się na wprowadzeniu środków podatkowych na rzecz sektora gospodarki morskiej związanego z międzynarodowym transportem morskim. Ma on na celu zachęcenie do powrotu do — aktualnie prawie pustego — polskiego rejestru statków handlowych przewidywanej ilości ok. 96 statków, zwiększenie zatrudnienia wspólnotowych marynarzy oraz zatrudnienia w sektorze morskim na lądzie.

(21)

Według władz polskich, Ustawa o podatku tonażowym ma na celu zmniejszenie negatywnych skutków »przeflagowania« statków polskich armatorów pod obce bandery, takich jak:

—	spadek zatrudnienia w gospodarce morskiej;

—	utrata przez Polskę morskiego »know-how«;

—	dodatkowe koszty ponoszone przez kontrolę państwa portu (Port State Control) państw Unii Europejskiej przy kontroli statków polskich pływających pod »wygodnymi banderami«;

—	bojkotowanie polskich statków pływających pod »wygodnymi banderami« przez Międzynarodowy Związek Transportowców;

—	brak możliwości korzystania przez polskich armatorów z instrumentów polityki żeglugowej Unii Europejskiej, skierowanych wyłącznie do statków podnoszących bandery państw członkowskich Unii Europejskiej.

(22)

Z analiz i symulacji przeprowadzonych przez władze polskie wynika, że wprowadzenie podatku tonażowego spowoduje stopniowy powrót statków polskich pod banderę narodową, a także przyczyni się do zwiększenia wpływów do budżetu państwa z tytułu eksploatacji statków morskich przez armatorów krajowych. Zarówno każde powiększenie Polskiego Rejestru Statków, jak i każde nowe działanie w ramach żeglugi na terenie Polski przeprowadzone w celu skorzystania z proponowanego podatku, doprowadzi do zwiększenia zatrudnienia.

2.5. Budżet

(23)	Polski system podatku tonażowego będzie finansowany przez redukcję wpływów do budżetu państwa. Niemniej jednak władze polskie nie są w stanie ocenić wysokości dochodów fiskalnych, które zostaną utracone. Szacowany dochód z podatku tonażowego wyniesie ok. 0,175 mln EUR rocznie.

2.6. Czas trwania programu

(24)

Pismem z dnia 13 kwietnia 2006 r. władze polskie zobowiązały się do ograniczenia czasu stosowania podatku tonażowego do okresu 10 lat oraz do ponownego zgłoszenia programu po upływie tego 10-letniego okresu. W związku z tym analizowany tu program po jego zatwierdzeniu wejdzie w życie na lata 2007-2016.

2.7. Kryteria kwalifikacji

2.7.1. Kwalifikujące się statki

(25)

Statkiem kwalifikującym się do objęcia podatkiem jest statek morski o polskiej przynależności wykorzystywany w międzynarodowym transporcie morskim i spełniający wszystkie warunki dopuszczenia do żeglugi na morzu. Uznanie statku za statek morski wymaga uzyskania świadectwa zgodnie z Międzynarodową konwencją w sprawie linii ładunkowych lub Międzynarodową konwencją o bezpieczeństwie życia na morzu (SOLAS).

2.7.2. Kwalifikująca się działalność

(26)

Podatek tonażowy obejmie wyłącznie armatorów prowadzących działalność polegającą na świadczeniu usług w morskiej żegludze międzynarodowej z wykorzystaniem statków o pojemności powyżej 100 GT. Działalnością kwalifikującą się do objęcia podatkiem tonażowym jest:

(i)	transport ładunków i/lub pasażerów,

(ii)	ratownictwo pełnomorskie (statki ratownicze oraz używane do transportu osób na morzu),

(iii)

holowanie pełnomorskie, pod warunkiem że co najmniej 50 % przychodów z działalności faktycznie wykonywanej w ciągu roku podatkowego przez holownik stanowią przychody uzyskane z usługi transportu morskiego innego niż holowanie do portu i z portu,

(iv)	pogłębianie, pod warunkiem, że 50 % przychodów z całości działalności faktycznie wykonywanej w ciągu roku przez pogłębiarkę stanowią przychody z transportu wydobytych materiałów na pełnym morzu.

(27)

W Ustawie o podatku tonażowym pod pojęciem żeglugi międzynarodowej należy rozumieć żeglugę morską wykonywaną między portami polskimi a portami zagranicznymi, żeglugę morską między portami zagranicznymi lub żeglugę morską między portami polskimi, pod warunkiem, że podróż ta stanowi odcinek dalszej podróży morskiej do portu zagranicznego. W związku z tym, żegluga jedynie w granicach Polski (kabotaż) nie może zostać objęta podatkiem tonażowym na podstawie obecnej Ustawy o podatku tonażowym.

(28)

Dodatkowo pewna działalność pomocnicza związana z usługami w zakresie transportu towarów lub pasażerów lub mająca na celu wspomaganie działalności głównej może również podlegać opodatkowaniu podatkiem tonażowym. Artykuł 3 ust. 2 Ustawy o podatku tonażowym wymienia działania pomocnicze, które również mogą zostać objęte podatkiem tonażowym, pod warunkiem, że mają związek ze świadczeniem kwalifikujących się usług wymienionych powyżej. Działalność pomocnicza, to działalność w zakresie:

(i)	dzierżawy i użytkowania kontenerów,

(ii)	prowadzenia działalności załadunkowej, rozładunkowej i naprawczej,

(iii)

prowadzenia terminali pasażerskich,

(iv)	sprzedaży towarów i usług na pokładzie statków pasażerskich i pasażersko-towarowych w celu ich konsumpcji na pokładzie statku,

(v)	prowadzenia działalności kantorowej na pokładzie statków pasażerskich i pasażersko-towarowych skierowanej jedynie do pasażerów statku, pod warunkiem, że taka działalność pozostaje w związku z działalnością główną,

(vi)	dowozu lądowego i morskiego ładunków i pasażerów,

(vii)

przewozu ładunków i pasażerów w transporcie multimodalnym,

(viii)

zarządu nad statkami,

(ix)	świadczenia usług agentów i maklerów morskich, usług brokerskich i usług agencji zatrudniania, związanych z załogą statku,

(x)	działalności polegającej na wynajmie, dzierżawie lub wyczarterowaniu statku.

(29)

Artykuł 3 ust. 3 Ustawy o podatku tonażowym zawiera wykaz działalności, która nie może podlegać opodatkowaniu podatkiem tonażowym:

(i)	poszukiwania, badania geologiczne oraz wydobycie zasobów mineralnych z dna morskiego,

(ii)	rybołówstwo lub przetwórstwo rybne,

(iii)

budowa portów morskich, budowa i remont infrastruktury portowej lub urządzeń portowych,

(iv)	budowa elektrowni wiatrowych,

(v)	budowa rurociągów przesyłowych na dnie morza,

(vi)	budowa dróg wodnych lub pogłębianie dna dróg i zbiorników wodnych,

(vii)

prace podwodne,

(viii)

świadczenie usług pilotowych w granicach portów morskich,

(ix)	żegluga pasażerska w granicach portów i przystani morskich,

(x)	edukacja, badania naukowe, sport lub transport rekreacyjny,

(xi)	eksploatacja statków stale zakotwiczonych lub zacumowanych, które nie posiadają zdolności żeglugowej,

(xii)

holowanie, chyba że co najmniej 50 % przychodów z działalności faktycznie wykonywanej w ciągu roku przez holownik stanowią przychody uzyskane z usługi holowania innego niż holowania do i z portu oraz w granicach portu,

(xiii)

pogłębianie, chyba że 50 % przychodów z całości działalności faktycznie wykonywanej w ciągu roku przez pogłębiarkę stanowią przychody z transportu wydobytych materiałów na pełnym morzu.

2.7.3. Kwalifikujące się podmioty

(30)	Przedsiębiorstwami kwalifikującymi się do objęcia pomocą są przedsiębiorstwa armatorskie spełniające określone kryteria.

(31)

Zgodnie z art. 2 ust. 3 Ustawy o podatku tonażowym armator to osoba fizyczna lub osoba prawna, spółka z nieograniczoną odpowiedzialnością, spółka cywilna, spółka jawna, spółka partnerska, spółka komandytowa, spółka komandytowo-akcyjna lub spółka kapitałowa w organizacji, mająca odpowiednio miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd w Polsce i posiadająca ważny Dokument Zgodności wydany zgodnie z Międzynarodową konwencją o bezpieczeństwie życia na morzu (11). Armator taki musi spełniać przynajmniej jeden z warunków:

—	we własnym imieniu uprawiać żeglugę statkiem morskim własnym lub cudzym,

—	być właścicielem statku, nie uprawiając jednocześnie we własnym imieniu żeglugi statkiem własnym lub cudzym, lub

—	zarządzać cudzym statkiem, w cudzym imieniu i na cudzą rzecz na podstawie umowy.

(32)

Władze polskie dokładniej określają (12), że przedsiębiorstwa kwalifikujące się do objęcia podatkiem mogą być:

—	osobami fizycznymi, spółkami cywilnymi osób fizycznych, spółkami jawnymi osób fizycznych oraz spółkami komandytowo-akcyjnymi, jeżeli ich przychody netto ze sprzedaży towarów, usług i operacji finansowych za poprzedni rok obrotowy wyniosły co najmniej równowartość w walucie polskiej 800 000 EUR,

—	spółkami handlowymi (osobowymi i kapitałowymi, w tym również w organizacji), a także innymi osobami prawnymi,

—

zagranicznymi osobami prawnymi, zagranicznymi jednostkami nie posiadającymi osobowości prawnej oraz zagranicznymi osobami fizycznymi, prowadzącymi na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej działalność osobiście, przez osobę upoważnioną lub przy pomocy pracowników — w odniesieniu do działalności prowadzonej na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, bez względu na wielkość przychodów,

—	innymi jednostkami nie wymienionymi powyżej, jeżeli otrzymują one na realizację zadań zleconych dotacje lub subwencje z budżetu państwa, budżetów jednostek samorządu terytorialnego lub funduszów celowych — od początku roku obrotowego, w którym dotacje lub subwencje zostały im przyznane.

(33)

W związku z zarządzaniem strategicznym, przedsiębiorstwo objęte podatkiem tonażowym musi podejmować decyzje w kwestii znacznych wydatków kapitałowych oraz obniżenia kapitału z terytorium Polski. Przy ocenie powyższych kwestii, władze polskie wezmą pod uwagę stopień, w jakim zagraniczni pracownicy pracują pod kierunkiem pracowników polskich. lub w jakim odpowiadają przed pracownikami polskimi. W ocenie czy strategiczna działalność przeprowadzana jest z terytorium Polski ważne również będzie umiejscowienie głównej siedziby, włączając w to miejsce pracy kadry zarządzającej szczebla wyższego oraz miejsce, z którego podejmowane są decyzje zarówno rady nadzorczej, jak i zarządu.

(34)

W przypadku zarządzania komercyjnego, organy podatkowe sprawdzą, czy działalność w zakresie planowania tras, przyjmowania rezerwacji dla pasażerów lub załadunku, zaopatrzenia statku, zarządzania i szkolenia pracowników, technicznego zarządzania statkami, włącznie z podejmowaniem decyzji w sprawie napraw i przeglądu statków, ma miejsce w Polsce. Znaczenie ma także zachowanie takich miejsc, jak centra szkoleń, terminale, itp. w Polsce oraz zakres w jakim zagraniczne biura lub oddziały pracują pod kierownictwem personelu umiejscowionego w Polsce. Fakt, że statek pływa pod polską banderą, jest zarejestrowany, ubezpieczony lub finansowany w Polsce może działać jako dodatkowy argument na poparcie elementów wskazanych powyżej. W każdym razie przedsiębiorstwo musi przejść obie części oceny: badanie zarządzania strategicznego oraz zarządzania komercyjnego, z wynikiem pozytywnym.

(35)

Podsumowując, przedsiębiorstwo kwalifikujące się do objęcia pomocą musi spełniać trzy kryteria:

—	podlegać opodatkowaniu polskim podatkiem dochodowym od osób prawnych lub podatkiem dochodowym od osób fizycznych;

—	wykorzystywać w swej działalności kwalifikujące się statki, pływające pod polską banderą;

—	oraz wykonywać nad nimi zarząd strategiczny i komercyjny z terytorium Polski.

2.7.4. Środki zabezpieczające

(36)	System pomocy przewiduje pewne środki zabezpieczające uniemożliwiające niekontrolowane przysparzanie korzyści z działań w Polsce lub w innych krajach, które nie spełniają kryteriów kwalifikacji.

(37)

Po pierwsze należy przypomnieć, że podatek tonażowy będzie funkcjonował w ramach polskiego systemu podatkowego. System ten opiera się głównie na:

—	Ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r. (13); oraz

—	Ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (14).

2.7.5. Weryfikacja transakcji w ramach grupy spółek na zasadzie ceny rynkowej

(38)

Przepisy dwóch wyżej wspomnianych obecnie obowiązujących ustaw podatkowych zawierają uregulowania uniemożliwiające »przerzucanie« dochodu ze spółki stowarzyszonej nieopodatkowanej podatkiem tonażowym do spółki opodatkowanej tym podatkiem. Artykuł 11 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (15) (i odpowiednio art. 25 Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (16)) stanowi, że jeśli podatnicy powiązani są ze sobą w sposób ustalony lub narzucony przez te przepisy, i jeżeli w wyniku takich powiązań zostaną ustalone lub narzucone warunki różniące się od warunków, które ustaliłyby między sobą niezależne podmioty i w wyniku tego podmiot nie wykazuje dochodów albo wykazuje dochody niższe od tych, jakich należałoby oczekiwać, gdyby wymienione powiązania nie istniały — dochody danego podmiotu oraz należny podatek określa się bez uwzględnienia warunków wynikających z tych powiązań. Władze polskie są zdania, że zasada ta odnosi się również mutatis mutandis do transakcji między spółkami stowarzyszonymi opodatkowanymi podatkiem tonażowym a spółkami stowarzyszonymi nieopodatkowanymi tym podatkiem. W tym celu dochody takich podatników określa się w drodze oszacowania przy zastosowaniu metod wskazanych w odpowiedniej ustawie podatkowej (tj. w Ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych lub Ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych).

(39)

Dodatkowo, zgodnie z art. 9 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 25a Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy, którzy zawierają transakcje z podmiotami powiązanymi mają obowiązek sporządzania szczególnej dokumentacji podatkowej. Istnieje obowiązek przedłożenia takiej dokumentacji na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej. Dokumentacja ta musi stanowić dowód na to, że przeprowadzone transakcje nie różnią się od transakcji zawieranych przez podmioty niezależne, a jeśli odbiegają od transakcji rynkowych, należy udokumentować, że jest to uzasadnione racjonalnymi przesłankami. Przepisy obu ustaw o podatku dochodowym przewidują szczególną stawkę podatku w wysokości 50 %, która ma zastosowanie do oszacowanego dochodu podatników podlegających opodatkowaniu w Polsce, jeśli podatnicy ci nie przedstawią organom podatkowym wymaganej przez przepisy dokumentacji w zakresie transakcji z powiązanymi z nimi spółkami.

(40)

Przepisy te będą stosowane również w odniesieniu do podatników opodatkowanych podatkiem tonażowym będących jednocześnie płatnikami podatku dochodowego w odniesieniu do działalności, która nie kwalifikuje się do objęcia podatkiem tonażowym. Obowiązujące przepisy prawne umożliwiają dokonywanie weryfikacji osiągniętego zysku poprzez sprawdzenie kosztów uzyskania przychodów i kosztów podatkowych. Natomiast w przypadku podatku tonażowego opodatkowaniu podlega inna kategoria dochodu niezwiązana z przychodami i kosztami w rozumieniu ustaw o podatku dochodowym. Jest ona uzależniona jedynie od tonażu posiadanych statków i okresu ich eksploatacji.

(41)

W związku z powyższym Polska uważa, że ustawodawstwo podatkowe zawiera już środki zabezpieczające uniemożliwiające niekontrolowane przysparzanie korzyści oparte na zasadzie ceny rynkowej, które są wystarczające do wykrycia i skorygowania transakcji między podmiotami powiązanymi, zawieranych po cenie innej niż cena rynkowa.

2.7.6. Odrębna księgowość

(42)	Zgodnie z art. 7 ust. 1 Ustawy o podatku tonażowym działalność armatora objętą podatkiem tonażowym należy oddzielić od innych rodzajów prowadzonej przez niego działalności.

(43)

Armatorzy podlegający Ustawie o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r. (17), tj. ci, którzy zarejestrowali swą działalność lub główne miejsce zarządzania w Polsce, zobowiązani są w prowadzonej ewidencji księgowej do oddzielenie aktywów i pasywów, przychodów i związanych z nimi kosztów w odniesieniu do poszczególnych rodzajów działalności podlegającej opodatkowaniu podatkiem tonażowym oraz tych, które nie podlegają opodatkowaniu podatkiem tonażowym. Ponadto armatorzy opodatkowani podatkiem tonażowym są zobowiązani prowadzić w okresie opodatkowania podatkiem tonażowym odrębny wykaz środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych związanych z działalnością objętą tym podatkiem.

(44)

Polskie ustawodawstwo podatkowe (18) zezwala organom podatkowym na dokonanie, jeśli to konieczne, określenia zysków z różnego rodzaju działalności prowadzonej przez podatników w drodze oszacowania. Podatnicy są zobowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej (lub księgi przychodów i rozchodów w przypadku podatku dochodowego od osób fizycznych) w sposób zapewniający możliwość określenia wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za dany rok podatkowy. W przedstawianych przez siebie dokumentach armatorzy objęci podatkiem tonażowym muszą uwzględnić środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne oraz wszelkie informacje niezbędne do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych.

(45)

W sytuacji gdy armator objęty podatkiem tonażowym prowadzi działalność objętą podatkiem tonażowym oraz inną działalność objętą podatkiem dochodowym, wówczas jest on zobowiązany w ewidencji księgowej wyodrębnić przychody i związane z nimi koszty, pochodzące z obu rodzajów działalności. W ten sposób obowiązujące przepisy podatkowe uniemożliwiają transfer dochodów lub zysku z działalności nieopodatkowanej podatkiem tonażowym do działalności nim opodatkowanej.

(46)	W konsekwencji władze polskie są zdania, że obecne ustawodawstwo podatkowe w wystarczający sposób określa zasady podziału nie tylko przychodów i kosztów, lecz także zadłużenia i kapitalizacji w odniesieniu do podatku tonażowego w zakresie działalności objętej oraz nieobjętej tym podatkiem.

2.7.7. Minimalny udział we własności floty

(47)

Ustawa o podatku tonażowym nie ustanawia wymogu minimalnego udziału armatorów opodatkowanych podatkiem tonażowym we własności floty. W szczególności dochody z czarterowania statków na zasadzie czarteru na czas, czarteru na podróż lub umowy o zafrachtowanie lub z komercyjnego zarządzania cudzymi statkami mogą najwyraźniej bez żadnych ograniczeń zostać objęte podatkiem tonażowym.

2.7.8. Zasady dotyczące nakładów finansowych

(48)

Żadne ulgi podatkowe, takie jak amortyzacja majątku, nie przysługują w odniesieniu do części nakładów finansowych netto związanej z działalnością objętą podatkiem tonażowym. Aktywa brane pod uwagę w odniesieniu do działalności objętej podatkiem tonażowym to kwalifikujące się statki, aktywa trwałe częściowo lub w całości wykorzystywane do wykonywania tej działalności oraz aktywa łatwo zbywalne i powiązane. Jedynie ta część kosztów odsetek oraz strat kursowych, która związana jest z działalnością nieobjętą podatkiem tonażowym, będzie podlegać odliczeniu od dochodu pochodzącego z działalności opodatkowanej podatkiem dochodowym od osób prawnych.

2.7.9. Opcja »wszystko albo nic«

(49)

Artykuły 3 oraz 4 Ustawy o podatku tonażowym stanowią, że armator opodatkowany podatkiem tonażowym rozlicza w ten sposób całą działalność kwalifikującą się do objęcia tym podatkiem wykonywaną z wykorzystaniem wszystkich posiadanych statków kwalifikujących się do objęcia tym podatkiem. Nie jest możliwe wybiórcze korzystanie z systemu podatku tonażowego.

(50)

Zasadę tą stosuje się także w odniesieniu do grup przedsiębiorstw. Wszystkie przedsiębiorstwa z danej grupy przedsiębiorstw kwalifikujące się do objęcia podatkiem tonażowym podlegające opodatkowaniu w Polsce muszą przyjąć sposób opodatkowania podatkiem tonażowym w odniesieniu do wszystkich rodzajów działalności kwalifikujących się do objęcia podatkiem tonażowym, w momencie gdy jedno z nich wybierze ten sposób opodatkowania.

(51)

Zasada ta ma celu uniknięcie sytuacji, w której armatorzy opodatkowani podatkiem tonażowym wybieraliby opodatkowanie podatkiem tonażowym w odniesieniu do statków przynoszących dochody, zachowując opodatkowanie zwyczajnym podatkiem dochodowym tej części floty, która przynosi straty. W Ustawie o podatku tonażowym brak jest szczegółowych przepisów dotyczących grup przedsiębiorstw, gdyż znajdują się one w Ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych.

(52)

Jako grupę przedsiębiorstw należy rozumieć wszystkie przedsiębiorstwa kontrolowane przez jedną osobę fizyczną, lub w przypadku, gdy przedsiębiorstwo nie jest kontrolowane w ten sposób, to przedsiębiorstwo oraz inne przedsiębiorstwa przez nie kontrolowane. Zgodnie z tymi przepisami osoba kontroluje przedsiębiorstwo, jeśli jest zdolna do kontrolowania lub nabycia kontroli, w sposób bezpośredni lub pośredni, działalności tego przedsiębiorstwa.

(53)

Zgodnie z art. 11 Ustawy o podatku tonażowym, w przypadku połączenia się armatorów, z których przynajmniej jeden opodatkowany jest podatkiem tonażowym lub w przypadku, gdy armator opodatkowany podatkiem tonażowym przejmuje innego armatora, nowo utworzone przedsiębiorstwo będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem tonażowym w odniesieniu do całości posiadanej kwalifikującej się floty.

(54)

Kierując się tą samą logiką, w celu uniemożliwienia wybiórczego korzystania przez armatorów z tego systemu, tj. uniemożliwienia stosowania strategii polegającej na jednoczesnym wyborze najkorzystniejszych aspektów podatku dochodowego i podatku tonażowego w odniesieniu do kwalifikujących się rodzajów działalności, armatorzy objęci podatkiem tonażowym nie mogą przez określony czas zrezygnować z tej formy opodatkowania. Okres ten, nazwany “okresem opodatkowania podatkiem tonażowym« wprowadzony został do ustawy w celu uniemożliwienia armatorom dowolnej zmiany formy opodatkowania z podatku tonażowego na podatek dochodowy zależnie od posiadanych aktualnie długów lub dochodów. Okres opodatkowania podatkiem tonażowym określony w Ustawie o podatku tonażowym wynosi 5 lat.

2.8. Bandera

(55)	Zgłoszony przez Polskę system podatku tonażowego ściśle związany jest z podnoszoną banderą, tzn. ze spełnieniem przez kwalifikujące się statki warunku zarejestrowania w polskim rejestrze okrętowym.

2.9. Inne programy pomocy

(56)	Na gruncie posiadanych przez Komisję informacji, nie istnieje obecnie żaden system pomocy na rzecz transportu morskiego w Polsce.

2.10. Zobowiązania strony polskiej

(57)

Władze polskie zobowiązały się w swoim zgłoszeniu do:

—	przedkładania Komisji rocznych sprawozdań dotyczących zmian stanu zarejestrowanej w Polsce floty oraz zatrudnienia marynarzy, wskazujących liczbę armatorów lub grup armatorów objętych podatkiem tonażowym; oraz

—	ponownego zgłoszenia systemu podatku tonażowego po upływie okresu 10 lat (19).

3. OCENA POMOCY

3.1. Istnienie pomocy zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu WE

(58)

Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu WE, wszelka pomoc przyznawana przez państwo członkowskie lub przy użyciu zasobów państwowych w jakiejkolwiek formie, która zakłóca lub grozi zakłóceniem konkurencji poprzez sprzyjanie niektórym przedsiębiorstwom lub produkcji niektórych towarów, jest niezgodna ze wspólnym rynkiem w zakresie, w jakim wpływa na wymianę handlową między państwami członkowskimi.

(59)

Dzięki systemowi podatku tonażowego, władze polskie przewidują przyznanie pomocy poprzez obniżenie podatków, które w innym wypadku musiałyby ponosić przedsiębiorstwa w tym sektorze, przy użyciu zasobów państwowych, faworyzując przez to pewien rodzaj działalności, w związku z faktem, że środek ten odnosi się do sektora międzynarodowego transportu morskiego. Tego rodzaju pomoc grozi zakłóceniem konkurencji i może wpływać na handel miedzy państwami członkowskimi, ponieważ działalność w zakresie transportu morskiego prowadzona jest głównie na poziomie międzynarodowym. W związku z tym, Komisja uznaje, że środek dotyczy pomocy państwa w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu WE. Władze polskie nie próbowały zakwestionować tej oceny. Niniejsza opinia Komisji zgodna jest z poprzednią praktyką Komisji w tym zakresie (20).

3.2. Podstawa prawna oceny

(60)

W rozumieniu art. 87 ust. 3 lit. c) Traktatu WE pomoc przeznaczona na wsparcie rozwoju niektórych rodzajów działalności gospodarczej lub niektórych sektorów gospodarki może być traktowana jako zgodna ze wspólnym rynkiem w przypadku, gdy nie zakłóca, w sposób sprzeczny ze wspólnym interesem, warunków wymiany handlowej i stanowić podstawę do wyłączenia jej spod ogólnego zakazu pomocy państwa. Komisja uznaje, że art. 87 ust. 3 lit. c) traktatu WE stanowi zatem stosowną podstawę prawną do analizy niniejszego programu pomocy.

(61)

W tym konkretnym przypadku pomoc dla sektora morskiego musi być zbadana w świetle Wytycznych Wspólnoty w sprawie pomocy państwa dla transportu morskiego (21) z 2004 r. (dalej zwanych »Wytycznymi«). Wytyczne te określają warunki, na jakich zezwala się państwom członkowskim na tworzenie niektórych programów pomocy państwa w celu wsparcia przemysłu transportu morskiego, jeśli służą one realizacji ogólnych celów takich, jak:

—	udoskonalenie bezpiecznego, wydajnego i przyjaznego dla środowiska transportu morskiego,

—	zachęcanie do rejestrowania statków pod banderami państw członkowskich lub ich powrotu pod te bandery,

—	wspieranie konsolidacji konglomeratu morskiego posiadającego siedziby w państwach członkowskich, przy jednoczesnym utrzymaniu wszechstronnie konkurencyjnej floty na rynkach światowych,

—	utrzymanie i udoskonalenie morskiego know-how oraz ochronę i promowanie zatrudnienia marynarzy z państw członkowskich UE i państw EFTA, a także

—	wspieranie promocji nowych usług w dziedzinie transportu morskiego bliskiego zasięgu zgodnie z białą księgą poświęconą polityce transportowej Wspólnoty.

3.3. Poprzednie decyzje dotyczące podobnych programów pomocy w państwach członkowskich

(62)

W przeciągu ostatnich 11 lat Komisja zatwierdziła na wyżej wspomnianej podstawie prawnej wiele programów pomocowych na rzecz sektora transportu morskiego opartych na podatku tonażowym, w których zawarte były podobne przepisy (22).

—	niderlandzki system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 738/95, zatwierdzona dnia 20 marca 1996 r.);

—	niemiecki system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 396/98, zatwierdzona dnia 25 listopada 1998 r.);

—	angielski system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 790/99, zatwierdzona dnia 2 sierpnia 2000 r.);

—	hiszpański system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 736/01, zatwierdzona dnia 27 lutego 2002 r.);

—	duński system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 563/01, zatwierdzona dnia 12 marca 2002 r.);

—	fiński system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 195/02, zatwierdzona dnia 16 października 2002 r.);

—	irlandzki system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 504/02, zatwierdzona dnia 11 grudnia 2002 r.);

—	belgijski system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 433/02, zatwierdzona dnia 19 marca 2003 r.);

—	francuski system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 737/02, zatwierdzona dnia 13 maja 2003 r.);

—	system opodatkowania podatkiem tonażowym w hiszpańskim Kraju Basków (pomoc N 572/02, zatwierdzona dnia 5 lutego 2003 r.)

—	włoski system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 114/04, zatwierdzona dnia 20 października 2004 r.);

—	litewski system opodatkowania podatkiem tonażowym (pomoc N 330/05, zatwierdzona dnia 19 lipca 2006 r.).

3.4. Ocena zgodności

(63)	Rozdział 3.1 Wytycznych wyraźnie wskazuje na system opodatkowania przedsiębiorstw podatkiem tonażowym jako przykład środków podatkowych, które »zabezpieczają wysokojakościowe zatrudnienie w sektorze morskim na lądzie« i w związku z tym mogą być uznane za zgodne ze wspólnym rynkiem (23).

(64)

Wytyczne wyznaczają jednakże pewne kryteria, które system taki musi spełnić, aby mógł zostać uznany za zgodny ze wspólnym rynkiem. Ponadto w dotychczas przyjętych decyzjach w sprawie systemów opodatkowania podatkiem tonażowym Komisja rozwinęła przywołaną powyżej w pkt 62 ugruntowaną praktykę w sposobie oceny, czy dane zgłoszenie spełnia wspomniane kryteria, w celu zapobieżenia zakłóceniom konkurencji we Wspólnocie.

(65)

W dalszej części niniejszego dokumentu Komisja dokona oceny zgłoszonego programu pomocy pod względem spełnienia przez niego kryteriów zawartych w Wytycznych. Ocena ta wymaga zbadania programu pod względem działalności, statków oraz przedsiębiorstw kwalifikujących się do objęcia programem, zbadania środków zabezpieczających uniemożliwiających niekontrolowane przysparzanie korzyści z działań, które nie spełniają kryteriów kwalifikacji, zbadania czy spełnione są warunki odnoszące się do pułapu określonego w rozdziale 11 Wytycznych oraz do obowiązku przedkładania sprawozdań ustanowionego w rozdziale 12 Wytycznych.

3.4.1. Badanie zakresu programu

3.4.1.1. Kwalifikująca się działalność

Podstawowa kwalifikująca się działalność

(66)

Komisja nie ma zastrzeżeń co do zgodnej z Wytycznymi możliwości objęcia podatkiem tonażowym międzynarodowego transportu morskiego ładunków i/lub pasażerów. Komisja przypomina, że w wielu spośród wyżej wspomnianych decyzji nie wprowadzano żadnego rozróżnienia pomiędzy transportem międzynarodowym a kabotażem i w związku z tym można stwierdzić, że Komisja zaaprobowała objęcie kabotażu morskiego podatkiem tonażowym. Praktyka Komisji nie stoi więc na przeszkodzie temu, aby Polska rozszerzyła system opodatkowania podatkiem tonażowym również na usługi kabotażu.

(67)

W odniesieniu do holowania, Wytyczne stanowią, że »holowanie« jest objęte zakresem ich stosowania, tylko jeżeli ponad 50 % działań holowniczych faktycznie wykonanych w danym roku przez holownik stanowi »transport morski«. Czas oczekiwania można proporcjonalnie włączyć do tej części działań wykonanych przez holownik, która stanowi »transport morski«.

(68)

W odniesieniu do pogłębiania Wytyczne zawierają podobne przepisy: »Niemniej rozwiązania fiskalne przewidziane dla przedsiębiorstw (takie jak podatek tonażowy) można także stosować do tych jednostek pogłębiających, których działalność polega na ‘transporcie morskim’ — tj. transporcie dalekomorskim wydobytego materiału — przez ponad 50 % rocznego czasu pracy oraz wyłącznie w odniesieniu do takich właśnie działań transportowych«.

(69)

Komisja jest zdania, że zarówno w przypadku holowania, jak i pogłębiania, odpowiednim kryterium do zmierzenia czy osiągnięto próg 50 % jest czas pracy danego holownika lub pogłębiarki w roku podatkowym, a nie, jak stanowi Ustawa o podatku tonażowym, wysokość wypracowanego dochodu. Mimo tego, że obliczenia oparte na wysokości dochodu mogą w niektórych przypadkach prowadzić do uzyskania takiego samego wyniku, jak obliczenia oparte na czasie pracy, na obecnym etapie Komisja uważa, że Polska musi wprowadzić zmiany lub dodatkowe wyjaśnienia do Ustawy o podatku tonażowym w tej kwestii.

(70)

Komisja pragnie zwrócić uwagę Polski na fakt, że wspomniany próg może jedynie być obliczany w odniesieniu do działalności, która dokładnie odpowiada definicji transportu morskiego w rozumieniu prawa Unii Europejskiej, w świetle rozporządzeń Rady (EWG) nr 4055/86 (24) oraz (EWG) nr 3577/92 (25), do których Wytyczne bezpośrednio się odwołują. Na tej podstawie transport morski może być zdefiniowany jako »przewóz pasażerów lub towarów na rzecz klienta drogą morską między portami lub portami a urządzeniami oddalonymi od brzegu«. Dlatego też definicja oparta na zasadzie wyłączenia, jak np. na podstawie listy zawartej w art. 3 ust. 3 Ustawy o podatku tonażowym nie może być sama w sobie wystarczająca. Podobnie sam fakt, że wspomniany artykuł wyklucza holowanie z portu oraz w obrębie portu może być niewystarczający.

(71)

Należy wspomnieć, że Trybunał Sprawiedliwości wyjaśnił pojęcie transportu morskiego w swoim niedawnym wyroku z dnia 11 stycznia 2007 r. w sprawie C-251/04, Komisja przeciwko Grecji, w odniesieniu do kwestii czy działalność holownicza może stanowić transport morski: »[…] charakter i cechy holowania są inne niż kabotażu, zdefiniowanego w art. 2 ust. 1 rozporządzenia (EWG) nr 3577/92. Choć holowanie jest usługą z reguły świadczoną za wynagrodzeniem, nie polega ono zasadniczo na bezpośrednim przewozie pasażerów lub towarów drogą morską. Polega ono raczej na pomocy w przemieszczeniu statku, wiertnicy, platformy lub boi. Holownik, który wspomaga statek przy manewrowaniu, dostarcza mu dodatkowy napęd, lub zastępuje jego silniki w razie awarii, udziela pomocy temu statkowi przewożącemu pasażerów lub towary, lecz nie jest sam statkiem transportującym«. Trybunał stwierdził również, że rozporządzenie (EWG) nr 3577/92 nie obejmuje »usług powiązanych, akcesoryjnych lub pomocniczych w stosunku do świadczenia usług transportu morskiego« (26).

(72)

W świetle cytowanego wyroku, pojęcie transportu morskiego dla celów wytycznych w zakresie pomocy państwa musi być interpretowane wąsko, jako obejmujące jedynie bezpośredni przewóz pasażerów lub towarów drogą morską między dwoma portami lub portem a urządzeniami oddalonymi od brzegu. W tym kontekście Komisja wyraża wątpliwość czy ewentualne objęcie podatkiem tonażowym holowania i/lub pogłębiania, w sposób przedstawiony w zgłoszeniu, pozostaje w zgodzie z tymi zasadami.

Działalność pomocnicza w transporcie morskim

(73)

Nie naruszając treści poprzednich akapitów oraz pozostając w zgodzie z kierunkami wyznaczonymi przez praktykę (27), Komisja nie sprzeciwia się objęciu przez polski system opodatkowania podatkiem tonażowym następujących rodzajów działalności pomocniczej, które pozostają w ścisłym związku ze świadczeniem usług w transporcie morskim:

a)	dzierżawy i użytkowania kontenerów,

b)	prowadzenia działalności załadunkowej, rozładunkowej i naprawczej,

c)	prowadzenia terminali pasażerskich,

d)	sprzedaży towarów i usług na pokładzie statków pasażerskich i pasażersko-towarowych w celu ich konsumpcji na pokładzie statku,

e)	prowadzenia działalności kantorowej na pokładzie statków pasażerskich i pasażersko-towarowych skierowanej jedynie do pasażerów statku, pod warunkiem, że taka działalność pozostaje w związku z działalnością główną,

f)	dowozu lądowego i morskiego ładunków i pasażerów,

g)	przewozu ładunków i pasażerów w transporcie multimodalnym.

(74)

Komisja jest zdania, że wyżej wymienione rodzaje działalności są integralna częścią transportu morskiego i muszą zostać włączone w zakres podatku tonażowego. Wymienione rodzaje działalności podlegają objęciu podatkiem tonażowym, jeśli wykonywane są bezpośrednio przez armatora opodatkowanego podatkiem tonażowym.

(75)

Komisja uważa, że usługi transportu morskiego w zakresie pozostałych rodzajów działalności spełniających kryteria kwalifikacji, powinny zostać podzielone na trzy główne grupy:

—	komercyjne zarządzanie statkami;

—	techniczne zarządzanie statkami (tankowanie paliwa, zaopatrzenie w żywność, ubezpieczenie, wydawanie świadectw zgodności statków, konserwacja, itd.); oraz

—	zarządzanie załogą (umowy o pracę, odnowienie załogi, itd.).

(76)	W odniesieniu do zarządzania statkami Wytyczne stanowią, że “przedsiębiorstwa armatorskie mogą się ubiegać o pomoc wyłącznie dla tych statków, w przypadku których powierzono im pełne zarządzanie techniczne i zarządzanie załogą«.

(77)

Sytuację, w której statek czarterowany jest bez załogi (czarter samej łodzi) (28), zazwyczaj traktuje się jako przybliżoną do sytuacji korzystania z własnego statku. Mimo, że osoba czarterująca statek nie posiada prawnego tytułu do statku, ponosi większą część, jeśli nie całość odpowiedzialności za zarządzanie statkiem i/lub załogą. Statek może również być czarterowany wraz z załogą (czarter na czas) (29). W takiej sytuacji osoba czarterująca nie jest zazwyczaj odpowiedzialna za wszystkie aspekty związane z zarządzaniem. Tego rodzaju statki mogą zostać opodatkowane podatkiem tonażowym, ale z pewnymi ograniczeniami. Kwestia zarządzania staje się ważna w celu określenia czy statki spełniają warunki konieczne do objęcia podatkiem tonażowym. Komisja jest zdania, że w takich przypadkach do zachowania prawa do korzystania z podatku tonażowego nie wystarczy, aby armatorzy objęci podatkiem tonażowym prowadzili działalność jedynie w zakresie części z trzech wymienionych grup — konieczne jest łączne wypełnianie trzech wymienionych funkcji.

(78)

Można dodatkowo zacytować Wytyczne, które stanowią, że “przedsiębiorstwa armatorskie mogą się ubiegać o pomoc wyłącznie dla tych statków, w przypadku których powierzono im pełne zarządzanie techniczne i zarządzanie załogą. Aby stać się uprawnionymi, armatorzy muszą w szczególności przyjąć od właściciela pełną odpowiedzialność za eksploatację statków, jak również przejąć od właściciela wszelkie prawa i obowiązki, które nakłada Kodeks ISM«. W praktyce oznacza to, że jeśli armator zarządzający statkiem nie zapewnia zarządzania komercyjnego, musi wypełniać jednocześnie przynajmniej dwie pozostałe funkcje.

(79)	Inaczej mówiąc, armatorzy mogą osiągać dochody poprzez wypełnianie jednej lub dwóch z wyżej wymienionych funkcji w odniesieniu do cudzych statków. Dzieje się tak na przykład, gdy przedsiębiorstwo armatorskie zapewnia odpłatnie zarządzanie komercyjne konsorcjum przewoźników.

(80)

Pod tym względem władze polskie zmieniły treść zgłoszenia pismem z dnia 6 czerwca 2007 r. stwierdzając, że zarządzający statkiem mogą zostać objęci podatkiem tonażowym jedynie pod warunkiem, że jednocześnie będą zapewniać zarówno zarządzanie załogą, jak i techniczne zarządzanie statkami. Warunek ten odnosi się zarówno do przedsiębiorstw jedynie zarządzających statkami, jak i do armatorów, który świadczą na rzecz stron trzecich usługi w zakresie technicznego zarządzania statkami i/lub ich załogą w odniesieniu do floty objętej umową dotyczącą zarządzania. Przedsiębiorstwa te, jeśli spełnią powyższy warunek, zostaną opodatkowane podatkiem tonażowym obliczanym na podstawie pojemności zarządzanej przez nie floty, tak jakby były przedsiębiorstwami świadczącymi usługi w transporcie morskim.

(81)

W szczególności w odniesieniu do zarządzania statkami władze polskie przypomniały, że na podstawie art. 2 ust. 3 Ustawy o podatku tonażowym armator, który zarządza cudzym statkiem, w cudzym imieniu i na cudzą rzecz może zostać opodatkowany podatkiem tonażowym pod warunkiem, że posiada ważny Dokument Zgodności, stwierdzający, że zarządzający statkiem przejmuje od armatora wszystkie prawa i obowiązki nałożone przez Międzynarodowy Kodeks Zarządzania Bezpieczeństwem.

(82)

W odróżnieniu od zarządzania statkiem, zarządzanie komercyjne polega na wypełnianiu wszystkich obowiązków handlowych oraz wzięciu odpowiedzialności za stosunki z klientami w imieniu armatora lub osoby czarterującej statek. Dzieje się tak np. w sytuacji, kiedy przedsiębiorstwu armatorskiemu powierza się sprawowanie zarządzania konsorcjum przewoźników, do którego samo należy. Komisja rozumie, że opłaty pochodzące z takiego zarządzania komercyjnego objęte są opodatkowaniem jako “opłaty brokerskie«, o których mowa w art. 3 ust. 2 pkt 9 Ustawy o podatku tonażowym z dnia 24 sierpnia 2006 r.

(83)

W każdym z tych przypadków Komisja jest zdania, że można zaakceptować opodatkowanie tego typu dochodów podatkiem tonażowym z powodu konieczności zachowania pewnej elastyczności, jednakże możliwość objęcia tym podatkiem musi być ograniczona w sposób, który sprawi, że przedsiębiorstwa opodatkowane podatkiem tonażowym nie stracą cech przedsiębiorstw świadczących usługi w transporcie morskim.

(84)

W związku z tym Komisja uważa, że dochody płynące z zarządzania statkami we własnym lub w cudzym imieniu mogą zostać objęte podatkiem tonażowym, jeśli armator opodatkowany podatkiem tonażowym zapewnia:

—	albo jednoczesne zarządzanie załogą i techniczne zarządzanie danymi statkami,

—	albo ich zarządzanie komercyjne,

pod warunkiem, że tonaż tych statków nie przekracza czterokrotności tonażu statków, w odniesieniu do których armator opodatkowany podatkiem tonażowym zapewnia jednocześnie zarządzanie załogą, zarządzanie techniczne i komercyjne (30).

(85)	Komisja przypomina, że tonaż statków, w odniesieniu do których armator spełnia niektóre funkcje w cudzym imieniu musi również być brany pod uwagę przy obliczaniu podstawy opodatkowania.

(86)

Kończąc należy powiedzieć, że Komisja nie jest przeciwna włączeniu do podatku tonażowego dochodów pochodzących z następującej działalności (art. 3 ust. 2 pkt 8, 9 i 10 Ustawy o podatku tonażowym): “zarząd statkami«; “świadczenie usług agentów i maklerów morskich, usług brokerskich i usług agencji zatrudniania, związanych z załogą statku«; “działalności polegającej na wynajmie, dzierżawie lub wyczarterowaniu statku« pod warunkiem, że całkowity tonaż statków, w odniesieniu do których armator opodatkowany podatkiem tonażowym nie wykonuje samodzielnie jednoczesnego zarządzania technicznego, komercyjnego i zarządzania załogą, nie przekracza czterokrotności tonażu statków, w odniesieniu do których wykonuje takie zarządzanie. Zasada ta ma służyć zapewnieniu, aby program pozostawał w zgodzie z praktyką Komisji, z której wynika, że system opodatkowania podatkiem tonażowym dotyczy właścicieli statków.

(87)

Na obecnym etapie oceny zgłoszenia Komisja ma wątpliwości czy powyższy warunek został w nim spełniony. W ocenie Komisji władze polskie nie dostarczyły jak dotąd wystarczających wyjaśnień w tej kwestii. W związku z tym Komisja wyraża wątpliwości w odniesieniu do zgodności zgłoszonego środka pod wspomnianym względem.

3.4.1.2. Kwalifikujące się statki

(88)

Ustawa o podatku tonażowym zawiera warunek powiązania z banderą. Pozostaje to w zgodności z założeniami polityki Komisji, przyczyniając się do dążenia do powrotu pod bandery europejskie statków kontrolowanych przez interesy Wspólnoty. W związku z tym warunek powiązania z banderą ustanowiony w rozdziale 3.1 akapit 8 Wytycznych automatycznie uważa się za spełniony.

(89)

W odniesieniu do charakteru powiązania między armatorem opodatkowanym podatkiem tonażowym a statkami wykorzystywanymi przez niego do prowadzenia działalności, Komisja nie widzi przeszkód w objęciu podatkiem tonażowym zysków pochodzących z działalności wykonywanej na pokładzie kwalifikujących się statków posiadanych przez armatora lub czarterowanych przez niego na zasadzie czarteru samej łodzi.

(90)

Niemniej jednak włączenie do podatku tonażowego statków, w odniesieniu do których armator opodatkowany podatkiem tonażowym nie wykonuje zarządzania załogą, ani nie zapewnia obsługi technicznej tych statków, jest (jak wskazano powyżej) zależne od spełnienia pewnych warunków. Statki te są zazwyczaj czarterowane na zasadzie czarteru na czas, czarteru na podróż lub umowy o zafrachtowanie. W odniesieniu do tej kwestii praktyka ustalona przez Komisję wymaga, aby flota objęta podatkiem tonażowym czarterowana na zasadzie czarteru na czas, czarteru na podróż lub umowy o zafrachtowanie nie przekraczała czterokrotności tonażu posiadanej floty lub floty czarterowanej na zasadzie czarteru samej łodzi. (31). Nałożenie takiego warunku ma na celu uniknięcie przyznawania prawa do korzystania z podatku tonażowego podatnikom niebędącym właścicielami statków.

(91)	Komisja pragnie zauważyć, że Polska nie wprowadziła w zgłoszonym systemie pomocy żadnych zmian w celu włączenia tego typu warunku do systemu opodatkowania podatkiem tonażowym.

(92)

Mimo że głównym celem Wytycznych oraz omawianych w nich środków jest odpowiedź na kwestię konkurencyjności pomiędzy statkami pływającymi pod banderami Wspólnoty a statkami zarejestrowanymi w rejestrach otwartych, Komisja musi być świadoma istnienia ryzyka stworzenia sytuacji nieuczciwej przewagi pomiędzy armatorami wykorzystującymi statki zarejestrowane w różnych państwach członkowskich. Wytyczne bezpośrednio odwołują się do “konkurencji podatkowej między państwami członkowskimi (32) « oraz “coraz większej zbieżności w podejściu państw członkowskich do pomocy dla żeglugi morskiej«. W związku z tym Komisja musi “utrzymywać bieżącą, sprawiedliwą równowagę (33).« (akapit 18) i pozostawać “świadoma konieczności utrzymania wysokiego podobieństwa i zbieżności pomiędzy systemami opodatkowania podatkiem tonażowym w obrębie Wspólnoty«.

(93)

W związku z faktem, że władze polskie nie odniosły się do kwestii zawężenia możliwości opodatkowania podatkiem tonażowym statków czarterowanych na zasadzie czarteru na czas poprzez wprowadzenie kryterium czterokrotności tonażu statków będących własnością armatora opodatkowanego podatkiem tonażowym lub czarterowanych przez niego na zasadzie czarteru samej łodzi, Komisja musi na tym etapie wyrazić wątpliwość co do zgodności zgłoszonego programu ze wspólnym rynkiem.

3.4.1.3. Przedsiębiorstwa spełniające kryteria

(94)	Komisja nie widzi przeszkód, aby Ustawa o podatku tonażowym objęła spółki podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Taka możliwość jest wyraźnie przewidziana w Wytycznych (34).

(95)

Niemniej jednak polski system opodatkowania podatkiem tonażowym jest szczególny, ponieważ w odróżnieniu od systemów opodatkowania podatkiem tonażowym zatwierdzonych do tej pory przez Komisję, objęte mogą nim zostać osoby fizyczne podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Na gruncie posiadanej przez siebie wiedzy Komisja stwierdza, że nie posiada ona jak do tej pory żadnego doświadczenia w odniesieniu do systemów opodatkowania podatkiem tonażowym obejmujących swoim zakresem osoby fizyczne lub osoby prawne podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Należy przypomnieć, że sformułowania użyte w Wytycznych wskazują na bezpośrednią zależność między podatkiem tonażowym a podatkiem dochodowym od osób prawnych (35). W związku z tym Komisja zwraca się z prośbą do władz polskich o dostarczenie dodatkowych wyjaśnień w tej kwestii.

(96)

Jeśli chodzi o zarządzanie strategiczne, armatorzy opodatkowani podatkiem tonażowym są zobowiązani do podejmowania strategicznych decyzji dotyczących wydatków kapitałowych oraz obniżenia kapitału z terytorium Polski. Wydaje się, że w przeprowadzaniu oceny tej kwestii władze polskie będą się kierować kryterium fizycznego ulokowania niektórych pracowników, którzy muszą zostać umiejscowieni w Polsce. Znaczenie mieć będzie umiejscowienie siedziby, miejsce pracy kadry zarządzającej szczebla wyższego oraz usytuowanie ciał zarządzających, jak rada zarządzająca i zarząd, które powinny znajdować się w Polsce. W przypadku zarządzania komercyjnego, organy podatkowe dokonają oceny tego, czy takie działania jak planowanie tras, przyjmowanie rezerwacji dla pasażerów lub załadunku, zaopatrzenie statku, zarządzanie i szkolenie pracowników, techniczne zarządzanie statkami, włącznie z podejmowaniem decyzji w sprawie napraw i przeglądu statków, mają miejsce w Polsce. Inne czynniki, jak zachowanie takich miejsc, jak centra szkoleń, terminale etc. w Polsce, zakres w jakim zagraniczne biura lub oddziały pracują pod kierownictwem pracowników umiejscowionych w Polsce oraz fakt, że statek pływa pod polską banderą, jest zarejestrowany, ubezpieczony lub finansowany w Polsce mogą nadać dodatkowego znaczenia elementom wskazanym powyżej.

(97)

Tak restrykcyjne warunki (określone w pkt 33 i 34 powyżej) wydają się zmniejszać możliwość zakładania drugiej siedziby w Polsce przez przedsiębiorstwa armatorskie z innych państw członkowskich oraz korzystania przez nie z omawianego środka, co w konsekwencji może zniechęcać do zakładania drugiej siedziby. W związku z powyższym wydaje się, że tego rodzaju restrykcyjne warunki mogą doprowadzić do zmniejszenia możliwości zakładania filii oraz — na podstawie oceny prima facie, — że mogą przyczynić się do powstania problemów i de facto dyskryminacji i wpłynąć na ograniczenie swobody przedsiębiorczości. W związku z tym Komisja musi na obecnym etapie postępowania, wyrazić wątpliwość co do zgodności tych warunków ze wspólnym rynkiem.

(98)

Ponadto, niezależnie od tego czy rozszerzenie podatku tonażowego na przedsiębiorstwa podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest zgodne ze wspólnym rynkiem, Komisja ma poważne wątpliwości co do zgodności możliwości odliczeń składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne odpowiednio od kwoty podatku oraz podstawy opodatkowania.

(99)

Po pierwsze, jako że systemy opodatkowania podatkiem tonażowym oparte są na fikcyjnym przychodzie określanym na podstawie tonażu statków, a nie realnych dochodach, armatorzy objęci podatkiem tonażowym nie mają prawa korzystania z tych odliczeń (odpisów amortyzacyjnych i innych przywilejów podatkowych), które stanowią część ogólnego systemu opodatkowania.

(100)

Władze polskie argumentowały, że ponieważ każda osoba fizyczna lub prawna podlegająca opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych ma w polskim systemie podatku dochodowego prawo do tego typu odliczeń, podatnicy opodatkowani podatkiem tonażowym również powinni mieć do tego prawo. Mimo wszystko Komisja ma wątpliwości dotyczące tej argumentacji. Systemy opodatkowania podatkiem tonażowym tworzone są w celu zastąpienia, a nie w celu dopełnienia zwykłych systemów opodatkowania armatorów, a więc w konsekwencji armatorzy objęci podatkiem tonażowym nie zachowują prawa do dokonywania odliczeń, z których normalnie mogliby korzystać. To rozumowanie powinno mieć zastosowanie również w przypadku, gdy armator jest osobą fizyczną opodatkowaną podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

(101)

Reasumując, Komisja ma wątpliwości co do kwestii czy w sytuacji, gdy istnieje możliwość objęcia przez podatek tonażowym także osób podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, odliczenia składek na ubezpieczenie zdrowotne oraz na ubezpieczenia społeczne od odpowiednio kwoty podatku i podstawy opodatkowania byłyby zgodne ze wspólnym rynkiem, biorąc pod uwagę ogólną zasadę zabraniającą odliczeń w ramach systemów opodatkowania podatkiem tonażowym.

3.4.2. Ocena środków zabezpieczających

(102)

Aby system opodatkowania podatkiem tonażowym spełniał warunki określone w Wytycznych, muszą mu towarzyszyć odpowiednie środki zabezpieczające uniemożliwiające niekontrolowane przysparzanie korzyści z działań nie związanych z żeglugą morską, a także uniemożliwiające uchylanie się od opodatkowania (36).

3.4.2.1. Weryfikacja transakcji w ramach grupy spółek oparta na zasadzie ceny rynkowej

(103)

Komisja uważa, że państwo członkowskie wprowadzające podatek tonażowy ma obowiązek zapewnienia, aby obowiązujący na jego terenie system podatku tonażowego nie prowadził do sytuacji unikania opodatkowania za pomocą cen transferowych na szkodę innego kraju, w którym spółka stowarzyszona podlega opodatkowaniu. Komisja stwierdza, że powyższy warunek został spełniony.

3.4.2.2. Odrębna księgowość

(104)

Komisja stwierdza, że w związku z faktem, iż Ustawa o podatku tonażowym stawia jasny wymóg prowadzenia przez armatorów opodatkowanych podatkiem tonażowym odrębnej księgowości dla działań objętych i działań nieobjętych tym podatkiem, powyższy wymóg uznaje się za spełniony.

3.4.2.3. Opcja »wszystko albo nic«

(105)

Ustawa o podatku tonażowym stanowi, że dokonując wyboru opodatkowania podatkiem tonażowym, armator zobowiązany jest objąć nim całą swoją działalność kwalifikującą się do objęcia podatkiem tonażowymi oraz wszystkie swoje statki spełniające kryteria objęcia tym podatkiem. Co więcej, Komisja przyjmuje do wiadomości, że Polska zobowiązuje się do stosowania tej zasady także w odniesieniu do podlegających opodatkowaniu w Polsce grup spółek.

(106)

Komisja pragnie jednakże zauważyć, że okres opodatkowania podatkiem tonażowym, tj. okres, w którym armatorzy, którzy wybrali opodatkowanie podatkiem tonażowym nie mogą zrezygnować z tej formy opodatkowania, ograniczony jest w Polsce do 5 lat. Komisja pragnie zwrócić uwagę na fakt, że minimalna długości tego okresu w innych dotychczas zatwierdzonych systemach opodatkowania podatkiem tonażowym wynosi 10 lat. Jak wskazano w pkt 92, Komisja dąży do zachowania wysokiego stopnia zbieżności pomiędzy zatwierdzonymi systemami opodatkowania podatkiem tonażowym w celu uniknięcia nierównego traktowania statków i armatorów wykonujących działalność pod banderami różnych państw członkowskich.

(107)

Zgoda Komisji na wprowadzenie krótszego okresu opodatkowania podatkiem tonażowym w jednym szczególnym państwie członkowskim spowodowałaby wystąpienie ryzyka naruszenia zasady równego traktowania armatorów z różnych państw członkowskich i doprowadziłaby do zaistnienia szkodliwych rozbieżności pomiędzy systemami opodatkowania podatkiem tonażowym, co z kolei mogłoby doprowadzić do sytuacji, w której polski system opodatkowania podatkiem tonażowym byłby bardziej (lub mniej) atrakcyjny, powodując chęć przerejestrowywania statków pomiędzy państwami członkowskimi przez armatorów pragnących osiągnąć korzyści dzięki istniejącym różnicom w systemach. Komisja musi niniejszym wyrazić wątpliwość w odniesieniu do tego aspektu zgłoszonego środka i poddać go postępowaniu wyjaśniającemu.

3.4.3. Przestrzeganie pułapu finansowego

(108)

Rozdział 11 Wytycznych stanowi, że »całkowita wielkość pomocy udzielonej w ramach rozdziałów 3 do 6 nie może przekraczać całkowitej sumy podatków i składek socjalnych pobranych z tytułu działalności żeglugowej i od marynarzy«.

(109)

Zgodnie z wiedzą posiadaną przez Komisję, obecnie nie istnieje w Polsce program pomocy, z którego korzyści mogłyby sumować się z korzyściami płynącymi z niniejszego programu. W związku z tym Komisja stwierdza, że warunek dotyczący pułapu określonego w wytycznych został spełniony.

3.4.4. Sprawozdania

(110)

Komisja stwierdza, że zgodnie z wymogiem ustanowionym w Wytycznych, Polska zobowiązała się do przedkładania Komisji rocznego sprawozdania na temat wprowadzania w życie systemu opodatkowania podatkiem tonażowym oraz jego skutków w odniesieniu do zarejestrowanej we Wspólnocie floty oraz do zatrudnienia wspólnotowych marynarzy.

4. WNIOSKI

(111)

W świetle powyższych rozważań Komisja, świadoma konieczności unikania rozbieżności (patrz pkt 92 powyżej) pomiędzy systemami opodatkowania podatkiem tonażowym we Wspólnocie, podjęła decyzję o wszczęciu postępowania wyjaśniającego zgodnie z art. 4 ust. 4 (37) rozporządzenia (WE) nr 659/1999, w odniesieniu do następujących kwestii:

—

możliwości dokonywania odliczeń składek na ubezpieczenia społeczne oraz ubezpieczenia zdrowotne od odpowiednio kwoty podatku i podstawy opodatkowania przez osoby fizyczne lub osoby prawne podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych, które wybrały system opodatkowania podatkiem tonażowym;

—	możliwości zrezygnowania z opodatkowania podatkiem tonażowym już po upływie 5 lat od momentu wyboru tej formy opodatkowania;

—

możliwości objęcia podatkiem tonażowym statków, w odniesieniu do których armator nie wypełnia łącznie, we własnym imieniu lub na cudzą rzecz, trzech następujących funkcji: komercyjnego i technicznego zarządzania statkami oraz zarządzania załogą statków wchodzących w skład tonażu przekraczającego czterokrotność tonażu statków, w odniesieniu do których wypełnia te trzy funkcje;

—	objęcia podatkiem tonażowym holowników i pogłębiarek, które świadczą usługi będące transportem morskim przez mniej niż połowę swojego czasu pracy w danym roku podatkowym;

—

oceny czy wymóg, aby kluczowe decyzje w zakresie zarządzania strategicznego oraz technicznego były faktycznie podejmowane w Polsce oraz aby kadra zarządzająca szczebla wyższego, główna siedziba, rada nadzorcza i zarząd były umiejscowione w Polsce może prowadzić do dyskryminacji de facto i ograniczenia swobody przedsiębiorczości w odniesieniu do armatorów z innych państw członkowskich.

(112)

W związku z powyższym Komisja, zgodnie z art. 6 ust. 1 (38) rozporządzenia (EWG) nr 659/1999, wzywa Rzeczpospolitą Polską do przedstawienia uwag na temat zgodności ze wspólnym rynkiem wyżej wspomnianych aspektów programu pomocy i do dostarczenia informacji, które mogą pomóc w przeprowadzeniu oceny zamierzonych środków, w ciągu jednego miesiąca od dnia otrzymania niniejszego pisma. Komisja zwraca się do władz polskich o bezzwłoczne przekazanie kopii niniejszego pisma wszystkim potencjalnie zainteresowanym odbiorcom.

(113)

Komisja pragnie przypomnieć władzom polskim o skutku zawieszającym art. 88 ust. 3 Traktatu WE. W tym kontekście, pragnie ona również zwrócić uwagę władz polskich na art. 14 (39) wspomnianego rozporządzenia, który stanowi, że pomoc przyznana bezprawnie podlega windykacji od beneficjentów.

(114)

Komisja informuje Polskę, że udostępni zainteresowanym stronom informacje, publikując niniejsze pismo wraz z jego streszczeniem w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej. Poinformuje również zainteresowane strony w państwach EFTA będących sygnatariuszami Porozumienia EOG, publikując zawiadomienie w Suplemencie EOG do Dziennika Urzędowego Unii Europejskiej, oraz poinformuje Urząd Nadzoru EFTA, wysyłając na jego adres kopię niniejszego pisma. Wszystkie zainteresowane strony zostaną wezwane do przedstawienia uwag w ciągu jednego miesiąca od dnia publikacji.»

(1) DO L 83 de 27.3.1999, p. 1.

Artículo 4, apartado 4 del Reglamento (CE) no 659/1999:

«4. Si, tras un examen previo, la Comisión comprueba que la medida notificada plantea dudas sobre su compatibilidad con el mercado común, decidirá incoar el procedimiento contemplado en el apartado 2 del artículo 93 del Tratado (denominada en lo sucesivo “decisión de incoar el procedimiento de investigación formal).”.»

(2) Zarejestrowanym pod nr ref. TREN(2006) A/12656.

(3) Nr ref. TREN(2006) D/204393, D/210227, D/223420 i TREN(2007) D/307010.

(4) Zarejestrowanymi pod nr ref. TREN(2006) A/19774, A/22657 i TREN(2007) A/31073, A/34300.

(5) Dziennik Ustaw z 2006 r., nr 183, poz. 1353.

(6) Dziennik Ustaw z 1992 r., nr 6, poz. 27, z późn. zm.

(7) Dziennik Ustaw z 1995 r., nr 154, poz. 792.

(8) Dziennik Ustaw z 2004 r., nr 210, poz. 2135, z późn. zm.

(9) Dziennik Ustawz 2007 r., nr 11, poz. 74, z późn. zm.

(10) Dziennik Ustaw z 1998 r., nr 144, poz. 930, z późn. zm.

(11) Dziennik Urzędowy Ministerstwa Infrastruktury (WE) nr 4/2005, poz. 28.

(12) Ustawa o rachunkowości z dnia 29 września 1994 r., Dziennik Ustaw z 2002 r., nr 76, poz. 694, z późn. zm.

(13) Dziennik Ustaw z 2000 r., nr 54, poz. 654, z późn. zm.

(14) Dziennik Ustaw z 2000 r., nr 14, poz. 176, z późn. zm.

(15) Por. przypis 13.

(16) Por. przypis 14.

(17) Dziennik Ustaw z 2000 r., nr 14, poz. 176, z późn. zm.

(18) Artykuł 9 Ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych i art. 24a Ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

(19) Armatorzy, którzy zostaną objęci podatkiem tonażowym przed końcem 2016 roku, zatrzymają prawo do korzystania z przedłożonego do ponownej oceny programu przez okres 10 lat.

(20) Wytyczne wspólnoty w sprawie pomocy publicznej dla transportu morskiego; Dz.U. C 13 z 17.1.2004, str. 3. W szczególności rozdział 3.1, w którym mowa, że: »system zastępujący zwyczajny podatek dochodowy podatkiem tonażowym jest pomocą państwa.«

(21) Wytyczne wspólnoty w sprawie pomocy państwa dla transportu morskiego, Dz.U. C 13 z 17.1.2004, str. 3.

(22) Tekst większości tych decyzji dostępny jest w języku(-ach) oficjalnym(-ych) pod następującym adresem internetowym:

http://ec.europa.eu/community_law/state_aids/index.htm.

Nieautentyczne wersje w językach roboczych Komisji dostępne są na stronie:

http://ec.europa.eu/dgs/energy_transport/state_aid/decisions/decisions_dg_tren_en.htm.

(23) Zob. rozdział 3.1, akapit 4 i 5 wytycznych: »Tego rodzaju ulgi podatkowe, stosowane szczególnie do żeglugi morskiej, uważa się za pomoc publiczną. Pomocą publiczną jest także zastępowanie tradycyjnego systemu opodatkowania przedsiębiorstw podatkiem tonażowym. (…) Tego rodzaju środki zabezpieczają wysokojakościowe zatrudnienie w sektorze morskim na lądzie, jak np. w sferze zarządzania bezpośrednio związanego z żeglugą morską lub w zakresie działań towarzyszących (ubezpieczenia, maklerstwo, finanse). (…) Tego rodzaju bodźce podatkowe są generalnie akceptowane«.

(24) Artykuł 1 ust. 4 rozporządzenia Rady (EWG) nr 4055/86 z dnia 22 grudnia 1986 r.; Dz.U. L 378 z 31.12.1986 , stanowi:

»4. Do celów niniejszego rozporządzenia przez ‘usługi transportu morskiego między państwami członkowskimi oraz między państwami członkowskimi a państwami trzecimi’, gdzie są one z reguły świadczone za wynagrodzeniem, rozumie się:

a)	wewnątrzwspólnotowe usługi żeglugowe: przewóz pasażerów lub towarów drogą morską między każdym portem w państwie członkowskim a każdym portem lub urządzeniem oddalonym od brzegu w innym państwie członkowskim;

b)	ruch między państwami członkowskimi a państwami trzecimi: przewóz pasażerów lub towarów drogą morską między portami w państwach członkowskich a portami lub urządzeniami oddalonymi od brzegu w państwie trzecim.«

(25) Dz.U. L 364 z 12.12.1992.

(26) Zob. pkt 31 i 32 tego wyroku.

(27) Zob. np. pomoc państwa N 563/01 — Dania — duński system opodatkowania podatkiem tonażowym zatwierdzony przez Komisję dnia 12 marca 2002 r.

(28) Umowy o czarter samej łodzi są zazwyczaj długoterminowe i obejmują czasem nawet całą długość życia statku.

(29) Kontrakty czarterowe na czas często obejmują krótszy okres i są zazwyczaj zawierane w przypadku, kiedy armator w danym momencie nie posiada wystarczającej pojemności, a inne przedsiębiorstwo armatorskie dysponuje pojemnością przekraczającą własne potrzeby.

(30) Niniejsza zasada została wypracowana w praktyce przez Komisję w odniesieniu do czarterowanych statków w decyzji N 563/01 — Dania — Podatek tonażowy, zatwierdzonej dnia 12 marca 2002 r.

(31) Zob. przypis 28 powyżej.

(32) Zob. rozdział 3.1 akapit 2 Wytycznych.

(33) Ibidem akapit 18.

(34) Zob. na przykład rozdział 3.1 akapit 4 Wytycznych: »system zastępujący zwyczajny podatek dochodowy podatkiem tonażowym jest pomocą państwa« (podkreślenie dodano).

(35) Zob. rozdział 3.1 akapit 4 Wytycznych wspomniany w przypisie 28 powyżej.

(36) Zob. rozdział 3.1 akapit 19 Wytycznych: »We wszystkich przypadkach korzyści płynące z programów muszą ułatwiać rozwój sektora żeglugi morskiej oraz zatrudnienia w interesie Wspólnoty. W konsekwencji, opisane powyżej korzyści podatkowe muszą się ograniczać do działań związanych z żeglugą morską; skutkiem tego w przypadkach, w których przedsiębiorstwo posiadające statki jest również zaangażowane w inne działania komercyjne, wymagana będzie przejrzysta rachunkowość, zapobiegająca ‘wyciekom’ do działań niezwiązanych z żeglugą. Takie podejście powinno wspierać konkurencyjność żeglugi morskiej Wspólnoty, przy zobowiązaniach podatkowych zbliżonych poziomem do stawek stosowanych gdzie indziej na świecie, utrzymując zarazem w państwie członkowskim normalną wysokość podatków od innych działań, jak również osobiste wynagrodzenia akcjonariuszy i dyrektorów«.

(37) Artykuł 4 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 659/1999:

4. W przypadku gdy po przeprowadzeniu wstępnego badania Komisja stwierdza, że zaistniały wątpliwości co do zgodności środka będącego przedmiotem zgłoszenia ze wspólnym rynkiem, Komisja podejmuje decyzję o wszczęciu postępowania zgodnie z art. 93 ust. 2 Traktatu (zwaną dalej »decyzją o wszczęciu formalnej procedury dochodzenia«).

(38) Artykuł 6 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 659/1999:

1. Decyzja o wszczęciu formalnej procedury dochodzenia zawiera podsumowanie odpowiednich kwestii faktycznych i prawnych, wstępną ocenę Komisji odnośnie do charakteru pomocowego proponowanego środka i określa wątpliwości co do jego zgodności ze wspólnym rynkiem. Decyzja wzywa zainteresowane państwo członkowskie i inne zainteresowane strony do przedstawienia uwag w wyznaczonym terminie, który zwykle nie przekracza jednego miesiąca. W należycie uzasadnionych przypadkach Komisja może przedłużyć wyznaczony termin.

(39) Artykuł 14 rozporządzenia (WE) nr 659/1999:

Windykacja pomocy

1. W przypadku gdy podjęte zostały decyzje negatywne w sprawach pomocy przyznanej bezprawnie, Komisja podejmuje decyzję, że zainteresowane państwo członkowskie podejmie wszelkie konieczne środki w celu windykacji pomocy od beneficjenta (zwaną dalej »decyzją o windykacji«). Komisja nie wymaga windykacji pomocy, jeżeli byłoby to sprzeczne z ogólną zasadą prawa wspólnotowego.

2. Pomoc podlegająca windykacji na podstawie decyzji o windykacji obejmuje odsetki naliczone według właściwej stopy ustalonej przez Komisję. Odsetki są płatne od dnia, w którym pomoc przyznana bezprawnie została udostępniona beneficjentowi do daty jej windykacji.

3. Bez uszczerbku dla jakiegokolwiek orzeczenia Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich wydanego zgodnie z art. 185 Traktatu, windykacja zostaje przeprowadzona bezzwłocznie i zgodnie z procedurami przewidzianymi w prawie krajowym zainteresowanego państwa członkowskiego, pod warunkiem że przewidują one bezzwłoczne i skuteczne wykonanie decyzji Komisji. W tym celu oraz w wypadku postępowania przed sądami krajowymi, zainteresowane państwa członkowskie podejmują wszelkie konieczne kroki, jakie dostępne są w ich odpowiednich systemach prawnych, włącznie ze środkami tymczasowymi, bez uszczerbku dla prawa wspólnotowego.

		ISSN 1725-244X
Diario Oficial de la Unión Europea		C 300

Edición en lengua española	Comunicaciones e informaciones	50o año 12 de diciembre de 2007

Número de información	Sumario	Página
	I Resoluciones, recomendaciones y dictámenes
	RESOLUCIONES
	Consejo
2007/C 300/01	Resolución del Consejo, de 15 de noviembre de 2007, sobre la educación y la formación como motor clave de la estrategia de Lisboa	1

	II Comunicaciones
	COMUNICACIONES PROCEDENTES DE INSTITUCIONES Y ÓRGANOS DE LA UNIÓN EUROPEA
	Comisión
2007/C 300/02	No oposición a una concentración notificada (Asunto COMP/M.4817 — Aviva Italia Holding SpA/Banco Popolare Soc. Coop./Novara Assicura SpA) ( 1 )	3

2007/C 300/03	No oposición a una concentración notificada (Asunto COMP/M.4946 — Goldman Sachs/Sintonia SpA/Sintonia) ( 1 )	3

2007/C 300/04	No oposición a una concentración notificada (Asunto COMP/M.4947 — Vodafone/Tele2 Italy/Tele2 Spain) ( 1 )	4

2007/C 300/05	No oposición a una concentración notificada (Asunto COMP/M.4581 — Imperial Tobacco/Altadis) ( 1 )	4

2007/C 300/06	No oposición a una concentración notificada (Asunto COMP/M.4122 — Burda/Hachette/JV) ( 1 )	5

	V Anuncios
	PROCEDIMIENTOS ADMINISTRATIVOS
	Oficina Europea de Selección de Personal (EPSO)
2007/C 300/12	Convocatoria de oposiciones generales OHIM/AD/01-02/07 y OHIM/AST/01-02/07	21

	PROCEDIMIENTOS RELATIVOS A LA APLICACIÓN DE LA POLÍTICA DE COMPETENCIA
	Comisión
2007/C 300/13	Ayuda estatal — Polonia — Ayuda estatal C 34/07 (ex N 93/06) — Implantación de un régimen impositivo sobre el tonelaje en beneficio del transporte marítimo — Invitación a presentar observaciones en aplicación del artículo 88, apartado 2, del Tratado CE ( 1 )	22

2007/C 300/14	Notificación previa de una operación de concentración (Asunto COMP/M.4974 — Gores Group/Sagem Communications) — Asunto que podría ser tramitado conforme al procedimiento simplificado ( 1 )	37

	OTROS ACTOS
	Comisión
2007/C 300/15	Publicación de una solicitud de registro, con arreglo al artículo 6, apartado 2, del Reglamento (CE) no 510/2006 del Consejo sobre la protección de las indicaciones geográficas y de las denominaciones de origen de los productos agrícolas y alimenticios	38

	Moneda	Tipo de cambio
USD	dólar estadounidense	1,4672
JPY	yen japonés	164,24
DKK	corona danesa	7,4607
GBP	libra esterlina	0,716
SEK	corona sueca	9,405
CHF	franco suizo	1,665
ISK	corona islandesa	89,87
NOK	corona noruega	7,9975
BGN	lev búlgaro	1,9558
CYP	libra chipriota	0,585274
CZK	corona checa	26,04
EEK	corona estonia	15,6466
HUF	forint húngaro	251,62
LTL	litas lituana	3,4528
LVL	lats letón	0,6976
MTL	lira maltesa	0,4293
PLN	zloty polaco	3,5744
RON	leu rumano	3,5196
SKK	corona eslovaca	33,098
TRY	lira turca	1,7175
AUD	dólar australiano	1,6575
CAD	dólar canadiense	1,482
HKD	dólar de Hong Kong	11,4415
NZD	dólar neozelandés	1,8709
SGD	dólar de Singapur	2,1161
KRW	won de Corea del Sur	1 356,13
ZAR	rand sudafricano	9,8583
CNY	yuan renminbi	10,8287
HRK	kuna croata	7,3195
IDR	rupia indonesia	13 608,28
MYR	ringgit malayo	4,863
PHP	peso filipino	60,683
RUB	rublo ruso	35,894
THB	baht tailandés	44,419

	IV Informaciones
	INFORMACIONES PROCEDENTES DE INSTITUCIONES Y ÓRGANOS DE LA UNIÓN EUROPEA
	Consejo
2007/C 300/07	Conclusiones del Consejo y de los Representantes de los Gobiernos de los Estados miembros, reunidos en el seno del Consejo, de 15 de noviembre de 2007, sobre la mejora de la calidad de la educación del profesorado	6

	Comisión
2007/C 300/08	Tipo de cambio del euro	10

	INFORMACIONES PROCEDENTES DE LOS ESTADOS MIEMBROS
2007/C 300/09	Información resumida comunicada por los Estados miembros acerca de las ayudas estatales concedidas de conformidad con el Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión, sobre la aplicación de los artículos 87 y 88 del Tratado a las ayudas estatales para las pequeñas y medianas empresas dedicadas a la producción de productos agrícolas y por el que se modifica el Reglamento (CE) no 70/2001	11

2007/C 300/10	Comunicación de la Comisión en el marco de la aplicación de la Directiva 94/9/CE del Parlamento Europeo y del Consejo, de 23 de marzo de 1994, relativa a la aproximación de las legislaciones de los Estados miembros sobre los aparatos y sistemas de protección para uso en atmósferas potencialmente explosivas ( 1 )	14

2007/C 300/11	Información resumida comunicada por los Estados miembros acerca de las ayudas estatales concedidas de conformidad con el Reglamento (CE) no 1857/2006 de la Comisión, sobre la aplicación de los artículos 87 y 88 del Tratado a las ayudas estatales para las pequeñas y medianas empresas dedicadas a la producción de productos agrícolas y por el que se modifica el Reglamento (CE) no 70/2001	16

OEN (1)	Referencia y título de la norma (y documento de referencia)	Referencia de la norma retirada y sustituida	Fecha límite para obtener presunción de conformidad respecto a la norma sustituida (Nota 1)
CEN	EN 14492-2:2006 Grúas — Elevadores y cabrestantes accionados mecánicamente — Parte 2: Elevadores accionados mecánicamente	—
CEN	EN 14591-2:2007 Prevención y protección contra las explosiones en minas subterráneas — Sistemas de protección — Parte 2: Barreras pasivas de recipiente de agua	—
CEN	EN 14591-4:2007 Prevención y protección contra las explosiones en minas subterráneas — Sistemas de protección — Parte 4: Sistemas de extinción automática para rozadoras	—
CEN	EN 14756:2006 Determinación de la concentración límite de oxígeno (CLO) para gases y vapores inflamables	—
CEN	EN 14797:2006 Dispositivos de venteo de explosiones	—
CEN	EN 14973:2006/AC:2007 Cintas transportadoras para utilización en instalaciones subterráneas — Requisitos de seguridad eléctrica y protección contra la inflamabilidad — Corrigendum	—
CEN	EN 14983:2007 Prevención y protección frente a la explosión en minas subterráneas — Equipos y sistemas de protección para la evacuación del grisú	—
CEN	EN 14986:2007 Diseño de ventiladores destinados a utilizarse en atmósferas parcialmente explosivas	—
CEN	EN 14994:2007 Sistemas de protección por venteo contra las explosiones de gas	—
CEN	EN 15188:2007 Determinación de la autoinflamación de acumulaciones de polvo	—
CEN	EN 15198:2007 Metodología para la evaluación del riesgo de equipos y componentes no eléctricos para uso previsto en atmósferas potencialmente explosivas	—
CEN	EN 15233:2007 Metodología para la evaluación de la seguridad funcional de sistemas de protección en atmósferas potencialmente explosivas	—