1)

Ο όρος «αγαθά επενδύσεως» που εμφανίζεται στην τρίτη περίπτωση του άρθρου 17 της Δεύτερης Οδηγίας του Συμβουλίου, της 11ης Απριλίου 1967, περί εναρμονίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, των σχετικών με τους φόρους κύκλου εργασιών, αναφέρεται στα χρησιμοποιούμενα για ορισμένη οικονομική δραστηριότητα αγαθά, διακριτικό γνώρισμα των οποίων είναι ο διαρκής χαρακτήρας και η αξία τους, εν όψει των οποίων το κόστος αποκτήσεως των εν λόγω αγαθών δεν συμπεριλαμβάνεται στις τρέχουσες δαπάνες αλλά αποσβέννυται κατανεμόμενο σε περισσότερες χρήσεις.

2)

Τα κράτη μέλη απολαύουν κάποιας διακριτικής ευχερείας ως προς τις σχετικές με το διαρκή χαρακτήρα και την αξία των αγαθών, καθώς και με τους εφαρμοστέους κανόνες αποσβέσεως, προϋποθέσεις που πρέπει να πληρούνται, ενώ παράλληλα πρέπει να τηρούν την ουσιαστική διάκριση μεταξύ των αγαθών επενδύσεως και των λοιπών αγαθών που χρησιμοποιούνται κατά την τρέχουσα διαχείριση και δραστηριότητα των επιχειρήσεων.

3)

Όσον αφορά τα αποκτηθέντα κατά το 1972 αγαθά, τα οποία θα χρησιμοποιηθούν για τις ανάγκες της επιχειρήσεως, αλλά δεν εμπίπτουν, ωστόσο, στην κατηγορία των αγαθών επενδύσεως κατά την έννοια του άρθρου 17 της οδηγίας, εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο, ενώπιον του οποίου γίνεται επίκληση του κανόνα άμεσης εκπτώσεως από το φόρο τον οποίο εισάγει το άρθρο 11 της οδηγίας, να τον λάβει υπόψη, σε περίπτωση που κάποιο εθνικό μέτρο εφαρμογής βρίσκεται εκτός των ορίων της ευχερείας που παρέχεται στα κράτη μέλη.

1)

Κατά την έννοια του άρθρου 17, τρίτη περίπτωση, της Δεύτερης Οδηγίας του Συμβουλίου 67/228/ΕΟΚ, της 11ης Απριλίου 1967, περί εναρμονίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, των σχετικών με τους φόρους κύκλου εργασιών, ο όρος «αγαθά επενδύσεως» αναφέρεται σε αγαθά διαρκούς χρήσεως, το κόστος αποκτήσεως των οποίων αποσβέννυται κατανεμόμενο στις χρήσεις περισσοτέρων ετών.

2)

Καθόσον πρόκειται για αγαθά χρησιμοποιούμενα για τις ανάγκες της επιχειρήσεως, εκτός των αγαθών επενδύσεως, το άρθρο 11, παράγραφος 1, στοιχείο α, της προαναφερθείσας οδηγίας αποτελεί διάταξη η οποία γεννά υπέρ των διοικουμένων δικαιώματα τα οποία οι τελευταίοι μπορούν να επικαλούνται ενώπιον των δικαστηρίων των κρατών μελών και τα οποία τα εν λόγω δικαστήρια οφείλουν να διασφαλίζουν.