1)

Από την εξέταση του προδικαστικού ερωτήματος δεν προέκυψε κανένα στοιχείο ικανό να θίξει το κύρος:

2)

Ο κανονισμός (ΕΚ) 501/2009 του Συμβουλίου, της 15ης Ιουνίου 2009, για την εφαρμογή του άρθρου 2 παράγραφος 3 του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 2580/2001 για τη λήψη ειδικών περιοριστικών μέτρων κατά ορισμένων προσώπων και οντοτήτων με σκοπό την καταπολέμηση της τρομοκρατίας και για την κατάργηση της απόφασης 2009/62/ΕΚ, είναι ανίσχυρος κατά το μέρος που, με αυτόν, διατηρήθηκε το όνομα της οργάνωσης Τίγρεις για την Απελευθέρωση του Ταμίλ Ιλάμ στον κατάλογο τον οποίο προβλέπει το άρθρο 2, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 2580/2001 του Συμβουλίου, της 27ης Δεκεμβρίου 2001, για τη λήψη ειδικών περιοριστικών μέτρων κατά ορισμένων προσώπων και οντοτήτων με σκοπό την καταπολέμηση της τρομοκρατίας.

1)

Από την εξέταση των ερωτημάτων περί κύρους που υποβλήθηκαν στο Δικαστήριο δεν προέκυψε κανένα στοιχείο ικανό να επηρεάσει το κύρος του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 2016/1395 της Επιτροπής, της 18ης Αυγούστου 2016, για την εκ νέου επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ και την οριστική είσπραξη του προσωρινού δασμού που επιβλήθηκε στις εισαγωγές ορισμένων υποδημάτων με το πάνω μέρος από δέρμα, καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, που παράγονται από τις επιχειρήσεις Buckinghan Shoe Mfg Co. Ltd., Buildyet Shoes Mfg., DongGuan Elegant Top Shoes Co. Ltd, Dongguan Stella Footwear Co. Ltd, Dongguan Taiway Sports Goods Limited, Foshan City Nanhai Qun Rui Footwear Co., Jianle Footwear Industrial, Sihui Kingo Rubber Shoes Factory, Synfort Shoes Co. Ltd, Taicang Kotoni Shoes Co. Ltd, Wei Hao Shoe Co. Ltd, Wei Hua Shoe Co. Ltd, Win Profile Industries Ltd, και την εφαρμογή της απόφασης του Δικαστηρίου στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις C-659/13 και C-34/14, ούτε το κύρος του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 2016/1647 της Επιτροπής, της 13ης Σεπτεμβρίου 2016, για την εκ νέου επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ και για την οριστική είσπραξη του προσωρινού δασμού που επιβλήθηκε στις εισαγωγές ορισμένων υποδημάτων που έχουν το πάνω μέρος από δέρμα, καταγωγής Βιετνάμ, τα οποία κατασκευάζονται από τις επιχειρήσεις Best Royal Co. Ltd, Lac Cuong Footwear Co. Ltd, Lac Ty Co. Ltd, Saoviet Joint Stock Company (Megastar Joint Stock Company), VMC Royal Co. Ltd, Freetrend Industrial Ltd και τη συνδεδεμένη της εταιρεία Freetrend Industrial A (Vietnam) Co. Ltd, Fulgent Sun Footwear Co. Ltd, General Shoes Ltd, Golden Star Co. Ltd, Golden Top Company Co. Ltd, Kingmaker Footwear Co. Ltd, Tripos Enterprise Inc., Vietnam Shoe Majesty Co. Ltd, και για την εφαρμογή της απόφασης του Δικαστηρίου στις συνεκδικαθείσες υποθέσεις C-659/13 και C-34/14.

2)

Το καθεστώς παραγραφής που προβλέπεται στο άρθρο 221, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου, της 12ης Οκτωβρίου 1992, περί θεσπίσεως κοινοτικού τελωνειακού κώδικα, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΚ) 2700/2000 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Νοεμβρίου 2000, εφαρμόζεται στην είσπραξη δασμών αντιντάμπινγκ που επιβάλλουν οι εκτελεστικοί κανονισμοί που προβλέπονται στο σημείο 1 του διατακτικού της παρούσας αποφάσεως.

1)

Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, θεσπίζοντας το τέλος υποδομών για τα επιβατηγά αυτοκίνητα οχήματα και προβλέποντας, συγχρόνως, απαλλαγή από τον φόρο επί των αυτοκινήτων οχημάτων υπέρ των ιδιοκτητών οχημάτων τα οποία έχουν ταξινομηθεί στη Γερμανία τουλάχιστον ισόποση με το καταβληθέν τέλος, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τα άρθρα 18, 34, 56 και 92 ΣΛΕΕ.

2)

Απορρίπτει την προσφυγή κατά τα λοιπά.

3)

Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας φέρει τα τρία τέταρτα των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε η Δημοκρατία της Αυστρίας, καθώς και τα δικά της δικαστικά έξοδα.

4)

Η Δημοκρατία της Αυστρίας φέρει το ένα τέταρτο των δικαστικών εξόδων της.

5)

Το Βασίλειο της Κάτω Χωρών και το Βασίλειο της Δανίας φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους.

1)

Για να εκτιμηθεί ο οριστικός χαρακτήρας των ζημιών εγκατεστημένης στην αλλοδαπή θυγατρικής, κατά την έννοια της σκέψεως 55 της αποφάσεως της 13ης Δεκεμβρίου 2005, Marks & Spencer (C-446/03, EU:C:2005:763), το γεγονός ότι το κράτος μέλος εγκαταστάσεως της θυγατρικής δεν επιτρέπει τη μεταφορά των ζημιών από μια εταιρία σε άλλον υποκείμενο στον φόρο σε περίπτωση συγχωνεύσεως, ενώ η μεταφορά αυτή προβλέπεται από το κράτος μέλος εγκαταστάσεως της μητρικής εταιρίας σε περίπτωση συγχωνεύσεως μεταξύ εγκατεστημένων στην ημεδαπή εταιριών, δεν είναι αποφασιστικής σημασίας, εκτός αν η μητρική εταιρία αποδείξει ότι αδυνατεί να αξιοποιήσει τις ζημίες αυτές επιτυγχάνοντας, ιδίως μέσω μεταβιβάσεως, τον φορολογικό συνυπολογισμό των ζημιών αυτών από τρίτον στο πλαίσιο μελλοντικών χρήσεων.

2)

Σε περίπτωση που η περίσταση που εκτίθεται στο πρώτο ερώτημα ασκεί τυχόν επιρροή, δεν έχει σημασία το γεγονός ότι δεν υπάρχει άλλη οντότητα στο κράτος εγκαταστάσεως της θυγατρικής η οποία θα μπορούσε να εκπέσει τις ζημίες αυτές σε περίπτωση συγχωνεύσεως, αν η έκπτωση αυτή επιτρεπόταν.

1)

Η έννοια των οριστικών ζημιών εγκατεστημένης στην αλλοδαπή θυγατρικής, κατά τη σκέψη 55 της αποφάσεως της 13ης Δεκεμβρίου 2005, Marks & Spencer (C-446/03, EU:C:2005:763), δεν εφαρμόζεται σε υποθυγατρική, εκτός και εάν όλες οι ενδιάμεσες εταιρίες μεταξύ της μητρικής εταιρίας που υποβάλλει αίτηση για φορολογική ελάφρυνση ομίλου και της υποθυγατρικής που εμφανίζει ζημίες δυνάμενες να θεωρηθούν οριστικές, καθώς και η εν λόγω υποθυγατρική είναι εγκατεστημένες στο ίδιο κράτος μέλος.

2)

Για να εκτιμηθεί ο οριστικός χαρακτήρας των ζημιών εγκατεστημένης στην αλλοδαπή θυγατρικής, κατά την έννοια της σκέψεως 55 της αποφάσεως της 13ης Δεκεμβρίου 2005, Marks & Spencer (C-446/03, EU:C:2005:763), το γεγονός ότι το κράτος μέλος εγκαταστάσεως της θυγατρικής δεν επιτρέπει τη μεταφορά των ζημιών από μια εταιρία σε άλλη κατά το έτος εκκαθαρίσεως δεν είναι αποφασιστικής σημασίας, εκτός αν η μητρική εταιρία αποδείξει ότι αδυνατεί να αξιοποιήσει τις ζημίες αυτές επιτυγχάνοντας, ιδίως μέσω μεταβιβάσεως, τον συνυπολογισμό των ζημιών αυτών από τρίτον στο πλαίσιο μελλοντικών χρήσεων.

3)

Στην περίπτωση κατά την οποία η περίσταση που μνημονεύεται στο σημείο 2 του παρόντος διατακτικού ασκεί τυχόν επιρροή, είναι αδιάφορος ο βαθμός κατά τον οποίο η νομοθεσία του κράτους εγκαταστάσεως της θυγατρικής η οποία εμφανίζει ζημίες δυνάμενες να χαρακτηριστούν ως οριστικές είχε ως αποτέλεσμα να μη μπορεί να συμψηφισθεί μέρος των ζημιών αυτών με τα τρέχοντα κέρδη της ζημιογόνου θυγατρικής ή άλλης οντότητας του ίδιου ομίλου.

1)

Απορρίπτει το αίτημα αποδοχής νέων αποδεικτικών στοιχείων.

2)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

3)

Η RF φέρει τα δικαστικά έξοδά της και καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

1)

Το άρθρο 3, στοιχείο κα', της οδηγίας 2003/87/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Οκτωβρίου 2003, σχετικά με τη θέσπιση συστήματος εμπορίας δικαιωμάτων εκπομπής αερίων θερμοκηπίου εντός της Κοινότητας και την τροποποίηση της οδηγίας 96/61/ΕΚ του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2009/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Απριλίου 2009, έχει την έννοια ότι εγκατάσταση όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία παράγει, στο πλαίσιο της δραστηριότητας της «καύσης καυσίμων σε εγκαταστάσεις με συνολική ονομαστική θερμική ισχύ 20 [μεγαβάτ (MW)] και άνω», κατά την έννοια του παραρτήματος I της οδηγίας αυτής, ηλεκτρική ενέργεια προοριζόμενη ως επί το πλείστον να χρησιμοποιηθεί για ίδιες ανάγκες, πρέπει να θεωρείται «παραγωγός [ηλεκτρικής ενέργειας]», κατά την έννοια της διάταξης αυτής, εφόσον η εν λόγω εγκατάσταση, αφενός, ασκεί συγχρόνως δραστηριότητα παραγωγής προϊόντος που δεν προβλέπεται από το παράρτημα αυτό και, αφετέρου, διοχετεύει παγίως, έναντι αμοιβής, μικρό έστω μέρος της παραγόμενης ηλεκτρικής ενέργειας στο δημόσιο δίκτυο, με το οποίο η εγκατάσταση πρέπει να είναι διαρκώς συνδεδεμένη για τεχνικούς λόγους.

2)

Το άρθρο 3, στοιχείο γ', της απόφασης 2011/278/ΕΕ της Επιτροπής, της 27ης Απριλίου 2011, σχετικά με τον καθορισμό ενωσιακών μεταβατικών κανόνων για την εναρμονισμένη δωρεάν κατανομή δικαιωμάτων εκπομπής κατ’ εφαρμογή του άρθρου 10α της οδηγίας 2003/87, έχει την έννοια ότι εγκατάσταση όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, στο μέτρο που πρέπει να θεωρηθεί «παραγωγός [ηλεκτρικής ενέργειας]», κατά την έννοια του άρθρου 3, στοιχείο κα', της οδηγίας 2003/87, δεν δικαιούται δωρεάν δικαιώματα εκπομπής για τη θερμότητα που παράγεται στο πλαίσιο της προβλεπόμενης από το παράρτημα Ι της εν λόγω οδηγίας δραστηριότητας της «καύσης καυσίμων σε εγκαταστάσεις με συνολική ονομαστική θερμική ισχύ 20 MW και άνω», σε περίπτωση που η θερμότητα αυτή χρησιμοποιείται για σκοπούς άλλους από την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, δεδομένου ότι μια τέτοια εγκατάσταση δεν πληροί τις προϋποθέσεις του άρθρου 10α, παράγραφοι 4 και 8, της εν λόγω οδηγίας.

1)

Το άρθρο 30, παράγραφος 2, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου, της 12ης Οκτωβρίου 1992, περί θεσπίσεως κοινοτικού τελωνειακού κώδικα, όπως είχε τροποποιηθεί με τον κανονισμό (ΕΚ) 82/97 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 19ης Δεκεμβρίου 1996, έχει την έννοια ότι η αρμόδια εθνική τελωνειακή αρχή, όταν υπολογίζει τη δασμολογητέα αξία εμπορευμάτων, όπως τα επίμαχα φάρμακα στην υπόθεση της κύριας δίκης, με την επαγωγική μέθοδο την οποία προβλέπει η διάταξη αυτή οφείλει να λαμβάνει υπόψη, για τον προσδιορισμό των «ομοειδών εμπορευμάτων», κάθε κρίσιμο στοιχείο, όπως τη σύνθεση των φαρμάκων αυτών, τη δυνατότητα υποκατάστασής τους υπό το πρίσμα των αποτελεσμάτων τους και την εναλλαξιμότητά τους από εμπορικής πλευράς, και να διενεργεί συνεπώς εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών συνεκτιμώντας κάθε στοιχείο το οποίο ενδέχεται να επηρεάσει την πραγματική οικονομική αξία των εν λόγω φαρμάκων, συμπεριλαμβανομένης της θέσεως που κατέχει στην αγορά το εισαγόμενο φάρμακο και ο παρασκευαστής του.

2)

Το άρθρο 152, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΟΚ) 2454/93 της Επιτροπής, της 2ας Ιουλίου 1993, για τον καθορισμό ορισμένων διατάξεων εφαρμογής του κανονισμού 2913/92, έχει την έννοια ότι, για τον καθορισμό της τιμής μονάδας των εισαγόμενων εμπορευμάτων σύμφωνα με τη μέθοδο που προβλέπεται στο άρθρο 30, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του κανονισμού 2913/92, όπως είχε τροποποιηθεί με τον κανονισμό 82/97, η προβλεπόμενη στο ως άνω άρθρο 152, παράγραφος 1, στοιχείο β', προθεσμία των 90 ημερών εντός της οποίας τα εισαγόμενα εμπορεύματα πρέπει να έχουν πωληθεί στην Ένωση συνιστά αυστηρό όριο.

3)

Το άρθρο 30, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του κανονισμού 2913/92, όπως είχε τροποποιηθεί με τον κανονισμό 82/97, έχει την έννοια ότι οι εκπτώσεις επί της τιμής πωλήσεως των εισαγόμενων εμπορευμάτων δεν μπορούν να λαμβάνονται υπόψη για τον καθορισμό της δασμολογητέας αξίας των εμπορευμάτων αυτών κατ’ εφαρμογήν της ως άνω διατάξεως.

1.

Η αίτηση αναιρέσεως της διατάξεως του Γενικού Δικαστηρίου θεμελιώνεται στην παράβαση του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, και του άρθρου 47 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ΣΛΕΕ, σε συνδυασμό με τα άρθρα 6 και 13 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου.

2.

Η νυν αναιρεσείουσα προέβαλε παράβαση του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, καθόσον το Γενικό Δικαστήριο παραγνώρισε το γεγονός ότι η Associazione GranoSalus διαθέτει ενεργητική νομιμοποίηση δυνάμει της νομιμοποιήσεως των μελών της ατομικώς, κατά το μέτρο που ο προσβαλλόμενος εκτελεστικός κανονισμός (ΕΕ) 2017/2324 «τους αφορά άμεσα και ατομικά» διότι πρόκειται για «κανονιστική πράξη η οποία δεν επάγεται εκτελεστικά μέτρα».

Συναφώς, η Associazione προβάλλει ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη κατά την εφαρμογή της εν λόγω διατάξεως, καθόσον απέκλεισε την ύπαρξη ατομικού επηρεασμού, ο οποίος στηρίζεται στο γεγονός ότι «ορισμένα από τα μέλη της προσφεύγουσας φέρονται να επηρεάζονται από την προσβαλλόμενη πράξη υπό τη γενική ιδιότητά τους ως καταναλωτ[ών] και πολ[ιτών] της Ένωσης» (σκέψη 57 της διατάξεως).

Ο εν λόγω χαρακτηρισμός των μελών της GranoSalus είναι εντούτοις εσφαλμένος υπό το πρίσμα του καταστατικού της ενώσεως που καθιστά τα μέλη, και ως εκ τούτου, την Associazione, φορείς και υπέρμαχους του συμφέροντος της προστασίας των καταναλωτών και των γεωργικών παραγωγών, μέσω της λήψεως, μεταξύ άλλων, μέτρων «κατά των τυχόν αυξήσεων, ιδίως στο ενωσιακό πλαίσιο, των ποσοστών μυκοτοξινών και λοιπών προσμείξεων, με σκοπό την προστασία της υγείας των καταναλωτών και, ιδίως, των παιδιών».

Δεδομένου ότι πληρούται ο όρος περί ατομικού επηρεασμού, και εφόσον πρέπει να πληρούνται σωρευτικά ο εν λόγω όρος και ο όρος περί άμεσου επηρεασμού, το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη καθόσον αποφάνθηκε σχετικά χωρίς να λάβει υπόψη τα ανωτέρω.

3.

Επίσης, η Associazione προέβαλε ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη καθόσον έκρινε ότι δεν πληρούται η απαίτηση περί άμεσου επηρεασμού σχετικά με την δυνατότητα ασκήσεως προσφυγής, υπό την έννοια του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, in I fine, ΣΛΕΕ, με την αιτιολογία ότι υφίστανται εθνικά εκτελεστικά μέτρα όσον αφορά τον επίδικο κανονισμό (ΕΕ) 2017/2324, αναφερόμενο συναφώς στην εξουσία «[χορηγήσεως από τα κράτη μέλη της] ανανεώσεως των αδειών για διάθεση των φυτοπροστατευτικών προϊόντων που περιέχουν τη δραστική ουσία “γλυφοσάτη” στην αγορά...» τα οποία ευκόλως δύνανται να χαρακτηριστούν ως «... εκτελεστικά μέτρα της προσβαλλομένης πράξεως κατά την έννοια του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, in fine, ΣΛΕΕ» (σκέψεις 84 και 85 της αναιρεσιβαλλόμενης διατάξεως).

Η εν λόγω εσφαλμένη εκτίμηση οφείλεται, όπως αποδεικνύεται από τη δικογραφία, στο ότι το κράτος μέλος στο οποίο έχει την έδρα του η Associazione και τα μέλη της (Ιταλία) μετέφερε τον κανονισμό 2017/2324 στην εθνική έννομη τάξη μέσω της ανακοινώσεως του ιταλικού Υπουργείου Υγείας της 19ης Δεκεμβρίου 2017, σύμφωνα με την οποία η απλή ανανέωση της εγκρίσεως της δραστικής ουσίας «γλυφοσάτη» δεν μπορεί να υπερβαίνει τα πέντε έτη, ενώ παρέτεινε τη διάρκεια των αδειών περί των φυτοπροστατευτικών προϊόντων που περιέχουν γλυφοσάτη έως και τις 15 Δεκεμβρίου 2022, χωρίς να ασκήσει τη διακριτική ευχέρεια εκτιμήσεως ούτε όσον αφορά τις τεχνικές προδιαγραφές που προβλέπονται στα παραρτήματα Ι και ΙΙ του κανονισμού 2324/2017.

Η Associazione εν προκειμένω προέβαλε ότι, ακόμα και εάν ήθελε κριθεί ότι η υπουργική ανακοίνωση της 19ης Δεκεμβρίου 2017 συνιστά εκτελεστικό μέτρο, το Γενικό Δικαστήριο δεν επισήμανε ότι η ίδια η ανακοίνωση δεν δύναται να προσβληθεί ενώπιον των εθνικών δικαστικών αρχών για τον λόγο ότι μια τέτοια ενέργεια απαγορεύεται βάσει της ιταλικής νομοθεσίας και της συναφούς νομολογίας [Consiglio di Stato (Συμβούλιο της Επικρατείας, Ιταλία), απόφαση 6243 της 9ης Νοεμβρίου 2005].

4.

Δυνάμει των ανωτέρω, η Associazione προσέβαλε τη διάταξη λόγω παραβάσεως του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, in fine, ΣΛΕΕ, η οποία αντλείται από την παράλειψη εξετάσεως του αντικειμένου της δίκης που προσδιορίζεται με το εισαγωγικό δικόγραφο της προσφυγής. Επισημάνθηκε, συναφώς, ότι το Γενικό Δικαστήριο παρέλειψε να λάβει υπόψη του ότι ο άμεσος αντίκτυπος του κανονισμού επί της Associazione, και ως εκ τούτου, επί των μελών της, συνίσταται στην ενδεχόμενη καρκινογόνο δράση της δραστικής ουσίας «γλυφοσάτη» [πρβλ. ανάλυση της Agenzia internazionale per la ricerca sul cancro (ιταλικού οργανισμού ερευνών για τον καρκίνο) που δημοσιεύθηκε στις 20 Μαρτίου 2015, η οποία αποκλίνει από τον προσβαλλόμενο κανονισμό 2017/2324) η έγκριση του οποίου αποτελεί αποκλειστική αρμοδιότητα των κρατών μελών, και αυτό κατά το μέτρο που η έγκριση από εθνικούς φορείς του φυτοπροστατευτικού προϊόντος δεν συνεπάγεται την πραγματοποίηση καμίας εκτιμήσεως όσον αφορά τη δραστική ουσία «γλυφοσάτη» που εγκρίθηκε ήδη από την Ευρωπαϊκή Ένωση, με αποτέλεσμα το ιταλικό κράτος να μην έχει την εξουσία να εγκρίνει/να απαγορεύσει τη διάθεση στην αγορά των φυτοπροστατευτικών προϊόντων όσον αφορά τη δραστική ουσία «γλυφοσάτη». Συνεπώς, στην προκειμένη περίπτωση το Γενικό Δικαστήριο εξέτασε τις προϋποθέσεις του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, in fine, ΣΛΕΕ, χωρίς να λάβει υπόψη τα όσα προβλήθηκαν στο πλαίσιο της δίκης, ήτοι το γεγονός ότι τα υπολείμματα της γλυφοσάτης μπορούν να καταλήξουν στα υπόγεια ύδατα, στα τρόφιμα (ζυμαρικά) και στο έδαφος, με την επακόλουθη ζημία που προκαλεί η διάθεση της εν λόγω ουσίας στην αγορά επί του εδάφους, καθώς και στους πολίτες των κρατών μελών και στα συμφέροντα τα οποία προασπίζεται η Associazione και μέσω αυτής, τα μέλη της.

Ως εκ τούτου, το Γενικό Δικαστήριο όφειλε να έχει αξιολογήσει τον αντίκτυπο στον οποίο αναφέρεται το άρθρο 263 όσον αφορά το εν λόγω στοιχείο και τα άρθρα του καταστατικού της GranoSalus, καθώς και την ιδιαίτερη θέση στην οποία βρίσκονται τα μέλη της, κάτι που δεν έπραξε κατά την έκδοση της διατάξεως.

5.

Με βάση τα ανωτέρω, η Associazione αμφισβήτησε την ερμηνεία στην οποία προέβη το Γενικό Δικαστήριο όσον αφορά το άρθρο 263, τέταρτο εδάφιο, in fine, ΣΛΕΕ, με την οποία και καθίσταται άνευ αντικειμένου το πεδίο εφαρμογής του εν λόγω άρθρου και οι σκοποί του ενωσιακού νομοθέτη. Προς τον σκοπό αυτό έγινε παραπομπή στις απόψεις των γενικών εισαγγελέων σε διάφορες υποθέσεις (βλ. μεταξύ άλλων, προτάσεις του γενικού εισαγγελέα, υπόθεση C-456/13 P, προτάσεις του γενικού εισαγγελέα, υπόθεση C-583/11 P, προτάσεις του γενικού εισαγγελέα, συνεκδικαζόμενες υποθέσεις C-622/16 P έως C-624/16 P), βάσει των οποίων μια τέτοια περιοριστική ερμηνεία θα καθιστούσε το άρθρο 263 άνευ περιεχομένου και πρακτικής χρησιμότητας.

Κατόπιν των ανωτέρω, η Associazione προέβαλε ότι η ερμηνεία του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, in fine, ΣΛΕΕ, στην οποία προέβη το Γενικό Δικαστήριο στο πλαίσιο της προσβαλλόμενης διατάξεως, αντιβαίνει κατάφωρα στο άρθρο 47 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης («Κάθε πρόσωπο του οποίου παραβιάστηκαν τα δικαιώματα και οι ελευθερίες που διασφαλίζονται από το δίκαιο της Ένωσης, έχει δικαίωμα πραγματικής προσφυγής ενώπιον δικαστηρίου, τηρουμένων των προϋποθέσεων που προβλέπονται στο παρόν άρθρο. Κάθε πρόσωπο έχει δικαίωμα να δικασθεί η υπόθεσή του δίκαια...»), στο άρθρο 6 (Δικαίωμα στη χρηστή απονομή δικαιοσύνης) και στο άρθρο 13 (Δικαίωμα πραγματικής προσφυγής) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, με αποτέλεσμα να αποκλείεται η προβλεπόμενη δυνατότητα προσφυγής ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου λόγω του άμεσου αντίκτυπου σε τέτοια περίπτωση και να προκαλείται αδικαιολόγητη βλάβη στο σύστημα προστασίας δικαιωμάτων στο πλαίσιο της έννομης τάξεως της ΕΕ.

1)

Πρέπει το άρθρο 26, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, στοιχείο γ, του κανονισμού 1099/2009 (1) του Συμβουλίου, της 24ης Σεπτεμβρίου 2009, για την προστασία των ζώων κατά τη θανάτωσή τους, να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι επιτρέπει στα κράτη μέλη, κατά παρέκκλιση από τη διάταξη του άρθρου 4, παράγραφος 4, του εν λόγω κανονισμού και προς το σκοπό της βελτιώσεως της καλής διαβιώσεως των ζώων, να θεσπίζουν κανόνες, όπως αυτοί που προβλέπονται στο Decreet van het Vlaamse Gewest van 7 juli 2017 houdende wijziging van de wet van 14 augustus 1986 betreffende de bescherming en het welzijn der dieren, wat de toegelaten methodes voor het slachten van dieren betreft (διάταγμα της περιφέρειας της Φλάνδρας της 7ης Ιουλίου 2017 περί τροποποιήσεως του νόμου της 14ης Αυγούστου 1986 σχετικά με την προστασία και την καλή διαβίωση των ζώων σε σχέση με τις επιτρεπόμενες μεθόδους για τη σφαγή ζώων), οι οποίοι αφενός προβλέπουν την απαγόρευση της σφαγής ζώων χωρίς αναισθητοποίηση που ισχύει και για σφαγή που πραγματοποιείται στο πλαίσιο λατρευτικών τύπων και αφετέρου καθορίζουν εναλλακτική μέθοδο αναισθητοποίησης για σφαγή που πραγματοποιείται στο πλαίσιο λατρευτικών τύπων, τέτοιας μορφής ώστε να εξασφαλίζεται ότι η αναισθητοποίηση είναι αναστρέψιμη και δεν μπορεί να επιφέρει τον θάνατο του ζώου;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα: Παραβιάζει το άρθρο 26, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, στοιχείο γ, του προαναφερόμενου κανονισμού, κατά τον τρόπο που ερμηνεύθηκε στο πρώτο προδικαστικό ερώτημα, το άρθρο 10, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

3)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα: Παραβιάζει το άρθρο 26, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, στοιχείο γ, σε συνδυασμό με το άρθρο 4, παράγραφος 4, του προαναφερόμενου κανονισμού, κατά τον τρόπο που ερμηνεύθηκε στο πρώτο προδικαστικό ερώτημα, τα άρθρα 20, 21 και 22 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεδομένου ότι για τα ζώα που υποβάλλονται σε ιδιαίτερες μεθόδους σφαγής που επιτάσσονται από λατρευτικούς τύπους, προβλέπεται μόνο υπό όρους εξαίρεση από την υποχρέωση αναισθητοποίησης των ζώων (άρθρο 4, παράγραφος 4, σε συνδυασμό με το άρθρο 26, παράγραφος 2), ενώ για τη θανάτωση ζώων κατά τη διάρκεια κυνηγετικών δραστηριοτήτων, δραστηριοτήτων αλιείας και κατά τη διάρκεια πολιτιστικών και αθλητικών εκδηλώσεων προβλέπονται ρυθμίσεις για τους αναφερόμενους στις αιτιολογικές σκέψεις του εν λόγω κανονισμού λόγους, κατά τις οποίες οι δραστηριότητες αυτές δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του εν λόγω κανονισμού ή δεν υπάγονται στην υποχρέωση της αναισθητοποίησης του ζώου κατά τη θανάτωσή του (άρθρο 1, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο και παράγραφος 3);

1.

το οποίο προβλέπει κλιμακούμενη κατ’ αποκοπήν αμοιβή, και όχι αμοιβή η οποία λαμβάνει υπόψη (με τη χρήση σύγχρονων τεχνικών μέσων) το ακριβές τμήμα του εκτελεσθέντος κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης μουσικού ρεπερτορίου που διαχειρίζεται η εταιρία συλλογικής διαχείρισης;

2.

κατά το οποίο η αμοιβή για την άδεια εξαρτάται και από εξωτερικούς παράγοντες, όπως μεταξύ άλλων η τιμή του εισιτηρίου, η τιμή των φαγητών και ποτών, ο προϋπολογισμός για τους εμφανιζόμενους καλλιτέχνες και ο προϋπολογισμός για άλλα στοιχεία, παραδείγματος χάριν για τη διακόσμηση;

—

να αναγνωρίσει ότι το Βασίλειο της Ισπανίας παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 7, παράγραφοι 1 και 5, και από το άρθρο 15, παράγραφος 1, της οδηγίας 2007/60/ΕΚ (1) όσον αφορά τις περιοχές λεκάνης απορροής ποταμών ES120 Γκραν Κανάρια· ES122 Φουερτεβεντούρα· ES123 Λανθαρότε· ES124 Τενερίφη· ES125 Λα Πάλμα· ES126 Λα Γκομέρα και ES127 Ελ Ιέρρο.

—

να αναγνωρίσει ότι το Βασίλειο της Ισπανίας παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 10, παράγραφοι 1 και 2, της οδηγίας 2007/60/ΕΚ όσον αφορά τις περιοχές λεκάνης απορροής ποταμών ES120 Γκραν Κανάρια, ES122 Φουερτεβεντούρα και ES125 Λα Πάλμα.

—

Να καταδικάσει το Βασίλειο της Ισπανίας στα δικαστικά έξοδα.

1)

Έχει το άρθρο 57, παράγραφος 4, στοιχεία γ' και ζ', σε συνδυασμό με τις παραγράφους 6 και 7, της οδηγίας 2014/24/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2014, σχετικά με τις διαδικασίες σύναψης δημοσίων συμβάσεων και την κατάργηση της οδηγίας 2004/18/ΕΚ (1), την έννοια ότι αντιτίθεται σε τρόπο εφαρμογής κατά τον οποίο επιβάλλεται σε οικονομικό φορέα η υποχρέωση να προσκομίσει με δική του πρωτοβουλία τα αποδεικτικά στοιχεία σχετικά με τα μέτρα που έχει λάβει προκειμένου να αποδείξει την αξιοπιστία του;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης, έχει το υπό την ανωτέρω έννοια ερμηνευόμενο άρθρο 57, παράγραφος 4, στοιχεία γ' και ζ', σε συνδυασμό με τις παραγράφους 6 και 7, της οδηγίας 2014/24 άμεσο αποτέλεσμα;

—

να ακυρώσει το άρθρο 17, παράγραφος 4, στοιχείο β', και το άρθρο 17, παράγραφος 4, στοιχείο γ', τελευταία ημιπερίοδος [δηλαδή το τμήμα που έχει ως εξής: «και έχουν καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να αποτρέψουν τις μελλοντικές αναφορτώσεις τους σύμφωνα με το στοιχείο β)»] της οδηγίας (ΕΕ) 2019/790 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Απριλίου 2019, για τα δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας και τα συγγενικά δικαιώματα στην ψηφιακή ενιαία αγορά και την τροποποίηση των οδηγιών 96/9/ΕΚ και 2001/29/ΕΚ (1)·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα.

1)

Έχει το άρθρο 20, παράγραφος 2, στοιχείο α', της οδηγίας 2011/16 (1) την έννοια ότι πληροί τις προβλεπόμενες από αυτό απαιτήσεις ταυτοποίησης το αίτημα ανταλλαγής πληροφοριών που υποβάλλεται από αρχή αιτούντος κράτους μέλους το οποίο προσδιορίζει τους φορολογούμενους που αποτελούν αντικείμενο του αιτήματος ανταλλαγής μόνον υπό την ιδιότητά τους ως μετόχων και οικονομικών δικαιούχων νομικού προσώπου, χωρίς οι εν λόγω φορολογούμενοι να έχουν προηγουμένως προσδιοριστεί ονομαστικά και ατομικά από την αιτούσα αρχή;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα, έχουν το άρθρο 1, παράγραφος 1, και το άρθρο 5 της εν λόγω οδηγίας την έννοια ότι η τήρηση του κανόνα της προβλέψιμης συνάφειας συνεπάγεται ότι η αρχή του αιτούντος κράτους μέλους, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι δεν υφίσταται «αλιεία πληροφοριών» παρά την έλλειψη ατομικού προσδιορισμού των ενδιαφερόμενων φορολογουμένων, μπορεί να υποστηρίξει με βάση σαφείς και επαρκείς εξηγήσεις ότι διεξάγει στοχευμένη έρευνα σχετικά με περιορισμένη ομάδα προσώπων και όχι μια απλή έρευνα γενικού φορολογικού ελέγχου και ότι η έρευνα αυτή δικαιολογείται από υποψίες στηριζόμενες στη μη συμμόρφωση προς συγκεκριμένη νομική υποχρέωση;

3)

Έχει την έννοια το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι:

πρέπει να λάβει, μετά την παρεμπίπτουσα οριστική αναγνώριση της εγκυρότητας της περιλαμβάνουσας τη σχετική εντολή αποφάσεως και της αποφάσεως περί επιβολής προστίμου που εκδόθηκαν σε βάρος του, προθεσμία με ανασταλτικό αποτέλεσμα για την καταβολή του προστίμου προκειμένου να συμμορφωθεί με την εντολή, αφού λάβει γνώση των στοιχείων σχετικά με την προβλέψιμη συνάφεια που έχει οριστικά δεχθεί το αρμόδιο δικαστήριο;

1)

Έχουν το άρθρο 10 της οδηγίας 2008/115/ΕΚ (1) (στο εξής: οδηγία περί επιστροφής), σε συνδυασμό με τα άρθρα 4 και 24 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: Χάρτης), η αιτιολογική σκέψη 22 και το άρθρο 5, στοιχείο α', της οδηγίας περί επιστροφής, καθώς και το άρθρο 15 της οδηγίας 2011/95/ΕΕ (2) (στο εξής: οδηγία περί αναγνώρισης) την έννοια ότι ένα κράτος μέλος, πριν επιβάλει σε ασυνόδευτο ανήλικο την υποχρέωση επιστροφής, πρέπει να βεβαιωθεί, προβαίνοντας σε σχετικές έρευνες, ότι, εν πάση περιπτώσει, υπάρχει και είναι διαθέσιμη, καταρχήν, κατάλληλη δυνατότητα υποδοχής στη χώρα καταγωγής;

2)

Έχει το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας περί επιστροφής, σε συνδυασμό με το άρθρο 21 του Χάρτη, την έννοια ότι ένα κράτος μέλος δεν δικαιούται να κάνει διάκριση ανάλογα με την ηλικία κατά την αναγνώριση δικαιώματος νόμιμης διαμονής στο έδαφός του, όταν διαπιστώνεται ότι ασυνόδευτος ανήλικος δεν μπορεί να υπαχθεί ούτε στο καθεστώς του πρόσφυγα ούτε στο καθεστώς της επικουρικής προστασίας;

3)

Έχει το άρθρο 6, παράγραφος 4, της οδηγίας περί επιστροφής την έννοια ότι η υποχρέωση επιστροφής πρέπει να αναστέλλεται και επομένως να αναγνωρίζεται δικαίωμα νόμιμης διαμονής όταν ασυνόδευτος ανήλικος δεν συμμορφώνεται προς την υποχρέωση επιστροφής του και το κράτος μέλος δεν προβαίνει ούτε προτίθεται να προβεί σε συγκεκριμένες ενέργειες για την υλοποίηση της απέλασης; Έχει το άρθρο 8, παράγραφος 1, της οδηγίας περί επιστροφής την έννοια ότι συντρέχει παραβίαση των αρχών της καλόπιστης συνεργασίας και της κοινοτικής πίστεως όταν εκδίδεται απόφαση επιστροφής εις βάρος ασυνόδευτου ανηλίκου, χωρίς να ακολουθήσουν ενέργειες για την απέλασή του μέχρις ότου ο ασυνόδευτος ανήλικος συμπληρώσει την ηλικία των 18 ετών;

1)

Οφείλει εθνικό δικαστήριο να υποχρεώσει αποδέκτη ενισχύσεως σε καταβολή τόκων για το χρονικό διάστημα της παρανομίας (βλ. απόφαση CELF) (1) σε περιπτώσεις όπως η προκείμενη, στην οποία η αθέμιτη κρατική ενίσχυση αποτελεί αντιστάθμιση για την παροχή δημόσιας υπηρεσίας, η οποία, εν συνεχεία, κρίθηκε συμβατή με την εσωτερική αγορά σύμφωνα με το άρθρο 106, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ, και στην οποία η σχετική έγκριση χορηγήθηκε βάσει της εκτιμήσεως της συνολικής οικονομικής καταστάσεως της επιχειρήσεως κοινής ωφέλειας, συμπεριλαμβανομένης της κεφαλαιοποιήσεώς της;

2)

Ισχύει η υποχρέωση εθνικού δικαστηρίου να καταδικάσει αποδέκτη ενισχύσεως σε καταβολή τόκων για το χρονικό διάστημα της παρανομίας (βλ. απόφαση CELF) και για ποσά τα οποία, υπό περιστάσεις όπως αυτές της υπό κρίση υποθέσεως, μεταβιβάστηκαν από τον αποδέκτη της ενισχύσεως σε θυγατρικές επιχειρήσεις δυνάμει υποχρεώσεως δημοσίου δικαίου, αλλά κρίθηκε με οριστική απόφαση της Επιτροπής ότι παρέχουν πλεονέκτημα στον αποδέκτη της ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ;

3)

Ισχύει η υποχρέωση εθνικού δικαστηρίου να καταδικάσει αποδέκτη ενισχύσεως σε καταβολή τόκων για το χρονικό διάστημα της παρανομίας (βλ. απόφαση CELF) και σε κρατικές ενισχύσεις τις οποίες έλαβε ο αποδέκτης της ενισχύσεως, σε περιστάσεις όπως αυτές της υπό κρίση υποθέσεως, από ελεγχόμενη από το δημόσιο επιχείρηση, δεδομένου ότι οι πόροι της τελευταίας προέρχονταν εν μέρει από πωλήσεις υπηρεσιών του αποδέκτη της ενισχύσεως;

1.

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 10ης Απριλίου 2019 στην υπόθεση T-229/17, Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής·

2.

να ακυρώσει την απόφαση (ΕΕ) 2017/133 της Επιτροπής, της 25ης Ιανουαρίου 2017, σχετικά με τη διατήρηση, υπό περιορισμούς, των στοιχείων αναφοράς του εναρμονισμένου προτύπου EN 14342:2013 «Ξύλινα δάπεδα: Χαρακτηριστικά, αξιολόγηση της συμμόρφωσης και σήμανση» στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με τον κανονισμό (ΕΕ) 305/2011 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (1)·

3.

να ακυρώσει την απόφαση (ΕΕ) 2017/145 της Επιτροπής, της 25ης Ιανουαρίου 2017, σχετικά με τη διατήρηση, υπό περιορισμούς, των στοιχείων αναφοράς του εναρμονισμένου προτύπου EN 14904:2006 «Τάπητες αθλοπαιδιών — Προδιαγραφή για τάπητες εσωτερικών χώρων πολλαπλών αθλοπαιδιών» στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης σύμφωνα με τον κανονισμό (ΕΕ) 305/2011 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (2)·

4.

να ακυρώσει τις ανακοινώσεις της Επιτροπής, της 10ης Μαρτίου 2017, της 11ης Αυγούστου 2017, της 15ης Δεκεμβρίου 2017 και της 9ης Μαρτίου 2018, στο πλαίσιο της εφαρμογής του κανονισμού (ΕΕ) 305/2011 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τη θέσπιση εναρμονισμένων όρων εμπορίας προϊόντων του τομέα των δομικών κατασκευών και για την κατάργηση της οδηγίας 89/106/ΕΟΚ του Συμβουλίου (3), στο μέτρο που οι ανακοινώσεις αυτές μνημονεύουν τα εναρμονισμένα πρότυπα EN 14342:2013 και EN 14904:2006·

5.

επικουρικώς σε σχέση με το δεύτερο, το τρίτο και το τέταρτο αίτημα, να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο·

6.

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

—

να δεχτεί την αίτηση αναίρεσης, να αναιρέσει στο σύνολό της τη διάταξη του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-530/18, να εκδικάσει εκ νέου την υπόθεση T-530/18, δεχόμενο την προσφυγή περί μερικής ακύρωσης της εκτελεστικής απόφασης (ΕΕ) 2018/873 της 13ης Ιουνίου 2018, για τον αποκλεισμό από τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ορισμένων δαπανών που πραγματοποιήθηκαν από τα κράτη μέλη στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Εγγυήσεων (ΕΓΤΕ) και του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Αγροτικής Ανάπτυξης (ΕΓΤΑΑ) (1):

—

να δεχτεί την αίτηση αναίρεσης, να αναιρέσει στο σύνολό της τη διάταξη του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-530/18, να αναπέμψει την υπόθεση T-530/18 στο Γενικό Δικαστήριο και, αφού το τελευταίο κρίνει την υπόθεση εκ νέου, να κάνει δεκτή την προσφυγή ακύρωσης και να ακυρώσει εν μέρει την εκτελεστική απόφαση (ΕΕ) 2018/873, κατά τα ανωτέρω εκτιθέμενα·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

A.

Παράβαση των άρθρων 263 και 297 ΣΛΕΕ, και παραβίαση της αρχής της ασφάλειας δικαίου

B.

Παραβίαση της αρχής της κατ’ αντιμωλίαν διαδικασίας, επίσης υπό το πρίσμα του άρθρου 64 του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου

Η Ρουμανία θεωρεί ότι το Γενικό Δικαστήριο παραβίασε την αρχή της κατ’ αντιμωλίαν διαδικασίας καθόσον δεν παρέσχε στις ρουμανικές αρχές τη δυνατότητα να τοποθετηθούν επί των πληροφοριών τις οποίες κοινοποίησε η Επιτροπή απαντώντας στην ερώτηση του Γενικού Δικαστηρίου, και επί των οποίων στηρίχθηκε η απόρριψη της προσφυγής ως απαράδεκτης.

—

να ακυρώσει τον αποκλεισμό του προσφεύγοντος από τον γενικό διαγωνισμό EPSO/AD/338/17 (δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ)·

—

να ακυρώσει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής C(2018) 3969 (δυνάμει του άρθρου 263, παράγραφος 4, ΣΛΕΕ)·

—

να ακυρώσει τον πίνακα επιτυχόντων του γενικού διαγωνισμού EPSO/AD/356/18 (δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ)·

—

να διατάξει την αποκατάσταση της ζημίας του προσφεύγοντος, στο μέτρο που θα κρίνει αναγκαίο το Γενικό Δικαστήριο, και να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτος λόγος, που αντλείται από φερόμενη παράβαση των άρθρων 3 και 7 και του παραρτήματος III του ΚΥΚ, όπως ερμηνεύθηκε ιδίως με τις αποφάσεις επί των υποθέσεων T-361/10, Παχτίτης κατά Επιτροπής και T-587/16, HM κατά Επιτροπής.

2.

Δεύτερος λόγος, που αντλείται από το ότι, κατά τον προσφεύγοντα, η διαδικασία προετοιμασίας της δοκιμασίας e-tray αποτελεί παραβίαση του απορρήτου των εργασιών της εξεταστικής επιτροπής που προβλέπεται στο άρθρο 6 του παραρτήματος III του ΚΥΚ.

3.

Τρίτος λόγος, που αντλείται από το ότι η διεξαγωγή της δοκιμασίας e-tray κατά τον τρόπο που προβλέπεται από την EPSO αποτελεί έμμεση διάκριση εις βάρος του προσφεύγοντος λόγω αναπηρίας και παράβαση της υποχρεώσεως παροχής εύλογων διευκολύνσεων.

Επί του αιτήματος ακυρώσεως της αποφάσεως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής C(2018) 3969, δυνάμει του άρθρου 263, παράγραφος 4, ΣΛΕΕ:

4.

Τέταρτος λόγος, που αντλείται από παραβίαση των αρχών που διατυπώθηκαν στις αποφάσεις επί των υποθέσεων T-516/14, Αλεξάνδρου κατά Επιτροπής, και C-491/15 P, Typke κατά Επιτροπής.

Επί του αιτήματος ακυρώσεως του πίνακα επιτυχόντων του γενικού διαγωνισμού EPSO/AD/356/18, δυνάμει του άρθρου 270 ΣΛΕΕ:

5.

Πέμπτος λόγος, που αντλείται από αναρμοδιότητα της EPSO καθόσον δεν διαβίβασε στην εξεταστική επιτροπή το αίτημα επανεξέτασης κατά το σημείο 4.2.2 των γενικών όρων του διαγωνισμό ή καθόσον την υποκατέστησε όσον αφορά τις αποφάσεις και/ή τις αιτιολογίες.

6.

Έκτος λόγος, που αντλείται από παράβαση των κανόνων του ΚΥΚ και της Οδηγίας περί διακρίσεων λόγω αναπηρίας.

—

να ακυρώσει και/ή να μεταρρυθμίσει την προσβαλλόμενη πράξη·

—

να διαπιστώσει ότι η προσφεύγουσα δικαιούται να επικυρωθεί το έντυπό της «νομική οντότητα» και να λάβει, κατά συνέπεια, την επίδικη χρηματοδότηση.

—

παράβαση του άρθρου 131, παράγραφος 2, του κανονισμού 966/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 25ης Οκτωβρίου 2012, σχετικά με τους δημοσιονομικούς κανόνες που εφαρμόζονται στον γενικό προϋπολογισμό της Ένωσης και την κατάργηση του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) αριθ. 1605/2002 του Συμβουλίου·

—

παραβίαση της αρχής της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και της ασφάλειας δικαίου·

—

παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας και της απαγορεύσεως των αυθαιρεσιών·

—

πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως·

—

και έλλειψη πρόσφορης, επαρκούς και κατάλληλης αιτιολογίας, καθόσον με την προσβαλλόμενη απόφαση εκτιμάται ότι δεν παραβιάσθηκε, όσον αφορά την προσφεύγουσα, η δικαιολογημένη εμπιστοσύνη και η ασφάλεια δικαίου.

—

να διαπιστώσει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρέβη την υποχρέωσή της να διασφαλίσει την εκ μέρους της Ρουμανίας τήρηση της απαίτησης την οποία προβλέπει η οδηγία 95/46/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 24ης Οκτωβρίου 1995 για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών·

—

να διαπιστώσει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρέβη την υποχρέωσή της να διασφαλίσει την εκ μέρους της Ρουμανίας τήρηση της απαίτησης την οποία προβλέπει η οδηγία (EE) 2016/680 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 27ης Απριλίου 2016, για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από αρμόδιες αρχές για τους σκοπούς της πρόληψης, διερεύνησης, ανίχνευσης ή δίωξης ποινικών αδικημάτων ή της εκτέλεσης ποινικών κυρώσεων και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών και την κατάργηση της απόφασης-πλαίσιο 2008/977/ΔΕΥ του Συμβουλίου·

—

να διαπιστώσει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρέβη την υποχρέωσή της να διασφαλίσει την εκ μέρους της Ρουμανίας τήρηση της απαίτησης την οποία προβλέπει ο κανονισμός (ΕΕ) 2016/679 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 27ης Απριλίου 2016, για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών και την κατάργηση της οδηγίας 95/46/ΕΚ (Γενικός Κανονισμός για την Προστασία Δεδομένων)·

—

να διαπιστώσει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρέβη την υποχρέωσή της να διασφαλίσει την εκ μέρους της Ρουμανίας τήρηση των αρχών του κράτους δικαίου, της ανεξαρτησίας των δικαστηρίων και των θεμελιωδών δικαιωμάτων των προσώπων που υπάγονται στη δικαιοδοσία της·

—

να υποχρεώσει την καθής να καταβάλει χρηματική ικανοποίηση για την προκληθείσα ηθική βλάβη, ύψους 2 ευρώ·

—

να υποχρεώσει την καθής να θεραπεύσει, για το μέλλον, τις υφιστάμενες παραλείψεις.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράλειψη εκ μέρους της Επιτροπής κατά την εκπλήρωση των σχετικών με την ανεξαρτησία της δικαιοσύνης υποχρεώσεών της, οι οποίες απορρέουν από την απόφαση για τη θέσπιση μηχανισμού συνεργασίας και ελέγχου, τις Συνθήκες και τον Χάρτη των Θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράλειψη εκ μέρους της Επιτροπής κατά την εκπλήρωση των σχετικών με την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα υποχρεώσεών της

—

να ακυρώσει την απόφαση της ΕΚΤ της 21ης Μαρτίου 2019 σχετικά με την προτεινόμενη απόκτηση, από τους προσφεύγοντες, ειδικών συμμετοχών της τράπεζας-στόχου.

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο, οι προσφεύγοντες προβάλλουν ότι η περίοδος εκτιμήσεως της ΕΚΤ, σύμφωνα με το άρθρο 22, παράγραφος 2, της οδηγίας 2013/36/ΕΕ (1), παρήλθε πριν από την έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως και ότι ως εκ τούτου η ΕΚΤ δεν ήταν πλέον δυνατό να αντιταχθεί στην προτεινόμενη απόκτηση συμμετοχής.

2.

Με τον δεύτερο λόγο, οι προσφεύγοντες προβάλλουν ότι η ΕΚΤ παραβίασε τη διαδικασία που προβλέπεται στο άρθρο 15 του κανονισμού ΕΕΜ (2) και στα άρθρα 85 και 87 του κανονισμού για το πλαίσιο ΕΕΜ (3).

3.

Με τον τρίτο λόγο, οι προσφεύγοντες προβάλλουν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση στηρίζεται σε εσφαλμένη ερμηνεία και εφαρμογή των κριτηρίων εκτιμήσεως που προβλέπεται στο άρθρο 23 της οδηγίας 2013/36/ΕΕ και των αντίστοιχων εθνικών εφαρμοστικών διατάξεων στη Λεττονία.

4.

Με τον τέταρτο λόγο, οι προσφεύγοντες προβάλλουν ότι η ΕΚΤ παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας.

5.

Με τον πέμπτο λόγο, οι προσφεύγοντες προβάλλουν ότι η ΕΚΤ δεν έλαβε υπόψη τον προαιρετικό χαρακτήρα της αποφάσεως να αντιταχθεί σε προτεινόμενη απόκτηση συμμετοχής.

6.

Με τον έκτο λόγο, οι προσφεύγοντες προβάλλουν ότι η ΕΚΤ παραμόρφωσε τα κρίσιμα πραγματικά περιστατικά της υποθέσεως.

7.

Με τον έβδομο λόγο, οι προσφεύγοντες προβάλλουν ότι η ΕΚΤ παραβίασε τις αρχές της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και της ασφάλειας δικαίου.

8.

Με τον όγδοο λόγο, οι προσφεύγοντες προβάλλουν ότι η ΕΚΤ παραβίασε την αρχή nemo auditor, παραλείποντας να λάβει υπόψη τη δική της ευθύνη για την απώλεια εμπιστοσύνης στη ρυθμιστική διαδικασία.

—

να κρίνει την προσφυγή παραδεκτή·

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι το Συμβούλιο δεν ήταν αρμόδιο να εκδώσει την προσβαλλόμενη απόφαση, στο μέτρο που η Ένωση και το Βασίλειο του Μαρόκου δεν είναι αρμόδια να συνάψουν διεθνή συνθήκη που εφαρμόζεται στη Δυτική Σαχάρα, στη θέση του λαού των Σαχράουι, οι οποίοι εκπροσωπούνται από το Front Polisario.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση της υποχρέωσης να εξετάζεται το ζήτημα του σεβασμού των θεμελιωδών δικαιωμάτων και του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου, στο μέτρο που το Συμβούλιο δεν εξέτασε το ζήτημα αυτό προτού εκδώσει την προσβαλλόμενη απόφαση.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι το Συμβούλιο παραβίασε την υποχρέωση που υπέχει να εκτελεί τις αποφάσεις του Δικαστηρίου, στο μέτρο που η προσβαλλόμενη απόφαση παραβλέπει την αιτιολογία της απόφασης της 27ης Φεβρουαρίου 2018, Western Sahara Campaign UK (C-266/16, EU:C:2018:118).

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση των θεμελιωδών αρχών και αξιών που διέπουν τη διεθνή δράση της Ένωσης, καθόσον:

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, στο μέτρο που η προσβαλλόμενη απόφαση έρχεται σε αντίθεση προς τις δηλώσεις της Ένωσης η οποία επανειλημμένως έχει εκφράσει την ανάγκη να γίνεται σεβαστή η αρχή της αυτοδιάθεσης και η αρχή της σχετικότητας των συνθηκών.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται εσφαλμένη εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας, καθόσον, δεδομένου του χωριστού και διακριτού καθεστώτος της Δυτικής Σαχάρας, του απαραβίαστου χαρακτήρα του δικαιώματος αυτοδιάθεσης και του ότι οι Σαχράουι έχουν την ιδιότητα του τρίτου, το Συμβούλιο δεν μπορούσε να προβεί σε στάθμιση μεταξύ των υποτιθέμενων «οφελών» που προκύπτουν από τη συμφωνία αλιείας και των επιπτώσεών της επί των φυσικών πόρων των Σαχράουι.

7.

Με τον έβδομο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται αντίθεση με την κοινή πολιτική αλιείας, δεδομένου ότι, κατ’ εφαρμογήν της συμφωνίας που συνήφθη με την προσβαλλόμενη απόφαση, τα σκάφη της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα έχουν πρόσβαση στους αλιευτικούς πόρους των Σαχράουι, χωρίς τη συναίνεση των τελευταίων, με οικονομικό αντάλλαγμα καταβαλλόμενο στις μαροκινές αρχές, μολονότι τα ύδατα της Δυτικής Σαχάρας δεν αποτελούν μαροκινά «ύδατα», κατά την έννοια των άρθρων 61 και 62 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας.

8.

Με τον όγδοο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται προσβολή του δικαιώματος αυτοδιάθεσης, καθόσον:

9.

Με τον ένατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της αρχής της σχετικότητας των συνθηκών, καθόσον η προσβαλλόμενη απόφαση αρνείται στους Σαχράουι την ιδιότητα του τρίτου στις σχέσεις ΕΕ-Μαρόκου και τους επιβάλλει διεθνείς υποχρεώσεις, όσον αφορά την εθνική τους επικράτεια και τους εθνικούς τους πόρους, χωρίς τη συναίνεσή τους.

10.

Με τον δέκατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου και του διεθνούς ποινικού δικαίου, καθόσον:

11.

Με τον ενδέκατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση των υποχρεώσεων που υπέχει η Ένωση από το δίκαιο της διεθνούς ευθύνης, καθόσον η προσβαλλόμενη απόφαση, με τη σύναψη διεθνούς συνθήκης με το Βασίλειο του Μαρόκου, η οποία εφαρμόζεται στη Δυτική Σαχάρα, επικυρώνει τις σοβαρές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου εκ μέρους των μαροκινών δυνάμεων κατοχής σε βάρος των Σαχράουι και ενισχύει τη διατήρηση της κατάστασης που έχει διαμορφωθεί από τις εν λόγω παραβιάσεις.

—

να κρίνει την προσφυγή παραδεκτή·

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

—

να κρίνει την προσφυγή παραδεκτή και βάσιμη·

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής, της 7ης Μαρτίου 2019, στην υπόθεση AT.40023, όσον αφορά τη γαλλική αγορά και τις υφιστάμενες ή μελλοντικές συμβάσεις της Groupe Canal +, βάσει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η εταιρία Groupe Canal +.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται κατάχρηση εξουσίας εκ μέρους της Επιτροπής, καθόσον οι δεσμεύσεις τις οποίες κατέστησε υποχρεωτικές προκειμένου να εξασφαλίσει την κατάργηση του γεωγραφικού περιορισμού στον τομέα του κινηματογράφου συνιστούν παρέμβαση στις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις που θεσπίσθηκαν πρόσφατα από τον ευρωπαίο νομοθέτη.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως όσον αφορά το άρθρο 101, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον έκρινε ότι οι προτεινόμενες από τις NBCUniversal, Sony Pictures, Warner Bros και Sky δεσμεύσεις δεν θίγουν την πολιτιστική πολυμορφία και γενικότερα τη χρηματοδότηση και την εκμετάλλευση κινηματογραφικών ταινιών εντός του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, καθόσον η Επιτροπή κατέστησε υποχρεωτικές δεσμεύσεις προδήλως δυσανάλογες σε σχέση με τις προβληθείσες ανησυχίες περί προστασίας του ελεύθερου ανταγωνισμού, οι οποίες δεν λαμβάνουν υπόψη τα συμφέροντα των τρίτων.

—

να κρίνει την προσφυγή-αγωγή παραδεκτή και βάσιμη·

—

κατά συνέπεια, να ακυρώσει εν μέρει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να ικανοποιήσει την ηθική βλάβη την οποία υπέστη η προσφεύγουσα-ενάγουσα από το σύνολο των πράξεων και των ενεργειών του PMO που πρέπει να εκτιμηθούν συνολικά και την οποία η προσφεύγουσα-ενάγουσα εκτιμά κατά εύλογη και δίκαιη κρίση στο ποσό των 50 000 ευρώ·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση των άρθρων 1 και 25 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παράβαση του άρθρου 6 του παραρτήματος VIII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΥΚ) και ύπαρξη πλάνης εκτιμήσεως. Συναφώς, η προσφεύγουσα-ενάγουσα φρονεί ότι δεν υφίσταται καμία αιτιολογία ούτε νομική βάση που να δικαιολογεί την απόφαση του PMO να συνεχίσει να κατάσχει ποσό μεγαλύτερο από τα δύο τρίτα της συντάξεώς της.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της αρχής της νομιμότητας και της ασφάλειας δικαίου. Κατά την προσφεύγουσα-ενάγουσα, ο ΚΥΚ συνιστά «lex specialis» ο οποίος κατισχύει οποιουδήποτε άλλου εθνικού δικαίου: επομένως, όσον αφορά το ελάχιστο όριο διαβιώσεως υπάρχουν διατάξεις ουσιαστικού δικαίου του ΚΥΚ που παρεκκλίνουν τόσο του ευρωπαϊκού γενικού εργατικού δικαίου όσο και του εθνικού εργατικού δικαίου.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως και παράβαση του καθήκοντος μέριμνας, καθόσον δεν παρασχέθηκε καμία αιτιολογία σχετικά με τα πραγματικά περιστατικά ή τα αποδεικτικά στοιχεία που θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν την εκ μέρους του PMO λήψη της αποφάσεως από το PMO με την οποία αυτό επιφυλάχθηκε του δικαιώματος να παρακρατήσει εκ νέου το ποσό των 3 839,60 ευρώ από τις συντάξεις που θα λαμβάνει η προσφεύγουσα-ενάγουσα.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της αρχής της ισότητας και της απαγορεύσεως των διακρίσεων, ιδίως καθόσον, αν ακολουθηθεί η ερμηνεία που υιοθέτησε το PMO, το ελάχιστο όριο διαβιώσεως θα εξαρτάται από τη χώρα στην οποία διέμενε ο υπάλληλος.

Η προσφεύγουσα-ενάγουσα ζητεί επίσης την ικανοποίηση της ηθικής βλάβης την οποία υπέστη λόγω παρατυπιών τις οποίες διέπραξε το PMO και οι οποίες δεν καθιστούν δυνατή την αξιοπρεπή της διαβίωση.

—

να διαπιστώσει ότι η καθής παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 108 ΣΛΕΕ, καθόσον δεν περάτωσε, εκδίδοντας απόφαση, την επίσημη διαδικασία έρευνας στην υπόθεση SA.34402 (2015/C πρώην 2012/NN) εντός εύλογου χρονικού διαστήματος βάσει του άρθρου 108, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και του άρθρου 9, παράγραφος 1, του κανονισμού 2015/1589 (1)

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Παράβαση του άρθρου 108 ΣΛΕΕ λόγω μη περάτωσης της επίσημης διαδικασίας έρευνας

2.

Προσβολή του δικαιώματος σε εύλογη διάρκεια της διαδικασίας ως μέρους του δικαιώματος χρηστής διοίκησης κατ’ άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης

3.

Παράβαση του άρθρου 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνδυασμό με το άρθρο 20 του Χάρτη αυτού

4.

Προσβολή του δικαιώματος αιτιολόγησης ως μέρους του δικαιώματος πραγματικής προσφυγής κατ’ άρθρο 47 και κατ’ άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης

—

να ακυρώσει την ανακοίνωση της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία έκανε δεκτή την απόφαση αριθ. 14/2018 του Προεδρείου της Βουλής της 12ης Ιουλίου 2018 ή/και την απόφαση αριθ. 6/2018 του Προεδρείου της Γερουσίας και, σε κάθε περίπτωση,

—

να ακυρώσει τον επαναπροσδιορισμό και τον επανυπολογισμό της συντάξεως που χορηγείται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο·

—

ως εκ τούτου, να βεβαιώσει και αναγνωρίσει το δικαίωμα του προσφεύγοντος να διατηρήσει την εν λόγω σύνταξη στο μέτρο που το σχετικό δικαίωμα έχει γεννηθεί και θα γεννηθεί βάσει της νομοθεσίας που ήταν σε ισχύ προ της αποφάσεως αριθ. 14/2018 του Προεδρείου της Βουλής ή/και της αποφάσεως αριθ. 6/2018 του Προεδρείου της Γερουσίας, καταδικάζοντας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην καταβολή υπέρ του προσφεύγοντος όλων των αχρεωστήτως παρακρατηθέντων ποσών, προσαυξημένων βάσει της νομισματικής ανατίμησης και νομιμοτόκως από την ημερομηνία της παρακράτησης μέχρι την πλήρη εξόφληση, καθώς και

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να εφαρμόσει την εκδοθεισόμενη απόφαση και να αποκαταστήσει αμέσως, στο ακέραιο, το αρχικό μέτρο της συντάξεως, καθώς και να καταβάλει αποζημίωση, εάν και στο μέτρο στο οποίο θα προκύψει ότι οφείλεται στον προσφεύγοντα.

—

σε κάθε περίπτωση: ολοσχερή καταβολή δαπανών, αμοιβής δικηγόρου, πλέον ΦΠΑ, εισφοράς υπέρ Ταμείου Προνοίας Δικηγόρων και κατ’ αποκοπή επιστροφής εξόδων.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 60, παράγραφος 1, στοιχείο α', σε συνδυασμό με το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 60, παράγραφος 1, στοιχείο α', σε συνδυασμό με το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση, κατά το μέτρο που με αυτήν απορρίφθηκε η προσφυγή·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 94, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση, κατά το μέτρο που με αυτήν απορρίφθηκε η προσφυγή·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 94, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να κρίνει βάσιμη την προσφυγή και να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση, να αναγνωρίσει ότι συντρέχει κίνδυνος συγχύσεως μεταξύ των επίμαχων σημάτων και, συνεπώς, να απορρίψει πλήρως την αίτηση καταχωρίσεως·

—

να καταδικάσει στα δικαστικά έξοδα το EUIPO και την ανακόπτουσα, εφόσον αυτή παρασταθεί ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να διατάξει το EUIPO να κηρύξει άκυρο το αμφισβητούμενο υπ’ αριθ. 898 322 διεθνές σήμα για όλα τα προϊόντα και τις υπηρεσίες των κλάσεων 39 και 41, για τα οποία αυτό έχει καταχωρισθεί·

—

να καταδικάσει το EUIPO και την παρεμβαίνουσα, Sky Limited, στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου, καθώς και στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του τετάρτου τμήματος προσφυγών.

—

Παράβαση του άρθρου 60, παράγραφος 1, στοιχείο α', σε συνδυασμό με το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 94 του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει τον κανονισμό (ΕΕ) 2019/592 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 10ης Απριλίου 2019, για την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΕ) 2018/1806 περί του καταλόγου τρίτων χωρών οι υπήκοοι των οποίων υπόκεινται στην υποχρέωση θεώρησης για τη διέλευση των εξωτερικών συνόρων των κρατών μελών, και του καταλόγου των τρίτων χωρών οι υπήκοοι των οποίων απαλλάσσονται από την υποχρέωση αυτή, όσον αφορά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ένωση·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο σύνολο των δικαστικών εξόδων, συμπεριλαμβανομένης της αμοιβής δικηγόρου ύψους 5 000 ευρώ.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι ο κανονισμός (ΕΕ) 2019/592 συνεπάγεται προσβολή των κεκτημένων δικαιωμάτων που απορρέουν από την ιθαγένεια της Ένωσης.

Πρώτον, οι προσφεύγοντες φρονούν ότι το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο προσέβαλαν το δικαίωμά τους στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή δεδομένου ότι ήταν εγκατεστημένοι και είχαν το κέντρο των ζωτικών συμφερόντων τους για περισσότερα από δεκαπέντε έτη σε άλλο κράτος μέλος της Ένωσης, κράτος με το οποίο διατηρούν στενούς δεσμούς: ορισμένοι από αυτούς έχουν σύζυγο και παιδιά που είναι υπήκοοι άλλου κράτους μέλους ή έχουν στην κυριότητά τους ακίνητο ευρισκόμενο στο κράτος μέλος αυτό.

Δεύτερον, οι προσφεύγοντες υποστηρίζουν ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός παραβιάζει την αρχή της ισότητας καθόσον αναγνωρίζει ότι παύουν να υφίστανται τα δικαιώματα που αντλούν από την ευρωπαϊκή τους ιθαγένεια, χωρίς να καθιερώνει διάκριση μεταξύ των πολιτών που υπάγονται στον κανόνα περί καταργήσεως του δικαιώματός τους του εκλέγειν μετά από δεκαπέντε χρόνια διαμονής εκτός του Ηνωμένου Βασιλείου και των λοιπών πολιτών.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός παραβιάζει το καθεστώς του Γιβραλτάρ, καθόσον η μνεία του Γιβραλτάρ, στον προσβαλλόμενο κανονισμό, ως «αποικίας του βρετανικού στέμματος» προκαλεί μόνον απρόσφορο για τη συμφιλίωση μεταξύ Ισπανίας και Ηνωμένου Βασιλείου κλίμα, εις βάρος των δικαιωμάτων των κατοίκων του Γιβραλτάρ.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της απαλλαγής από την υποχρέωση θεωρήσεως η οποία χορηγήθηκε στους Βρετανούς πολίτες από τον κανονισμό 2018/1240, λόγω του ότι οι προσφεύγοντες θα πρέπει να ζητούν άδεια ταξιδιού ETIAS και ότι υπάρχει, συνεπώς, πιθανότητα η άδεια αυτή να μην τους χορηγηθεί.

—

να ακυρώσει την ανακοίνωση της Γενικής Διεύθυνσης Οικονομικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η οποία έκανε δεκτή την απόφαση αριθ. 14/2018 του Προεδρείου της Βουλής της 12ης Ιουλίου 2018 ή/και την απόφαση αριθ. 6/2018 του Προεδρείου της Γερουσίας και, σε κάθε περίπτωση,

—

να ακυρώσει τον επαναπροσδιορισμό και τον επανυπολογισμό της συντάξεως που χορηγείται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο·

—

ως εκ τούτου, να βεβαιώσει και αναγνωρίσει το δικαίωμα του προσφεύγοντος να διατηρήσει την εν λόγω σύνταξη στο μέτρο που το σχετικό δικαίωμα έχει γεννηθεί και θα γεννηθεί βάσει της νομοθεσίας που ήταν σε ισχύ προ της αποφάσεως αριθ. 14/2018 του Προεδρείου της Βουλής ή/και της αποφάσεως αριθ. 6/2018 του Προεδρείου της Γερουσίας, καταδικάζοντας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στην καταβολή υπέρ του προσφεύγοντος όλων των αχρεωστήτως παρακρατηθέντων ποσών, προσαυξημένων βάσει της νομισματικής ανατίμησης και νομιμοτόκως από την ημερομηνία της παρακράτησης μέχρι την πλήρη εξόφληση, καθώς και

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να εφαρμόσει την εκδοθεισόμενη απόφαση και να αποκαταστήσει αμέσως, στο ακέραιο, το αρχικό μέτρο της συντάξεως, καθώς και να καταβάλει αποζημίωση, εάν και στο μέτρο στο οποίο θα προκύψει ότι οφείλεται στον προσφεύγοντα.

—

σε κάθε περίπτωση: ολοσχερή καταβολή δαπανών, αμοιβής δικηγόρου, πλέον ΦΠΑ, εισφοράς υπέρ Ταμείου Προνοίας Δικηγόρων και κατ’ αποκοπή επιστροφής εξόδων.

—

να ακυρώσει την απόφαση του Κοινοβουλίου, με την οποία αυτό αρνείται την πρόσβαση των προσφευγόντων-εναγόντων στην ειδική τελετή υποδοχής που οργανώθηκε για τα εκλεγμένα μέλη του Κοινοβουλίου, και την οδηγία του Προέδρου του Κοινοβουλίου της 29ης Μαΐου 2019, με την οποία τους απαγορεύθηκε να υποβάλουν τη γραπτή δήλωση που απαιτεί το άρθρο 3, παράγραφος 2, του Κανονισμού του Κοινοβουλίου·

—

να ακυρώσει την απόφαση του Κοινοβουλίου, όπως επιβεβαιώθηκε από την στερούμενη νομικής βάσης επιστολή του Προέδρου του Κοινοβουλίου της 27ης Ιουνίου 2019, να μη λάβει υπόψη τα αποτελέσματα των εκλογών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 26ης Μαΐου 2019 τα οποία ανακοινώθηκαν επίσημα από την Ισπανία, καθώς και τη μεταγενέστερη απόφαση να ληφθεί υπόψη διαφορετικός και ελλιπής κατάλογος εκλεγμένων μελών που κοινοποιήθηκε από τις ισπανικές αρχές στις 17 Ιουνίου 2019, ο οποίος δεν περιλαμβάνει τους προσφεύγοντες-ενάγοντες·

—

να ακυρώσει την απόφαση του Κοινοβουλίου με την οποία αυτό θεωρεί ότι η ανακοίνωση της ισπανικής εκλογικής επιτροπής της 20ής Ιουνίου 2019 στερεί από τα αποτελέσματά της την ανακήρυξη των προσφευγόντων-εναγόντων ως εκλεγμένων μελών του Κοινοβουλίου, γεγονός που ισοδυναμεί με αποδιδόμενη στο Κοινοβούλιο παράνομη ανακήρυξη κενής θέσεως η οποία συνιστά παράβαση του άρθρου 13 της Εκλογικής Πράξης του 1976·

—

να ακυρώσει την απόφαση του Κοινοβουλίου, όπως επιβεβαιώθηκε από την στερούμενη νομικής βάσης επιστολή του Προέδρου του Κοινοβουλίου της 27ης Ιουνίου 2019, να αρνηθεί να εγγυηθεί, σύμφωνα με το άρθρο 3, παράγραφος 2, του Κανονισμού του, το δικαίωμα των προσφευγόντων-εναγόντων να καταλάβουν τις θέσεις τους στο Κοινοβούλιο και στα όργανά του και να απολαύουν όλων των δικαιωμάτων που απορρέουν από τις θέσεις αυτές από την ημερομηνία της πρώτης συνεδρίασης και μέχρις ότου εκδοθεί απόφαση επί των διαφορών που εκκρεμούν τόσο ενώπιον του Κοινοβουλίου όσο και ενώπιον των δικαστικών αρχών της Ισπανίας·

—

να ακυρώσει την απόφαση του Κοινοβουλίου, όπως επιβεβαιώθηκε από την στερούμενη νομικής βάσης επιστολή του Προέδρου του Κοινοβουλίου της 27ης Ιουνίου 2019, με την αυτό οποία αρνείται να επιβεβαιώσει τα προνόμια και τις ασυλίες των προσφευγόντων-εναγόντων βάσει του άρθρου 9 του έβδομου Πρωτοκόλλου για τα προνόμια και τις ασυλίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με το άρθρο 8 του Κανονισμού του·

—

να υποχρεώσει το καθού-εναγόμενο στην καταβολή των δικαστικών εξόδων και, σύμφωνα με το άρθρο 340, δεύτερη παράγραφος, ΣΛΕΕ, στην καταβολή αποζημίωσης προς αποκατάσταση της ζημίας που οι προσφεύγοντες-ενάγοντες υπέστησαν, ήτοι της απώλειας του μηνιαίου μισθού των μελών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, και σε συμβολικό ποσό ενός ευρώ προς ικανοποίηση της ηθικής τους βλάβης.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση του Κοινοβουλίου να αρνηθεί την πρόσβαση των προσφευγόντων-εναγόντων στην ειδική τελετή υποδοχής που οργανώθηκε για τα εκλεγμένα μέλη του Κοινοβουλίου και η οδηγία του Προέδρου του Κοινοβουλίου της 29ης Μαΐου 2019 συνιστούν παράβαση των άρθρων 20, 21 και 39, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: Χάρτης).

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι το Κοινοβούλιο, με την απόφασή του να μη λάβει υπόψη τα αποτελέσματα των εκλογών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 26ης Μαΐου 2019 τα οποία ανακοινώθηκαν επίσημα από την Ισπανία, καθώς και με την μεταγενέστερη απόφασή του να λάβει υπόψη διαφορετικό και ελλιπή κατάλογο εκλεγμένων μελών που κοινοποιήθηκε από τις ισπανικές αρχές στις 20 Ιουνίου 2019, ο οποίος δεν περιλαμβάνει τους προσφεύγοντες-ενάγοντες, παραβαίνει το άρθρο 12 της Εκλογικής Πράξης του 1976 και το άρθρο 3, παράγραφος 2, της απόφασης 2018/937 του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου (1), σε συνδυασμό με το άρθρο 39, παράγραφος 2, του Χάρτη, το άρθρο 10, παράγραφοι 1 και 2, ΣΕΕ, το άρθρο 14, παράγραφοι 2 και 3, ΣΕΕ και το άρθρο 1, παράγραφος 3, της Εκλογικής Πράξης του 1976.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση του Κοινοβουλίου, με την οποία θεωρεί ότι η ανακοίνωση της ισπανικής εκλογικής επιτροπής της 20ής Ιουνίου 2019 στερεί από τα αποτελέσματά της την ανακήρυξη των προσφευγόντων-εναγόντων ως εκλεγμένων μελών του Κοινοβουλίου, ισοδυναμεί με αποδιδόμενη στο Κοινοβούλιο παράνομη ανακήρυξη κενής θέσεως κατά παράβαση του άρθρου 13 της Εκλογικής Πράξης του 1976, η οποία συνιστά παράβαση των άρθρων 6, παράγραφος 2, 8 και 13 της Εκλογικής Πράξης του 1976, σε συνδυασμό με το άρθρο 39, παράγραφος 2, του Χάρτη, το άρθρο 10, παράγραφοι 1 και 2, ΣΕΕ, το άρθρο 14, παράγραφοι 2 και 3, ΣΕΕ και το άρθρο 1, παράγραφος 3, της Εκλογικής Πράξης του 1976.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι το Κοινοβούλιο, με την απόφασή του να αρνηθεί να εγγυηθεί, σύμφωνα με το άρθρο 3, παράγραφος 2, του Κανονισμού του, το δικαίωμα των προσφευγόντων-εναγόντων να καταλάβουν τις θέσεις τους στο Κοινοβούλιο και στα όργανά του και να απολαύουν όλων των δικαιωμάτων που απορρέουν από τις θέσεις αυτές από την ημερομηνία της πρώτης συνεδρίασης και μέχρις ότου εκδοθεί απόφαση επί των διαφορών που εκκρεμούν τόσο ενώπιον του Κοινοβουλίου όσο και ενώπιον των δικαστικών αρχών της Ισπανίας, παραβαίνει το άρθρο 3, παράγραφος 2, του Κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και τα άρθρα 5, παράγραφος 1, και 12 της Εκλογικής Πράξης του 1976, σε συνδυασμό με το άρθρο 39, παράγραφος 2, του Χάρτη, το άρθρο 10, παράγραφοι 1 και 2, ΣΕΕ, το άρθρο 14, παράγραφοι 2 και 3, ΣΕΕ και το άρθρο 1, παράγραφος 3, της Εκλογικής Πράξης του 1976.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι ο Πρόεδρος του Κοινοβουλίου, με την απόφασή του να αρνηθεί να επιβεβαιώσει τα προνόμια και τις ασυλίες των προσφευγόντων-εναγόντων βάσει του άρθρου 9 του έβδομου Πρωτοκόλλου για τα προνόμια και τις ασυλίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παραβαίνει το άρθρο 5, παράγραφος 2, του Κανονισμού του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το άρθρο 6, παράγραφος 2, της Εκλογικής Πράξης του 1976 και το άρθρο 9 του ως άνω Πρωτοκόλλου σε συνδυασμό με το άρθρο 39, παράγραφος 2, του Χάρτη, το άρθρο 10, παράγραφοι 1 και 2, ΣΕΕ, το άρθρο 14, παράγραφοι 2 και 3, ΣΕΕ και το άρθρο 1, παράγραφος 3, της Εκλογικής Πράξης του 1976.

—

να κηρύξει ανυπόστατη ή να ακυρώσει στο σύνολό της την πράξη με την οποία η προσφεύγουσα πληροφορήθηκε, διά της προσβαλλόμενης ανακοίνωσης, ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επαναπροσδιόρισε τα δικαιώματα σε σύνταξη γήρατος και διέταξε την ανάκτηση του καταβεβλημένου ποσού με βάση τον προηγούμενο υπολογισμό της συντάξεως·

—

να διατάξει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αποδώσει όλα τα αχρεωστήτως παρακρατηθέντα ποσά προσαυξημένα με τους νόμιμους τόκους από την ημερομηνία παρακράτησης του ποσού και να υποχρεώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να εκτελέσει την εκδοθησομένη απόφαση και να προβεί σε όλες τις πρωτοβουλίες, πράξεις ή αποφάσεις που είναι απαραίτητες για τη διασφάλιση της άμεσης και στο ακέραιο αποκατάστασης του αρχικού μέτρου παροχής συντάξεων·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο της προσφυγής, η προσφεύγουσα προβάλλει την αναρμοδιότητα του συντάκτη της πράξης, την παραβίαση του ουσιώδους τύπου και τη διαρκή παράβαση του άρθρου 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων.

2.

Με τον δεύτερο λόγο της προσφυγής, η προσφεύγουσα επικαλείται την έλλειψη νομικής βάσης της προσβαλλόμενης πράξης και την πλάνη περί το δίκαιο κατά την ερμηνεία του άρθρου 75 των Μέτρων εφαρμογής του καθεστώτος των βουλευτών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

3.

Με τον τρίτο λόγο της προσφυγής, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η ανακοίνωση παραβιάζει προφανώς την επιφύλαξη νομοθετικής αρμοδιότητας που ορίζεται στο άρθρο 75, παράγραφος 2, των Μέτρων εφαρμογής, το οποίο αναφέρεται ρητώς στις προϋποθέσεις που προβλέπονται από την εθνική νομοθεσία, αποκλείοντας συνεπώς τη συνάφεια των εσωτερικών συνεδριάσεων της Βουλής ενός κράτους μέλους.

4.

Με τον τέταρτο λόγο της προσφυγής, η προσφεύγουσα επικαλείται την πρόδηλη παραβίαση των γενικών αρχών του ευρωπαϊκού δικαίου, όπως της αρχής της ασφάλειας δικαίου, της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, της αρχής της διατήρησης των κεκτημένων δικαιωμάτων και της αρχής της ισότητας.

—

να κηρύξει ανυπόστατη ή να ακυρώσει στο σύνολό της την πράξη με την οποία η προσφεύγουσα πληροφορήθηκε, διά της προσβαλλόμενης ανακοίνωσης, ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επαναπροσδιόρισε τα δικαιώματα σε σύνταξη γήρατος και διέταξε την ανάκτηση του καταβεβλημένου ποσού με βάση τον προηγούμενο υπολογισμό της συντάξεως·

—

να διατάξει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αποδώσει όλα τα αχρεωστήτως παρακρατηθέντα ποσά προσαυξημένα με τους νόμιμους τόκους από την ημερομηνία παρακράτησης του ποσού και να υποχρεώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να εκτελέσει την εκδοθησομένη απόφαση και να προβεί σε όλες τις πρωτοβουλίες, πράξεις ή αποφάσεις που είναι απαραίτητες για τη διασφάλιση της άμεσης και στο ακέραιο αποκατάστασης του αρχικού μέτρου παροχής συντάξεων·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

—

να κηρύξει ανυπόστατη ή να ακυρώσει στο σύνολό της την πράξη με την οποία ο προσφεύγων πληροφορήθηκε, διά της προσβαλλόμενης ανακοίνωσης, ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επαναπροσδιόρισε τα δικαιώματα σε σύνταξη γήρατος και διέταξε την ανάκτηση του καταβεβλημένου ποσού με βάση τον προηγούμενο υπολογισμό της συντάξεως·

—

να διατάξει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αποδώσει όλα τα αχρεωστήτως παρακρατηθέντα ποσά προσαυξημένα με τους νόμιμους τόκους από την ημερομηνία παρακράτησης του ποσού και να υποχρεώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να εκτελέσει την εκδοθησομένη απόφαση και να προβεί σε όλες τις πρωτοβουλίες, πράξεις ή αποφάσεις που είναι απαραίτητες για τη διασφάλιση της άμεσης και στο ακέραιο αποκατάστασης του αρχικού μέτρου παροχής συντάξεων·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

—

να κηρύξει ανυπόστατη ή να ακυρώσει στο σύνολό της την πράξη με την οποία ο προσφεύγων πληροφορήθηκε, διά της προσβαλλόμενης ανακοίνωσης, ότι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επαναπροσδιόρισε τα δικαιώματα σε σύνταξη γήρατος και διέταξε την ανάκτηση του καταβεβλημένου ποσού με βάση τον προηγούμενο υπολογισμό της συντάξεως·

—

να διατάξει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να αποδώσει όλα τα αχρεωστήτως παρακρατηθέντα ποσά προσαυξημένα με τους νόμιμους τόκους από την ημερομηνία παρακράτησης του ποσού και να υποχρεώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να εκτελέσει την εκδοθησομένη απόφαση και να προβεί σε όλες τις πρωτοβουλίες, πράξεις ή αποφάσεις που είναι απαραίτητες για τη διασφάλιση της άμεσης και στο ακέραιο αποκατάστασης του αρχικού μέτρου παροχής συντάξεων·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

Α)

Κυρίως:

Β)

Επικουρικώς, και στην περίπτωση που δεν γίνουν δεκτά τα κύρια αιτήματα:

Γ)

Σε κάθε περίπτωση, να καταδικάσει το Ενιαίο Συμβούλιο Εξυγίανσης στα δικαστικά έξοδα της παρούσας διαδικασίας.

1.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από πλημμελή έρευνα, εσφαλμένη εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών, παράβαση και εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 5, παράγραφος 1, στοιχείο α', του κανονισμού 2015/63, καθώς και παραβίαση των αρχών της απαγόρευσης των διακρίσεων και της χρηστής διοίκησης.

2.

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από πλημμελή έρευνα, εσφαλμένη εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών, παράβαση και εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 5, παράγραφος 1, στοιχείο στ', του κανονισμού 2015/63, καθώς και παραβίαση των αρχών της απαγόρευσης των διακρίσεων και της χρηστής διοίκησης.

3.

Ο τρίτος λόγος αντλείται από παράνομη συμπεριφορά οργάνου της Ένωσης και αξίωση λόγω εξωσυμβατικής ευθύνης βάσει του άρθρου 268 ΣΛΕΕ.

4.

Ο τέταρτος λόγος αντλείται, επικουρικώς και παρεμπιπτόντως, από την παραβίαση της αρχής της αποτελεσματικότητας, της ισοδυναμίας και της ίσης μεταχείρισης, πράγμα που συνεπάγεται τη μη εφαρμογή του κανονισμού 2015/63.