18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/1

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/2

1)

Τα άρθρα 49 και 54 ΣΛΕΕ έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε φόρο επιβαλλόμενο στα μεγάλα εμπορικά καταστήματα, όπως ο επίμαχος στην υπόθεση της κύριας δίκης.

2)

Δεν συνιστά κρατική ενίσχυση, υπό την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, φόρος όπως ο επίμαχος στην υπόθεση της κύριας δίκης, ο οποίος επιβάλλεται στα μεγάλα καταστήματα διανομής με βάση, κυρίως, την επιφάνεια πωλήσεώς τους, καθόσον δεν επιβάλλεται στα καταστήματα με επιφάνεια πωλήσεως κάτω των 2 500 m2. Ο φόρος αυτός ωσαύτως δεν συνιστά κρατική ενίσχυση υπό την έννοια της διατάξεως αυτής, καθόσον δεν επιβάλλεται στα καταστήματα με αντικείμενο την πώληση ειδών κηπουρικής, οχημάτων, υλικών οικοδομών, μηχανημάτων-εργαλείων και βιομηχανικών υλικών, ούτε καθόσον η φορολογική βάση του μειώνεται κατά 60 % για τα καταστήματα με αντικείμενο την πώληση επίπλων, ειδών υγιεινής, θυρών και παραθύρων, καθώς και υλικών για ιδιοκατασκευές, εφόσον τα καταστήματα αυτά δεν προκαλούν τόσο σημαντικές ζημίες στο περιβάλλον και στη χωροταξία όσο τα άλλα καταστήματα, όπερ εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

Αντιθέτως, ο φόρος αυτός συνιστά κρατική ενίσχυση υπό την έννοια της ιδίας αυτής διατάξεως καθόσον δεν επιβάλλεται στα συλλογικά μεγάλα καταστήματα διανομής με επιφάνεια πωλήσεως ίση ή μεγαλύτερη του ορίου των 2 500 m2.

3)

Υπό περιστάσεις όπως οι περιγραφείσες από το αιτούν δικαστήριο, οι κρατικές ενισχύσεις που απορρέουν από φορολογικό καθεστώς, όπως αυτό της υποθέσεως της κύριας δίκης, δεν μπορούν να συνιστούν υφιστάμενες ενισχύσεις κατά το άρθρο 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού 659/1999 του Συμβουλίου, της 22ας Μαρτίου 1999, για τη θέσπιση λεπτομερών κανόνων εφαρμογής του άρθρου 93 της Συνθήκης ΕΚ, η διατύπωση του οποίου επαναλαμβάνεται στο άρθρο 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού (ΕΕ) 2015/1589 του Συμβουλίου, της 13ης Ιουλίου 2015, περί λεπτομερών κανόνων για την εφαρμογή του άρθρου 108 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/3

1)

Τα άρθρα 49 και 54 ΣΛΕΕ έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε φόρο επιβαλλόμενο στα μεγάλα εμπορικά καταστήματα, όπως ο επίμαχος στις υποθέσεις των κύριων δικών.

2)

Δεν συνιστά κρατική ενίσχυση, υπό την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, φόρος όπως ο επίμαχος στις υποθέσεις των κύριων δικών, ο οποίος επιβάλλεται στα μεγάλα καταστήματα διανομής με βάση, κυρίως, την επιφάνεια πωλήσεώς τους, καθόσον δεν επιβάλλεται στα καταστήματα με επιφάνεια πωλήσεως κάτω των 4 000 m2. Ο φόρος αυτός ωσαύτως δεν συνιστά κρατική ενίσχυση υπό την έννοια της διατάξεως αυτής, καθόσον δεν επιβάλλεται στα καταστήματα με αντικείμενο την πώληση ειδών κηπουρικής, οχημάτων, υλικών οικοδομών, μηχανημάτων-εργαλείων και βιομηχανικών υλικών, και επιφάνεια πωλήσεως μη υπερβαίνουσα τα 10 000 m2, εφόσον τα καταστήματα αυτά δεν προκαλούν τόσο σημαντικές ζημίες στο περιβάλλον και στη χωροταξία όσο τα άλλα καταστήματα, όπερ εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/4

1)

Τα άρθρα 49 και 54 ΣΛΕΕ έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε φόρο επιβαλλόμενο στα μεγάλα εμπορικά καταστήματα, όπως ο επίμαχος στις υποθέσεις των κύριων δικών.

2)

Δεν συνιστά κρατική ενίσχυση, υπό την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, φόρος όπως ο επίμαχος στις υποθέσεις των κύριων δικών, ο οποίος επιβάλλεται στα μεγάλα καταστήματα διανομής με βάση, κυρίως, την επιφάνεια πωλήσεώς τους, καθόσον δεν επιβάλλεται στα καταστήματα με επιφάνεια πωλήσεως μη υπερβαίνουσα τα 500 m2 και στα καταστήματα με επιφάνεια πωλήσεως υπερβαίνουσα το όριο αυτό αλλά των οποίων η φορολογητέα βάση δεν υπερβαίνει τα 2 000 m2. Ο φόρος αυτός ωσαύτως δεν συνιστά κρατική ενίσχυση υπό την έννοια της διατάξεως αυτής, καθόσον δεν επιβάλλεται στα καταστήματα με αντικείμενο την πώληση μηχανημάτων, οχημάτων, εργαλείων και βιομηχανικών υλικών, υλικών οικοδομής, ειδών υγιεινής και θυρών και παραθύρων για επαγγελματίες, επίπλων σε μεμονωμένα, παραδοσιακά και εξειδικευμένα καταστήματα και αυτοκινήτων οχημάτων, καθώς και στα καταστήματα ειδών κηπουρικής και στα πρατήρια καυσίμων, εφόσον τα καταστήματα αυτά δεν προκαλούν τόσο σημαντικές ζημίες στο περιβάλλον και στη χωροταξία όσο τα άλλα καταστήματα, όπερ εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/4

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/5

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/6

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/6

1)

Απορρίπτει τις αιτήσεις αναιρέσεως.

2)

Καταδικάζει τις Cellnex Telecom SA και Telecom Castilla-La Mancha SA στα δικαστικά έξοδα.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/7

1)

Η Δημοκρατία της Βουλγαρίας, παραλείποντας να συμπεριλάβει ως ζώνη ειδικής προστασίας ολόκληρη τη σημαντική ζώνη για τη διατήρηση των πτηνών που καλύπτει τον ορεινό όγκο της Ρίλα, δεν κατέταξε τα πλέον κατάλληλα εδάφη, σε αριθμό και επιφάνεια, για τη διατήρηση ειδών που αναφέρονται στο παράρτημα I της οδηγίας 2009/147/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 30ής Νοεμβρίου 2009, περί της διατηρήσεως των αγρίων πτηνών, και κατ’ αυτόν τον τρόπο παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 4, παράγραφος 1, της ως άνω οδηγίας.

2)

Καταδικάζει τη Δημοκρατία της Βουλγαρίας στα δικαστικά έξοδα.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/7

—

τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο XVII της GATS [Γενικής Συμφωνίας για τις συναλλαγές στον τομέα των υπηρεσιών], απαιτώντας από τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της αλλοδαπής τα οποία είναι εγκατεστημένα εκτός του ΕΟΧ τη σύναψη διεθνούς συμφωνίας ως προϋπόθεση για την παροχή εκπαιδευτικών υπηρεσιών, σύμφωνα με το άρθρο 76, παράγραφος 1, στοιχείο a, του νόμου CCIV του 2011 όπως έχει τροποποιηθεί·

—

τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 16 της οδηγίας 2006/123/ΕΚ (1) και, εν πάση περιπτώσει, από τα άρθρα 49 ΣΛΕΕ και 56 ΣΛΕΕ, καθώς και από το άρθρο XVII της GATS, απαιτώντας από τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της αλλοδαπής να προσφέρουν προγράμματα τριτοβάθμιας εκπαιδεύσεως στη χώρα καταγωγής τους, σύμφωνα με το άρθρο 76, παράγραφος 1, στοιχείο b, του νόμου CCIV του 2011 όπως έχει τροποποιηθεί·

—

τις υποχρεώσεις που υπέχει από τα άρθρα 13, 14, παράγραφος 3, και 16 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσον αφορά τους προαναφερθέντες περιορισμούς·

—

να καταδικάσει την Ουγγαρία στα δικαστικά έξοδα.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/8

—

να διαπιστώσει ότι η Ουγγαρία, παραβαίνοντας τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 63 ΣΛΕΕ και από τα άρθρα 7, 8 και 12 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θέσπισε μη αναγκαίους και αδικαιολόγητους περιορισμούς οι οποίοι εισάγουν διακρίσεις εις βάρος των επιδοτήσεων από την αλλοδαπή σε ουγγρικές μη κυβερνητικές οργανώσεις με τον a külföldről támogatott szervezetek átláthatóságáról szóló 2017. évi LXXVI. törvény (νόμο LXXVI του 2017, για τη διαφάνεια των οργανώσεων που λαμβάνουν χρηματοοικονομική στήριξη από την αλλοδαπή), με τις διατάξεις του οποίου επιβάλλονται υποχρεώσεις καταχωρίσεως, δηλώσεως και διαφάνειας σε ορισμένες κατηγορίες μη κυβερνητικών οργανώσεων — σε εκείνες που λαμβάνουν άμεση ή έμμεση χρηματοοικονομική στήριξη από την αλλοδαπή η οποία υπερβαίνει ορισμένο ποσό — και, επιπλέον, προβλέπεται η δυνατότητα επιβολής κυρώσεων στις οργανώσεις οι οποίες δεν εκπληρώνουν τις υποχρεώσεις αυτές·

—

να καταδικάσει την Ουγγαρία στα δικαστικά έξοδα.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/9

—

να αναιρέσει στο σύνολό της την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 13ης Δεκεμβρίου 2017 στην υπόθεση T-602/16, CJ κατά ECDC (EU:T:2017:893)·

—

εφσόσον κρίνει βάσιμη την αίτηση αναιρέσεως, να ακυρώσει την έκθεση αξιολόγησης της 21ης Σεπτεμβρίου 2015·

—

να καταδικάσει το ECDC στα δικαστικά έξοδα και των δύο βαθμών.

1.

Με τον πρώτο λόγο αναιρέσεως υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο:

2.

Με τον δεύτερο λόγο αναιρέσεως υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο:

3.

Με τον τρίτο λόγο αναιρέσεως υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο:

4.

Με τον τέταρτο λόγο αναιρέσεως υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο:

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/11

1)

Έχει εφαρμογή το άρθρο 1, παράγραφος 1, της οδηγίας 2001/23/ΕΚ (1) του Συμβουλίου, της 12ης Μαρτίου 2001, περί προσεγγίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, σχετικά με τη διατήρηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων σε περίπτωση μεταβιβάσεων επιχειρήσεων, εγκαταστάσεων ή τμημάτων εγκαταστάσεων ή επιχειρήσεων, οσάκις επιχείρηση παύει να είναι ανάδοχος συμβάσεως για την παροχή υπηρεσιών σε πελάτη λόγω καταγγελίας της συμβάσεως αυτής, στο πλαίσιο της οποίας η δραστηριότητα βασίζεται κυρίως στο εργατικό δυναμικό (καθαριότητα των εγκαταστάσεων), η δε νέα ανάδοχος της συμβάσεως παροχής υπηρεσιών επιχείρηση αναλαμβάνει σημαντικό τμήμα του προσωπικού στο οποίο είχε ανατεθεί η εκτέλεση της υπηρεσίας αυτής, σε περίπτωση που η εν λόγω υποκατάσταση στις συμβάσεις εργασίας επέρχεται κατ’ επιταγήν διατάξεως της συλλογικής συμβάσεως εργασίας του τομέα καθαριότητας;

2)

Συνάδει με την κοινοτική οδηγία (όπως έχει ερμηνευθεί από το Δικαστήριο) η ερμηνεία του Tribunal Supremo (Ανωτάτου Δικαστηρίου, Ισπανία) το οποίο εκτιμά ότι δεν υφίσταται μεταβίβαση επιχειρήσεων σε περίπτωση μεταβιβάσεως προσωπικού κατ’ επιταγήν συλλογικής συμβάσεως εργασίας, εκ του λόγου ότι ελλείπει η απαίτηση περί εκουσίας μεταβιβάσεως, και, ως εκ τούτου, δεν πρόκειται για περίπτωση εμπίπτουσα στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας;

3)

Μπορεί να γίνει δεκτό ότι, σύμφωνα με τις διατάξεις της οδηγίας, σε περιπτώσεις επιχειρήσεων παροχής υπηρεσιών, οσάκις η συλλογική σύμβαση εργασίας του οικείου τομέα επιβάλλει την υποχρέωση υποκαταστάσεως στις συμβάσεις εργασίας, πρόκειται για μεταβίβαση προσωπικού και, ως εκ τούτου, για μεταβίβαση επιχειρήσεων υπό την έννοια της εν λόγω οδηγίας;

4)

Συνάδει με το άρθρο 3 της οδηγίας το άρθρο 14 της συλλογικής συμβάσεως εργασίας για τα επαγγέλματα καθαρισμού κτιρίων και εγκαταστάσεων της επαρχίας Las Palmas 2012/2014 το οποίο ορίζει ότι, σε περιπτώσεις υποκαταστάσεως στις συμβάσεις εργασίας σύμφωνα με τη συλλογική σύμβαση εργασίας, οι μεταβιβαζόμενοι εργαζόμενοι δεν διατηρούν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις που είχαν στη μεταβιβάζουσα επιχείρηση ούτε τους όρους εργασίας που είχαν συνομολογηθεί με συλλογική σύμβαση εργασίας;

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/11

1)

Σε περίπτωση κατά την οποία καλλιεργητής έχει αγοράσει από φυτώριο (κατάστημα τρίτου) δενδρύλλια φυτικής ποικιλίας και τα έχει φυτέψει προτού η χορήγηση δικαιωμάτων επί της ποικιλίας αυτής αρχίσει να αναπτύσσει αποτελέσματα, πρέπει η μεταγενέστερη δραστηριότητα του καλλιεργητή, η οποία συνίσταται στη συλλογή των διαδοχικών συγκομιδών των δένδρων, να πληροί τις απαιτήσεις της παραγράφου 3 του ιδίου άρθρου, με το σκεπτικό ότι πρόκειται για συγκομισθέν υλικό, προκειμένου να εμπίπτει στο ius prohibendi του άρθρου 13, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΚ) 2100/94 (1); Ή πρέπει να γίνει δεκτό ότι η δραστηριότητα αυτή συγκομιδής συνιστά πράξη παραγωγής ή αναπαραγωγής της ποικιλίας, εκ της οποίας προκύπτει το «συγκομισθέν υλικό», για την απαγόρευση της οποίας από τον δικαιούχο της ποικιλίας δεν απαιτείται η πλήρωση των προϋποθέσεων της παραγράφου 3;

2)

Συνάδει προς το άρθρο 13, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 2100/94 ερμηνεία κατά την οποία το σύστημα διαδοχικής προστασίας έχει εφαρμογή σε οποιαδήποτε από τις περιγραφόμενες στην παράγραφο 2 συμπεριφορές που αφορούν το «συγκομισθέν υλικό», περιλαμβανομένης της ίδιας της συγκομιδής, ή μόνο σε αυτές που έπονται της παραγωγής του συγκομισθέντος αυτού υλικού, όπως θα μπορούσαν να είναι η αποθήκευση και η εμπορία του;

3)

Κατά την εφαρμογή του προβλεπόμενου από το άρθρο 13, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 2100/94 συστήματος επεκτάσεως της διαδοχικής προστασίας επί του «συγκομισθέντος υλικού», είναι αναγκαίο, προκειμένου να πληρούται η πρώτη προϋπόθεση, η αγορά των δενδρυλλίων να είχε πραγματοποιηθεί μετά τη χορήγηση στον δικαιούχο κοινοτικών δικαιωμάτων επί της φυτικής ποικιλίας, ή θα αρκούσε το γεγονός ότι ο δικαιούχος ετύγχανε κατά τον χρόνο εκείνο προσωρινής προστασίας, δεδομένου η αγορά είχε πραγματοποιηθεί κατά την περίοδο μεταξύ της δημοσιεύσεως της αιτήσεως και της ενάρξεως ισχύος των δικαιωμάτων επί της φυτικής ποικιλίας;

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/12

1)

Μπορεί να θεωρηθεί ορθή η ερμηνεία της ρήτρας 4, παράγραφος 1, της συμφωνίας-πλαισίου, κατά την οποία μια περίπτωση όπως η επίμαχη στην υπό κρίση υπόθεση, στην οποία ο έκτακτος δημόσιος υπάλληλος εκτελεί τα ίδια καθήκοντα με έναν τακτικό δημόσιο υπάλληλο (τακτικό δημόσιο υπάλληλο που δεν έχει δικαίωμα αποζημιώσεως διότι ο λόγος για τη χορήγησή της δεν προβλέπεται στο νομικό καθεστώς που ισχύει για τον υπάλληλο αυτό), δεν υπάγεται στο πραγματικό της ρήτρας αυτής;

2)

Δεδομένου ότι το δικαίωμα της ίσης μεταχειρίσεως και η αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων συνιστούν γενικές αρχές του δικαίου της Ένωσης που εξειδικεύονται σε οδηγία (άρθρα 20 και 21 του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης) και κατοχυρώνονται με το άρθρο 23 της Οικουμενικής Διακηρύξεως των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καθώς και ότι θεωρούνται ως θεμελιώδη κοινωνικά δικαιώματα κατά την έννοια των άρθρων 151 και 153 ΣΛΕΕ, είναι συμβατή με τη συμφωνία-πλαίσιο που είναι προσαρτημένη στην οδηγία 1999/70/EK (1) η αποσκοπούσα στην επίτευξη των σκοπών της συμφωνίας αυτής ερμηνεία κατά την οποία είναι δυνατόν να θεμελιωθεί δικαίωμα αποζημιώσεως υπέρ εκτάκτου δημοσίου υπαλλήλου είτε βάσει συγκρίσεως με απασχολούμενο δυνάμει σχέσεως εργασίας ορισμένου χρόνου διεπόμενης από το εργατικό δίκαιο, δεδομένου ότι η επιλογή του νομικού καθεστώτος (δημοσιοϋπαλληλική σχέση ή σχέση εργασίας διεπόμενη από το εργατικό δίκαιο) εξαρτάται μόνο από τον εργοδότη του δημόσιου τομέα, είτε βάσει της άμεσης κάθετης εφαρμογής των αρχών αυτών, η οποία γίνεται δεκτή σε σχέση με το πρωτογενές δίκαιο της Ένωσης;

3)

Λαμβάνοντας υπόψη, στην υπό κρίση υπόθεση, την τυχόν ύπαρξη καταχρηστικής πρακτικής συνιστάμενης στη σύναψη συμβάσεων ορισμένου χρόνου για την κάλυψη παγίων αναγκών ελλείψει αντικειμενικού λόγου συνδεόμενου με επείγουσες και επιτακτικές ανάγκες που να τη δικαιολογούν, καθώς και την απουσία, στο ισπανικό εθνικό δίκαιο, κυρώσεων ή αποτελεσματικών περιορισμών μιας τέτοιας πρακτικής: στην περίπτωση κατά την οποία ο εργοδότης δεν παρέχει μονιμότητα στον εργαζόμενο, συνάδει με τους σκοπούς της οδηγίας 1999/70/ΕΚ η χορήγηση, ως μέσο για την πρόληψη τέτοιας καταχρηστικής πρακτικής και για την εξάλειψη των συνεπειών παραβιάσεως του δικαίου της Ένωσης, αποζημιώσεως συγκρίσιμης με την αποζημίωση λόγω καταχρηστικής απολύσεως, εν είδει κατάλληλης, αναλογικής, αποτελεσματικής και αποτρεπτικής κυρώσεως;

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/13

1)

Προσκρούει στο άρθρο 96 του κανονισμού (ΕΚ) 2100/94 (1) ερμηνεία του άρθρου αυτού κατά την οποία, εφόσον έχει παρέλθει η τριετής προθεσμία από τότε που, άπαξ και χορηγήθηκε κοινοτικό δικαίωμα επί φυτικής ποικιλίας, ο δικαιούχος είχε λάβει γνώση της πράξεως προσβολής και της ταυτότητας του παραβάτη, οι αξιώσεις δυνάμει των άρθρων 94 και 95 του κανονισμού έχουν παραγραφεί, ακόμη και αν οι πράξεις αυτές έχουν συνεχιστεί έως τον χρόνο ασκήσεως της αγωγής;

2)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, θα μπορούσε να γίνει δεκτό ότι, σύμφωνα με το άρθρο 96 του κανονισμού (ΕΚ) 2100/94, η παραγραφή αφορά αποκλειστικώς και μόνον τις συγκεκριμένες πράξεις προσβολής που έχουν συντελεστεί εκτός της τριετούς προθεσμίας, όχι όμως αυτές που έχουν συντελεστεί εντός των τριών τελευταίων ετών;

3)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο δεύτερο ερώτημα, θα μπορούσε, εν προκειμένω, η αξίωση παύσεως καθώς και αποζημιώσεως να γίνει δεκτή μόνο σε σχέση με τις τελευταίες αυτές πράξεις που έχουν συντελεστεί εντός των τριών τελευταίων ετών;

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/14

1)

Έχει η φράση «υπηρεσίες των οποίων η παροχή συνίσταται, εν όλω ή εν μέρει, στη μεταφορά σημάτων σε δίκτυα ηλεκτρονικών επικοινωνιών», που περιέχεται στο άρθρο 2, στοιχείο γ', της οδηγίας-πλαισίου 2002/21/ΕΚ (1), την έννοια ότι καλύπτει ή μπορεί να καλύψει και διαδικτυακές υπηρεσίες ηλεκτρονικού ταχυδρομείου οι οποίες στηρίζονται στο ανοικτό διαδίκτυο και δεν εξασφαλίζουν, καθεαυτές, πρόσβαση στο διαδίκτυο;

2)

Σε περίπτωση που η παρατιθέμενη στο πρώτο ερώτημα φράση έχει την έννοια ότι δεν καλύπτει διαδικτυακές υπηρεσίες ηλεκτρονικού ταχυδρομείου οι οποίες στηρίζονται στο ανοικτό διαδίκτυο και δεν εξασφαλίζουν, καθεαυτές, πρόσβαση στο διαδίκτυο: μπορεί να θεωρηθεί ότι τα στοιχεία της φράσης αυτής συντρέχουν, κατ’ εξαίρεση, όταν ο παρέχων τέτοια υπηρεσία εκμεταλλεύεται συγχρόνως ορισμένα δικά του δίκτυα ηλεκτρονικών επικοινωνιών συνδεδεμένα με το διαδίκτυο τα οποία μπορούν να χρησιμοποιηθούν, επίσης, για τους σκοπούς της υπηρεσίας ηλεκτρονικού ταχυδρομείου; Υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να γίνει δεκτό τούτο;

3)

Ποια έννοια έχει η φράση «παρέχονται συνήθως έναντι αμοιβής» που περιέχεται στο άρθρο 2, στοιχείο γ', της οδηγίας-πλαισίου 2002/21/ΕΚ;

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/15

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/16

1)

Έχει το άρθρο 20, παράγραφοι 1 έως 3, της οδηγίας (1) την έννοια ότι ορίζει περιοριστικώς τις περιπτώσεις στις οποίες οι υλικές συνθήκες υποδοχής μπορούν να περιοριστούν ή να ανακληθούν, ή προκύπτει από το άρθρο 20, παράγραφοι 4 και 5, ότι η ανάκληση του δικαιώματος υλικών συνθηκών υποδοχής μπορεί επίσης να επέλθει με την επιβολή κυρώσεων για σοβαρές παραβάσεις των κανόνων των κέντρων φιλοξενίας και για την επίδειξη ιδιαίτερα βίαιης συμπεριφοράς;

2)

Έχει το άρθρο 20, παράγραφοι 5 και 6, την έννοια ότι τα κράτη μέλη, πριν λάβουν απόφαση για τον περιορισμό ή την ανάκληση των υλικών συνθηκών υποδοχής ή για κυρώσεις, και στο πλαίσιο των αποφάσεων αυτών, πρέπει να θεσπίζουν τα αναγκαία μέτρα τα οποία εξασφαλίζουν το δικαίωμα σε αξιοπρεπές επίπεδο διαβιώσεως κατά τη διάρκεια της περιόδου αποκλεισμού, ή πληροί τις απαιτήσεις των διατάξεων αυτών σύστημα κατά το οποίο, μετά τη λήψη αποφάσεως περί περιορισμού ή ανακλήσεως των υλικών συνθηκών υποδοχής, εξετάζεται αν το πρόσωπο το οποίο αφορά η απόφαση απολαύει αξιοπρεπούς επιπέδου διαβιώσεως και, εάν χρειάζεται, λαμβάνονται τη στιγμή εκείνη διορθωτικά μέτρα;

3)

Έχει το άρθρο 20, παράγραφοι 4 έως 6, σε συνδυασμό με τα άρθρα 14, 21, 22, 23 και 24 της οδηγίας και με τα άρθρα 1, 3, 4 και 24 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την έννοια ότι το μέτρο ή η κύρωση του προσωρινού (ή οριστικού) αποκλεισμού από το δικαίωμα υλικών συνθηκών υποδοχής επιτρέπεται, ή δεν επιτρέπεται, στην περίπτωση ανηλίκου, και συγκεκριμένα στην περίπτωση ασυνόδευτου ανηλίκου;

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/16

1)

Σε περίπτωση καταγγελίας μιας συμβάσεως χρηματοδοτικής μισθώσεως, επιτρέπει η διάταξη του άρθρου 90, παράγραφος 1, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας (1) τη μείωση της βάσεως επιβολής του φόρου και την επιστροφή του φόρου προστιθέμενης αξίας, ο οποίος καθορίστηκε με τελεσίδικη πράξη διορθωτικού προσδιορισμού φόρου επί βάσεως επιβολής φόρου αποτελούμενης από το σύνολο των μηνιαίων μισθωμάτων για όλη τη διάρκεια ισχύος της συμβάσεως;

2)

Εφόσον δοθεί καταφατική απάντηση στο πρώτο ερώτημα: Σε περίπτωση καταγγελίας συμβάσεως λόγω μερικής μη καταβολής των μισθωμάτων, ποια από τις περιπτώσεις που αναφέρονται στο άρθρο 90, παράγραφος 1, της οδηγίας μπορεί να επικαλεσθεί ο εκμισθωτής κατά κράτους μέλους προκειμένου να επιτύχει τη μείωση της βάσεως επιβολής του φόρου στο ύψος των οφειλόμενων αλλά, για το διάστημα από τη διακοπή των πληρωμών έως το χρονικό σημείο της καταγγελίας της συμβάσεως, μη καταβληθέντων μισθωμάτων, εφόσον η καταγγελία δεν έχει αναδρομικό αποτέλεσμα και αυτό επιβεβαιώνεται από ρήτρα της ίδιας της συμβάσεως;

3)

Μπορεί, κατ’ ορθή ερμηνεία του άρθρου 90, παράγραφος 2, της οδηγίας περί φόρου προστιθέμενης αξίας, να γίνει δεκτό ότι σε μια περίπτωση όπως η προκείμενη συντρέχει εξαίρεση από το άρθρο 90, παράγραφος 1, της οδηγίας περί φόρου προστιθέμενης αξίας;

4)

Μπορεί, κατ’ ορθή ερμηνεία του άρθρου 90, παράγραφος 1, της οδηγίας περί φόρου προστιθέμενης αξίας, να γίνει δεκτό ότι ο όρος «καταγγελία» κατά την εν λόγω διάταξη καταλαμβάνει την περίπτωση κατά την οποία, στο πλαίσιο συμβάσεως χρηματοδοτικής μισθώσεως με μεταβίβαση της κυριότητας στη λήξη της, ο εκμισθωτής δεν μπορεί πλέον να αξιώσει την καταβολή του μισθώματος από τον μισθωτή εκ του λόγου ότι κατήγγειλε τη σύμβαση χρηματοδοτικής μισθώσεως λόγω μη εκπληρώσεως από τον μισθωτή των συμβατικών του υποχρεώσεων, αλλά δυνάμει της συμβάσεως έχει δικαίωμα αποζημιώσεως ίσης με το συνολικό ποσό των μη καταβληθέντων μισθωμάτων που θα καθίσταντο ληξιπρόθεσμα έως τη λήξη της διάρκειας μισθώσεως;

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/17

1)

Έχουν οι διατάξεις των άρθρων 6 και 16 της οδηγίας 2003/88/ΕΚ της 4ης Νοεμβρίου 2003, σχετικά με ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας (1), την έννοια ότι επιβάλλουν περίοδο αναφοράς καθορισμένη σε κυλιόμενη βάση ή ότι καταλείπουν στα κράτη μέλη τη διακριτική ευχέρεια να της προσδώσουν κυλιόμενο ή προκαθορισμένο χαρακτήρα;

2)

Σε περίπτωση που οι διατάξεις αυτές ερμηνευθούν ως έχουσες την έννοια ότι επιβάλλουν κυλιόμενη περίοδο αναφοράς, μπορεί η παρεχόμενη από το άρθρο 17 δυνατότητα παρεκκλίσεων από το στοιχείο β' του άρθρου 16 να αφορά όχι μόνον τη διάρκεια της περιόδου αναφοράς, αλλά επίσης τον κυλιόμενο χαρακτήρα αυτής;

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/18

1)

Έχουν οι διατάξεις του άρθρου 21, παράγραφος 5, τρίτο εδάφιο, της οδηγίας (1) την έννοια ότι η απαλλαγή την οποία τα κράτη μέλη μπορούν να παρέχουν στους μικρούς παραγωγούς ηλεκτρικής ενέργειας, εφόσον φορολογούν τα ενεργειακά προϊόντα που χρησιμοποιούνται για την παραγωγή της εν λόγω ηλεκτρικής ενέργειας, μπορεί να οδηγήσει σε κατάσταση, όπως η εκτεθείσα στη σκέψη 7 της παρούσας αποφάσεως για την περίοδο προ της 1ης Ιανουαρίου 2011, κατά την οποία η Γαλλία, όπως της το επέτρεπε η οδηγία, δεν είχε θεσπίσει ακόμη τον εσωτερικό φόρο επί της τελικής καταναλώσεως ηλεκτρικής ενέργειας ούτε, επομένως, απαλλαγή από τον φόρο αυτό υπέρ των μικρών παραγωγών;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, με ποιον τρόπο πρέπει να συνδυαστούν οι διατάξεις του άρθρου 14, παράγραφος 1, στοιχείο α', της οδηγίας και εκείνες του άρθρου της 21, παράγραφος 5, τρίτο εδάφιο, αυτής για τους μικρούς παραγωγούς που καταναλώνουν την ηλεκτρική ενέργεια που παράγουν για τις ανάγκες της δραστηριότητάς τους; Συνεπάγονται, ειδικότερα, οι διατάξεις αυτές ελάχιστη φορολογία η οποία προκύπτει είτε από τη φορολογία της ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται με απαλλαγή του χρησιμοποιούμενου φυσικού αερίου είτε από την απαλλαγή φόρου επί της παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, οπότε το Δημόσιο υποχρεούται να φορολογήσει το χρησιμοποιούμενο φυσικό αέριο;

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/19

1)

Απορρίπτει την προσφυγή-αγωγή.

2)

Καταδικάζει την Sigma Orionis SA στα δικαστικά έξοδα, περιλαμβανομένων των εξόδων της διαδικασίας ασφαλιστικών μέτρων.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/19

1)

Απορρίπτει την προσφυγή-αγωγή.

2)

Καταδικάζει την Sigma Orionis SA στα δικαστικά έξοδα, περιλαμβανομένων των εξόδων της διαδικασίας ασφαλιστικών μέτρων.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/20

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Grizzly Tools GmbH & Co. KG στα δικαστικά έξοδα.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/21

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Alpine Welten Die Bergführer GmbH & Co.KG στα δικαστικά έξοδα.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/21

1)

Απορρίπτει την προσφυγή

2)

Καταδικάζει τη Laboratoires Majorelle στα δικαστικά έξοδα.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/22

—

να διεξαχθεί πραγματογνωμοσύνη λόγω των πλημμελειών του διεξαχθέντος ελέγχου για λογαριασμό της εναγομένης·

—

να αναγνωρισθεί, αφενός μεν, ότι: (α) το χρεωστικό σημείωμα 3241801228 το οποίο απεστάλη στην ενάγουσα την 15/1/2018, και με το οποίο ζητείται από την εναγομένη η απόδοση 481 835,56 ευρώ, για τη σύμβαση του έργου FP7-215952 PERFORM βάσει του πορίσματος ελέγχου 11-ΒΑ135-006, συνιστά παραβίαση των συμβατικών της υποχρεώσεων, δεδομένου ότι οι επιλέξιμες δαπάνες για το εν λόγω έργο ανέρχονται σε 605 217 ευρώ, εκ των οποίων η κοινοτική συνεισφορά, σε 490 711 ευρώ και, ότι η ενάγουσα οφείλει να επιστρέψει στην εναγομένη το ποσό των 21 171 ευρώ, και όχι το ποσό των 481 835,56 ευρώ, και, (β) το χρεωστικό σημείωμα 3241801229, το οποίο απεστάλη στην ενάγουσα την 15/1/2018, και με το οποίο ζητείται από την εναγομένη η απόδοση 29 694,10 ευρώ ως ποσό εκκαθαρισμένης αποζημίωσης, συνιστά αντίστοιχα παραβίαση των συμβατικών της υποχρεώσεων.

1.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από την καλόπιστη εκτέλεση της σύμβασης και η απαγόρευση της καταχρηστικής εφαρμογής των συμβατικών ρητρών:

η ενάγουσα ισχυρίζεται ότι η εναγομένη παραβίασε την αρχή της καλής πίστης, αφού τον προβλεπόμενο έλεγχο τον διεξήγαγε μη νόμιμα, τρίτος, εκτός του προσωπικού του ορισθέντος αναδόχου της εναγομένης, ή των ρητά εγκεκριμένων υπεργολάβων της, για τον οποίο δε, ετέθησαν, κατά την υλοποίηση του ελέγχου, ζητήματα αμεροληψίας, ενώ ενήργησε πλημμελώς.

2.

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από τη ρήτρα διαιτησίας:

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/23

—

να υποχρεώσει την Ευρωπαϊκή Ένωση να αποκαταστήσει τη ζημία που υπέστησαν οι ενάγοντες λόγω της υπογραφής και εφαρμογής του Μνημονίου συναντίληψης για τη δεσμευτική οικονομική πολιτική κατά τα ποσά που αναφέρονται στην αγωγή ή το ποσό που κατά την κρίση του Γενικού Δικαστηρίου οφείλεται στους ενάγοντες·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Ένωση στα δικαστικά έξοδα που συνεπάγεται η άσκηση της εν λόγω αγωγής.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/23

—

να υποχρεώσει τους εναγομένους να καταβάλουν στους ενάγοντες τα ποσά που αναφέρονται στο παράρτημα της αγωγής, πλέον τόκων από τις 26 Μαρτίου 2013 και μέχρι την έκδοση της αποφάσεως του Γενικού Δικαστηρίου·

—

να διαπιστώσει ότι οι εναγόμενοι υπέχουν εξωσυμβατική ευθύνη και να καθορίσει την ακολουθητέα διαδικασία για τον προσδιορισμό του ύψους της πραγματικής ζημίας που υπέστησαν οι ενάγοντες και η οποία πρέπει να αποκατασταθεί·

—

να καταδικάσει τους εναγομένους στα δικαστικά έξοδα.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/24

—

να ακυρώσει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου της 6ης Φεβρουαρίου 2018 επί της αιτήσεως άρσεως της ασυλίας του Steeve Briois, αριθ. 2017/2221(IMM), και με την οποία εγκρίθηκε η έκθεση της επιτροπής νομικών θεμάτων αριθ. A8-0011/2018·

—

να υποχρεώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να καταβάλει στον Steeve Brios ποσό 35 000 ευρώ σε ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που υπέστη·

—

να υποχρεώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να καταβάλει στον Steeve Brios ποσό 5 000 ευρώ σε απόδοση των δυναμένων να αναζητηθούν εξόδων·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 8 του Πρωτοκόλλου αριθ. 7 περί των προνομίων και ασυλιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: πρωτόκολλο), καθόσον η δήλωση του S. Briois, λόγω της οποίας ασκήθηκε ποινική δίωξη εντός του κράτους μέλους καταγωγής του, αποτελούσε έκφραση γνώμης κατά την άσκηση των κοινοβουλευτικών καθηκόντων του, κατά την έννοια της εν λόγω διατάξεως.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 9 του πρωτοκόλλου, καθόσον το Κοινοβούλιο παρέβη τόσο το γράμμα όσο και το πνεύμα της διατάξεως αυτής εκδίδοντας την απόφαση περί άρσεως της ασυλίας του S. Briois, στοιχείο που συνεπάγεται την ακυρότητα της αποφάσεως αυτής.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παραβίαση των αρχών της ίσης μεταχειρίσεως και της χρηστής διοικήσεως.

Πρώτον, ο προσφεύγων-ενάγων φρονεί ότι το Κοινοβούλιο παραβίασε την αρχή της ισότητας, όσον αφορά τη μεταχείριση της οποίας έτυχε αυτός σε σχέση με βουλευτές ευρισκόμενους σε κατάσταση αν όχι πανομοιότυπη, τουλάχιστον παρεμφερή, και, κατά συνέπεια, παραβίασε και την αρχή της χρηστής διοικήσεως, βάσει της οποίας το αρμόδιο θεσμικό όργανο υπέχει υποχρέωση να εξετάζει με επιμέλεια και αμεροληψία όλα τα κρίσιμα στοιχεία της προκειμένης περιπτώσεως.

Δεύτερον, ο προσφεύγων-ενάγων φρονεί ότι, βάσει δέσμης ενδείξεων, μπορεί να συναχθεί η ύπαρξη πρόδηλης περιπτώσεως fumus persecutionis εις βάρος του.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας καθόσον τα δικαιώματα του προσφεύγοντος-ενάγοντος και η τήρηση της αρχής της εκατέρωθεν ακροάσεως δεν διασφαλίσθηκαν επαρκώς με την ακρόασή του ενώπιον της επιτροπής νομικών θεμάτων. Ο προσφεύγων-ενάγων υποστηρίζει, επομένως, ότι η μη κλήση του ενώπιον της Ολομελείας του Κοινοβουλίου, προκειμένου αυτός να διατυπώσει τις απόψεις του επί της άρσεως της ασυλίας, αντιβαίνει όχι μόνον στις γενικές αρχές του δικαίου, αλλά και στην κοινή λογική, καθώς και στην πλειονότητα των κοινοβουλευτικών εθίμων.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/25

—

να κρίνει την υπό κρίση προσφυγή-αγωγή παραδεκτή και βάσιμη·

—

να ακυρώσει την έκθεση αξιολογήσεως για την περίοδο του έτους 2016 και την απόφαση της 23ης Μαΐου 2017, η οποία κοινοποιήθηκε στις 28 Ιουνίου 2017 και με την οποία δεν αναγνωρίσθηκε το δικαίωμα μισθολογικής αυξήσεως της προσφεύγουσας-ενάγουσας·

—

εφόσον απαιτείται, να ακυρώσει την εκδοθείσα τον Σεπτέμβριο του 2017 απόφαση και τη σιωπηρή απορριπτική απόφαση με τις οποίες απορρίφθηκαν, αντιστοίχως, η διοικητική προσφυγή και η διοικητική ένσταση της προσφεύγουσας-ενάγουσας·

—

να υποχρεώσει την καθής-εναγομένη σε ικανοποίηση της ηθικής βλάβης την οποία υπέστη η προσφεύγουσα-ενάγουσα και η οποία υπολογίζεται, κατά δίκαιη και εύλογη κρίση, στα 15 000 ευρώ·

—

να καταδικάσει την καθής-εναγομένη στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Ο πρώτος λόγος αντλείται από παραβίαση των οδηγιών περί βαθμολογήσεως και διαδικασίας της Annual Salary and Bonus Review (ετήσιας αναθεώρησης των μισθών και των πριμ — ASBR), από παραβίαση της αρχής της ασφάλειας δικαίου και από παράβαση του καθήκοντος μέριμνας εκ μέρους της καθής-εναγομένης κατά την κατάρτιση της εκθέσεως αξιολογήσεως για την περίοδο του έτους 2016 (στο εξής: επίμαχη έκθεση αξιολογήσεως). Η προσφεύγουσα-ενάγουσα προβάλλει, ειδικότερα, τις ακόλουθες αιτιάσεις:

2.

Ο δεύτερος λόγος αντλείται από πρόδηλη πλάνη με την οποία βαρύνεται, κατά την προσφεύγουσα-ενάγουσα, η επίμαχη έκθεση αξιολογήσεως, στο μέτρο που, αφενός, η αξιολόγηση στηρίζεται, εν μέρει, σε ένα επαγγελματικό έργο που δεν ολοκληρώθηκε λόγω λήψεως αναρρωτικής αδείας, και, αφετέρου, στο μέτρο που μια θετική αξιολόγηση διατυπωθείσα εκ μέρους ενός τρίτου, διευθυντικού στελέχους, σχολιάστηκε παράτυπα και υποβαθμίστηκε εκ μέρους των αξιολογητών, οι οποίοι, εξάλλου, δεν έλαβαν υπόψη τους στόχους που έχουν καθοριστεί.

3.

Ο τρίτος λόγος αντλείται από μη σύννομο χαρακτήρα της εκθέσεως αξιολογήσεως στην οποία στηρίζεται η απόφαση της 23ης Μαΐου 2017, περί μη αναγνωρίσεως του δικαιώματος μισθολογικής αυξήσεως της προσφεύγουσας-ενάγουσας (στο εξής: απόφαση ASBR).

4.

Ο τέταρτος λόγος αντλείται από το ότι η απόφαση ASBR ελήφθη από μια αρχή η οποία δεν είναι αρμόδια, στο μέτρο που η εν λόγω απόφαση ελήφθη από ένα πρόσωπο το οποίο είχε διοριστεί εκτάκτως για διάστημα 6 μηνών και το οποίο δεν είχε την απαιτούμενη ιδιότητα προκειμένου να λάβει την εν λόγω απόφαση.

5.

Ο πέμπτος λόγος αντλείται από μια σειρά προδήλων πλανών με τις οποίες βαρύνεται, κατά την προσφεύγουσα-ενάγουσα, η απόφαση ABSR, στο μέτρο που, κατά το χρονικό σημείο της εκδόσεως της εν λόγω αποφάσεως, δεν θα μπορούσε να γίνει λόγος για απόδοση χαμηλότερη της απαιτούμενης.

6.

Ο έκτος λόγος αντλείται από παραβίαση των κατευθυντηρίων γραμμών της ASBR και παράβαση των κανόνων διαδικασίας της ASBR καθώς και από παράβαση του άρθρου 41 του Χάρτη, καθόσον η απόφαση ASBR στερείται αιτιολογίας.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/26

—

να ακυρώσει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να μην χορηγεί πλέον, από 1ης Μαΐου 2017, το επίδομα αποδημίας στον προσφεύγοντα·

—

να καταδικάσει το Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο α', του παραρτήματος VII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθόσον το Κοινοβούλιο προέβη σε εσφαλμένη ερμηνεία της διατάξεως αυτής λαμβάνοντας την απόφαση να μην χορηγεί πλέον το επίδομα αποδημίας στον προσφεύγοντα.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται αναρμοδιότητα του Κοινοβουλίου για τη λήψη της προσβαλλόμενης αποφάσεως, καθόσον η διοργανική μετάταξη υπαλλήλου δεν αποτελεί νέα πρόσληψη και, ως εκ τούτου, το Κοινοβούλιο δεν μπορεί να χρησιμοποιεί ως πρόφαση τη μετάταξη του προσφεύγοντος για να καθορίσει, για δεύτερη φορά, το δικαίωμά του στο επίδομα αποδημίας.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της αρχής της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης καθώς και παράβαση προηγούμενης αποφάσεως του Ελεγκτικού Συνεδρίου η οποία καθορίζει τα δικαιώματα του προσφεύγοντος, στο μέτρο που κάθε πράξη η οποία εκδίδεται από θεσμικό όργανο απολαύει του τεκμηρίου νομιμότητας και που, εν προκειμένω, η προηγούμενη απόφαση του Ελεγκτικού Συνεδρίου έχει δημιουργήσει δικαιολογημένη εμπιστοσύνη στον προσφεύγοντα ως προς τη διατήρηση επιδόματος αποδημίας για όσο χρονικό διάστημα παραμένει τοποθετημένος στο Λουξεμβούργο.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/27

—

να ακυρώσει την απόφαση της 23ης Μαΐου 2017 περί επιβολής σε βάρος του προσφεύγοντος-ενάγοντος πειθαρχικής κυρώσεως με την οποία το καθαρό ποσό της συντάξεως γήρατός του μειώνεται κατά 20 %, ήτοι κράτηση ύψους 1 015 ευρώ μηνιαίως, μέχρι τις 30 Σεπτεμβρίου 2025, δυνάμει του άρθρου 9, παράγραφος 2, του παραρτήματος IX του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως·

—

επικουρικώς, να καταδικάσει την ΕΥΕΔ να καταβάλει στον προσφεύγοντα-ενάγοντα ποσό, το ύψος του οποίου θα καθοριστεί ex aequo et bono, για την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη·

—

εν πάση περιπτώσει, να καταδικάσει την ΕΥΕΔ στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως από την οποία πάσχει η προσβαλλόμενη απόφαση, καθόσον, αφενός, η ΑΔΑ λαμβάνει υπόψη τη ζημία που προκάλεσε ο προσφεύγων-ενάγων σε βάρος της ακεραιότητας των θεσμικών οργάνων η οποία, ωστόσο, έχει ήδη αποκατασταθεί, και, αφετέρου, η διάρκεια της επιβληθείσας πειθαρχικής κυρώσεως είναι αυθαίρετη στο μέτρο που έχει καθοριστεί σε σχέση προς την προβλεπόμενη από τον νόμο ηλικία συνταξιοδοτήσεως του προσφεύγοντος-ενάγοντος.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας από την οποία πάσχει η προσβαλλόμενη απόφαση λόγω του ότι κακώς δεν έλαβε υπόψη την πάροδο σημαντικού χρόνου από τα πραγματικά περιστατικά, την παράβαση του άρθρου 25 του παραρτήματος ΙΧ του ΚΥΚ κατά τη διάρκεια της ποινικής διαδικασίας, καθώς και την οικογενειακή κατάσταση του προσφεύγοντος-ενάγοντος.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/28

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2018/140 της Επιτροπής, της 29ης Ιανουαρίου 2018, για την επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ και την οριστική είσπραξη του προσωρινού δασμού που επιβλήθηκε στις εισαγωγές ορισμένων αντικειμένων χυτοσιδήρου καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και για την περάτωση της έρευνας όσον αφορά τις εισαγωγές ορισμένων αντικειμένων χυτοσιδήρου καταγωγής Ινδίας (ΕΕ 2018, L 25, σ. 6), στο μέτρο που σχετίζεται με το China Chamber of Commerce for Import and Export of Machinery and Electronic Products (Εμπορικό Επιμελητήριο της Κίνας για τις Εισαγωγές και Εξαγωγές Μηχανημάτων και Ηλεκτρονικών Προϊόντων, στο εξής: CCCME), τις ενδιαφερόμενες επιμέρους εταιρείες και τα μέλη· και

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρέβη το άρθρο 3, παράγραφοι 2 και 3 και 5 έως 7, καθώς και το άρθρο 17, παράγραφος 2, του βασικού κανονισμού και παραβίασε την αρχή της χρηστής διοικήσεως, μεταξύ άλλων, χρησιμοποιώντας αναξιόπιστα στοιχεία για τις εισαγωγές, αναξιόπιστα μακροοικονομικά στοιχεία ζημίας και αναξιόπιστα στοιχεία κερδοφορίας και μη επιτρέποντας στα άλλα ενδιαφερόμενα μέρη να υποβάλουν παρατηρήσεις για την οριστική επιλογή του δείγματος των παραγωγών της Ένωσης.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παρέβη το άρθρο 3, παράγραφοι 6 και 7 του βασικού κανονισμού, μεταξύ άλλων, διότι δεν έλαβε υπόψη την απουσία χρονικής συμπτώσεως και διότι δεν διασφάλισε να μην καταλογιστεί στις εισαγωγές από την Κίνα η ζημία που προκλήθηκε από άλλους παράγοντες.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή προσέβαλε τα δικαιώματα άμυνας των προσφευγόντων και παρέβη το άρθρο 6, παράγραφος 7, το άρθρο 19, παράγραφοι 1 έως 3, το άρθρο 20, παράγραφοι 2 και 4 του βασικού κανονισμού, μεταξύ άλλων, αρνούμενη εξ ολοκλήρου να παράσχει πρόσβαση στους υπολογισμούς της ζημίας, στους υπολογισμούς των επιπτώσεων επί των τιμών και στους υπολογισμούς του επιπέδου εξαλείψεως της ζημίας, καθώς και στον καθορισμό της κανονικής αξίας, αρνούμενη ακόμη και να παράσχει τα στοιχεία που ζητήθηκαν υπό τη συγκεντρωτική μορφή και παραλείποντας να γνωστοποιήσει διάφορες συναφείς πληροφορίες παρότι της ζητήθηκε κατ' επανάληψη.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή, μη λαμβάνοντας υπόψη όλα τα χαρακτηριστικά των αριθμών ελέγχου προϊόντος για τη σύγκριση των τιμών, παραλείποντας να παράσχει τις απαιτούμενες πληροφορίες για τα χαρακτηριστικά του προϊόντος εκτός από εκείνες που προκύπτουν από τους αρχικούς αριθμούς ελέγχου προϊόντος, και απορρίπτοντας εσφαλμένα το αίτημα για προσαρμογή της κανονικής αξίας ώστε να διορθώσει τις παρατυπίες που προκύπτουν από τον χαμηλό όγκο παραγωγής στην Ινδία, παρέβη το άρθρο 2, παράγραφος 10, το άρθρο 3, παράγραφος 2, στοιχείο α’ και παράγραφος 3, καθώς και το άρθρο 9, παράγραφος 4 του βασικού κανονισμού και παραβίασε την αρχή της χρηστής διοικήσεως.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι προβαίνοντας σε προσαρμογή της κανονικής αξίας προς τα πάνω για τους έμμεσους φόρους, η Επιτροπή παρέβη το άρθρο 2, παράγραφος 10, στοιχείο β’. και το άρθρο 2, παράγραφος 7, στοιχείο α’, του βασικού κανονισμού.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή, βασιζόμενη σε στοιχεία από έναν μόνο Ινδό παραγωγό για τον καθορισμό των δαπανών πώλησης, των γενικών και διοικητικών δαπανών και των κερδών που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευασμένη κανονική αξία, αντί να χρησιμοποιήσει όλες τις συναφείς πληροφορίες που διατίθενται για την ανάλογη χώρα, παρέβη το άρθρο 2, παράγραφος 7, στοιχείο α’, του βασικού κανονισμού.

18.6.2018   

EL

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 211/29