ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ

της 21ης Μαΐου 2025

στην υπόθεση E-18/24

Το νορβηγικό κράτος, εκπροσωπούμενο από το Υπουργείο Ενέργειας κατά των Greenpeace Nordic και Nature and Youth Norway

(Περιβάλλον — οδηγία 2011/92/ΕΕ — εκτίμηση των επιπτώσεων των έργων στο περιβάλλον — άρθρο 3 παράγραφος 1 — έργα υπαγόμενα στο παράρτημα I — εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αερίου που θα πωληθούν σε τρίτους — αρχή της καλόπιστης συνεργασίας — υποχρέωση άρσης των παράνομων συνεπειών της παραβίασης του δικαίου του ΕΟΧ)

(C/2025/6205)

Στην υπόθεση E-18/24, το νορβηγικό κράτος, εκπροσωπούμενο από το Υπουργείο Ενέργειας κατά των Greenpeace Nordic και Nature and Youth Norway — ΑΙΤΗΣΗ προς το Δικαστήριο δυνάμει του άρθρου 34 της συμφωνίας μεταξύ των κρατών της ΕΖΕΣ για τη σύσταση Εποπτεύουσας Αρχής και Δικαστηρίου από το Εφετείο του Borgarting (Borgarting lagmannsrett), σχετικά με την ερμηνεία του άρθρου 3 παράγραφος 1 της οδηγίας 2011/92/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, για την εκτίμηση των επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων δημοσίων και ιδιωτικών έργων στο περιβάλλον, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2014/52/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Απριλίου 2014, το Δικαστήριο, συγκείμενο από τους Páll Hreinsson, πρόεδρο (εισηγητή δικαστή), Bernd Hammermann και Michael Reiertsen, δικαστές, εξέδωσε απόφαση στις 21 Μαΐου 2025, το διατακτικό της οποίας έχει ως εξής:

Οι εκπομπές αερίων θερμοκηπίου που θα εκλύονται από την καύση εξορυσσόμενου πετρελαίου και φυσικού αερίου στο πλαίσιο έργου που περιλαμβάνεται στον κατάλογο του σημείου 14 του παραρτήματος I της οδηγίας 2011/92/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, για την εκτίμηση των επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων δημοσίων και ιδιωτικών έργων στο περιβάλλον, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2014/52/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Απριλίου 2014, και στη συνέχεια πωλούνται σε τρίτους, αποτελούν «επιπτώσεις» του εν λόγω έργου κατά την έννοια της οδηγίας.

Σύμφωνα με το άρθρο 3 της συμφωνίας για τον ΕΟΧ, το εθνικό δικαστήριο υποχρεούται, στο μέτρο του δυνατού βάσει του εθνικού δικαίου, να εξαλείψει τις παράνομες συνέπειες της μη διενέργειας πλήρους εκτίμησης των περιβαλλοντικών επιπτώσεων, η οποία απαιτείται βάσει της οδηγίας 2011/92/ΕΕ, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2014/52/ΕΕ. Ωστόσο, αυτή η υποχρέωση δεν αποκλείει την τακτοποίηση της παράλειψης μέσω της διενέργειας μιας τέτοιας εκτίμησης ενόσω το έργο βρίσκεται σε εξέλιξη ή ακόμη και μετά την ολοκλήρωσή του, υπό τη διττή προϋπόθεση ότι:

—	οι εθνικοί κανόνες που επιτρέπουν την τακτοποίηση αυτή δεν παρέχουν στους ενδιαφερομένους την ευκαιρία να παρακάμψουν τους κανόνες του δικαίου της Ένωσης ή να αποφύγουν να τους εφαρμόσουν, και

—	κάθε μεταγενέστερη ή επικουρική εκτίμηση που διενεργείται με σκοπό την τακτοποίηση διενεργείται όχι μόνο για τις μελλοντικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις του έργου, αλλά πρέπει επίσης να λαμβάνει υπόψη τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις του από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε το εν λόγω έργο.

Εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εκτιμήσει αν πληρούνται οι προϋποθέσεις στην υπόθεση της κύριας δίκης, υπό το πρίσμα του περιεχομένου των εθνικών διατάξεων και των στοιχείων που έχει στη διάθεσή του.

3)	Το εθνικό δικαστήριο δεν μπορεί να απαλλαγεί αναδρομικά από την υποχρέωση εκτίμησης των επιπτώσεων σύμφωνα με το άρθρο 3 παράγραφος 1 της οδηγίας 2011/92/ΕΕ, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2014/52/ΕΕ.