1)

Οι διατάξεις του κανονισμού (ΕΕ) 2016/679 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 27ης Απριλίου 2016, για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών και την κατάργηση της οδηγίας 95/46/ΕΚ (Γενικός Κανονισμός για την Προστασία Δεδομένων),

έχουν την έννοια ότι:

δεν προβλέπουν ένδικο βοήθημα που να παρέχει σε πρόσωπο του οποίου τα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα υποβλήθηκαν σε παράνομη επεξεργασία τη δυνατότητα να αξιώσει προληπτικά να υποχρεωθεί ο υπεύθυνος επεξεργασίας να μην επαναλάβει την παράνομη επεξεργασία στο μέλλον, στην περίπτωση που το πρόσωπο αυτό δεν έχει ζητήσει τη διαγραφή των δεδομένων του. Ωστόσο, οι διατάξεις αυτές δεν εμποδίζουν τα κράτη μέλη να προβλέπουν τέτοιο ένδικο βοήθημα στις αντίστοιχες έννομες τάξεις τους.

2)

Το άρθρο 82, παράγραφος 1, του κανονισμού 2016/679

έχει την έννοια ότι:

ο όρος «μη υλική ζημία», ο οποίος περιλαμβάνεται στην εν λόγω διάταξη, καταλαμβάνει τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνει το υποκείμενο των δεδομένων κατόπιν της άνευ αδείας διαβίβασης σε τρίτον των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα που το αφορούν, όπως ο φόβος ή η δυσαρέσκεια, τα οποία προκαλούνται από την απώλεια του ελέγχου επί των δεδομένων αυτών, από ενδεχόμενη κατάχρησή τους ή από προσβολή της φήμης του, υπό την προϋπόθεση ότι το υποκείμενο των δεδομένων αποδεικνύει ότι βιώνει τα συναισθήματα αυτά, μαζί με τις αρνητικές συνέπειές τους, λόγω της επίμαχης παράβασης του κανονισμού.

3)

Το άρθρο 82, παράγραφος 1, του κανονισμού 2016/679

έχει την έννοια ότι:

δεν επιτρέπει να λαμβάνεται υπόψη ο βαθμός υπαιτιότητας του υπευθύνου επεξεργασίας για τους σκοπούς του υπολογισμού της οφειλόμενης δυνάμει της εν λόγω διάταξης χρηματικής ικανοποίησης για μη υλική ζημία.

4)

Το άρθρο 82, παράγραφος 1, του κανονισμού 2016/679

έχει την έννοια ότι:

το γεγονός ότι το υποκείμενο των δεδομένων έχει επιτύχει, δυνάμει του εφαρμοστέου εθνικού δικαίου, την έκδοση διαταγής η οποία υποχρεώνει τον υπεύθυνο της επεξεργασίας να μην επαναλάβει την παράβαση του κανονισμού στο μέλλον δεν επιτρέπεται να ληφθεί υπόψη προς μείωση του ύψους της οφειλόμενης δυνάμει της εν λόγω διάταξης χρηματικής ικανοποίησης για μη υλική ζημία ούτε, κατά μείζονα λόγο, προς υποκατάστασή της.