1)

Έχουν το άρθρο 3, παράγραφος 4, και το άρθρο 18 της οδηγίας 2009/28 (1) την έννοια ότι αντιβαίνει σε αυτά εθνική νομοθεσία, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία, για την επίτευξη των στόχων αναμείξεως βιοκαυσίμων, προβλέπει ότι οι οικονομικοί φορείς μπορούν, εναλλακτικώς, να αποδεικνύουν την τήρηση των σχετικών κριτηρίων μέσω i) της φυσικής αναμείξεως βιοκαυσίμων στα ορυκτά καύσιμα ή ii) της αγοράς πιστοποιητικών βιοκαυσίμων από άλλους φορείς που διαθέτουν πλεόνασμα τέτοιων πιστοποιητικών;

2)

Έχουν το άρθρο 3, παράγραφος 4, και το άρθρο 18 της οδηγίας 2009/28 την έννοια ότι αντιβαίνει σε αυτά εθνική νομοθεσία, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, δυνάμει της οποίας η δυνατότητα φυσικής αναμείξεως βιοκαυσίμων περιορίζεται στους παραγωγούς βιοκαυσίμων που έχουν καθεστώς φορολογικής αποθήκης μεταποίησης, αποκλείεται όμως για τις υπόχρεες σε ανάμειξη οντότητες που εισάγουν καύσιμα υπό καθεστώς εγγεγραμμένου παραλήπτη, οι οποίες μπορούν να κάνουν χρήση της δυνατότητας αγοράς πιστοποιητικών βιοκαυσίμων, άλλως ενδέχεται να υποχρεωθούν στην καταβολή αποζημιώσεως (που ισοδυναμεί κατ’ ουσίαν με πρόστιμο);

3)

Είναι διαφορετική η απάντηση στο προηγούμενο προδικαστικό ερώτημα εάν, κατά τον χρόνο των πραγματικών περιστατικών, δεν υπήρχαν πιστοποιητικά βιοκαυσίμων διαθέσιμα προς πώληση στην αγορά και, επομένως, ένας μικρός φορέας δεν ήταν σε θέση να αγοράσει τέτοια πιστοποιητικά –ή μπορούσε να αγοράσει τέτοια πιστοποιητικά μετά μεγάλης δυσκολίας–, και εάν η Direção-Geral de Energia e Geologia (Γενική Διεύθυνση Ενέργειας και Γεωλογίας, Πορτογαλία, στο εξής: DGEG) δεν οργάνωσε τους σχετικούς πλειστηριασμούς, με αποτέλεσμα μοναδική επιλογή του μικρού φορέα να είναι η καταβολή αποζημιώσεως (που ισοδυναμεί κατ’ ουσίαν με πρόστιμο);

4)

Έχει το άρθρο 18, παράγραφος 3, της οδηγίας 2009/28 την έννοια ότι επιβάλλει τη διενέργεια ανεξάρτητων ελέγχων (στην περίπτωση της εθνικής νομοθεσίας, ανεξάρτητων επαληθεύσεων) ως προϋπόθεση για την εφαρμογή του συστήματος αειφορίας;

5)

Αντιβαίνει στο άρθρο 18, παράγραφος 3, της οδηγίας 2009/28 εθνικό σύστημα επαλήθευσης της τήρησης κριτηρίων αειφορίας το οποίο, μολονότι προβλέπει τη διαπίστευση οντοτήτων επαλήθευσης για τη διενέργεια ανεξαρτήτων επαληθεύσεων της τήρησης των κριτηρίων αειφορίας (βάσει του άρθρου 18, παράγραφος 3, της οδηγίας), εντούτοις δεν κατέστησε δυνατή, στην πράξη, την επιλογή τέτοιων οντοτήτων λόγω μη προκηρύξεως διαγωνισμών, ενώ απαιτεί συγχρόνως από τους οικονομικούς φορείς να αποδεικνύουν ότι συμμορφώνονται με τα εν λόγω κριτήρια, χωρίς τη διενέργεια οποιουδήποτε ανεξάρτητου ελέγχου;

6)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στα προηγούμενα προδικαστικά ερωτήματα, έχει το άρθρο 34 ΣΛΕΕ την έννοια ότι αντιβαίνει σε αυτό εθνική νομοθεσία, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία ερμηνεύεται με τον προεκτεθέντα στα προηγούμενα προδικαστικά ερωτήματα τρόπο;

1)

Πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι πράξεις i) προσφοράς για την αγορά ομολογιών τοις μετρητοίς, ii) έκδοσης ομολογιών και iii) δημόσιας προσφοράς εγγραφής για την αγορά μετοχών αποτελούν «συνολικές πράξεις», κατά την έννοια της νομολογίας του ΔΕΕ που απορρέει από τις αποφάσεις Isabele Gielen (C-299/13) (1) και Air Berlin (C-573/16) (2);

2)

Έχει η έκφραση «σχετικές διατυπώσεις» του άρθρου 5, παράγραφος 2, στοιχείο β', της οδηγίας 2008/7/ΕΚ του Συμβουλίου, της 12ης Φεβρουαρίου 2008 (3), την έννοια ότι περιλαμβάνει τις υπηρεσίες χρηματοπιστωτικής διαμεσολάβησης που παρέχονται συμπληρωματικώς προς τις πράξεις i) προσφοράς για την αγορά ομολογιών τοις μετρητοίς, ii) έκδοσης ομολογιών και iii) δημόσιας προσφοράς εγγραφής για την αγορά μετοχών;

3)

Έχει το άρθρο 5, παράγραφος 2, στοιχείο β', της οδηγίας 2008/7/ΕΚ του Συμβουλίου, της 12ης Φεβρουαρίου 2008, την έννοια ότι απαγορεύει την επιβολή τέλους χαρτοσήμου σε προμήθειες για υπηρεσίες χρηματοπιστωτικής διαμεσολάβησης οι οποίες παρέχονται από τράπεζες και αφορούν i) την επαναγορά χρεωστικών τίτλων, ii) την έκδοση και τοποθέτηση στην αγορά διαπραγματεύσιμων τίτλων και iii) την αύξηση κεφαλαίου με δημόσια προσφορά εγγραφής για την αγορά των εκδιδόμενων μετοχών, υπηρεσίες οι οποίες περιλαμβάνουν την υποχρέωση εντοπισμού επενδυτών και επικοινωνίας μαζί τους με σκοπό τη διανομή των κινητών αξιών, τη λήψη εντολών εγγραφής ή αγοράς και, σε ορισμένες περιπτώσεις, την αγορά των κινητών αξιών που αποτελούν το αντικείμενο της προσφοράς;

4)

Εξαρτάται η απάντηση στα προηγούμενα ερωτήματα από το εάν η παροχή χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών είναι υποχρεωτική κατά νόμο ή προαιρετική;

1.

Έχουν η αιτιολογική σκέψη 33, το άρθρο 1, το άρθρο 3, το άρθρο 8 και το άρθρο 2, στοιχεία θ' και ι', της οδηγίας 2009/119/ΕΚ (1) του Συμβουλίου, της 14ης Σεπτεμβρίου 2009, σχετικά με υποχρέωση διατήρησης ενός ελάχιστου επιπέδου αποθεμάτων αργού πετρελαίου ή/και προϊόντων πετρελαίου από τα κράτη μέλη, λαμβανομένων υπόψη του σκοπού της οδηγίας και του άρθρου 2, στοιχείο δ', του κανονισμού (ΕΚ) 1099/2008 (2) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Οκτωβρίου 2008, για τις στατιστικές ενέργειας, καθώς και υπό το πρίσμα της αρχής της αναλογικότητας του άρθρου 52, παράγραφος 1, σε συνδυασμό με το άρθρο 17 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την έννοια ότι αποκλείουν εθνική ρύθμιση όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, δυνάμει της οποίας μπορεί να επιβληθεί υποχρέωση δημιουργίας αποθεμάτων εκτάκτου ανάγκης σε πρόσωπα που έχουν πραγματοποιήσει ενδοκοινοτικές παραλαβές οπτάνθρακα από πετρέλαιο σύμφωνα με το σημείο 3.4.23, του παραρτήματος Α, του κανονισμού (ΕΚ) 1099/2008 για παραγωγικούς σκοπούς;

2.

Έχουν η αιτιολογική σκέψη 33, το άρθρο 1, το άρθρο 3, το άρθρο 8 και το άρθρο 2, στοιχεία θ' και ι', της οδηγίας την έννοια ότι αποκλείουν εθνική ρύθμιση όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, δυνάμει της οποίας οι τύποι των προϊόντων, για τους οποίους επιβάλλεται η δημιουργία και διατήρηση αποθεμάτων εκτάκτου ανάγκης, περιορίζονται σε ένα μέρος των τύπων των προϊόντων που αναφέρονται στο άρθρο 2, στοιχείο θ', της οδηγίας, σε συνδυασμό με το παράρτημα Α, κεφάλαιο 3.4, του κανονισμού (ΕΚ) 1099/2008;

3.

Έχουν η αιτιολογική σκέψη 33, το άρθρο 1, το άρθρο 3, το άρθρο 8 και το άρθρο 2, στοιχεία θ' και ι', της οδηγίας την έννοια ότι αποκλείουν εθνική ρύθμιση όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, δυνάμει της οποίας η πραγματοποίηση από ένα πρόσωπο ενδοκοινοτικών παραλαβών ή/και εισαγωγών ενός τύπου εκ των προϊόντων που αναφέρονται στο άρθρο 2, στοιχείο θ', της οδηγίας, σε συνδυασμό με το παράρτημα Α, κεφάλαιο 3.4, του κανονισμού (ΕΚ) 1099/2008, συνεπάγεται την υποχρέωσή του για δημιουργία και διατήρηση αποθεμάτων εκτάκτου ανάγκης ενός άλλου, διαφορετικού, τύπου προϊόντος;

4.

Έχουν η αιτιολογική σκέψη 33, το άρθρο 1, το άρθρο 3, το άρθρο 8 και το άρθρο 2, στοιχεία θ' και ι', της οδηγίας την έννοια ότι αποκλείουν εθνική ρύθμιση όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, δυνάμει της οποίας ένα πρόσωπο βαρύνεται με την υποχρέωση δημιουργίας και διατήρησης αποθεμάτων προϊόντος το οποίο δεν χρησιμοποιεί στο πλαίσιο της εμπορικής του δραστηριότητας και το οποίο δεν συνδέεται με την εν λόγω δραστηριότητα, ενώ, επιπλέον, αυτή η υποχρέωση επιφέρει σημαντική οικονομική επιβάρυνση (η οποία ουσιαστικά συνεπάγεται αδυναμία εκπλήρωσης της υποχρέωσης), δεδομένου ότι το πρόσωπο ούτε διαθέτει το προϊόν ούτε είναι εισαγωγέας ή/και εναποθηκευτής αυτού;

5

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως σε ένα εκ των ερωτημάτων: Έχουν η αιτιολογική σκέψη 33, το άρθρο 1, το άρθρο 3, το άρθρο 8 και το άρθρο 2, στοιχεία θ' και ι', της οδηγίας 2009/119/ΕΚ του Συμβουλίου, της 14ης Σεπτεμβρίου 2009, σχετικά με υποχρέωση διατήρησης ενός ελάχιστου επιπέδου αποθεμάτων αργού πετρελαίου ή/και προϊόντων πετρελαίου από τα κράτη μέλη, λαμβανομένου υπόψη του σκοπού της οδηγίας και υπό το πρίσμα της αρχής της αναλογικότητας του άρθρου 52, παράγραφος 1, σε συνδυασμό με το άρθρο 17 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την έννοια ότι εισαγωγέας συγκεκριμένου τύπου προϊόντος, μπορεί να υποχρεωθεί στη δημιουργία και διατήρηση αποθεμάτων εκτάκτου ανάγκης μόνο του ίδιου τύπου προϊόντος ο οποίος απετέλεσε και αντικείμενο της εισαγωγής;

1)

Υπό περιστάσεις όπως αυτές της κύριας δίκης, προκύπτει από το άρθρο 7 του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) αριθ. 2988/95 (1) του Συμβουλίου, της 18ης Δεκεμβρίου 1995, σε συνδυασμό με το άρθρο 56, παράγραφος 1 και το άρθρο 54, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1306/2013 (2) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Δεκεμβρίου 2013, και με το άρθρο 35, παράγραφος 6, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 640/2014 (3) της Επιτροπής, της 11ης Μαρτίου 2014, νομική βάση με άμεσο αποτέλεσμα, προκειμένου να ζητηθεί η επιστροφή ληφθείσας με απάτη ενισχύσεως, χρηματοδοτηθείσας από το Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης (ΕΓΤΑΑ), από τους εκπροσώπους του δικαιούχου νομικού προσώπου που υπέβαλαν εκ προθέσεως ψευδή στοιχεία προκειμένου να λάβουν την ενίσχυση δολίως;

2)

Είναι δυνατόν –υπό περιστάσεις όπως αυτές της κύριας δίκης, κατά τις οποίες, ως επακόλουθο απάτης, ενίσχυση χρηματοδοτούμενη από το ΕΓΤΑΑ καθορίστηκε και καταβλήθηκε σε εταιρία περιορισμένης ευθύνης (Osaühing)– οι εκπρόσωποι της δικαιούχου εταιρίας, οι οποίοι διέπραξαν την απάτη και, κατά τον χρόνο της δόλιας λήψης της ενισχύσεως, ήταν παράλληλα και πραγματικοί δικαιούχοι της εταιρίας, να θεωρηθούν ως δικαιούχοι κατά την έννοια του άρθρου 54, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 1306/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Δεκεμβρίου 2013, και του άρθρου 35, παράγραφος 6, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 640/2014 της Επιτροπής, της 11ης Μαρτίου 2014;

1)

Έχει η έκφραση «νομική ισχύς [της ηλεκτρονικής υπογραφής] ως αποδεικτικού στοιχείου» που περιλαμβάνεται στη διάταξη του άρθρου 25, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 910/2014 (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Ιουλίου 2014, σχετικά με την ηλεκτρονική ταυτοποίηση και τις υπηρεσίες εμπιστοσύνης για τις ηλεκτρονικές συναλλαγές στην εσωτερική αγορά και την κατάργηση της οδηγίας 1999/93/ΕΚ, την έννοια ότι η διάταξη αυτή επιβάλλει στα δικαστήρια των κρατών μελών την υποχρέωση να δέχονται ότι, εφόσον πληρούνται ή δεν αμφισβητούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 3, [σημεία] 10, 11 και 12 του κανονισμού αυτού, πρέπει εξαρχής να τεκμαίρεται ότι έχει διαπιστωθεί πέραν πάσης αμφιβολίας και ότι δεν αμφισβητείται η ύπαρξη τέτοιας υπογραφής και η επικαλούμενη ιδιότητα του δημιουργού της [ή μήπως] η έκφραση αυτή έχει την έννοια ότι, εφόσον πληρούνται οι προϋποθέσεις που προβλέπουν οι διατάξεις αυτές, τα δικαστήρια των κρατών μελών υποχρεούνται να αναγνωρίζουν ότι η εγκεκριμένη ηλεκτρονική υπογραφή έχει αποδεικτική αξία/αποδεικτική ισχύ ισοδύναμη με εκείνη της ιδιόχειρης υπογραφής μόνον εντός των ορίων που η σχετική εθνική νομοθεσία προβλέπει για την εν λόγω ιδιόχειρη υπογραφή;

2)

Έχει η έκφραση «[δ]εν απορρίπτονται […] σε νομικές διαδικασίες» που περιέχεται στη διάταξη του άρθρου 25, παράγραφος 1, του εν λόγω κανονισμού την έννοια ότι επιβάλλει στα εθνικά δικαστήρια των κρατών μελών την απόλυτη απαγόρευση να κάνουν χρήση των δικονομικών δυνατοτήτων που προβλέπονται στην έννομη τάξη τους όσον αφορά την αμφισβήτηση της αποδεικτικής αξίας της νομικής ισχύος της ηλεκτρονικής υπογραφής που προβλέπεται στον κανονισμό, ή μήπως η έκφραση αυτή έχει την έννοια ότι η διάταξη αυτή δεν απαγορεύει τη δυνατότητα αμφισβητήσεως των προϋποθέσεων που προβλέπονται στις διατάξεις του άρθρου 3, [σημεία] 10, 11 και 12, του κανονισμού από τα εθνικά δικαστήρια των κρατών μελών με τη χρήση των μέσων που ισχύουν βάσει του δικονομικού δικαίου τους, παρέχοντας, κατ’ αυτόν τον τρόπο, στους διαδίκους διαφοράς που έχει αχθεί ενώπιον δικαστηρίου τη δυνατότητα να αμφισβητήσουν την προβλεπόμενη αποδεικτική ισχύ και την προβλεπόμενη αποδεικτική αξία της ηλεκτρονικής υπογραφής;

1.

Πρέπει να θεωρηθεί συμβατό με το άρθρο 9, παράγραφος 7, της οδηγίας (1) σχετικά με την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας καθεστώς αποζημιώσεως που στηρίζεται στην άνευ υπαιτιότητας (αντικειμενική) ευθύνη, όπως το ισχύον στη Φινλανδία ανωτέρω περιγραφόμενο καθεστώς (σκέψεις 16 έως 18 της παρούσας αιτήσεως προδικαστικής αποφάσεως);

2.

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο πρώτο προδικαστικό ερώτημα: ποιο είδος ευθύνης αποτελεί στην περίπτωση αυτή έρεισμα για τη στοιχειοθέτηση της κατά το άρθρο 9, παράγραφος 7, της οδηγίας σχετικά με την επιβολή των δικαιωμάτων διανοητικής ιδιοκτησίας ευθύνης για αποζημίωση; Πρέπει να θεωρηθεί ότι πρόκειται για μορφή ευθύνης λόγω υπαιτιότητας, για μορφή ευθύνης λόγω καταχρήσεως δικαιώματος ή για ευθύνη απορρέουσα από άλλον λόγο;

3.

Όσον αφορά το δεύτερο προδικαστικό ερώτημα: ποιες περιστάσεις πρέπει να λαμβάνονται υπόψη προκειμένου να κριθεί κατά πόσον θεμελιώνεται ευθύνη;

4.

Πρέπει, ιδίως σε συνάρτηση με το τρίτο προδικαστικό ερώτημα, η εν λόγω εκτίμηση να πραγματοποιείται αποκλειστικά με βάση τις περιστάσεις που είναι γνωστές κατά τον χρόνο λήψης του προσωρινού μέτρου ή μπορεί, επί παραδείγματι, να λαμβάνεται υπόψη το γεγονός ότι το δικαίωμα διανοητικής ιδιοκτησίας, επί της φερόμενης προσβολής του οποίου στηρίζεται το προσωρινό μέτρο, εκ των υστέρων, ήτοι μετά τη λήψη του, ακυρώθηκε εξ υπαρχής και, εάν ναι, ποια σημασία πρέπει να αποδίδεται στην τελευταία αυτή περίσταση;

1)

Καταρχάς, έχει ο κατά το άρθρο 7, παράγραφος 4, της οδηγίας 2008/118/ΕΚ (1), όρος «τυχαίο γεγονός», στο οποίο οφείλονται απώλειες που επήλθαν υπό καθεστώς αναστολής, την έννοια ότι καλύπτει, όπως η ανωτέρα βία, περιστάσεις ξένες προς τον εγκεκριμένο αποθηκευτή, μη φυσιολογικές, απρόβλεπτες και μη δυνάμενες να αποφευχθούν ακόμα και με την επίδειξη της δέουσας επιμέλειας, οι οποίες διαφεύγουν αντικειμενικά κάθε δυνατότητα ελέγχου του αποθηκευτή;

2)

Επιπλέον, για τους σκοπούς του αποκλεισμού της ευθύνης στις περιπτώσεις τυχαίου γεγονότος, πρέπει να συνεκτιμάται, και σε ποιο βαθμό, η επιμέλεια που επιδεικνύεται κατά τη λήψη των αναγκαίων προληπτικών μέτρων για την αποφυγή του ζημιογόνου γεγονότος;

3)

Επικουρικώς, σε σχέση με τα δύο πρώτα ερωτήματα, συνάδει μια διάταξη, όπως το άρθρο 4, παράγραφος 1, του decreto legislativo n. 504 (νομοθετικού διατάγματος 504), της 26ης Οκτωβρίου 1995, η οποία εξομοιώνει με τυχαίο γεγονός και ανωτέρα βία την αμέλεια που δεν μπορεί να χαρακτηριστεί βαριά (του ίδιου του προσώπου ή τρίτων), με τη διάταξη του άρθρου 7, παράγραφος 4, της οδηγίας 2008/118/ΕΚ, η οποία δεν προβλέπει περαιτέρω προϋποθέσεις, ιδίως όσον αφορά το «πταίσμα» του προσώπου που τέλεσε την πράξη ή του ενδιαφερομένου;

4)

Τέλος, έχει επίσης η διάταξη του μνημονευόμενου άρθρου 7, παράγραφος 4, «ή ακόμη με την άδεια των αρμόδιων αρχών του κράτους μέλους» την έννοια ότι επιτρέπει στο κράτος μέλος να προσδιορίσει μια πρόσθετη γενική κατηγορία (την ελαφρά αμέλεια) η οποία δύναται να επηρεάσει τον ορισμό της θέσης σε ανάλωση σε περίπτωση καταστροφής ή απώλειας του προϊόντος ή μήπως η εν λόγω φράση δεν μπορεί να καλύπτει έναν τέτοιο όρο, αλλά πρέπει, αντιθέτως, να θεωρηθεί ότι αναφέρεται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, για τις οποίες χορηγείται κάθε φορά άδεια ή οι οποίες, εν πάση περιπτώσει, προσδιορίζονται βάσει των χαρακτηριστικών που καθορίζονται σε συνάρτηση προς τα αντικειμενικά συστατικά τους;

1)

Έχει το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο α', σε συνδυασμό με το άρθρο 7, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 (1), την έννοια ότι επιβάτης που έχει πληρώσει για μια πτήση εν μέρει με μίλια τακτικών επιβατών μπορεί να ζητήσει από τον πραγματικό αερομεταφορέα με τον οποίο δεν συνδέεται συμβατικά, επιστροφή της αξίας (μόνο) σε μίλια τακτικών επιβατών;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα:

Αντιβαίνει στον κανονισμό για τα δικαιώματα των επιβατών αεροπορικών μεταφορών εθνική ρύθμιση σύμφωνα με την οποία, σε περίπτωση μη εκπλήρωσης της υποχρέωσης επιστροφής της αξίας σε μίλια τακτικών επιβατών, κατά παράβαση της σχετικής υποχρέωσης που απορρέει από το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχεία αʹ, του εν λόγω κανονισμού, ο επιβάτης μπορεί να ζητήσει από τον πραγματικό αερομεταφορέα την καταβολή αποζημίωσης αντί για την παροχή ή δεσμεύεται από το αρχικό του αίτημα για επιστροφή σε μίλια τακτικών επιβατών;

3)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα από το Δικαστήριο:

Στην περίπτωση κατά την οποία ο επιβάτης μπορεί επίσης να ζητήσει την επιστροφή χρηματικού ποσού ή εφόσον του επιστρέφεται χρηματικό ποσό, έχει το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, σε συνδυασμό με το άρθρο 7, παράγραφος 3, του κανονισμού για τα δικαιώματα των επιβατών αεροπορικών μεταφορών την έννοια ότι λαμβάνει από τον πραγματικό αερομεταφορέα, ως αντίτιμο του εισιτηρίου […] στην τιμή που το αγόρασε, το χρηματικό ποσό με το οποίο θα μπορούσε να αγοράσει ή να είχε αγοράσει, χωρίς να χρησιμοποιήσει μίλια τακτικών επιβατών, εισιτήριο για τη μεταφορά του στον τελικό του προορισμό με την νωρίτερη δυνατή πτήση, υπό συγκρίσιμες συνθήκες μεταφοράς, ή σε άλλη ημέρα που τον εξυπηρετεί εφόσον υπάρχει διαθεσιμότητα θέσεων;

1)

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 1ης Ιουνίου 2022 στην υπόθεση Fundación Tatiana Pérez de Guzmán el Bueno και SFL — Stiftung für Forschung und Lehre (SFL) κατά Ενιαίου Συμβουλίου Εξυγίανσης (T-481/17, EU:T:2022:311), καθόσον το Γενικό Δικαστήριο έκρινε παραδεκτή την πρωτοδίκως ασκηθείσα προσφυγή ακυρώσεως·

2)

να κηρύξει απαράδεκτη την πρωτοδίκως ασκηθείσα προσφυγή ακυρώσεως στην υπόθεση T-481/17 και, κατά συνέπεια, να την απορρίψει στο σύνολό της· και

3)

να καταδικάσει την Fundación Tatiana Pérez de Guzmán el Bueno και την SFL, Stiftung für Forschung und Lehre (SFL) (προσφεύγουσες σε πρώτο βαθμό) στα δικαστικά έξοδα της Επιτροπής τόσο στο πλαίσιο της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου όσο και στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας.

—

ερμήνευσε εσφαλμένα το άρθρο 263, παράγραφος 4, ΣΛΕΕ και το άρθρο 18, παράγραφος 7, του κανονισμού ΕΜΕ (1), όσον αφορά τον χαρακτηρισμό του καθεστώτος εξυγίανσης ως πράξης δεκτικής προσφυγής (πρώτος λόγος αναιρέσεως),

—

ερμήνευσε εσφαλμένα το άρθρο 263, παράγραφος 4, ΣΛΕΕ και προσέβαλε τα δικαιώματα άμυνας της Επιτροπής, όσον αφορά την παράλειψη άσκησης της προσφυγής ακυρώσεως κατά του οργάνου που εξέδωσε τη νομικώς δεσμευτική τελική πράξη (δεύτερος λόγος αναιρέσεως) και

—

η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση περιέχει αντιφατική αιτιολογία καθόσον το Γενικό Δικαστήριο έκρινε παραδεκτή την προσφυγή ακυρώσεως κατά του προσβαλλόμενου καθεστώτος εξυγίανσης ενώ ταυτόχρονα διαπίστωσε ότι το εν λόγω καθεστώς εξυγίανσης τίθεται σε ισχύ και παράγει δεσμευτικά έννομα αποτελέσματα μόνο διά της αποφάσεως της Επιτροπής (τρίτος λόγος αναιρέσεως).

—

να κρίνει ότι η προσφεύγουσα εκπλήρωσε ορθώς τις συμβατικές υποχρεώσεις της και δικαιούται να της καταβληθούν οι ζητηθείσες δαπάνες του έργου SANAD και να μη λάβει υπόψη το υπ’ αριθ. 3242113938 χρεωστικό σημείωμα καθότι παραβιάζει το ισχύον δίκαιο στο μέτρο που χαρακτηρίζει τις απορριφθείσες δαπάνες ως μη επιλέξιμες, και

—

να καταδικάσει τον REA στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου ή, σε περίπτωση που δεν γίνει δεκτό το αίτημα της παρούσας προσφυγής, να μην καταδικάσει την προσφεύγουσα στα δικαστικά έξοδα, λαμβανομένης υπόψη της πολυπλοκότητας της υπόθεσης.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η «Τελική έκθεση ελέγχου», η οποία αφορά τις αποζημιώσεις που χορηγήθηκαν στους αποσπασμένους υπαλλήλους της προσφεύγουσας για ανταλλαγή γνώσεων και διατομεακή κινητικότητα, πρέπει να θεωρηθεί ότι δεν εμπίπτει στο πεδίο της Συμφωνίας διότι διενεργήθηκε κατ’ εξαίρεση από τον REA λαμβάνοντας υπόψη κατ’ αποκοπήν χρηματοδότηση η οποία προσιδιάζει σε έρευνα που βασίζεται στα αποτελέσματα και ως εκ τούτου δεν υπόκειται σε εκ των υστέρων επαλήθευση, αλλά και διότι η ως άνω έκθεση διεξήχθη προφανώς εν είδει ανακριτικής διαδικασίας λόγω υποψιών τέλεσης συστημικών σφαλμάτων τα οποία εντούτοις θεωρούνται μη συστημικής φύσεως, με αποτέλεσμα να αντλούνται στοιχεία από διαφορετικούς τύπους διαδικασίας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται επικουρικώς ότι, αν ένας τέτοιος έλεγχος θεωρηθεί ότι εμπίπτει στο πεδίο της Συμφωνίας, θα έπρεπε να είχε διενεργηθεί ως εκ των προτέρων επαλήθευση από τον διατάκτη, με βάση στοιχεία αντλούμενα από τους μηχανισμούς ηλεκτρονικής επιθεώρησης που έχουν θεσπιστεί στον οργανισμό υποδοχής (KU), ο οποίος είναι ειδικώς επιφορτισμένος με τη συλλογή δεδομένων σχετικών με αποσπάσεις στις οικείες εγκαταστάσεις, και να είχε ελεγχθεί από τον καθού. Παραλείποντας να το πράξει, ο καθού παρέβη τους όρους της Συμφωνίας που αφορούν την ορθή αξιολόγηση βάσει των εφαρμοστέων ρυθμίσεων.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι, ακόμη και αν γινόταν δεκτό ότι ο έλεγχος εμπίπτει στο πεδίο της Συμφωνίας και ότι το βάρος αποδείξεως φέρει, καταρχήν, η προσφεύγουσα, η απόρριψη των δαπανών που αφορούν τις αποσπάσεις, κατά τη διάρκεια εκ των υστέρων επαλήθευσης για διερεύνηση συστηματικών σφαλμάτων η οποία δεν είναι κατάλληλη σε περιπτώσεις κατ’ αποκοπήν χρηματοδότησης, αποτελεί παραβίαση της αρχής της καλής πίστης όχι μόνο στο πλαίσιο εφαρμογής του δημοσιονομικού κανονισμού 2018/1046 (1), ο οποίος ίσχυε κατά τον χρόνο του ελέγχου (άρθρο 181, παράγραφος 2), αλλά και στο πλαίσιο της εκτέλεσης της σύμβασης γενικώς: υπερβαίνοντας τα όρια της διακριτικής ευχέρειας, η ελεγκτική αρχή απέρριψε την επάρκεια του ελέγχου επιδόσεων στο πλαίσιο κατ’ αποκοπήν χρηματοδότησης ούτως ώστε να διατυπώσει τις εκτιμήσεις της βασιζόμενη στο πιστοποιημένο ή ελέγξιμο ιστορικό του δικαιούχου, και, αντ’ αυτού, επέλεξε τύπους αποδεικτικών στοιχείων που αναφέρονται σε γεγονότα σχετικά με δραστηριότητες που καλύπτονται από την κατ’ αποκοπήν χρηματοδότηση. Η εν λόγω αντιστροφή του βάρους απόδειξης στέρησε από την προσφεύγουσα το δικαίωμα να ερμηνεύσει τις συμβατικές της υποχρεώσεις υπέρ αυτής λαμβανομένων υπόψη της αοριστίας των όρων του ισχύοντος τότε δημοσιονομικού κανονισμού (966/2012) (2) καθώς και της αντιφατικής συμπεριφοράς του καθού κατά την παρακολούθηση της εκτέλεσης της Συμφωνίας.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι λαμβανομένων προσηκόντως υπόψη της ποικιλίας των συγκλινουσών αποδείξεων, τόσο εσωτερικών όσο και εξωτερικών, αλλά και των παραπλανητικών οδηγιών πριν και κατά τη διάρκεια εκτέλεσης της Συμφωνίας, τυχόν αναντιστοιχίες και κενά που διαπιστώθηκαν στα αποδεικτικά στοιχεία πρέπει να μη συνεκτιμηθούν, ή, τουλάχιστον, να αξιολογηθούν καταλλήλως υπό το πρίσμα όλων των συνθηκών, χωρίς ωστόσο να καταλήξουν στην απόρριψη της προσφυγής καθόσον είναι συστημικού χαρακτήρα, ιδίως δεδομένου ότι θα έπρεπε να αγνοηθούν διότι τα αποτελέσματά τους είναι επουσιώδη ή αμελητέα βάσει της γενικής αρχής της αναλογικότητας.

—

να ακυρώσει σύμφωνα με το άρθρο 264 ΣΛΕΕ την απόφαση εξυγίανσης που εξέδωσε το ΕΣΕ την 1η Μαρτίου 2022 έναντι της προσφεύγουσας·

—

να καταδικάσει το ΕΣΕ στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι το ΕΣΕ υπερέβη την αρμοδιότητά του καθόσον έλαβε απόφαση έναντι της προσφεύγουσας αντί απλώς να απόσχει από οποιαδήποτε ενέργεια σύμφωνα με τη διαπίστωσή του ότι δεν πληρούνταν οι προϋποθέσεις του άρθρου 18 του κανονισμού 806/2014 (1).

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι το ΕΣΕ δεν παρέσχε στην προσφεύγουσα δικαίωμα ακρόασης.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι το ΕΣΕ δεν παρέθεσε επαρκή αιτιολογία.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι το ΕΣΕ δεν έλαβε δεόντως υπόψη τις απαιτήσεις του άρθρου 18, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 806/2014.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι το ΕΣΕ και η ΕΚΤ δεν έλαβαν υπόψη την αναστολή των υποχρεώσεων της προσφεύγουσας.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται ότι το ΕΣΕ παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας καθόσον δεν έλαβε υπόψη ορισμένες προφανείς και λιγότερο επαχθείς εναλλακτικές λύσεις, συμπεριλαμβανομένης της μεταβίβασης της προσφεύγουσας σε άλλον μέτοχο.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται ότι το ΕΣΕ δεν ακολούθησε το σχέδιο εξυγίανσης, τούτο δε χωρίς να παράσχει καμία σχετική εύλογη εξήγηση.

—

να ακυρώσει τον κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμό (EΕ) 2022/692 της Επιτροπής, της 16ης Φεβρουαρίου 2022, για την τροποποίηση, με σκοπό την προσαρμογή στην τεχνική και επιστημονική πρόοδο, του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1272/2008 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για την ταξινόμηση, την επισήμανση και τη συσκευασία των ουσιών και των μειγμάτων (στο εξής: προσβαλλόμενος κανονισμός) (1), στο μέτρο που εισάγει εναρμονισμένη ταξινόμηση και επισήμανση τριών ουσιών, ήτοι του Ν-καρβοξυμεθυλιμινο-δις(αιθυλενονιτριλο)τετραοξικού οξέος (DTPA) και των αλάτων του με πεντανάτριο και πεντακάλιο (στο εξής από κοινού: DTPA ή η ουσία) και συγκεκριμένα τις αιτιολογικές σκέψεις 2 και 3, τα άρθρα 1 και 2 και το παράρτημα του προσβαλλόμενου κανονισμού, στο μέτρο που αφορούν το DTPA και συγκεκριμένα, τις καταχωρίσεις που προστέθηκαν με το παράρτημα του προσβαλλόμενου κανονισμού στο μέρος 3 του παραρτήματος VI του κανονισμού (ΕΚ) 1272/2008 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 2008, για την ταξινόμηση, την επισήμανση και τη συσκευασία των ουσιών και των μειγμάτων, την τροποποίηση και την κατάργηση των οδηγιών 67/548/EΟΚ και 1999/45/EΚ και την τροποποίηση του κανονισμού (EΚ) αριθ. 1907/2006 (στο εξής: κανονισμός CLP) (2), για τις επιμέρους ουσίες:

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός εκδόθηκε κατά παράβαση των κριτηρίων ταξινόμησης που περιλαμβάνονται στο άρθρο 36, παράγραφος 1, και στο τμήμα 3.7.2.2.1 του παραρτήματος I του κανονισμού CLP, καθόσον το DTPA δεν έχει μια «εγγενή, ειδική ιδιότητα πρόκλησης μιας δυσμενούς επίπτωσης στην αναπαραγωγή». Ακόμη και εάν παρατηρήθηκαν επιπτώσεις στην ανάπτυξη ζώων τα οποία εκτέθηκαν σε πολύ υψηλές δόσεις DTPA, οι εν λόγω επιπτώσεις συνιστούν «μη ειδικές, δευτερεύουσες συνέπειες άλλων τοξικών επιπτώσεων» και δεν δικαιολογούν την ταξινόμηση της ουσίας ως τοξικής για την αναπαραγωγή.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός εκδόθηκε κατά παράβαση του τμήματος 3.7.2.2.2, του παραρτήματος I του κανονισμού CLP, καθόσον οι αρχές της Ένωσης δεν αξιολόγησαν προσηκόντως και δεν έλαβαν υπόψη την πιθανή επιρροή της «τοξικότητας της μητέρας» κατά την ταξινόμηση του DTPA. To DTPA προκαλεί ανεπάρκεια ψευδαργύρου, η οποία επιφέρει διατάραξη της μητρικής ομοιόστασης σε αρουραίους, στην οποία και οφείλονται οι μη ειδικές, δευτερεύουσες επιπτώσεις στην ανάπτυξη. Η ταξινόμηση του DTPA ως ουσίας τοξικής για την αναπαραγωγή δεν μπορεί να στηριχθεί σε αυτό, σύμφωνα με τις προϋποθέσεις του κανονισμού CLP.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός εκδόθηκε κατά παράβαση του τμήματος 3.7.2.1.1 και του πίνακα 3.7.1 α) του παραρτήματος I του κανονισμού CLP, καθόσον τα διαθέσιμα αποδεικτικά στοιχεία δεν δημιουργούν «βάσιμη υποψία» ότι το DTPA ενδέχεται να επηρεάσει την ανθρώπινη αναπαραγωγή ούτε υπήρξαν «σαφείς αποδείξεις» ότι το DTPA μπορεί να προκαλέσει δυσμενείς επιπτώσεις στην ανάπτυξη ελλείψει άλλων τοξικών επιπτώσεων (παραδείγματος χάρη, τοξικότητας της μητέρας). Ομοίως, ελλείψει τέτοιων στοιχείων, δεν είναι δικαιολογημένη η ταξινόμηση του DTPA στην κατηγορία 1B, ως ουσίας τοξικής για την αναπαραγωγή.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή εξέδωσε τον προσβαλλόμενο κανονισμό κατά παράβαση της υποχρέωσης που υπέχει δυνάμει του άρθρου 37, παράγραφος 5, του κανονισμού CLP να κρίνει ότι η προτεινόμενη εναρμόνιση της ταξινόμησης και της επισήμανσης είναι «κατάλληλη». Η Επιτροπή υιοθέτησε τις γνωμοδοτήσεις της επιτροπής αξιολόγησης κινδύνων (στο εξής: RAC) χωρίς να ελέγξει κατά πόσον είναι συνεκτικές, αξιόπιστες και ικανές να στηρίξουν την προτεινόμενη ταξινόμηση. Εάν είχε συνεκτιμήσει όλες τις σχετικές πληροφορίες σχετικά με τις ιδιότητες του DTPA, όπως είχε κληθεί επανειλημμένως να πράξει από τον υποβάλλοντα τον φάκελο (στο εξής: DS) μεταξύ 2018 και 2022, δεν θα είχε ταξινομήσει το DTPA στην κατηγορία 1Β ως ουσία τοξική για την αναπαραγωγή.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός εκδόθηκε κατά παράβαση της διαδικαστικής απαίτησης του άρθρου 37, παράγραφος 4, του κανονισμού CLP να διεξαγάγει διαβούλευση επί των γνωμοδοτήσεων της RAC αυτών καθεαυτές και όχι μόνον επί της πρότασης του DS σχετικά με την εναρμόνιση της ταξινόμησης και της επισήμανσης.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή δεν τήρησε τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει δυνάμει της διοργανικής συμφωνίας για τη βελτίωση του νομοθετικού έργου και παραβίασε την αρχή της χρηστής διοικήσεως καθόσον εξέδωσε τον προσβαλλόμενο κανονισμό χωρίς προηγούμενη διενέργεια και τεκμηρίωση εκτίμησης επιπτώσεων.

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΕΕ) 2022/908 της Επιτροπής, της 8ης Ιουνίου 2022, για τον αποκλεισμό από τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ορισμένων δαπανών που πραγματοποιήθηκαν από τα κράτη μέλη στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Εγγυήσεων (ΕΓΤΕ) και του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Αγροτικής Ανάπτυξης (ΕΓΤΑΑ), κοινοποιηθείσα υπό τον αριθμό C(2022) 3543 final, δημοσιευθείσα στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 10ης Ιουνίου 2022, L 157, σ. 15, κατά το μέρος που με την εν λόγω απόφαση αποκλείονται από τη χρηματοδότηση της Ένωσης οι παρατιθέμενες στο παράρτημα της ανωτέρω αποφάσεως στη θέση 6200, γραμμές 1 έως 8, δαπάνες οι οποίες δηλώθηκαν από τη Δημοκρατία της Αυστρίας στο πλαίσιο του ΕΓΤΕ, μείον των παρατιθέμενων στη θέση 08020601 ποσών, ήτοι δαπάνες συνολικού ύψους 68 146 449,98 ευρώ.

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτος λόγος ακυρώσεως

Η καθής παρέβη το άρθρο 52 του κανονισμού 1306/2013 (1), καθότι επέβαλε με την προσβαλλόμενη εκτελεστική απόφαση δημοσιονομική διόρθωση, μολονότι η προσφεύγουσα εφήρμοσε τους συντελεστές μειώσεως για τη χορήγηση δικαιωμάτων ενισχύσεως σε φορείς εκμεταλλεύσεως αλπικών εκτάσεων συμμορφούμενη προς το άρθρο 24, παράγραφος 6, του κανονισμού (ΕΕ) 1307/2013 (2). Ως εκ τούτου, κακώς επιβλήθηκε η σχετική δημοσιονομική διόρθωση.

2.

Δεύτερος λόγος ακυρώσεως

Η καθής παρέβη το άρθρο 52, παράγραφος 1 του κανονισμού (ΕΕ) 1306/2013, καθότι επέβαλε δημοσιονομική διόρθωση, μολονότι η χρήση του εθνικού αποθέματος για τα διορθωτικά μέτρα τα οποία ελήφθησαν υπέρ των φορέων εκμεταλλεύσεως βοσκοτόπων καθώς και η γραμμική μείωση προς αποφυγή της υπερβάσεως των εθνικών ανώτατων ορίων ήσαν σύμφωνες προς το δίκαιο της Ένωσης. Η προσφεύγουσα μπορούσε να στηριχθεί, προκειμένου να προβεί στις ενέργειες αυτές, στο άρθρο 30, παράγραφος 7, στοιχείο β', ήτοι στο άρθρο 7 του κανονισμού (ΕΕ) 1307/2013. Ως εκ τούτου, κακώς επιβλήθηκε η σχετική δημοσιονομική διόρθωση.

3.

Τρίτος λόγος ακυρώσεως

Η καθής παρέβη το άρθρο 52, παράγραφος 4, στοιχείο α', του κανονισμού (ΕΕ) 1306/2013, καθότι απέρριψε και τη χρηματοδότηση εκείνων των δαπανών του ΕΓΤΕ, οι οποίες είχαν πραγματοποιηθεί πριν από την 26η Νοεμβρίου 2016 — και επομένως πάνω από 24 μήνες πριν από την ημερομηνία κοινοποιήσεως των αποτελεσμάτων των ερευνών με έγγραφο της καθής της 27ης Νοεμβρίου 2018.

4.

Τέταρτος λόγος ακυρώσεως

Η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που προβλέπεται στο άρθρο 296, δεύτερο εδάφιο, ΣΛΕΕ, καθότι παρέλειψε την οιανδήποτε εξέταση της επιχειρηματολογίας της προσφεύγουσας ως προς την ερειδόμενη επί των νόμων περί αλπικών βοσκοτόπων των ομόσπονδων κρατών ταξινόμηση των αλπικών βοσκοτόπων και, ως εκ τούτου, δεν αιτιολόγησε επαρκώς και προσηκόντως την προσαπτόμενη στην προσφεύγουσα παράβαση των επιταγών της αντικειμενικότητας και της ίσης μεταχειρίσεως κατά την εφαρμογή της εισάγουσας παρέκκλιση διατάξεως του άρθρου 24, παράγραφος 6, του κανονισμού (ΕΕ) 1307/2013.

—

να ακυρώσει εν μέρει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να μεταρρυθμίσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει την Pitk Pelotas, SL στα δικαστικά έξοδα στα οποία υπεβλήθη η CrossFit, LLC στο πλαίσιο της παρούσας προσφυγής, στις διαδικασίες ενώπιον του τμήματος προσφυγών και στις διαδικασίες ενώπιον του τμήματος ανακοπών.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, καθόσον το πρώτο τμήμα προσφυγών εσφαλμένως έκρινε ότι δεν υφίσταται κίνδυνος συγχύσεως με τα προγενέστερα σήματα CROSSFIT·

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, καθόσον το πρώτο τμήμα προσφυγών εσφαλμένως έκρινε ότι δεν υφίσταται κίνδυνος συγχύσεως με το προγενέστερο σήμα CROSS·

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 5, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, καθόσον το τμήμα προσφυγών εσφαλμένως έκρινε ότι η προσφεύγουσα δεν είχε αποδείξει τη φήμη του προγενέστερου σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης CROSSFIT σε σχέση με τις υπηρεσίες της κλάσεως 41.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να κηρύξει ανεφάρμοστη τη διάταξη με την οποία υποχρεώθηκε η προσφεύγουσα να καταβάλει τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών·

—

να καταδικάσει το EUIPO και την παρεμβαίνουσα στα δικαστικά έξοδα της διαφοράς ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου, καθώς και στα έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του τμήματος προσφυγών.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 5, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 109 του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση και να αναπέμψει την υπόθεση στο EUIPO προς επανεξέταση ή

—

να μεταρρυθμίσει την προσβαλλόμενη απόφαση και να κρίνει ότι συντρέχουν λόγοι απορρίψεως της υπ’ αριθ. 18 174 721 αίτησης καταχώρησης σήματος για το σύνολο των προϊόντων και των υπηρεσιών τα οποία εμπίπτουν στις κλάσεις 5, 35 και 44, καθώς και ότι το σήμα δεν γίνεται δεκτό προς καταχώριση·

—

να επιδικάσει υπέρ της προσφεύγουσας τα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παραβίαση της αρχής της εκτίμησης περί ομοιότητας των σημάτων·

—

Παραβίαση των αρχών της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης και της ασφάλειας δικαίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 47, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2022/881 του Συμβουλίου, της 3ης Ιουνίου 2022, για την εφαρμογή της απόφασης 2012/642/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα ενόψει της κατάστασης στη Λευκορωσία και την εμπλοκή της Λευκορωσίας στην επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας (1),

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (EΕ) 2022/876 του Συμβουλίου, της 3ης Ιουνίου 2022, για την εφαρμογή του άρθρου 8α παράγραφος 1 του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 765/2006 σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω της κατάστασης στη Λευκορωσία και της εμπλοκής της Λευκορωσίας στην επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας (2) (στο εξής: προσβαλλόμενες πράξεις) στο μέτρο που οι πράξεις αυτές αφορούν τον προσφεύγοντα, και

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά του έξοδα, καθώς και στα δικαστικά έξοδα στα οποία υπεβλήθη ο προσφεύγων για την άσκηση της παρούσας προσφυγής.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας. Πρώτον, προβάλλεται ανεπαρκής αιτιολογία. Oι προσβαλλόμενες πράξεις ενέχουν παράβαση του άρθρου 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ καθόσον δεν διευκρινίζουν επαρκώς τον τρόπο με τον οποίο το Συμβούλιο κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα εναλλακτικά κριτήρια του άρθρου 3, παράγραφος 1, στοιχείο β' και του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο β' της αποφάσεως 2012/642/ΚΕΠΠΑ του Συμβουλίου, της 15ης Οκτωβρίου 2012 σχετικά με περιοριστικά μέτρα κατά της Λευκορωσίας (3) έχουν εφαρμογή ως προς τον προσφεύγοντα. Δεύτερον, προβάλλεται παραβίαση της αρχής της προσωπικής ευθύνης για τον λόγο ότι, καθόσον οι προσβαλλόμενες πράξεις δεν προσδιορίζουν ούτε το όφελος που άντλησε ο προσφεύγων από το καθεστώς της Λευκορωσίας ούτε τη στήριξη που παρείχε σε αυτό, προσβάλλουν τα θεμελιώδη δικαιώματα του προσφεύγοντος κατά παράβαση της αρχής της προσωπικής ευθύνης.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως. Πρώτον, προβάλλεται ότι δεν αποδείχθηκε το όφελος του προσφεύγοντος από το καθεστώς Lukashenka ή η στήριξή του προς αυτό. Οι προσβαλλόμενες πράξεις ενέχουν πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως καθόσον εκδόθηκαν ελλείψει επαρκών αποδεικτικών στοιχείων. Δεύτερον, προβάλλεται ότι δεν αποδείχθηκε συναφής από χρονικής απόψεως συμπεριφορά του προσφεύγοντος. Οι προσβαλλόμενες πράξεις έχουν αποκλειστικώς τιμωρητικό χαρακτήρα και, κατά συνέπεια, είναι παράνομες καθόσον τα αποδεικτικά στοιχεία στα οποία στηρίζονται αφορούν μόνον παρελθούσες περιστάσεις.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται δυσανάλογη προσβολή των θεμελιωδών δικαιωμάτων του προσφεύγοντος. Ο σκοπός των προσβαλλόμενων πράξεων έχει επιτευχθεί με άλλες νομικές πράξεις, με αποτέλεσμα οι προσβαλλόμενες πράξεις να συνιστούν δυσανάλογη προσβολή των θεμελιωδών δικαιωμάτων του προσφεύγοντος.

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2022/881 του Συμβουλίου, της 3ης Ιουνίου 2022, για την εφαρμογή της απόφασης 2012/642/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα ενόψει της κατάστασης στη Λευκορωσία και την εμπλοκή της Λευκορωσίας στην επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας (1), στο μέτρο που αφορά τον προσφεύγοντα (Παράρτημα A.2)·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (EΕ) 2022/876 του Συμβουλίου, της 3ης Ιουνίου 2022, για την εφαρμογή του άρθρου 8α παράγραφος 1 του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 765/2006 σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω της κατάστασης στη Λευκορωσία και της εμπλοκής της Λευκορωσίας στην επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας (2), στο μέτρο που αφορά τον προσφεύγοντα (Παράρτημα A.3)·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της νομιμότητας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της απαγόρευσης των διακρίσεων.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται δυσανάλογη προσβολή του δικαιώματος ιδιοκτησίας.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται παράβαση της υποχρέωσης αιτιολογήσεως.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής του σεβασμού των δικαιωμάτων άμυνας.

—

να ακυρώσει, πρώτον, την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) του Συμβουλίου, της 3ης Ιουνίου 2022, για την τροποποίηση της απόφασης 2014/145/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα όσον αφορά δράσεις που υπονομεύουν ή απειλούν την εδαφική ακεραιότητα, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας (1) (στο εξής: τροποποιημένη απόφαση), κατά το μέτρο που αφορά τον προσφεύγοντα, και, δεύτερον, τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2022/878 του Συμβουλίου, της 3ης Ιουνίου 2022, για την εφαρμογή του κανονισμού (EE) αριθ. 269/2014 σχετικά με περιοριστικά μέτρα για ενέργειες που υπονομεύουν ή απειλούν την εδαφική ακεραιότητα, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας (2) (στο εξής: τροποποιημένος κανονισμός), κατά το μέτρο που αφορά τον προσφεύγοντα·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 2 της τροποποιημένης απόφασης και του άρθρου 3 του τροποποιημένου κανονισμού, επειδή το Συμβούλιο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο καθόσον εφάρμοσε εσφαλμένως στην περίπτωση του προσφεύγοντος το κριτήριο του στοιχείου ζ' του άρθρου 2, παράγραφος 1, της τροποποιημένης απόφασης, και το άρθρο 3, παράγραφος 1, του τροποποιημένου κανονισμού, χωρίς προσεκτική εξέταση των πραγματικών περιστατικών και παράθεση επαρκούς αιτιολογίας για την επιβολή περιοριστικών μέτρων εις βάρος ορισμένου προσώπου.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 296 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ), του άρθρου 41, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων (Χάρτης) και των άρθρων 2 και 4 της τροποποιημένης απόφασης, επειδή το Συμβούλιο δεν παρέθεσε επαρκώς ειδικούς και συγκεκριμένους λόγους για να δικαιολογήσει την απόφαση περί επιβολής περιοριστικών μέτρων εις βάρος του προσφεύγοντος, σύμφωνα με το άρθρο 4 της τροποποιημένης απόφασης και το άρθρο 3 του τροποποιημένου κανονισμού· το Συμβούλιο υπέπεσε σε πρόδηλα σφάλματα κατά τη διενέργεια της ανάλυσής του, δεν απέδειξε γιατί ο προσφεύγων εμπίπτει σε ένα από τα κριτήρια που προβλέπονται στην απόφαση και δεν εξέτασε προσεκτικά τα πραγματικά περιστατικά ούτε παρέθεσε επαρκή αιτιολογία για την επιβολή περιοριστικών μέτρων εις βάρος ορισμένου προσώπου.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση των άρθρων 41 και 48 του Χάρτη, επειδή το Συμβούλιο δεν γνωστοποίησε τον φάκελο αποδεικτικών στοιχείων στον προσφεύγοντα εγκαίρως προκειμένου αυτός να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του· ότι το Συμβούλιο έταξε προθεσμία 14 ημερών για την υποβολή των παρατηρήσεών του και ότι μόλις μία ημέρα πριν τη λήξη της εν λόγω προθεσμίας του γνωστοποίησε τον φάκελο αποδεικτικών στοιχείων· ότι ο προσφεύγων δεν είχε καθόλου χρόνο να εξετάσει τον φάκελο αποδεικτικών στοιχείων και να υποβάλει τις παρατηρήσεις του, ενώ το Συμβούλιο θα έπρεπε, αφενός, να έχει παράσχει στον προσφεύγοντα επαρκή χρόνο προκειμένου αυτός να μελετήσει τον φάκελο αποδεικτικών στοιχείων και να υποβάλει τις παρατηρήσεις του και, αφετέρου, να έχει διασφαλίσει την τήρηση όλων των δικαιωμάτων άμυνας.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 296 ΣΛΕΕ, του άρθρου 16 και του άρθρου 45 του Χάρτη, επειδή το Συμβούλιο έλαβε περιοριστικά μέτρα εις βάρος του προσφεύγοντος τα οποία αντιβαίνουν στην αρχή της αναλογικότητας, στηριζόμενο σε μη επιβεβαιωθέντες πραγματικούς ισχυρισμούς οι οποίοι πλέον δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να δικαιολογηθούν.

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2022/881 του Συμβουλίου, της 3ης Ιουνίου 2022, για την εφαρμογή της απόφασης 2012/642/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα ενόψει της κατάστασης στη Λευκορωσία και την εμπλοκή της Λευκορωσίας στην επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας (1), καθόσον αφορά την προσφεύγουσα·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2022/876 του Συμβουλίου, της 3ης Ιουνίου 2022, για την εφαρμογή του άρθρου 8α, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 765/2006 σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω της κατάστασης στη Λευκορωσία και της εμπλοκής της Λευκορωσίας στην επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας (2), καθόσον αφορά την προσφεύγουσα (στο εξής, από κοινού: προσβαλλόμενες πράξεις)· και

—

να υποχρεώσει το Συμβούλιο να καταβάλει τα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της νομιμότητας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται πρόδηλη πλάνη εκτίμησης.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της απαγόρευσης των διακρίσεων.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται παράβαση της υποχρέωσης αιτιολογήσεως.

—

να κρίνει την προσφυγή της παραδεκτή και βάσιμη·

κατά συνέπεια,

—

να ακυρώσει την απόφαση της 28ης Σεπτεμβρίου 2021 περί ανακτήσεως ποσού ύψους 61 186,61 ευρώ και την απόφαση της 20ής Μαΐου 2022 με την οποία απορρίφθηκε η διοικητική προσφυγή της προσφεύγουσας·

—

να καταδικάσει την ΕΤΕπ στην επιστροφή των ανακτηθέντων ποσών, πλέον τόκων υπερημερίας, υπολογιζόμενων με βάση το επιτόκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας προσαυξημένο κατά δύο μονάδες·

—

να καταδικάσει την ΕΤΕπ στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται αναρμοδιότητα του οργάνου που εξέδωσε την πράξη.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση διάταξης για την πενταετή παραγραφή η οποία προβλέπεται στο άρθρο 16.3 των διοικητικών διατάξεων που ισχύουν για το προσωπικό της ΕΤΕπ (στο εξής: διοικητικές διατάξεις).

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 16 των διοικητικών διατάξεων, καθόσον, πέραν της διάταξης για την πενταετή παραγραφή, δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις περί ανακτήσεως.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παράβαση των άρθρων 2.2.3 και 2.2.4 των διοικητικών διατάξεων και πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως.

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2022/881 του Συμβουλίου, της 3ης Ιουνίου 2022, για την εφαρμογή της απόφασης 2012/642/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα ενόψει της κατάστασης στη Λευκορωσία και την εμπλοκή της Λευκορωσίας στην επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας (1), καθόσον αφορά την προσφεύγουσα·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2022/876 του Συμβουλίου, της 3ης Ιουνίου 2022, για την εφαρμογή του άρθρου 8α, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 765/2006 σχετικά με περιοριστικά μέτρα λόγω της κατάστασης στη Λευκορωσία και της εμπλοκής της Λευκορωσίας στην επίθεση της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας (2), καθόσον αφορά την προσφεύγουσα (στο εξής, από κοινού: προσβαλλόμενες πράξεις)· και

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στο σύνολο των δικαστικών εξόδων, περιλαμβανομένων και εκείνων στα οποία υποβλήθηκε η προσφεύγουσα για την άμυνά της.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι οι προσβαλλόμενες πράξεις παραβιάζουν την αρχή της νομιμότητας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται προσβολή του δικαιώματος σε αποτελεσματική δικαστική προστασία και παραβίαση της υποχρέωσης αιτιολογήσεως.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται πρόδηλη πλάνη εκτίμησης.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας.