1)

Ο κανονισμός (ΕΚ) 73/2009 του Συμβουλίου, της 19ης Ιανουαρίου 2009, σχετικά με τη θέσπιση κοινών κανόνων για τα καθεστώτα άμεσης στήριξης για τους γεωργούς στο πλαίσιο της κοινής γεωργικής πολιτικής και τη θέσπιση ορισμένων καθεστώτων στήριξης για τους γεωργούς, για την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΚ) αριθ. 1290/2005, (ΕΚ) αριθ. 247/2006, (ΕΚ) αριθ. 378/2007 και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1782/2003, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΕ) 1310/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Δεκεμβρίου 2013, και ο κανονισμός (ΕΚ) 1122/2009 της Επιτροπής, της 30ής Νοεμβρίου 2009, σχετικά με τη θέσπιση λεπτομερών διατάξεων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 73/2009 του Συμβουλίου όσον αφορά την πολλαπλή συμμόρφωση, τη διαφοροποίηση και το ολοκληρωμένο σύστημα διαχείρισης και ελέγχου, στο πλαίσιο των καθεστώτων άμεσης στήριξης για τους γεωργούς που προβλέπονται στον εν λόγω κανονισμό, καθώς και λεπτομερών διατάξεων εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1234/2007 του Συμβουλίου όσον αφορά την πολλαπλή συμμόρφωση στο πλαίσιο του καθεστώτος στήριξης που προβλέπεται για τον αμπελοοινικό τομέα, έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση η οποία προβλέπει ως προϋπόθεση για τη χορήγηση στήριξης δυνάμει του καθεστώτος ενιαίας στρεμματικής ενίσχυσης υποχρέωση του αιτούντος να αποδείξει ότι έχει «δικαίωμα χρήσης» της γεωργικής έκτασης την οποία αφορά η αίτησή του, εφόσον γίνονται σεβαστοί οι σκοποί που επιδιώκονται με τη σχετική ενωσιακή ρύθμιση και τηρούνται οι γενικές αρχές του δικαίου της Ένωσης, ειδικότερα δε η αρχή της αναλογικότητας.

2)

Στην ειδική περίπτωση κατά την οποία ο δικαιούχος στήριξης δυνάμει του καθεστώτος ενιαίας στρεμματικής ενίσχυσης έχει υποβάλει, προς δικαιολόγηση του δικαιώματος εκμετάλλευσης γεωργικής έκτασης, σύμβαση παραχώρησης βοσκοτόπου ο οποίος ανήκει στη δημόσια περιουσία οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης, ο κανονισμός 73/2009, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 1310/2013, και ο κανονισμός 1122/2009 έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση η οποία εξαρτά το κύρος της σύμβασης παραχώρησης από το αν ο μελλοντικός παραχωρησιούχος έχει την ιδιότητα του κτηνοτρόφου ή του ιδιοκτήτη ζώων.

3)

Κατ’ ορθή ερμηνεία του άρθρου 2, στοιχείο γ', του κανονισμού 73/2009, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 1310/2013, η έννοια της «γεωργικής δραστηριότητας» καλύπτει και τη δραστηριότητα ορισμένου προσώπου το οποίο, κατόπιν της σύναψης σύμβασης παραχώρησης βοσκοτόπου, συνάπτει σύμβαση συνεργασίας με κτηνοτρόφους, δυνάμει της οποίας αυτοί χρησιμοποιούν την παραχωρηθείσα έκταση για τη βοσκή των ζώων τους, ενώ ο παραχωρησιούχος διατηρεί το δικαίωμα χρήσης της έκτασης, αναλαμβάνοντας όμως την υποχρέωση να μην παρακωλύει τη βόσκηση και να εκτελεί με δικά του έξοδα τις εργασίες συντήρησης του βοσκοτόπου, εφόσον οι εργασίες αυτές πληρούν τις προϋποθέσεις του προαιρετικού προτύπου που προβλέπεται στο παράρτημα ΙΙΙ του εν λόγω κανονισμού.

4)

Το δίκαιο της Ένωσης έχει την έννοια ότι αντιτίθεται στην εφαρμογή, στην έννομη τάξη κράτους μέλους, της αρχής του δεδικασμένου η οποία, στο πλαίσιο διαφοράς μεταξύ των ίδιων διαδίκων σχετικά με τη νομιμότητα πράξης ανάκτησης ποσών που είχαν καταβληθεί στον αιτούντα στήριξη δυνάμει καθεστώτος ενιαίας στρεμματικής ενίσχυσης, κωλύει την εξέταση, εκ μέρους του επιληφθέντος δικαστηρίου, της συμβατότητας προς το δίκαιο της Ένωσης των εθνικών απαιτήσεων περί νομιμότητας του τίτλου εκμετάλλευσης της γεωργικής έκτασης την οποία αφορά η αίτηση στήριξης για τον λόγο ότι η πράξη ανάκτησης βασίζεται στα ίδια πραγματικά περιστατικά και στις ίδιες εθνικές διατάξεις που εξετάστηκαν σε προγενέστερη και πλέον αμετάκλητη δικαστική απόφαση.

1)

Το άρθρο 15, παράγραφος 1, της οδηγίας 2002/58/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12ης Ιουλίου 2002, σχετικά με την επεξεργασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και την προστασία της ιδιωτικής ζωής στον τομέα των ηλεκτρονικών επικοινωνιών (οδηγία για την προστασία ιδιωτικής ζωής στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες), όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2009/136/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 25ης Νοεμβρίου 2009, ερμηνευόμενο υπό το πρίσμα των άρθρων 7, 8 και 11, καθώς και του άρθρου 52, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε νομοθετικά μέτρα τα οποία προβλέπουν προληπτικώς, για την καταπολέμηση της σοβαρής εγκληματικότητας και την πρόληψη των σοβαρών απειλών κατά της δημόσιας ασφάλειας, γενική και χωρίς διάκριση διατήρηση των δεδομένων κίνησης και των δεδομένων θέσης. Αντιθέτως, το εν λόγω άρθρο 15, παράγραφος 1, ερμηνευόμενο υπό το πρίσμα των άρθρων 7, 8 και 11, καθώς και του άρθρου 52, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, δεν αντιτίθεται σε νομοθετικά μέτρα τα οποία προβλέπουν, για την καταπολέμηση της σοβαρής εγκληματικότητας και την πρόληψη των σοβαρών απειλών κατά της δημόσιας ασφάλειας,

εφόσον τα μέτρα αυτά διασφαλίζουν, με σαφείς και ακριβείς κανόνες, ότι η διατήρηση των επίμαχων δεδομένων εξαρτάται από την τήρηση των σχετικών ουσιαστικών και διαδικαστικών προϋποθέσεων και ότι τα πρόσωπα τα οποία αφορούν τα δεδομένα αυτά διαθέτουν αποτελεσματικές εγγυήσεις έναντι των κινδύνων κατάχρησης.

2)

Το άρθρο 15, παράγραφος 1, της οδηγίας 2002/58, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2009/136, ερμηνευόμενο υπό το πρίσμα των άρθρων 7, 8 και 11, καθώς και του άρθρου 52, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία βάσει της οποίας η συγκεντρωτική επεξεργασία των αιτήσεων πρόσβασης σε δεδομένα διατηρούμενα από τους παρόχους υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών, οι οποίες υποβάλλονται από την αστυνομία στο πλαίσιο της διερεύνησης και της δίωξης σοβαρών ποινικών αδικημάτων, έχει ανατεθεί σε αστυνομικό υπάλληλο, επικουρούμενο από μονάδα που έχει συσταθεί στο εσωτερικό της αστυνομίας και διαθέτει ορισμένο βαθμό αυτονομίας κατά την άσκηση των καθηκόντων της, του οποίου οι αποφάσεις υπόκεινται σε μεταγενέστερο δικαστικό έλεγχο.

3)

Το δίκαιο της Ένωσης έχει την έννοια ότι τα εθνικά δικαστήρια δεν μπορούν να περιορίζουν χρονικώς τα αποτελέσματα μιας απόφασης με την οποία αρμοδίως, βάσει του εθνικού δικαίου, κηρύσσουν ανίσχυρη εθνική νομοθεσία που επιβάλλει στους παρόχους υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών γενική και χωρίς διάκριση διατήρηση των δεδομένων κίνησης και των δεδομένων θέσης, για τον λόγο ότι η νομοθεσία αυτή είναι αντίθετη προς το άρθρο 15, παράγραφος 1, της οδηγίας 2002/58, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2009/136, ερμηνευόμενο υπό το πρίσμα του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων. Το παραδεκτό των αποδεικτικών στοιχείων που αποκτήθηκαν μέσω μιας τέτοιας διατήρησης εμπίπτει στο εθνικό δίκαιο, σύμφωνα με την αρχή της δικονομικής αυτονομίας των κρατών μελών και υπό την επιφύλαξη της τήρησης, ιδίως, των αρχών της ισοδυναμίας και της αποτελεσματικότητας.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων της, και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

3)

Το Βασίλειο του Βελγίου, η Τσεχική Δημοκρατία, το Βασίλειο της Δανίας, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας, η Ελληνική Δημοκρατία, η Γαλλική Δημοκρατία, το Βασίλειο των Κάτω Χωρών, η Δημοκρατία της Φινλανδίας και το Βασίλειο της Σουηδίας φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους.

1)

Το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο γ', σημείο iii, και παράγραφος 2, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 1307/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Δεκεμβρίου 2013, περί θεσπίσεως κανόνων για άμεσες ενισχύσεις στους γεωργούς βάσει καθεστώτων στήριξης στο πλαίσιο της Κοινής γεωργικής πολιτικής και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 637/2008 και του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 73/2009 του Συμβουλίου, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία η οποία προβλέπει ότι η κατά τις διατάξεις αυτές ελάχιστη δραστηριότητα που αφορά γεωργικές εκτάσεις εκ φύσεως διατηρούμενες σε κατάσταση κατάλληλη για βοσκή πρέπει να ασκείται από τον γεωργό με ζώα τα οποία κατέχει ο ίδιος.

2)

Κατ’ ορθή ερμηνεία του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχεία α' και γ', και του άρθρου 9, παράγραφος 1, του κανονισμού 1307/2013, εμπίπτει στην έννοια του «ενεργού γεωργού», κατά τη δεύτερη διάταξη, νομικό πρόσωπο στο οποίο παραχωρήθηκε δημοτικός βοσκότοπος βάσει σύμβασης παραχώρησης και το οποίο χρησιμοποιεί για τη βόσκηση στον εν λόγω βοσκότοπο ζώα τα οποία του παραχωρήθηκαν, χωρίς αντάλλαγμα, από τα φυσικά πρόσωπα που είναι ιδιοκτήτες τους, εφόσον το εν λόγω νομικό πρόσωπο ασκεί στον βοσκότοπο «ελάχιστη δραστηριότητα» κατά την έννοια του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο γ', σημείο iii, του ως άνω κανονισμού.

3)

Κατ’ ορθή ερμηνεία του άρθρου 60 του κανονισμού (ΕΕ) 1306/2013, του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Δεκεμβρίου 2013, σχετικά με τη χρηματοδότηση, τη διαχείριση και την παρακολούθηση της κοινής γεωργικής πολιτικής και την κατάργηση των κανονισμών (ΕΟΚ) αριθ. 352/78, (ΕΚ) αριθ. 165/94, (ΕΚ) αριθ. 2799/98, (ΕΚ) αριθ. 814/2000, (ΕΚ) αριθ. 1290/2005 και (ΕΚ) αριθ. 485/2008 του Συμβουλίου, μπορεί να εμπίπτει στην έννοια των «προϋποθέσεων που δημιουργήθηκαν τεχνητά», κατά τη διάταξη αυτή, η υποβολή εκ μέρους του αιτούντος στήριξη βάσει του καθεστώτος ενιαίας στρεμματικής ενίσχυσης, προς στήριξη της αίτησής του, σύμβασης παραχώρησης βοσκοτόπων και συμβάσεων χρησιδανείου οι οποίες αφορούν τα ζώα που πρόκειται να βοσκήσουν στους βοσκοτόπους αυτούς, εφόσον, αφενός, από ένα σύνολο αντικειμενικών περιστάσεων προκύπτει ότι, παρά την τυπική τήρηση των προϋποθέσεων που θέτει η εφαρμοστέα ρύθμιση, δεν έχει επιτευχθεί ο επιδιωκόμενος με τη ρύθμιση αυτή σκοπός και, αφετέρου, διαπιστώνεται η βούληση του ενδιαφερομένου να αποκομίσει όφελος από τη ρύθμιση της Ένωσης, δημιουργώντας τεχνητά τις προϋποθέσεις που είναι αναγκαίες προκειμένου να αποκομίσει το όφελος αυτό.

1)

Το άρθρο 132, παράγραφος 1, στοιχείο β', της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία η οποία, καθόσον προβλέπει ότι οι υπηρεσίες περίθαλψης που παρέχονται από ιδιωτικό νοσηλευτικό ίδρυμα απαλλάσσονται από τον φόρο προστιθέμενης αξίας εάν το ίδρυμα αυτό είναι διαπιστευμένο σύμφωνα με τις εθνικές διατάξεις για το γενικό καθεστώς ασφάλισης υγείας λόγω της ένταξής του στο σύστημα υγείας ομόσπονδου κράτους ή λόγω της σύναψης συμβάσεων παροχής νοσοκομειακής περίθαλψης με τα κύρια ή τα επικουρικά ταμεία ασφάλισης υγείας, έχει ως αποτέλεσμα τα παρόμοιας φύσης ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα που παρέχουν παρόμοιες υπηρεσίες υπό κοινωνικές συνθήκες παρεμφερείς με αυτές που ισχύουν για τους οργανισμούς δημοσίου δικαίου να τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης όσον αφορά την απαλλαγή την οποία προβλέπει η διάταξη αυτή.

2)

Το άρθρο 132, παράγραφος 1, στοιχείο β', της οδηγίας 2006/112 έχει την έννοια ότι, προκειμένου να καθοριστεί αν ένα ιδιωτικό νοσηλευτικό ίδρυμα παρέχει υπηρεσίες υπό κοινωνικές συνθήκες παρεμφερείς με αυτές που ισχύουν για τους οργανισμούς δημοσίου δικαίου, οι αρμόδιες αρχές κράτους μέλους μπορούν να λαμβάνουν υπόψη τους, προκειμένου να μειωθούν οι δαπάνες υγειονομικής περίθαλψης και να καταστεί περισσότερο προσιτή για τους πολίτες η παροχή υπηρεσιών περίθαλψης υψηλής ποιότητας, τις κανονιστικές προϋποθέσεις που έχουν εφαρμογή στις υπηρεσίες τις οποίες παρέχουν τα νοσηλευτικά ιδρύματα δημοσίου δικαίου, τους δείκτες επιδόσεων αυτού του ιδιωτικού νοσηλευτικού ιδρύματος σε επίπεδο ανθρώπινου δυναμικού, εγκαταστάσεων και εξοπλισμού όπως επίσης και τις οικονομικές επιδόσεις της διοίκησής του, στον βαθμό που οι δείκτες αυτοί ισχύουν και για τα νοσηλευτικά ιδρύματα δημοσίου δικαίου. Μπορεί επίσης να λαμβάνεται υπόψη ο τρόπος υπολογισμού των ημερήσιων νοσηλίων καθώς και η κάλυψη, στο πλαίσιο του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης ή βάσει συμβάσεων που έχουν συναφθεί με δημόσιες αρχές, των υπηρεσιών που παρέχει το εν λόγω νοσηλευτικό ίδρυμα ιδιωτικού δικαίου, ούτως ώστε το κόστος με το οποίο επιβαρύνεται ο ασθενής να προσεγγίζει το κόστος που επιβαρύνει τον ασθενή νοσηλευτικού ιδρύματος δημοσίου δικαίου για παρόμοιες υπηρεσίες.

1)

Το άρθρο 7 της οδηγίας 2003/88/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 4ης Νοεμβρίου 2003, σχετικά με ορισμένα στοιχεία της οργάνωσης του χρόνου εργασίας, η ρήτρα 4 της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία μερικής απασχόλησης, η οποία συνήφθη στις 6 Ιουνίου 1997 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 97/81/ΕΚ του Συμβουλίου, της 15ης Δεκεμβρίου 1997, σχετικά με τη συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία μερικής απασχόλησης που συνήφθη από την UNICE, το CEEP και την CES, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 98/23/ΕΚ του Συμβουλίου, της 7ης Απριλίου 1998, καθώς και η ρήτρα 4 της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, έχουν την έννοια ότι αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση η οποία δεν προβλέπει, για τους ειρηνοδίκες, ούτε ότι δικαιούνται ετήσια άδεια μετ’ αποδοχών 30 ημερών ούτε ότι υπάγονται σε καθεστώς κοινωνικής ασφαλίσεως και πρόνοιας βάσει της σχέσεως εργασίας, όπως αυτό που προβλέπεται για τους τακτικούς δικαστές, εφόσον οι ειρηνοδίκες εμπίπτουν στην έννοια του «εργαζομένου με μερική απασχόληση» κατά τη συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία μερικής απασχόλησης και/ή στην έννοια του «εργαζομένου ορισμένου χρόνου» κατά τη συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου και τελούν σε κατάσταση συγκρίσιμη με εκείνη των τακτικών δικαστών.

2)

Η ρήτρα 5, σημείο 1, της συμφωνίας-πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70, έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση δυνάμει της οποίας σχέση εργασίας ορισμένου χρόνου μπορεί να αποτελέσει αντικείμενο, κατ’ ανώτατο όριο, τριών διαδοχικών ανανεώσεων, τεσσάρων ετών εκάστη, για συνολική διάρκεια μη υπερβαίνουσα τα δεκαέξι έτη, και η οποία δεν προβλέπει τη δυνατότητα επιβολής αποτελεσματικών και αποτρεπτικών κυρώσεων κατά της καταχρηστικής ανανέωσης σχέσεων εργασίας.

1)

Το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, ερμηνευόμενα υπό το πρίσμα της αρχής της αποτελεσματικότητας, έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση η οποία προβλέπει, στο πλαίσιο του καθορισμού των δικαστικών εξόδων σε περίπτωση ασκήσεως αγωγής με αίτημα να διαπιστωθεί η καταχρηστικότητα συμβατικής ρήτρας, ανώτατο όριο που εφαρμόζεται στην αμοιβή του δικηγόρου την οποία δύναται να αναζητήσει ο νικήσας καταναλωτής από τον επαγγελματία που καταδικάστηκε στα δικαστικά έξοδα, υπό την προϋπόθεση ότι το εν λόγω όριο παρέχει στον πρώτο τη δυνατότητα να ζητήσει, ως αμοιβή του δικηγόρου, την απόδοση ποσού εύλογου και ανάλογου προς τα δικαστικά έξοδα στα οποία θα αναμενόταν αντικειμενικώς να υποβληθεί προκειμένου να ασκήσει μια τέτοια αγωγή.

2)

Το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13, ερμηνευόμενα υπό το πρίσμα της αρχής της αποτελεσματικότητας, έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση σύμφωνα με την οποία η αξία του αντικειμένου της διαφοράς, η οποία αποτελεί τη βάση για τον υπολογισμό των δικαστικών εξόδων που είναι σε θέση να αναζητήσει ο καταναλωτής ο οποίος δικαιώθηκε στο πλαίσιο ασκήσεως αγωγής με αίτημα τη διαπίστωση της καταχρηστικότητας συμβατικής ρήτρας, πρέπει να προσδιορίζεται με το δικόγραφο της αγωγής ή, σε διαφορετική περίπτωση, καθορίζεται από την εν λόγω ρύθμιση, χωρίς να μπορεί να μεταβληθεί στη συνέχεια, υπό την προϋπόθεση ότι ο δικαστής που είναι επιφορτισμένος, in fine, με τον καθορισμό των δικαστικών εξόδων έχει την ευχέρεια να καθορίσει την πραγματική αξία του αντικειμένου της διαφοράς για τον καταναλωτή, διασφαλίζοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο ότι ο τελευταίος απολαύει του δικαιώματός του να ζητήσει την απόδοση ποσού εύλογου και ανάλογου προς τα δικαστικά έξοδα στα οποία θα αναμενόταν αντικειμενικώς να υποβληθεί προκειμένου να ασκήσει μια τέτοια αγωγή.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Καταδικάζει τη Solar Ηλείας Μπόμπαινα AE στα δικαστικά έξοδα.

1)

Το άρθρο 3, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 2988/95 του Συμβουλίου, της 18ης Δεκεμβρίου 1995, σχετικά με την προστασία των οικονομικών συμφερόντων [της Ευρωπαϊκής Ένωσης], έχει την έννοια ότι, υπό την επιφύλαξη της τηρήσεως των αρχών της ισοδυναμίας και της αποτελεσματικότητας, δεν αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση δυνάμει της οποίας, προκειμένου να προσβληθεί απόφαση περί ανακτήσεως αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών, η οποία εκδόθηκε μετά την παρέλευση της προθεσμίας παραγραφής της δίωξης την οποία προβλέπει η διάταξη αυτή, ο αποδέκτης της αποφάσεως υποχρεούται να προβάλει την παρατυπία της εντός ορισμένης αποκλειστικής προθεσμίας ενώπιον του αρμόδιου διοικητικού δικαστηρίου και δεν μπορεί πλέον να αντιταχθεί στην εκτέλεση της εν λόγω αποφάσεως επικαλούμενος την ίδια παρατυπία στο πλαίσιο της επισπευθείσας εις βάρος του ένδικης διαδικασίας αναγκαστικής εισπράξεως.

2)

Το άρθρο 3, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, του κανονισμού 2988/95 έχει την έννοια ότι παράγει άμεσα αποτελέσματα στις εθνικές έννομες τάξεις, χωρίς να χρειάζεται οι εθνικές αρχές να λάβουν μέτρα εφαρμογής. Επομένως, ο αποδέκτης αποφάσεως περί ανακτήσεως των αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών πρέπει, εν πάση περιπτώσει, να μπορεί να επικαλεστεί την παρέλευση της προθεσμίας εκτελέσεως του άρθρου 3, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, του κανονισμού ή, ενδεχομένως, μιας περισσότερο εκτεταμένης, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 3, παράγραφος 3, του εν λόγω κανονισμού, προθεσμίας εκτελέσεως, προκειμένου να αντιταχθεί στην αναγκαστική είσπραξη των ποσών αυτών.

3)

Το άρθρο 3, παράγραφος 2, πρώτο εδάφιο, του κανονισμού 2988/95 έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση η οποία προβλέπει ότι η προθεσμία εκτελέσεως που θεσπίζει το άρθρο αυτό αρχίζει να τρέχει από την έκδοση αποφάσεως περί επιστροφής των αχρεωστήτως εισπραχθέντων ποσών, καθόσον η προθεσμία αυτή πρέπει να αρχίζει να τρέχει από την ημέρα κατά την οποία η εν λόγω απόφαση καθίσταται οριστική, δηλαδή από την ημέρα παρελεύσεως των προθεσμιών προσβολής της ή εξαντλήσεως των ενδίκων μέσων.

4)

Το άρθρο 3, παράγραφος 2, δεύτερο εδάφιο, του κανονισμού 2988/95 έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση δυνάμει της οποίας η προθεσμία εκτελέσεως που προβλέπεται στο πρώτο εδάφιο της εν λόγω παραγράφου διακόπτεται με την κλήτευση στη διαδικασία αναγκαστικής εισπράξεως της οφειλής που αποτελεί το αντικείμενο αποφάσεως περί ανακτήσεως.

1)

Το άρθρο 124, παράγραφος 1, στοιχείο ε', του κανονισμού (ΕΕ) 952/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 9ης Οκτωβρίου 2013, για τη θέσπιση του ενωσιακού τελωνειακού κώδικα, έχει την έννοια ότι η τελωνειακή οφειλή αποσβέννυται, εάν τα εμπορεύματα κατασχέθηκαν και, στη συνέχεια, δημεύθηκαν μετά την παράνομη εισαγωγή τους στο τελωνειακό έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

2)

Τα άρθρα 2, στοιχείο β', και 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/118/ΕΚ του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 2008, σχετικά με το γενικό καθεστώς των ειδικών φόρων κατανάλωσης και για την κατάργηση της οδηγίας 92/12/ΕΟΚ, καθώς και τα άρθρα 2, παράγραφος 1, στοιχείο δ', και 70 της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, έχουν την έννοια ότι η απόσβεση της τελωνειακής οφειλής βάσει του λόγου που προβλέπεται στο άρθρο 124, παράγραφος 1, στοιχείο ε', του κανονισμού 952/2013 δεν συνεπάγεται την απόσβεση του οφειλόμενου ποσού των ειδικών φόρων κατανάλωσης και του ΦΠΑ για τα εμπορεύματα που εισήχθησαν παρανόμως στο τελωνειακό έδαφος της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

1)

Το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο α', σε συνδυασμό με τα άρθρα 6 και 7 του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Φεβρουαρίου 2004, για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 295/91, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι επιβάτης μιας πτήσης με ανταπόκριση, που περιλαμβάνει δύο σκέλη και για την οποία έχει γίνει ενιαία κράτηση σε κοινοτικό αερομεταφορέα, με σημείο αναχώρησης αερολιμένα ευρισκόμενο στο έδαφος κράτους μέλους και με προορισμό αερολιμένα ευρισκόμενο σε τρίτη χώρα περιλαμβανομένης ενδιάμεσης στάσης σε έτερο αερολιμένα της εν λόγω τρίτης χώρας, δικαιούται αποζημίωση από τον αερομεταφορέα τρίτης χώρας ο οποίος εκτέλεσε εξ ολοκλήρου την εν λόγω πτήση για λογαριασμό του κοινοτικού αερομεταφορέα, σε περίπτωση που ο επιβάτης φθάνει στον τελικό προορισμό του με καθυστέρηση άνω των τριών ωρών η οποία επήλθε κατά το δεύτερο σκέλος της εν λόγω πτήσης.

2)

Από την εξέταση του δευτέρου προδικαστικού ερωτήματος δεν προέκυψε κανένα στοιχείο ικανό να θίξει το κύρος του κανονισμού 261/2004 υπό το πρίσμα της αρχής του εθιμικού διεθνούς δικαίου κατά την οποία κάθε κράτος έχει πλήρη και αποκλειστική κυριαρχία στον εναέριο χώρο του.

1)

Η Συνδυασμένη Ονοματολογία, που περιλαμβάνεται στο παράρτημα I του κανονισμού (ΕΟΚ) 2658/87 του Συμβουλίου, της 23ης Ιουλίου 1987, για τη δασμολογική και στατιστική ονοματολογία και το κοινό δασμολόγιο, όπως τροποποιήθηκε με τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2015/1754 της Επιτροπής, της 6ης Οκτωβρίου 2015, έχει την έννοια ότι εμπόρευμα αποτελούμενο κατά 85 % από αιθανόλη, κατά 10 % από νερό, κατά 4,8 % από ξηρά κατάλοιπα, του οποίου η μέση περιεκτικότητα σε βανιλλίνη είναι 0,5 % και το οποίο λαμβάνεται διά της αραίωσης μέσα σε νερό και αιθανόλη ενός ενδιάμεσου προϊόντος, το οποίο λαμβάνεται αυτό καθεαυτό από λοβούς βανίλιας με τη βοήθεια αιθανόλης, εμπίπτει στη διάκριση 1302 1905 της ονοματολογίας αυτής.

2)

Το άρθρο 27, παράγραφος 1, στοιχείο ε', της οδηγίας 92/83/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 19ης Οκτωβρίου 1992, για την εναρμόνιση των διαρθρώσεων των ειδικών φόρων κατανάλωσης που επιβάλλονται στην αλκοόλη και τα αλκοολούχα ποτά, έχει την έννοια ότι ελαιορητίνη βανίλιας που εμπίπτει στη διάκριση 1302 1905 της Συνδυασμένης Ονοματολογίας, που περιλαμβάνεται στο παράρτημα Ι του κανονισμού 2658/87, όπως τροποποιήθηκε με τον εκτελεστικό κανονισμό 2015/1754, πρέπει να θεωρηθεί ως «αρωματική ουσία», κατά τη διάταξη αυτή, υπό την προϋπόθεση ότι αποτελεί συστατικό που προσδίδει μια ιδιαίτερη γεύση ή μια ιδιαίτερη οσμή σε συγκεκριμένο προϊόν.

1)

Η έγκριση του καθεστώτος ενισχύσεων για την κατασκευή μικρών υδροηλεκτρικών σταθμών η οποία απέρρεε από την απόφαση C(2012) 5048 final της Επιτροπής, της 25ης Ιουλίου 2012, σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.32113 (2010/N) — Ιταλία: Καθεστώς ενισχύσεων για την εξοικονόμηση ενέργειας, τα συστήματα τηλεθέρμανσης και την ηλεκτροδότηση απομακρυσμένων περιοχών στο Alto Adige/Νότιο Τιρόλο, δεν ίσχυε πλέον όταν η Autonome Provinz Bozen (αυτόνομη επαρχία του Bolzano, Ιταλία) χορήγησε επιδοτήσεις στην KW και στον SG.

2)

Το άρθρο 108, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ έχει την έννοια ότι δεν εναπόκειται στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή να ζητήσει από το κράτος μέλος να ανακτήσει παράνομη ενίσχυση κατά την έννοια του άρθρου 1, στοιχείο στ', του κανονισμού (ΕΕ) 2015/1589 του Συμβουλίου, της 13ης Ιουλίου 2015, περί λεπτομερών κανόνων για την εφαρμογή του άρθρου 108 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

1)

Συνάδει με το άρθρο 38 [του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης], με την αρχή της αποτελεσματικότητας του δικαίου της Ένωσης, καθώς και με το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 13/93 (1), το γεγονός ότι η παραγραφή της αξιώσεως προς επιστροφή των ποσών που καταβλήθηκαν βάσει καταχρηστικής ρήτρας, όπως η ρήτρα περί εξόδων, αρχίζει πριν από το χρονικό σημείο κατά το οποίο η εν λόγω ρήτρα κηρύσσεται άκυρη λόγω του καταχρηστικού χαρακτήρα της;

2)

Συνάδει με το άρθρο 38 [του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης], με την αρχή της αποτελεσματικότητας του δικαίου της Ένωσης, καθώς και με το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 13/93, το γεγονός ότι η εν λόγω προθεσμία παραγραφής αρχίζει κατά την ημερομηνία κατά την οποία δικαστήριο οι αποφάσεις του οποίου δημιουργούν δεσμευτικό νομολογιακό προηγούμενο, όπως το Tribunal Supremo (Ανώτατο Δικαστήριο), διαπιστώνει με απόφασή του τον καταχρηστικό χαρακτήρα ορισμένης ρήτρας, ανεξαρτήτως του αν ο οικείος καταναλωτής έχει λάβει γνώση του περιεχομένου της αποφάσεως;

3)

Συνάδει με το άρθρο 38 [του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης], με την αρχή της αποτελεσματικότητας του δικαίου της Ένωσης, καθώς και με το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 13/93, το γεγονός ότι, σε σύμβαση μακροχρόνιας διάρκειας, η προθεσμία παραγραφής της αξιώσεως επιστροφής εξόδων που καταβλήθηκαν για τη σύσταση υποθήκης αρχίζει κατά το χρονικό σημείο καταβολής των εξόδων αυτών, λαμβανομένου υπόψη ότι η καταχρηστική ρήτρα εξάντλησε τα αποτελέσματά της κατά το εν λόγω χρονικό σημείο και δεν υφίσταται κίνδυνος εκ νέου εφαρμογής της;

1)

Είναι συμβατό με το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/2013 (1), σε περίπτωση άσκησης αγωγής με αίτημα την εφαρμογή των σχετικών με την επιστροφή αποτελεσμάτων της αναγνωρίσεως της ακυρότητας ρήτρας που υποχρεώνει τον δανειολήπτη να καταβάλει τα έξοδα για τη σύναψη της σύμβασης, να υπόκειται η άσκηση αγωγής σε δεκαετή προθεσμία -παραγραφής, η οποία αρχίζει από τότε που η ρήτρα εξήντλησε τα αποτελέσματά της με την πραγματοποίηση της τελευταίας πληρωμής, ήτοι σε χρόνο κατά τον οποίο ο καταναλωτής γνωρίζει τα πραγματικά περιστατικά που συνιστούν την καταχρηστικότητα ή απαιτείται να διαθέτει ο καταναλωτής συμπληρωματικές πληροφορίες για τη νομική αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών;

Σε περίπτωση που απαιτείται γνώση για τη νομική αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών, μπορεί η έναρξη της προθεσμίας να εξαρτηθεί από την ύπαρξη πάγιας νομολογίας για την ακυρότητα της ρήτρας ή μπορεί το εθνικό δικαστήριο να λάβει υπόψη του και άλλες διαφορετικές περιστάσεις;

2)

Σε περίπτωση που η αγωγή με αίτημα την επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών υπόκειται σε μακρά προθεσμία παραγραφής δέκα ετών, σε ποιο χρονικό σημείο οφείλει ο καταναλωτής να είναι σε θέση να γνωρίζει τον καταχρηστικό χαρακτήρα της ρήτρας και τα δικαιώματα που του απονέμει η οδηγία, πριν την έναρξη της προθεσμίας παραγραφής ή πριν την παρέλευσή της;

1)

Είναι συμβατό με το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/2013 (1), σε περίπτωση άσκησης αγωγής με αίτημα την εφαρμογή των σχετικών με την επιστροφή αποτελεσμάτων της αναγνωρίσεως της ακυρότητας ρήτρας που υποχρεώνει τον δανειολήπτη να καταβάλει τα έξοδα για τη σύναψη της σύμβασης, να υπόκειται η άσκηση αγωγής σε δεκαετή προθεσμία -παραγραφής, η οποία αρχίζει από τότε που η ρήτρα εξήντλησε τα αποτελέσματά της με την πραγματοποίηση της τελευταίας πληρωμής, ήτοι σε χρόνο κατά τον οποίο ο καταναλωτής γνωρίζει τα πραγματικά περιστατικά που συνιστούν την καταχρηστικότητα ή απαιτείται να διαθέτει ο καταναλωτής συμπληρωματικές πληροφορίες για τη νομική αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών;

Σε περίπτωση που απαιτείται γνώση για τη νομική αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών, μπορεί η έναρξη της προθεσμίας να εξαρτηθεί από την ύπαρξη πάγιας νομολογίας για την ακυρότητα της ρήτρας ή μπορεί το εθνικό δικαστήριο να λάβει υπόψη του και άλλες διαφορετικές περιστάσεις;

2)

Σε περίπτωση που η αγωγή με αίτημα την επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών υπόκειται σε μακρά προθεσμία παραγραφής δέκα ετών, σε ποιο χρονικό σημείο οφείλει ο καταναλωτής να είναι σε θέση να γνωρίζει τον καταχρηστικό χαρακτήρα της ρήτρας και τα δικαιώματα που του απονέμει η οδηγία, πριν την έναρξη της προθεσμίας παραγραφής ή πριν την παρέλευσή της;

1)

Είναι συμβατό με το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/2013 (1), σε περίπτωση άσκησης αγωγής με αίτημα την εφαρμογή των σχετικών με την επιστροφή αποτελεσμάτων της αναγνωρίσεως της ακυρότητας ρήτρας που υποχρεώνει τον δανειολήπτη να καταβάλει τα έξοδα για τη σύναψη της σύμβασης, να υπόκειται η άσκηση αγωγής σε δεκαετή προθεσμία -παραγραφής, η οποία αρχίζει από τότε που η ρήτρα εξήντλησε τα αποτελέσματά της με την πραγματοποίηση της τελευταίας πληρωμής, ήτοι σε χρόνο κατά τον οποίο ο καταναλωτής γνωρίζει τα πραγματικά περιστατικά που συνιστούν την καταχρηστικότητα ή απαιτείται να διαθέτει ο καταναλωτής συμπληρωματικές πληροφορίες για τη νομική αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών;

Σε περίπτωση που απαιτείται γνώση για τη νομική αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών, μπορεί η έναρξη της προθεσμίας να εξαρτηθεί από την ύπαρξη πάγιας νομολογίας για την ακυρότητα της ρήτρας ή μπορεί το εθνικό δικαστήριο να λάβει υπόψη του και άλλες διαφορετικές περιστάσεις;

2)

Σε περίπτωση που η αγωγή με αίτημα την επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών υπόκειται σε μακρά προθεσμία παραγραφής δέκα ετών, σε ποιο χρονικό σημείο οφείλει ο καταναλωτής να είναι σε θέση να γνωρίζει τον καταχρηστικό χαρακτήρα της ρήτρας και τα δικαιώματα που του απονέμει η οδηγία, πριν την έναρξη της προθεσμίας παραγραφής ή πριν την παρέλευσή της;

1)

Είναι συμβατό με το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/2013 (1), σε περίπτωση άσκησης αγωγής με αίτημα την εφαρμογή των σχετικών με την επιστροφή αποτελεσμάτων της αναγνωρίσεως της ακυρότητας ρήτρας που υποχρεώνει τον δανειολήπτη να καταβάλει τα έξοδα για τη σύναψη της σύμβασης, να υπόκειται η άσκηση αγωγής σε δεκαετή προθεσμία -παραγραφής, η οποία αρχίζει από τότε που η ρήτρα εξήντλησε τα αποτελέσματά της με την πραγματοποίηση της τελευταίας πληρωμής, ήτοι σε χρόνο κατά τον οποίο ο καταναλωτής γνωρίζει τα πραγματικά περιστατικά που συνιστούν την καταχρηστικότητα ή απαιτείται να διαθέτει ο καταναλωτής συμπληρωματικές πληροφορίες για τη νομική αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών;

Σε περίπτωση που απαιτείται γνώση για τη νομική αξιολόγηση των πραγματικών περιστατικών, μπορεί η έναρξη της προθεσμίας να εξαρτηθεί από την ύπαρξη πάγιας νομολογίας για την ακυρότητα της ρήτρας ή μπορεί το εθνικό δικαστήριο να λάβει υπόψη του και άλλες διαφορετικές περιστάσεις;

2)

Σε περίπτωση που η αγωγή με αίτημα την επιστροφή αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών υπόκειται σε μακρά προθεσμία παραγραφής δέκα ετών, σε ποιο χρονικό σημείο οφείλει ο καταναλωτής να είναι σε θέση να γνωρίζει τον καταχρηστικό χαρακτήρα της ρήτρας και τα δικαιώματα που του απονέμει η οδηγία, πριν την έναρξη της προθεσμίας παραγραφής ή πριν την παρέλευσή της;

α)

στο άρθρο 77, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ,

β)

στα άρθρα 7 και 8 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης,

γ)

στο άρθρο 35, παράγραφος 10, του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Δεδομένων (2),

—

να δεχθεί την αίτηση αναιρέσεως ως παραδεκτή και βάσιμη·

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-370/20·

—

εφόσον το Δικαστήριο κρίνει ότι η υπόθεση είναι ώριμη προς εκδίκαση, να δεχθεί τα αιτήματα που υπέβαλε η ΕΤΕπ πρωτοδίκως·

—

να καταδικάσει τον KL στο σύνολο των δικαστικών εξόδων αμφότερων των βαθμών δικαιοδοσίας.

1)

Ποια κριτήρια πρέπει να πληρούνται, σε περιπτώσεις συμβάσεων με αντικείμενο επαναλαμβανόμενες ή διαρκείς παροχές, για τη γένεση της αξίωσης του ελάχιστου σταθερού ποσού των 40 ευρώ, το οποίο προβλέπεται στο άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 2011/7/ΕΕ (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Φεβρουαρίου 2011, για την καταπολέμηση των καθυστερήσεων πληρωμών στις εμπορικές συναλλαγές;

2)

Μπορούν τα δικαστήρια κράτους μέλους να απορρίψουν αξίωση δυνάμει του άρθρου 6, παράγραφος 1, της οδηγίας στηριζόμενα στην εφαρμογή γενικών αρχών του ιδιωτικού δικαίου;

3)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο δεύτερο ερώτημα, υπό ποιες προϋποθέσεις μπορούν τα δικαστήρια κράτους μέλους να απορρίψουν την επιδίκαση της αξίωσης που προβάλλεται δυνάμει του άρθρου 6, παράγραφος 1, της οδηγίας;

1)

Προσκρούει στο άρθρο 169, παράγραφοι 1 και 2, στοιχείο α', και στο άρθρο 114, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ, το άρθρο 5 της οδηγίας 2015/2302 (1), σχετικά με τα οργανωμένα ταξίδια και τους συνδεδεμένους ταξιδιωτικούς διακανονισμούς, δεδομένου ότι το άρθρο αυτό δεν περιλαμβάνει μεταξύ των πληροφοριών που πρέπει να παρέχονται στον ταξιδιώτη πριν από τη σύναψη της σύμβασης το δικαίωμα που του αναγνωρίζει το άρθρο 12 της οδηγίας περί καταγγελίας της σύμβασης πριν από την έναρξη του πακέτου με πλήρη επιστροφή του ποσού που έχει καταβάλει σε περίπτωση αναπόφευκτων και έκτακτων περιστάσεων, οι οποίες επηρεάζουν σημαντικά την εκτέλεση του πακέτου;

2)

Aπαγορεύουν τα άρθρα 114 και 169 ΣΛΕΕ, καθώς και το άρθρο 15 της οδηγίας 2015/2302, την εφαρμογή των αρχών της διαθέσεως και της αντιστοιχίας που διακηρύσσονται στα άρθρα 216 και 218, παράγραφος 1, του Ley de Enjuiciamiento Civil (κώδικα πολιτικής δικονομίας), όταν οι δικονομικές αυτές αρχές εμποδίζουν την πλήρη προστασία του ενάγοντος καταναλωτή;

1)

Έχει το άρθρο 15 του κανονισμού (ΕΚ) 2201/2003 του Συμβουλίου, της 27ης Νοεμβρίου 2003, για τη διεθνή δικαιοδοσία και την αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων σε γαμικές διαφορές και διαφορές γονικής μέριμνας ο οποίος καταργεί τον κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 1347/2000 (1), την έννοια ότι δικαστήριο κράτους μέλους που έχει διεθνή δικαιοδοσία ως προς την ουσία της υπόθεσης δύναται, εάν κρίνει ότι δικαστήριο άλλου κράτους μέλους με το οποίο το παιδί έχει ιδιαίτερη σχέση είναι σε θέση να κρίνει καλύτερα την υπόθεση ή μέρος της υπόθεσης, να το καλέσει να ασκήσει τη δικαιοδοσία του, ακόμη και όταν το παιδί έχει αποκτήσει συνήθη διαμονή σε αυτό το άλλο κράτος μέλος μετά από παράνομη μετακίνηση;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα:

έχει το άρθρο 15 του κανονισμού (ΕΚ) 2201/2003 την έννοια ότι τα προβλεπόμενα σε αυτό κριτήρια για τη μεταβίβαση αρμοδιότητας καθορίζονται κατά τρόπο εξαντλητικό, χωρίς να απαιτούνται περαιτέρω κριτήρια σε σχέση με διαδικασία κινηθείσα δυνάμει του άρθρου 8 της Συμβάσεως της Χάγης, της 25ης Οκτωβρίου 1980, για τα αστικά θέματα της διεθνούς απαγωγής παιδιών;

1)

Έχει το άρθρο 15 της οδηγίας για την αναγνώριση (1), σε συνδυασμό με το άρθρο 2, στοιχείο ζ', και το άρθρο 4, της οδηγίας αυτής, καθώς και τα άρθρα 4 και 19, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης την έννοια ότι, προκειμένου να κριθεί αν ο αιτών χρήζει επικουρικής προστασίας, πρέπει πάντοτε να εξετάζονται και να αξιολογούνται πλήρως και σε συσχετισμό μεταξύ τους όλα τα κρίσιμα στοιχεία που αφορούν τόσο την ατομική κατάσταση και τις προσωπικές περιστάσεις του αιτούντος όσο και τη γενική κατάσταση στη χώρα καταγωγής, προτού διευκρινισθεί ποιος επαπειλούμενος τρόπος εκδήλωσης σοβαρής βλάβης μπορεί να αποδεικνύεται βάσει των στοιχείων αυτών;

2)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης του Δικαστηρίου στο πρώτο ερώτημα, είναι η αξιολόγηση της ατομικής κατάστασης και των προσωπικών περιστάσεων του αιτούντος στο πλαίσιο της αξιολόγησης βάσει του άρθρου 15, στοιχείο γ', της οδηγίας για την αναγνώριση, σχετικά με την οποία το Δικαστήριο έχει ήδη κρίνει ότι τα στοιχεία αυτά πρέπει να λαμβάνονται συναφώς υπόψη, ευρύτερη από την εξέταση βάσει της απαίτησης εξατομίκευσης κατά την έννοια της απόφασης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου στην υπόθεση N.A. κατά Ηνωμένου Βασιλείου (2); Μπορούν τα στοιχεία αυτά να λαμβάνονται υπόψη στο πλαίσιο της ίδιας αίτησης επικουρικής προστασίας, τόσο κατά την αξιολόγηση βάσει του άρθρου 15, στοιχείο β', της οδηγίας για την αναγνώριση όσο και βάσει του άρθρου 15, στοιχείο γ', της οδηγίας αυτής;

3)

Έχει το άρθρο 15 της οδηγίας για την αναγνώριση την έννοια ότι κατά την αξιολόγηση της ανάγκης επικουρικής προστασίας πρέπει η λεγόμενη αναπροσαρμοζόμενη κλίμακα, σχετικά με την οποία το Δικαστήριο έχει ήδη κρίνει ότι εφαρμόζεται στο πλαίσιο της αξιολόγησης προβαλλόμενου φόβου για το ενδεχόμενο σοβαρής βλάβης κατά την έννοια του άρθρου 15, στοιχείο γ', της οδηγίας για την αναγνώριση, να εφαρμόζεται επίσης στο πλαίσιο της αξιολόγησης προβαλλόμενου φόβου για το ενδεχόμενο σοβαρής βλάβης κατά την έννοια του άρθρου 15, στοιχείο β', της οδηγίας αυτής;

4)

Έχει το άρθρο 15 της οδηγίας για την αναγνώριση, σε συνδυασμό με τα άρθρα 1, 4 και 19, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, την έννοια ότι οι περιστάσεις ανθρωπιστικής φύσεως που αποτελούν έμμεση (ή άμεση) συνέπεια των πράξεων και/ή των παραλείψεων υπευθύνου που προξενεί σοβαρή βλάβη πρέπει να λαμβάνονται υπόψη κατά την αξιολόγηση της ανάγκης του αιτούντος για επικουρική προστασία;

1)

Έχουν τα άρθρα 2, 4, 5, 27 και 29 της οδηγίας 2004/38 (1) για τα δικαιώματα των πολιτών της Ένωσης, τα οποία εφαρμόζουν τα άρθρα 20 και 21 ΣΛΕΕ, την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε κανονιστική ρύθμιση κράτους μέλους [εν προκειμένω, στα άρθρα 18 και 22 της Ministerieel Besluit van 30 juni 2020 houdende dringende maatregelen om de verspreiding van het coronavirus COVID-19 te beperken (υπουργικής αποφάσεως της 30ής Ιουνίου 2020 για τη θέσπιση επειγόντων μέτρων για την ανάσχεση της εξαπλώσεως του ιού SARS-CoV-2), όπως τροποποιήθηκε, αντιστοίχως, με τα άρθρα 3 και 5 της υπουργικής αποφάσεως της 10ης Ιουλίου 2020], μέσω της οποίας επιβάλλονται με τη μορφή γενικού μέτρου:

2)

Έχουν τα άρθρα 1, 3 και 22 του κώδικα συνόρων του Σένγκεν (2) την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε κανονιστική ρύθμιση κράτους μέλους (εν προκειμένω, των άρθρων 18 και 22 της υπουργικής αποφάσεως της 30ής Ιουνίου 2020 για τη θέσπιση επειγόντων μέτρων για την ανάσχεση της εξαπλώσεως του ιού SARS-CoV-2, όπως τροποποιήθηκε, αντιστοίχως, με τα άρθρα 3 και 5 της υπουργικής αποφάσεως της 10ης Ιουλίου 2020), η οποία επιβάλλει απαγόρευση εξόδου για μη απολύτως αναγκαία ταξίδια από το Βέλγιο προς χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του χώρου Σένγκεν και απαγόρευση εισόδου στο Βέλγιο από τις χώρες αυτές, όχι μόνον ελεγχόμενη και υποκείμενη σε κυρώσεις, αλλά επίσης εφαρμοζόμενη αυτεπαγγέλτως από τον υπουργό, τον δήμαρχο και τον αρχηγό της αστυνομίας;

1)

Απαγορεύει η αρχή ne bis in idem, η οποία κατοχυρώνεται στο άρθρο 50 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: Χάρτης) και στο άρθρο 54 της Συμβάσεως εφαρμογής της Συμφωνίας Σένγκεν (στο εξής: ΣΕΣΣ), την κίνηση ποινικής διαδικασίας σε ένα κράτος μέλος κατά του ιδίου προσώπου και για τις ίδιες πράξεις για τις οποίες έχει ήδη κινηθεί ποινική διαδικασία σε άλλο κράτος μέλος, η οποία έπαυσε οριστικά με εισαγγελική απόφαση που διατάσσει την περάτωση της έρευνας;

2)

Είναι συμβατό με την αρχή ne bis in idem, η οποία κατοχυρώνεται στο άρθρο 50 του Χάρτη και στο άρθρο 54 της ΣΕΣΣ, το γεγονός ότι η εισαγγελία δεν θεώρησε δικαιολογημένη την αυτεπάγγελτη εκ νέου κίνηση της ποινικής διαδικασίας, μολονότι είναι δυνατή η επανάληψη της διαδικασίας έως ότου παραγραφεί το ποινικό αδίκημα ακόμη και στην περίπτωση εκδόσεως εισαγγελικής αποφάσεως με την οποία παύει η ποινική διαδικασία (έρευνα) σε κράτος μέλος, και αποκλείει οριστικά το γεγονός τούτο την κίνηση νέας ποινικής διαδικασίας σε [άλλο] κράτος μέλος κατά του ιδίου προσώπου και για τα ίδια πραγματικά περιστατικά;

3)

Είναι συμβατό με την αρχή ne bis in idem, η οποία κατοχυρώνεται στο άρθρο 50 του Χάρτη και στο άρθρο 54 της ΣΕΣΣ, το γεγονός ότι η έρευνα περατώθηκε και σε σχέση με κατηγορούμενο ο οποίος δεν εξετάσθηκε μεν ως ερευνώμενο πρόσωπο για ποινικό αδίκημα που αφορά τους συγκατηγορουμένους του, πλην όμως είχε διαταχθεί η διενέργεια ερευνών κατ’ αυτού υπό την ιδιότητα του κατηγορουμένου, και ότι η περάτωση της έρευνας βασίστηκε σε πληροφορίες που παρασχέθηκαν κατόπιν αιτήματος για νομική συνδρομή, καθώς και στην παροχή πληροφοριών σχετικά με τραπεζικούς λογαριασμούς και στην εξέταση των υποκειμένων σε έρευνα συγκατηγορουμένων, και μπορεί μια τέτοια έρευνα να θεωρηθεί ως επαρκώς εμπεριστατωμένη και ενδελεχής;

1)

Έχει το άρθρο 10, παράγραφος 1, στοιχείο ε', της οδηγίας 2011/95 (1) την έννοια ότι λόγο διώξεως που αφορά τις πολιτικές πεποιθήσεις μπορούν να επικαλούνται και αιτούντες οι οποίοι ισχυρίζονται απλώς ότι υποστηρίζουν και/ή εκδηλώνουν απόψεις πολιτικού περιεχομένου ενώ κανένας φορέας, υπεύθυνος για τη δίωξη, δεν τους αντιμετώπισε με καχυποψία ενόσω διέμεναν στη χώρα προελεύσεως και κατά τη διαμονή τους στη χώρα υποδοχής;

2)

Αν στο πρώτο ερώτημα δοθεί καταφατική απάντηση και, κατά συνέπεια, γίνει δεκτό ότι οι πολιτικές απόψεις μπορούν να χαρακτηριστούν ως «πολιτικές πεποιθήσεις», ποια σημασία πρέπει να αποδίδεται συνεπεία αυτού στην ένταση των εν λόγω πολιτικών απόψεων, ιδεών ή πεποιθήσεων και στο ενδιαφέρον του αλλοδαπού για πράξεις που εκκινούν εξ αυτών στο πλαίσιο εξετάσεως και αξιολογήσεως αιτήσεως ασύλου, ήτοι κατά την εξέταση του κατά πόσον είναι ρεαλιστικός ο φόβος διώξεως που επικαλείται ο αιτών;

3)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, δύναται να αποτελέσει κριτήριο το κατά πόσον οι επίμαχες πολιτικές πεποιθήσεις πρέπει να είναι βαθιά εδραιωμένες και, αν όχι, ποιο κριτήριο πρέπει να ισχύσει τελικώς και πώς θα εφαρμοσθεί;

4)

Αν γίνει δεκτό ως κριτήριο το κατά πόσον οι πολιτικές πεποιθήσεις πρέπει να είναι βαθιά εδραιωμένες, μπορεί να αναμένεται από αιτούντα ο οποίος δεν αποδεικνύει ότι υποστηρίζει βαθιά εδραιωμένες πολιτικές πεποιθήσεις να αποκηρύξει τις πολιτικές απόψεις του μετά την επιστροφή στη χώρα καταγωγής του, προκειμένου να μην αντιμετωπίζεται με καχυποψία από τον φορέα που είναι υπεύθυνος για τη δίωξη;

1)

Συντρέχει εν προκειμένω περίπτωση «bis in idem» του άρθρου 50 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του άρθρου 54 της Σύμβασης Εφαρμογής της Συμφωνίας του Σένγκεν, καθώς πρόκειται για την ίδια πράξη, σύμφωνα με το περιεχόμενο που δίνει η νομολογία του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην έννοια αυτή, ή θα πρέπει, αντιθέτως, το αιτούν δικαστήριο να προβεί στην εν λόγω εκτίμηση, σύμφωνα με τις αρχές που διατυπώνονται στην παρούσα απόφαση, μεταξύ των οποίων η ανάγκη συγχώνευσης των ποινών και ο καθορισμός ορίου ποινής σύμφωνα με τα κριτήρια της αναλογικότητας, δεδομένου ότι πρόκειται για ενιαία και διαρκή παράβαση;

2)

Αν θεωρηθεί ότι δεν συντρέχει περίπτωση «bis in idem» ελλείψει πλήρους ταυτότητας των πράξεων, σύμφωνα με τα κριτήρια που παρατίθενται στην παρούσα απόφαση:

1)

Ασκεί επιρροή, στο πλαίσιο της εκτίμησης της ιδιότητας της ενάγουσας ως καταναλώτριας, κατά την έννοια των άρθρων 17 και 18 του κανονισμού (ΕΕ) 1215/2012 (1),

2)

Αρκεί για να αποκλειστεί η δυνατότητα της ενάγουσας να επικαλεστεί την ιδιότητα της καταναλώτριας το γεγονός και μόνον ότι μεταπώλησε το αυτοκίνητο, τον Αύγουστο του 2019, και ασκεί επιρροή το αν αποκόμισε κέρδος από τη μεταπώληση;

3)

Αρκεί για να αποκλειστεί η ιδιότητα της ενάγουσας ως καταναλώτριας το γεγονός και μόνον ότι υπέγραψε προδιατυπωμένη από την εναγομένη σύμβαση πώλησης, στης οποίας το προδιατυπωμένο έντυπο ο αγοραστής χαρακτηριζόταν ως «εταιρία» και περιέχονταν, κάτω από τον τίτλο «Ειδικές συμφωνίες», οι όροι «συναλλαγή μεταξύ εμπόρων/καμία επιστροφή, καμία εγγύηση/παράδοση μόνο μετά την παραλαβή της πληρωμής», χωρίς η ενάγουσα να προβάλει αντιρρήσεις ως προς τους εν λόγω όρους και δίχως να επισημάνει ότι έχει την ιδιότητα της καταναλώτριας;

4)

Πρέπει να καταλογιστεί στην ενάγουσα η συμπεριφορά του συντρόφου της ο οποίος μεσολάβησε, κατά την αγοραπωλησία, ως έμπορος αυτοκινήτων, με αποτέλεσμα η εναγομένη να μπορούσε ευλόγως να συμπεράνει εξ αυτού ότι η ενάγουσα ήταν επιχειρηματίας;

5)

Στο πλαίσιο της εκτίμησης της ιδιότητας του καταναλωτή, αποβαίνει εις βάρος της ενάγουσας το γεγονός ότι το πρωτοβάθμιο δικαστήριο δεν μπόρεσε να εξακριβώσει τον λόγο για τον οποίο η έγγραφη σύμβαση πώλησης παρέκκλινε από την προηγούμενη προσφορά που είχε υποβληθεί στην ενάγουσα μέσω του συντρόφου της όσον αφορά τον χαρακτηρισμό της ως αγοράστριας, καθώς και το τι συζητήθηκε σχετικώς κατά τις τηλεφωνικές επαφές μεταξύ του συντρόφου της ενάγουσας και ενός πωλητή της εναγομένης;

6)

Επηρεάζει την ιδιότητα της ενάγουσας ως καταναλώτριας το γεγονός ότι, ορισμένες εβδομάδες μετά την παραλαβή του οχήματος, ο σύντροφός της ζήτησε τηλεφωνικώς από την εναγομένη να διευκρινίσει αν υπήρχε η δυνατότητα αναγραφής του ΦΠΑ;

1)

Έχει ο κανόνας του άρθρου 153, παράγραφος 1, στοιχείο βʹ, του κανονισμού (ΕΕ) 1308/2013 (1), της 17ης Δεκεμβρίου 2013, σύμφωνα με τον οποίο το καταστατικό μιας οργάνωσης παραγωγών επιβάλλει στα μέλη της «να είναι μέλη μίας μόνο οργάνωσης παραγωγών για ένα συγκεκριμένο προϊόν της εκμετάλλευσης», την έννοια ότι ισχύει αποκλειστικά για τα μέλη που είναι παραγωγοί;

2)

Προκειμένου να διασφαλιστεί η τήρηση της αρχής που προβλέπεται στο άρθρο 153, παράγραφος 2, στοιχείο γʹ, του κανονισμού (ΕΕ) 1308/2013 σύμφωνα με την οποία οι παραγωγοί-μέλη μιας οργάνωσης παραγωγών πρέπει να έχουν τον δημοκρατικό έλεγχο της οργάνωσής τους και των αποφάσεών της:

1)

Έχει το άρθρο 1, παράγραφος 2, του κανονισμού 1370/2007/ΕΚ (1) την έννοια ότι αποκλείεται η εφαρμογή του κανονισμού στην περίπτωση της εκμετάλλευσης εγχώριων και διεθνών δημόσιων υπηρεσιών πολυτροπικών επιβατικών μεταφορών, στις οποίες, αφενός, η δημόσια υπηρεσία μεταφορών έχει ενιαίο χαρακτήρα για τους σκοπούς της ανάθεσης και παρέχεται μέσω τραμ, καλωδιοκίνητων σιδηρόδρομων και τελεφερίκ, αφετέρου, η μεταφορά με μέσα σταθερής τροχιάς υπερβαίνει το 50 % της συνολικής και ενιαίας υπηρεσίας η οποία έχει ανατεθεί στον φορέα εκμετάλλευσης;

2)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα, εάν έχει όντως εφαρμογή ο κανονισμός 1370/2007 και στην περίπτωση της εκμετάλλευσης εγχώριων και διεθνών πολυτροπικών επιβατικών μεταφορών, στις οποίες, αφενός, η δημόσια υπηρεσία μεταφορών έχει ενιαίο χαρακτήρα για τους σκοπούς της ανάθεσης και παρέχεται μέσω τραμ, καλωδιοκίνητων σιδηρόδρομων και τελεφερίκ, αφετέρου, η μεταφορά με μέσα σταθερής τροχιάς υπερβαίνει το 50 % της συνολικής και ενιαίας υπηρεσίας η οποία έχει ανατεθεί στον φορέα εκμετάλλευσης: έχει το άρθρο 5, παράγραφοι 1 και 2, του κανονισμού 1370/2007 την έννοια ότι απαιτεί, επίσης, σε σχέση με την απευθείας ανάθεση σε εσωτερικό φορέα εκμετάλλευσης σύμβασης παροχής δημόσιων υπηρεσιών η οποία περιλαμβάνει τη μεταφορά επιβατών με τραμ, την εξακρίβωση περί της νομικής μορφής την οποία λαμβάνει η πράξη ανάθεσης, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από το πεδίο εφαρμογής του άρθρου 5, παράγραφος 2, του κανονισμού 1370/2007 οι πράξεις που δεν λαμβάνουν τη μορφή συμβάσεων παραχώρησης υπηρεσιών;

3)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο δεύτερο ερώτημα: έχει το άρθρο 5, παράγραφος 1, στοιχείο β', δεύτερο εδάφιο, της οδηγίας 2014/23/ΕΕ (2) την έννοια ότι αποκλείεται μεταβίβαση στον ανάδοχο του λειτουργικού κινδύνου που απορρέει από τη διαχείριση των υπηρεσιών οσάκις η προς ανάθεση σύμβαση: α) βασίζεται στο ακαθάριστο κόστος και δικαιούχος των εσόδων θεωρείται ο αναθέτων φορέας· β) προβλέπει υπέρ του φορέα εκμετάλλευσης, ως έσοδα από την εκμετάλλευση, μόνον αντίτιμο καταβαλλόμενο από τον [αναθέτοντα] φορέα, ανάλογο προς τον όγκο της παρασχεθείσας υπηρεσίας (αποκλειομένου, επομένως, του κινδύνου ζήτησης)· γ) δεν προβλέπει τη μεταβίβαση, από τον αναθέτοντα φορέα, του λειτουργικού κινδύνου ζήτησης (περί μείωσης του αντιτίμου λόγω μείωσης του όγκου των υπηρεσιών πέραν των προκαθορισμένων ορίων), του κανονιστικού κινδύνου (περί νομοθετικών ή ρυθμιστικών τροποποιήσεων, καθώς και περί καθυστερημένης έκδοσης αδειών και/ή πιστοποιητικών από αρμόδιους φορείς), του οικονομικού κινδύνου (περί μη καταβολής ή καθυστερημένης καταβολής των αντιτίμων καθώς και περί μη αναπροσαρμογής των αντιτίμων), καθώς και του κινδύνου ανωτέρας βίας (ο οποίος προκύπτει από την απρόβλεπτη τροποποίηση των όρων της υπηρεσίας)· ενώ δ) μεταβιβάζει στον αναθέτοντα φορέα τον λειτουργικό κίνδυνο προσφοράς (περί διακυμάνσεων του κόστους παραγόντων εκτός του ελέγχου του φορέα εκμετάλλευσης, όπως η ενέργεια, οι πρώτες ύλες, τα υλικά), τον κίνδυνο βιομηχανικών σχέσεων (ο οποίος προκύπτει από τις διακυμάνσεις του κόστους προσωπικού στο πλαίσιο συλλογικών συμβάσεων), τον διαχειριστικό κίνδυνο (προερχόμενο από την αρνητική δυναμική του λειτουργικού κόστους λόγω εσφαλμένων εκτιμήσεων πρόβλεψης), καθώς και τον κοινωνικο-περιβαλλοντικό κίνδυνο (ο οποίος προκύπτει από τυχαία γεγονότα κατά τη διάρκεια της εκτέλεσης επί λειτουργικών αγαθών για την παροχή των υπηρεσιών);

4)

Έχουν τα άρθρα 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και 108, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ την έννοια ότι, στο πλαίσιο απευθείας ανάθεσης σύμβασης δημόσιας υπηρεσίας επιβατικών μεταφορών από αρμόδια τοπική αρχή υπέρ εγχώριου φορέα, συνιστά κρατική ενίσχυση η οποία πρέπει να υποβληθεί στη διαδικασία προηγουμένου ελέγχου του άρθρου 108, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ μια αποζημίωση για την παροχή δημόσιας υπηρεσίας υπολογιζόμενη βάσει του κόστους διαχείρισης, το οποίο, έστω και αν συνδέεται με τις προβλέψιμες ανάγκες της υπηρεσίας, έχει υπολογισθεί, αφενός, με βάση το ιστορικό κόστος της υπηρεσίας που παρείχε ο απερχόμενος φορέας εκμετάλλευσης στον οποίο είχε ανατεθεί σύμβαση παραχώρησης υπηρεσιών παραταθείσα για περισσότερα από δέκα έτη, αφετέρου, παραπέμπει σε δαπάνες ή αντίτιμα που επίσης αφορούν την προγενέστερη σύμβαση, ή, εν πάση περιπτώσει, σχετίζεται με τυποποιημένους δείκτες μέτρησης της αγοράς που αφορούν εν γένει τους φορείς εκμετάλλευσης του τομέα;

1)

Πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι διατάξεις του κανονισμού (ΕΟΚ) 2080/92 του Συμβουλίου, της 30ής Ιουνίου 1992 (1) , για τη θέσπιση κοινοτικού καθεστώτος ενισχύσεων των μέτρων για τα δάση στον τομέα της γεωργίας, οι οποίες δεν προβλέπουν ωστόσο σύστημα έκπτωσης και κυρώσεων, καίτοι λαμβάνουν υπόψη τις διατάξεις του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 2988/95 του Συμβουλίου, της 18ης Δεκεμβρίου 1995 (2) , σχετικά με την προστασία των οικονομικών συμφερόντων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων, αντιτίθενται στην εφαρμογή διάταξης του εθνικού δικαίου, η οποία, κατ’ εφαρμογήν των διατάξεων του κανονισμού 2080/92, προβλέπει, σε περίπτωση που διαπιστωθεί παρατυπία κατά τη χορήγηση των ενισχύσεων, την έκπτωση από αυτές και την επιστροφή των προς τούτο ληφθέντων ποσών;

2)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα, πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι διατάξεις του κανονισμού (ΕΟΚ) 2080/92 του Συμβουλίου, της 30ής Ιουνίου 1992, για τη θέσπιση κοινοτικού καθεστώτος ενισχύσεων των μέτρων για τα δάση στον τομέα της γεωργίας, καίτοι λαμβάνουν υπόψη τις διατάξεις του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 2988/95 του Συμβουλίου, της 18ης Δεκεμβρίου 1995, καθώς και τις αρχές της επιείκειας και της αναλογικότητας που προβλέπονται στην όγδοη αιτιολογική σκέψη του κανονισμού αυτού, αντιτίθενται στην εφαρμογή διάταξης του εθνικού δικαίου, η οποία, κατ’ εφαρμογήν των διατάξεων του κανονισμού 2080/92, προβλέπει, σε περίπτωση που διαπιστωθεί παρατυπία κατά τη χορήγηση των ενισχύσεων, την έκπτωση από αυτές και την επιστροφή των προς τούτο ληφθέντων ποσών, όταν η έκταση που αναδασώθηκε ή βελτιώθηκε είναι μικρότερη κατά 20 % σε σχέση με την έκταση που επιλέχθηκε για τη χορήγηση της ενίσχυσης και για την οποία καταβλήθηκε χρηματικό αντάλλαγμα;

3)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα, πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι διατάξεις του κανονισμού (ΕΟΚ) 2080/92 του Συμβουλίου, της 30ής Ιουνίου 1992, για τη θέσπιση κοινοτικού καθεστώτος ενισχύσεων των μέτρων για τα δάση στον τομέα της γεωργίας, καίτοι λαμβάνουν υπόψη τις διατάξεις του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 2988/95 του Συμβουλίου, της 18ης Δεκεμβρίου 1995, αντιτίθενται στην αναδρομική εφαρμογή διάταξης του εθνικού δικαίου, η οποία, κατ’ εφαρμογήν των διατάξεων του κανονισμού 2080/92, προβλέπει, σε περίπτωση που διαπιστωθεί παρατυπία κατά τη χορήγηση των ενισχύσεων, την έκπτωση από αυτές και την επιστροφή των προς τούτο ληφθέντων ποσών;

4)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα, πρέπει να γίνει δεκτό ότι οι διατάξεις του κανονισμού (ΕΟΚ) 2080/92 του Συμβουλίου, της 30ής Ιουνίου 1992, για τη θέσπιση κοινοτικού καθεστώτος ενισχύσεων των μέτρων για τα δάση στον τομέα της γεωργίας, καίτοι λαμβάνουν υπόψη τις διατάξεις του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 2988/95 του Συμβουλίου, της 18ης Δεκεμβρίου 1995, αντιτίθενται στην ερμηνεία διάταξης του εθνικού δικαίου, η οποία, κατ’ εφαρμογήν των διατάξεων του κανονισμού 2080/92, προβλέπει, σε περίπτωση που διαπιστωθεί παρατυπία κατά τη χορήγηση των ενισχύσεων, την έκπτωση από αυτές και την επιστροφή των προς τούτο ληφθέντων ποσών, υπό την έννοια ότι ο δικαιούχος υποχρεούται να επιστρέψει το σύνολο των ποσών που ελήφθησαν προς τούτο και όχι μόνον τα ποσά που αφορούν το έτος για το οποίο διαπιστώθηκε η παρατυπία κατά τη χορήγηση των ενισχύσεων;

1)

Εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής της οδηγίας 2013/48/ΕΕ (1) σχετικά με το δικαίωμα πρόσβασης σε δικηγόρο στο πλαίσιο ποινικής διαδικασίας και διαδικασίας εκτέλεσης του ευρωπαϊκού εντάλματος σύλληψης, καθώς και σχετικά με το δικαίωμα ενημέρωσης τρίτου προσώπου σε περίπτωση στέρησης της ελευθερίας του και με το δικαίωμα επικοινωνίας με τρίτα πρόσωπα και με προξενικές αρχές κατά τη διάρκεια της στέρησης της ελευθερίας, καθώς και της οδηγίας 2012/13/ΕΕ (2) σχετικά με το δικαίωμα ενημέρωσης στο πλαίσιο ποινικών διαδικασιών, περίπτωση κατά την οποία, στο πλαίσιο της διερεύνησης ποινικού αδικήματος που σχετίζεται με την κατοχή ναρκωτικών, εφαρμόζονται μέτρα καταναγκασμού, τα οποία συνίστανται, ειδικότερα, στην προσωπική έρευνα και την κατάσχεση, σε βάρος φυσικού προσώπου για το οποίο η αστυνομία έχει υπόνοιες ότι έχει στην κατοχή του ναρκωτικά;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο πρώτο προδικαστικό ερώτημα, ποιο καθεστώς έχει το εν λόγω πρόσωπο κατά την έννοια των ανωτέρω οδηγιών, εφόσον στο εθνικό δίκαιο δεν υφίσταται η νομική έννοια του «υπόπτου» και το πρόσωπο δεν έχει χαρακτηριστεί ως «κατηγορούμενος» με επίσημη γνωστοποίηση, και πρέπει, επίσης, να χορηγηθεί στο εν λόγω πρόσωπο το δικαίωμα ενημέρωσης και πληροφόρησης, καθώς και το δικαίωμα πρόσβασης σε δικηγόρο;

3)

Συνάδει με την αρχή της νομιμότητας και με την απαγόρευση των αυθαιρεσιών εθνική ρύθμιση, όπως αυτή του άρθρου 219, παράγραφος 2, του Nakazatelno-protsesualen kodeks [κώδικα ποινικής δικονομίας, στο εξής: NPK], η οποία προβλέπει ότι η ανακριτική αρχή μπορεί να χαρακτηρίσει ένα πρόσωπο ως κατηγορούμενο ακόμη και κατά τη σύνταξη της έκθεσης για την πρώτη ανακριτική πράξη σε βάρος του, εφόσον στο εθνικό δίκαιο δεν υφίσταται η νομική έννοια του «υπόπτου» και, βάσει του εθνικού δικαίου, τα δικαιώματα υπεράσπισης κτώνται μόνον από τη στιγμή του επίσημου χαρακτηρισμού ως «κατηγορούμενου», ο οποίος εναπόκειται στη διακριτική ευχέρεια της ανακριτικής αρχής, και θίγει, επίσης, η εν λόγω εθνική διαδικασία την αποτελεσματική άσκηση και τον πυρήνα του δικαιώματος πρόσβασης σε δικηγόρο κατά το άρθρο 3, παράγραφος 3, στοιχείο β', της οδηγίας 2013/48/ΕΕ;

4)

Συνάδει με την αρχή του δικαίου της Ένωσης περί πρακτικής αποτελεσματικότητας εθνική πρακτική κατά την οποία ο δικαστικός έλεγχος των μέτρων καταναγκασμού που επιβάλλονται για τη συλλογή αποδεικτικών στοιχείων, συμπεριλαμβανομένης της προσωπικής έρευνας και της κατάσχεσης στο πλαίσιο της ανακριτικής διαδικασίας, δεν μπορεί να περιλαμβάνει την εξέταση του αν έχει διαπραχθεί κατάφωρη προσβολή των θεμελιωδών δικαιωμάτων των υπόπτων και των κατηγορουμένων, τα οποία κατοχυρώνονται από τα άρθρα 47 και 48 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την οδηγία 2013/48/ΕΕ και την οδηγία 2012/13/ΕΕ;

5)

Συνάδουν με την αρχή του κράτους δικαίου εθνικές νομοθετικές ρυθμίσεις και εθνική νομολογία βάσει των οποίων το δικαστήριο δεν είναι αρμόδιο να ελέγχει τον χαρακτηρισμό προσώπου ως κατηγορουμένου, μολονότι η χορήγηση δικαιωμάτων υπεράσπισης σε φυσικό πρόσωπο εξαρτάται ακριβώς και αποκλειστικά από την εν λόγω τυπική πράξη, όταν εφαρμόζονται σε βάρος του εν λόγω προσώπου μέτρα καταναγκασμού για ανακριτικούς σκοπούς;

—

να κρίνει την αίτηση αναιρέσεως παραδεκτή και βάσιμη·

—

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση στο σύνολό της·

—

εφόσον το Δικαστήριο κρίνει ότι η υπόθεση είναι ώριμη προς εκδίκαση, να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση C(2016) 2083 τελικό της Επιτροπής, της 4ης Απριλίου 2016, σχετικά με τη χορήγηση, στο πλαίσιο του άρθρου 29 της οδηγίας 2001/83/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, αδειών κυκλοφορίας για τα φάρμακα «Tobramycin VVB και τις λοιπές εμπορικές ονομασίες του», τα οποία προορίζονται για ανθρώπινη χρήση και περιέχουν τη δραστική ουσία «τοβραμυκίνη» (η προσβαλλόμενη απόφαση) · άλλως, να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η αναιρεσείουσα στο πλαίσιο αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας·

—

να καταδικάσει την UAB VVB στα δικαστικά έξοδα στα οποία αυτή υποβλήθηκε στο πλαίσιο αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας·

—

να αναιρέσει, εν όλω ή εν μέρει, την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση·

—

να ακυρώσει, εν όλω ή εν μέρει, την απόφαση C(2017) 6467 final της Επιτροπής, της 27ης Σεπτεμβρίου 2017, σχετικά με διαδικασία βάσει του άρθρου 101 ΣΛΕΕ και του άρθρου 53 της Συμφωνίας ΕΟΧ (Υπόθεση ΑΤ.39824 — Φορτηγά) και/ή να ακυρώσει τα σχετικά πρόστιμα ή να μειώσει το ύψος τους·

—

ή να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο για να την κρίνει και

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα αμφοτέρων των βαθμών δικαιοδοσίας.

1.

Με τον πρώτο λόγο, οι αναιρεσείουσες υποστηρίζουν ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε νομικό σφάλμα, επειδή δεν αναγνώρισε ότι η Επιτροπή, καθόσον εξέδωσε την απόφαση διευθέτησης της διαφοράς (1) και, κατόπιν, συνέχισε την έρευνά της εις βάρος της Scania, στηριζόμενη στην ίδια επιφορτισμένη με την υπόθεση ομάδα, παρέβη το άρθρο 41, παράγραφος 1, του Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως αυτό έχει ερμηνευθεί στη νομολογία του Δικαστηρίου.

2.

Με τον δεύτερο λόγο, οι αναιρεσείουσες υποστηρίζουν ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε νομικό σφάλμα, κρίνοντας πως η γεωγραφική έκταση την οποία αφορούσε το γερμανικό επίπεδο επαφών εκτεινόταν στο σύνολο του εδάφους του ΕΟΧ, ενώ περιοριζόταν μόνον στη Γερμανία.

3.

Με τον τρίτο λόγο, οι αναιρεσείουσες υποστηρίζουν ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε νομικό σφάλμα, καθόσον θεώρησε σειρά πράξεων στα τρία διαφορετικά επίπεδα ως ενιαία παράβαση.

4.

Επικουρικώς, με τον τέταρτο λόγο, οι αναιρεσείουσες υποστηρίζουν ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε νομικό σφάλμα, καθόσον επικύρωσε πρόστιμο για πράξεις ή παραλείψεις που έχουν παραγραφεί.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Daimler AG στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Daimler AG στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Daimler AG στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Daimler AG στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Copal Tree Brands, Inc. στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή ως απαράδεκτη.

2)

Καταδικάζει τον Alessandro Di Taranto στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.

2)

Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα.

1)

Αναστέλλει την εκτέλεση της αποφάσεως του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 27ης Σεπτεμβρίου 2021 με την οποία επιβλήθηκε στον αιτούντα η πειθαρχική κύρωση της παύσεως με ισχύ από 1ης Οκτωβρίου 2021.

2)

Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων.

2)

Παρέλκει η εξέταση των αιτήσεων παρεμβάσεως που υπέβαλαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Βασίλειο του Βελγίου, η Γαλλική Δημοκρατία και η Δημοκρατία της Πολωνίας.

3)

Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα, πλην των εξόδων στα οποία υποβλήθηκαν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το Βασίλειο του Βελγίου, η Γαλλική Δημοκρατία και η Δημοκρατία της Πολωνίας. Οι τελευταίες φέρουν τα δικαστικά έξοδα στο πλαίσιο των αιτήσεών τους παρεμβάσεως.

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΕΕ) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 21ης Δεκεμβρίου 2021 σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.63402 (2021/N) — Πορτογαλία — COVID-19: Αποζημίωση στην TAP II· και

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή δεν εφάρμοσε ορθώς το άρθρο 107, παράγραφος 2, στοιχείο β', ΣΛΕΕ και ότι υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη εκτίμησης κατά τον έλεγχο της αναλογικότητας της ενίσχυσης προς τη ζημία που προξένησε η πανδημία του COVID-19.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει συγκεκριμένες διατάξεις της ΣΛΕΕ και τις γενικές αρχές του δικαίου της Ένωσης επί των οποίων στηρίχθηκε η απελευθέρωση των αερομεταφορών στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 (ήτοι τις αρχές της απαγόρευσης των δυσμενών διακρίσεων, της ελεύθερης παροχής των υπηρεσιών και της ελευθερίας εγκατάστασης).

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παρέλειψε να κινήσει επίσημη διαδικασία έρευνας παρά τις «σοβαρές δυσχέρειες» και ότι προσέβαλε τα διαδικαστικά δικαιώματα της προσφεύγουσας.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παρέβη την υποχρέωση αιτιολόγησης που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

—

να αναγνωρίσει το έννομο συμφέρον της προσφεύγουσας για την άσκηση της παρούσας προσφυγής ακυρώσεως δυνάμει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ·

—

να εξετάσει την παρούσα προσφυγή ακυρώσεως η οποία ασκήθηκε σύμφωνα με τον νόμο και είναι παραδεκτή βάσει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ·

—

να ακυρώσει την απόφαση C(2022) 324 final, της 25ης Ιανουαρίου 2022, για την τροποποίηση της απόφασης C(2013) 306 final, της 23ης Ιανουαρίου 2013, σχετικά με διαδικασία δυνάμει του άρθρου 101 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (AT.39839 — Telefónica και Portugal Telecom) βάσει του άρθρου 264 ΣΛΕΕ·

—

επικουρικώς, επίσης βάσει του άρθρου 264 ΣΛΕΕ, να μειώσει για τους προβαλλόμενους λόγους το πρόστιμο που επιβλήθηκε στην προσφεύγουσα δυνάμει του άρθρου 1 της προσβαλλόμενης απόφασης·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα και στα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η προσφεύγουσα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται μη συμμόρφωση προς τις πραγματικές και νομικές διαπιστώσεις στην απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου. Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η απόφαση C(2022) 324 final, της 25ης Ιανουαρίου 2022, για την τροποποίηση της απόφασης C(2013) 306 final, της 23ης Ιανουαρίου 2013, σχετικά με διαδικασία δυνάμει του άρθρου 101 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (AT.39839 — Telefónica και Portugal Telecom), συνιστά νέα ερμηνεία της ρήτρας μη ανταγωνισμού η οποία δεν συνάδει προς τις πραγματικές και νομικές διαπιστώσεις στην ως άνω απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου και παραβιάζει το δεδικασμένο που απορρέει από την ίδια απόφαση, όπερ σημαίνει ότι η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να ακυρωθεί.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση ουσιώδους τύπου και προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας της Pharol διότι δεν της απεστάλη κοινοποίηση αιτιάσεων. Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι, καθόσον υιοθέτησε νέα ερμηνεία της ρήτρας μη ανταγωνισμού η οποία ασκεί επιρροή στις εκτιμήσεις περί της έκτασης της παράβασης, η Επιτροπή όφειλε να είχε αποστείλει νέα κοινοποίηση αιτιάσεων, και ως εκ τούτου υπέπεσε σε παράβαση ουσιώδους τύπου και προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας της προσφεύγουσας, γεγονός που δικαιολογεί την ακύρωση της προσβαλλόμενης απόφασης.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται σφάλμα κατά την εκτίμηση της αξίας των πωλήσεων που σχετίζονται με την παράβαση. Ειδικότερα, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι το ουσιώδες στοιχείο για την ανάλυση της ύπαρξης δυνητικού ανταγωνισμού, προκειμένου να υπολογιστούν επακριβώς οι άμεσες ή έμμεσες πωλήσεις που σχετίζονται με την παράβαση, πρέπει να είναι η πραγματική δυνατότητα εισόδου σε κάθε υπό εξέταση αγορά, ήτοι η ανυπαρξία ανυπέρβλητων φραγμών εισόδου στην αγορά και, σε περίπτωση εισόδου, η ύπαρξη πραγματικών και συγκεκριμένων δυνατοτήτων της επιχείρησης για είσοδο σε κάθε μία από τις αγορές, δεν αρκεί δε η εκ μέρους της Επιτροπής διαπίστωση στην προσβαλλόμενη απόφαση ότι δεν υπάρχουν ανυπέρβλητοι φραγμοί, διαπίστωση η οποία είναι εν πάση περιπτώσει εσφαλμένη.

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΕΕ) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 22ας Δεκεμβρίου 2021 σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.100121 (2021/N) — Πορτογαλία — COVID-19: Αποζημίωση στην TAP III· και

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή δεν εφάρμοσε ορθώς το άρθρο 107, παράγραφος 2, στοιχείο β', ΣΛΕΕ και ότι υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη εκτίμησης κατά τον έλεγχο της αναλογικότητας της ενίσχυσης προς τη ζημία που προξένησε η πανδημία COVID-19.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει συγκεκριμένες διατάξεις της ΣΛΕΕ και τις γενικές αρχές του δικαίου της Ένωσης επί των οποίων στηρίχθηκε η απελευθέρωση των αερομεταφορών στην Ευρωπαϊκή Ένωση από τα τέλη της δεκαετίας του 1980 (ήτοι τις αρχές της απαγόρευσης των δυσμενών διακρίσεων, της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών και της ελευθερίας εγκατάστασης).

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παρέλειψε να κινήσει επίσημη διαδικασία έρευνας παρά τις «σοβαρές δυσχέρειες» και ότι προσέβαλε τα διαδικαστικά δικαιώματα της προσφεύγουσας.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παρέβη την υποχρέωση αιτιολόγησης που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

—

να ακυρώσει το τμήμα 1.10 και τα τμήματα 3.10.1 έως 3.10.8 της αποφάσεως της ΕΚΤ αριθ. ECB-SSM-2022-FRBNP-7 (μαζί με τα παραρτήματά της), της 2ας Φεβρουαρίου 2022, στο μέτρο που επιβάλλει τη λήψη μέτρων για τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής όσον αφορά τα συστήματα εγγύησης των καταθέσεων ή τα κεφάλαια εξυγίανσης·

—

να καταδικάσει την καθής στο σύνολο των δικαστικών εξόδων·

—

να λάβει, δυνάμει των άρθρων 88 και 89 του Κανονισμού Διαδικασίας, μέτρο οργανώσεως της διαδικασίας με σκοπό να κληθεί η ΕΚΤ να προσκομίσει τις αποφάσεις που αφορούν τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής οι οποίες αναλήφθηκαν για άλλα τραπεζικά ιδρύματα το 2021, και ειδικότερα εκείνες που αφορούν τα λοιπά γαλλικά τραπεζικά ιδρύματα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται πλάνη περί το δίκαιο και παράβαση του άρθρου 266 ΣΛΕΕ. Η προσφεύγουσα υποστηρίζει συναφώς ότι, επιβάλλοντας, στο πλαίσιο της προσβαλλομένης αποφάσεως, ένα μέτρο γενικής αρχής, το οποίο στηρίζεται σε συλλογιστική που δεν λαμβάνει υπόψη την ατομική κατάσταση προληπτικής εποπτείας της, η ΕΚΤ υπερέβη τις εξουσίες που τις παρέχει ο κανονισμός 1024/2013 (1), όπως έχουν διευκρινιστεί από τη νομολογία του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως και παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως. Η προσφεύγουσα εκτιμά ότι η ΕΚΤ, παραλείποντας να λάβει υπόψη το σύνολο των κρίσιμων στοιχείων που χαρακτηρίζουν τη συγκεκριμένη κατάστασή της, συνήγαγε εσφαλμένα συμπεράσματα όσον αφορά τους κινδύνους προληπτικής εποπτείας που θα απέρρεαν από τη χρήση των αμετάκλητων δεσμεύσεων πληρωμής (στο εξής: ΑΔΠ) στην ατομική της κατάσταση.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται πλάνη περί το δίκαιο λόγω απώλειας της πρακτικής αποτελεσματικότητας των διατάξεων της Ένωσης που διέπουν τη χρήση των ΑΔΠ. Κατά την προσφεύγουσα, καθόσον η ΕΚΤ στήριξε την ανάλυσή της σε εκτιμήσεις επί της αρχής από τις οποίες θα μπορούσε να συναχθεί μόνον η απαίτηση πλήρους αφαιρέσεως των ΑΔΠ από τα ίδια βασικά κεφάλαια κατηγορίας 1, τούτο είχε ως αποτέλεσμα την απώλεια της πρακτικής αποτελεσματικότητας των νομοθετικών ρυθμίσεων της Ένωσης που επιτρέπουν τη χρήση ΑΔΠ από τα πιστωτικά ιδρύματα για την εκπλήρωση μέρους των υποχρεώσεών τους έναντι των κεφαλαίων εξυγίανσης και των συστημάτων εγγύησης των καταθέσεων.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, διότι η ΕΚΤ επέβαλε στην προσφεύγουσα ένα αδικαιολόγητο και δυσανάλογο μέτρο υπό το πρίσμα της κατάστασής της προληπτικής εποπτείας.

—

να ακυρώσει το τμήμα 1.3 και τα τμήματα 3.3.1 έως 3.3.8 της αποφάσεως της ΕΚΤ αριθ. ECB-SSM-2022-FRBPC-10 (μαζί με τα παραρτήματά της), της 2ας Φεβρουαρίου 2022, στο μέτρο που επιβάλλει τη λήψη μέτρων για τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής όσον αφορά τα συστήματα εγγύησης των καταθέσεων ή τα κεφάλαια εξυγίανσης·

—

να καταδικάσει την καθής στο σύνολο των δικαστικών εξόδων·

—

να λάβει, δυνάμει των άρθρων 88 και 89 του Κανονισμού Διαδικασίας, μέτρο οργανώσεως της διαδικασίας με σκοπό να κληθεί η ΕΚΤ να προσκομίσει τις αποφάσεις που αφορούν τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής οι οποίες αναλήφθηκαν για άλλα τραπεζικά ιδρύματα το 2021, και ειδικότερα εκείνες που αφορούν τα λοιπά γαλλικά τραπεζικά ιδρύματα.

—

να ακυρώσει το τμήμα 1.5 και τα τμήματα 3.5.1 έως 3.5.8 της αποφάσεως της ΕΚΤ αριθ. ECB-SSM-2022-FRCAG-5 (μαζί με τα παραρτήματά της), της 2ας Φεβρουαρίου 2022, στο μέτρο που επιβάλλει τη λήψη μέτρων για τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής όσον αφορά τα συστήματα εγγύησης των καταθέσεων ή τα κεφάλαια εξυγίανσης·

—

να καταδικάσει την καθής στο σύνολο των δικαστικών εξόδων·

—

να λάβει, δυνάμει των άρθρων 88 και 89 του Κανονισμού Διαδικασίας, μέτρο οργανώσεως της διαδικασίας με σκοπό να κληθεί η ΕΚΤ να προσκομίσει τις αποφάσεις που αφορούν τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής οι οποίες αναλήφθηκαν για άλλα τραπεζικά ιδρύματα το 2021, και ειδικότερα εκείνες που αφορούν τα λοιπά γαλλικά τραπεζικά ιδρύματα.

—

να ακυρώσει το τμήμα 1.4 και τα τμήματα 3.4.1 έως 3.4.8 της αποφάσεως της ΕΚΤ αριθ. ECB-SSM-2022-FRCMU-6 (μαζί με τα παραρτήματά της), της 2ας Φεβρουαρίου 2022, στο μέτρο που επιβάλλει τη λήψη μέτρων για τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής όσον αφορά τα συστήματα εγγύησης των καταθέσεων ή τα κεφάλαια εξυγίανσης·

—

να καταδικάσει την καθής στο σύνολο των δικαστικών εξόδων·

—

να λάβει, δυνάμει των άρθρων 88 και 89 του Κανονισμού Διαδικασίας, μέτρο οργανώσεως της διαδικασίας με σκοπό να κληθεί η ΕΚΤ να προσκομίσει τις αποφάσεις που αφορούν τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής οι οποίες αναλήφθηκαν για άλλα τραπεζικά ιδρύματα το 2021, και ειδικότερα εκείνες που αφορούν τα λοιπά γαλλικά τραπεζικά ιδρύματα.

—

να ακυρώσει το τμήμα 1.2 και τα τμήματα 3.2.1 έως 3.2.8 της αποφάσεως της ΕΚΤ αριθ. ECB-SSM-2022-FRBPL-1 (μαζί με τα παραρτήματά της), της 2ας Φεβρουαρίου 2022, στο μέτρο που επιβάλλει τη λήψη μέτρων για τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής όσον αφορά τα συστήματα εγγύησης των καταθέσεων ή τα κεφάλαια εξυγίανσης·

—

να καταδικάσει την καθής στο σύνολο των δικαστικών εξόδων·

—

να λάβει, δυνάμει των άρθρων 88 και 89 του Κανονισμού Διαδικασίας, μέτρο οργανώσεως της διαδικασίας με σκοπό να κληθεί η ΕΚΤ να προσκομίσει τις αποφάσεις που αφορούν τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής οι οποίες αναλήφθηκαν για άλλα τραπεζικά ιδρύματα το 2021, και ειδικότερα εκείνες που αφορούν τα λοιπά γαλλικά τραπεζικά ιδρύματα.

—

να ακυρώσει το τμήμα 1.6 και τα τμήματα 3.6.1 έως 3.6.8 της αποφάσεως της ΕΚΤ αριθ. ECB-SSM-2022-FRSOG-7 (μαζί με τα παραρτήματά της), της 2ας Φεβρουαρίου 2022, στο μέτρο που επιβάλλει τη λήψη μέτρων για τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής όσον αφορά τα συστήματα εγγύησης των καταθέσεων ή τα κεφάλαια εξυγίανσης·

—

να καταδικάσει την καθής στο σύνολο των δικαστικών εξόδων·

—

να λάβει, δυνάμει των άρθρων 88 και 89 του Κανονισμού Διαδικασίας, μέτρο οργανώσεως της διαδικασίας με σκοπό να κληθεί η ΕΚΤ να προσκομίσει τις αποφάσεις που αφορούν τις αμετάκλητες δεσμεύσεις πληρωμής οι οποίες αναλήφθηκαν για άλλα τραπεζικά ιδρύματα το 2021, και ειδικότερα εκείνες που αφορούν τα λοιπά γαλλικά τραπεζικά ιδρύματα.

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2022/427 του Συμβουλίου, της 15ης Μαρτίου 2022, για την εφαρμογή του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 269/2014 σχετικά με περιοριστικά μέτρα για ενέργειες που υπονομεύουν ή απειλούν την εδαφική ακεραιότητα, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας (ΕΕ 2022, L 87, σ. 1), κατά το μέρος που αυτός αφορά τον προσφεύγοντα·

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2022/429 του Συμβουλίου, της 15ης Μαρτίου 2022, για την τροποποίηση της απόφασης 2014/145/ΚΕΠΠΑ σχετικά με περιοριστικά μέτρα όσον αφορά δράσεις που υπονομεύουν ή απειλούν την εδαφική ακεραιότητα, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας (ΕΕ 2022, L 87, σ. 44), κατά το μέρος που αυτή αφορά τον προσφεύγοντα·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας, συμπεριλαμβανομένων εκείνων στα οποία υποβλήθηκε ο προσφεύγων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ένσταση έλλειψης νομιμότητας του άρθρου 1, στοιχεία δ' και ζ', του κανονισμού (ΕΕ) 2022/330 του Συμβουλίου, της 25ης Φεβρουαρίου 2022, για την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 269/2014 σχετικά με περιοριστικά μέτρα για ενέργειες που υπονομεύουν ή απειλούν την εδαφική ακεραιότητα, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία της Ουκρανίας (ΕΕ 2022, L 51, σ. 1), καθώς και παραβίαση των αρχών της ίσης μεταχείρισης, της ασφάλειας δικαίου και της χρηστής διοίκησης.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση των άρθρων 7 και 24 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, παράβαση των άρθρων 2 και 3 της Σύμβασης της Νέας Υόρκης για τα δικαιώματα του παιδιού και παράβαση του άρθρου 8 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση της υποχρέωσης αιτιολογήσεως.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται πρόδηλη πλάνη κατά την εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της γενικής αρχής της αναλογικότητας.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται προσβολή του δικαιώματος ιδιοκτησίας, της επιχειρηματικής ελευθερίας και του δικαιώματος ασκήσεως επαγγέλματος, η οποία είναι αντίθετη προς την αρχή της αναλογικότητας.