1)

Το άρθρο 1, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/104/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 19ης Νοεμβρίου 2008, περί της εργασίας μέσω εταιρείας προσωρινής απασχόλησης, έχει την έννοια ότι ο διαλαμβανόμενος στην εν λόγω διάταξη όρος «προσωρινά» δεν αποκλείει την τοποθέτηση εργαζομένου ο οποίος έχει συνάψει σύμβαση ή σχέση εργασίας με εταιρία προσωρινής απασχόλησης σε έμμεσο εργοδότη για την πλήρωση θέσης εργασίας που έχει μόνιμο χαρακτήρα και δεν καλύπτεται στο πλαίσιο αναπλήρωσης.

2)

Το άρθρο 1, παράγραφος 1, και το άρθρο 5, παράγραφος 5, της οδηγίας 2008/104 έχουν την έννοια ότι η ανανέωση των τοποθετήσεων προσωρινά απασχολουμένου στην ίδια θέση εργασίας σε έμμεσο εργοδότη για χρονικό διάστημα 55 μηνών αποτελεί καταχρηστική προσφυγή σε διαδοχικές τοποθετήσεις, εάν από τις διαδοχικές τοποθετήσεις του ίδιου προσωρινά απασχολουμένου στον ίδιο έμμεσο εργοδότη προκύπτει ότι η διάρκεια του χρόνου παροχής εργασίας στον συγκεκριμένο εργοδότη είναι μεγαλύτερη από εκείνη που θα μπορούσε ευλόγως να χαρακτηριστεί ως «προσωρινή», λαμβανομένου υπόψη του συνόλου των κρίσιμων περιστάσεων, στις οποίες περιλαμβάνονται ιδίως οι ιδιαιτερότητες του οικείου τομέα, και εντός του εθνικού κανονιστικού πλαισίου, χωρίς να δίδεται καμία αντικειμενική εξήγηση για το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος έμμεσος εργοδότης χρησιμοποιεί σειρά διαδοχικών συμβάσεων προσωρινής απασχόλησης, η δε σχετική κρίση εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο.

3)

Η οδηγία 2008/104 έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση η οποία θεσπίζει μέγιστη διάρκεια τοποθέτησης του ίδιου προσωρινά απασχολουμένου στον ίδιο έμμεσο εργοδότη, εάν η εθνική ρύθμιση, με μεταβατική διάταξή της, αποκλείει να λαμβάνονται υπόψη για τον υπολογισμό της εν λόγω διάρκειας οι περίοδοι τοποθέτησης οι οποίες προηγήθηκαν της έναρξης ισχύος της ρύθμισης, στερώντας από το εθνικό δικαστήριο τη δυνατότητα να λάβει υπόψη την πραγματική διάρκεια τοποθέτησης του προσωρινά απασχολουμένου προκειμένου να κριθεί αν η τοποθέτηση είχε «προσωρινό» χαρακτήρα κατά την έννοια της οδηγίας, κρίση η οποία εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο. Εθνικό δικαστήριο το οποίο επιλαμβάνεται διαφοράς ανακύπτουσας αποκλειστικώς μεταξύ ιδιωτών δεν υποχρεούται, βάσει του δικαίου της Ένωσης και μόνον, να αφήσει ανεφάρμοστη μια τέτοια αντιβαίνουσα στο δίκαιο της Ένωσης μεταβατική διάταξη.

4)

Το άρθρο 10, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/104 έχει την έννοια ότι, ελλείψει διατάξεως του εθνικού δικαίου για την επιβολή κύρωσης σε περίπτωση μη τήρησης της οδηγίας από τις εταιρίες προσωρινής απασχόλησης ή τους έμμεσους εργοδότες, ο προσωρινά απασχολούμενος δεν μπορεί να αντλήσει από το δίκαιο της Ένωσης δικαίωμα για την αναγνώριση σχέσεως εργασίας με τον έμμεσο εργοδότη.

5)

Η οδηγία 2008/104 έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση η οποία παρέχει στους κοινωνικούς εταίρους τη δυνατότητα να παρεκκλίνουν, στο επίπεδο του κλάδου δραστηριότητας των έμμεσων εργοδοτών, από την καθοριζόμενη στην εν λόγω ρύθμιση μέγιστη διάρκεια τοποθέτησης προσωρινά απασχολουμένου.

1)

Το άρθρο 1, σημείο 1, της οδηγίας 2003/6/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 28ης Ιανουαρίου 2003, για τις πράξεις [κατάχρησης προνομιακών πληροφοριών] και τις πράξεις χειραγώγησης της αγοράς (κατάχρηση αγοράς), έχει την έννοια ότι, για τον χαρακτηρισμό μιας πληροφορίας ως προνομιακής, είναι δυνατόν να συνιστά «συγκεκριμένη» πληροφορία, κατά την έννοια της διάταξης αυτής και της διάταξης του άρθρου 1, παράγραφος 1, της οδηγίας 2003/124/ΕΚ της Επιτροπής, της 22ας Δεκεμβρίου 2003, για την εφαρμογή της οδηγίας 2003/6 όσον αφορά τον ορισμό και τη δημοσιοποίηση των [προνομιακών] πληροφοριών και τον ορισμό των πράξεων χειραγώγησης της αγοράς, η πληροφορία για την επικείμενη δημοσίευση στον Τύπο άρθρου το οποίο διαδίδει φήμη της αγοράς σχετικά με εκδότη χρηματοπιστωτικών μέσων, κρίσιμα δε στοιχεία για την αξιολόγηση του συγκεκριμένου χαρακτήρα της πληροφορίας είναι το γεγονός ότι το άρθρο θα περιέχει αναφορά στην τιμή εξαγοράς των τίτλων του εκδότη στο πλαίσιο ενδεχόμενης προσφοράς εξαγοράς, καθώς και η ταυτότητα του δημοσιογράφου που υπέγραψε το άρθρο και του δημοσιογραφικού οργανισμού που το δημοσίευσε. Όσον αφορά την πραγματική επίδραση της δημοσίευσης στην τιμή των τίτλων τους οποίους αφορά, η επίδραση αυτή, μολονότι μπορεί να συνιστά εκ των υστέρων ένδειξη περί του συγκεκριμένου χαρακτήρα της πληροφορίας, εντούτοις δεν αρκεί, αυτή καθεαυτήν, για να διαπιστωθεί η ύπαρξη συγκεκριμένου χαρακτήρα, δίχως να εξεταστούν άλλα στοιχεία τα οποία ήταν ή έγιναν γνωστά πριν από τη δημοσίευση.

2)

Το άρθρο 21 του κανονισμού (ΕΕ) 596/2014 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Απριλίου 2014, για την κατάχρηση της αγοράς (κανονισμός για την κατάχρηση της αγοράς) και την κατάργηση της οδηγίας 2003/6 και των οδηγιών της Επιτροπής 2003/124/ΕΚ, 2003/125/ΕΚ και 2004/72/ΕΚ, έχει την έννοια ότι η γνωστοποίηση από δημοσιογράφο, σε μια από τις συνήθεις πηγές πληροφόρησής του, πληροφορίας για την επικείμενη δημοσίευση στον Τύπο άρθρου του ιδίου το οποίο διαδίδει φήμη της αγοράς, πραγματοποιείται «για δημοσιογραφικούς σκοπούς», κατά την έννοια του ως άνω άρθρου, εφόσον η γνωστοποίηση είναι αναγκαία για την άσκηση δημοσιογραφικής δραστηριότητας, συμπεριλαμβανόμενων των προπαρασκευαστικών για τις δημοσιεύσεις ερευνητικών εργασιών.

3)

Τα άρθρα 10 και 21 του κανονισμού 596/2014 έχουν την έννοια ότι η γνωστοποίηση προνομιακής πληροφορίας από δημοσιογράφο είναι νόμιμη εφόσον πρέπει να θεωρηθεί αναγκαία για την άσκηση του δημοσιογραφικού επαγγέλματος και εφόσον τηρείται η αρχή της αναλογικότητας.

1)

Λαμβανομένων υπόψη των διατάξεων της οδηγίας (ΕΕ) 2019/944 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 5ης Ιουνίου 2019, σχετικά με τους κοινούς κανόνες για την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας και την τροποποίηση της οδηγίας 2012/27/ΕΕ (1), απαγορεύει o κανονισμός (ΕΕ) 2019/943 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 5ης Ιουνίου 2019, σχετικά με την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, από την ημερομηνία ενάρξεως ισχύος του, και ιδίως το άρθρο 1, στοιχείο β', και το άρθρο 3 αυτού, σε κράτος μέλος να συνεχίσει να χορηγεί μία και μόνον άδεια για την οργάνωση και τη διαχείριση των κεντρικών αγορών ηλεκτρικής ενέργειας; Υποχρεούται το ρουμανικό κράτος, από την 1η Ιανουαρίου 2020, να θέσει τέρμα σε υφιστάμενο μονοπώλιο όσον αφορά τη διαχείριση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας;

2)

Εμπίπτει ο διαχειριστής αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, όπως ένα χρηματιστήριο εμπορευμάτων, στο προσωπικό πεδίο εφαρμογής των αρχών του ελεύθερου ανταγωνισμού που θεσπίζονται με τον κανονισμό (ΕΕ) 2019/943 (2), ιδίως με το άρθρο 1, στοιχεία β' και γ', και το άρθρο 3, αντιστοίχως; Ασκεί επιρροή για την εν λόγω απάντηση το γεγονός ότι για τον ορισμό της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, το άρθρο 2, σημείο 40, του κανονισμού (ΕΕ) 2019/943 παραπέμπει στον ορισμό των αγορών ηλεκτρικής ενέργειας ο οποίος περιλαμβάνεται στο άρθρο 2, σημείο 9, της οδηγίας 2019/944;

3)

Συνιστά η εκ μέρους κράτους μέλους χορήγηση μίας και μόνον άδειας για τη διαχείριση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας περιορισμό του ανταγωνισμού κατά τα άρθρα 101 και 102 ΣΛΕΕ, σε συνδυασμό με το άρθρο 4, παράγραφος 3, ΣΕΕ και το άρθρο 106, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ;

1.

Έχουν οι διατάξεις του άρθρου 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας (1), την έννοια ότι η μετάδοση, εντός εμπορικού αεροσκάφους το οποίο μεταφέρει επιβάτες, μουσικού έργου ή αποσπάσματος μουσικού έργου κατά την απογείωση, την προσγείωση ή σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο της πτήσης, μέσω του ηχητικού συστήματος ειδοποιήσεων του αεροσκάφους, συνιστά παρουσίαση στο κοινό, κατά την έννοια του εν λόγω άρθρου, ιδίως (αν και όχι αποκλειστικά) από την άποψη του κριτηρίου του κερδοσκοπικού χαρακτήρα της παρουσίασης;

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα:

2.

Συνιστά η ύπαρξη επί αεροσκάφους ηχητικού συστήματος ειδοποιήσεων, που απαιτείται από τη νομοθεσία περί ασφάλειας της εναέριας κυκλοφορίας, επαρκή βάση ώστε να συναχθεί μαχητό τεκμήριο περί παρουσίασης μουσικών έργων στο κοινό επί του εν λόγω αεροσκάφους;

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο ερώτημα αυτό:

3.

Συνιστά η ύπαρξη επί αεροσκάφους ηχητικού συστήματος ειδοποιήσεων, που απαιτείται από τη νομοθεσία περί ασφάλειας της εναέριας κυκλοφορίας, και λογισμικού το οποίο καθιστά δυνατή την παρουσίαση φωνογραφημάτων (τα οποία περιέχουν προστατευόμενα μουσικά έργα) μέσω του συστήματος αυτού επαρκή βάση ώστε να συναχθεί μαχητό τεκμήριο περί παρουσίασης μουσικών έργων στο κοινό επί του εν λόγω αεροσκάφους;

—

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, να κρίνει τα αιτήματα του αναιρεσείοντος στην υπόθεση T-599/20 παραδεκτά και βάσιμα και κατά συνέπεια

—

να ακυρώσει τις προσβληθείσες αποφάσεις·

—

να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου και, εν πάση περιπτώσει,

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

—

Παραμόρφωση του περιεχομένου αποδεικτικών στοιχείων·

—

Παραμόρφωση των λόγων ακυρώσεως — Εσφαλμένη αιτιολογία — Προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας·

—

Πλάνη περί το δίκαιο.

1)

Προβαίνει σε παρουσίαση στο κοινό κατά την έννοια του άρθρου 3, της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας (1), σιδηροδρομικός μεταφορέας που χρησιμοποιεί βαγόνια στα οποία είναι εγκατεστημένα ηχητικά συστήματα που προορίζονται για την ανακοίνωση πληροφοριών στους επιβάτες;

2)

Αντιτίθεται το άρθρο 3, της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας, σε εθνική ρύθμιση η οποία καθιερώνει μαχητό τεκμήριο περί παρουσίασης στο κοινό στηριζόμενο στην ύπαρξη εγκατεστημένων ηχητικών συστημάτων, σε περίπτωση κατά την οποία η εγκατάσταση τέτοιων συστημάτων επιβάλλεται από άλλες νομοθετικές διατάξεις διέπουσες τη δραστηριότητα του μεταφορέα;

1)

Έχει η αρχή της ανεξαρτησίας των δικαστών, η οποία κατοχυρώνεται στο άρθρο 19, δεύτερο εδάφιο, παράγραφος 1 ΣΕΕ, σε συνδυασμό με το άρθρο 2 ΣΕΕ και το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική διάταξη όπως το άρθρο 148, παράγραφος 2 του Συντάγματος της Ρουμανίας, όπως αυτό ερμηνεύθηκε από το Curtea Constituțională (Συνταγματικό Δικαστήριο) στην απόφασή του 390/2021, κατά την οποία τα εθνικά δικαστήρια δεν έχουν την εξουσία να εξετάσουν τη συμβατότητα με τις διατάξεις του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης εθνικής διατάξεως η οποία κρίθηκε ως συνταγματική με απόφαση του Curtea Constituțională;

2)

Έχει η αρχή της ανεξαρτησίας των δικαστών, η οποία κατοχυρώνεται στο άρθρο 19, δεύτερο εδάφιο, παράγραφος 1 ΣΕΕ, σε συνδυασμό με το άρθρο 2 ΣΕΕ και το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική διάταξη όπως το άρθρο 99, στοιχείο ș, του ρουμανικού νόμου 303/2004 περί καταστάσεως δικαστικών και εισαγγελικών λειτουργών, η οποία καθιστά δυνατή την κίνηση πειθαρχικής διαδικασίας και την επιβολή πειθαρχικών κυρώσεων σε δικαστή λόγω μη συμμορφώσεως με απόφαση του Curtea Constituțională (Συνταγματικού Δικαστηρίου), σε περίπτωση που αυτός καλείται να αναγνωρίσει την υπεροχή του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης έναντι του σκεπτικού αποφάσεως του Curtea Constituțională, ήτοι σε εθνική διάταξη που στερεί από τον εν λόγω δικαστή την εξουσία να εφαρμόζει κατά προτεραιότητα απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

—

Έχει ο κανόνας του άρθρου 55, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του κανονισμού (ΕΚ) 883/2004 (1), κατά τον οποίο οι αρμόδιοι φορείς διαιρούν την ή τις παροχές ή τα άλλα εισοδήματα, όπως αυτές έχουν ληφθεί υπόψη, διά του αριθμού των παροχών οι οποίες υπόκεινται στους εν λόγω κανόνες, την έννοια ότι πρέπει να διαιρούνται αυτά καθεαυτά τα εισοδήματα που έχουν ληφθεί υπόψη για την εφαρμογή του κανόνα περί συρροής παροχών διά του αριθμού των συντάξεων επιζώντος οι οποίες επηρεάζονται από τους κανόνες αντισώρευσης;

—

Έχει, αντιθέτως, ο κανόνας του άρθρου 55, παράγραφος 1, στοιχείο αʹ, του κανονισμού (ΕΚ) 883/2004, κατά τον οποίο οι αρμόδιοι φορείς διαιρούν την ή τις παροχές ή τα άλλα εισοδήματα, όπως αυτές έχουν ληφθεί υπόψη, διά του αριθμού των παροχών οι οποίες υπόκεινται στους εν λόγω κανόνες, την έννοια ότι δεν πρέπει να διαιρούνται αυτά καθεαυτά τα εισοδήματα που έχουν ληφθεί υπόψη για την εφαρμογή του κανόνα περί συρροής παροχών, αλλά να διαιρείται το μέρος των εισοδημάτων που υπερβαίνει ένα ανώτατο όριο σώρευσης, όπως το προβλεπόμενο, για παράδειγμα, στον επίμαχο εθνικό κανόνα, διά του αριθμού των συντάξεων επιζώντος οι οποίες επηρεάζονται από τους κανόνες αντισώρευσης;

—

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση,

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής (1) ή, επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο,

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκαν οι νυν αναιρεσείουσες στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας και της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου.

—

Το Γενικό Δικαστήριο απέκλινε εσφαλμένως από το περιεχόμενο της απόφασης της Επιτροπής, καθόσον έκρινε ότι πληρούνταν οι όροι σχετικά με την υποχρέωση παροχής.

—

Το Γενικό Δικαστήριο έσφαλε καθόσον έκρινε ότι δεν τύγχαναν εφαρμογής οι όροι σχετικά με την υποχρέωση παροχής.

—

Το Γενικό Δικαστήριο εσφαλμένως δέχτηκε ότι οι περιστάσεις σχετικά με τα πιθανά αποτελέσματα της συμπεριφοράς της Google ήταν ικανές να καθορίσουν κατά πόσον η Google ενεργούσε σε επίπεδο ανταγωνισμού υπό θεμιτούς όρους.

—

Το Γενικό Δικαστήριο εσφαλμένως αλλοίωσε το περιεχόμενο της απόφασης της Επιτροπής προβάλλοντας πρόσθετους λόγους για τους οποίους η συμπεριφορά της Google φέρεται ότι απέκλινε από τον θεμιτό ανταγωνισμό.

—

Οι πρόσθετοι λόγοι που προέβαλε το Γενικό δικαστήριο για τους οποίους η συμπεριφορά της Google απέκλινε από τον θεμιτό ανταγωνισμό είναι νομικώς ανίσχυροι.

—

Το Γενικό Δικαστήριο έσφαλε καθόσον έκρινε ότι το βάρος διεξαγωγής ανάλυσης με αντιπαραδείγματα το έφερε η Google και όχι η Επιτροπή.

—

Το Γενικό Δικαστήριο έσφαλε καθόσον έκρινε ότι το αντιπαράδειγμα για μια κατάχρηση που συνίσταται σε συνδυασμό δύο θεμιτών πρακτικών απαιτεί την εξάλειψη των δύο αυτών πρακτικών.

—

Η προσέγγιση του Γενικού Δικαστηρίου καθιστά πλημμελή την εκτίμησή του τόσο σχετικά με τα αποτελέσματα όσο και με την αντικειμενική δικαιολόγηση.

1)

Έχουν το άρθρο 5, παράγραφος 1, στοιχείο α', και το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Φεβρουαρίου 2004, για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 295/91 (1) (στο εξής: κανονισμός για τα δικαιώματα των επιβατών), την έννοια ότι πρέπει και η πτήση επαναπατρισμού που πραγματοποιείται στο πλαίσιο ασκήσεως κρατικής εξουσίας να θεωρείται ως μεταφορά με άλλη πτήση, υπό συγκρίσιμες συνθήκες μεταφοράς, στον τελικό προορισμό, η οποία πρέπει, σε περίπτωση ματαιώσεως της αρχικής πτήσης, να προσφέρεται από τον πραγματικό αερομεταφορέα, όταν ο τελευταίος, ενώ δεν μπορεί να διατηρεί νόμιμη αξίωση έναντι του επιβάτη για τη μεταφορά, θα μπορούσε να τον εγγράψει στην πτήση επαναπατρισμού επωμιζόμενος το κόστος της μεταφοράς και, τελικά, βάσει σύμβασης με το κράτος, εκτελεί την πτήση με το ίδιο αεροσκάφος και κατά τις ίδιες ώρες που θα είχαν προβλεφθεί για την αρχικώς ματαιωθείσα πτήση;

2)

Έχει το άρθρο 8, παράγραφος 1, του κανονισμού 261/2004 την έννοια ότι επιβάτης ο οποίος εγγράφεται για πτήση επαναπατρισμού κατά τα περιγραφόμενα στο πρώτο ερώτημα και καταβάλλει για τον σκοπό αυτόν στο κράτος την υποχρεωτική συμμετοχή του στις δαπάνες διατηρεί έναντι του αερομεταφορέα αξίωση για απόδοση των εξόδων αυτών, η οποία απορρέει άμεσα από τον κανονισμό για τα δικαιώματα των επιβατών, ακόμη και όταν οι δαπάνες δεν περιορίζονται μόνο στα καθαρά έξοδα της αεροπορικής μεταφοράς;

1)

Αντιβαίνει στην αρχή της αποτελεσματικότητας των κυρώσεων που απορρέει από το άρθρο 23 της οδηγίας 2008/48/ΕΚ (1), υπό το πρίσμα των αρχών της ασφάλειας δικαίου και της δικονομικής αυτονομίας των κρατών μελών, η μη δυνατότητα του δικαστηρίου να εξετάσει αυτεπαγγέλτως, μετά την παρέλευση της πενταετούς προθεσμίας που προβλέπεται προκειμένου ο καταναλωτής να ζητήσει με αγωγή ή κατ’ ένσταση την ακύρωση σύμβασης πίστωσης, διάταξη του εθνικού δικαίου, θεσπισθείσα βάσει του άρθρου 14 της εν λόγω οδηγίας, η οποία συνεπάγεται εντός της εσωτερικής έννομης τάξης την ακυρότητα της επίμαχης σύμβασης;

2)

Αντιβαίνει στην αρχή της αποτελεσματικότητας των κυρώσεων που απορρέει από το άρθρο 23 της οδηγίας 2008/48/ΕΚ, υπό το πρίσμα των αρχών της ασφάλειας δικαίου, της δικονομικής αυτονομίας των κρατών μελών και της αρχής της ελεύθερης διαθέσεως του αντικειμένου της δίκης, η μη δυνατότητα του δικαστηρίου να κρίνει άκυρη μια σύμβαση πίστωσης κατόπιν αυτεπάγγελτης εξέτασης διατάξεως του εθνικού δικαίου θεσπισθείσας βάσει του άρθρου 14 της εν λόγω οδηγίας, χωρίς ο καταναλωτής να έχει ζητήσει ή τουλάχιστον να έχει συναινέσει στην ακύρωσή της;

1)

Σε περίπτωση αίτησης πρόσβασης σε περιβαλλοντικές πληροφορίες που περιέχονται σε πρακτικά επίσημων συνεδριάσεων εκτελεστικού οργάνου της κυβέρνησης κράτους μέλους, στις οποίες μέλη της κυβέρνησης οφείλουν να μετέχουν και να ενεργούν ως συλλογική αρχή, πρέπει τα πρακτικά αυτά να χαρακτηριστούν ως «εσωτερικές επικοινωνίες» ή ως «διαδικασίες» δημόσιας αρχής κατά την έννοια που έχουν οι όροι αυτοί στο άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο εʹ, και στο άρθρο 4, παράγραφος 2, στοιχείο αʹ, αντιστοίχως, της οδηγίας 2003/4/ΕΚ (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 28ης Ιανουαρίου 2003, για την πρόσβαση του κοινού σε περιβαλλοντικές πληροφορίες και για την κατάργηση της οδηγίας 90/313/ΕΟΚ του Συμβουλίου;

2)

Εκτείνεται η αρχή του δεδικασμένου (όπως αναλύθηκε στην απόφαση Köbler, C-224/01 (2), και σε μεταγενέστερη νομολογία) πέραν του διατακτικού της προγενέστερης απόφασης, ούτως ώστε να καλύπτει, επιπλέον, πραγματικές και νομικές διαπιστώσεις οι οποίες περιλαμβάνονται στην προγενέστερη απόφαση; Με άλλα λόγια, περιορίζεται η αρχή του δεδικασμένου στην απαγόρευση κίνησης διαδικασιών με το ίδιο αντικείμενο (cause of action estoppel) ή συνιστά επίσης νομικό κώλυμα και για την επανεξέταση πραγματικών και νομικών ζητημάτων (issue estoppel);

3)

Στο πλαίσιο εκκρεμών διαδικασιών μεταξύ διαδίκων σχετικά με προβαλλόμενη έλλειψη συμφωνίας προς την οδηγία 2003/4/ΕΚ όσον αφορά συγκεκριμένη αίτηση παροχής περιβαλλοντικών πληροφοριών, όπου ο προσφεύγων/αιτών πέτυχε την ακύρωση διοικητικής απόφασης, γενομένων δεκτών ορισμένων αιτιάσεων που βασίζονται στο δίκαιο της Ένωσης και απορριπτομένων κάποιων άλλων, αντιβαίνει στο δίκαιο της Ένωσης και, ιδίως, στην αρχή της αποτελεσματικότητας, εθνικός κανόνας περί δεδικασμένου, ως νομικού κωλύματος για την επανεξέταση πραγματικών και νομικών ζητημάτων (issue estoppel), σύμφωνα με τον οποίο ο εθνικός δικαστής που επιλαμβάνεται νέας προσφυγής βάλλουσας κατά περαιτέρω διοικητικής απόφασης επί της ίδιας αίτησης παροχής πληροφοριών υποχρεούται να απαγορεύσει στον εν λόγω προσφεύγοντα/αιτούντα να προσβάλει τη δεύτερη αυτή απόφαση για λόγους στηριζόμενους στο δίκαιο της Ένωσης, οι οποίοι είχαν απορριφθεί με την προγενέστερη απόφαση, αλλά δεν είχαν προσβληθεί με ένδικο μέσο υπό τις συγκεκριμένες συνθήκες;

4)

Επηρεάζεται η απάντηση στο ως άνω τρίτο ερώτημα από το γεγονός ότι: i) δεν υποβλήθηκε αίτηση προδικαστικής αποφάσεως στο Δικαστήριο και ii) η σχετική νομολογία του Δικαστηρίου δεν περιήλθε σε γνώση του εθνικού δικαστηρίου εκ μέρους κάποιου από τους διαδίκους;

1)

Μπορεί η απόφαση που έλαβε η εθνική επιτροπή για τη διαχείριση της οδηγίας 2003/87/ΕΚ (1) και για την παροχή στηρίξεως στη διαχείριση των δραστηριοτήτων έργων που εμπίπτουν στο Πρωτόκολλο του Κιότο, λαμβανομένης υπόψη της διαδικασίας έκδοσης της απόφασης και, ιδίως, του μηχανισμού διαλόγου με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο οποίος προβλέπεται στον κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμό (ΕΕ) 2019/331 (2) σχετικά με τη συμπερίληψη εγκαταστάσεων στον κατάλογο για την κατανομή δικαιωμάτων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, να αποτελέσει αντικείμενο αυτοτελούς προσφυγής ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυνάμει του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, όταν η προσβαλλόμενη πράξη παράγει δεσμευτικά έννομα αποτελέσματα και αφορά άμεσα τον προσφεύγοντα οικονομικό φορέα;

2)

Δύναται, σε αντίθετη περίπτωση, ο ιδιωτικός οικονομικός φορέας ο οποίος θίγεται άμεσα από τη μη κατανομή σε αυτόν δικαιωμάτων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα βάσει της έρευνας που διεξήγαγαν από κοινού η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η εθνική επιτροπή για τη διαχείριση της οδηγίας 2003/87/ΕΚ και για την παροχή στηρίξεως στη διαχείριση των δραστηριοτήτων έργων που εμπίπτουν στο Πρωτόκολλο του Κιότο να προσβάλει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί μη συμπερίληψης της εγκατάστασης στον κατάλογο κατά το άρθρο 14, παράγραφος 4, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2019/331, ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυνάμει του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ;

3)

Καταλαμβάνει η κατά το άρθρο 3, στοιχείο κα', της οδηγίας 2003/87/ΕΚ έννοια του «παραγωγού ηλεκτρικού ρεύματος», όπως αυτή προκύπτει από την απόφαση του Δικαστηρίου (πέμπτο τμήμα) της 20ής Ιουνίου 2019, ExxonMobil Production Deutschland GmbH κατά Bundesrepublik Deutschland, με αντικείμενο αίτηση προδικαστικής αποφάσεως που υπέβαλε στο Δικαστήριο, δυνάμει του άρθρου 267 ΣΛΕΕ, το Verwaltungsgericht Berlin (διοικητικό πρωτοδικείο Βερολίνου, Γερμανία) με απόφαση της 28ης Νοεμβρίου 2017, ομοίως και περιπτώσεις στις οποίες εγκατάσταση παράγει σε μικρότερο βαθμό ηλεκτρική ενέργεια από συμπαραγωγή, μη υψηλής απόδοσης, η οποία χαρακτηρίζεται ως παραγόμενη από πολλαπλές πηγές θερμικής ενέργειας, πέραν της συμπαραγωγής, οι οποίες είναι επιλέξιμες για αναγνώριση δωρεάν δικαιωμάτων εκπομπών;

4)

Συνάδει μια τέτοια ερμηνεία του ορισμού του «παραγωγού ηλεκτρικού ρεύματος» με τις γενικές αρχές του δικαίου της Ένωσης περί τήρησης των όρων του ανταγωνισμού μεταξύ επιχειρήσεων σε περίπτωση χορήγησης κινήτρων και περί αναλογικότητας του μέτρου, εφόσον αποκλείεται πλήρως εγκατάσταση με πολλαπλές πηγές ενέργειας, χωρίς να διαχωρίζονται οι τιμές εκπομπών των πηγών θερμότητας, πέραν της συμπαραγωγής, οι οποίες είναι επιλέξιμες για χορήγηση των προβλεπόμενων οφελών;

1)

Μπορεί η απόφαση που έλαβε η εθνική επιτροπή για τη διαχείριση της οδηγίας 2003/87/ΕΚ (1) και για την παροχή στηρίξεως στη διαχείριση των δραστηριοτήτων έργων που εμπίπτουν στο Πρωτόκολλο του Κιότο, λαμβανομένης υπόψη της διαδικασίας έκδοσης της απόφασης και, ιδίως, του μηχανισμού διαλόγου με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο οποίος προβλέπεται στον κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμό (ΕΕ) 2019/331 (2) σχετικά με τη συμπερίληψη εγκαταστάσεων στον κατάλογο για την κατανομή δικαιωμάτων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, να αποτελέσει αντικείμενο αυτοτελούς προσφυγής ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυνάμει του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, όταν η προσβαλλόμενη πράξη παράγει δεσμευτικά έννομα αποτελέσματα και αφορά άμεσα τον προσφεύγοντα οικονομικό φορέα;

2)

Δύναται, σε αντίθετη περίπτωση, ο ιδιωτικός οικονομικός φορέας ο οποίος θίγεται άμεσα από τη μη κατανομή σε αυτόν δικαιωμάτων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα βάσει της έρευνας που διεξήγαγαν από κοινού η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η εθνική επιτροπή για τη διαχείριση της οδηγίας 2003/87/ΕΚ και για την παροχή στηρίξεως στη διαχείριση των δραστηριοτήτων έργων που εμπίπτουν στο Πρωτόκολλο του Κιότο να προσβάλει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί μη συμπερίληψης της εγκατάστασης στον κατάλογο κατά το άρθρο 14, παράγραφος 4, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2019/331, ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυνάμει του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ;

3)

Καταλαμβάνει η κατά το άρθρο 3, στοιχείο κα', της οδηγίας 2003/87/ΕΚ έννοια του «παραγωγού ηλεκτρικού ρεύματος», όπως αυτή προκύπτει από την απόφαση του Δικαστηρίου (πέμπτο τμήμα) της 20ής Ιουνίου 2019, ExxonMobil Production Deutschland GmbH κατά Bundesrepublik Deutschland, με αντικείμενο αίτηση προδικαστικής αποφάσεως που υπέβαλε στο Δικαστήριο, δυνάμει του άρθρου 267 ΣΛΕΕ, το Verwaltungsgericht Berlin (διοικητικό πρωτοδικείο Βερολίνου, Γερμανία) με απόφαση της 28ης Νοεμβρίου 2017, ομοίως και περιπτώσεις στις οποίες εγκατάσταση παράγει σε μικρότερο βαθμό ηλεκτρική ενέργεια από συμπαραγωγή, μη υψηλής απόδοσης, η οποία χαρακτηρίζεται ως παραγόμενη από πολλαπλές πηγές θερμικής ενέργειας, πέραν της συμπαραγωγής, οι οποίες είναι επιλέξιμες για αναγνώριση δωρεάν δικαιωμάτων εκπομπών;

4)

Συνάδει μια τέτοια ερμηνεία του ορισμού του «παραγωγού ηλεκτρικού ρεύματος» με τις γενικές αρχές του δικαίου της Ένωσης περί τήρησης των όρων του ανταγωνισμού μεταξύ επιχειρήσεων σε περίπτωση χορήγησης κινήτρων και περί αναλογικότητας του μέτρου, εφόσον αποκλείεται πλήρως εγκατάσταση με πολλαπλές πηγές ενέργειας, χωρίς να διαχωρίζονται οι τιμές εκπομπών των πηγών θερμότητας, πέραν της συμπαραγωγής, οι οποίες είναι επιλέξιμες για χορήγηση των προβλεπόμενων οφελών;

1)

Μπορεί η απόφαση που έλαβε η εθνική επιτροπή για τη διαχείριση της οδηγίας 2003/87/ΕΚ (1) και για την παροχή στηρίξεως στη διαχείριση των δραστηριοτήτων έργων που εμπίπτουν στο Πρωτόκολλο του Κιότο, λαμβανομένης υπόψη της διαδικασίας έκδοσης της απόφασης και, ιδίως, του μηχανισμού διαλόγου με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο οποίος προβλέπεται στον κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμό (ΕΕ) 2019/331 (2) σχετικά με τη συμπερίληψη εγκαταστάσεων στον κατάλογο για την κατανομή δικαιωμάτων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, να αποτελέσει αντικείμενο αυτοτελούς προσφυγής ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυνάμει του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, όταν η προσβαλλόμενη πράξη παράγει δεσμευτικά έννομα αποτελέσματα και αφορά άμεσα τον προσφεύγοντα οικονομικό φορέα;

2)

Δύναται, σε αντίθετη περίπτωση, ο ιδιωτικός οικονομικός φορέας ο οποίος θίγεται άμεσα από τη μη κατανομή σε αυτόν δικαιωμάτων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα βάσει της έρευνας που διεξήγαγαν από κοινού η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η εθνική επιτροπή για τη διαχείριση της οδηγίας 2003/87/ΕΚ και για την παροχή στηρίξεως στη διαχείριση των δραστηριοτήτων έργων που εμπίπτουν στο Πρωτόκολλο του Κιότο να προσβάλει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί μη συμπερίληψης της εγκατάστασης στον κατάλογο κατά το άρθρο 14, παράγραφος 4, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2019/331, ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυνάμει του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ;

3)

Καταλαμβάνει η κατά το άρθρο 3, στοιχείο κα', της οδηγίας 2003/87/ΕΚ έννοια του «παραγωγού ηλεκτρικού ρεύματος», όπως αυτή προκύπτει από την απόφαση του Δικαστηρίου (πέμπτο τμήμα) της 20ής Ιουνίου 2019, ExxonMobil Production Deutschland GmbH κατά Bundesrepublik Deutschland, με αντικείμενο αίτηση προδικαστικής αποφάσεως που υπέβαλε στο Δικαστήριο, δυνάμει του άρθρου 267 ΣΛΕΕ, το Verwaltungsgericht Berlin (διοικητικό πρωτοδικείο Βερολίνου, Γερμανία) με απόφαση της 28ης Νοεμβρίου 2017, ομοίως και περιπτώσεις στις οποίες εγκατάσταση παράγει σε μικρότερο βαθμό ηλεκτρική ενέργεια από συμπαραγωγή, μη υψηλής απόδοσης, η οποία χαρακτηρίζεται ως παραγόμενη από πολλαπλές πηγές θερμικής ενέργειας, πέραν της συμπαραγωγής, οι οποίες είναι επιλέξιμες για αναγνώριση δωρεάν δικαιωμάτων εκπομπών;

4)

Συνάδει μια τέτοια ερμηνεία του ορισμού του «παραγωγού ηλεκτρικού ρεύματος» με τις γενικές αρχές του δικαίου της Ένωσης περί τήρησης των όρων του ανταγωνισμού μεταξύ επιχειρήσεων σε περίπτωση χορήγησης κινήτρων και περί αναλογικότητας του μέτρου, εφόσον αποκλείεται πλήρως εγκατάσταση με πολλαπλές πηγές ενέργειας, χωρίς να διαχωρίζονται οι τιμές εκπομπών των πηγών θερμότητας, πέραν της συμπαραγωγής, οι οποίες είναι επιλέξιμες για χορήγηση των προβλεπόμενων οφελών;

1)

Μπορεί η απόφαση που έλαβε η εθνική επιτροπή για τη διαχείριση της οδηγίας 2003/87/ΕΚ (1) και για την παροχή στηρίξεως στη διαχείριση των δραστηριοτήτων έργων που εμπίπτουν στο Πρωτόκολλο του Κιότο, λαμβανομένης υπόψη της διαδικασίας έκδοσης της απόφασης και, ιδίως, του μηχανισμού διαλόγου με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή ο οποίος προβλέπεται στον κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμό (ΕΕ) 2019/331 (2) σχετικά με τη συμπερίληψη εγκαταστάσεων στον κατάλογο για την κατανομή δικαιωμάτων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα, να αποτελέσει αντικείμενο αυτοτελούς προσφυγής ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυνάμει του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, όταν η προσβαλλόμενη πράξη παράγει δεσμευτικά έννομα αποτελέσματα και αφορά άμεσα τον προσφεύγοντα οικονομικό φορέα;

2)

Δύναται, σε αντίθετη περίπτωση, ο ιδιωτικός οικονομικός φορέας ο οποίος θίγεται άμεσα από τη μη κατανομή σε αυτόν δικαιωμάτων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα βάσει της έρευνας που διεξήγαγαν από κοινού η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και η εθνική επιτροπή για τη διαχείριση της οδηγίας 2003/87/ΕΚ και για την παροχή στηρίξεως στη διαχείριση των δραστηριοτήτων έργων που εμπίπτουν στο Πρωτόκολλο του Κιότο να προσβάλει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί μη συμπερίληψης της εγκατάστασης στον κατάλογο κατά το άρθρο 14, παράγραφος 4, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2019/331, ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυνάμει του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ;

3)

Καταλαμβάνει η κατά το άρθρο 3, στοιχείο κα', της οδηγίας 2003/87/ΕΚ έννοια του «παραγωγού ηλεκτρικού ρεύματος», όπως αυτή προκύπτει από την απόφαση του Δικαστηρίου (πέμπτο τμήμα) της 20ής Ιουνίου 2019, ExxonMobil Production Deutschland GmbH κατά Bundesrepublik Deutschland, με αντικείμενο αίτηση προδικαστικής αποφάσεως που υπέβαλε στο Δικαστήριο, δυνάμει του άρθρου 267 ΣΛΕΕ, το Verwaltungsgericht Berlin (διοικητικό πρωτοδικείο Βερολίνου, Γερμανία) με απόφαση της 28ης Νοεμβρίου 2017, ομοίως και περιπτώσεις στις οποίες εγκατάσταση παράγει σε μικρότερο βαθμό ηλεκτρική ενέργεια από συμπαραγωγή, μη υψηλής απόδοσης, η οποία χαρακτηρίζεται ως παραγόμενη από πολλαπλές πηγές θερμικής ενέργειας, πέραν της συμπαραγωγής, οι οποίες είναι επιλέξιμες για αναγνώριση δωρεάν δικαιωμάτων εκπομπών;

4)

Συνάδει μια τέτοια ερμηνεία του ορισμού του «παραγωγού ηλεκτρικού ρεύματος» με τις γενικές αρχές του δικαίου της Ένωσης περί τήρησης των όρων του ανταγωνισμού μεταξύ επιχειρήσεων σε περίπτωση χορήγησης κινήτρων και περί αναλογικότητας του μέτρου, εφόσον αποκλείεται πλήρως εγκατάσταση με πολλαπλές πηγές ενέργειας, χωρίς να διαχωρίζονται οι τιμές εκπομπών των πηγών θερμότητας, πέραν της συμπαραγωγής, οι οποίες είναι επιλέξιμες για χορήγηση των προβλεπόμενων οφελών;

1)

Έχει το άρθρο 185, παράγραφος 1, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ (1) την έννοια ότι ο διαχωρισμός αγαθών υπό την έννοια της διαγραφής στοιχείων του ενεργητικού ή αποθεμάτων από τον ισολογισμό του υποκειμένου στον φόρο λόγω του ότι δεν προσδοκάται πλέον κανένα οικονομικό όφελος από αυτά, επειδή για παράδειγμα έχουν φθαρεί, είναι ελαττωματικά ή ακατάλληλα ή δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σύμφωνα με τον σκοπό τους, συνιστά μεταβολή των στοιχείων που ελήφθησαν υπόψη για τον καθορισμό του ποσού της εκπτώσεως του ΦΠΑ που έχει ήδη καταβληθεί κατά την αγορά των αγαθών, μεταβολή η οποία λαμβάνει χώρα μετά την υποβολή της δηλώσεως ΦΠΑ σύμφωνα με τον Zakon za danak varhu dobavenata stoinost (νόμο για τον φόρο προστιθέμενης αξίας, στο εξής: ZDDS) και η οποία συνεπάγεται την υποχρέωση διακανονισμού της εκπτώσεως, αν τα διαχωρισθέντα αγαθά έχουν στη συνέχεια πωληθεί ως αγαθά του παραρτήματος 2, όπερ συνιστά φορολογητέα παράδοση;

2)

Έχει το άρθρο 185, παράγραφος 1, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ την έννοια ότι ο διαχωρισμός αγαθών υπό την έννοια της διαγραφής στοιχείων του ενεργητικού ή αποθεμάτων από τον ισολογισμό του υποκειμένου στον φόρο λόγω του ότι δεν προσδοκάται πλέον κανένα οικονομικό όφελος από αυτά, επειδή για παράδειγμα έχουν φθαρεί, είναι ελαττωματικά ή ακατάλληλα ή δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν σύμφωνα με τον σκοπό τους, συνιστά μεταβολή των στοιχείων που ελήφθησαν υπόψη για τον καθορισμό του ποσού της εκπτώσεως του ΦΠΑ που έχει ήδη καταβληθεί κατά την αγορά των αγαθών, μεταβολή η οποία λαμβάνει χώρα μετά την υποβολή της δηλώσεως ΦΠΑ σύμφωνα με τον Zakon za danak varhu dobavenata stoinost (νόμο για τον φόρο προστιθέμενης αξίας, στο εξής: ZDDS) και η οποία συνεπάγεται την υποχρέωση διακανονισμού της εκπτώσεως, αν τα διαχωρισθέντα αγαθά έχουν στη συνέχεια καταστραφεί ή απομακρυνθεί ως απόβλητα και το γεγονός αυτό αποδεικνύεται ή δικαιολογείται δεόντως;

3)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο, στο δεύτερο ή σε αμφότερα τα ερωτήματα, έχει το άρθρο 185, παράγραφος 2, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ την έννοια ότι ο διαχωρισμός αγαθών υπό τις ανωτέρω αναφερθείσες περιστάσεις συνιστά περίπτωση καταστροφής ή απώλειας που αποδεικνύεται ή δικαιολογείται δεόντως, για την οποία δεν υφίσταται υποχρέωση διακανονισμού της εκπτώσεως σε σχέση με τον ΦΠΑ που καταβλήθηκε κατά την απόκτηση των αγαθών;

4)

Έχει το άρθρο 185, παράγραφος 2, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ την έννοια ότι σε περίπτωση καταστροφής ή απώλειας αγαθού που αποδεικνύεται ή δικαιολογείται δεόντως ο διακανονισμός της εκπτώσεως μπορεί να παραλειφθεί μόνο αν η καταστροφή ή η απώλεια προκλήθηκαν από γεγονότα εκτός του ελέγχου του υποκειμένου στον φόρο, τα οποία το εν λόγω πρόσωπο δεν θα μπορούσε να είχε προβλέψει και αποτρέψει;

5)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο πρώτο, στο δεύτερο ή σε αμφότερα τα ερωτήματα, αντιβαίνει στο άρθρο 185, παράγραφος 1, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ εθνική ρύθμιση, όπως αυτή του άρθρου 79, παράγραφος 3, του ZDDS, όπως ίσχυε μέχρι τις 31 Δεκεμβρίου 2016, καθώς και του άρθρου 79, παράγραφος 1, του ZDDS, όπως ισχύει από την 1η Ιανουαρίου 2017, η οποία προβλέπει υποχρέωση διακανονισμού της εκπτώσεως του φόρου επί των εισροών στην περίπτωση διαχωρισμού αγαθών, ακόμη και αν τα εν λόγω αγαθά πωλήθηκαν στη συνέχεια και η πράξη αυτή συνιστά φορολογητέα παράδοση αγαθών κατά την έννοια του παραρτήματος 2 ή αν καταστράφηκαν ή απομακρύνθηκαν ως απόβλητα και το γεγονός αυτό αποδεικνύεται ή δικαιολογείται δεόντως;

1)

Συντρέχει έκτακτη περίσταση κατά την έννοια του άρθρου 5, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 (1), όταν επικρατούν καιρικές συνθήκες που δεν επιτρέπουν την πραγματοποίηση της πτήσεως, ανεξαρτήτως της συγκεκριμένης μορφής τους;

2)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα: Μπορεί ο έκτακτος χαρακτήρας των καιρικών συνθηκών να καθορίζεται ανάλογα με την περιφερειακή και εποχιακή συχνότητά τους στον τόπο και κατά τον χρόνο που οι συνθήκες αυτές εκδηλώνονται;

3)

Συντρέχει έκτακτη περίσταση κατά την έννοια του άρθρου 5, παράγραφος 3, του κανονισμού, αν μια απόφαση διαχείρισης της εναέριας κυκλοφορίας σε σχέση με συγκεκριμένο αεροσκάφος σε ορισμένη ημέρα έχει ως αποτέλεσμα μακρά καθυστέρηση, ολονύκτια καθυστέρηση ή ματαίωση μίας ή περισσότερων πτήσεων του εν λόγω αεροσκάφους, ανεξαρτήτως του λόγου για τον οποίο η απόφαση αυτή ελήφθη;

4)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο τρίτο ερώτημα: Πρέπει ο λόγος που οδήγησε στη λήψη της αποφάσεως διαχείρισης της εναέριας κυκλοφορίας να είναι και ο ίδιος έκτακτος, ώστε να μην αναμένεται ότι θα συντρέξει;

1)

Έχει το άρθρο 27 της αποφάσεως–πλαισίου (1) την έννοια ότι η απόφαση παραδόσεως προσώπου δημιουργεί νομικό δεσμό μεταξύ του προσώπου αυτού, του κράτους εκτελέσεως και του αιτούντος κράτους, με συνέπεια να θεωρείται ότι οποιοδήποτε ζήτημα έχει κριθεί αμετάκλητα στο πλαίσιο της αποφάσεως αυτής πρέπει επίσης να θεωρείται ότι έχει κριθεί για τους σκοπούς της διαδικασίας παροχής συγκατάθεσης για περαιτέρω δίωξη ή επιβολή ποινής για άλλες αξιόποινες πράξεις;

2)

Στην περίπτωση που η απάντηση που θα δοθεί στο πρώτο προδικαστικό ερώτημα είναι ότι το άρθρο 27 δεν επιβάλλει την ως άνω ερμηνεία, παραβιάζει την αρχή της αποτελεσματικότητας εθνικός δικονομικός κανόνας ο οποίος δεν επιτρέπει στο ενδιαφερόμενο πρόσωπο να επικαλεστεί, στο πλαίσιο της αιτήσεως παροχής συγκατάθεσης, σχετική με το ζήτημα απόφαση του Δικαστηρίου η οποία εκδόθηκε μετά την έκδοση της αποφάσεως που διατάσσει την παράδοση;

1.

2.

3.

4.

Και σε περίπτωση καταφατικής απάντησης σε μία από τις ανωτέρω εναλλακτικές, με ποια αιτιολογία;

—

να αναιρέσει την απόφαση που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο στις 21 Δεκεμβρίου 2021 στην υπόθεση T-263/15 RENV, Gmina Miasto Gdynia και Port Lotniczy Gdynia-Kosakowo κατά Επιτροπής,

—

να εκδώσει οριστική απόφαση επί της διαφοράς, κρίνοντας βάσιμους τον πρώτο, τον τέταρτο και τον έκτο από τους λόγους της προσφυγής κατά το μέτρο που καλύπτονται από την υπό κρίση αίτηση αναιρέσεως και διαπιστώνοντας την ακυρότητα της προσβαλλόμενης απόφασης, σύμφωνα με το σχετικό αίτημα της προσφυγής,

—

να αποφανθεί, με την οριστική απόφαση περί της οποίας γίνεται λόγος στο δεύτερο αίτημα ανωτέρω, επί των δικαστικών εξόδων τόσο της πρωτόδικης όσο και της κατ’ αναίρεση διαδικασίας.

—

να διαπιστώσει ότι το Βασίλειο της Δανίας, περιορίζοντας σε 25 το πολύ ώρες τη διάρκεια στάθμευσης στους ανήκοντες στο Δημόσιο χώρους ανάπαυσης του δικτύου αυτοκινητοδρόμων της Δανίας, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τις διατάξεις περί ελεύθερης παροχής υπηρεσιών μεταφορών που περιέχονται στα άρθρα 1, 8 και 9 του κανονισμού (ΕΚ) No 1072/2009 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (1)·

—

να καταδικάσει το Βασίλειο της Δανίας στα δικαστικά έξοδα.

1)

Αντιβαίνει προς το άρθρο 6, παράγραφοι 3 και 4, της οδηγίας 2012/13/ΕΕ (1) η ερμηνεία εθνικών κανόνων δικαίου –άρθρο 301, παράγραφος 1, σημείο 2, σε συνδυασμό με το άρθρο 287, παράγραφος 1, του Nakazatelno protsesualen kodeks (βουλγαρικού κώδικα ποινικής δικονομίας)– από τα εθνικά δικαστήρια βάσει της οποίας το δικαστήριο μπορεί με την απόφασή του να προσδώσει στην αξιόποινη πράξη νομικό χαρακτηρισμό διαφορετικό από εκείνον του κατηγορητηρίου, εφόσον τούτο δεν συνεπάγεται τον χαρακτηρισμό της ως πράξης που επισείει βαρύτερη ποινή, για τον λόγο ότι πριν από την έκδοση της αποφάσεως ο κατηγορούμενος δεν έλαβε προσηκόντως γνώση του μεταγενέστερου διαφορετικού νομικού χαρακτηρισμού και δεν ήταν σε θέση να υπερασπιστεί τον εαυτό του έναντι αυτού;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης: απαγορεύεται δυνάμει του άρθρου 47, παράγραφος 2, του Χάρτη στο δικαστήριο να ενημερώσει τον κατηγορούμενο ότι η απόφαση που το ίδιο θα εκδώσει επί της ουσίας ενδέχεται να στηρίζεται σε διαφορετικό νομικό χαρακτηρισμό της αποδιδόμενης πράξης και, επιπλέον, να του παράσχει τη δυνατότητα να προετοιμάσει αναλόγως την υπεράσπισή του, για τον λόγο ότι η απόδοση του ως άνω διαφορετικού νομικού χαρακτηρισμού δεν έγινε με πρωτοβουλία της εισαγγελίας;

—

να διαπιστώσει ότι το Λουξεμβούργο, καθόσον δεν θέσπισε, έως τις 4 Οκτωβρίου 2016 το αργότερο, τις αναγκαίες νομοθετικές, κανονιστικές και διοικητικές διατάξεις για να συμμορφωθεί με τα άρθρα 8, παράγραφος 7, 9 και 10, παράγραφος 2, της οδηγίας 2014/42/EE του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 3ης Απριλίου 2014, σχετικά με τη δέσμευση και τη δήμευση οργάνων και προϊόντων εγκλήματος στην Ευρωπαϊκή Ένωση (1), ή, εν πάση περιπτώσει, καθόσον δεν γνωστοποίησε τα μέτρα αυτά στην Επιτροπή, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 12 της εν λόγω οδηγίας·

—

να υποχρεώσει το Λουξεμβούργο, σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 260, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ, να καταβάλει χρηματική ποινή 7 096,50 ευρώ ανά ημέρα καθυστέρησης από την ημερομηνία έκδοσης της απόφασης στην υπό κρίση υπόθεση λόγω παράβασης της υποχρέωσης γνωστοποίησης των μέτρων μεταφοράς στο εθνικό δίκαιο των άρθρων 8, παράγραφος 7, 9 και 10, παράγραφος 2, της οδηγίας 2014/42·

—

να καταδικάσει το Λουξεμβούργο στα δικαστικά έξοδα.

1)

Κηρύσσει άκυρη την εκ μέρους του Εκτελεστικού Οργανισμού για τις Μικρομεσαίες Επιχειρήσεις καταγγελία της υπ’ αριθ. 778620 συμφωνίας επιχορήγησης του έργου «Εξατομικευμένες φλέβες που παρασκευάζονται διά της μηχανικής ιστών ως πρώτη θεραπεία για ασθενείς με χρόνια φλεβική ανεπάρκεια-P-TEV» (Personalized Tissue Engineered Veins as the first Cure for Patients with Chronic Venous Insufficiency-P-TEV).

2)

Καταδικάζει τον Εκτελεστικό Οργανισμό για το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Καινοτομίας και τις ΜΜΕ στα δικαστικά έξοδα.

1)

Ακυρώνει την απόφαση του πρώτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 24ης Ιουλίου 2020 (υπόθεση R 1767/2019-1).

2)

Απορρίπτει την προσφυγή κατά τα λοιπά.

3)

Το EUIPO φέρει τα δικαστικά έξοδά του καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Mood Media Netherlands BV.

4)

Η Tailoradio Srl φέρει τα δικαστικά έξοδά της.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Apologistics GmbH στα δικαστικά έξοδα.

—

να ακυρώσει την απόφαση που εξέδωσε η ΕΚΤ στις 21 Δεκεμβρίου 2021 κατά της Sberbank (αριθ. ECB-SSM-2021-ATSBE-12, ESA-2020-00000051), χωρίς να την αντικαταστήσει, σύμφωνα με τα άρθρα 263 και 264 ΣΛΕΕ· και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα της ακυρωτικής δίκης.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η επιβολή αντισταθμιστικών τόκων από την ΕΚΤ συνιστά ανεπίτρεπτη διπλή κύρωση κατά την έννοια του άρθρου 50 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: Χάρτης) και του άρθρου 4 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (στο εξής: ΕΣΔΑ).

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η απόφαση της ΕΚΤ της 21ης Δεκεμβρίου 2021 παραβιάζει το άρθρο 49 του Χάρτη και το άρθρο 7 της ΕΣΔΑ καθόσον επιβάλλει κύρωση που υπερβαίνει τα ποσοτικά όρια που προβλέπονται στο άρθρο 18, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 1024/2013 (1).

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η απόφαση της ΕΚΤ περί επιβολής αντισταθμιστικών τόκων στην Sberbank παραβιάζει το άρθρο 17 του Χάρτη και το άρθρο 1 του πρώτου πρόσθετου πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται προσβολή των θεμελιωδών δικαιωμάτων και ελευθεριών που κατοχυρώνονται στο άρθρο 6 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η αρχή του δεδικασμένου απαγορεύει την επιβολή αντισταθμιστικών τόκων από την ΕΚΤ στην Sberbank λόγω υπέρβασης των ορίων για μεγάλα ανοίγματα σύμφωνα με το άρθρο 395 του κανονισμού (EΕ) 575/2013 (2).

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της καλής πίστης, καθόσον η ΕΚΤ παρέβη τον Οδηγό σχετικά με τη μεθοδολογία καθορισμού διοικητικών χρηματικών προστίμων κατά το άρθρο 18, παράγραφοι 1 και 7, του κανονισμού (ΕΕ) 1024/2013.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται ότι η καθής παραβίασε το άρθρο 6 της ΕΣΔΑ.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται ότι η καθής δεν τήρησε τα όρια που αφορούν το ύψος των κυρώσεων κατά το άρθρο 18, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 1024/2013.

8.

Με τον όγδοο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας σύμφωνα με το άρθρο 99e του Αυστριακού Νόμου περί του Τραπεζικού Συστήματος (στο εξής: BWG).

9.

Με τον ένατο λόγο προβάλλεται ότι το άρθρο 97 του BWG δεν έχει εφαρμογή όταν δεν αποκομίζεται πλεονέκτημα ή δεν αποφεύγεται ζημία.

10.

Με τον δέκατο λόγο προβάλλεται ότι η δυνατότητα της ΕΚΤ να επιβάλλει αντισταθμιστικούς τόκους έχει παραγραφεί σύμφωνα με το άρθρο 130 του κανονισμού (ΕΕ) 468/2014 (3) και το άρθρο 22 του Αυστριακού Νόμου περί των Εποπτικών Αρχών των Χρηματοπιστωτικών Αγορών (FMSA).

11.

Με τον ενδέκατο λόγο προβάλλεται ότι το άρθρο 395, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 575/2013 προβλέπει μόνον ένα όριο για μεγάλα ανοίγματα, εξ ου και το άρθρο 97, παράγραφος 1, στοιχείο 2 του BWG επιβάλλει άπαξ κυρώσεις για την υπέρβαση του εν λόγω ορίου.

12.

Με τον δωδέκατο λόγο προβάλλεται ότι η Sberbank δεν υπερέβη σκοπίμως το όριο για μεγάλα ανοίγματα.

13.

Με τον δέκατο τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η Sberbank δεν αποκόμισε πλεονέκτημα ούτε απέφυγε ζημία που πρέπει να απορροφηθεί.

14.

Με τον δέκατο τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η ΕΚΤ ενήργησε κατά κατάχρηση εξουσίας, καθόσον αρνήθηκε να χορηγήσει στην προσφεύγουσα την εξαίρεση του άρθρου 396, παράγραφος 1, του κανονισμού (EΕ) 575/2013.

—

να ακυρώσει τον κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμό (ΕΕ) 2021/2288 της Επιτροπής, της 21ης Δεκεμβρίου 2021, για την τροποποίηση του παραρτήματος του κανονισμού (ΕΕ) 2021/953 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου όσον αφορά την περίοδο αποδοχής των πιστοποιητικών εμβολιασμού που εκδίδονται με τον μορφότυπο του Ψηφιακού Πιστοποιητικού COVID της ΕΕ τα οποία αναφέρουν την ολοκλήρωση της αρχικής σειράς εμβολιασμού (1), λόγω παραβίασης των αρχών της ίσης μεταχείρισης και της απαγόρευσης των διακρίσεων καθώς και λόγω παραβίασης της αρχής της αναλογικότητας,

—

να ακυρώσει τον κανονισμό 2021/2288 λόγω έλλειψης νομικής βάσης προβλεπόμενης στο άρθρο 168 ΣΛΕΕ για την προστασία της δημόσιας υγείας στο πλαίσιο της αντίδρασης της Ένωσης στη διασυνοριακή απειλή κατά της υγείας που συνδέεται με την πανδημία COVID-19,

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παραβίασε γενικές αρχές του δικαίου της Ένωσης καθώς και ότι, με την έκδοση του κανονισμού 2021/2288, το θεσμικό αυτό όργανο παραβίασε:

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι, κατά την έκδοση του κανονισμού 2021/2288, η Επιτροπή υπερέβη τις κατ’ εξουσιοδότηση αρμοδιότητες που της ανέθεσε το άρθρο 5, παράγραφος 2 του κανονισμού (ΕΕ) 2021/953 (2), δεδομένου ότι, αντί των «στατικών» αλλαγών στα πεδία δεδομένων ως απάντηση στην εξέλιξη του ιού SARS-CoV-2 και στην υφιστάμενη επιδημιολογική κατάσταση, περιόρισε την ισχύ του ψηφιακού πιστοποιητικού και, στο πλαίσιο αυτό, οριοθέτησε εκ των πραγμάτων την αντίδραση της Ένωσης στην πανδημία COVID-19 ως διασυνοριακή απειλή κατά της υγείας, χωρίς να στηρίξει την προσβαλλόμενη πράξη σε κατάλληλη νομική βάση προβλεπόμενη στο άρθρο 168 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την προστασία της δημόσιας υγείας.

—

να ακυρώσει την απόφαση την οποία έλαβε και κοινοποίησε στις 20 Δεκεμβρίου 2021 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, στο πλαίσιο της διαδικασίας διαγωνισμού για την ανάθεση δημόσιας σύμβασης με κωδικό αναφοράς TAXUD/2019/OP/0006 και τίτλο «CCN-Evolution: Specification, development, maintenance and 3rd level support of TAXUD IT platforms — Lot A: Evolution services for the CCN/CSI Platform», κατά το μέρος που η Επιτροπή επιβεβαίωσε με την απόφαση αυτή ότι απορρίπτει την προσφορά της κοινοπραξίας των προσφευγουσών και αναθέτει τη σύμβαση σε άλλη, ανταγωνιστική κοινοπραξία, και

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στο σύνολο των εξόδων της διαδικασίας.

1.

Με τον πρώτο λόγο υποστηρίζεται ότι η απόφαση της 20ής Δεκεμβρίου 2021 είναι άκυρη. Οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ειδικότερα ότι η προσβαλλόμενη απόφαση πρέπει να θεωρηθεί ως αμιγώς επιβεβαιωτική μιας προγενέστερης αποφάσεως που έχει ήδη ακυρωθεί από το Γενικό Δικαστήριο.

2.

Με τον δεύτερο λόγο υποστηρίζεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως, παρέβη τη συγγραφή υποχρεώσεων, παραβίασε τις αρχές της χρηστής διοίκησης, και δη την αρχή patere legem quam ipse fecisti, και δεν τήρησε τον καθήκον επιμέλειας. Κατά τις προσφεύγουσες, η Επιτροπή παρέβη τη συγγραφή υποχρεώσεων την οποία είχε καταρτίσει η ίδια, επικαλούμενη ως αιτιολογία για τον εύλογο χαρακτήρα της τιμής του αναδόχου την υπεργολαβία ως προς το 60 % των υπηρεσιών που παρέχονται στη Ρουμανία και την Ελλάδα. Επιπλέον, η Επιτροπή δεν έλαβε υπόψη την έναρξη της εκτέλεσης της σύμβασης από τον ανάδοχο, όπερ αντιφάσκει προς την αιτιολογία της επιβεβαιωτικής αποφάσεως.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής της 24ης Νοεμβρίου 2021 στην υπόθεση SA.56348(2021/N) — Σουηδία: Σουηδικός φόρος στα πιστωτικά ιδρύματα (1)

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

—

οι προσφεύγουσες-ενάγουσες προβάλλουν ότι η Επιτροπή δεν έλαβε υπόψη το γεγονός ότι οι παράμετροι του συστήματος αναφοράς που προσδιόρισε η Επιτροπή έρχονταν σαφώς σε αντίθεση με τον σκοπό του φορολογικού κινδύνου.

—

Οι προσφεύγουσες-ενάγουσες υποστηρίζουν περαιτέρω ότι η Επιτροπή παρέλειψε να λάβει υπόψη της το γεγονός ότι τα πιστωτικά ιδρύματα που εμπίπτουν ή δεν εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του φορολογικού κινδύνου βρίσκονται σε συγκρίσιμη νομική και πραγματική κατάσταση, υπό το πρίσμα του σκοπού του φορολογικού συστήματος.

—

Επιπλέον, υποστηρίζεται ότι η Επιτροπή εφάρμοσε εσφαλμένα τη νομολογία του Δικαστηρίου κατά την εκτίμηση του κατώτατου ορίου φορολόγησης.

—

Οι προσφεύγουσες-ενάγουσες υποστηρίζουν επίσης ότι η Επιτροπή δεν έλαβε υπόψη το γεγονός ότι η διαφορετική μεταχείριση δεν ήταν δικαιολογημένη και σε καμία περίπτωση δεν ήταν αναλογική.

—

Τέλος, οι προσφεύγουσες-ενάγουσες ισχυρίζονται ότι η εξέταση που διενήργησε η Επιτροπή κατά τη διαδικασία προκαταρκτικής εξέτασης ήταν ανεπαρκής και ελλιπής.

—

να ακυρώσει την απόφαση της 29ης Απριλίου 2021 με την οποία δεν επελέγη ο ίδιος στο πλαίσιο της διαδικασίας επιλογής COM/2020/10396, και με την οποία γνωστοποιήθηκε ο διορισμός άλλου υποψηφίου·

—

εφόσον τούτο κριθεί αναγκαίο, να ακυρώσει την απόφαση περί απορρίψεως της διοικητικής του ενστάσεως της 25ης Νοεμβρίου 2021, η οποία καταχωρίσθηκε στις 26 Νοεμβρίου 2021 με τον αριθ. Ares(2021)7297231·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση της προκηρύξεως κενής θέσεως COM/2020/10396, καθόσον οι δεξιότητες και οι ικανότητες του προσφεύγοντος δεν αξιολογήθηκαν σε σχέση με τον πίνακα που προβλεπόταν σε αυτήν.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση της ημερησίας διατάξεως που είχε ανακοινωθεί στους υποψηφίους όσον αφορά το θέμα στο οποίο επρόκειτο να εξετασθούν στο πλαίσιο της συνεντεύξεως επιλογής, καθόσον δεν τέθηκε στον υποψήφιο κανένα ερώτημα σχετικά με την κύρια ανάλυση που του είχε ζητηθεί να προετοιμάσει, πράγμα το οποίο συνιστά, εξάλλου, παραβίαση της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης του.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται άνιση μεταχείριση, καθόσον δεν τέθηκε στον προσφεύγοντα κανένα από τα ερωτήματα που η επιτροπή επιλογής είχε προγραμματίσει να τεθούν στους υποψηφίους, ενώ του τέθηκαν άλλα ερωτήματα τα οποία δεν αντιστοιχούσαν σε αυτόν τον προκαθορισμένο κατάλογο ερωτημάτων. Συναφώς, ο προσφεύγων προβάλλει ότι εξ αυτού του λόγου δεν κατέστη δυνατόν να διασφαλιστεί ότι τα συγκεκριμένα ερωτήματα τέθηκαν και στους άλλους υποψηφίους. Επιπροσθέτως, ο προσφεύγων προβάλλει ότι η συνέντευξή του διήρκεσε λιγότερο από το προβλεπόμενο, γεγονός το οποίο ενδεχομένως τον περιήγαγε σε δυσμενέστερη θέση έναντι των λοιπών υποψηφίων, καθώς και ότι δεν αποκλείεται να είχε επιτύχει καλύτερο αποτέλεσμα εάν του είχε δοθεί η δυνατότητα να απαντήσει επί όλων των επιμέρους θεμάτων της προφορικής δοκιμασίας.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι το περιεχόμενο του πίνακα αξιολογήσεως είναι προδήλως εσφαλμένο και αναντίστοιχο ως προς τις απαντήσεις που έδωσε ο προσφεύγων κατά τη διάρκεια της συνεντεύξεως.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται έλλειψη συνεργασίας εκ μέρους της Επιτροπής και παράβαση του καθήκοντος χρηστής διοικήσεως.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου και να καταδικάσει την παρεμβαίνουσα στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του EUIPO.

—

Παράβαση του άρθρου 94, παράγραφος 1, δεύτερη περίοδος, σε συνδυασμό με το άρθρο 70, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 95, παράγραφος 1, πρώτη περίοδος, σε συνδυασμό με την τρίτη περίοδο του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου και να καταδικάσει την παρεμβαίνουσα στα δικαστικά έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του EUIPO.

—

Παράβαση του άρθρου 94, παράγραφος 1, δεύτερη περίοδος, σε συνδυασμό με το άρθρο 70, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 95, παράγραφος 1, πρώτη περίοδος, σε συνδυασμό με την τρίτη περίοδο του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την απόφαση περί απορρίψεως της διοικητικής ενστάσεως, της 6ης Δεκεμβρίου 2021, που κοινοποιήθηκε στην προσφεύγουσα κατά την ίδια ημερομηνία (ARES CS-PERS/S&G/ER1 W2021-00710/CO/ps)·

—

να ακυρώσει την απόφαση της 27ης Φεβρουαρίου 2012 (έγγραφο: RH/OPR/2012-0251), η οποία ουδέποτε κοινοποιήθηκε στην προσφεύγουσα·

—

να ακυρώσει την απόφαση της 20ής Μαΐου 2021 (CS-PERS/HROPS/BAP/2021-0360), η οποία κοινοποιήθηκε στον δικηγόρο της προσφεύγουσας στις 8 Ιουνίου 2021 μαζί με το σημείωμα της 27ης Φεβρουαρίου 2012·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται έλλειψη αιτιολογίας των προσβαλλόμενων αποφάσεων, παράβαση του άρθρου 31 του εσωτερικού κανονισμού της ΕΤΕπ, των άρθρων 6 έως 11 του πρωτοκόλλου αριθ. 5 σχετικά με το καταστατικό της ΕΤΕπ, έλλειψη νομικής βάσης και ένσταση έλλειψης νομιμότητας, βάσει του άρθρου 277 ΣΛΕΕ, του σημείου 2.1.1 των διοικητικών διατάξεων.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση των διατάξεων που διέπουν ratione temporis την απόσπαση του προσωπικού της ΕΤΕπ, μονομερής τροποποίηση της σύμβασης η οποία αντίκειται στους γενικούς κανόνες για την ισότητα των μερών στο πλαίσιο της συμβατικής σχέσης, καθώς και παράβαση του καθήκοντος αρωγής.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της αρχής προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται κατάχρηση εξουσίας.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 4, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει τις αποφάσεις της 7ης Ιουνίου 2021 και της 10ης Ιανουαρίου 2022, άλλως να τις κηρύξει ανίσχυρες·

—

να αναγνωρίσει στην προσφεύγουσα το δικαίωμα σε σύνταξη επιζώντος όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 79, πρώτο εδάφιο, του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

—

να αναγνωρίσει στον [confidentiel] (1) το δικαίωμα σε σύνταξη ορφανού όπως αυτή ορίζεται στο άρθρο 2 του παραρτήματος VII του ΚΥΚ. Άλλως, και εφόσον είναι αναγκαίο, να χορηγήσει στον [confidentiel] τη σύνταξη ορφανού η οποία προβλέπεται στο άρθρο 80, πρώτο εδάφιο, του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

—

εν πάση περιπτώσει, να καταδικάσει το Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ένσταση ελλείψεως νομιμότητας των άρθρων 18 και 20 του παραρτήματος VIII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΥΚ) που προκύπτει από παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως και της απαγορεύσεως των διακρίσεων λόγω ηλικίας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή των άρθρων 18 και 20 του παραρτήματος VIII του ΚΥΚ.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως λόγω μη συνεκτίμησης της ιδιαίτερης κατάστασης της προσφεύγουσας.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ένσταση ελλείψεως νομιμότητας του άρθρου 2 του παραρτήματος VII του ΚΥΚ εξαιτίας διακρίσεως λόγω αναπηρίας.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 2 του παραρτήματος VII του ΚΥΚ.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται, επικουρικώς, παράβαση του καθήκοντος μέριμνας της διοικήσεως.