1)

Το άρθρο 1, παράγραφος 2, της οδηγίας 2008/118/ΕΚ του Συμβουλίου, της 16ης Δεκεμβρίου 2008, σχετικά με το γενικό καθεστώς των ειδικών φόρων κατανάλωσης και για την κατάργηση της οδηγίας 92/12/ΕΟΚ, έχει την έννοια ότι ένα τέλος του οποίου τα έσοδα αποδίδονται γενικώς σε παραχωρησιούχο του εθνικού οδικού δικτύου δημόσια επιχείρηση και του οποίου η δομή δεν φανερώνει την πρόθεση να αποθαρρυνθεί η κατανάλωση των κύριων οδικών καυσίμων δεν επιδιώκει «ειδικούς σκοπούς», κατά την έννοια της διατάξεως αυτής.

2)

Το δίκαιο της Ένωσης έχει την έννοια ότι δεν επιτρέπει στις εθνικές αρχές να αιτιολογούν την άρνηση επιστροφής έμμεσου τέλους αντίθετου προς την οδηγία 2008/118 τεκμαίροντας τη μετακύλιση του τέλους αυτού σε τρίτους και, κατά συνέπεια, τον αδικαιολόγητο πλουτισμό του υποκειμένου στον φόρο.

1.

Προσκρούει στο δίκαιο της Ένωσης το να αποδίδεται κατά τον προσδιορισμό του υπεύθυνου κράτους μέλους για την εξέταση αιτήσεως ασύλου ιδιαίτερη σημασία στο συμφέρον του τέκνου που κυοφορούσε η αιτούσα κατά τον χρόνο υποβολής της αιτήσεως, κατ’ εφαρμογήν εθνικού κανόνα δικαίου;

2.

3.

Εάν δεν προσκρούει στο δίκαιο της Ένωσης το να αποδίδεται κατά τον προσδιορισμό του υπεύθυνου κράτους μέλους για την εξέταση αιτήσεως ασύλου ιδιαίτερη σημασία στο συμφέρον αγέννητου τέκνου κατ’ εφαρμογήν εθνικού κανόνα δικαίου, χωρεί εφαρμογή του άρθρου 16, παράγραφος 1, του κανονισμού του Δουβλίνου στη σχέση μεταξύ του αγέννητου τέκνου και του πατρός του που διαμένει νομίμως στο κράτος μέλος προς το οποίο απευθύνεται η αίτηση;

1α)

Πρέπει ένα σκεύασμα, για να χαρακτηριστεί ως τρόφιμο που προορίζεται για ειδικούς ιατρικούς σκοπούς, να είναι αποδεδειγμένα σε θέση να επιτυγχάνει τα αποτελέσματα που υπόσχεται ως προς συγκεκριμένη ασθένεια ή πάθηση, αποκλειστικά στο πλαίσιο της ιατρικώς ενδεδειγμένης διαιτητικής αγωγής για την εν λόγω ασθένεια ή πάθηση, με βάση τις ανάγκες πρόσληψης διατροφικών στοιχείων για την αντιμετώπιση αυτής;

1β)

Πρέπει εν τοιαύτη περιπτώσει να θεωρηθεί ότι αποκλειστικά διαιτητική αγωγή υφίσταται μόνον όταν κάποιο πρόσωπο μεταβάλλει τη διατροφή του κατά τρόπον ώστε να λαμβάνει διαφορετικά ή συμπληρωματικά θρεπτικά στοιχεία τα οποία απορροφώνται από τον οργανισμό μέσω της πέψης;

1γ)

Είναι επιπλέον απαραίτητο, για τον χαρακτηρισμό σκευάσματος ως τροφίμου για ειδικούς ιατρικούς σκοπούς, η πάθηση ή η ασθένεια, για την αντιμετώπιση της οποίας ή των οποίων προορίζεται αυτό, να χρήζει τέτοιας διαιτητικής αγωγής ώστε τα θρεπτικά στοιχεία που περιέχονται σε αυτό και λαμβάνονται από τον ασθενή να μη μπορούν να προσληφθούν μέσω συνηθισμένου διαιτολογίου;

1δ)

Πρέπει η θεραπευτική δράση του τροφίμου που προορίζεται για ειδικούς ιατρικούς σκοπούς να οφείλεται αποκλειστικά στο γεγονός ότι αυτό περιέχει όλα ή μερικά από εκείνα τα θρεπτικά στοιχεία που δεν είναι δυνατό να προσληφθούν μέσω συνηθισμένου διαιτολογίου, τα οποία όμως οπωσδήποτε είναι απαραίτητα ή κατάλληλα για τη διατήρηση της φυσιολογικής λειτουργίας του οργανισμού του ασθενούς;

2α)

Αποκλείει η ταξινόμηση ενός σκευάσματος ως συμπληρώματος διατροφής τη δυνατότητα να χαρακτηριστεί αυτό και ως τρόφιμο για ειδικούς ιατρικούς σκοπούς;

2β)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης: Με βάση ποια κριτήρια πρέπει να ορίζεται ότι ένα συγκεκριμένο συμπλήρωμα διατροφής δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως τρόφιμο για ειδικούς ιατρικούς σκοπούς;

2γ)

Είναι δυνατόν μια «διαιτητική αγωγή» κατά την έννοια του άρθρου 2, παράγραφος 2, στοιχείο ζ', του κανονισμού 609/2013 να εξαντλείται ακόμη και στη χρήση «συμπληρωμάτων διατροφής» υπό την έννοια της οδηγίας 2002/46 για την προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών περί των συμπληρωμάτων διατροφής;

2δ)

Καθίσταται ένα προϊόν διατροφής ήδη τρόφιμο για ειδικούς ιατρικούς σκοπούς όταν περιέχει θρεπτικά στοιχεία που μπορούν να προσληφθούν και μέσω της κατανάλωσης συμπληρωμάτων διατροφής ή άλλων τροφίμων, τα οποία όμως είναι ειδικά συνδυασμένα κατά την παρασκευή του εν λόγω προϊόντος για την αντιμετώπιση συγκεκριμένης ασθένειας ή συγκεκριμένης πάθησης;

3)

Με βάση ποια κριτήρια πρέπει να διακρίνεται το φαρμακευτικό προϊόν από το τρόφιμο που προορίζεται για ιατρικούς σκοπούς και να διαχωρίζονται το ένα από το άλλο;

4)

Έχει η διάταξη του άρθρου 2, παράγραφος 2, στοιχείο ζ', του κανονισμού 609/2013, βάσει της οποίας τα κρίσιμα συστατικά για την ταξινόμηση του σκευάσματος ως τροφίμου για ειδικούς ιατρικούς σκοπούς πρέπει να αναπτύσσουν τη δράση τους στο πλαίσιο διαιτητικής αγωγής η οποία δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί με τροποποίηση του συνήθους διαιτολογίου, την έννοια ότι ο ασθενής, για την ασθένεια ή πάθηση του οποίου διατίθεται στην αγορά το τρόφιμο για ειδικούς ιατρικούς σκοπούς, δεν είναι σε θέση με την πρόσληψη κοινώς διαθέσιμων τροφίμων να καλύψει επαρκώς τις διατροφικές του ανάγκες;

5α)

Είναι καθοριστικής σημασίας η φράση «οι οποίες δεν είναι δυνατόν να καλυφθούν με απλή τροποποίηση του συνήθους διαιτολογίου» στο άρθρο 2, παράγραφος 2, στοιχείο ζ', του κανονισμού 609/2013 στο μέτρο που γίνεται δεκτό ότι η εν λόγω προϋπόθεση πληρούται και όταν η απαιτούμενη πρόσληψη θρεπτικών στοιχείων για την αντιμετώπιση της εκάστοτε ασθένειας ή πάθησης μπορεί να καλυφθεί από τα κοινώς διαθέσιμα τρόφιμα (ιδίως από τα συμπληρώματα διατροφής) μόνο κατόπιν ιδιαίτερης προσπάθειας;

5β)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης, βάσει ποιων κριτηρίων διαπιστώνεται ότι η προσπάθεια την οποία συνεπάγεται η κατανάλωση κοινώς διαθέσιμων τροφίμων πληροί την προϋπόθεση που ορίζεται με τη φράση «οι οποίες δεν είναι δυνατόν να καλυφθούν με απλή τροποποίηση του συνήθους διαιτολογίου» στο άρθρο 2, παράγραφος 2, στοιχείο ζ', του κανονισμού 609/2013; Ειδικότερα, πληρούται η ως άνω προϋπόθεση εάν ο ασθενής είναι αναγκασμένος να λαμβάνει χωριστά διάφορα κοινώς διαθέσιμα συμπληρώματα διατροφής;

6α)

Τι νοείται ως θρεπτικό στοιχείο κατά την έννοια του άρθρου 2, παράγραφος 2, στοιχείο ζ', του κανονισμού 609/2013;

6β)

Με βάση ποια κριτήρια καθορίζεται εάν συγκεκριμένο συστατικό σκευάσματος πρέπει να χαρακτηριστεί ως θρεπτικό στοιχείο κατά την έννοια του άρθρου 2, παράγραφος 2, στοιχείο ζ', του κανονισμού 609/2013;

7α)

Πληρούται η προϋπόθεση που ορίζεται με τη φράση «υπό ιατρική επίβλεψη» στο άρθρο 2, παράγραφος 2, στοιχείο ζ', του κανονισμού 609/2013 ακόμη και όταν το εν λόγω σκεύασμα διατίθεται στα φαρμακεία χωρίς να απαιτείται προηγούμενη ιατρική συνταγή;

7β)

Με βάση ποια κριτήρια εξακριβώνεται εάν όσον αφορά ένα ορισμένο σκεύασμα πληρούται η προϋπόθεση της χρήσης υπό ιατρική επίβλεψη κατά την έννοια του άρθρου 2, παράγραφος 2, στοιχείο ζ', του κανονισμού 609/2013;

7γ)

Ποιες είναι οι συνέπειες εάν τυχόν στην υπό κρίση υπόθεση ή ακόμη και εν γένει δεν τηρείται η ως άνω επιταγή της χρήσης υπό ιατρική επίβλεψη κατά την έννοια του άρθρου 2, παράγραφος 2, στοιχείο ζ', του κανονισμού 609/2013;

8α)

Πρέπει να γίνεται δεκτό ότι υφίσταται τρόφιμο που προορίζεται για ειδικούς ιατρικούς σκοπούς μόνον όταν δεν μπορεί να γίνει χρήση αυτού χωρίς ιατρική επίβλεψη;

8β)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης: Βάσει ποιων κριτηρίων καθορίζεται εάν μπορεί να γίνει χρήση τροφίμου και χωρίς ιατρική επίβλεψη;

1)

Μπορεί το Δικαστήριο να διευκρινίσει αν οι άδειες κυκλοφορίας υπό αίρεση της Επιτροπής, οι οποίες εκδόθηκαν κατόπιν θετικής γνώμης του ΕΜΑ, για τα εμβόλια που κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά, είναι δυνατό να θεωρούνται ακόμη εν ισχύ, κατά την έννοια του άρθρου 4 του κανονισμού 507/2006 (1), λαμβανομένου υπόψη ότι, σε ορισμένα κράτη μέλη [π.χ. στην Ιταλία, έγκριση από τον AIFA (Ιταλικό Οργανισμό Φαρμάκων) του θεραπευτικού πρωτοκόλλου με μονοκλωνικά αντισώματα ή/και αντιϊκά φάρμακα] έχουν εγκριθεί αποτελεσματικές εναλλακτικές θεραπείες κατά του COVID SARS 2, οι οποίες υποστηρίζεται ότι είναι λιγότερο επικίνδυνες για την υγεία των ατόμων, και τούτο επίσης υπό το πρίσμα των άρθρων 3 και 35 του Χάρτη;

2)

Μπορεί το Δικαστήριο να διευκρινίσει αν, στην περίπτωση υγειονομικών για τους οποίους βάσει της νομοθεσίας του κράτους μέλους έχει επιβληθεί υποχρεωτικό μέτρο εμβολιασμού, τα υπό αίρεση εγκεκριμένα από την Επιτροπή εμβόλια, κατά την έννοια και για τους σκοπούς του κανονισμού 507/2006, δύνανται να χρησιμοποιηθούν για τους σκοπούς του υποχρεωτικού εμβολιασμού ακόμη και αν οι εν λόγω υγειονομικοί έχουν ήδη νοσήσει και, επομένως, έχουν ήδη αποκτήσει φυσική ανοσία και μπορούν, ως εκ τούτου, να ζητήσουν να εξαιρεθούν από την υποχρέωση;

3)

Μπορεί το Δικαστήριο να διευκρινίσει αν, στην περίπτωση υγειονομικών για τους οποίους βάσει της νομοθεσίας του κράτους μέλους έχει επιβληθεί υποχρεωτικό μέτρο εμβολιασμού, τα υπό αίρεση εγκεκριμένα από την Επιτροπή εμβόλια, κατά την έννοια και για τους σκοπούς του κανονισμού 507/2006, δύνανται να χρησιμοποιηθούν για τους σκοπούς του υποχρεωτικού εμβολιασμού χωρίς διενέργεια οποιασδήποτε διαδικασίας με σκοπό την πρόληψη ή αν, λαμβανομένου υπόψη του καθεστώτος αιρεσιμότητας της άδειας, οι ίδιοι οι υγειονομικοί έχουν τη δυνατότητα να αντιταχθούν στον εμβολιασμό, τουλάχιστον έως ότου η αρμόδια υγειονομική αρχή διαπιστώσει συγκεκριμένα και με εύλογη βεβαιότητα, αφενός, ότι δεν υπάρχουν αντενδείξεις και, αφετέρου, ότι τα οφέλη που θα προκύψουν από τον εμβολιασμό είναι μεγαλύτερα από εκείνα που προκύπτουν από άλλα φάρμακα που διατίθενται σήμερα; Στην περίπτωση αυτή, μπορεί το Δικαστήριο να διευκρινίσει αν οι αρμόδιες υγειονομικές αρχές πρέπει να ενεργούν σύμφωνα με το άρθρο 41 του Χάρτη;

4)

Μπορεί το Δικαστήριο να διευκρινίσει αν, στην περίπτωση του υπό αίρεση εγκεκριμένου από την Επιτροπή εμβολίου, ο μη εμβολιασμός του ιατρικού και υγειονομικού προσωπικού για το οποίο έχει επιβληθεί υποχρεωτικό μέτρο εμβολιασμού βάσει της νομοθεσίας του κράτους συνεπάγεται την αυτοδίκαιη θέση σε άνευ αποδοχών αναστολή εργασίας ή αν θα πρέπει να προβλεφθεί διαβάθμιση των κυρώσεων σύμφωνα με τη θεμελιώδη αρχή της αναλογικότητας;

5)

Μπορεί το Δικαστήριο να διευκρινίσει αν, στην περίπτωση κατά την οποία το εθνικό δίκαιο αναγνωρίζει τον θεσμό του dépeçage [κατάτμηση της σύμβασης εργασίας], ο έλεγχος της δυνατότητας εναλλακτικής απασχόλησης του εργαζομένου πρέπει να γίνεται τηρουμένης της αρχής της audi alteram partem [ακροάσεως] κατά την έννοια και για τους σκοπούς του άρθρου 41 του Χάρτη, με συνακόλουθο δικαίωμα αποκατάστασης της ζημίας οσάκις δεν υπάρχει δυνατότητα εναλλακτικής απασχόλησης;

6)

Μπορεί το Δικαστήριο να διευκρινίσει αν, υπό το πρίσμα του κανονισμού 953/21 (2), ο οποίος απαγορεύει κάθε διάκριση μεταξύ εμβολιασμένων και προσώπων που δεν θέλησαν να εμβολιαστούν ή δεν εμβολιάσθηκαν για ιατρικούς λόγους, είναι νόμιμη εθνική ρύθμιση όπως αυτή που απορρέει από το άρθρο 4, παράγραφος 11, της πράξης νομοθετικού περιεχομένου 44/2021, η οποία παρέχει στο υγειονομικό προσωπικό που απαλλάσσεται από την υποχρέωση εμβολιασμού τη δυνατότητα να ασκεί τη δραστηριότητά του σε επαφή με τον ασθενή, έστω και αν λαμβάνει τις προφυλάξεις ασφαλείας που επιβάλλει η ισχύουσα νομοθεσία, ενώ θέτει σε αυτοδίκαιη αναστολή από κάθε επαγγελματική δραστηριότητα και άνευ αποδοχών τους υγειονομικούς οι οποίοι, όπως η ενάγουσα –επειδή διαθέτουν φυσική ανοσία λόγω νόσησης– δεν επιθυμούν να εμβολιαστούν ελλείψει εμπεριστατωμένων ιατρικών ερευνών;

7)

Μπορεί το Δικαστήριο να διευκρινίσει αν αντιτίθεται στον κανονισμό 953/2021 και στις αρχές της αναλογικότητας και της απαγόρευσης των διακρίσεων που περιέχονται σε αυτόν, ρύθμιση κράτους μέλους η οποία επιβάλλει υποχρεωτικό μέτρο εμβολιασμού κατά του Covid –με εμβόλιο του οποίου η άδεια έχει δοθεί υπό αίρεση από την Επιτροπή– στο σύνολο του υγειονομικού προσωπικού, ακόμη και αν προέρχεται από άλλο κράτος μέλος και βρίσκεται στην Ιταλία για την άσκηση της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών και της ελευθερίας εγκατάστασης;

1.

Πρέπει να γίνει δεκτό, λαμβανομένου υπόψη του άρθρου 70, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 952/2013 (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 9ης Οκτωβρίου 2013, για τη θέσπιση του ενωσιακού τελωνειακού κώδικα, σε συνδυασμό με το άρθρο 75, παράγραφος 5, πρώτο εδάφιο, και, παράγραφος 6, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 2017/891 (2) της Επιτροπής, για τη συμπλήρωση του κανονισμού (EE) αριθ. 1308/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου όσον αφορά τους τομείς των οπωροκηπευτικών και των μεταποιημένων οπωροκηπευτικών, ότι, προκειμένου να εκτιμηθεί η συνδρομή της προϋποθέσεως του άρθρου 70, παράγραφος 3, στοιχείο δ', του τελωνειακού κώδικα, κατά την οποία «ο αγοραστής και ο πωλητής δεν [πρέπει να] συνδέονται μεταξύ τους», στο πλαίσιο εφαρμογής της συναλλακτικής αξίας των εμπορευμάτων για δασμολογικούς σκοπούς όσον αφορά συγκεκριμένη τελωνειακή διασάφηση σχετική με την εισαγωγή κηπευτικών, κρίσιμα είναι τα εξής στοιχεία:

Σε περίπτωση κατά την οποία τα στοιχεία αυτά είναι κρίσιμα, καθιστούν οι ανωτέρω περιστάσεις δυνατόν να θεωρηθεί ότι οι εμπλεκόμενοι επιχειρηματίες, εισαγωγέας και εξαγωγέας, αντιστοίχως, συγκεκριμένα δε εισαγωγέας και αγοραστής στο πρώτο επίπεδο εμπορίου εντός της Ένωσης, «έχουν από νομική άποψη την ιδιότητα των επιχειρηματικών εταίρων» ή ότι είναι συνδεόμενα πρόσωπα κατά την έννοια του άρθρου 127, παράγραφος 1, στοιχείο β', και του άρθρου 142, παράγραφος 4, στοιχείο β', του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 2015/2447 (3) της Επιτροπής, της 24ης Νοεμβρίου 2015, για τη θέσπιση λεπτομερών κανόνων εφαρμογής ορισμένων διατάξεων του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 952/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για τη θέσπιση του ενωσιακού τελωνειακού κώδικα;

Αν οι ανωτέρω παρατιθέμενες περιστάσεις συντρέχουν μεν, δεν είναι όμως επαρκείς ώστε οι έμποροι να θεωρηθούν «συνδεόμενα πρόσωπα», για τους σκοπούς του ελέγχου που προβλέπεται στο άρθρο 75, παράγραφος 6, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2017/891, πρέπει να εξετάζεται κατά πόσον η σχέση μεταξύ των εμπόρων επηρεάζει τον καθορισμό της υψηλότερης τιμής των συγκεκριμένων εισαγόμενων εμπορευμάτων, προκειμένου να αποτρέπεται η αποφυγή δασμών και η απώλεια φορολογικών εσόδων για τον προϋπολογισμό της Ένωσης, λαμβανομένης υπόψη και της εν συνεχεία πωλήσεως με ζημία στο πρώτο επίπεδο εμπορίου εντός της Ένωσης;

2.

Συνάγεται από το άρθρο 47, παράγραφος 1, και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ερμηνεύονται σε συνδυασμό με το δικαίωμα προσφυγής του εισαγωγέα κατά το άρθρο 44, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 952/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 9ης Οκτωβρίου 2013, για τη θέσπιση του ενωσιακού τελωνειακού κώδικα, από την, κατά το άρθρο 29 σε συνδυασμό με το άρθρο 22, παράγραφος 7, του τελωνειακού κώδικα, υποχρέωση των τελωνειακών αρχών για αιτιολόγηση της αποφάσεως, καθώς και από τις περιστάσεις της υποθέσεως, λαμβανομένου υπόψη και του ότι το πρωτοβάθμιο εθνικό δικαστήριο οφείλει, στο πλαίσιο της διαδικασίας προσφυγής κατά της αποφάσεως, να ελέγξει αυτεπαγγέλτως τη νομιμότητα αυτής ακόμη και υπό το πρίσμα λόγων που δεν προβάλλονται με την προσφυγή, να συλλέξει νέες αποδείξεις και να ορίσει εμπειρογνώμονες, ότι:

3.

Προκύπτει από το άρθρο 75, παράγραφος 5, τέταρτο εδάφιο, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 2017/891 της Επιτροπής, για τη συμπλήρωση του κανονισμού (EE) αριθ. 1308/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου όσον αφορά τους τομείς των οπωροκηπευτικών, κατά το οποίο «ο εισαγωγέας οφείλει να υποβάλει […] όλα τα έγγραφα που απαιτούνται για τη διεξαγωγή των προβλεπόμενων τελωνειακών ελέγχων σχετικά με την πώληση και τη διάθεση κάθε προϊόντος της παρτίδας», υπό το πρίσμα της ερμηνείας που παρατίθεται στο σημείο 1 του διατακτικού της αποφάσεως του Δικαστηρίου της 11ης Μαρτίου 2020, BV, С-160/18, EU:C:2020:190, για την απόδειξη της δηλωθείσας συναλλακτικής αξίας κατά το άρθρο 70, παράγραφος 1, του ενωσιακού τελωνειακού κώδικα υπό τις περιστάσεις της υπό κρίση υποθέσεως, ότι:

4.

Συνάγεται από το άρθρο 75, παράγραφοι 5 και 6, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 2017/891 της Επιτροπής, για τη συμπλήρωση του κανονισμού (EE) αριθ. 1308/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου όσον αφορά τους τομείς των οπωροκηπευτικών, καθώς και από την ερμηνεία που παρατίθεται στην απόφαση της 16ης Ιουνίου 2016, EURO 2004. Hungary, С-291/15, EU:C:2016:455, λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεων που συντρέχουν στην κύρια δίκη, ότι η δασμολογητέα αξία κατά την εισαγωγή κηπευτικών από τρίτες χώρες δεν καθορίζεται με βάση τη δηλωθείσα συναλλακτική αξία, αν:

—

να κρίνει την αίτηση αναιρέσεως παραδεκτή και βάσιμη·

—

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλομένη απόφαση·

—

να κρατήσει και να κρίνει την υπόθεση δεχόμενο τους ισχυρισμούς που οι αναιρεσείοντες προέβαλαν πρωτοδίκως, συμπεριλαμβανομένης και της καταδίκης του καθού στα δικαστικά έξοδα· ή,

—

να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο για να την κρίνει·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο σύνολο των δικαστικών εξόδων της πρωτοβάθμιας και της αναιρετικής διαδικασίας.

—

Προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας και παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως·

—

Ανακριβείς εκτιμήσεις των πραγματικών περιστατικών και παραμόρφωση πλειόνων αποδεικτικών στοιχείων, που οδήγησαν το Γενικό Δικαστήριο σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών·

—

Πλάνη περί το δίκαιο κατά την ερμηνεία της εφαρμοστέας νομοθεσίας.

1.

Αρκεί για τη συνδρομή αναπόφευκτων και έκτακτων περιστάσεων στον τόπο προορισμού του ταξιδιού κατά την έννοια του άρθρου 12, παράγραφος 2, πρώτη περίοδος, της οδηγίας (ΕΕ) 2015/2302 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 25ης Νοεμβρίου 2015, σχετικά με τα οργανωμένα ταξίδια και τους συνδεδεμένους ταξιδιωτικούς διακανονισμούς, η οποία τροποποιεί τον κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 2006/2004 και την οδηγία 2011/83/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου και καταργεί την οδηγία 90/314/ΕΟΚ (1) του Συμβουλίου (οδηγία περί οργανωμένων ταξιδιών), η κατάταξη του προορισμού του ταξιδιού ως περιοχής κινδύνου από την ειδική εθνική αρχή που έχει συσταθεί για την προστασία από μεταδοτικές ασθένειες, ενώ παράλληλα οι προϋποθέσεις της κατατάξεως ως περιοχής κινδύνου δεν συντρέχουν στον τόπο καταγωγής;

2.

Πρέπει ο ταξιδιώτης να μπορεί να προβλέψει κατά το χρονικό σημείο της καταγγελίας της συμβάσεως οργανωμένου ταξιδιού κατά την έννοια του άρθρου 12, παράγραφος 2, πρώτη περίοδος, της οδηγίας περί οργανωμένων ταξιδιών ότι στον τόπο προορισμού ή πολύ κοντά σε αυτόν θα υπάρχουν σοβαρές διαταράξεις κατά την ημέρα αναχωρήσεως ή κατά τον χρόνο του ταξιδιού;

3.

Πρέπει η καταγγελία να λάβει χώρα λίγο πριν από το ταξίδι ή μπορεί να γίνει, εν πάση περιπτώσει, ανά πάσα στιγμή μεταξύ του χρονικού σημείου της κρατήσεως για το ταξίδι και της ενάρξεως του ταξιδιού, εάν κατά το χρονικό σημείο της καταγγελίας υπήρχαν ενδείξεις ότι ήταν πιθανή η επέλευση των έκτακτων περιστάσεων;

1.

Έχει το άρθρο 19, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, ΣΕΕ την έννοια ότι, όταν σε κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης επιτρέπεται η επ’ αόριστον απόσπαση δικαστών με τη συναίνεσή τους σε ανώτερο δικαστήριο, δυνάμει αποφάσεως διοικητικού οργάνου της δικαστικής εξουσίας το οποίο είναι ανεξάρτητο από τα άλλα όργανα του κράτους, παρά τον καθορισμό των προϋποθέσεων για τη λήψη απόφασης περί τερματισμού της απόσπασης και την πρόβλεψη δυνατότητας άσκησης ενδίκου βοηθήματος, άνευ ωστόσο ανασταλτικού αποτελέσματος, κατά της εν λόγω απόφασης, δεν προβλέπονται για τους πολίτες, για τον λόγο ότι θίγεται η ανεξαρτησία των δικαστηρίων, τα ένδικα βοηθήματα και μέσα που είναι αναγκαία για να διασφαλίζεται η αποτελεσματική δικαστική προστασία; Βάσει ποιων συγκεκριμένων κριτηρίων πρέπει να εξετασθεί αν η απόσπαση επ’ αόριστον είναι επιτρεπτή;

2.

Θα ήταν διαφορετική η απάντηση στο πρώτο ερώτημα εάν προβλέπονται μεν και υπόκεινται σε δικαστικό έλεγχο οι προϋποθέσεις για τη λήψη της απόφασης περί τερματισμού της απόσπασης, πλην όμως ούτε προβλέπονται ούτε υπόκεινται σε δικαστικό έλεγχο οι προϋποθέσεις για τη λήψη απόφασης όσον αφορά την επιλογή των προς απόσπαση δικαστών;

3.

Πρέπει οι αρμόδιες διοικητικές και δικαστικές αρχές, εάν στο πρώτο ερώτημα δοθεί η απάντηση ότι η απόσπαση δικαστών είναι, υπό τις ανωτέρω προϋποθέσεις και εφόσον τηρούνται αντικειμενικοί κανόνες, νόμιμη, όταν εξετάζουν εάν το εθνικό καθεστώς αντιβαίνει προς την απαίτηση περί πρόβλεψης των αναγκαίων ενδίκων βοηθημάτων και μέσων σύμφωνα με το άρθρο 19, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, ΣΕΕ, να λαμβάνουν υπόψη όχι μόνον τα κριτήρια που προβλέπονται στον νόμο, αλλά και τον τρόπο εφαρμογής τους;

4.

Έχει η απόφαση 2006/929/ΕΚ της Επιτροπής την έννοια ότι η απάντηση στα ανωτέρω τρία ερωτήματα θα ήταν διαφορετική, εάν διαπιστωνόταν ότι έχει θεσπιστεί εθνική πρακτική αποσπάσεων, βασιζόμενη σε κανόνες παρόμοιους προς την ισχύουσα κανονιστική ρύθμιση, και ότι το γεγονός αυτό έχει προκαλέσει τη διατύπωση αντιρρήσεων στο πλαίσιο του μηχανισμού συνεργασίας και ελέγχου που θεσπίζεται με την εν λόγω απόφαση;

5.

Εάν διαπιστωθεί ότι οι εθνικές διατάξεις για την απόσπαση δικαστών αντιβαίνουν ενδεχομένως προς την υποχρέωση του άρθρου 19, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, ΣΕΕ περί πρόβλεψης ενδίκων μέσων και βοηθημάτων τα οποία απαιτούνται προκειμένου να διασφαλίζεται η αποτελεσματική δικαστική προστασία, έχει, στην περίπτωση αυτή, η εν λόγω διάταξη την έννοια ότι δεν επιτρέπει σε ανώτερο δικαστήριο, στον σχηματισμό του οποίου συμμετείχε αποσπασμένος δικαστής, να απευθύνει δεσμευτικές εντολές προς εθνικό δικαστήριο; Ειδικότερα, πάσχουν ελάττωμα οι εντολές οι οποίες δεν αφορούν τη διαφορά επί της ουσίας, αλλά επιβάλλουν τη διενέργεια ορισμένων διαδικαστικών πράξεων;

1.

Πρέπει να θεωρηθούν ως «επιχειρήσεις» κατά την έννοια του άρθρου 2, στοιχείο δ', του κανονισμού 273/2004 (1), τα φυσικά και νομικά πρόσωπα που δραστηριοποιούνται στη διάθεση διαβαθμισμένων ουσιών στην αγορά, κατά τρόπο ώστε η δραστηριοποίησή τους αυτή να συνιστά αξιόποινη πράξη κατά το άρθρο 2, παράγραφος 1, στοιχείο δ', της απόφασης-πλαισίου 2004/757 (2);

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα:

2

1)

Συνάδει το άρθρο 38a, παράγραφος 1, του AufenthG, το οποίο σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο έχει την έννοια ότι ο επί μακρόν διαμένων σε κράτος μέλος ο οποίος μετεγκαθίσταται σε άλλο κράτος μέλος πρέπει και κατά τον χρόνο ανανέωσης της άδειας διαμονής του να διατηρεί το καθεστώς επί μακρόν διαμένοντος που του χορηγήθηκε στο πρώτο κράτος μέλος, με τις διατάξεις των άρθρων 14 επ. της οδηγίας 2003/109ΕΚ (1), οι οποίες προβλέπουν απλώς και μόνον ότι οι επί μακρόν διαμένοντες έχουν δικαίωμα να διαμένουν στο έδαφος κρατών μελών διαφορετικών από εκείνο που τους χορήγησε το καθεστώς επί μακρόν διαμένοντος για περίοδο που υπερβαίνει τους τρεις μήνες, εφόσον πληρούνται οι επιπλέον όροι που καθορίζονται στο κεφάλαιο III της οδηγίας;

2)

Νομιμοποιείται η αρμόδια για τους αλλοδαπούς αρχή βάσει των διατάξεων των άρθρων 14 επ. της οδηγίας 2003/109/ΕΚ, όταν πληρούνται οι υπόλοιπες προϋποθέσεις για την προσωρινή ανανέωση της άδειας διαμονής και ιδίως όταν ο αλλοδαπός διαθέτει σταθερούς και τακτικούς πόρους, με την απόφασή της επί της αιτήσεως ανανέωσης κατά το άρθρο 38a, παράγραφος 1, του AufenthG, αποφαινόμενη ότι δεν υφίσταται δικαίωμα ανανέωσης, να διαπιστώσει ότι στο μεσοδιάστημα, ήτοι κατόπιν της μετεγκαταστάσεώς του στο δεύτερο κράτος μέλος, ο αλλοδαπός έχει απολέσει το καθεστώς επί μακρόν διαμένοντος στο πρώτο κράτος μέλος δυνάμει του άρθρου 9, παράγραφος 4, δεύτερο εδάφιο, της οδηγίας 2003/109/ΕΚ; Κρίσιμο χρονικό σημείο για τη λήψη απόφασης είναι εκείνο της τελευταίας διοικητικής ή δικαστικής απόφασης;

3)

Στην περίπτωση που η απάντηση στο πρώτο και δεύτερο ερώτημα είναι αρνητική:

Φέρει ο επί μακρόν διαμένων το βάρος της επικλήσεως ότι δεν έχει απολέσει το δικαίωμα διαμονής του ως επί μακρόν διαμένων στο πρώτο κράτος μέλος;

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο ως άνω ερώτημα: Νομιμοποιείται εθνικό δικαστήριο ή εθνική αρχή να ελέγξει αν η χορηγηθείσα στον μονίμως διαμένοντα άδεια διαμονής αορίστου χρόνου δεν είναι πλέον εν ισχύι ή θα ήταν αντίθετο τούτο προς την αρχή του δικαίου της Ένωσης περί αμοιβαίας αναγνώρισης των αποφάσεων των εθνικών αρχών;

4)

Είναι δυνατό να προσαφθεί σε υπήκοο τρίτης χώρας, η οποία εισήλθε στη Γερμανία προερχόμενη από την Ιταλία διαθέτοντας άδεια διαμονής αορίστου χρόνου για επί μακρόν διαμένοντα πρόσωπα και η οποία διαθέτει σταθερούς και τακτικούς πόρους, ότι δεν απέδειξε την ύπαρξη προσήκοντος καταλύματος, μολονότι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας δεν έχει κάνει χρήση της εξουσίας που προβλέπεται στο άρθρο 15, παράγραφος 4, δεύτερο εδάφιο, της οδηγίας 2003/109/ΕΚ, η δε στέγασή της σε κοινωνική κατοικία κατέστη απαραίτητη μόνο διότι, ενόσω δεν διαθέτει άδεια διαμονής κατά το άρθρο 38a του AufenthG, δεν της καταβάλλεται επίδομα τέκνου;

1)

Συνάδει με το άρθρο 14, παράγραφος 1, στοιχείο α', της οδηγίας 2003/96/ΕΚ (1), η ισπανική νομοθεσία η οποία θεσπίζει φόρο επί του άνθρακα που προορίζεται για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, όταν, παρά την εξαγγελία ότι σκοπός της είναι η προστασία του περιβάλλοντος, ο σκοπός αυτός δεν αντικατοπτρίζεται στη δομή του φόρου, ο δε φόρος που θα εισπραχθεί προορίζεται για τη χρηματοδότηση του κόστους του συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας;

2)

Μπορεί να θεωρηθεί ότι ο περιβαλλοντικός σκοπός αντικατοπτρίζεται στη δομή του φόρου, δεδομένου ότι οι φορολογικοί συντελεστές καθορίζονται σε σχέση με τη θερμογόνο δύναμη του άνθρακα που χρησιμοποιείται για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας;

3)

Επιτυγχάνεται ο περιβαλλοντικός σκοπός από το γεγονός και μόνον ότι θεσπίζονται φόροι επί συγκεκριμένων μη ανανεώσιμων ενεργειακών προϊόντων και δεν υπόκειται σε φόρο η χρήση εκείνων που θεωρούνται λιγότερο επιζήμια για το περιβάλλον;

1)

Έχει η διάταξη του άρθρου 30, παράγραφος 2, της Συμφωνίας για την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενέργειας, σε συνδυασμό με το άρθρο 30, παράγραφος 1, στοιχείο α', της συμφωνίας αυτής, την έννοια ότι τα πρόσωπα που μνημονεύονται στη δεύτερη ως άνω διάταξη εμπίπτουν στο άρθρο 31, παράγραφος 1, της Συμφωνίας εφόσον, καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, ήταν αδιαλείπτως υπήκοοι κράτους μέλους και, ταυτόχρονα, υπέκειντο στη νομοθεσία του Ηνωμένου Βασιλείου ή έχει την έννοια ότι τα πρόσωπα του άρθρου 30, παράγραφος 1, στοιχείο α', της Συμφωνίας εμπίπτουν στο άρθρο 31, παράγραφος 1, μόνον εφόσον εργάζονται στο Ηνωμένο Βασίλειο κατά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου και/ή μετά τη λήξη της;

2)

Έχει η διάταξη του άρθρου 30, παράγραφος 2, της Συμφωνίας, σε συνδυασμό με το άρθρο 30, παράγραφος 1, στοιχείο γ', της συμφωνίας αυτής, την έννοια ότι τα πρόσωπα που μνημονεύονται στη δεύτερη ως άνω διάταξη εμπίπτουν στο άρθρο 31, παράγραφος 1, της Συμφωνίας εφόσον, ως πολίτες της Ένωσης, διέμεναν αδιαλείπτως, καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, στο Ηνωμένο Βασίλειο και, ταυτόχρονα, υπέκειντο, καθ’ όλη τη διάρκεια της μεταβατικής περιόδου, και μέχρι τη λήξη της, στη νομοθεσία ενός μόνον κράτους μέλους ή έχει την έννοια ότι τα πρόσωπα του άρθρου 30, παράγραφος 1, στοιχείο γ', δεν εμπίπτουν στο άρθρο 31, παράγραφος 1, εφόσον έπαυσαν να διαμένουν στο Ηνωμένο Βασίλειο μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου;

3)

Σε περίπτωση που από την ερμηνεία των διατάξεων του άρθρου 30, παράγραφος 2, της Συμφωνίας, σε συνδυασμό με το άρθρο 30, παράγραφος 1, στοιχεία α' και γ', της συμφωνίας αυτής, προκύπτει ότι οι εν λόγω διατάξεις δεν έχουν εφαρμογή στα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης της κύριας δίκης, επειδή πολίτης της Ένωσης εγκατέλειψε τον τόπο διαμονής του μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου, έχουν οι διατάξεις του άρθρου 30, παράγραφος 4, της Συμφωνίας, σε συνδυασμό με την παράγραφο 3 του ίδιου άρθρου, την έννοια ότι τα πρόσωπα που διαμένουν ή εργάζονται στο κράτος υποδοχής ή στο κράτος εργασίας παύουν να εμπίπτουν στη διάταξη του άρθρου 30, παράγραφος 1, αν οι έννομες σχέσεις τους ως εργαζομένων (μισθωτών) λύθηκαν και, εξ αυτού του λόγου, απώλεσαν το δικαίωμά τους περί διαμονής και εγκατέλειψαν το κράτος εργασίας και/ή το κράτος υποδοχής μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου ή έχουν την έννοια ότι ο περιορισμός του άρθρου 30, παράγραφος 4, αφορά το δικαίωμα διαμονής και το δικαίωμα εργασίας τα οποία ασκήθηκαν μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου, χωρίς να ασκεί επιρροή συναφώς το πότε απωλέσθηκαν τα εν λόγω δικαιώματα, εφόσον αυτά εξακολουθούσαν να υφίστανται μετά τη λήξη της μεταβατικής περιόδου;

1.

Εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής του δικαίου της Ένωσης, κατά την έννοια του άρθρου 16, παράγραφος 2, πρώτη περίοδος, ΣΛΕΕ, οι δραστηριότητες εξεταστικής επιτροπής η οποία έχει συσταθεί από το κοινοβούλιο κράτους μέλους στο πλαίσιο της εκ μέρους του άσκησης της εξουσίας ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας, ανεξαρτήτως του αντικειμένου εξέτασης, με αποτέλεσμα να έχει εφαρμογή στην επεξεργασία δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα από εξεταστική επιτροπή του κοινοβουλίου κράτους μέλους ο κανονισμός (ΕΕ) 2016/679 (1);

2.

Εμπίπτουν στο πεδίο εφαρμογής της εξαίρεσης του άρθρου 2, παράγραφος 2, στοιχείο α', του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Δεδομένων οι δραστηριότητες εξεταστικής επιτροπής η οποία έχει συσταθεί από το κοινοβούλιο κράτους μέλους στο πλαίσιο της εκ μέρους του άσκησης της εξουσίας ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας και η οποία έχει ως αντικείμενο εξέτασης τις δραστηριότητες αστυνομικής αρχής προστασίας του κράτους, ήτοι, επομένως, δραστηριότητες που αφορούν την προστασία της εθνικής ασφάλειας κατά την έννοια της αιτιολογικής σκέψης 16 του κανονισμού αυτού;

3.

Στο μέτρο που –όπως εν προκειμένω– ένα κράτος μέλος έχει συστήσει μία και μόνη εποπτική αρχή σύμφωνα με το άρθρο 51, παράγραφος 1, του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Δεδομένων, απορρέει άμεσα από τον κανονισμό η αρμοδιότητα της εν λόγω αρχής να αποφαίνεται επί καταγγελιών κατά την έννοια του άρθρου 77, παράγραφος 1, σε συνδυασμό με το άρθρο 55, παράγραφος 1, του Γενικού Κανονισμού για την Προστασία Δεδομένων;

—

να διαπιστώσει ότι η Τσεχική Δημοκρατία, μη μεταφέροντας ορθώς στο εσωτερικό δίκαιο το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχεία ζ' και η', το άρθρο 6, στοιχείο β', το άρθρο 7, παράγραφος 3, το άρθρο 21, παράγραφος 6, το άρθρο 31, παράγραφος 3, το άρθρο 45, παράγραφος 2, στοιχεία γ', στ' και, εν μέρει, στοιχείο ε', το άρθρο 45, παράγραφος 3, το άρθρο 50, παράγραφος 1, σε συνδυασμό με το σημείο 1, στοιχεία δ' και ε', του παραρτήματος VII και το άρθρο 51, παράγραφος 1, της οδηγίας 2005/36/ΕΚ (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 7ης Σεπτεμβρίου 2005, σχετικά με την αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2013/55/ΕΕ (2) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τις ως άνω διατάξεις της εν λόγω οδηγίας,

—

να καταδικάσει την Τσεχική Δημοκρατία στα δικαστικά έξοδα.

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 1ης Δεκεμβρίου 2021, στην υπόθεση T-230/21, Jalkh κατά Κοινοβουλίου·

—

να ακυρώσει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου P9_TA(2021)0092 της 25ης Μαρτίου 2021 της 25ης Μαρτίου 2021 επί του αιτήματος άρσεως της ασυλίας του νυν αναιρεσείοντος [2020/2110 (IMM)]·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

—

να κάνει δεκτή την παρούσα προσφυγή·

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να κρίνει βάσιμη και δεκτή την προσφυγή επί του Πρώτου Τμήματος Προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης επί της προσφυγής R 544/2020-1, που αφορά την αίτηση σήματος της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης υπ’αριθμόν 18 144 809·

—

να ακυρώσει εν μέρει την υπ’αριθ. L110/08.11.2019 πράξη που αφορά κοινοποίηση των λόγων απόρριψης της υπ’αριθ. 18144809 αίτησης για κατοχύρωση σήματος της Ευρωπαικής 'Ενωσης, ώστε να γίνει δεκτή εν όλω η εν λόγω αίτηση και να κατοχυρωθεί το εν λόγω σήμα, ως διακριτικό γνώρισμα των προϊόντων και των υπηρεσιών της επιχείρησής της προσφεύγουσας εντός του γεωγραφικού χώρου της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης για τις αιτούμενες Κλάσεις Ταξινόμησης·

—

να ακυρώσει εν μέρει την υπ’αριθ. L123/20.01.2020 πράξη που αφορά απόρριψη της υπ’αριθ. 18144809 αίτησης για κατοχύρωση σήματος της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης, ώστε να γίνει δεκτή εν όλω η εν λόγω αίτηση και να κατοχυρωθεί το εν λόγω σήμα, ως διακριτικό γνώρισμα των προϊόντων και των υπηρεσιών της επιχείρησης της προσφεύγουσας εντός του γεωγραφικού χώρου της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης για τις αιτούμενες κλάσεις ταξινόμησης·

—

να διαταχθεί η καθής υπηρεσία του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής 'Ενωσης να κατοχυρώσει το σήμα polis loutron σε όλες τις αιτούμενες κλάσεις και για όλα τα αιτούμενα προϊόντα και υπηρεσίες·

—

να καταδικαστεί το αντίδικο στη δικαστική μου δαπάνη.

—

να δεχθεί την προσφυγή·

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO και την εταιρία LULU’S FASHION LOUNGE LLC στα δικαστικά έξοδά τους, καθώς και, από κοινού, σε εκείνα στα οποία υποβλήθηκε ο Ugo Bensoussan, περιλαμβανομένων των σχετικών με τη διαδικασία ενώπιον του EUIPO εξόδων.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να κρίνει ως παραδεκτή την προσφυγή, όπως έχει διατυπωθεί και τεκμηριωθεί·

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση και, κατά συνέπεια, να κάνει δεκτό το αίτημα περί ακυρώσεως του σήματος υπ’ αριθ. 10 864 511 της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

—

να κρίνει ως παραδεκτή την προσφυγή, όπως έχει διατυπωθεί και τεκμηριωθεί·

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση και, κατά συνέπεια, να κάνει δεκτό το αίτημα περί κηρύξεως ακυρότητας του σήματος υπ’ αριθ. 18 100 664 της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

—

να κρίνει ως παραδεκτή την προσφυγή, όπως έχει διατυπωθεί και τεκμηριωθεί·

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση και, κατά συνέπεια, να κάνει δεκτό το αίτημα περί κηρύξεως ακυρότητας του σήματος υπ’ αριθ. 18 064 805 της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

—

να δεχθεί την προσφυγή-αγωγή·

—

να ακυρώσει αμφότερες τις προσβαλλόμενες αποφάσεις (εκτός από το τμήμα της δεύτερης προσβαλλομένης αποφάσεως με το οποίο το καθού-εναγόμενο δέχθηκε την ένσταση σχετικά με την ηλικία συνταξιοδότησης)·

—

να διαπιστώσει ότι το ποσό της σύνταξης του προσφεύγοντος-ενάγοντος πρέπει να καθοριστεί σύμφωνα με τον μέσο όρο όλων των μισθών που ο προσφεύγων-ενάγων έλαβε από τις 24.6.2010 έως τις 31.3.2021 (κανόνας pro-rata)·

—

να διαπιστώσει ότι για τον υπολογισμό του ποσού της συντάξεως του προσφεύγοντος-ενάγοντος πρέπει να ληφθεί υπόψη και ο χρόνος υπηρεσίας στο θεσμικό όργανο μεταξύ 27.7.2004 και 1.7.2009·

—

να υποχρεώσει το καθού-εναγόμενο να αποκαταστήσει τη ζημία που υπέστη ο προσφεύγων-ενάγων, στο ποσό που θα καθοριστεί σύμφωνα με τον τύπο που αναφέρεται στο σημείο 74 (της προσφυγής-αγωγής), ή σε οποιοδήποτε άλλο ποσό που το Δικαστήριο θα κρίνει δίκαιο και εύλογο (στην απίθανη περίπτωση που το Δικαστήριο δεν επιδικάσει τα ζητηθέντα υπό 2, 3 και 4 ανωτέρω)· και,

—

να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι οι προσβαλλόμενες αποφάσεις είχαν καθορίσει εκ των προτέρων ορισμένες λεπτομέρειες για τον υπολογισμό του ύψους των συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων του προσφεύγοντος-ενάγοντος και ότι, ως εκ τούτου, η προσφυγή είναι παραδεκτή.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι οι προσβαλλόμενες αποφάσεις ερμήνευσαν εσφαλμένως τη νομολογία του Δικαστηρίου σχετικά με το παραδεκτό.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η απόφαση την έκδοση της οποίας ζητεί ο προσφεύγων-ενάγων δεν έχει δυσμενείς συνέπειες για το καθού-εναγόμενο, ακόμη και σε περίπτωση μελλοντικών αλλαγών στην εργασιακή κατάσταση του προσφεύγοντος-ενάγοντος.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η περίοδος υπηρεσίας του προσφεύγοντος-ενάγοντος μεταξύ 2004 και 2009 θα πρέπει να θεωρηθεί ως περίοδος υπηρεσίας στο θεσμικό όργανο.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι η επανεκτίμηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης θα πρέπει να οδηγήσει στον καθορισμό του ορίου ηλικίας στα 63 έτη, με την επιφύλαξη ασκήσεως προσφυγής κατά της μελλοντικής αποφάσεως του καθού-εναγομένου.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται η ανάγκη εφαρμογής του κανόνα pro-rata.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται ενδεχόμενη μερική με εφαρμογή (όσον αφορά τους όρους «οριστική» και «τελευταία») του άρθρου 77, παράγραφος 2, του ΚΥΚ, για την αποκατάσταση των παραβιάσεων των αρχών της ισότητας και της αναλογικότητας.

8.

Με τον όγδοο λόγο προβάλλεται αξίωση αποζημίωσης.

—

να ακυρώσει εν μέρει την απόφαση 2021/2020, κατά το μέρος που με αυτήν αποκλείονται από τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης δαπάνες ύψους 178 320 110,85 ευρώ οι οποίες πραγματοποιήθηκαν από τον διαπιστευμένο οργανισμό πληρωμών της Ρουμανίας και δηλώθηκαν στο πλαίσιο του ΕΓΤΕ και του ΕΓΤΑΑ, αντιπροσωπεύουν δε κατ’ αποκοπήν δημοσιονομικές διορθώσεις (5 % και 2 %) εφαρμοσθείσες λόγω παράβασης του δικαίου της Ένωσης σε σχέση με στρεμματικές ενισχύσεις για τα έτη υποβολής αιτήσεων 2017 και 2018 (οικονομικά έτη 2018 και 2019) (1);

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο υποστηρίζεται ότι η Επιτροπή προέβη σε μη προσήκουσα άσκηση της εξουσίας αποκλεισμού ορισμένων ποσών από τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης βάσει του άρθρου 52 του κανονισμού 1306/2013 (2).

Η Επιτροπή διενήργησε πλημμελώς τη διαδικασία εκκαθάρισης ως προς τη συμμόρφωση σε σχέση με τα έτη υποβολής αιτήσεων 2017 και 2018:

Η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη καθόσον εκτίμησε ότι υπήρξε παρατυπία σχετική με τους διοικητικούς ελέγχους που αφορούν τις ενισχύσεις οικολογικού προσανατολισμού η οποία έχει επίπτωση στα κεφάλαια. Ακόμη και αν υποτεθεί ότι υπήρξε τέτοια παρατυπία, η συμπεριφορά του θεσμικού οργάνου της Ένωσης — συγκεκριμένα η ιδιαιτέρως ασαφής διατύπωση των πορισμάτων και η χρονική σύμπτωση των ερευνών του 2017 και του 2018 — κατέστησε αδύνατη την προσκόμιση κατάλληλων υπολογισμών σχετικά με τις επιπτώσεις εντός της προθεσμίας του άρθρου 34, παράγραφος 3, τρίτο εδάφιο, του κανονισμού 908/2014 (3). Στο πλαίσιο αυτό, η Επιτροπή αρνήθηκε, αδικαιολόγητα και κατά παράβαση του άρθρου 34, παράγραφος 6, του ίδιου κανονισμού, να αναλύσει τα στοιχεία και τους υπολογισμούς που παρασχέθηκαν από τις ρουμανικές αρχές στην αίτηση συμβιβασμού σχετικά με την έρευνα του 2018 ([αίτηση της] 5ης Φεβρουαρίου 2020). Η Επιτροπή δεν έπρεπε επ’ ουδενί να εφαρμόσει κατ’ αποκοπήν δημοσιονομικές διορθώσεις 5 %.

Η συμπεριφορά του θεσμικού οργάνου της Ένωσης, στο πλαίσιο της έρευνας του 2018, στο μέτρο που αφορά τις παρατυπίες σχετικά με την επικαιροποίηση του ΣΑΑ (4)– ποιότητα και ορθός προσδιορισμός των αγροτεμαχίων αναφοράς στο ΣΑΑ-ΣΓΠ (5) — ειδικότερα δε το γεγονός ότι ουσιώδεις πτυχές διευκρινίστηκαν στην τελική του θέση σχετικά με την έρευνα του 2017 ([θέση διαβιβασθείσα στις] 20 Δεκεμβρίου 2019) — κατέστησε αδύνατο τον καθορισμό της έκτασης των εν λόγω παρατυπιών και την προσκόμιση κατάλληλων υπολογισμών σχετικά με τις επιπτώσεις εντός της προθεσμίας του άρθρου 34, παράγραφος 3, τρίτο εδάφιο, του κανονισμού 908/2014. Στο πλαίσιο αυτό, η Επιτροπή αρνήθηκε, αδικαιολόγητα και κατά παράβαση του άρθρου 34, παράγραφος 6, του ίδιου κανονισμού, να αναλύσει τα στοιχεία και τους υπολογισμούς που παρασχέθηκαν από τις ρουμανικές αρχές στην αίτηση συμβιβασμού σχετικά με την έρευνα του 2018 ([αίτηση της] 5ης Φεβρουαρίου 2020).

Η συμπεριφορά του θεσμικού οργάνου της Ένωσης, στο πλαίσιο της έρευνας του 2018, στο μέτρο που αφορά την παρατυπία σχετικά με τη μέγιστη επιλέξιμη έκταση για τα χρηματοδοτούμενα από το ΕΓΤΑΑ μέτρα στήριξης βάσει της έκτασης, και καθόσον συνίσταται η συμπεριφορά αυτή του θεσμικού οργάνου της Ένωσης στην επιβολή της δικής του μεθόδου υπολογισμού, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανάλυση των στοιχείων και των υπολογισμών που παρασχέθηκαν από τις ρουμανικές αρχές στις 10 Ιουνίου 2019. Εκτός αυτού, η συμπεριφορά αυτή κατέστησε αδύνατο στις ρουμανικές αρχές να προσδιορίσουν, εντός της προθεσμίας του άρθρου 34, παράγραφος 3, τρίτο εδάφιο, του κανονισμού 908/2014, τις αναγκαίες προσαρμογές που έπρεπε να επέλθουν στα στοιχεία και τους υπολογισμούς που είχαν παρασχεθεί. Στο πλαίσιο αυτό, η Επιτροπή αρνήθηκε, αδικαιολόγητα και κατά παράβαση του άρθρου 34, παράγραφος 6, του ίδιου κανονισμού, να αναλύσει τα στοιχεία και τους υπολογισμούς που παρασχέθηκαν από τις ρουμανικές αρχές στην αίτηση συμβιβασμού σχετικά με την έρευνα του 2018 ([αίτηση της] 5ης Φεβρουαρίου 2020).

Η Επιτροπή κακώς έκρινε ότι υπήρξε παρατυπία σχετικά με τη διενέργεια επαρκούς αριθμού επιτόπιων ελέγχων στο πλαίσιο του καθεστώτος ενίσχυσης οικολογικού προσανατολισμού, παραπέμποντας εσφαλμένως στα δεδομένα ελέγχου και στις στατιστικές ελέγχου που κοινοποιήθηκαν κατά την έννοια του άρθρου 9, παράγραφος 1, του κανονισμού 809/2014 (6). Ακόμη και αν υποτεθεί ότι υπήρξε τέτοια παρατυπία, η Επιτροπή δεν έπρεπε να εφαρμόσει κατ’ αποκοπήν δημοσιονομικές διορθώσεις 5 %.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας.

Η Ρουμανία φρονεί ότι η προσβαλλόμενη απόφαση αντιβαίνει προς την αρχή της αναλογικότητας, λαμβανομένου υπόψη ότι η εφαρμογή κατ’ αποκοπήν διορθώσεων 5 % όσον αφορά τις ενισχύσεις δυνάμει του ΕΓΤΕ και 2 % όσον αφορά τις ενισχύσεις δυνάμει του ΕΓΤΑΑ για τα έτη υποβολής αιτήσεων 2017 και 2018 (οικονομικά έτη 2018 και 2019) είχε ως αποτέλεσμα την υπερεκτίμηση της οφειλόμενης στις διαπιστωθείσες παρατυπίες απώλειας κονδυλίων της Ένωσης, δεδομένου ότι οι συντελεστές του 5 % και του 2 % δεν λαμβάνουν υπόψη τη φύση και τη σοβαρότητα της παράβασης, ούτε τις δημοσιονομικές επιπτώσεις της για τον προϋπολογισμό της Ένωσης.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση της υποχρέωσης αιτιολόγησης που προβλέπει το άρθρο 296, δεύτερο εδάφιο, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Επιτροπή παρέβη την υποχρέωση αιτιολόγησης που προβλέπει το άρθρο 296, δεύτερο εδάφιο, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθόσον παρέλειψε να αιτιολογήσει επαρκώς και καταλλήλως, αφενός, την ύπαρξη παρατυπίας καθώς και την απόρριψη των επιχειρημάτων που προέβαλαν και των υπολογισμών που προσκόμισαν οι ρουμανικές αρχές και, αφετέρου, την αδυναμία εφαρμογής του άρθρου 34, παράγραφος 6, του κανονισμού 908/2014 σε σχέση με την ιδιαιτερότητα της διαδικασίας εκκαθάρισης ως προς τη συμμόρφωση που αφορούσε τα έτη υποβολής αιτήσεων 2017 και 2018.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση στο σύνολό της·

—

ή, επικουρικώς, να ακυρώσει εν μέρει την προσβαλλόμενη απόφαση όσον αφορά τις κλάσεις 35 και 39 που αναφέρονται στην προσβαλλόμενη αίτηση καταχωρίσεως·

—

να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα του προσφεύγοντος.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', και, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Μη ορισμός της άμεσης σχέσης μεταξύ του σημείου FRESH και της μη καταχώρισης για τα προϊόντα και υπηρεσίες των κλάσεων 35 και 39.

—

να μεταρρυθμίσει την προσβαλλόμενη απόφαση και να απορρίψει την αίτηση για την κήρυξη ακυρότητας του επίδικου σήματος στο σύνολό της·

—

να καταδικάσει το EUIPO και την παρεμβαίνουσα στα δικαστικά έξοδά τους και στα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η προσφεύγουσα, περιλαμβανομένων εκείνων της διαδικασίας ενώπιον του EUIPO.

—

Παράβαση του άρθρου 95, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σε συνδυασμό με το άρθρο 27, παράγραφος 4, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2018/625 της Επιτροπής·

—

Παράβαση του άρθρου 94, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σε συνδυασμό με το άρθρο 41, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (1)·

—

Παράβαση των άρθρων 8, παράγραφος 4, και 60, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου σε συνδυασμό με τα άρθρα 16, παράγραφος 1, στοιχείο β', και 7, παράγραφος 2, στοιχείο δ', του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2018/625 της Επιτροπής.

—

να ακυρώσει, βάσει του άρθρου 263 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την απόφαση SME D (2021)8531-DC του ECHA της 25ης Νοεμβρίου 2021, με την οποία ο ECHA εκτίμησε ότι η προσφεύγουσα δεν μπορεί να αναγνωριστεί ως ΜΜΕ και δεν είναι επιλέξιμη για τα μειωμένα τέλη που επιβάλλονται στις μεσαίες επιχειρήσεις, στα οποία ζήτησε να υπαχθεί κατά τη στιγμή της υποβολής των αιτήσεών της·

—

να καταδικάσει τον ECHA στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλει πλάνη περί το δίκαιο στην οποία υπέπεσε ο ECHA με την προσβαλλόμενη απόφαση, καθόσον προέβη σε εσφαλμένη ερμηνεία των κανόνων δικαίου που διέπουν την εκτίμηση του μεγέθους των μικρών και των μεσαίων επιχειρήσεων (στο εξής: ΜΜΕ) στις οποίες αναφέρεται ο κανονισμός REACH (1), η σύσταση 2003/361 (2), καθώς και των κανόνων του κανονισμού 340/2008 (3).

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλει πρόδηλη πλάνη όσον αφορά την εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών της υπό κρίση υποθέσεως, καθόσον η προσβαλλόμενη απόφαση στηρίζεται σε εσφαλμένη θεώρηση όσον αφορά το υποστατό των πραγματικών περιστατικών από τα οποία εξαρτάται ο χαρακτηρισμός ως ΜΜΕ, μολονότι ο ECHA διέθετε όλα τα αναγκαία στοιχεία για την εκτίμηση του μεγέθους της προσφεύγουσας.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλει παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως καθώς και παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως, στο μέτρο που, παρά τις λεπτομερείς και τεκμηριωμένες παρατηρήσεις που διατύπωσε η προσφεύγουσα προς καθορισμό των διαστάσεων της επιχειρήσεως, ο ECHA ουδόλως έλαβε υπόψη τα προβληθέντα επιχειρήματα.

—

να ακυρώσει τις δύο αποφάσεις της 8ης Δεκεμβρίου 2021 περί απορρίψεως των προσφορών προσωρινής κοινοπραξίας επιχειρήσεων, μέλος της οποίας ήταν η εταιρία Siemens SAS, για το τμήμα αριθ. 1 και το τμήμα αριθ. 2,

—

να ακυρώσει τις δύο αποφάσεις ανάθεσης του τμήματος αριθ. 1 στην εταιρία Santerne Alsace και του τμήματος αριθ. 2 στην εταιρία Detection Electronique Française (DEF),

επικουρικώς,

—

να υποχρεώσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να καταβάλει ως αποζημίωση το ποσό των 1 967 994 ευρώ στην εταιρία Siemens SAS, για την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη λόγω απώλειας της ευκαιρίας να της ανατεθούν τα τμήματα αριθ. 1 και 2 της επίδικης σύμβασης,

εν πάσει περιπτώσει,

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι παρανόμως δεν ανατέθηκαν στην εταιρία Siemens SAS τα τμήματα αριθ. 1 και 2 της επίδικης σύμβασης. Η προσφεύγουσα-ενάγουσα προβάλλει συναφώς, αφενός, πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως κατά τη βαθμολόγηση των προσφορών από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και, αφετέρου, παραβίαση της αρχής της διαφάνειας λόγω αποστολής, εκ μέρους του Κοινοβουλίου στην εταιρία Siemens SAS, ενός ελαττωματικού εργαλείου προσομοίωσης που διαδραμάτιζε σημαντικό ρόλο για την κατάρτιση των προσφορών.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται εξωσυμβατική ευθύνη του Κοινοβουλίου. Η προσφεύγουσα-ενάγουσα ζητεί την αποκατάσταση της ζημίας που υπέστη λόγω απώλειας της ευκαιρίας να της ανατεθούν τα τμήματα αριθ. 1 και 2 της σύμβασης.

—

να ακυρώσει την απόφαση C(2021) 8946 τελικό της 3ης Δεκεμβρίου 2021, με την οποία απορρίπτεται το αίτημα δημοσιοποίησης του σχεδίου ανάκαμψης και ανθεκτικότητας της Ισπανίας και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η καθής προέβη σε εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο α', τέταρτη περίπτωση, του κανονισμού (ΕΚ) 1049/2001 (1), καθόσον θίγει το δημόσιο συμφέρον όσον αφορά τη δημοσιονομική και οικονομική πολιτική. Υποστηρίζεται επιπλέον ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν έχει αποτυπώσει με ακρίβεια τα πραγματικά περιστατικά που συνδέονται με μια υποθετική απειλή για την οικονομική σταθερότητα του Βασιλείου της Ισπανίας λόγω της αποκάλυψης στην προσφεύγουσα του σχεδίου ανάκαμψης και ανθεκτικότητας της Ισπανίας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η καθής προέβη σε εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 1049/2001, καθόσον έκρινε ότι η δημοσιοποίηση των ζητούμενων εγγράφων θα συνιστούσε παραβίαση της ιδιωτικής ζωής και της ακεραιότητας των προσώπων που μνημονεύονται στα έγγραφα αυτά.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η καθής προέβη σε εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 4, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 1049/2001, καθόσον έκρινε ότι η δημοσιοποίηση των ζητούμενων εγγράφων θα υπονόμευε σοβαρά την εν εξελίξει διαδικασία λήψης αποφάσεων.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η καθής προέβη σε εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 4, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 1049/2001, καθόσον έκρινε ότι δεν αποδείχθηκε υπέρτερο δημόσιο συμφέρον από τη δημοσιοποίηση των ζητούμενων εγγράφων, το οποίο να κατισχύει της ανάγκης προστασίας της εν εξελίξει διαδικασίας λήψης αποφάσεων.

—

κυρίως,

—

επικουρικώς,

—

να καταδικάσει την καθής-εναγομένη στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται νομικό και πραγματικό σφάλμα, εσφαλμένη και αντιφατική αιτιολογία, επιβολή πρόσθετου βάρους αποδείξεως, μη συνεκτίμηση των ιδιαίτερων περιστάσεων της υποθέσεως και παραβίαση της έννοιας της διατροφής.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της προβλεψιμότητας, της αρχής της ασφάλειας δικαίου και της ομοιόμορφης διαχρονικής εφαρμογής του Κώδικα Υπηρεσιακής Κατάστασης των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΥΚ), καθώς και έλλειψη επαρκούς αιτιολογίας.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως, της αρχής περί θετικής δράσεως, παράνομη απόρριψη του νομιμοποιημένου πιστοποιητικού, παράβαση του καθήκοντος μέριμνας και προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως κάθε προσώπου πριν την έκδοση αποφάσεως που επηρεάζει τα συμφέροντα ή την κατάστασή του.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως της κατάστασης του προσφεύγοντος-ενάγοντος, καθώς και του γεγονότος ότι ο ίδιος έχει αναλάβει τη διατροφή των τέκνων της συζύγου του.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 85 του ΚΥΚ και των προϋποθέσεων περί εφαρμογής της διαδικασίας περί επιστροφής των αχρεωστήτως καταβληθέντων.