1)

Αναιρεί την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 15ης Οκτωβρίου 2018, John Mills κατά EUIPO — Jerome Alexander Consulting (MINERAL MAGIC) (T 7/17, EU:T:2018:679).

2)

Απορρίπτει την προσφυγή στην υπόθεση T 7/17, την οποία άσκησε η John Mills Ltd κατά της αποφάσεως του πρώτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 5ης Οκτωβρίου 2016 (υπόθεση R 2087/2015 1).

3)

Η John Mills Ltd φέρει, πέραν των δικών της δικαστικών εξόδων, και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο πλαίσιο της παρούσας αναιρετικής διαδικασίας και της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου, καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Jerome Alexander Consulting Corp. στο πλαίσιο της διαδικασίας ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου.

1)

Το άρθρο 4, παράγραφοι 1 και 2, καθώς και το άρθρο 17, παράγραφοι 1, 2 και 5, της έκτης οδηγίας 77/388/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 17ης Μαΐου 1977, περί εναρμονίσεως των νομοθεσιών των κρατών μελών, των σχετικών με τους φόρους κύκλου εργασιών — Κοινό σύστημα φόρου προστιθεμένης αξίας: ομοιόμορφη φορολογική βάση, έχουν την έννοια ότι μια μικτή εταιρία χαρτοφυλακίου της οποίας η παρέμβαση στη διαχείριση των θυγατρικών της έχει επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα δικαιούται να εκπέσει τον φόρο προστιθεμένης αξίας επί των εισροών που κατέβαλε για τη λήψη συμβουλευτικών υπηρεσιών οι οποίες αφορούν έρευνα αγοράς πραγματοποιηθείσα με σκοπό την απόκτηση εταιρικών μεριδίων σε άλλη εταιρία, ακόμη και όταν η εν λόγω απόκτηση δεν πραγματοποιήθηκε τελικά.

2)

Το άρθρο 4, παράγραφοι 1 και 2, καθώς και το άρθρο 17, παράγραφοι 1, 2 και 5, της έκτης οδηγίας 77/388 έχουν την έννοια ότι μια μικτή εταιρία χαρτοφυλακίου της οποίας η παρέμβαση στη διαχείριση των θυγατρικών της έχει επαναλαμβανόμενο χαρακτήρα δεν μπορεί να εκπέσει τον φόρο προστιθεμένης αξίας επί των εισροών τον οποίο κατέβαλε επί της προμήθειας που πλήρωσε σε πιστωτικό ίδρυμα για την κατάρτιση και την έκδοση ομολογιακού δανείου με σκοπό την πραγματοποίηση επενδύσεων σε συγκεκριμένο τομέα, όταν οι επενδύσεις αυτές δεν πραγματοποιήθηκαν τελικά και το εισπραχθέν μέσω του εν λόγω δανείου κεφάλαιο καταβλήθηκε στο σύνολό του στη μητρική εταιρία του ομίλου υπό μορφή δανείου.

—

το τετραγωνίδιο που αντιστοιχεί στη ρήτρα αυτή έχει συμπληρωθεί από τον υπεύθυνο της επεξεργασίας των δεδομένων πριν από την υπογραφή της σύμβασης, ή όταν

—

οι συμβατικοί όροι της εν λόγω σύμβασης ενδέχεται να παραπλανήσουν το υποκείμενο των δεδομένων ως προς τη δυνατότητα σύναψης της επίμαχης σύμβασης στην περίπτωση που αρνηθεί να συγκατατεθεί στην επεξεργασία των δεδομένων του, ή όταν

—

ο υπεύθυνος επεξεργασίας θίγει αδικαιολόγητα την ελευθερία του υποκειμένου των δεδομένων να επιλέξει αν θα εναντιωθεί στη συλλογή και αποθήκευση, απαιτώντας, στην περίπτωση άρνησης παροχής της συγκατάθεσης, τη συμπλήρωση πρόσθετου εντύπου στο οποίο δηλώνεται η άρνηση αυτή.

1)

Το άρθρο 52, σημείο 6, στοιχείο α', της οδηγίας (ΕΕ) 2015/2366 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 25ης Νοεμβρίου 2015, σχετικά με υπηρεσίες πληρωμών στην εσωτερική αγορά, την τροποποίηση των οδηγιών 2002/65/ΕΚ, 2009/110/ΕΚ και 2013/36/ΕΕ και του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1093/2010 και την κατάργηση της οδηγίας 2007/64/ΕΚ, σε συνδυασμό με το άρθρο 54, παράγραφος 1, της οδηγίας, έχει την έννοια ότι διέπει τις πληροφορίες και τους όρους που πρέπει να γνωστοποιεί πάροχος υπηρεσιών πληρωμών ο οποίος επιθυμεί να συμφωνήσει με τον χρήστη των υπηρεσιών του τεκμήριο αποδοχής όσον αφορά την τροποποίηση, σύμφωνα με τους όρους που προβλέπονται στις διατάξεις αυτές, της συμβάσεως πλαισίου την οποία συνήψαν, αλλά δεν επιβάλλει περιορισμούς όσον αφορά την ιδιότητα του χρήστη ή το είδος των συμβατικών ρητρών που μπορούν να αποτελέσουν το αντικείμενο τέτοιας συμφωνίας, με την επιφύλαξη πάντως, όταν ο χρήστης έχει την ιδιότητα του καταναλωτή, της δυνατότητας ελέγχου του καταχρηστικού χαρακτήρα των ρητρών αυτών βάσει των διατάξεων της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές.

2)

Το άρθρο 4, σημείο 14, της οδηγίας 2015/2366 έχει την έννοια ότι συνιστά «μέσο πληρωμών», όπως ορίζεται στη διάταξη αυτή, η λειτουργία επικοινωνίας κοντινού πεδίου (Near Field Communication) την οποία διαθέτει εξατομικευμένη πολυλειτουργική τραπεζική κάρτα και η οποία καθιστά δυνατή την πραγματοποίηση πληρωμών μικρής αξίας με χρέωση του τραπεζικού λογαριασμού που είναι συνδεδεμένος με την κάρτα.

3)

To άρθρο 63, παράγραφος 1, στοιχείο β', της οδηγίας 2015/2366 έχει την έννοια ότι η ανέπαφη πληρωμή μικρής αξίας μέσω της λειτουργίας επικοινωνίας κοντινού πεδίου (Near Field Communication) εξατομικευμένης πολυλειτουργικής τραπεζικής κάρτας συνιστά «ανώνυμη» χρήση του συγκεκριμένου μέσου πληρωμών κατά την έννοια της ως άνω εισάγουσας παρέκκλιση διατάξεως.

4)

To άρθρο 63, παράγραφος 1, στοιχείο α', της οδηγίας 2015/2366 έχει την έννοια ότι πάροχος υπηρεσιών πληρωμών ο οποίος προτίθεται να επικαλεστεί την παρέκκλιση που προβλέπει η διάταξη αυτή δεν μπορεί να αρκεστεί να δηλώσει ότι είναι αδύνατο να τεθεί φραγή στο οικείο μέσο πληρωμών ή να αποτραπεί η περαιτέρω χρήση του, ενώ, λαμβανομένου υπόψη του αντικειμενικού επιπέδου των διαθέσιμων τεχνικών γνώσεων, δεν μπορεί να αποδειχθεί η έλλειψη τέτοιας δυνατότητας.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Ο Ralph Pethke φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων του, και τα δικαστικά έξοδα του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO).

1)

Το άρθρο 274 της οδηγίας 2009/138/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 25ης Νοεμβρίου 2009, σχετικά με την ανάληψη και την άσκηση δραστηριοτήτων ασφάλισης και αντασφάλισης (Φερεγγυότητα II), όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2013/58/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Δεκεμβρίου 2013, έχει την έννοια ότι δύναται να συνιστά «απόφαση για την έναρξη διαδικασίας εκκαθάρισης ασφαλιστικής επιχείρησης», κατά το άρθρο αυτό, η απόφαση της αρμοδίας αρχής με την οποία ανακαλείται η άδεια λειτουργίας της οικείας ασφαλιστικής επιχειρήσεως και διορίζεται προσωρινός εκκαθαριστής μόνον εφόσον το δίκαιο του κράτους μέλους καταγωγής της ασφαλιστικής επιχειρήσεως προβλέπει είτε ότι ο ως άνω προσωρινός εκκαθαριστής είναι εξουσιοδοτημένος να ρευστοποιήσει τα στοιχεία του ενεργητικού της εν λόγω ασφαλιστικής επιχειρήσεως και να διανείμει τα έσοδα εκ της ρευστοποιήσεως στους πιστωτές της επιχειρήσεως είτε ότι η ανάκληση της άδειας λειτουργίας της ασφαλιστικής επιχειρήσεως έχει ως αποτέλεσμα να κινεί αυτομάτως τη διαδικασία εκκαθαρίσεως, χωρίς να απαιτείται να έχει εκδοθεί τυπικώς προς τούτο απόφαση από διαφορετική αρχή.

2)

Το άρθρο 274 της οδηγίας 2009/138, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2013/58, έχει την έννοια ότι, εάν δεν πληρούνται οι προϋποθέσεις που απαιτούνται προκειμένου απόφαση περί ανακλήσεως της άδειας λειτουργίας ασφαλιστικής επιχειρήσεως και περί διορισμού σε αυτήν προσωρινού εκκαθαριστή να συνιστά «απόφαση για την έναρξη διαδικασίας εκκαθάρισης ασφαλιστικής επιχείρησης», κατά το άρθρο αυτό, το εν λόγω άρθρο δεν προβλέπει υποχρέωση των δικαστηρίων των λοιπών κρατών μελών να εφαρμόζουν το δίκαιο του κράτους μέλους καταγωγής της οικείας ασφαλιστικής επιχειρήσεως, το οποίο προβλέπει την αναστολή κάθε δικαστικής διαδικασίας που έχει κινηθεί κατά της ως άνω επιχειρήσεως.

1)

Το άρθρο 24, σημείο 1, του κανονισμού (ΕΕ) 1215/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12ης Δεκεμβρίου 2012, για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, έχει την έννοια ότι αγωγή με την οποία ο κύριος οριζοντίου ιδιοκτησίας επιδιώκει να απαγορευθεί σε άλλον κύριο οριζοντίου ιδιοκτησίας επί του ιδίου ακινήτου να μεταβάλει, μονομερώς και χωρίς τη συναίνεση των υπολοίπων κυρίων οριζοντίων ιδιοκτησιών, τη χρήση του αντικειμένου της οριζοντίου ιδιοκτησίας του, όπως αυτή προβλέπεται από την πράξη συστάσεως οριζοντίου ιδιοκτησίας, πρέπει να θεωρηθεί ότι συνιστά αγωγή σχετικά με «υποθέσεις εμπραγμάτων δικαιωμάτων επί ακινήτων», κατά την έννοια της ως άνω διατάξεως, υπό την προϋπόθεση ότι η χρήση αυτή μπορεί να αντιταχθεί όχι μόνον έναντι των κυρίων οριζοντίων ιδιοκτησιών επί του εν λόγω ακινήτου, αλλά και έναντι πάντων, στοιχείο που εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

2)

Το άρθρο 7, σημείο 1, στοιχείο α', του κανονισμού 1215/2012 έχει την έννοια ότι, σε περίπτωση κατά την οποία η προβλεπόμενη στην πράξη συστάσεως οριζοντίου ιδιοκτησίας χρήση αντικειμένου επί του οποίου έχει συσταθεί οριζόντιος ιδιοκτησία δεν μπορεί να αντιταχθεί έναντι πάντων, αγωγή με την οποία ο κύριος οριζοντίου ιδιοκτησίας επιδιώκει να απαγορευθεί σε άλλον κύριο οριζοντίου ιδιοκτησίας επί του ιδίου ακινήτου να μεταβάλει, μονομερώς και χωρίς τη συναίνεση των λοιπών κυρίων οριζοντίων ιδιοκτησιών, τη χρήση αυτή πρέπει να θεωρηθεί ότι συνιστά αγωγή που αφορά «διαφορά εκ συμβάσεως», κατά την έννοια της ως άνω διατάξεως. Υπό την επιφύλαξη επαληθεύσεως από το αιτούν δικαστήριο, ο τόπος εκπληρώσεως της παροχής που αποτελεί τη βάση της αγωγής είναι ο τόπος όπου κείται η εν λόγω οριζόντιος ιδιοκτησία.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Καταδικάζει τον Stephan Fleig στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Καταδικάζει τον Bruno Gollnisch στα δικαστικά έξοδα.

1)

Τα άρθρα 167, 168, 184 και 185 της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, έχουν την έννοια ότι το δικαίωμα εκπτώσεως του φόρου προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) επί των εισροών για αγαθά, εν προκειμένω ακίνητα, και υπηρεσίες που αποκτήθηκαν με σκοπό τη διενέργεια φορολογουμένων πράξεων διατηρείται όταν έχουν εγκαταλειφθεί τα αρχικώς προβλεφθέντα επενδυτικά έργα, λόγω περιστάσεων ανεξάρτητων από τη βούληση του υποκειμένου στον φόρο, και ότι δεν πρέπει να γίνει διακανονισμός του ως άνω ΦΠΑ αν ο υποκείμενος στον φόρο έχει ακόμη την πρόθεση να εκμεταλλευθεί τα εν λόγω αγαθά στο πλαίσιο φορολογούμενης δραστηριότητας.

2)

Η οδηγία 2006/112, και ειδικότερα το άρθρο 28, έχει την έννοια ότι, αν δεν υφίσταται σύμβαση εντολής χωρίς εξουσία αντιπροσώπευσης, δεν εφαρμόζονται οι διατάξεις για τον παραγγελιοδόχο όταν υποκείμενος στον φόρο κατασκευάζει κτίριο σύμφωνα με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις άλλου προσώπου το οποίο υποτίθεται ότι θα μισθώσει το εν λόγω κτίριο.

1)

Η Δημοκρατία της Αυστρίας, ορίζοντας ως «αρμόδια αρχή» για τους σκοπούς της οδηγίας 2007/59/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Οκτωβρίου 2007, σχετικά με την πιστοποίηση του προσωπικού οδήγησης μηχανών έλξης και συρμών στο σιδηροδρομικό σύστημα της Κοινότητας, αρχή διαφορετική από την αρχή ασφαλείας του άρθρου 16 της οδηγίας 2004/49/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 29ης Απριλίου 2004, για την ασφάλεια των κοινοτικών σιδηροδρόμων, η οποία τροποποιεί την οδηγία 95/18/ΕΚ του Συμβουλίου σχετικά με τις άδειες σε σιδηροδρομικές επιχειρήσεις και την οδηγία 2001/14/ΕΚ σχετικά με την κατανομή της χωρητικότητας των σιδηροδρομικών υποδομών και τις χρεώσεις για τη χρήση σιδηροδρομικής υποδομής καθώς και με την πιστοποίηση ασφάλειας (Οδηγία για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων), παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 3, στοιχείο α', της οδηγίας 2007/59.

2)

Η Δημοκρατία της Αυστρίας φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων της, τα έξοδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

1)

Το Βασίλειο του Βελγίου, μη λαμβάνοντας όλα τα μέτρα που συνεπάγεται η εκτέλεση της αποφάσεως της 12ης Απριλίου 2018, Επιτροπή κατά Βελγίου (C-110/17, EU:C:2018:250), παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 260, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

2)

Υποχρεώνει το Βασίλειο του Βελγίου να καταβάλει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατ’ αποκοπήν ποσό ύψους 2 000 000 ευρώ.

3)

Υποχρεώνει το Βασίλειο του Βελγίου να καταβάλει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή χρηματική ποινή ύψους 7 500 ευρώ ανά ημέρα από της δημοσιεύσεως της παρούσας αποφάσεως έως την ημερομηνία εκτελέσεως της αποφάσεως της 12ης Απριλίου 2018, Επιτροπή κατά Βελγίου (C-110/17, EU:C:2018:250).

4)

Καταδικάζει το Βασίλειο του Βελγίου στα δικαστικά έξοδα.

1)

Αντίκειται μια εθνική ρύθμιση, όπως εφαρμόζεται από τις αρχές, προβλέπουσα ότι η χρήση αλλοδαπού οχήματος, χωρίς υποχρέωση νέας ταξινόμησης, που τίθεται σποραδικά και για σύντομο χρονικό διάστημα στη διάθεση πολίτη που κατοικεί στο Βέλγιο από πολίτη που κατοικεί σε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ, εξαρτάται από την προϋπόθεση ότι ο πολίτης αυτός που κατοικεί στο Βέλγιο φυλάσσει στο όχημα ιδιωτική βεβαίωση χρήσεως, ήτοι μια βεβαίωση υπό την έννοια του άρθρου 3, παράγραφος 2, σημείο 6, του Β.Δ. της 20ής Ιουλίου 2001 σχετικά με την καταχώρηση των οχημάτων, προς τους ισχύοντες ευρωπαϊκούς κανόνες δικαίου και ιδίως, αφενός, προς τα άρθρα 20 και 21 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων και των κεφαλαίων, και/ή, αφετέρου, προς τα άρθρα 63 και 64 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων ως δύο από τις τέσσερις θεμελιώδεις ελευθερίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

2)

Δικαιολογείται μια εθνική ρύθμιση, όπως περιγράφεται ανωτέρω και εφαρμόζεται από την Περιφέρεια της Βαλονίας, για λόγους δημόσιας ασφάλειας ή βάσει άλλων μέτρων προστασίας και είναι αναγκαία για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού η τήρηση της εθνικής ρυθμίσεως που ερμηνεύεται με τέτοιον τρόπο ώστε να προβλέπει υποχρεωτικά ότι πρέπει να φυλάσσεται στο όχημα έγγραφο συνταχθέν από τον αλλοδαπό ιδιοκτήτη του οχήματος παρέχον χρονικά περιορισμένη άδεια χρήσεως του οχήματος, χωρίς δυνατότητα να προσκομίσει τέτοια έγγραφα εκ των υστέρων, ή θα μπορούσε ο σκοπός να επιτευχθεί και με διαφορετικό τρόπο και με λιγότερο αυστηρά και τυπολατρικά μέσα;

1.

Αντίκειται μια εθνική ρύθμιση, όπως εφαρμόζεται από τις αρχές, προβλέπουσα ότι η χρήση αλλοδαπού οχήματος, χωρίς υποχρέωση νέας ταξινόμησης, που τίθεται σποραδικά και για σύντομο χρονικό διάστημα στη διάθεση πολίτη που κατοικεί στο Βέλγιο από πολίτη που κατοικεί σε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ, εξαρτάται από την προϋπόθεση ότι ο πολίτης αυτός που κατοικεί στο Βέλγιο φυλάσσει στο όχημα ιδιωτική βεβαίωση χρήσεως, ήτοι μια βεβαίωση υπό την έννοια του άρθρου 3, παράγραφος 2, σημείο 6, του Β.Δ. της 20ής Ιουλίου 2001 σχετικά με την καταχώρηση των οχημάτων, στους ισχύοντες ευρωπαϊκούς κανόνες δικαίου και ιδίως στα άρθρα 20 και 21 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων, στο άρθρο 45 ΣΛΕΕ (ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων), στο άρθρο 49 (ελευθερία εγκαταστάσεως) και στο άρθρο 56 ΣΛΕΕ (ελευθερία παροχής υπηρεσιών);

2.

Δικαιολογείται μια εθνική ρύθμιση, όπως περιγράφεται ανωτέρω και εφαρμόζεται από την Περιφέρεια της Βαλονίας, για λόγους δημόσιας ασφάλειας ή βάσει άλλων μέτρων προστασίας και είναι αναγκαία για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού η τήρηση της εθνικής ρυθμίσεως που ερμηνεύεται με τέτοιον τρόπο ώστε να προβλέπει υποχρεωτικά ότι πρέπει να φυλάσσεται στο όχημα έγγραφο συνταχθέν από τον αλλοδαπό ιδιοκτήτη του οχήματος παρέχον χρονικά περιορισμένη άδεια χρήσεως του οχήματος, ή θα μπορούσε ο σκοπός να επιτευχθεί και με διαφορετικό τρόπο και με λιγότερο αυστηρά και τυπολατρικά μέσα;

1.

Αντίκειται μια εθνική ρύθμιση, όπως εφαρμόζεται από τις αρχές, προβλέπουσα ότι η χρήση αλλοδαπού οχήματος, χωρίς υποχρέωση νέας ταξινόμησης, που τίθεται σποραδικά και για σύντομο χρονικό διάστημα στη διάθεση πολίτη που κατοικεί στο Βέλγιο από πολίτη που κατοικεί σε άλλο κράτος μέλος της ΕΕ, εξαρτάται από την προϋπόθεση ότι ο πολίτης αυτός που κατοικεί στο Βέλγιο φυλάσσει στο όχημα ιδιωτική βεβαίωση χρήσεως, ήτοι μια βεβαίωση υπό την έννοια του άρθρου 3, παράγραφος 2, σημείο 6, του Β.Δ. της 20ής Ιουλίου 2001 σχετικά με την καταχώρηση των οχημάτων, στους ισχύοντες ευρωπαϊκούς κανόνες δικαίου και ιδίως στα άρθρα 20 και 21 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης σχετικά με την ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων, στο άρθρο 45 ΣΛΕΕ (ελεύθερη κυκλοφορία των εργαζομένων), στο άρθρο 49 (ελευθερία εγκαταστάσεως) και στο άρθρο 56 ΣΛΕΕ (ελευθερία παροχής υπηρεσιών);

2.

Δικαιολογείται μια εθνική ρύθμιση, όπως περιγράφεται ανωτέρω και εφαρμόζεται από την Περιφέρεια της Βαλονίας, για λόγους δημόσιας ασφάλειας ή βάσει άλλων μέτρων προστασίας και είναι αναγκαία για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού η τήρηση της εθνικής ρυθμίσεως που ερμηνεύεται με τέτοιον τρόπο ώστε να προβλέπει υποχρεωτικά ότι πρέπει να φυλάσσεται στο όχημα έγγραφο συνταχθέν από τον αλλοδαπό ιδιοκτήτη του οχήματος παρέχον χρονικά περιορισμένη άδεια χρήσεως του οχήματος, ή θα μπορούσε ο σκοπός να επιτευχθεί και με διαφορετικό τρόπο και με λιγότερο αυστηρά και τυπολατρικά μέσα;

1)

Αντιτίθεται η φέρουσα τον τίτλο «Μέτρα για την αποφυγή κατάχρησης» ρήτρα 5 της συμφωνίας πλαισίου που προσαρτάται στην οδηγία 1999/70/ΕΚ (Οδηγία του Συμβουλίου σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP, στο εξής: οδηγία) (1), σε συνδυασμό με τις αιτιολογικές σκέψεις 6 και 7 και τη ρήτρα 4 της εν λόγω συμφωνίας («Αρχή της μη διάκρισης»), επίσης υπό το πρίσμα των αρχών της ισοδυναμίας, της αποτελεσματικότητας και υπό το πρίσμα της πρακτικής αποτελεσματικότητας του δικαίου [της Ευρωπαϊκής Ένωσης], σε εθνική διάταξη, όπως στην υπό κρίση υπόθεση το άρθρο 24, παράγραφος 3, στοιχείο a, και το άρθρο 22, παράγραφος 9, του νόμου 240/2010, που επιτρέπει στα πανεπιστήμια να απασχολούν, χωρίς ποσοτικούς περιορισμούς, ερευνητές με συμβάσεις ορισμένου χρόνου τριετούς διάρκειας δυνάμενες να παραταθούν για δύο έτη, χωρίς να εξαρτούν τη σύναψη και την παράταση των συμβάσεων από ορισμένο αντικειμενικό λόγο που συνδέεται με προσωρινές ή έκτακτες ανάγκες του πανεπιστημίου που τους απασχολεί, και η οποία προβλέπει ως μοναδικό περιορισμό για τη σύναψη διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου με το ίδιο πρόσωπο, μόνο τη διάρκεια, η οποία δεν πρέπει να υπερβαίνει τα δώδεκα έτη, ακόμη και αν δεν είναι συνεχόμενα;

2)

Αντιτίθεται η ανωτέρω ρήτρα 5 της συμφωνίας πλαισίου, σε συνδυασμό με τις αιτιολογικές σκέψεις 6 και 7 και την ανωτέρω ρήτρα 4 της εν λόγω συμφωνίας, επίσης υπό το πρίσμα της πρακτικής αποτελεσματικότητας αποτελέσματος του δικαίου [της Ευρωπαϊκής Ένωσης], σε εθνική διάταξη, (στην υπό κρίση υπόθεση, το άρθρο 24 και το άρθρο 29, παράγραφος 1, του νόμου 240/2010), η οποία επιτρέπει στα πανεπιστήμια να προσλαμβάνουν αποκλειστικά ερευνητές με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, χωρίς να εξαρτάται η σχετική απόφαση από την ύπαρξη προσωρινών ή έκτακτων αναγκών και χωρίς να τίθενται περιορισμοί επ’ αυτού, μέσω της δυνητικά επ’ αόριστον διαδοχής συμβάσεων ορισμένου χρόνου, για την κάλυψη των τακτικών διδακτικών και ερευνητικών αναγκών των εν λόγω πανεπιστημίων;

3)

Αντιτίθεται η ρήτρα 4 της εν λόγω συμφωνίας πλαισίου σε εθνική διάταξη, όπως αυτή του άρθρου 20, παράγραφος 1, του νομοθετικού διατάγματος 75/2017 (όπως ερμηνεύεται από την ως άνω υπουργική εγκύκλιο 3/2017), η οποία, μολονότι προβλέπει τη δυνατότητα μονιμοποίησης των ορισμένου χρόνου ερευνητών των δημόσιων ερευνητικών φορέων –άλλα μόνο εάν έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον τρία έτη υπηρεσίας κατά την 31η Δεκεμβρίου 2017–, εντούτοις, δεν προβλέπει τη δυνατότητα αυτή για τους πανεπιστημιακούς ερευνητές ορισμένου χρόνου, για τον μόνο λόγο ότι το άρθρο 22, παράγραφος 16, του νομοθετικού διατάγματος 75/2017 έχει υπαγάγει τη σχέση εργασίας τους, καίτοι βάσει νόμου πρόκειται για σύμβαση εξαρτημένης εργασίας, σε «καθεστώς δημοσίου δικαίου», παρά το ότι το άρθρο 22, παράγραφος 9, του νόμου 240/2010 επιβάλλει στους ερευνητές ερευνητικών φορέων και πανεπιστημίων τον ίδιο περιορισμό όσον αφορά τη μέγιστη διάρκεια των σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου που συνάπτονται, υπό τη μορφή των συμβάσεων που διαλαμβάνονται στο άρθρο 24 ή των ερευνητικών υποτροφιών που διαλαμβάνονται στο ίδιο άρθρο 22, με πανεπιστήμια και ερευνητικούς φορείς;

4)

Αντιτίθενται οι αρχές της ισοδυναμίας, της αποτελεσματικότητας και της πρακτικής αποτελεσματικότητας του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όσον αφορά την ανωτέρω συμφωνία πλαίσιο, καθώς και η αρχή της μη διάκρισης που περιέχεται στη ρήτρα 4 της εν λόγω συμφωνίας, σε εθνική διάταξη, (άρθρο 24, παράγραφος 3, στοιχείο a, του νόμου 240/2010 και άρθρο 29, παράγραφος 2, στοιχείο d και παράγραφος 4, του νομοθετικού διατάγματος 81/2015) η οποία, παρά το ότι υφίσταται νομοθεσία που εφαρμόζεται σε όλους τους εργαζόμενους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, η οποία περιλήφθηκε πρόσφατα στο ως άνω διάταγμα 81/2015 και η οποία ορίζει (από το έτος 2018) τη μέγιστη διάρκεια της σχέσης εργασίας ορισμένου χρόνου σε 24 μήνες (συμπεριλαμβανομένων παρατάσεων και ανανεώσεων) και θέτει ως προϋπόθεση για τη σύναψη τέτοιου είδους συμβάσεων εργασίας από τη δημόσια διοίκηση την ύπαρξη «προσωρινών ή έκτακτων αναγκών», επιτρέπει στα πανεπιστήμια να προσλαμβάνουν ερευνητές με συμβάσεις ορισμένου χρόνου τριετούς διάρκειας, δυνάμενες να παραταθούν για δύο έτη, υπό τον όρο θετικής αξιολόγησης των διδακτικών και ερευνητικών δραστηριοτήτων κατά την ίδια τριετία, χωρίς να εξαρτούν τη σύναψη της αρχικής σύμβασης ή την παράτασή της από την ύπαρξη τέτοιων προσωρινών ή έκτακτων αναγκών του πανεπιστημίου, και επιτρέπει επίσης στα πανεπιστήμια, κατά τη λήξη της πενταετούς περιόδου, να συνάπτουν με το ίδιο ή άλλα άτομα μία ακόμη σύμβαση ορισμένου χρόνου παρόμοιου τύπου, προκειμένου να ικανοποιήσουν τις ίδιες διδακτικές και ερευνητικές ανάγκες που συνδέονται με την προηγούμενη σύμβαση;

5)

Αντιτίθεται η ρήτρα 5 της ανωτέρω συμφωνίας πλαισίου, επίσης υπό το πρίσμα των αρχών της αποτελεσματικότητας και της ισοδυναμίας και της ανωτέρω ρήτρας 4, σε εθνική διάταξη (άρθρο 29, παράγραφος 2, στοιχείο d, και παράγραφος 4 του νομοθετικού διατάγματος 81/2015 καθώς και άρθρο 36, παράγραφοι 2 και 5, του νομοθετικού διατάγματος 165/2001) η οποία απαγορεύει στους πανεπιστημιακούς ερευνητές που έχουν προσληφθεί με συμβάσεις ορισμένου χρόνου τριετούς διάρκειας δυνάμενες να παραταθούν για δύο έτη (κατά το ανωτέρω άρθρο 24, παράγραφος 3, στοιχείο a, του νόμου 240/2010), να συνάψουν στη συνέχεια σύμβαση αορίστου χρόνου, δεδομένου ότι, στην ιταλική έννομη τάξη, δεν υφίσταται έτερο αποτελεσματικό μέτρο για την πρόληψη ή την κύρωση της καταχρηστικής σύναψης διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου εκ μέρους των πανεπιστημίων;

1)

Αντιτίθεται το άρθρο 34 ΣΛΕΕ σε ρύθμιση εθνικού δικαίου σύμφωνα με την οποία η ισχύς της άδειας παράλληλης εισαγωγής λήγει μετά το πέρας ενός έτους από την ημέρα της λήξης της ισχύος της άδειας κυκλοφορίας του φαρμάκου αναφοράς;

2)

Υπό το πρίσμα των άρθρων 34 και 36 ΣΛΕΕ, δύναται εθνική αρχή να εκδώσει απόφαση αναγνωριστικού χαρακτήρα, με την οποία να διαπιστώνεται η εκ του νόμου λήξη της ισχύος της άδειας κυκλοφορίας φαρμάκου στο πλαίσιο παράλληλης εισαγωγής, αποκλειστικά λόγω παρέλευσης του καθορισμένου από τον νόμο χρονικού διαστήματος, που υπολογίζεται από την ημερομηνία λήξης της ισχύος της άδειας κυκλοφορίας του φαρμάκου αναφοράς, χωρίς να απαιτείται εξέταση των λόγων λήξης της ισχύος της άδειας του συγκεκριμένου προϊόντος καθώς και των άλλων προϋποθέσεων που μνημονεύει το άρθρο 36 ΣΛΕΕ, και οι οποίες σχετίζονται με την προστασία της υγείας και της ζωής των ανθρώπων;

3)

Επαρκούν για την έκδοση απόφασης αναγνωριστικού χαρακτήρα, με την οποία διαπιστώνεται η λήξη της ισχύος της άδειας κυκλοφορίας φαρμάκου στο πλαίσιο παράλληλης εισαγωγής, η απαλλαγή των παράλληλων εισαγωγέων από την υποχρέωση υποβολής περιοδικών εκθέσεων για την ασφάλεια και η συναρτώμενη με αυτήν έλλειψη επικαιροποιημένων στοιχείων εκ μέρους της διοικητικής αρχής αναφορικά με τη σχέση οφέλους-κινδύνου που προκύπτει από τη φαρμακοθεραπεία;

1)

Είναι το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρμόδιο για την ερμηνεία των Ενιαίων Κανόνων για τη χρήση της υποδομής στις διεθνείς σιδηροδρομικές μεταφορές («CUI» — Προσάρτημα E στη Σύμβαση για τις διεθνείς σιδηροδρομικές μεταφορές [«COTIF»] (1);

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα: Έχει το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', των CUI την έννοια ότι, στη ρυθμιζόμενη στην εν λόγω διάταξη ευθύνη του διαχειριστή της υποδομής για υλικές ζημίες εμπίπτουν και οι δαπάνες στις οποίες υποβάλλεται ο μεταφορέας επειδή, λόγω βλάβης της δικής του σιδηροδρομικής μηχανής, πρέπει να μισθώσει άλλες μηχανές προς αντικατάσταση της δικής του;

3)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα και αρνητικής απαντήσεως στο δεύτερο ερώτημα: Έχουν τα άρθρα 4 και 19, παράγραφος 1, των CUI την έννοια ότι οι συμβαλλόμενοι μπορούν εγκύρως να διευρύνουν την ευθύνη τους με γενική παραπομπή στο εθνικό δίκαιο εάν, με τον τρόπο αυτό, το εύρος της ευθύνης είναι μεν μεγαλύτερο, πλην όμως –κατά παρέκκλιση από την ανεξαρτήτως πταίσματος ευθύνη σύμφωνα με τους CUI– προϋπόθεση για τη στοιχειοθέτηση της ευθύνης είναι η ύπαρξη πταίσματος;

1)

Αντιβαίνει στο άρθρο 7 της οδηγίας 2003/88 (1) και στο άρθρο 31, παράγραφος 2, του Χάρτη ερμηνεία εθνικής διάταξης, όπως το άρθρο 7, παράγραφος 3, BUrIG, κατά την οποία το μη ασκηθέν ακόμη δικαίωμα ετήσιας άδειας μετ’ αποδοχών εργαζομένου, ο οποίος, κατά τη διάρκεια του έτους αναφοράς, περιήλθε, για λόγους υγείας, σε ολική ανικανότητα προς εργασία, πλην όμως θα μπορούσε ακόμη –τουλάχιστον εν μέρει– να είχε λάβει την άδεια αυτή πριν από την έναρξη της ανικανότητάς του προς εργασία κατά τη διάρκεια του έτους αναφοράς, αποσβέννυται 15 μήνες μετά το πέρας του έτους αναφοράς σε περίπτωση που η ανικανότητα προς εργασία συνεχίζεται χωρίς διακοπή, ακόμη και αν ο εργοδότης δεν έχει παράσχει πράγματι στον εργαζόμενο τη δυνατότητα να ασκήσει το δικαίωμα άδειας μέσω της αντίστοιχης προτροπής και ενημέρωσης;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα, αποκλείεται, υπό τις συνθήκες αυτές, και η απόσβεση του δικαιώματος σε μεταγενέστερο χρονικό σημείο, σε περίπτωση συνεχιζόμενης ολικής ανικανότητας προς εργασία;

1)

Έχει το δίκαιο της Ένωσης, ιδίως το άρθρο 18, παράγραφος 1 και παράγραφος 3, της οδηγίας 2008/115/ΕΚ (1), την έννοια ότι εθνικό δικαστήριο, το οποίο αποφασίζει για την κράτηση προς τον σκοπό της απομακρύνσεως, πρέπει σε κάθε συγκεκριμένη περίπτωση να ελέγχει τις προϋποθέσεις της ως άνω διατάξεως, ιδίως δε ότι η έκτακτη κατάσταση εξακολουθεί να διαρκεί, όταν ο εθνικός νομοθέτης, κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 18, παράγραφος 1, έχει παρεκκλίνει στο εθνικό δίκαιο από τις προϋποθέσεις του άρθρου 16, παράγραφος 1;

2)

Έχει το δίκαιο της Ένωσης, ιδίως το άρθρο 16, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/115, την έννοια ότι αντίκειται σε εθνική ρύθμιση, η οποία επιτρέπει προσωρινώς έως την 1.7.2022 την παραμονή των υπό κράτηση προσώπων εν αναμονή απομακρύνσεως σε σωφρονιστικό κατάστημα, μολονότι υπάρχουν στο κράτος μέλος ειδικές εγκαταστάσεις κρατήσεως και καμία κατάσταση έκτακτης ανάγκης, κατά την έννοια του άρθρου 18, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/115, δεν το επιβάλλει επιτακτικά;

3)

Έχει το άρθρο 16, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/115 την έννοια ότι δεν υπάρχει «ειδική εγκατάσταση κράτησης» για την κράτηση των υπό κράτηση προσώπων εν αναμονή απομακρύνσεως εκ μόνου του λόγου ότι:

4)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο τρίτο ερώτημα:

Έχει το άρθρο 16, παράγραφος 1, της οδηγίας 2008/115 την έννοια ότι υφίσταται παραμονή σε «ειδική εγκατάσταση κράτησης» για τα υπό κράτηση πρόσωπα εν αναμονή απομακρύνσεως, όταν ένα σωφρονιστικό κατάστημα διαμορφώνει ένα ειδικό τμήμα ως χώρο κρατήσεως των υπό κράτηση προσώπων εν αναμονή απομακρύνσεως, το δε τμήμα αυτό περιλαμβάνει ειδικό χώρο με τρία κτήρια εντός της περιφράξεως για τα υπό κράτηση πρόσωπα εν αναμονή απομακρύνσεως και ένα εκ των τριών αυτών κτηρίων προορίζεται προσωρινώς αποκλειστικά για κρατουμένους του κοινού ποινικού δικαίου, οι οποίοι εκτίουν στερητικές της ελευθερίας ποινές υποκαθιστώσες τη μη καταβληθείσα χρηματική ποινή ή στερητικές της ελευθερίας ποινές μικρής διαρκείας, ενώ παράλληλα στο σωφρονιστικό κατάστημα επιδεικνύεται μέριμνα για τον διαχωρισμό των κρατουμένων εν αναμονή απομακρύνσεως από τους κρατουμένους του κοινού ποινικού δικαίου, ειδικότερα κάθε οίκημα διαθέτει δικούς του διαμορφωμένους χώρους (δική του ιματιοθήκη, δικό του ιατρείο, δικό του χώρο αθλήσεως) και η αυλή/ο εξωτερικός χώρος είναι μεν ορατοί από όλα τα οικήματα, πλην όμως για κάθε οίκημα υπάρχει δικός του χώρος περιφραγμένος με μεταλλικό πλέγμα για τους κρατουμένους και τοιουτοτρόπως δεν υφίσταται απευθείας πρόσβαση μεταξύ των οικημάτων;

1.

Έχει ο όρος «έμπορος», κατά το άρθρο 2, παράγραφος 2, της οδηγίας 2011/83 (1), την έννοια ότι πρόσωπο που ενεργεί ως ενδιάμεσος κατά την αγορά εισιτηρίου από καταναλωτή μπορεί να θεωρηθεί έμπορος που δεσμεύεται από τις υποχρεώσεις της οδηγίας 2011/83 και, ως εκ τούτου, συμβαλλόμενο μέρος στη σύμβαση πώλησης ή παροχής υπηρεσιών, κατά του οποίου ο καταναλωτής μπορεί να εγείρει αξίωση ή να ασκήσει αγωγή;

2.

Πρέπει η υποχρέωση που υπέχει ο έμπορος να παρέχει πληροφορίες και να θέτει τις πληροφορίες αυτές στη διάθεση του καταναλωτή σε απλή και κατανοητή γλώσσα, σύμφωνα με το άρθρο 8, παράγραφος 1, της οδηγίας 2011/83, να ερμηνεύεται και να εφαρμόζεται κατά τρόπον ώστε να θεωρείται ότι η υποχρέωση ενημέρωσης του καταναλωτή εκπληρώνεται προσηκόντως, όταν οι συγκεκριμένες πληροφορίες παρέχονται με τους όρους παροχής υπηρεσιών του ενδιάμεσου οι οποίοι τίθενται στη διάθεση του καταναλωτή στον ιστότοπο tiketa.lt, προτού ο καταναλωτής ολοκληρώσει την πληρωμή του, με την οποία επιβεβαιώνεται ότι έλαβε γνώση των όρων παροχής υπηρεσιών του ενδιαμέσου και αναλαμβάνει την υποχρέωση να τους τηρήσει ως μέρος των όρων και των προϋποθέσεων της σύμβασης που συνάπτεται μέσω της λεγόμενης συμφωνίας «click-wrap», δηλαδή με την ενεργή επιλογή ειδικού τετραγώνου στο ηλεκτρονικό σύστημα και κάνοντας εν συνεχεία κλικ σε συγκεκριμένο σύνδεσμο;

1.

Να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφοι 3 και 7, της οδηγίας 2020/1057 (1), το οποίο ορίζει ότι οι κανόνες σχετικά με την απόσπαση εργαζομένων πρέπει να εφαρμόζονται στις διεθνείς μεταφορές και ενδομεταφορές για τους σκοπούς της οδηγίας 96/71/ΕΚ. Εάν είναι αδύνατο να ακυρωθεί το άρθρο 1, παράγραφοι 3 και 7, της οδηγίας 2020/1057 χωρίς να τροποποιηθεί το περιεχόμενο της οδηγίας αυτής, η Δημοκρατία της Λιθουανίας ζητεί την ακύρωση της οδηγίας 2020/1057 στο σύνολό της.

2.

Να ακυρώσει το άρθρο 1, σημείο 6, στοιχείο δ', του κανονισμού 2020/1054 (2), καθόσον η διάταξη αυτή απαιτεί από τις επιχειρήσεις μεταφορών να διασφαλίζουν ότι οι οδηγοί επιστρέφουν στον τόπο κατοικίας τους ή στην έδρα λειτουργίας της επιχείρησης κάθε τέσσερις εβδομάδες. Εάν δεν είναι δυνατόν να ακυρωθεί το μέρος αυτό της διάταξης, η Δημοκρατία της Λιθουανίας ζητά την ακύρωση αυτής της διάταξης στο σύνολό της.

3.

Να ακυρώσει το άρθρο 3 του κανονισμού 2020/1054, καθόσον ορίζει ότι οι τροποποιήσεις που έγιναν στον κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 651/2006 τίθενται σε ισχύ την εικοστή ημέρα μετά τη δημοσίευση της πράξης αυτής (20 Αυγούστου 2020). Εάν δεν είναι δυνατόν να ακυρωθεί το άρθρο 3 του κανονισμού 2020/1054 χωρίς να θιγούν οι λοιπές διατάξεις του κανονισμού αυτού, η Δημοκρατία της Λιθουανίας ζητεί την ακύρωση του κανονισμού 2020/1054 στο σύνολό του.

4.

Να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Το άρθρο 1, παράγραφοι 3 και 7, της οδηγίας 2020/1057, καθόσον προβλέπει την εφαρμογή των κανόνων για την απόσπαση εργαζομένων σε διεθνείς μη διμερείς (διασυνοριακές) μεταφορές και σε ενδομεταφορές, είναι αντίθετο προς:

2.

Το άρθρο 1, σημείο 6, στοιχείο δ', του κανονισμού 2020/1054, το οποίο επιβάλλει υποχρέωση στις επιχειρήσεις μεταφορών να διασφαλίζουν ότι οι οδηγοί τους επιστρέφουν στον τόπο κατοικίας τους ή στην έδρα λειτουργίας της επιχείρησης κάθε τέσσερις εβδομάδες, είναι αντίθετο προς:

3.

Το άρθρο 3 το κανονισμού 2020/1054, το οποίο καθορίζει την ημερομηνία έναρξης ισχύος του εν λόγω κανονισμού (20 Αυγούστου 2020) χωρίς να προβλέπει μεταβατική περίοδο, ιδίως λαμβανομένου υπόψη ότι εξ αυτού απορρέει υποχρέωση άμεσης εφαρμογής (i) των τροποποιήσεων που επήλθαν στο άρθρο 8, παράγραφος 8, του κανονισμού 561/2006 που απαγορεύει να λαμβάνεται η περίοδος ανάπαυσης εντός του οχήματος και (ii) των τροποποιήσεων που επήλθαν στο άρθρο 8, παράγραφος 8α του κανονισμού 561/2006, σχετικά με την υποχρέωση επιστροφής των οδηγών στον τόπο κατοικίας τους κάθε τέσσερις εβδομάδες, είναι αντίθετο προς:

1.

να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφος 3, του κανονισμού 2020/1055 (1), καθόσον προσθέτει το άρθρο 5, παράγραφος 1, στοιχείο β', στον κανονισμό (ΕΚ) 1071/2009 (2), κατά το οποίο «στο κράτος μέλος εγκατάστασης μια επιχείρηση πρέπει […] να οργανώνει τη δραστηριότητα του στόλου οχημάτων της κατά τρόπο ώστε τα οχήματα που είναι στη διάθεση της επιχείρησης και χρησιμοποιούνται για διεθνείς μεταφορές να επιστρέφουν σε ένα από τα επιχειρησιακά κέντρα στο εν λόγω κράτος μέλος τουλάχιστον εντός οκτώ εβδομάδων αφότου έφυγαν από αυτό»·

2.

να ακυρώσει το άρθρο 2, παράγραφος 4, στοιχείο α', του κανονισμού 2020/1055, το οποίο τροποποιεί το άρθρο 8 του κανονισμού (ΕΚ) 1072/2009 (3) προσθέτοντας σε αυτό παράγραφο 2α, κατά την οποία «[ο]ι μεταφορείς δεν επιτρέπεται να εκτελούν ενδομεταφορές με το ίδιο όχημα ή, αν πρόκειται για συνδυασμούς συζευγμένων οχημάτων, με το μηχανοκίνητο όχημα του ίδιου οχήματος στο ίδιο κράτος μέλος εντός τεσσάρων ημερών μετά το πέρας της ενδομεταφοράς στο εν λόγω κράτος μέλος»·

3.

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Το άρθρο 1, παράγραφος 3, του κανονισμού 2020/1055, καθόσον παρεμβάλλει το άρθρο 5, παράγραφος 1, στοιχείο β', στον κανονισμό (ΕΚ) 1071/2009, κατά το οποίο «στο κράτος μέλος εγκατάστασης μια επιχείρηση πρέπει […] να οργανώνει τη δραστηριότητα του στόλου οχημάτων της κατά τρόπο ώστε τα οχήματα που είναι στη διάθεση της επιχείρησης και χρησιμοποιούνται για διεθνείς μεταφορές να επιστρέφουν σε ένα από τα επιχειρησιακά κέντρα στο εν λόγω κράτος μέλος τουλάχιστον εντός οκτώ εβδομάδων αφότου έφυγαν από αυτό», είναι αντίθετο προς:

2.

Το άρθρο 2, παράγραφος 4, στοιχείο α', του κανονισμού 2020/1055, το οποίο τροποποιεί το άρθρο 8 του κανονισμού (ΕΚ) 1072/2009, προσθέτοντας σε αυτό παράγραφο 2α, κατά την οποία «[ο]ι μεταφορείς δεν επιτρέπεται να εκτελούν ενδομεταφορές με το ίδιο όχημα ή, αν πρόκειται για συνδυασμούς συζευγμένων οχημάτων, με το μηχανοκίνητο όχημα του ίδιου οχήματος στο ίδιο κράτος μέλος εντός τεσσάρων ημερών μετά το πέρας της ενδομεταφοράς στο εν λόγω κράτος μέλος», είναι αντίθετο προς:

—

να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφος 6, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2020/1054 (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Ιουλίου 2020, για την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 561/2006, όσον αφορά ελάχιστες απαιτήσεις ως προς τα ανώτατα όρια για τον ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο οδήγησης, κατώτατα όρια για τα διαλείμματα και περιόδους ημερήσιας και εβδομαδιαίας ανάπαυσης, καθώς και του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 165/2014, όσον αφορά τον εντοπισμό μέσω ταχογράφων·

—

επικουρικώς, στην περίπτωση που το Δικαστήριο αποφασίσει να μην κάνει δεκτό το αίτημα της παρούσας προσφυγής για μερική ακύρωση του επίμαχου κανονισμού, να ακυρώσει στο σύνολό του τον κανονισμό (ΕΕ) 2020/1054 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Ιουλίου 2020, για την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 561/2006, όσον αφορά ελάχιστες απαιτήσεις ως προς τα ανώτατα όρια για τον ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο οδήγησης, κατώτατα όρια για τα διαλείμματα και περιόδους ημερήσιας και εβδομαδιαίας ανάπαυσης, καθώς και του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 165/2014, όσον αφορά τον εντοπισμό μέσω ταχογράφων·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα.

1.

Παράβαση του άρθρου 21, παράγραφος 1, και του άρθρου 45 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ), καθώς και του άρθρου 45, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Χάρτης).

2.

Παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, η οποία κατοχυρώνεται στο άρθρο 5, παράγραφος 4, της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ), καθώς και στο άρθρο 1 του προσαρτημένου στη ΣΕΕ και στην ΣΛΕΕ Πρωτοκόλλου υπ’ αριθ. 2 σχετικά με την εφαρμογή των αρχών της επικουρικότητας και της αναλογικότητας.

3.

Παραβίαση της αρχής της ασφάλειας δικαίου.

4.

Παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, η οποία κατοχυρώνεται στο άρθρο 5, παράγραφος 4, της ΣΕΕ, και στο άρθρο 1 του προσαρτημένου στη ΣΕΕ και στην ΣΛΕΕ Πρωτοκόλλου υπ’ αριθ. 2 σχετικά με την εφαρμογή των αρχών της επικουρικότητας και της αναλογικότητας.

5.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως και της απαγορεύσεως των διακρίσεων του άρθρου 18 ΣΛΕΕ και των άρθρων 20 και 21 του Χάρτη, και παραβίαση της αρχής της ισότητας των κρατών μελών ενώπιον των Συνθηκών του άρθρου 4, παράγραφος 2, ΣΕΕ και –καθόσον κρίνεται αναγκαίο από το Δικαστήριο– παράβαση του άρθρου 95, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

—

να ακυρώσει την οδηγία (ΕΕ) 2020/1057 (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Ιουλίου 2020, για τη θέσπιση ειδικών κανόνων σχετικά με την οδηγία 96/71/ΕΚ και την οδηγία 2014/67/ΕΕ για την απόσπαση οδηγών στον τομέα των οδικών μεταφορών και για την τροποποίηση της οδηγίας 2006/22/ΕΚ, όσον αφορά τις απαιτήσεις επιβολής, και του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1024/2012·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα.

1.

Παράβαση του άρθρου 5, παράγραφος 4, της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ) και του άρθρου 1 του προσαρτημένου στη ΣΕΕ και στη Συνθήκη για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) Πρωτοκόλλου υπ’ αριθ. 2 σχετικά με την εφαρμογή των αρχών της επικουρικότητας και της αναλογικότητας.

2.

Παραβίαση της κατοχυρωμένης στο άρθρο 18 ΣΛΕΕ καθώς και στα άρθρα 20 και 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης αρχής της ισότητας και της απαγορεύσεως των διακρίσεων, παραβίαση της κατοχυρωμένης στο άρθρο 4, παράγραφος 2, ΣΕΕ αρχής της ισότητας των κρατών μελών ενώπιον των Συνθηκών του άρθρου 4, παράγραφος 2, ΣΕΕ και –καθόσον κρίνεται αναγκαίο από το Δικαστήριο– παράβαση του άρθρου 95, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

3.

Παράβαση του άρθρου 91, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

4.

Παράβαση του άρθρου 91, παράγραφος 2, και του άρθρου 90 ΣΛΕΕ σε συνδυασμό με το άρθρο 3, παράγραφος 3, ΣΕΕ και το άρθρο 94 ΣΛΕΕ.

5.

Παράβαση των άρθρων 34 και 35 ΣΛΕΕ, η οποία δεν δικαιολογείται κατά το άρθρο 36 ΣΛΕΕ, και παράβαση του άρθρου 58, παράγραφος 1, σε συνδυασμό με το άρθρο 91 ΣΛΕΕ ή, επικουρικώς, με το άρθρο 56 ΣΛΕΕ.

—

να ακυρώσει τις ακόλουθες διατάξεις του κανονισμού (ΕΕ) 2020/1055 (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Ιουλίου 2020, για την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΚ) αριθ. 1071/2009, (ΕΚ) αριθ. 1072/2009 και (ΕΕ) αριθ. 1024/2012 με στόχο την προσαρμογή τους στις εξελίξεις στον τομέα των οδικών μεταφορών:

—

έτι επικουρικότερον, σε περίπτωση που κατά την κρίση του Δικαστηρίου δεν είναι δυνατόν να γίνει δεκτό το αίτημα για μερική ακύρωση του επίμαχου κανονισμού, να ακυρώσει στο σύνολό του τον κανονισμό 2020/1055 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Ιουλίου 2020, για την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΚ) αριθ. 1071/2009, (ΕΚ) αριθ. 1072/2009 και (ΕΕ) 1024/2012 με στόχο την προσαρμογή τους στις εξελίξεις στον κλάδο των οδικών μεταφορών· και

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα.

1.

Παράβαση του άρθρου 90 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) σε συνδυασμό με το άρθρο 3, παράγραφος 3, της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ), του άρθρου 11 ΣΛΕΕ, του άρθρου 37 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του άρθρου 3, παράγραφος 5, ΣΕΕ, του άρθρου 208, παράγραφος 2, και του άρθρου 216, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και της Συμφωνίας του Παρισιού.

2.

Παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, η οποία κατοχυρώνεται στο άρθρο 5, παράγραφος 4, ΣΕΕ και στο άρθρο 1 του Πρωτοκόλλου (υπ’ αριθ. 2).

3.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως και της απαγορεύσεως των διακρίσεων (άρθρο 18 ΣΛΕΕ καθώς και άρθρα 20 και 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης), παραβίαση της αρχής της ισότητας των κρατών μελών ενώπιον των Συνθηκών (άρθρο 4, παράγραφος 2, ΣΕΕ) και, εφόσον κρίνεται αναγκαίο, παράβαση του άρθρου 95, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

4.

Παράβαση του άρθρου 91, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

5.

Παράβαση των άρθρων 90, 91, παράγραφος 2, και 94 ΣΛΕΕ, καθώς και του άρθρου 3, παράγραφος 3, ΣΕΕ.

6.

Παραβίαση της ελευθερίας του επαγγέλματος και της ελευθερίας εγκαταστάσεως του άρθρου 49 ΣΛΕΕ, καθώς και των άρθρων 15 και 16 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

7.

Παράβαση του άρθρου 58, παράγραφος 1, σε συνδυασμό με το άρθρο 91 ΣΛΕΕ, και επικουρικώς του άρθρου 56 ΣΛΕΕ.

—

να ακυρώσει εν μέρει τον κανονισμό (ΕΕ) 2020/1054, και συγκεκριμένα:

—

να καταδικάσει το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτος λόγος ακυρώσεως, ο οποίος στηρίζεται σε παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, η οποία προβλέπεται στο άρθρο 5, παράγραφος 4, ΣΕE

Η Ρουμανία υποστηρίζει ότι το προβλεπόμενο στο άρθρο 1, σημείο 6, στοιχείο γ', του κανονισμού μέτρο — κατά το οποίο απαγορεύεται να λαμβάνονται εντός οχήματος κανονικές περίοδοι εβδομαδιαίας ανάπαυσης και οιαδήποτε περίοδος εβδομαδιαίας ανάπαυσης διάρκειας μεγαλύτερης των 45 ωρών που λαμβάνεται ως αντιστάθμιση για προηγούμενες μειωμένες περιόδους εβδομαδιαίας ανάπαυσης– δεν προσφέρεται για την επίτευξη των επιδιωκόμενων σκοπών, και ειδικότερα της βελτίωσης της οδικής ασφάλειας και των συνθηκών εργασίας των οδηγών. Επιπλέον, δεν εξαλείφει τους κινδύνους και τις δυσκολίες που έχει εντοπίσει η Επιτροπή.

Περαιτέρω, τα στοιχεία και οι πληροφορίες που συνηγορούν υπέρ του προδήλως ακατάλληλου χαρακτήρα του μέτρου ήταν γνωστά στους συννομοθέτες κατά τον χρόνο θέσπισής του.

Η Ρουμανία υποστηρίζει επίσης ότι το προβλεπόμενο στο άρθρο 1, σημείο 6, στοιχείο δ', του κανονισμού μέτρο –το οποίο αφορά την επιστροφή των οδηγών, εντός κάθε περιόδου τεσσάρων διαδοχικών εβδομάδων (και πριν από την έναρξη της κανονικής εβδομαδιαίας περιόδου ανάπαυσης άνω των 45 ωρών που λαμβάνεται ως αντιστάθμιση μετά από δύο διαδοχικές μειωμένες περιόδους εβδομαδιαίας ανάπαυσης), στην έδρα λειτουργίας του εργοδότη η οποία βρίσκεται στο κράτος μέλος εγκατάστασης του εργοδότη ή στον τόπο κατοικίας των οδηγών– είναι προδήλως ακατάλληλο λαμβανομένων, ιδίως, υπόψη των νέων διοικητικών υποχρεώσεων που θεσπίζονται, των σημαντικών δαπανών που επιφέρει το μέτρο για τους επιχειρηματίες, της μείωσης της εμπορικής δραστηριότητάς τους, καθώς και του γεγονότος ότι το μέτρο αυτό δεν διασφαλίζει επαρκή προστασία στους οδηγούς.

Επίσης, δεν προκύπτει ότι η μελέτη εκτίμησης των επιπτώσεων εξέτασε όλες τις προαναφερθείσες πτυχές. Στο πλαίσιο αυτό, οι συννομοθέτες δεν ήταν σε θέση να λάβουν υπόψη το σύνολο των κρίσιμων για την κατάσταση στοιχείων και περιστάσεων.

2.

Δεύτερος λόγος ακυρώσεως, ο οποίος στηρίζεται σε αδικαιολόγητο περιορισμό του δικαιώματος εγκατάστασης το οποίο προβλέπεται στο άρθρο 49 ΣΛΕΕ

Η Ρουμανία υποστηρίζει ότι το προβλεπόμενο με το άρθρο 1, σημείο 6, στοιχείο δ', του κανονισμού μέτρο συνεπάγεται νέες διοικητικές υποχρεώσεις για τους επιχειρηματίες των κρατών μελών που είναι εγκατεστημένοι στις γεωγραφικώς απομακρυσμένες περιοχές (περιφέρεια) της Ένωσης, όπως επίσης και σημαντικές δαπάνες και περιορισμό της εμπορικής δραστηριότητας, γεγονός που θα οδηγήσει στη μετεγκατάσταση των επιχειρηματιών και θα λειτουργήσει αποτρεπτικά όσον αφορά τη σύσταση μεταφορικών εταιριών στα εν λόγω κράτη μέλη.

Το μέτρο αυτό συνιστά, επομένως, περιορισμό της ελευθερίας εγκατάστασης κατά την έννοια του άρθρου 49 ΣΛΕΕ. Ο περιορισμός αυτός είναι αδικαιολόγητος.

3.

Τρίτος λόγος ακυρώσεως, ο οποίος στηρίζεται σε παραβίαση της αρχής της απαγόρευσης των διακρίσεων λόγω ιθαγένειας η οποία προβλέπεται στο άρθρο 18 ΣΛΕΕ

Η Ρουμανία υποστηρίζει ότι το προβλεπόμενο στο άρθρο 1, σημείο 6, στοιχείο δ', του κανονισμού μέτρο δημιουργεί προφανή μειονεκτήματα για τα κράτη τα οποία βρίσκονται στην περιφέρεια της Ένωσης, δεδομένων ιδίως των ιδιαιτεροτήτων του δικτύου των χώρων στάθμευσης και των καταλυμάτων.

Η Ρουμανία υποστηρίζει επίσης ότι η διασφάλιση της επιστροφής των οδηγών σύμφωνα με το άρθρο 1, σημείο 6, στοιχείο δ', του κανονισμού συνεπάγεται σημαντικές απώλειες για τις εταιρίες που έχουν συσταθεί στα κράτη μέλη που βρίσκονται στην περιφέρεια της Ένωσης — και εν πάση περιπτώσει, απώλειες σαφώς μεγαλύτερες σε σύγκριση με εκείνες που έχουν τα κράτη μέλη τα οποία βρίσκονται κοντά στο κέντρο των μεταφορών εντός της Ένωσης.

Επίσης, τα μέτρα τα οποία προβλέπει ο κανονισμός (ΕΕ) 2020/1054, ο κανονισμός (ΕΕ) 2020/1055 (1) και η οδηγία (ΕΕ) 2020/1057 (2) (σχετικά με τους πρόσθετους περιορισμούς που επιβάλλονται στις ενδομεταφορές, την επιστροφή του οχήματος στην έδρα λειτουργίας στο κράτος μέλος εγκατάστασης κάθε οκτώ εβδομάδες, την επιστροφή του οδηγού κάθε τέσσερις εβδομάδες, την απαγόρευση λήψης των κανονικών περιόδων εβδομαδιαίας ανάπαυσης εντός της καμπίνας του οχήματος και την απόσπαση των οδηγών) σχεδιάστηκαν ως πυλώνες μιας ολοκληρωμένης δέσμης νομοθετικών μέτρων. Στο πλαίσιο αυτό, μόνον η ανάλυση των σωρευμένων αποτελεσμάτων των μέτρων αυτών μπορεί να απεικονίσει τον πραγματικό αντίκτυπό τους στην αγορά των μεταφορών.

—

να ακυρώσει εν μέρει τον κανονισμό (ΕΕ) 2020/1055, και συγκεκριμένα:

επικουρικώς, και μόνον στην περίπτωση που το Δικαστήριο κρίνει ότι οι διατάξεις αυτές συνδέονται άρρηκτα με άλλες διατάξεις του κανονισμού (ΕΕ) 2020/1055 ή αφορούν την ουσία της πράξης αυτής, να ακυρώσει στο σύνολό της την εν λόγω νομοθετική πράξη της Ένωσης·

—

να καταδικάσει το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτος λόγος ακυρώσεως, ο οποίος στηρίζεται σε παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, η οποία προβλέπεται στο άρθρο 5, παράγραφος 4, ΣΕΕ

Η Ρουμανία υποστηρίζει ότι το προβλεπόμενο στο άρθρο 1, σημείο 3, του κανονισμού μέτρο σχετικά με την υποχρέωση επιστροφής του οχήματος στην έδρα λειτουργίας στο κράτος μέλος εγκατάστασης κάθε οκτώ εβδομάδες δεν είναι αναγκαίο προκειμένου να εδραιώσει την πραγματική και αποτελεσματική παρουσία της εταιρίας σε αυτό το κράτος μέλος και είναι προδήλως ακατάλληλο για την επίτευξη του επιδιωκόμενου σκοπού.

Το μέτρο αυτό συνιστά αδικαιολόγητη από οικονομικής άποψης και υπερβολική επιβάρυνση των επιχειρηματιών, καθώς συνεπάγεται μη χρήσιμες λειτουργικές δαπάνες, αυξάνει τον αριθμό των ταξιδίων χωρίς φορτίο καθώς και τις εκπομπές CO2.

Η Ρουμανία υποστηρίζει επίσης ότι το προβλεπόμενο στο άρθρο 2, σημείο 4, στοιχεία α', β' και γ', του κανονισμού μέτρο, το οποίο επιβάλλει πρόσθετους περιορισμούς στις ενδομεταφορές, είναι προδήλως ακατάλληλο για την επίτευξη των επιδιωκόμενων σκοπών και δεν είναι αναγκαίο για την επίλυση των εντοπισθέντων προβλημάτων όσον αφορά τη μη τήρηση των κανόνων περί ενδομεταφορών.

Το μέτρο αυτό συνιστά οπισθοδρόμηση σε σχέση με το υφιστάμενο επίπεδο απελευθέρωσης της αγοράς και είναι ικανό να προκαλέσει ανισορροπίες στην οργάνωση των αλυσίδων εφοδιασμού των μεταφορικών εταιριών, να αυξήσει τις περιόδους αδράνειας και τον αριθμό των ταξιδίων χωρίς φορτίο. Οι νεοθεσπισθείσες διατάξεις καθιστούν δυσχερέστερη την εφαρμογή των ρυθμίσεων περί ενδομεταφορών και περισσότερο πολύπλοκους τους μηχανισμούς ελέγχου, καθόσον προβλέπονται άνευ χρησιμότητας πρόσθετα διοικητικά καθήκοντα για τους επιχειρηματίες.

Αμφότερα τα μέτρα είναι δυσανάλογα σε σχέση με τις αρνητικές συνέπειες επί των μεταφορικών εταιριών στα κράτη μέλη της Ένωσης, ιδίως σε εκείνα τα οποία βρίσκονται στις γεωγραφικώς απομακρυσμένες περιοχές (περιφέρεια) της Ένωσης.

2.

Δεύτερος λόγος ακυρώσεως, ο οποίος στηρίζεται σε αδικαιολόγητο περιορισμό του δικαιώματος εγκατάστασης, το οποίο προβλέπεται στο άρθρο 49 ΣΛΕΕ

Η Ρουμανία υποστηρίζει ότι το προβλεπόμενο στο άρθρο 1, σημείο 3, του κανονισμού μέτρο συνεπάγεται σημαντικές λειτουργικές δαπάνες για τις μεταφορικές εταιρίες που είναι εγκατεστημένες σε κράτος μέλος ευρισκόμενο στην περιφέρεια της Ένωσης. Η κερδοφορία και εμμέσως η ελκυστικότητα της σύστασης τέτοιας εταιρίας σε αυτά τα κράτη μέλη θα μειωθούν σημαντικά. Παραλλήλως, οι ήδη εκεί εγκατεστημένοι επιχειρηματίες θα μεταφέρουν τις δραστηριότητές τους στα κράτη μέλη της Δυτικής Ευρώπης προκειμένου να μειώσουν τις αρνητικές συνέπειες που προκαλεί η επιστροφή του οχήματος στην έδρα λειτουργίας στο κράτος μέλος εγκατάστασης ανά οκτώ εβδομάδες.

Το μέτρο αυτό συνιστά, επομένως, περιορισμό της ελευθερίας εγκατάστασης κατά την έννοια του άρθρου 49 ΣΛΕΕ. Ο εν λόγω περιορισμός είναι αδικαιολόγητος.

3.

Τρίτος λόγος ακυρώσεως, ο οποίος στηρίζεται σε παραβίαση της αρχής της απαγόρευσης των διακρίσεων λόγω ιθαγένειας, η οποία προβλέπεται στο άρθρο 18 ΣΛΕΕ

Η Ρουμανία υποστηρίζει ότι το μέτρο το οποίο προβλέπει την επιστροφή του οχήματος στην έδρα λειτουργίας στο κράτος μέλος εγκατάστασης ανά οκτώ εβδομάδες και οι πρόσθετοι περιορισμοί όσον αφορά τις ενδομεταφορές δεν συνάδουν με τους σκοπούς της σύγκλισης της Ένωσης και έχουν προστατευτικό χαρακτήρα, ο οποίος δημιουργεί σοβαρούς φραγμούς για την είσοδο των εγκατεστημένων στην αλλοδαπή επιχειρηματιών στις αγορές των μεταφορών.

Ακόμη και αν φαινομενικά δεν εισάγουν δυσμενείς διακρίσεις, τα μέτρα αυτά έχουν de facto διαφορετικό αντίκτυπο σε επίπεδο κρατών μελών, καθόσον θίγουν σοβαρά και δυσανάλογα την οικονομική δραστηριότητα των μεταφορικών επιχειρήσεων που είναι εγκατεστημένες στην περιφέρεια της Ένωσης.

Επιπλέον, τα μέτρα τα οποία προβλέπει ο κανονισμός (ΕΕ) 2020/1055, ο κανονισμός (ΕΕ) 2020/1054 (1) και η οδηγία (ΕΕ) 2020/1057 (2) (σχετικά με τους πρόσθετους περιορισμούς που επιβάλλονται στις ενδομεταφορές, την επιστροφή του οχήματος στην έδρα λειτουργίας στο κράτος μέλος εγκατάστασης κάθε οκτώ εβδομάδες, την επιστροφή του οδηγού κάθε τέσσερις εβδομάδες, την απαγόρευση λήψης των κανονικών περιόδων εβδομαδιαίας ανάπαυσης εντός της καμπίνας του οχήματος και την απόσπαση των οδηγών) σχεδιάστηκαν ως πυλώνες μιας ολοκληρωμένης δέσμης νομοθετικών μέτρων. Στο πλαίσιο αυτό, μόνον η ανάλυση των σωρευμένων αποτελεσμάτων των μέτρων αυτών μπορεί να απεικονίσει τον πραγματικό αντίκτυπό τους στην αγορά των μεταφορών.

—

να ακυρώσει εν μέρει την οδηγία (ΕΕ) 2020/1057, και συγκεκριμένα το άρθρο 1, παράγραφοι 3 έως 6·

επικουρικώς, και μόνον στην περίπτωση που το Δικαστήριο κρίνει ότι οι διατάξεις αυτές συνδέονται άρρηκτα με άλλες διατάξεις οδηγίας (ΕΕ) 2020/1057 ή αφορούν την ουσία της πράξης αυτής, να ακυρώσει στο σύνολό της την εν λόγω νομοθετική πράξη της Ένωσης·

—

να καταδικάσει το Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτος λόγος ακυρώσεως, ο οποίος στηρίζεται σε παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, η οποία προβλέπεται στο άρθρο 5, παράγραφος 4, ΣΕE

Η Ρουμανία υποστηρίζει ότι η λύση να ληφθεί ως σημείο αναφοράς το κριτήριο της τυπολογίας των μεταφορών, προκειμένου να προσδιοριστούν οι περιπτώσεις στις οποίες εφαρμόζονται οι κανόνες περί απόσπασης στον τομέα των οδικών μεταφορών, δεν εξετάσθηκε με τη μελέτη εκτίμησης των επιπτώσεων την οποία εκπόνησε η Επιτροπή και δεν τεκμηριώνεται με βάση καμία μελέτη, έρευνα ή επιστημονικό στοιχείο.

Εν προκειμένω, οι συννομοθέτες όφειλαν να διενεργήσουν εκτίμηση των επιπτώσεων, καθόσον επέφεραν ουσιαστικές τροποποιήσεις στην πρόταση της Επιτροπής χωρίς να διαθέτουν επαρκή στοιχεία ώστε να είναι σε θέση να αξιολογήσουν τον αναλογικό χαρακτήρα του νέου μέτρου.

Περαιτέρω, το κριτήριο της τυπολογίας των μεταφορών δημιουργεί αβεβαιότητα κατά τον προσδιορισμό του κράτους μέλους υποδοχής και της εφαρμοστέας νομοθεσίας. Κατά συνέπεια, η παραπομπή στο κριτήριο αυτό θίγει την ασφάλεια δικαίου, καθόσον είναι αντίθετη, μεταξύ άλλων, προς τους σκοπούς που επιδιώκει η οδηγία (ΕΕ) 2020/1057.

Επιπρόσθετα, η εφαρμογή των κανόνων περί απόσπασης στον τομέα των οδικών μεταφορών υπό το πρίσμα του κριτηρίου του τύπου της μεταφοράς μπορεί να επηρεάσει την ευελιξία και την ταχύτητα που χαρακτηρίζουν τον τομέα αυτό.

2.

Δεύτερος λόγος ακυρώσεως, ο οποίος στηρίζεται σε παραβίαση της αρχής της απαγόρευσης των διακρίσεων, η οποία προβλέπεται στο άρθρο 18 ΣΛΕΕ

Η Ρουμανία υποστηρίζει ότι, καθόσον η αγορά των διεθνών μεταφορών είναι αντικειμενικά συγκεντρωμένη/πολωμένη και το μερίδιο στην αγορά των διεθνών μεταφορών το οποίο κατέχουν οι επιχειρηματίες των κρατών μελών που βρίσκονται στις γεωγραφικώς απομακρυσμένες περιοχές (περιφέρεια) της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει αυξητική τάση, είναι προφανές ότι οι επιχειρηματίες της περιφέρειας φέρουν το κύριο μέρος των διοικητικών και χρηματοπιστωτικών δαπανών όσον αφορά την απόσπαση και θα αποθαρρυνθούν να προβούν σε μεταφορές εξαιτίας μέτρων όπως το διαλαμβανόμενο στο άρθρο 1, παράγραφοι 3 έως 6, της οδηγίας (ΕΕ) 2020/1057.

Περαιτέρω, τα μέτρα που προβλέπουν η οδηγία (ΕΕ) 2020/1057, ο κανονισμός (ΕΕ) 2020/1054 (1) και ο κανονισμός (ΕΕ) 2020/1055 (2) (σχετικά με τους πρόσθετους περιορισμούς που επιβάλλονται στις ενδομεταφορές, την επιστροφή του οχήματος στην έδρα λειτουργίας στο κράτος μέλος εγκατάστασης κάθε οκτώ εβδομάδες, την επιστροφή του οδηγού κάθε τέσσερις εβδομάδες, την απαγόρευση λήψης των κανονικών περιόδων εβδομαδιαίας ανάπαυσης εντός της καμπίνας του οχήματος και την απόσπαση των οδηγών) σχεδιάστηκαν ως πυλώνες μιας ολοκληρωμένης δέσμης νομοθετικών μέτρων. Στο πλαίσιο αυτό, μόνον η ανάλυση των σωρευμένων αποτελεσμάτων των μέτρων αυτών μπορεί να απεικονίσει τον πραγματικό αντίκτυπό τους στην αγορά των μεταφορών.

—

να ακυρώσει το άρθρο 1(3) του Κανονισμού (ΕΕ) 2020/1055 (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 15ης Ιουλίου 2020 για την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΚ) αριθ. 1071/2009, (ΕΚ) αριθ. 1072/2009 και (ΕΕ) αριθ. 1024/2012 με στόχο την προσαρμογή τους στις εξελίξεις στον τομέα των οδικών μεταφορών, στο βαθμό που η παρούσα διάταξη καθιερώνει την υποπαράγραφο (β) του άρθρου 5(1) του Κανονισμού 1071/2009. Επικουρικώς, εάν το Δικαστήριο κρίνει ότι αυτό δεν είναι δυνατό, να ακυρώσει το άρθρο 1(3) στο σύνολό του,

—

επικουρικώς, εάν το Δικαστήριο κρίνει ότι δεν μπορεί να γίνει δεκτό το αίτημα μερικής ακυρώσεως του προσβαλλόμενου Κανονισμού βάσει του σημείου (i) ανωτέρω, να ακυρώσει τον Κανονισμό (ΕΕ) 2020/1055 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 15ης Ιουλίου 2020 για την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΚ) αριθ. 1071/2009, (ΕΚ) αριθ. 1072/2009 και (ΕΕ) αριθ. 1024/2012 με στόχο την προσαρμογή τους στις εξελίξεις στον τομέα των οδικών μεταφορών στο σύνολό του,

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα.

—

να ακυρώσει την Οδηγία (ΕΕ) 2020/1057 (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Ιουλίου 2020, για τη θέσπιση ειδικών κανόνων σχετικά με την οδηγία 96/71/ΕΚ και την οδηγία 2014/67/ΕΕ για την απόσπαση οδηγών στον τομέα των οδικών μεταφορών και για την τροποποίηση της οδηγίας 2006/22/ΕΚ, όσον αφορά τις απαιτήσεις επιβολής, και του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1024/2012· και

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα.

—

το άρθρο 1, παράγραφος 6, στοιχείο γ', και το άρθρο 2, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΕ) 2020/1054 (1) και, δευτερευόντως, όλες τις διατάξεις που συνδέονται αναπόσπαστα με τις διατάξεις αυτές·

—

το άρθρο 1, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΕ) 2020/1055 (2), στο μέτρο που τροποποιεί το άρθρο 5 του κανονισμού (ΕΚ) 1071/2009, εισάγοντας στην παράγραφο 1 νέο στοιχείο β', και, δευτερευόντως, όλες τις διατάξεις που συνδέονται αναπόσπαστα με τις διατάξεις αυτές·

—

το άρθρο 1 της οδηγίας (ΕΕ) 2020/1057 (3) ή, επικουρικώς, την παράγραφο 6 του άρθρου 1 και, δευτερευόντως, όλες τις διατάξεις που συνδέονται αναπόσπαστα με τις διατάξεις αυτές·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στο Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

—

να ακυρώσει το άρθρο 5, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 1071/2009 (1) και το άρθρο 8, παράγραφος 2α, του κανονισμού 1072/2009 (2), όπως τροποποιήθηκαν με τα άρθρα 1 και 2, αντιστοίχως, του κανονισμού (ΕΕ) 2020/1055 (3) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Ιουλίου 2020, για την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΚ) αριθ. 1071/2009, (ΕΚ) αριθ. 1072/2009 και (ΕΕ) αριθ. 1024/2012 με στόχο την προσαρμογή τους στις εξελίξεις στον τομέα των οδικών μεταφορών·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας.

—

παραβιάζει το άρθρο 91, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ, σε συνδυασμό με το άρθρο 11 ΣΛΕΕ και το άρθρο 37 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεδομένου ότι θεσπίστηκε χωρίς να ληφθούν υπόψη οι εκτιμήσεις σχετικά με τον περιβαλλοντικό αντίκτυπό του και οι σοβαρές επιπτώσεις του επί των μεταφορών·

—

παραβιάζει το άρθρο 5, παράγραφος 4, ΣΕΕ και την αρχή της αναλογικότητας, καθόσον δεν αποτελεί το λιγότερο περιοριστικό μέτρο και προκαλεί δυσανάλογη ζημία από άποψη κόστους-οφέλους όσον αφορά το περιβάλλον και τις μεταφορές.

—

παραβιάζει το άρθρο 91, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ δεδομένου ότι οι καθών παρέλειψαν να λάβουν υπόψη τις σοβαρές επιπτώσεις του μέτρου επί των μεταφορών·

—

παραβιάζει το άρθρο 5, παράγραφος 4, ΣΕΕ και την αρχή της αναλογικότητας, διότι περιορίζει σε μεγάλο βαθμό την ικανότητα των μεταφορέων να βελτιστοποιήσουν το εφοδιαστικό τους σύστημα και να διασφαλίσουν την ομαλή λειτουργία των στόλων τους·

—

παραβιάζει τα άρθρα 20 και 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την αρχή της αναλογικότητας, διότι, παρότι δεν υπάρχει αντικειμενική δικαιολόγηση, δεν λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες των νησιωτικών κρατών μελών και της αγοράς τους μεταφοράς εμπορευμάτων.

—

να ακυρώσει το άρθρο 1, σημείο 6, στοιχείο δ', του κανονισμού (ΕΕ) 2020/1054 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Ιουλίου 2020, για την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 561/2006, όσον αφορά ελάχιστες απαιτήσεις ως προς τα ανώτατα όρια για τον ημερήσιο και εβδομαδιαίο χρόνο οδήγησης, κατώτατα όρια για τα διαλείμματα και περιόδους ημερήσιας και εβδομαδιαίας ανάπαυσης, καθώς και του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 165/2014, όσον αφορά τον εντοπισμό μέσω ταχογράφων (1)·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα.

1)

παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας (άρθρο 5, παράγραφος 4, ΣΕΕ), λόγω αυθαίρετου καθορισμού των εγκαταστάσεων υποχρεωτικής ανάπαυσης των οδηγών·

2)

παραβίαση του άρθρου 91, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ, λόγω λήψης μέτρων χωρίς συνεκτίμηση των επιπτώσεών τους στο βιοτικό επίπεδο και την απασχόληση σε ορισμένες περιοχές, καθώς και στην εκμετάλλευση των εξοπλισμών μεταφορών·

3)

παράβαση του άρθρου 94 ΣΛΕΕ, λόγω λήψης μέτρων χωρίς συνεκτίμηση της οικονομικής κατάστασης των μεταφορέων·

4)

παραβίαση της αρχής της ασφάλειας δικαίου, λόγω διατύπωσης της διάταξης κατά τρόπο ασαφή, που δεν καθιστά δυνατό τον καθορισμό των εξ αυτής απορρεουσών συνεπειών·

5)

παράβαση του άρθρου 11 ΣΛΕΕ και του άρθρου 37 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω μη συνεκτίμησης των απαιτήσεων προστασίας του περιβάλλοντος.

—

να ακυρώσει τις ακόλουθες διατάξεις του κανονισμού (EE) 2020/1055 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Ιουλίου 2020, για την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΚ) αριθ. 1071/2009, (ΕΚ) αριθ. 1072/2009 και (ΕΕ) αριθ. 1024/2012 με στόχο την προσαρμογή τους στις εξελίξεις στον τομέα των οδικών μεταφορών:

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα.

1)

σε σχέση με το άρθρο 1, σημείο 3, στο μέτρο που η διάταξη αυτή προσθέτει στο άρθρο 5 του κανονισμού 1071/20091 την παράγραφο 1, στοιχείο β':

2)

σε σχέση με το άρθρο 1, σημείο 3, στο μέτρο που η διάταξη αυτή προσθέτει στο άρθρο 5 του κανονισμού 1071/20091 την παράγραφο 1, στοιχείο ζ':

3)

σε σχέση με το άρθρο 2, σημείο 4, στοιχείο α':

4)

σε σχέση το άρθρο 2, σημείο 5, στοιχείο β':

—

να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφοι 3, 4, 6 και 7, και το άρθρο 9, παράγραφος 1, της οδηγίας (ΕΕ) 2020/1057 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Ιουλίου 2020, για τη θέσπιση ειδικών κανόνων σχετικά με την οδηγία 96/71/ΕΚ και την οδηγία 2014/67/ΕΕ για την απόσπαση οδηγών στον τομέα των οδικών μεταφορών και για την τροποποίηση της οδηγίας 2006/22/ΕΚ, όσον αφορά τις απαιτήσεις επιβολής, και του κανονισμού (ΕΕ) αριθ. 1024/2012 (1)·

—

να καταδικάσει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα.

1)

παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας (άρθρο 5, παράγραφος 4, ΣΕΕ), λόγω της υιοθέτησης απρόσφορων κριτηρίων εφαρμογής των διατάξεων της οδηγίας 96/71/ΕΚ και της οδηγίας 2014/67/ΕΕ στις μεταφορές·

2)

παραβίαση του άρθρου 91, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ, λόγω λήψης μέτρων χωρίς συνεκτίμηση των επιπτώσεών τους στο βιοτικό επίπεδο και την απασχόληση σε ορισμένες περιοχές, καθώς και στην εκμετάλλευση των εξοπλισμών μεταφορών·

3)

παράβαση του άρθρου 94 ΣΛΕΕ, λόγω λήψης μέτρων χωρίς συνεκτίμηση της οικονομικής κατάστασης των μεταφορέων·

4)

παράβαση του άρθρου 11 ΣΛΕΕ και του άρθρου 37 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, λόγω μη συνεκτίμησης των απαιτήσεων προστασίας του περιβάλλοντος.

1)

Έχει το άρθρο 18, παράγραφοι 1 και 3, της οδηγίας 2015/849 (1), σε συνδυασμό με το σημείο 3, στοιχείο β', του παραρτήματος III της οδηγίας αυτής, την έννοια ότι οι εν λόγω διατάξεις i) επιβάλλουν αυτομάτως στον εξωτερικό πάροχο υπηρεσιών λογιστικής τη λήψη ενισχυμένων μέτρων δέουσας επιμέλειας ως προς τον πελάτη λόγω του ότι ο πελάτης είναι μη κυβερνητική οργάνωση και το πρόσωπο το οποίο έχει εξουσιοδοτηθεί από τον πελάτη και εργάζεται σε αυτόν ως υπάλληλός του, είναι υπήκοος τρίτης χώρας υψηλού κινδύνου δωροδοκίας, εν προκειμένω της Ρωσικής Ομοσπονδίας, και κάτοχος άδειας διαμονής στη Λεττονία, και ii) επιβάλλουν αυτομάτως τον χαρακτηρισμό του εν λόγω πελάτη ως πελάτη υψηλότερου βαθμού κινδύνου;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο προηγούμενο ερώτημα, είναι η προαναφερθείσα ερμηνεία του άρθρου 18, παράγραφοι 1 και 3, της οδηγίας 2015/849, αναλογικού χαρακτήρα και, ως εκ τούτου, σύμφωνη με το άρθρο 5, παράγραφος 4, πρώτο εδάφιο, της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση;

3)

Έχει το άρθρο 18 της οδηγίας 2015/849, σε συνδυασμό με το σημείο 3, στοιχείο β', του παραρτήματος III της οδηγίας αυτής, την έννοια ότι επιβάλλει αυτομάτως υποχρέωση λήψης ενισχυμένων μέτρων δέουσας επιμέλειας ως προς τον πελάτη σε κάθε περίπτωση κατά την οποία εμπορικός συνεργάτης του πελάτη, αλλά όχι ο ίδιος ο πελάτης, συνδέεται καθ’ οιονδήποτε τρόπο με τρίτη χώρα υψηλού κινδύνου δωροδοκίας, εν προκειμένω με τη Ρωσική Ομοσπονδία;

4)

Έχει το άρθρο 13, παράγραφος 1, στοιχεία γ' και δ', της οδηγίας 2015/849, την έννοια ότι η υπόχρεη οντότητα, όταν λαμβάνει ενισχυμένα μέτρα δέουσας επιμέλειας ως προς τον πελάτη, οφείλει να λαμβάνει από αυτόν αντίγραφο της σύμβασης που έχει συναφθεί μεταξύ του εν λόγω πελάτη και τρίτου και ότι, ως εκ τούτου, η επιτόπια εξέταση της σύμβασης αυτής θεωρείται ανεπαρκής;

5)

Έχει το άρθρο 14, παράγραφος 5, της οδηγίας 2015/849, την έννοια ότι η υπόχρεη οντότητα οφείλει να εφαρμόσει μέτρα δέουσας επιμέλειας ως προς τους υπάρχοντες εμπορικούς πελάτες, ακόμη και όταν δεν εντοπίζονται σημαντικές μεταβολές στις περιστάσεις του πελάτη και δεν έχει παρέλθει η προθεσμία που τάσσεται από την αρμόδια αρχή των κρατών μελών για την εκ νέου άσκηση εποπτείας, περαιτέρω δε, η εν λόγω υποχρέωση ισχύει μόνο για πελάτες υψηλού κινδύνου;

6)

Έχει το άρθρο 60, παράγραφοι 1 και 2, της οδηγίας 2015/849, την έννοια ότι η αρμόδια αρχή, όταν δημοσιεύει πληροφορίες σχετικά με τις μη υποκείμενες σε προσφυγή αποφάσεις επιβολής διοικητικής κύρωσης ή μέτρου για παράβαση των εθνικών διατάξεων για τη μεταφορά της εν λόγω οδηγίας, οφείλει να διασφαλίζει την απόλυτη συμφωνία των δημοσιευόμενων πληροφοριών με τις πληροφορίες που εκτίθενται στην απόφαση;

1)

Υποχρεούται η ενιαία αρχή ελέγχου κράτους μέλους, κατά την εκπλήρωση των υποχρεώσεων κοινοποιήσεως προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και πιστοποιήσεως που υπέχει κατά τα άρθρα 33, παράγραφος 2, στοιχείο α', και 34 του κανονισμού ΚΣΕ (1), να περιορίζεται στην κοινοποίηση των δεδομένων αλιείας από συγκεκριμένο ιχθυότοπο που καταχωρούνται από τους ίδιους τους αλιείς δυνάμει των άρθρων 14 και 15 του κανονισμού, οσάκις η ενιαία αρχή ελέγχου θεωρεί ευλόγως τα καταχωρούμενα δεδομένα ανακριβή σε μεγάλο βαθμό, ή διατηρεί η αρχή αυτή το δικαίωμα να εφαρμόζει άλλες, εύλογες και επιστημονικά έγκυρες, μεθόδους επεξεργασίας και πιστοποίησης των καταχωρούμενων δεδομένων ώστε να καταλήξει σε εγκυρότερα στοιχεία απόληψης προς κοινοποίηση στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή;

2)

Δύναται η ενιαία αρχή, οσάκις έχει ευλόγως καταλήξει στο ανωτέρω συμπέρασμα, να καταφεύγει επιτρεπτά σε άλλες ροές δεδομένων, όπως τα δεδομένα από τις αλιευτικές άδειες και τις άδειες αλίευσης, τα δεδομένα του συστήματος παρακολούθησης σκαφών, τις δηλώσεις εκφόρτωσης, τα δελτία πώλησης και τα παραστατικά μεταφοράς;

1)

Έχει το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 (1), σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, όπως έχει ερμηνευτεί με τη νομολογία του Δικαστηρίου, ιδίως με την υπόθεση Dunai (C-118/17), την έννοια ότι μια νομοθετική παρέμβαση στις σχέσεις μεταξύ καταναλωτή-δανειολήπτη και χρηματοπιστωτικού ιδρύματος δεν δύναται να στερήσει από τους καταναλωτές το δικαίωμα να αμφισβητήσουν δικαστικώς τις ρήτρες της αρχικής σύμβασης ή της νομοθετικά προβλεπόμενης τροποποιητικής πράξης της σύμβασης προκειμένου να ασκήσουν αποτελεσματικά το δικαίωμα επιστροφής όλων των οφελών που αποκόμισε αδικαιολόγητα το χρηματοπιστωτικό ίδρυμα εις βάρος των καταναλωτών λόγω εφαρμογής καταχρηστικών συμβατικών ρητρών, στην περίπτωση κατά την οποία η αρχική συμβατική σχέση τροποποιήθηκε από τους καταναλωτές οικειοθελώς, συνεπεία της νομοθετικής παρέμβασης και βάσει της εκ του νόμου υποχρέωσης των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων να εξασφαλίσουν στους καταναλωτές τη δυνατότητα αυτή, και όχι άμεσα δυνάμει της νομοθετικής παρέμβασης, όπως συνέβη στην υπόθεση Dunai;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα, έχει το αποφαινόμενο στο πλαίσιο διαδικασίας μεταξύ δύο μερών -δανειολήπτη και χρηματοπιστωτικού ιδρύματος- εθνικό δικαστήριο, το οποίο, αν ακολουθήσει την ερμηνεία του Vrhovni sud (Ανωτάτου Δικαστηρίου), δεν μπορεί να ερμηνεύσει τις διατάξεις του Zakon o izmjeni i dopunama Zakona o potrošačkom kreditiranju (νόμου για την τροποποίηση και τη συμπλήρωση του νόμου περί καταναλωτικής πίστης) σύμφωνα με τις απαιτήσεις της οδηγίας 93/13, το δικαίωμα ή την υποχρέωση, δυνάμει της εν λόγω οδηγίας και των άρθρων 38 και 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να μην εφαρμόσει αυτή την εθνική νομοθεσία όπως έχει ερμηνευθεί από το Vrhovni sud (Ανώτατο Δικαστήριο);

1)

Ακυρώνει την απόφαση A 001 2018 του συμβουλίου προσφυγών του Οργανισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη Συνεργασία των Ρυθμιστικών Αρχών Ενέργειας (ACER), της 17ης Οκτωβρίου 2018.

2)

Απορρίπτει κατά τα λοιπά την προσφυγή.

3)

Ο ACER φέρει, πέραν των δικών του εξόδων, το σύνολο των δικαστικών εξόδων της Aquind Ltd.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Topcart GmbH στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Topcart GmbH στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την LG Electronics στα δικαστικά έξοδα.

1)

Καταργεί τη δίκη όσον αφορά τη χρηματική αποζημίωση που συνδέεται με την απόφαση της 17ης Οκτωβρίου 2016 με την οποία το Γραφείο Υποδομών και διοικητικής υποστήριξης στο Λουξεμβούργο (OIL) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής κατήγγειλε τη σύμβαση πρόσληψης της UG.

2)

Η Επιτροπή φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων της, το ήμισυ των εξόδων της UG. Η UG φέρει το ήμισυ των δικαστικών εξόδων της.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή ως προδήλως απαράδεκτη.

2)

Καταδικάζει τον Norbert Gáspár στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή εν μέρει ως απαράδεκτη και εν μέρει ως φερόμενη ενώπιον προδήλως αναρμόδιου για την εκδίκασή της δικαστηρίου.

2)

Παρέλκει η έκδοση απόφασης επί των αιτήσεων παρεμβάσεως του Βασιλείου της Ισπανίας και των Carles Puigdemont i Casamajó και Antoni Comín i Oliveres.

3)

Ο Jorge Buxadé Villalba, ο Hermann Tertsch Del Valle-Lersundi και η María Esperanza Araceli Aguilar Pinar φέρουν, πέραν των δικαστικών εξόδων τους, τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

4)

Το Βασίλειο της Ισπανίας και οι Carles Puigdemont i Casamajó και Antoni Comín i Oliveres φέρουν τα σχετικά με τις αντίστοιχες αιτήσεις τους παρεμβάσεως δικαστικά έξοδα.

1)

Παρέλκει πλέον η έκδοση απόφασης όσον αφορά την ακύρωση της απόφασης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, της 24ης Μαρτίου 2020, με την οποία απορρίφθηκε η προσφορά την οποία υπέβαλε η Isopix SA στο πλαίσιο του διαγωνισμού COMM/DG/AWD/2019/854, με τίτλο «Παροχή υπηρεσιών φωτογράφησης — Φωτογραφική κάλυψη της επικαιρότητας και των θεσμικών δραστηριοτήτων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου», και με την οποία αυτή ενημερώθηκε σχετικά με την ανάθεση της σύμβασης σε άλλον διαγωνιζόμενο, καθώς και του εγγράφου του Κοινοβουλίου, της 17ης Απριλίου 2020, με το οποίο αυτή ενημερώθηκε σχετικά με την απόρριψη της προσφοράς της για τη δημόσια σύμβαση COMM/DG/AWD/2019/854 διότι δεν πληρούσε τα κριτήρια επιλογής όσον αφορά την οικονομική και χρηματοπιστωτική ικανότητα.

2)

Απορρίπτει την προσφυγή κατά τα λοιπά καθόσον ασκήθηκε ενώπιον δικαστηρίου προδήλως αναρμόδιου να επιληφθεί της υπόθεσης.

3)

Καταδικάζει το Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα, περιλαμβανομένων των σχετικών με τις διαδικασίες λήψης ασφαλιστικών μέτρων δικαστικών εξόδων.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή ως προδήλως απαράδεκτη.

2)

Παρέλκει η εξέταση της αιτήσεως παρεμβάσεως του Βασιλείου της Ισπανίας.

3)

Οι Ramón González Calvet και Joan González Calvet φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Ενιαίο Συμβούλιο Εξυγίανσης (ΕΣΕ), εξαιρουμένων των σχετικών με την αίτηση παρεμβάσεως του Βασιλείου της Ισπανίας.

4)

Οι R. González Calvet και J. González Calvet, το ΕΣΕ και το Βασίλειο της Ισπανίας φέρουν έκαστος τα σχετικά με την αίτηση παρεμβάσεως του Βασιλείου της Ισπανίας δικαστικά έξοδά του.

1)

Καταργεί τη δίκη επί της προσφυγής.

2)

Η Moloko Beverage GmbH και η Nexus Liquids GmbH φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους, καθώς και, εκάστη, το ήμισυ των δικαστικών εξόδων του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO).

1)

Αναστέλλει την εκτέλεση του άρθρου 1 της αποφάσεως C(2020) 3011 τελικό, της 4ης Μαΐου 2020, σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 18, παράγραφος 3, του κανονισμού 1/2003 του Συμβουλίου (υπόθεση AT.40628 — Σχετικές με δεδομένα πρακτικές της Facebook) κατά το μέτρο που η υποχρέωση η οποία προβλέπεται στην εν λόγω διάταξη αφορά έγγραφα τα οποία δεν συνδέονται με τις εμπορικές δραστηριότητες της Facebook Ireland Ltd και τα οποία περιέχουν ευαίσθητα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα, και υπό την προϋπόθεση ότι η διαδικασία που προβλέπεται στο σημείο 2 δεν έχει τεθεί σε εφαρμογή.

2)

Η Facebook Ireland θα προσδιορίσει τα έγγραφα τα οποία περιέχουν τα δεδομένα που μνημονεύονται στο σημείο 1 και θα τα διαβιβάσει στην Επιτροπή σε χωριστό μέσο υπό ηλεκτρονική μορφή. Εν συνεχεία, τα έγγραφα αυτά θα τοποθετηθούν σε μια εικονική αίθουσα δεδομένων στην οποία θα έχει πρόσβαση όσο το δυνατόν πιο περιορισμένος αριθμός μελών της ομάδας στην οποία έχει ανατεθεί η έρευνα, με ταυτόχρονη παρουσία (εικονική ή πραγματική) αντίστοιχου αριθμού δικηγόρων της Facebook Ireland. Τα μέλη της ομάδας στην οποία έχει ανατεθεί η έρευνα θα εξετάσουν και θα επιλέξουν τα επίμαχα έγγραφα, παρέχοντας συγχρόνως στους δικηγόρους της Facebook Ireland τη δυνατότητα να υποβάλουν τις παρατηρήσεις τους σχετικά με αυτά, προτού συμπεριληφθούν στον φάκελο της υπόθεσης τα έγγραφα τα οποία θεωρούνται κρίσιμα. Σε περίπτωση διαφωνίας σχετικά με τον χαρακτηρισμό εγγράφου, οι δικηγόροι της Facebook Ireland θα έχουν το δικαίωμα να εξηγήσουν τους λόγους της διαφωνίας τους. Σε περίπτωση συνεχιζόμενης διαφωνίας, η Facebook Ireland θα έχει τη δυνατότητα να ζητήσει διαιτησία από τον Διευθυντή Ενημέρωσης, Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στη Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Επιτροπής.

3)

Απορρίπτει την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατά τα λοιπά.

4)

Ανακαλεί τη διάταξη της 24ης Ιουλίου 2020, Facebook Ireland κατά Επιτροπής (T-451/20 R).

5)

Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα.

1)

Αναστέλλει την εκτέλεση του άρθρου 1 της αποφάσεως C(2020) 3013 τελικό της Επιτροπής, της 4ης Μαΐου 2020, σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 18, παράγραφος 3, και του άρθρου 24, παράγραφος 1, στοιχείο δ', του κανονισμού (ΕΚ) 1/2003 του Συμβουλίου (υπόθεση AT.40684 — Facebook Marketplace) κατά το μέτρο που η υποχρέωση η οποία προβλέπεται στην εν λόγω διάταξη αφορά έγγραφα τα οποία δεν συνδέονται με τις εμπορικές δραστηριότητες της Facebook Ireland Ltd και τα οποία περιέχουν ευαίσθητα δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα, και υπό την προϋπόθεση ότι η διαδικασία που προβλέπεται στο σημείο 2 δεν έχει τεθεί σε εφαρμογή.

2)

Η Facebook Ireland θα προσδιορίσει τα έγγραφα τα οποία περιέχουν τα δεδομένα που μνημονεύονται στο σημείο 1 και θα τα διαβιβάσει στην Επιτροπή σε χωριστό μέσο υπό ηλεκτρονική μορφή. Εν συνεχεία, τα έγγραφα αυτά θα τοποθετηθούν σε μια εικονική αίθουσα δεδομένων στην οποία θα έχει πρόσβαση όσο το δυνατόν πιο περιορισμένος αριθμός μελών της ομάδας στην οποία έχει ανατεθεί η έρευνα, με ταυτόχρονη παρουσία (εικονική ή πραγματική) αντίστοιχου αριθμού δικηγόρων της Facebook Ireland. Τα μέλη της ομάδας στην οποία έχει ανατεθεί η έρευνα θα εξετάσουν και θα επιλέξουν τα επίμαχα έγγραφα, παρέχοντας συγχρόνως στους δικηγόρους της Facebook Ireland τη δυνατότητα να υποβάλουν τις παρατηρήσεις τους σχετικά με αυτά, προτού συμπεριληφθούν στον φάκελο της υπόθεσης τα έγγραφα που θεωρούνται κρίσιμα. Σε περίπτωση διαφωνίας σχετικά με τον χαρακτηρισμό εγγράφου, οι δικηγόροι της Facebook Ireland θα έχουν το δικαίωμα να εξηγήσουν τους λόγους της διαφωνίας τους. Σε περίπτωση συνεχιζόμενης διαφωνίας, η Facebook Ireland θα έχει τη δυνατότητα να ζητήσει διαιτησία από τον Διευθυντή Ενημέρωσης, Επικοινωνίας και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης στη Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Επιτροπής.

3)

Απορρίπτει την αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατά τα λοιπά.

4)

Ανακαλεί τη διάταξη της 24ης Ιουλίου 2020, Facebook Ireland κατά Επιτροπής (T-452/20 R).

5)

Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα.

—

να ακυρώσει την από 20 Ιουλίου 2020 απόφαση της Επιτροπής που απευθύνεται στην ίδια (προσβαλλόμενη απόφαση) και την αποκλείει από τις διαδικασίες ανάθεσης συμβάσεων που χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό της Ένωσης και από το 11ο Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάπτυξης, καθώς και από την εκτέλεση κονδυλίων της Ένωσης βάσει του κανονισμού (ΕΕ, Ευρατόμ) 2018/1046 (1) ή την εκτέλεση των πόρων του Ευρωπαϊκού Ταμείου Ανάπτυξης σύμφωνα με τον κανονισμό (ΕΕ) 2018/1877 (2) και,

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της χρηστής διοίκησης, της απαγόρευσης της κατάχρησης δικαιωμάτων και του καθήκοντος επιμέλειας, καθώς και παράβαση του κανονισμού (ΕΕ, Ευρατόμ) 883/2013 (3).

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η OLAF δεν απευθύνθηκε στους εκπροσώπους της προσφεύγουσας κατά παράβαση του δικαιώματος άμυνας, του καθήκοντος επιμέλειας και του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση των άρθρων 7 και 9 του κανονισμού (ΕΕ, Ευρατόμ) 883/2013 και παράβαση του δικαιώματος χρηστής διοίκησης, του καθήκοντος επιμέλειας και του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 9, παράγραφος 4, του βασικού κανονισμού της OLAF, προσβολή του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη και παράβαση της υποχρέωσης αιτιολογίας.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι η OLAF παρέβη το άρθρο 7, παράγραφος 8, του κανονισμού (ΕΕ, Ευρατόμ) 883/2013 και παραβίασε την αρχή της χρηστής διοίκησης.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 9, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ, Ευρατόμ) 883/2013 και προσβολή του δικαιώματος χρηστής διοίκησης.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται ότι η επιτροπή του EDES παρέβη τα άρθρα 41, 47, 48 και 54 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων προβαίνοντας σε κατ’ αρχήν νομικό χαρακτηρισμό των πραγματικών περιστατικών που διαπιστώθηκαν από την OLAF.

8.

Με τον όγδοο λόγο προβάλλεται ότι το μη εμπιστευτικό κείμενο της τελικής έκθεσης της OLAF δεν παρείχε στην επιτροπή του EDES τη δυνατότητα ανεξάρτητης κρίσης ή δέουσας εκτίμησης της σημασίας των επιχειρημάτων της προσφεύγουσας, κατά παραβίαση της αρχής της χρηστής διοίκησης και των άρθρων 135 έως 143 του δημοσιονομικού κανονισμού.

9.

Με τον ένατο λόγο προβάλλεται ότι το lobbying και οι αμοιβές ανάλογα με το αποτέλεσμα δεν είναι παράνομες και η αποδοχή αυτής της άποψης έγινε κατά παραβίαση της αρχής της χρηστής διοίκησης.

10.

Με τον δέκατο λόγο προβάλλεται ότι ο πυρήνας των πορισμάτων της προσβαλλόμενης απόφασης πάσχει καθόσον η επιτροπή του EDES και η αρμόδια υπηρεσία (DG NEAR) προσέβαλαν θεμελιώδη δικαιώματα της προσφεύγουσας και ιδίως παραβίασαν τις αρχές της χρηστής διοίκησης και το καθήκον επιμέλειας, η δε προσβαλλόμενη απόφαση δεν είναι επαρκώς αιτιολογημένη.

11.

Με τον ενδέκατο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 13, παράγραφος 2, των κανόνων διαδικασίας της επιτροπής του EDES και προσβολή του δικαιώματος άμυνας.

12.

Με τον δωδέκατο λόγο προβάλλεται ότι η επιτροπή του EDES θα έπρεπε να έχει στη διάθεση της άλλες πληροφορίες πλην του μη εμπιστευτικού κειμένου της τελικής έκθεσης, τούτο δε συνιστά παράβαση του άρθρου 13, παράγραφος 2, των κανόνων διαδικασίας της επιτροπής του EDES.

13.

Με τον δέκατο τρίτο λόγο προβάλλεται ότι στο μη εμπιστευτικό κείμενο της τελικής έκθεσης της OLAF είχαν παραλειφθεί τόσα χωρία ώστε αυτό να συνιστά παραβίαση της αρχής της χρηστής διοίκησης, του καθήκοντος επιμέλειας και του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη.

14.

Με τον δέκατο τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η βαρύτητα της κύρωσης επηρεάστηκε από διάφορες παραβάσεις του κανονισμού (ΕΕ, Ευρατόμ) 883/2013, του δημοσιονομικού κανονισμού και των θεμελιωδών αρχών του δικαίου.

15.

Με τον δέκατο πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι από το μη εμπιστευτικό κείμενο της τελικής έκθεσης δεν προκύπτει ότι το βιογραφικό σημείωμα ενός εμπειρογνώμονα ήταν νοθευμένο ή χαλκευμένο και επομένως η προσβαλλόμενη απόφαση ως προς το σημείο αυτό είναι αβάσιμη και παραβιάζει τις αρχές της χρηστής διοίκησης, το καθήκον επιμέλειας και το δικαίωμα άμυνας.

16.

Με τον δέκατο έκτο λόγο προβάλλεται ότι η έκθεση επιχειρησιακής ανάλυσης της OLAF δεν ήταν επαρκής για τους σκοπούς της, κατά παράβαση των αρχών της χρηστής διοίκησης και του δικαιώματος άμυνας.

—

να ακυρώσει την απόφαση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Άμυνας, της 13ης Δεκεμβρίου 2019, περί μη εγγραφής του ονόματος της προσφεύγουσας-ενάγουσας στον πίνακα επιτυχόντων με τις απαιτούμενες δεξιότητες.

—

να ακυρώσει, κατά το μέτρο που περιέχει πρόσθετη αιτιολογία, την απόφαση του Διευθυντή του ΕΟΑ με την οποία απορρίφθηκε η ένσταση της προσφεύγουσας-ενάγουσας κατά της αποφάσεως του ΕΟΑ της 13ης Δεκεμβρίου 2019.

—

να υποχρεώσει τον ΕΟΑ να καταβάλει στην προσφεύγουσα-ενάγουσα το ποσό των 3 000 ευρώ προς αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που αυτή υπέστη.

—

να καταδικάσει τον ΕΟΑ στα δικαστικά έξοδά.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση του ουσιώδους τύπου που αφορά την υποχρέωση αιτιολογήσεως.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση των αρχών της ίσης μεταχειρίσεως, της διαφάνειας, της αντικειμενικότητας και της χρηστής διοικήσεως.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση της προκηρύξεως κενής θέσεως, παράνομη ή ανεπαρκής αιτιολογία και πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως όσον αφορά την εκτίμηση των δεξιοτήτων της προσφεύγουσας-ενάγουσας σε σχέση με την κενή θέση.

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση της Επιτροπής C(2020) 5515 final της 10ης Αυγούστου 2020, περί ελέγχου της νομιμότητας πράξης του Εκτελεστικού Οργανισμού Εκπαίδευσης, Οπτικοακουστικών Θεμάτων και Πολιτισμού (1)·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή ερμήνευσε εσφαλμένα τα έγγραφα της πρόσκλησης.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή κακώς έκρινε ότι η KKR European Fund IV LP δεν είναι ο ευρωπαίος τελικός ιδιοκτήτης της LEONINE Distribution.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή εσφαλμένα στήριξε την απόφασή της σε φερόμενη έλλειψη πληροφοριών σχετικά με τους μεριδιούχους KKR European Fund IV LP.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή δεν έλαβε επαρκώς υπόψη τα πραγματικά περιστατικά της υπόθεσης ούτε τους σκοπούς του κανονισμού (ΕΕ) 1295/2013 (στο εξής: κανονισμός για το πρόγραμμα «Δημιουργική Ευρώπη») (2).

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής δεν συνάδει με τους σκοπούς των εφαρμοστέων κατευθυντήριων γραμμών για τις χρηματοδοτήσεις.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής δεν συνάδει με την έννοια του «ευρωπαϊκού έργου» στον κανονισμό για το πρόγραμμα «Δημιουργική Ευρώπη».

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας.

8.

Με τον όγδοο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παρανόμως δεν έλαβε υπόψη τις επιπλέον διευκρινίσεις που υπέβαλε η προσφεύγουσα με επιστολή της 15ης Ιουλίου 2020.

—

να ακυρώσει την απόφαση της 1ης Απριλίου 2020 της αρμόδιας για τη σύναψη συμβάσεων αρχής του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) περί μη ανανεώσεως της συμβάσεως της προσφεύγουσας-ενάγουσας,

—

να επιδικάσει αποζημίωση ύψους 20 000 ευρώ (είκοσι χιλιάδων ευρώ) για την ικανοποίηση της ηθικής βλάβης που υπέστη η προσφεύγουσα λόγω της αποφάσεως περί μη ανανεώσεως της σύμβασής της,

—

να καταδικάσει το καθού-εναγόμενο στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας-ενάγουσας της παρούσας διαδικασίας.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται αναρμοδιότητα.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση ουσιώδους τύπου η οποία συνίσταται στη μη συμπερίληψη της έκθεσης αξιολόγησης του 2019 στον διάλογο που προηγήθηκε της προσβαλλόμενης αποφάσεως.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση του καθήκοντος μέριμνας, όσον αφορά τη μη συνεκτίμηση εκ μέρους της διοίκησης των προβλημάτων υγείας της προσφεύγουσας-ενάγουσας, της έκθεσης αξιολόγησης του 2019 και όλων των νομικών κριτηρίων για την αξιολόγηση των επιδόσεων της προσφεύγουσας-ενάγουσας.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται πλημμελής αιτιολογία και πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται πλημμέλεια της προ της ασκήσεως της προσφυγής διαδικασίας, η οποία δεν οδήγησε σε ορθή επανεξέταση εκ μέρους της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής της απόφασης της 15ης Ιουλίου 2020.

—

να ακυρώσει το υπ’ αριθ. 3242009492 χρεωστικό σημείωμα που εξέδωσε ο EASME στις 18 Αυγούστου [2020] (στο εξής: χρεωστικό σημείωμα), με το οποίο διατάσσεται η καταβολή ποσού 55 454,44 ευρώ·

—

να ακυρώσει το έγγραφο της 18ης Αυγούστου 2020, με αριθμό αναφοράς Ref. Ares(2020)4309529 (στο εξής: έγγραφο), το οποίο απέστειλε ο EASME μαζί με το χρεωστικό σημείωμα, καθόσον διατάσσει την επιστροφή ποσού 48 238,75 ευρώ λόγω απαλλαγής από τη συνεισφορά στο Ταμείο Εγγυήσεων·

—

να ακυρώσει το έγγραφο που εστάλη μαζί με το χρεωστικό σημείωμα, κατά το μέρος που η συνημμένη σε αυτό οριστική χρηματοοικονομική κατάσταση χαρακτηρίζει ως μη επιλέξιμες για επιχορήγηση τις άμεσες δαπάνες προσωπικού, ύψους 210 423,11 ευρώ·

—

να ακυρώσει το έγγραφο που εστάλη μαζί με το χρεωστικό σημείωμα, κατά το μέρος που η η συνημμένη σε αυτό οριστική χρηματοοικονομική κατάσταση χαρακτηρίζει ως μη επιλέξιμες για επιχορήγηση έμμεσες δαπάνες ύψους 52 605,78 ευρώ·

—

να καταδικάσει τον EASME και την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση της υποχρέωσης αιτιολόγησης.

Ο EASME παρέβη την υποχρέωση αιτιολόγησης, καθόσον δεν αιτιολόγησε νομίμως τους ισχυρισμούς που περιέχονται στο χρεωστικό σημείωμα και στο συνοδευτικό αυτής έγγραφο.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως.

Ο EASME παραβίασε την αρχή της χρηστής διοικήσεως στο μέτρο που:

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως.

Ο EASME υπέπεσε σε πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως, καθόσον έκρινε, στον κατάλογο αναφορών που συνόδευε το χρεωστικό σημείωμα, ότι το πρόγραμμα δεν πληρούσε καταρχήν τους συνολικούς τεχνικούς και εμπορικούς σκοπούς, λόγω των πραγματικών περιστατικών και των εγγράφων που δεν ελήφθησαν υπόψη κατά την εκτίμηση αυτή.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται η μη τήρηση των απαιτήσεων αναλογικότητας.

Ο EASME δεν τήρησε τις απαιτήσεις αναλογικότητας, καθόσον έκρινε μη επιλέξιμες για επιχορήγηση δαπάνες συνολικού ύψους 263 028,89 ευρώ επί συνόλου δαπανών ύψους 804 020,75 που δηλώθηκαν από την προσφεύγουσα.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται η μη τήρηση της υποχρέωσης της χρηστής χρηματοοικονομικής διαχείρισης και ειδικότερα της υποχρέωσης για οικονομία, αποδοτικότητα και αποτελεσματικότητα.

—

να ακυρώσει την απόφαση της 3ης Φεβρουαρίου 2020, καθόσον με την απόφαση αυτήν επιβάλλεται στον προσφεύγοντα-ενάγοντα η ποινή της επιπλήξεως·

—

εφόσον παρίσταται ανάγκη, να ακυρώσει την απόφαση της 3ης Αυγούστου 2020 με την οποία απορρίφθηκε η από 9 Απριλίου 2020 διοικητική ένσταση του προσφεύγοντος-ενάγοντος·

—

να υποχρεώσει τον καθού-εναγόμενο σε χρηματική ικανοποίηση της ηθικής βλάβης την οποία υπέστη ο προσφεύγων-ενάγων και η οποία δύναται να υπολογισθεί, κατά ορθή και δίκαιη κρίση (ex aequo et bono), σε ποσό ύψους 5 000 ευρώ·

—

να καταδικάσει τον καθού-εναγόμενο στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται έλλειψη νομιμότητας της αποφάσεως του διοικητικού συμβουλίου (2015-014) περί διενέργειας διοικητική έρευνας της 28ης Ιανουαρίου 2015.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας και παράβαση του άρθρου 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως και παράβαση του καθήκοντος εχεμύθειας.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση των άρθρων 12, 12α, 17 και 19 του ΚΥΚ, παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως και, επιπλέον, πλείονες περιπτώσεις πρόδηλης πλάνης εκτιμήσεως.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 10 του παραρτήματος IX του ΚΥΚ περί πειθαρχικών διαδικασιών, καθώς και παράβαση του καθήκοντος μέριμνας.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει στα δικαστικά έξοδα το καθού και, σε περίπτωση που η Carolina Herrera ασκήσει παρέμβαση, την παρεμβαίνουσα.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση, καθόσον με την απόρριψη της προσφυγής της Celler Lagravera, SLU επικυρώνεται η απόφαση του τμήματος ανακοπών αριθ. B 3 071 125, για το σύνολο των προϊόντων του σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης αριθ. 17 948 980 Cíclic (εικονιστικό), για «κρασί» της κλάσης 33· και

—

να καταδικάσει στα δικαστικά έξοδα τον αντίδικο ή τους αντιδίκους που αντιτίθενται σε αυτήν την προσφυγή.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να ακυρώσει την υπ’ αριθ. 000018101 C απόφαση του τμήματος ακυρώσεων του EUIPO της 11ης Σεπτεμβρίου 2019,

—

να καταδικάσει το EUIPO και, ενδεχομένως, την παρεμβαίνουσα στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων της διαδικασίας ενώπιον του EUIPO.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει, εν όλω ή εν μέρει, την απόφαση της Επιτροπής της 31ης Αυγούστου 2020 στην υπόθεση M.9076 — Novelis/Aleris με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα της Novelis για παράταση διάρκειας ενός μηνός της περιόδου απαγόρευσης αλιείας σύμφωνα με τη ρήτρα 49 της ανάληψης υποχρεώσεων της Novelis/Aleris·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση εκδόθηκε από τον αναπληρωτή Γενικό Διευθυντή της Γενικής Διεύθυνσης Ανταγωνισμού αντί του Σώματος των Επιτρόπων κατά παράβαση της αρχής της συλλογικότητας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως της προσφεύγουσας.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως λόγω της οποίας η προσφεύγουσα στερήθηκε το δικαίωμά της να αμυνθεί αποκλειστικά.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση πάσχει από πρόδηλες πλάνες εκτιμήσεως και δεν έλαβε υπόψη ότι η προσφεύγουσα έχει σοβαρό λόγο να ζητήσει την παράταση. Επιπλέον, η προσφεύγουσα ισχυρίζεται ότι, λαμβανομένων υπόψη των νομικών συνεπειών της και της διαθεσιμότητας πολλών λιγότερο επαχθών μέσων, η προσβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει την αρχή της αναλογικότητας.

—

να κρίνει την παρούσα προσφυγή-αγωγή παραδεκτή και βάσιμη·

κατά συνέπεια,

—

να ακυρώσει την απόφαση της 27ης Ιανουαρίου 2020 καθόσον απορρίπτει το από 27 Σεπτεμβρίου 2019 αίτημα αποζημίωσης της ενάγουσας-προσφεύγουσας·

—

εφόσον απαιτείται, να ακυρώσει την απόφαση της 4ης Αυγούστου 2020 καθόσον απορρίπτει την από 17 Απριλίου 2020 ένσταση της ενάγουσας-προσφεύγουσας·

—

να υποχρεώσει την καθής-εναγομένη να ικανοποιήσει την ηθική βλάβη και να αποκαταστήσει την οικονομική ζημία της ενάγουσας-προσφεύγουσας, με την καταβολή ανάλογου ποσού, εκτιμώμενου αντίστοιχα, ex aequo and bono, σε 20 000 ευρώ και 580 889 ευρώ·

—

να καταδικάσει την καθής-εναγομένη στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 22α του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του άρθρου 3.3 του Χάρτη καθηκόντων και αρμοδιοτήτων των υπολόγων πάγιων προκαταβολών της ΕΥΕΔ, του άρθρου 3 του Κώδικα επαγγελματικής δεοντολογίας του υπεύθυνου για την οικονομική επαλήθευση προσωπικού της ΕΥΕΔ και του άρθρου 2 της αποφάσεως PROC HR(2011)008 του Ύπατου Εκπροσώπου της Ένωσης για θέματα εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφαλείας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση του καθήκοντος μέριμνας. H ενάγουσα-προσφεύγουσα θεωρεί συναφώς, ειδικότερα, ότι η μετάθεσή της αποφασίστηκε χωρίς να τηρηθεί η αρχή της ισοδυναμίας των θέσεων εργασίας και ότι, λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεων της υποθέσεως, η μετάθεσή της αυτή δεν δικαιολογείται από το συμφέρον της υπηρεσίας.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως και παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως, καθώς και παραβίαση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων και του δικαιώματος σεβασμού της ιδιωτικής ζωής.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 5 και του άρθρου 25, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 6 και του άρθρου 25, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 62, δεύτερη περίοδος, του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 62, πρώτη περίοδος, του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 5 και του άρθρου 25, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 6 και του άρθρου 25, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 62, δεύτερη περίοδος, του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 62, πρώτη περίοδος, του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 5 και του άρθρου 25, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 6 και του άρθρου 25, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 62, δεύτερη περίοδος, του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 62, πρώτη περίοδος, του κανονισμού (ΕΚ) 6/2002 του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2020/1210 της Επιτροπής, της 19ης Αυγούστου 2020, για την εκ νέου επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ στις εισαγωγές κοχλιωτών χυτών εξαρτημάτων σωληνώσεων, από ελατό χυτοσίδηρο και χυτοσίδηρο σφαιροειδούς γραφίτη, καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, που κατασκευάζονται από την Jinan Meide Castings Co., Ltd, συνεπεία της αποφάσεως του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-650/17 (1)· και

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση του άρθρου 10, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 1225/2009 του Συμβουλίου, της 30ής Νοεμβρίου 2009, για την άμυνα κατά των εισαγωγών που αποτελούν αντικείμενο ντάμπινγκ εκ μέρους χωρών μη μελών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (2) (στο εξής: βασικός κανονισμός), και παραβίαση της γενικής αρχής περί μη αναδρομικότητας. Οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι, κατά το άρθρο 10, παράγραφος 1, του βασικού κανονισμού, δεδομένου ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός ετέθη σε ισχύ στις 22 Αυγούστου 2020, οι δασμοί μπορούσαν να επιβληθούν μόνον στα προϊόντα που ετέθησαν σε ελεύθερη κυκλοφορία στις 22 Αυγούστου 2020 ή αργότερα. Επομένως, κατά τις προσφεύγουσες, οι διατάξεις του προσβαλλόμενου κανονισμού οι οποίες προβλέπουν επιβολή και είσπραξη δασμών από 15ης Μαΐου 2013 αντιβαίνουν στο άρθρο 10, παράγραφος 1, του βασικού κανονισμού και στη γενική αρχή περί μη αναδρομικότητας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της γενικής αρχής περί μη αναδρομικότητας των ενωσιακών πράξεων και της γενικής αρχής της ασφάλειας του δικαίου.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή, εκδίδοντας τον προσβαλλόμενο κανονισμό, παρέβη το άρθρο 266 ΣΛΕΕ καθόσον δεν έλαβε τα απαραίτητα μέτρα προς συμμόρφωση με την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-650/17. Ειδικότερα, οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός, επιβάλλοντας εκ νέου δασμούς από τις 15 Μαΐου 2013, δεν λαμβάνει υπόψη ότι η ως άνω απόφαση ακύρωσε τον κανονισμό (ΕΕ) 2017/1146 (3) στο σύνολό του ως προς την Jinan Meide Casting Co., Ltd. (στο εξής: JMCC), γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την αναδρομική εξαφάνιση από την έννομη τάξη της Ένωσης των δασμών που επιβλήθηκαν σε αυτήν.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή, επιβάλλοντας αναδρομικώς δασμούς αντί να καταφύγει στο λιγότερο επαχθές μέτρο της επιβολής δασμών μόνο για το μέλλον, υπερέβη το αναγκαίο μέτρο για τη συμμόρφωση προς την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-650/17, με αποτέλεσμα να παραβιάσει την αρχή της αναλογικότητας και να παραβεί το άρθρο 5, παράγραφοι 1 και 4, ΣΕΕ.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι ο προσβαλλόμενος κανονισμός θίγει το δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής, το οποίο συνιστά γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης και κατοχυρώνεται στο άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κατά τις προσφεύγουσες, το εγγύτερο –ως προς την προκληθείσα ζημία– αποτελεσματικό μέσο έννομης προστασίας έναντι της παράνομης επιβολής δασμών στις εισαγωγές τους ήταν να διαταχθεί ακύρωσή της και, ως εκ τούτου, να τους επιστραφούν στο σύνολό τους οι δασμοί που καταβλήθηκαν αχρεωστήτως.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι, με τον προσβαλλόμενο κανονισμό, η Επιτροπή επιβάλλει δασμό για διάστημα για το οποίο δεν υφίσταται δυνατότητα επιβολής του κατά το άρθρο 103 του ενωσιακού τελωνειακού κώδικα (4), το οποίο προβλέπει δυνατότητα είσπραξης τέτοιων δασμών εντός διαστήματος τριών ετών από την ημέρα εισαγωγής.

7.

Με τον έβδομο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι, στην προκειμένη περίπτωση, η καταγραφή δασμών επί των προϊόντων της JMCC δεν συνιστά λόγο αναδρομικής επιβολής δασμών από την Επιτροπή. Επιπλέον, όπως υποστηρίζουν οι προσφεύγουσες, η Επιτροπή δεν είχε αρμοδιότητα να επιβάλει καταγραφή και υποβλήθηκαν σε καταγραφή εισαγωγές προϊόντων της JMCC κατά παράβαση του άρθρου 14, παράγραφος 5, του βασικού κανονισμού.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση και να δεχθεί την καταχώριση του υπ’ αριθ. 17 913 910 σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης IDENTY BEAUTY για το σύνολο των καλυπτόμενων με αυτό προϊόντων και υπηρεσιών της κλάσεως 3.

—

να καταδικάσει τον δικαιούχο του προγενέστερου ισπανικού σήματος στα δικαστικά έξοδα.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής C(2020) 1573 τελικό, της 6ης Μαρτίου 2020, περί μη διατυπώσεως αντιρρήσεων ως προς την κοινοποιηθείσα συγκέντρωση στο πλαίσιο της υποθέσεως M.9674-Vodafone Italia / TIM / INWIT JV, όπως τροποποιήθηκε με τις δεσμεύσεις, και περί κηρύξεως της συγκεντρώσεως αυτής συμβατής με την εσωτερική αγορά και με τη λειτουργία της Συμφωνίας για τον ΕΟΧ·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι με τις δεσμεύσεις δεν παρέχεται σαφής ορισμός ή ποσοτικοποίηση της ελάχιστης απαιτούμενης ισχύος προς εκπλήρωση της υποχρεώσεως παροχής επαρκούς διαθέσιμου χώρου, στοιχείο το οποίο συνιστά βασικό θεμέλιο της πρακτικής αποτελεσματικότητας των δεσμεύσεων.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι με τις δεσμεύσεις δεν προβλέπεται σαφώς και ρητώς δικαίωμα της νεοεισερχομένης επιχειρήσεως στην παροχή, ήδη από τη θέση σε εφαρμογή των δεσμεύσεων, υπηρεσιών φιλοξενίας οι οποίες να καλύπτουν τη ζώνη συχνοτήτων των 700 MHz, στοιχείο ουσιώδες για την αποτελεσματική λειτουργία ενός ανοικτού στον ανταγωνισμό δικτύου κινητής τηλεφωνίας.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι με τις δεσμεύσεις δεν απαγορεύεται ρητώς και σαφώς στα μέρη να εκπληρώνουν την υποχρέωσή τους περί παροχής προσβάσεως σε νεοεισερχόμενες στην αγορά επιχειρήσεις επιλέγοντας ακατάλληλες θέσεις συχνοτήτων, καθώς και ότι με τις δεσμεύσεις δεν παρέχεται προστασία από τη μεροληψία των μερών κατά την επιλογή των θέσεων συχνοτήτων στις οποίες θα επιτρέψουν την πρόσβαση.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι με τις δεσμεύσεις προβλέπεται ανεπαρκής και ασαφής διαδικασία ρυθμίσεως του ζητήματος της προσβάσεως σε κατάλληλες θέσεις, με συνέπεια οι νεοεισερχόμενες επιχειρήσεις να μην έχουν τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν κατά αποτελεσματικό τρόπο τις θέσεις που παρέχονται βάσει των εν λόγω δεσμεύσεων.

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2020/1524 της Επιτροπής, της 19ης Οκτωβρίου 2020, για την επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ και την οριστική είσπραξη του προσωρινού δασμού που επιβλήθηκε στις εισαγωγές ορισμένων ειδών βαρέος θερμικού χαρτιού καταγωγής Δημοκρατίας της Κορέας, καθόσον αφορά την προσφεύγουσα,