1)

Έχουν το άρθρο 2, στοιχείο β', της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές (1), το άρθρο 3, παράγραφοι 1 και 2, και το άρθρο 4 της οδηγίας 93/13, καθώς και οι αιτιολογικές σκέψεις της:

2)

Σε περίπτωση που η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ότι η προστασία του καταναλωτή δεν παρέχεται σε κάθε καταναλωτή, αλλά μόνο στον μέσο καταναλωτή που έχει τη συνήθη πληροφόρηση και είναι ευλόγως προσεκτικός και ενημερωμένος, μπορεί να θεωρηθεί ως μέσος καταναλωτής, ο οποίος έχει τη συνήθη πληροφόρηση και είναι ευλόγως προσεκτικός και ενημερωμένος, ο καταναλωτής ο οποίος δεν διάβασε το περιεχόμενο σύμβασης ενυπόθηκου δανείου με ρήτρα υπολογισμού σε αξία ξένου νομίσματος συναφθείσας για περίοδο 30 ετών, αξίας 150 000 ζλότι; Μπορεί να παρασχεθεί στον εν λόγω καταναλωτή προστασία βάσει της οδηγίας 93/13;

3)

Σε περίπτωση που η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι ότι η προστασία του καταναλωτή δεν παρέχεται σε κάθε καταναλωτή, αλλά μόνο στον μέσο καταναλωτή που έχει τη συνήθη πληροφόρηση και είναι ευλόγως προσεκτικός και ενημερωμένος, μπορεί να θεωρηθεί ως μέσος καταναλωτής, που έχει τη συνήθη πληροφόρηση και είναι ευλόγως προσεκτικός και ενημερωμένος, ο καταναλωτής ο οποίος ναι μεν διάβασε το σχέδιο σύμβασης ενυπόθηκου δανείου με ρήτρα υπολογισμού σε αξία ξένου νομίσματος συναφθείσας για περίοδο 30 ετών, αξίας 150 000 ζλότι, όμως δεν κατανόησε πλήρως το περιεχόμενό της, και παρά ταύτα δεν προσπάθησε να το κατανοήσει πριν από τη σύναψή της, και ειδικότερα δεν ζήτησε από τον αντισυμβαλλόμενο –την Τράπεζα– να αποσαφηνίσει το νόημα της σύμβασης και των επιμέρους όρων της; Μπορεί να παρασχεθεί στον εν λόγω καταναλωτή προστασία βάσει της οδηγίας 93/13;

—

να αναιρέσει τη διάταξη της 25ης Μαρτίου 2020 του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην υπόθεση T-129/19, Necci κατά Επιτροπής;

—

να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκειμένου να εκδώσει νέα απόφαση επ’ αυτής·

—

να επιφυλαχθεί ως προς τα δικαστικά έξοδα.

1)

Κατ’ ορθή ερμηνεία του άρθρου 3, παράγραφος 1, του άρθρου 4, παράγραφος 1, και του άρθρου 5 της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές (1), καθώς και των αιτιολογικών σκέψεων της οδηγίας αυτής, οι οποίες προβλέπουν την υποχρέωση σύνταξης της σύμβασης κατά τρόπο σαφή και κατανοητό καθώς και ότι, σε περίπτωση αμφιβολίας, επικρατεί η ευνοϊκότερη για τον καταναλωτή ερμηνεία, πρέπει μια συμβατική ρήτρα που καθορίζει την τιμή αγοράς και πώλησης ξένου νομίσματος σε σύμβαση δανείου συνδεόμενου με την αξία ξένου νομίσματος να είναι διατυπωμένη κατά τρόπο μη επιδεχόμενο αμφισβήτηση, ήτοι κατά τρόπο ώστε ο δανειολήπτης/καταναλωτής να μπορεί ο ίδιος να προσδιορίσει την τιμή αυτή σε συγκεκριμένη ημερομηνία ή μήπως, λαμβανομένων υπόψη του είδους της σύμβασης για το οποίο γίνεται λόγος στο άρθρο 4, παράγραφος 1, της οδηγίας, της μακροχρόνιας (ορισμένων δεκαετιών) διάρκειας της σύμβασης και του γεγονότος ότι το ύψος της αξίας του ξένου νομίσματος υπόκειται σε διαρκείς μεταβολές (ανά πάσα στιγμή), είναι δυνατόν η συμβατική ρήτρα να είναι διατυπωμένη με γενικότερους όρους, ήτοι να αναφέρεται στην αξία του ξένου νομίσματος στην αγορά συναλλάγματος, καθιστώντας αδύνατη τη σημαντική διατάραξη της ισορροπίας μεταξύ των συμβαλλομένων ως προς τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις τους εις βάρος του καταναλωτή, κατά την έννοια του άρθρου 3, παράγραφος 1, της εν λόγω οδηγίας;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα, κατ’ ορθή ερμηνεία του άρθρου 5 και των αιτιολογικών σκέψεων της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, μπορεί μια συμβατική ρήτρα η οποία αφορά τον εκ μέρους του δανειστή (της τράπεζας) καθορισμό της τιμής αγοράς και πώλησης του ξένου νομίσματος να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι οι αμφιβολίες ως προς τη σύμβαση αίρονται υπέρ του καταναλωτή και ότι η σύμβαση καθορίζει την τιμή αγοράς και πώλησης του ξένου νομίσματος όχι αυθαίρετα, αλλά υπό συνθήκες ελεύθερης αγοράς, ειδικότερα στην περίπτωση κατά την οποία αμφότερα τα μέρη κατανόησαν με τον ίδιο τρόπο τις συμβατικές ρήτρες περί καθορισμού της τιμής αγοράς και πώλησης του ξένου νομίσματος, ή κατά την οποία ο δανειολήπτης/καταναλωτής δεν ενδιαφέρθηκε για την επίμαχη συμβατική ρήτρα κατά τον χρόνο σύναψης της σύμβασης και την περίοδο εκτέλεσής της, ούτε εξοικειώθηκε με το περιεχόμενο της σύμβασης κατά τον χρόνο σύναψής της και καθ’ όλη τη διάρκεια ισχύος της;

1)

Έχει το άρθρο 36, παράγραφος 1, σε συνδυασμό με το παράρτημα III, Α, σημεία 11 και 12, της οδηγίας 2002/83/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 5ης Νοεμβρίου 2002, σχετικά με την ασφάλιση ζωής (1), την έννοια ότι η υποχρέωση παροχής των πληροφοριών που αναφέρονται στη διάταξη αυτή ισχύει και για τον ασφαλισμένο στην περίπτωση που αυτός δεν είναι ταυτόχρονα λήπτης της ασφάλισης ζωής και συμβάλλεται ως φυσικό πρόσωπο που προσχωρεί σε σύμβαση ομαδικής μικτής ασφάλισης (ασφάλισης ζωής και επιβίωσης) συνδεόμενης με επενδυτικό κεφάλαιο η οποία έχει συναφθεί μεταξύ της ασφαλιστικής επιχείρησης και της επιχείρησης-λήπτριας της ασφάλισης και ως πραγματικός επενδυτής των κεφαλαίων που καταβάλλονται ως ασφάλιστρα;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα, έχει το άρθρο 36, παράγραφος 1, σε συνδυασμό με το παράρτημα III, Α, σημεία 11 και 12, της οδηγίας 2002/83, την έννοια ότι, στο πλαίσιο έννομης σχέσης όπως αυτή του πρώτου ερωτήματος, η υποχρέωση ενημέρωσης για τα χαρακτηριστικά των χρηματοοικονομικών στοιχείων του ενεργητικού που συνδέονται με το επενδυτικό κεφάλαιο σημαίνει επίσης ότι ο καταναλωτής-ασφαλισμένος πρέπει να ενημερώνεται κατά τρόπο εξαντλητικό και κατανοητό για όλους τους κινδύνους, τη φύση και την έκτασή τους, που συνδέονται με την επένδυση στα στοιχεία ενεργητικού του επενδυτικού κεφαλαίου (όπως τα δομημένα ομόλογα ή τα παράγωγα προϊόντα), ή μήπως αρκεί, κατά την έννοια της ως άνω διάταξης, η παροχή στον καταναλωτή-ασφαλισμένο μόνον των βασικών πληροφοριών σχετικά με το είδος των κινδύνων που συνεπάγεται η επένδυση σε προϊόν συνιστάμενο σε ασφάλιση συνδεόμενη με επενδυτικό κεφάλαιο;

3)

Έχει το άρθρο 36, παράγραφος 1, σε συνδυασμό με το παράρτημα III, Α, σημεία 11 και 12, της οδηγίας 2002/83, την έννοια ότι, στο πλαίσιο έννομης σχέσης όπως η περιγραφόμενη στο πρώτο και στο δεύτερο ερώτημα, υπάρχει υποχρέωση ενημέρωσης του καταναλωτή ο οποίος προσχωρεί σε σύμβαση ασφάλισης ζωής ως ασφαλισμένος για το σύνολο των επενδυτικών κινδύνων και των συνδεόμενων με αυτούς όρων, ως προς τους οποίους ο εκδότης των τίτλων (δομημένων ομολόγων ή παράγωγων προϊόντων) που συνθέτουν το επενδυτικό κεφάλαιο ενημέρωσε τον ασφαλιστή;

4)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στα προηγούμενα ερωτήματα, έχει το άρθρο 36, παράγραφος 1, της οδηγίας 2002/83 την έννοια ότι ο καταναλωτής ο οποίος προσχωρεί ως ασφαλισμένος σε σύμβαση ομαδικής μικτής ασφάλισης (ασφάλισης ζωής και επιβίωσης) συνδεόμενης με επενδυτικό κεφάλαιο πρέπει να ενημερώνεται για τα χαρακτηριστικά των χρηματοοικονομικών στοιχείων του ενεργητικού και για τους κινδύνους που συνδέονται με την επένδυση στα εν λόγω στοιχεία του ενεργητικού πριν από τη σύναψη της σύμβασης, στο πλαίσιο χωριστής προσυμβατικής διαδικασίας, και, επομένως, ότι αντιτίθεται σε εθνική διάταξη [όπως] το άρθρο 13, παράγραφος 4, του ustawa o działalności ubezpieczeniowej (νόμου περί ασφαλιστικής δραστηριότητας), της 22ας Μαΐου 2003, […] το οποίο ορίζει ότι οι πληροφορίες αυτές αρκεί να γνωστοποιούνται για πρώτη φορά με την ασφαλιστική σύμβαση και κατά τη διαδικασία σύναψής της και ότι το χρονικό σημείο κατά το οποίο λαμβάνονται οι πληροφορίες δεν μπορεί να διαχωριστεί και να απομονωθεί με σαφήνεια και ακρίβεια στο πλαίσιο της διαδικασίας προσχώρησης στη σύμβαση;

5)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στα ερωτήματα 1 έως 3, έχει το άρθρο 36, παράγραφος, 1, σε συνδυασμό με το παράρτημα III, Α, σημεία 11 και 12, της οδηγίας 2002/83, την έννοια ότι η προσήκουσα εκπλήρωση της εκεί προβλεπόμενης υποχρέωσης πληροφόρησης πρέπει να θεωρείται ουσιώδες στοιχείο της σύμβασης ομαδικής μικτής ασφάλισης (ασφάλισης ζωής και επιβίωσης) συνδεόμενης με επενδυτικό κεφάλαιο και, ως εκ τούτου, μπορεί η διαπίστωση ότι η υποχρέωση αυτή δεν εκπληρώθηκε προσηκόντως να έχει ως συνέπεια την αναγνώριση στον ασφαλισμένο καταναλωτή του δικαιώματος να αξιώσει την επιστροφή του συνόλου των ασφαλίστρων που κατέβαλε λόγω ενδεχόμενης ακύρωσης της σύμβασης ή διαπίστωσης της εξ υπαρχής ακυρότητάς της ή λόγω ενδεχόμενης ακύρωσης ή διαπίστωσης της εξ υπαρχής ακυρότητας της ατομικής δήλωσης προσχώρησης στην εν λόγω σύμβαση;

1.

Πρέπει το εθνικό δικαστήριο να ελέγξει, στο πλαίσιο ποινικής διαδικασίας που στοχεύει στην προστασία μονοπωλιακού νομικού καθεστώτος, τον από αυτό εφαρμοστέο ποινικό κυρωτικό κανόνα υπό το φως της ελεύθερης παροχής υπηρεσιών, όταν έχει ήδη προηγουμένως ελέγξει το μονοπωλιακό νομικό καθεστώς σύμφωνα με τις επιταγές του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και από τον έλεγχο αυτόν προέκυψε ότι αυτό δικαιολογείται;

2.

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα:

3.

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα:

1)

Έχει το άρθρο 3, παράγραφος 2, στοιχείο α', της οδηγίας 2001/42/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 27ης Ιουνίου 2001, σχετικά με την εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων και προγραμμάτων (1), την έννοια ότι το πλαίσιο για μελλοντικές άδειες έργων που απαριθμούνται στα παραρτήματα Ι και ΙΙ της οδηγίας 2011/92/ΕΚ (2) (οδηγία ΕΠΕ) καθορίζεται ακόμη και στην περίπτωση που κανονιστική πράξη για την προστασία της φύσεως και του τοπίου θεσπίζει γενικές απαγορεύσεις με δυνατότητα εξαιρέσεως και απαιτήσεις αδειοδοτήσεως οι οποίες δεν συσχετίζονται ειδικώς με τα έργα των παραρτημάτων της οδηγίας ΕΠΕ;

2)

Έχει το άρθρο 3, παράγραφος 2, στοιχείο α', της οδηγίας 2001/42 την έννοια ότι εκπονούνται σχέδια και προγράμματα για τη γεωργία, δασοπονία, χρήση του εδάφους κ.λπ., εφόσον αυτά αποσκοπούν στον καθορισμό ενός πλαισίου αναφοράς ακριβώς για έναν ή περισσότερους από τους εν λόγω τομείς; Ή αρκεί να θεσπίζονται, για την προστασία της φύσεως και του τοπίου, γενικές απαγορεύσεις και απαιτήσεις αδειοδοτήσεως οι οποίες πρέπει να ελέγχονται κατά τη διαδικασία εγκρίσεως για έναν μεγάλο αριθμό σχεδίων και χρήσεων και δύνανται να έχουν έμμεσες («αντανακλαστικές») επιπτώσεις σε έναν ή περισσότερους από τους τομείς αυτούς;

3)

Έχει το άρθρο 3, παράγραφος 4, της οδηγίας 2001/42 την έννοια ότι καθορίζεται πλαίσιο για μελλοντικές άδειες έργων στην περίπτωση που κανονιστική πράξη εκδοθείσα για την προστασία της φύσεως και του τοπίου θεσπίζει γενικές απαγορεύσεις και απαιτήσεις αδειοδοτήσεως για μεγάλο αριθμό σχεδίων και μέτρων εντός της ζώνης προστασίας, τα οποία περιγράφονται κατά τρόπο αφηρημένο, χωρίς να προβλέπονται ή να σχεδιάζονται, ωστόσο, συγκεκριμένα έργα κατά τον χρόνο εκδόσεως της πράξεως, με αποτέλεσμα να μην υφίσταται ειδική συσχέτιση με συγκεκριμένα έργα;

1)

Μπορεί η επίμαχη συμφωνία μεταξύ παραγωγού και ορισμένων διανομέων (σύμφωνα με την οποία, για περίοδο 6 –έξι– μηνών από την καταχώριση πιθανής συναλλαγής, ο διανομέας που έχει προηγουμένως καταχωρίσει την πιθανή συναλλαγή έχει δικαίωμα προτεραιότητας για την ολοκλήρωση της διαδικασίας πώλησης με τον συγκεκριμένο τελικό χρήστη, εκτός εάν ο τελευταίος αντιταχθεί σε αυτό) να θεωρηθεί, κατόπιν ορθής ερμηνείας της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συμφωνία μεταξύ εταιριών που έχει ως αντικείμενο την παρεμπόδιση, τον περιορισμό ή τη νόθευση του ανταγωνισμού, κατά την έννοια του άρθρου 101 [ΣΛΕΕ], παράγραφος 1;

2)

Υπάρχουν στην επίμαχη συμφωνία μεταξύ παραγωγού και ορισμένων διανομέων, όπως αυτή ερμηνεύεται σύμφωνα με τις διατάξεις της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ενδείξεις, βάσει των οποίων να μπορεί να εκτιμηθεί αν η εν λόγω συμφωνία δεν εξαιρείται από τη γενική απαγόρευση των συμπράξεων;

3)

Μπορεί να θεωρηθεί ότι η επίμαχη συμφωνία μεταξύ παραγωγού και ορισμένων διανομέων, όπως αυτή ερμηνεύεται σύμφωνα με τις διατάξεις της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποτελεί εξαίρεση; Ισχύει μόνο για τα συστήματα αποκλειστικής διανομής η εξαίρεση που επιτρέπει τη σύναψη κάθετων συμφωνιών που θέτουν περιορισμό των ενεργητικών πωλήσεων στην αποκλειστική περιοχή ή στην αποκλειστική πελατεία που προορίζεται για τον προμηθευτή ή έχει παραχωρηθεί από τον προμηθευτή σε άλλον αγοραστή, εφόσον ο περιορισμός αυτός δεν περιορίζει τις πωλήσεις των πελατών του αγοραστή και εφόσον το μερίδιο αγοράς του προμηθευτή (της προσφεύγουσας) δεν υπερβαίνει το 30 %;

4)

Μπορεί να αποτελεί συστατικό στοιχείο της παραβάσεως που ενέχει η επίμαχη συμφωνία μεταξύ παραγωγού και ορισμένων διανομέων, όπως αυτή ερμηνεύεται σύμφωνα με τις διατάξεις της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αποκλειστικά η παράνομη συμπεριφορά ενός μόνο οικονομικού φορέα; Υπό τις περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης, όπως αυτές ερμηνεύονται σύμφωνα με τις διατάξεις της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχουν ενδείξεις περί συμμετοχής στη σύμπραξη ενός μόνο οικονομικού φορέα;

5)

Υπό τις περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης, όπως αυτές ερμηνεύονται σύμφωνα με τις διατάξεις της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπάρχουν ενδείξεις περί μειώσεως (στρέβλωσης) του ανταγωνισμού στο πλαίσιο του συστήματος διανομής, περί πλεονεκτήματος προς όφελος της προσφεύγουσας ή περί αρνητικής επίπτωσης στον ανταγωνισμό;

6)

Υπό τις περιστάσεις της παρούσας υπόθεσης, όπως αυτές ερμηνεύονται σύμφωνα με τις διατάξεις της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εάν το μερίδιο αγοράς του δικτύου διανομής δεν υπερβαίνει το 30 % (η προσφεύγουσα είναι παραγωγός, συνεπώς, το μερίδιό της στην αγορά περιλαμβάνει επίσης τον όγκο πωλήσεων των διανομέων της), υπάρχουν ενδείξεις περί αρνητικών επιπτώσεων στον ανταγωνισμό στο πλαίσιο του συστήματος διανομής και/ή εκτός αυτού, και εμπίπτει η εν λόγω συμφωνία στην απαγόρευση των συμπράξεων;

7)

Σύμφωνα με το άρθρο 101, παράγραφος 3, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το άρθρο 2, του κανονισμού 330/2010 (1) της Επιτροπής, της 20ής Απριλίου 2010, σε συνδυασμό με το άρθρο 4, στοιχείο β', του ιδίου:

—

στην αρχή της προστασίας της ανθρώπινης υγείας και του περιβάλλοντος (άρθρο 13)·

—

στην αρχή της αυτάρκειας και της εγγύτητας, η οποία καθιερώνεται στο άρθρο 16, παράγραφος 1, πρώτο εδάφιο, κατά το οποίο «[τ]α κράτη μέλη λαμβάνουν τα αναγκαία μέτρα, σε συνεργασία με άλλα κράτη μέλη εάν αυτό είναι απαραίτητο ή σκόπιμο, για να δημιουργήσουν ολοκληρωμένο και κατάλληλο δίκτυο εγκαταστάσεων διάθεσης αποβλήτων και εγκαταστάσεων για την ανάκτηση σύμμεικτων αστικών αποβλήτων τα οποία συλλέγονται από νοικοκυριά, συμπεριλαμβανομένων των περιπτώσεων όπου η συλλογή αυτή καλύπτει και τα σύμμεικτα αστικά απόβλητα από άλλους παραγωγούς, λαμβάνοντας υπόψη τις βέλτιστες διαθέσιμες τεχνικές»·

—

στην αρχή που καθιερώνεται στο ίδιο άρθρο 16, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, τελευταία περίοδος, κατά την οποία «[τ]α κράτη μέλη δύνανται επίσης να περιορίσουν τις εξερχόμενες αποστολές αποβλήτων για περιβαλλοντικούς λόγους, όπως ορίζεται στον κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 1013/2006 (2)»·

—

στην αιτιολογική σκέψη 33 της ίδιας οδηγίας, κατά την οποία «[γ]ια τους σκοπούς της εφαρμογής του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1013/2006 […] για τις μεταφορές αποβλήτων, τα σύμμεικτα αστικά απόβλητα, που αναφέρονται στο άρθρο 3, παράγραφος 5 του εν λόγω κανονισμού, εξακολουθούν να θεωρούνται ως σύμμεικτα αστικά απόβλητα έστω και εάν έχουν υποβληθεί σε κατεργασία αποβλήτων η οποία δεν έχει μεταβάλει ουσιαστικά τις ιδιότητές τους»:

—

δυνάμει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ, να ακυρώσει την απόφαση υπ’ αριθ. SRB/ES/2020/24 για τον υπολογισμό των οφειλόμενων για το έτος 2020 εκ των προτέρων συνεισφορών προς το Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης κατά το μέρος που αφορά τις προσφεύγουσες·

—

δυνάμει του άρθρου 277 ΣΛΕΕ, να κηρύξει μη εφαρμοστέες τις ακόλουθες διατάξεις του κανονισμού ΕΜΕ, του εκτελεστικού κανονισμού και του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού:

—

να καταδικάσει το καθού στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείριση, καθόσον οι μέθοδοι υπολογισμού των εκ των προτέρων συνεισφορών προς το Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης (SRF) που προβλέπονται από τον κανονισμό ΕΜΕ και από τον κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμό δεν αντικατοπτρίζουν ούτε το πραγματικό μέγεθος ούτε τον πραγματικό κίνδυνο των ιδρυμάτων.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας, καθότι ο μηχανισμός εκ των προτέρων συνεισφορών στο ΕΣΕ που προβλέπεται από τον κανονισμό ΕΜΕ και από τον κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμό βασίζεται σε εκτίμηση που αυξάνει τεχνητά το προφίλ κινδύνου μεγάλων γαλλικών ιδρυμάτων, όπως οι προσφεύγουσες, και συνεπώς συνεπάγεται ποσό συνεισφοράς που είναι δυσανάλογα υψηλό σε σχέση με τον κίνδυνο που πραγματικά υφίσταται για τα ίδια αυτά ιδρύματα.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της ασφάλειας δικαίου, καθότι ο υπολογισμός του ποσού των εκ των προτέρων συνεισφορών που καθορίστηκε με τον κανονισμό ΕΜΕ, με τον κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμό και με τον εκτελεστικό κανονισμό, αφενός, δεν μπορούσε να προβλεφθεί με επαρκή ακρίβεια και, αφετέρου, τελούσε σε συνάρτηση όχι τόσο με τη συγκεκριμένη κατάσταση και το ίδιο το προφίλ κινδύνου του ιδρύματος, όσο με την κατάστασή του σε σχέση με τα άλλα ιδρύματα που συνεισφέρουν. Τέλος, οι προσφεύγουσες θεωρούν ότι η Επιτροπή δεν θα έπρεπε να είναι υπεύθυνη για τον προσδιορισμό δεικτών κινδύνου στο πλαίσιο του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού, στο βαθμό που αυτά τα κριτήρια επιτελούν πραγματική και αποφασιστική λειτουργία κατά τον καθορισμό των ποσών της συνεισφοράς (άρθρο 290 ΣΛΕΕ).

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως καθόσον, για τον υπολογισμό της εξαρτώμενης από τον κίνδυνο μεταβλητής, το ΕΣΕ δεν εφάρμοσε όλα τα κριτήρια κινδύνου που προβλέπονται από τον κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμό. Οι προσφεύγουσες θεωρούν ότι η προσβαλλόμενη απόφαση δεν περιέχει άλλωστε επαρκώς σαφή και πλήρη στοιχεία ούτως ώστε να είναι αυτές σε θέση να υπολογίσουν εκ νέου το οφειλόμενο ποσό της συνεισφοράς, κάτι που συνεπάγεται επίσης παράβαση του άρθρου 296 ΣΛΕΕ.

—

δυνάμει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ, να ακυρώσει την απόφαση SRB/ES/2020/24 περί του υπολογισμού των εκ των προτέρων συνεισφορών στο Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης για το 2020, κατά το μέρος που αυτή αφορά τις προσφεύγουσες,

—

δυνάμει του άρθρου 277 ΣΛΕΕ, να κηρύξει μη εφαρμοστέες τις ακόλουθες διατάξεις του κανονισμού ΕΜΕ, του εκτελεστικού κανονισμού και του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού:

—

να καταδικάσει το καθού στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

—

δυνάμει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ, να ακυρώσει την απόφαση SRB/ES/2020/24 περί του υπολογισμού των εκ των προτέρων συνεισφορών στο Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης για το 2020, κατά το μέρος που αυτή αφορά τις προσφεύγουσες,

—

δυνάμει του άρθρου 277 ΣΛΕΕ, να κηρύξει μη εφαρμοστέες τις ακόλουθες διατάξεις του κανονισμού ΕΜΕ, του εκτελεστικού κανονισμού και του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού:

—

να καταδικάσει το καθού στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

—

δυνάμει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ, να ακυρώσει την απόφαση SRB/ES/2020/24 περί του υπολογισμού των εκ των προτέρων συνεισφορών στο Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης για το 2020, κατά το μέρος που αυτή αφορά την προσφεύγουσα,

—

δυνάμει του άρθρου 277 ΣΛΕΕ, να κηρύξει μη εφαρμοστέες τις ακόλουθες διατάξεις του κανονισμού ΕΜΕ, του εκτελεστικού κανονισμού και του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού:

—

να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα.

—

δυνάμει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ, να ακυρώσει την απόφαση SRB/ES/2020/24 περί του υπολογισμού των εκ των προτέρων συνεισφορών στο Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης για το 2020, κατά το μέρος που αυτή αφορά τις προσφεύγουσες,

—

δυνάμει του άρθρου 277 ΣΛΕΕ, να κηρύξει μη εφαρμοστέες τις ακόλουθες διατάξεις του κανονισμού ΕΜΕ, του εκτελεστικού κανονισμού και του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού:

—

να καταδικάσει το καθού στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

—

δυνάμει του άρθρου 263 ΣΛΕΕ, να ακυρώσει την απόφαση SRB/ES/2020/24 περί του υπολογισμού των εκ των προτέρων συνεισφορών στο Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης για το 2020, κατά το μέρος που αυτή αφορά την προσφεύγουσα,

—

δυνάμει του άρθρου 277 ΣΛΕΕ, να κηρύξει μη εφαρμοστέες τις ακόλουθες διατάξεις του κανονισμού ΕΜΕ, του εκτελεστικού κανονισμού και του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού:

—

να καταδικάσει το καθού στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο ε', σημείο ii, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει εν μέρει την προσβαλλόμενη απόφαση κατά το μέρος που κάνει δεκτή την ανακοπή για προϊόντα και υπηρεσίες των κλάσεων 29, 30, 35 και 43 και να απορρίψει την ύπαρξη κινδύνου συγχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου για όλα τα επίμαχα προϊόντα και τις επίμαχες υπηρεσίες·

—

να καταδικάσει στα δικαστικά έξοδα της παρούσας προσφυγής το EUIPO και, ενδεχομένως, την αντίδικο ενώπιον του τμήματος προσφυγών του EUIPO.

—

Παράβαση του άρθρου 47, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου και του κανόνα 22, παράγραφος 3, και παράγραφος 4, του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΚ) 2868/95 της Επιτροπής·

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την πράξη του καθού, της 2ας Ιουλίου 2020, περί μετάθεσης της προσφεύγουσας στο γραφείο συνδέσμου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στο Λουξεμβούργο από 1ης Σεπτεμβρίου 2020·

—

να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρώτος λόγος: έλλειψη αιτιολογίας

2.

Δεύτερος λόγος: μη τήρηση της διαδικασίας που ορίζουν οι διατάξεις της απόφασης

3.

Τρίτος λόγος: παράβαση του καθήκοντος μέριμνας. Η μετάθεση σε άλλο τόπο υπηρεσίας θα αντέβαινε στο καθήκον μέριμνας που υπέχει ο εργοδότης, καθώς θα ήταν ασυμβίβαστη με διάφορα θεμελιώδη δικαιώματα του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ. Ειδικότερα, θα προσβάλλονταν τα ακόλουθα δικαιώματα:

4.

Τέταρτος λόγος: δυσανάλογος χαρακτήρας της μετάθεσης σε άλλο τόπο υπηρεσίας

5.

Πέμπτος λόγος: κατάχρηση διακριτικής ευχέρειας

6.

Έκτος λόγος: προστασία της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

7.

Έβδομος λόγος: απώλεια δικαιώματος

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO καθώς και την αντίδικο στα δικαστικά έξοδα, περιλαμβανομένων των εξόδων της διαδικασίας ενώπιον του τμήματος ανακοπών και ενώπιον του τμήματος προσφυγών.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να κρίνει την προσφυγή παραδεκτή·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2020/611 της Επιτροπής της 30ής Απριλίου 2020 για την εκ νέου επιβολή του οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ που επιβάλλεται με τον κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 91/2009 του Συμβουλίου στις εισαγωγές ορισμένων συνδετήρων από σίδηρο ή χάλυβα, καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας, στις εισαγωγές ορισμένων συνδετήρων από σίδηρο ή χάλυβα που αποστέλλονται από τη Μαλαισία, είτε δηλώνονται ως καταγωγής Μαλαισίας είτε όχι (1)· και

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι, «αίροντας» εκ των υστέρων μια παράβαση ουσιώδους τύπου, ο κανονισμός (ΕΕ) 2020/611 ενέχει παράβαση των άρθρων 266 και 264 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παραβίαση της αρχής της αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι, επειδή στερείται έγκυρης νομικής βάσης, ο κανονισμός (ΕΕ) 2020/611 ενέχει παράβαση του άρθρου 13, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 1225/2009 (2), των άρθρων 5, παράγραφος 1, και 5, παράγραφος 2, της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση («ΣΕΕ»), καθώς και παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι, απαγορεύοντας την επιστροφή και διατάσσοντας την καταβολή των επιστραφέντων δασμών αντιντάμπινγκ, ο κανονισμός (ΕΕ) 2020/611 ενέχει παράβαση των άρθρων 5, παράγραφος 1, και 5, παράγραφος 2, ΣΕΕ.

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2020/776 της Επιτροπής, της 12ης Ιουνίου 2020, για την επιβολή οριστικών αντισταθμιστικών δασμών στις εισαγωγές ορισμένων υφασμένων και/ή ραμμένων υφασμάτων από υαλοΐνες καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και Αιγύπτου (1) και για την τροποποίηση του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 2020/492 της Επιτροπής για την επιβολή οριστικών δασμών αντιντάμπινγκ στις εισαγωγές ορισμένων υφασμένων και/ή ραμμένων υφασμάτων από υαλοΐνες καταγωγής Λαϊκής Δημοκρατίας της Κίνας και Αιγύπτου, καθόσον αφορά τις προσφεύγουσες·

—

να καταδικάσει στα δικαστικά έξοδα την Επιτροπή και κάθε παρεμβαίνοντα που ενδέχεται να παρέμβει υπέρ αυτής.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η μεθοδολογία της Επιτροπής για τον υπολογισμό του περιθωρίου επιδότησης των προσφευγουσών παραβιάζει το άρθρο 1, παράγραφος 1, το άρθρο 5, παράγραφος 1, το άρθρο 6, το άρθρο 12, παράγραφος 1, στοιχείο γ', και το άρθρο 24, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1037 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 8ης Ιουνίου 2016, για την άμυνα κατά των εισαγωγών που αποτελούν αντικείμενο επιδοτήσεων εκ μέρους χωρών μη μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης (2).

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής να αντισταθμίσει χρηματοδοτικές εισφορές που χορηγήθηκαν από κινεζικούς δημοσίους οργανισμούς παραβιάζει το άρθρο 2, στοιχεία α' και β', το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο α', και το άρθρο 4, παράγραφοι 2 και 3, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1037.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής σχετικά με την αγορά γεωτεμαχίων από τη Jushi προσβάλλει τα δικαιώματα υπεράσπισης των προσφευγουσών και παραβιάζει το άρθρο 30, καθώς και το άρθρο 3, παράγραφος 2, το άρθρο 5 και το άρθρο 6, στοιχείο δ', του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1037.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής να αντισταθμίσει το καθεστώς επιστροφής εισαγωγικών δασμών όσον αφορά τη Jushi παραβιάζει το άρθρο 3, παράγραφος 1, στοιχείο α', περίπτωση ii, το άρθρο 3, παράγραφος 2, και το άρθρο 5 του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1037.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής να αντισταθμίσει τη φορολογική μεταχείριση της συναλλαγματικής ζημίας παραβιάζει το άρθρο 3, παράγραφος 2, και το άρθρο 4, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1037.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται ότι η μεθοδολογία της Επιτροπής για τον προσδιορισμό του περιθωρίου υποτιμολόγησης όσον αφορά τις προσφεύγουσες παραβιάζει το άρθρο 1, παράγραφος 1, το άρθρο 2, στοιχείο δ', και το άρθρο 8, παράγραφοι 1, 2, και 5, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1037.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα καθώς και στα έξοδα της ενώπιον του τμήματος προσφυγών του EUIPO διαδικασίας συμπεριλαμβανομένων.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

Το προσφεύγον ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο να ακυρώσει την οδηγία (EE) 2020/739 της Επιτροπής, της 3ης Ιουνίου 2020, για την τροποποίηση του παραρτήματος III της οδηγίας 2000/54/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου όσον αφορά τη συμπερίληψη του ιού SARS-CoV-2 στον κατάλογο των βιολογικών παραγόντων για τους οποίους είναι γνωστό ότι προσβάλλουν τον άνθρωπο, και για την τροποποίηση της οδηγίας (ΕΕ) 2019/1833 της Επιτροπής, η οποία δημοσιεύτηκε στην (Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης στις 4.6.2020 ΕΕ L 175, σ. 11 έως 14).

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση των άρθρων 2 και 18 της οδηγίας 2000/54/ΕΚ, καθώς και του παραρτήματός της III.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση ουσιώδους τύπου λόγω μη αιτιολόγησης της ταξινόμησης του βιολογικού παράγοντα SARA-CoV-2 στην ομάδα 3.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση της απόφασης του τμήματος μείζονος συνθέσεως του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της 19ης Δεκεμβρίου 2019, η οποία εκδόθηκε επί της αιτήσεως προδικαστικής αποφάσεως C-502/19, Junqueras Vies, στο μέτρο που αναγνωρίζει στον O. Junqueras την ιδιότητα του ευρωβουλευτή από τις 13 Ιουνίου 2019, με αποτέλεσμα, κατ’ εφαρμογήν της εν λόγω απόφασης, να μη συντρέχει ο λόγος ασυμβιβάστου του άρθρου 7, παράγραφος 2, της Πράξης του 1976 περί της εκλογής των αντιπροσώπων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται η αναγκαιότητα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μιας μη τυπολατρικής ερμηνείας του άρθρου 7, παράγραφος 2, της Πράξης του 1976 περί της εκλογής των αντιπροσώπων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο μέτρο που, καθόσον το Κοινοβούλιο δεν ενήργησε προκειμένου να προστατεύσει την ασυλία του O. Junqueras, του απαγορεύτηκε με φυσικό περιορισμό και παρά τη θέλησή του να παραιτηθεί από τη θέση του μέλους τoυ ισπανικού Κοινοβουλίου και να έχει πρόσβαση στην πλήρη άσκηση των καθηκόντων του ως μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται η αναγκαιότητα, στη συγκεκριμένη περίπτωση, μιας ουσιαστικής και όχι τυπικής ερμηνείας του άρθρου 7, παράγραφος 2, της Πράξης του 1976 περί της εκλογής των αντιπροσώπων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, στο μέτρο που δεν συνέτρεχε επί της ουσίας λόγος ασυμβιβάστου, δεδομένου ότι τελούσε μονίμως υπό αναστολή η άσκηση των καθηκόντων του O. Junqueras ως βουλευτή του ισπανικού Κοινοβουλίου, καθώς και όλα τα σύμφυτα προς την ιδιότητα αυτή δικαιώματα και αποζημιώσεις, παρέμεινε δε στη θέση αυτή παρά τη θέλησή του, καθώς εμποδίστηκε, με φυσικό περιορισμό και παρά τη θέλησή του, να παραιτηθεί από την εν λόγω θέση ώστε να έχει πρόσβαση στην πλήρη άσκηση των καθηκόντων του ως μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.