1)

Το άρθρο 108, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ έχει την έννοια ότι εθνική ρύθμιση η οποία τροποποιεί καθεστώς ενισχύσεων περιορίζοντας τον κύκλο των δικαιούχων των ενισχύσεων αυτών υπόκειται, κατ’ αρχήν, στην υποχρέωση κοινοποίησης που προβλέπει η διάταξη αυτή.

2)

Το άρθρο 58, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 651/2014 της Επιτροπής, της 17ης Ιουνίου 2014, για την κήρυξη ορισμένων κατηγοριών ενισχύσεων ως συμβατών με την εσωτερική αγορά κατ’ εφαρμογή των άρθρων 107 και 108 [ΣΛΕΕ], έχει την έννοια ότι ενισχύσεις που χορηγήθηκαν πριν από την έναρξη ισχύος του εν λόγω κανονισμού, βάσει καθεστώτος ενισχύσεων όπως το επίμαχο στις διαφορές των κυρίων δικών, μπορούν, δυνάμει του ίδιου κανονισμού, να τύχουν απαλλαγής από την υποχρέωση κοινοποίησης που προβλέπει το άρθρο 108, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ.

3)

Το άρθρο 44, παράγραφος 3, του κανονισμού 651/2014 έχει την έννοια ότι καθεστώς ενισχύσεων, όπως το επίμαχο στις κύριες δίκες, για το οποίο το ποσό της επιστροφής των φόρων επί της ενέργειας καθορίζεται ρητώς με τύπο υπολογισμού προβλεπόμενο από την εθνική ρύθμιση η οποία θεσπίζει το καθεστώς αυτό, είναι σύμφωνο με την εν λόγω διάταξη.

1)

Τα άρθρα 63 και 65 ΣΛΕΕ αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση δυνάμει της οποίας τα μερίσματα που διανέμει ημεδαπή εταιρία σε ημεδαπό συνταξιοδοτικό ταμείο, αφενός, υπόκεινται σε παρακρατούμενο στην πηγή φόρο ο οποίος μπορεί να συμψηφιστεί στο σύνολό του με τον οφειλόμενο από το ταμείο αυτό φόρο εταιριών, με δυνατότητα επιστροφής φόρου σε περίπτωση που ο παρακρατηθείς στην πηγή φόρος υπερβαίνει τον οφειλόμενο από το ταμείο φόρο εταιριών, και, αφετέρου, τα μερίσματα αυτά δεν προκαλούν αύξηση ή προκαλούν μικρή μόνον αύξηση του φορολογητέου αποτελέσματος όσον αφορά τον φόρο εταιριών, λόγω της δυνατότητας εκπτώσεως των προοριζόμενων για την κάλυψη υποχρεώσεων καταβολής συντάξεων αποθεματικών από το εν λόγω αποτέλεσμα, ενώ τα μερίσματα που καταβάλλονται σε αλλοδαπό συνταξιοδοτικό ταμείο φορολογούνται με παρακράτηση στην πηγή και ο παρακρατούμενος φόρος είναι οριστικός, όταν το αλλοδαπό συνταξιοδοτικό ταμείο χρησιμοποιεί τα εισπραττόμενα μερίσματα για τη σύσταση αποθεματικών προς κάλυψη των συντάξεων τις οποίες θα πρέπει να καταβάλλει στο μέλλον, πράγμα το οποίο εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

2)

Το άρθρο 64, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ έχει την έννοια ότι, για την εφαρμογή της διατάξεως αυτής, δεν μπορεί να θεωρηθεί ως περιορισμός ο οποίος υφίστατο στις 31 Δεκεμβρίου 1993 εθνική ρύθμιση κατά την οποία τα μερίσματα που διανέμει ημεδαπή εταιρία σε ημεδαπό συνταξιοδοτικό ταμείο, αφενός, υπόκεινται σε φόρο που παρακρατείται στην πηγή και μπορεί να συμψηφιστεί στο σύνολό του με τον οφειλόμενο από το ταμείο αυτό φόρο, με δυνατότητα επιστροφής σε περίπτωση που ο παρακρατηθείς στην πηγή φόρος υπερβαίνει τον οφειλόμενο από το ταμείο φόρο εταιριών και, αφετέρου, δεν προκαλούν αύξηση του φορολογητέου αποτελέσματος όσον αφορά τον οφειλόμενο φόρο εταιριών ή προκαλούν μικρή μόνον αύξηση αυτού λόγω της δυνατότητας εκπτώσεως από το εν λόγω αποτέλεσμα των αποθεματικών για την κάλυψη υποχρεώσεων καταβολής συντάξεων, ενώ για τα μερίσματα που καταβάλλονται σε αλλοδαπό συνταξιοδοτικό ταμείο ο φόρος παρακρατείται στην πηγή και είναι για το ταμείο αυτό οριστικός.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Καταδικάζει τις Aanbestedingskalender BV, Negometrix BV, CTM Solution BV, Stillpoint Applications BV και Huisinga Beheer BV στα δικαστικά έξοδα.

3)

Το Βασίλειο των Κάτω Χωρών φέρει τα δικαστικά του έξοδα.

1)

Το άρθρο 148, παράγραφος 4, του κανονισμού (ΕΕ) 1308/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 17ης Δεκεμβρίου 2013, για τη θέσπιση κοινής οργάνωσης των αγορών γεωργικών προϊόντων και την κατάργηση των κανονισμών (ΕΟΚ) αριθ. 922/72, (ΕΟΚ) αριθ. 234/79, (ΕΚ) αριθ. 1037/2001 και (ΕΚ) αριθ. 1234/2007 του Συμβουλίου, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΕ) 2017/2393 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2017, δεν αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση, όπως η προβλεπόμενη στο άρθρο 3, παράγραφος 3, σημείο 1, του Lietuvos Respublikos Ūkio subjektų, perkančių-parduodančių žalią pieną ir prekiaujančių pieno gaminiais, nesąžiningų veiksmų draudimo įstatymas Nr. XII-1907 (νόμου αριθ. XII-1907 της Δημοκρατίας της Λιθουανίας, περί απαγορεύσεως των αθέμιτων πρακτικών εκ μέρους των οικονομικών φορέων της Λιθουανίας κατά την αγοραπωλησία νωπού γάλακτος και την εμπορία γαλακτοκομικών προϊόντων), της 25ης Ιουνίου 2015, όπως έχει τροποποιηθεί με τον νόμο της 22ας Δεκεμβρίου 2015, η οποία, με σκοπό την καταπολέμηση των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών, απαγορεύει στους αγοραστές νωπού γάλακτος να καταβάλλουν διαφορετική τιμή αγοράς στους παραγωγούς που πρέπει να θεωρείται ότι ανήκουν στην ίδια ομάδα βάσει της ανά ημέρα πωλούμενης ποσότητας νωπού γάλακτος, το οποίο είναι ίδιας συνθέσεως και ποιότητας και παραδίδεται με την ίδια μέθοδο, στον βαθμό που η εν λόγω ρύθμιση είναι πρόσφορη να διασφαλίσει την υλοποίηση του επιδιωκόμενου σκοπού και δεν υπερβαίνει το αναγκαίο για την επίτευξη του σκοπού αυτού μέτρο, πράγμα το οποίο εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

2)

Το άρθρο 148, παράγραφος 4, του κανονισμού 1308/2013, όπως έχει τροποποιηθεί με τον κανονισμό 2017/2393, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση, όπως η προβλεπόμενη στο άρθρο 3, παράγραφος 3, σημείο 3, και στο άρθρο 5 του νόμου XII-1907 της Δημοκρατίας της Λιθουανίας, περί απαγορεύσεως των αθέμιτων πρακτικών εκ μέρους των οικονομικών φορέων της Λιθουανίας κατά την αγοραπωλησία νωπού γάλακτος και την εμπορία γαλακτοκομικών προϊόντων, της 25ης Ιουνίου 2015, όπως έχει τροποποιηθεί με τον νόμο της 22ας Δεκεμβρίου 2015, η οποία, με σκοπό την καταπολέμηση των αθέμιτων εμπορικών πρακτικών, απαγορεύει στον αγοραστή νωπού γάλακτος να μειώνει αδικαιολόγητα τη συμφωνηθείσα με τον παραγωγό τιμή και εξαρτά από άδεια της αρμόδιας εθνικής αρχής κάθε μείωση της τιμής άνω του 3 %.

1)

Το άρθρο 21, παράγραφος 3, της οδηγίας 2003/96/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Οκτωβρίου 2003, σχετικά με την αναδιάρθρωση του κοινοτικού πλαισίου φορολογίας των ενεργειακών προϊόντων και της ηλεκτρικής ενέργειας, έχει την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνικές διατάξεις ή πρακτικές οι οποίες προβλέπουν τη φορολόγηση των ενεργειακών προϊόντων που καταναλώνονται εντός του θερμοηλεκτρικού σταθμού της εγκατάστασης στην οποία έχουν παρασκευασθεί, εφόσον η κατανάλωση αυτή αποσκοπεί στην παραγωγή ενεργειακών προϊόντων μέσω της δημιουργίας της θερμικής ενέργειας που είναι αναγκαία για την τεχνολογική διαδικασία παρασκευής των εν λόγω προϊόντων. Η ερμηνεία αυτή δεν θίγει, καταρχήν, την εφαρμογή του άρθρου 14, παράγραφος 1, στοιχείο α', της οδηγίας αυτής επί του τμήματος των ενεργειακών προϊόντων που καταναλώνεται για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας.

2)

Το άρθρο 2, παράγραφος 3, της οδηγίας 2003/96 καθώς και η αρχή της αναλογικότητας έχουν την έννοια ότι αντιτίθενται σε εθνικές διατάξεις ή πρακτικές οι οποίες προβλέπουν, σε περίπτωση μη υποβολής αιτήσεως προς τις αρμόδιες φορολογικές αρχές για την ταξινόμηση, για την επιβολή ειδικού φόρου κατανάλωσης, ενεργειακών προϊόντων των οποίων το επίπεδο φορολογίας δεν έχει καθοριστεί από την οδηγία αυτή, την εφαρμογή του συντελεστή ειδικού φόρου κατανάλωσης που προβλέπεται για το πετρέλαιο εσωτερικής καύσης και τη διατήρηση της εφαρμογής του συντελεστή αυτού, ακόμη και όταν έχει εκδοθεί μεταγενεστέρως απόφαση σχετικά με την ταξινόμηση, με την οποία τα εν λόγω προϊόντα εξομοιώνονται με το μαζούτ.

1)

Η αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων, όπως προβλέπεται στο άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Ιουλίου 2009, σχετικά με τους κοινούς κανόνες για την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενεργείας και για την κατάργηση της οδηγίας 2003/54/ΕΚ, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία με την οποία επιβάλλονται φόροι επί της παραγωγής και της αποθηκεύσεως πυρηνικών καυσίμων και αποβλήτων, όπως οι επίμαχοι στις κύριες δίκες φόροι επί της πυρηνικής ενέργειας, που επιβαρύνουν μόνον τις επιχειρήσεις παραγωγής ηλεκτρισμού με χρήση πυρηνικής ενέργειας και των οποίων κύριος σκοπός δεν είναι η προστασία του περιβάλλοντος αλλά η αύξηση των εσόδων του οικονομικού συστήματος ηλεκτρικής ενέργειας.

2)

Το άρθρο 3, παράγραφος 2, της οδηγίας 2009/72 έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία όπως η επίμαχη στις υποθέσεις των κύριων δικών, στην περίπτωση που ο περιβαλλοντικός σκοπός και τα χαρακτηριστικά των περιβαλλοντικών φόρων δεν συγκεκριμενοποιούνται στις διατάξεις της νομοθεσίας αυτής.

1)

Το άρθρο 191, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 9, παράγραφος 1, της οδηγίας 2000/60/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Οκτωβρίου 2000, για τη θέσπιση πλαισίου κοινοτικής δράσης στον τομέα της πολιτικής των υδάτων, έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται στη θέσπιση τέλους χρήσεως εσωτερικών υδάτων για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, όπως το επίμαχο στις κύριες δίκες, το οποίο δεν προάγει την αποτελεσματική χρήση των υδάτων ούτε θεσπίζει μηχανισμούς για τη διατήρηση και προστασία των κοινόχρηστων υδάτινων πόρων, του οποίου το ύψος ουδόλως σχετίζεται με την ικανότητα προκλήσεως βλάβης στους κοινόχρηστους υδάτινους πόρους και το οποίο εστιάζει αποκλειστικώς και μόνο στην ικανότητα παραγωγής εσόδων των παραγωγών υδροηλεκτρικής ενέργειας.

2)

Η αρχή της απαγορεύσεως των διακρίσεων, όπως προβλέπεται στο άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Ιουλίου 2009, σχετικά με τους κοινούς κανόνες για την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενεργείας και για την κατάργηση της οδηγίας 2003/54/ΕΚ, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε τέλος, όπως το επίμαχο στις κύριες δίκες τέλος χρήσεως εσωτερικών υδάτων για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας, που επιβαρύνει μόνον τους παραγωγούς υδροηλεκτρικής ενέργειας οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε λεκάνες απορροής ποταμού που εκτείνονται στην εδαφική περιφέρεια δύο τουλάχιστον αυτόνομων κοινοτήτων.

3)

Κατ’ ορθή ερμηνεία του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, το γεγονός ότι το επίμαχο στις κύριες δίκες τέλος χρήσεως εσωτερικών υδάτων για την παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας δεν επιβαρύνει, αφενός, τους παραγωγούς υδροηλεκτρικής ενέργειας οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε λεκάνες απορροής ποταμού που βρίσκονται στην εδαφική περιφέρεια μίας μόνο αυτόνομης κοινότητας και, αφετέρου, τους παραγωγούς ηλεκτρικής ενέργειας από άλλες πηγές και όχι από την υδραυλική ενέργεια δεν συνιστά κρατική ενίσχυση υπέρ των παραγωγών αυτών ηλεκτρικής ενέργειας, δεδομένου ότι αυτοί δεν βρίσκονται, υπό το πρίσμα του κρίσιμου πλαισίου αναφοράς και του σκοπού που επιδιώκει το επίμαχο τέλος, σε συγκρίσιμη κατάσταση με τους υποκείμενους στο τέλος παραγωγούς υδροηλεκτρικής ενέργειας οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε λεκάνες απορροής ποταμού που εκτείνονται στην εδαφική περιφέρεια δύο τουλάχιστον αυτόνομων κοινοτήτων, όπερ εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

1)

Η κατά το άρθρο 12, παράγραφος 2, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2015/63 της Επιτροπής, της 21ης Οκτωβρίου 2014, για τη συμπλήρωση της οδηγίας 2014/59/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου όσον αφορά τις εκ των προτέρων συνεισφορές σε χρηματοδοτικές ρυθμίσεις εξυγίανσης, έννοια της «αλλαγής καθεστώτος» πρέπει να ερμηνευθεί ως περιλαμβάνουσα πράξη όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, με την οποία ίδρυμα παύει, διαρκούντος του έτους, να υπόκειται στην εποπτεία της εθνικής αρχής εξυγίανσης κατόπιν διασυνοριακής συγχωνεύσεως με απορρόφηση από τη μητρική του εταιρία, πράγμα που σημαίνει ότι η πράξη αυτή δεν ασκεί επιρροή στην υποχρέωση του ως άνω ιδρύματος να καταβάλει το σύνολο των τακτικών συνεισφορών που οφείλονται για το επίμαχο έτος συνεισφοράς.

2)

Το άρθρο 12, παράγραφος 2, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού 2015/63 πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι εφαρμόζεται σε περίπτωση κατά την οποία η διασυνοριακή συγχώνευση με απορρόφηση ιδρύματος, το οποίο ευρίσκεται σε ένα κράτος μέλος, από τη μητρική του εταιρία, η οποία είναι εγκατεστημένη σε άλλο κράτος μέλος, και η συνακόλουθη εξαφάνιση του απορροφηθέντος αυτού ιδρύματος έλαβαν χώρα κατά τη διάρκεια του 2015, σε χρονικό σημείο κατά το οποίο ούτε η εθνική αρχή εξυγίανσης ούτε το εθνικό ταμείο είχαν ακόμη επισήμως συσταθεί από το πρώτο κράτος μέλος, οι δε συνεισφορές δεν είχαν ακόμη υπολογιστεί.

3)

Το άρθρο 104 της οδηγίας 2014/59/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Μαΐου 2014, για τη θέσπιση πλαισίου για την ανάκαμψη και την εξυγίανση πιστωτικών ιδρυμάτων και επιχειρήσεων επενδύσεων και για την τροποποίηση της οδηγίας 82/891/ΕΟΚ του Συμβουλίου και των οδηγιών 2001/24/ΕΚ, 2002/47/ΕΚ, 2004/25/ΕΚ, 2005/56/ΕΚ, 2007/36/ΕΚ, 2011/35/ΕΕ, 2012/30/ΕΕ και 2013/36/ΕΕ, καθώς και των κανονισμών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου (ΕΕ) αριθ. 1093/2010 και (ΕΕ) αριθ. 648/2012, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι ίδρυμα ευρισκόμενο σε κράτος μέλος και συγχωνευθέν, μέσω απορρόφησής του, με μητρική εταιρία εγκατεστημένη σε άλλο κράτος σε ημερομηνία προγενέστερη της επιβολής έκτακτης συνεισφοράς από την εθνική αρχή εξυγίανσης του πρώτου κράτους μέλους δεν υποχρεούται σε καταβολή της συνεισφοράς αυτής.

1)

Η Ιρλανδία, καθόσον δεν έλαβε όλα τα μέτρα που συνεπάγεται η εκτέλεση την αποφάσεως της 3ης Ιουλίου 2008, Επιτροπή κατά Ιρλανδίας (C-215/06, EU:C:2008:380), παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 260, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

2)

Υποχρεώνει την Ιρλανδία να καταβάλει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατ’ αποκοπήν ποσόν ύψους 5 000 000 ευρώ.

3)

Υποχρεώνει την Ιρλανδία να καταβάλει στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή χρηματική ποινή ύψους 15 000 ευρώ ανά ημέρα από της δημοσιεύσεως της παρούσας αποφάσεως έως την ημερομηνία εκτελέσεως της αποφάσεως της 3ης Ιουλίου 2008, Επιτροπή κατά Ιρλανδίας (C-215/06, EU:C:2008:380).

4)

Καταδικάζει την Ιρλανδία στα δικαστικά έξοδα.

1)

Το άρθρο 6 της οδηγίας 2011/92/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, για την εκτίμηση των επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων δημοσίων και ιδιωτικών έργων στο περιβάλλον, έχει την έννοια ότι δεν επιτρέπει σε κράτος μέλος να διεξάγει τις σχετικές με έργο διαδικασίες συμμετοχής του κοινού στη διαδικασία λήψεως αποφάσεων στην έδρα της αρμόδιας περιφερειακής διοικητικής αρχής και όχι στον Δήμο όπου βρίσκεται ο τόπος υλοποιήσεως του έργου αυτού, εφόσον οι συγκεκριμένοι όροι διεξαγωγής δεν διασφαλίζουν την ουσιαστική τήρηση των δικαιωμάτων του ενδιαφερομένου κοινού, στοιχείο του οποίου η διακρίβωση απόκειται στο αιτούν δικαστήριο.

2)

Τα άρθρα 9 και 11 της οδηγίας 2011/92 έχουν την έννοια ότι αντιτίθενται σε ρύθμιση, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, η οποία έχει ως αποτέλεσμα να αντιτάσσεται σε μέλη του ενδιαφερόμενου κοινού προθεσμία για την άσκηση ενδίκου βοηθήματος της οποίας αφετηρία συνιστά η δημοσιοποίηση της εγκρίσεως έργου διά της αναρτήσεως στο διαδίκτυο, όταν τα μέλη αυτά του ενδιαφερόμενου κοινού δεν είχαν προηγουμένως τη δυνατότητα να ενημερωθούν επαρκώς για τη διαδικασία αδειοδοτήσεως σύμφωνα με το άρθρο 6, παράγραφος 2, της οδηγίας αυτής.

1)

Αναιρεί την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 8ης Μαρτίου 2018, Rose Vision κατά Επιτροπής (T-45/13 RENV και T-587/15, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2018:124), κατά το μέτρο που, με αυτήν, το Γενικό Δικαστήριο έκρινε, στη σκέψη 160 της αποφάσεως αυτής, ότι δεν διαπιστωνόταν, βάσει του άρθρου 340, πρώτο εδάφιο, ΣΛΕΕ, η πρόσκληση ζημίας εκ συμβατικής ευθύνης στην αναιρεσείουσα συνεπεία της παραβάσεως του σημείου II.22, παράγραφος 1, των γενικών όρων που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος των συμφωνιών που συνήφθησαν μεταξύ της Rose Vision SL και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, στο πλαίσιο του έβδομου προγράμματος-πλαισίου, που θεσπίσθηκε με την απόφαση 1982/2006/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 18ης Δεκεμβρίου 2006, σχετικά με το Έβδομο πρόγραμμα-πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σχετικά με το έβδομο πρόγραμμα-πλαίσιο δραστηριοτήτων έρευνας, τεχνολογικής ανάπτυξης και επίδειξης της Ευρωπαϊκής Κοινότητας (2007-2013).

2)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως κατά τα λοιπά.

3)

Διαπιστώνει ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παραβίασε τη συμφωνία επιχορηγήσεως σχετικά με το σχέδιο FutureNEM ως προς την εμπιστευτικότητα του ελέγχου 11-INFS-025.

4)

Καταδικάζει την Rose Vision SL να φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων της, το ήμισυ των δικαστικών εξόδων της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τόσο της πρωτόδικης όσο και της αναιρετικής διαδικασίας.

1)

Το άρθρο 3, σημείο 8, του κανονισμού (ΕΚ) 1371/2007 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Οκτωβρίου 2007, σχετικά με τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των επιβατών σιδηροδρομικών γραμμών, έχει την έννοια ότι η περίπτωση κατά την οποία ένας επιβάτης επιβιβάζεται σε ελεύθερα προσβάσιμη αμαξοστοιχία για την πραγματοποίηση διαδρομής χωρίς να έχει αγοράσει εισιτήριο εμπίπτει στην έννοια της «σύμβασης μεταφοράς», κατά τη διάταξη αυτή.

2)

Το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, έχει την έννοια ότι αποκλείει τη δυνατότητα εθνικού δικαστηρίου το οποίο διαπιστώνει τον καταχρηστικό χαρακτήρα ποινικής ρήτρας προβλεπόμενης σε σύμβαση συναφθείσα μεταξύ επαγγελματία και καταναλωτή, αφενός, να ελαττώνει το ποσό του προστίμου που επιβάλλει η εν λόγω ρήτρα εις βάρος του εν λόγω καταναλωτή και, αφετέρου, να αντικαθιστά την εν λόγω ρήτρα, κατ’ εφαρμογήν των αρχών του εθνικού δικαίου των συμβάσεων, με ενδοτικού δικαίου διάταξη του εθνικού δικαίου, εκτός εάν η επίμαχη σύμβαση δεν μπορεί να εξακολουθήσει να υφίσταται σε περίπτωση κατάργησης της καταχρηστικής ρήτρας και εάν η ακύρωση της σύμβασης στο σύνολό της εκθέτει τον καταναλωτή σε ιδιαιτέρως επιζήμιες συνέπειες.

1)

Το άρθρο 1, παράγραφος 1, το άρθρο 3, παράγραφος 1, το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, δεν αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση, όπως η επίμαχη στις κύριες δίκες, η οποία, προς εξασφάλιση απαιτήσεως προκύπτουσας από σύμβαση καταναλωτικής πίστεως, συναφθείσα μεταξύ επαγγελματία και καταναλωτή, παρέχει τη δυνατότητα να συμφωνηθεί στη σύμβαση η υποχρέωση του δανειολήπτη να εκδώσει γραμμάτιο εις διαταγήν εν λευκώ και η οποία εξαρτά το θεμιτό της εκδόσεως ενός τέτοιου γραμματίου από την προηγούμενη σύναψη συμφωνίας περί του αξιογράφου προσδιορίζουσας τον τρόπο με τον οποίο θα συμπληρωθεί το γραμμάτιο, με την επιφύλαξη ότι ο ως άνω όρος και η εν λόγω συμφωνία είναι σύμφωνοι προς τα άρθρα 3 και 5 της εν λόγω οδηγίας καθώς και προς το άρθρο 10 της οδηγίας 2008/48/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Απριλίου 2008, για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και την κατάργηση της οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου, πράγμα το οποίο εναπόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

2)

Το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13, καθώς και το άρθρο 10, παράγραφος 2, της οδηγίας 2008/48 έχουν την έννοια ότι, όταν, υπό περιστάσεις όπως αυτές των κυρίων δικών, εθνικό δικαστήριο διατηρεί σοβαρές αμφιβολίες περί του βασίμου αγωγής στηριζόμενης σε γραμμάτιο εις διαταγήν εκδοθέν προς εξασφάλιση απαιτήσεως προκύπτουσας από σύμβαση καταναλωτικής πίστεως, γραμμάτιο το οποίο αρχικώς εκδόθηκε εν λευκώ από τον εκδότη και συμπληρώθηκε αργότερα από τον δικαιούχο, το ως άνω δικαστήριο πρέπει να εξετάσει αυτεπαγγέλτως αν οι όροι που συμφώνησαν μεταξύ τους οι συμβαλλόμενοι έχουν καταχρηστικό χαρακτήρα και μπορεί, συναφώς, να απαιτήσει από τον επαγγελματία να προσκομίσει το έγγραφο που περιέχει τους όρους αυτούς, ώστε το ως άνω δικαστήριο να είναι σε θέση να βεβαιωθεί ότι έχουν γίνει σεβαστά τα δικαιώματα που αντλούν οι καταναλωτές από τις εν λόγω οδηγίες.

1)

Το δίκαιο της Ένωσης και, ειδικότερα, ο κανονισμός (ΕΚ) 1107/2009 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 21ης Οκτωβρίου 2009, σχετικά με τη διάθεση φυτοπροστατευτικών προϊόντων στην αγορά και την κατάργηση των οδηγιών 79/117/ΕΟΚ και 91/414/ΕΟΚ του Συμβουλίου, έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε εθνική διαδικασία βάσει της οποίας η αρμόδια αρχή έχει την εξουσία να προσαρμόσει αυτεπαγγέλτως τη διάρκεια ισχύος της άδειας παράλληλου εμπορίου προς τη διάρκεια ισχύος της άδειας του προϊόντος αναφοράς η οποία ανανεώνεται.

2)

Ο κανονισμός 1107/2009 και, ιδίως, το άρθρο 52 αυτού έχουν την έννοια ότι η προσαρμογή της διάρκειας ισχύος της άδειας παράλληλου εμπορίου δεν απορρέει αυτοδικαίως από την απόφαση περί ανανεώσεως της άδειας του προϊόντος αναφοράς, αλλά απαιτεί να ληφθεί απόφαση συναφώς.

Ο κανονισμός 1107/2009 έχει την έννοια ότι, οσάκις πρόκειται για την προσαρμογή της διάρκειας ισχύος μιας άδειας παράλληλου εμπορίου προς τη διάρκεια ισχύος της άδειας του προϊόντος αναφοράς η οποία ανανεώνεται, πρέπει να πληρούνται οι προϋποθέσεις του άρθρου 52, παράγραφοι 1 έως 3, του κανονισμού 1107/2009, που είναι αναγκαίες για τη χορήγηση της άδειας αυτής, στη δε αρμόδια αρχή του οικείου κράτους μέλους απόκειται να εξακριβώσει αν τούτο ισχύει.

Το άρθρο 52, παράγραφος 3, στοιχείο α', του κανονισμού 1107/2009 έχει την έννοια ότι καλύπτει την περίπτωση στην οποία το φυτοπροστατευτικό προϊόν που έχει αδειοδοτηθεί από το κράτος μέλος καταγωγής παρασκευάζεται από μια εταιρία Α, ενώ το φυτοπροστατευτικό προϊόν αναφοράς παρασκευάζεται, σύμφωνα με την ίδια μέθοδο, αλλά σε τόπο διαφορετικό από εκείνον του προηγούμενου προϊόντος, από μια εταιρία Β με τη συγκατάθεση της εταιρίας Α, υπό την προϋπόθεση ότι η συγκατάθεση αυτή έχει διάρκεια ανάλογη με τη διάρκεια μιας συμφωνίας για την παραχώρηση άδειας εκμετάλλευσης.

3)

Το άρθρο 52, παράγραφοι 2 έως 4, του κανονισμού 1107/2009 έχει την έννοια ότι στον κάτοχο της άδειας παράλληλου εμπορίου απόκειται να υποβάλει νέο πλήρη φάκελο αιτήσεως, παρέχοντας τις πληροφορίες της παραγράφου 4 του άρθρου αυτού, προκειμένου να αποδείξει ότι τα οικεία προϊόντα εξακολουθούν να είναι «πανομοιότυπα», κατά την έννοια της παραγράφου 3 του εν λόγω άρθρου, με την επιφύλαξη της δυνατότητας της αρμόδιας αρχής να ζητήσει από το κράτος μέλος καταγωγής του εισαγόμενου προϊόντος τις πληροφορίες που απαιτούνται προκειμένου να αξιολογηθεί εάν τα προϊόντα αυτά είναι πανομοιότυπα. Σε περίπτωση προσβολής της αποφάσεως περί χορηγήσεως άδειας παράλληλου εμπορίου, εφαρμόζονται οι εθνικοί κανόνες του οικείου κράτους μέλους σχετικά με το βάρος αποδείξεως, υπό τον όρο ότι συνάδουν με την αρχή της ισοδυναμίας και δεν καθιστούν πρακτικώς αδύνατη ή υπερβολικά δυσχερή την άσκηση των δικαιωμάτων που παρέχει η έννομη τάξη της Ένωσης.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Η Outsource Professional Services Ltd φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων της, και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Flatworld Solutions Pvt Ltd στο πλαίσιο της αναιρετικής διαδικασίας.

3)

Το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) φέρει τα δικαστικά έξοδά του στο πλαίσιο της αναιρετικής διαδικασίας.

1)

Το άρθρο 4, σημείο 10, του κανονισμού (ΕΕ) 655/2014 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Μαΐου 2014, περί της διαδικασίας ευρωπαϊκής διαταγής δέσμευσης λογαριασμού προς διευκόλυνση της διασυνοριακής είσπραξης οφειλών σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, έχει την έννοια ότι διαταγή πληρωμής, όπως αυτή της κύριας δίκης, που δεν είναι εκτελεστή δεν συνιστά «δημόσιο έγγραφο», κατά την έννοια της διατάξεως αυτής.

2)

Το άρθρο 5, στοιχείο α', του κανονισμού 655/2014 έχει την έννοια ότι μια εκκρεμής διαδικασία διαταγής πληρωμής, όπως αυτή της κύριας δίκης, μπορεί να λογίζεται ως «διαδικασία ως προς την κυρία υπόθεση», κατά την έννοια της διατάξεως αυτής.

3)

Το άρθρο 45 του κανονισμού 655/2014 έχει την έννοια ότι οι δικαστικές διακοπές δεν συνιστούν «εξαιρετικές περιστάσεις», κατά την έννοια της διατάξεως αυτής.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Καταδικάζει τις Silec Cable SAS και General Cable Corp. στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως ως προδήλως αβάσιμη.

2)

Η Fred Olsen SA φέρει, πέραν των σχετικών με την αίτηση αναιρέσεως δικαστικών εξόδων της, και τα έξοδα της Naviera Armas SA.

3)

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρει τα δικαστικά έξοδά της.

1)

Για τη διασφάλιση της προστασίας των καταναλωτών και των χρηστών και την τήρηση της ενωσιακής νομολογίας περί της εφαρμογής της, συνάδει προς το δίκαιο της Ένωσης, κατά την οδηγία 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές (1), και ειδικότερα κατά το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας αυτής, ο καθορισμός από το Tribunal Supremo (Ανώτατο Δικαστήριο), στις αποφάσεις του 44 έως 49 της 23.1.2019, απαρέγκλιτου κριτηρίου κατά το οποίο, στις συμβάσεις ενυπόθηκου δανείου που συνάπτονται με καταναλωτές, είναι καταχρηστική η ρήτρα η οποία δεν αποτέλεσε αντικείμενο διαπραγμάτευσης και η οποία προβλέπει ότι όλα τα έξοδα κατάρτισης της πράξης ενυπόθηκου δανείου πρέπει να βαρύνουν τον δανειολήπτη, τα δε διάφορα έξοδα που περιλαμβάνονται στην εν λόγω καταχρηστική και κηρυχθείσα άκυρη ρήτρα πρέπει να κατανέμονται μεταξύ του τραπεζικού ιδρύματος που έθεσε στη σύμβαση την προκαθορισμένη ρήτρα και του δανειολήπτη καταναλωτή, προκειμένου να περιοριστεί η επιστροφή των αχρεωστήτως καταβληθέντων ποσών μέσω εφαρμογής της εθνικής νομοθεσίας;

Επιπλέον, για τη διασφάλιση της προστασίας των καταναλωτών και των χρηστών και την τήρηση της ενωσιακής νομολογίας περί της εφαρμογής της, συνάδει προς το δίκαιο της Ένωσης, κατά την οδηγία 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, και ειδικότερα κατά το άρθρο 6, παράγραφος 1, και το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας αυτής, συμπληρωματική ερμηνεία από το Ανώτατο Δικαστήριο ρήτρας κηρυχθείσας άκυρης ως καταχρηστικής όταν η κατάργηση της ως άνω ρήτρας και τα αποτελέσματα της κατάργησης αυτής δεν θίγουν τη διατήρηση σε ισχύ της σύμβασης ενυπόθηκου δανείου;

2)

Επίσης, σε σχέση με το άρθρο 394 του Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας, το οποίο θεσπίζει το κριτήριο της αντικειμενικής ήττας σε σχέση με τα δικαστικά έξοδα, πρέπει να θεωρηθεί ότι, εάν καταχρηστική ρήτρα περί εξόδων κηρυχθεί άκυρη πλην όμως τα αποτελέσματα της ακυρότητας αυτής περιορίζονται στην προμνησθείσα κατανομή των εξόδων, τούτο παραβιάζει τις αρχές του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης περί αποτελεσματικότητας και μη δεσμευτικού χαρακτήρα των καταχρηστικών ρητρών, στην περίπτωση που θεωρηθεί ότι η αγωγή γίνεται εν μέρει δεκτή, και μπορεί να κριθεί ότι τούτο παράγει αντίστροφο αποτρεπτικό αποτέλεσμα με τη συνακόλουθη πλημμελή προστασία των θεμιτών συμφερόντων καταναλωτών και χρηστών;

—

να διαπιστώσει ότι το Βασίλειο του Βελγίου παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από την οδηγία 2009/72/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Ιουλίου 2009, σχετικά με τους κοινούς κανόνες για την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενεργείας και για την κατάργηση της οδηγίας 2003/54/ΕΚ (1), και από την οδηγία 2009/73/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Ιουλίου 2009, σχετικά με τους κοινούς κανόνες για την εσωτερική αγορά φυσικού αερίου και την κατάργηση της οδηγίας 2003/55/ΕΚ (2), καθόσον παρέλειψε να μεταφέρει προσηκόντως στο εθνικό δίκαιο:

—

να καταδικάσει το Βασίλειο του Βελγίου στα δικαστικά έξοδα.

α)

Αποτελεί προϋπόθεση για την εφαρμογή του άρθρου 13, παράγραφος 3, του κανονισμού 1215/2012 (1) να αφορά η αγωγή, την οποία ασκεί ο ζημιωθείς για τη δικαστική επιδίωξη αξιώσεων κατά του αντισυμβαλλομένου του ασφαλιστή/ασφαλισμένου, υπόθεση ασφαλίσεως;

β)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο ερώτημα (α), το γεγονός ότι οι αξιώσεις του ζημιωθέντος κατά του αντισυμβαλλομένου του ασφαλιστή/ασφαλισμένου βασίζονται στα ίδια πραγματικά περιστατικά με την ευθεία αγωγή κατά του ασφαλιστή και ασκούνται με την ίδια αυτή αγωγή αποτελεί επαρκή συνθήκη ώστε να χαρακτηριστεί η εν λόγω αγωγή του ζημιωθέντος υπόθεση ασφαλίσεως;

γ)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο ερώτημα (α), αποτελεί επαρκή συνθήκη το γεγονός ότι επιτρέπεται, σύμφωνα με το δίκαιο που διέπει την ευθεία αγωγή κατά του ασφαλιστή, η προσεπίκληση του ασφαλισμένου;

δ)

Εμπίπτει στην κατά το άρθρο 13, παράγραφος 2, έννοια του «ζημιωθέντος» το πρόσωπο που γεννήθηκε μέσω της εφαρμογής μεθόδου ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής, στην περίπτωση που το εν λόγω πρόσωπο ασκεί αγωγή εξ αδικοπραξίας επικαλούμενο αμέλεια κατά την εφαρμογή των τεχνικών ιατρικώς υποβοηθούμενης αναπαραγωγής που είχαν ως αποτέλεσμα τη σύλληψή του;

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου στην υπόθεση T-308/18·

—

να αποφανθεί οριστικά επί των ζητημάτων που αποτελούν αντικείμενο της παρούσας αιτήσεως αναιρέσεως· και

—

να καταδικάσει την προσφεύγουσα στην υπόθεση T-308/18 στα δικαστικά έξοδα του Συμβουλίου σε πρώτο βαθμό καθώς και στο πλαίσιο της παρούσας αναιρετικής δίκης.

1)

Ακυρώνει το άρθρο 1 της αποφάσεως C(2017) 900 τελικό της Επιτροπής, της 8ης Φεβρουαρίου 2017, σχετικά με διαδικασία εφαρμογής του άρθρου 101 ΣΛΕΕ (υπόθεση AT.40018 – Ανακύκλωση συσσωρευτών αυτοκινήτου), για την περίοδο μεταξύ 10ης Φεβρουαρίου 2010 και 10ης Ιανουαρίου 2011 και για την περίοδο μεταξύ 4ης Απριλίου 2011 και 7ης Μαρτίου 2012, καθόσον αφορά τις Campine NV και Campine Recycling NV.

2)

Ακυρώνει το άρθρο 2 της αποφάσεως C(2017) 900 τελικό, καθόσον ορίζει το ύψος του επιβαλλόμενου προστίμου στην Campine και στην Campine Recycling στα 8 158 000 ευρώ.

3)

To ύψος του προστίμου που επιβάλλεται στην Campine και στην Campine Recycling βάσει του άρθρου 2 της αποφάσεως C(2017) 900 τελικό ορίζεται στα 4 275 648 ευρώ.

4)

Απορρίπτει την προσφυγή κατά τα λοιπά.

5)

Η Campine και η Campine Recycling φέρουν τα δύο τρίτα των δικαστικών εξόδων τους.

6)

Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρει τα δικαστικά έξοδά της και το ένα τρίτο των εξόδων της Campine και της Campine Recycling.

1)

Ακυρώνει την απόφαση του πρώτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 14ης Φεβρουαρίου 2017 (υπόθεση R 2125/2016-1) κατά το μέτρο με αυτήν το τμήμα προσφυγών έκανε δεκτή την αίτηση κηρύξεως ακυρότητας για «προϊόντα και παρασκευάσματα για την εκτροφή πτηνών, ερπετών και αμφιβίων» της κλάσεως 31, και για «κτηνιατρικά, θεραπευτικά, απολυμαντικά προϊόντα και παρασκευάσματα υγιεινής για χρήση σε τεράριουμ» της κλάσεως 5.

2)

Απορρίπτει την προσφυγή που άσκησε η Aviário Tropical, SA, κατά της αποφάσεως του τμήματος ακυρώσεων του EUIPO της 15ης Ιουλίου 2013 (αριθ. 6029 C), καθόσον με την προσφυγή αυτή ζητείται η ακύρωση του σήματος TROPICAL για «προϊόντα και παρασκευάσματα για την εκτροφή πτηνών, ερπετών και αμφιβίων» της κλάσεως 31, και για «κτηνιατρικά, θεραπευτικά, απολυμαντικά προϊόντα και παρασκευάσματα υγιεινής για χρήση σε τεράριουμ» της κλάσεως 5.

3)

Απορρίπτει την προσφυγή κατά τα λοιπά.

4)

Ο Tadeusz Ogrodnik φέρει το ήμισυ των δικαστικών εξόδων του EUIPO καθώς και το ήμισυ των δικαστικών εξόδων του.

5)

Το EUIPO φέρει το ήμισυ των δικαστικών εξόδων του T. Ogrodnik καθώς και το ήμισυ των δικαστικών εξόδων του.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει τον Luigi Bruno στα δικαστικά έξοδα.

3)

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης φέρουν τα δικαστικά έξοδά τους.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή-αγωγή.

2)

Κάθε διάδικος φέρει τα δικαστικά έξοδά του.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει τη Neoperl AG στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Rezon OOD στα δικαστικά έξοδα.

1)

Ακυρώνει την απόφαση του δεύτερου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 30ής Νοεμβρίου 2018 (υπόθεση R 876/2018-2).

2)

Η προσφυγή της Jumbo Africa, SL ενώπιον του EUIPO απορρίπτεται.

3)

Το EUIPO φέρει τα δικαστικά έξοδά του καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Société des produits Nestlé SA για τη διαδικασία ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου.

4)

Η Jumbo Africa φέρει τα αναγκαία έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Société des produits Nestlé στο πλαίσιο της ενώπιον του τμήματος προσφυγών του EUIPO διαδικασίας.

5)

Απορρίπτει κατά τα λοιπά την προσφυγή.

—

να ακυρώσει την απόφαση της καθής C(2019) 2526 τελικό της 2ας Απριλίου 2019 σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.44896 που έθεσε σε εφαρμογή το Ηνωμένο Βασίλειο όσον αφορά εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων ΕΑΕ·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα των προσφευγουσών.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο και/ή σε πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως και ότι παρέσχε ανεπαρκή αιτιολογία κατά τον προσδιορισμό του συστήματος αναφοράς.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο και/ή σε πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως και ότι παρέσχε ανεπαρκή αιτιολογία, καθόσον εσφαλμένα χαρακτηρίσθηκε η εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων ως παρέκκλιση από τη συνήθη λειτουργία του συστήματος αναφοράς.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο και/ή σε πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως καθόσον διαπίστωσε, στην προσβαλλόμενη απόφαση, ότι η εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων εισάγει δυσμενή διάκριση μεταξύ οικονομικών φορέων.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο και/ή σε πρόδηλα σφάλματα εκτιμήσεως, καθόσον κατέληξε στο συμπέρασμα, στην προσβαλλόμενη απόφαση ότι η εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων δεν δικαιολογείται από τη φύση ή τη γενική δομή του συστήματος αναφοράς.

—

να ακυρώσει την απόφαση της καθής C(2019) 2526 τελικό, της 2ας Απριλίου 2019, σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.44896 που έθεσε σε εφαρμογή το Ηνωμένο Βασίλειο όσον αφορά εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων ΕΑΕ, στο μέτρο που αφορά τις προσφεύγουσες ή μία από αυτές·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα των προσφευγουσών.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή εσφαλμένα εφάρμοσε το άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως κατά την επιλογή του πλαισίου αναφοράς για την ανάλυση του φορολογικού καθεστώτος. Η Επιτροπή έπρεπε να θεωρήσει ως πλαίσιο αναφοράς το καθεστώς φορολογήσεως εταιριών του Ηνωμένου Βασιλείου, όχι μόνον το καθεστώς ελεγχόμενων αλλοδαπών εταιριών (ΕΑΕ) αυτό καθεαυτό.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως, καθόσον υιοθέτησε εσφαλμένη προσέγγιση κατά την ανάλυση του καθεστώτος ΕΑΕ. Η Επιτροπή, στις αιτιολογικές σκέψεις 124 έως 126 της προσβαλλομένης αποφάσεως, εσφαλμένα θεώρησε τις διατάξεις του κεφαλαίου 9 του τμήματος 9A του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) ως μορφή παρεκκλίσεως από γενική φορολογική υποχρέωση που περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο 5 αυτού.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στις αιτιολογικές σκέψεις 127 έως 151 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι το κριτήριο επιλεκτικότητας πληρούνταν λόγω του ότι συγκρίσιμες πραγματικά και νομικά εταιρίες αντιμετωπίζονταν διαφορετικά.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απαλλαγή του 75 % δυνάμει του τμήματος 371ID του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) δικαιολογείται από τη φύση και τη γενική δομή του φορολογικού συστήματος.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η επιβολή φορολογικής επιβάρυνσης στις ΕΑΕ που εμπίπτουν ως κατηγορία στις απαλλαγές που περιλαμβάνονται στο εν λόγω κεφάλαιο 9 αντιβαίνει στην ελευθερία εγκαταστάσεως των προσφευγουσών σε αντίθεση προς το άρθρο 49 ΣΛΕΕ.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως ως προς την απαλλαγή του 75 % και την καθορισμένη αναλογία.

7.

Με τον έβδομο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής δεν είναι σύμφωνη προς τη γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης περί απαγορεύσεως των δυσμενών διακρίσεων ή την αρχή της ισότητας.

8.

Με τον όγδοο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο εφαρμόζοντας κατ’ αναλογίαν ή δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γράμμα της οδηγίας του Συμβουλίου (ΕΕ) 2016/1164 (1), η οποία δεν ήταν εφαρμοστέα ratione temporis.

9.

Με τον ένατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στην αιτιολογική σκέψη 176 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι υφίσταται κατηγορία δικαιούχων (συμπεριλαμβανομένων των προσφευγουσών) και ότι οι προσφεύγουσες είχαν λάβει ενίσχυση η οποία έπρεπε να ανακτηθεί δυνάμει του άρθρου 2, παράγραφος 1, της προσβαλλομένης αποφάσεως.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής της 20ής Δεκεμβρίου 2018· και

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 11, παράγραφος 2, του παραρτήματος VIII του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων (ΚΥΚ) και του άρθρου 7, παράγραφος 1, των γενικών εκτελεστικών διατάξεων (ΓΕΔ).

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται αδικαιολόγητος πλουτισμός της Ένωσης.

—

να ακυρώσει την απόφαση της καθής C(2019) 2526 τελικό, της 2ας Απριλίου 2019, σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.44896 που έθεσε σε εφαρμογή το Ηνωμένο Βασίλειο όσον αφορά εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων ΕΑΕ, στο μέτρο που αφορά τις προσφεύγουσες ή μία από αυτές·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα των προσφευγουσών.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή εσφαλμένα εφάρμοσε το άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως κατά την επιλογή του πλαισίου αναφοράς για την ανάλυση του φορολογικού καθεστώτος. Η Επιτροπή έπρεπε να θεωρήσει ως πλαίσιο αναφοράς το καθεστώς φορολογήσεως εταιριών του Ηνωμένου Βασιλείου, όχι μόνον το καθεστώς ελεγχόμενων αλλοδαπών εταιριών (ΕΑΕ) αυτό καθεαυτό.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως, καθόσον υιοθέτησε εσφαλμένη προσέγγιση κατά την ανάλυση του καθεστώτος ΕΑΕ. Η Επιτροπή, στις αιτιολογικές σκέψεις 124 έως 126 της προσβαλλομένης αποφάσεως, εσφαλμένα θεώρησε τις διατάξεις του κεφαλαίου 9 του τμήματος 9A του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) ως μορφή παρεκκλίσεως από γενική φορολογική υποχρέωση που περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο 5 αυτού.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στις αιτιολογικές σκέψεις 127 έως 151 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι το κριτήριο επιλεκτικότητας πληρούνταν λόγω του ότι συγκρίσιμες πραγματικά και νομικά εταιρίες αντιμετωπίζονταν διαφορετικά.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απαλλαγή του 75 % δυνάμει του τμήματος 371ID του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) δικαιολογείται από τη φύση και τη γενική δομή του φορολογικού συστήματος.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η επιβολή φορολογικής επιβάρυνσης στις ΕΑΕ που εμπίπτουν ως κατηγορία στις απαλλαγές που περιλαμβάνονται στο εν λόγω κεφάλαιο 9 αντιβαίνει στην ελευθερία εγκαταστάσεως των προσφευγουσών σε αντίθεση προς το άρθρο 49 ΣΛΕΕ.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως ως προς την απαλλαγή του 75 % και την καθορισμένη αναλογία.

7.

Με τον έβδομο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής δεν είναι σύμφωνη προς τη γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης περί απαγορεύσεως των δυσμενών διακρίσεων ή την αρχή της ισότητας.

8.

Με τον όγδοο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο εφαρμόζοντας κατ’ αναλογίαν ή δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γράμμα της οδηγίας του Συμβουλίου (ΕΕ) 2016/1164 (1), η οποία δεν ήταν εφαρμοστέα ratione temporis.

—

να ακυρώσει την απόφαση της καθής C(2019) 2526 τελικό της 2ας Απριλίου 2019 σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.44896 που έθεσε σε εφαρμογή το Ηνωμένο Βασίλειο όσον αφορά εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων ΕΑΕ, στο μέτρο που αφορά τις προσφεύγουσες ή μία από αυτές·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα των προσφευγουσών.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή εσφαλμένα εφάρμοσε το άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως κατά την επιλογή του πλαισίου αναφοράς για την ανάλυση του φορολογικού καθεστώτος. Η Επιτροπή έπρεπε να θεωρήσει ως πλαίσιο αναφοράς το καθεστώς φορολογήσεως εταιριών του Ηνωμένου Βασιλείου, όχι μόνον το καθεστώς ελεγχόμενων αλλοδαπών εταιριών (ΕΑΕ) αυτό καθεαυτό.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως, καθόσον υιοθέτησε εσφαλμένη προσέγγιση κατά την ανάλυση του καθεστώτος ΕΑΕ. Η Επιτροπή, στις αιτιολογικές σκέψεις 124 έως 126 της προσβαλλομένης αποφάσεως, εσφαλμένα θεώρησε τις διατάξεις του κεφαλαίου 9 του τμήματος 9A του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) ως μορφή παρεκκλίσεως από γενική φορολογική υποχρέωση που περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο 5 αυτού.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στις αιτιολογικές σκέψεις 127 έως 151 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι το κριτήριο επιλεκτικότητας πληρούνταν λόγω του ότι συγκρίσιμες πραγματικά και νομικά εταιρίες αντιμετωπίζονταν διαφορετικά.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η «πλήρης» απαλλαγή δυνάμει του τμήματος 371IΒ του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) δικαιολογείται από τη φύση και τη γενική δομή του φορολογικού συστήματος.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απαλλαγή του 75 % δυνάμει του τμήματος 371ID του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) δικαιολογείται από τη φύση και τη γενική δομή του φορολογικού συστήματος.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η επιβολή φορολογικής επιβάρυνσης στις ΕΑΕ που εμπίπτουν ως κατηγορία στις απαλλαγές που περιλαμβάνονται στο εν λόγω κεφάλαιο 9 αντιβαίνει στην ελευθερία εγκαταστάσεως των προσφευγουσών σε αντίθεση προς το άρθρο 49 ΣΛΕΕ.

7.

Με τον έβδομο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως ως προς την απαλλαγή του 75 % και την καθορισμένη αναλογία.

8.

Με τον όγδοο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής δεν είναι σύμφωνη προς τη γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης περί απαγορεύσεως των δυσμενών διακρίσεων ή την αρχή της ισότητας.

9.

Με τον ένατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο εφαρμόζοντας κατ’ αναλογίαν ή δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γράμμα της οδηγίας του Συμβουλίου (ΕΕ) 2016/1164 (1), η οποία δεν ήταν εφαρμοστέα ratione temporis.

10.

Με τον δέκατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στην αιτιολογική σκέψη 176 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι υφίσταται κατηγορία δικαιούχων (συμπεριλαμβανομένων των προσφευγουσών) και ότι οι προσφεύγουσες είχαν λάβει ενίσχυση η οποία έπρεπε να ανακτηθεί δυνάμει του άρθρου 2, παράγραφος 1, της προσβαλλομένης αποφάσεως.

—

να ακυρώσει την απόφαση της καθής C(2019) 2526 τελικό της 2ας Απριλίου 2019 σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.44896 που έθεσε σε εφαρμογή το Ηνωμένο Βασίλειο όσον αφορά εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων ΕΑΕ, στο μέτρο που αφορά τις προσφεύγουσες ή μία από αυτές·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα των προσφευγουσών.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή εσφαλμένα εφάρμοσε το άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως κατά την επιλογή του πλαισίου αναφοράς για την ανάλυση του φορολογικού καθεστώτος. Η Επιτροπή έπρεπε να θεωρήσει ως πλαίσιο αναφοράς το καθεστώς φορολογήσεως εταιριών του Ηνωμένου Βασιλείου, όχι μόνον το καθεστώς ελεγχόμενων αλλοδαπών εταιριών (ΕΑΕ) αυτό καθεαυτό.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως, καθόσον υιοθέτησε εσφαλμένη προσέγγιση κατά την ανάλυση του καθεστώτος ΕΑΕ. Η Επιτροπή, στις αιτιολογικές σκέψεις 124 έως 126 της προσβαλλομένης αποφάσεως, εσφαλμένα θεώρησε τις διατάξεις του κεφαλαίου 9 του τμήματος 9A του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) ως μορφή παρεκκλίσεως από γενική φορολογική υποχρέωση που περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο 5 αυτού.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στις αιτιολογικές σκέψεις 127 έως 151 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι το κριτήριο επιλεκτικότητας πληρούνταν λόγω του ότι συγκρίσιμες πραγματικά και νομικά εταιρίες αντιμετωπίζονταν διαφορετικά.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η «πλήρης» απαλλαγή δυνάμει του τμήματος 371IΒ του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) δικαιολογείται από τη φύση και τη γενική δομή του φορολογικού συστήματος.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απαλλαγή του 75 % δυνάμει του τμήματος 371ID του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) δικαιολογείται από τη φύση και τη γενική δομή του φορολογικού συστήματος.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η επιβολή φορολογικής επιβάρυνσης στις ΕΑΕ που εμπίπτουν ως κατηγορία στις απαλλαγές που περιλαμβάνονται στο εν λόγω κεφάλαιο 9 αντιβαίνει στην ελευθερία εγκαταστάσεως των προσφευγουσών σε αντίθεση προς το άρθρο 49 ΣΛΕΕ.

7.

Με τον έβδομο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως ως προς την απαλλαγή του 75 % και την καθορισμένη αναλογία.

8.

Με τον όγδοο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής δεν είναι σύμφωνη προς τη γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης περί απαγορεύσεως των δυσμενών διακρίσεων ή την αρχή της ισότητας.

9.

Με τον ένατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο εφαρμόζοντας κατ’ αναλογίαν ή δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γράμμα της οδηγίας του Συμβουλίου (ΕΕ) 2016/1164 (1), η οποία δεν ήταν εφαρμοστέα ratione temporis.

10.

Με τον δέκατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στην αιτιολογική σκέψη 176 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι υφίσταται κατηγορία δικαιούχων (συμπεριλαμβανομένων των προσφευγουσών) και ότι οι προσφεύγουσες είχαν λάβει ενίσχυση η οποία έπρεπε να ανακτηθεί δυνάμει του άρθρου 2, παράγραφος 1, της προσβαλλομένης αποφάσεως.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 2ας Απριλίου 2019, σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.44896, που έθεσε σε εφαρμογή το Ηνωμένο Βασίλειο όσον αφορά εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων ΕΑΕ (ΕΧΟ), στο μέτρο που αφορά τις προσφεύγουσες ή μία από αυτές·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα των προσφευγουσών.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή εσφαλμένα εφάρμοσε το άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως κατά την επιλογή του πλαισίου αναφοράς για την ανάλυση του φορολογικού καθεστώτος. Η Επιτροπή έπρεπε να θεωρήσει ως πλαίσιο αναφοράς το καθεστώς φορολογήσεως εταιριών του Ηνωμένου Βασιλείου, όχι μόνον το καθεστώς ελεγχόμενων αλλοδαπών εταιριών (ΕΑΕ) αυτό καθεαυτό.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως, καθόσον υιοθέτησε εσφαλμένη προσέγγιση κατά την ανάλυση του καθεστώτος ΕΑΕ. Η Επιτροπή, στις αιτιολογικές σκέψεις 124 έως 126 της προσβαλλομένης αποφάσεως, εσφαλμένα θεώρησε τις διατάξεις του κεφαλαίου 9 του τμήματος 9A του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) ως μορφή παρεκκλίσεως από γενική φορολογική υποχρέωση που περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο 5 αυτού.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στις αιτιολογικές σκέψεις 127 έως 151 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι το κριτήριο επιλεκτικότητας πληρούνταν λόγω του ότι συγκρίσιμες πραγματικά και νομικά εταιρίες αντιμετωπίζονταν διαφορετικά.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απαλλαγή του 75 % δυνάμει του τμήματος 371ID του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) δικαιολογείται από τη φύση και τη γενική δομή του φορολογικού συστήματος.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η επιβολή φορολογικής επιβάρυνσης στις ΕΑΕ που εμπίπτουν ως κατηγορία στις απαλλαγές που περιλαμβάνονται στο εν λόγω κεφάλαιο 9 αντιβαίνει στην ελευθερία εγκαταστάσεως των προσφευγουσών σε αντίθεση προς το άρθρο 49 ΣΛΕΕ.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως ως προς την απαλλαγή του 75 % και την καθορισμένη αναλογία.

7.

Με τον έβδομο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής δεν είναι σύμφωνη προς τη γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης περί απαγορεύσεως των δυσμενών διακρίσεων ή την αρχή της ισότητας.

8.

Με τον όγδοο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο εφαρμόζοντας κατ’ αναλογίαν ή δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γράμμα της οδηγίας του Συμβουλίου (ΕΕ) 2016/1164 (1), η οποία δεν ήταν εφαρμοστέα ratione temporis.

9.

Με τον ένατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στην αιτιολογική σκέψη 176 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι υφίσταται κατηγορία δικαιούχων στην οποία περιλαμβάνονταν οι προσφεύγουσες, και ότι οι προσφεύγουσες είχαν λάβει ενίσχυση η οποία έπρεπε να ανακτηθεί δυνάμει του άρθρου 2, παράγραφος 1, της προσβαλλομένης αποφάσεως.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 2ας Απριλίου 2019, σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.44896, που έθεσε σε εφαρμογή το Ηνωμένο Βασίλειο όσον αφορά εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων ΕΑΕ (ΕΧΟ), στο μέτρο που αφορά τις προσφεύγουσες ή μία από αυτές·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα των προσφευγουσών.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή εσφαλμένα εφάρμοσε το άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως κατά την επιλογή του πλαισίου αναφοράς για την ανάλυση του φορολογικού καθεστώτος. Η Επιτροπή έπρεπε να θεωρήσει ως πλαίσιο αναφοράς το καθεστώς φορολογήσεως εταιριών του Ηνωμένου Βασιλείου, όχι μόνον το καθεστώς ελεγχόμενων αλλοδαπών εταιριών (ΕΑΕ) αυτό καθεαυτό.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως, καθόσον υιοθέτησε εσφαλμένη προσέγγιση κατά την ανάλυση του καθεστώτος ΕΑΕ. Η Επιτροπή, στις αιτιολογικές σκέψεις 124 έως 126 της προσβαλλομένης αποφάσεως, εσφαλμένα θεώρησε τις διατάξεις του κεφαλαίου 9 του τμήματος 9A του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) ως μορφή παρεκκλίσεως από γενική φορολογική υποχρέωση που περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο 5 αυτού.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στις αιτιολογικές σκέψεις 127 έως 151 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι το κριτήριο επιλεκτικότητας πληρούνταν λόγω του ότι συγκρίσιμες πραγματικά και νομικά εταιρίες αντιμετωπίζονταν διαφορετικά.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απαλλαγή του 75 % δυνάμει του τμήματος 371ID του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) δικαιολογείται από τη φύση και τη γενική δομή του φορολογικού συστήματος.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η επιβολή φορολογικής επιβάρυνσης στις ΕΑΕ που εμπίπτουν ως κατηγορία στις απαλλαγές που περιλαμβάνονται στο εν λόγω κεφάλαιο 9 αντιβαίνει στην ελευθερία εγκαταστάσεως των προσφευγουσών σε αντίθεση προς το άρθρο 49 ΣΛΕΕ.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως ως προς την απαλλαγή του 75 % και την καθορισμένη αναλογία.

7.

Με τον έβδομο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής δεν είναι σύμφωνη προς τη γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης περί απαγορεύσεως των δυσμενών διακρίσεων ή την αρχή της ισότητας.

8.

Με τον όγδοο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο εφαρμόζοντας κατ’ αναλογίαν ή δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γράμμα της οδηγίας του Συμβουλίου (ΕΕ) 2016/1164 (1), η οποία δεν ήταν εφαρμοστέα ratione temporis.

9.

Με τον ένατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στην αιτιολογική σκέψη 176 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι υφίσταται κατηγορία δικαιούχων στην οποία περιλαμβάνονταν οι προσφεύγουσες, και ότι οι προσφεύγουσες είχαν λάβει ενίσχυση η οποία έπρεπε να ανακτηθεί δυνάμει του άρθρου 2, παράγραφος 1, της προσβαλλομένης αποφάσεως.

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/1295 της Επιτροπής, της 1ης Αυγούστου 2019, για την τροποποίηση του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 2018/1469 για την επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ στις εισαγωγές ορισμένων σωλήνων κάθε είδους χωρίς συγκόλληση από σίδηρο ή χάλυβα, καταγωγής Ρωσίας και Ουκρανίας, ύστερα από μερική ενδιάμεση επανεξέταση σύμφωνα με το άρθρο 11, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1036·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παρέβη το άρθρο 2, παράγραφος 3, πρώτο εδάφιο, το άρθρο 2, παράγραφος 4, πρώτο εδάφιο, το άρθρο 2, παράγραφος 6, πρώτη περίοδος, και το άρθρο 9, παράγραφος 4, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1036 (βασικός κανονισμός) (1), καθώς και το άρθρο 2, παράγραφος 2, σημείο 2, πρώτη περίοδος, και το άρθρο 9, παράγραφος 3, της Συμφωνίας Αντιντάμπινγκ του ΠΟΕ, καθόσον συμπεριέλαβε στον υπολογισμό του περιθωρίου ντάμπινγκ τα έξοδα πωλήσεως, τα γενικά και τα διοικητικά έξοδα πωλήσεως στα οποία προέβησαν οι προσφεύγουσες προς τον συνδεδεμένο εγχώριο έμπορο.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως καθόσον αφαίρεσε από την τιμή εξαγωγής των προσφευγουσών ποσό αντίστοιχο προς τα έξοδα πωλήσεως και τα γενικά και διοικητικά έξοδα του συνδεδεμένου εμπόρου καθώς και ένα πλασματικό κέρδος του μη συνδεδεμένου εισαγωγέα ως προσαρμογή δυνάμει του άρθρου 2, παράγραφος 10, στοιχείο θ', και του άρθρου 2, παράγραφος 10, πρώτο εδάφιο, του βασικού κανονισμού.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή παρέβη το άρθρο 11, παράγραφος 9, του βασικού κανονισμού και προέβη σε παράνομο υπολογισμό του περιθωρίου ντάμπινγκ των προσφευγουσών, στο μέτρο που εφάρμοσε διαφορετική μεθοδολογία για τον καθορισμό της κανονικής αξίας και της τιμής εξαγωγής των προσφευγουσών σε σύγκριση με τη μεθοδολογία που εφαρμόστηκε στην έρευνα που προηγήθηκε και οδήγησε στην επιβολή του εξεταζόμενου μέτρου.

4.

Με τον τέταρτο λόγο οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι η Επιτροπή προσέβαλε τα δικαιώματα άμυνας των προσφευγουσών, καθόσον η δεύτερη πρόσθετη γνωστοποίηση, η οποία παρελήφθη κατά την ίδια ημερομηνία που δημοσιεύθηκε ο προσβαλλόμενος κανονισμός, περιέχει νέα πραγματικά στοιχεία επί των οποίων δεν παρασχέθηκε στις προσφεύγουσες η δυνατότητα διατύπωσης παρατηρήσεων.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 2ας Απριλίου 2019, σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.44896, που έθεσε σε εφαρμογή το Ηνωμένο Βασίλειο όσον αφορά εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων ΕΑΕ (ΕΧΟ), στο μέτρο που αφορά τις προσφεύγουσες ή μία από αυτές·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα των προσφευγουσών.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή εσφαλμένα εφάρμοσε το άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως κατά την επιλογή του πλαισίου αναφοράς για την ανάλυση του φορολογικού καθεστώτος. Η Επιτροπή έπρεπε να θεωρήσει ως πλαίσιο αναφοράς το καθεστώς φορολογήσεως εταιριών του Ηνωμένου Βασιλείου, όχι μόνον το καθεστώς ελεγχόμενων αλλοδαπών εταιριών (ΕΑΕ) αυτό καθεαυτό.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως, καθόσον υιοθέτησε εσφαλμένη προσέγγιση κατά την ανάλυση του καθεστώτος ΕΑΕ. Η Επιτροπή, στις αιτιολογικές σκέψεις 124 έως 126 της προσβαλλομένης αποφάσεως, εσφαλμένα θεώρησε τις διατάξεις του κεφαλαίου 9 του τμήματος 9A του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) ως μορφή παρεκκλίσεως από γενική φορολογική υποχρέωση που περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο 5 αυτού.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στις αιτιολογικές σκέψεις 127 έως 151 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι το κριτήριο επιλεκτικότητας πληρούνταν λόγω του ότι συγκρίσιμες πραγματικά και νομικά εταιρίες αντιμετωπίζονταν διαφορετικά.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απαλλαγή του 75 % δυνάμει του τμήματος 371ID του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) δικαιολογείται από τη φύση και τη γενική δομή του φορολογικού συστήματος.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απαλλαγή σχετικά με το «αντιστοιχισμένο συμφέρον» δυνάμει του τμήματος 371IE του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) δικαιολογείται από τη φύση και τη γενική δομή του φορολογικού συστήματος.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η επιβολή φορολογικής επιβάρυνσης στις ΕΑΕ που εμπίπτουν ως κατηγορία στις απαλλαγές που περιλαμβάνονται στο εν λόγω κεφάλαιο 9 αντιβαίνει στην ελευθερία εγκαταστάσεως των προσφευγουσών σε αντίθεση προς το άρθρο 49 ΣΛΕΕ.

7.

Με τον έβδομο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως ως προς την απαλλαγή του 75 % και την καθορισμένη αναλογία.

8.

Με τον όγδοο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής δεν είναι σύμφωνη προς τη γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης περί απαγορεύσεως των δυσμενών διακρίσεων ή την αρχή της ισότητας.

9.

Με τον ένατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο εφαρμόζοντας κατ’ αναλογίαν ή δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γράμμα της οδηγίας (ΕΕ) 2016/1164 (1) του Συμβουλίου, η οποία δεν ήταν εφαρμοστέα ratione temporis.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 2ας Απριλίου 2019, σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.44896, που έθεσε σε εφαρμογή το Ηνωμένο Βασίλειο όσον αφορά εξαίρεση για τη χρηματοδότηση ομίλων ΕΑΕ (ΕΧΟ), στο μέτρο που αφορά τις προσφεύγουσες ή μία από αυτές·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα των προσφευγουσών.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή εσφαλμένα εφάρμοσε το άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως κατά την επιλογή του πλαισίου αναφοράς για την ανάλυση του φορολογικού καθεστώτος. Η Επιτροπή έπρεπε να θεωρήσει ως πλαίσιο αναφοράς το καθεστώς φορολογήσεως εταιριών του Ηνωμένου Βασιλείου, όχι μόνον το καθεστώς ελεγχόμενων αλλοδαπών εταιριών (ΕΑΕ) αυτό καθεαυτό.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και/ή σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως, καθόσον υιοθέτησε εσφαλμένη προσέγγιση κατά την ανάλυση του καθεστώτος ΕΑΕ. Η Επιτροπή, στις αιτιολογικές σκέψεις 124 έως 126 της προσβαλλομένης αποφάσεως, εσφαλμένα θεώρησε τις διατάξεις του κεφαλαίου 9 του τμήματος 9A του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) ως μορφή παρεκκλίσεως από γενική φορολογική υποχρέωση που περιλαμβάνεται στο κεφάλαιο 5 αυτού.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στις αιτιολογικές σκέψεις 127 έως 151 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι το κριτήριο επιλεκτικότητας πληρούνταν λόγω του ότι συγκρίσιμες πραγματικά και νομικά εταιρίες αντιμετωπίζονταν διαφορετικά.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απαλλαγή του 75 % δυνάμει του τμήματος 371ID του νόμου περί φορολογίας του 2010 (Διεθνείς και λοιπές διατάξεις) δικαιολογείται από τη φύση και τη γενική δομή του φορολογικού συστήματος.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η επιβολή φορολογικής επιβάρυνσης στις ΕΑΕ που εμπίπτουν ως κατηγορία στις απαλλαγές που περιλαμβάνονται στο εν λόγω κεφάλαιο 9 αντιβαίνει στην ελευθερία εγκαταστάσεως των προσφευγουσών σε αντίθεση προς το άρθρο 49 ΣΛΕΕ.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη αξιολογήσεως ή εκτιμήσεως ως προς την απαλλαγή του 75 % και την καθορισμένη αναλογία.

7.

Με τον έβδομο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η απόφαση της Επιτροπής δεν είναι σύμφωνη προς τη γενική αρχή του δικαίου της Ένωσης περί απαγορεύσεως των δυσμενών διακρίσεων ή την αρχή της ισότητας.

8.

Με τον όγδοο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο εφαρμόζοντας κατ’ αναλογίαν ή δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στο γράμμα της οδηγίας του Συμβουλίου (ΕΕ) 2016/1164 (1), η οποία δεν ήταν εφαρμοστέα ratione temporis.

9.

Με τον ένατο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εφαρμογή του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, καθόσον διαπίστωσε στην αιτιολογική σκέψη 176 της προσβαλλομένης αποφάσεως ότι υφίσταται κατηγορία δικαιούχων στην οποία περιλαμβάνονταν οι προσφεύγουσες, και ότι οι προσφεύγουσες είχαν λάβει ενίσχυση η οποία έπρεπε να ανακτηθεί δυνάμει του άρθρου 2, παράγραφος 1, της προσβαλλομένης αποφάσεως.

—

να μεταρρυθμίσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/1688 της Επιτροπής, της 8ης Οκτωβρίου 2019, για την επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ και την οριστική είσπραξη του προσωρινού δασμού που επιβλήθηκε στις εισαγωγές μειγμάτων ουρίας και νιτρικού αμμωνίου καταγωγής Ρωσίας, Τρινιδάδ και Τομπάγκο και Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής, στο μέτρο που αφορά την προσφεύγουσα·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 37, παράγραφος 1, του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού (ΕΕ) 2018/625 της Επιτροπής·

—

Παραβίαση των αρχών της ίσης μεταχειρίσεως και της χρηστής διοικήσεως·

—

Παράβαση του άρθρου 94, παράγραφος 1, πρώτη περίοδος, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει το άρθρο 1 του εκτελεστικού κανονισμού (ΕΕ) 2019/1382 (1) της Επιτροπής, καθόσον αφορά την προσφεύγουσα·

—

να κρίνει ότι τα αποτελέσματα του προσβαλλόμενου κανονισμού εξακολουθούν να ισχύουν έως ότου η καθής λάβει τα αναγκαία μέτρα για τη συμμόρφωσή της με την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου, σύμφωνα με το δεύτερο εδάφιο του άρθρου 264 ΣΛΕΕ·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η προσφεύγουσα στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η καθής, καθόσον εξάρτησε το επίπεδο των επιβληθέντων δασμών αντιντάμπινγκ από το εάν οι ποσοστώσεις που ίσχυαν στο πλαίσιο των μέτρων διασφαλίσεως είχαν ή όχι εξαντληθεί, ενήργησε αναρμοδίως και κατά παράβαση του άρθρου 1, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 2015/477 (στο εξής: κανονισμός σε σχέση με τις συνδυασμένες επιπτώσεις) (2), καθώς και του άρθρου 9, παράγραφος 5, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1036 (στο εξής: βασικός κανονισμός αντιντάμπινγκ) (3).

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η καθής υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως και ενήργησε κατά παράβαση του άρθρου 1, παράγραφος 1, του κανονισμού σε σχέση με τις συνδυασμένες επιπτώσεις, καθώς και του άρθρου 9, παράγραφος 5, του βασικού κανονισμού αντιντάμπινγκ, καθόσον τροποποίησε τα μέτρα αντιντάμπινγκ μόνον αφότου οι ποσοστώσεις που ίσχυαν στο πλαίσιο των μέτρων διασφαλίσεως είχαν εξαντληθεί.

—

να μεταρρυθμίσει την προσβαλλόμενη απόφαση και να απορρίψει την προσφυγή·

—

επικουρικώς να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO και τους λοιπούς μετέχοντες στα έξοδα της διαδικασίας ενώπιον του δευτέρου τμήματος προσφυγών και στα δικαστικά έξοδα της παρούσας διαδικασίας.

—

Παράβαση του άρθρου 42, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΚ) 207/2009 του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση με την οποία η Επιτροπή αποφάσισε να μην εγείρει αντιρρήσεις όσον αφορά την «Τροποποίηση του μηχανισμού αμοιβής της διαθεσιμότητας πόρων για την επάρκεια. Θέσπιση περιβαλλοντικών απαιτήσεων», κρατική ενίσχυση SA.53821 (2019/N)·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται προσβολή των δικονομικών δικαιωμάτων της προσφεύγουσας τα οποία απορρέουν από το άρθρο 108, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ, για τον λόγο ότι δεν κλήθηκε –στο πλαίσιο επίσημης διαδικασίας έρευνας, η οποία εν προκειμένω δεν κινήθηκε– να υποβάλει τις παρατηρήσεις της σχετικά με την πρόθεση διεύρυνσης του αριθμού των συμμετεχόντων στην αγορά της δυναμικότητας, καθόσον στην έννοια «νέα δυναμικότητα» συμπεριλαμβάνονται, παράλληλα με τις νέες μονάδες παραγωγής για τις οποίες έχουν ήδη εκδοθεί όλες οι άδειες κατασκευής και λειτουργίας των εγκαταστάσεων, και οι νέες μονάδες παραγωγής οι οποίες έχουν κινήσει μόνον τις διοικητικές διαδικασίες για την έκδοση των σχετικών αδειών.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράλειψη διεξαγωγής έρευνας και έλλειψη αιτιολογίας της πράξεως.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση, με την οποία η Επιτροπή αποφάσισε να μην προβάλει αντιρρήσεις κατά της «Τροποποιήσεως του μηχανισμού αποζημιώσεως επάρκειας ισχύος. Θέσπιση περιβαλλοντικών όρων», κρατική ενίσχυση SA.53821 (2019/N)·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

—

Συναφώς, η προσφεύγουσα προβάλλει τις πτυχές και τα αποτελέσματα του ανοίγματος της αγοράς παραγωγής ηλεκτρικού ρεύματος σε νέες μονάδες παραγωγής οι οποίες δεν έχουν λάβει άδεια, τα οποία, κατ’ αυτήν, η Επιτροπή δεν αξιολόγησε δεόντως, σημειώνει δε ότι η Επιτροπή παρέλειψε εξ ολοκλήρου να αξιολογήσει ή αξιολόγησε εσφαλμένα και άλλες πτυχές του θεσμικού πλαισίου οι οποίες τροποποιήθηκαν.

—

να κρίνει παραδεκτή και βάσιμη την παρούσα προσφυγή-αγωγή·

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής της 15ης Οκτωβρίου 2019 με την οποία επιβλήθηκε μείωση του ποσού της συμβάσεως CARDS/2008/166-429 από 1 199 125 ευρώ σε 0 (μηδέν) ευρώ και ανάκτηση του συνόλου των πληρωμών, ύψους 1 197 055,86 ευρώ, που πραγματοποιήθηκαν δυνάμει της ως άνω συμβάσεως·

—

να διατάξει την επιστροφή των ποσών που ανακτήθηκαν από την Επιτροπή βάσει της εν λόγω αποφάσεως, πλέον τόκων υπερημερίας με το επιτόκιο που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προσαυξημένο κατά 7 μονάδες·

—

να διατάξει την πληρωμή του τελευταίου τιμολογίου που εκδόθηκε από την προσφεύγουσα, ύψους 437 649,39 ευρώ, πλέον τόκων υπερημερίας με το επιτόκιο που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προσαυξημένο κατά 7 μονάδες, καθώς και την αποδέσμευση της τραπεζικής εγγύησης και την αποκατάσταση της υλικής ζημίας που υπέστη λόγω αυτής της καθυστερημένης αποδέσμευσης·

—

να διατάξει την καταβολή συμβολικώς ποσού ενός ευρώ ως αποζημίωση, με την επιφύλαξη επαυξήσεως·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται αναρμοδιότητα της Επιτροπής για την έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως, έλλειψη νομικής βάσεως της τελευταίας και παραβίαση της αρχής της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης. Η προσφεύγουσα υποστηρίζει συναφώς ότι η Επιτροπή δεν είχε αρμοδιότητα να εκδώσει την προσβαλλόμενη απόφαση, η οποία αποτελεί εκτελεστό τίτλο με σκοπό την είσπραξη απαιτήσεως την οποία προβάλλει κατά της προσφεύγουσας, ελλείψει ρήτρας διαιτησίας που να απονέμει αρμοδιότητα στα δικαστήρια της Ένωσης επί διαφορών που απορρέουν από συμβατικές σχέσεις.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ένσταση παραγραφής της προβαλλόμενης αξιώσεως και, εν πάση περιπτώσει, υπέρβαση του εύλογου χρόνου, παράβαση του άρθρου 73β, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 1605/2002 του Συμβουλίου, της 25ης Ιουνίου 2002, για τη θέσπιση του δημοσιονομικού κανονισμού που εφαρμόζεται στο γενικό προϋπολογισμό των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΕΕ 2002, L 248, σ. 1) (στο εξής: δημοσιονομικός κανονισμός του 2002), καθώς και προσβολή του δικαιώματος χρηστής διοικήσεως, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ένωσης και στο άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (στο εξής: ΕΣΔΑ). Κατά την προσφεύγουσα, η αξίωση που προβάλλει η Επιτροπή σε βάρος της έχει παραγραφεί, δεδομένου ότι έχει παρέλθει η προθεσμία των πέντε ετών που προβλέπεται στο άρθρο 73β του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002. Το άρθρο 85β, παράγραφος 4, του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 2342/2002 της Επιτροπής, της 23ης Δεκεμβρίου 2002, για τη θέσπιση των κανόνων εφαρμογής του κανονισμού (EK, Ευρατόμ) αριθ. 1605/2002 του Συμβουλίου, για τη θέσπιση του Δημοσιονομικού Κανονισμού που εφαρμόζεται στο γενικό προϋπολογισμό των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΕΕ 2002, L 357, σ. 1) (στο εξής: εκτελεστικός κανονισμός του 2002), το οποίο αφορά τις προϋποθέσεις διακοπής της παραγραφής, δεν έχει εν προκειμένω εφαρμογή. Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν η διακοπή της παραγραφής ήταν νόμιμη, η καθυστέρηση στην έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως και του χρεωστικού σημειώματος που τη συνοδεύει είναι προδήλως μη εύλογη και παραβιάζει το άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και το άρθρο 6, παράγραφος 1, της ΕΣΔΑ (στο μέτρο που καθιερώνει ένα θεμελιώδες δικαίωμα, το οποίο αποτελεί επίσης γενική αρχή του δικαίου).

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αποφάσεως του tribunal de première instance de Bruxelles (πρωτοδικείου Βρυξελλών, Βέλγιο) της 5ης Οκτωβρίου 2017 και της αρχής κατά την οποία «εκκρεμούσης της ποινικής δίκης αναστέλλεται η διοικητική διαδικασία». Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή δεσμεύεται από την απόφαση της 5ης Οκτωβρίου 2017 που εξέδωσε το βελγικό ποινικό δικαστήριο, το οποίο έκρινε απαράδεκτη την ποινική δίωξη ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων που να αποδεικνύουν τα προσαπτόμενα πραγματικά περιστατικά. Η Επιτροπή, η οποία δήλωσε εξάλλου παράσταση πολιτικής αγωγής ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου, έχοντας αποφασίσει να αναμείνει την έκβαση της διαδικασίας στο Βέλγιο πριν την έκδοση της απόφασης ανάκτησης, δεσμεύεται από το αποτέλεσμα αυτό και από τις διαπιστώσεις του εθνικού δικαστηρίου, τούτο δε, έστω και αν η απόφαση του βελγικού δικαστηρίου δεν έχει ισχύ δεδικασμένου ως προς την Επιτροπή.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως. Συναφώς, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι τα προσαπτόμενα πραγματικά περιστατικά προφανώς δεν είναι τεκμηριωμένα και ότι προδήλως δεν υφίστανται παρατυπίες, πόσο μάλλον σοβαρές. Η προσβαλλόμενη απόφαση βασίζεται σε δύο εκθέσεις της OLAF. Πλην όμως, οι αιτιάσεις της καθής δεν έχουν αποδειχθεί.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται παραβίαση των οδηγιών προς τους προσφέροντες και του άρθρου 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002. Η προσφεύγουσα θεωρεί ότι καμία από τις προβαλλόμενες σε βάρος της αιτιάσεις δεν αφορούσε τυχόν εκ μέρους της λήψη εμπιστευτικών πληροφοριών, σύναψη παράνομης συμφωνίας με ανταγωνιστή, επηρεασμό της επιτροπής αξιολόγησης ή της αναθέτουσας αρχής κατά την εξέταση, αποσαφήνιση, αξιολόγηση ή σύγκριση των προσφορών. Συνεπώς, δεν πληρούνται ούτε οι όροι του άρθρου 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002 ούτε οι όροι του άρθρου 13, στοιχείο α', των οδηγιών προς τους προσφέροντες.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται προσβολή των δικαιωμάτων υπεράσπισης, με το αιτιολογικό ότι προσβλήθηκε το δικαίωμα της προσφεύγουσας σε προηγούμενη ακρόαση.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως, της αρχής της καλόπιστης εκτέλεσης των συμβάσεων και της αρχής της απαγόρευσης της «κατάχρησης δικαιώματος». Η προσφεύγουσα υποστηρίζει συναφώς ότι η Επιτροπή δεν επέδειξε τη δέουσα επιμέλεια ούτε ενήργησε κατά τρόπο αμερόληπτο.

8.

Με τον όγδοο λόγο προβάλλεται ένσταση ελλείψεως νομιμότητας του άρθρου 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002, για τον λόγο ότι το άρθρο αυτό παραβιάζει τη γενική αρχή της απαγόρευσης του αδικαιολόγητου πλουτισμού. Ειδικότερα, το άρθρο 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002 παρέχει στα θεσμικά όργανα τη δυνατότητα να ανακτήσουν το σύνολο των καταβληθέντων ποσών καθ’ όλη τη διάρκεια της εκτέλεσης της σύμβασης ακόμη και αν η σύμβαση έχει εκτελεστεί πλήρως από τον αντισυμβαλλόμενο. Το άρθρο 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002 έχει την έννοια ότι το θεσμικό όργανο μπορεί ωσαύτως να επωφεληθεί όλων των υπηρεσιών που παρέχει ο ανάδοχος, χωρίς να οφείλεται σε αυτόν οιοδήποτε αντάλλαγμα. Το άρθρο 103 πρέπει να κριθεί παράνομο, καθόσον παρέχει στο θεσμικό όργανο τη δυνατότητα αδικαιολόγητης επαύξησης του ενεργητικού της περιουσίας του σε βάρος της περιουσίας του αντισυμβαλλομένου του.

9.

Με τον ένατο λόγο, η προσφεύγουσα επικουρικώς προβάλλει παράβαση του άρθρου 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002 και παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας. Σύμφωνα με την προσφεύγουσα, η αξιολόγηση εκ μέρους του θεσμικού οργάνου πρέπει να πραγματοποιείται σύμφωνα με το άρθρο 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002. Αυτό σημαίνει ότι η Επιτροπή δεν μπορεί να επιβάλλει πλείονες κυρώσεις, καθόσον οι κυρώσεις που απαριθμούνται στο άρθρο 103 δεν επιβάλλονται σωρευτικώς. Επιπλέον, η αξιολόγηση αυτή πρέπει να πραγματοποιείται σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας, ώστε το θεσμικό όργανο να διασφαλίζει ότι η απόφασή του είναι ανάλογη προς τη βαρύτητα της επίμαχης παρατυπίας. Αυτή η υποχρέωση αναλογικότητας αποτελεί εκδήλωση της αρχής της καλής πίστης που επιβάλλεται κατά την εκτέλεση των συμβάσεων. Εν προκειμένω, όμως, κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

—

να κρίνει παραδεκτή και βάσιμη την παρούσα προσφυγή-αγωγή·

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής της 15ης Οκτωβρίου 2019 με την οποία επιβλήθηκε μείωση του ποσού της συμβάσεως TACIS/2006/101-510 από 4 410 000 ευρώ σε 0 (μηδέν) ευρώ και ανάκτηση του συνόλου των πληρωμών, ύψους 4 241 507 ευρώ, που πραγματοποιήθηκαν δυνάμει της ως άνω συμβάσεως·

—

να διατάξει την επιστροφή των ποσών που ανακτήθηκαν από την Επιτροπή βάσει της εν λόγω αποφάσεως, πλέον τόκων υπερημερίας με το επιτόκιο που εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα προσαυξημένο κατά 7 μονάδες·

—

να διατάξει την καταβολή συμβολικώς ποσού ενός ευρώ ως αποζημίωση, με την επιφύλαξη επαυξήσεως·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται αναρμοδιότητα της Επιτροπής για την έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως, έλλειψη νομικής βάσεως της τελευταίας και παραβίαση της αρχής της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης. Η προσφεύγουσα υποστηρίζει συναφώς ότι η Επιτροπή δεν είχε αρμοδιότητα να εκδώσει την προσβαλλόμενη απόφαση, η οποία αποτελεί εκτελεστό τίτλο με σκοπό την είσπραξη απαιτήσεως την οποία προβάλλει κατά της προσφεύγουσας, ελλείψει ρήτρας διαιτησίας που να απονέμει αρμοδιότητα στα δικαστήρια της Ένωσης επί διαφορών που απορρέουν από συμβατικές σχέσεις.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ένσταση παραγραφής της προβαλλόμενης αξιώσεως και, εν πάση περιπτώσει, υπέρβαση του εύλογου χρόνου, παράβαση του άρθρου 73β, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 1605/2002 του Συμβουλίου, της 25ης Ιουνίου 2002, για τη θέσπιση του δημοσιονομικού κανονισμού που εφαρμόζεται στο γενικό προϋπολογισμό των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΕΕ 2002, L 248, σ. 1) (στο εξής: δημοσιονομικός κανονισμός του 2002), καθώς και προσβολή του δικαιώματος χρηστής διοικήσεως, όπως κατοχυρώνεται στο άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ένωσης και στο άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών (στο εξής: ΕΣΔΑ). Κατά την προσφεύγουσα, η αξίωση που προβάλλει η Επιτροπή σε βάρος της έχει παραγραφεί, δεδομένου ότι έχει παρέλθει η προθεσμία των πέντε ετών που προβλέπεται στο άρθρο 73β του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002. Το άρθρο 85β, παράγραφος 4, του κανονισμού (ΕΚ, Ευρατόμ) 2342/2002 της Επιτροπής, της 23ης Δεκεμβρίου 2002, για τη θέσπιση των κανόνων εφαρμογής του κανονισμού (EK, Ευρατόμ) αριθ. 1605/2002 του Συμβουλίου, για τη θέσπιση του Δημοσιονομικού Κανονισμού που εφαρμόζεται στο γενικό προϋπολογισμό των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων (ΕΕ 2002, L 357, σ. 1) (στο εξής: εκτελεστικός κανονισμός του 2002), το οποίο αφορά τις προϋποθέσεις διακοπής της παραγραφής, δεν έχει εν προκειμένω εφαρμογή. Εν πάση περιπτώσει, ακόμη και αν η διακοπή της παραγραφής ήταν νόμιμη, η καθυστέρηση στην έκδοση της προσβαλλομένης αποφάσεως και του χρεωστικού σημειώματος που τη συνοδεύει είναι προδήλως μη εύλογη και παραβιάζει το άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων και το άρθρο 6, παράγραφος 1, της ΕΣΔΑ (στο μέτρο που καθιερώνει ένα θεμελιώδες δικαίωμα, το οποίο αποτελεί επίσης γενική αρχή του δικαίου).

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αποφάσεως του tribunal de première instance de Bruxelles (πρωτοδικείου Βρυξελλών, Βέλγιο) της 5ης Οκτωβρίου 2017 και της αρχής κατά την οποία «εκκρεμούσης της ποινικής δίκης αναστέλλεται η διοικητική διαδικασία». Η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι η Επιτροπή δεσμεύεται από την απόφαση της 5ης Οκτωβρίου 2017 που εξέδωσε το βελγικό ποινικό δικαστήριο, το οποίο έκρινε απαράδεκτη την ποινική δίωξη ελλείψει αποδεικτικών στοιχείων που να αποδεικνύουν τα προσαπτόμενα πραγματικά περιστατικά. Η Επιτροπή, η οποία δήλωσε εξάλλου παράσταση πολιτικής αγωγής ενώπιον του ποινικού δικαστηρίου, έχοντας αποφασίσει να αναμείνει την έκβαση της διαδικασίας στο Βέλγιο πριν την έκδοση της απόφασης ανάκτησης, δεσμεύεται από το αποτέλεσμα αυτό και από τις διαπιστώσεις του εθνικού δικαστηρίου, τούτο δε, έστω και αν η απόφαση του βελγικού δικαστηρίου δεν έχει ισχύ δεδικασμένου ως προς την Επιτροπή.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προσάπτεται στην προσβαλλόμενη απόφαση πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως. Συναφώς, η προσφεύγουσα υποστηρίζει ότι τα προσαπτόμενα πραγματικά περιστατικά προφανώς δεν είναι τεκμηριωμένα και ότι προδήλως δεν υφίστανται παρατυπίες, πόσο μάλλον σοβαρές. Η προσβαλλόμενη απόφαση βασίζεται σε δύο εκθέσεις της OLAF. Πλην όμως, οι αιτιάσεις της καθής δεν έχουν αποδειχθεί.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται παραβίαση των οδηγιών προς τους προσφέροντες και του άρθρου 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002. Η προσφεύγουσα θεωρεί ότι καμία από τις προβαλλόμενες σε βάρος της αιτιάσεις δεν αφορούσε τυχόν εκ μέρους της λήψη εμπιστευτικών πληροφοριών, σύναψη παράνομης συμφωνίας με ανταγωνιστή, επηρεασμό της επιτροπής αξιολόγησης ή της αναθέτουσας αρχής κατά την εξέταση, αποσαφήνιση, αξιολόγηση ή σύγκριση των προσφορών. Συνεπώς, δεν πληρούνται ούτε οι όροι του άρθρου 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002 ούτε οι όροι του άρθρου 13, στοιχείο α', των οδηγιών προς τους προσφέροντες.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται προσβολή των δικαιωμάτων υπεράσπισης, με το αιτιολογικό ότι προσβλήθηκε το δικαίωμα της προσφεύγουσας σε προηγούμενη ακρόαση.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως, της αρχής της καλόπιστης εκτέλεσης των συμβάσεων και της αρχής της απαγόρευσης της «κατάχρησης δικαιώματος». Η προσφεύγουσα υποστηρίζει συναφώς ότι η Επιτροπή δεν επέδειξε τη δέουσα επιμέλεια ούτε ενήργησε κατά τρόπο αμερόληπτο.

8.

Με τον όγδοο λόγο προβάλλεται ένσταση ελλείψεως νομιμότητας του άρθρου 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002, για τον λόγο ότι το άρθρο αυτό παραβιάζει τη γενική αρχή της απαγόρευσης του αδικαιολόγητου πλουτισμού. Ειδικότερα, το άρθρο 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002 παρέχει στα θεσμικά όργανα τη δυνατότητα να ανακτήσουν το σύνολο των καταβληθέντων ποσών καθ’ όλη τη διάρκεια της εκτέλεσης της σύμβασης ακόμη και αν η σύμβαση έχει εκτελεστεί πλήρως από τον αντισυμβαλλόμενο. Το άρθρο 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002 έχει την έννοια ότι το θεσμικό όργανο μπορεί ωσαύτως να επωφεληθεί όλων των υπηρεσιών που παρέχει ο ανάδοχος, χωρίς να οφείλεται σε αυτόν οιοδήποτε αντάλλαγμα. Το άρθρο 103 πρέπει να κριθεί παράνομο, καθόσον παρέχει στο θεσμικό όργανο τη δυνατότητα αδικαιολόγητης επαύξησης του ενεργητικού της περιουσίας του σε βάρος της περιουσίας του αντισυμβαλλομένου του.

9.

Με τον ένατο λόγο, η προσφεύγουσα επικουρικώς προβάλλει παράβαση του άρθρου 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002 και παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας. Σύμφωνα με την προσφεύγουσα, η αξιολόγηση εκ μέρους του θεσμικού οργάνου πρέπει να πραγματοποιείται σύμφωνα με το άρθρο 103 του δημοσιονομικού κανονισμού του 2002. Επιπλέον, η αξιολόγηση αυτή πρέπει να πραγματοποιείται σύμφωνα με την αρχή της αναλογικότητας, ώστε το θεσμικό όργανο να διασφαλίζει ότι η απόφασή του είναι ανάλογη προς τη βαρύτητα της επίμαχης παρατυπίας. Αυτή η υποχρέωση αναλογικότητας αποτελεί εκδήλωση της αρχής της καλής πίστης που επιβάλλεται κατά την εκτέλεση των συμβάσεων. Εν προκειμένω, όμως, κάτι τέτοιο δεν συνέβη.

—

να ακυρώσει την απόφαση της καθής, της 14ης Νοεμβρίου 2019, με την οποία ανακλήθηκε η άδεια πιστωτικού ιδρύματος της Anglo Austrian AAB Bank AG·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα·

—

να εκδικάσει την υπό κρίση υπόθεση, λαμβανομένων υπόψη των περιστάσεών της, κατά προτεραιότητα, σύμφωνα με το άρθρο 67, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας του Γενικού Δικαστηρίου.

1.

Η καθής παρέβη το άρθρο 14, παράγραφος 5, του κανονισμού (ΕΕ) 1024/2013 του Συμβουλίου (1), καθόσον εφάρμοσε εσφαλμένα το εθνικό δίκαιο το οποίο, δυνάμει του άρθρου 4, παράγραφος 3, του εν λόγω κανονισμού έχει εφαρμογή επί της ανάκλησης της άδειας.

2.

Η καθής παραβίασε την αρχή της αναλογικότητας, καθόσον με την ανάκληση της άδειας της Anglo Austrian AAB Bank AG κατέφυγε ανεπίτρεπτα στο έσχατο από τα διαθέσιμα μέσα επίβλεψης.

3.

Η καθής, παραλείποντας να διατάξει την αναστολή εκτελέσεως της αποφάσεως, προσέβαλε το δικαίωμα πραγματικής προσφυγής της Anglo Austrian AAB Bank AG.

4.

Η καθής, προσβάλλοντας τα δικονομικά δικαιώματα της Anglo Austrian AAB Bank AG, παρέβη το άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα άρθρα 31 και 32 του κανονισμού (ΕΕ) 1024/2013, καθώς και το άρθρο 70, παράγραφος 4, του νόμου για το τραπεζικό σύστημα και το άρθρο 6 της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως για την προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.

5.

Η καθής, ανακαλώντας την άδεια λειτουργίας της Anglo Austrian AAB Bank AG, έπληξε την οικονομική αξία των μεριδίων που κατείχε η Belegging-Maatschappij «Far-East» B.V. στην Anglo Austrian AAB Bank AG και, επομένως, προσέβαλε το δικαίωμα ιδιοκτησίας της Belegging-Maatschappij «Far-East» B.V.