Τελευταίες δημοσιεύσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

(2019/C 319/01)

Τελευταία δημοσίευση

ΕΕ C 312 της 16.9.2019

Ιστορικό των προηγούμενων δημοσιεύσεων

ΕΕ C 305 της 9.9.2019

ΕΕ C 295 της 2.9.2019

ΕΕ C 288 της 26.8.2019

ΕΕ C 280 της 19.8.2019

ΕΕ C 270 της 12.8.2019

ΕΕ C 263 της 5.8.2019

Τα κείμενα αυτά είναι διαθέσιμα στον ιστότοπο

EUR-Lex: http://eur-lex.europa.eu

Απόφαση του Δικαστηρίου (δεύτερο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Oberlandesgericht Düsseldorf (Γερμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Fashion ID GmbH & Co.KG κατά Verbraucherzentrale NRW eV

(Υπόθεση C-40/17) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα - Οδηγία 95/46/ΕΚ - Άρθρο 2, στοιχείο δ' - Έννοια του όρου «υπεύθυνος της επεξεργασίας» - Διαχειριστής ιστοσελίδας ο οποίος έχει ενσωματώσει σε αυτήν πρόσθετο μέσου κοινωνικής δικτύωσης (social plugin) το οποίο επιτρέπει τη διαβίβαση δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα του χρήστη που την επισκέπτεται στον πάροχο του πρόσθετου αυτού - Άρθρο 7, στοιχείο στ' - Νόμιμη επεξεργασία δεδομένων - Λήψη υπόψη του συμφέροντος του διαχειριστή της ιστοσελίδας ή του συμφέροντος του παρόχου του ενσωματωμένου πρόσθετου μέσου κοινωνικής δικτύωσης - Άρθρο 2, στοιχείο η', και άρθρο 7, στοιχείο α' - Συγκατάθεση του προσώπου στο οποίο αναφέρονται τα δεδομένα - Άρθρο 10 - Ενημέρωση του προσώπου στο οποίο αναφέρονται τα δεδομένα - Εθνική κανονιστική ρύθμιση η οποία παρέχει στις ενώσεις προστασίας των καταναλωτών ενεργητική νομιμοποίηση για προσφυγή στη δικαιοσύνη)

(2019/C 319/02)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Oberlandesgericht Düsseldorf

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Fashion ID GmbH & Co.KG

κατά

Verbraucherzentrale NRW eV

Διατακτικό

1)

Τα άρθρα 22 έως 24 της οδηγίας 95/46/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 24ης Οκτωβρίου 1995, για την προστασία των φυσικών προσώπων έναντι της επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και για την ελεύθερη κυκλοφορία των δεδομένων αυτών, έχουν την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε εθνική νομοθεσία η οποία επιτρέπει στις ενώσεις προστασίας των καταναλωτών να στρέφονται δικαστικώς κατά προσώπων τα οποία φέρονται ότι έχουν παραβεί την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.

2)

Διαχειριστής ιστοσελίδας, όπως η Fashion ID GmbH & Co. KG, ο οποίος ενσωματώνει στην εν λόγω ιστοσελίδα πρόσθετο μέσου κοινωνικής δικτύωσης το οποίο δίνει στον φυλλομετρητή του επισκέπτη της ιστοσελίδας τη δυνατότητα να αντλήσει περιεχόμενο από τον πάροχο του εν λόγω πρόσθετου και προς τον σκοπό αυτό επιτρέπει να διαβιβάζονται στον πάροχο δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα του επισκέπτη μπορεί να θεωρηθεί υπεύθυνος της επεξεργασίας, κατά την έννοια του άρθρου 2, στοιχείο δ', της οδηγίας 95/46. Η ευθύνη αυτή περιορίζεται μόνο στην πράξη ή στη σειρά πράξεων επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα για τις οποίες αυτός καθορίζει πράγματι τους σκοπούς και τον τρόπο της επεξεργασίας, ήτοι στη συλλογή και την ανακοίνωση με διαβίβαση των επίμαχων δεδομένων.

3)

Σε περίπτωση, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, όπου ο διαχειριστής ιστοσελίδας ενσωματώνει στην εν λόγω ιστοσελίδα πρόσθετο μέσου κοινωνικής δικτύωσης το οποίο δίνει στον φυλλομετρητή του επισκέπτη της ιστοσελίδας τη δυνατότητα να αντλήσει περιεχόμενο από τον πάροχο του πρόσθετου και προς τον σκοπό αυτό επιτρέπει να διαβιβάζονται στον πάροχο δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα του επισκέπτη, είναι αναγκαίο τόσο ο διαχειριστής όσο και ο πάροχος να επιδιώκουν με τις εν λόγω πράξεις έννομο συμφέρον, κατά την έννοια του άρθρου 7, στοιχείο στ', της οδηγίας 95/46, προκειμένου οι πράξεις αυτές να είναι δικαιολογημένες ως προς καθέναν από αυτούς.

4)

Το άρθρο 2, στοιχείο η', και το άρθρο 7, στοιχείο α', της οδηγίας 95/46 έχουν την έννοια ότι, σε περίπτωση, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, όπου ο διαχειριστής ιστοσελίδας ενσωματώνει στην εν λόγω ιστοσελίδα πρόσθετο μέσου κοινωνικής δικτύωσης το οποίο δίνει στον φυλλομετρητή του επισκέπτη της ιστοσελίδας τη δυνατότητα να αντλήσει περιεχόμενο από τον πάροχο του πρόσθετου και προς τον σκοπό αυτό επιτρέπει να διαβιβάζονται στον πάροχο δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα του επισκέπτη, την συγκατάθεση κατά την έννοια των διατάξεων αυτών πρέπει να τη λάβει ο εν λόγω διαχειριστής μόνον όσον αφορά την πράξη ή τη σειρά πράξεων επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα για τις οποίες αυτός καθορίζει πράγματι τους σκοπούς και τον τρόπο της επεξεργασίας. Περαιτέρω, το άρθρο 10 της ως άνω οδηγίας έχει την έννοια ότι, σε μια τέτοια περίπτωση, η υποχρέωση ενημέρωσης την οποία προβλέπει η διάταξη αυτή βαρύνει επίσης και τον εν λόγω διαχειριστή, η ενημέρωση όμως την οποία αυτός οφείλει να παράσχει στο πρόσωπο στο οποίο αναφέρονται τα δεδομένα αφορά μόνον την πράξη ή τη σειρά πράξεων επεξεργασίας δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα για τις οποίες ο ίδιος καθορίζει πράγματι τους σκοπούς και τον τρόπο της επεξεργασίας.

---

(1)  ΕΕ C 112 της 10.4.2017.

Απόφαση του Δικαστηρίου (τμήμα μείζονος συνθέσεως) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Cour constitutionnelle (Βέλγιο) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Inter-Environnement Wallonie ASBL, Bond Beter Leefmilieu Vlaanderen ASBL κατά Conseil des ministres

(Υπόθεση C-411/17) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Περιβάλλον - Σύμβαση του Espoo - Σύμβαση του Aarhus - Διατήρηση των φυσικών οικοτόπων καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας - Οδηγία 92/43/ΕΟΚ - Άρθρο 6, παράγραφος 3 - Έννοια του έργου - Εκτίμηση των επιπτώσεων επί του συγκεκριμένου τόπου - Άρθρο 6, παράγραφος 4 - Έννοια των επιτακτικών λόγων σημαντικού δημοσίου συμφέροντος - Διατήρηση των αγρίων πτηνών - Οδηγία 2009/147/ΕΚ - Εκτίμηση των επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων δημοσίων και ιδιωτικών έργων στο περιβάλλον - Οδηγία 2011/92/ΕΕ - Άρθρο 1, παράγραφος 2, στοιχείο α' - Έννοια του έργου - Άρθρο 2, παράγραφος 1 - Άρθρο 4, παράγραφος 1 - Εκτίμηση των επιπτώσεων στο περιβάλλον - Άρθρο 2, παράγραφος 4 - Εξαίρεση από την εκτίμηση - Σταδιακή εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας - Εθνική νομοθεσία που προβλέπει, αφενός, την επανέναρξη, για διάστημα σχεδόν δέκα ετών, της δραστηριότητας βιομηχανικής παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικό σταθμό ο οποίος είχε παύσει να λειτουργεί, με αποτέλεσμα να μετατεθεί κατά δέκα έτη η ημερομηνία που είχε αρχικά καθοριστεί από τον εθνικό νομοθέτη για την απενεργοποίηση του σταθμού και την παύση της δραστηριότητάς του και, αφετέρου, τη μετάθεση, επίσης κατά δέκα έτη, της αρχικής προθεσμίας που είχε οριστεί από τον εθνικό νομοθέτη για την απενεργοποίηση και την παύση βιομηχανικής παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από λειτουργούντα σταθμό πυρηνικής ενέργειας - Παράλειψη εκτίμησης περιβαλλοντικών επιπτώσεων)

(2019/C 319/03)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Αιτούν δικαστήριο

Cour constitutionnelle

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Inter-Environnement Wallonie ASBL, Bond Beter Leefmilieu Vlaanderen ASBL

κατά

Conseil des ministres

παρισταμένης της: Electrabel SA

Διατακτικό

1)

Το άρθρο 1, παράγραφος 2, στοιχείο α', πρώτη περίπτωση, το άρθρο 2, παράγραφος 1, και το άρθρο 4, παράγραφος 1, της οδηγίας 2011/92/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, για την εκτίμηση των επιπτώσεων ορισμένων σχεδίων δημοσίων και ιδιωτικών έργων στο περιβάλλον, έχουν την έννοια ότι η επανέναρξη, για διάστημα σχεδόν δέκα ετών, της βιομηχανικής παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από πυρηνικό σταθμό ο οποίος είχε παύσει να λειτουργεί, με αποτέλεσμα να μετατεθεί κατά δέκα έτη η ημερομηνία που είχε αρχικά καθοριστεί από τον εθνικό νομοθέτη για την απενεργοποίηση και την οριστική παύση της δραστηριότητάς του, και η μετάθεση, επίσης κατά δέκα έτη, της προθεσμίας που είχε αρχικά προβλεφθεί από τον ίδιο νομοθέτη για την απενεργοποίηση και την παύση της βιομηχανικής παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από λειτουργούντα σταθμό, μέτρα που συνεπάγονται την πραγματοποίηση εργασιών εκσυγχρονισμού των πυρηνικών αυτών σταθμών δυναμένων να επηρεάσουν τα πράγματα στους συγκεκριμένους χώρους, αποτελούν «έργο» κατά την έννοια της οδηγίας αυτής, το οποίο πρέπει καταρχήν, υπό την επιφύλαξη των επαληθεύσεων που απόκειται στο αιτούν δικαστήριο να πραγματοποιήσει, να υπαχθεί σε εκτίμηση περιβαλλοντικών επιπτώσεων πριν από τη θέσπιση των μέτρων αυτών. Δεν ασκεί επιρροή επ’ αυτού το γεγονός ότι για την υλοποίηση των μέτρων απαιτείται να εκδοθούν μεταγενέστερες πράξεις, όπως νέα ατομική άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας για βιομηχανικούς σκοπούς για έναν από τους επίμαχους σταθμούς. Πρέπει να υποβληθούν σε μια τέτοια εκτίμηση πριν από τη θέσπιση των μέτρων αυτών και οι εργασίες που συνδέονται άρρηκτα με τα εν λόγω μέτρα, εφόσον ήδη κατά το στάδιο αυτό μπορούν να προσδιοριστούν επαρκώς η φύση και οι πιθανές επιπτώσεις των εργασιών αυτών στο περιβάλλον, πράγμα που απόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

2)

Το άρθρο 2, παράγραφος 4, της οδηγίας 2011/92 έχει την έννοια ότι επιτρέπει σε κράτος μέλος να εξαιρέσει έργο όπως το επίμαχο στην κύρια δίκη από εκτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων για λόγους προστασίας της ασφάλειας του εφοδιασμού του με ηλεκτρική ενέργεια, μόνον εφόσον το κράτος αυτό αποδεικνύει ότι ο κίνδυνος για την ασφάλεια του εφοδιασμού είναι ευλόγως πιθανός και ότι το επίμαχο έργο έχει επείγοντα χαρακτήρα δυνάμενο να δικαιολογήσει την παράλειψη διενέργειας μιας τέτοιας εκτίμησης, υπό την προϋπόθεση ότι τηρούνται οι υποχρεώσεις που προβλέπονται στο άρθρο 2, παράγραφος 4, δεύτερο εδάφιο, στοιχεία α' έως γ' της οδηγίας αυτής. Ωστόσο, μια τέτοια δυνατότητα εξαίρεσης ισχύει με την επιφύλαξη των υποχρεώσεων που υπέχει το οικείο κράτος μέλος από το άρθρο 7 της εν λόγω οδηγίας.

3)	Το άρθρο 1, παράγραφος 4, της οδηγίας 2011/92 έχει την έννοια ότι εθνική νομοθεσία όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη δεν αποτελεί ειδική εθνική νομοθετική πράξη, κατά την έννοια της διάταξης αυτής, εξαιρούμενη, βάσει της εν λόγω διάταξης, από το πεδίο εφαρμογής της οδηγίας.

4)

Το άρθρο 6, παράγραφος 3, της οδηγίας 92/43/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 21ης Μαΐου 1992, για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας, έχει την έννοια ότι μέτρα όπως τα επίμαχα στην κύρια δίκη, από κοινού με τις εργασίες εκσυγχρονισμού και συμμόρφωσης προς τα ισχύοντα πρότυπα ασφαλείας, αποτελούν έργο που υπόκειται στη δέουσα εκτίμηση των επιπτώσεών του επί των οικείων προστατευόμενων τόπων. Η εκτίμηση των επιπτώσεων των μέτρων αυτών πρέπει να γίνει πριν από τη θέσπισή τους από τον νομοθέτη. Δεν ασκεί επιρροή επ’ αυτού το γεγονός ότι για την υλοποίηση των εν λόγω μέτρων απαιτείται να εκδοθούν μεταγενέστερες πράξεις, όπως νέα ατομική άδεια παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας για βιομηχανικούς σκοπούς για τον ένα από τους επίμαχους σταθμούς. Στην εκτίμηση αυτή πρέπει επίσης να υποβληθούν, πριν από τη θέσπιση των μέτρων αυτών, οι εργασίες που συνδέονται άρρηκτα με τα εν λόγω μέτρα, εφόσον ήδη κατά το στάδιο αυτό μπορούν να προσδιοριστούν επαρκώς η φύση και οι πιθανές επιπτώσεις των εργασιών στους προστατευόμενους τόπους, πράγμα που απόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει.

5)

Το άρθρο 6, παράγραφος 4, πρώτο εδάφιο, της οδηγίας 92/43 έχει την έννοια ότι ο σκοπός να είναι εγγυημένη ανά πάσα στιγμή η ασφάλεια εφοδιασμού ενός κράτους μέλους με ηλεκτρική ενέργεια αποτελεί επιτακτικό λόγο σημαντικού δημοσίου συμφέροντος, κατά την έννοια της διάταξης αυτής. Το άρθρο 6, παράγραφος 4, δεύτερο εδάφιο, της ίδιας οδηγίας έχει την έννοια ότι, σε περίπτωση που ο προστατευμένος τόπος ο οποίος ενδέχεται να επηρεαστεί από ένα έργο είναι τόπος όπου ευρίσκονται ένας τύπος φυσικού οικοτόπου προτεραιότητας ή ένα είδος προτεραιότητας, πράγμα που απόκειται στο αιτούν δικαστήριο να εξακριβώσει, μόνον η ανάγκη αποτροπής μιας πραγματικής και σοβαρής απειλής διακοπής του εφοδιασμού του οικείου κράτους μέλους με ηλεκτρική ενέργεια μπορεί να αποτελεί, υπό συνθήκες όπως οι επίμαχες στην κύρια δίκη, λόγο δημόσιας ασφάλειας κατά την έννοια της διάταξης αυτής.

6)

Το δίκαιο της Ένωσης έχει την έννοια ότι εθνικό δικαστήριο δύναται, εφόσον το εθνικό δίκαιο το επιτρέπει, να διατηρήσει κατ’ εξαίρεση σε ισχύ τα αποτελέσματα μέτρων, όπως τα επίμαχα στην κύρια δίκη, τα οποία θεσπίστηκαν κατά παράβαση των υποχρεώσεων που επιβάλλονται από την οδηγία 2011/92 και την οδηγία 92/43, εφόσον η διατήρηση αυτή δικαιολογείται από επιτακτικούς λόγους συνδεόμενους με την ανάγκη να αποκλειστεί πραγματική και σοβαρή απειλή διακοπής του εφοδιασμού του εν λόγω κράτους μέλους με ηλεκτρική ενέργεια, η οποία δεν θα μπορούσε να αντιμετωπισθεί με άλλα μέσα και εναλλακτικές λύσεις, ιδίως στο πλαίσιο της εσωτερικής αγοράς. Η διατήρηση της ισχύος των μέτρων αυτών μπορεί να διαρκέσει μόνον όσο χρονικό διάστημα είναι απολύτως αναγκαίο προκειμένου να αρθεί η εν λόγω παρανομία.

---

(1)  ΕΕ C 300 της 11.9.2017.

Απόφαση του Δικαστηρίου (τμήμα μείζονος συνθέσεως) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Bundesgerichtshof (Γερμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Funke Medien NRW GmbH κατά Bundesrepublik Deutschland

(Υπόθεση C-469/17) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικά δικαιώματα - Οδηγία 2001/29/ΕΚ - Κοινωνία της πληροφορίας - Εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας και των συγγενικών δικαιωμάτων - Άρθρο 2, στοιχείο α' - Δικαίωμα αναπαραγωγής - Άρθρο 3, παράγραφος 1 - Παρουσίαση στο κοινό - Άρθρο 5, παράγραφοι 2 και 3 - Εξαιρέσεις και περιορισμοί - Περιεχόμενο - Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης)

(2019/C 319/04)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Bundesgerichtshof

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Funke Medien NRW GmbH

κατά

Bundesrepublik Deutschland

Διατακτικό

1)

Το άρθρο 2, στοιχείο α', και το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας, πρέπει να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι συνιστούν μέτρα πλήρους εναρμόνισης του ουσιαστικού περιεχομένου των δικαιωμάτων που προβλέπουν. Το στοιχείο γ', δεύτερη περίπτωση, και το στοιχείο δ' της παραγράφου 3 του άρθρου 5 της οδηγίας 2001/29 πρέπει να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι δεν συνιστούν μέτρα πλήρους εναρμόνισης του περιεχομένου των εξαιρέσεων και των περιορισμών που προβλέπουν.

2)

Η ελευθερία πληροφόρησης και η ελευθερία του Τύπου, όπως κατοχυρώνονται στο άρθρο 11 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν, πέραν των εξαιρέσεων και των περιορισμών που προβλέπονται στο άρθρο 5, παράγραφοι 2 και 3, της οδηγίας 2001/29, παρέκκλιση από τα αποκλειστικά δικαιώματα του δημιουργού για αναπαραγωγή του έργου του και παρουσίασή του στο κοινό, στα οποία αναφέρονται αντιστοίχως το άρθρο 2, στοιχείο α', και το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας αυτής.

3)

Ο εθνικός δικαστής, στο πλαίσιο της στάθμισης που υποχρεούται να πραγματοποιεί, λαμβανομένων υπόψη όλων των περιστάσεων της συγκεκριμένης περίπτωσης, μεταξύ, αφενός, των αποκλειστικών δικαιωμάτων του δημιουργού στα οποία αναφέρονται το άρθρο 2, στοιχείο α', και το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 2001/29 και, αφετέρου, των δικαιωμάτων των χρηστών προστατευόμενων αντικειμένων, στα οποία αναφέρονται οι εξαιρετικές διατάξεις του άρθρου 5, παράγραφος 3, στοιχείο γ', δεύτερη περίπτωση, και στοιχείο δ', της ίδιας οδηγίας, οφείλει να στηρίζεται σε μια ερμηνεία των διατάξεων αυτών η οποία πρέπει όχι μόνο να είναι σύμφωνη με το γράμμα τους και να διαφυλάσσει την πρακτική αποτελεσματικότητά τους, αλλά και να συνάδει πλήρως με τα θεμελιώδη δικαιώματα που κατοχυρώνονται στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

---

(1)  ΕΕ C 382 της 13.11.2017.

Απόφαση του Δικαστηρίου (τμήμα μείζονος συνθέσεως) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Bundesgerichtshof (Γερμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Pelham GmbH, Moses Pelham, Martin Haas κατά Ralf Hütter, Florian Schneider-Esleben

(Υπόθεση C-476/17) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικά δικαιώματα - Οδηγία 2001/29/ΕΚ - Κοινωνία της πληροφορίας - Εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας και των συγγενικών δικαιωμάτων - Δειγματοληψία (sampling) - Άρθρο 2, στοιχείο γ' - Παραγωγός φωνογραφημάτων - Δικαίωμα αναπαραγωγής - «Εν μέρει» αναπαραγωγή - Άρθρο 5, παράγραφοι 2 και 3 - Εξαιρέσεις και περιορισμοί - Περιεχόμενο - Άρθρο 5, παράγραφος 3, στοιχείο δ' - Παράθεση αποσπασμάτων - Οδηγία 2006/115/ΕΚ - Άρθρο 9, παράγραφος 1, στοιχείο β' - Δικαίωμα διανομής - Θεμελιώδη δικαιώματα - Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Άρθρο 13 - Ελευθερία των τεχνών)

(2019/C 319/05)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Bundesgerichtshof

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Pelham GmbH, Moses Pelham, Martin Haas

κατά

Ralf Hütter, Florian Schneider-Esleben

Διατακτικό

1)

Το άρθρο 2, στοιχείο γ', της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας, πρέπει, υπό το πρίσμα του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι το αποκλειστικό δικαίωμα το οποίο απονέμει η εν λόγω διάταξη στον παραγωγό φωνογραφημάτων να επιτρέπει ή να απαγορεύει την αναπαραγωγή φωνογραφήματός του παρέχει στον παραγωγό τη δυνατότητα να αντιταχθεί στη χρήση από τρίτον ενός ηχητικού sample, έστω και πολύ μικρής διάρκειας, από το φωνογράφημά του με σκοπό την ενσωμάτωση του sample σε άλλο φωνογράφημα, εκτός αν το sample ενσωματώνεται εκεί υπό μορφή τροποποιημένη και μη αναγνωρίσιμη κατά την ακρόαση.

2)

Το άρθρο 9, παράγραφος 1, στοιχείο β', της οδηγίας 2006/115/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12ης Δεκεμβρίου 2006, σχετικά με το δικαίωμα εκμίσθωσης, το δικαίωμα δανεισμού και ορισμένα δικαιώματα συγγενικά προς την πνευματική ιδιοκτησία στον τομέα των προϊόντων της διανοίας, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι ένα φωνογράφημα το οποίο περιέχει μουσικά samples που ελήφθησαν από άλλο φωνογράφημα δεν συνιστά «αντίγραφο» του άλλου αυτού φωνογραφήματος για τους σκοπούς της ως άνω διάταξης, εφόσον δεν ενσωματώνει ολόκληρο αυτό το φωνογράφημα ή σημαντικό μέρος του.

3)	Τα κράτη μέλη δεν μπορούν να θεσπίσουν, στο εθνικό τους δίκαιο, άλλες εξαιρέσεις ή άλλους περιορισμούς στο δικαίωμα του παραγωγού φωνογραφημάτων το οποίο αναγνωρίζεται στο άρθρο 2, στοιχείο γ', της οδηγίας 2001/29, πέραν εκείνων που προβλέπονται στο άρθρο 5 της ίδιας οδηγίας.

4)	Το άρθρο 5, παράγραφος 3, στοιχείο δ', της οδηγίας 2001/29 πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι ο όρος «παράθεση αποσπασμάτων», όπως χρησιμοποιείται στη διάταξη αυτή, δεν καλύπτει την περίπτωση στην οποία είναι αδύνατο να προσδιοριστεί από ποιο έργο προέρχονται τα αποσπάσματα που παρατίθενται.

5)	Το άρθρο 2, στοιχείο γ', της οδηγίας 2001/29 πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι συνιστά μέτρο πλήρους εναρμόνισης του ουσιαστικού περιεχομένου του δικαιώματος που προβλέπει.

---

(1)  ΕΕ C 347 της 16.10.2017.

Απόφαση του Δικαστηρίου (τμήμα μείζονος συνθέσεως) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Bundesgerichtshof (Γερμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Spiegel Online GmbH κατά Volker Beck

(Υπόθεση C-516/17) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Δικαίωμα πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικά δικαιώματα - Οδηγία 2001/29/ΕΚ - Κοινωνία της πληροφορίας - Εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος πνευματικής ιδιοκτησίας και των συγγενικών δικαιωμάτων - Άρθρο 5, παράγραφος 3 - Εξαιρέσεις και περιορισμοί - Περιεχόμενο - Άρθρο 5, παράγραφος 3, στοιχεία γ' και δ' - Παρουσίαση της επικαιρότητας - Παράθεση αποσπασμάτων - Χρήση υπερσυνδέσμων - Νόμιμη διάθεση στο κοινό - Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Άρθρο 11 - Ελευθερία έκφρασης και πληροφόρησης)

(2019/C 319/06)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Bundesgerichtshof

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Spiegel Online GmbH

κατά

Volker Beck

Διατακτικό

1)

Το στοιχείο γ', δεύτερη περίπτωση, και το στοιχείο δ' της παραγράφου 3 του άρθρου 5 της οδηγίας 2001/29/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Μαΐου 2001, για την εναρμόνιση ορισμένων πτυχών του δικαιώματος του δημιουργού και συγγενικών δικαιωμάτων στην κοινωνία της πληροφορίας, πρέπει να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι δεν συνιστούν μέτρα πλήρους εναρμόνισης του περιεχομένου των εξαιρέσεων και των περιορισμών που προβλέπουν.

2)

Η ελευθερία πληροφόρησης και η ελευθερία του Τύπου, όπως κατοχυρώνονται στο άρθρο 11 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορούν να δικαιολογήσουν, πέραν των εξαιρέσεων και των περιορισμών που προβλέπονται στο άρθρο 5, παράγραφοι 2 και 3, της οδηγίας 2001/29, παρέκκλιση από τα αποκλειστικά δικαιώματα του δημιουργού για αναπαραγωγή του έργου του και παρουσίασή του στο κοινό, στα οποία αναφέρονται αντιστοίχως το άρθρο 2, στοιχείο α', και το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας αυτής.

3)

Ο εθνικός δικαστής, στο πλαίσιο της στάθμισης που υποχρεούται να πραγματοποιεί, λαμβανομένων υπόψη όλων των περιστάσεων της συγκεκριμένης περίπτωσης, μεταξύ, αφενός, των αποκλειστικών δικαιωμάτων του δημιουργού στα οποία αναφέρονται το άρθρο 2, στοιχείο α', και το άρθρο 3, παράγραφος 1, της οδηγίας 2001/29 και, αφετέρου, των δικαιωμάτων των χρηστών προστατευόμενων αντικειμένων, στα οποία αναφέρονται οι εξαιρετικές διατάξεις του άρθρου 5, παράγραφος 3, στοιχείο γ', δεύτερη περίπτωση, και στοιχείο δ', της ίδιας οδηγίας, οφείλει να στηρίζεται σε μια ερμηνεία των διατάξεων αυτών η οποία πρέπει όχι μόνο να είναι σύμφωνη με το γράμμα τους και να διαφυλάσσει την πρακτική αποτελεσματικότητά τους, αλλά και να συνάδει πλήρως με τα θεμελιώδη δικαιώματα που κατοχυρώνονται στον Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

4)

Το άρθρο 5, παράγραφος 3, στοιχείο γ', δεύτερη περίπτωση, της οδηγίας 2001/29 πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι δεν επιτρέπει εθνική ρύθμιση η οποία ορίζει ότι η εξαίρεση ή ο περιορισμός που προβλέπεται στη διάταξη αυτή έχει εφαρμογή μόνο στις περιπτώσεις όπου δεν είναι ευλόγως δυνατό να ζητηθεί προηγούμενη άδεια ενόψει της χρήσης προστατευόμενου έργου για σκοπούς παρουσίασης της επικαιρότητας.

5)	Το άρθρο 5, παράγραφος 3, στοιχείο δ', της οδηγίας 2001/29 πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι ο όρος «παράθεση αποσπασμάτων», όπως χρησιμοποιείται στη διάταξη αυτή, καλύπτει την παραπομπή, μέσω υπερσυνδέσμου, σε ηλεκτρονικό αρχείο το οποίο μπορεί να διαβαστεί αυτοτελώς.

6)

Το άρθρο 5, παράγραφος 3, στοιχείο δ', της οδηγίας 2001/29 πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι ένα έργο έχει ήδη καταστεί νομίμως προσιτό στο κοινό όταν έχει ήδη, με τον συγκεκριμένο τρόπο με τον οποίο παρουσιάζεται, καταστεί προσβάσιμο στο κοινό με τη συγκατάθεση του δικαιούχου ή δυνάμει υποχρεωτικής ή ακόμη και νόμιμης άδειας.

---

(1)  ΕΕ C 392 της 20.11.2017.

Απόφαση του Δικαστηρίου (τμήμα μείζονος συνθέσεως) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Pécsi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság (Ουγγαρία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Alekszij Torubarov κατά Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal

(Υπόθεση C-556/17) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Κοινή πολιτική στους τομείς του ασύλου και της επικουρικής προστασίας - Κοινές διαδικασίες για τη χορήγηση διεθνούς προστασίας - Οδηγία 2013/32/ΕΕ - Άρθρο 46, παράγραφος 3 - Πλήρης και ex nunc εξέταση - Άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής - Έκταση των εξουσιών του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου - Δεν έχει εξουσία μεταρρυθμίσεως - Άρνηση της του αρμόδιου διοικητικού ή οιονεί δικαστικού οργάνου να συμμορφωθεί με απόφαση του πρωτοβάθμιου δικαστηρίου)

(2019/C 319/07)

Γλώσσα διαδικασίας: η ουγγρική

Αιτούν δικαστήριο

Pécsi Közigazgatási és Munkaügyi Bíróság

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Alekszij Torubarov

κατά

Bevándorlási és Menekültügyi Hivatal

Διατακτικό

Το άρθρο 46, παράγραφος 3, της οδηγίας 2013/32/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2013, σχετικά με κοινές διαδικασίες για τη χορήγηση και ανάκληση του καθεστώτος διεθνούς προστασίας, ερμηνευόμενο υπό το πρίσμα του άρθρου 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, έχει την έννοια ότι, υπό περιστάσεις όπως αυτές της υποθέσεως της κύριας δίκης, όπου το μεν πρωτοβάθμιο δικαστήριο, μετά από πλήρη και ex nunc εξέταση του συνόλου των κρίσιμων πραγματικών και νομικών στοιχείων που υπέβαλε ο αιτών διεθνή προστασία, διαπίστωσε ότι, κατ’ εφαρμογήν των κριτηρίων που προβλέπει η οδηγία 2011/95/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Δεκεμβρίου 2011, σχετικά με τις απαιτήσεις για την αναγνώριση των υπηκόων τρίτων χωρών ή των απάτριδων ως δικαιούχων διεθνούς προστασίας, για ένα ενιαίο καθεστώς για τους πρόσφυγες ή για τα άτομα που δικαιούνται επικουρική προστασία και για το περιεχόμενο της παρεχόμενης προστασίας, πρέπει να χορηγηθεί στον ανωτέρω αιτούντα η εν λόγω προστασία για τον λόγο που αυτός επικαλείται προς στήριξη της αιτήσεώς του, αλλά ένα διοικητικό ή οιονεί δικαστικό όργανο εκδίδει εν συνεχεία αντίθετη απόφαση, χωρίς να διαπιστώσει προς τούτο ότι ανέκυψαν νέα στοιχεία που δικαιολογούν εκ νέου εκτίμηση των αναγκών διεθνούς προστασίας του προμνησθέντος αιτούντος, το εν λόγω δικαστήριο οφείλει να μεταρρυθμίσει την ως άνω μη σύμφωνη προς την προηγούμενη απόφασή του διοικητική απόφαση και να την υποκαταστήσει με τη δική του απόφαση επί της αιτήσεως διεθνούς προστασίας, αφήνοντας εν ανάγκη ανεφάρμοστη την εθνική νομοθεσία που του απαγορεύει να ενεργήσει κατ’ αυτόν τον τρόπο.

---

(1)  ΕΕ C 5 της 8.1.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (δεύτερο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Tribunal Superior de Justicia de Cataluña (Ισπανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Prenatal S.A. κατά Tribunal Económico Administrativo Regional de Cataluña (TEARC)

(Υπόθεση C-589/17) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Εισαγωγή κλωστοϋφαντουργικών προϊόντων δηλωθέντων κακώς ως καταγωγής Τζαμάικας - Εκ των υστέρων είσπραξη εισαγωγικών δασμών - Αίτηση διαγραφής δασμών - Κανονισμός (EOK) 2913/92 - Κοινοτικός τελωνειακός κώδικας - Άρθρο 220, παράγραφος 2, στοιχείο β', και άρθρο 239 - Απορριπτική απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε συγκεκριμένη υπόθεση - Κύρος)

(2019/C 319/08)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunal Superior de Justicia de Cataluña

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Prenatal S.A.

κατά

Tribunal Económico Administrativo Regional de Cataluña (TEARC)

Διατακτικό

Από την εξέταση της αποφάσεως C(2008) 6317 τελικό της Επιτροπής, της 3ης Νοεμβρίου 2008, με την οποία διαπιστώνεται ότι δικαιολογείται η εκ των υστέρων βεβαίωση εισαγωγικών δασμών και δεν δικαιολογείται η διαγραφή των δασμών αυτών σε συγκεκριμένη περίπτωση (υπόθεση REM 03/07), βάσει του άρθρου 220, παράγραφος 2, στοιχείο β', και του άρθρου 239 του κανονισμού (ΕΟΚ) 2913/92 του Συμβουλίου, της 12ης Οκτωβρίου 1992, περί θεσπίσεως κοινοτικού τελωνειακού κώδικα, όπως τροποποιήθηκε από τον κανονισμό (ΕΚ) 2700/2000 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Νοεμβρίου 2000, δεν προέκυψε κανένα στοιχείο ικανό να επηρεάσει το κύρος της εν λόγω απόφασης.

---

(1)  ΕΕ C 22 της 22.1.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Székesfehérvári Törvényszék (Ουγγαρία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Hochtief Solutions AG Magyarországi Fióktelepe κατά Fővárosi Törvényszék

(Υπόθεση C-620/17) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Δημόσιες συμβάσεις - Διαδικασίες προσφυγής - Οδηγία 89/665/ΕΟΚ - Οδηγία 92/13/ΕΟΚ - Δικαίωμα αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας - Αρχές της αποτελεσματικότητας και της ισοδυναμίας - Αίτηση αναθεωρήσεως των δικαστικών αποφάσεων που παραβιάζουν το δίκαιο της Ένωσης - Ευθύνη των κρατών μελών σε περίπτωση παραβιάσεως του δικαίου της Ένωσης από τα εθνικά δικαστήρια - Εκτίμηση της προς αποκατάσταση ζημίας)

(2019/C 319/09)

Γλώσσα διαδικασίας: η ουγγρική

Αιτούν δικαστήριο

Székesfehérvári Törvényszék

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Hochtief Solutions AG Magyarországi Fióktelepe

κατά

Fővárosi Törvényszék

Διατακτικό

1)

Η ευθύνη κράτους μέλους για ζημίες που προκλήθηκαν από απόφαση εθνικού δικαστηρίου κρίνοντος σε τελευταίο βαθμό με την οποία παραβιάζεται κανόνας του δικαίου της Ένωσης διέπεται από τις προϋποθέσεις που όρισε το Δικαστήριο, μεταξύ άλλων, στη σκέψη 51 της αποφάσεως της 30ής Σεπτεμβρίου 2003, Köbler (C-224/01, EU:C:2003:513), χωρίς ωστόσο να αποκλείεται η δυνατότητα θεμελιώσεως της ευθύνης του κράτους αυτού υπό λιγότερο περιοριστικές προϋποθέσεις βάσει του εθνικού δικαίου. Η ευθύνη αυτή δεν αποκλείεται από το γεγονός ότι η εν λόγω απόφαση απέκτησε ισχύ δεδικασμένου. Στο πλαίσιο της εφαρμογής της ευθύνης αυτής, εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο που έχει επιληφθεί της αγωγής αποζημιώσεως να εκτιμήσει, λαμβάνοντας υπόψη όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν την επίμαχη κατάσταση, αν το εθνικό δικαστήριο που αποφαίνεται σε τελευταίο βαθμό, παραβαίνοντας προδήλως το εφαρμοστέο δίκαιο της Ένωσης, συμπεριλαμβανομένης της σχετικής νομολογίας του Δικαστηρίου, παραβίασε κατάφωρα το δίκαιο της Ένωσης. Αντιθέτως, αντιβαίνει στο δίκαιο της Ένωσης κανόνας του εθνικού δικαίου ο οποίος, σε μια τέτοια περίπτωση, εξαιρεί εν γένει από τις ζημίες που μπορούν να αποκατασταθούν τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε διάδικος λόγω της επιζήμιας αποφάσεως του εθνικού δικαστηρίου.

2)

Το δίκαιο της Ένωσης, ιδίως δε η οδηγία 89/665/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 21ης Δεκεμβρίου 1989, για το συντονισμό των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων περί της εφαρμογής των διαδικασιών προσφυγής στον τομέα της σύναψης συμβάσεων κρατικών προμηθειών και δημοσίων έργων, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2007/66/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Δεκεμβρίου 2007, και η οδηγία 92/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 25ης Φεβρουαρίου 1992, για το συντονισμό των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων σχετικά με την εφαρμογή των κοινοτικών κανόνων στις διαδικασίες σύναψης των συμβάσεων φορέων οι οποίοι λειτουργούν στους τομείς του ύδατος, της ενέργειας, των μεταφορών και των τηλεπικοινωνιών, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2007/66, καθώς και οι αρχές της ισοδυναμίας και της αποτελεσματικότητας, έχει την έννοια ότι δεν αποκλείει ρύθμιση κράτους μέλους η οποία δεν επιτρέπει την αναθεώρηση έχουσας ισχύ δεδικασμένου αποφάσεως δικαστηρίου του εν λόγω κράτους μέλους, το οποίο αποφάνθηκε επί προσφυγής ακυρώσεως κατά πράξεως αναθέτουσας αρχής, χωρίς να ασχοληθεί με ζήτημα το οποίο προβλεπόταν να εξετασθεί με προηγούμενη απόφαση του Δικαστηρίου η οποία εκδόθηκε προς απάντηση σε αίτηση προδικαστικής αποφάσεως υποβληθείσα στο πλαίσιο της διαδικασίας που αφορούσε την εν λόγω προσφυγή ακυρώσεως. Ωστόσο, εάν οι εφαρμοστέοι εσωτερικοί δικονομικοί κανόνες προβλέπουν τη δυνατότητα του εθνικού δικαστή να αναθεωρήσει δικαστική απόφαση με ισχύ δεδικασμένου, προκειμένου η κατάσταση που προκύπτει από την απόφαση αυτή να καταστεί συμβατή με προηγούμενη εθνική δικαστική απόφαση με ισχύ δεδικασμένου, της οποίας είχαν ήδη γνώση το δικαστήριο που εξέδωσε την απόφαση της οποίας ζητείται η αναθεώρηση και οι διάδικοι της υποθέσεως επί της οποίας αυτή εκδόθηκε, πρέπει να γίνει χρήση της δυνατότητας αυτής, σύμφωνα με τις αρχές της ισοδυναμίας και της αποτελεσματικότητας, υπό τις ίδιες προϋποθέσεις, προκειμένου να καταστεί η κατάσταση συμβατή με το δίκαιο της Ένωσης, όπως ερμηνεύθηκε με προηγούμενη απόφαση του Δικαστηρίου.

---

(1)  ΕΕ C 22 της 22.1.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (πέμπτο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 — Bayerische Motoren Werke AG κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Freistaat Sachsen

(Υπόθεση C-654/17 P) (1)

(Αίτηση αναιρέσεως - Κρατικές ενισχύσεις - Περιφερειακές επενδυτικές ενισχύσεις - Ενίσχυση υπέρ μεγάλου επενδυτικού σχεδίου - Ενίσχυση εν μέρει ασυμβίβαστη με την εσωτερική αγορά - Άρθρο 107, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ - Αναγκαιότητα της ενίσχυσης - Άρθρο 108, παράγραφος 3, ΣΛΕΕ - Κανονισμός (ΕΚ) 800/2008 - Ενίσχυση η οποία υπερβαίνει το όριο της ατομικής κοινοποίησης - Κοινοποίηση - Περιεχόμενο της απαλλαγής κατά κατηγορία - Ανταναίρεση - Αποδοχή αιτήσεως παρεμβάσεως ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Παραδεκτό)

(2019/C 319/10)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Bayerische Motoren Werke AG (εκπρόσωποι: M. Rosenthal, G. Drauz και M. Schütte, Rechtsanwälte)

Λοιποί διάδικοι στη διαδικασία: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: F. Erlbacher, A. Μπουχαγιάρ και T. Maxian Rusche), Freistaat Sachsen (εκπρόσωποι: T. Lübbig, Rechtsanwalt)

Διατακτικό

Το Δικαστήριο αποφασίζει:

1)	Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως και την ανταναίρεση.

2)	Η Bayerische Motoren Werke AG φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων της, τα έξοδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής τα οποία αφορούν την αίτηση αναιρέσεως.

3)	Το Freistaat Sachsen φέρει τα δικαστικά έξοδά του τα οποία αφορούν την αίτηση αναιρέσεως.

4)	Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων της, τα έξοδα της Bayerische Motoren Werke AG και του Freistaat Sachsen τα οποία αφορούν την ανταναίρεση.

---

(1)  ΕΕ C 94 της 12.03.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (δεύτερο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Corte suprema di cassazione (Ιταλία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Istituto nazionale della previdenza sociale (INPS) κατά Azienda Napoletana Mobilità SpA

(Υπόθεση C-659/17) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Κρατικές ενισχύσεις - Ενισχύσεις για την απασχόληση - Απαλλαγή από εισφορές κοινωνικής ασφαλίσεως που συνδέονται με συμβάσεις επαγγελματικής εκπαιδεύσεως και εργασίας - Απόφαση 2000/128/ΕΚ - Καθεστώτα ενισχύσεως σχετικά με μέτρα υπέρ της απασχολήσεως, τα οποία έθεσε σε εφαρμογή η Ιταλία - Ενισχύσεις εν μέρει ασύμβατες προς την εσωτερική αγορά - Δυνατότητα εφαρμογής της αποφάσεως 2000/128/ΕΚ σε επιχείρηση που παρέχει κατ’ αποκλειστικότητα υπηρεσίες τοπικών δημόσιων μεταφορών που της έχουν ανατεθεί απευθείας από έναν δήμο - Άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ - Έννοια της «στρεβλώσεως του ανταγωνισμού» - Έννοια του «επηρεασμού του εμπορίου» μεταξύ κρατών μελών)

(2019/C 319/11)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Αιτούν δικαστήριο

Corte suprema di cassazione

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Istituto nazionale della previdenza sociale (INPS)

κατά

Azienda Napoletana Mobilità SpA

Διατακτικό

Υπό την επιφύλαξη των εξακριβώσεων στις οποίες οφείλει να προβεί το αιτούν δικαστήριο, η απόφαση 2000/128/ΕΚ της Επιτροπής, της 11ης Μαΐου 1999, σχετικά με τα καθεστώτα ενίσχυσης τα οποία έθεσε σε εφαρμογή η Ιταλία σχετικά με μέτρα υπέρ της απασχόλησης, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι έχει εφαρμογή σε επιχείρηση, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, η οποία παρέσχε, βάσει απευθείας αναθέσεως από έναν δήμο και κατ’ αποκλειστικότητα, υπηρεσίες τοπικών δημόσιων μεταφορών και έτυχε μειώσεων των εισφορών κοινωνικής ασφαλίσεως βάσει εθνικής ρυθμίσεως την οποία η εν λόγω απόφαση κήρυξε εν μέρει ασύμβατη προς την απαγόρευση που προβλέπεται στο άρθρο 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ.

---

(1)  ΕΕ C 52 της 12.02.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Rechtbank Den Haag, zittingsplaats Utrecht (Κάτω Χώρες) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Sumanan Vethanayagam, Sobitha Sumanan, Kamalaranee Vethanayagam κατά Minister van Buitenlandse Zaken

(Υπόθεση C-680/17) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Χώρος ελευθερίας, ασφάλειας και δικαιοσύνης - Κοινοτικός κώδικας θεωρήσεων - Κανονισμός (ΕΚ) 810/2009 - Άρθρο 5 - Κράτος μέλος που είναι αρμόδιο για την εξέταση αίτησης θεώρησης και τη λήψη σχετικής απόφασης - Άρθρο 8 - Συμφωνία εκπροσώπησης - Άρθρο 32, παράγραφος 3 - Προσφυγή κατά απόφασης με την οποία απορρίπτεται αίτηση θεώρησης - Κράτος μέλος που είναι αρμόδιο να αποφανθεί επί της προσφυγής σε περίπτωση συμφωνίας εκπροσώπησης - Κάτοχοι του δικαιώματος άσκησης προσφυγής)

(2019/C 319/12)

Γλώσσα διαδικασίας: η ολλανδική

Αιτούν δικαστήριο

Rechtbank Den Haag, zittingsplaats Utrecht

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Sumanan Vethanayagam, Sobitha Sumanan, Kamalaranee Vethanayagam

κατά

Minister van Buitenlandse Zaken

Διατακτικό

1)

Το άρθρο 32, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 810/2009 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Ιουλίου 2009, για τη θέσπιση κοινοτικού κώδικα θεωρήσεων, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό (ΕΕ) 610/2013 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2013, έχει την έννοια ότι δεν παρέχει στο πρόσωπο αναφοράς τη δυνατότητα να ασκήσει προσφυγή ιδίω ονόματι κατά απόφασης με την οποία απορρίπτεται αίτηση θεώρησης.

2)

Το άρθρο 8, παράγραφος 4, στοιχείο δ', και το άρθρο 32, παράγραφος 3, του κανονισμού 810/2009, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 610/2013, έχουν την έννοια ότι, όταν υπάρχει διμερής συμφωνία εκπροσώπησης η οποία προβλέπει ότι οι προξενικές αρχές του εκπροσωπούντος κράτους μέλους έχουν την εξουσία να λαμβάνουν τις αποφάσεις περί απόρριψης αίτησης θεώρησης, εναπόκειται στις αρμόδιες αρχές του εν λόγω κράτους μέλους να αποφαίνονται επί των προσφυγών κατά αποφάσεων με τις οποίες απορρίπτεται αίτηση θεώρησης.

3)

Μια συνδυασμένη ερμηνεία του άρθρου 8, παράγραφος 4, στοιχείο δ', και του άρθρου 32, παράγραφος 3, του κανονισμού 810/2009, όπως τροποποιήθηκε με τον κανονισμό 610/2013, κατά την οποία η προσφυγή κατά απόφασης απορρίπτουσας αίτηση θεώρησης πρέπει να ασκηθεί κατά του εκπροσωπούντος κράτους, είναι συμβατή με το θεμελιώδες δικαίωμα αποτελεσματικής δικαστικής προστασίας.

---

(1)  ΕΕ C 63 της 19.2.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Tribunale di Bari (Ιταλία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — ποινική δίκη κατά Massimo Gambino, Shpetim Hyka

(Υπόθεση C-38/18) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Δικαστική συνεργασία σε ποινικές υποθέσεις - Οδηγία 2012/29/ΕΕ - Ελάχιστα πρότυπα σχετικά με τα δικαιώματα, την υποστήριξη και την προστασία θυμάτων της εγκληματικότητας - Άρθρα 16 και 18 - Εξέταση του θύματος από πρωτοβάθμιο ποινικό δικαστήριο - Μεταβολή στη σύνθεση του δικαστικού σχηματισμού - Επανάληψη της εξετάσεως του θύματος κατόπιν αιτήματος ενός εκ των διαδίκων - Χάρτης των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Άρθρα 47 και 48 - Δικαίωμα σε δίκαιη δίκη και δικαιώματα υπερασπίσεως - Αρχή της αμεσότητας - Περιεχόμενο - Δικαίωμα προστασίας του θύματος κατά τη διάρκεια της ποινικής διαδικασίας)

(2019/C 319/13)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunale di Bari

Ποινική δίκη ενώπιον του αιτούντος δικαστηρίου κατά

Massimo Gambino, Shpetim Hyka

παρισταμένων των: Procura della Repubblica presso il Tribunale di Bari, Ernesto Lappostato, Banca Carige SpA — Cassa di Risparmio di Genova e Imperia

Διατακτικό

Τα άρθρα 16 και 18 της οδηγίας 2012/29/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 25ης Οκτωβρίου 2012, για τη θέσπιση ελάχιστων προτύπων σχετικά με τα δικαιώματα, την υποστήριξη και την προστασία θυμάτων της εγκληματικότητας και για την αντικατάσταση της απόφασης-πλαισίου 2001/220/ΔΕΥ του Συμβουλίου, πρέπει να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι δεν αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση δυνάμει της οποίας, όταν το θύμα έχει ήδη εξετασθεί μία φορά από δικαστικό σχηματισμό πρωτοβάθμιου ποινικού δικαστηρίου και η σύνθεση του εν λόγω σχηματισμού μεταβλήθηκε εν συνεχεία, το θύμα αυτό πρέπει, κατ’ αρχήν, να εξετασθεί εκ νέου από τον εν λόγω σχηματισμό, υπό τη νέα σύνθεσή του, εφόσον ένας εκ των διαδίκων προβάλλει αντίρρηση κατά της συνεκτιμήσεως από τον σχηματισμό αυτόν των πρακτικών της πρώτης καταθέσεως του εν λόγω θύματος.

---

(1)  ΕΕ C 142 της 23.4.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (δέκατο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 — Red Bull GmbH κατά Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO), Marques, Optimum Mark sp. z o.o.

(Υπόθεση C-124/18 P) (1)

(Αίτηση αναιρέσεως - Σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Κανονισμός (ΕΚ) 207/2009 - Άρθρο 4 και άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο α' - Απόλυτος λόγος απαραδέκτου - Διαδικασία για την κήρυξη ακυρότητας - Συνδυασμός δύο χρωμάτων αυτών καθαυτά - Έλλειψη συστηματικής διατάξεως συνδέουσας τα χρώματα κατά προκαθορισμένο και σταθερό τρόπο)

(2019/C 319/14)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Red Bull GmbH (εκπρόσωποι: A. Renck, Rechtsanwalt, S. Petivlasova, abogada)

Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) (εκπρόσωποι: A. Folliard-Monguiral και Δ. Μπότης), Marques (εκπρόσωποι: R. Mallinson, solicitor, και T. Müller, Rechtsanwalt), Optimum Mark sp. z o.o. (εκπρόσωποι: R. Skubisz, J. Dudzik και M. Mazurek, adwokaci, καθώς και E. Jaroszyńska-Kozłowska, advocate)

Διατακτικό

Το Δικαστήριο αποφασίζει:

1)	Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)	Καταδικάζει τη Red Bull GmbH στα δικαστικά έξοδα.

---

(1)  ΕΕ C 200 της 11.06.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 — Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Δημοκρατίας της Αυστρίας

(Υπόθεση C-209/18) (1)

(Παράβαση κράτους μέλους - Παράβαση της οδηγίας 2006/123/ΕΚ και των άρθρων 49 και 56 ΣΛΕΕ - Περιορισμοί και απαιτήσεις σχετικά με τον τόπο της έδρας, τη νομική μορφή, τη συμμετοχή στο κεφάλαιο και τις πολλαπλών ειδικοτήτων δραστηριότητες των εταιριών πολιτικών μηχανικών, πρακτόρων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και κτηνιάτρων)

(2019/C 319/15)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: G. Braun και Ε. Τσερέπα-Lacombe)

Καθής: Δημοκρατία της Αυστρίας (εκπρόσωπος: G. Hesse)

Παρεμβαίνουσα υπέρ της καθής: Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (εκπρόσωποι: αρχικώς T. Henze και D. Klebs, στη συνέχεια D. Klebs)

Διατακτικό

Το Δικαστήριο αποφασίζει:

1)

Η Δημοκρατία της Αυστρίας, διατηρώντας τις απαιτήσεις σχετικά με τον τόπο της έδρας για τις εταιρίες πολιτικών μηχανικών και πρακτόρων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, τις απαιτήσεις σχετικά με τη νομική μορφή και την κατοχή του κεφαλαίου για τις εταιρίες πολιτικών μηχανικών, πρακτόρων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας και κτηνιάτρων καθώς και τον περιορισμό των δραστηριοτήτων πολλαπλών ειδικοτήτων για τις εταιρίες πολιτικών μηχανικών και πρακτόρων διπλωμάτων ευρεσιτεχνίας, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 14, σημείο 1, το άρθρο 15, παράγραφος 1, παράγραφος 2, στοιχεία β' και γ', και παράγραφος 3, και το άρθρο 25 της οδηγίας 2006/123/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12ης Δεκεμβρίου 2006, σχετικά με τις υπηρεσίες στην εσωτερική αγορά.

2)	Η Δημοκρατία της Αυστρίας φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων της, τα έξοδα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

3)	Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας φέρει τα δικαστικά έξοδά της.

---

(1)  ΕΕ C 190 της 4.6.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Tribunalul Bacău (Ρουμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Radu Lucian Rusu, Oana Maria Rusu κατά SC Blue Air — Airline Management Solutions Srl

(Υπόθεση C-354/18) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Κανονισμός (ΕΚ) 261/2004 - Αεροπορικές μεταφορές - Άρνηση επιβίβασης - Έννοιες «αποζημίωσης» και «περαιτέρω αποζημίωσης» - Είδος ζημίας για την οποία γεννάται υποχρέωση αποζημίωσης - Υλική ζημία ή ηθική βλάβη - Έκπτωση - Περαιτέρω αποζημίωση - Παροχή βοήθειας - Πληροφορίες που παρέχονται στους επιβάτες)

(2019/C 319/16)

Γλώσσα διαδικασίας: η ρουμανική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunalul Bacău

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Radu Lucian Rusu, Oana Maria Rusu

κατά

SC Blue Air — Airline Management Solutions Srl

Διατακτικό

1)

Πρώτον, το άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Φεβρουαρίου 2004, για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 295/91, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι το προβλεπόμενο στη διάταξη αυτή ποσό δεν αποσκοπεί στην αποκατάσταση ζημίας όπως η απώλεια μισθού, δεύτερον, ότι για τη ζημία αυτή μπορεί να καταβληθεί η περαιτέρω αποζημίωση του άρθρου 12, παράγραφος 1, του κανονισμού 261/2004 και, τρίτον, ότι στο αιτούν δικαστήριο εναπόκειται να καθορίσει και να εκτιμήσει τα διάφορα συστατικά στοιχεία της εν λόγω ζημίας, καθώς και την έκταση της αποζημίωσης για τη ζημία αυτή, στηριζόμενο στην κατάλληλη νομική βάση.

2)

Ο κανονισμός 261/2004, και ιδίως το άρθρο 12, παράγραφος 1, δεύτερη περίοδος, του κανονισμού αυτού, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι επιτρέπει στο αρμόδιο εθνικό δικαστήριο να εκπέσει τη χορηγούμενη δυνάμει του ως άνω κανονισμού αποζημίωση από την περαιτέρω αποζημίωση αλλά δεν το υποχρεώνει να προβεί στην έκπτωση αυτή, ο δε κανονισμός αυτός δεν τάσσει στο αρμόδιο εθνικό δικαστήριο προϋποθέσεις βάσει των οποίων μπορεί να προβεί στην ως άνω έκπτωση.

3)

Το άρθρο 4, παράγραφος 3, του κανονισμού 261/2004, σε συνδυασμό με το άρθρο 8, παράγραφος 1, του ως άνω κανονισμού, πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι υποχρεώνει τον πραγματικό αερομεταφορέα να παράσχει στους ενδιαφερόμενους επιβάτες πλήρη στοιχεία ως προς όλες τις δυνατότητες που προβλέπει η δεύτερη από τις διατάξεις αυτές, οι δε ενδιαφερόμενοι επιβάτες δεν έχουν καμία υποχρέωση να συμβάλουν ενεργά στην αναζήτηση των σχετικών πληροφοριών.

4)	Το άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού 261/2004 πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι, για τους σκοπούς της διατάξεως αυτής, ο πραγματικός αερομεταφορέας φέρει το βάρος να αποδείξει ότι η μεταφορά με άλλη πτήση ή άλλο μεταφορικό μέσο πραγματοποιήθηκε το νωρίτερο δυνατόν.

---

(1)  ΕΕ C 294 της 20.08.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019– Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων κατά Shire Pharmaceuticals Ireland Ltd, Ευρωπαϊκής Επιτροπής

(Υπόθεση C-359/18 P) (1)

(Αίτηση αναιρέσεως - Κανονισμός (ΕΚ) 141/2000 - Ορφανά φάρμακα - Άρθρο 5 - Αίτηση χαρακτηρισμού φαρμάκου ως «ορφανού φαρμάκου» - Εγκυρότητα - Ύπαρξη προγενέστερης άδειας κυκλοφορίας για το ίδιο φάρμακο)

(2019/C 319/17)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων (εκπρόσωποι: αρχικά S. Marino, Σ. Δρόσος, T. Jabłoński και A. Spina, στη συνέχεια S. Marino, Σ. Δρόσος και T. Jabłoński)

Λοιποί διάδικοι στη διαδικασία: Shire Pharmaceuticals Ireland Ltd (εκπρόσωποι: G. Castle, solicitor, D. Anderson, QC, M. Birdling, barrister, S. Cowlishaw, solicitor), Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: K. Petersen και A. Sipos)

Διατακτικό

Το Δικαστήριο αποφασίζει:

1)	Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)	Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Φαρμάκων (EMA) φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων του, και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Shire Pharmaceuticals Ireland Ltd.

3)	Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρει τα δικαστικά έξοδά της.

---

(1)  ΕΕ C 294 της 20.8.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (δέκατο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Bundesfinanzhof (Γερμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Finanzamt A κατά Β

(Υπόθεση C-388/18) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Φορολογία - Εναρμόνιση των φορολογικών νομοθεσιών - Οδηγία 2006/112/ΕΚ - Κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) - Άρθρο 288, πρώτο εδάφιο, σημείο 1, και άρθρο 315 - Ειδικό καθεστώς μικρών επιχειρήσεων - Ειδικό καθεστώς των υποκείμενων στον φόρο μεταπωλητών - Υποκείμενος στον φόρο μεταπωλητής ο οποίος εμπίπτει στο καθεστώς του περιθωρίου κέρδους - Ετήσιος κύκλος εργασιών για τον καθορισμό της δυνατότητας εφαρμογής του ειδικού καθεστώτος μικρών επιχειρήσεων - Περιθώριο κέρδους ή εισπραχθέντα ποσά)

(2019/C 319/18)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Bundesfinanzhof

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Finanzamt A

κατά

B

Διατακτικό

Το άρθρο 288, πρώτο εδάφιο, σημείο 1, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας, έχει την έννοια ότι είναι αντίθετη σε αυτό εθνική ρύθμιση ή διοικητική πρακτική βάσει της οποίας ο κύκλος εργασιών που λαμβάνεται υπόψη για την εφαρμογή του ειδικού καθεστώτος μικρών επιχειρήσεων σε υποκείμενο στον φόρο ο οποίος εμπίπτει στο ειδικό καθεστώς του περιθωρίου κέρδους που προβλέπεται για τους υποκείμενους στον φόρο μεταπωλητές υπολογίζεται, σύμφωνα με το άρθρο 315 της εν λόγω οδηγίας, αποκλειστικώς βάσει του πραγματοποιηθέντος περιθωρίου κέρδους. Ο εν λόγω κύκλος εργασιών πρέπει να υπολογίζεται με βάση όλα τα εισπραχθέντα ή προς είσπραξη από τον εν λόγω υποκείμενο στον φόρο μεταπωλητή ποσά χωρίς ΦΠΑ, ανεξαρτήτως των ρυθμίσεων βάσει των οποίων τα ποσά αυτά θα φορολογηθούν στην πραγματικότητα.

---

(1)  ΕΕ C 328 της 17.09.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (δέκατο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 — Shanxi Taigang Stainless Steel Co. Ltd κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Eurofer, Association Européenne de l’Acier, ASBL

(Υπόθεση C-436/18 P) (1)

(Αίτηση αναιρέσεως - Ντάμπινγκ - Επιβολή οριστικού δασμού αντιντάμπινγκ σε ορισμένα προϊόντα καταγωγής Κίνας - Εκτελεστικός κανονισμός (ΕΕ) 2015/1429 - Κανονισμός (ΕΚ) 1225/2009 - Άρθρο 2, παράγραφος 7, στοιχείο α' - Κανονική αξία - Προσδιορισμός βάσει της τιμής σε τρίτη χώρα με οικονομία αγοράς - Επιλογή της κατάλληλης τρίτης χώρας - Τρίτες χώρες με οικονομία αγοράς που αποτελούν το αντικείμενο της ίδιας έρευνας - Διορθώσεις)

(2019/C 319/19)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Shanxi Taigang Stainless Steel Co. Ltd (εκπρόσωποι: E. Vermulst και J. Cornelis, advocaten)

Λοιποί διάδικοι στη διαδικασία: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: J.-F. Brakeland και A. Demeneix), Eurofer, Association Européenne de l’Acier, ASBL (εκπρόσωποι: J. Killick, barrister, και G. Forwood και C. Van Haute, avocates)

Διατακτικό

Το Δικαστήριο αποφασίζει:

1)	Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)	Καταδικάζει τη Shanxi Taigang Stainless Steel Co. Ltd στα δικαστικά έξοδα.

---

(1)  ΕΕ C 341 της 24.9.2018.

Απόφαση του Δικαστηρίου (έκτο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Győri Ítélőtábla (Ουγγαρία), για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Tibor-Trans Fuvarozó és Kereskedelmi Kft. κατά DAF TRUCKS N.V.

(Υπόθεση C-451/18) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Δικαστική συνεργασία σε αστικές υποθέσεις - Κανονισμός (ΕΕ) 1215/2012 - Ειδικές βάσεις διεθνούς δικαιοδοσίας - Άρθρο 7, σημείο 2 - Αδικοπραξίες ή οιονεί αδικοπραξίες - Τόπος όπου συνέβη το γενεσιουργό της ζημίας γεγονός - Τόπος επελεύσεως της ζημίας - Αξίωση αποκαταστάσεως της ζημίας που προκλήθηκε λόγω συμπράξεως η οποία κρίθηκε αντίθετη προς το άρθρο 101 ΣΛΕΕ και το άρθρο 53 της Συμφωνίας για τον Ευρωπαϊκό Οικονομικό Χώρο)

(2019/C 319/20)

Γλώσσα διαδικασίας: η ουγγρική

Αιτούν δικαστήριο

Győri Ítélőtábla

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Tibor-Trans Fuvarozó és Kereskedelmi Kft..

κατά

DAF TRUCKS N.V.

Διατακτικό

Το άρθρο 7, σημείο 2, του κανονισμού (ΕΕ) 1215/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12ης Δεκεμβρίου 2012, για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, έχει την έννοια ότι, στο πλαίσιο αγωγής με αίτημα την αποκατάσταση ζημίας που οφείλεται σε παράβαση του άρθρου 101 ΣΛΕΕ, η οποία συνίσταται ιδίως σε αθέμιτες συμφωνίες για τον καθορισμό των τιμών και την αύξηση των μεικτών τιμών των φορτηγών, ως τόπος «όπου συνέβη το ζημιογόνο γεγονός» μπορεί να χαρακτηρισθεί, σε περίπτωση όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, ο τόπος της αγοράς που θίγεται από την παράβαση αυτή, συγκεκριμένα δε ο τόπος όπου νοθεύθηκαν οι τιμές της αγοράς στην οποία ο ζημιωθείς υποστηρίζει ότι υπέστη τη ζημία αυτή, μολονότι η αγωγή ασκείται κατά μετέχοντος στην επίμαχη σύμπραξη με τον οποίο ο εν λόγω ζημιωθείς δεν είχε συνάψει συμβατικές σχέσεις.

---

(1)  ΕΕ C 319 της 10.9.2019.

Απόφαση του Δικαστηρίου (έκτο τμήμα) της 29ης Ιουλίου 2019 — Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Ιταλικής Δημοκρατίας

(Υπόθεση C-481/18) (1)

(Παράβαση κράτους μέλους - Οδηγία 2012/39/ΕΕ - Τεχνικές απαιτήσεις για τον έλεγχο ανθρώπινων ιστών και κυττάρων - Έλλειψη ανακοινώσεως ή μη μεταφορά στην εθνική έννομη τάξη εντός της ταχθείσας προθεσμίας)

(2019/C 319/21)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: A. Szmytkowska και C. Sjödin)

Καθής: Ιταλική Δημοκρατία (εκπρόσωποι: G. Palmieri, επικουρούμενη από τον C. Colelli, avvocato dello Stato)

Διατακτικό

Το Δικαστήριο αποφασίζει:

1)

Η Ιταλική Δημοκρατία, παραλείποντας να θεσπίσει, εντός της ταχθείσας προθεσμίας, τις αναγκαίες νομοθετικές, κανονιστικές και διοικητικές διατάξεις για να συμμορφωθεί προς την οδηγία 2012/39/ΕΕ της Επιτροπής, της 26ης Νοεμβρίου 2012, για την τροποποίηση της οδηγίας 2006/17/ΕΚ όσον αφορά ορισμένες τεχνικές απαιτήσεις για τον έλεγχο ανθρώπινων ιστών και κυττάρων, και παραλείποντας να γνωστοποιήσει στην Επιτροπή το περιεχόμενο των διατάξεων που θεσπίστηκαν για τη μεταφορά στην εθνική έννομη τάξη της οδηγίας 2012/39, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 2, παράγραφος 1, της οδηγίας αυτής.

2)	Καταδικάζει την Ιταλική Δημοκρατία στα δικαστικά έξοδα.

---

(1)  ΕΕ C 328 της 17.9.2018.

Διάταξη του Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 15ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa — CAAD) (Πορτογαλία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Galeria Parque Nascente-Exploração de Espaços Comerciais SA κατά Autoridade Tributária e Aduaneira

(Υπόθεση C-438/18) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Άρθρο 99 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου - Κοινό φορολογικό καθεστώς το εφαρμοστέο στις συγχωνεύσεις, διασπάσεις, μερικές διασπάσεις, εισφορές ενεργητικού και ανταλλαγές μετοχών που αφορούν εταιρείες διαφορετικών κρατών μελών - Οδηγία 90/434/ΕΟΚ - Άρθρα 4 και 11 - Οδηγία 2009/133/ΕΚ - Άρθρα 4 και 15 - «Αντίστροφη» συγχώνευση - Φορολογικό καθεστώς το οποίο, στο πλαίσιο «αντίστροφης» συγχώνευσης, έχει ως αποτέλεσμα τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η μητρική εταιρία, σε σχέση με δάνειο που συνήψε για την αγορά μετοχών της θυγατρικής που την απορροφά, και τα οποία εκπίπτουν από τον φόρο για την εν λόγω μητρική εταιρία, να θεωρούνται ότι δεν εκπίπτουν για τη θυγατρική)

(2019/C 319/22)

Γλώσσα διαδικασίας: η πορτογαλική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunal Arbitral Tributário (Centro de Arbitragem Administrativa — CAAD)

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Galeria Parque Nascente-Exploração de Espaços Comerciais SA

κατά

Autoridade Tributária e Aduaneira

Διατακτικό

Η οδηγία 90/434/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 23ης Ιουλίου 1990, σχετικά με το κοινό φορολογικό καθεστώς για τις συγχωνεύσεις, διασπάσεις, εισφορές ενεργητικού και ανταλλαγές μετοχών που αφορούν εταιρείες διαφορετικών κρατών μελών, καθώς και με τη μεταφορά της καταστατικής έδρας μιας SE ή μιας SCE από ένα κράτος μέλος σε άλλο, όπως τροποποιήθηκε με την οδηγία 2006/98/ΕΚ του Συμβουλίου, της 20ής Νοεμβρίου 2006, έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε εθνική νομοθεσία, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, η οποία έχει ως αποτέλεσμα να μην θεωρούνται, για την απορροφώσα εταιρία, εκπίπτοντα από τον φόρο τα έξοδα εκείνα, τα οποία, για την απορροφώμενη εταιρία, εξέπιπταν από τον φόρο πριν από τη συγχώνευση των εν λόγω εταιριών και τα οποία θα εξέπιπταν εάν δεν είχε πραγματοποιηθεί η συγχώνευση αυτή.

---

(1)  ΕΕ C 319 της 10.9.2018.

Διάταξη του Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 10ης Ιουλίου 2019 [αίτηση του Tribunalul Ilfov (Ρουμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — EP κατά FO

(Υπόθεση C-530/18) (1)

(Προδικαστική παραπομπή - Άρθρο 99 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου - Δικαστική συνεργασία σε αστικές υποθέσεις - Διεθνής δικαιοδοσία σε διαφορές γονικής μέριμνας - Κανονισμός (ΕΚ) 2201/2003 - Άρθρο 15 - Παραπομπή της υποθέσεως σε δικαστήριο άλλου κράτους μέλους, το οποίο είναι σε θέση να κρίνει καλύτερα την υπόθεση - Εξαίρεση από τον γενικό κανόνα περί διεθνούς δικαιοδοσίας του δικαστηρίου του τόπου συνήθους διαμονής του παιδιού - Στενός σύνδεσμος με άλλο κράτος μέλος - Στοιχεία που παρέχουν τη δυνατότητα να καθοριστεί το δικαστήριο που είναι σε θέση να κρίνει καλύτερα την υπόθεση - Ύπαρξη διαφορετικών κανόνων δικαίου - Υπέρτερο συμφέρον του παιδιού)

(2019/C 319/23)

Γλώσσα διαδικασίας: η ρουμανική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunalul Ilfov

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

EP

κατά

FO

Διατακτικό

1)

Το άρθρο 15 του κανονισμού (ΕΚ) 2201/2003 του Συμβουλίου, της 27ης Νοεμβρίου 2003, για τη διεθνή δικαιοδοσία και την αναγνώριση και εκτέλεση αποφάσεων σε γαμικές διαφορές και διαφορές γονικής μέριμνας ο οποίος καταργεί τον κανονισμό (ΕΚ) αριθ. 1347/2000, έχει την έννοια ότι θεσπίζει εξαίρεση από τον γενικό κανόνα διεθνούς δικαιοδοσίας που προβλέπεται στο άρθρο 8 του εν λόγω κανονισμού 2201/2003, σύμφωνα με τον οποίο η διεθνής δικαιοδοσία των δικαστηρίων των κρατών μελών καθορίζεται βάσει του τόπου συνήθους διαμονής του παιδιού κατά το χρονικό σημείο κατά το οποίο τα εν λόγω δικαστήρια επιλαμβάνονται της σχετικής υποθέσεως.

2)

Το άρθρο 15 του κανονισμού 2201/2003 έχει την έννοια ότι, εφόσον πληρούνται ένα ή περισσότερα από τα πέντε εναλλακτικά κριτήρια τα οποία θέτει, εξαντλητικώς, προκειμένου να εκτιμάται η ύπαρξη στενού συνδέσμου του παιδιού με κράτος μέλος άλλο από εκείνο της συνήθους διαμονής του, το δικαστήριο που έχει διεθνή δικαιοδοσία, δυνάμει του άρθρου 8 του εν λόγω κανονισμού, έχει τη δυνατότητα να παραπέμψει την υπόθεση σε δικαστήριο το οποίο θεωρεί ότι είναι σε θέση να κρίνει καλύτερα τη διαφορά της οποίας έχει επιληφθεί, αλλά δεν είναι υποχρεωμένο να το πράξει. Εάν το δικαστήριο που έχει διεθνή δικαιοδοσία αποφανθεί ότι οι δεσμοί που χαρακτηρίζουν τη σχέση του συγκεκριμένου παιδιού με το κράτος μέλος της συνήθους διαμονής του είναι ισχυρότεροι από εκείνους που χαρακτηρίζουν τη σχέση του εν λόγω παιδιού με ένα άλλο κράτος μέλος, το συμπέρασμα αυτό αρκεί για να αποκλειστεί η εφαρμογή του άρθρου 15 του εν λόγω κανονισμού.

3)

Το άρθρο 15 του κανονισμού 2201/2003 έχει την έννοια ότι η ύπαρξη διαφορών μεταξύ των κανόνων δικαίου, ιδίως δε των δικονομικών, ενός κράτους μέλους του οποίου το δικαστήριο έχει διεθνή δικαιοδοσία να εκδικάσει επί της ουσίας μια υπόθεση και εκείνων ενός άλλου κράτους μέλους με το οποίο το συγκεκριμένο παιδί έχει στενό σύνδεσμο, όπως η εξέταση των υποθέσεων κεκλεισμένων των θυρών και από ειδικά δικαστήρια, δεν μπορεί να αποτελεί, κατά τρόπο γενικό και αφηρημένο, κρίσιμο κριτήριο, υπό το πρίσμα του υπέρτερου συμφέροντος του παιδιού, για να εκτιμηθεί αν τα δικαστήρια του εν λόγω άλλου κράτους μέλους είναι σε θέση να κρίνουν καλύτερα την ως άνω υπόθεση. Το δικαστήριο που έχει διεθνή δικαιοδοσία δύναται να λάβει υπόψη τις ως άνω διαφορές μόνον αν μπορούν να έχουν πραγματική και συγκεκριμένη προστιθέμενη αξία για την έκδοση αποφάσεως σχετικής με το εν λόγω παιδί, σε σχέση με την περίπτωση κατά την οποία θα συνέχιζε την εκδίκαση της υποθέσεως.

---

(1)  ΕΕ C 399 της 5.11.2018.

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Juzgado de lo Contencioso-Administrativo no 24 de Madrid (Ισπανία) στις 11 Φεβρουαρίου 2019 — Sindicato Único de Sanidad e Higiene de la Comunidad de Madrid και Sindicato de Sanidad de Madrid de la CGT κατά Consejería de Sanidad de la Comunidad de Madrid

(Υπόθεση C-103/19)

(2019/C 319/24)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Αιτούν δικαστήριο

Juzgado de lo Contencioso-Administrativo no 24 de Madrid

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Προσφεύγοντα: Sindicato Único de Sanidad e Higiene de la Comunidad de Madrid

και Sindicato de Sanidad de Madrid de la C.G.T.

Καθού: Consejería de Sanidad de la Comunidad de Madrid

Προδικαστικά ερωτήματα

1)

Συνάδει προς την προσαρτώμενη στην οδηγία 1999/70/ΕΚ (1), συμφωνία-πλαίσιο, συγκεκριμένα προς τη ρήτρα 5 και προς τα σημεία 6 και 8 των γενικών παρατηρήσεων, καθώς και προς τις παραμέτρους που θέτει η απόφαση C-16/15 του Δικαστηρίου (δέκατο τμήμα) της 14ης Σεπτεμβρίου 2016 (ECLI:EU:C:2016:679), η προσβαλλόμενη εν προκειμένω ρύθμιση, ήτοι η απόφαση 406/2017 του Υπουργού Υγείας, της 8ης Μαΐου, με την οποία, κατόπιν διαδοχικών ανανεώσεων διορισμών ορισμένου χρόνου στον κλάδο της δημόσιας υγείας, διορισμών εδραζόμενων σε διατάξεις του εθνικού δικαίου που επέτρεπαν την ανανέωσή τους για την κάλυψη και διασφάλιση υπηρεσιών προσωρινής, συγκυριακής ή έκτακτης φύσεως, ενώ στην πραγματικότητα με τους διορισμούς αυτούς καλύπτονταν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, μεταβάλλεται η φύση 9 126 θέσεων, με αποτέλεσμα οι μετακλητοί δημόσιοι υπάλληλοι ορισμένου χρόνου να καθίστανται αναπληρωτές δημόσιοι υπάλληλοι ορισμένου χρόνου, η δε διαδικασία καταλήγει στην ένταξη των θέσεων αυτών σε πράξη προγραμματισμού θέσεων εργασίας στη Δημόσια Διοίκηση και στη συνακόλουθη απόλυση των εργαζομένων ορισμένου χρόνου;

2)

Είναι ορθή η εκ μέρους του αιτούντος δικαστηρίου ερμηνεία ότι ο περιγραφόμενος τρόπος με τον οποίον η απόφαση 406/2017 του Υπουργού Υγείας, της 8ης Μαΐου, εφαρμόζει το άρθρο 9, παράγραφος 3, του γενικού κανονισμού δεν συνάδει προς τη ρήτρα 5 και τα σημεία 6 και 8 των γενικών παρατηρήσεων της προσαρτώμενης στην οδηγία 1999/70/ΕΚ συμφωνίας-πλαισίου ούτε προς τις παραμέτρους που θέτει η απόφαση C-16/15 του Δικαστηρίου (δέκατο τμήμα) της 14ης Σεπτεμβρίου 2016 (ECLI:EU:C:2016:679), καθόσον, ενώ έχει λάβει χώρα καταχρηστική σύναψη συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου για την κάλυψη παγίων αναγκών και έχουν αναγνωριστεί οι διαρθρωτικές ελλείψεις, επιτρέπεται να παραμείνει ατιμώρητη η κατάχρηση αυτή, κατά παράβαση των στόχων της οδηγίας και με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται η δυσμενής κατάσταση των δημοσίων υπαλλήλων ορισμένου χρόνου;

3)

Είναι ορθή η εκτιθέμενη στην παρούσα διάταξη ερμηνεία από το αιτούν δικαστήριο της ρήτρας 5 και των σημείων 6 και 8 των γενικών παρατηρήσεων της προσαρτώμενης στην οδηγία 1999/70/ΕΚ συμφωνίας-πλαισίου καθώς και των παραμέτρων που θέτει η απόφαση C-16/15 του Δικαστηρίου (δέκατο τμήμα) της 14ης Σεπτεμβρίου 2016 (ECLI:EU:C:2016:679), κατά την οποία η απόφαση 406/2017 του Υπουργού Υγείας, της 8ης Μαΐου, δεν συνάδει προς το άρθρο 2, πρώτο εδάφιο, της οδηγίας 1990/70 στον βαθμό κατά τον οποίο το ισπανικό κράτος δεν εγγυάται την επίτευξη των αποτελεσμάτων που επιβάλλει η οδηγία, καθόσον κρίνεται ότι, ενώ έχει λάβει χώρα καταχρηστική σύναψη συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου, δεν παρέχονται στους εργαζομένους αποτελεσματικές και ισοδύναμες εγγυήσεις προστασίας ώστε να τιμωρηθεί δεόντως η εν λόγω κατάχρηση και να εξαλειφθούν οι συνέπειες της παραβάσεως του δικαίου της Ένωσης, δεν τιμωρείται η κατάχρηση και, ως εκ τούτου, επιτρέπεται η μη εφαρμογή στον κλάδο της υγείας της κοινοτικής οδηγίας;

4)

Δεδομένου ότι η εθνική νομοθεσία απαγορεύει απολύτως, όσον αφορά τον δημόσιο τομέα, τη μετατροπή σε σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου μιας σειράς διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου ή τη μονιμοποίηση του εργαζομένου που έχει αποτελέσει θύμα καταχρήσεως και δεδομένου ότι δεν υφίσταται στην ως άνω εθνική νομοθεσία άλλο αποτελεσματικό μέτρο προς αποτροπή της καταχρηστικής χρησιμοποίησης διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου και, ενδεχομένως, προς επιβολή κυρώσεων για την εν λόγω καταχρηστική χρησιμοποίηση, είναι ορθή η ερμηνεία του αιτούντος δικαστηρίου κατά την οποία η απόφαση 406/2017 του Υπουργού Υγείας, της 8ης Μαΐου (με την οποία εφαρμόζεται καθυστερημένα το άρθρο 9, παράγραφος 3, του γενικού κανονισμού) και ο μεταγενέστερος ελεύθερος γενικός διαγωνισμός δεν μπορούν να θεωρηθούν αποτελεσματικά μέτρα προς αποτροπή της καταχρηστικής χρησιμοποίησης διαδοχικών συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου και, ενδεχομένως, προς επιβολή κυρώσεων για την εν λόγω καταχρηστική χρησιμοποίηση, καθόσον κατ’ αυτόν τον τρόπο, όπως εκτιμά και επισημαίνει το αιτούν δικαστήριο, παρακάμπτεται η εφαρμογή και εκπλήρωση των σκοπών της κοινοτικής οδηγίας;

5)

Η απόφαση 406/2017 του Υπουργού Υγείας, της 8ης Μαΐου, περιορίζει το πεδίο εφαρμογής της αποκλειστικά στους μετακλητούς δημοσίους υπαλλήλους, όσον δε αφορά τους λοιπούς εργαζομένους ορισμένου χρόνου με υπερβολικά μακρά διάρκεια απασχολήσεως η Διοίκηση δεν εξετάζει, εντός των προβλεπομένων από την εθνική νομοθεσία προθεσμιών, τους λόγους για την παρατεταμένη αυτή διάρκεια προκειμένου να αξιολογήσει την ενδεχόμενη ανάγκη δημιουργίας οργανικών θέσεων, κατά τρόπον ώστε, στην πραγματικότητα, η κατάσταση επισφάλειας των εργαζομένων να καθίσταται μόνιμη, η κατάχρηση αυτή να παραμένει ατιμώρητη και να μην παρέχονται στους εργαζομένους αυτούς ούτε αποτελεσματικές ούτε ισοδύναμες εγγυήσεις προστασίας προκειμένου να τιμωρηθεί δεόντως η εν λόγω κατάχρηση και να εξαλειφθούν οι συνέπειες της παραβάσεως του δικαίου της Ένωσης. Πρέπει να γίνει δεκτό ότι η κατάσταση αυτή επάγεται μη τήρηση των απαιτήσεων που θέτει η απόφαση C-16/15 του Δικαστηρίου (δέκατο τμήμα) της 14ης Σεπτεμβρίου 2016 (ECLI:EU:C:2016:679) και αντίκειται, ως εκ τούτου, στη συμφωνία-πλαίσιο;

---

(1)  Οδηγία 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία-πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP (ΕΕ 1999, L 175, σ. 43)

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Sąd Rejonowy w Koszalinie (Πολωνία) στις 21 Φεβρουαρίου 2019 — V.C. Sp. z o.o. κατά P.K.

(Υπόθεση C-150/19)

(2019/C 319/25)

Γλώσσα διαδικασίας: η πολωνική

Αιτούν δικαστήριο

Sąd Rejonowy w Koszalinie

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

V.C. Sp. z o.o. κατά P.K.

Με διάταξη του Δικαστηρίου της 4ης Ιουνίου 2019 η υπόθεση C-150/19 διαγράφηκε από το πρωτόκολλο του Δικαστηρίου.

Αναίρεση που άσκησε στις 22 Μαΐου 2019 η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έκτο τμήμα) στις 13 Μαρτίου 2019 στην υπόθεση T-730/16, Espírito Santo Financial Group κατά ΕΚΤ

(Υπόθεση C-396/19 P)

(2019/C 319/26)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (εκπρόσωποι: F. Malfrère, M. Ιωαννίδης και H.-G. Kamann, Rechtsanwalt)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Insolvent Estate of Espírito Santo Financial Group SA

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	να αναιρέσει το πρώτο σκέλος του διατακτικού της αποφάσεως του Γενικού Δικαστηρίου της 13ης Μαρτίου 2019, Insolvent Estate of Espírito Santo Financial Group SA κατά Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (T-730/16)·

—	να απορρίψει την προσφυγή και κατά το μέρος αυτής που αφορά την άρνηση της ΕΚΤ να γνωστοποιήσει το ποσό της πιστώσεως που περιλαμβάνεται στα αποσπάσματα των πρακτικών της αποφάσεως του διοικητικού συμβουλίου της ΕΚΤ της 28ης Ιουλίου 2014·

—	επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης προκειμένου αυτό να αποφανθεί επί της ουσίας·

—	να καταδικάσει την προσφεύγουσα στον πρώτο βαθμό και αντίδικο κατ’ αναίρεση στα δύο τρίτα (2/3) και την ΕΚΤ στο ένα τρίτο (1/3) των δικαστικών εξόδων.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Πρώτος και μόνος λόγος αναιρέσεως: παράβαση του άρθρου 10, παράγραφος 4, του Καταστατικού του Ευρωπαϊκού Συστήματος Κεντρικών Τραπεζών και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (στο εξής: καταστατικό) και του άρθρου 4, παράγραφος 1, στοιχείο α', πρώτη περίπτωση, της αποφάσεως 2004/258 (1).

Η ΕΚΤ υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο ερμήνευσε και εφάρμοσε εσφαλμένα το άρθρο 10, παράγραφος 4, του καταστατικού και το άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο α', πρώτη περίπτωση, της αποφάσεως 2004/258, καθόσον έκρινε με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση, και ειδικότερα στις σκέψεις 39, 53-63 καθώς και 111 και 138, ότι η διακριτική ευχέρεια του διοικητικού συμβουλίου όσον αφορά τη γνωστοποίηση των πρακτικών του πρέπει να ασκείται τηρουμένων των προϋποθέσεων που θέτει η απόφαση 2004/258 (σκέψη 60), πράγμα το οποίο, στη συγκεκριμένη υπόθεση, σημαίνει ότι η ΕΚΤ υποχρεούται να αιτιολογήσει με ποιον τρόπο η γνωστοποίηση πληροφοριών που περιλαμβάνονται σε πρακτικά εργασιών του διοικητικού συμβουλίου σχετικά με αποφάσεις του θίγει συγκεκριμένα και ουσιαστικά το δημόσιο συμφέρον όσον αφορά την εμπιστευτικότητα των εργασιών των οργάνων λήψεως αποφάσεων της ΕΚΤ (σκέψη 61).

Το άρθρο 10, παράγραφος 4, του καταστατικού θεσπίζει τη γενικής ισχύος αρχή της αναγκαιότητας τηρήσεως εμπιστευτικότητας σχετικά με πληροφορίες που αποτελούν μέρος των εργασιών του διοικητικού συμβουλίου προκειμένου να προστατεύεται η ανεξαρτησία και η αποτελεσματικότητα της ΕΚΤ. Ο εν λόγω κανόνας του πρωτογενούς δικαίου, από τον οποίο δεν μπορεί να αποκλίνει το παράγωγο δίκαιο, ισχύει και για τα αποσπάσματα των πρακτικών των αποφάσεων του διοικητικού συμβουλίου. Ο ίδιος κανόνας επαναλαμβάνεται στο άρθρο 4, παράγραφος 1, στοιχείο α', πρώτη περίπτωση, της αποφάσεως 2004/258, το οποίο πρέπει, επομένως, να ερμηνεύεται πάντοτε μαζί με το άρθρο 10, παράγραφος 4, του καταστατικού. Από τη γενικής ισχύος αρχή της εμπιστευτικότητας των εργασιών του διοικητικού συμβουλίου, συμπεριλαμβανομένων των αποφάσεών του, όπως αυτή θεσπίζεται στο άρθρο 10, παράγραφος 4 του καταστατικού, έπεται ότι η απόφαση της ΕΚΤ σχετικά με το αν θα δημοσιοποιήσει το αποτέλεσμα των συσκέψεών της δεν χρειάζεται να υπαχθεί στους ουσιαστικούς και διαδικαστικούς όρους της αποφάσεως 2004/258. Ειδικότερα, η ΕΚΤ δεν υποχρεούται να αιτιολογήσει για ποιους λόγους ενδεχόμενη γνωστοποίηση των εν λόγω πρακτικών του διοικητικού συμβουλίου θα έθιγε συγκεκριμένα και ουσιαστικά το δημόσιο συμφέρον όσον αφορά την εμπιστευτικότητα των εργασιών του διοικητικού συμβουλίου.

---

(1)  Απόφαση 2004/258 της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, της 4ης Μαρτίου 2004, σχετικά με την πρόσβαση του κοινού στα έγγραφα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΕ 2004, L 80, σ. 42).

Αναίρεση που άσκησαν στις 2 Ιουλίου 2019 οι Islamic Republic of Iran Shipping Lines, Hafize Darya Shipping Lines (HDSL), Safiran Payam Darya Shipping Lines (SAPID), Khazar Sea Shipping Lines Co., Rahbaran Omid Darya Ship Management Co., Irinvestship Ltd and IRISL Europe GmbH κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (δεύτερο τμήμα) στις 8 Μαΐου 2019 στην υπόθεση T-434/15, Islamic Republic of Iran Shipping Lines κ.λπ. κατά Συμβουλίου

(Υπόθεση C-506/19 P)

(2019/C 319/27)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσες: Islamic Republic of Iran Shipping Lines, Hafize Darya Shipping Lines (HDSL), Safiran Payam Darya Shipping Lines (SAPID), Khazar Sea Shipping Lines Co., Rahbaran Omid Darya Ship Management Co., Irinvestship Ltd and IRISL Europe GmbH (εκπρόσωποι: M. Taher, Solicitor, R. Blakeley, Barrister)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Αιτήματα

Οι αναιρεσείουσες ζητούν από το Δικαστήριο:

—	να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου·

—	να κρίνει ότι το Συμβούλιο διέπραξε κατάφωρη παραβίαση κανόνα δικαίου ο οποίος απονέμει δικαιώματα σε ιδιώτες, λόγω της εγγραφής τους στους σχετικούς καταλόγους·

—	να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προκειμένου να διαταχθούν αποδείξεις βάσει της αγωγής και στη συνέχεια να κριθούν τα ζητήματα της αιτιώδους συνάφειας και του ύψους της ζημίας· και

—	να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα στα οποία έχουν υποβληθεί οι αναιρεσείουσες τόσο στο πλαίσιο της αναιρετικής δίκης όσο και στο πλαίσιο της δίκης ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πέντε νομικά σφάλματα εξαιτίας των οποίων η απόφαση θα πρέπει να αναιρεθεί:

1.	εσφαλμένη εφαρμογή του συμπεράσματος ότι το Συμβούλιο δεν είχε διακριτική ευχέρεια·

2.	εσφαλμένη εφαρμογή του σκεπτικού της ακυρωτικής απόφασης που αφορούσε την IRISL [2013] όσον αφορά το κριτήριο περί κατάφωρης παράβασης·

3.	δεν υφίσταται νομικό έρεισμα για τη διάκριση μεταξύ «απουσίας αποδείξεων» και «ανεπαρκών αποδείξεων», διάκριση η οποία εν πάση περιπτώσει δεν τυγχάνει εφαρμογής·

4.	νομικό σφάλμα συνιστάμενο στο ότι το Γενικό Δικαστήριο στηρίχθηκε σε αποδεικτικά στοιχεία που δεν είχαν προσκομισθεί ενώπιόν του και

5.	νομικό σφάλμα συνιστάμενο στο ότι το Γενικό Δικαστήριο αντιμετώπισε την απόφαση HTTS σαν issue estoppel/δεδικασμένο.

Αίτηση για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως, την οποία υπέβαλε το Άρειος Πάγος (Ελλάδα) την 4η Ιουλίου 2019 — AB κατά Ολυμπιακού Αθλητικού Κέντρου Αθηνών — Σπύρος Λούης

(Υπόθεση C-511/19)

(2019/C 319/28)

Γλώσσα διαδικασίας: η ελληνική

Αιτούν δικαστήριο

Άρειος Πάγος (Ελλάδα)

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Αναιρεσείων: AB

Αναιρεσίβλητο: Ολυμπιακό Αθλητικό Κέντρο Αθηνών — Σπύρος Λούης

Προδικαστικά ερωτήματα

A)

Συνιστά έμμεση διάκριση λόγω ηλικίας κατά την έννοια του άρθρου 2 παρ. 1 και 2 στοιχ. β και 3 παρ. 1 στοιχ. γ της Οδηγίας 2000/78 (1) η θέσπιση από το κράτος-μέλος νομοθεσίας, εφαρμοζομένης στο Δημόσιο, ΟΤΑ και Ν.Π.Δ.Δ. και γενικότερα σε όλους τους φορείς (Ν.Π.Ι.Δ) του ευρύτερου δημόσιου τομέα υπό την ιδιότητά τους ως εργοδότη, όπως εκείνης του άρθρου 34 παρ. 1 υποπαρ. γ, 3 εδ. α και 4 του Ν. 4024/2011, με την οποία το με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου προσωπικό των πιο πάνω φορέων τίθεται υπό καθεστώς εργασιακής εφεδρείας για μία περίοδο το πολύ είκοσι τεσσάρων (24) μηνών με μόνο ουσιαστικό κριτήριο την εγγύτητα προς θεμελίωση των προϋποθέσεων για τη συνταξιοδότηση με πλήρη σύνταξη γήρατος που αντιστοιχούν σε τριάντα πέντε (35) έτη ασφάλισης εντός της χρονικής περιόδου από 1.1.2012 έως 31.12.2013, εν όψει μάλιστα του ότι κατά την τότε ισχύουσα ασφαλιστική νομοθεσία, πέραν άλλων περιπτώσεων που δεν ενδιαφέρουν εν προκειμένω, για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος χορήγησης πλήρους σύνταξης γήρατος του απασχολουμένου με σχέση εξαρτημένης εργασίας προσωπικού, απαιτείτο η πραγματοποίηση (τουλάχιστον) 10 500 ημερών εργασίας (35 ετών) στην ασφάλιση του ΙΚΑ ή άλλου φορέα κύριας ασφάλισης μισθωτών και η συμπλήρωση (τουλάχιστον) του 58ου έτους της ηλικίας του ασφαλισμένου, χωρίς βέβαια ν’ αποκλείεται αναλόγως της συγκεκριμένης περίπτωσης η συμπλήρωση του ως άνω χρόνου ασφάλισης (35 έτη) να έχει επέλθει σε διαφορετική ηλικία;

B)

Αν η απάντηση στο ερώτημα υπό στοιχείο (Α) είναι καταφατική, μπορεί η θέσπιση του συστήματος της εργασιακής εφεδρείας να δικαιολογηθεί αντικειμενικά και λογικά, κατά την έννοια του άρθρου 2 παρ. 2 στοιχ. β περ. i και 6 παρ. 1 στοιχ. α της Οδηγίας, από την άμεση ανάγκη διασφάλισης οργανωτικών, λειτουργικών και δημοσιονομικών αποτελεσμάτων και ειδικότερα από την άμεση ανάγκη περιστολής των κρατικών δαπανών για την επίτευξη συγκεκριμένων ποσοτικών στόχων μέχρι τα τέλη του έτους 2011, που αναγράφονται στην Αιτιολογική Έκθεση του νόμου, όπως είχε ειδικότερα προβλεφθεί στο Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής, προκειμένου να τηρηθούν οι δεσμεύσεις της χώρας έναντι των εταίρων-δανειστών αυτής για την αντιμετώπιση της οξύτατης και παρατεταμένης δημοσιονομικής και οικονομικής κρίσης που διερχόταν η χώρα και παράλληλα να επιτευχθεί ο εξορθολογισμός και περιορισμός του διογκωμένου δημοσίου τομέα;

Γ)

Εάν η απάντηση στο ερώτημα υπό στοιχείο (Β) είναι καταφατική, 1) συνιστά η θέσπιση ενός μέτρου, όπως εκείνου του άρθρου 34 παρ. 1 υποπαρ. γ του Ν. 4024/2011, που προβλέπει δραστική περικοπή των αποδοχών του τεθέντος υπό καθεστώς εργασιακής εφεδρείας προσωπικού στο 60 % του βασικού του μισθού που λάμβανε κατά τον χρόνο εισόδου του υπό καθεστώς εργασιακής εφεδρείας, χωρίς παράλληλα το εν λόγω προσωπικό να υποχρεούται να εργάζεται στον οικείο δημόσιο φορέα και που επάγεται (εκ των πραγμάτων) απώλεια της τυχόν μισθολογικής ή βαθμολογικής του εξέλιξης κατά το διάστημα από τη θέση του σε εργασιακή εφεδρεία μέχρι την απόλυσή του λόγω συνταξιοδότησης με πλήρη σύνταξη γήρατος, πρόσφορο και αναγκαίο μέσο για την επίτευξη του πιο πάνω σκοπού, κατά την έννοια του άρθρου 2 παρ. 2 στοιχ. β περ. i και 6 παρ. 1 στοιχ. α της Οδηγίας, όταν σωρευτικά: α) το προσωπικό αυτό διατηρεί τη δυνατότητα ανεύρεσης άλλης εργασίας (στον ιδιωτικό τομέα) ή έχει την ευχέρεια ν’ ασκήσει ελεύθερο επάγγελμα ή επιτήδευμα κατά τη διάρκεια της εργασιακής εφεδρείας, χωρίς να χάνει το δικαίωμα λήψης του πιο πάνω ποσού επί του βασικού μισθού, εκτός εάν οι αποδοχές ή το εισόδημά του από τη νέα εργασία ή απασχόλησή του υπερβαίνει τις αποδοχές που λάμβανε πριν τη θέση του υπό καθεστώς εργασιακής εφεδρείας, οπότε το πιο πάνω ποσό επί του βασικού μισθού περικόπτεται κατά το υπερβάλλον — άρθ. 34 παρ. 1 υποπαρ. στ, β) ο εργοδότης δημόσιος φορέας, και σε περίπτωση κατάργησής του ο ΟΑΕΔ, αναλαμβάνει την υποχρέωση καταβολής στον οικείο ασφαλιστικό φορέα μέχρι την συνταξιοδότηση του υπαλλήλου των ασφαλιστικών εισφορών τόσο του εργοδότη όσο και του εργαζομένου που αναλογούν για κύρια σύνταξη, επικουρική ασφάλιση, πρόνοια και υγειονομική περίθαλψη, με βάση τις αποδοχές που λάμβανε ο τελευταίος πριν τη θέση του υπό καθεστώς εργασιακής εφεδρείας — άρθ. 34 παρ. 1 υποπαρ. δ, γ) προβλέπονται εξαιρέσεις από τη θέση υπό καθεστώς εργασιακής εφεδρείας ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων που χρήζουν προστασίας (ο άλλος σύζυγος να έχει τεθεί σε εργασιακή εφεδρεία, σύζυγος ή τέκνο με ποσοστό αναπηρίας τουλάχιστον 67 % που συνοικούν και βαρύνουν τον υπάλληλο, αναπηρία του υπαλλήλου με ποσοστό αναπηρίας τουλάχιστον 67 %, πολύτεκνοι, μονογονεϊκές οικογένειες που συνοικούν και βαρύνουν τον υπάλληλο) — άρθ. 34 παρ. 1 υποπαρ. β, δ) παρέχεται κατά προτίμηση δυνατότητα μεταφοράς του προσωπικού αυτού σε άλλες κενές θέσεις φορέων του δημόσιου τομέα με βάση αντικειμενικά και αξιοκρατικά κριτήρια με την ένταξη σε πίνακες κατάταξης του ΑΣΕΠ — άρθ. 34 παρ. 1 υποπαρ. α — δυνατότητα όμως που εκ των πραγμάτων ήταν περιορισμένη λόγω της δραστικής μείωσης των προσλήψεων προσωπικού από τους διάφορους δημόσιους φορείς, εξ αιτίας της ανάγκης περιστολής των δαπανών, ε) λαμβάνεται μέριμνα για τη λήψη μέτρων ως προς την αποπληρωμή των στεγαστικών δανείων που είχαν λάβει από το Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων εργαζόμενοι που εντάσσονται σε εργασιακή εφεδρεία και για την κατάρτιση συμφωνίας του Ελληνικού Δημοσίου με την Ένωση Ελληνικών Τραπεζών προς διευκόλυνση της αποπληρωμής δανείων που το προσωπικό αυτό είχε λάβει από άλλες Τράπεζες, ανάλογα με το συνολικό οικογενειακό εισόδημα και την περιουσιακή κατάσταση καθενός — άρθ. 34 παρ. 10 και 11, στ) με νεώτερο νόμο (άρθ. 1 παρ. 15 του Ν. 4038/2012 — ΦΕΚ A 14) προβλέφθηκε η κατ’ απόλυτη προτεραιότητα έκδοση του κανονισμού της σύνταξης και της εντολής πληρωμής για το υπό στοιχείο (β) και (γ) προσωπικό και πάντως εντός τεσσάρων μηνών από την απόλυσή του και την υποβολή των σχετικών δικαιολογητικών για την αναγνώριση της σύνταξης και ζ) η κατά τα άνω απώλεια της δυνατότητας βαθμολογικής και μισθολογικής εξέλιξης, κατά τη διάρκεια της περιόδου που το με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου προσωπικό τελεί υπό καθεστώς εργασιακής εφεδρείας και μέχρι την απόλυσή του λόγω συνταξιοδότησης με πλήρη σύνταξη γήρατος, δεν θα υφίσταται στην πλειονότητα των περιπτώσεων, περιλαμβανομένης και της ένδικης υπόθεσης, καθόσον ο εργαζόμενος, λόγω της μακράς παραμονής του στον δημόσιο φορέα, έχει εξαντλήσει την μισθολογική ή/και βαθμολογική κλίμακα που προβλέπεται από την κείμενη νομοθεσία για την εξέλιξή του; 2) συνιστά η θέσπιση ενός μέτρου, όπως εκείνου του άρθρου 34 παρ. 1 υποπαρ. ε του Ν. 4024/2011 που επιφέρει απώλεια ολόκληρης (ή αναλόγου μέρους) της προβλεπομένης από το άρθρο 8 εδ. β του N. 3198/1955 αποζημίωσης κατά την απόλυση ή αποχώρηση του μισθωτού από την εργασία του, λόγω συμπλήρωσης των προϋποθέσεων για τη λήψη πλήρους σύνταξης γήρατος, ανερχομένης στο 40 % της προβλεπομένης αποζημίωσης απόλυσης, για τους επικουρικά ασφαλισμένους μισθωτούς (η οποία, προκειμένου για δημόσιους φορείς οι οποίοι φέρουν κοινωφελή χαρακτήρα ή επιδοτούνται από το κράτος, όπως το αναιρεσίβλητο Ν.Π.Ι.Δ., δεν μπορεί να υπερβεί το ποσό των 15 000 ευρώ κατ’ ανώτατο όριο), λόγω συμψηφισμού αυτής με τις ληφθείσες κατά τη διάρκεια της εργασιακής εφεδρείας μειωμένες αποδοχές, πρόσφορο και αναγκαίο μέσο για την επίτευξη του προαναφερθέντος στόχου, κατά την έννοια των άρθρων 2 παρ. 2 στοιχ. β περ. i και 6 παρ. 1 στοιχ. α της Οδηγίας, λαμβανομένου υπόψη ότι σε κάθε άλλη περίπτωση τη μειωμένη αυτή αποζημίωση το προσωπικό αυτό θα την λάμβανε κατά την ισχύουσα ως άνω εργατική νομοθεσία, είτε το ίδιο αποχωρούσε, είτε απολυόταν από τον φορέα, όπου απασχολείτο;

---

(1)  Οδηγία 2000/78/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Νοεμβρίου 2000, για τη διαμόρφωση γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία (ΕΕ 2000, L 303, σ. 16).

Αναίρεση που άσκησε στις 2 Αυγούστου 2019 η Deutsche Lufthansa AG κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (τέταρτο τμήμα) στις 17 Μαΐου 2019 στην υπόθεση T-764/15, Deutsche Lufthansa AG κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής

(Υπόθεση C-594/19 P)

(2019/C 319/29)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Deutsche Lufthansa AG (εκπρόσωπος: A. Martin-Ehlers, Rechtsanwalt)

Αντίδικοι κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Land Rheinland-Pfalz

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	να αναιρέσει τη διάταξη του Γενικού Δικαστηρίου της 17ης Μαΐου 2019 στην υπόθεση T-764/15,

—	να δεχθεί την προσφυγή και να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση SA.32833 της Επιτροπής της 1ης Οκτωβρίου 2014 (1),

—	επικουρικώς, να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προς έκδοση αποφάσεως, και

—	να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Με την αίτηση αναιρέσεως, η αναιρεσείουσα προβάλλει κατ’ ουσίαν τους ακόλουθους λόγους αναιρέσεως:

—

Η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι νομιμοποιούνταν να ασκήσει προσφυγή βάσει της αποφάσεως Montessori (2). Τούτο δε, διότι η χορήγηση δανείου από το κοινό ταμείο ύψους 45 εκατομμυρίων ευρώ υπέρ της Flughafen Frankfurt-Hahn GmbH συνιστά καθεστώς ενισχύσεων. Περαιτέρω, οι χρηματικοί πόροι από το δάνειο αυτό κατέληξαν αποδεδειγμένα στη Ryanair.

—

Η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι, σύμφωνα με τη νομολογία Mory (3), θα έπρεπε επικουρικώς να έχει εφαρμοστεί η πρώτη εναλλακτική δυνατότητα. Η Επιτροπή δεν έλαβε υπόψη ουσιώδη πραγματικά στοιχεία και πρόσθετα πλεονεκτήματα. Λόγω της προσβολής των διαδικαστικών δικαιωμάτων της προσφεύγουσας, η Επιτροπή δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι διεξήγαγε νομότυπη διαδικασία έρευνας. Ως εκ τούτου, η σχετική πράξη αφορούσε επίσης ατομικά την νυν αναιρεσείουσα και επομένως αυτή νομιμοποιούνταν να ασκήσει προσφυγή.

—

Επικουρικώς, η προσφυγή πρέπει επίσης να κριθεί παραδεκτή, κατ’ εφαρμογήν της δεύτερης εναλλακτικής δυνατότητας κατά τη νομολογία Mory, σύμφωνα με την οποία η νυν αναιρεσείουσα όφειλε να αποδείξει ότι θίγεται ουσιωδώς από τις ενισχύσεις η θέση της στην αγορά. Στην περίπτωση αυτή το βάρος αποδείξεως θα έπρεπε να αντιστραφεί ή τουλάχιστον να ελαφρυνθεί υπέρ της νυν αναιρεσείουσας, δεδομένου ότι η Επιτροπή αποσιώπησε αυθαιρέτως γνωστά σε αυτήν περιστατικά που ήταν κρίσιμα για την έκβαση της υποθέσεως. Όλως επικουρικώς, η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι πρέπει να γίνει δεκτό ότι η ίδια απέδειξε όντως ότι εθίγη ουσιωδώς η θέση της στην αγορά. Η διαφορετική νομική εκτίμηση του Γενικού Δικαστηρίου αντιβαίνει στη νομολογία του Δικαστηρίου και στηρίζεται σε νομικώς εσφαλμένη αντίληψη της σχετικής αγοράς. Στο πλαίσιο αυτό, το Γενικό Δικαστήριο παραμόρφωσε τα πραγματικά περιστατικά που προέβαλε η νυν αναιρεσείουσα, αγνόησε τη σημασία τους, αλλοίωσε το περιεχόμενο της προσβαλλομένης αποφάσεως και παρέβη τους κανόνες περί του βάρους αποδείξεως.

---

(1)  Απόφαση (ΕΕ) 2016/788 της Επιτροπής, της 1ης Οκτωβρίου 2014, σχετικά με την κρατική ενίσχυση SA.32833 (11/C) (πρώην 11/NN) την οποία χορήγησε η Γερμανία στο πλαίσιο των ρυθμίσεων χρηματοδότησης του αερολιμένα Frankfurt-Hahn που τέθηκαν σε εφαρμογή την περίοδο από το 2009 έως το 2011 (ΕΕ 2016, L 134, σ. 1).

(2)  Απόφαση του Δικαστηρίου της 6ης Νοεμβρίου 2018, Scuola Elementare Maria Montessori Srl κ.λπ. (C-622/16 P έως C-624/16 P, EU:C:2018:873).

(3)  Απόφαση του Δικαστηρίου της 17ης Σεπτεμβρίου 2015, Mory SA κ.λπ. κατά Επιτροπής (C-33/14 P, EU:C:2015:609).

Προσφυγή της 19ης Ιουλίου 2019– VDV eTicket Service κατά Επιτροπής και INEA

(Υπόθεση T-516/19)

(2019/C 319/30)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: VDV eTicket Service GmbH & Co. KG (Κολωνία, Γερμανία) (εκπρόσωπος: A. Bartosch, δικηγόρος)

Καθών: Ευρωπαϊκή Επιτροπή και Εκτελεστικός Οργανισμός Καινοτομίας και Δικτύων (INEA)

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να διαπιστώσει βάσει του άρθρου 272 ΣΛΕΕ ότι η μη αναγνώριση, με το επίμαχο έγγραφο, δαπανών ύψους 407 443,04 ευρώ είναι παράνομη,

—	επικουρικώς, να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση βάσει του άρθρου 263, τέταρτο εδάφιο, ΣΛΕΕ,

—	να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Η προσφυγή βάλλει κατά της αποφάσεως του Εκτελεστικού Οργανισμού Καινοτομίας και Δικτύων (INEA) ARES(2019)3151305 της 13ης Μαΐου 2019, καθόσον, με την απόφαση αυτή, κηρύχθηκαν δαπάνες της προσφεύγουσας ύψους 407 443,04 ευρώ στο πλαίσιο του Horizon 2020 Framework Programme — Project: 636126 — European Travellers Club ως μη αποδοτέες.

Η προσφυγή στηρίζεται σε δύο λόγους.

1.

Πρώτος λόγος: κατάχρηση δικαιώματος λόγω του ότι έπρεπε κατ’ ανάγκην να υπάρχει γνώση της εσφαλμένης κατανομής των δαπανών — Οι καθών ενήργησαν κατά κατάχρηση δικαιώματος, δεδομένου ότι, αφενός, δεν αναγνώρισαν ορισμένες δαπάνες υπεργολαβίας που ανέκυψαν για την προσφεύγουσα και, αφετέρου, θα έπρεπε να αντιληφθούν, παρά ταύτα, από μια σειρά εγγράφων ότι οι δαπάνες υπεργολαβίας της προσφεύγουσας ήταν σαφώς μεγαλύτερες από τις αναγραφόμενες στο παράρτημα 2 της σχετικής Grant Agreement.

2.	Δεύτερος λόγος: παραβίαση της αρχής της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης — Οι καθών, βάσει των ίδιων σκέψεων με αυτές που εκτίθενται στο πλαίσιο του πρώτου λόγου, παραβίασαν επίσης την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης.

Προσφυγή της 5ης Αυγούστου 2019 — Global Steel Wire κ.λπ. κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-545/19)

(2019/C 319/31)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Προσφεύγουσες: Global Steel Wire, SA (Cerdanyola del Vallés, Ισπανία), Moreda-Riviere Trefilerías, SA (Gijón, Ισπανία), Global Special Steel Products, SA (Corrales de Buelna, Ισπανία) (εκπρόσωποι: F. González Díaz, J. Blanco Carol και B. Martos Stevenson, δικηγόροι)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Οι προσφεύγουσες ζητούν από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να κρίνει την παρούσα προσφυγή παραδεκτή·

—	να ακυρώσει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 24ης Μαΐου 2019 και

—	να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Η παρούσα προσφυγή, η οποία απορρέει από αίτημα συνυπολογισμού της αδυναμίας πληρωμής που υποβλήθηκε τον Φεβρουάριο του 2000, στο πλαίσιο της διαδικασίας COMP/38.344 — Προεντεταμένος χάλυβας, βάλλει κατά της αποφάσεως της Ευρωπαϊκής Επιτροπής με την οποία απορρίφθηκε αίτηση αναστολής πληρωμής της 20ης Δεκεμβρίου 2018, κατόπιν συνεκτιμήσεως της οικονομικής καταστάσεως των προσφευγουσών.

Προς στήριξη της προσφυγής τους, οι προσφεύγουσες προβάλλουν πέντε λόγους ακυρώσεως.

1.	Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας, καθότι η προσβαλλόμενη απόφαση εκδόθηκε χωρίς να δοθεί στις προσφεύγουσες η δυνατότητα να διατυπώσουν σχετικώς τις απόψεις τους.

2.	Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ελλιπής αιτιολογία σχετικά με την απόρριψη της αιτήσεως που υπέβαλαν οι προσφεύγουσες.

3.	Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η Επιτροπή, κατά την αξιολόγηση της οικονομικής καταστάσεως των προσφευγουσών και της δυνατότητάς τους να καταβάλουν το πρόστιμο που τους επιβλήθηκε, υπέπεσε σε πλάνη περί τα πράγματα και περί το δίκαιο.

4.	Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι με την προσβαλλόμενη απόφαση η Επιτροπή παραβίασε τη γενική αρχή της συλλογικότητας και, συνεπώς, η απόφαση αυτή πάσχει λόγω αναρμοδιότητας.

5.	Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας.

Προσφυγή της 9ης Αυγούστου 2019 — Ισπανία κατά Επιτροπής

(Υπόθεση T-554/19)

(2019/C 319/32)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Προσφεύγον: Βασίλειο της Ισπανίας (εκπρόσωπος: M. García-Valdecasas Dorrego)

Καθής: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Το προσφεύγον ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την προσβαλλόμενη προκήρυξη και

—	να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως

Η υπό κρίση προσφυγή βάλλει κατά της προκηρύξεως του γενικού διαγωνισμού EPSO/AD/374/19 — Διοικητικοί υπάλληλοι (AD 7), στους ακόλουθους τομείς: 1. Δίκαιο ανταγωνισμού, 2. Χρηματοπιστωτικό δίκαιο, 3. Δίκαιο της οικονομικής και νομισματικής ένωσης, 4. Δημοσιονομικοί κανόνες που εφαρμόζονται στον προϋπολογισμό της ΕΕ. 5. Προστασία των κερμάτων ευρώ από την κιβδηλεία (1).

Προς στήριξη της προσφυγής, το προσφεύγον προβάλλει τέσσερις λόγους ακυρώσεως.

1.

Παράβαση των άρθρων 1 και 2 του κανονισμού 1/58 (2), του άρθρου 22 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Χάρτης) και του άρθρου 1δ του Κανονισμού υπηρεσιακής κατάστασης των υπαλλήλων (ΚΥΚ), λόγω περιορισμού της επικοινωνίας μεταξύ της EPSO και των υποψηφίων στην αγγλική, στη γαλλική, στη γερμανική ή στην ιταλική γλώσσα και λόγω περιορισμού των γλωσσών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για τη συμπλήρωση του τμήματος «αξιολογητής ταλέντου» του εντύπου υποβολής υποψηφιότητας.

2.

Παράβαση των άρθρων 1 και 6 του κανονισμού 1/58, του άρθρου 22 του Χάρτη, των άρθρων 1δ, παράγραφοι 1 και 6, και των άρθρων 27 και 28, στοιχείο στ', του ΚΥΚ, λόγω αδικαιολόγητου περιορισμού της επιλογής της δεύτερης γλώσσας μόνο μεταξύ τεσσάρων γλωσσών, ήτοι μεταξύ της αγγλικής, της γαλλικής, της γερμανικής και της ιταλικής, κατ’ αποκλεισμό των λοιπών επισήμων γλωσσών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

3.	Η επιλογή της αγγλικής, της γαλλικής, της γερμανικής και της ιταλικής ως δεύτερης γλώσσας συνιστά αυθαίρετη επιλογή η οποία συνεπάγεται διάκριση λόγω γλώσσας, η οποία απαγορεύεται από το άρθρο 1δ, παράγραφοι 1 και 6, και τα άρθρα 27 και 28, στοιχείο στ', του ΚΥΚ.

4.

Το γεγονός ότι η προκήρυξη δεν ορίζει ρητώς ότι ως πρώτη γλώσσα θεωρείται αυτή στην οποία οι υποψήφιοι έχουν ένα ελάχιστο επίπεδο C1 συνεπάγεται διπλή διάκριση, λόγω ιθαγένειας και λόγω «ομιλούμενης» γλώσσας, η οποία απαγορεύεται από το άρθρο 1δ, παράγραφοι 1 και 6, και τα άρθρα 27 και 28, στοιχείο στ', του ΚΥΚ.

---

(1)  ΕΕ 2019, C 191 Α, σ. 1

(2)  Κανονισμός 1 περί καθορισμού του γλωσσικού καθεστώτος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΕ 1958, 17, σ. 385).

Προσφυγή της 13ης Αυγούστου 2019 — Luz Saúde κατά EUIPO — Clínica La Luz (HOSPITAL DA LUZ LEARNING HEALTH TRAINING, RESEARCH & INNOVATION CENTER)

(Υπόθεση T-558/19)

(2019/C 319/33)

Γλώσσα του δικογράφου της προσφυγής: πορτογαλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Luz Saúde, SA (Λισαβόνα, Πορτογαλία) (εκπρόσωπος: G. Moreira Rato, δικηγόρος)

Καθού: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO)

Αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών: Clínica La Luz, SL (Μαδρίτη, Ισπανία)

Στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία ενώπιον του EUIPO

Αιτούσα: Η προσφεύγουσα

Επίδικο σήμα: Εικονιστικό σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης HOSPITAL DA LUZ LEARNING HEALTH TRAINING, RESEARCH & INNOVATION CENTER — Υπ’ αριθ. 16 433 823 αίτηση καταχωρίσεως

Διαδικασία ενώπιον του EUIPO: Διαδικασία ανακοπής

Προσβαλλόμενη απόφαση: Απόφαση του τετάρτου τμήματος προσφυγών του EUIPO της 1ης Ιουλίου 2019 στην υπόθεση R 2239/2018-4

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—	να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

Προβαλλόμενος λόγος

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/2001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.