—

την προεδρία του Γενικού Δικαστηρίου θα ασκεί ο Πρόεδρος M. Jaeger·

—

καθήκοντα Αντιπροέδρου του Γενικού Δικαστηρίου θα ασκεί ο Αντιπρόεδρος M. van der Woude·

—

την προεδρία των πενταμελών και των τριμελών τμημάτων θα ασκούν οι πρόεδροι τμήματος I. Pelikánová, M. Prek, S. Frimodt Nielsen, H. Kanninen, Δ. Γρατσίας, G. Berardis, V. Tomljenović, A. M. Collins και S. Gervasoni·

—

η απόφαση για την τοποθέτηση των δικαστών στα τμήματα, όπως τροποποιήθηκε πλέον πρόσφατα με την απόφαση της 20ής Μαρτίου 2019 (ΕΕ 2019, C 139, σ. 2), οι αποφάσεις της 13ης Ιουλίου 2016 για τη συγκρότηση του τμήματος μείζονος συνθέσεως και για τον τρόπο ορισμού δικαστή που αντικαθιστά κωλυόμενο δικαστή (ΕΕ 2016, C 296, σ. 2) και η απόφαση της 11ης Μαΐου 2016 για τα κριτήρια ανάθεσης των υποθέσεων στα τμήματα (ΕΕ 2016, C 296, σ. 2) εξακολουθούν να έχουν εφαρμογή.

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 10ης Ιανουαρίου 2019 στην υπόθεση T-832/17,

—

να κάνει δεκτά τα πρωτοδίκως διατυπωθέντα αιτήματα ως προς τα σημεία 1 και 3 του δικογράφου της προσφυγής της 22ας Δεκεμβρίου 2017,

—

να καταδικάσει το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στα δικαστικά έξοδα.

Ο πρώτος λόγος στηρίζεται σε πλάνη περί το δίκαιο κατά την εκτίμηση του διακριτικού χαρακτήρα του καταχωρισμένου σήματος «achtung!» (λέξη/εικόνα) κατά το άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', ΚΣΕΕ (1). Το Γενικό Δικαστήριο δέχθηκε κατά πλάνη δικαίου με την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση ότι ένα σημείο στερείται οποιουδήποτε διακριτικού χαρακτήρα, όταν αυτό μπορεί να γίνεται αντιληπτό σε μια από τις δυνατές σημασίες του ως εγκωμιαστική αναφορά χάριν διαφημίσεως. Επιπλέον, το Γενικό Δικαστήριο προέβη στην εκτίμηση του διακριτικού χαρακτήρα όχι με γνώμονα το καταχωρισμένο σημείο «achtung!», αλλά την έννοια «Achtung». Περαιτέρω, κατά την εκτίμηση του διακριτικού χαρακτήρα, το Γενικό Δικαστήριο εκκίνησε από εσφαλμένη πραγματική βάση, χωρίς να διατάξει αποδείξεις για ζητήματα κρίσιμα για τη διαφορά.

Ο δεύτερος λόγος αφορά ομοίως πλάνη περί το δίκαιο κατά την εκτίμηση του διακριτικού χαρακτήρα κατά το άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', ΚΣΕΕ. Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε με τη βαλλόμενη απόφαση σε πλάνη περί το δίκαιο αποφαινόμενο ότι η ικανότητα προϊόντων και υπηρεσιών να είναι «αντικείμενο μέτρων διαφημιστικής προβολής» συνιστά κοινό χαρακτηριστικό πρόσφορο για τη δικαιολόγηση μιας συλλήβδην αρνήσεως του διακριτικού χαρακτήρα για όλα τα προϊόντα και όλες τις υπηρεσίες που περιλαμβάνει η αίτηση καταχωρίσεως σήματος.

Ο τρίτος λόγος αφορά παραβίαση των αρχών της ίσης μεταχειρίσεως και της χρηστής διοικήσεως. Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο παραλείποντας να ελέγξει αν το τμήμα προσφυγών εξέτασε επαρκώς σχετικές προηγούμενες καταχωρίσεις της αναιρεσείουσας και αν ήλεγξε στο πλαίσιο της αποφάσεώς του αν έπρεπε να καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα ή όχι. Το γεγονός ότι ουδόλως ελήφθησαν υπόψη πανομοιότυπες προηγούμενες καταχωρίσεις στο EUIPO συνιστά πλάνη περί το δίκαιο.

1)

Οσάκις εθνικός κανόνας, όπως το άρθρο 2, παράγραφος 2, στοιχείο a, της Orden [υπουργικής αποφάσεως] TAS 2865/2003, εξαρτά την πρόσβαση στην προαιρετική ασφάλιση ή στην προαιρετική συνέχιση της ασφαλίσεως από την προϋπόθεση να έχει παύσει η κάλυψη από καθεστώς κοινωνικής ασφαλίσεως, είναι απαραίτητο η εν λόγω παύση της κάλυψης να αφορά καθεστώς του ισπανικού συστήματος κοινωνικής ασφαλίσεως ή, αντιθέτως, σύμφωνα με την αρχή της εξομοιώσεως των γεγονότων που θεσπίζεται στο άρθρο 5, στοιχείο β', του κανονισμού 883/2004 (1), οφείλει ο αρμόδιος ισπανικός φορέας να λάβει υπόψη του την παύση κάλυψης από παρόμοιο καθεστώς κοινωνικής ασφαλίσεως άλλου κράτους μέλους σαν να είχε λάβει χώρα στην Ισπανία;

2)

Οσάκις εθνικός κανόνας, όπως το άρθρο 3, παράγραφος 3, της υπουργικής αποφάσεως TAS 2865/2003, εξαρτά την πρόσβαση στην προαιρετική ασφάλιση ή στην προαιρετική συνέχιση της ασφαλίσεως από την προϋπόθεση της αποδεδειγμένης συμπληρώσεως περιόδων καταβολής εισφορών, είναι απαραίτητο ο ενδιαφερόμενος να έχει υπαχθεί στην ισπανική νομοθεσία σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο του παρελθόντος ή οφείλει ο αρμόδιος ισπανικός φορέας, σύμφωνα με το άρθρο 6 του κανονισμού 883/2004, να λάβει υπόψη του τις περιόδους καταβολής εισφορών που συμπληρώθηκαν υπό τη νομοθεσία άλλου κράτους μέλους σαν να επρόκειτο για περιόδους καταβολής εισφορών συμπληρωθείσες στην Ισπανία;

1)

Πρέπει το αποτέλεσμα της μη δεσμευτικότητας κατά το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 (1) να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι αποκλείει το κύρος συμβάσεως η οποία τροποποιεί καταχρηστική ρήτρα και συνήφθη μεταξύ καταναλωτή και επαγγελματία, όταν (α) η καταχρηστική ρήτρα, κατά τον χρόνο συνάψεως της εν λόγω συμβάσεως, δεν είχε κηρυχθεί άκυρη ούτε είχε διαπιστωθεί η έλλειψη ισχύος της ούτε είχε προειδοποιηθεί ο καταναλωτής για την πιθανότητα να κηρυχθεί τελικά καταχρηστική και (β) η εν λόγω τροποποιητική σύμβαση δεν είχε χαρακτήρα διακανονισμού; Σε αυτή την περίπτωση, είναι κρίσιμο για το κύρος της εν λόγω συμβάσεως το γεγονός ότι ο καταναλωτής έχει διαπραγματευτεί το περιεχόμενο της τροποποιήσεως;

2)

Έχουν το άρθρο 3, παράγραφος 1, και το άρθρο 4 της οδηγίας 93/13 την έννοια ότι, προκειμένου να θεωρηθεί διαφανής ρήτρα προβλεφθείσα με σύμβαση που συνήφθη μεταξύ καταναλωτή και επαγγελματία με την οποία τροποποιείται προηγούμενη καταχρηστική ρήτρα, απαιτείται να έχει ενημερωθεί ο καταναλωτής, κατά τη σύναψη της τροποποιητικής συμβάσεως, σχετικά με τον καταχρηστικό χαρακτήρα της αρχικής ρήτρας ή, στη συγκεκριμένη περίπτωση, σχετικά με την πιθανότητα να κηρυχθεί η εν λόγω ρήτρα καταχρηστική; Στο πλαίσιο αυτό, το γεγονός ότι η νέα ρήτρα αποτέλεσε αντικείμενο ατομικής διαπραγματεύσεως αποκλείει σε κάθε περίπτωση τον έλεγχο καταχρηστικότητάς της;

1)

Πρέπει το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ (1) να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι, μετά τη διαπίστωση του καταχρηστικού χαρακτήρα ρήτρας που ορίζει τον μηχανισμό για τον καθορισμό του κυμαινόμενου επιτοκίου με τον τύπο «σταθερό περιθώριο και επιτόκιο αναφοράς που εφαρμόζεται από τράπεζα με βάση αδιαφανή κριτήρια», στο πλαίσιο σύμβασης πίστωσης με σταθερό επιτόκιο αποκλειστικά κατά το πρώτο έτος και κυμαινόμενο επιτόκιο για τα επόμενα έτη, σύμφωνα με τον προαναφερθέντα τύπο, επιτρέπει στον εθνικό δικαστή να προσαρμόσει τη σύμβαση, καθορίζοντας μέθοδο υπολογισμού του κυμαινόμενου επιτοκίου βάσει διαφανών παραμέτρων αναφοράς (LIBOR/EURIBOR) και βάσει του σταθερού περιθωρίου της τράπεζας, υπό το πρίσμα των πραγματικών στοιχείων που περιέχονται στη σύμβαση πίστωσης, με σκοπό την εξασφάλιση καλύτερης προστασίας του καταναλωτή;

2)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο ερώτημα αυτό, πρέπει το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι, μετά τη διαπίστωση του καταχρηστικού χαρακτήρα ρήτρας όπως η προαναφερθείσα, επιτρέπει στον εθνικό δικαστή να εφαρμόσει, διά της δικαστικής οδού, σταθερό επιτόκιο μέσω αναφοράς στο σταθερό περιθώριο το οποίο καθορίστηκε για το δεύτερο έτος εκτέλεσης της σύμβασης ή στο σταθερό επιτόκιο του πρώτου έτους;

3)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο ερώτημα αυτό, πρέπει το άρθρο 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ και η αρχή της αποτελεσματικότητας να ερμηνευθούν υπό την έννοια ότι, μετά τη διαπίστωση του καταχρηστικού χαρακτήρα ρήτρας όπως η προαναφερθείσα, αντιτίθενται όπως ο εθνικός δικαστής παραπέμψει τους συμβαλλόμενους σε διαπραγματεύσεις με σκοπό τον καθορισμό νέου επιτοκίου, χωρίς να καθορίσει παραμέτρους αναφοράς;

4)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο ερώτημα αυτό, ποια είναι τα ενδεχόμενα μέσα για την εξασφάλιση προστασίας των καταναλωτών σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 6, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ;

—

Να ακυρώσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου, της 12ης Φεβρουαρίου 2019, που εκδόθηκε στην υπόθεση T-201/17, Printeos S.A. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

—

Να κρίνει την υπόθεση επί της ουσίας και να απορρίψει την προσφυγή-αγωγή στο σύνολό της, και ειδικότερα

—

Πρώτος λόγος αναιρέσεως: Το Γενικό Δικαστήριο προσέβαλε το δικαίωμα άμυνας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και δεν τήρησε τη νόμιμη διαδικασία, κατά παράβαση της αρχής non ultra petita, καθόσον μετέβαλε ως μη όφειλε το αντικείμενο και την ουσία της διαφοράς, όταν κάλεσε την προσφεύγουσα-ενάγουσα να μεταβάλει στα πρακτικά τον χαρακτηρισμό των τόκων τους οποίους ζητούσε με το εισαγωγικό δικόγραφο της προσφυγής-αγωγής της.

—

Δεύτερος λόγος αναιρέσεως: Το Γενικό Δικαστήριο ερμήνευσε εσφαλμένως το άρθρο 266 ΣΛΕΕ, καθόσον έκρινε ότι το εν λόγω άρθρο επιβάλλει απόλυτη και άνευ όρων υποχρέωση καταβολής τόκων υπερημερίας σε περίπτωση ακύρωσης απόφασης για την επιβολή κύρωσης ή προστίμου αναδρομικώς από την ημερομηνία της προσωρινής καταβολής.

—

Τρίτος λόγος αναιρέσεως: Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο, καθόσον ερμήνευσε το άρθρο 266 ΣΛΕΕ υπό το πρίσμα των αποφάσεων IPK (2) και Corus (3) και της διάταξης Holcim (4), χωρίς να λάβει υπόψη το νέο κανονιστικό πλαίσιο που εφαρμόζεται στις κυρώσεις σε υποθέσεις ανταγωνισμού.

—

Τέταρτος λόγος αναιρέσεως: Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο, καθόσον έκρινε ότι συνέτρεχαν στην κρινόμενη υπόθεση οι προϋποθέσεις που απαιτούνται από τη νομολογία για τη θεμελίωση εξωσυμβατικής ευθύνης.

—

Πέμπτος λόγος αναιρέσεως: Το Γενικό Δικαστήριο παραβίασε τις αρχές της νομιμότητας και της ασφάλειας δικαίου, καθόσον δεν εφάρμοσε στην παρούσα υπόθεση το άρθρο 90 του κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμού 1268/2012, παρότι είχε εκδοθεί προηγουμένως σχετική οριστική απόφαση.

—

να αναγνωρίσει, σύμφωνα με το άρθρο 258 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι το Βασίλειο της Ισπανίας, παραλείποντας να θεσπίσει εθνικούς κανόνες σχετικά με την εγκατάσταση των ατομικών συσκευών μετρήσεως της καταναλώσεως της θερμάνσεως, της ψύξεως και του ζεστού νερού που παρέχονται στα κτίρια, όπως επιτάσσει το άρθρο 9, παράγραφος 3, της οδηγίας 2012/27/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 25ης Οκτωβρίου 2012, για την ενεργειακή απόδοση, την τροποποίηση των οδηγιών 2009/125/ΕΚ και 2010/30/ΕΕ και την κατάργηση των οδηγιών 2004/8/ΕΚ και 2006/32/ΕΚ (1), παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τις ανωτέρω διατάξεις της οδηγίας 2012/27/ΕΕ·

—

να καταδικάσει το Βασίλειο της Ισπανίας στα δικαστικά έξοδα.

—

να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση,

—

να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης,

—

να επιφυλαχθεί ως προς τα δικαστικά έξοδα.

—

πρώτον, η Επιτροπή θεωρεί εσφαλμένη τη διαπίστωση του Γενικού Δικαστηρίου ότι η εξέταση σχετικά με το εάν ένα ειδικό φορολογικό καθεστώς παρέχει πλεονέκτημα στα πρόσωπα που υπόκεινται σε αυτό δεν πρέπει να περιορίζεται μόνο στα εγγενή και παγιωμένα κριτήρια του καθεστώτος αυτού, τα οποία δύνανται να θέσουν τους ενδιαφερόμενους σε ευνοϊκότερη θέση σε σχέση με άλλες επιχειρήσεις υποκείμενες στο γενικό καθεστώς, αλλά να περιλαμβάνει και ανάλυση των μη ευνοϊκών στοιχείων που προκύπτουν από περιστάσεις ανεξάρτητες από το ειδικό καθεστώς και μεταβαλλόμενες σε κάθε οικονομικό έτος, ακόμη και όταν τα μη ευνοϊκά στοιχεία εμφανίζονται κατά τρόπο τυχαίο και δεν είναι ικανά να εξουδετερώσουν συστηματικά το προαναφερθέν πλεονέκτημα και, επιπλέον, δεν είναι δυνατόν να προβλεφθούν κατά την ex ante εξέταση του καθεστώτος.

—

δεύτερον, ακόμη και με βάση την ως άνω εσφαλμένη ερμηνεία της έννοιας του πλεονεκτήματος, το Γενικό Δικαστήριο ερμηνεύει εσφαλμένως την υποχρέωση επιμέλειας που υπέχει η Επιτροπή στο πλαίσιο της εξέτασης της ύπαρξης καθεστώτος ενισχύσεων και υποπίπτει σε νομικό σφάλμα όσον αφορά το βάρος απόδειξης που φέρει η Επιτροπή όσον αφορά την ύπαρξη πλεονεκτήματος στη συγκεκριμένη περίπτωση.

1)

Έχει το άρθρο 35, παράγραφος 4, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Ιουλίου 2009, σχετικά με τους κοινούς κανόνες για την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενεργείας και για την κατάργηση της οδηγίας 2003/54/ΕΚ, ιδίως υπό το πρίσμα της αιτιολογικής σκέψης της 33, την έννοια ότι αντιβαίνουν σε αυτό η αφαίρεση από τον άμεσα εκλεγμένο από τους πολίτες Πρόεδρο της Δημοκρατίας κράτους μέλους, στο πλαίσιο της τροποποίησης εθνικού μέτρου μεταφοράς της εν λόγω οδηγίας στην εθνική έννομη τάξη, της εξουσίας διορισμού και παύσης του προέδρου της ρυθμιστικής αρχής και η ανάθεσή της στην κυβέρνηση, με αποτέλεσμα την επαναφορά της κανονιστικής ρύθμισης που ίσχυε πριν από τη μεταφορά της οδηγίας;

2)

Έχει το άρθρο 35, παράγραφος 5, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (…), ιδίως υπό το πρίσμα της αιτιολογικής σκέψης της 34, την έννοια ότι αντιβαίνει σε αυτό εθνική ρύθμιση η οποία, για τη διασφάλιση της προστασίας του δημόσιου συμφέροντος, επιτρέπει σε υπουργεία να μετέχουν στη διαδικασία ρύθμισης των τιμολογίων ενώπιον της ρυθμιστικής αρχής;

—

να αναιρέσει εν μέρει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της 12ης Μαρτίου 2019, στην υπόθεση T-26/18, Γαλλία κατά Επιτροπής·

—

να αποφανθεί οριστικά επί της διαφοράς, ακυρώνοντας την εκτελεστική απόφαση (ΕΕ) 2017/2014 της Επιτροπής, της 8ης Νοεμβρίου 2017, για τον αποκλεισμό από τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ορισμένων δαπανών που πραγματοποιήθηκαν από τα κράτη μέλη στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Εγγυήσεων (ΕΓΤΕ) και του Ευρωπαϊκού Γεωργικού Ταμείου Αγροτικής Ανάπτυξης (ΕΓΤΑΑ) (1), καθόσον με αυτή επιβλήθηκαν στη Γαλλία κατ’ αποκοπήν διορθώσεις της τάξεως του 100 % λόγω των ελλείψεων του συστήματος ελέγχου των στρεμματικών ενισχύσεων στην Άνω Κορσική·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

—

Να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα) της 19ης Μαρτίου 2019, στις συνεκδικασθείσες υποθέσεις

T-98/16 «Ιταλική Δημοκρατία κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής»

T-196/16 «Banca Popolare di Bari S.C.p.A. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής»

T-198/16 «Fondo interbancario di tutela dei depositi κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής»,

—

να απορρίψει τις προσφυγές που ασκήθηκαν πρωτοδίκως, στο μέτρο που αμφισβητούν ότι η επίδικη απόφαση απέδειξε ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις για τον καταλογισμό στο κράτος των επίμαχων μέτρων και για τη χρηματοδότησή τους μέσω κρατικών πόρων,

—

να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο, προκειμένου αυτό να εξετάσει τους λοιπούς λόγους της προσφυγής που ασκήθηκε πρωτοδίκως,

—

να επιφυλαχθεί ως προς τα έξοδα της πρωτοβάθμιας και της αναιρετικής δίκης.

—

Πρώτον, η Επιτροπή θεωρεί ότι το Γενικό Δικαστήριο παρέβη το άρθρο 107 παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, για δύο λόγους:

—

Δεύτερον, οι διαπιστώσεις του Γενικού Δικαστηρίου πάσχουν από σοβαρές ουσιώδεις ανακρίβειες σχετικά με τα πραγματικά περιστατικά και την ερμηνεία της σχετικής ιταλικής νομοθεσίας, οι οποίες προκύπτουν σαφώς από τα έγγραφα της υποθέσεως.

1)

Απορρίπτει την αγωγή.

2)

Καταδικάζει τη Remag Metallhandel GmbH και τον Werner Jaschinsky στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει τον Alexandru Negru στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε η Sky Ltd στο πλαίσιο της διαδικασίας ενώπιον του τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO).

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Dentsply De Trey GmbH στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την J. García Carrión SA στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Arçelik AS στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Sintokogio Ltd στα δικαστικά έξοδα.

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2019/87 του Συμβουλίου της 21ης Ιανουαρίου 2019 (1), καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/85 του Συμβουλίου της 21ης Ιανουαρίου 2019 (2), καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα, και

—

να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως των πραγματικών περιστατικών στην οποία υπέπεσε το καθού, κρίνοντας ότι ο προσφεύγων υποστηρίζει το συριακό καθεστώς και επωφελείται από τη στάση του αυτή, μολονότι η εν λόγω άποψη είναι σαφώς αβάσιμη.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της γενικής αρχής της αναλογικότητας, καθώς και ότι τα μέτρα που ελήφθησαν με την προσβαλλόμενες πράξεις θα έχουν τέτοια αποτελέσματα που θα πρέπει να θεωρούνται αφεαυτών μη αναλογικά. Οι οικονομικές επιπτώσεις των κυρώσεων εις βάρος του προσφεύγοντος είναι καταστροφικές και δυσανάλογες προς τους σκοπούς που προβάλλεται ότι επιδιώκονται με τις προσβαλλόμενες πράξεις.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται δυσανάλογη προσβολή του δικαιώματος ιδιοκτησίας και του δικαιώματος εργασίας, καθόσον τα επίμαχα μέτρα δεν επιτρέπουν στον προσφεύγοντα να απολαύει ειρηνικώς της ιδιοκτησίας του και της οικονομικής ελευθερίας του, κατά τρόπο αντίθετο προς το πρώτο πρόσθετο πρωτόκολλο της Συμβάσεως για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται κατάχρηση εξουσίας. Οι προσβαλλόμενες πράξεις εκδόθηκαν προκειμένου να επιτευχθούν σκοποί διαφορετικοί των μνημονευομένων στις πράξεις αυτές, συγκεκριμένα δε στοχεύουν τον ίδιο τον προσφεύγοντα και όχι το καθεστώς για λόγους άγνωστους σε αυτόν, ενέχουν δε, ως εκ τούτου, κατάχρηση εξουσίας.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως κατά το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ. Το παρατιθέμενο σκεπτικό των προσβαλλομένων πράξεων είναι, στην πράξη, εντελώς τυπικό και, πιθανώς, δεν εξετάσθηκε σφαιρικά από το καθού.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας και του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη. Ουδέποτε κατέστη δυνατή στον προσφεύγοντα η παραχώρηση ακροάσεως πριν από την έκδοση των επίμαχων περιοριστικών μέτρων, ως εκ τούτου δε, ο προσφεύγων δεν είχε τη δυνατότητα να ασκήσει προσηκόντως τα δικαιώματά του άμυνας, περιλαμβανομένου του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη, το οποίο κατοχυρώνεται ιδίως με το άρθρο 6, παράγραφος 3, της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και το άρθρο 48, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2019/87 του Συμβουλίου της 21ης Ιανουαρίου 2019 (1), καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/85 του Συμβουλίου της 21ης Ιανουαρίου 2019 (2), καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα, και

—

να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως των πραγματικών περιστατικών στην οποία υπέπεσε το καθού, κρίνοντας ότι ο προσφεύγων υποστηρίζει το συριακό καθεστώς και επωφελείται από τη στάση του αυτή, μολονότι η εν λόγω άποψη είναι σαφώς αβάσιμη.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της γενικής αρχής της αναλογικότητας, καθώς και ότι τα μέτρα που ελήφθησαν με την προσβαλλόμενες πράξεις θα έχουν τέτοια αποτελέσματα που θα πρέπει να θεωρούνται αφεαυτών μη αναλογικά. Οι οικονομικές επιπτώσεις των κυρώσεων εις βάρος του προσφεύγοντος είναι καταστροφικές και δυσανάλογες προς τους σκοπούς που προβάλλεται ότι επιδιώκονται με τις προσβαλλόμενες πράξεις.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται δυσανάλογη προσβολή του δικαιώματος ιδιοκτησίας και του δικαιώματος εργασίας, καθόσον τα επίμαχα μέτρα δεν επιτρέπουν στον προσφεύγοντα να απολαύει ειρηνικώς της ιδιοκτησίας του και της οικονομικής ελευθερίας του, κατά τρόπο αντίθετο προς το πρώτο πρόσθετο πρωτόκολλο της Συμβάσεως για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται κατάχρηση εξουσίας. Οι προσβαλλόμενες πράξεις εκδόθηκαν προκειμένου να επιτευχθούν σκοποί διαφορετικοί των μνημονευομένων στις πράξεις αυτές, συγκεκριμένα δε στοχεύουν τον ίδιο τον προσφεύγοντα και όχι το καθεστώς για λόγους άγνωστους σε αυτόν, ενέχουν δε, ως εκ τούτου, κατάχρηση εξουσίας.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως κατά το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ. Το παρατιθέμενο σκεπτικό των προσβαλλομένων πράξεων είναι, στην πράξη, εντελώς τυπικό και, πιθανώς, δεν εξετάσθηκε σφαιρικά από το καθού.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας και του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη. Ουδέποτε κατέστη δυνατή στον προσφεύγοντα η παραχώρηση ακροάσεως πριν από την έκδοση των επίμαχων περιοριστικών μέτρων, ως εκ τούτου δε, ο προσφεύγων δεν είχε τη δυνατότητα να ασκήσει προσηκόντως τα δικαιώματά του άμυνας, περιλαμβανομένου του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη, το οποίο κατοχυρώνεται ιδίως με το άρθρο 6, παράγραφος 3, της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και το άρθρο 48, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

—

να ακυρώσει την εκτελεστική απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2019/87 του Συμβουλίου της 21ης Ιανουαρίου 2019 (1), καθόσον αφορά την προσφεύγουσα·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/85 του Συμβουλίου της 21ης Ιανουαρίου 2019 (2), καθόσον αφορά την προσφεύγουσα, και

—

να καταδικάσει το καθού στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως των πραγματικών περιστατικών στην οποία υπέπεσε το καθού, κρίνοντας ότι η προσφεύγουσα υποστηρίζει το συριακό καθεστώς και επωφελείται από τη στάση της αυτή, μολονότι η εν λόγω άποψη είναι σαφώς αβάσιμη.

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παραβίαση της γενικής αρχής της αναλογικότητας, καθώς και ότι τα μέτρα που ελήφθησαν με την προσβαλλόμενες πράξεις θα έχουν τέτοια αποτελέσματα που θα πρέπει να θεωρούνται αφεαυτών μη αναλογικά. Οι οικονομικές επιπτώσεις των κυρώσεων εις βάρος της προσφεύγουσας είναι καταστροφικές και δυσανάλογες προς τους σκοπούς που προβάλλεται ότι επιδιώκονται με τις προσβαλλόμενες πράξεις.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται δυσανάλογη προσβολή του δικαιώματος ιδιοκτησίας και του δικαιώματος εργασίας, καθόσον τα επίμαχα μέτρα δεν επιτρέπουν στην προσφεύγουσα να απολαύει ειρηνικώς της ιδιοκτησίας και της οικονομικής ελευθερίας της, κατά τρόπο αντίθετο προς το πρώτο πρόσθετο πρωτόκολλο της Συμβάσεως για την Προάσπιση των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών.

4.

Με τον τέταρτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται κατάχρηση εξουσίας. Οι προσβαλλόμενες πράξεις εκδόθηκαν προκειμένου να επιτευχθούν σκοποί διαφορετικοί των μνημονευομένων στις πράξεις αυτές, συγκεκριμένα δε στοχεύουν την ίδια την προσφεύγουσα και όχι το καθεστώς για λόγους άγνωστους σε αυτήν, ενέχουν δε, ως εκ τούτου, κατάχρηση εξουσίας.

5.

Με τον πέμπτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως κατά το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ. Το παρατιθέμενο σκεπτικό των προσβαλλομένων πράξεων είναι, στην πράξη, εντελώς τυπικό και, πιθανώς, δεν εξετάσθηκε σφαιρικά από το καθού.

6.

Με τον έκτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας και του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη. Ουδέποτε κατέστη δυνατή στην προσφεύγουσα η παραχώρηση ακροάσεως πριν από την έκδοση των επίμαχων περιοριστικών μέτρων, ως εκ τούτου δε, η προσφεύγουσα δεν είχε τη δυνατότητα να ασκήσει προσηκόντως τα δικαιώματά της άμυνας, περιλαμβανομένου του δικαιώματος σε δίκαιη δίκη, το οποίο κατοχυρώνεται ιδίως με το άρθρο 6, παράγραφος 3, της Ευρωπαϊκής Συμβάσεως Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και το άρθρο 48, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

1.

να ακυρώσει το άρθρο 5, παράγραφοι 8 και 9, του παραρτήματος I και το άρθρο 5, παράγραφοι 8 και 9, του παραρτήματος II της αποφάσεως 02/2019 του καθού, της 21ης Φεβρουαρίου 2019·

2.

να ακυρώσει το άρθρο 10, παράγραφος 4, δεύτερη υποπερίοδος, και παράγραφος 5, και το άρθρο 16, παράγραφος 2, δεύτερη περίοδος, και παράγραφος 3, στοιχείο d, σημείο vii, του παραρτήματος II της αποφάσεως 02/2019 του καθού, της 21ης Φεβρουαρίου 2019·

3.

επικουρικώς, σε περίπτωση που το Γενικό Δικαστήριο κρίνει ότι οι διατάξεις των παραρτημάτων I και II, των οποίων ζητείται η ακύρωση στο σημείο 1, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις λοιπές διατάξεις του αντίστοιχού τους άρθρου ή παραρτήματος ή του συνόλου της αποφάσεως 02/2019 του καθού, της 21ης Φεβρουαρίου 2019, να ακυρώσει τα αντίστοιχα άρθρα, παραρτήματα ή την απόφαση στο σύνολό της·

4.

επικουρικώς, σε περίπτωση που το Γενικό Δικαστήριο κρίνει ότι οι διατάξεις των παραρτημάτων I και II, των οποίων ζητείται η ακύρωση στο σημείο 2, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τις λοιπές διατάξεις του αντίστοιχού τους άρθρου ή παραρτήματος ή του συνόλου της αποφάσεως 02/2019 του καθού, της 21ης Φεβρουαρίου 2019, να ακυρώσει τα αντίστοιχα άρθρα, παράρτημα ή την απόφαση στο σύνολό της·

5.

να καταδικάσει τον καθού στα δικαστικά έξοδα.

1.

Παράβαση των άρθρων 14 έως 16 του κανονισμού σχετικά με την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, που πρόκειται να τεθεί σύντομα σε ισχύ, σε συνδυασμό με το άρθρο 13, παράγραφος 2, ΣΕΕ και τη γενική αρχή της ασφάλειας δικαίου

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως προβάλλεται η αιτίαση ότι ο καθού, διευκρινίζοντας, στο άρθρο 5, παράγραφος 8, στοιχεία b και c, των παραρτημάτων I και II της αποφάσεως 02/2019, τι αποτελεί κρίσιμο στοιχείο δικτύου, δεν έκρινε συμφώνως προς την οικονομία των άρθρων 14 έως 16 του κανονισμού σχετικά με την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, που θα εφαρμοσθεί από την 1η Ιανουαρίου 2020. Τα άρθρα 14 έως 16 του κανονισμού σχετικά με την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας ρυθμίζουν τον τρόπο συνεκτιμήσεως των εσωτερικών προβλημάτων συμφορήσεως δικτύου κατά τον υπολογισμό της διασυνοριακής εμπορικής δυναμικότητας. Κατά το άρθρο 16, παράγραφος 8, του κανονισμού σχετικά με την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, τεκμαίρεται αμάχητα ότι δεν υφίσταται διάκριση των διασυνοριακών ροών αν τίθεται στη διάθεση του διασυνοριακού εμπορίου για εσωτερικά και διασυνοριακά στοιχεία δικτύου ελάχιστη δυναμικότητα ίση προς το 70 % του κάθε στοιχείου δικτύου. Κατά το άρθρο 16, παράγραφος 4, του κανονισμού σχετικά με την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, τα μέτρα ανακατανομής δεν πρέπει να χρησιμοποιούνται πέραν της επίτευξης ελάχιστης δυναμικότητας. Επιπλέον, όσον αφορά την τήρηση της ελάχιστης δυναμικότητας, μια ζώνη προσφοράς μπορεί να αναδιαμορφωθεί μόνο με τη συγκατάθεση του οικείου κράτους μέλους. Εξάλλου, η ελάχιστη δυναμικότητα του 70 % θα καθιερωθεί σταδιακά μόνο, υπό μορφής γραμμικής πορείας. Η ελάχιστη δυναμικότητα του 70 % και η γραμμική πορεία λαμβάνουν υπόψη το γεγονός ότι η εσωτερική ανάπτυξη δικτύων απαιτεί χρόνο. Η εν λόγω βασική δομή αντιστρέφεται από το άρθρο 5, παράγραφος 8, στοιχεία b και c, των παραρτημάτων I και II της αποφάσεως, διότι η ελάχιστη δυναμικότητα του 70 % για εσωτερικά στοιχεία δικτύου μπορεί να εφαρμοσθεί μόνο εφόσον ο διαχειριστής δικτύων μεταφοράς μπορεί να αποδείξει ότι μια αναδιαμόρφωση της ζώνης προσφοράς ή μια μεγαλύτερη ανακατανομή ή μια περαιτέρω ανάπτυξη των δικτύων θα ήταν λιγότερο αποδοτική. Επιπλέον, το κριτήριο αποδοτικότητας του άρθρου 5, παράγραφος 8, στοιχείο c, των παραρτημάτων I και ΙΙ καταστρατηγεί την καθορισμένη ελάχιστη δυναμικότητα του 70 %, καθώς είναι πρακτικά αδύνατο να επιτευχθεί.

Η συνεκτίμηση σε πρώιμο στάδιο των διορθωτικών μέτρων σύμφωνα με το άρθρο 10, παράγραφος 4, δεύτερο εδάφιο, παράγραφος 5, και το άρθρο 16, παράγραφος 2, δεύτερη πρόταση, παράγραφος 3, στοιχείο d, σημείο vii, του παραρτήματος ΙΙ, παραβιάζει το άρθρο 16, παράγραφος 4, του κανονισμού σχετικά με την εσωτερική αγορά ηλεκτρικής ενέργειας, σύμφωνα με το οποίο πρέπει να διατίθεται στους συμμετέχοντες στην αγορά το μέγιστο επίπεδο δυναμικότητας.

2.

Παράβαση του κανονισμού (ΕΚ) 714/2009 (1)

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως υποστηρίζεται ότι η απόφαση περιορίζει αδικαιολόγητα τις τρεις υφιστάμενες εξαιρέσεις για τη συνεκτίμηση των εσωτερικών στοιχείων του δικτύου σύμφωνα με το σημείο 1.7, του παραρτήματος I του κανονισμού (ΕΚ) 714/2009, δεδομένου ότι προβλέπει μόνο το κριτήριο αποτελεσματικότητας και το εφαρμόζει εσφαλμένως.

3.

Παράβαση του κανονισμού (ΕΕ) 2015/1222 (2)

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως προβάλλεται η αιτίαση ότι το κριτήριο αποτελεσματικότητας του άρθρου 5, παράγραφος 8, στοιχείο c, των παραρτημάτων I και II της αποφάσεως δεν είναι σύμφωνο με τη διαδικασία επανεξετάσεως των ζωνών προσφοράς που καθορίζεται στα άρθρα 32 επ. του κανονισμού (ΕΕ) 2015/1222, ούτε με την απαίτηση συνεκτιμήσεως των στοιχείων του δικτύου κατά τον υπολογισμό δυναμικότητας που προβλέπει το άρθρο 29, παράγραφος 3, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2015/1222.

4.

Παραβίαση της αρχής της αναλογικότητας

Στο πλαίσιο του τέταρτου λόγου ακυρώσεως προβάλλεται η αιτίαση ότι ο αποκλεισμός των εσωτερικών στοιχείων του δικτύου σχετικά με το κριτήριο αποτελεσματικότητας του άρθρου 5, παράγραφος 8, στοιχείο c, των παραρτημάτων I και ΙΙ της αποφάσεως παραβιάζει την αρχής της αναλογικότητας, διότι ο εν λόγω αποκλεισμός θέτει σε κίνδυνο την ασφάλεια του συστήματος και δεν αποτελεί το ηπιότερο μέσο.

5.

Τυπικά ελαττώματα της προσβαλλομένης αποφάσεως

Στο πλαίσιο του πέμπτου λόγου ακυρώσεως υποστηρίζεται ότι η απόφαση παραβιάζει το άρθρο 2 και το άρθρο 4, του κανονισμού 1 του Συμβουλίου, της 15ης Απριλίου 1958, περί καθορισμού του γλωσσικού καθεστώτος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΕ 17 της 6.10.1958, σ. 385), δεδομένου ότι δημοσιεύθηκε και κοινοποιήθηκε μόνο στην αγγλική γλώσσα. Επιπλέον, παραβιάζει την υποχρέωση αιτιολογήσεως και εκδόθηκε από τον Οργανισμό καθ’ υπέρβαση της αρμοδιότητάς του.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το καθού και τους ενδεχόμενους παρεμβαίνοντες στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την απόφαση C(2018) 9209 τελικό της Επιτροπής, της 8ης Ιανουαρίου 2019 στην υπόθεση κρατικής ενίσχυσης SA.45765 (2018/NN) — Λιθουανία — Στήριξη μονάδων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας·

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

—

Οι προσφεύγουσες ισχυρίζονται ότι βάσει του συνόλου των αποδεικτικών στοιχείων η Επιτροπή έπρεπε να κρίνει ότι υπάρχουν αμφιβολίες ως προς τη συμβατότητα της επίμαχης κρατικής ενίσχυσης, καθώς και ως προς τη συμβατότητα της μεθόδου χρηματοδοτήσεώς της, με την εσωτερική αγορά και το δίκαιο της Ένωσης. Συνεπώς, κατά τις προσφεύγουσες, η Επιτροπή έπρεπε να κινήσει επίσημη έρευνα.

—

Οι προσφεύγουσες αναφέρονται σε πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων, ιδίως στη μακρά χρονική διάρκεια του σταδίου προ της κοινοποίησης και στο δυσανάλογα μακρό χρονικό διάστημα που αφιερώθηκε για το στάδιο αυτό σε σχέση με το χρονικό διάστημα που αφιερώθηκε για τη διαδικασία προκαταρκτικής αξιολόγησης, σε άλλες περιστάσεις υπό τις οποίες εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση και στις πλημμέλειες που βαραίνουν, κατά τις προσφεύγουσες, το περιεχόμενο της αποφάσεως αυτής, η οποία είναι, κατά τις ίδιες, ανεπαρκώς αιτιολογημένη και ενέχει κρίσιμα σφάλματα εκτιμήσεως ή απουσία εκτιμήσεως. Κατά τις προσφεύγουσες, οι προαναφερθέντες παράγοντες καταδεικνύουν ότι η Επιτροπή ανέλυσε ανεπαρκώς τις συναφείς πτυχές και δεν διέθετε τα αναγκαία στοιχεία προτού κρίνει την κρατική ενίσχυση και τη μέθοδο χρηματοδοτήσεώς της συμβατές με την εσωτερική αγορά και το δίκαιο της Ένωσης.

—

Ειδικότερα, προβάλλεται ότι i) η Επιτροπή υπέπεσε σε σφάλμα εκτιμήσεως του προγράμματος Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας (ΑΠΕ) και του φόρου ΑΠΕ, τα οποία κατά την Επιτροπή είναι ανεξάρτητα το ένα από το άλλο, ερμηνεύοντας εσφαλμένως το λιθουανικό νομοθετικό πλαίσιο και τις αιτιάσεις των προσφευγουσών· ii) η Επιτροπή παρέλειψε να εκτιμήσει τη χορηγηθείσα στις μονάδες παραγωγής ανανεώσιμων πηγών ενέργειας επενδυτική ενίσχυση και επομένως η ουσιαστική ανάλυση στην οποία προέβη είναι ελλιπής και ανεπαρκής· iii) η Επιτροπή υπέπεσε σε εσφαλμένη εκτίμηση των απαλλαγών από τον φόρο βάσει του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ· iv) η εκτίμηση της Επιτροπής σχετικά με τη συμβατότητα του προγράμματος ΑΠΕ με την εσωτερική αγορά ήταν ακατάλληλη και εσφαλμένη· και v) η εκτίμηση της συμβατότητας της μεθόδου χρηματοδοτήσεώς της με το δίκαιο της Ένωσης είναι εσφαλμένη και ανεπαρκής.

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2019/354 του Συμβουλίου (1), καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/352 του Συμβουλίου (2), καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε ο προσφεύγων στο πλαίσιο της υπό κρίση προσφυγής.

—

να ακυρώσει την απόφαση (ΚΕΠΠΑ) 2019/354 του Συμβουλίου (1), καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα·

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/352 του Συμβουλίου (2), καθόσον αφορά τον προσφεύγοντα·

—

να καταδικάσει το Συμβούλιο στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε ο προσφεύγων στο πλαίσιο της υπό κρίση προσφυγής.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπή της 2ας Αυγούστου 2018·

—

να υποχρεώσει την Επιτροπή να του καταβάλει το ποσό των 21 440 ευρώ·

—

να υποχρεώσει την Επιτροπή να καταβάλει τόκους υπερημερίας από την 23η Ιανουαρίου 2017 έως εξοφλήσεως·

—

να του καταβληθεί αποζημίωση ύψους 500 000 ευρώ ή άλλου ύψους που θα προσδιοριστεί κατά δίκαιη και εύλογη κρίση·

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα·

—

να υποχρεώσει την Επιτροπή να αναγνωρίσει ότι η προκειμένη περίπτωση εμπίπτει στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 10 της ρύθμισης (ισχύουσας πριν το 2006), προκειμένου να προβεί στην καταβολή του ποσού που ζητείται με το κύριο αίτημα·

—

να υποχρεώσει την Επιτροπή να ζητήσει τη γνώμη της Ιατρικής Επιτροπής σύμφωνα με τα άρθρα 20 και 22 των κοινών διατάξεων (ισχυουσών μετά το 2006).

1.

ότι η αναφορά του θεράποντος ιατρού και το αποτέλεσμα που επετεύχθη δεν αφήνουν περιθώριο αμφιβολίας ως προς το επείγον και το αναγκαίο της παρασχεθείσας θεραπείας, κατά την έννοια του άρθρου 10 της ρύθμισης.

2.

την παραβίαση των αρχών της χρηστής διοίκησης λόγω των ελλιπών εγγράφων που προσκόμισε ο εμπειρογνώμων ιατρός στον οποίον απευθύνθηκε ο ιατρός τον οποίο είχε ορίσει ο προσφεύγων –ενάγων, κατά το άρθρο 23, και λόγω της περιέργως αντιδεοντολογικής συμπεριφοράς των τριών ιατρών που είχαν εμπλακεί σε εκείνο το στάδιο, το οποίο χαρακτηριζόταν από τη μη λειτουργία των βασικών λειτουργιών της μύτης και κυρίως την ανάγκη προστασίας κατά των μολύνσεων του επιβαρυμένου αναπνευστικού συστήματος του προσφεύγοντος-ενάγοντος, όταν αρνήθηκαν να του παρασχεθεί θεραπεία για το κλείσιμο του στοματικού ανοίγματος.

3.

την άρνηση της ΑΔΑ να εφαρμόσει κατ’ αναλογίαν το άρθρο 22 των κοινών διατάξεων ως προς τον προσφεύγοντα-ενάγοντα αντί για το άρθρο 23, το οποίο έχει αναγνωριστεί ότι δεν είναι εφαρμοστέο, ενώ η ίδια ΑΔΑ ζήτησε από τον Πρόεδρο του Δικαστηρίου να εφαρμόσει το άρθρο 22 για τον αυτεπάγγελτο διορισμό «άλλου ιατρού»: η προσφυγή στην ιατρική επιτροπή θα διασφάλιζε στον προσφεύγοντα-ενάγοντα και την ορθή διατύπωση της ιατρικής εντολής και τον πλήρη χαρακτήρα του φακέλου.

—

να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

—

Παράβαση του άρθρου 94, παράγραφος 1, πρώτη περίοδος, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Παράβαση του άρθρου 58, παράγραφος 1, στοιχείο α', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει τον προσβαλλόμενο κανονισμό 2019/474, ειδικότερα, το άρθρο 1, παράγραφος 1, και το άρθρο 2, δεύτερο εδάφιο, κηρύσσοντας, ως επακόλουθο αποτέλεσμα της ακυρότητας αυτής, ανίσχυρη την οδηγία 2019/475, η οποία συνδέεται λειτουργικά με τον προσβαλλόμενο κανονισμό·

—

διαρκούσης της εκκρεμοδικίας, να αναστείλει την εφαρμογή του προσβαλλόμενου κανονισμού και της οδηγίας 2019/475, μέχρι την έκδοση της αποφάσεως του Γενικού Δικαστηρίου·

—

διαρκούσης της εκκρεμοδικίας, να διατάξει την αναστολή της εφαρμογής όλων των μέτρων εκτελέσεως σύμφωνα με τον κανονισμό 2019/474 και την οδηγία 2019/475, ιδίως εκείνων που αφορούν την ταξινόμηση των οχημάτων που ορίζει ο νόμος 132 της 1ης Δεκεμβρίου 2018 (κυρωτικός νόμος της πράξης νομοθετικού περιεχομένου 113 της 4ης Οκτωβρίου 2018)·

—

ενδεχομένως να δεχθεί να εξεταστούν οι μάρτυρες που ο προσφεύγων επιφυλάσσεται να προτείνει για να επιβεβαιώσουν τα πραγματικά περιστατικά που διαλαμβάνονται στην προσφυγή·

—

εν πάση περιπτώσει, να καταδικάσει το Συμβούλιο της Ένωσης και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο σύνολο των δικαστικών εξόδων.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως της πράξεως

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση του διεθνούς δικαίου

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται προσβολή του δικαιώματος ελεύθερης κυκλοφορίας των Ευρωπαίων πολιτών