1)

Αναιρεί την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 13ης Ιουλίου 2017, OZ κατά ΕΤΕπ (T-607/16, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2017:495), κατά το μέρος που με αυτή το Γενικό Δικαστήριο απέρριψε, αφενός, τα αιτήματα αποζημιώσεως που είχε διατυπώσει η OZ με την προσφυγή-αγωγή της και τα οποία στηρίζονταν στην ευθύνη της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ) για παρανομίες που φέρονται να τελέστηκαν στο πλαίσιο της διαδικασίας έρευνας, περιλαμβανομένης της προσβολής του δικαιώματος της OZ σε δίκαιη εξέταση της περιπτώσεώς της, και, αφετέρου, το ακυρωτικό αίτημα που είχε προβάλει με την προσφυγή αγωγή αυτή.

2)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως κατά τα λοιπά.

3)

Ακυρώνει την απόφαση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων της 16ης Οκτωβρίου 2015, με την οποία τέθηκε στο αρχείο η καταγγελία για σεξουαλική παρενόχληση που είχε υποβάλει η OZ.

4)

Απορρίπτει την προσφυγή-αγωγή κατά τα λοιπά.

5)

Η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων φέρει, πέραν των δικών της δικαστικών εξόδων, και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η OZ τόσο στην πρωτόδικη όσο και στην αναιρετική διαδικασία.

—

δεν μπορεί, κατ’ αρχήν, να επικαλεστεί, στο πλαίσιο προσφυγής ασκηθείσας δυνάμει του άρθρου 27, παράγραφος 1, του ως άνω κανονισμού, στο δεύτερο αυτό κράτος μέλος κατά της απόφασης περί μεταφοράς του, το σχετικό με τον προσδιορισμό της ευθύνης κριτήριο που προβλέπεται στο άρθρο 9 του εν λόγω κανονισμού·

—

μπορεί, κατ’ εξαίρεση, να επικαλεστεί, στο πλαίσιο τέτοιας προσφυγής, αυτό το κριτήριο περί προσδιορισμού της ευθύνης, όταν συντρέχει περίπτωση εμπίπτουσα στο πεδίο εφαρμογής του άρθρου 20, παράγραφος 5, του ίδιου κανονισμού, υπό τον όρο ότι ο υπήκοος τρίτης χώρας έχει προσκομίσει στην αρμόδια αρχή του αιτούντος κράτους μέλους στοιχεία που αποδεικνύουν κατά τρόπο πρόδηλο ότι αυτό το κράτος μέλος θα έπρεπε να θεωρηθεί ότι είναι το υπεύθυνο για την εξέταση της αίτησης κράτος μέλος κατ’ εφαρμογήν του εν λόγω κριτηρίου περί προσδιορισμού της ευθύνης.

1)

Το άρθρο 9, παράγραφος 1, στοιχεία α' και β', του κανονισμού (ΕΚ) 207/2009 του Συμβουλίου, της 26 Φεβρουαρίου 2009, για το [σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης], και το άρθρο 5, παράγραφος 1, στοιχεία α' και β', της οδηγίας 2008/95/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Οκτωβρίου 2008, για την προσέγγιση των νομοθεσιών των κρατών μελών περί σημάτων, έχουν την έννοια ότι δεν παρέχουν στον δικαιούχο ατομικού σήματος αποτελούμενου από σήμανση δοκιμής το δικαίωμα να εναντιωθεί στην τοποθέτηση, από τρίτο, ενός σημείου πανομοιότυπου ή παρόμοιου με το σήμα αυτό επί προϊόντων που δεν είναι ούτε πανομοιότυπα ούτε παρόμοια με τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες για τις οποίες έχει καταχωριστεί το εν λόγω σήμα.

2)

Το άρθρο 9, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του κανονισμού 207/2009 και το άρθρο 5, παράγραφος 2, της οδηγίας 2008/95 έχουν την έννοια ότι παρέχουν στον δικαιούχο ατομικού σήματος που χαίρει φήμης και αποτελείται από σήμανση δοκιμής το δικαίωμα να εναντιωθεί στην τοποθέτηση, από τρίτο, ενός σημείου πανομοιότυπου ή παρόμοιου με το σήμα αυτό επί προϊόντων που δεν είναι ούτε πανομοιότυπα ούτε παρόμοια με τα προϊόντα ή τις υπηρεσίες για τις οποίες έχει καταχωριστεί το εν λόγω σήμα, μόνον εφόσον αποδεικνύεται ότι η τοποθέτηση αυτή έχει ως συνέπεια να προσπορίζεται ο εν λόγω τρίτος αθέμιτο όφελος από τον διακριτικό χαρακτήρα ή τη φήμη του οικείου σήματος ή να βλάπτεται ο εν λόγω διακριτικός χαρακτήρας ή η φήμη και ότι, στην τελευταία αυτή περίπτωση, ο εν λόγω τρίτος δεν αποδεικνύει την ύπαρξη «εύλογης αιτίας», κατά την έννοια των εν λόγω διατάξεων, που να δικαιολογεί την τοποθέτηση αυτή.

—

να εξετάσει, προτού αποκλείσει την άσκηση του δικαιώματος εκπτώσεως, κατά πόσον ο εκδότης του ως άνω εσφαλμένου τιμολογίου μπορεί να επιστρέψει στον αποδέκτη του τιμολογίου αυτού το ποσό του αχρεωστήτως καταβληθέντος ΦΠΑ και μπορεί να διορθώσει το εν λόγω τιμολόγιο στο πλαίσιο διαδικασίας αυτοδιορθώσεως, κατά την εφαρμοστέα εθνική νομοθεσία, προκειμένου να ανακτήσει τον φόρο τον οποίο κατέβαλε αχρεωστήτως στο δημόσιο ταμείο, ή

—

να αποφασίσει να επιστρέψει η ίδια στον αποδέκτη του ίδιου τιμολογίου τον φόρο που αυτός κατέβαλε αχρεωστήτως στον εκδότη του τιμολογίου και ο εκδότης απέδωσε, στη συνέχεια, αχρεωστήτως στο δημόσιο ταμείο.

1)

Αναιρεί την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 13ης Δεκεμβρίου 2017, CJ κατά ECDC (T-602/16, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2017:893).

2)

Ακυρώνει την απόφαση του δευτεροβάθμιου αξιολογητή του Ευρωπαϊκού Κέντρου Πρόληψης και Ελέγχου των Νόσων (ECDC), της 21ης Σεπτεμβρίου 2015, με την οποία οριστικοποιήθηκε η έκθεση αξιολόγησης του CJ για το έτος 2011.

3)

Το Ευρωπαϊκό Κέντρο Πρόληψης και Ελέγχου των Νόσων φέρει τα δικαστικά του έξοδα και καταδικάζεται στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε ο CJ στο πλαίσιο τόσο της πρωτοβάθμιας όσο και της αναιρετικής διαδικασίας.

1)

Το άρθρο 1, παράγραφος 2, της οδηγίας 93/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 5ης Απριλίου 1993, σχετικά με τις καταχρηστικές ρήτρες των συμβάσεων που συνάπτονται με καταναλωτές, έχει την έννοια ότι από το πεδίο εφαρμογής της εν λόγω οδηγίας δεν αποκλείεται συμβατική ρήτρα, όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία παραπέμπει γενικώς στο εφαρμοστέο εθνικό δίκαιο όσον αφορά τον καθορισμό της διεθνούς δικαιοδοσίας για την εκδίκαση των διαφορών μεταξύ των αντισυμβαλλομένων.

2)

Το άρθρο 7, παράγραφος 1, της οδηγίας 93/13 έχει την έννοια ότι δεν αντιτίθεται σε δικονομικούς κανόνες στους οποίους παραπέμπει ορισμένη συμβατική ρήτρα και οι οποίοι επιτρέπουν στον επαγγελματία, σε περίπτωση που ασκήσει αγωγή επικαλούμενος τη μη εκτέλεση σύμβασης εκ μέρους του καταναλωτή, να επιλέξει μεταξύ του αρμόδιου δικαστηρίου του τόπου κατοικίας του εναγομένου και του δικαστηρίου του τόπου εκτέλεσης της σύμβασης, εκτός αν η επιλογή του τόπου εκτέλεσης της σύμβασης συνεπάγεται για τον καταναλωτή δικονομικές προϋποθέσεις δυνάμενες να περιορίσουν υπερβολικά το δικαίωμα αποτελεσματικής προσφυγής που του απονέμει η έννομη τάξη της Ένωσης, πράγμα το οποίο εναπόκειται στο εθνικό δικαστήριο να εξακριβώσει.

1)

Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)

Η The Green Effort Limited φέρει, πέραν των δικαστικών εξόδων της, και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) καθώς και τα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Fédération internationale de l’automobile (FIA).

1)

Το άρθρο 2, παράγραφος 1, της οδηγίας 2007/64/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 13ης Νοεμβρίου 2007, περί των υπηρεσιών πληρωμών στην εσωτερική αγορά, την τροποποίηση των οδηγιών 97/7/ΕΚ, 2002/65/ΕΚ, 2005/60/ΕΚ και 2006/48/ΕΚ, και την κατάργηση της οδηγίας 97/5/ΕΚ, έχει την έννοια ότι εμπίπτει στον όρο «υπηρεσίες πληρωμών», κατά τη διάταξη αυτή, η κατ’ εντολήν του δικαιούχου της πληρωμής εκτέλεση άμεσων χρεώσεων σε λογαριασμό πληρωμής του οποίου δικαιούχος δεν είναι ο ίδιος και ως προς τις οποίες δεν έχει συναινέσει ο δικαιούχος του χρεωθέντος λογαριασμού.

2)

Το άρθρο 58 της οδηγίας 2007/64 έχει την έννοια ότι εμπίπτει στον όρο «χρήστης υπηρεσιών πληρωμών», κατά τη διάταξη αυτή, ο δικαιούχος λογαριασμού πληρωμής στον οποίο εκτελέσθηκαν άμεσες χρεώσεις χωρίς τη συγκατάθεσή του.

1)

Το άρθρο 7, σημείο 5, του κανονισμού (ΕΕ) 1215/2012 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 12ης Δεκεμβρίου 2012, για τη διεθνή δικαιοδοσία, την αναγνώριση και την εκτέλεση αποφάσεων σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις, έχει την έννοια ότι δικαστήριο κράτους μέλους δεν έχει διεθνή δικαιοδοσία να εκδικάσει διαφορά σχετική με αγωγή αποζημιώσεως, η οποία ασκήθηκε δυνάμει του άρθρου 7 του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Φεβρουαρίου 2004, για τη θέσπιση κοινών κανόνων αποζημίωσης των επιβατών αεροπορικών μεταφορών και παροχής βοήθειας σε αυτούς σε περίπτωση άρνησης επιβίβασης και ματαίωσης ή μεγάλης καθυστέρησης της πτήσης και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 295/91, και στρέφεται κατά αεροπορικής εταιρίας εδρεύουσας εντός άλλου κράτους μέλους, για τον λόγο ότι η εταιρία αυτή διαθέτει εντός της περιφέρειας του επιληφθέντος της υποθέσεως δικαστηρίου υποκατάστημα, εφόσον αυτό δεν αποτελούσε μέρος της έννομης σχέσεως μεταξύ της εταιρίας και του συγκεκριμένου επιβάτη.

2)

Το άρθρο 26, παράγραφος 1, του κανονισμού 1215/2012 έχει την έννοια ότι δεν εφαρμόζεται σε περίπτωση όπως αυτή της υποθέσεως της κύριας δίκης, στο πλαίσιο της οποίας ο εναγόμενος δεν υπέβαλε παρατηρήσεις ή στην οποία δεν παρέστη.

1)

Πρώτο ερώτημα

2)

Δεύτερο ερώτημα

1)

Πρώτο ερώτημα

2)

Δεύτερο ερώτημα

1)

Συνιστά η αλλαγή της κράτησης και μεταφορά σε επόμενη πτήση, παρά τη θέλησή του, ενός εμφανιζόμενου στο αεροδρόμιο προς διεκπεραίωση των διατυπώσεων για την επιβίβασή του επιβάτη, ο οποίος διαθέτει επιβεβαιωμένη κράτηση για συγκεκριμένη πτήση, άρνηση επιβίβασης κατά την έννοια του άρθρου 4, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 (1), εάν η πτήση την οποία αφορά η επιβεβαιωμένη κράτηση του επιβάτη πραγματοποιηθεί;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα: πρέπει η διάταξη του άρθρου 5, παράγραφος 1, στοιχείο γ', περίπτωση iii, του κανονισμού 261/2004 να εφαρμόζεται αναλογικά σε περιπτώσεις άρνησης επιβίβασης κατά την έννοια του άρθρου 4, παράγραφος 3, του κανονισμού αυτού;

1)

Έχει το άρθρο 10, παράγραφος 2, στοιχείο ιστ', της οδηγίας 2008/48/ΕΚ (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Απριλίου 2008, για τις συμβάσεις καταναλωτικής πίστης και την κατάργηση της οδηγίας 87/102/ΕΟΚ του Συμβουλίου, την έννοια ότι στις υποχρεωτικές πληροφορίες για την «περίοδο» [κατά τη διάρκεια της οποίας μπορεί να ασκηθεί το δικαίωμα υπαναχωρήσεως] ή για τους «άλλους όρους που διέπουν την άσκησή του» καταλέγονται επίσης οι προϋποθέσεις ενάρξεως της προθεσμίας υπαναχωρήσεως;

2)

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα:

Αντιβαίνει στο άρθρο 10, παράγραφος 2, στοιχείο ιστ', της οδηγίας 2008/48/ΕΚ ερμηνεία κατά την οποία η ενημέρωση για το δικαίωμα υπαναχωρήσεως είναι «σαφής» και «ευσύνοπτη», όταν δεν μνημονεύει πλήρως, μέσα στο ίδιο το κείμενό της, τις υποχρεωτικές πληροφορίες που πρέπει να παρασχεθούν για να αρχίσει να τρέχει η προθεσμία υπαναχωρήσεως, αλλά παραπέμπει συναφώς σε διάταξη εθνικού νόμου –εν προκειμένω, στο άρθρο 492, παράγραφος 2, του BGB [αστικού κώδικα], όπως ίσχυε μέχρι τις 12 Ιουνίου 2014–, η οποία παραπέμπει με τη σειρά της σε περαιτέρω εθνικές διατάξεις –εν προκειμένω, στο άρθρο 247, παράγραφοι 3 έως 13, του EGBGB [εισαγωγικού νόμου του αστικού κώδικα], όπως ίσχυε μέχρι τις 12 Ιουνίου 2014–, και ως εκ τούτου ο καταναλωτής υποχρεώνεται να διαβάσει πολυάριθμες νομοθετικές διατάξεις σε διάφορα νομοθετήματα, προκειμένου να εξακριβώσει ποιες είναι οι υποχρεωτικές πληροφορίες που πρέπει να παρασχεθούν για να αρχίσει να τρέχει η προθεσμία υπαναχωρήσεως από τη σύμβαση δανείου που έχει συνάψει;

3)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο δεύτερο ερώτημα (και εφόσον δεν υπάρχουν κατ’ αρχήν ενδοιασμοί για παραπομπή σε διατάξεις εθνικών νόμων):

Αντιβαίνει στο άρθρο 10, παράγραφος 2, στοιχείο ιστ', της οδηγίας 2008/48/ΕΚ ερμηνεία κατά την οποία η ενημέρωση για το δικαίωμα υπαναχωρήσεως είναι πράγματι «σαφής» και «ευσύνοπτη», όταν η παραπομπή σε διάταξη εθνικού νόμου –εν προκειμένω στο άρθρο 492, παράγραφος 2, του BGB, όπως ίσχυε από τις 30 Ιουλίου 2010 μέχρι τις 12 Ιουνίου 2014– και η εκεί περιλαμβανόμενη περαιτέρω παραπομπή –εν προκειμένω στο άρθρο 247, παράγραφοι 3 έως 13, του EGBGB, όπως ίσχυε από τις 4 Αυγούστου 2011 μέχρι τις 12 Ιουνίου 2014– συνεπάγεται κατ’ ανάγκη ότι ο καταναλωτής, πέραν της απλής αναγνώσεως διατάξεων, πρέπει να προβεί σε νομική υπαγωγή –επί παραδείγματι ως προς το αν το δάνειο του χορηγήθηκε υπό όρους που είναι συνήθεις για τις συμβάσεις που εξασφαλίζονται με εμπράγματη ασφάλεια επί ακινήτου και για την ενδιάμεση χρηματοδότησή τους ή αν υφίστανται αλληλεξαρτώμενες συμβάσεις–, προκειμένου να εξακριβώσει ποιες είναι οι υποχρεωτικές πληροφορίες που πρέπει να παρασχεθούν για να αρχίσει να τρέχει η προθεσμία υπαναχωρήσεως από τη σύμβαση δανείου που έχει συνάψει;

1)

Βρίσκονται τα «επιλέξιμα εκτάρια», κατά την έννοια του άρθρου 24, παράγραφος 2, εδάφιο 1, του κανονισμού 1307/2013 (1), στη διάθεση του ιδιοκτήτη τους, όταν δεν υπάρχει δικαίωμα χρήσεως υπέρ τρίτου, και ειδικότερα όταν τρίτος δεν αντλεί συναφές δικαίωμα από τον κύριο επί των επιλέξιμων εκταρίων ή μήπως η έκταση θεωρείται ότι βρίσκεται στη διάθεση τρίτου ή κανενός, όταν ο τρίτος κάνει πράγματι χρήση αυτής στο πλαίσιο γεωργικής δραστηριότητας χωρίς να του έχει χορηγηθεί αντίστοιχο δικαίωμα;

2)

Έχει η φράση «κάθε έκταση που γέννησε δικαίωμα είσπραξης το 2008 στο πλαίσιο του καθεστώτος ενιαίας ενίσχυσης ή του καθεστώτος ενιαίας στρεμματικής ενίσχυσης που ορίζονται, αντίστοιχα, στους Τίτλους ΙΙΙ και IVA του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1782/2003 (2)» του άρθρου 32, παράγραφος 2, στοιχείο β', του κανονισμού 1307/2013, την έννοια ότι η έκταση έπρεπε να πληροί, κατά το έτος 2008, τις απαιτούμενες κατά τους Τίτλους ΙΙΙ και IVA, του κανονισμού (ΕΚ) 1782/2003 προϋποθέσεις για τη γένεση δικαιώματος εισπράξεως στο πλαίσιο του καθεστώτος ενιαίας ενισχύσεως ή του καθεστώτος ενιαίας στρεμματικής ενισχύσεως;

3)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο δεύτερο ερώτημα: Έχει η φράση «κάθε έκταση που γέννησε δικαίωμα είσπραξης το 2008 στο πλαίσιο του καθεστώτος ενιαίας ενίσχυσης ή του καθεστώτος ενιαίας στρεμματικής ενίσχυσης που ορίζονται, αντίστοιχα, στους Τίτλους ΙΙΙ και IVA του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 1782/2003» του άρθρου 32, παράγραφος 2, στοιχείο β', του κανονισμού 1307/2013, την έννοια ότι, για τον χαρακτηρισμό εκτάσεων που έχουν δασωθεί σύμφωνα με το άρθρο 31, του κανονισμού (ΕΚ) 1257/1999 (3) ως επιλέξιμων εκταρίων κατά την έννοια του άρθρου 32, παράγραφος 2, στοιχείο β', σημείο ii, του κανονισμού (ΕΚ) 1307/2013, πρέπει να έχει ασκηθεί δικαίωμα από παύση καλλιέργειας ή άλλο δικαίωμα ενισχύσεως σε σχέση με την εν λόγω έκταση, κατά την έννοια του άρθρου 44, παράγραφος 1, ή του άρθρου 54, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 1782/2003;

4)

Σε περίπτωση αρνητικής απαντήσεως στο τρίτο ερώτημα: Έχει η φράση «κάθε έκταση που γέννησε δικαίωμα είσπραξης το 2008 στο πλαίσιο του καθεστώτος ενιαίας ενίσχυσης ή του καθεστώτος ενιαίας στρεμματικής ενίσχυσης που ορίζονται, αντίστοιχα, στους Τίτλους ΙΙΙ και IVA του κανονισμού (ΕΚ) 1782/2003» του άρθρου 32, παράγραφος 2, στοιχείο β', του κανονισμού 1307/2013, την έννοια ότι για τον χαρακτηρισμό εκτάσεων που έχουν δασωθεί σύμφωνα με το άρθρο 31, του κανονισμού (ΕΚ) 1257/1999 ως επιλέξιμων εκταρίων κατά την έννοια του άρθρου 32, παράγραφος 2, στοιχείο β', σημείο ii, του κανονισμού (ΕΚ) 1307/2013, πρέπει ο γεωργός να έχει υποβάλει κατά το έτος 2008 αίτηση δυνάμει του άρθρου 22, παράγραφος 1, ή/και του άρθρου 34, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 1782/2003, και να πληροί τις λοιπές προϋποθέσεις που ορίζονται για τις άμεσες ενισχύσεις στους Τίτλους ΙΙΙ και IVA;

1.

Έχει το άρθρο 9, παράγραφος 2, στοιχείο ε', της οδηγίας 2011/95/ΕΕ (1) την έννοια ότι η «άρνηση εκπλήρωσης στρατιωτικής θητείας σε σύρραξη» δεν απαιτεί να έχει αρνηθεί ο ενδιαφερόμενος την εκπλήρωση της στρατιωτικής θητείας στο πλαίσιο θεσμοθετημένης διαδικασίας αρνήσεως, όταν το δίκαιο του κράτους καταγωγής δεν προβλέπει δικαίωμα αρνήσεως εκπληρώσεως της στρατιωτικής θητείας;

2.

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο ερώτημα 1:

Προστατεύει το άρθρο 9, παράγραφος 2, στοιχείο ε', της οδηγίας 2011/95/ΕΕ με την «άρνηση εκπλήρωσης στρατιωτικής θητείας σε σύρραξη» και πρόσωπα τα οποία μετά τη λήξη της αναβολής στρατεύσεως δεν τίθενται στη διάθεση της στρατιωτικής διοικήσεως του κράτους καταγωγής και διαφεύγουν την αναγκαστική κατάταξη;

3.

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο ερώτημα 2:

Έχει το άρθρο 9, παράγραφος 2, στοιχείο ε', της οδηγίας 2011/95/ΕΕ την έννοια ότι για στρατεύσιμο, ο οποίος δεν γνωρίζει τον μελλοντικό του τομέα στρατιωτικής δράσεως, η στρατιωτική θητεία άμεσα ή έμμεσα «θα συμπεριλάμβανε εγκλήματα ή πράξεις που εμπίπτουν στους λόγους εξαίρεσης που προβλέπονται στο άρθρο 12 παράγραφος 2», απλώς και μόνο διότι οι ένοπλες δυνάμεις του κράτους καταγωγής του διαπράττουν επανειλημμένα και συστηματικά τέτοια εγκλήματα ή πράξεις, χρησιμοποιώντας στρατευσίμους;

4.

Έχει το άρθρο 9, παράγραφος 3, της οδηγίας 2011/95/ΕΕ την έννοια ότι και σε περίπτωση διώξεως κατά το άρθρο 9, παράγραφος 2, στοιχείο ε', της οδηγίας 2011/95/ΕΕ πρέπει σύμφωνα με το άρθρο 2, στοιχείο δ', της οδηγίας 2011/95/ΕΕ να υπάρχει συσχετισμός μεταξύ των λόγων που αναφέρονται στο άρθρο 10 της οδηγίας 2011/95/ΕΕ και των πράξεων δίωξεως όπως ορίζονται στο άρθρο 9, παράγραφοι 1 και 2, της οδηγίας 2011/95/ΕΕ ή της ελλείψεως προστασίας κατά των πράξεων αυτών;

5.

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο ερώτημα 4: Υφίσταται ο απαιτούμενος συσχετισμός, κατά την έννοια του άρθρου 9, παράγραφος 3, σε συνδυασμό με το άρθρο 2, στοιχείο δ', της οδηγίας 2011/95/ΕΕ, μεταξύ της διώξεως λόγω ποινικής διώξεως ή επιβολής ποινής για την άρνηση εκπληρώσεως στρατιωτικής θητείας και του λόγου της διώξεως, και στην περίπτωση που η ποινική δίωξη ή η επιβολή ποινής συσχετίζονται με την άρνηση;

1)

Πρέπει το άρθρο 17, παράγραφος 2, της οδηγίας [2006/112/ΕΚ] (1) να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι η μεταφορά παλετών από ένα κράτος μέλος με προορισμό άλλο κράτος μέλος, με σκοπό την επακόλουθη μίσθωσή τους σε αυτό το κράτος μέλος σε υποκείμενο στον φόρο εγκαταστημένο και εγγεγραμμένο στο μητρώο ΦΠΑ στη Ρουμανία, δεν θεωρείται μεταφορά κατά την έννοια της διατάξεως αυτής;

2)

Ανεξαρτήτως της απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, πρέπει ο υποκείμενος στον φόρο κατά την έννοια του άρθρου 2, σημείο 1, της οδηγίας 2008/9/ΕΚ (2) να θεωρηθεί υποκείμενος στον φόρο κατά την έννοια του άρθρου 9, παράγραφος 1, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ, ο οποίος είναι εγκαταστημένος όχι στο κράτος μέλος επιστροφής, αλλά στο έδαφος άλλου κράτους μέλους, έστω και αν το πρόσωπο αυτό είναι εγγεγραμμένο στο μητρώο ΦΠΑ ή υποχρεούται να εγγραφεί στο μητρώο ΦΠΑ στο κράτος μέλος επιστροφής;

3)

Λαμβανομένων υπόψη των διατάξεων της οδηγίας 2008/9/ΕΚ, συνιστά η προϋπόθεση της μη εγγραφής στο μητρώο ΦΠΑ στο κράτος μέλος επιστροφής πρόσθετη προϋπόθεση σε σχέση με τις προβλεπόμενες στο άρθρο 3 της οδηγίας 2008/9/ΕΚ, προκειμένου υποκείμενος στον φόρο εγκαταστημένος σε άλλο κράτος μέλος και μη εγκαταστημένος στο κράτος μέλος επιστροφής να δικαιούται επιστροφή του ΦΠΑ σε περίπτωση όπως η επίμαχη στην υπό κρίση υπόθεση;

4)

Έχει το άρθρο 3 της οδηγίας 2008/9/ΕΚ την έννοια ότι αντιβαίνει σε αυτό η πρακτική εθνικής διοίκησης να αρνείται την επιστροφή του ΦΠΑ λόγω μη πλήρωσης προϋποθέσεως προβλεπόμενης αποκλειστικά και μόνο στην εθνική νομοθεσία;

—

Πρέπει η έκφραση «το εφαρμοστέο δυνάμει των άρθρων 5 ή 8 δίκαιο δεν προβλέπει τον θεσμό του διαζυγίου» να ερμηνευθεί στενά και κατά γράμμα, ήτοι μόνο για την περίπτωση κατά την οποία το εφαρμοστέο αλλοδαπό δίκαιο δεν προβλέπει καμία μορφή διαζυγίου, ή πρέπει να ερμηνευθεί διασταλτικά, υπό την έννοια ότι περιλαμβάνει επίσης την περίπτωση κατά την οποία το εφαρμοστέο αλλοδαπό δίκαιο αναγνωρίζει ότι είναι δυνατή η έκδοσή του, αλλά υπό εξαιρετικά περιοριστικές προϋποθέσεις, πράγμα το οποίο προϋποθέτει υποχρεωτική δίκη προγενέστερη του διαζυγίου σχετική με τον δικαστικό χωρισμό, για την οποία το δίκαιο του δικάζοντος δικαστηρίου δεν περιέχει ισοδύναμες δικονομικές διατάξεις;

1)

Μπορεί να θεωρηθεί ότι η απόφαση περί παρατάσεως της διάρκειας ισχύος άδειας έργου συνιστά συμφωνία για το έργο κατά την έννοια του άρθρου 6, παράγραφος 3, της οδηγίας 92/43/ΕΟΚ (1) του Συμβουλίου, της 21ης Μαΐου 1992, για τη διατήρηση των φυσικών οικοτόπων καθώς και της άγριας πανίδας και χλωρίδας (στο εξής: οδηγία περί οικοτόπων);

2)

Επηρεάζουν οι ακόλουθες παράμετροι την απάντηση επί του ερωτήματος 1) ανωτέρω;

3)

Σε περίπτωση που η απάντηση στο ερώτημα 1) είναι καταφατική, ποιες παραμέτρους απαιτείται να λάβει υπόψη η αρμόδια αρχή κατά τη διενέργεια ελέγχου στο πλαίσιο του σταδίου 1 του άρθρου 6, παράγραφος 3, της οδηγίας περί οικοτόπων; Για παράδειγμα, απαιτείται η αρμόδια αρχή να λάβει υπόψη οποιαδήποτε από τις ακόλουθες παραμέτρους ή και όλες: i) αν υπάρχουν τυχόν μεταβολές στις σχεδιαζόμενες εργασίες και την προτεινόμενη χρήση· ii) αν έχει σημειωθεί τυχόν μεταβολή στο περιβαλλοντικό πλαίσιο, για παράδειγμα ως προς τον χαρακτηρισμό ευρωτόπων ως τέτοιων σε χρόνο μεταγενέστερο της αποφάσεως περί χορηγήσεως άδειας έργου· iii) αν έχουν σημειωθεί τυχόν κρίσιμες μεταβολές ως προς τις επιστημονικές πληροφορίες, για παράδειγμα αν υπάρχουν πιο επίκαιρες έρευνες σχετικά με την «ιδιάζουσα σημασία» των ευρωτόπων; Επικουρικώς, απαιτείται η αρμόδια αρχή να εκτιμήσει τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις του συνόλου του έργου;

4)

Απαιτείται να γίνει διάκριση μεταξύ i) άδειας έργου η οποία τάσσει προθεσμία ως προς τη διάρκεια ορισμένης δραστηριότητας (στάδιο λειτουργίας) και ii) άδειας έργου η οποία τάσσει μεν προθεσμία ως προς την περίοδο εντός της οποίας μπορούν να πραγματοποιηθούν κατασκευαστικές εργασίες (στάδιο κατασκευής), αλλά, εφόσον αυτές περατωθούν εντός της εν λόγω προθεσμίας, δεν τάσσει προθεσμία ως προς τη δραστηριότητα ή τη λειτουργία;

5)

Εξαρτάται ‒και αν ναι, σε ποιο βαθμό‒ η υποχρέωση εθνικού δικαστηρίου να ερμηνεύει νομοθεσία κατά τρόπο σύμφωνο, στο μέτρο του δυνατού, με τις διατάξεις της οδηγίας περί οικοτόπων και της Συμβάσεως του Ώρχους από προϋπόθεση βάσει της οποίας οι διάδικοι πρέπει να έχουν θέσει ρητώς τα εν λόγω ερμηνευτικά ζητήματα; Ειδικότερα, αν η εθνική νομοθεσία προβλέπει δύο διαδικασίες λήψεως αποφάσεων, εκ των οποίων μόνο μία διασφαλίζει τη συμμόρφωση με την οδηγία περί οικοτόπων, υποχρεούται το εθνικό δικαστήριο να ερμηνεύσει την εθνική νομοθεσία κατά τρόπο ώστε να μπορεί να γίνει επίκληση μόνο της συμβατής με την ως άνω οδηγία διαδικασίας λήψεως αποφάσεων, παρά το γεγονός ότι η συγκεκριμένη ερμηνεία δεν υποστηρίχθηκε ρητά από τους διαδίκους στην υπόθεση που εκκρεμεί ενώπιόν του;

6)

Αν η απάντηση στο ερώτημα 2) α) ανωτέρω είναι ότι είναι σκόπιμο να εξεταστεί αν η άδεια έργου (η διάρκεια ισχύος της οποίας πρόκειται να παραταθεί) χορηγήθηκε βάσει διατάξεως του εθνικού δικαίου η οποία δεν μετέφερε ορθά την οδηγία περί οικοτόπων στην εθνική έννομη τάξη, απαιτείται το εθνικό δικαστήριο να απόσχει από την εφαρμογή κανόνα εσωτερικού δικονομικού δικαίου που δεν επιτρέπει σε ενιστάμενο να αμφισβητήσει το κύρος παλαιότερης άδειας έργου (η ισχύς της οποίας έχει λήξει) στο πλαίσιο νέας αιτήσεως για χορήγηση άδειας έργου; Συνάδει ένας τέτοιος κανόνας εσωτερικού δικονομικού δικαίου με την υποχρέωση θεραπείας, όπως αυτή επιβεβαιώθηκε πρόσφατα στην υπόθεση Stadt Wiener (C-348/15) (4);

1)

Πρέπει η «προστασία εκ μέρους της χώρας της ιθαγένειας» κατά την έννοια του άρθρου 11, παράγραφος 1, στοιχείο ε', και του άρθρου 2, στοιχείο ε', της οδηγίας για την αναγνώριση (1) να νοείται ως κρατική προστασία;

2)

Κατά την κρίση ως προς το αν υπάρχει βάσιμος φόβος δίωξης κατά την έννοια του άρθρου 2, στοιχείο ε', της οδηγίας για την αναγνώριση και ως προς το αν υπάρχει διαθέσιμη προστασία εναντίον μιας τέτοιας δίωξης, σύμφωνα με το άρθρο 7 της οδηγίας για την αναγνώριση, πρέπει να εφαρμόζεται σε αμφότερα τα ζητήματα το «κριτήριο της προστασίας» ή η «έρευνα της προστασίας» και, σε περίπτωση καταφατικής απάντησης, διέπεται σε κάθε περίπτωση το κριτήριο αυτό ή η έρευνα αυτή από τις ίδιες προϋποθέσεις;

3)

Μη λαμβανομένης υπόψη της δυνατότητας παροχής προστασίας εκ μέρους μη κρατικών φορέων σύμφωνα με το άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', και θεωρουμένου ότι η απάντηση στο πρώτο ερώτημα είναι καταφατική, πρέπει η αποτελεσματικότητα ή η διαθεσιμότητα της προστασίας να εκτιμάται μόνον υπό το πρίσμα των προστατευτικών πράξεων/λειτουργιών που διενεργούν/επιτελούν κρατικοί φορείς ή μπορούν να λαμβάνονται υπόψη οι προστατευτικές πράξεις/λειτουργίες που διενεργούν/επιτελούν ιδιωτικοί φορείς (κοινωνία των πολιτών) όπως οι οικογένειες και/ή οι φυλές;

4)

Είναι (όπως υπονοείται στο δεύτερο και στο τρίτο ερώτημα) τα κριτήρια που διέπουν την «έρευνα της προστασίας», που πρέπει να διενεργείται όταν τίθεται ζήτημα παύσης του καθεστώτος πρόσφυγα, στο πλαίσιο του άρθρου 11, παράγραφος 1, στοιχείο ε', τα ίδια με αυτά που πρέπει να εφαρμόζονται στο πλαίσιο του άρθρου 7;

—

να αναγνωρίσει ότι η Ιρλανδία, μη προβλέποντας τη σύσταση οργανισμού διερευνήσεων που διαθέτει οργάνωση, νομική δομή και διαδικασία λήψης αποφάσεων ανεξάρτητη από οποιοδήποτε μέρος του οποίου τα συμφέροντα θα συγκρούονταν ενδεχομένως με τα καθήκοντα που του ανατίθενται, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει βάσει του άρθρου 8, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/18/ΕΚ (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 23ης Απριλίου 2009, για τον καθορισμό των θεμελιωδών αρχών που διέπουν τη διερεύνηση των ατυχημάτων στον τομέα των θαλάσσιων μεταφορών και για την τροποποίηση της οδηγίας 1999/35/ΕΚ του Συμβουλίου και της οδηγίας 2002/59/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

να καταδικάσει την Ιρλανδία στα δικαστικά έξοδα.

1)

Αντιβαίνει στα άρθρα 41, παράγραφος 1, και 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς και στα εκτιθέμενα στις αιτιολογικές σκέψεις 10, 29, 107, 109 και 111 και στα άρθρα 1, παράγραφος 2, και 72 της οδηγίας 2014/24/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2014, σχετικά με τις διαδικασίες σύναψης δημοσίων συμβάσεων και την κατάργηση της οδηγίας 2004/18/ΕΚ (1), εθνική διάταξη ή πρακτική ερμηνείας και εφαρμογής της διάταξης αυτής η οποία, λαμβανομένης υπόψη της συμβατικής έννομης σχέσης μεταξύ των συμβαλλομένων, ορίζει ότι διαπράττει παράβαση, λόγω παράνομης μη διεξαγωγής δημόσιου διαγωνισμού και λόγω παραβάσεως των διατάξεων περί τροποποιήσεως των συμβάσεων, όχι μόνο η αναθέτουσα αρχή, η οποία υποστηρίζεται ότι παραβαίνει τους κανόνες περί τροποποιήσεως των συμβάσεων, αλλά και ο ανάδοχος ο οποίος συνήψε με την αναθέτουσα αρχή σύμβαση, καθόσον για την παράνομη τροποποίηση των συμβάσεων απαιτείται η σύμπραξη των συμβαλλομένων;

2)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο πρώτο ερώτημα, λαμβανομένων υπόψη των διατάξεων των άρθρων 41, παράγραφος 1, και 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και των εκτιθεμένων στις αιτιολογικές σκέψεις 10, 29, 107, 109 και 111, και στα άρθρα 1, παράγραφος 2, και 72 της οδηγίας 2014/24/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2014, σχετικά με τις διαδικασίες σύναψης δημοσίων συμβάσεων και την κατάργηση της οδηγίας 2004/18/ΕΚ, αντιβαίνει στις αιτιολογικές σκέψεις 19, 20 και 21 της οδηγίας 2007/66/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Δεκεμβρίου 2007, για την τροποποίηση των οδηγιών 89/665/ΕΟΚ και 92/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου όσον αφορά τη βελτίωση της αποτελεσματικότητας των διαδικασιών προσφυγής στον τομέα της σύναψης δημόσιων συμβάσεων (2), καθώς και στο άρθρο 2, παράγραφος 2, της οδηγίας 89/665/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 21ης Δεκεμβρίου 1989, για τον συντονισμό των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων περί της εφαρμογής των διαδικασιών προσφυγής στον τομέα της σύναψης συμβάσεων κρατικών προμηθειών και δημοσίων έργων (3), και στο άρθρο 2, παράγραφος 2, της οδηγίας 92/13/ΕΟΚ του Συμβουλίου, της 25ης Φεβρου ρίου 1992, για τον συντονισμό των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων σχετικά με την εφαρμογή των κοινοτικών κανόνων στις διαδικασίες σύναψης των συμβάσεων φορέων οι οποίοι λειτουργούν στους τομείς του ύδατος, της ενέργειας, των μεταφορών και των τηλεπικοινωνιών (4), εθνική διάταξη ή πρακτική ερμηνείας και εφαρμογής της διάταξης αυτής η οποία επιτρέπει να επιβάλλεται και στον ανάδοχο που έχει συνάψει τη σύμβαση με την αναθέτουσα αρχή κύρωση (πρόστιμο) –διαφορετική από τη μείωση της χρονικής ισχύος της σύμβασης– λόγω παράνομης μη διεξαγωγής δημόσιου διαγωνισμού και λόγω παραβάσεως των διατάξεων περί τροποποιήσεως των συμβάσεων;

3)

Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης στο πρώτο και στο δεύτερο ερώτημα, το αιτούν δικαστήριο υποβάλλει στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης το ακόλουθο ερώτημα: είναι επαρκής, για τον καθορισμό του προστίμου, η περίσταση ότι υφίσταται συμβατική έννομη σχέση μεταξύ των συμβαλλομένων, χωρίς να εξεταστούν η συμπεριφορά των συμβαλλομένων και η συμβολή τους στην τροποποίηση της σύμβασης;

1)

Η υποχρέωση των εθνικών δικαστηρίων να ερμηνεύουν την οδηγία 2006/115 (1), σχετικά με το δικαίωμα εκμίσθωσης, το δικαίωμα δανεισμού και ορισμένα δικαιώματα συγγενικά προς την πνευματική ιδιοκτησία στον τομέα των προϊόντων της διανοίας («Οδηγία»), υπό το πρίσμα του σκοπού και της οικονομίας της Σύμβασης της Ρώμης (2) και/ή της συνθήκης WPPT (3) αφορά αποκλειστικώς έννοιες που μνημονεύονται ρητώς στην οδηγία ή, μήπως, καλύπτει και έννοιες οι οποίες υπάρχουν μόνο στις δύο αυτές διεθνείς συμφωνίες; Ειδικότερα, σε ποιο βαθμό πρέπει το άρθρο 8 της Οδηγίας να ερμηνεύεται υπό το πρίσμα της απαίτησης για παροχή «εθνικής μεταχείρισης», κατά την έννοια του άρθρου 4, της συνθήκης WPPT;

2)

Διαθέτουν τα κράτη μέλη διακριτική ευχέρεια όσον αφορά τη θέσπιση κριτηρίων βάσει των οποίων καθορίζεται ποιοι ερμηνευτές ή εκτελεστές καλλιτέχνες έχουν δικαίωμα σε μέρος της εύλογης αμοιβής που κατανέμεται σύμφωνα με το άρθρο 8 της Οδηγίας; Ειδικότερα, μπορεί κράτος μέλος να περιορίσει το δικαίωμα είσπραξης μέρους της εύλογης αμοιβής και να προβλέψει ότι αυτό υφίσταται μόνο στις περιπτώσεις που i) η εκτέλεση πραγματοποιείται σε χώρα του Ευρωπαϊκού Οικονομικού Χώρου (ΕΟΧ) ή ii) οι ερμηνευτές ή εκτελεστές καλλιτέχνες έχουν τη συνήθη διαμονή ή την κατοικία τους σε χώρα του ΕΟΧ;

3)

Ποια είναι η έκταση της διακριτικής ευχέρειας που διαθέτει κράτος μέλος όταν απαντά σε επιφύλαξη την οποία έχει διατυπώσει άλλο συμβαλλόμενο μέρος δυνάμει του άρθρου 15, παράγραφος 3, της συνθήκης WPPT; Ειδικότερα, πρέπει η απάντηση του κράτους μέλους να αντικατοπτρίζει επακριβώς τους όρους της επιφύλαξης που έχει διατυπώσει το άλλο συμβαλλόμενο μέρος; Πρέπει το συμβαλλόμενο μέρος να μην εφαρμόζει τον κανόνα των 30 ημερών του άρθρου 5 της Σύμβασης της Ρώμης, όταν η εφαρμογή του έχει ως αποτέλεσμα να λαμβάνει μεν αμοιβή, δυνάμει του άρθρου 15, παράγραφος 1, ο παραγωγός φωνογραφήματος ο οποίος είναι εγκατεστημένος στο επιφυλασσόμενο μέρος, αλλά όχι και οι ερμηνευτές ή εκτελεστές καλλιτέχνες του ίδιου φωνογραφήματος; H, μήπως, το συμβαλλόμενο μέρος που απαντά μπορεί να παρέχει στους υπηκόους του επιφυλασσόμενου μέρους δικαιώματα ευρύτερα από εκείνα που αναγνωρίζει το επιφυλασσόμενο μέρος, τουτέστιν έχει τη δυνατότητα να παρέχει δικαιώματα τα οποία δεν ανταποδίδονται από το επιφυλασσόμενο μέρος βάσει της αρχής της αμοιβαιότητας;

4)

Επιτρέπεται υπό οποιεσδήποτε περιστάσεις να περιορίζεται το δικαίωμα εύλογης αμοιβής μόνο στους παραγωγούς φωνογραφημάτων, δηλαδή να μην παρέχεται το δικαίωμα αυτό στους ερμηνευτές ή εκτελεστές καλλιτέχνες των οποίων οι εκτελέσεις έχουν εγγραφεί στα εν λόγω φωνογραφήματα;

1)

Λαμβανομένου υπόψη ότι το πορτογαλικό κράτος δεν γνωστοποίησε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τους τεχνικούς κανόνες που προβλέπονται στο νομοθετικό διάταγμα 442/89 της 2ας Δεκεμβρίου, πρέπει οι κανόνες αυτοί, ειδικότερα τα προαναφερθέντα άρθρα 3 [όπως αυτό παρατίθεται] και 9, να θεωρηθούν ανεφάρμοστοι, κατά τρόπον ώστε οι ιδιώτες να μπορούν να επικαλούνται το ανεφάρμοστό τους;

2)

Λαμβανομένου υπόψη ότι το πορτογαλικό κράτος δεν γνωστοποίησε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή τους τεχνικούς κανόνες που προβλέπονται στο νομοθετικό διάταγμα 282/2003 της 8ης Νοεμβρίου, πρέπει οι εν λόγω κανόνες, ειδικότερα τα προαναφερθέντα άρθρα 2 και 3, να μην τύχουν εφαρμογής έναντι των παρόχων υπηρεσιών στην Πορτογαλία;

—

να αναγνωρίσει ότι το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας, με τη θέσπιση νέων μέτρων απλούστευσης που επεκτείνουν την εφαρμογή του μηδενικού συντελεστή ΦΠΑ και την εξαίρεση από τη συνήθη υποχρέωση περί τήρησης μητρώου ΦΠΑ που προβλέπεται στην αρχική Terminal Markets Order 1973, χωρίς να υποβάλει αίτηση στην Επιτροπή προκειμένου να λάβει την έγκριση του Συμβουλίου, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει βάσει του άρθρου 395, παράγραφος 2, της οδηγίας 2006/112/ΕΚ (1) του Συμβουλίου, της 28ης Νοεμβρίου 2006, σχετικά με το κοινό σύστημα φόρου προστιθέμενης αξίας (οδηγία ΦΠΑ)·

—

να καταδικάσει το Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας στα δικαστικά έξοδα.

1)

Συνιστά η διαφορετική μεταχείριση που επιφυλάσσεται μόνο στους καθηγητές θρησκευτικών για το καθολικό δόγμα, όπως οι ενάγοντες, διάκριση για θρησκευτικούς λόγους, κατά την έννοια του άρθρου 21 του Χάρτη της Νίκαιας και της οδηγίας 2000/78/ΕΚ (1) ή μήπως το γεγονός ότι δύναται να ανακληθεί [η] καταλληλότητα που διαθέτει ο εργαζόμενος συνιστά ικανό δικαιολογητικό λόγο για τη διαφορετική αντιμετώπιση μόνο των καθηγητών θρησκευτικών για το καθολικό δόγμα, όπως οι ενάγοντες, σε σχέση με τους λοιπούς διδάσκοντες, μη καλυπτόμενοι από κανέναν περιορισμό προβλεπόμενο στη ρήτρα 5 της συμφωνίας πλαισίου για την εργασία ορισμένου χρόνου, η οποία συνήφθη στις 18 Μαρτίου 1999 και περιλαμβάνεται στο παράρτημα της οδηγίας 1999/70/ΕΚ του Συμβουλίου, της 28ης Ιουνίου 1999, σχετικά με τη συμφωνία πλαίσιο για την εργασία ορισμένου χρόνου που συνήφθη από τη CES, την UNICE και το CEEP (2);

2)

Στην περίπτωση που κριθεί ότι υφίσταται άμεση διάκριση, κατά την έννοια του άρθρου 2, παράγραφος 2, στοιχείο α', της οδηγίας 2000/78/ΕΚ, για θρησκευτικούς λόγους (άρθρο 1), καθώς και κατά τον Χάρτη της Νίκαιας, ζητείται από το Δικαστήριο να αποφανθεί σχετικά με τα μέσα που το αιτούν δικαστήριο δύναται να χρησιμοποιήσει για την εξάλειψη των συνεπειών, λαμβανομένου υπόψη ότι όλοι οι διδάσκοντες, πλην των καθηγητών θρησκευτικών για το καθολικό δόγμα, εντάχθηκαν στο έκτακτο πρόγραμμα προσλήψεων που προβλέπεται στον ν. 107/15, εξασφαλίζοντας τη μονιμοποίησή τους, και κατά συνέπεια καταρτίζοντας σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου; Ως εκ τούτου, πρέπει το αιτούν δικαστήριο να καταρτίσει σύμβαση εργασίας αορίστου χρόνου με την εναγομένη Διοίκηση;

3)

Έχει η ρήτρα 5 της συμφωνίας πλαισίου που περιέχεται στην οδηγία 1999/70/ΕΚ την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνική ρύθμιση, όπως η επίδικη, βάσει της οποίας δεν εφαρμόζονται στη σχολική εκπαίδευση, και ειδικότερα στους διδάσκοντες θρησκευτικά για το καθολικό δόγμα, οι κανόνες του κοινού δικαίου που διέπουν τις σχέσεις εργασίας και αποσκοπούν στην πάταξη της καταχρηστικής σύναψης διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου, μέσω της αυτόματης μετατροπής της σύμβασης ορισμένου χρόνου εργασίας σε σύμβαση αορίστου χρόνου, αν η σχέση εργασίας συνεχίζεται πέραν μιας συγκεκριμένης περιόδου, κατά τρόπον ώστε να επιτρέπονται διαδοχικές συμβάσεις εργασίας ορισμένου χρόνου για αόριστo χρόνο; Ιδίως, μπορεί να συνιστά αντικειμενικό λόγο κατά την έννοια της ρήτρας 5, σημείο 1, στοιχείο α', της συμφωνίας πλαισίου, η ανάγκη σύμφωνης γνώμης του επισκόπου, ή, αντιθέτως, πρέπει να θεωρηθεί ως διάκριση που απαγορεύεται κατά την έννοια του άρθρου 21 του Χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης;

4)

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης επί του τρίτου ερωτήματος, επιτρέπουν το άρθρο 21 του Χάρτη των θεμελιωδών δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η ρήτρα 4 της συμφωνίας πλαισίου που περιέχεται στην οδηγία 1999/70/ΕΚ και/ή το άρθρο 1 της οδηγίας 2000/78/ΕΚ τη μη εφαρμογή [των] κανόνων που εμποδίζουν την αυτόματη μετατροπή σύμβασης ορισμένου χρόνου σε σύμβαση αορίστου χρόνου, αν η σχέση εργασίας συνεχίζεται πέραν μιας συγκεκριμένης περιόδου;

1)

Επί της εφαρμογής του άρθρου 3, παράγραφος 2, σημείο α', σε περίπτωση καθυστέρησης πτήσης, όσον αφορά τις δύο περιπτώσεις τις οποίες περιλαμβάνει:

2)

Επί του βάρους απόδειξης της «παρουσίας στον έλεγχο εισιτηρίων»

Σε περίπτωση καταφατικής απάντησης στο ερώτημα 1, στοιχείο α', ήτοι σε περίπτωση εφαρμογής του άρθρου 3, παράγραφος 2, στοιχείο α', του κανονισμού (ΕΚ) 261/2004 της 11ης Φεβρουαρίου 2004 σε αποζημίωση επιβάτη του οποίου η πτήση καθυστέρησε:

1)

Απορρίπτει την προσφυγή.

2)

Καταδικάζει την Adapta Color, SL στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την προσφυγή ως προδήλως απαράδεκτη.

2)

Καταδικάζει την Electroquimica Onubense, SL στα δικαστικά έξοδα.

1)

Απορρίπτει την αίτηση λήψεως προσωρινών μέτρων

2)

Ανακαλεί τη διάταξη της 14ης Φεβρουαρίου 2018, Lantmännen και Lantmännen Agroetanol κατά Επιτροπής (T-79/19 R).

3)

Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα.

—

να κρίνει παραδεκτή την παρούσα προσφυγή-αγωγή (στο εξής: προσφυγή) η οποία βάλλει κατά της παράλειψης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και να αναγνωρίσει τη θεμελίωση εξωσυμβατικής ευθύνης της Επιτροπής βάσει του άρθρου 340 ΣΛΕΕ·

—

να κρίνει παραδεκτή την παρούσα προσφυγή για την ακύρωση της σιωπηρής απόφασης άρνησης προς ενέργεια της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η οποία περιλήφθηκε σε επιστολή της 20ής Δεκεμβρίου 2018·

—

επί της ουσίας, πρώτον,

—

δεύτερον,

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται μη τήρηση της συμφωνίας μεταξύ, αφενός, της Ευρωπαϊκής Κοινότητας και των κρατών μελών της και, αφετέρου, της Ελβετικής Συνομοσπονδίας για την ελεύθερη κυκλοφορία των προσώπων (ΕΕ 2002, L 114, σ. 6) και της οδηγίας 2005/36/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 7ης Σεπτεμβρίου 2005, σχετικά με την αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων (ΕΕ 2005, L 255, σ. 22) από την Ελβετία. Ειδικότερα, ο προσφεύγων φρονεί ότι η Ελβετική Συνομοσπονδία θέσπισε τον Ιούλιο του 2013 διάταξη περιορίζουσα την εγκατάσταση ιατρών στις περιοχές με πλεονάζον προσωπικό υπό την ευθύνη του ελβετικού συστήματος υποχρεωτικής ασφάλισης ασθενείας, γεγονός που, κατά τον προσφεύγοντα, συνιστά έμμεση διάκριση λόγω ιθαγένειας, καθόσον ο εν λόγω περιορισμός δεν εφαρμόζεται επί ιατρών οι οποίοι διαθέτουν εμπειρία τριών ετών στα ελβετικά πανεπιστημιακά νοσοκομεία.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται απουσία μέτρων διάκρισης εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε βάρος των προερχόμενων από την Ελβετία ιατρών, βάσει της κατοχυρωμένης στο διεθνές δίκαιο αρχής της αμοιβαιότητας, διαπίστωση στην οποία πρέπει, κατά τον προσφεύγοντα, να προβεί το Γενικό Δικαστήριο.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται υπαίτια αδράνεια της Επιτροπής, καθόσον η Επιτροπή υποχρεούταν να ενεργήσει δεδομένου του ρόλου της ως θεματοφύλακα των Συνθηκών βάσει του άρθρου 17, παράγραφος 1, ΣΕΕ και των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συναφώς, ο προσφεύγων επικαλείται την αρχή της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης έναντι των θεσμικών οργάνων και την αρχή της προστασίας των κεκτημένων δικαιωμάτων.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ότι η Επιτροπή δεν προέβη στις απαιτούμενες ενέργειες κατόπιν της πρόσκλησης για επείγουσα ανάληψη δράσης που της απηύθηνε ο προσφεύγων, γεγονός που, κατά τον προσφεύγοντα, συνιστά σιωπηρή άρνηση και επομένως, βλαπτική απόφαση.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται εξωσυμβατική ευθύνη της Επιτροπής βάσει του άρθρου 340 ΣΛΕΕ λόγω παράλειψης.

—

να ακυρώσει την απόφαση της Επιτροπής, της 17ης Ιανουαρίου 2019, υπό τα στοιχεία Ares(2018)6073379, και

—

να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

1.

Εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 4, παράγραφος 2, πρώτη περίπτωση, του κανονισμού (ΕΚ) 1049/2001 (1) (προστασία των εμπορικών συμφερόντων)

2.

Δεύτερος λόγος ακυρώσεως: Εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 7, παράγραφος 1, και του άρθρου 8, παράγραφος 1 του κανονισμού (ΕΚ) 1049/2001 (επεξεργασία των αιτήσεων)

—

να ακυρώσει τις κοινοποιηθείσες με έγγραφο της 6ης Ιουνίου 2018 αποφάσεις της αρμόδιας για τους διορισμούς αρχής (στο εξής: ΑΔΑ) του EUIPO περί μη προαγωγής του προσφεύγοντος στον επόμενο βαθμό (AST 8) κατά την περίοδο προαγωγών 2014, κατά την περίοδο προαγωγών 2015, κατά την περίοδο προαγωγών 2016 και κατά την περίοδο προαγωγών 2017, καθώς και

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

1.

Παράβαση του άρθρου 45 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΥΚ), πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως, εσφαλμένη εφαρμογή ή μη συμμόρφωση με την απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2017, Vincenti κατά EUIPO (T-586/16, EU:T:2017:803)

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται η αιτίαση ότι η ΑΔΑ παραβίασε το άρθρο 45 του ΚΥΚ, υπέπεσε σε πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως και δεν εφάρμοσε ή εφάρμοσε εσφαλμένα την απόφαση της 14ης Νοεμβρίου 2017, Vincenti κατά EUIPO (T-586/16, EU:T:2017:803), επειδή παρέλειψε να αναγνωρίσει ότι ο προσφεύγων είχε δικαίωμα συμμετοχής στις επιμέρους διαδικασίες αξιολογήσεως κατά τις αντίστοιχες περιόδους προαγωγής, αλλά, αντίθετα, πραγματοποίησε συνολική εκτίμηση κατά την ημερομηνία εκδόσεως των προσβαλλομένων αποφάσεων, στις 6 Ιουνίου 2018. Κατά την προαναφερθείσα νομολογία, η άρνηση προαγωγής δεν μπορούσε να στηριχθεί σε γεγονότα τα οποία δεν ήταν γνωστά στην υπηρεσία κατά τη χρονική στιγμή κατά την οποία η ΑΔΑ ήταν υποχρεωμένη να λάβει απόφαση.

Περαιτέρω, ο προσφεύγων υποστηρίζει ότι η εν γένει μη προαγωγή για τέσσερα διαδοχικά έτη, με αναφορά στην ίδια συμπεριφορά του προσφεύγοντος, είναι παράνομη, διότι συνιστά βαριά κύρωση, αντίστοιχη εκείνης που προβλέπεται στο άρθρο 9, παράγραφος 1, στοιχεία ε' και στ', του Παραρτήματος IX του ΚΥΚ και, εν τέλει, συνιστά, αφενός, μόνιμη άρνηση προαγωγής η οποία έχει τον χαρακτήρα κυρώσεως, κατά προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας που έχει ο προσφεύγων στο πλαίσιο πειθαρχικής διαδικασίας, και, αφετέρου, «διπλή κύρωση».

Ο προσφεύγων ισχυρίζεται περαιτέρω ότι οι προσβαλλόμενες αποφάσεις της υπηρεσίας έχουν δυσμενή γι’ αυτόν χαρακτήρα λόγω της μακροχρόνιας ασθενείας του, δεδομένου ότι ο καθού δεν υπολόγισε ευεργετικά την περίοδο της ασθενείας του ως χρόνο κατά τον οποίο βελτίωσε την προσαπτόμενη συμπεριφορά, πράγμα το οποίο συνιστά πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως, καθώς και πλάνη κατά την εφαρμογή του άρθρου 45 του ΚΥΚ καθώς και της αποφάσεως της 14ης Νοεμβρίου 2017, Vincenti κατά EUIPO (T-586/16, EU:T:2017:803).

2.

Προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως του προσφεύγοντος που κατοχυρώνεται στο άρθρο 4, παράγραφος 2, στοιχείο α', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και προσβολή των διαδικαστικών δικαιωμάτων του προσφεύγοντος που απορρέουν από το άρθρο 5 της αποφάσεως C(2013) 8968 τελικό της Επιτροπής, της 16ης Δεκεμβρίου 2013, σχετικά με τις γενικές διατάξεις εφαρμογής του άρθρου 45 του ΚΥΚ, και ειδικότερα από το άρθρο 5, παράγραφοι 5 και 7, της εν λόγω αποφάσεως

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως προβάλλεται η αιτίαση ότι το καθού προσέβαλε το δικαίωμα ακροάσεως του προσφεύγοντος πριν από την έκδοση βλαπτικής γι’ αυτόν πράξεως, δεδομένου ότι δεν του δόθηκε η δυνατότητα να υποβάλει παρατηρήσεις. Το γεγονός αυτό δεν αμφισβητήθηκε από το καθού.

Συνεπώς, το καθού προσέβαλε ευθέως τα διαδικαστικά δικαιώματα του προσφεύγοντος που απορρέουν από το άρθρο 5 της αποφάσεως C(2013) 8968 τελικό της Επιτροπής, της 16ης Δεκεμβρίου 2013, σχετικά με τις γενικές διατάξεις εφαρμογής του άρθρου 45 του ΚΥΚ, και ειδικότερα από το άρθρο 5, παράγραφοι 5 και 7, της εν λόγω αποφάσεως, τα οποία αναδεικνύουν την πρωταρχική σημασία του θεμελιώδους δικαιώματος ακροάσεως και επιβεβαιώνουν ότι ο προσφεύγων είχε και στην υπό κρίση υπόθεση το δικαίωμα αυτό πριν από την έκδοση των προσβαλλόμενων αποφάσεων.

—

να ακυρώσει τις κοινοποιηθείσες με έγγραφο της 4ης Ιουνίου 2018 αποφάσεις του EUIPO, οι οποίες απέρριψαν τα αιτήματα που υπέβαλε η προσφεύγουσα με έγγραφο της 25ης Ιανουαρίου 2018, με τα οποία ζητούσε

—

να καταδικάσει το EUIPO να καταβάλει στην προσφεύγουσα εύλογη χρηματική ικανοποίηση, η οποία θα ορισθεί κατά την κρίση του Γενικού Δικαστηρίου, για την ηθική βλάβη και τη μη περιουσιακή ζημία που αυτή υπέστη εξαιτίας της προαναφερθείσας στο ανωτέρω αίτημα αποφάσεως του EUIPO, καθώς και

—

να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

1.

Πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως, μη άσκηση της διακριτικής ευχέρειας από το καθού, παραβίαση της αρχής της απαγορεύσεως των διακρίσεων και της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως, παραβίαση της απαγορεύσεως αυθαίρετων ενεργειών

2.

Έλλειψη νομιμότητας της ρήτρας καταγγελίας εξαιτίας της παραβιάσεως των κατευθυντήριων γραμμών, της αρχής της χρηστής διοικήσεως, της αρχής της απαγορεύσεως των διακρίσεων, της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως και της αρχής σύμφωνα με την οποία η καταγγελία της συμβάσεως εκτάκτου υπαλλήλου απαιτεί τη συνδρομή λόγου δικαιολογούντος την καταγγελία («iusta causa»), καθώς και παράβαση του άρθρου 30 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της οδηγίας 1999/70/ΕΚ (1), της συμφωνίας-πλαισίου (ιδίως του άρθρου 1β) και του άρθρου 5, σημείο 1, καθώς και του άρθρου 4 της σύμβασης αριθ. 158 της ΔΟΕ σχετικά με τη λήξη της εργασιακής σχέσεως με πρωτοβουλία του εργοδότη

3.

Παραβίαση των κατευθυντήριων γραμμών, η οποία συνιστά συγχρόνως ουσιώδη διαδικαστική πλημμέλεια, καθώς και παραβίαση της αρχής της απαγορεύσεως των διακρίσεων και της αρχής της ίσης μεταχειρίσεως, της αρχής της χρηστής διοικήσεως και της χρηστής δημοσιονομικής διαχειρίσεως, προσβολή του δικαιώματος ακροάσεως πριν από την έκδοση βλαπτικής αποφάσεως (άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο α', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης), παραβίαση του καθήκοντος μέριμνας του καθού και της υποχρεώσεως να ληφθούν υπόψη τα νόμιμα συμφέροντα της προσφεύγουσας, καθώς και πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως κατά τη στάθμιση των συμφερόντων της προσφεύγουσας με το συμφέρον της υπηρεσίας και παραβίαση της απαγορεύσεως αυθαίρετων ενεργειών

4.

Λόγω της παραβάσεως του άρθρου 8, παράγραφος 1, δεύτερο και τρίτο εδάφιο, ΚΛΠ καθώς και της παραβιάσεως της απαγορεύσεως συνάψεως αλυσίδας διαδοχικών συμβάσεων εργασίας, η σύμβαση της προσφεύγουσας θα έπρεπε να ισχύει ως σύμβαση αορίστου χρόνου χωρίς ρήτρα καταγγελίας

5.

Παράνομη διατήρηση της ρήτρας καταγγελίας της συμβάσεως στο πλαίσιο του πρωτοκόλλου επανεντάξεως καθώς και παραβίαση της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, του εννόμου συμφέροντος της προσφεύγουσας και του καθήκοντος μέριμνας εξαιτίας της εφαρμογής της επίμαχης ρήτρας

6.

Παραβίαση της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης της προσφεύγουσας, του καθήκοντος μέριμνας του καθού προς αυτήν και μη συνεκτίμηση του εννόμου συμφέροντος της προσφεύγουσας λόγω αρνήσεως ανανεώσεως της συμβάσεως εργασίας καθώς και πρόδηλη πλάνη εκτιμήσεως κατά την εκτίμηση του συμφέροντος της υπηρεσίας

—

να ακυρώσει ή να μεταρρυθμίσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

και, ως εκ τούτου,

—

να αναγνωρίσει το κύρος του σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης «goclean» αριθ. 13270046, το οποίο καταχωρίσθηκε στις 9 Φεβρουαρίου 2013, για το σύνολο ή μέρος των προϊόντων της κλάσεως 11 (καζανάκια τουαλέτας, λεκάνες αποχωρητηρίων, εγκαταστάσεις υδροδοτήσεως)·

—

να καταδικάσει το EUIPO και/ή την αντίδικο Ceramica Cielo S.p.A., από κοινού ή χωριστά, στα έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η προσφεύγουσα στο πλαίσιο της παρούσας διαδικασίας, καθώς και στο πλαίσιο των προγενέστερων διαδικασιών ενώπιον του τμήματος ανακοπών και του τμήματος προσφυγών.

—

Παράβαση και εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Ερμηνεία της έννοιας του διακριτικού χαρακτήρα κατά το άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—

Αβάσιμος χαρακτηρισμός του σήματος ως διαφημιστικού συνθήματος·

—

Παράβαση και εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 95, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, σε συνδυασμό με το άρθρο 59 του ιδίου κανονισμού·

—

Παράβαση και εσφαλμένη εφαρμογή του άρθρου 7, παράγραφος 3, και του άρθρου 59, παράγραφος 2, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

—

να ακυρώσει την απόφαση C(2018) 7141 τελικό της Επιτροπής, της 31ης Οκτωβρίου 2018 στην υπόθεση κρατικών ενισχύσεων SA.44678 (2018/N) — Λιθουανία — Τροποποίηση καθεστώτος ενισχύσεως για Τερματικό σταθμό υγροποιημένου φυσικού αερίου (ΥΦΑ) στη Λιθουανία,

—

να καταδικάσει την Επιτροπής και τους τυχόν παρεμβαίνοντες στα δικαστικά έξοδα.

—

Οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι όλα τα στοιχεία της υπόθεσης καταδεικνύουν ότι η Επιτροπή θα έπρεπε να έχει αμφιβολίες όσον αφορά τη συμβατότητα της κρατικής ενίσχυσης με την εσωτερική αγορά και, ως εκ τούτου, όφειλε να κινήσει την επίσημη διαδικασία εξέτασης. Τα στοιχεία αυτά συνίστανται στη διάρκεια της προκαταρκτικής εξέτασης, στις λοιπές περιστάσεις υπό τις οποίες εκδόθηκε η προσβαλλόμενη απόφαση και σε πλημμέλειες που έχουν συνέπειες στο περιεχόμενο της απόφασης, η οποία είναι ανεπαρκώς αιτιολογημένη και περιέχει σοβαρά σφάλματα εκτίμησης. Επιπλέον, προβάλλεται ότι η Επιτροπή δεν έλαβε υπόψη της κρίσιμες πτυχές, τις οποίες όφειλε να εξετάσει προτού καταλήξει ότι είχε στη διάθεσή της επαρκείς πληροφορίες ώστε να κηρύξει την ενίσχυση συμβατή με την εσωτερική αγορά.

—

Ειδικότερα, οι προσφεύγουσες υποστηρίζουν ότι i) η εκτίμηση σχετικά με την ανάγκη για υπηρεσία γενικού συμφέροντος (ΥΓΟΣ) και το εύρος της είναι εσφαλμένη και ανεπαρκής, ii) ήταν εσφαλμένη η εκτίμηση της Επιτροπή ότι η ενίσχυση ήταν συμβατή με το πλαίσιο των ΥΓΟΣ, iii) δεν εξετάστηκαν επαρκώς με την προσβαλλόμενη απόφαση οι τελευταίες τροποποιήσεις της ενίσχυσης και, συνεπώς, η απόφαση αυτή δεν είναι επαρκώς αιτιολογημένη, iv) η εκτίμηση, στην προσβαλλόμενη απόφαση, της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας των μέτρων ενίσχυσης είναι πλημμελής και ανεπαρκής, και v) δεν αξιολογήθηκε με την προσβαλλόμενη απόφαση η σημαντική επίπτωση στον ανταγωνισμό για την προμήθεια φυσικού αερίου στη Λιθουανία και για στο εμπόριο με τα λοιπά κράτη μέλη.

—

να ακυρώσει την απόφαση BUDG/DGAl/C/4/PL/Ares(2019) s. 283284 της Επιτροπής της 24ης Ιανουαρίου 2019· και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση ενέχει παράβαση του άρθρου 266 ΣΛΕΕ διότι εμπεριέχει άρνηση επιστροφής των προστίμων που είχε καταβάλει η προσφεύγουσα προκειμένου να συμμορφωθεί με την απόφαση C(2016) 3920 της Επιτροπής της 29ης Ιουνίου 2016.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση ενέχει παράβαση του άρθρου 266 ΣΛΕΕ διότι εφάρμοσε εκ νέου, εν τοις πράγμασι, την απόφαση C(2010) 727 (τελικό) της 8ης Φεβρουαρίου 2010 ή την απόφαση C(2016) 3920 της Επιτροπής της 29ης Ιουνίου 2016, οι οποίες αμφότερες έχουν ακυρωθεί από το Γενικό Δικαστήριο με την απόφαση της 15ης Ιουλίου 2015, GEA Group κατά Επιτροπής, T-189/10, EU:T:2015:504, και με την απόφαση της 18ης Οκτωβρίου 2018, GEA Group κατά Επιτροπής, T-640/16, EU:T:2018:700, αντιστοίχως.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης (μονάδες Großbreitenbach και Schleusingen), η επιστροφή ποσού άνω του 20 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης (μονάδα Steinbach am Wald), η επιστροφή ποσού άνω του 15 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται ως προς τη μονάδα Steinbach am Wald η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για το έτος 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

κυρίως,

—

επικουρικώς,

—

να καταδικάσει τους καθών στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται καταχρηστική άσκηση δικαιώματος εκ μέρους των καθών, λόγω της διαδοχικής χρήσης συμβάσεων ορισμένου χρόνου, και παραβίαση εκ μέρους τους της αρχής της αναλογικότητας.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παραβίαση εκ μέρους των καθών της αρχής της ίσης μεταχείρισης και της αρχής απαγορεύσεως των διακρίσεων.

3.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται προσβολή εκ μέρους των καθών του δικαιώματος ακροάσεως των προσφευγόντων.

4.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται ανασφάλεια δικαίου σε βάρος των προσφευγόντων, με υπαιτιότητα των καθών, και προσβολή εκ μέρους τους του δικαιώματος χρηστής διοικήσεως.

5.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται παραβίαση εκ μέρους των καθών της αρχής της διαβουλεύσεως με τους εκπροσώπους του προσωπικού.

6.

Με τον έκτο λόγο προβάλλεται παραβίαση εκ μέρους των καθών του ευρωπαϊκού κώδικα ορθής διοικητικής συμπεριφοράς.

7.

Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται προσβολή εκ μέρους των καθών του δικαιώματος ελεύθερης κυκλοφορίας των εργαζομένων.

Επιπλέον, οι προσφεύγοντες προβάλλουν ύπαρξη δυσμενών διακρίσεων μεταξύ εργαζομένων στα θεσμικά όργανα, ιδίως, όσον αφορά αναγνωρισμένα στους έκτακτους υπαλλήλους δικαιώματα, ιδίως τη μη καταβολή ποικίλων επιδομάτων, την εισφορά στα ταμεία συνταξιοδότησης, την επιστροφή εξόδων και, δυνητικά, τη μη λήψη υπόψη προϋπηρεσίας 20 ετών.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για το έτος 2012,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για το έτος 2012,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, στην υπόθεση C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δεύτερου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι, για το ίδιο χρονικό διάστημα, επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από τα άρθρα 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα στα ειδικά τέλη δικτύου.

—

να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166 (ΕΕ 2019, L 14, σ. 1), για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, για τα έτη 2012 και 2013,

—

επικουρικότερον, να ακυρώσει την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο που με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 20 %, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % και, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 8 000 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 10 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

έτι επικουρικότερον, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται, για τους καταναλωτές βασικού φορτίου με τουλάχιστον 7 500 ώρες ετήσιας χρήσης, η επιστροφή ποσού άνω του 15 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου,

—

όλως επικουρικώς, να ακυρώσει, όσον αφορά την προσφεύγουσα, την απόφαση SA.34045 (2013/C) (πρώην 2012/NN) της 28ης Μαΐου 2018, με στοιχεία C(2018) 3166, κατά το μέτρο με την απόφαση αυτή διατάσσεται η επιστροφή ποσού άνω του 20 % των δημοσιευθέντων τελών δικτύου, καθώς και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα, συμπεριλαμβανομένων των δικηγορικών αμοιβών και των εξόδων ταξιδίου.

1.

Εσφαλμένη εκτίμηση περί υπάρξεως κρατικής ενισχύσεως κατά την έννοια του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ

Στο πλαίσιο του πρώτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η καθής, κατά την εξέταση της επίμαχης απαλλαγής από τα τέλη δικτύου, υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο δεχόμενη ότι χρησιμοποιήθηκαν κρατικοί πόροι.

Επιπλέον, κατά την εξέταση της προϋπόθεσης του «επιλεκτικού χαρακτήρα», το πλαίσιο αναφοράς καθορίστηκε με εσφαλμένο και ελλιπή τρόπο.

Περαιτέρω προβάλλεται ότι η καθής, καθορίζοντας ελλιπώς το πλαίσιο αναφοράς, παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 296, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ.

2.

Παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης

Στο πλαίσιο του δευτέρου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι με την απόφαση της καθής επιβάλλονται υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής μόνο για τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι κατά τα έτη 2012 και 2013 απηλλάγησαν πλήρως από τα τέλη δικτύου. Επομένως, οι συγκεκριμένοι καταναλωτές βασικού φορτίου τυγχάνουν διαφορετικής μεταχείρισης και περιέρχονται αδικαιολόγητα σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τους καταναλωτές βασικού φορτίου οι οποίοι για το ίδιο χρονικό διάστημα επωφελήθηκαν από κατ’ αποκοπήν μειώσεις των τελών δικτύου και ως προς τους οποίους δεν επιβλήθηκαν υποχρεώσεις αναδρομικής πληρωμής.

Συναφώς, προβάλλεται επιπλέον ότι, όσον αφορά την άνιση μεταχείριση, η καθής παρέβη την υποχρέωση αιτιολογήσεως που υπέχει από το άρθρο 263, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και το άρθρο 41, παράγραφος 2, στοιχείο γ', του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η άνιση μεταχείριση αντιβαίνει επίσης στην κατά το άρθρο 32, παράγραφος 1, της οδηγίας 2009/72/ΕΚ (1) απαγόρευση των διακρίσεων.

3.

Παραβίαση της αρχής της προστασίας της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

Στο πλαίσιο του τρίτου λόγου ακυρώσεως, προβάλλεται ότι η προσφεύγουσα, λόγω των συγκεκριμένων περιστάσεων, μπορούσε ευλόγως να αναμένει ότι θα διατηρούσε το παρασχεθέν σε αυτή δικαίωμα σε ειδικά τέλη δικτύου.

—

να κρίνει την υπό κρίση προσφυγή παραδεκτή και βάσιμη, κατά συνέπεια

—

να αναγνωρίσει ότι η προσφεύγουσα δεν υποχρεούται να καταβάλει τα ποσά που αντιστοιχούν στα χρεωστικά σημειώματα υπ’ αριθ. 3241901815 (94 445,00 ευρώ) και υπ’ αριθ. 3241901886 (121 517,00 ευρώ), τα οποία εκδόθηκαν στις 4 Φεβρουαρίου 2019, και, καθόσον κριθεί αναγκαίο, να κηρύξει την ακυρότητα των εν λόγω χρεωστικών σημειωμάτων σύμφωνα με τα άρθρα 263 και 264 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

—

να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο σύνολο των δικαστικών εξόδων, των οποίων το ποσό ανέρχεται, σύμφωνα με προσωρινό υπολογισμό, σε 8 000 ευρώ.

1.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται έλλειψη γνωστοποιήσεως της οριστικής εκθέσεως οικονομικού ελέγχου και αδυναμία της προσφεύγουσας να προβάλει την άποψή της με πλήρη επίγνωση της καταστάσεως. Η εν λόγω έλλειψη γνωστοποιήσεως έχει ως αποτέλεσμα ότι τα χρεωστικά σημειώματα που εξέδωσε η Επιτροπή δεν είναι δικαιολογημένα.

2.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται μη τήρηση, εκ μέρους του ελεγκτή και της Επιτροπής, των κανόνων σχετικά με τον καθορισμό των επιλέξιμων δαπανών. Η προσφεύγουσα αμφισβητεί τη θέση της Επιτροπής, η οποία, με την απόφασή της, φέρεται ότι προσέθεσε μια προϋπόθεση που δεν προβλέπεται από τα νομοθετικά κείμενα που έχουν εφαρμογή, μεταξύ άλλων, στον τομέα της τηλεργασίας και ότι, ως εκ τούτου, υιοθέτησε μια αντιφατική συμπεριφορά σε σχέση με εκείνη που η ίδια είχε υιοθετήσει κατά τη διάρκεια προγενέστερων οικονομικών ελέγχων που αφορούσαν την προσφεύγουσα.

—

να ακυρώσει τον εκτελεστικό κανονισμό (ΕΕ) 2019/73 της Επιτροπής της 17ης Ιανουαρίου 2019 (1), κατά το μέρος που αφορά την προσφεύγουσα, και

—

να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα.

1.

Με τον πρώτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η καθής υπέπεσε σε πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως, κρίνοντας ότι οι αγορές πρώτων υλών αλουμινίου τις οποίες πραγματοποίησε ο όμιλος της προσφεύγουσας ήταν αποτέλεσμα ουσιαστικής κρατικής παρέμβασης και ότι σε μεγάλο βαθμό δεν αντανακλούσαν τις τιμές της αγοράς κατά την έννοια της πρώτης περίπτωσης του άρθρου 2, παράγραφος 7, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1036 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου της 8ης Ιουνίου 2016 (2).

2.

Με τον δεύτερο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η καθής υπέπεσε σε πρόδηλο σφάλμα εκτιμήσεως, κρίνοντας ότι η λειτουργία του ομίλου της προσφεύγουσας παρουσιάζει μείζονες στρεβλώσεις, κατάλοιπα του παλαιού συστήματος, το οποίο δεν ακολουθούσε την οικονομία της αγοράς κατά την έννοια της τρίτης περίπτωσης του άρθρου 2, παράγραφος 7, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1036.

3.

Με τον τρίτο λόγο ακυρώσεως προβάλλεται ότι η καθής παρέβη την εισαγωγική φράση του άρθρου 2, παράγραφος 10, καθώς και το άρθρο 2, παράγραφος 10, στοιχείο δ', σημεία i και ii, του κανονισμού (ΕΕ) 2016/1036, δεδομένου ότι δεν διεξήγαγε δίκαιη σύγκριση μη προσαρμόζοντας την κανονική αξία για τις διαφορές στο επίπεδο εμπορίου μεταξύ τιμών εξαγωγής και κανονικής αξίας και μη παρέχοντας στην προσφεύγουσα τα απαραίτητα στοιχεία προκειμένου η προσφεύγουσα να προσδιορίσει ποσοτικά το αίτημα της περί προσαρμογής.