ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΣΜΙΚΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/2

Απόφαση του Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα) της 31ης Ιανουαρίου 2019 — International Management Group κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής

(Συνεκδικασθείσες υποθέσεις C-183/17 P και C-184/17 P) (1)

([Αίτηση αναιρέσεως - Συνεργασία για την ανάπτυξη - Εκτέλεση του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης με έμμεση διαχείριση - Προσφυγή ακυρώσεως - Παραδεκτό - Πράξεις δεκτικές προσφυγής - Απόφαση περί αναθέσεως έργου εκτελέσεως του προϋπολογισμού σε πρόσωπο διαφορετικό από το αρχικώς επιλεγέν - Απόφαση περί μη αναθέσεως νέων έργων εκτελέσεως του προϋπολογισμού στην αρχικώς επιλεγείσα οντότητα - Κανονισμός (ΕΚ, Ευρατόμ) 2342/2002 - Άρθρο 43 - Κατ’ εξουσιοδότηση κανονισμός (ΕΕ) 1268/2012 - Άρθρο 43 - Έννοια του «διεθνούς οργανισμού» - Προϋποθέσεις - Αίτημα αποζημιώσεως])

(2019/C 112/02)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: International Management Group (εκπρόσωποι: L. Levi και J. Y. de Cara, avocats)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή, (εκπρόσωποι: F. Castillo de la Torre και J. Baquero Cruz

Διατακτικό

Το Δικαστήριο αποφασίζει:

Αναιρεί τις αποφάσεις του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 2ας Φεβρουαρίου 2017, International Management Group κατά Επιτροπής (T-29/15, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2017:56), και της 2ας Φεβρουαρίου 2017, International Management Group κατά Επιτροπής (T-381/15, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2017:57).

Ακυρώνει την εκτελεστική απόφαση C(2014) 9787 τελικό της Επιτροπής, της 16ης Δεκεμβρίου 2014, περί τροποποιήσεως της εκτελεστικής αποφάσεως C(2013) 7682, σχετικά με το πρόγραμμα ετήσιας δράσεως του 2013 για τη Μιανμάρ/Βιρμανία που πρόκειται να χρηματοδοτηθεί από τον γενικό προϋπολογισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

3)	Ακυρώνει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περί μη συνάψεως με την International Management Group νέων συμβάσεων αναθέσεως αρμοδιοτήτων στο πλαίσιο έμμεσης διαχειρίσεως, που περιεχόταν στην επιστολή της 8ης Μαΐου 2015.

4)	Αναπέμπει την υπόθεση T-381/15 στο Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου αυτό να αποφανθεί επί του αιτήματος αποκαταστάσεως της ζημίας που φέρεται ότι υπέστη η International Management Group λόγω της αποφάσεως της Επιτροπής που αναφέρεται στο σημείο 3 του παρόντος διατακτικού.

5)	Απορρίπτει τις ανταναιρέσεις.

6)	Καταδικάζει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα στις υποθέσεις C-183/17 P, C-184/17 P και T-29/15.

7)	Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα στην υπόθεση T-381/15.

(1) ΕΕ C 221 της 10.7.2017.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/3

Απόφαση του Δικαστηρίου (τρίτο τμήμα) της 31ης Ιανουαρίου 2019 — Georgios Pandalis κατά Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO), LR Health & Beauty Systems GmbH

(Υπόθεση C-194/17 P) (1)

([Αίτηση αναιρέσεως - Σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Κανονισμός (ΕΚ) 207/2009 - Άρθρο 51, παράγραφος 1, στοιχείο α', και παράγραφος 2, καθώς και άρθρο 75 - Σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης Cystus - Συμπλήρωμα διατροφής για μη ιατρική χρήση - Κήρυξη μερικής έκπτωσης - Έλλειψη ουσιαστικής χρήσης του σήματος - Ο όρος «Cystus» γίνεται αντιληπτός ως περιγραφική ένδειξη του βασικού συστατικού των σχετικών προϊόντων - Υποχρέωση αιτιολόγησης])

(2019/C 112/03)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Αναιρεσείων: Georgios Pandalis (εκπρόσωπος: A. Franke, Rechtsanwältin)

Λοιποί διάδικοι στη διαδικασία: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) (εκπρόσωποι: S. Hanne και D. Walicka), LR Health & Beauty Systems GmbH (εκπρόσωποι: N. Weber και L. Thiel, Rechtsanwälte)

Διατακτικό

Το Δικαστήριο αποφασίζει:

1)	Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

2)	Καταδικάζει τον Georgios Pandalis στα δικαστικά έξοδα.

(1) ΕΕ C 300 της 11.9.2017.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/3

Απόφαση του Δικαστηρίου (πρώτο τμήμα) της 30ής Ιανουαρίου 2019 [αίτηση του Verwaltungsgericht Berlin (Γερμανία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Planta Tabak-Manufaktur Dr. Manfred Obermann GmbH & Co. KG κατά Land Berlin

(Υπόθεση C-220/17) (1)

((Προδικαστική παραπομπή - Προσέγγιση των νομοθεσιών - Κύρος της οδηγίας 2014/40/ΕΕ - Κατασκευή, παρουσίαση και πώληση προϊόντων καπνού - Ρύθμιση σχετική με τα «συστατικά» - Απαγόρευση προϊόντων καπνού με άρωμα))

(2019/C 112/04)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Verwaltungsgericht Berlin

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Planta Tabak-Manufaktur Dr. Manfred Obermann GmbH & Co. KG

κατά

Land Berlin

Διατακτικό

Από την εξέταση του πρώτου προδικαστικού ερωτήματος δεν προέκυψε κανένα στοιχείο ικανό να επηρεάσει το κύρος του άρθρου 7, παράγραφοι 1, 7 και 14, της οδηγίας 2014/40/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 3ης Απριλίου 2014, για την προσέγγιση των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων των κρατών μελών σχετικά με την κατασκευή, την παρουσίαση και την πώληση προϊόντων καπνού και συναφών προϊόντων και την κατάργηση της οδηγίας 2001/37/ΕΚ.

Το άρθρο 7, παράγραφος 14, της οδηγίας 2014/40 έχει την έννοια ότι, αφενός, ο όρος «κατηγορία προϊόντων», κατά τη διάταξη αυτή, καταλαμβάνει τα τσιγάρα και τον καπνό για στριφτά τσιγάρα και, αφετέρου, η διαδικασία που πρέπει να εφαρμόζεται προκειμένου να διαπιστωθεί αν συγκεκριμένο προϊόν καπνού καλύπτει το όριο του 3 % που προβλέπει η διάταξη αυτή πρέπει να καθορίζεται σύμφωνα με το εθνικό δίκαιο του οικείου κράτους μέλους.

3)	Τα άρθρα 8 έως 11 της οδηγίας 2014/40 έχουν την έννοια ότι δεν επιτρέπουν στα κράτη μέλη να θεσπίζουν συμπληρωματικές περιόδους μεταφοράς στην εσωτερική έννομη τάξη σε σχέση με εκείνες που προβλέπονται από τα άρθρα 29 και 30 της οδηγίας αυτής.

Από την εξέταση του δευτέρου προδικαστικού ερωτήματος δεν προέκυψε κανένα στοιχείο ικανό να επηρεάσει το κύρος του άρθρου 9, παράγραφος 1, δεύτερο εδάφιο, παράγραφος 4, στοιχείο α', δεύτερη περίοδος, και παράγραφος 6, του άρθρου 10, παράγραφος 1, στοιχεία β', ε' και στ', καθώς και του άρθρου 11, παράγραφος 1, πρώτο εδάφιο, πρώτη περίοδος, της οδηγίας 2014/40.

Το άρθρο 13, παράγραφος 1, στοιχείο γ', και παράγραφος 3, της οδηγίας 2014/40 έχει την έννοια ότι επιβάλλει στα κράτη μέλη την υποχρέωση να απαγορεύουν τη χρήση πληροφοριών οι οποίες αναφέρονται σε γεύση, μυρωδιά, αρωματικές ύλες ή άλλα πρόσθετα, ακόμη και στην περίπτωση που πρόκειται για πληροφορίες μη διαφημιστικού χαρακτήρα και που η χρήση των σχετικών συστατικών εξακολουθεί να επιτρέπεται.

6)	Από την εξέταση του τρίτου προδικαστικού ερωτήματος δεν προέκυψε κανένα στοιχείο ικανό να επηρεάσει το κύρος του άρθρου 13, παράγραφος 1, στοιχείο γ', και παράγραφος 3, της οδηγίας 2014/40.

(1) ΕΕ C 239 σ. 24.07.2017.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/4

Απόφαση του Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα) της 31ης Ιανουαρίου 2019 — Islamic Republic of Iran Shipping Lines κ.λπ. κατά Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ευρωπαϊκής Επιτροπής

(Υπόθεση C-225/17 P) (1)

((Αίτηση αναιρέσεως - Κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας - Περιοριστικά μέτρα κατά της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν - Δέσμευση κεφαλαίων και οικονομικών πόρων - Ακύρωση εγγραφής από το Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Τροποποίηση των κριτηρίων εγγραφής σε κατάλογο προσώπων και οντοτήτων υποκείμενων σε δέσμευση περιουσιακών στοιχείων - Επανεγγραφή - Αποδεικτικά στοιχεία αναγόμενα σε χρόνο προγενέστερο της πρώτης εγγραφής - Πραγματικά περιστατικά γνωστά πριν από την πρώτη εγγραφή - Δεδικασμένο - Έκταση - Ασφάλεια δικαίου - Προστασία της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης - Αρχή ne bis in idem - Αποτελεσματική ένδικη προστασία))

(2019/C 112/05)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσες: Islamic Republic of Iran Shipping Lines, Hafize Darya Shipping Lines (HDSL), Khazar Sea Shipping Lines Co., IRISL Europe GmbH, Qeshm Marine Services and Engineering Co., Irano Misr Shipping Co., Safiran Payam Darya Shipping Lines, Marine Information Technology Development Co, Rahbaran Omid Darya Ship Management Co., Hoopad Darya Shipping Agency, Valfajr 8th Shipping Line Co. (εκπρόσωποι: M. Taher, Solicitor, M. Lester QC)

Λοιποί διάδικοι στη διαδικασία: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εκπρόσωποι: J. Kneale και M. Bishop), Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: D. Gauci και T. Scharf)

Διατακτικό

Το Δικαστήριο αποφασίζει:

1)	Απορρίπτει την αίτηση αναιρέσεως.

Η Islamic Republic of Iran Shipping Lines, η Hafize Darya Shipping Lines (HDSL), η Khazar Shipping Lines, η IRISL Europe GmbH, η Qeshm Marine Services & Engineering Co., η Irano Misr Shipping Co., η Safiran Payam Darya Shipping Lines, η Marine Information Technology Development Co., η Rahbaran Omid Darya Ship Management Co., η Hoopad Darya Shipping Agency και η Valfajr 8th Shipping Line Co. φέρουν, πέραν των δικαστικών εξόδων τους, και τα δικαστικά έξοδα του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

3)	Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή φέρει τα δικαστικά έξοδά της.

(1) ΕΕ C 231 της 17.7.2017.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/5

Απόφαση του Δικαστηρίου (τέταρτο τμήμα) της 30ής Ιανουαρίου 2019 –Βασίλειο του Βελγίου κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής

(Υπόθεση C-587/17 P) (1)

([Αίτηση αναιρέσεως - Ευρωπαϊκό Γεωργικό Ταμείο Εγγυήσεων (ΕΓΤΕ) - Κανονισμός (ΕΚ) 1290/2005 - Κανονισμός (ΕΕ) 1306/2013 - Δαπάνες αποκλειόμενες από τη χρηματοδότηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Αχρεωστήτως καταβληθείσες εισφορές κατά την εξαγωγή - Ανάκτηση - Μη εξάντληση όλων των εθνικών ενδίκων βοηθημάτων και μέσων - Μη άσκηση αιτήσεως αναιρέσεως κατόπιν αρνητικής γνωμοδότησης από δικηγόρο διορισμένο στο Cour de cassation (Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο, Βέλγιο) - Άρθρο 267 ΣΛΕΕ - Μη υποβολή αιτήσεως προδικαστικής αποφάσεως στο Δικαστήριο - Αμέλεια του κράτους μέλους])

(2019/C 112/06)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Αναιρεσείον: Βασίλειο του Βελγίου (εκπρόσωποι: J.-C. Halleux, M. Jacobs και C. Pochet, επικουρούμενοι από τους E. Grégoire και J. Marian, avocats)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: A. Bouquet και B. Hofstötter)

Διατακτικό

Το Δικαστήριο αποφασίζει:

1)	Αναιρεί την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 20ής Ιουλίου 2017, Βέλγιο κατά Επιτροπής (T-287/16, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2017:531).

2)	Η υπόθεση T-287/16 αναπέμπεται στο Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

3)	Επιφυλάσσεται ως προς τα δικαστικά έξοδα.

(1) ΕΕ C 412 της 4.12.2017.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/6

Απόφαση του Δικαστηρίου (έκτο τμήμα) της 31ης Ιανουαρίου 2019 [αίτηση του Tribunal da Relação de Lisboa (Πορτογαλία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Agostinho da Silva Martins κατά Dekra Claims Services Portugal SA

(Υπόθεση C-149/18) (1)

([Προδικαστική παραπομπή - Δικαστική συνεργασία σε αστικές υποθέσεις - Eφαρμοστέο δίκαιο στις εξωσυμβατικές ενοχές - Κανονισμός (ΕΚ) 864/2007 (Ρώμη II) - Άρθρα 16 και 27 - Διατάξεις αμέσου εφαρμογής - Οδηγία 2009/103/ΕΚ - Ασφάλιση της αστικής ευθύνης από αυτοκίνητα - Άρθρο 28])

(2019/C 112/08)

Γλώσσα διαδικασίας: η πορτογαλική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunal da Relação de Lisboa

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Agostinho da Silva Martins

κατά

Dekra Claims Services Portugal SA

Διατακτικό

Το άρθρο 16 του κανονισμού (ΕΚ) 864/2007 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 11ης Ιουλίου 2007, για το εφαρμοστέο δίκαιο στις εξωσυμβατικές ενοχές (Ρώμη II), πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι εθνική διάταξη όπως η επίμαχη στην κύρια δίκη, η οποία προβλέπει τριετή προθεσμία παραγραφής της αγωγής αποζημιώσεως για τις ζημίες που προήλθαν από ατύχημα, δεν μπορεί να θεωρηθεί διάταξη αμέσου εφαρμογής κατά την έννοια του άρθρου αυτού, εκτός εάν το επιληφθέν δικαστήριο διαπιστώσει, βάσει λεπτομερούς αναλύσεως του γράμματος, της όλης οικονομίας, των σκοπών καθώς και του πλαισίου θεσπίσεως της εν λόγω διατάξεως, ότι αυτή έχει τέτοια σημασία για την εθνική έννομη τάξη ώστε να δικαιολογεί παρέκκλιση από το βάσει του άρθρου 4 του ως άνω κανονισμού εφαρμοστέο δίκαιο.

Το άρθρο 27 του κανονισμού 864/2007 πρέπει να ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι το άρθρο 28 της οδηγίας 2009/103/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 16ης Σεπτεμβρίου 2009, σχετικά με την ασφάλιση της αστικής ευθύνης που προκύπτει από την κυκλοφορία αυτοκινήτων οχημάτων και τον έλεγχο της υποχρεώσεως προς ασφάλιση της ευθύνης αυτής, όπως έχει μεταφερθεί στο εθνικό δίκαιο, δεν συνιστά διάταξη του δικαίου της Ένωσης που θεσπίζει κανόνες περί σύγκρουσης δικαίων στον τομέα των εξωσυμβατικών ενοχών, κατά την έννοια του ως άνω άρθρου 27.

(1) ΕΕ C 161 της 7.5.2018.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/7

Διάταξη του Δικαστηρίου (δεύτερο τμήμα) της 17ης Ιανουαρίου 2019 [αίτηση του Giudice di Pace di Roma (Ιταλία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Alberto Rossi κατά Ministero della Giustizia

(Υπόθεση C-626/17) (1)

((Αίτηση αναιρέσεως - Άρθρο 53, παράγραφος 2, του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου - Κοινωνική Πολιτική - Εργασία ορισμένου χρόνου - Ειρηνοδίκες - Προδήλως απαράδεκτο))

(2019/C 112/10)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Αιτούν δικαστήριο

Giudice di Pace di Roma

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Alberto Rossi

κατά

Ministero della Giustizia

παρισταμένων των: Unione Nazionale Giudici di Pace (Unagipa), Associazione Nazionale Guidici di Pace, Coordinamento Nazionale Giustizia di Pace, Organismo Unitario della Magistratura Onoraria — Magistrati Onorari Riuniti, Maria Maddalena Acernese και 656 άλλοι ειρηνοδίκες, Angela Abbondandolo και 139 επίτιμοι αναπληρωτές εισαγγελείς, Santina Adelfio και 101 άλλοι επίτιμοι δικαστές

Διατακτικό

Η αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε ο Giudice di pace di Roma (ειρηνοδίκης Ρώμης, Ιταλία), με απόφαση της 17ης Οκτωβρίου 2017, είναι προδήλως απαράδεκτη.

(1) ΕΕ C 52 της 12.2.2018.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/9

Διάταξη του Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 30ής Ιανουαρίου 2019 [αιτήσεις των Sofiyski gradski sad, Apelativen sad (Σόφια, Βουλγαρία) για την έκδοση προδικαστικής αποφάσεως] — Ποινικές διαδικασίες κατά AK (C-335/18), EP (C-336/18)

(Συνεκδικασθείσες υποθέσεις C-335/18 και C-336/18) (1)

([Αίτηση αναιρέσεως - Άρθρο 99 του Κανονισμού Διαδικασίας του Δικαστηρίου - Έλεγχος των ρευστών διαθεσίμων που εισέρχονται ή εξέρχονται από την Ευρωπαϊκή Ένωση - Κανονισμός (ΕΚ) 1889/2005 - Άρθρο 3, παράγραφος 1 - Παράβαση της υποχρέωσης δήλωσης - Άρθρο 4, παράγραφος 2 - Μέτρο κράτησης - Άρθρο 9, παράγραφος 1 - Κυρώσεις προβλεπόμενες από την εθνική νομοθεσία - Εθνική ρύθμιση που προβλέπει, πέραν της επιβολής στερητικής της ελευθερίας ποινής ή χρηματικής ποινής οριζόμενης στο ένα πέμπτο του ύψους του μη δηλωθέντος ποσού, την κατάσχεση του ποσού αυτού - Αναλογικότητα])

(2019/C 112/12)

Γλώσσα διαδικασίας: η βουλγαρική

Αιτούντα δικαστήρια

Sofiyski gradski sad, Apelativen sad — Σόφια

Ποινικές διαδικασίες ενώπιον του αιτούντων δικαστηρίων κατά

AK (C-335/18), EP (C-336/18)

Διατακτικό

Το άρθρο 4, παράγραφος 2, και το άρθρο 9, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΚ) 1889/2005 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Οκτωβρίου 2005, σχετικά με τους ελέγχους ρευστών διαθεσίμων που εισέρχονται ή εξέρχονται από την Κοινότητα έχουν την έννοια ότι δεν επιτρέπουν εθνική ρύθμιση, όπως η επίμαχη στην υπόθεση της κύριας δίκης, η οποία, σε περίπτωση παράβασης της κατ’ άρθρο 3 του εν λόγω κανονισμού υποχρέωσης δήλωσης, προβλέπει, πέραν της επιβολής στερητικής της ελευθερίας ποινής πέντε ετών κατ’ ανώτατο όριο ή χρηματικής ποινής αντιστοιχούσας στο ένα πέμπτο του μη δηλωθέντος ποσού ρευστών διαθεσίμων, την κατάσχεση του μη δηλωθέντος αυτού ποσού.

(1) ΕΕ C 276 της 6.8.2018.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/10

Αναίρεση που άσκησε στις 3 Σεπτεμβρίου 2018 η Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (πέμπτο τμήμα) στις 10 Ιουλίου 2018 στην υπόθεση T-514/15, Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-560/18 P)

(2019/C 112/15)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych (εκπρόσωπος: P. Hoffman, δικηγόρος)

Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Βασίλειο της Σουηδίας, Δημοκρατία της Πολωνίας

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	να αναιρέσει τη διάταξη του Γενικού Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 10ης Ιουλίου 2018 στην υπόθεση T-514/15 Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych κατά Επιτροπής·

—

να ακυρώσει την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 12ης Ιουνίου 2015, GESTDEM 2015/1291, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα προσβάσεως της αναιρεσείουσας στην εμπεριστατωμένη γνώμη που εξέδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο πλαίσιο της διαδικασίας κοινοποιήσεως 2014/537/PL, και την απόφαση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 17ης Ιουλίου 2015, GESTDEM 2015/1291, με την οποία απορρίφθηκε το αίτημα προσβάσεως της αναιρεσείουσας στην εμπεριστατωμένη γνώμη που εξέδωσε η Δημοκρατία της Μάλτας στο πλαίσιο της διαδικασίας κοινοποιήσεως 2014/537/PL, και να υποχρεώσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή να φέρει τα δικαστικά έξοδά της, καθώς και τα δικαστικά έξοδα της αναιρεσείουσας· ή

—	επικουρικώς, αν το Δικαστήριο κρίνει ότι η υπόθεση δεν είναι ώριμη προς εκδίκαση, να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να επιφυλαχθεί ως προς τα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η αίτηση αναιρέσεως στηρίζεται στους εξής λόγους:

—

Ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε εις διπλούν σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας, αφενός, (i) στις σκέψεις 30 και 32 της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, ότι δεν είναι δυνατό η προβαλλόμενη από την αναιρεσείουσα παρανομία να επαναληφθεί στο μέλλον και ότι η αναιρεσείουσα δεν έχει έννομο συμφέρον για τη συνέχιση της προσφυγής, και, αφετέρου, (ii) στις ίδιες σκέψεις της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως, ότι το κρίσιμο ερώτημα εν προκειμένω είναι αν είναι δυνατό να επαναληφθεί στο μέλλον μία κατάσταση στο πλαίσιο της οποίας κοινοποιείται στην Επιτροπή σχέδιο νόμου προς άρση των ανησυχιών της όσον αφορά ισχύουσα νομοθεσία του κράτους μέλους που πραγματοποιεί την κοινοποίηση, εις βάρος του οποίου εκκρεμεί διαδικασία λόγω παραβάσεως, και η Επιτροπή απορρίπτει αίτημα προσβάσεως σε εκδοθείσα βάσει της οδηγίας 98/34 (1) εμπεριστατωμένη γνώμη η οποία αφορά το συγκεκριμένο σχέδιο νόμου, δικαιολογώντας τούτο με το ότι ισχύει γενικό τεκμήριο ότι η δημοσιοποίηση εγγράφου υπονομεύει την προστασία του σκοπού της διαδικασίας παραβάσεως, ενώ, κατά το δίκαιο, το κρίσιμο ερώτημα δεν είναι αν είναι δυνατό να επαναληφθεί μία παρόμοια κατάσταση, αλλά, αντίθετα, αν είναι δυνατό να εφαρμοστεί στο μέλλον από την Επιτροπή η ερμηνεία του κανονισμού 1049/2001 (2) ή της οδηγίας 98/34, την οποία επικαλείται η Επιτροπή και προβάλλει η αναιρεσείουσα ως λόγο ακυρώσεως στην προσφυγή της.

—

Ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας, στη σκέψη 33 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι η ανάγκη εκδίκασης υποθέσεως στο πλαίσιο της οποίας η Επιτροπή αρνείται να γνωστοποιήσει έγγραφα, λόγω του προβαλλόμενου «αναπόσπαστου δεσμού» μεταξύ αυτών των εγγράφων και της διαδικασίας παραβάσεως που εκκρεμεί, ενώ έχει περατωθεί η προφορική διαδικασία, δεν δύναται να προέρχεται από την ανάγκη αναγνωρίσεως στην αναιρείουσα δικαιώματος πραγματικής προσφυγής και από το ότι, ελλείψει σχετικής κρίσεως, η απόφαση της Επιτροπής δεν θα υπόκειται σε έλεγχο, διότι, διαφορετικά, κάθε προσφεύγων, του οποίου η αίτηση για πρόσβαση σε έγγραφο απορρίπτεται αρχικά, θα δύναται να προσφύγει κατά της Επιτροπής, ακόμη και αν του επιτραπεί η πρόσβαση σε έγγραφα μετά την άσκηση της ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου προσφυγής.

—

Ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας, στη σκέψη 34 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι, μολονότι η διαδικασία της ασκηθείσας από την αναιρεσείουσα προσφυγής για την ακύρωση των προσβαλλομένων αποφάσεων διήρκεσε σχεδόν 3 έτη και περιλάμβανε την υποβολή πλειόνων υπομνημάτων και τη διεξαγωγή επ’ ακροατηρίου συζητήσεως, εντούτοις, η περάτωση της διαδικασίας και η απαίτηση από την αναιρεσείουσα ή τα μέλη της να αμφισβητήσουν εκ νέου την παρανομία των προσβαλλομένων αποφάσεων, στο πλαίσιο, αυτή τη φορά, αγωγής αποζημιώσεως εις βάρος της Επιτροπής, δεν αποτελούν αδικαιολόγητη επιβάρυνση για αυτούς.

—

Ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας, στη σκέψη 34 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι παρέλκει η έκδοση αποφάσεως ως προς τις αξιώσεις αποζημιώσεως της αναιρεσείουσας ή των μελών της για την αποκατάσταση της προκληθείσας από τις προσβαλλόμενες αποφάσεις ζημίας, εκ του λόγου και μόνο ότι (i) η αναιρεσείουσα παρέλειψε να προσδιορίσει αν αυτή ή τα μέλη της προτίθενται «πραγματικά» να προβάλουν αυτές τις αξιώσεις, (ii) δεν επικαλέστηκε σαφή, συγκεκριμένα και επαληθεύσιμα αποδεικτικά στοιχεία όσον αφορά τις συνέπειες των προσβαλλομένων αποφάσεων και (iii) δεν παρείχε στοιχεία όσον αφορά τις καταδίκες που επιβλήθηκαν ως συνέπεια της αρνήσεως προσβάσεως σε έγγραφα, τούτο δε ενώ (iv) το Γενικό Δικαστήριο υποχρέωσε την αναιρεσείουσα να φέρει τα δικαστικά της έξοδα, με αποτέλεσμα τα έξοδα αυτά να καταστούν συγκεκριμένη και σαφής ζημία προκληθείσα στην αναιρεσείουσα λόγω των προσβαλλομένων αποφάσεων.

—

Ότι το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας, στη σκέψη 34 της αναιρεσιβαλλομένης διατάξεως, ότι η αναιρεσείουσα δεν έχει έννομο συμφέρον για τη συνέχιση της προσφυγής, μολονότι η ακύρωση των προσβαλλομένων αποφάσεων είναι αναγκαία για την αποκατάσταση της ηθικής βλάβης που υπέστη η αναιρεσείουσα ως επαγγελματικός οργανισμός, μη υφισταμένου άλλου μέσου για την αποκατάσταση της βλάβης αυτής.

(1) Οδηγία 98/34/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 22ας Ιουνίου 1998, για την καθιέρωση μιας διαδικασίας πληροφόρησης στον τομέα των τεχνικών προτύπων και κανονισμών (ΕΕ 1998, L 204, σ. 37).

(2) Κανονισμός (ΕΚ) 1049/2001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 30ής Μαΐου 2001, για την πρόσβαση του κοινού στα έγγραφα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Συμβουλίου και της Επιτροπής (ΕΕ 2001, L 145, σ. 43).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/12

Αναίρεση που άσκησε στις 23 Νοεμβρίου 2018 η SC κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο τμήμα) στις 19 Σεπτεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-242/17, SC κατά Eulex Κοσσυφοπέδιο

(Υπόθεση C-730/18 P)

(2019/C 112/16)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: SC (εκπρόσωποι: A. Kunst, L. Moro, δικηγόροι)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Eulex Κοσσυφοπέδιο

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη διάταξη·

—	να δεχθεί την προσφυγή εκτός από τον πέμπτο λόγο,

και επομένως:

—

να αποφανθεί ότι η EULEX παρέβη τις συμβατικές υποχρεώσεις της κατά την εκτέλεση της συμβάσεως και κατά την εφαρμογή του σχεδίου επιχειρήσεων (OPLAN) και του δόγματος επιχειρήσεων (Conops), τις τυποποιημένες διαδικασίες λειτουργίας (SOPs), δηλαδή τις τυποποιημένες διαδικασίες για την αναδιοργάνωση και την επιλογή προσωπικού και τις αρχές της δίκαιης κρίσεως και της καλής πίστεως με αποτέλεσμα να θεμελιώνεται το δικαίωμα της αναιρεσείουσας για αποζημίωση·

—

να αποφανθεί ότι η EULEX παρέβη τις εξωσυμβατικές υποχρεώσεις της έναντι της αναιρεσείουσας προσβάλλοντας το δικαίωμα της τελευταίας για δίκαιες και πρόσφορες συνθήκες εργασίας (άρθρο 31 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ), το δικαίωμα χρηστής διοικήσεως καθώς και παραβιάζοντας την αρχή της αμεροληψίας (άρθρο 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ) με αποτέλεσμα να θεμελιώνεται το δικαίωμα της αναιρεσείουσας για αποζημίωση·

—	να διαπιστώσει ότι η απόφαση για τον εσωτερικό διαγωνισμό του 2016 και για τη μη ανανέωση της συμβάσεως εργασίας της αναιρεσείουσας είναι παράνομη·

—

να υποχρεώσει την EULEX να καταβάλει στην αναιρεσείουσα προς αποκατάσταση της υλικής ζημίας ποσό που αντιστοιχεί σε οφειλόμενους μισθούς 19 μηνιαίων μικτών αποδοχών πλέον ημερησίων αποζημιώσεων και μισθολογικών αυξήσεων και επιπλέον, προς ικανοποίηση της ηθικής βλάβης το ποσό των 50 000 ευρώ λόγω των μη νόμιμων αποφάσεων/ενεργειών της EULEX·

επικουρικώς:

—	να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο για να την κρίνει επί της ουσίας·

—	να καταδικάσει την καθής στα δικαστικά έξοδα και των δύο βαθμών δικαιοδοσίας.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Με την αναίρεσή της η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι το Γενικό Δικαστήριο ήταν αρμόδιο να αποφανθεί επί της υποθέσεώς της. Υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο καθόσον απέρριψε την προσφυγή της ως εν μέρει προδήλως απαράδεκτη και ως εν μέρει παντελώς στερούμενη νομικού ερείσματος.

Προς στήριξη της αναιρέσεώς της, η αναιρεσείουσα προβάλλει πέντε λόγους.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλει παράβαση του άρθρου 272 ΣΛΕΕ καθόσον το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο χαρακτηρίζοντας εκ νέου το τρίτο αίτημα (δηλαδή την προσφυγή της αναιρεσείουσας βάσει του άρθρου 272 ΣΛΕΕ προκειμένου να κριθεί παράνομη η απόφαση για τον εσωτερικό διαγωνισμό του 2016 και τη μη ανανέωση της συμβάσεως) ως προσφυγή ακυρώσεως κατά το άρθρο 263 ΣΛΕΕ και απορρίπτοντας την προσφυγή αυτή ως απαράδεκτη.

Το Δικαστήριο δεν ήταν αρμόδιο να προβεί σε εκ νέου χαρακτηρισμό, ο οποίος είναι αντίθετος προς τη ρητή βούληση της αναιρεσείουσας. Το Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο καθόσον δεν της παρείχε τη δυνατότητα να εκφράσει την άποψή της για τον εκ νέου χαρακτηρισμό.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλει παράβαση του άρθρου 272 ΣΛΕΕ, προσβολή του δικαιώματος πραγματικής προσφυγής της αναιρεσείουσας κατά το άρθρο 47 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και παραβίαση της αρχής της ίσης μεταχείρισης καθόσον το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο αρνούμενο να αναγνωρίσει την κατά το άρθρο 272 ΣΛΕΕ αρμοδιότητά του ως προς το τρίτο αίτημα και να κρίνει επί της ουσίας της υποθέσεως.

Το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο καθόσον έκρινε ότι η προσφυγή με αίτημα τη διαπίστωση του παράνομου χαρακτήρα της απόφασης για τον εσωτερικό διαγωνισμό του 2016 και για τη μη ανανέωση της σύμβασης κατά το άρθρο 272 ΣΛΕΕ αποτελεί στην πραγματικότητα προσφυγή ακυρώσεως κατά το άρθρο 263 ΣΛΕΕ και ότι οι αποφάσεις αυτές δεν στηρίζονται σε κανόνες που διέπουν τη συμβατική σχέση αλλά αποτελούν διοικητικές πράξεις και δεν μπορούν να προσβληθούν βάσει του άρθρου 272 ΣΛΕΕ.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλει (α) παράβαση των τυποποιημένων διαδικασιών για τη αναδιοργάνωση και την επιλογή προσωπικού, προσβολή του δικαιώματος της χρηστής διοικήσεως και παραβίαση της αρχής της αμεροληψίας και (β) πλημμελή αιτιολογία καθόσον το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι η μη ανανέωση της συμβάσεως της αναιρεσείουσας ήταν δικαιολογημένη λόγω της αποτυχίας της στον εσωτερικό διαγωνισμό του 2016.

Το Γενικό Δικαστήριο δεν εξέτασε τα επιχειρήματα που προέβαλε η αναιρεσείουσα με τον πρώτο, δεύτερο και τρίτο λόγο της προσφυγής της, δηλαδή ότι δεν πέτυχε στον εσωτερικό διαγωνισμό του 2016 διότι η πρόεδρος της εξεταστικής επιτροπής δεν παραιτήθηκε και αντιστοίχως δεν εξαιρέθηκε λόγω πρόδηλης συγκρούσεως συμφερόντων και μεροληψίας εκ μέρους της.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλει παράβαση των άρθρων 268 και 340, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ καθόσον το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι η αγωγή αποζημιώσεως λόγω εξωσυμβατικής ευθύνης ως προς την απόφαση για τον διαγωνισμό του 2016 και για τη μη ανανέωση της συμβάσεως είναι απαράδεκτη. Η αναιρεσείουσα άσκησε προσφυγή για τη διαπίστωση της παρανομίας η οποία είναι παραδεκτή, συνεπώς είναι παραδεκτή και η σχετική αγωγή αποζημιώσεως.

Με τον πέμπτο λόγο προβάλλει παράβαση (α) των άρθρων 268 και 340, παράγραφος 2, ΣΛΕΕ και προσβολή των δικαιωμάτων της αναιρεσείουσας κατά τα άρθρα 31 και 41 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ (εξωσυμβατική ευθύνη) και (β) των άρθρων 272 και 340, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και των απαιτήσεων του διαγωνισμού του 2014 (συμβατική ευθύνη) καθόσον το Γενικό Δικαστήριο υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο κρίνοντας ότι είναι νόμω αβάσιμες οι αγωγές αποζημιώσεως λόγω εξωσυμβατικής και συμβατικής ευθύνης σχετικά με τα επαναλαμβανόμενα αιτήματα με τα οποία παρενοχλούνταν η αναιρεσείουσα προκειμένου να υποβληθεί σε δοκιμασίες οδήγησης.

Τα συνεχή αιτήματα της EULEX με τα οποία ζητούσε επανειλημμένως από την αναιρεσείουσα να υποβληθεί σε δοκιμασία οδήγησης παρά το γεγονός ότι είχε επίγνωση της αναπηρίας της στο δεξί χέρι της ήταν παράνομα. Συνεπώς, η αναιρεσείουσα υπέστη ηθική βλάβη με αποτέλεσμα να δικαιούται να λάβει αποζημίωση.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/13

Αναίρεση που άσκησε στις 26 Νοεμβρίου 2018 η Gugler France κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (όγδοο τμήμα) στις 25 Σεπτεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-238/17, Gugler κατά EUIPO

(Υπόθεση C-736/18 P)

(2019/C 112/17)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Gugler France (εκπρόσωπος: S. Guerlain, avocat)

Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Alexander Gugler

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—

να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου (όγδοο τμήμα) της 25ης Σεπτεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-238/17 λόγω παραβάσεως του άρθρου 8, παράγραφος 4, του κανονισμού για το σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσον αφορά την εκτίμηση του κινδύνου συγχύσεως που αντιστοιχεί στις έννοιες του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού για το σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

—	να καταδικάσει τον Alexander Gugler στα δικαστικά έξοδά της.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η αναιρεσείουσα προβάλλει παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 4, του κανονισμού για το σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και, συνακόλουθα, του άρθρου L 711-4 του γαλλικού κώδικα πνευματικής ιδιοκτησίας, καθόσον δεν αποδείχθηκε η ύπαρξη οικονομικού δεσμού μεταξύ του δικαιούχου του προγενέστερου δικαιώματος (προσφεύγουσας) και του αιτούντος την καταχώριση του επίμαχου σήματος (καθού) ούτε και η τυχόν έλλειψη κινδύνου συγχύσεως.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/14

Αναίρεση που άσκησε στις 27 Νοεμβρίου 2018 η OPS Újpesti Csökkentmunkaképességűek Ipari és Kereskedelmi Kft. (OPS Újpest Kft.) κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έβδομο τμήμα) στις 28 Σεπτεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-708/17, OPS Újpest κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-741/18 P)

(2019/C 112/18)

Γλώσσα διαδικασίας: η ουγγρική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: OPS Újpesti Csökkentmunkaképességűek Ipari és Kereskedelmi Kft. (OPS Újpest Kft.) (εκπρόσωπος: L. Szabó, ügyvéd)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Προς στήριξη της αναιρέσεώς της, η OPS Újpest Kft. ζητεί από το Δικαστήριο:

—	να κρίνει την αίτηση αναιρέσεως παραδεκτή και βάσιμη και, ως εκ τούτου, να αναιρέσει τη διάταξη του Γενικού Δικαστηρίου (έβδομο τμήμα) της 28ης Σεπτεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-708/17, OPS Újpest κατά Επιτροπής, η οποία της επιδόθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018·

—	επιπλέον, να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προκειμένου αυτό να αποφανθεί επί του δεύτερου, του τρίτου και του τέταρτου λόγου απαραδέκτου·

—

να καταδικάσει την αντίδικο κατ’ αναίρεση στα δικαστικά έξοδα της πρωτοβάθμιας και της κατ’ αναίρεση διαδικασίας, εκτός αν το Δικαστήριο αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο, οπότε στην περίπτωση αυτή ζητεί από το Δικαστήριο να μην αποφανθεί κατά το στάδιο αυτό επί των εν λόγω δικαστικών εξόδων αλλά να επιφυλαχθεί ως προς αυτά έως την έκδοση της οριστικής αποφάσεως.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Πρώτος λόγος

Η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι η αρχή της ασφάλειας δικαίου απαιτεί οι ενδιαφερόμενοι να γνωρίζουν επακριβώς την έκταση των υποχρεώσεων που τους επιβάλλει η κανονιστική ρύθμιση που τους αφορά, πράγμα που κατοχυρώνεται μόνο με την προσήκουσα δημοσίευση της κανονιστικής ρυθμίσεως στην επίσημη γλώσσα του αποδέκτη.

Στην περίπτωση μη προσήκουσας δημοσιεύσεως νομικής πράξεως, η ημερομηνία ενάρξεως της διαδικαστικής προθεσμίας που εξαρτάται από την πραγματοποίηση της επιδόσεως πρέπει να καθοριστεί με βάση την ημερομηνία της πρώτης έγκυρης επιδόσεως.

Δεύτερος λόγος

Στον βαθμό που η νυν αντίδικος κατ’ αναίρεση υποστήριξε, στο πλαίσιο της πρωτοβάθμιας διαδικασίας, ότι η προσφυγή είναι απαράδεκτη διότι οι προσβαλλόμενες αποφάσεις δεν είναι οριστικές, δεδομένου ότι εξακολουθεί να εκκρεμεί η έρευνα, το ζήτημα αυτό πρέπει να επιλυθεί από τον δικαστή πριν από τη διατύπωση κρίσεως επί των λοιπών λόγων απαραδέκτου.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/15

Αναίρεση που άσκησε στις 30 Νοεμβρίου 2018 η Lux-Rehab Foglalkoztató Non-Profit Kft. (Lux-Rehab Non-Profit Kft.) κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έβδομο τμήμα) στις 28 Σεπτεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-710/17, Lux-Rehab Non-Profit κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-747/18 P)

(2019/C 112/19)

Γλώσσα διαδικασίας: η ουγγρική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Lux-Rehab Foglalkoztató Non-Profit Kft. (Lux-Rehab Non-Profit Kft.) (εκπρόσωπος: L. Szabó)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—

να κρίνει την αίτηση αναιρέσεως παραδεκτή και βάσιμη και, ως εκ τούτου, να αναιρέσει τη διάταξη που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έβδομο τμήμα) στις 28 Σεπτεμβρίου 2018 στην υπόθεση Lux-Rehab Non-Profit κατά Επιτροπής (T-710/17, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2018:630), όπως αυτή της επιδόθηκε στις 2 Οκτωβρίου 2018·

—	να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προκειμένου αυτό να αποφανθεί επί του δεύτερου και του τέταρτου λόγου απαραδέκτου·

—

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Πρώτος λόγος

Η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι το γεγονός ότι αίτημα της προσφυγής της ήταν η ακύρωση αποφάσεως για τη μη διατύπωση αντιρρήσεων, κατά την έννοια του άρθρου 4, παράγραφος 3, του κανονισμού 659/1999 (1), στηρίζει την αιτίασή της περί προστασίας των διαδικαστικών δικαιωμάτων της· ως εκ τούτου, πρέπει να θεωρηθεί εν προκειμένω ενδιαφερόμενο μέρος και να γίνει δεκτό ότι το αίτημά της αναφέρεται εμμέσως, διά παραπομπής, στην προστασία των δικαιωμάτων.

Δεύτερος λόγος

Καθόσον το Γενικό Δικαστήριο ερμήνευσε ένα παράρτημα της προσφυγής και αποφάνθηκε επί της ουσίας στηριζόμενο στην ερμηνεία αυτή, δεν μπορεί βασίμως να εκτιμά ότι δεν εναπόκειται σε αυτό να ερευνήσει και να εντοπίσει στα παραρτήματα τους λόγους που προέβαλε η νυν αναιρεσείουσα.

Απαιτώντας από τη νυν αναιρεσείουσα να αποδείξει την ύπαρξη των «συγκεκριμένων και απτών συνεπειών» που προκαλεί η νόθευση του ανταγωνισμού στην κατάστασή της και, κατ’ αυτόν τον τρόπο, να τεκμηριώσει ότι η προσβαλλόμενη πράξη την αφορά άμεσα, το Γενικό Δικαστήριο εισέρχεται στο πεδίο της εκτιμήσεως των πραγματικών περιστατικών με αποτέλεσμα να παραμορφώνει την προϋπόθεση του άμεσου επηρεασμού.

Τρίτος λόγος

Στον βαθμό που η νυν αντίδικος κατ’ αναίρεση υποστήριξε, στο πλαίσιο της πρωτοβάθμιας διαδικασίας, ότι οι προσβαλλόμενες αποφάσεις δεν είναι δεκτικές προσφυγής διότι δεν αποτελούν οριστικές αποφάσεις, δεδομένου ότι εξακολουθεί να εκκρεμεί η έρευνα, το ζήτημα αυτό πρέπει να επιλυθεί από τον δικαστή πριν από τη διατύπωση κρίσεως επί των λοιπών λόγων απαραδέκτου.

(1) Κανονισμός (ΕΚ) 659/1999 του Συμβουλίου, της 22ας Μαρτίου 1999, για τη θέσπιση λεπτομερών κανόνων εφαρμογής του άρθρου 93 της Συνθήκης ΕΚ (ΕΕ 1999, L 83, σ. 1).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/16

Αναίρεση που άσκησε στις 30 Νοεμβρίου 2018 η Motex Ipari és Szolgáltató Rehabilitációs Kft. (Motex Kft.) κατά της διατάξεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έβδομο τμήμα) στις 28 Σεπτεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-713/17, Motex κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-748/18 P)

(2019/C 112/20)

Γλώσσα διαδικασίας: η ουγγρική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Motex Ipari és Szolgáltató Rehabilitációs Kft. (Motex Kft.) (εκπρόσωπος: L. Szabó)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	να κρίνει την αίτηση αναιρέσεως παραδεκτή και βάσιμη και, ως εκ τούτου, να αναιρέσει τη διάταξη που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έβδομο τμήμα) στις 28 Σεπτεμβρίου 2018 στην υπόθεση Motex κατά Επιτροπής (T-713/17, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2018:631), όπως αυτή της επιδόθηκε την 1η Οκτωβρίου 2018·

—	να αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο προκειμένου αυτό να αποφανθεί επί του δεύτερου και του τέταρτου λόγου απαραδέκτου·

—

να καταδικάσει την αντίδικο κατ’ αναίρεση στα δικαστικά έξοδα της πρωτοβάθμιας και της κατ’ αναίρεση διαδικασίας, εκτός αν το Δικαστήριο δεν αναπέμψει την υπόθεση στο Γενικό Δικαστήριο, οπότε στην περίπτωση αυτή ζητεί από το Δικαστήριο να μην αποφανθεί κατά το στάδιο αυτό επί των εν λόγω δικαστικών εξόδων αλλά να επιφυλαχθεί ως προς αυτά έως την έκδοση της οριστικής αποφάσεως.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Πρώτος λόγος

Η αναιρεσείουσα υποστηρίζει ότι το γεγονός ότι αίτημα της προσφυγής ήταν η ακύρωση αποφάσεως για τη μη διατύπωση αντιρρήσεων, κατά την έννοια του άρθρου 4, παράγραφος 3, του κανονισμού 659/1999 (1), στηρίζει την αιτίασή της περί προστασίας των διαδικαστικών δικαιωμάτων της· ως εκ τούτου, πρέπει να θεωρηθεί εν προκειμένω ενδιαφερόμενο μέρος και να γίνει δεκτό ότι το αίτημά της αναφέρεται εμμέσως, διά παραπομπής, στην προστασία των δικαιωμάτων.

Δεύτερος λόγος

Τρίτος λόγος

Στον βαθμό που η αντίδικος κατ’ αναίρεση υποστήριξε, στο πλαίσιο της πρωτοβάθμιας διαδικασίας, ότι οι προσβαλλόμενες αποφάσεις δεν είναι δεκτικές προσφυγής διότι δεν αποτελούν οριστικές αποφάσεις, δεδομένου ότι εξακολουθεί να εκκρεμεί η έρευνα, το ζήτημα αυτό πρέπει να επιλυθεί από τον δικαστή πριν από τη διατύπωση κρίσεως επί των λοιπών λόγων απαραδέκτου.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/17

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Tribunal Supremo (Ισπανία) στις 5 Δεκεμβρίου 2018 — Ayuntamiento de Pamplona κατά Orange España S.A.U.

(Υπόθεση C-764/18)

(2019/C 112/21)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunal Supremo

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Αναιρεσείων: Ayuntamiento de Pamplona

Αναιρεσίβλητη: Orange España S.A.U.

Προδικαστικά ερωτήματα

Έχει η οδηγία 2002/20/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 7ης Μαρτίου 2002, για την αδειοδότηση δικτύων και υπηρεσιών ηλεκτρονικών επικοινωνιών (οδηγία για την αδειοδότηση) (1), όπως έχει ερμηνευθεί από το Δικαστήριο σε σχέση με επιχειρήσεις δραστηριοποιούμενες στον τομέα των κινητών τηλεπικοινωνιών, ιδίως δε οι περιορισμοί που η οδηγία αυτή προβλέπει στα άρθρα της 12 και 13 όσον αφορά την άσκηση της εξουσίας των κρατών μελών για την επιβολή επιβαρύνσεων, εφαρμογή στις επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών σταθερής τηλεφωνίας και Διαδικτύου;

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο προηγούμενο ερώτημα (ήτοι ότι η οδηγία 2002/20/ΕΚ έχει εφαρμογή στις επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών σταθερής τηλεφωνίας και Διαδικτύου), επιτρέπουν τα άρθρα 12 και 13 της εν λόγω οδηγίας στα κράτη μέλη να επιβάλλουν επιβαρύνσεις ή τέλη το ύψος των οποίων καθορίζεται αποκλειστικώς σε συνάρτηση με τα ετήσια ακαθάριστα έσοδα της επιχειρήσεως —ιδιοκτήτριας των εγκατεστημένων διευκολύνσεων— εκ της παροχής της υπηρεσίας σταθερής τηλεφωνίας και Διαδικτύου στην αντίστοιχη γεωγραφική περιοχή;

(1) ΕΕ 2002, L 108, σ. 21.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/17

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Landgericht Koblenz (Γερμανία) στις 6 Δεκεμβρίου 2018 — Stadtwerke Neuwied GmbH κατά RI

(Υπόθεση C-765/18)

(2019/C 112/22)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Landgericht Koblenz

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγουσα και αντεναγομένη: Stadtwerke Neuwied GmbH

Εναγόμενος και αντενάγων: RI

Προδικαστικά ερωτήματα

Έχει το άρθρο 3, παράγραφος 3, σε συνδυασμό με το παράρτημα Α, στοιχεία βʹ και γʹ, της οδηγίας 2003/55/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2003, σχετικά με τους κοινούς κανόνες για την εσωτερική αγορά φυσικού αερίου και την κατάργηση της οδηγίας 98/30/ΕΚ (1), την έννοια ότι η μη έγκαιρη και άμεση ενημέρωση του καταναλωτή φυσικού αερίου σχετικά με τις προϋποθέσεις, την αιτία και την έκταση μιας επικείμενης μεταβολής του τιμολογιακού καθεστώτος για την προμήθεια φυσικού αερίου αποκλείει τη μεταβολή αυτή;

Στην περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο ερώτημα αυτό:

Έχει το άρθρο 3, παράγραφος 3, σε συνδυασμό με το παράρτημα Α, στοιχεία βʹ και γʹ, της oδηγίας 2003/55/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Ιουνίου 2003, σχετικά με τους κοινούς κανόνες για την εσωτερική αγορά φυσικού αερίου και την κατάργηση της οδηγίας 98/30/ΕΚ, άμεση εφαρμογή από την 1η Ιουλίου 2004 έναντι ενός προμηθευτή ιδιωτικού δικαίου (γερμανική ΕΠΕ), για τον λόγο ότι οι εν λόγω διατάξεις της οδηγίας αυτής είναι απαλλαγμένες αιρέσεων και επομένως εφαρμοστέες χωρίς περαιτέρω πράξη μεταφοράς τους στην εσωτερική έννομη τάξη, απονέμουν δε δικαιώματα στον πολίτη έναντι μιας οντότητας η οποία, παρά την ιδιωτικού δικαίου μορφή της, ελέγχεται από το κράτος υπό την ιδιότητά του ως μοναδικού μετόχου της;

(1) ΕΕ 2003, L 176, σ. 57.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/18

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Verwaltungsgericht Halle (Γερμανία) στις 10 Δεκεμβρίου 2018 — TK κατά Land Sachsen-Anhalt

(Υπόθεση C-773/18)

(2019/C 112/23)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο Gericht

Verwaltungsgericht Halle

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγουσα: TK

Εναγόμενο: Land Sachsen-Anhalt

Προδικαστικά ερωτήματα

Συνιστά νέα δυσμενή διάκριση, στο πλαίσιο ενός μισθολογικού καθεστώτος που ενέχει διακρίσεις λόγω ηλικίας, η εκ των υστέρων ποσοστιαία αύξηση των αποδοχών, στην περίπτωση που το ποσοστό της αυξήσεως είναι το ίδιο για όλα τα κλιμάκια ενός βαθμού και ως εκ τούτου μεταβάλλεται μεν η απόλυτη αλλά όχι η σχετική διαφορά μεταξύ αυτών που υφίστανται διακρίσεις και εκείνων που δεν υφίστανται;

2)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, δικαιολογείται μια τέτοια ποσοστιαία αύξηση για όλες τις ηλικιακές βαθμίδες, στην περίπτωση που η αύξηση οφείλεται στο γεγονός ότι οι προϊσχύουσες αμοιβές υπολείπονταν του κατώτατου ορίου που προβλέπεται από το Σύνταγμα του κράτους μέλους;

Αντιβαίνει στο ευρωπαϊκό δίκαιο, και ιδίως στο άρθρο 9 της οδηγίας 2000/78/ΕΚ (1), κανονιστική ρύθμιση σύμφωνα με την οποία το δικαίωμα αποζημιώσεως λόγω εφαρμογής μισθολογικού καθεστώτος που ενέχει διακρίσεις λόγω ηλικίας αποσβέννυται μετά την πάροδο διμήνου, στην περίπτωση που

—

η προθεσμία αρχίζει από την ημερομηνία δημοσιεύσεως της αποφάσεως της 8ης Σεπτεμβρίου 2011, C-297/10 και C-298/10, ECLI:EU:C:2011:560 (Hennigs και Mai), ακόμη και αν ο ενδιαφερόμενος δεν υπάγεται στη συλλογική σύμβαση των συμβασιούχων υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, αλλά η προσωπική του κατάσταση είναι αντίστοιχη εκείνης την οποία αφορά η απόφαση της 9ης Σεπτεμβρίου 2015, C-20/13, ECLI:EU:C:2015:561 (Unland),

—	οι ενδιαφερόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι και δικαστές (εργαζόμενοι) μπορούσαν να λάβουν γνώση της προαναφερθείσας αποφάσεως μόνο από γενικές πηγές πληροφόρησης,

—	οι ιεραρχικά προϊστάμενες αρχές (εργοδότες), μετά την έκδοση της προαναφερθείσας αποφάσεως, αρνήθηκαν τη δυνατότητα εφαρμογής της επί των δημοσίων υπαλλήλων και παράλληλα αμφισβήτησαν την ύπαρξη διακρίσεως λόγω ηλικίας, η δε νομική άποψη αυτή δημοσιοποιήθηκε, τουλάχιστον εν μέρει,

—	η νομολογία των πρωτοβάθμιων διοικητικών δικαστηρίων, εντός της ανωτέρω προθεσμίας καθώς και μετέπειτα μέχρι την έκδοση της αποφάσεως της 19ης Ιουνίου 2014, C-501/12 έως C-506/12, C-540/12 και C-541/12, ECLI:EU:C:2014:2005 (Specht), δεν δεχόταν ως επί το πλείστον την ύπαρξη διακρίσεως λόγω ηλικίας,

—	κατά τη διάρκεια της προθεσμίας δεν υπήρχε νομολογία ανώτερων δικαστηρίων και η πρώτη απόφαση ανώτατου δικαστηρίου εκδόθηκε μετά τη δημοσίευση της αποφάσεως Specht,

—	στο πλαίσιο της σχέσεως των δημοσίων υπαλλήλων ή των δικαστών (εργασιακής σχέσεως) ισχύουν αποσβεστικές προθεσμίες μόνο για την απόδοση ειδικών δαπανών και οι εν λόγω προθεσμίες δεν είναι βραχύτερες του εξαμήνου,

—	οι μισθολογικές αξιώσεις (αμοιβές) υπόκεινται σε τριετή προθεσμία παραγραφής που αρχίζει από το τέλος του έτους κατά το οποίο η αξίωση έχει καταστεί ληξιπρόθεσμη και ο δικαιούχος γνωρίζει ή όφειλε να γνωρίζει την ύπαρξη της αξιώσεως, άλλως η παραγραφή είναι δεκαετής,

—	εθνικές μισθολογικές αξιώσεις (αμοιβές) που δεν προβλέπονται από τον νόμο πρέπει να προβάλλονται εντός ευλόγου χρόνου, δηλαδή εντός του οικονομικού έτους για το οποίο ζητούνται;

4)	Επηρεάζεται η απάντηση στο τρίτο ερώτημα στην περίπτωση που η νομική κατάσταση είναι ασαφής ή συγκεχυμένη;

5)	Αρκεί για την έναρξη της αποσβεστικής προθεσμίας το γεγονός ότι η κατηγορία των θιγόμενων προσώπων έχει γνώση της διαφορετικής μεταχειρίσεως ή πρέπει επιπρόσθετα να είναι γνωστός ο λόγος της άνισης μεταχειρίσεως, δηλαδή το κριτήριο διαφοροποιήσεως;

(1) Οδηγία 2000/78/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Νοεμβρίου 2000, για τη διαμόρφωση γενικού πλαισίου για την ίση μεταχείριση στην απασχόληση και την εργασία (ΕΕ 2000, L 303, σ. 16).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/19

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Verwaltungsgericht Halle (Γερμανία) στις 10 Δεκεμβρίου 2018 — UL κατά Land Sachsen-Anhalt

(Υπόθεση C-774/18)

(2019/C 112/24)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Verwaltungsgericht Halle

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγων: UL

Εναγόμενο: Land Sachsen-Anhalt

Προδικαστικά ερωτήματα

2)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, δικαιολογείται μια τέτοια ποσοστιαία αύξηση για όλες τις ηλικιακές βαθμίδες, στην περίπτωση που η αύξηση οφείλεται στο γεγονός ότι οι προϊσχύουσες αμοιβές υπολείπονταν του κατώτατου ορίου που προβλέπεται από το Σύνταγμα του κράτους μέλους;

—

η προθεσμία αρχίζει με τη δημοσίευση της αποφάσεως της 8ης Σεπτεμβρίου 2011, C-297/10 και C-298/10, ECLI:EU:C:2011:560 (Hennigs και Mai) ακόμη και αν ο ενδιαφερόμενος δεν υπάγεται στη συλλογική σύμβαση των συμβασιούχων υπαλλήλων του δημόσιου τομέα, αλλά η προσωπική του κατάσταση είναι αντίστοιχη εκείνης την οποία αφορά η απόφαση της 19ης Ιουνίου 2014, C-501/12 έως C-506/12, C-540/12 και C-541/12, ECLI:EU:C:2014:2005 (Specht),

—	οι ενδιαφερόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι και δικαστές (εργαζόμενοι) μπορούσαν να λάβουν γνώση της προαναφερθείσας αποφάσεως μόνο από γενικές πηγές πληροφόρησης,

—	οι ιεραρχικά προϊστάμενες αρχές (εργοδότες), μετά την έκδοση της προαναφερθείσας αποφάσεως, αρνήθηκαν τη δυνατότητα εφαρμογής της επί των δημοσίων υπαλλήλων και παράλληλα αμφισβήτησαν την ύπαρξη διακρίσεως λόγω ηλικίας, η δε νομική άποψη αυτή δημοσιοποιήθηκε, τουλάχιστον εν μέρει,

—	η νομολογία των πρωτοβάθμιων διοικητικών δικαστηρίων, εντός της ανωτέρω προθεσμίας καθώς και μετέπειτα μέχρι την έκδοση της αποφάσεως Specht, δεν δεχόταν ως επί το πλείστον την ύπαρξη διακρίσεως λόγω ηλικίας,

—	κατά τη διάρκεια της προθεσμίας δεν υπήρχε νομολογία ανώτερων δικαστηρίων και η πρώτη απόφαση ανώτατου δικαστηρίου εκδόθηκε μετά τη δημοσίευση της αποφάσεως Specht,

—	στο πλαίσιο της σχέσεως των δημοσίων υπαλλήλων ή των δικαστών (εργασιακής σχέσεως) ισχύουν αποσβεστικές προθεσμίες μόνο για την απόδοση ειδικών δαπανών και οι εν λόγω προθεσμίες δεν είναι βραχύτερες του εξαμήνου,

—	οι μισθολογικές αξιώσεις (αμοιβές) υπόκεινται σε τριετή προθεσμία παραγραφής που αρχίζει από το τέλος του έτους κατά το οποίο η αξίωση έχει καταστεί ληξιπρόθεσμη και ο δικαιούχος γνωρίζει ή όφειλε να γνωρίζει την ύπαρξη της αξιώσεως, άλλως η παραγραφή είναι δεκαετής,

—	εθνικές μισθολογικές αξιώσεις (αμοιβές) που δεν προβλέπονται από τον νόμο πρέπει να προβάλλονται εντός ευλόγου χρόνου, δηλαδή εντός του οικονομικού έτους για το οποίο ζητούνται;

4)	Επηρεάζεται η απάντηση στο τρίτο ερώτημα στην περίπτωση που η νομική κατάσταση είναι ασαφής ή συγκεχυμένη;

5)	Αρκεί για την έναρξη της αποσβεστικής προθεσμίας το γεγονός ότι η κατηγορία των θιγόμενων προσώπων έχει γνώση της διαφορετικής μεταχειρίσεως ή πρέπει επιπρόσθετα να είναι γνωστός ο λόγος της άνισης μεταχειρίσεως, δηλαδή το κριτήριο διαφοροποιήσεως;

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/20

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Verwaltungsgericht Halle (Γερμανία) στις 10 Δεκεμβρίου 2018 — VM κατά Land Sachsen-Anhalt

(Υπόθεση C-775/18)

(2019/C 112/25)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Verwaltungsgericht Halle

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Προσφεύγουσα: VM

Καθού: Land Sachsen-Anhalt

Προδικαστικά ερωτήματα

2)	Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα, δικαιολογείται μια τέτοια ποσοστιαία αύξηση για όλες τις ηλικιακές βαθμίδες, στην περίπτωση που η αύξηση οφείλεται στο γεγονός ότι οι προϊσχύουσες αμοιβές υπολείπονταν του κατώτατου ορίου που προβλέπεται από το Σύνταγμα του κράτους μέλους;

—

—	οι ενδιαφερόμενοι δημόσιοι υπάλληλοι και δικαστές (εργαζόμενοι) μπορούσαν να λάβουν γνώση της προαναφερθείσας αποφάσεως μόνο από γενικές πηγές πληροφόρησης,

—	οι ιεραρχικά προϊστάμενες αρχές (εργοδότες), μετά την έκδοση της προαναφερθείσας αποφάσεως, αρνήθηκαν τη δυνατότητα εφαρμογής της επί των δημοσίων υπαλλήλων και παράλληλα αμφισβήτησαν την ύπαρξη διακρίσεως λόγω ηλικίας, η δε νομική άποψη αυτή δημοσιοποιήθηκε, τουλάχιστον εν μέρει,

—	η νομολογία των πρωτοβάθμιων διοικητικών δικαστηρίων, εντός της ανωτέρω προθεσμίας καθώς και μετέπειτα μέχρι την έκδοση της αποφάσεως Specht, δεν δεχόταν ως επί το πλείστον την ύπαρξη διακρίσεως λόγω ηλικίας,

—	κατά τη διάρκεια της προθεσμίας δεν υπήρχε νομολογία ανώτερων δικαστηρίων και η πρώτη απόφαση ανώτατου δικαστηρίου εκδόθηκε μετά τη δημοσίευση της αποφάσεως Specht,

—	στο πλαίσιο της σχέσεως των δημοσίων υπαλλήλων ή των δικαστών (εργασιακής σχέσεως) ισχύουν αποσβεστικές προθεσμίες μόνο για την απόδοση ειδικών δαπανών και οι εν λόγω προθεσμίες δεν είναι βραχύτερες του εξαμήνου,

—	οι μισθολογικές αξιώσεις (αμοιβές) υπόκεινται σε τριετή προθεσμία παραγραφής που αρχίζει από το τέλος του έτους κατά το οποίο η αξίωση έχει καταστεί ληξιπρόθεσμη και ο δικαιούχος γνωρίζει ή όφειλε να γνωρίζει την ύπαρξη της αξιώσεως, άλλως η παραγραφή είναι δεκαετής,

—	εθνικές μισθολογικές αξιώσεις (αμοιβές) που δεν προβλέπονται από τον νόμο πρέπει να προβάλλονται εντός ευλόγου χρόνου, δηλαδή εντός του οικονομικού έτους για το οποίο ζητούνται;

4)	Επηρεάζεται η απάντηση στο τρίτο ερώτημα στην περίπτωση που η νομική κατάσταση είναι ασαφής ή συγκεχυμένη;

5)	Αρκεί για την έναρξη της αποσβεστικής προθεσμίας το γεγονός ότι η κατηγορία των θιγόμενων προσώπων έχει γνώση της διαφορετικής μεταχειρίσεως ή πρέπει επιπρόσθετα να είναι γνωστός ο λόγος της άνισης μεταχειρίσεως, δηλαδή το κριτήριο διαφοροποιήσεως;

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/21

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Tribunale ordinario di Roma (Ιταλία) στις 12 Δεκεμβρίου 2018 — Società Italiana degli Autori ed Editori (S.I.A.E.) κατά Soundreef Ltd

(Υπόθεση C-781/18)

(2019/C 112/26)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunale ordinario di Roma

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Ενάγουσα: Società Italiana degli Autori ed Editori (S.I.A.E.)

Εναγόμενη: Soundreef Ltd

Προδικαστικό ερώτημα

Έχει η οδηγία 2014/26/ΕΕ (1) την έννοια ότι αντιτίθεται σε εθνικό νόμο που προβλέπει ότι η πρόσβαση στην αγορά διαμεσολάβησης σε ζητήματα δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας ή, εν πάση περιπτώσει, η χορήγηση αδειών στους χρήστες, αναγνωρίζεται μόνο στους φορείς οι οποίοι δύνανται να χαρακτηριστούν, κατά τον ορισμό της ίδιας της οδηγίας, ως οργανισμοί συλλογικής διαχείρισης, αποκλείοντας τους φορείς που χαρακτηρίζονται ως ανεξάρτητες οντότητες διαχείρισης, οι οποίοι έχουν συσταθεί είτε στο ίδιο κράτος είτε σε άλλα κράτη μέλη;

(1) Οδηγία 2014/26/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2014, για τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων καθώς και τη χορήγηση πολυεδαφικών αδειών για επιγραμμικές χρήσεις μουσικών έργων στην εσωτερική αγορά (ΕΕ 2014, L 84, σ. 72).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/22

Αναίρεση που άσκησε στις 12 Δεκεμβρίου 2018 το Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (έκτο τμήμα) στις 3 Οκτωβρίου 2018 στην υπόθεση T-313/17, Wajos GmbH κατά Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης

(Υπόθεση C-783/18 P)

(2019/C 112/27)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Αναιρεσείον: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εκπρόσωπος: D. Hanf)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Wajos GmbH

Αιτήματα

Το αναιρεσείον ζητεί από το Δικαστήριο:

—	να αναιρέσει την αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση,

—	να καταδικάσει τη Wajos GmbH στα δικαστικά έξοδα του EUIPO.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Κατά το EUIPO, η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει το άρθρο 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 207/2009 (1). Το Γενικό Δικαστήριο προέβη σε εσφαλμένη εξέταση κατά την εκτίμηση του διακριτικού χαρακτήρα του επίδικου σήματος, δεν εξέτασε το εν λόγω σήμα βάσει των κατάλληλων κριτηρίων και, επιπλέον, εφάρμοσε εσφαλμένα κριτήρια.

Η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση παραβιάζει περαιτέρω τα άρθρα 36 και 53, παράγραφος 1, του Οργανισμού του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς δεν παρέχει ούτε στο αναιρεσείον ούτε στο Δικαστήριο τη δυνατότητα να κατανοήσουν τους λόγους για τους οποίους το Γενικό Δικαστήριο κατέληξε στο ουσιώδες για το διατακτικό της αποφάσεώς του συμπέρασμα ότι η μορφή του επίδικου σήματος «είναι ασυνήθης, λαμβανομένων υπόψη των συνηθειών στους συγκεκριμένους τομείς».

(1) Κανονισμός (ΕΚ) 207/2009 του Συμβουλίου, της 26ης Φεβρουαρίου 2009, για το κοινοτικό σήμα (EE 2009, L 78, σ. 1).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/23

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Bundesgerichtshof (Γερμανία) στις 14 Δεκεμβρίου 2018 — ratiopharm GmbH κατά Novartis Consumer Health GmbH

(Υπόθεση C-786/18)

(2019/C 112/28)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Αιτούν δικαστήριο

Bundesgerichtshof

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Εναγομένη και αναιρεσείουσα: ratiopharm GmbH

Ενάγουσα και αναιρεσίβλητη: Novartis Consumer Health GmbH

Προδικαστικά ερωτήματα

Έχει το άρθρο 96, παράγραφος 1, της οδηγίας 2001/83 (1) την έννοια ότι επιτρέπεται στις φαρμακευτικές εταιρείες να χορηγούν και σε φαρμακοποιούς δωρεάν προσυσκευασμένα προς διανομή φάρμακα, όταν στη συσκευασία τους αναγράφεται η ένδειξη «για λόγους επιδείξεως», τα φάρμακα χρησιμεύουν για τη δοκιμή του φαρμάκου από τον φαρμακοποιό, δεν υφίσταται κίνδυνος να δοθούν περαιτέρω (σε κλειστή συσκευασία) σε τελικούς καταναλωτές και πληρούνται οι περαιτέρω οριζόμενες στο άρθρο 96, παράγραφος 1, στοιχεία α' έως δ' και στ' έως ζ', της οδηγίας αυτής προϋποθέσεις για τη χορήγηση;

Σε περίπτωση καταφατικής απαντήσεως στο πρώτο ερώτημα: Συνάδει προς το άρθρο 96, παράγραφος 2, της οδηγίας 2001/83 εθνική διάταξη, όπως το άρθρο 47, παράγραφος 3, του AMG (Arzneimittelgesetz [νόμου περί εμπορίας φαρμάκων]), εάν αυτή ερμηνευθεί υπό την έννοια ότι δεν επιτρέπεται οι φαρμακευτικές εταιρείες να χορηγούν δωρεάν προσυσκευασμένα προς διανομή φάρμακα σε φαρμακοποιούς, όταν στη συσκευασία τους αναγράφεται η ένδειξη «για λόγους επιδείξεως», τα φάρμακα χρησιμεύουν για τη δοκιμή του φαρμάκου από τον φαρμακοποιό, δεν υφίσταται κίνδυνος να δοθούν περαιτέρω (σε κλειστή συσκευασία) σε τελικούς καταναλωτές και πληρούνται οι περαιτέρω οριζόμενες στο άρθρο 96, παράγραφος 1, στοιχεία α' έως δ' και στ' έως ζ', της οδηγίας αυτής, καθώς και στο άρθρο 47, παράγραφος 4, του AMG προϋποθέσεις;

(1) Οδηγία 2001/83/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 6ης Νοεμβρίου 2001, περί κοινοτικού κώδικος για τα φάρμακα που προορίζονται για ανθρώπινη χρήση (ΕΕ 2001, L 311, σ. 67), όπως τροποποιήθηκε τελευταία με τον κανονισμό (ΕΕ) 2017/745 (ΕΕ 2017, L 117, σ. 1).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/23

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Commissione tributaria provinciale di Parma (Ιταλία) στις 14 Δεκεμβρίου 2018 — Stanleyparma Sas, Stanleybet Malta Ltd κατά Agenzia delle Dogane e dei Monopoli UM Emilia Romagna — SOT Parma

(Υπόθεση C-788/18)

(2019/C 112/29)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Αιτούν δικαστήριο

Commissione tributaria provinciale di Parma

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Προσφεύγουσες: Stanleyparma Sas, Stanleybet Malta Ltd

Καθής: Agenzia delle Dogane e dei Monopoli UM Emilia Romagna — SOT Parma

Προδικαστικά ερωτήματα

Έχουν τα άρθρα 56, 57 και 52 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η νομολογία του Δικαστηρίου στον τομέα των υπηρεσιών τυχερών παιγνίων και στοιχημάτων, ιδίως οι αποφάσεις Gambelli (υπόθεση C-243/01), Placanica (υπόθεση C-338/04), Costa και Cifone (συνεκδικαζόμενες υποθέσεις C-72/10 και C-77/10), και Laezza (υπόθεση C-375/14), και στον τομέα των φορολογικών διακρίσεων, ιδίως οι αποφάσεις Lindman (υπόθεση C-42/02), Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά Βασιλείου της Ισπανίας, (υπόθεση C-l53/08), και Blanco και Fabretti (συνεκδικαζόμενες υποθέσεις C-344/13 και C-367/13), καθώς και οι αρχές του δικαίου της Ένωσης περί ίσης μεταχειρίσεως και απαγορεύσεως των διακρίσεων, με γνώμονα την απόφαση του Corte Costituzionale (Συνταγματικού Δικαστηρίου) της 23ης Ιανουαρίου 2018, την έννοια ότι αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση, όπως η επίδικη ιταλική, η οποία προβλέπει ότι υπόκεινται στον ενιαίο φόρο στοιχημάτων και διαγωνισμών προγνωστικών, που προβλέπεται στα άρθρα 1 έως 3 του νομοθετικού διατάγματος αριθ. 504, της 23ης Δεκεμβρίου 1998, όπως τροποποιήθηκαν με το άρθρο 1, παράγραφος 66, στοιχείο b, του νόμου περί σταθερότητας του 2011, οι μεσολαβούντες σε εθνικό επίπεδο για τη διαβίβαση των σχετικών με τα τυχερά παίγνια δεδομένων προς τις εταιρίες στοιχημάτων, οι οποίες είναι εγκατεστημένες εντός άλλου κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδίως δε προς εκείνες με τα χαρακτηριστικά της εταιρίας Stanleybet Malta Ldt., και, ενδεχομένως, οι ίδιες οι εταιρίες στοιχημάτων, αλληλεγγύως και εις ολόκληρον με τους συνεργάτες τους που μεσολαβούν σε εθνικό επίπεδο;

Έχουν τα άρθρα 56, 57 και 52 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η νομολογία του Δικαστηρίου στον τομέα των υπηρεσιών τυχερών παιγνίων και στοιχημάτων, ιδίως οι αποφάσεις Gambelli (υπόθεση C-243/01), Placanica (υπόθεση C-338/04), Costa και Cifone (συνεκδικαζόμενες υποθέσεις C-72/10 και C-77/10), και Laezza (υπόθεση C-375/14), και στον τομέα των φορολογικών διακρίσεων, ιδίως οι αποφάσεις Lindman (υπόθεση C-42/02), Επιτροπή των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων κατά Βασιλείου της Ισπανίας, (υπόθεση C-l53/08), και Blanco και Fabretti (συνεκδικαζόμενες υποθέσεις C-344/13 και C-367/13), καθώς και οι αρχές του δικαίου της Ένωσης περί ίσης μεταχειρίσεως και απαγορεύσεως των διακρίσεων, με γνώμονα την απόφαση Corte Costituzionale (Συνταγματικού Δικαστηρίου) της 23ης Ιανουαρίου 2018, την έννοια ότι αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση, όπως η επίδικη ιταλική, η οποία προβλέπει ότι υπόκεινται στον ενιαίο φόρο στοιχημάτων και διαγωνισμών προγνωστικών, που προβλέπεται στα άρθρα 1 έως 3, του νομοθετικού διατάγματος αριθ. 504, της 23ης Δεκεμβρίου 1998, όπως τροποποιήθηκαν με το άρθρο 1, παράγραφος 66, στοιχείο b, του νόμου περί σταθερότητας του 2011, αποκλειστικώς οι μεσολαβούντες σε εθνικό επίπεδο για τη διαβίβαση των σχετικών με τα τυχερά παίγνια δεδομένων προς τις εταιρίες στοιχημάτων, οι οποίες είναι εγκατεστημένες εντός άλλου κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδίως δε προς εκείνες με τα χαρακτηριστικά της εταιρίας Stanleybet Malta Ldt., και όχι οι μεσολαβούντες σε εθνικό επίπεδο για τη διαβίβαση των σχετικών με τα τυχερά παίγνια δεδομένων προς τις εταιρίες στοιχημάτων που είναι παραχωρησιούχοι Δημοσίου, που ασκούν την ίδια δραστηριότητα;

Έχουν τα άρθρα 52, 56 και επόμενα της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η νομολογία του Δικαστηρίου στον τομέα των υπηρεσιών τυχερών παιγνίων και στοιχημάτων καθώς και οι αρχές του δικαίου της Ένωσης περί ίσης μεταχειρίσεως και απαγορεύσεως των διακρίσεων, με γνώμονα την απόφαση του Corte Costituzionale (Συνταγματικού Δικαστηρίου) της 23ης Ιανουαρίου 2018, την έννοια ότι αντιτίθενται σε εθνική ρύθμιση, όπως η επίδικη ιταλική, που προβλέπεται στο άρθρο 1, παράγραφος 644, στοιχείο g, του νόμου 190/2014, η οποία προβλέπει ότι οι μεσολαβούντες σε εθνικό επίπεδο για τη διαβίβαση των σχετικών με τα τυχερά παίγνια δεδομένων προς τις εταιρίες στοιχημάτων, οι οποίες είναι εγκατεστημένες εντός άλλου κράτους μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδίως δε προς εκείνες με τα χαρακτηριστικά της εταιρίας Stanleybet Malta Ldt., και, ενδεχομένως, οι ίδιες οι εταιρίες στοιχημάτων, αλληλεγγύως και εις ολόκληρον με τους συνεργάτες τους που μεσολαβούν σε εθνικό επίπεδο υπόκεινται στον ενιαίο φόρο στοιχημάτων, που προβλέπεται στο νομοθετικό διάταγμα αριθ. 504/1998, ο οποίος συνίσταται σε κατ’ αποκοπή ποσό που ισούται με το τριπλάσιο του μέσου όρου της συλλογής στοιχημάτων στην επαρχία όπου είναι εγκαταστημένη η εταιρία ή όπου διενεργείται η συλλογή, η οποία προκύπτει από τα δεδομένα της δραστηριότητας αμοιβαίων στοιχημάτων για τη φορολογική περίοδο που προηγείται της περιόδου αναφοράς;

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/24

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Ιταλία) στις 12 Δεκεμβρίου 2018 — AQ κ.λπ. κατά Corte dei Conti κ.λπ.

(Υπόθεση C-789/18)

(2019/C 112/30)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Διάδικοι της κύριας δίκης

Προσφεύγοντες: AQ κ.λπ.

Καθών: Corte dei Conti, Presidenza del Consiglio dei Ministri, Ministero dell’Economia e delle Finanze, Inps-Gestione

Προδικαστικά ερωτήματα

Αντιτίθενται το άρθρο 3, παράγραφοι 2 και 3, ΣΕΕ, τα άρθρα 9, 45, 126, 145, 146, 147, 151, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, το άρθρο 15, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα άρθρα 3 και 5 του Ευρωπαϊκού Πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων σε εθνική διάταξη, όπως το άρθρο 1, παράγραφος 489, του νόμου αριθ. 147/2013, κατά το μέτρο που η διάταξη αυτή παρακινεί τις ιταλικές δημόσιες αρχές να προτιμούν, κατά την πρόσληψη ή την ανάθεση καθηκόντων, μόνον εργαζομένους που είναι ήδη δικαιούχοι συντάξεως που χορηγείται από ιταλικούς δημόσιους οργανισμούς κοινωνικής ασφαλίσεως;

Αντιτίθενται τα άρθρα 106, παράγραφος 1, και 107 ΣΛΕΕ σε εθνική διάταξη, όπως το άρθρο 1, παράγραφος 489, του νόμου αριθ. 147/2013, η οποία επιτρέπει στις ιταλικές δημόσιες αρχές που ασκούν οικονομική δραστηριότητα, υπόκεινται δε συναφώς στα άρθρα 101 και επόμενα ΣΛΕΕ, να απασχολούν πρόσωπα τα οποία έχουν δεχτεί να παραιτηθούν, εν όλω ή εν μέρει, από την αντίστοιχη αμοιβή, επιτυγχάνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο εξοικονόμηση κόστους πρόσφορη να προσδώσει πλεονέκτημα στην οικεία αρχή κατά τον ανταγωνισμό με άλλους οικονομικούς φορείς;

Αντιτίθενται τα άρθρα 2, 3, 6 ΣΕΕ, τα άρθρα 126 και 151, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, το άρθρο 15, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα άρθρα 3 και 7, στοιχείο α', του Ευρωπαϊκού Πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων σε εθνική διάταξη, όπως το άρθρο 1, παράγραφος 489, του νόμου αριθ. 147/2013, η οποία, υπό τις προβλεπόμενες σε αυτήν προϋποθέσεις, δέχεται ότι εργαζόμενος μπορεί εγκύρως να παραιτηθεί, εν όλω ή εν μέρει, από την αμοιβή, μολονότι η εν λόγω παραίτηση έχει αποκλειστικό σκοπό να μην απολεσθεί η εργασία;

Αντιτίθενται τα άρθρα 2, 3 και 6 ΣΕΕ, τα άρθρα 14, 15, παράγραφος 1, 126 και 151, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, το άρθρο 31, παράγραφος 1, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα άρθρα 5, 6 και 10 του Ευρωπαϊκού Πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων σε εθνική διάταξη, όπως το άρθρο 1, παράγραφος 489, του νόμου αριθ. 147/2013, η οποία, υπό τις προβλεπόμενες σε αυτήν προϋποθέσεις, επιτρέπει σε εργαζόμενο να παρέχει την εργασία του σε ιταλική δημόσια αρχή, παραιτούμενος, εν όλω ή εν μέρει, από την αντίστοιχη αμοιβή, έστω και αν, δεδομένης της παραιτήσεως αυτής, δεν επέρχεται καμία αλλαγή στην οργάνωση της εργασίας ούτε σε σχέση με το ωράριο εργασίας ούτε σε σχέση με την ποσότητα και ποιότητα της ζητούμενης εργασίας και των ευθυνών που απορρέουν εξ αυτής και, ως εκ τούτου, έστω και αν με την παραίτηση από μέρος της αμοιβής επέρχεται σημαντική μεταβολή στον αμφοτεροβαρή χαρακτήρα της σχέσεως της εργασίας, τόσο από την άποψη της αναλογικότητας μεταξύ της αμοιβής και της ποιότητας και ποσότητας της εργασίας όσο και διότι κατ’ αυτόν τον τρόπο ο εργαζόμενος καταλήγει να υποχρεώνεται να εργάζεται υπό μη ικανοποιητικές εργασιακές συνθήκες, οι οποίες προδιαθέτουν για μικρότερη προσπάθεια εργασίας και συνεπάγονται λιγότερο αποτελεσματική διοικητική δράση;

Αντιτίθενται τα άρθρα 2, 3 και 6 ΣΕΕ, τα άρθρα 126 και 151, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ, το άρθρο 15, παράγραφος 2, του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το άρθρο 6 του Ευρωπαϊκού Πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων στο άρθρο 1, παράγραφος 489, του νόμου αριθ. 147/2013 σε συνδυασμό με το άρθρο 23 ter, παράγραφος 1, της πράξεως νομοθετικού περιεχομένου αριθ. 201/2011, που μετατράπηκε στον νόμο αριθ. 214/2011, κατά το μέτρο που οι εν λόγω διατάξεις επιτρέπουν/επιβάλλουν σε ιταλική δημόσια αρχή, ακόμη και εκκρεμούσης της σχέσεως εργασίας ή συνεργασίας, να μειώσει την οφειλόμενη στον εργαζόμενο αμοιβή ανάλογα με τη μεταβολή του ανώτατου μισθολογικού ορίου στο οποίο παραπέμπει το ανωτέρω άρθρο 23 ter, παράγραφος 1, της πράξεως νομοθετικού περιεχομένου αριθ. 201/2011, που μετατράπηκε στον νόμο αριθ. 214/2011, ήτοι συνεπεία ενός μη προβλέψιμου γεγονότος και, εν πάση περιπτώσει, κατ’ εφαρμογήν μηχανισμού που δεν γίνεται εύκολα κατανοητός και παρά τις πληροφορίες που παρέχονται στον εργαζόμενο κατά την έναρξη της εργασιακής σχέσεως;

Αντιτίθενται τα άρθρα 2, 3 και 6 ΣΕΕ, τα άρθρα 8 και 126 ΣΛΕΕ, τα άρθρα 20 και 21 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τα άρθρα 10 και 15 του Ευρωπαϊκού Πυλώνα κοινωνικών δικαιωμάτων σε εθνική διάταξη, όπως το άρθρο 1, παράγραφος 489, του νόμου αριθ. 147/2013, η οποία, υπό τις προβλεπόμενες σε αυτήν προϋποθέσεις, υποχρεώνει τις ιταλικές δημόσιες αρχές να μειώσουν τις αμοιβές των υπαλλήλων και των συνεργατών τους οι οποίοι είναι δικαιούχοι συντάξεως χορηγούμενης από δημόσιο οργανισμό κοινωνικής ασφαλίσεως, τιμωρώντας τους εν λόγω εργαζομένους για τον λόγο ότι διαθέτουν και άλλους οικονομικούς πόρους, αποθαρρύνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο την παράταση του εργασιακού βίου, την ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία και την απόκτηση και αύξηση των ιδιωτικών περιουσιακών στοιχείων, τα οποία πάντως συνιστούν πλούτο και οικονομικό πόρο για το έθνος;

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/26

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio (Ιταλία) στις 12 Δεκεμβρίου 2018 — ZQ κατά Corte dei Conti κ.λπ.

(Υπόθεση C-790/18)

(2019/C 112/31)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunale Amministrativo Regionale per il Lazio

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Προσφεύγουσα: ZQ

Καθών: Corte dei Conti, Presidenza del Consiglio dei Ministri, Ministero dell’Economia e delle Finanze

Προδικαστικά ερωτήματα

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/27

Αίτηση προδικαστικής αποφάσεως την οποία υπέβαλε το Tribunal Judicial da Comarca de Faro (Πορτογαλία) στις 28 Δεκεμβρίου 2018 — Rolibérica, Lda κατά Autoridade para as Condições do Trabalho

(Υπόθεση C-834/18)

(2019/C 112/32)

Γλώσσα διαδικασίας: η πορτογαλική

Αιτούν δικαστήριο

Tribunal Judicial da Comarca de Faro

Διάδικοι στην υπόθεση της κύριας δίκης

Προσφεύγουσα: Rolibérica, Lda

Καθής: Autoridade para as Condições do Trabalho

Προδικαστικό ερώτημα

Έχει ο κανονισμός (ΕΚ) 561/2006 (1) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Μαρτίου 2006, την έννοια ότι επιβάλλει την υποχρέωση η περίοδος εβδομαδιαίας αναπαύσεως των οδηγών, οι οποίοι απασχολούνται στην οδική μεταφορά εμπορευμάτων και επιβατών, να αρχίζει και να λήγει εντός της χρονικής περιόδου η οποία μεσολαβεί μεταξύ Δευτέρας, ώρα 00.00 και Κυριακής, ώρα 24.00 ή, αντιθέτως, έχει την έννοια ότι η περίοδος εβδομαδιαίας αναπαύσεως μπορεί να λαμβάνεται ολόκληρη και χωρίς διακοπή μεταξύ δύο εβδομάδων εργασίας;

(1) Κανονισμός (ΕΚ) 561/2006 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 15ης Μαρτίου 2006, για την εναρμόνιση ορισμένων κοινωνικών διατάξεων στον τομέα των οδικών μεταφορών και για την τροποποίηση των κανονισμών (ΕΟΚ) αριθ. 3821/85 και (ΕΚ) αριθ. 2135/98 του Συμβουλίου καθώς και για την κατάργηση του κανονισμού (ΕΟΚ) αριθ. 3820/85 του Συμβουλίου (ΕΕ 2006, L 102, σ. 1).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/28

Προσφυγή της 25ης Ιανουαρίου 2019 — Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Πορτογαλικής Δημοκρατίας

(Υπόθεση C-49/19)

(2019/C 112/34)

Γλώσσα διαδικασίας: η πορτογαλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: P. Costa de Oliveira και L. Nicolae)

Καθής: Πορτογαλική Δημοκρατία

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—

να αναγνωρίσει ότι η Πορτογαλική Δημοκρατία παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από το άρθρο 13, παράγραφος 3, και από το παράρτημα IV, τμήμα B, της οδηγίας 2002/22/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 7ης Μαρτίου 2002, για την καθολική υπηρεσία και τα δικαιώματα των χρηστών όσον αφορά δίκτυα και υπηρεσίες ηλεκτρονικών επικοινωνιών (οδηγία καθολικής υπηρεσίας) (1), καθόσον θέσπισε έκτακτη εισφορά για την κατανομή του καθαρού κόστους από τις υποχρεώσεις καθολικής υπηρεσίας από το 2007 μέχρις ότου ο πάροχος ή οι πάροχοι που προσδιορίζονται σύμφωνα με το άρθρο 99, παράγραφος 3, του νόμου 5/2004 αρχίσουν να παρέχουν την καθολική υπηρεσία, όπως ορίζουν τα άρθρα 17 και 18 του νόμου 35/2012, περί του ταμείου αποζημίωσης·

—	να καταδικάσει την Πορτογαλική Δημοκρατία στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Σύμφωνα με το άρθρο 13, παράγραφος 3, σε συνδυασμό με το παράρτημα IV, τμήμα B, της οδηγίας καθολικής υπηρεσίας, κάθε μηχανισμός επιμερισμού του καθαρού κόστους των υποχρεώσεων καθολικής υπηρεσίας τις οποίες παρέχουν οι πάροχοι υπηρεσιών δικτύων και ηλεκτρονικών επικοινωνιών πρέπει να τηρεί τις αρχές της διαφάνειας, της ελάχιστης δυνατής στρέβλωσης της αγοράς, της αμεροληψίας και της αναλογικότητας.

Ο πορτογαλικός νόμος 35/2012 θεσπίζει ταμείο αποζημίωσης της καθολικής υπηρεσίας ηλεκτρονικών επικοινωνιών, το οποίο προορίζεται να χρηματοδοτεί το καθαρό κόστος που προκύπτει από την εκπλήρωση των υποχρεώσεων καθολικής υπηρεσίας και να διασφαλίζει τον επιμερισμό του κόστους αυτού μεταξύ των επιχειρήσεων που υποχρεούνται σε συνεισφορά.

Σύμφωνα με το άρθρο 6 του νόμου αυτού, το ταμείο αποζημίωσης προορίζεται να χρηματοδοτεί το καθαρό κόστος της καθολικής υπηρεσίας, το οποίο προσδιορίζεται στο πλαίσιο των διαδικασιών επιλογής στις οποίες αναφέρεται το άρθρο 99, παράγραφος 3, του νόμου 5/2004, της 10ης Φεβρουαρίου, και θεωρείται υπερβολικό από την ICP-ANACOM. Επιπλέον, με τη θέσπιση έκτακτης εισφοράς για τα έτη 2013, 2014 και 2015, η οποία επιβάλλεται στις επιχειρήσεις που υποχρεούνται σε συνεισφορά, χρηματοδοτείται το καθαρό κόστος της καθολικής υπηρεσίας που προέκυψε μέχρις ότου ο πάροχος ή οι πάροχοι που προσδιορίζονται βάσει της εν λόγω διάταξης αρχίσουν να παρέχουν την καθολική υπηρεσία.

Η Επιτροπή υποστηρίζει ότι, επιβάλλοντας έκτακτη εισφορά με σκοπό την κάλυψη του κόστους της καθολικής υπηρεσίας που προέκυψε κατά το χρονικό διάστημα πριν τη θέσπιση του νόμου 35/2012, η Πορτογαλική Δημοκρατία παραβιάζει τις αρχές της διαφάνειας, της ελάχιστης στρέβλωσης της αγοράς, της αμεροληψίας και της αναλογικότητας, η τήρηση των οποίων επιβάλλεται από το άρθρο 13, παράγραφος 3, και από το παράρτημα IV, τμήμα B, της οδηγίας καθολικής υπηρεσίας.

(1) Oδηγία 2002/22/ΕΚ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 7ης Μαρτίου 2002, για την καθολική υπηρεσία και τα δικαιώματα των χρηστών όσον αφορά δίκτυα και υπηρεσίες ηλεκτρονικών επικοινωνιών (οδηγία καθολικής υπηρεσίας) (ΕΕ 2002, L 108, σ. 51).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/29

Αναίρεση που άσκησε στις 25 Ιανουαρίου 2019 η Sigma Alimentos Exterior, S.L. κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο τμήμα) στις 15 Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-239/11, Sigma Alimentos Exterior κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-50/19 P)

(2019/C 112/35)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Sigma Alimentos Exterior, S.L. (εκπρόσωπος: M. Muñoz Pérez, abogado)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	Να δεχθεί την αίτηση αναιρέσεως.

—	Να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Νοεμβρίου 2018, στην υπόθεση T-239/11 (1).

—	Να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφος 1, της αποφάσεως 2011/282/ΕΕ της Επιτροπής της 12ης Ιανουαρίου 2011 (2).

—	Επικουρικώς, να ακυρώσει το άρθρο 4 της προσβαλλομένης αποφάσεως.

—	Να καταδικάσει την Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η κρινόμενη αίτηση αναιρέσεως στηρίζεται σε δύο λόγους αναιρέσεως, ο δεύτερος από τους οποίους υποδιαιρείται σε τρία σκέλη:

—	Πλημμελής ερμηνεία της απόφασης World Duty Free (3), με τη θέση εσφαλμένων κριτηρίων συγκρισιμότητας, τα οποία οδηγούν σε πλημμελή εκτίμηση της ύπαρξης επιλεκτικού χαρακτήρα και, κατά συνέπεια, στη διαπίστωση της ύπαρξης της παράνομης ενίσχυσης, κατά παράβαση του άρθρου 107 ΣΛΕΕ.

—

Σφάλμα το οποίο συνίσταται στην κρίση ότι η πιθανή διαπίστωση νομικών εμποδίων στις διασυνοριακές συνενώσεις εταιριών δεν σημαίνει ότι το επίμαχο μέτρο έχει επιλεκτικό χαρακτήρα, βάσει εσφαλμένης εξέτασης της μεθόδου των τριών σταδίων που ακολούθησε η Επιτροπή, προκειμένου να εξετάσει την ύπαρξη παράνομης ενίσχυσης. Ως εκ τούτου, η απόφαση πάσχει τα εξής ελαττώματα:

—	Εσφαλμένος προσδιορισμός του κοινού εθνικού φορολογικού καθεστώτος, κατά παράβαση του άρθρου 107 ΣΛΕΕ για τον χαρακτηρισμό της κρατικής ενίσχυσης ως παράνομης.

—	Εσφαλμένη μη θεώρηση του εξεταζόμενου μέτρου ως μέτρου γενικού χαρακτήρα, ομοίως κατά παράβαση του άρθρου 107 ΣΛΕΕ.

—	Εσφαλμένη εκτίμηση της ύπαρξης εξαίρεσης από το κοινό εθνικό καθεστώς ως πλαίσιο αναφοράς, κατά παράβαση του άρθρου 107 ΣΛΕΕ.

Η αναιρεσείουσα ισχυρίζεται ότι το Γενικό Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης υπέπεσε σε διάφορες παραβάσεις του άρθρου 107, παράγραφος 1, ΣΛΕΕ και της αρχής της φορολογικής ουδετερότητας και, από διάφορες απόψεις, συμπλήρωσε κατ’ ουσίαν ή και υποκατέστησε το σκεπτικό της Επιτροπής στην προσβαλλόμενη απόφαση με το δικό του σκεπτικό, πράγμα που αποτελεί αφ’ εαυτού βάσιμο λόγο αναιρέσεως της αναιρεσιβαλλομένης αποφάσεως.

(1) Απόφαση της 15ης Νοεμβρίου 2018, Sigma Alimentos Exterior κατά Επιτροπής (T-239/11, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2018:781).

(2) Απόφαση 2011/282/ΕΕ της Επιτροπής, της 12ης Ιανουαρίου 2011, σχετικά με τη φορολογική απόσβεση χρηματοοικονομικής υπεραξίας για τη συμμετοχή σε ξένο μετοχικό κεφάλαιο αριθ. C 45/07 (πρώην NN 51/07, πρώην CP 9/07) εφαρμοσθείσα από την Ισπανία (ΕΕ 2011, L 135, σ. 1).

(3) Απόφαση της 21ης Δεκεμβρίου 2016, Επιτροπή κατά World Duty Free Group κ.λπ. (C-20/15 P και C-21/15 P, EU:C:2016:981).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/30

Αναίρεση που άσκησε στις 25 Ιανουαρίου 2019 η World Duty Free Group, S.A., πρώην Autogrill España, S.A., κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο πενταμελές τμήμα) στις 15 Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-219/10 RENV, World Duty Free Group κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-51/19 P)

(2019/C 112/36)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: World Duty Free Group, S.A., πρώην Autogrill España, S.A. (εκπρόσωποι: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero και A. Lamadrid de Pablo, abogados)

Παρεμβαίνοντες πρωτοδίκως υπέρ της αναιρεσείουσας: Βασίλειο της Ισπανίας, Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και Ιρλανδία

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	Να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Νοεμβρίου 2018·

—	Να δεχθεί την προσφυγή ακυρώσεως και να ακυρώσει τελεσίδικα την προσβαλλόμενη απόφαση· και

—	Να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Στις 15 Νοεμβρίου 2018 το Γενικό Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση στην υπόθεση T-219/10 RENV, World Duty Free Group, S.A. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1), κατά της οποίας στρέφεται η αίτηση αναιρέσεως. Η απόφαση απορρίπτει την προσφυγή της αναιρεσείουσας κατά της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 28ης Οκτωβρίου 2009 (2), σχετικά με το «χρηματοοικονομικό εμπορικό κεφάλαιο» το οποίο διέπεται από το άρθρο 12.5 του ισπανικού νόμου περί φόρου εταιριών.

Προς στήριξη της αναίρεσής της, η αναιρεσείουσα επικαλείται έναν και μόνον λόγο αναιρέσεως, ο οποίος αφορά τα νομικά σφάλματα στα οποία υπέπεσε η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση κατά την ερμηνεία του άρθρου 107, παράγραφος 1, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε σχέση με την έννοια του «επιλεκτικού χαρακτήρα».

Ειδικότερα, με την αίτηση αναιρέσεως προβάλλεται ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση έσφαλε:

—	κατά τον προσδιορισμό του συστήματος αναφοράς κατά το πρώτο στάδιο της εξέτασης του επιλεκτικού χαρακτήρα·

—	κατά τον προσδιορισμό του πρίσματος υπό το οποίο πρέπει να συγκρίνονται οι διάφορες πραγματικές και νομικές καταστάσεις στο δεύτερο στάδιο της εξέτασης του επιλεκτικού χαρακτήρα·

—	κατά συνέπεια, έσφαλε και κατά την κατανομή του βάρους αποδείξεως και κατά την εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας·

—	επικουρικώς, κατά την ανάλυσή του σε σχέση με την υποτιθέμενη μη απόδειξη της αιτιώδους σχέσης μεταξύ της αδυναμίας των εταιριών να συγχωνεύονται στο εξωτερικό και της απόκτησης συμμετοχών στο εξωτερικό· και

—	επικουρικώς, καθόσον απέρριψε τη δυνατότητα διακρίσεως κατά την εφαρμογή του μέτρου αναλόγως του ποσοστού ελέγχου.

—	Η απόφαση όχι μόνον ακολούθησε εσφαλμένο από νομικής άποψης σκεπτικό, αλλά υποκαθιστά σε διάφορα από τα ως άνω σημεία το σκεπτικό της απόφασης της Επιτροπής με χωριστό δικό της σκεπτικό, υποπίπτοντας έτσι σε επιπλέον νομικά σφάλματα.

(1) Απόφαση της 15ης Νοεμβρίου 2018, World Duty Free Group κατά Επιτροπής (T-219/10 RENV, EU:T:2018:784).

(2) Απόφαση 2011/5/ΕΚ της Επιτροπής, της 28ης Οκτωβρίου 2009, σχετικά με τη φορολογική απόσβεση χρηματοοικονομικού εμπορικού κεφαλαίου για τη συμμετοχή σε ξένο μετοχικό κεφάλαιο υπό τον αριθμό C 45/07 (πρώην NN 51/07, πρώην CP 9/07) εφαρμοσθείσα από την Ισπανία (ΕΕ 2011, L 7, σ. 48).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/31

Αναίρεση που άσκησε στις 25 Ιανουαρίου 2019 η Banco Santander, S.A., κατά της απόφασης που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο τμήμα) στις 15 Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-227/10, Banco Santander, S.A. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής

(Υπόθεση C-52/19 P)

(2019/C 112/37)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Banco Santander, S.A. (εκπρόσωποι: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero και A. Lamadrid de Pablo, abogados)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	Να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Νοεμβρίου 2018·

—	Να δεχθεί την προσφυγή ακυρώσεως και να ακυρώσει τελεσίδικα την προσβαλλόμενη απόφαση· και

—	Να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Στις 15 Νοεμβρίου 2018 το Γενικό Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση στην υπόθεση T-227/10, Banco Santander, S.A. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1), κατά της οποίας στρέφεται η αίτηση αναιρέσεως. Η απόφαση απορρίπτει την προσφυγή της αναιρεσείουσας κατά της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 28ης Οκτωβρίου 2009 (2), σχετικά με το «χρηματοοικονομικό εμπορικό κεφάλαιο» το οποίο διέπεται από το άρθρο 12.5 του ισπανικού νόμου περί φόρου εταιριών.

Ειδικότερα, με την αίτηση αναιρέσεως προβάλλεται ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση έσφαλε:

—	κατά τον προσδιορισμό του συστήματος αναφοράς κατά το πρώτο στάδιο της εξέτασης του επιλεκτικού χαρακτήρα·

—	κατά τον προσδιορισμό του πρίσματος υπό το οποίο πρέπει να συγκρίνονται οι διάφορες πραγματικές και νομικές καταστάσεις στο δεύτερο στάδιο της εξέτασης του επιλεκτικού χαρακτήρα·

—	κατά συνέπεια, έσφαλε και κατά την κατανομή του βάρους αποδείξεως και κατά την εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας·

—	επικουρικώς, κατά την ανάλυσή του σε σχέση με την υποτιθέμενη μη απόδειξη της αιτιώδους σχέσης μεταξύ της αδυναμίας των εταιριών να συγχωνεύονται στο εξωτερικό και της απόκτησης συμμετοχών στο εξωτερικό· και

—	επικουρικώς, καθόσον απέρριψε τη δυνατότητα διακρίσεως κατά την εφαρμογή του μέτρου αναλόγως του ποσοστού ελέγχου.

—	Η απόφαση όχι μόνον ακολούθησε εσφαλμένο από νομικής άποψης σκεπτικό, αλλά υποκαθιστά σε διάφορα από τα ως άνω σημεία το σκεπτικό της απόφασης της Επιτροπής με χωριστό δικό της σκεπτικό, υποπίπτοντας έτσι σε επιπλέον νομικά σφάλματα.

(1) Απόφαση της 15ης Νοεμβρίου 2018, Banco Santander κατά Επιτροπής (T-227/10, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2018:785).

(2) Απόφαση 2011/5/ΕΚ της Επιτροπής, της 28ης Οκτωβρίου 2009, σχετικά με τη φορολογική απόσβεση χρηματοοικονομικού εμπορικού κεφαλαίου για τη συμμετοχή σε ξένο μετοχικό κεφάλαιο υπό τον αριθμό C-45/07 (πρώην NN 51/07, πρώην CP 9/07) εφαρμοσθείσα από την Ισπανία (ΕΕ 2011, L 7, σ. 48).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/32

Αναίρεση που άσκησαν στις 25 Ιανουαρίου 2019 η Banco Santander, S.A. και η Santusa Holding, S.L. κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο πενταμελές τμήμα) στις 15 Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-399/11 RENV, Banco Santander και Santusa κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-53/19 P)

(2019/C 112/38)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσες: Banco Santander, S.A. και Santusa Holding, S.L. (εκπρόσωποι: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero και A. Lamadrid de Pablo, abogados)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	Να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Νοεμβρίου 2018·

—	Να δεχθεί την προσφυγή ακυρώσεως και να ακυρώσει τελεσίδικα την προσβαλλόμενη απόφαση· και

—	Να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Στις 15 Νοεμβρίου 2018 το Γενικό Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση στην υπόθεση T-399/11 RENV, Banco Santander, S.A. και Santusa Holding, S.L. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1), κατά της οποίας στρέφεται η αίτηση αναιρέσεως. Η απόφαση απορρίπτει την προσφυγή των αναιρεσειουσών κατά της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της 12ης Ιανουαρίου 2011 (2), σχετικά με το «χρηματοοικονομικό εμπορικό κεφάλαιο» το οποίο διέπεται από το άρθρο 12.5 του ισπανικού νόμου περί φόρου εταιριών.

Ειδικότερα, με την αίτηση αναιρέσεως προβάλλεται ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση έσφαλε:

—	κατά τον προσδιορισμό του συστήματος αναφοράς κατά το πρώτο στάδιο της εξέτασης του επιλεκτικού χαρακτήρα·

—	κατά τον προσδιορισμό του πρίσματος υπό το οποίο πρέπει να συγκρίνονται οι διάφορες πραγματικές και νομικές καταστάσεις στο δεύτερο στάδιο της εξέτασης του επιλεκτικού χαρακτήρα·

—	κατά συνέπεια, έσφαλε και κατά την κατανομή του βάρους αποδείξεως και κατά την εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας·

—	επικουρικώς, κατά την ανάλυσή του σε σχέση με την υποτιθέμενη μη απόδειξη της αιτιώδους σχέσης μεταξύ της αδυναμίας των εταιριών να συγχωνεύονται στο εξωτερικό και της απόκτησης συμμετοχών στο εξωτερικό· και

—	επικουρικώς, καθόσον απέρριψε τη δυνατότητα διακρίσεως κατά την εφαρμογή του μέτρου αναλόγως του ποσοστού ελέγχου.

—	Η απόφαση όχι μόνον ακολούθησε εσφαλμένο από νομικής άποψης σκεπτικό, αλλά υποκαθιστά σε διάφορα από τα ως άνω σημεία το σκεπτικό της απόφασης της Επιτροπής με χωριστό δικό της σκεπτικό, υποπίπτοντας έτσι σε επιπλέον νομικά σφάλματα.

(1) Απόφαση της 15ης Νοεμβρίου 2018, Banco Santander και Santusa κατά Επιτροπής

(T-399/11 RENV, EU:T:2018:787).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/33

Αναίρεση που άσκησε στις 25 Ιανουαρίου 2019 η Axa Mediterranean Holding, S.A. κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο πενταμελές τμήμα) στις 15 Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-405/11, Axa Mediterranean κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-54/19 P)

(2019/C 112/39)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Axa Mediterranean Holding, S.A. (εκπρόσωποι: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero, A. Lamadrid de Pablo, abogados)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	Να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Νοεμβρίου 2018·

—	Να δεχθεί την προσφυγή ακυρώσεως και να ακυρώσει τελεσίδικα την προσβαλλόμενη απόφαση· και

—	Να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Στις 15 Νοεμβρίου 2018 το Γενικό Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση στην υπόθεση T-405/11, Axa Mediterranean Holding, S.A. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1), κατά της οποίας στρέφεται η αίτηση αναιρέσεως. Η απόφαση απορρίπτει την προσφυγή της αναιρεσείουσας κατά της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 12ης Οκτωβρίου Ιανουαρίου 2011 (2), σχετικά με το «χρηματοοικονομικό εμπορικό κεφάλαιο» το οποίο διέπεται από το άρθρο 12.5 του ισπανικού νόμου περί φόρου εταιριών.

Προς στήριξη της προσφυγής της, η αναιρεσείουσα επικαλείται έναν και μόνον λόγο αναιρέσεως, ο οποίος αφορά τα νομικά σφάλματα στα οποία υπέπεσε η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση κατά την ερμηνεία του άρθρου 107, παράγραφος 1, της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε σχέση με την έννοια του «επιλεκτικού χαρακτήρα».

Ειδικότερα, με την αίτηση αναιρέσεως προβάλλεται ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση έσφαλε:

—	κατά τον προσδιορισμό του συστήματος αναφοράς κατά το πρώτο στάδιο της εξέτασης του επιλεκτικού χαρακτήρα·

—	κατά τον προσδιορισμό του πρίσματος υπό το οποίο πρέπει να συγκρίνονται οι διάφορες πραγματικές και νομικές καταστάσεις στο δεύτερο στάδιο της εξέτασης του επιλεκτικού χαρακτήρα·

—	κατά συνέπεια, έσφαλε και κατά την κατανομή του βάρους αποδείξεως και κατά την εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας·

—	επικουρικώς, κατά την ανάλυσή της σε σχέση με την υποτιθέμενη μη απόδειξη της αιτιώδους σχέσης μεταξύ της αδυναμίας των εταιριών να συγχωνεύονται στο εξωτερικό και της απόκτησης συμμετοχών στο εξωτερικό· και

—	επικουρικώς, καθόσον απέρριψε τη δυνατότητα διακρίσεως κατά την εφαρμογή του μέτρου αναλόγως του ποσοστού ελέγχου.

—	Η απόφαση όχι μόνον ακολούθησε εσφαλμένο σκεπτικό, αλλά υποκαθιστά σε διάφορα από τα ως άνω σημεία το σκεπτικό της απόφασης της Επιτροπής με χωριστό δικό της σκεπτικό, υποπίπτοντας έτσι σε επιπλέον νομικά σφάλματα.

(1) Απόφαση της 15ης Νοεμβρίου 2018, Axa Mediterranean κατά Επιτροπής (T-405/11, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2018:780).

(2) Απόφαση 2011/282/ΕΕ της Επιτροπής, της 12ης Ιανουαρίου 2011, σχετικά με τη φορολογική απόσβεση χρηματοοικονομικής υπεραξίας για τη συμμετοχή σε ξένο μετοχικό κεφαλαίο αριθ. C 45/07 (πρώην NN 51/07, πρώην CP 9/07) εφαρμοσθείσα από την Ισπανία (ΕΕ 2011, L 135, σ. 1).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/34

Αναίρεση που άσκησε στις 25 Ιανουαρίου 2019 η Prosegur Compañía de Seguridad, S.A. κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο πενταμελές τμήμα) στις 15 Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-406/11, Prosegur Compañía de Seguridad κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-55/19 P)

(2019/C 112/40)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Αναιρεσείουσα: Prosegur Compañía de Seguridad, S.A. (εκπρόσωποι: J. Buendía Sierra, E. Abad Valdenebro, R. Calvo Salinero, A. Lamadrid de Pablo, abogados)

Αντίδικος κατ’ αναίρεση: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Η αναιρεσείουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—	Να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Νοεμβρίου 2018·

—	Να δεχθεί την προσφυγή ακυρώσεως και να ακυρώσει τελεσίδικα την προσβαλλόμενη απόφαση· και

—	Να καταδικάσει την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Στις 15 Νοεμβρίου 2018 το Γενικό Δικαστήριο εξέδωσε απόφαση στην υπόθεση T-406/11, Prosegur Compañía de Seguridad, S.A. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1), κατά της οποίας στρέφεται η αίτηση αναιρέσεως. Η απόφαση απορρίπτει την προσφυγή της αναιρεσείουσας κατά της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της 12ης Οκτωβρίου Ιανουαρίου 2011 (2), σχετικά με το «χρηματοοικονομικό εμπορικό κεφάλαιο» το οποίο διέπεται από το άρθρο 12.5 του ισπανικού νόμου περί φόρου εταιριών.

Ειδικότερα, με την αίτηση αναιρέσεως προβάλλεται ότι η αναιρεσιβαλλόμενη απόφαση έσφαλε:

—	κατά τον προσδιορισμό του συστήματος αναφοράς κατά το πρώτο στάδιο της εξέτασης του επιλεκτικού χαρακτήρα·

—	κατά τον προσδιορισμό του πρίσματος υπό το οποίο πρέπει να συγκρίνονται οι διάφορες πραγματικές και νομικές καταστάσεις στο δεύτερο στάδιο της εξέτασης του επιλεκτικού χαρακτήρα·

—	κατά συνέπεια, έσφαλε και κατά την κατανομή του βάρους αποδείξεως και κατά την εφαρμογή της αρχής της αναλογικότητας·

—	επικουρικώς, κατά την ανάλυσή της σε σχέση με την υποτιθέμενη μη απόδειξη της αιτιώδους σχέσης μεταξύ της αδυναμίας των εταιριών να συγχωνεύονται στο εξωτερικό και της απόκτησης συμμετοχών στο εξωτερικό· και

—	επικουρικώς, καθόσον απέρριψε τη δυνατότητα διακρίσεως κατά την εφαρμογή του μέτρου αναλόγως του ποσοστού ελέγχου.

—	Η απόφαση όχι μόνον ακολούθησε εσφαλμένο σκεπτικό, αλλά υποκαθιστά σε διάφορα από τα ως άνω σημεία το σκεπτικό της απόφασης της Επιτροπής με χωριστό δικό της σκεπτικό, υποπίπτοντας έτσι σε επιπλέον νομικά σφάλματα.

(1) Απόφαση της 15ης Νοεμβρίου 2018, Prosegur Compañía de Seguridad κατά Επιτροπής (T-406/11, μη δημοσιευθείσα, EU:T:2018:793).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/35

Προσφυγή της 29ης Ιανουαρίου 2019 — Ευρωπαϊκή Επιτροπή κατά Ιταλικής Δημοκρατίας

(Υπόθεση C-63/19)

(2019/C 112/41)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Ευρωπαϊκή Επιτροπή (εκπρόσωποι: R. Lyal, F. Tomat)

Καθής: Ιταλική Δημοκρατία

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—

να διαπιστώσει ότι η Ιταλική Δημοκρατία, με την εφαρμογή μειώσεως στους συντελεστές των ειδικών φόρων καταναλώσεως, δυνάμει της περιφερειακής νομοθεσίας την οποία θέσπισε η περιφέρεια Friuli Venezia Giulia, με την οποία εισάγεται σύστημα διανομής για τη βενζίνη και το πετρέλαιο ντίζελ που χρησιμοποιούνται ως καύσιμα κινήσεως, σχετικά με την πώληση των εν λόγω προϊόντων σε κατοίκους της περιφέρειας Friuli Venezia Giulia, παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τα άρθρα 4 και 19 της οδηγίας 2003/96/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Οκτωβρίου 2003, σχετικά με την αναδιάρθρωση του κοινοτικού πλαισίου φορολογίας των ενεργειακών προϊόντων και της ηλεκτρικής ενέργειας (1)·

—	να καταδικάσει την Ιταλική Δημοκρατία στα δικαστικά έξοδα.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Με την περιφερειακή νομοθεσία την οποία θέσπισε η περιφέρεια Friuli-Venezia Giulia εισήχθη ένα σύστημα διανομής βενζίνης και πετρελαίου ντίζελ που χρησιμοποιούνται ως καύσιμα κινήσεως, σχετικά με την πώληση αυτών των προϊόντων σε κατοίκους της περιφέρειας Friuli Venezia Giulia. Στο συγκεκριμένο σύστημα προβλέπεται κατ’ ουσία ότι, κατά την αγορά βενζίνης σε πρατήρια καυσίμων, οι επιχειρηματίες των πρατηρίων καταβάλλουν ένα καθορισμένο ποσό (ανά λίτρο), μειώνοντας το οφειλόμενο τίμημα του καυσίμου. Η περιφερειακή διοίκηση επιστρέφει στους επιχειρηματίες πρατηρίων καυσίμων το καταβληθέν ποσό επί των αγορών καυσίμων που πραγματοποίησαν οι δικαιούχοι.

Σύμφωνα με το σύστημα που εισάγει η οδηγία 2003/96/ΕΚ, με την οποία αναδιαρθρώθηκε το κοινοτικό πλαίσιο φορολογίας των ενεργειακών προϊόντων και της ηλεκτρικής ενέργειας, απαιτείται η επιβολή ενιαίου επιπέδου φορολογίας στο σύνολο του εδάφους κάθε κράτους μέλους, ανά προϊόν και ανά χρήση. Αυτή η αρχή προκύπτει από τη ratio της οδηγίας και ιδίως από τις αιτιολογικές σκέψεις 5 και 15 της οδηγίας, καθώς και από το γράμμα των διατάξεων της ίδιας οδηγίας και τη συστηματική ερμηνεία του συνόλου των εν λόγω διατάξεων. Η αρχή σύμφωνα με την οποία κάθε κράτος μέλος πρέπει να προβλέπει κοινό επίπεδο φορολογίας για κάθε προϊόν και για κάθε χρήση μπορεί να επιδέχεται παρεκκλίσεις μόνο στις περιπτώσεις οι οποίες προβλέπονται ρητά από την ίδια οδηγία. Η οδηγία 2003/96 περιλαμβάνει ορισμένες διατάξεις οι οποίες επιτρέπουν στα κράτη μέλη να παρέχουν μειώσεις, φορολογικές απαλλαγές ή διαφοροποιήσεις στο επίπεδο φορολογίας για ορισμένα προϊόντα και για ορισμένες χρήσεις. Πρόκειται συγκεκριμένα για τις διατάξεις των άρθρων 5, 7, 15, 16 και 17, όπως και για τις διατάξεις των άρθρων 18 και 19 της οδηγίας. Αυτές οι μειώσεις, φορολογικές απαλλαγές ή διαφοροποιήσεις μπορούν να εφαρμοστούν στα κράτη μέλη σύμφωνα με τους λεπτομερείς κανόνες τους οποίους προβλέπει το άρθρο 6 της οδηγίας. Η συγκεκριμένη διάταξη προβλέπει ότι τα κράτη μέλη μπορούν να παρέχουν απαλλαγές ή μειώσεις του επιπέδου φορολογίας άμεσα ή με την εφαρμογή διαφοροποιημένου φορολογικού συντελεστή ή με την επιστροφή του συνόλου ή μέρους του φόρου που καταβλήθηκε.

Κατά την Επιτροπή, από την υπό κρίση υπόθεση συνάγεται μείωση των συντελεστών ειδικών φόρων καταναλώσεως που επιβάλλονται στα καύσιμα κινήσεως, η οποία δεν προβλέπεται από την οδηγία 2003/96/ΕΚ σχετικά με τη φορολογία των ενεργειακών προϊόντων και της ηλεκτρικής ενέργειας.

Η Επιτροπή εκτιμά επομένως ότι στην προκειμένη περίπτωση, η Ιταλική Δημοκρατία παρέβη τις υποχρεώσεις που υπέχει από τα άρθρα 4 και 19 της οδηγίας 2003/96/ΕΚ του Συμβουλίου, της 27ης Οκτωβρίου 2003, σχετικά με την αναδιάρθρωση του κοινοτικού πλαισίου φορολογίας των ενεργειακών προϊόντων και της ηλεκτρικής ενέργειας.

(1) ΕΕ 2003, L 283, σ. 51.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/36

Αναίρεση που άσκησε στις 29 Ιανουαρίου 2019 το Βασίλειο της Ισπανίας κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο πενταμελές τμήμα) στις 15 Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-219/10 RENV, World Duty Free Group κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-64/19 P)

(2019/C 112/42)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Αναιρεσείον: Βασίλειο της Ισπανίας (εκπρόσωπος: M. A. Sampol Pucurull)

Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: World Duty Free Group, S.A., πρώην Autogrill España, SA, και Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Παρεμβαίνουσες πρωτοδίκως υπέρ του αναιρεσείοντος: Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και Ιρλανδία

Αιτήματα

Το αναιρεσείον ζητεί από το Δικαστήριο:

—	να δεχθεί την αίτηση αναιρέσεως και να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-399/11 RENV Banco Santander, S.A. και Santusa Holding, S.L. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1)·

—

να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφος 1, της προσβαλλόμενης απόφασης, στο μέτρο που η απόφαση 2011/5/ΕΚ της Επιτροπής, της 28ης Οκτωβρίου 2009, σχετικά με τη φορολογική απόσβεση χρηματοοικονομικού εμπορικού κεφαλαίου για τη συμμετοχή σε ξένο μετοχικό κεφάλαιο υπό τον αριθμό C 45/07 (πρώην NN 51/07, πρώην CP 9/07) εφαρμοσθείσα από την Ισπανία (2), έκρινε ότι το επίμαχο φορολογικό μέτρο αποτελεί κρατική ενίσχυση και

—	να καταδικάσει την αναιρεσίβλητη στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

Η αίτηση αναιρέσεως στηρίζεται σε έναν και μόνο λόγο αναιρέσεως, ο οποίος, κατά το αναιρεσείον, πρέπει να οδηγήσει στην αναίρεση της αναιρεσιβαλλόμενης απόφασης. Η Ισπανία υποστηρίζει ότι το Γενικό Δικαστήριο παρέβη το δίκαιο της Ένωσης, κατά την έννοια του άρθρου 58 του Οργανισμού του Δικαστηρίου, καθόσον ερμήνευσε εσφαλμένως το άρθρο 107, παράγραφος 1, της Συνθήκης και, ειδικότερα, την έννοια του επιλεκτικού χαρακτήρα των κρατικών ενισχύσεων στην οποία αναφέρεται το άρθρο αυτό. Αυτός ο μόνος λόγος αναιρέσεως μπορεί να διακριθεί σε τέσσερα μέρη:

—	Πρώτον, η Ισπανία ισχυρίζεται ότι το Γενικό Δικαστήριο έσφαλε, καθώς προσδιόρισε ένα πλαίσιο αναφοράς του φορολογικού μέτρου το οποίο δεν συμπίπτει με εκείνο της προσβαλλόμενης απόφασης.

—	Δεύτερον, η Ισπανία ισχυρίζεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο, καθόσον δεν έκρινε ότι η φορολογική μεταχείριση της χρηματοοικονομικής υπεραξίας αποτελεί μέτρο γενικού χαρακτήρα ή αυτοτελές ή ίδιον πλαίσιο αναφοράς.

—

Τρίτον, η Ισπανία υποστηρίζει ότι η απόφαση υπέπεσε επίσης σε πλάνη περί το δίκαιο, επειδή δεν καθόρισε ορθώς τον σκοπό του πλαισίου αναφοράς και διεξήγαγε κατά τρόπο εσφαλμένο τη συγκριτική εξέταση που απαιτείται σύμφωνα με την αναιρετική απόφαση World Duty Free (3) (υπόθεση C-20/15 P και C-21/15 P).

—	Τέταρτον, η πλάνη κατά τον προσδιορισμό ενός συστατικού στοιχείου του πλαισίου αναφοράς συνεπάγεται πλάνη περί το δίκαιο κατά την κατανομή του βάρους αποδείξεως.

(1) Απόφαση της 15ης Νοεμβρίου 2018, World Duty Free Group κατά Επιτροπής (T-219/10 RENV, EU:T:2018:784).

(2) ΕΕ 2011, L 7, σ. 48.

(3) Απόφαση της 21ης Δεκεμβρίου 2016, Επιτροπή κατά World Duty Free Group κ.λπ. (C-20/15 P και C-21/15 P, EU:C:2016:981).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/37

Αναίρεση που άσκησε στις 29 Ιανουαρίου 2019 το Βασίλειο της Ισπανίας κατά της αποφάσεως που εξέδωσε το Γενικό Δικαστήριο (ένατο πενταμελές τμήμα) στις 15 Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-399/11 RENV, Banco Santander και Santusa κατά Επιτροπής

(Υπόθεση C-65/19 P)

(2019/C 112/43)

Γλώσσα διαδικασίας: η ισπανική

Διάδικοι

Αναιρεσείον: Βασίλειο της Ισπανίας (εκπρόσωπος: M. A. Sampol Pucurull)

Λοιποί διάδικοι στην αναιρετική διαδικασία: Banco Santander, S.A. και Santusa Holding, S.L. και Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Παρεμβαίνοντες πρωτοδίκως υπέρ του αναιρεσείοντος: Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και Ιρλανδία

Αιτήματα

Το αναιρεσείον ζητεί από το Δικαστήριο:

—	να δεχθεί την αίτηση αναιρέσεως και να αναιρέσει την απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 15ης Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση T-399/11 RENV Banco Santander, S.A. και Santusa Holding, S.L. κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1),

—

να ακυρώσει το άρθρο 1, παράγραφος 1, της προσβαλλόμενης απόφασης, στο μέτρο που η απόφαση 2011/282/ΕΕ της Επιτροπής, της 12ης Ιανουαρίου 2011, σχετικά με τη φορολογική απόσβεση χρηματοοικονομικής υπεραξίας για τη συμμετοχή σε ξένο μετοχικό κεφάλαιο αριθ. C 45/07 (πρώην NN 51/07, πρώην CP 9/07) εφαρμοσθείσα από την Ισπανία (2), έκρινε ότι το επίμαχο φορολογικό μέτρο αποτελεί κρατική ενίσχυση και

—	να καταδικάσει την αναιρεσίβλητη στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι αναιρέσεως και κύρια επιχειρήματα

—	Πρώτον, η Ισπανία ισχυρίζεται ότι το Γενικό Δικαστήριο έσφαλε, καθώς προσδιόρισε ένα πλαίσιο αναφοράς του φορολογικού μέτρου το οποίο δεν συμπίπτει με εκείνο της προσβαλλόμενης απόφασης.

—	Δεύτερον, η Ισπανία ισχυρίζεται ότι η προσβαλλόμενη απόφαση υπέπεσε σε πλάνη περί το δίκαιο, καθόσον δεν έκρινε ότι η φορολογική μεταχείριση της χρηματοοικονομικής υπεραξίας αποτελεί μέτρο γενικού χαρακτήρα ή αυτοτελές ή ίδιον πλαίσιο αναφοράς.

—

—	Τέταρτον, η πλάνη κατά τον προσδιορισμό ενός συστατικού στοιχείου του πλαισίου αναφοράς συνεπάγεται πλάνη περί το δίκαιο κατά την κατανομή του βάρους αποδείξεως.

(1) Απόφαση της 15 Νοεμβρίου 2018, Banco Santander και Santusa κατά Επιτροπής (T-399/11 RENV, EU:T:2018:787).

(2) ΕΕ 2011, L 135, σ. 1.

(3) Απόφαση της 21ης Δεκεμβρίου 2016, Επιτροπή κατά World Duty Free Group κ.λπ. (C-20/15 P και C-21/15 P, EU:C:2016:981).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/38

Προσφυγή της 11ης Φεβρουαρίου 2019 — Ιταλική Δημοκρατία κατά Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου

(Υπόθεση C-106/19)

(2019/C 112/44)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Ιταλική Δημοκρατία (εκπρόσωποι: G. Palmieri, S. Fiorentino, C. Colelli)

Καθών: Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει τον κανονισμό (ΕΕ) 2018/1718 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 14ης Νοεμβρίου 2018, για την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 726/2004 όσον αφορά τον καθορισμό της τοποθεσίας της έδρας του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων, που δημοσιεύθηκε στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης της 16ης Νοεμβρίου 2018, L 291 (1)·

—	να καταδικάσει το Συμβούλιο και το Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής, προβάλλονται δύο λόγοι, οι οποίοι αφορούν:

—

παράβαση των άρθρων 10, 13 και 14 της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση· παράβαση των άρθρων 114, 168, παράγραφος 4, στοιχείο γ', 289 και 294 της Συνθήκης για τη λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης: ο προσβαλλόμενος κανονισμός, ορίζοντας το Άμστερνταμ ως έδρα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων, περιορίστηκε στην αποδοχή της επιλογής που οριστικοποιήθηκε κατά τη σύνοδο του Συμβουλίου της 20ής Νοεμβρίου 2017, επιλογή στην έγκριση της οποίας το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν είχε συμμετάσχει. Εξ αυτού απορρέει ότι, κατά την έκδοση του κανονισμού, το Κοινοβούλιο, μην μπορώντας να επηρεάσει κατά κανέναν τρόπο το περιεχόμενο της ληφθείσας αποφάσεως, στερήθηκε ουσιαστικά των προνομίων του, τα οποία πρέπει, αντιθέτως, να γίνονται πλήρως σεβαστά σύμφωνα με τους κανόνες των Συνθηκών που διέπουν την επιλεγείσα νομοθετική διαδικασία,

—

έλλειψη νομιμότητας απορρέουσα από τον προσβαλλόμενο κανονισμό, λόγω της ελλείψεως νομιμότητας της αποφάσεως 14559/17 της 20ής Νοεμβρίου 2017· κατάχρηση εξουσίας λόγω μη διεξαγωγής προηγούμενης έρευνας και παραμορφώσεως των πραγματικών περιστατικών: εφόσον κριθεί ότι, πράγματι, ο κανονισμός δεν μπορούσε παρά να εγκρίνει την απόφαση που λήφθηκε στις 20 Νοεμβρίου 2017 και, επομένως, δεν παραβιάστηκαν τα προνόμια του Κοινοβουλίου, ο κανονισμός θα πρέπει να θεωρηθεί ότι πάσχει, κατά παράγωγο τρόπο, από τα ίδια ελαττώματα από τα οποία πάσχει η εν λόγω απόφαση και τα οποία ήδη μνημόνευσε η Ιταλική Δημοκρατία στην εισαγωγική της υποθέσεως C-59/18 προσφυγή.

(1) Κανονισμός (ΕΕ) 2018/1718 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 14ης Νοεμβρίου 2018, για την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 726/2004 όσον αφορά τον καθορισμό της τοποθεσίας της έδρας του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (ΕΕ 2018, L 291, σ. 3).

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/41

Απόφαση του Γενικού Δικαστηρίου της 8ης Φεβρουαρίου 2019 — Serendipity κ.λπ. κατά EUIPO — CKL Holdings (CHIARA FERRAGNI)

(Υπόθεση T-647/17) (1)

({Σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης - Διαδικασία ανακοπής - Αίτηση καταχωρίσεως εικονιστικού σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης CHIARA FERRAGNI - Προγενέστερο λεκτικό σήμα Μπενελούξ Chiara - Σχετικός λόγος απαραδέκτου - Έλλειψη κινδύνου συγχύσεως - Άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΚ) 207/2009 [νυν άρθρο 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001]})

(2019/C 112/49)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Προσφεύγοντες: Serendipity Srl (Μιλάνο, Ιταλία), Giuseppe Morgese (Barletta, Ιταλία), Pasquale Morgese (Barletta) (εκπρόσωποι: C. Volpi, L. Aliotta και F. Garbagnati Lo Iacono, δικηγόροι)

Καθού: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (εκπρόσωπος: L. Rampini)

Αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών του EUIPO: CKL Holdings NV (Bussum, Κάτω Χώρες)

Αντικείμενο

Προσφυγή κατά της αποφάσεως του τετάρτου τμήματος προσφυγών του EUIPO της 17ης Ιουλίου 2017 (υπόθεση R 2444/2016-4), σχετικά με διαδικασία ανακοπής μεταξύ, αφενός, της CKL Holdings και, αφετέρου, της Serendipity, του G. Morgese και του P. Morgese.

Διατακτικό

Το Γενικό Δικαστήριο αποφασίζει:

1)	Ακυρώνει την απόφαση του τετάρτου τμήματος προσφυγών του Γραφείου Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO) της 17ης Ιουλίου 2017 (υπόθεση R 2444/2016-4).

2)	Το EUIPO φέρει, πλέον των δικαστικών εξόδων του, τα έξοδα της Serendipity Srl, του Giuseppe Morgese και του Pasquale Morgese.

(1) EE C 392 της 20.11.2017.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/41

Προσφυγή της 16ης Ιανουαρίου 2019 — Orkla Foods Danmark κατά EUIPO (PRODUCED WITHOUT BOILING SCANDINAVIAN DELIGHTS ESTABLISHED 1834 FRUIT SPREAD)

(Υπόθεση T-34/19)

(2019/C 112/50)

Γλώσσα διαδικασίας: η δανική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Orkla Foods Danmark (Taastrup, Δανία) (εκπρόσωπος: S. Hansen, δικηγόρος)

Καθού: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO)

Στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία ενώπιον του EUIPO

Επίδικο σήμα: Εικονιστικό σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης που περιέχει τα λεκτικά στοιχεία «PRODUCED WITHOUT BOILING SCANDINAVIAN DELIGHTS ESTABLISHED 1834 FRUIT SPREAD» — Υπ’ αριθ. 16 930 241 αίτηση καταχωρίσεως

Προσβαλλόμενη απόφαση: Απόφαση του δευτέρου τμήματος προσφυγών του EUIPO της 1ης Οκτωβρίου 2018 (υπόθεση R 309/2018-2)

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—	να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

Προβαλλόμενος λόγος

—	Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 3, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/42

Προσφυγή της 23ης Ιανουαρίου 2019 — MSI Svetovanje κατά EUIPO — Industrial Farmaceutica Cantabria (nume)

(Υπόθεση T-41/19)

(2019/C 112/51)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: MSI Svetovanje, marketing, d.o.o (Vrhnika, Σλοβενία) (εκπρόσωπος: M. Maček, δικηγόρος)

Καθού: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO)

Αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών: Industrial Farmaceutica Cantabria, SA (Μαδρίτη, Ισπανία)

Στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία ενώπιον του EUIPO

Αιτούσα: Η προσφεύγουσα ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου

Επίδικο σήμα: Αίτηση καταχωρίσεως εικονιστικού σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης nume — Υπ’ αριθ. 15 120 355 αίτηση καταχωρίσεως

Διαδικασία ενώπιον του EUIPO: Διαδικασία ανακοπής

Προσβαλλόμενη απόφαση: Απόφαση του πέμπτου τμήματος προσφυγών του EUIPO της 8ης Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση R 722/2018-5

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—	να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδά του και στα δικαστικά έξοδα της MSI Svetovanje d.o.o.

Προβαλλόμενοι λόγοι

—	Παράβαση του άρθρου 95, παράγραφος 1, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου·

—	Παράβαση του άρθρου 94 του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου και του άρθρου 296 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης·

—	Παράβαση των άρθρων 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', και 8, παράγραφος 5, του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/43

Προσφυγή-αγωγή της 28ης Ιανουαρίου 2019 — AH κατά Eurofound

(Υπόθεση T-52/19)

(2019/C 112/52)

Γλώσσα διαδικασίας: η γαλλική

Διάδικοι

Προσφεύγων-ενάγων: AH (εκπρόσωπος: N. de Montigny, δικηγόρος)

Καθού-εναγόμενο: Ευρωπαϊκό Ίδρυμα για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης και Εργασίας

Αιτήματα

Ο προσφεύγων-ενάγων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—

να ακυρώσει την απόφαση της 22ας Μαρτίου 2018 του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης και Εργασίας η οποία κοινοποιήθηκε στον καταγγέλλοντα μέσω του δικηγόρου του με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου το οποίο είχε συνταχθεί από τον νομικό σύμβουλο του Ιδρύματος αυτού, το δικηγορικό γραφείο Beauchamps, κατά το μέρος που απορρίπτει την καταγγελία του περί παραβιάσεως των κανόνων προστασίας των ιδιωτικών και προσωπικών δεδομένων, το αίτημά του περί διεξαγωγής έρευνας επί του ζητήματος αυτού καθώς και το αίτημα περί καταβολής αποζημιώσεως που υποβλήθηκαν από τον καταγγέλλοντα στις 2 Φεβρουαρίου 2018 μέσω του δικηγόρου του·

—	να υποχρεωθεί το καθού-εναγόμενο να καταβάλει το ποσό των 30 000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση λόγω της προκληθείσης ηθικής βλάβης συνεπεία της «data breach» και της απορρίψεως της αιτήσεως που υποβλήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 2018·

—	να καταδικάσει το καθού-εναγόμενο στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής-αγωγής του, ο προσφεύγων-ενάγων προβάλλει επτά λόγους.

1.	Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται η έλλειψη νομιμότητας της προσβαλλόμενης αποφάσεως, κατά το μέρος που η απόφαση αυτή δεν ελήφθη από την αρμόδια ΑΔΑ, αλλά από ένα γραφείο εξωτερικών δικηγόρων που δεν διαθέτει νόμιμη εξουσία προς τούτο.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται παράβαση του καθήκοντος της ορθής και χρηστής διοικήσεως και των άρθρων 22 και 24 του Κανονισμού Υπηρεσιακής Καταστάσεως των υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης (στο εξής: ΚΥΚ), για τον λόγο ότι το καθού-εναγόμενο απέρριψε την αίτηση χωρίς να διενεργήσει διοικητική έρευνα.

3.	Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται μεταξύ άλλων παράβαση της υποχρεώσεως αιτιολογήσεως, προσβολή των δικαιωμάτων άμυνας, και ειδικότερα του δικαιώματος ακροάσεως, και παράβαση του καθήκοντος επιμελείας.

4.	Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 26 του ΚΥΚ και των εφαρμοστέων διατάξεων επί του δικαιώματος προστασίας των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα.

5.	Με τον πέμπτο λόγο προβάλλεται σύγκρουση συμφερόντων και παράβαση των καθηκόντων αντικειμενικότητας, αμεροληψίας και ανεξαρτησίας της διοικήσεως.

6.	Με τον έκτο λόγο προβάλλεται κατάχρηση εξουσίας.

7.	Με τον έβδομο λόγο προβάλλεται παράβαση του άρθρου 17 του ΚΥΚ και της μη τηρήσεως της εμπιστευτικότητας που περιβάλλει τις συνδικαλιστικές δραστηριότητες στις οποίες έχει το δικαίωμα να συμμετέχει κάθε εργαζόμενος.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/44

Προσφυγή της 29ης Ιανουαρίου 2019 — Nosio κατά EUIPO (BIANCOFINO)

(Υπόθεση T-54/19)

(2019/C 112/53)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Nosio SpA (Mezzocorona, Ιταλία) (εκπρόσωποι: J. Graffer και A. Ottolini, δικηγόροι)

Καθού: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO)

Στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία ενώπιον του EUIPO

Επίδικο σήμα: Αίτηση καταχωρίσεως λεκτικού σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης BIANCOFINO — Υπ’ αριθ. 16 376 758 αίτηση καταχωρίσεως

Προσβαλλόμενη απόφαση: Απόφαση του πρώτου τμήματος προσφυγών του EUIPO της 22ας Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση R 2434/2017-1

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—	να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα της παρούσας διαδικασίας.

Προβαλλόμενος λόγος

—	Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/44

Προσφυγή της 31ης Ιανουαρίου 2019 — Κύπρος κατά EUIPO — Filotas Bellas & Yios (Halloumi Vermion grill cheese M BELAS PREMIUM GREEK DAIRY SINCE 1927)

(Υπόθεση T-60/19)

(2019/C 112/54)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Κυπριακή Δημοκρατία (εκπρόσωποι: S. Malynicz, QC, V. Marsland, Solicitor)

Καθού: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO)

Αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών: Filotas Bellas & Yios AE (Αλεξάνδρεια Ημαθίας, Ελλάδα)

Στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία ενώπιον του EUIPO

Δικαιούχος του επίδικου σήματος: Η αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών

Επίδικο σήμα: Εικονιστικό σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης Halloumi χαλλούμι Vermion grill cheese/grill est/grill kase M BELAS PREMIUM GREEK DAIRY SINCE 1927 — Υπ’ αριθ. 12 172 276 σήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Διαδικασία ενώπιον του EUIPO: Διαδικασία για την κήρυξη ακυρότητας

Προσβαλλόμενη απόφαση: Απόφαση του τετάρτου τμήματος προσφυγών του EUIPO της 20ής Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση R 2296/2017-4

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—	να καταδικάσει το EUIPO και τον παρεμβαίνοντα στα δικαστικά τους έξοδα καθώς και στα δικαστικά έξοδα της προσφεύγουσας.

Προβαλλόμενοι λόγοι

—	Το τμήμα προσφυγών έσφαλε κατά την εκτίμηση της ομοιότητας των προϊόντων·

—	Το τμήμα προσφυγών έσφαλε κρίνοντας ότι μπορούσε να εφαρμόσει το σκεπτικό προηγούμενης νομολογίας του Γενικού Δικαστηρίου·

—	Το τμήμα προσφυγών κακώς έκρινε ότι προγενέστερο εθνικό σήμα στερούνταν παντελώς διακριτικού χαρακτήρα ως σήμα που διέκρινε μεταξύ των πιστοποιημένων και των μη πιστοποιημένων προϊόντων·

—	Το τμήμα προσφυγών έσφαλε κατά τη σύγκριση των σημάτων και την εκτίμηση του κινδύνου σύγχυσης·

—	Το τμήμα προσφυγών δεν έλαβε υπόψη διατάξεις του εθνικού δικαίου και νομολογία σχετικά με το εύρος και τα αποτελέσματα των εθνικών σημάτων πιστοποίησης.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/45

Αγωγή της 4ης Φεβρουαρίου 2019 — ECSEL Joint Undertaking κατά Personal Health Institute International

(Υπόθεση T-64/19)

(2019/C 112/55)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Ενάγουσα: ECSEL Joint Undertaking (εκπρόσωποι: G. Kuyper και P. Brochier, δικηγόροι)

Εναγόμενο: Personal Health Institute International (Άμστερνταμ, Κάτω Χώρες)

Αιτήματα

Η ενάγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να υποχρεώσει το εναγόμενο να της καταβάλει το ποσό των 25 513,84 ευρώ, πλέον τόκων υπολογιζόμενων με το συμβατικό επιτόκιο 3,5 %, από τις 15 Δεκεμβρίου 2014 και μέχρι πλήρους εξοφλήσεως.

Ισχυρισμοί και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της αγωγής της, η ενάγουσα προβάλλει έναν και μόνο λόγο που στηρίζεται σε φερόμενη παράβαση της συμβάσεως από το εναγόμενο το οποίο, κατά την ενάγουσα, δεν παρέσχε καμία διευκρίνιση ή πληροφορία σχετικά με το σχέδιό του προς την αρμόδια για τη χρηματοδότηση εθνική αρχή και δεν τήρησε τις συμβατικές του υποχρεώσεις, κατά τρόπον ώστε η καταγγελία της συμβάσεως να είναι δικαιολογημένη όσον αφορά την ενάγουσα, σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις του άρθρου II.20.1 του παραρτήματος II της Συμφωνίας επιχορηγήσεως.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/46

Προσφυγή της 5ης Φεβρουαρίου 2019 — Sixsigma Networks Mexico κατά EUIPO — Dokkio (DOKKIO)

(Υπόθεση T-67/19)

(2019/C 112/56)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Sixsigma Networks Mexico, SA de CV (Πόλη του Μεξικού, Μεξικό) (εκπρόσωπος: C. Casas Feu, δικηγόρος)

Καθού: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO)

Αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών: Dokkio, Inc. (San Mateo, Καλιφόρνια, Ηνωμένες Πολιτείες)

Στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία ενώπιον του EUIPO

Δικαιούχος του επίδικου σήματος: Η αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών

Επίδικο σήμα: Αίτηση επέκτασης της προστασίας της διεθνούς καταχώρισης του λεκτικού σήματος DOKKIO στην Ευρωπαϊκή Ένωση — Υπ’ αριθ. 1 308 971 αίτηση επέκτασης της προστασίας διεθνούς καταχώρισης στην Ευρωπαϊκή Ένωση

Διαδικασία ενώπιον του EUIPO: Διαδικασία ανακοπής

Προσβαλλόμενη απόφαση: Απόφαση του δευτέρου τμήματος προσφυγών του EUIPO της 21ης Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση R 1187/2018-2

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση κατά το μέρος της που απορρίπτει την ανακοπή B 2800087·

—	να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Sixsigma Networks Mexico, SA de CV·

—	να καταδικάσει τη Dokkio, Inc. στα δικαστικά έξοδα στα οποία υποβλήθηκε η Sixsigma Networks Mexico, SA de CV.

Προβαλλόμενος λόγος

—	Παράβαση του άρθρου 8, παράγραφος 1, στοιχείο β', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/47

Προσφυγή της 6ης Φεβρουαρίου 2019 — Südwestdeutsche Salzwerke κατά EUIPO (Bad Reichenhaller Alpensaline)

(Υπόθεση T-69/19)

(2019/C 112/57)

Γλώσσα διαδικασίας: η γερμανική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: Südwestdeutsche Salzwerke AG (Heilbronn, Γερμανία) (εκπρόσωπος: M. Douglas, δικηγόρος)

Καθού: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO)

Στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία ενώπιον του EUIPO

Επίδικο σήμα: Αίτηση καταχωρίσεως εικονιστικού σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης Bad Reichenhaller Alpensaline — Υπ’ αριθ. 17 126 517 αίτηση καταχωρίσεως

Προσβαλλόμενη απόφαση: Απόφαση του πρώτου τμήματος προσφυγών του EUIPO της 4ης Δεκεμβρίου 2018 στην υπόθεση R 412/2018-1

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση με την οποία απορρίφθηκε η υπ’ αριθ. 17 126 517 αίτηση καταχωρίσεως σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ώστε να γίνει δεκτή η καταχώριση·

—	να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα.

Προβαλλόμενοι λόγοι

—	Παράβαση του άρθρου 7, παράγραφος 1, στοιχείο γ', του κανονισμού (ΕΕ) 2017/1001 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/47

Προσφυγή της 7ης Φεβρουαρίου 2019 — DK Company κατά EUIPO — Hunter Boot (DENIM HUNTER)

(Υπόθεση T-74/19)

(2019/C 112/58)

Γλώσσα διαδικασίας: η αγγλική

Διάδικοι

Προσφεύγουσα: DK Company A/S (Ikast, Δανία) (εκπρόσωπος: S. Hansen, δικηγόρος)

Καθού: Γραφείο Διανοητικής Ιδιοκτησίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης (EUIPO)

Αντίδικος ενώπιον του τμήματος προσφυγών: Hunter Boot Limited (Edinburgh, Ηνωμένο Βασίλειο)

Στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία ενώπιον του EUIPO

Αιτούσα: Η προσφεύγουσα ενώπιον του Γενικού Δικαστηρίου

Επίδικο σήμα: Αίτηση καταχωρίσεως εικονιστικού σήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης DENIM HUNTER — Υπ’ αριθ. 14 649 891 αίτηση καταχωρίσεως

Διαδικασία ενώπιον του EUIPO: Διαδικασία ανακοπής

Προσβαλλόμενη απόφαση: Απόφαση του δευτέρου τμήματος προσφυγών του EUIPO της 16ης Νοεμβρίου 2018 στην υπόθεση R 849/2018-2

Αιτήματα

Η προσφεύγουσα ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—	να μεταρρυθμίσει την προσβαλλόμενη απόφαση·

—	να καταδικάσει το EUIPO στα δικαστικά έξοδα συμπεριλαμβανομένων των εξόδων στα οποία υποβλήθηκε η προσφεύγουσα.

Προβαλλόμενος λόγος

—	Το τμήμα προσφυγών έσφαλε αποφαινόμενο ότι υφίσταται κίνδυνος συγχύσεως μεταξύ των σημάτων.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/48

Προσφυγή της 8ης Φεβρουαρίου 2019 — Comune di Milano κατά Κοινοβουλίου και Συμβουλίου

(Υπόθεση T-75/19)

(2019/C 112/59)

Γλώσσα διαδικασίας: η ιταλική

Διάδικοι

Προσφεύγων: Comune di Milano (εκπρόσωποι: F. Sciaudone, M. Condinanzi και A. Neri, δικηγόροι)

Καθών: Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης

Αιτήματα

Ο προσφεύγων ζητεί από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ακυρώσει τον κανονισμό (ΕΕ) 2018/1718 του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του Συμβουλίου, της 14ης Νοεμβρίου 2018, για την τροποποίηση του κανονισμού (ΕΚ) αριθ. 726/2004 όσον αφορά τον καθορισμό της τοποθεσίας της έδρας του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Φαρμάκων (στο εξής: EMA)·

—	να κηρύξει ανίσχυρη την απόφαση του Συμβουλίου της 20ής Νοεμβρίου 2017, σύμφωνα με την παράγραφο 6 των διαδικαστικών κανόνων της 22ας Ιουνίου 2017·

—	να καταδικάσει το Συμβούλιο και το Κοινοβούλιο στα δικαστικά έξοδα.

Λόγοι ακυρώσεως και κύρια επιχειρήματα

Προς στήριξη της προσφυγής του, ο προσφεύγων προβάλλει τέσσερις λόγους.

Με τον πρώτο λόγο προβάλλεται παραβίαση των αρχών της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας (άρθρο 10 ΣΕΕ), της θεσμικής ισορροπίας και της καλόπιστης συνεργασίας (άρθρο 13 ΣΕΕ), καθώς και παράβαση ουσιωδών τύπων και του άρθρου 14 ΣΕΕ

—

Ο προσφεύγων προβάλλει παραβίαση των εν λόγω αρχών καθόσον: (i) η έδρα του EMA επιλέχθηκε από ένα μόνο θεσμικό όργανο, το Συμβούλιο, στο πλαίσιο της διαδικασίας λήψεως αποφάσεων που κατέληξε στην απόφαση της 20ής Νοεμβρίου 2017, η οποία προσδιόρισε το περιεχόμενο του προσβαλλόμενου κανονισμού (ήτοι την τοποθεσία της έδρας του ΕΜΑ στο Άμστερνταμ), εκτός του πλαισίου και πριν από την έναρξη της συνήθους νομοθετικής διαδικασίας· (ii) κατά τη διαδικασία επιλογής της έδρας του ΕΜΑ, στην οποία εξαντλήθηκε πράγματι η διαδικασία λήψεως αποφάσεων, το Συμβούλιο και η Επιτροπή –τα μόνα θεσμικά όργανα που συμμετείχαν στη διαδικασία επιλογής– δεν κάλεσαν για συμμετοχή το Κοινοβούλιο· (iii) στο πλαίσιο της συνήθους νομοθετικής διαδικασίας, το Συμβούλιο και η Επιτροπή έθεσαν το Κοινοβούλιο προ του τετελεσμένου γεγονότος της (ήδη γενομένης) επιλογής του Άμστερνταμ ως έδρας· (iv) το Συμβούλιο και η Επιτροπή δεν άφησαν κανένα περιθώριο παρεμβάσεως στο Κοινοβούλιο προκειμένου αυτό να αξιολογήσει ή να αμφισβητήσει την απόφαση αυτή, αλλά δεσμεύθηκαν να ολοκληρώσουν τη νομοθετική διαδικασία το συντομότερο δυνατό· (v) το Κοινοβούλιο δεν ήταν σε θέση να εκτελέσει τα καθήκοντά του τα οποία προβλέπονται από τις Συνθήκες και, κατά τη διάρκεια της νομοθετικής διαδικασίας, υποχρεώθηκε παρά τη θέλησή του να «επικυρώσει» την απόφαση που έλαβε το Συμβούλιο.

Με τον δεύτερο λόγο προβάλλεται κατάχρηση εξουσίας και παραβίαση των αρχών της διαφάνειας, της χρηστής διοικήσεως και της επιείκειας

—

Κατά τον προσφεύγοντα, ο σκοπός της διαδικασίας επιλογής συνίστατο στον καθορισμό της καλύτερης προσφοράς για τη μεταφορά της έδρας του EMA με γνώμονα τα προκαθορισμένα στην προκήρυξη διαγωνισμού αντικειμενικά κριτήρια επιλογής. Ωστόσο, στην προκειμένη περίπτωση, ο ορισμός της έδρας με κλήρωση, χωρίς προηγούμενη ολοκλήρωση της έρευνας, δεν κατέστησε δυνατό να διαπιστωθεί ότι οι δύο υποψηφιότητες, ήτοι του Μιλάνου και του Άμστερνταμ, δεν ήταν ισοδύναμης αξίας και δεν επέτρεψε την επιλογή της καλύτερης προσφοράς. Επιπλέον, το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας της 20ής Νοεμβρίου 2017 υπέρ του Άμστερνταμ οφειλόταν στη μη διενέργεια από την Επιτροπή αποτελεσματικής έρευνας και στην παραμόρφωση της ολλανδικής προσφοράς (και μάλιστα, υπό ποικίλες ουσιαστικές απόψεις). Κατά συνέπεια, τα κράτη μέλη ψήφισαν την υποψηφιότητα του Άμστερνταμ, θεωρώντας εσφαλμένα ότι πληρούσε τις απαιτήσεις της προκηρύξεως διαγωνισμού και ανταποκρινόταν στις ειδικές ανάγκες του Οργανισμού. Επιπλέον, η ολλανδική προσφορά τροποποιήθηκε εκ των υστέρων (προς το χειρότερο) μετά την ψηφοφορία της 20ής Νοεμβρίου 2017. Οι τροποποιήσεις της προσφοράς έλαβαν χώρα κατόπιν μυστικής διμερούς διαπραγματεύσεως. Τα ελαττώματα της αποφάσεως της 20ής Νοεμβρίου 2017 συνεπάγονται την έλλειψη νομιμότητας του προσβαλλόμενου κανονισμού.

Με τον τρίτο λόγο προβάλλεται παραβίαση των αρχών της χρηστής διοικήσεως

—

Υποστηρίζεται συναφώς ότι η διαδικασία λήψεως αποφάσεως που οδήγησε στον ορισμό της νέας έδρας του EMA χαρακτηρίζεται από έλλειψη τύπων και όρων με σκοπό τη διασφάλιση της αναγκαίας διαφάνειας. Οι ατέλειες της αποδεικτικής διαδικασίας και η μεταγενέστερη διμερής και μυστική επαναδιαπραγμάτευση ορισμένων ουσιωδών όρων της ολλανδικής προσφοράς επέτειναν την παραβίαση της αρχής της διαφάνειας. Επίσης, πολλά σημαντικά για την απόφαση στοιχεία δεν λήφθηκαν υπόψη. Η μη πραγματική αξιολόγηση των προσφορών και η παραμόρφωση της ολλανδικής προσφοράς από την Επιτροπή όσον αφορά τρεις βασικές πτυχές (εμβαδόν της προσωρινής έδρας, οικονομικοί όροι, ακαταλληλότητα για την εξασφάλιση της επιχειρησιακής συνέχειας του Οργανισμού) επέτειναν την παραβίαση της αρχής της χρηστής διοικήσεως.

Με τον τέταρτο λόγο προβάλλεται παράβαση της αποφάσεως του Συμβουλίου της 11ης Σεπτεμβρίου 2009, περί εγκρίσεως του εσωτερικού κανονισμού του Συμβουλίου, και των κανόνων διαδικασίας του Συμβουλίου της 31ης Οκτωβρίου 2017

—	Υποστηρίζεται συναφώς ότι οι όροι διεξαγωγής και το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας πάσχουν λόγω παραβάσεως ειδικών διατάξεων τις οποίες το Συμβούλιο όφειλε να τηρήσει και συνεπάγονται την έλλειψη νομιμότητας της αποφάσεως της 20ής Νοεμβρίου 2017 και του προσβαλλόμενου κανονισμού.

25.3.2019

Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης

C 112/49

Αγωγή της 12ης Φεβρουαρίου 2019 — Αποστολοπούλου και Αποστολοπούλου-Χρυσανθάκη κατά Ευρωπαϊκής Επιτροπής

(Υπόθεση T-81/19)

(2019/C 112/60)

Γλώσσα διαδικασίας: η ελληνική

Διάδικοι

Ενάγουσες: Ζωή Αποστολοπούλου (Αθήνα, Ελλάδα), Αναστασία Αποστολοπούλου-Χρυσανθάκη (Αθήνα) (εκπρόσωπος: Δ. Γκούσκος, δικηγόρος)

Εναγόμενη: Ευρωπαϊκή Επιτροπή

Αιτήματα

Οι ενάγουσες ζητούν από το Γενικό Δικαστήριο:

—	να ενωθεί και να συνεκδικασθεί η παρούσα αγωγή τους με την από 25 Οκτωβρίου 2018 συναφή αγωγή τους, η οποία έλαβε αριθμό Τ–721/2018·

—

να γίνει δεκτή η αγωγή τους και να υποχρεωθούν οι εναγόμενες, αλληλεγγυώς και εις ολόκληρον η κάθε μία, να καταβάλουν σε κάθε μία από τις ενάγουσες το συνολικό ποσό των ενός εκατομμυρίου εκατό χιλιάδων ευρώ, για χρηματική ικανοποίηση λόγω ηθικής βλάβης που υπέστησαν οι ενάγουσες λόγω προσβολής της προσωπικότητάς τους όπως το ποσό αυτό ειδικότερα αναλύεται στο δικόγραφο της αγωγής τους·

—	να υποχρεωθούν οι εναγόμενες να απέχουν από κάθε προσβολή της προσωπικότητας των εναγουσών στο μέλλον·

—	να υποχρεωθεί η πρώτη εναγομένη να αποκαταστήσει την τιμή και την υπόληψη των εναγουσών με δήλωσή της·

—	να καταδικαστούν οι εναγόμενες στη δικαστική τους δαπάνη γενικά.

Λόγοι και κύρια επιχειρήματα

Η παρούσα αγωγή έχει κατατεθεί εναντίον της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεδομένου ότι η τελευταία εκπροσωπείται ενώπιον του Δικαστηρίου πάντα από το θεσμικό όργανο στο οποίο αποδίδεται η προσβαλλόμενη πράξη ή συμπεριφορά, η Επιτροπή παρουσιάζεται κατ’επέκταση ως η μόνη εναγόμενη στην παρούσα αγωγή.

Προς στήριξη της αγωγής, οι ενάγουσες προβάλλουν τρεις ισχυρισμούς.

1.	Πρώτος ισχυρισμός αντλούμενος από την παράβαση του καθήκοντος αληθείας και ευθυδικίας των διαδίκων, την παράβαση της θεμελιώδους γενικής αρχής της δίκαιης απονομής δικαιοσύνης και την προσβολή του δικαιώματος των εναγουσών στη δίκαιη δίκη.

2.	Δεύτερος ισχυρισμός αντλούμενος από την προσβολή της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και της προσωπικότητας των εναγουσών κατά παραβίαση της αρχής της χρηστής διοίκησης.

3.	Τρίτος ισχυρισμός αντλούμενος από την παραβίαση της αρχής της νομιμότητας, της καλής πίστης και της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης

		ISSN 1977-0901
Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης		C 112

Έκδοση στην ελληνική γλώσσα	Ανακοινώσεις και Πληροφορίες	62ό έτος 25 Μαρτίου 2019

Περιεχόμενα		Σελίδα
	IV Πληροφορίες
	ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΡΟΕΡΧΟΜΕΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΘΕΣΜΙΚΑ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΟΡΓΑΝΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ
	Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης
2019/C 112/01	Τελευταίες δημοσιεύσεις του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης στην Επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης	1